Piętno Morfeusza

Kochane Czytelniczki Trzymacie w dłoniach książkę, która powstała specjalnie dla Was. Wręcz na Wasze zamówienie. Musicie jednak wiedzieć, że jeśli oczekujecie słodkiej historii o dalszych losach Cassandry i Adama, będziecie zawiedzione. „Piętno Morfeusza” to spowiedź Adama, rozgrzeszenie ze wszystkiego, co zrobił, to szansa na naprawę błędów. Jednak w świecie, w którym tkwią moi bohaterowie, nic nie jest proste. W tej części znajdziecie wiele bólu, niesprawiedliwości i bezradności, z wieloma sytuacjami się nie zgodzicie, ale nie oceniajcie z góry, bo obiecuję, że największe fanki Morfeusza ostatecznie będą zadowolone. Bo przecież zawsze zwycięża… Miłość. Prawda?

Nie zabijcie mnie za to.

Kocham Was, przecież o tym wiecie.

Kasia Haner <3

3

K. N. Haner

4

WSTĘP Nazywam się Adam McKey. Moje życie podzielone jest na trzy etapy. W każdym z nich byłem zupełnie innym człowiekiem.

Wszystko, co znam, kocham, co poświęciłem, składa się na to, co było przed, w trakcie i co jest po… Mirrors.

Czas „przed” zbudował we mnie świadomość, że pragnę mieć rodzinę, kochać i być kochanym. Wtedy nie wiedziałem, co mnie czeka i co przyniesie los. Nie podejrzewałem nawet, że jestem zdolny do rzeczy, które robiłem — najpierw z czystej ciekawości, chęci zapomnienia. Później po prostu musiałem je robić. Nie miałem wyjścia. Nie miałem z nimi szans.

Teraźniejszość to lekarstwo na moją zniszczoną i złamaną duszę. Staram się wierzyć w to, że mam serce, bo nadal walczę o siebie i swoich bliskich. Nie zatraciłem swojego człowieczeństwa, ale to tylko i wyłącznie zasługa jednej kobiety.

Nie wiem, co jest łatwiejsze. Okres przed czy po. Nie potrafię porównać, a może nie chcę? Może się boję? Strach to przecież jedno z najczęściej towarzyszących mi uczuć. Odczuwałem go zawsze, i nawet teraz, gdy już tak naprawdę nie muszę się niczego obawiać, coś wciąż nie daje mi spokoju. Spokój jest zbyt piękny, by był prawdziwy. To nie jest takie łatwe.

To nie znika. Wspomnienia, przeszłość… To wszystko, co było pomiędzy okresem przed i po Mirrors, to… Moje piętno.

3

K. N. Haner

4

Miami, rok 2021 Siedzę w swoim biurze i sprawdzam ostatnie poprawki w projekcie, który od tygodni zaprzątał mi głowę. To ważne zlecenie i muszę je dziś skończyć, bo jutro lecimy na Hawaje na ślub Valery i Anthony’ego. Dwójka przyjaciół Cassandry najpierw przełożyła ślub, a teraz nagle postanowiła się pobrać, wywracając tym samym do góry nogami życie zarówno swoje, jak i nasze, bo Cassandra bardzo zaangażowała się w pomoc przy organizacji przyjęcia. Kompletnie tego nie rozumiem, ale wolałem się nie wtrącać, bo co ja tam wiem o ślubach?

Nasz ślub, mój i Cassandry, został dramatycznie przerwany, choć tak naprawdę przecież w ostatniej chwili zdecydowaliśmy, że jednak się nie pobierzemy. Miało być pięknie, po naszemu, ale bez ślubu… Gdy wracam myślami do tamtych chwil, moje dłonie zaczynają niepohamowanie drżeć. To silniejsze ode mnie. Walczę chwilę z myślami, chcę je odgonić, ale to nie jest proste. Wstaję od biurka i podchodzę do dystrybutora z wodą, by się napić. Wlewam w siebie zimny napój, który chłodzi mi przełyk, ale i tak mam wrażenie, że od środka cały płonę. Tak naprawdę żywy ogień trawi mnie nieustannie od tamtej chwili. Od chwili, gdy prawie wszystko straciłem. Od chwili, gdy byłem przekonany, że nigdy więcej nie zobaczę Cassandry.

