Applaus

Carla Van Uffelen

Applaus

Inhoud

Een dag uit het leven Welkom in Casa Annika Onveilig (I) Waarin een hart verborgen wordt Enter Jürgen Waarin Carola een project uitwerkt Kunst!

Waarin Carola haar creativiteit botviert Onveilig (II) Waarin Carola op tv komt Een gebroken man Waarin demonen uit het verleden opduiken Enter Donald Grey Waarin Carola en Hannie naar Parijs gaan De overval Waarin Giorgio zijn manhaftigheid bewijst Triviale achtervolging Waarin romantiek een kans krijgt Zaadcellen Waarin Audrey Giorgio de les spelt Hij was maar een clown Waarin Carola de mannelijke eenzaamheid leert kennen Wij willen tieten zien Waarin Nikki een carrièresprong maakt Britney c’est moi Waarin Carola een andere identiteit zoekt Dag dromen Waarin men in de wolken vertoeft Ruzie Waarin een schoen een wapen wordt De andere stem Waarin Annick zichzelf leert kennen Ramkoers Waarin Carola haar manhaftigheid bewijst

                

Voor mijn werkgevers en collega’s, die godzijdank in niets lijken op de personages die u hieronder leert kennen.

Ik wil hen bedanken voor hun steun.

Een dag uit het leven

T

oen Carola het portier van haar muisgrijze Nissan Micra dichtsloeg, was haar eerste gedachte: ‘Ik moet met dit wrak nodig naar de carwash.’ Het tweede wat in haar hoofd opkwam, was: ‘Ik hoop dat Giorgio nog niet in de winkel is.’

Zoals elke morgen zou Carola om halftien op haar werk aankomen. Dat was ruim te vroeg, want de winkel, Casa Annika, ging elke morgen om klokslag tien uur open.

Ze kon natuurlijk eerst nog langs de etalages slenteren, maar daar had ze geen zin in: het was koud en de lucht zag eruit alsof het elk moment kon gaan regenen. Door de gedachte aan nattigheid moest ze zoals altijd plassen. Ze stapte dus flink door naar de boetiek waar ze al zes jaar werkte. Wat was ze trots geweest destijds. Ze was aangeworven in de mooiste kledingwinkel van de hele provincie, die alle toonaangevende merken verkocht en een prima reputatie had voor het uitmuntende voorkomen van het personeel. Carola had de vereiste minimumlengte van één meter zeventig, was gezegend met volle, donkerblonde lokken en had, toen ze tweeëntwintig was, een ultraslank figuur. Alleen haar borsten had Giorgio, de zaakvoerder, aan de zware kant gevonden, maar ze kon haar stevige c-cup met haar kleding optisch verkleinen. V-halzen zijn geschikt voor jou, had hij geopperd, met zuinig getuite lippen.

Toen ze Giorgio’s Porsche Carrera voor de deur zag staan, slikte ze, maar met opgeheven hoofd stapte ze binnen en ging de trap op.

‘Goedemorgen’, veinsde ze vrolijk en ze wuifde naar Giorgio, die boven aan zijn bureau de krant las en van zijn koffie nipte.

‘Mmmm’, was het antwoord. Hij keek op zijn gouden Rolex en zei: ‘We zullen er maar eens invliegen, hé.’ Met ‘we’ bedoelde hij natuurlijk Carola. Hij weet toch dat het nog maar 7

halftien is, dacht Carola, maar ze zei bijna smekend: ‘Nog even naar het toilet en ik begin eraan, hoor.’ Morgen zou ze toch later vertrekken.

