Zaginiona wiolonczelistka

Upiła kolejny łyk wina. Na myśl o Patricku jej ciało ogarniało przyjemne ciepło. Wcześniej starała się nad tym panować, ale teraz pozwalała już sobie upajać się strzępkami wspomnień z prób, spacerów, czekoladziarni. Przed oczami wciąż miała jego wnikliwe spojrzenie, słyszała łagodny głos i czuła, jak delikatnie obejmuje ją na pożegnanie. Muzyka powoli odpływała wraz z ostatnimi taktami koncertu Schumanna, a ona zmęczona zasnęła na bujanym fotelu i śniła o tym, czego nie mogła doświadczyć w rzeczywistości.

V WIEDEŃ, 24 lutego 1990 roku

Mógłby tak patrzeć na nią bez końca. Zza kulis słuchał, jak z półprzymkniętymi powiekami w pierwszej części występu grała swój solowy program. Nie wiedział, co się z nim działo, a może wolał udawać przed sobą, że to nic nie znaczy. Nie miał do tego prawa, a mimo to nie potrafił przestać o niej myśleć. Obserwował jej delikatne nadgarstki, ramiona, którymi z czułością obejmowała połyskujący instrument. Tworzyła z nim nierozerwalną jedność, tak że nie tylko on nie mógł oderwać od niej wzroku. Z zamyślenia wyrwały go gromkie oklaski. Blanka zeszła ze sceny poruszona i uśmiechnięta.

– Teraz Franck. Zagrajmy tak, jakby nie miało być jutra – szepnęła do niego, po czym obydwoje weszli na estradę.

To w muzyce był najbliżej niej. To wtedy nawzajem się uzupełniali, a on dotykał jej wnętrza, duszy, kreował z nią emocje, takt po takcie, do ostatniej nuty.

Uwielbiał ten moment, kiedy zdejmował dłonie z klawiatury, a salę koncertową wypełniały oklaski. Teraz mógł z nią dzielić również te chwile. Owacjom nie było końca, a oni kilkakrotnie wchodzili na 135

Zaginiona wiolonczelistka.indd 135

07.03.2022 10:18:58

scenę, by kłaniać się przy aplauzie publiczności. Nawet główny organizator festiwalu przyszedł do ich garderoby, aby im pogratulować i zaprosić do udziału w kolejnych koncertach. Patrick patrzył na rozpromienioną Blankę, na jej uśmiech, na to, z jakim wdziękiem odpowiadała na kolejne gratulacje. Kiedy wreszcie zostali sami, spontanicznie przytuliła go ze szczęścia, a on objął ją mocniej niż zwykle. Trwali w uścisku, dopóki operator sceny nie poprosił, by zabrali z estrady swoje nuty.

W ciszy wyszli na zewnątrz, zostawiając za sobą oświetlony budynek Kursalon. Ona wciąż ubrana w wieczorową suknię, on w popielatym garniturze. Z zarzuconymi na siebie ciepłymi płaszczami przemierzali alejki parku, którego nocną ciemność rozpraszało jedynie nikłe światło mosiężnych latarni. Z daleka można było wyczuć narastające pomiędzy nimi napięcie, które nie pozwalało im zakłócić tej chwili niepotrzebnymi słowami. Aż w końcu zatrzymali się w tym samym miejscu, w którym przed paru dniami Patrick poprosił ją, by swoim aparatem mógł uwiecznić ją na fotografii. Pozłacany skrzypek niezmiennie stał dumnie na piedestale, sprawiając wrażenie, jak gdyby prowadził za sobą całą orkiestrę.

– Chyba powinnam już wracać do domu – szepnęła, unikając jego wzroku.

– Po udanym koncercie artyści nie wracają do domu. Zapraszam cię na kolację. – Patrick odparł z uśmiechem i delikatnie objął ją w pasie. Nie chciał się z nią rozstawać.

VI Restauracje o tej porze tętniły życiem. Ta, do której zaprowadził ją Patrick, przypominała kryształową salę, w której grali dzisiejszy koncert. Utrzymana w stylu glamour, z dostojnymi kolumnami po bokach, lustrami w złotych ramach, eleganckimi zasłonami i mosiężnymi, wieloramiennymi żyrandolami sprawiała wrażenie sali 136

Zaginiona wiolonczelistka.indd 136

07.03.2022 10:18:58

Rozdział 27

I WALENCJA, listopad 1992 roku

Emma postanowiła wyprowadzić się z domu. Myślała o tym od dawna, ale wciąż obawiała się życia na własny rachunek. Tygodniami wyczekiwała odpowiedniej chwili, jakiegoś punktu zaczepienia, czegoś, co zapewni jej stabilizację, dzięki czemu nie będzie musiała nigdy wrócić skruszona pod dach matki. Była już nią zmęczona. Odnosiła wrażenie, że Isabel na każdym kroku próbowała ją sobie ustawić.

Miała dość słuchania jej niekończących się wyrzutów, jak to jest niewdzięczna za matczyne poświęcenie, użalania się, że wszystkiego sobie odmawiała, a teraz zwyczajnie nic z tego nie ma. Kłóciły się o niezrealizowane marzenia, priorytety i ciągły brak pieniędzy. Żadna nie chciała słuchać drugiej, każda zapatrzona we własne frustracje.

