Ratowałam od zagłady

Ratowałam od zagłady MAJOR RÜGEMER Był tylko jeden jedyny termin na określenie mojego położenia – niewolnictwo. Zostałam niewolnicą. Jak inaczej nazwać kogoś, kto pod strażą zmuszany jest do pracy w fabryce amunicji i nie dostaje za to żadnej zapłaty? Jedyne w tym pocieszenie, że wciąż byłam w Polsce. A nawet w Radomiu. Ciężarówki przywiozły nas tu z powrotem i zostaliśmy wsadzeni do baraków. Nie potrafiłam określić, w której części miasta jesteśmy ani jak daleko od naszego domu. Nie miałam pojęcia, jak przesłać wiadomość Janinie i cioci Helenie, że jestem w Radomiu i muszę pracować dla Rzeszy.

Moja praca polegała na pakowaniu amunicji. W hali panował piekielny hałas, w powietrzu unosiły się trujące wyziewy. Każda próba przechytrzenia prześladowców musiała spełznąć na niczym – bez ustanku kontrolowano tempo i wydajność pracy, za jakąkolwiek próbę sabotażu groziła

Irene Gut Opdyke Ratowałam od zagłady kara śmierci. Nie było od niej żadnego odwołania. Co wieczór padałam na pryczę wyczerpana z niedożywienia i osłabiona ciągłym wdychaniem strzelniczego prochu. Dostałam ciężkiej anemii. Byłam tak słaba, że podczas pracy chwiałam się na nogach i musiałam trzymać się czegoś, żeby nie upaść. Ani na chwilę nie wolno nam było usiąść. Robotnice znikały co jakiś czas, ale nikt nie odważył się zapytać o ich los. Po dwóch tygodniach w fabryce byłam chora i całkowicie wyczerpana, ale bałam się, że jeśli nie będę wykonywać tej strasznej pracy, zabiorą mnie i zmuszą do czegoś jeszcze gorszego.

Pewnego ranka pojawiła się grupa oficerów, aby przeprowadzić kontrolę. Wśród nich był major, który wyznaczył mnie do pracy w fabryce. Kiedy zbliżał się do mojego stanowiska, pochyliłam głowę. Zaczęły drżeć mi ręce, gdy usiłowałam upchać pociski do pudła. Nagle pociemniało mi w oczach.

Wiedziałam, że upadam, i usłyszałam, jak moje własne ciało uderza o podłogę.

Kiedy odzyskałam przytomność, leżałam w biurze na kanapie. Major podał mi filiżankę kawy.

– Wie heisst du? – zapytał.

Ręce mi drżały, gdy wzięłam ją do ręki.

– Nazywam się Irene Gut. – Zauważyłam jego zdziwienie, że rozumiem niemiecki i mówię dość płynnie. – Przed wojną mieszkałam na Górnym Śląsku.

Wyciągnął z kieszeni chustkę i wytarł nos.

– Z takim nazwiskiem masz chyba niemieckich przodków.

– Nie wiem... nie sądzę. Jestem Polką. – Wypiłam łyk posłodzonej kawy z mlekiem, coś, czego nie miałam w ustach od miesięcy.

– Czyli nie zgłaszasz niemieckiego pochodzenia. Nie uwierzyłabyś, ile osób zupełnie inaczej postępuje – powiedział.

Irene Gut Opdyke Ratowałam od zagłady Uśmiechnął się do mnie cynicznie. – Podziwiam twoją uczciwość pod tym względem.

Zapadło milczenie, dalej piłam kawę. Po chwili podszedł do biurka i zaczął przekładać jakieś papiery.

– Wpływasz ujemnie na wydajność pracy w tej fabryce. Jesteś chora i nie powinnaś...

– Nie, Herr Major. Nie jestem chora! – przerwałam mu.

Usiłowałam usiąść. – Proszę mnie nigdzie nie wywozić. Proszę pozwolić mi zostać tutaj, blisko mojej siostry. Postaram się jeszcze lepiej pracować.

Nie patrzył na mnie. Nad czymś się zastanawiał.

– Bardzo dobrze mówisz po niemiecku. Chyba się marnujesz przy taśmie. – Wstrzymałam oddech i starałam się nie płakać. – Mam dla ciebie pracę, do której lepiej się będziesz nadawała, w kantynie oficerskiej. Znasz się na jakiejś domowej służbie? Umiesz zająć się kuchnią? Podawać do stołu?

Niemal podskoczyłam na kanapie.

– Tak, Herr Major. Otrzymałam od matki takie wychowanie, że w domu potrafię robić wszystko, przygotowywać posiłki i podawać. Dam sobie radę!

Major kiwał głową i coś pisał.

– O siódmej rano zgłosisz się do pana Schulza pod ten adres. Nie zna polskiego i ma wielki kłopot z porozumiewaniem się z polskim personelem. Będzie tobą zachwycony. – Wyciągnął do mnie rękę z papierem, a kiedy wychyliłam się, żeby go wziąć, nie oddał mi go. – Masz pozwolenie na powrót do domu, ale nie waż się nie pojawić u Herr Schulza, bo poślę po ciebie patrol.

– Nie, majorze – powiedziałam. – Nie spóźnię się. Nie zawiodę pana. Dziękuję.