Theaterlexicon 1997

Zijn acteurscarrière start bij Toneelgezelschap Ivonne Lex, een plek waar nogal wat jonge mensen zoals Peter De Graef, Gène Bervoets, e.a. beginnen, maar ook snel weer weglopen. Zo ook Luk Perceval. Hij speelt een aantal kleinere rollen in stukken van Audiberti (Hokus pokus appel), Scribe (Het glaasje water) en een bewerking van L.P.Boon (De kleine Eva uit de Kromme Bijlstraat) maar houdt het na zes maanden voor bekeken. Hij wordt snel daarna opgepikt door Walter Tillemans, één van zijn toenmalige docenten aan het Conservatorium, en op dat moment als regisseur werkzaam in de KNS. Perceval zal vijf jaar aan de KNS verbonden blijven, de periode waarin het gezelschap verhuist naar de nieuwe stadsschouwburg en het onbehagen in de groep steeds groter wordt. Perceval draait mee in die carrousel. Hij treedt op in de grote spektakelproducties die laten zien wat de best geoutilleerde schouwburg van België allemaal vermag : de openingsproductie Tijl in een regie van Walter Tillemans en de volkse revue De Minerva van Jan Christiaens en Walter Tillemans. Diezelfde Tillemans ontfermt zich duidelijk over de nieuwe jonge acteur, want hij neemt hem op in bijna elk van de producties die hij voor de KNS regisseert (Een winters verhaal van Shakespeare, Moeder Courage van Brecht, De Vrede naar Aristofanes en Hacks, De zelfmoordenaar van Erdman, De speler van Pavel Kohout). In het leerschool- en kastensysteem dat in dergelijke grote repertoiregezelschappen nog steeds gehuldigd wordt, klimt Perceval verrassend snel op. In zijn tweede produktie in de KNS (Amerika van Kohout en Klima, regie Walter Tillemans) speelt Perceval meteen de hoofdrol. Ook in andere KNSproducties (o.a. De wijze kater van Heijermans en De storm van Shakespeare, allebei in een regie van Zdenek Kraus) hoeft de jongste acteur van het gezelschap geen brieven op te dragen. Maar terwijl elders in Vlaanderen het theater nieuwe horizonten verkent en een jonge generatie radicaal breekt met het bestaande toneel, ontwikkelt het KNS-gezelschap zich nauwelijks en vernauwt het zelfs zijn perspectief. Het gezelschap blijft in hetzelfde kringetje draaien, en door jarenlange status quo heerst er een nijpend zuurstoftekort. Huisregisseur Tillemans kan zich uitleven bij zijn maîtresse Het Raamtheater, maar wordt uiteindelijk in 1984 gedwongen een keuze te maken en hij verlaat de KNS. Ook voor Luk Perceval is het KNS-bed al lang te schraal en te koud. Producties worden routineus afgewerkt, van enige ontmoeting en confrontatie, laat staan van spanning en spelplezier is in de verste verte al lang geen sprake meer. Ook hij wil zijn theatergoesting elders opladen, ook hij zoekt alternatieve wegen en probeert nieuwe horizonten uit. Met enkele medestanders uit de KNS-pool en een gastacteur uit de KVS, met productionele begeleiding van De witte kraai en onder de vlag Blauwe Maandag-KNS gaat op 14 juni 1984 in zaal King Kong in Antwerpen De geschiedenis van Don Quichot in première. De middelen zijn omgekeerd evenredig aan de verbeelding. Het heilzaam effect van die productie is zo groot dat men besluit ermee door te gaan. Het volgende seizoen neemt Luk Perceval ontslag en richt hij samen met kompaan Guy Joosten Blauwe Maandag Compagnie op. Het suffix wordt onder druk van de KNS-directie weggelaten.

Met deze productie boort Luk Perceval een andere toneelader aan : hij had ook regisseur kunnen worden, en combineert aanvankelijk nog beide posities. De eerste BMCproducties worden gecreëerd met een minimum aan middelen. De tandem Perceval-Joosten markeert het hele productieproces. Regisseren gebeurt gezamenlijk, lijf aan lijf bijna, alle conflicten en schaafwonden ten spijt. In hun vastberaden wil om het theater te herijken en een eigen taal te ontwikkelen, gaan de twee oprichters van BMC een slagvaardig gevecht aan, met het medium, het materiaal, de acteurs, met zichzelf en met elkaar. In aanvankelijk kleinschalige producties tasten ze elkaar af. Ze zitten op elkaars lip, als regisseur, als speler, als bewerker. Vastbesloten het solipsisme tegen te gaan en elke zweem van routine onmiddellijk uit te bannen, zijn ze elkaars bodyguard. En ook uit liefde natuurlijk.

Via injecties van een aantal bestaande gezelschappen en structuren komt er snel meer ademruimte. Joosten en Perceval worden door het Reizend Volkstheater ingehuurd om er