"Side look festival" // Φεστιβάλ "Κοίτα δίπλα"

Κοίτα δίπλα: φεστιβάλ σινεμά & πολιτισμού από την Τουρκία Side Look: a festival of cinema & culture from Turkey

Γιατί «από την Τουρκία» και όχι «τούρκικο σινεμά»;Why ”from Turkey” and not ”turkish films”?

On Sun, Jul 23, 2017 at 10:25 AM, <> wrote: Αγαπητοί, να προτείνω κάτι; Υπάρχει [στο φεστιβάλ] μια διατύπωση που έχει σημασία για μας, το "τούρκικο". Προτιμάμε το "από την Τουρκία"– όπως ξέρετε δεν είμαστε όλοι Τούρκοι αλλά ένα μείγμα Ελλήνων, Κούρδων, Αρμένιων, Βόσνιων κλπ, και το "από την Τουρκία" επιτρέπει αυτή τη συνύπαρξη, κάτι για το οποίο παλεύουμε χρόνια. Έτσι, προτιμώ να συμμετέχω σ’ ένα φεστιβάλ με ευαισθησία στη διατύπωση παρακαλώ. Ευχαριστούμε για τη φιλία σας και που κάνετε αυτή τη διοργάνωση. Τις καλύτερες ευχές, N. Dear, May I kindly make a suggestion - there is a wording that is important for us, that of “Turkish”. We prefer to be called "from Turkey” as you know we are not all Turkish but a mixture of Greek, Kurdish, Armenian, Bosnian etc. and "from Turkey" allows for that co-existence, something we have been battling with for a very long time. So I’d prefer to be included in a program with that sensitivity in wording please. Thank you for your friendship & doing this organization.

Bestests,

_ _ _ _ _ Έχετε δίκιο. Το λάθος μας οφείλεται στην άγνοιά μας γι’ αυτούς τους αγώνες, μια άγνοια που τώρα προσπαθούμε να αλλάξουμε. Άρα ναι, καταλαβαίνουμε και ευχαριστούμε!

Dear, you are right. This lapsus is due to our unfamiliarity with these struggles, an unfamiliarity we are now trying to change.

So yes, we hear you and thank you!

Κοίτα δίπλα: φεστιβάλ σινεμά και πολιτισμού από την Τουρκία Side Look: a festival of cinema & culture from Turkey

Περιεχόμενα /Contents Στις 29, 30 Σεπτέμβρη & 1 Οκτώβρη 2017… / On September 29th & 30th and October 1st 2017…………………………….………………….8-17 Πρόγραμμα /Program Παρασκευή / Friday….……………………………………..20-39 Σάββατο / Saturday………….…………………………...…40-55 Κυριακή / Synday……………………….………..………....56-83 Άλλες αφίσες / Alternative posters.....................…….…..…..…84-85 Ευχαριστίες / Thanks……………….……….....…………..……....…86-91 Μερικές ειδήσεις από τον Τύπο & αλλού / Some news from the Press & elsewhere………………..…..…..92-97 Όψη του χώρου / Image of screening space………..…..…..…98-99 Ένας διάλογος από το φιλμ #ΑντίστασηΚαλέ / A piece of dialogue from the film #Resistayol……….…….100-101 Για το Libby Sacer Foundation / About the Libby Sacer Foundation..........…………………………………………………….…102-103 Κολοφώνας / Colophon…….....…...…….…...……...……….……104-105

«Ας κερδίσει η φιλία γείτονα» από ποδοσφαιρικό αγώνα ΟλυμπιακούΟσμανλίσπορ, Φεβρουάριος 2017 “Dear neighbor, friendship will win” Banner at a soccer game between Olympiacos and Osmanlispor, February 2017

EN On September 29th & 30th and October 1st 2017 the Libby Sacer Foundation presented Side Look: a festival of cinema & culture from Turkey, at Embros Theater in Athens. It was 3 days dedicated to Turkey, full of films, music, discussions, performances and more. The festival was mainly cinematic. Since with 3 days, a total of 17 films were screened, short or feature, fiction and documentaries, all with English and Greek subtitles, and all but one screened in Greece for the