Hannie marcheerde zelfbewust op haar tien centimeter hoge Tod’s door de straat. Het was bijna tien uur, maar daar maakte ze zich geen zorgen over. Ze wist dat Giorgio smolt voor haar verschijning. Hij zou een berispende opmerking maken, maar hij zou haar tegelijkertijd smachtend aankijken. Die sukkel van een Giorgio. Ongelooflijk hoe gemakkelijk hij te bespelen was. Nu ja, waarschijnlijk waren alle vijftigjarige mannen zo naïef. Ze had bij het eerste sollicitatiegesprek al gemerkt dat hij onder de indruk was van haar charmes. Zoals hij naar haar gekeken had, bah! Die zielenpoot kwam duidelijk wat te kort thuis. Ze had zich niet vergist, zo bleek snel. Het vuur tussen Giorgio en zijn Annick was allang uitgeblust. Wat wilde je ook, Annick zag eruit als een verlepte slons. Nu ja, Hannie kon er maar wel bij varen. Op minder dan twee jaar tijd had ze het tot Giorgio’s persoonlijke assistente geschopt en had ze meer invloed op het personeel dan Giorgio zelf. De meisjes zijn bang van mij, dacht ze glimlachend. Ze werd uit haar gedachten gehaald door een bouwvakker die haar nafloot. Geïrriteerd rechtte ze haar schouders nog iets meer. Dat ze beter naar Carola fluiten, die zou geflatteerd zijn. Dat lelijke dikkerdje zal nooit een vent vinden. Die primitieve betonvlechters moesten toch beseffen dat ze geen kans maakten bij een vrouw zoals zij.

Ze zag zichzelf voorbijstappen in een spiegelende etalageruit: bruine huid, amandelvormige ogen, ellenlange benen...

Ze duwde de deur van Casa Annika open. Carola was al naarstig bezig met poetsen.

‘Goedemorgen, jij brengt de lente mee naar binnen.’ Giorgio streek in het voorbijgaan even langs haar bips.

‘Ga al maar koffie zetten, ik heb koekjes gehaald bij bakker Verpoorten. Een beetje suiker kan geen kwaad voor jou, hé, met dat figuurtje.’

8

Hannie zag nog net de ontzette blik van Carola voor ze zelfvoldaan de trap op heupwiegde.

Giorgio liet graag uitschijnen dat hij van Italiaanse afkomst was. Italianen hebben namelijk stijl en stijl doet het goed bij de vrouwtjes. Eigenlijk heette hij gewoon Jos Haentjens, maar Giorgio paste beter bij zijn imago. Sinds zijn twintigste was hij Giorgio, de knappe, gestroomlijnde zakenman. Zijn huid was van nature melkbleek, maar dankzij de zonnehemel thuis en het smeren van de juiste producten pronkte hij het hele jaar rond trots met zijn zuiderse kleurtje. Zijn grijze haren werden om de zes weken bijgekleurd in het zwartste zwart en werden elke morgen met een flinke dosis haargel achterover gekamd. Hij schoof bij Hannie aan tafel. Ze had de koekjes al op een bordje gelegd. Hij begon aan zijn derde kop koffie vandaag. Toch oppassen voor zijn gebleachte tanden. Na elk slokje koffie een slokje water. De tandartsassistente had hem dat aangeraden, ook al zo’n lekker ding als Hannie. Heel wat anders dan zijn eigen vrouw. Een vrouw moet verstand hebben om sexy te zijn. Genoeg verstand om haar plaats te kennen, hahaha. Vreselijk, hoe betweterig Annick kon zijn.

Die bleke, mollige Carola was ook al zo. Die twee speelden dikwijls onder één hoedje. Om nog te zwijgen over dat lompe jonge wicht dat hier tegenwoordig rondhuppelde. Nikki had al helemaal geen klasse. Kon ook moeilijk, als je zag uit welk milieu ze kwam. Haar vader was buschauffeur en haar moeder werkte als schoonmaakster. Objectief bekeken zag ze er leuk uit, maar hoe beter hij haar kende, hoe lelijker hij haar vond.

Hij had zich laten misleiden toen hij haar aanwierf. Nikki was zo werklustig geweest, en inderdaad, ze was flexibel. Ze accepteerde een heel onregelmatige uurrooster en ze was bereid elke zaterdag te werken. Zonder te morren.

Hannie was enthousiast geweest over het wicht en dat had de doorslag gegeven.

Hannie, ha, Hannie! Ze zag er weer hot uit vandaag. Haar 9

kleine stevige borstjes wipten bijna uit haar decolleté als ze stapte, haar skinny jeans benadrukte haar smalle kontje en die sletterige schoenen maakten haar benen nog langer. Te lang eigenlijk, want toen ze samen opstonden van tafel, stak zij een hoofd boven hem uit, ondanks de plateauzolen die hij droeg om zijn lengte van een meter vijfenzestig te compenseren.

