3 Το μαύρο τηλέφωνο της Γραμματείας του Δημάρχου του Δυτικού Βερολίνου κουδούνισε δυο φορές πριν το σηκώσει η καστανή ψηλή κοπέλα με τα μαύρα μαζεμένα σε κότσο μαλλιά που ήρθε και στάθηκε λαχανιασμένη πάνω από το γραφείο της. «Γραφείο Δημάρχου, λέγετε παρακαλώ.» είπε αφού ξερόβηξε πρώτα. Είχε έρθει τρέχοντας από το μπάνιο και δεν είχε πρόθεση πρώτα να καθίσει στο ξύλινο με σιδερένιες ρόδες κάθισμά της και μετά να σηκώσει το ακουστικό. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, ακόμη κι αν καθόταν, θα πεταγόταν πάλι όρθια, μια που στο μυαλό της σήμανε συναγερμός, όταν στην άλλη άκρη της γραμμής ανήγγειλε τον εαυτό του ο Βάλτερ Ούλμπριχτ, και ζήτησε να μιλήσει στον Βίλλι Μπραντ, τώρα αμέσως. Ψέλλισε κάτι σαν «αμέσως τώρα κύριε, αμέσως τώρα…» με το μυαλό μπλοκαρισμένο, όχι γιατί άκουγε κάποιον τόσο ψηλά ιστάμενο στην κυβερνητική ή στρατιωτική ιεραρχία της απέναντι πλευράς να της μιλά στο πρώτο πρόσωπο χωρίς πληθυντικούς ευγενείας ή άλλες φιοριτούρες, αλλά γιατί το ύφος του ήταν το ύφος του ανθρώπου που έχει ήδη πατήσει τη σκανδάλη κι απλά θέλει να ενημερώσει να έρθουν να πάρουν το πτώμα. Πάτησε το πλήκτρο και πέρασε τη γραμμή απευθείας χωρίς ν’ αναγγείλει κανέναν. Ταυτόχρονα, μ’ ένα και μόνο βήμα, σχεδόν άλμα, άνοιξε την πόρτα του γραφείου του Δημάρχου με θόρυβο, χωρίς να χτυπήσει πριν, και στάθηκε εκεί όρθια κρατώντας το πόμολο, με τα μάτια της διάπλατα και το στόμα της σφιγμένο. Ο Βίλλι Μπραντ δεν είχε προλάβει να σηκώσει το ακουστικό. Άλλωστε η συσκευή είχε κουδουνίσει μια μόνο φορά μέχρι στιγμής. Ήταν σκυμμένος και σκάλιζε τα συρτάρια του γραφείου του. Ανασηκώθηκε και κοίταξε τη γραμματέα του κατάπληκτος. Η συσκευή κουδούνισε άλλη μια φορά. «Τι τρέχει Ούρλικε;» τη ρώτησε περισσότερο με απορία παρά με θυμό που εισέβαλε έτσι στο γραφείο του. Η Ούρλικε δεν απάντησε. Έμεινε ακίνητος, αφήνοντας να περάσει λίγος χρόνος. Σταύρωσε τα χέρια του πάνω στο γραφείο και δείχνοντάς της τη συσκευή που κουδούνισε για τρίτη φορά τη ρώτησε: «Ποιος είναι;» Η συμπεριφορά του την ηρέμησε. Άλλωστε ο Βίλλι Μπραντ ως Δήμαρχος του Δυτικού Βερολίνου εκείνο τον Αύγουστο του 1965 δεν είχε να φοβηθεί και πολλά. Ήταν ήδη ένα πρόσωπο που είχε παίξει καταλυτικό ρόλο στην Ιστορία της πόλης του για την οποία ήταν περισσότερο κι από Δήμαρχος. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους Δυτικοβερολινέζους, μια που τον ένιωθαν πιο κοντά τους κι από τον Καγκελάριο Αντενάουερ. Καθώς ένα απ’ αυτά που είχε καταφέρει, ήταν το να έρθει σε συμφωνία με τους Ανατολικογερμανούς, δηλαδή το Κρεμλίνο, έτσι ώστε η Ανατολικογερμανική Αστυνομία να εκδώσει ειδικά διαβατήρια για τους Δυτικοβερολινέζους πολίτες, ώστε να μπορούν να επισκέπτονται ελεύθερα τους συγγενείς τους στην από ’κει πλευρά στις γιορτές. Μέχρι τότε οι Δυτικογερμανοί δεν μπορούσαν να πάνε στην Ανατολική Γερμανία. Και οι Ανατολικογερμανοί δεν μπορούσαν να πάνε οπουδήποτε αλλού εκτός από το εσωτερικό της χώρας τους ή τις χώρες του Ανατολικού μπλοκ. Έτσι, λοιπόν, ποιος τόσο σημαντικός θα μπορούσε να είναι τώρα στο τηλέφωνο. Ο ίδιος ο Χρουστσόφ; Για όνομα του Θεού… Ο Κέννεντυ; που ναι, μ’ αυτόν μιλούσε στο τηλέφωνο και μάλιστα στον ενικό· ο Κέννεντυ ήταν ήδη νεκρός. Άρα ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός που έκανε την Ούρλικε να ορμήσει έτσι μέσα στο γραφείο; «Αν δεν μου πεις ποιος είναι στη γραμμή δεν πρόκειται να το σηκώσω. Δε με βοηθάς έτσι, Ούρλικε… Αυτός που τηλεφώνησε κάλεσε απευθείας εσένα και όχι τη βοηθό σου, άρα γνωρίζει αυτό το νούμερο που το γνωρίζουν μόνο όσοι πρέπει ή επιτρέπεται να το γνωρίζουν. Άρα αν δεν μου πεις ποιος είναι δε με βοηθάς καθόλου…» της είπε, ενώ ακούστηκε το τέταρτο κουδούνισμα στη σειρά. Αν και δεν χρειαζόταν να την ηρεμήσει περισσότερο, η δεύτερη αυτή προσπάθειά του δεν πήγε χαμένη. «Είναι ο Βάλτερ Ούλμπριχτ κύριε Δήμαρχε, για όνομα του Θεού… ο Βάλτερ Ούλμπριχτ ο ίδιος… και φαίνεται… δεν ξέρω… λέτε να ετοιμάζουν κάτι άλλο;» Ο Βίλλι Μπραντ χαμογέλασε. Με προσπάθεια, αλλά χαμογέλασε. Τα πόδια του μούδιασαν στιγμιαία, αλλά χαμογέλασε. Η ψυχραιμία που έπρεπε να επιστρατευτεί σε λιγότερο από κλάσματα του δευτερολέπτου του ήταν ήδη γνωστή από τα χρόνια του Πολέμου στη Νορβηγία. Όταν κυκλοφορούσε εκεί με πλαστές ταυτότητες. Δεν του ήταν δύσκολο να την επαναφέρει στο προσκήνιο. Όπως έκανε και τώρα, μπροστά στην Ούρλικε. Ο Βίλλι Μπραντ δεν είχε μιλήσει ποτέ με τον Βάλτερ Ούλμπριχτ. Μέχρι τώρα. Παρά τις άριστες σχέσεις που είχε με την Ανατολή, περισσότερο άριστες κι απ’ όσο η Δύση θα ήθελε, σ’ αυτό το σημείο
11