Στις 29, 30 Σεπτέμβρη και 11η Οκτώβρη 2017, το Libby Sacer Foundation παρουσίασε το Κοίτα Δίπλα: φεστιβάλ σινεμά & πολιτισμού από την Τουρκία , στο Θέατρο Εμπρός στου Ψυρρή. Ήταν ένα τριήμερο αφιερωμένο στη Τουρκία, γεμάτο ταινίες,

μουσικές,

συζητήσεις,

περφόρμανς και πολλά άλλα. Το φεστιβάλ ήταν κατά κύριο λόγο κινηματογραφικό, αφού μέσα σε 3 μέρες προβλήθηκαν συνολικά 17 ταινίες, μικρού ή μεγάλου μήκους, μυθοπλασίας

και

ντοκιμαντέρ,

όλες

με

αγγλικούς και ελληνικούς υπότιτλους, ενώ

first time. There was also a morning program each day: from Turkish language classes, to a walk around the city’s Ottoman buildings, and the kitchen of a Turkish cook who shared his recipes and stories, each morning activity took a different “side look" to Turkey.

During the festival, screenings began after 5:30pm. The afternoon program also included discussions with directors who managed to join us, with members of film collectives and with

academics

who

are

currently

persecuted

in

their

country. Two lecture-performances on Turkish reality and the Greeks’ relationship to it, were also included and weekend evenings ended with live music: on Saturday, Cihan Turcoglu sang and played his sledge, and on Sunday the group Beraber gave a concert of Ottoman music. And all this, as always, with free admission.

The Libby Sacer Foundation turned its attention to Turkey* when several letters were found amongst Sacer's papers, indicating that she had made at least three trips there in the early 1970s. In the letters she is in awe of the country, civilization and the many different cultures she encounters

όλες, εκτός από μία, μεταφράζονταν και προβάλλονταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Επιπλέον,

κάθε

μέρα

είχε

και

πρωινό

πρόγραμμα: από μαθήματα Τουρκικών, ως έναν περίπατο στα οθωμανικά κτήρια της Αθήνας,

και

έναν

Τούρκο

μάγειρα

που

άνοιξε την κουζίνα του για να μοιραστεί συνταγές και ιστορίες, κάθε πρωινή δράση «κοιτούσε δίπλα» με άλλον τρόπο.

Τις ημέρες του φεστιβάλ, οι προβολές ξεκινούσαν μετά τις 5:30μμ, και σε αυτές παρεμβάλλονταν συζητήσεις με σκηνοθέτες που ταξίδεψαν για να είναι μαζί μας, με μέλη

κινηματογραφικών

σχηματίστηκαν

στην

ομάδων

Τουρκία

μετά

που τα

γεγονότα του Γκεζί, και διωκόμενους στη χώρα τους ακαδημαϊκούς. Στο απογευματινό πρόγραμμα περιλαμβάνονταν ακόμα δύο

(Kurds, Greeks, Jews, Armenians, Achaemenians, Albanians, Arabs, Assyrians, Bosnians, Kirksiyians, Georgians, Lazis, Hessians, Tartars, Pomaks).

The mix of West and East bares a cosmopolitanism that charms her. She spends time in Istanbul with her friend James Baldwin, who knows Yaşar Kemal. Kemal & Sacer quickly became close, and the Kurdish writer helps her see what is hidden under

the

"magic

carpet"

of

the

East.

The

great

contradictions, the army’s role, women’s position, the oppression of minorities, persecution and torture, the country's poverty and hopes begin to show in her letters after meeting Yasar Kemal. Their relationship doesn’t last much, but they remain friends until the end of their lives.

On this occasion, the Libby Sacer Foundation attempted a portrait

of

today’s

Turkey.

Cinematographers,

artists,

musicians and activists drafted a picture of Turkey, and at the same time they connected, and shared with us all that would forever stay out of the news... * For more answers on the question “Why Turkey?” also see our publication “Sum of Events 2016-17”.

