Zimny trop

Fragment rozdziału 1 ​Jakby co – to ja myślałem, że zdechnę po przebudzeniu... Byłem nawet tego pewien... A wygląda, że mi się upiekło…

Jeszcze zanim otworzył oczy, przypomniał sobie, że już wieczorem prorokował koszmarne przebudzenie. Dla Winklera detoks wcale nie był lepszy od toksu. W każdym razie przez wszystkie te dni w szpitalu czuł się fatalnie, ulga nie nadchodziła, zniechęcenie i zyczny ból razem wzięte rokowały marnie.

Byłem pewien, że obudzi mnie pękający czerep, skręcony w korkociąg język i zwężona do koniecznego minimum tchawica.

Niespodziewanie czuł się dobrze, albo nawet lepiej. Poza lekkim niesmakiem w ustach, takim chemicznym, jakby nałykał się leków albo rozpuszczalnika – a przecież wszystko brał dożylnie! – i pragnieniem, być może wywołanym przez ów niesmak, nie odczuwał większego dyskomfortu.

Kalendarz na parapecie okna sugerował, że był pierwszy grudnia.

Chyba że ktoś nie przesunął małej kratki. Ale nie, wczoraj widniały w niej trójka i zero.

Winkler zaparł się łokciami i odpychając piętami, podciągnął wyżej na wezgłowiu. Lepiej teraz kontrolował dwuosobowy pokój, prawą ręką sięgnął do butelki mineralnej z dzióbkiem dla małosprawnych pacjentów i dzieci albo – biegaczy. Woda, ciepła i niegazowana, nie poprawiła stanu jamy ustnej, ale chociaż ją zwilżyła.

Rozejrzał się po separatce. Miał na wprost swojego łóżka nieduży telewizor, żaden płaski diodowoledowy, nie, ze zwykłym kinolem i zaopatrzony w automat na dwuzłotówki. Popatrzył na drugie łóżko, puste, gładkie gładkością nieużytku, na szafce nie stały butelki, z kontaktu nie zwisała ładowarka telefonu. Czyli był w tym pokoju sam.

I tak nie będę tu leżał. Dzisiaj wychodzę!

Potrząsnął lekko głową.

Dlaczego dopiero „dzisiaj”? Zaraz!

Sięgnął ręką po płaskie pudełko na kablu, ale nie zdążył wybrać przycisku, jednego z trzech.

Zobaczył tylko, że czerwony jest dodatkowo opisany: „Alarm”, pozostałe dwa zostały bez identyfikacji. Zgrzytnęła klamka i pisnęły zawiasy, Winkler odruchowo drgnął, jakby przyłapano go na czymś mało męskim. Upuścił urządzenie.

W progu stał Malicki, komisarz zafajdany, z fałszywym bananem na ustach. Zrobił pięć kroków, ominął puste łóżko, położył na nocnej szafce Winklera wiązkę żółtych tulipanów, chyba maszynowo owiniętych celofanem. Kiedy się pochylił, gruby złoty łańcuch noszony na wierzchu, na T-shircie, majtnął się ciężko.

Biedny dupek... Spodobał mu się łańcuch Voighta w Rayu Donovanie? I ta wiącha... Na sto procent z Biedy. Co mu odbiło?

Malicki włożył dłonie do kieszeni bojówek.

– Cześć. – Przekrzywił głowę i przyglądał się Winklerowi pod różnymi kątami. – No, buzia wymaga współczucia, na pewno. Łapy pokancerowane, żebra potłuczone. Obróbka na całego, nie?

Ale – zrobił współczującą minę – ty już zapomniałeś, że policjant co jakiś czas zbiera po pysku.

Zebrałeś jak rasowy pies! Ironia losu – nie jesteś psem, a wpierdol i tak cię nie minął. – Zachichotał bezgłośnie, samym oddechem. – Nie będę długo, robota, wiesz. Mało mam czasu.

Usiadł na taborecie, usiłował założyć nogę na nogę, ale za mało było tu miejsca, ostatecznie walnął golenią o rant łóżka, rzucił kilkoma ciężkimi słowami, rozcierał chwilę obolałe miejsce.

