Skradziona kołysanka

SKRADZIONA KOŁYSANKA Anna Stryjewska FRAGMENTY I – Sama nie wiem, kiedy to się stało – kontynuowała Baśka. – Jeszcze niedawno szłam z tobą zestresowana na przesłuchanie. Byłam wtedy taka młodziutka, naiwna, nie wierzyłam w siebie. To ty mnie namówiłaś, pamiętasz?

Aśka przytaknęła zamyślona.

– Deszcz lał wtedy jak z cebra, a żadna z nas nie wzięła parasola, pamiętasz?

– No pewnie, że pamiętam! To był wyjątkowy dzień! – Nie mówiłaś nigdy, co zadecydowało o tym, że wybór padł na ciebie – rzuciła Aśka z lekką naganą w głosie.

– To prawda. Tak jakoś wyszło. Nigdy jednak nie pytałaś – odparła ze zdziwieniem Basia.

– No, nie pytałam… – przyznała Aśka, wypuściwszy dym.

– Andrzej, jak przyznał po latach, zwrócił uwagę na moją świeżość oraz niespotykaną barwę głosu. A potem… wiesz przecież… przyszła miłość…

– Urwała i zaciągnęła się kolejny raz miętowym salemem, by po chwili wypuścić z ust kłęby dymu. – Jak widzisz, jesteśmy już ze sobą tyle lat. Zleciało, sama nie wiem kiedy… To był niezwykły czas budowania naszych wspólnych relacji, wzajemnego poznawania się, bycia ze sobą, kompromisów…

A do tego zespół, współpraca, zaufanie i popularność, która spadła na nas jak grom z jasnego nieba. – Westchnęła po tych ostatnich słowach. – Chyba nikt z nas się tego nie spodziewał. Owszem, chcieliśmy być znani, utrzymywać się z muzyki, ale nie spodziewaliśmy się, że nasze piosenki będzie śpiewać cała Polska. To niesamowite uczucie. Z jednej strony radość, entuzjazm,

duma… a z drugiej… obawa, że następny utwór nie okaże się przebojem.

Utrzymywanie wysoko poprzeczki nie jest tak łatwe, jak się niektórym wydaje. Pracowaliśmy na ten sukces wiele lat, wiele razem przeszliśmy. Grzegorz, nasz perkusista, miał problem z alkoholem. Baliśmy się, że odejdzie z zespołu… Na szczęście dzięki naszemu wsparciu wziął się w garść. Żona dała mu drugą szansę. Popularność to nie tylko spijanie śmietanki. Jest presja, strach… a także pokusa. Trzeba umieć uodpornić się na stres – dodała już ciszej. – Nie wiem, od czego zależy fakt, że niektórym się udaje, a innym nie…

– Może od szczęścia…? – zastanawiała się koleżanka. – Na pewno talent też ma znaczenie – przyznała po chwili.

– Taaak – westchnęła przeciągle wokalistka. – Wpływa na to mnóstwo czynników. Ludzie, którzy nas otaczają, determinacja… i dużo innych rzeczy. Nie mam żyłki do biznesu, to Andrzej zajmuje się promocją, kontaktami, kontraktami. Ja tylko śpiewam! – sprecyzowała. – Czasem napiszę jakiś tekst. Czy wiesz, że słowa do piosenki Za horyzontem napisałam sama?

– Nie miałam pojęcia! – wyraziła zdumienie koleżanka. – To był hit.

– O, tak! Napisanie tekstu zajęło mi dwie godziny. Leżałam akurat na plaży i obserwowałam, jak panowie robią maślane oczy do opalających się kobiet. – Roześmiała się. – A potem powiodłam wzrokiem dalej i zobaczyłam przepiękny pas błękitu wody schodzący się na horyzoncie z granatowym pasem nieba. Banał, co?

– Nie taki znowu banał, skoro się udało – zauważyła Aśka.