μικρές διαλέξεις-περφόρμανς από Έλληνες δημιουργούς

με

θέμα

την

τουρκική

πραγματικότητα και την σχέση μας μαζί της, ενώ το Σαββατοκύριακο οι βραδιές έκλεισαν με ζωντανή μουσική: το Σάββατο ο Τζιχάν Τούρκογλου τραγούδησε και έπαιξε το σάζι του και την Κυριακή το ντουέτο Beraber έδωσε μία συναυλία οθωμανικής μουσικής. Και όλα αυτά, όπως πάντα, με ελεύθερη είσοδο.

Το Libby Sacer Foundation στράφηκε στην Τουρκία

όταν

στο

αρχείο

της

Σάκερ

βρέθηκαν επιστολές που μαρτυρούν ότι είχε

πραγματοποιήσει τουλάχιστον

τρία

ταξίδια εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Στις επιστολές μιλάει με θαυμασμό για τη χώρα, τον πολιτισμό

και τις πολλές διαφορετικές κουλτούρες που συναντά (Κούρδοι, Εβραίοι, Έλληνες, Αρμένιοι,

Αχπάζιοι,

Ασσύριοι,

Βόσνιοι,

Γεωργιανοί,

Χεμσίν,

Αλβανοί,

Άραβες,

Κιρκάσιοι,

Λαζούς,

Τατάροι,

Πομάκοι,

Ρομά).

Η μίξη Δύσης και Ανατολής αναδύει έναν κοσμοπολιτισμό που την γοητεύει. Στην Κωνσταντινούπολη περνά χρόνο με τον φίλο της James Baldwin, ο οποίος της γνωρίζει τον Yaşar Kemal. Οι δυο τους έρχονται γρήγορα κοντά κι ο κούρδος συγγραφέας τη βοηθά να δει όσα κρύβονται κάτω από το «μαγικό χαλί» της Ανατολής. Οι μεγάλες αντιφάσεις, ο ρόλος του στρατού, η θέση των

γυναικών,

η

μειονοτήτων,

οι

βασανιστήρια,

η

ελπίδες

του

καταπίεση διώξεις

φτώχεια τόπου

αλλά

των

και και

αρχίζουν

εμφανίζονται στα γράμματα της μετά τη

τα οι να

If women are ever freed, they will rock the world. â&#x20AC;&#x201C; Istanbul, Womenâ&#x20AC;&#x2122;s March, 2017

γνωριμία με τον Γιασάρ Κεμάλ. Η σχέση τους δεν φαίνεται να κρατάει πολύ, όμως παραμένουν φίλοι ως το τέλος της ζωής τους.

Γιατί Τουρκία; Βλ. Σύνολο δράσεων 2016-17.

Με αφορμή αυτό το υλικό-παρακαταθήκη, το Libby Sacer Foundation αποπειράθηκε ένα πορτραίτο της Τουρκίας σήμερα. Κινηματογραφιστές,

καλλιτέχνες,

μουσικοί

και

ακτιβιστές συμπλήρωσαν μια εικόνα της Τουρκίας,

και

ταυτόχρονα

συνδέθηκαν

επικοινώνησαν και μοιράστηκαν μαζί μας όσα θα μένουν πάντα έξω από τα δελτία ειδήσεων*…

* Παρόλα αυτά, στις σελ 99-106 να

δείτε

ειδήσεων

κάποια και

όχι

νέα

από

μόνο,

τα

της

προετοιμασίας του φεστιβάλ.

μπορείτε δελτία περιόδου

Π ρ ό γ ρ α μ μ αα P r o g r a m:

Φιλμ / film

Ζωντανά / live

Βίντεο / Video

Αστερίσκος /Note

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ | FRIDAY 29/9 12:00-1:30

Μαθήματα Τουρκικών για αρχάριους | Turkish Language classes for beginners Μία αρχή στη γλώσσα | Starting Turkish

5:30

Καλωσόρισμα | Welcome

6:00

Προβολές | Screenings Μία άφεγγη νύχτα | One moonless night Pelin Kirca (2016), 3’ Watch film

Η ταινία εμπνέεται από τα ομιλούντα πουλιά στο περίφημο μυστικιστικό ποίημα «Η Συνέλευση των Πουλιών» (Mantiq utTayr), σουφικό έργο του Πέρση ποιητή Farid ud-Din Attar. Οι επτά κοιλάδες διασχίζουν διαδοχικά δωμάτια που το ένα ανοίγει μέσα στο άλλο. Υπάρχουν τείχη, παράθυρα και μια αιωρούμενη παπαρούνα…

The film is inspired by the mystical poem of the birds speaking at the Mantiq utTayr assembly, a sufic work by Farid udDin Attar. The 7 valleys cross through rooms opening onto one another; there are walls, windows & a poppy hanging midair.