– Tomciu... – Przeszedł z marszu do sedna, już bez komentarzy co do zdrowia. – Robimy taki deal: albo sprawa idzie na konto policji, a ty siąkasz w chusteczkę i milczysz, albo byłego i z lekka obsranego kolegę Winklera pakujemy do pierdla za umyślne utrudnianie dochodzenia, mataczenie, molestowanie świadków z wprowadzaniem ich w błąd na czele. Do tego posiadanie broni. – Puścił oko. – Wiem, że możesz i będziesz chciał zrzucić to na trupa, ale tak naprawdę to jest twoja klamka, kolego, i jak się zaprzemy, wsadzimy ci ją niezawodnie w dupę, przecież wiesz. – Wykrzywił usta w trudnym do określenia grymasie: ni to pogardy, ni to współczucia, ni to zwyczajne- go wrednego i triumfującego uśmiechu. – Wiesz, że nie możemy pozwolić, żeby ktoś za nas rozwiązał serię dwóch tuzinów bestialskich morderstw? Zresztą, jeśli nawet zaczniesz mleć ozorem, to i tak nas nie wkręcisz, prawda? Na konferencji prasowej powiemy, że siedzieliśmy ci na karku z powodu... – Strzelił palcami. – O, tu się coś wymyśli. A cała reszta to i tak nasza zasługa. Tylko że wtedy będziemy mieli kosę, jak Śląsk z Zagłębiem. Zgłosisz się po coś, a ja ci: spierdalajlama! Tak? Winkler wyciągnął w górę obie ręce, wyprężył, splótł palce i wygiął na zewnątrz, trzasnęły dwa stawy.

– Tak-tak. Słucham – rzucił niedbale do Malickiego. – Kontynuuj. Na pewno długo pisałeś scenariusz, wkuwałeś trudne słówka. Wal, ja posłucham i wytrzymam.

Ten zmrużył oczy, teraz przypominał Winklerowi komiksowego człowieka-żmiję. Potarł czoło. Winkler opuścił ręce i grzecznie ułożył je na kołdrze. I od razu cofnął prawą rękę, za blisko była Malickiego. To był ten typ, który mógł, wstając z taboretu, potknąć się i opierając o łóżko, przypadkowo złamać o erze dwa palce.

Sam kiedyś przyznał po dużej wódeczce, że ćwiczył niemruganie. Jak usłyszał, że Ewa Demarczyk nie mrugała w czasie występów, uznał to za świetny numer do przesłuchań.

Przesłuchiwany osobnik zaczyna się czuć nieswojo pod takim wężowym wzrokiem. Ale ja wiem, że jak pociera zmęczoną dłonią czoło, to szybko mruga na zapas. Gnojek…

– Odbieramy ci też prawo jazdy, bo prowadziłeś pod wpływem narkotyków i alkoholu – oświadczył nagle Malicki.

Winkler nie spodziewał się niczego dobrego po gościu, ale ogrom tupetu go zaskoczył.

– Przecież byłem ofiarą porwania! – zaprotestował, czując, że mówi kompletnie nie to, co powinien. Inaczej – nie powinien mówić w ogóle. Sprawa była przemyślana, zaplanowana, zdecydowana. Przypieczętowana. – Nie ja się szprycowałem, tylko mnie... naszprycowano. Bez różnicy twoim zdaniem? – dokończył mimo rozwrzeszczanych w głowie myśli.

Po co ja to mówię? Przecież on to wie i tylko czeka na moje biadolenia! I triumfuje. Idiota ze mnie!

Malicki rzeczywiście chwilę napawał się sytuacją. Potem lekko uniósł lewy kącik ust. „Nie, nie uśmiecham się, tylko tak wyglądam, jakbym się uśmiechał. Cha-cha!”. Plasnął dłonią w kolano.

– A kogo to? Jechałeś pod wpływem. – Pozwolił sobie jeszcze na kilka sekund pławienia w gówniarskiej satysfakcji. Winkler postanowił nie przedłużać jego radości swoimi lamentami. Pokręcił tylko lekko głową. – Jakby cię tam nie było, jakbyś się nie szwendał jak smród po gaciach, toby nie było szprycy.

Winkler chciał powiedzieć: „Gdyby mnie tam nie było, to nadal raz do roku umierałaby w męczarniach jakaś kobieta, a wy byście bezradnie rozkładali ręce”. Chciał tak powiedzieć, ale uznał, że przekomarzanie się tu i teraz uwłacza jego godności. Zresztą Malicki nie przyszedł dyskutować, tylko coś przekazać. Widać to było w jego oczach. Wytrzeszczonych i nieruchomych.

