JONG! Helpende handen Serie over jonge vrijwilligers in Haren (door Moniek Bloemink)
“Elke keer als wij komen, zitten er mensen op ons te wachten”
Één keer in de twee weken wordt er op dinsdagavond in het revalidatiecentrum van het UMCG, Beatrixoord, een spellenavond georganiseerd. Er wordt geklaverjast en gesjoeld maar ook andere spellen als Rummikub en Yahtzee liggen op zo’n avond klaar voor de revalidanten. De spellenavond wordt begeleid door twee jonge dames die hier met verschillende redenen zijn begonnen, maar hetzelfde doel hebben: iets voor een ander mens kunnen betekenen.
Miriam van den Berg (27) werkt fulltime als manager HRM Administratie en Inkoop en Facilities bij Cendris. Sinds juni 2009 is zij één van de twee dames die de spellenavond leiden. Waarom? Miriam: “Het klinkt cliché, maar ik wilde de kracht en energie die ik heb gebruiken om
Colofon Jaargang 15 nummer 02 Februari 2010 Oplage: 40.000 exemplaren Verschijnt 14 x per jaar Volgende uitgave 25 maart 2010 Advertentietarief: Vanaf 45,00 euro. Redactie: Hein Bloemink Schweitzerlaan 2 9728 NP Groningen Uitgever: Close-Up Publishers, Groningen Telefoon: (050) 5276133 [E} redactie@harendekrant.nl [I] www.harendekrant.nl Senior-verslaggeving Gonneke Bonting Fotografie: P.P. Luiken en eigen redactie Verkoopondersteuning: Paulien Prins, Haren Dick van der Leij Ernst Visser Opmaak/lay-out: JOB Advertising, Assen [t] (0592) 353966 / 317180 [e]: job.advertising@home.nl Druk: Veenstra & De Vries Offsetrotatie Emmeloord
er voor andere mensen te zijn. Tijdens mijn bijbaan in mijn studietijd bij de thuiszorg, merkte ik dat met mensen werken een gevoel van voldoening geeft.” Eline Heida (18) gaat naar school op het Zernike College in Haren en verdient in de weekenden wat bij als serveerster in een pizzeria. Samen met Miriam organiseert ze de spellenavond bij Beatrixoord. Eline: “Dit vrijwilligerswerk ben ik gaan doen, omdat ik graag iets voor andere mensen wil betekenen. In het bijzonder spreekt mij het contact met de patiënten aan en daarnaast geeft Beatrixoord mij een duidelijk beeld van wat revalidatie inhoudt, niet alleen vanuit het oogpunt van de hulpverlener maar ook vanuit dat van de hulpvrager. Ik zou namelijk in de toekomst graag Geneeskunde willen studeren met als specialisatie revalidatiearts. Wat mij daar zo in aanspreekt, is het behandelen van mensen met een beperking gedurende een langere periode en ze tijdens de begeleiding te motiveren. Vrijwilligerswerk in Beatrixoord leek mij daarom dé manier om te kijken of mijn interesse echt bij de revalidatie van patiënten ligt.” De ene dinsdag zijn er meer deelnemers dan de andere keer. Miriam: “Het is net tijdens het bezoekuur, dat speelt natuurlijk wel mee in de opkomst. Maar er is eigenlijk altijd een vast clubje. Dat verandert weer wanneer een patiënt bijvoorbeeld met ontslag gaat, maar dan zijn er altijd weer nieuwe patiënten die aanschuiven om mee te doen.” Met die vaste patiënten bouwen de dames vaak een band op. Maar ook de sfeer bij de patiënten onderling is goed. Eline: “Een revalidatie vraagt veel doorzettingsvermogen. Je merkt dat ze elkaar hier motiveren om weer door te gaan. De sfeer is ontzettend goed.”