Η μουσική του φιλμ είναι από ένα τραγούδι των Morphine.

This film is set on Kerouac, a song by the group Morphine.

His words, the words, so many words just All brothers of the same horn Sisters of the saxophone Notes, music, words, a melody A quote, a figure eight, a figure If you listen close to the drummer It's like a mirror and you're invisible Like you're in a back seat No handles on the doors Just a beautiful driver up front She knows where she's going the observation machine Caressing the most passing of scenes With photographic love Passionate photographic love Vulnerable as anyone knew His memories pull shades up and down Doors are knocked on, telegrams arrive Every morning, something extra vivid Remembering everything Like a snatch of melody A drumbeat remembering, mythologizing So fast, all the time moving The words, the words are drumsticks Pounding out drum beats Like a monk, like a monk, melody With mistakes, yeah, mistakes and sudden inspirations / Edges, corners, explosions, convections / All fast through a slow motion landscape / Yeah

Τα λόγια του, τα λόγια, τόσα λόγια απλά Όλοι αδέρφια απ’ το ίδιο κέρας Αδελφές του σαξοφώνου Νότες, μουσική, λόγια, μια μελωδία Μια φράση, το σχήμα του οκτώ, το σχήμα Αν ακούσεις καλά τον ντράμερ Είναι σαν καθρέφτης κι εσύ είσαι αόρατος Σαν να είσαι σ’ ένα πίσω κάθισμα Δίχως χερούλια στις πόρτες Μόνο μια ωραία οδηγός μπροστά Ξέρει αυτή πού πάει Η μηχανή παρατήρησης Θωπεύοντας την πιο φευγαλέα σκηνή Με αγάπη φωτογραφική Παθιασμένη αγάπη φωτογραφική Ευάλωτες, όπως ξέρει ο καθένας Οι αναμνήσεις του ανεβοκατεβάζουν στόρια Πόρτες χτυπιούνται, τηλεγραφήματα φθάνουν Κάθε πρωί, κάτι εξαιρετικά ζωντανό Να θυμάται τα πάντα Όπως μια μελωδία που τσίμπησε κάπου Να θυμάται τυμπανοκρούοντας, μυθολογώντας Τόσο γρήγορα, σε ασταμάτητη κίνηση Οι λέξεις, οι λέξεις είναι μπαγκέτες Που χτυπάνε το ρυθμό στα τύμπανα Σαν ένας μοναχός, σα μοναχός, μελωδία Με λάθη, ναι, λάθη και ξαφνικές εμπνεύσεις Άκρα, γωνίες, εκρήξεις, συναγωγές θερμότητας / Όλα γρήγορα μέσα από ένα τοπίο σε αργή κίνηση / Ναι

Νόλια | Nolya M.Cem Öztüfekçi (2011) 26’ Watch film

Δύο άνδρες που συχνάζουν στο ίδιο μπαρ ερωτεύονται μια μυστηριώδη κοπέλα που βλέπουν από το παράθυρο. Και οι δύο θα την αγαπήσουν με διαφορετικό τρόπο... Πολυβραβευμένη, το 2016 η ταινία ψηφίστηκε ως μια απ’ τις δέκα καλύτερες τουρκικές μικρού μήκους της δεκαετίας.

Two men who attend the same bar fall in love with a mysterious young lady they see through the window. Both will love her in different ways... Multi-awarded Nolya was selected as one of the best 10 Turkish short films of the decade,

by Antalya Cinema Association in 2015.