***

7

K. N. Haner

Miami, rok 2019 Podążam długim, ciemnym korytarzem wprost do sali, w której czekają na mnie wszyscy detektywi i prawnicy. Telefon, który odebrałem pół godziny temu, sprawił, że naprawdę odzyskałem nadzieję, że Cassandra wróci. Serce mi wali, prawie nie oddycham. Wpadam do środka i od razu patrzę na dwóch policjantów, którzy pomagają odnaleźć porwaną przez Williama Cassandrę. William to ich kumpel, kolega z pracy, który teraz stał się dla nas wszystkich przestępcą i porywaczem. Nikt nie wie, co mu odwaliło, co się stało, że postanowił porwać moją ukochaną. Może od początku udawał? Może od dawna to planował? A może postradał zmysły? Według naszych teorii to on dotarł do Cassandry i Erosa, postrzelił go, ratując tym samym życie Cassandrze, a potem ją porwał.

To tak popieprzone, że trudno to pojąć.

— Jakie wieści? — pytam, choć gardło mam zaciśnięte.

— Namierzyliśmy ją. Dzięki tym zdjęciom, które wysłał ci William. Oboje są na Santorini. Nasi ludzie już tam jadą — odpowiada jeden z agentów, który pełni dokładnie tę samą funkcję, jaką pełnił William.

Tajny rządowy agent, który inwigiluje różne struktury organizacji przestępczych. Zwróciłem się do policji o pomoc, bo już nie wiedziałem, co mam zrobić, by ochronić mojego syna i Cassandrę. A teraz się zadręczam, bo człowiek, który miał nam pomóc, przysporzył nam jeszcze więcej cierpienia.

Odebrał Tommy’emu matkę, a mi miłość życia.

— Muszę tam polecieć — stwierdzam poważnie.

8

Piętno Morfeusza

To, że namierzyli Cassandrę, nie oznacza, że jest bezpieczna.

Dopóki nie znajdzie się w moich ramionach, nie uwierzę, że nic jej nie grozi.

— To absolutnie niemożliwe — policjant sprowadza mnie na ziemię. — Nie będziemy ryzykować, że twoja obecność coś popsuje. Nie wiemy, co planuje William i co tak naprawdę nim kieruje. Odbijemy Cassandrę, ale nie może cię tam być — dodaje.

— Ale… — Nie będziemy tracić czasu na twoje dylematy, Adamie.

Nasi ludzie już się organizują, a cała akcja zostanie przeprowadzona dziś wieczorem. Gdy Cassandra będzie w naszych rękach, będziesz mógł tam polecieć — objaśnia.

To ma sens, ale mam w sobie tyle emocji, strachu, że trudno mi zaakceptować decyzję policji. Nie mam jednak zbyt wiele do gadania. Muszę ufać, że ci ludzie wiedzą, co robią.

Kolejne godziny to dla mnie męczarnia. Nie mogę myśleć ani normalnie funkcjonować. To czekanie mnie wykańcza, ale gdy w końcu, koło północy, dostaję potwierdzenie, że specjalny oddział policji wszedł do willi, gdzie miała przebywać Cassandra, i znalazł ją tam całą i zdrową, uchodzi ze mnie powietrze. Opadam na krzesło i nie mogę nic zrobić. To jak paraliż. Nie mogę uwierzyć, że ona żyje, że nic jej nie jest.

Obok mnie jest mój prawnik, który nic nie mówi. Zerkam na niego, widzę ulgę w jego oczach.

— Załatwię z policją sprawę twojego lotu na Santorini — informuje mnie jedynie, a ja kiwam głową.

