"VIP Room", Jens Lapidus

Na dużym ekranie zawieszonym na budynku Scandic Anglais leciała reklama ubrań narciarskich. Śnieg w filmie był tak oślepiający, że Philip odwrócił wzrok.

Gdzie się wszyscy podziali?

Klub już zamknięto. Ian gdzieś przepadł – kurwa, przecież to on go upił i kazał mu zostać.

Philip musiał wracać do domu. Rozejrzał się za taksówką.

Było zimno.

Piksele z ekranu świeciły na niego niczym reflektory. Chciał tylko zamknąć oczy. Położyć się i chwilę odsapnąć.

W jego stronę szło kilka osób.

Spojrzał na ulicę; wkrótce powinien nadjechać jakiś samochód.

Nagle ktoś go szturchnął.

– Ej, ty.

Niski chłopak w czarnej czapce naciągniętej na oczy i szaliku lekko nachodzącym na usta.

Philip zszedł trochę na bok.

– Przepraszam – powiedział z przyzwyczajenia.

– Masz jakiś problem? – Facet się odwrócił.

– To było do mnie? – Philip także wykonał błyskawiczny obrót.

– Pytałem, czy masz jakiś problem. Szturchnąłeś mnie. – Chłopak podszedł bliżej.

– Niechcący w takim razie. Czekam na taksówkę.

– Zamknij mordę. Masz przesrane.

– Nie wiem... Uderzenie trafiło Philipa nad okiem. Złapał się za twarz i krzyknął.

Zauważył, że chłopak znalazł się blisko niego. Chciał się wycofać, ale wtedy ktoś złapał go od tyłu.

Usiłował się wyrwać, rzucał się i wierzgał nogami. Bezskutecznie. Trzymali go mocno.

Po chwili podszedł do niego kolejny mężczyzna.

W dłoni miał jakiś przedmiot. Broń.

Przycisnął pistolet do brzucha Philipa i stanął jeszcze bliżej. Nachylił się i Philip poczuł coś dziwnego. Nagle zrozumiał: facet polizał mu koniuszek ucha.

– Lubisz to, prawda? – Głos wydawał się bliski, a jednak obcy.

Popychali go przed sobą. Doliczył się czterech osób. Wszystkie w ciemnych ubraniach i głęboko naciągniętych czapkach. Musieli wyglądać dziwnie, gdy tak szli w dół Birger Jarlsgatan. Tylko że o tej porze na mieście niezbyt wielu ludzi mogłoby ich zobaczyć.

Philip nie wiedział, która godzina, poza tym żadne lokale w Sztokholmie nie mogły działać dłużej niż do piątej. Gdzieniegdzie widział pojedyncze osoby kucające w bramach i skulone na ławkach; prawdopodobnie wymiotowały, żeby nieco wytrzeźwieć, zanim ruszą do domu.

Mężczyźni w milczeniu szli za nim krok w krok, jakby byli jego ochroniarzami. Cały czas czuł na plecach twardą lufę.

Niewykluczone, że wiedział, o co w tym chodzi.

Popychali go przed sobą.

Dokądś prowadzili.

Dokąd?

Po lewej stronie minęli Richego. Światła w środku pogaszono, a krzesła poustawiano na stołach. Ostatni bramkarze musieli pójść już do domu, nigdzie ani śladu żywego ducha.

Philip pomyślał o lunchach, które jadał tu w czasie przerw. Ich wołowina à la Rydberg

była wyśmienita.

Ale nie teraz – teraz nic nie było wyśmienite.

Zmierzali dalej w stronę Nybroplanu. Kilka pustych taksówek krążyło w oczekiwaniu na takich jak on. Bywalców knajp, którzy się zasiedzieli.

Zastanawiał się, czy nie krzyknąć lub zamachać, ale wydało mu się to idiotyczne.

Kimkolwiek byli ci faceci, mierzyli z broni w jego plecy. Nie mógł zrobić nic bez narażania życia.

Czuł, jak pomimo mrozu pot spływa mu po czole. Ogarnęły go mdłości.

Przeszli przez ulicę i zatrzymali się przy budce z biletami na promy turystyczne. Tutaj nie docierało światło latarni. Park Berzelii po drugiej stronie placu tonął w ciemności.

Drzewa wyciągały nagie gałęzie ku zachmurzonemu nocnemu niebu, a brudny śnieg wyczekiwał na słaby brzask poranka.

– Złaź tam – powiedział facet z bronią.

Philip z początku nie zrozumiał. Jeden z mężczyzn gestem wskazał nabrzeże.

Chcieli, żeby zszedł na lód pokrywający zatokę. – Nie ma mowy.– Złazisz, powiedziałem.

– Odbiło wam. Lód się pode mną załamie. Utopię się.

Mężczyzna z bronią okrążył go, po czym stanął naprzeciw. Ponownie uniósł pistolet i przycisnął go do brzucha Philipa. To koniec, pomyślał Philip. Nie rób tego, nie rób tego – dudniło mu w głowie.– Złazisz tam w tej chwili – powiedział, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. Philip poczuł, że trzęsą mu się nogi. Mimo to ukucnął przy brzegu i opuścił się na dół. Od lodu dzieliły go nie więcej niż dwa metry.

Puścił się i wylądował na śliskiej powierzchni.

Zatrzeszczało. Spojrzał pod nogi. Mokry lód wyglądał na kruchy.

Przypomniał sobie lekcje jazdy na łyżwach na Östermalms IP w dzieciństwie. Wtedy nic mu nie groziło, pod spodem znajdowała się przecież ziemia.

Nie miał pojęcia, jak gruby jest lód, choć wiedział, że tej zimy nie mógł być zbyt stabilny.

To równało się samobójstwu. – Proszę, nie. Mężczyzna schował broń. Razem z trzema pozostałymi stali przy nabrzeżu z rękami w kieszeniach i gapili się na niego. – Wyjdź jeszcze dalej.