WYWIAD
z drugiej jest świadomość, że 80% osób przyszło na koncert i niecierpliwie czeka, kiedy ten facet skończy gadać, a w ekstremalnych sytuacjach słyszę: „kurwa mać, punka grać”. Nie peszy mnie to, bo rozumiem tych ludzi, niemniej nie sprzyja to rozmowie o książce.
łukasz gołębiewski
ski był mi bliski literacko. Gdybym miał szukać porównań, skłaniałbym się raczej ku Philiphowi Rothowi. Uwielbiam także Nabokova, który mistrzowsko obrazuje świat, choć z nim trudno mi się porównywać. W Bukowskim tak naprawdę brakuje emocji, a moje książki są ich pełne – jakkolwiek to emocje negatywne.
Łukasza Gołębiewskiego porównuje się czasem do Charlesa Bukowskiego. Pana to cieszy? Z jednej strony tak, gdyż ten pisarz – nie będąc autorem bestsellerów – ma, tak samo jak ja, wierną grupę czytelników. Można nawet powiedzieć, że to ta sama grupa. Jednak nie uważam, żeby Bukow-
Występuje w nich dziwna kontaminacja liryki z obsceną. Chyba dlatego, że bardzo lubię kontrasty. Obscenę trochę też. Niedawno skończyłem niezapowiadaną do tej pory książkę Bandyci Rodriguez, która ma się ukazać w roku 2013. Mimo że znalazło się w niej niewiele scen erotycznych, czy jawnie obscenicznych, sam fakt, że bohaterami uczyniłem bliźnięta – dziewczynę i chłopaka żyjących ze sobą – już jest obsceną trudną do wytrzymania kulturowo. Kazirodztwo to w końcu coś prawie tak nieakceptowanego jak pedofilia. Takie pisarstwo to nisza czy też mierzy pan w czytelniczy sukces podlany sosem skandalu? Chyba ani jedno, ani drugie. Mam krąg dość wiernych czytelników i właściwie piszę głównie z myślą o nich, choć zdarzają mi się odstępstwa, choćby najnowsza powieść historyczna Krzyk kwezala. Pisarz – może poza najwybitniejszymi – szybko staje się niewolnikiem swoich czytelników, pisze z myślą, żeby ich nie rozczarować. A skandale? Na pewno nie szkodzą w promocji książki, zwracają uwagę mediów, tyle że skandal w żaden sposób nie wyznacza jakości literatury. 31
| nr 15 styczeń 2012 r.