Pawełek i cała reszta

Ja nie zauważyłem, żebyśmy na karty wydawali za dużo pieniędzy. Zgadzam się natomiast, że nie należało się chwalić w domu, ile paczek się kupiło.

Pieniądze także należało pozyskiwać umiejętnie. Trochę od Babci, trochę od Mamy, trochę od Taty. Najlepiej, żeby żadne z nich nie wiedziało o tym, że już się dostało od kogoś innego. Dorośli mają tyle własnych problemów. Po co mają się przejmować jeszcze tym?

Nagle pierwszy raz od początku tej sytuacji odezwał się Nowy. Tak się odezwał, że całe osiedle go chyba usłyszało.

– NA POMOC!!! – Nowy wrzasnął tak, że gołębie z całej okolicy zerwały się do lotu.

Wszyscy przechodnie, których akurat wtedy nie było zbyt wielu, spojrzeli w naszą stronę.

– NA POMOC!!! ZBOCZENIEC!!! – wrzasnął jeszcze raz Nowy. „Muszę napisać SMS-a do trenera” – pomyślałem. Jeżeli napiszę, że jestem w więzieniu, to może trener uzna to za wystarczający powód do opuszczenia meczu. Nie wiem, jakie inni podają powody nieobecności. Podejrzewam, że w więzieniu będę miał trochę czasu, żeby o tym pomyśleć.

– Będziemy zbierać podpisy – rzuciłem w końcu. – Napiszemy petycję w sprawie drożdżówek.

– Skąd ci to przyszło do głowy? – zdziwił się Nowy.

– Nie wiem. Z głodu. Przyszło mi nie do głowy, tylko do brzucha – odpowiedziałem.

Jak gdzieś wyjeżdżamy, to od razu narzekają na warunki. Mama na ciasnotę i brud, tata na odległość do sklepu spożywczego i wysokie ceny. Gdy tylko mają okazję, telefonują – mama do swojej pracownicy spytać, jak się ubranka sprzedają, tata do kolegów z pracy pogadać o projektach. Podobno to ważne sprawy, ale szkoła też podobno jest ważna, a ja mimo to nie dzwonię w wakacje do nauczycieli i nie pytam, jak im idą przygotowania do nowego roku szkolnego.

Zdarzało się, że ktoś się wykruszał tak jak Wojtek. Był starszy ode mnie o dwa lata, ale mimo to w każde wakacje ganiał z nami z pistoletami, tarzał się po krzakach i rzucał szyszkami. Do ostatniego razu, kiedy po przyjeździe

tylko się z nami przywitał, a potem całe dwa tygodnie chodził już tylko całymi dniami za dwiema starszymi dziewczynami, szczerząc się do nich i ciągle pytając, czy im czegoś nie kupić. Szkoda było człowieka.

Późnym popołudniem pojawił się od strony lasu, pogryziony przez komary, ale zadowolony. Okazało się, że nie znalazł żadnej gąsieniczki, ale przypomniał sobie, że na piaszczystych ścieżkach nieraz zachwycaliśmy się okrągłymi, połyskującymi na niebiesko żukami gnojarzami. Nazbierał kilka.

Wyglądały świetnie. Oboje z Rozalią przyznaliśmy, że całkiem fajne było to jego pudełko. Tata był bardzo dumny i właśnie chciał zacząć jedną ze swoich pouczających opowieści, gdy Rozalia zapytała: – Tato, a czym je będziesz karmił?