Sent: Wednesday, October 11, 2017 8:45 AM Dearest Cem, thanks so much for participating to Side Look! Just wanted to tell you it was wonderful to show your film & we really loved it! Everything went well, the translation too, but there was a crazy moment with the subtitling that we wish you were there to watch! It was a mistake we hadn't noticed on the srt file and I'm sorry we didn't, but if I had to choose among all the possible mistakes, I'd choose that one... I will explain: So every subtitle came in the right moment, but so at some point a line came in (the line was: "It's nothing") and didn't disappear until later (intro timing was correct but the exit timing was longer). The rest of the subtitles continued to come in & out in their correct timings, but appeared on top of that "longer" one, that stayed on screen. It was obvious that this was a mistake and people could still follow the film.

Actually, that line had a bizarre post-narrative effect that gave everyone half a smile, because it was so fitting with the universe of the film!

I mean, imagine: Nothing is said but you see a line that is still on the screen and you think that the subtitler made a mistake but then you read the actual line and it says "It's nothing" so you relax again, cause the screen tells you it's nothing...! :-) Also, the duration of this line ("It's nothing,", in greek: "Δεν είναι τίποτα.") coincided with the death & burial of the old man, which was also very fitting he is dead but don't worry, it's nothing!

Again, this was an honest mistake, but it was delightfully surreal to watch! Other than that, we had a great feedback ~ people really enjoyed your film. I'm attaching a few pics of the screening, including one with of the burial moment!

Thank you so much for being part of this & if you ever come to Athens, we'd love to meet you in person! :-) On Wed, Oct 11, 2017 at 6:01 PM, cem oztufekci wrote: Dear dear E, It is so nice of you that you narrate the moment in a long way without being lazy, thank you, I felt the moment of screening and I must say that spirit of the film were there in the screening. It is a rare moment, I am glad it happened and it happened in such a special festival like yours.

I will surely inform you when I come to Athens. And I still expect your news if you drop by Belgrade or Istanbul.

Cheers, Cem

Ο Αηάν κι εγώ | Ayhan and me Belit Sag (2016), 14’ Watch film

Η ταινία αφορά τη λογοκρισία που η ίδια πέρασε και μέσω της οποίας διαμορφώθηκε. Η ιστορία της λογοκρισίας πλέκεται με εικόνες πολέμου στις κουρδικές περιοχές της Τουρκίας, και θέτει ερωτήματα σχετικά με την ορατότητα, την ιεραρχία των εικόνων και την ελευθερία του λόγου.

Ayhan and Me is about the censorship that it went through, and through which it was shaped. The story of censorship is woven with images of war in Kurdish

geography in Turkey, and asks questions about visibility & hierarchy of images and freedom of speech. [Interview]

Μαχφούζ | Mahfuz

/ Trailer

Baris Hanciogullari (2014), 20’

Ο Μαχφούζ, ένας συνηθισμένος τριαντάρης, διαπιστώνει ότι υπάρχει ένα κενό στη μνήμη του... Η ταινία αφορά την έλλειψη συλλογικής μνήμης και το συλλογικό τραύμα λόγω των φοβερών γεγονότων του παρελθόντος. Η Τουρκία είναι ίσως η μόνη χώρα στον κόσμο που το επίσημο αλφάβητό της άλλαξε τελείως (το 1923 άφησαν το αραβικό, υιοθετώντας το λατινικό). Έτσι οι Τούρκοι δεν μπορούν να διαβάσουν ένα κείμενο που

γράφτηκε πχ. πριν από 100 χρόνια. Η τραυματική απώλεια μνήμης (lacunar amnesia) του Μαχφούζ συνδέεται συμβολικά με την μαζική αμνησία που εμφανίζει σήμερα η τουρκική κοινωνία.

Mahfuz, an ordinary man in his thirties, finds out that there is a blank spot in his memory... The film is about the lack of collective memory and the collective trauma due to the awful events of the past. Turkey is maybe the only country in the world where the official alphabet was completely changed (in 1923 from arabic to latin alphabet). So Turks can't read a text written 100 years ago for example.

A

symbolic

thread

connects

Mahfuz’s

traumatic memory loss (lacunar amnesia) is

symbolically

society’s

connected

mass

to

memory

Turkish loss.