9

K. N. Haner

Zerkam na swój telefon. Odblokowuję go. Mam jedną wiadomość… od Williama. Co prawda nadal nie mam zapisanego kontaktu, ale pamiętam ciąg cyfr jego numeru.

Wielka gula staje mi w gardle. Wstaję od stołu i podchodzę do policjanta, który cały czas nam towarzyszy.

— A co z nim? Złapali go? — pytam.

— Nie, w willi była tylko Cassandra — oznajmia. — Ale na ten moment to było najważniejsze, Adamie — dodaje, bo widzi we mnie niepokój.

Od razu wiem, że do końca życia będę się zamartwiał, że on znowu to zrobi. Że będzie próbował do nas dotrzeć, skrzywdzić, może nawet zabić? Kompletnie nie mam pojęcia, co siedzi mu w głowie i do czego jeszcze może być zdolny. Analizuję: czy policja da nam ochronę? Jak teraz będzie wyglądało nasze życie? W jakim stanie jest Cassandra? Jak wiele traum w niej siedzi? I czy wygramy z nimi, by móc normalnie funkcjonować?

*** Miami, rok 2021 Wracam na ziemię. Jestem zlany potem. Wstaję, idę do łazienki i przemywam twarz zimną wodą. To nie pomaga. Od środka rozrywa mnie niepohamowane uczucie gniewu i niesprawiedliwości oraz ból, który rozlewa się po całym moim ciele. Wiem, że muszę wziąć się w garść, i robię to. Tak naprawdę nikt poza mną samym nie wie, jaki jestem, a z drugiej strony, ja 10

Piętno Morfeusza

sam siebie nie znam. Czasami przeraża mnie to, co widzę w lustrze. To, co widzę, gdy tylko zamknę oczy. Czasami mam wrażenie, że chciałbym zasnąć i się już nigdy więcej nie obudzić.

— Adamie, wszystko w porządku? — nagle słyszę głos Cassandry i otwieram oczy.

Oparty o umywalkę, zerkam najpierw na swoje odbicie, a potem w stronę drzwi.

— Migrena, Cassandro. Daj mi chwilę — odpowiadam zbolałym głosem.

Piękna blondynka przygląda mi się i nie odpuszcza. Podchodzi i opierając się o blat wymusza, bym spojrzał jej w oczy.

— O czym myślałeś? — pyta miękko.

Mój wzrok sunie od jej oczu w dół. Zatrzymuje się na krągłościach piersi, które w czarnej obcisłej koszuli są bardzo podkreślone. Potem idzie niżej, na biodra, które rozpalają mnie do granic możliwości. Wcięcie w talii Cassandry jest tak kuszące, że od razu robię się twardy. Kurwa mać. Jestem bardziej popierdolony, niż myślałem.

— O niczym… — kłamię, zaciskając dłonie na umywalce.

Muszę nad sobą bardziej panować.

Ona nie może czuć się przy mnie zagrożona. W głowie mam tylko jedno. Chcę ją zerżnąć tutaj, natychmiast, a nie mogę tego zrobić.

— Mam wyjść? — pyta niepewnie, a ja jedynie kiwam głową.

— Zobaczymy się w domu? — dopytuje.

Wiem, że jest zła, że ją odpycham, ale nie umiem się przed nią przyznać, że znowu o tym myślę. Przez kilka miesięcy było okej, ale nagle coś się zmieniło, nie wiem dokładnie co. Mam wrażenie, że obudziła się we mnie chęć zemsty i że przez to 11

K. N. Haner

całe to gówno wraca. A tym samym czuję oddech Morfeusza na karku. Walczę z nim, bo nie mogę dopuścić do tego, by także powrócił, ale… Niech zginę. Brakuje mi go. Brakuje mi tego, co robiłem z Cassandrą, gdy byłem Morfeuszem. Wiem, że jej też tego brakuje, choć nigdy się do tego nie przyzna. Za dobrze ją znam. Podziwiam ją, że po tym wszystkim potrafi być tak silna, choć doskonale widzę, że także walczy ze sobą.