– Bez spluwy i prawka będziesz siedział grzecznie na dupie i nie przeszkadzał nam w pracy.

Winkler patrzył mu w gadzie oczy i zastanawiał się, czy warto... Czy warto się odzywać.

Powinien powiedzieć coś takiego: „Wiesz co? Był czas, kiedy brakowało mi was, roboty, satysfakcji, poczucia sensu pracy w firmie. A teraz widzę, że kompletnie nie ma czego. Jesteście bandą knurów o mentalu kiboli, pracujących tylko na siebie, pod siebie, dla siebie. I jeszcze jedno: wyglądacie jak przestępcy, ubieracie się i strzyżecie jak bandziory, macie fury jak oni, beemy i audiory, mówicie i – pewnie – myślicie jak oni. Przeciętny Polak jak was widzi, to się boi, że jesteście bandziorami, a jak widzi bandziorów, to myśli, że policja idzie”.

Uznał, że jednak nie powie. W końcu był w ich gronie ładnych parę lat.

– Całujcie mnie w dupę! – Usiadł na łóżku z nogami w stronę okna, przez ramię rzucił: – Zabierzcie mi jeszcze legitymację honorowego krwiodawcy, to nie będę miał darmowych czekolad. A teraz, jak to szykownie i celnie powiedziałeś: wypierdalajlama!

Malicki uśmiechnął się lekko i potarł czoło. Westchnął z obłudnym współczuciem, otworzył usta, ale Winkler miał już go dość. Chwycił antycznego pilota z kablem grubości węża do pralki i nacisnął kilka razy przycisk przywołania. Wstał i zrobiwszy dwa kroki, dopadł parapetu. W głowie się zakotłowało, ale słabo. Czyli zdrowy.

– Wypierdalaj, powtarzam. Głuchy?

– No i brawo! Wszyscy się cieszą! – Malicki podniósł się i przyłożył czubek wskazującego palca do skroni. Łeb miał wygolony jak Pitbull Dorociński w kultowo uwiel- bianym przez policję serialu: skronie i boki na zero, wyżej – czub. Poniżej uszu i za nimi obowiązkowy tatuaż, kod kreskowy. – Tak właśnie myślałem, że będziesz rozsądny. Zawsze byłeś rozsądny, co nie? Jeśli się wychylałeś, to tylko przez parapet, żeby puścić pawia na trawnik. Cześć pracy!

Niespodziewanie sięgnął po bukiet.

– Po chuj mają się marnować, nawet jeśli składkowe. Na ciebie? Chujka takiego?! – Odwracając się, rzucił jakby pod nosem: – Dam starej, to może i ona mi da?

Ruszył do drzwi, chichocąc z własnego tekstu.

– Malicki? – Chciał użyć starego „Malicki, chuj ci w cycki!”, ale powiedział: – Ten twój tatuaż... – Popukał czubkiem palca w miejsce na swojej szyi. – Pamiętasz, jak napierdoliłeś się jak rosyjski szachista w ulubionym lokalu Jazzda? – Malicki trwał nieruchomo, nie raz tam był i nie raz był zeskrobywany spod hokera. – No więc zeskanowali ci go wtedy i cała komenda wie, że masz na szyi zakodowane: „Paczka prezerwatyw, 7 złotych 49 groszy”.

Malicki nie wytrzymał i mrugnął. I drugi raz. Głowa mu drgnęła.

– Całuj mnie w dupę! – warknął i wyszedł.

W ostatniej chwili przytrzymał drzwi, żeby nie trzasnęły i nie zdradziły, jak jest wkurwiony.

Fragment rozdziału 6 i 7 Już samo to, że Roma dzwoniąc do wnuka, zaczęła od „Tomasz!”, a nie „Tomasz?” czy „Tomaszku”, spowodowa- ło, że Winkler powstrzymał się od zwyczajowych w tym domu kpinek.

Rzucił szybko: – Tak, tak, ja?

– Przepraszam cię, że zawracam... Ale... słuchaj, nieprawdopodobna historia... No sam powiedz: spotkałam tu przyjaciela ze studiów, Julka Sztyca! Nie widzieliśmy się sześćdziesiąt chyba lat? On był…

Winkler ze zdziwieniem usłyszał, że Roma szeleści komórką, chyba ją przykrywa czy wsuwa pod pachę. Niedobrze to znaczyło, bo znaczyło, że siąka nosem albo już płacze.

