# Regiokracht: Leiestreek, Meetjesland en Oostrand Gent Zorgboerderij Gooikenshoeve biedt een luisterend oor
Mensen en dieren betekenen veel, gewoon door er te zijn Dieren verzorgen, moestuinieren, paardrijden: de dagen op zorgboerderij Gooikenshoeve lijken leuk zorgeloos. En dat zijn ze ook. Ware het niet dat de jongeren die hier komen psychisch erg kwetsbaar zijn.
Na een carrière in het bedrijfsleven opende Luc De Backer in 2018 de deuren — en stallen — van zijn Gooikenshoeve in Ertvelde voor jongeren met een psychische kwetsbaarheid, jongeren uit de jeugdzorg en mensen met een verstandelijke beperking. “Gasten die naar ons worden doorverwezen zijn vaak overprikkeld. Wij geven hen de kans om tot rust te komen met bezigheden in de natuur”, legt de oprichter uit, die samen met zijn zoon de boerderij in goede banen leidt. “We doen tuinbouwactiviteiten en zorgen samen voor de paarden, ezels, geiten, schapen, biggen, honden, katten, kippen en konijnen. Die spelen een belangrijke rol. Jongeren die hier komen, zijn vaak gekwetst en bedrogen. Een dier zal hun dat nooit aandoen, wat heel veilig aanvoelt.”
Geen therapie
Luc draagt zelf een psychische kwetsbaarheid met zich. “Dat helpt om de jongeren en hun problemen beter te begrijpen. Maar ik ben geen therapeut, mijn zoon Charles en onze enige vaste medewerker Michiel zijn dat
Luc De Backer
evenmin. Dat maakt dat wij op een andere manier met de jongeren omgaan. Wij doen gewoon dingen samen, als gelijken. Daardoor gebeurt het geregeld dat zij met ons over persoonlijke problemen praten waarover ze het nog nooit hebben gehad met professionele hulpverleners.” Dat die alternatieve aanpak werkt bewijst ook het verhaal van Clarisse, die hier tot voor kort verbleef. “Zij was de dagen aan het aftellen tot haar achttiende verjaardag, omdat ze dan euthanasie kon krijgen wegens psychisch lijden. ‘Uitbehandeld’, zoals dat heet”, zucht Luc. “De bedoeling was aanvankelijk dat we haar tot dan op een menswaardige manier zouden opvangen. Omdat er elk moment van de dag en de nacht iemand bij haar moest zijn, kwamen er tijdelijk twee extra personeels leden in dienst, via fondsenwerving georgani
seerd door haar moeder. Zonder Clarisse onder druk te zetten is er een goede band gegroeid. Door de uitzonderlijke externe rust en de verbinding met de dieren zagen wij haar weer groeien. Intussen is ze meerderjarig. In plaats van euthanasie heeft ze gekozen voor een opleiding. Ze woont nu bij haar moeder. Ze vecht nog steeds, elke dag. Toch hebben wij voor haar een groot verschil gemaakt. Het spijtige is dat er nog veel zeer ernstig psychisch lijdende jongeren zoals Clarisse zijn. Maar de plaatsen en middelen om hen te helpen zijn beperkt tot onbestaand.”
Bron van inkomsten
Vrijwilligers om de werking te versterken zoekt de Gooikenshoeve voorlopig niet. “Wat we hier doen is vrij eenvoudig, maar vergt fijngevoeligheid. Je moet hier echt helemaal passen en bereid zijn om een langdurig engagement aan te gaan”, legt Luc uit. Toch kan de zorgboerderij niet zonder de hulp
van sympathisanten. “Onze vzw heeft een terugkerende bron van inkomsten nodig. We hebben al een jaarlijks festival uit de grond gestampt dat deze zomer zal plaatsvinden op 13 en 14 augustus: De Volle GrondFesten. We willen daarnaast een reeks tuinconcerten organiseren. Op die manier kan de buurt ons trouwens nog beter leren kennen.” Wie een steentje wil bijdragen kan dat doen via de crowdfunding die de vzw organiseert om de zomerconcerten te bekostigen. “Concreet willen we 8.000 euro ophalen om onder meer een podium en stretchtenten te kopen. Lukt dat, dan doet # Regiokracht er 5.000 euro bovenop.” Hopelijk komen veel mensen mee genieten. Vandaag is het nog muisstil op de Gooikens hoeve — op het occasionele geluid van de plaatselijke viervoeters na — maar op zondag 8 mei, 12 juni, 10 juli en 11 september zal er muziek door de weides schallen en ambiance verzekerd zijn.
Maud verblijft in een psychiatrische instelling en komt drie keer per week naar de Gooikenshoeve. “Ik kom hier echt tot rust. ’s Morgens maken we de stallen schoon of werken we in de tuin, nadien koken we en eten we samen. In de namiddag gaan we vaak paardrijden. Ik ga het liefst op stap met Mustang, dat is voor mij een therapiepaard. Als het eens minder goed met me gaat, voelt hij dat aan en drukt hij zijn snoet tegen me aan, waardoor ik me meteen kan ontspannen. Op zulke momenten word je hier trouwens niet gepusht om te praten over wat er in je omgaat, of om deel te nemen aan de activiteiten. Terwijl je elders wel altijd te horen krijgt dat het ‘toch echt beter is om met de groep mee te doen’. Dat is fijn. In de acht maanden dat ik hier kom ben ik echt opengebloeid.”
6 Streekfonds Oost-Vlaanderen