Walczy o nas, i ja też muszę to zrobić, bo nie wyobrażam sobie bez niej życia.

*** Jest prawie dziewiąta wieczorem, gdy wychodzę z biura. Jestem zmęczony, ale skończyłem projekt i mam ochotę tylko na jedno: wrócić do domu, napić się wina i zapomnieć o wszelkich problemach. Tommy jest z moimi rodzicami w Kanadzie u matki Cassandry. Polecieli tam, byśmy mogli lecieć bez małego na ślub Valery i Anthony’ego. Przyjaciele mojej ukochanej postanowili zrobić przyjęcie bez dzieci, i w sumie im się nie dziwię.

Tommy ucieszył się na wyjazd z dziadkami, więc nie było żadnego problemu. Nasz mały chłopczyk ma już cztery lata i lada moment pójdzie do przedszkola. To dla mnie stresujące. Nie wyobrażam sobie oddawać go w obce ręce na kilka godzin dziennie, ale wszyscy mówią, że tak trzeba, bo Tommy musi mieć kontakt z rówieśnikami. Nie jestem do tego przekonany. Mam obsesję kontroli, nie umiem odpuścić, a przecież nie będę tam z nim siedział, bo to nie jest wskazane. Wkurwia mnie, że każdy wie lepiej, a ja nie potrafię na spokojnie wysłuchać racjonalnych argumentów. Nawet Cassandra jest za tym, że Tommy musi iść do przedszkola. Kłócimy się o to średnio 12

Piętno Morfeusza

raz w tygodniu. Teraz jednak odganiam te wszystkie problemy, wsiadam do auta i jadę do domu, gdzie czeka na mnie Cassandra. Zastaję ją w kuchni, pichci coś i nawet mnie nie zauważa. Bez słowa siadam przy kuchennej wyspie i przyglądam się, jak wyjmuje z piekarnika jakieś danie.

— No nie, przypaliłam… — bąka do siebie, a ja się uśmiecham.

Cassandra nie jest master chefem.

— Zjem nawet przypalone — odzywam się, a ona podskakuje przestraszona i odwraca się gwałtownie.

— Chryste, nie rób tak — mówi i gromi mnie wzrokiem, ale dodaje: — Zeskrobię to czarne i chyba będzie jadalne. — Śmieje się, bierze nóż i zdejmuje z łososia przypaloną skórkę.

Reszta dania wygląda pysznie. Płaty łososia upieczone są na warzywach, a pod nimi paruje jakiś sos. Pachnie obłędnie.

— Skąd wzięłaś przepis, Cassandro? — pytam spokojnie.

— Z internetu. Wiedziałam, że masz mnóstwo pracy, zły humor i chciałam ci umilić wieczór czymś pysznym oraz swoim towarzystwem — odpowiada, stawiając przede mną talerz pełen jedzenia.

Dla siebie nałożyła dużo mniej, za co gromię ją wzrokiem, bo ostatnio… Nie wiem, może sobie znowu coś wmówiłem, ale Cassandra bardzo mało je. Jej twarz zeszczuplała, piersi zmalały, gdy jej dotykam, czuję pod palcami żebra. Tym razem nic jednak nie mówię. Nie chcę psuć nastroju, który zapowiada naprawdę miły wieczór. Zaczynamy jeść i oboje jesteśmy zaskoczeni, że tak bardzo nam smakuje. Cassandra próbuje ukryć, jaka jest dumna, ale widzę, że tylko czeka, aż ją pochwalę.

Zerkam na nią i mówię: 13

K. N. Haner

— Jest naprawdę pyszne, Cassandro. — Ujmuję jej dłoń i przytykam do swoich ust. — Masz ochotę na wino? — proponuję, a ona kiwa głową.

Wstaję więc i idę wybrać odpowiedni do posiłku trunek. Do łososia powinno pasować białe i akurat mam butelkę Chardonnay. Biorę dwa kieliszki, stawiam na marmurowym blacie wyspy i nalewam wino. Cassandra patrzy na mnie, nie odzywa się, ale jej oczy kryją jakąś ciekawość, która mnie intryguje.