– No co on był, Romcia? – zapytał głośno.

– Był o rok wyżej, chociaż o dwa lata starszy…

Dlaczego mam pewność, że nie to miało być po „on był”?

– No i był... przyjacielem... może więcej... Kurczę, dlaczego ciągniesz mnie na spytki?

Niedobrze. Niedobrze jest, Roma myli frazeologizmy, to nie w jej…

– Spotkałam go tu, wczoraj... Poznaliśmy się, rzuciliśmy do opowiadania, kto co komu kiedy... Rozstaliśmy się po południu, po obiedzie, konkretnie, ale w planie było wieczorne oglądanie serialu, a dzisiaj mieliśmy pójść na długi spacer, z obiadem, lampką, gadaniem... No i go nie ma.

– Nie ma? Znaczy unika cię?

– Nie ma znaczy! Zniknął!

– Zakładam, że to, co można było sprawdzić, sprawdziłaś? Portiernia, biu…

– Tomasz?! Już nawet policję rozważałam, ale sądzę, że nikt się w policji nie rzuci do poszukiwań po kilku godzinach od zaginięcia.

– Dobrze sądzisz.

– No to co mamy robić?

Milczał chwilę.

– Wykluczasz, że miał jakiś telefon, który go wyrwał z Połoniny? Zapomniał powiadomić, komórka mu padła... Poczekajcie jeszcze kilka godzin?

Usłyszał w słuchawce siąkanie, wydmuchiwanie nosa.

– Dobrze... Poczekam jeszcze trochę. Pa! Oj, niezadowolona! No, rozumiem, studencka miłość, chmury, Mazury, bzy i żagle, ale on ma osiem dych, na Boga! Może wyszedł, omdlał, mały udar. Gdzieś leży na OIOM-ie. Może nawet nie w Polanicy, bo wsiadł do autobusu czy pociągu. Dobra, na razie inne sprawy…

Wrócił do kuchni, postawił gar na gazie i ustawił minimalny płomień, nie fabryczny minimalny, który zawiódł już mnóstwo razy, ustawił swój naprawdę minimalny płomień.

Sumiennie przemieszał kapustę z mięsem i przyprawami, grzyby moczyły się jeszcze, śliwki zostaną dodane jutro, kiełbasa pojutrze. Reszta przypraw za kilka dni, po pierwszym przemrożeniu na balkonie.

Podszedł do lodówki, ale przypomniał sobie, że trzy piwa do bigosu już pochłonął.

Sięgnął do „barku”, jakaś końcówka danielsa skusiła dwupalcową warstwą na dnie butelki. Wlał wszystko do kwadratowej szklanki. Wrócił do siebie. Łyknął whisky, zerknął na okno, ale nie chciało mu się wstawać, i tak musi jeszcze wyprowadzić psa, w tym czasie się wszystko ładnie wywietrzy i wyziębi. Zapalił i zaciągnął się z przyjemnością.

Kiedyś trzeba będzie z tym skończyć... Będzie brakować… Łyknął znowu.

– Może zadzwonić do Iwy? – Prychnął, słysząc, że powiedział to na głos. Ale dokończył wywód, przerywając tylko na zaciągnięcie się i wypuszczenie dymu. – Wstawiłeś się, Winkler, durniu. I się baby zachciewa, przytulenia, wtulenia, głaskania, pieszczenia... A przecież i ty, i Iwcia wiecie to samo: nie macie pewności, czy jest między wami chemia i ogień. Są wielka szczerość, ogromne zaufanie, troska, niemierzalna przyjaźń, jest też współczucie i chęć dopomożenia... Dlatego Iwa nie tylko nie wyrzuciła cię ze swojego domu tydzień temu, ale wręcz zachęciła do pozostania.

No! Bo jej było cię żal, takiego pobitego, skacowanego, zmiętolonego... Zachowała się jak najlepsza z możliwych przyjaciółka, dała ci to wszystko, czego potrzebowałeś, przytuliła, ucałowała, podzieliła

się serca biciem... Jak w Powiększeniu Antonioniego – Patricia podzieliła się seksem z omasem. Ale przecież nie można co trzy dni ganiać do niej po pociechę? Po co ci to, Tomaszku? Przecież nie masz powodów do smutku... No i druga strona medalu: ona też może chcieć przytulenia i podzielenia, a ty ciągle robisz zwody i uniki…

Czuł, że się rozkręca i słowotok przemieni się zaraz w słowospad. Podniósł rękę, chcąc zasłonić usta i zycznie przerwać werbalny strumień świadomości, ale machnął tylko i wciągnąwszy powietrze, już nasycone aromatem gotującej się kapusty, ruszył do kuchni.