Αν κι η ετυμολογία της λέξης, αραβικής προέλευσης, δεν είναι τόσο γνωστή σήμερα στους Τούρκους,

Μαχφούζ

σημαίνει

αυτός

που

συντηρείται (η ιδέα είναι από τη συντήρηση ή τους συντηρητικούς, με την έννοια ότι η μοντέρνα συντηρητική ιδεολογία πασχίζει να διαγράψει / αρνηθεί τις σφαγές του παρελθόντος, για να συντηρήσει μια πλαστή ιστορία…).

Mahfuz is an old word of arabic origin, not used a lot in modern turkish, most young people in Turkey may not know its meaning, it means conserved (the idea came from conservation or conservatives in the sense that modern Turkish conservative ideology tries to erase / deny the massacres in history, trying to conserve a false history…)

7:10

Ζωντανή Συζήτηση | LIVE Q & A με τους σκηνοθέτες | w/ directors Belit Sag & Baris Hanciogullari

«Όλο και μειώνονται τα περιστατικά λογοκρισίας. Επειδή αυξάνεται η αυτόλογοκρισία.» (Από τη συζήτηση.)

“Incidents of censorship constantly decrease. Because self-censorship is increasing.” (From the discussion.)

7:45

8:00

Διάλειμμα| Break

Προβολές | Screenings Κόκκινο μαντήλι | Red Handkerchief Leyla Toprak (2015), 15’

Η

σκηνοθέτης,

πρώην

χορεύτρια

και

χορογράφος, παρακολουθεί τις αφηγήσεις πέντε

Κούρδων

που

καταδικάστηκαν

με

φυλάκιση 14-25 ετών, όταν ήταν εικοσάχρονοι. Ελεύθεροι πλέον, μιλούν για το πώς

επέζησαν

βασανιστήρια

την μέσω

κακοποίηση ενός

και

τα

ομαδικού

παραδοσιακού κούρδικου χορού. Ο χορός τους έδινε θάρρος, κρατούσε το πνεύμα τους ακμαίο και τους οργάνωνε. Ήταν γι’ αυτούς εργαλείο επιβίωσης.

Former dancer-choreographer Toprak tells the story of 5 Kurds that were sentenced in their twenties with up to 25 years

imprisonment. Today free, they talk about how

they

through

survived the

dance,”Halay”.

abuse

Kurdish The

and

torture

collective dance

gave

folk them

courage, kept their spirits up and made them organize. It was a survival tool.

«Δεν μπορούμε να σκεπτόμαστε το halay ως κάτι ξέχωρο από τη φύση. Νομίζω ότι είναι η έκφραση της φύσης μες στον άνθρωπο. Στη φυλακή όπου περιβαλλόμασταν από τοίχους, όποτε πιάναμε το χορό, οι τοίχοι δεν υπήρχαν πια, γιατί χορεύαμε ως εξέγερση ενάντια σ’ αυτούς τους τοίχους και στο σύστημα.»

- Sevil Demir, Κόκκινο μαντήλι

“Can’t think of the halay as different from nature. I think it is the expression of nature within man. In prison, surrounded by walls, every time we started dancing it, the walls didn’t exist anymore, because our dance was a rebellion against them & the system.” - Sevil Demir, Red Handkerchief

Μπαγλάρ | Baglar

/ Trailer

Melis Birder and Berke Bas (2016), 80’

Mια αουτσάιντερ ομάδα μπάσκετ, με την καθοδήγηση ενός ιδεαλιστή δασκάλου από το φτωχικό Ντιγιαρμπακίρ στη Νοτιοανατολική Τουρκία, όχι μόνο φέρνει νίκες αλλά πασχίζει να

ξεπεράσει τις

προκαταλήψεις, τη φτώχεια και την πολιτική αναταραχή που έχουν προκαλέσει οι συγκρούσεις δεκαετιών μεταξύ τουρκικού κράτους και Κούρδων ανταρτών που αγωνίζονται για τοπική αυτονομία και πολιτιστικά δικαιώματα.

An underdog basketball team under the helm of an idealist school teacher from hard scrabble Diyarbakir in Southeast Turkey goes beyond winning games in their mission to rise above prejudice, poverty and political turmoil created by the decades-long conflict between the Turkish state and Kurdish rebels fighting for local autonomy and cultural rights.