De nieuwe zomercollectie hing al sinds januari in de winkel.

De eerste maanden van het jaar waren bijzonder koud maar het cliënteel van Casa Annika liet zich niet door het gure winterweer afschrikken om zomerniemendalletjes te passen. De verwarming stond lekker hoog, je zou zowaar al zin krijgen om in bikini rond te lopen. De verkoopsters droegen in januari al jurkjes die de rest van de mensheid pas durft aan te trekken als het dertig graden is. Casa Annika was een van de grootste namen van het land. Prada, Chloë, Missoni... Alleen de topmerken werden hier verkocht. Het interieur van de winkel was een jaar geleden volledig vernieuwd. Wit tapijt, witte muren, grote witte kroonluchters.

‘Smetteloosheid, puurheid, dat willen we uitstralen, dat hebben de mensen nodig in deze barre tijden’, had Giorgio bij de nieuwjaarsdrink met veel gevoel voor theater gepredikt.

Daarna had hij nog gesuggereerd dat de verkoopsters altijd witte kleren zouden moeten dragen, zodat ze er de hele tijd zouden uitzien als prille bruidjes, maar dat idee had hij laten varen toen Hannie hem ervan overtuigd had dat die bleke Carola kleurige kleren nodig had om haar een minder ziekelijke uitstraling te geven. Eigenlijk zag ze het zelf niet zitten in haar kledingkeuze zo beperkt te worden, dat besefte Giorgio ook wel.

Dit jaar was sexy de trend. Of beter: de korte, transparante en/of diep uitgesneden kostbaarheden die bij Casa Annika verkocht werden, waren verblindend mooi als ze een goddelijk lichaam bekleedden. Op de overige vijfennegentig procent van het bruto nationaal vrouwenvlees oogden ze potsierlijk. Gelukkig vormde dat voor de klanten geen bezwaar. De meesten 10

hadden een positief vertekend zelfbeeld, ze dachten dat het dure prijskaartje hun onvolkomenheden compenseerde, en zo kon Casa Annika prat gaan op een fantastische omzet, crisis of geen crisis.

De klanten van Casa Annika mocht je gerust bijzonder noemen.

Ze hadden meestal gigantische te besteden budgetten. Sommigen zag je elke week terug, verwende vrouwen die winkelen als hobby hadden. Anderen kochten op een uurtje een hele kleerkast vol. Dit waren meestal carrièrevrouwen. Sommigen waren sympathiek en zelfs lief, anderen waren verwaand en onuitstaanbaar.

Zoals mevrouw Van Cant bijvoorbeeld, die, o horror, de eerste klant van de dag was. Carola had altijd haar handen vol met haar.

Mevrouw Van Cant poseerde voor de spiegel, een voet vooruit, buik en billen ingetrokken, kin omhoog. Ze leek te denken dat ze midden in een fotoshoot stond.

‘Met dit ensemble bent u ook beeldig.’ Carola hoorde tot haar schrik hoe onverschillig haar eigen stem klonk. Gelukkig was Hannie niet in de buurt. Die zou stante pede bij Giorgio gaan klikken dat Carola ongemotiveerd was.

‘Ja, ik weet het.’ Mevrouw Van Cants accent klonk zangerig.

‘Ik sta gewoon met alles. Dat is ook niet gemakkelijk, hoor.’ Om haar woorden kracht bij te zetten trok ze een pruillip.

Het rijk getrouwde mens had een goed figuur voor haar leeftijd, maar ze had ontegensprekelijk last van een rijbroek, en het jarenlange zonnebanken had haar huid tot perkament gebakken.

‘U staat inderdaad geweldig met alles’, loog Carola. ’Voelt dat niet goed?’

‘Ja, als je bruin en slank bent, is het inderdaad gemakkelijker.’ Mevrouw Van Cant keek Carola meewarig aan. ‘Waarom doe jij niet eens een zonnebankkuur? Bij Sunny Color hebben ze heel goede lampen. Na een paar beurten heb je een mooi 11

kleurtje. Ik ga tegenwoordig maar één keer per week en ik heb toch een gezonde teint, niet?’ Oh nee, ze heeft echt tannorexia, gezond kun je het bezwaarlijk noemen, dacht Carola.