Kapusta rzeczywiście wymagała zamieszania. Winkler wrócił do kompa, wyszukał w sieci i ściągnął Powiększenie. – Co wystawione, to do wzięcia! – wymruczał rytualną formułę, którą zaklinał rzeczywistość i tłumił niemrawe poruszenia sumienia podczas odwiedzin w różnego rodzaju sieciowych „przechowalniach danych z możliwością podzielenia się nimi”.

Obejrzał z satysfakcją i przyjemnością, zwłaszcza że napatoczyła mu się pełna wersja, potem wziął prysznic i mimo podskakującego zawzięcie chochlika alkoholowego nie odwiedził już więcej barku. Zresztą ten był już chyba pusty.

Bigos – wyłączył.

Położył się spać i w dwie minuty zasnął.

/7/ Następnego dnia Julian Sztyc wciąż był zaginiony. Roma zadzwoniła, gdy Winkler akurat odbierał z paczkomatu karton, w którym przysłano mu oryginalne tunezyjskie royale – pod choinkę właśnie dla niej. Kupując, zastanawiał się, czy nie sprawić sobie sztangi, w końcu był teraz dość zamożnym rentierem, ale w tej rodzinie nikt sam nie kupował sobie podchoinkowych prezentów.

– Tomek, jesteś w domu, to włącz Skype’a, bo…

– Nie, jeszcze mnie nie ma, mogę być za kilka minut. Albo włączę w smarciaku? Coś się stało?

– Julek się nie znalazł!

Milczał chwilę. Najpierw musiał zlokalizować w umyśle Julka, potem połączyć informację o starym znajomym Romy z ciągiem dalszym zaginięcia. Na usta cisnęły się banalne dyrektywy: zachowaj spokój, zapytaj portiera, niech ktoś przejdzie na balkon... Odrzucił je wszystkie, w końcu Roma nie miała dwudziestu lat i nie uciekł od niej rozpieszczony powodzeniem u jakichś siks chłopak. No i – przypomniał sobie – takie zalecenia padły już wczoraj.

– Yhy... Rozumiem. Okej. Jak tylko zjadę do domu, wywołam cię do Skype’a.

– Dobrze, Tomeczku, dobrze…

Wrócił do auta, podkręcił grzanie i ruszył z kopyta. ***

Co się mogło stać? – myślał, czekając na pierwszych światłach, żeby przeciąć Hallera. – To nie młodziak, co się urżnął i śpi w parku, ani niewypłacalny bywalec burdeli, czekający w recepcji na zbawienie w postaci syna z portfelem. Wrócił do domu? Możliwe. Mogło wypaść coś niespodziewanego a pilnego: choroba w rodzinie, śmierć w rodzinie, niespodziewany przyjazd brata z USA, miliony rzeczy... Komórka? Ileż to razy Roma zapomniała wziąć na spacer albo brała nienaładowaną? Owszem, mógł stracić przytomność gdzieś w mieście, mógł zostać napadnięty – chyba że nie wychodził. Ale tam! Jak by nie wyszedł, toby był. Są personel, recepcja, portier czy tam – ochrona. Czyli pogotowie i policja. Nie zbywamy i nie lekceważmy.

Zdążył wcisnąć samsunga w uchwyt, zanim zmieniły się światła, za skrzyżowaniem przytulił się do krawężnika i wystukał 112. Trwało to irytująco długo, dobre pół minuty słyszał tylko sygnał łączenia, potem zameldował się dyżurny.

– Dzień dobry. W Polanicy Zdroju wczoraj zaginął mój wujek, Julian Sztyc. Wieczorem kontaktował się ze mną, wszystko było w porządku, w nocy nie było go już w sanatorium, do dziś się nie odzywa, komórka milczy... Czy mógłby pan sprawdzić zgłoszenia szpitali, pogotowia, policji w Polanicy? Bo ja jestem we Wrocławiu, dopiero się pakuję i jadę, ale zajmie mi to trochę.

– Jak nazwisko wujka?

– Sztyc. Julian Sztyc. Około osiemdziesiątki…

– Nie wie pan, ile ma lat?