Spellenavond Met de hulp van medewerkers van de recreatie hebben Miriam en Eline de spellenavond opgezet: het begon met klaverjassen en sjoelen, daarna kwamen ze op het idee om patiënten te mogelijkheid te geven uit meerdere spellen te kiezen. Bij Beatrixoord is volgens Miriam genoeg ruimte voor je eigen ideeën: “Als wij een leuk idee hebben, kunnen we altijd aankloppen bij één van de medewerkers van de recreatie. Samen kijken we dan of het haalbaar is om het idee uit te voeren. Ook hebben we eens in de paar maanden een overleg met een aantal vrijwilligers. Ook dan komen er veel ideeën en verbeterpunten op tafel. Dat maakt het werk ook erg leerzaam. Je moet goed kijken waar behoefte aan is en of iets aanslaat bij de patiënten.” Wat maakt het doen van vrijwilligerswerk nu zo leuk? Eline: “Hier kan ik bijdragen aan het zo plezierig mogelijk maken van het verblijf in Beatrixoord. Ik doe het met veel plezier en het mooie eraan is, dat ons
werk door de revalidanten gewaardeerd wordt. Dat merken we bijvoorbeeld aan het feit dat als wij komen, er al regelmatig mensen op ons zitten te wachten. Ook ben ik ervan overtuigd dat dit soort werk goed is voor mijn eigen ontwikkeling. Het recreatieteam bestaat hier grotendeels uit iets oudere vrijwilligers, aangevuld met een aantal jongeren. Deze samenstelling is juist goed. Hierdoor is het leuk en leerzaam om samen te werken, de één heeft veel ervaring en de ander komt met enthousiaste ideeën. Kortom, dit vrijwilligerswerk is voor mij waardevol en plezierig om te doen.” Ben je enthousiast geworden en lijkt het jou ook leuk om mee te helpen bij de spellenavond of andere activiteiten in Beatrixoord? Dan kun je mailen naar Anje Doornbos: a.h.doornbos@cvr. umcg.nl.
Klachten Bij bezorgklachten kunt u bellen: (050) 5276133 Verspreiding: Haren, Glimmen, Onnen, Noordlaren, Eelde-Paterswolde, Zuidlaren, Hoogezand, Vries, Groningen-zuid, Helpman.
Hein Domheid Vorig weekend reed ik per auto op de weg tussen Vries en De Punt. Daar wandelde een echtpaar van middelbare leeftijd met twee enorme herdershonden op het fietspad. Die honden waren niet aangelijnd en renden speels heen en weer tussen fietspad en 80 km-weg. Voor automobilisten was het iedere keer schrikken: steekt-ie over of niet? Remmen! Ik zag dit tafereel en besloot te stoppen voor een preek aan deze oliedomme hondenbezitters. Ik vroeg ze hoe ik kon weten dat die honden de weg niet zouden op rennen. “Omdat wij ze heel goed hebben opgevoed, ze steken de weg nooit zomaar over”, was het antwoord van tante Onbenul! Ik kon mijn oren niet geloven. Ik hield een korte toespraak over verkeersveiligheid. Passanten kunnen niet ruiken hoe ‘goed’ deze mensen hun hond hebben opgevoed. Die schrikken zich dood en trappen op de rem of geven een ruk aan het stuur. Schaapachtig hoorde dit echtpaar Gaus dit aan. Ik deed er een schepje bovenop en zei: “Als er straks drie auto’s op elkaar zitten zult u zeker vertellen dat het nergens voor nodig was om te remmen, omdat uw honden goed zijn opgevoed.” Deze twee knikten en lachten mij zowat in het gezicht uit. Ik gaf het op. Tegen deze domheid is niet te praten. Ik wil niet zeggen dat ik een perfecte verkeersdeelnemer ben, maar ik zie de laatste tijd veel dom gedrag op de weg. Door rood rijden (schijnbaar keurig oude mensen). En wat in mijn ergernislijst bovenaan staat: mensen die met fiets of auto pas op het allerlaatste moment tot stilstand komen voor een voorrangsweg. Ze zoeken geen oogcontact met passanten,dus niemand kan zien of ze gaan stoppen of niet. Oogkleppen op. Geen enkel besef van het verkeer. Egocentrisch. Ik ben belangrijk, waarom mijn verlichting aandoen als ik zelf de weg nog kan zien? Het verkeer is de graadmeter voor domheid en egoïsme. In het verkeer komt de aap uit de mouw en laten veel mensen zien hoe hufterig, dom of a-sociaal ze kunnen zijn. Het verkeer is de spiegel van ons gedrag. De heer en dame met de herdershonden waren een ernstig voorbeeld. Met hun verstand weten ze beter, maar ze hebben er welbewust lak aan wat een ander kan overkomen. Dat zijn de nog de gevaarlijkste. Let op: vermijd de weg tussen Vries en De Punt wegens overstekend onbenul! Hein Bloemink
elaar ak
dij
M
Advertentie
Diederik de Haan, student Technische Bedrijfskunde
VVD voor de toekomst!
Unistee Makelaars Nienke Poppema | Hilja Vredeveld Rijksstraatweg 142 | 9752 BM Haren | Tel. 050 - 535 20 20 www.unistee.nl
Diederikdehaan@gmail.com
3