Podaję ukochanej kieliszek, a ona upija łyk i wraca do jedzenia.

Bierze małe kęsy, więcej rozgrzebuje niż zjada, ale pozostawiam to bez komentarza. Będę ją jednak obserwował, bo tak poturbowana przez życie kobieta może mieć skłonności do popadania w skrajności. Wiem o tym, bo przecież chodzimy na terapię. Wspólne sesje są bardzo trudne, ale na pewno w jakiś sposób nam pomagają. Indywidualne spotkania są dla mnie pełne gniewu, który w sobie mam. A gniew i strach wywołują we mnie niepohamowane pragnienie, z którym staram się sobie radzić. Ten mechanizm wypracował się we mnie w ciągu tych lat, gdy pracowałem dla organizacji. Będąc Głównym, musiałam w pewien sposób wyzbyć się człowieczeństwa. Teraz próbuję je z powrotem odnaleźć, a Cassandra i nasz syn są dla mnie drogowskazem.

Chwilę później sprzątamy po posiłku, a następnie, jak zwykli ludzie, spędzamy resztę wieczoru przed telewizorem. Cassandra przysypia w moich ramionach, a ja patrzę na nią i próbuję nie wpaść znowu w ten nastrój, który sprawia, że myślę o przeszłości. Dotykam jej policzka, który jest gładki i ciepły, a następnie odgarniam blond włosy. Wtedy dziewczyna się przebudza i z zamkniętymi oczami podsuwa się, by zetknąć nasze usta.

14

Piętno Morfeusza

— Idziemy do łóżka? — szepcze zaspanym głosem.

— Spać? — dopytuję, a wtedy Cassandra otwiera oczy i ledwo zauważalnie się uśmiecha.

— To pierwszy wieczór od dawna, gdy jesteśmy sami… — kusi mnie tymi słowami.

— Tak, myślę, że należałoby to wykorzystać — odpowiadam i bez słowa wstaję, podnosząc ze sobą Cassandrę.

Ona wtula się we mnie i pozwala mi zanieść się na górę.

Od razu kieruję się do łazienki. Planowałem wziąć prysznic, ale wspólna kąpiel wydaje się bardziej obiecująca. Stawiam Cassandrę na podłogę i napełniam wannę wodą. W tym czasie rozbieramy się wzajemnie. Czuję ekscytację, że mogę zdjąć ubranie z kobiety, która w moich oczach jest najpiękniejszą na świecie. Nie mogę oderwać wzroku od jej ciała. Ignoruję nawet to, że według mnie jest za szczupła. Widać to gołym okiem. Gdy dotykam jej talii, Cassandra drży. Wtedy się nie waham i od razu ją całuję. Nasz seks kiedyś był… wszystkim.

Wszystkim co dobre, ale i złe. Teraz stał się rzadkością, to nasz wspólny wybór. Podczas terapii razem postanowiliśmy, że zapanujemy nad żądzą, która często prowadziła nas do skrajności. Uważam, że to dobra decyzja, bo to wszystko jest jeszcze, wbrew pozorom, świeże, ale jednocześnie… jestem facetem, zawsze miałem duże potrzeby, a teraz… Seks kilka razy w miesiącu to dla mnie za mało. Tłumaczę sobie, że to nie potrwa wieczność, szanuję emocje Cassandry. W takich chwilach jak ta, gdy ona ma ochotę, jestem w stanie rzucić wszystko i jej to dać. Teraz na szczęście mamy pełną swobodę.

Jesteśmy sami, nikt nam nie przeszkodzi, a noc jeszcze młoda.

Jej usta są miękkie i kuszące. Nie mogę się opanować i całuję ją mocniej, namiętniej. Dziewczyna obejmuje mnie za szyję.

15

K. N. Haner

— Zrobić ci masaż? — jęczy w moje usta.