– To wuj, denerwuję się, uciekają mi dane... Osiemdziesiąt... plus minus dwa. Musiałbym sobie spokojnie policzyć, w stosunku do ojca i tak dalej, ale nie jestem w tej chwili spokojny…

Zamilkł i wsłuchał się w ciszę, jakieś elektroniczne chroboty i popiskiwania, coś zaterkotało.

Dało się usłyszeć kilka sylab, potem znowu coś turlikotało.

– Halo?

– Tak? – Nie mam tu zgłoszenia w ogóle żadnego mężczyzny w tym wieku. No bo rozumie pan, jakby był bez dokumentów i nieprzytomny, to skąd wiadomo, jak się nazywa, ale na pogotowiu są tylko dwaj młodzi z pobicia, a szpital przyjął w ogóle tylko trzech pacjentów, z rodzinami i z danymi, i oni się nie zgadzają z pana wujkiem.

– Cholera, to jeszcze bardziej się niepokoję.

– Proszę sprawdzić w miejscu zamieszkania wuja. Jest wiele przypadków utraty pamięci, wie pan? Może wsiadł po pociągu i pojechał do domu. Pan powinien sprawdzić w domu... Wujek mieszka we Wrocławiu?

A skąd mam wiedzieć, do cholery…

– Nie, w Turawie.

– No to najpierw musi pan sprawdzić w domu w tej Turawie, a jakby tam nie było, to zgłosić na policję, ale to osobiście, z dokumentami. Wtedy będzie... Halo? Chwileczkę!... – Dyżurny przykrył mikrofon dłonią, ale nieszczelnie, słychać było, jak ktoś mówi mu, że tego Sztyca już jakaś baba szukała. Winkler pokręcił głową. Romcia aktywistka! – Halo? Tu kolega z wcześniejszej zmiany mówi, że już ktoś pytał. – W głosie dyżurnego zabrzmiała lekka groźba.

Nie wiadomo dlaczego nie spodobało mu się, że oto druga już osoba pyta o zaginionego.

– No, to się zgadza – powiedział z przekonaniem Tomasz. – To siostra jego, ona pojechała w odwiedziny do Polanicy, a brata nie ma. To tym bardziej dziwi i niepokoi, prawda?

– No tak, tak... – Groźba z głosu zniknęła, pojawiło się zniecierpliwienie, rozmowa trwała już za długo. – Tak jak mówię: na policję proszę, ale najpierw trzeba sprawdzić w domu.

– Oczywiście. Dziękuję.

Rozłączyli się, Winkler zerknął w lusterko i włączył się do ruchu. *** – No to opowiadaj – rzucił lekkim tonem, gdy kwadrans później na ekranie komputera pojawiła się Roma. Cienie pod oczami zdradzały niespokojną noc, poza tym nic. Ale tylko na oko. Na oko kok był ułożony, biały kołnierzyk – nieskazitelny, lekki róż na ustach i brak siwych odrostów. Po prostu zadbana, elegancka starsza pani. Ale Winkler dobrze wiedział, jak wygląda zdenerwowana babcia Roma, widział, jak wyglądała w czasach, kiedy zarzucono mu wymuszanie łapówek od całego stada lekarzy, całej rzeszy medyków, której tylko „reprezentanci zdobyli się na odwagę i zarzucili skorumpowanemu funkcjonariuszowi” niecny proceder. Widział wtedy jej odruchowe zaciskanie ust, nerwowe skubanie ucha, pocieranie brwi, ale przede wszystkim Romie zmieniał się głos: stawał się niski, z lekką chrypą, bluesowo-papierosiany, dla Winklera przejmujący i nie do zniesienia. Takim głosem powiadomiła go o alzheimerze siostry i o wezwaniu na przesłuchanie w jego sprawie, sprawie wnuka... To był głos, jakiego nie chciał słyszeć i nie spodziewał się w najbliższej przyszłości usłyszeć.

Lecz właśnie usłyszał: – Tomasz, nic więcej nie wiem. O dwudziestej trzydzieści zaczynał się odcinek Homeland, a myśmy się z Julkiem rozstali po obiedzie, koło trzeciej. Miał coś załatwić, kupić, odświeżyć się. Nie przyszedł na serial, zadzwoniłam do pokoju, zero. Miał jedynkę, jak ja. Zadzwoniłam na komórkę, nie odebrał. Wyszłam, zapukałam do pokoju, przespacerowałam się po obiekcie, przemaszerowałam przez wszystkie piętra, świetlicę, bibliotekę, salę audialną. Myślałam, że gdzieś zasłabł, ale nie.