– To prawda, choć najlepiej czuję się, gdy śpiewam. Dopiero kiedy wychodzę na scenę i widzę tłumy ludzi, którzy przybyli na koncert, wstępuje we mnie siła. Mam ochotę tańczyć, krzyczeć, ściskać ludzi, mówić im, jacy są dla mnie ważni. Bo gdyby nie oni…

II – Wróciłam, moi kochani! – rzuciła w stronę zwierzaków, które obległy ją w jednej chwili, wplątały między nogi i dół spódnicy. Każdemu z nich pogładziła palcami sierść, pieszczotliwie pogłaskała między uszami, po czym uzupełniła karmą miski. Następnie zabrała się za palenie w piecu. Zgrabia-

łymi palcami wygrzebała popiół z paleniska, po czym małą siekierką ucięła kilka drobnych szczapek drewna. Podniosła gazetę, w której znajdowała się jej podobizna. Tajemnicze zaginięcie gwiazdy pop – brzmiał tytuł na pierwszej stronie.

Dziennikarze co jakiś czas przypominali sobie o niej, zwłaszcza kiedy zbliżały się święta. Nasunęła jej się myśl o hicie, który wyśpiewali wiele lat temu, z bajkowym tekstem o Mikołaju i reniferach. Zanuciła kilka taktów, opróżniając pojemnik z popiołu. Co jakiś czas wysypywała nim ścieżkę do domu.

Rudy podszedł do niej i zaczął się łasić do nóg.

– Daj mi parę minut, teraz jestem zajęta, muszę tylko rozpalić ogień – wykrztusiła głosem przesiąkniętym emocjami. Ta fotografia pochodziła ze świątecznej sesji zdjęciowej. Miała na sobie piękną, fioletową suknię do kostek, która na tle połyskującej szarości prezentowała się bajecznie. Z jej twarzy emanowała radość, z oczu biła siła, której jej teraz brakowało. Wyglądała bosko. Ostatni raz rzuciła okiem na zdjęcie, po czym zgniotła gazetę i wsunęła ją do paleniska. Obserwowała, jak śliczną buzię obejmują języki ognia, jak papier kurczy się i popieleje pod wpływem jego siły. Przypomniało jej się powiedzenie, które kiedyś wyczytała w hinduskim zbiorze bajek: Ogień, choć trawi wszystko – sam pozostaje czysty. To prawda. Jej twarz zniknęła, a żywy, czysty płomień unosił się w górę, ogłaszając tym samym kolejne zwycięstwo.

Kot zamruczał jakby w odpowiedzi na tę dygresję, wygiął grzbiet i wślizgnął się pomiędzy nogi. Poczuła przyjemne ciepło biegnące od łydek. Zaraz też płomienie ognia buchnęły z paleniska i rozświetliły nędzne, ponure pomieszczenie z niewielkimi okienkami od frontu, zwykle zaciągniętymi firankami. Było niewielkie, urządzone bez jakiegokolwiek zastanowienia czy planu. Łóżko pod ścianą, dwudrzwiowa szafa obok, stół na środku i trzy krzesła (jedno ze złamaną nogą). Szafka na wodę i miskę do mycia, parawan, za którym stała cynkowa wanna i wiadro na pomyje.

Piec w końcu izby stanowił najcenniejszy skarb w tym domu. Dawał ciepło, które podczas mroźnych dni i lodowatych nocy chroniło przez zamarznięciem nie tylko ją, ale i zwierzęta. Opał zdobywała sama, gromadziła przez całe lato wszystko, co nadawało się do spalenia, znosiła z lasu wiązki

suchych gałęzi, które później za pomocą siekierki cięła na maleńkie szczapki.

Za ścianą znajdowało się jeszcze jedno pomieszczenie, którego zimą nie używała. Stało tam drugie łóżko i kredens wypełniony przypadkowym szkłem i znaleziskami.

Zasunęła popielnik, przykryła palenisko fajerkami i postawiła na blasze czajnik z zimną wodą. Na drugim otworze stał już garnek z wczorajszą zupą, na którą w tej chwili nie miała ochoty. Jedyne, czego pragnęła, to zapomnienia. Gdy zrobiło się nieco cieplej, rozebrała się z wierzchniego okrycia i wyciągnęła z torby butelkę wina. Zakupiła ją jeszcze w Sanoku, przy okazji ostatniej podróży do Łodzi. Tam miała przesiadkę na PKS do Wetliny.

Przyniosła kieliszek z kredensu, podstawiła go na stole i usiadła. Ogarnęła ją drapiąca wnętrze duszy tęsknota. Z szufladki pod blatem, którą wysunęła, wyciągnęła gruby notatnik oprawiony w mięsiste, brązowe okładki. Otworzyła go na ostatnim zapisie.