D
ie filmindustrie, die wordt me toch bevolkt door een zootje aanstellers. Gisteravond was er een actiefilm op televisie. Ik weet niet meer welke, ze lijken ook allemaal zo op elkaar. Maar er kwam, zoals altijd, een autoachtervolging in voor. En die kon, zoals altijd, niet snel genoeg gaan. Nooit kunnen er genoeg dingen ontploffen, nooit genoeg auto’s crashen, nooit genoeg marktkramers op het nippertje opzij springen. Dat vind ik allemaal best, maar moet het altijd zo deksels vlug gaan? Je kunt niet met je ogen knipperen of er ligt alweer een stapel wrakken te smeulen op het scherm. En dan weet je niet eens meer of daar nu ‘goeien’ of ‘slechten’ in zaten. Het wordt afgezaagd, dat is wat ik ervan vind. En wat erger is, het blijkt ook nog eens onzin. Ze zijn niet zomaar een beetje aangedikt om de dramatiek te verhogen, die achtervolgingen, nee, ze zijn volslagen onrealistisch. Die filmmakers moeten me anders maar eens komen uitleggen hoe ik dat allemaal kan overdenken, terwijl ik mijn koersfiets zo snel ik kan door een schaars verlichte wijk jaag, met een combi met flikkerend blauw zwaailicht in mijn achterwiel. Nu besef ik wel dat een fiets, zelfs een uitstekend onderhouden koersfiets als de mijne, geen auto is. Maar dan nog. Ik heb zelfs nog de tijd om te bedenken dat ik een mooie leeftijd heb voor een hartaanval. Nee, ze hebben er geen verstand van, daar in Hollywood.
5