—To kusząca propozycja — odpowiadam zadowolony. — Zrób ze mną, co chcesz, dziecinko — dodaję prowokująco.

Cassandra podnosi wzrok, by spojrzeć mi w oczy. Widzę w nich błysk i zaintrygowanie. To mi wystarczy, bym zyskał pewność, że ta noc będzie wyjątkowo namiętna i taka, jak kiedyś. Obejmuję ją i podsadzam na swoje biodra, a następnie wchodzę do wanny i zanurzam nas w kłębach piany. Woda wylewa się na podłogę, ale mam to gdzieś. Sadzam Cassandrę na sobie i pozwalam jej dłoniom sunąć po swoim ciele.

Zgrabne palce masują mi tors i ramiona, a ja nie odrywam wzroku od twarzy mojej ukochanej. Jest skupiona i zafascynowana. Jakby dotykała mnie po raz pierwszy.

— Jesteś taka piękna — mówię ochrypłym głosem.

Z podniecenia mam sucho w ustach.

Cassandra siedzi na mnie i ociera się o mojego twardego kutasa, który pragnie natychmiast się w niej znaleźć.

— Pokaż mi — Cassandra odpowiada szeptem.

— Co mam ci pokazać, dziecinko? — pytam, bo nie rozumiem.

— Jak bardzo jestem dla ciebie piękna — wyjaśnia, patrząc na mnie.

W jej oczach pojawia się niepewność i strach.

Kurwa, nie, to dla mnie trudne.

Przez moją głowę od razu przelatuje burza myśli.

— Wiesz, że cię uwielbiam — staram się nie dopuścić do siebie najgorszych wspomnień.

Doskonale jednak wiem, że Cassandra przez to wszystko, co się stało, całkowicie straciła poczucie własnej wartości, 16

Piętno Morfeusza

pewność siebie. Uważa, że nie jest w pełni kobietą. To absolutna bzdura, ale nie umiem jej przekonać, że jest inaczej.

— Wiem, ale czy to znaczy, że jestem piękna? — pyta.

Jej dłonie przestają mnie masować, a ciało wysyła sygnały, że moja bliskość ją krępuje. Widzę to też w jej spojrzeniu i gestach, bo właśnie zsuwa się ze mnie, chowa w kłębach piany i odsuwa, opierając plecami o drugą stronę wanny. Siedzi przede mną, taka zagubiona; mam wrażenie, że jest przerażona tym, co czuje i myśli. Już wiem, że nici z miłej nocy.

Cassandra przeżywa wszystko od nowa. Tak jak ja. Najwidoczniej jesteśmy do siebie zaskakująco podobni, skoro przeszłość wróciła do nas w tym samym czasie. Obiecuję sobie, że znajdę powód, dlaczego tak się stało, i pozbędę się go, by nasze życie wróciło do normy.

— Jak mam ci udowodnić, że jesteś? Próbowałem zrobić to na setki sposobów, a ty nadal w to nie wierzysz — odpowiadam szczerze.

Trzymam dystans, choć tak naprawdę pragnę wziąć ją w ramiona i uspokoić. Wiem jednak, że nie mogę. Są takie momenty, w których Cassandra całkowicie zamyka się na mnie.

To potrafi zadziać się w sekundę. Potrafi mnie całować, by po chwili sparaliżował ją strach. To bardzo ciężkie dla nas obojga. Choć dla niej zapewne cięższe. Tak ogromnie jej współczuję. W takich sytuacjach jeszcze bardziej nienawidzę siebie za to, w co ją wciągnąłem. Wiem, że jakaś część jej także mnie nienawidzi. I ma całkowitą rację, bo to ja sprawiłem, że jej życie stało się piekłem. Od początku byłem nią tak zafascynowany, że nie umiałem jej sobie odpuścić, a potem było już po prostu za późno. Wprowadziłem ją w ten świat i zniszczyłem. Tak, zniszczyłem ją. I mam tego pewną świadomość.

17