πούλαγε παχιά λουκάνικα bratwurst, βουτηγμένα σε κόκκινο πιπέρι και μουστάρδα μαζί με μια φέτα λευκό ψωμί. Σε μια από τις δύο μπυραρίες, νωρίς το πρωί πάντα, μπορούσες να παραγγείλεις ένα πλατύ πιάτο με γλυκά και αλλαντικά μαζί με καφέ. Κάτι σαν πρωινό, ικανό να σου δώσει δυνάμεις μέχρι το απόγευμα. Το Kreuzberg επέμενε στο χρώμα της πέτρας και τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Ακόμη κι όταν εμφανιζόταν εκείνος ο λαμπερός αλλά όχι θερμός καλοκαιρινός ήλιος του Βερολίνου, που σου επέτρεπε να διακρίνεις καθαρά το καφέ στις προσόψεις των κατοικιών, και τόνιζε τις ήδη έντονες, συνήθως με κόκκινα ή πορφυρά γράμματα σε μαύρο φόντο, φτιαγμένες για να διακρίνονται μέσα στις ζώνες του γκρι του χειμώνα, ξύλινες κρεμαστές επιγραφές των καταστημάτων. Αυτό που άρεσε του στρατηγού Χιούστον στο Kreuzberg ήταν η ησυχία της παλιάς συνοικίας, που σου επέτρεπε να ξεχωρίζεις τον ήχο των βημάτων των φτηνών φθαρμένων παπουτσιών πάνω στο καλντερίμι. Γιατί μαζί μ’ αυτό, και με τη μυρωδιά του καφέ που ετοιμαζόταν στην καφετιέρα μεταλλικού φίλτρου που διατηρούσε στην κουζίνα του, διάβαζε καθιστός στον καναπέ την Herald Tribune της προηγούμενης, που του άφηνε το τζιπ κάθε μέρα έξω απ’ την πόρτα. Το τηλέφωνο είχε κουδουνίσει ήδη δύο φορές, όταν αποφάσισε να φορέσει τις παντόφλες του για να πάει να σηκώσει το ακουστικό. «Ναι…» «Ο στρατηγός Πωλ Χιούστον;» Τ’ αγγλικά που άκουσε είχαν γερμανική προφορά. «Ποιος είναι παρακαλώ;» «Βίλλι Μπραντ.» Ο στρατηγός ξερόβηξε και κάθισε στην πολυθρόνα δίπλα στο τραπεζάκι του τηλεφώνου στο διάδρομο. Ακούμπησε την εφημερίδα στα γόνατά του κι έβγαλε τα γυαλιά του. «Δήμαρχε… συγγνώμη που δεν σας κατάλαβα, αλλά βλέπετε…» «Δεν υπάρχει πρόβλημα στρατηγέ μου…» τον διέκοψε ο Βίλλι Μπραντ και συνέχισε: «Υπάρχει κάτι για το οποίο θα ήθελα να σας απασχολήσω.» «Σας ακούω.» «Τι ακριβώς συμβαίνει με τους επιζώντες της λίμνης Wannsee στρατηγέ; Είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να έχω ενημερωθεί; Ή οι απέναντι τα έχουν χαμένα, μια που έτσι όπως πάνε στο τέλος θα τους μείνουν οι αστυνομικοί να φρουρούν ακατοίκητα σπίτια;» Ο στρατηγός γέλασε δυνατά. Δεν απάντησε, όμως, αμέσως. Άφησε λίγο χρόνο να περάσει. «Ακούστε κύριε Δήμαρχε… Προσπαθούμε να τους μαζέψουμε όλους… Δεν ήταν μόνο ο άνδρας και το μικρό αγόρι στη βάρκα… ήταν κι άλλοι.» «Αυτό το ξέρω. Ήταν τέσσερις συνολικά, έτσι δεν είναι; Ο Τζον Γουάγκστερ, ο Πήτερ Γουάγκστερ, η Εύα Γουάγκστερ κι ένα βρέφος. Αυτοί δεν ήταν ή κάνω λάθος;» «Αυτοί ήταν.» «Ο Τζον Γουάγκστερ είναι Αμερικανός πολίτης. Ο Πήτερ Ανατολικογερμανός, η Εύα επίσης, και το βρέφος επίσης, ναι;» «Μάλιστα.» «Θα σας πείραζε να τα πούμε λίγο από την αρχή, για να ξέρουμε τι μας γίνεται;» «Όχι, κύριε Δήμαρχε. Είμαι στη διάθεσή σας.» Ο στρατηγός Χιούστον είχε περάσει από πολλές ανακρίσεις στη ζωή του. Μη εξαιρουμένης και αυτής που του χάρισε το “Σταυρό Εξαιρέτων Πράξεων” και το “Ασημένιο Άστρο”, όταν δραπέτευσε μέσα από τα χέρια των SS μια κατάμαυρη νύχτα με άγρια βροχή κοντά στη Γαλλική πόλη Mortain, αφού έκοψε τις καρωτίδες τριών απ’ αυτούς ελευθερώνοντας έτσι πέντε συμπολεμιστές του κατά τη διάρκεια του Πολέμου, είκοσι περίπου χρόνια πριν. Τότε, οι τρεις μαυροντυμένοι με τις νεκροκεφαλές στα πέτα αξιωματικοί, ξεκομμένοι από την αγέλη τους, την 2η Τεθωρακισμένη Μεραρχία Panzer SS, τον ανέκριναν επί δύο ημέρες, την 7η και την 8η Αυγούστου του 1944, δείχνοντας μια επιμονή στη μέθοδο της κλοτσιάς με την μύτη της μπότας πάνω στην κλείδωση, πίσω από το γόνατο του δεξιού ποδιού, ή και λίγο πιο πάνω, κάπου εκεί στην κρεάτινη μάζα του μυός. Χωρίς να παραλείψουν τις γροθιές στα μάτια ή τις σφαλιάρες με τη χούφτα να σκάει ακριβώς πάνω στ’ αυτιά ή τις εικονικές εκτελέσεις, μαζί με τον ακρωτηριασμό δύο δακτύλων ενός εκ των πισθάγκωνα δεμένων στρατιωτών του τότε λοχαγού Χιούστον. Ο στρατιώτης έχασε τις αισθήσεις του αμέσως. Αλλά ο λοχαγός όχι, παρόλο που δύσκολα συγκρατούσε τον εμετό λίγο πριν πάρει σειρά για μια πιθανή δική του λιποθυμία. Αφού είδαν κι απόειδαν ότι το μόνο που είχε να τους πει ήταν τ’ όνομά του και το βαθμό του, και όχι τις θέσεις στρατοπέδευσης, και, κυρίως, τον αριθμό των ταγμάτων οχημάτων με αντιαρματικά πυροβόλα, όπως
14