Dat dacht ze, maar ze zei: ‘Ik mag van de dermatoloog niet in de zon komen.’ Ze had geen zin om uit te leggen dat haar huidkleur die van een normale blanke persoon was.

‘Wat erg voor je’, zei mevrouw Van Cant op meewarige toon. ‘Heb je al bruinen zonder zon geprobeerd?’ Ze wachtte het antwoord niet af en zei trots: ‘Ik let ook heel erg op wat ik eet, een goed figuur is belangrijk. ’s Morgens één beschuit met magere smeerkaas, ’s middags twee beschuiten met een stuk fruit...’ Carola hoorde niet meer wat ze zei, haar gedachten waren ver weg. Af en toe knikte ze instemmend. Na jarenlange oefening was ze heel bedreven geworden in dit soort acteerwerk. Aha, mevrouw Van Cant concentreerde zich opnieuw op haar spiegelbeeld.

‘Weet u al wat u gaat kiezen?’ Carola toverde een charmante glimlach op haar gezicht. Het kostte haar enige moeite.

Het was al middag toen Annick de winkel binnenslofte die haar naam droeg, Casa Annika. Ze droeg een bril met getinte glazen – ook al was er geen straaltje zon te bespeuren – die zo groot was dat hij de helft van haar gezicht bedekte. Ze had last van hoofdpijn en ze wist dat ze er nog ouder uitzag als de wallen onder haar ogen zichtbaar waren. Gisteren had ze een fles cava gekraakt. Wat ze daarna nog gedronken had, wist ze niet zo goed meer. Ach, het was ook niet echt belangrijk. Ze stak als begroeting slapjes haar hand op naar Carola, die druk bezig was met een klant, en sjokte de trap op. Het leek alsof ze, bovenop haar vijfenzeventig kilo, het leed van heel de wereld meezeulde. Ze hijgde toen ze bovenkwam en het kostte haar moeite er een goeiemiddag voor Giorgio en Hannie uit te persen.

12

Toen Carola die avond de deur van haar flat achter zich dichttrok, zuchtte ze opgelucht. Thuis, eindelijk. Haar appartementje was klein, maar netjes en gezellig. De meubels kwamen uit de kringloopwinkel of uit goedkope meubelketens. Aan de muur hingen foto’s die mooie herinneringen opriepen en aquarellen die ze ooit in Parijs, op het kasseienplein van Montmartre, gekocht had. Ze voelde zich er meer thuis dan ze zich ooit ergens thuisgevoeld had.

Het was verdorie al bijna acht uur. Ze had er weer een uurtje overwerk opzitten omdat die gestoorde mevrouw De Bok niet had kunnen kiezen tussen een ensemble van Chloë of eentje van Missoni. Uiteindelijk had ze niks gekocht, ze zou er nog eens een nachtje over slapen. Mevrouw De Bok er vriendelijk op wijzen dat het sluitingsuur al voorbij was, was geen optie.

Carola wist dat De Bok dan zo snel ze kon naar Giorgio zou bellen om te klagen over het personeel. Dat had ze vorig jaar Tinneke nog gelapt, Nikki’s voorgangster. Die was op staande voet ontslagen. Er zijn al verscheidene klachten over Tinneke geweest, had Giorgio beweerd. Carola vermoedde dat de enige andere klacht afkomstig was van Lidie Langendries, een door het huwelijk rijk geworden del.

Carola plofte in de Ikea-zetel en schopte haar Barbara Buipumps uit. Eigenlijk waren die toch niet gemaakt om een dag op recht te staan. Ze probeerde de pijn uit haar voeten te masseren en liep toen naar de koelkast. Ze haalde er een diepvriespizza uit en zette die in de oven. Twintig minuten, zei de kartonnen doos. In tussentijd zou een fris wit wijntje de pijn wel verzachten. De voetpijn, de rugpijn, de hoofdpijn... Ik heb last van stress, besefte ze. Ze zette de tv aan en begon te zappen.

Wie was dat in godsnaam? Ze legde de afstandsbediening naast zich neer. Deze blonde god mocht niet weggezapt worden. Die ogen, die mond, die stem, ongelooflijk. En die man had nog gevoel voor humor ook. Het bleek Benno Bruyninckx te zijn, een presentator van wie ze de naam al wel eens gehoord had.

13