– Jeśli jeszcze raz powiesz mi, że przeze mnie zmarnowałaś swoje życie, to się wyprowadzę – oznajmiła matce podczas kolejnej kłótni.

– Droga wolna, przynajmniej rachunki będą niższe – odpowiedziała wyniośle Isabel, nie patrząc na córkę.

Wtedy jeszcze nie wiedziała, że tego samego wieczoru Emma spakuje swoje rzeczy i wyprowadzi się do Luisa, którego poznała na urodzinach koleżanki i z którym spotykała się od kilku miesięcy.

301

Zaginiona wiolonczelistka.indd 301

07.03.2022 10:19:04

Po zagraniu recitalu dyplomowego nic już nie było takie jak dawniej. Wizja solowej kariery zdawała się wciąż poza jej zasięgiem, a brak pracy wzbudzał wewnętrzny lęk i potęgował frustrację. Na szczęście Luis był w nią wpatrzony. Podobały mu się jej nienaganna figura, obfity biust, talia osy, grube blond loki i pełne usta. Sam zaproponował, by z nim zamieszkała. Emma przy nim stawała się inną osobą. Wiedziała, że dopóki on ją utrzymuje, ona nie może pozwolić sobie na zbyt wiele.

– Kochanie, zobaczysz, jeszcze nie będę mogła opędzić się od propozycji koncertowych. Na wszystko potrzeba czasu, ale ty we mnie wierzysz, prawda? – tłumaczyła mu, a on zapewniał ją, że zawsze może na nim polegać.

Pracował jako ślusarz i słyszała, jak chwalił się przed znajomymi, że jego dziewczyna jest artystką, gra na wiolonczeli i czeka ją wielka kariera. Dostrzegając wodzące za nią spojrzenia jego kolegów, domyślała się, że bardziej interesowały ich jej fizyczne atuty. Z pewnością zastanawiali się, jak Luisowi udało się zdobyć tak atrakcyjną kobietę.

– Na twoim miejscu bałbym się, że taka piękność mi gdzieś ucieknie – zaśmiał się jeden z nich, popijając piwo i lustrując ją od stóp do głów, gdy tylko podeszła do ich stolika. Inni ochoczo pokiwali głowami z aprobatą, a Luis wyprostował się i dumnie oznajmił: – Nie pozwolę jej na to. Emma jest tylko moja.

Może dlatego pewnego wieczoru postanowił się jej oświadczyć, a ona powiedziała „tak”.

Przez kolejne tygodnie głównie zajmowała się swoją urodą i dogadzaniem przyszłemu mężowi. Z Luisem żyło się przyjemnie. Zawód ślusarza pozwalał mu na kupowanie jej kwiatów, kosmetyków i sukienek. Nawet z matką się pogodziła, bo na odległość jakoś łatwiej się dogadywały. Isabel, widząc, że córce układa się z Luisem, namawiała ją do jak najszybszego sformalizowania związku. Emma nie była przekonana. Wolała nie zamykać sobie wszystkich dróg, bo 302

Zaginiona wiolonczelistka.indd 302

07.03.2022 10:19:04

przecież za zakrętem w każdej chwili mógł pojawić się ktoś bardziej interesujący. Widziała, w jaki sposób mężczyźni na nią patrzą, i uważała, że stać ją na kogoś lepszego.

II WALENCJA, 30 listopada 1992 roku

To był bardzo ważny koncert. O Appassionato String Quartet po wielu sukcesach, a zwłaszcza po wygranym prestiżowym konkursie kwartetów smyczkowych w Paryżu zaczynało robić się głośno. Żadna z artystek nie mogła uwierzyć w to, jak niegdyś odległe marzenia przeistaczają się w rzeczywistość. Każda z nich przez ostatnie miesiące pracowała bez wytchnienia. Towarzyszyła im nieustająca determinacja i wsparcie profesora Varelego, który być może jako jedyny zdawał sobie sprawę, po jak niepewnym gruncie stąpają i jak szybko mogą spaść na samo dno.

Emma także nareszcie zaczęła dostrzegać sukcesy kwartetu, szczególnie gdy po raz pierwszy otrzymała wyższe niż dotychczas wynagrodzenie za koncert. Nie wpłynęło to jednak na jej relacje z członkiniami zespołu. Alicia i Theresa wydawały jej się nieszczere, zbyt uległe. Nie umiała nawiązać z nimi nici porozumienia. Ale nade wszystko nie mogła znieść wiecznie wymagającej od niej większego zaangażowania Grety, która jak zacięta płyta powtarzała jej, że powinna więcej ćwiczyć. Powoli przyzwyczajała się do tego, że pierwsza skrzypaczka chyba nigdy nie będzie wystarczająco usatysfakcjonowana jej grą, i pewnego dnia najzwyczajniej przestała przejmować się krytyką, jednym uchem wpuszczając jej uwagi, a drugim wypuszczając.

Koncert tego wieczoru był jej zupełnie nie na rękę. Miała urodziny i już o szesnastej odwiedziło ją kilku znajomych, przynosząc ze sobą wino, a i nawet trochę mocniejsze trunki.

303

Zaginiona wiolonczelistka.indd 303

07.03.2022 10:19:04