Poszłam spać, w końcu to jest dorosły facet. Mógł kogoś spotkać na spacerze, starego znajomego, poszedł z nim na wódkę, urwał mu się lm…

– Wiem, że dzwoniłaś na sto dwanaście, ja też dzwoniłem. Nie ma go wśród poszkodowanych. Przynajmniej w Polanicy.

– Tak. Wiem.

– A nie można wejść do jego pokoju? Sprawdzić, czy... – Pokój otworzono, mnie nie wpuszczono, więc nie wiem, co tam jest, a czego nie ma. Jak byli w środku, zadzwoniłam do Julka i nasłuchiwałam, komórka się nie odezwała.

Ot, Romcia-szpion! – pomyślał Winkler z zachwytem.

– Recepcjonistka wyszła lekko zirytowana, minęła mnie bez słowa. Pół godziny później byłam znowu u niej, rzuciła przez ramię, że pan Sztyc, jak się okazało, wymeldował się rano i wyjechał.

– Wykluczasz, że tak było?

– Wykluczam. One tak mówią, bo co: zaginął? Brakuje nam pensjonariuszy, sztuk jeden, płeć męska! Dopóki rodzina nie pozwoli, nikt ze mną nie będzie rozmawiał.

No to co? Zmowa recepcji i obsługi? Mordują klientów?Delicatessen? Na sznycle? Nie, no jakieś bzdury z czwartoligowego meksykańskiego thrillera.

Milczeli chwilę, potem Roma lekko dotknęła włosów, jakby sprawdzała, czy są na miejscu.

Westchnęła.

– Tomasz, to była moja studencka miłość... Krótko, ale intensywnie się kochaliśmy. Rozdarło się nagle i niepotrzebnie, trudno. Ale on się bardzo, bardzo ucieszył ze spotkania, szczerze, nie kurtuazyjnie. I nie miał powodu do nieszczerości. Nie mamy już po czterdzieści czy pięćdziesiąt lat, nie chciał zaciągnąć mnie do łóżka... – Przygryzła wargi. – Ale wiem, że nasze rozstanie bez mała pół wieku temu... jemu też leżało na sercu i teraz nagle... się ujawniło. Rozmawialiśmy długo i szczerze, obojgu nam spłynęły te złogi. I raptem...?

Winkler splótł palce na tyle głowy i siedział chwilę, rozważając możliwe warianty postępowania.

– Wiem, że jesteś dobrze wychowany, w końcu to też moja zasługa, więc nie zapytasz o kilka rzeczy, ale ci powiem: nie planowaliśmy romantycznego zrywu, ucieczki na Maderę, nadrabiania zaległości, wzbijania się w obłoki i inne... takie... Po prostu i zwyczajnie: było nam razem bardzo, ale to bardzo miło i szczerze, i radośnie. Ale bez zobowiązań, więc i bez powodu ucieczki. No i ostatnie: przeczucia.

Winkler się uśmiechnął i klasnął.

– OK. Robimy tak. Nie ruszaj się z budynku, naładuj komórkę, nie wyłączaj lapa z prądu. Ale przejdź się i popytaj ludzi, którzy go znali, z pokoju obok, może inna pielęgniarka będzie w recepcji, zapytaj ją, a ja przyjadę i…

– Ale, Tomasz, z Kropką nie wpuszczą cię do hotelu…

– Zostawię ją w samochodzie, nie jest tak zimno – machnął lekceważąco ręką. I widząc rozszerzone z oburzenia oczy i otwierające się usta, szybko uzupełnił: – Żarcik, babciu. Kropka pojedzie do mamy, obie się ucieszą, ale odchudzać ty ją będziesz. Czyli... Półtorej godziny jazdy, Kropka, pakowanie... Za dwie godziny, góra trzy, będę u ciebie. A ty spokojnie się zajmij wywiadem i trzymaj mnie w kontakcie. Kumanto?

– Tak... – westchnęła. – Kumanto... To pa…

Romcia nie wie, że zabrali mi prawo jazdy. Gnoje... Co teraz? No nic, mam w smartfonie zdjęcie, jakby co będę kitował, że zapomniałem, i godził się na mandat za niemanie. W najgorszym razie... no co, nie mam prawka, to już mi nie zabiorą.