9:30

Διάλειμμα| Break

9:45

Προβολή | Screening Οι Νύφες του Μάλτεπε, Επεισόδιο 1 | The Brides of Maltepe, Episode 1, Περσεφόνη Μύρτσου & Εύα Γιαννακοπούλου (2016),13’

Το φιλμ περιστρέφεται γύρω από τέσσερις οικογένειες στην Ελλάδα, την Τουρκία και τη Γερμανία. Η Εύα και η Περσεφόνη μοιράζονται τη ζωή τους ανάμεσα σ’ αυτές τις χώρες και επιχειρούν μια ενδοσκοπική διαδικασία. Εμπνευσμένες από ελληνικά και τουρκικά “reality shows” και σαπουνόπερες, οι δύο γυναίκες βρίσκονται σε μια συνεχή διαδικασία κινηματογράφησης της προσωπικής τους ζωής, εκθέτοντας με σαρκαστική διάθεση τη στάση τους απέναντι στον εθνικισμό, τη σεξουαλικότητα, τον φεμινισμό και τους συμβατικούς συμβολισμούς.

The Brides of Maltepe revolves around four families in Greece, Turkey and Germany. Eva and Persefoni share their lives between countries, and attempt an introspective process. Inspired by Greek and Turkish reality shows and

soap operas, the two women are in a constant process of filming their personal lives, exposing with sarcastic moods their attitudes on nationalism, sexuality, feminism and conventional symbolisms.

10:00

Διάλεξη-Παράσταση | Lecture-performance «Αγαπητό παρελθόν σ’ ευχαριστώ για ό,τι μου έμαθες, αγαπητό μέλλον είμαι έτοιμη», Μαρία Σαρρή | “Dear past thanks for all the lessons, dear future I am ready” Maria Sarri (30’)

“Από το φιλόξενο και οικείο περιβάλλον της κουζίνας μου που προβάλλεται πίσω μου, παρουσιάζω την ιστορία της Cilem

Dogan, μιας τουρκάλας που σκότωσε τον βίαιο σύζυγό της και έγινε σύμβολο των τούρκων φεμινιστριών. Η ιστορία της Cilem συνδυάζεται ελληνικής,

με

άλλες

τουρκικής

και

ιστορίες

της

αμερικανικής

ποπ κουλτούρας που προβάλλονται από μια τηλεόραση

στην

προβαλλόμενη

κουζίνα.”

From the cozy and intimate environment of my projected kitchen, I tell the story of Cilem Dogan, a turkish woman who killed her violent husband and become a symbol for Turkish feminists. Cilem’s story is combined with other stories of Greek, Turkish and American pop culture that are projected from a tv in the projected kitchen.

10:30

Διάλειμμα | Break

10:45

Προβολή | Screening Φθινόπωρο | Autumn Özcan Alper 2008, 99’ / Trailer

Η

ταινία

τον

ακολουθεί

Γιουσούφ,

έναν

Αρμένη πολιτικό κρατούμενο που μετά από 10 χρόνια βγήκε από τη φυλακή, για λόγους υγείας. στο

χωριό

Επιστρέφει του

στα

βουνά της ανατολικής Μαύρης Θάλασσας, όπου τον καλωσορίζει η γριά και άρρωστη μητέρα

του.

Στο

χωριό

μένουν

αποκλειστικά ηλικιωμένοι και

σχεδόν

Γιουσούφ

βλέπει μόνο έναν παιδικό του φίλο, τον Μίκαηλ. Καθώς το φθινόπωρο δίνει τη θέση του στο χειμώνα, ο Γιουσούφ γνωρίζει την Έκα, μια όμορφη νεαρή γεωργιανή πόρνη...

The

film

follows

Yusuf,

an

Armenian

political prisoner, who has been released from prison after 10 years, for health reasons. He returns to his village in the mountains of the eastern Black Sea, and is welcomed by his sick, elderly mother.

Almost exclusively old people live in the village, and the only person Yusuf sees is his childhood friend Mikail. As autumn gives way to winter, Yusuf meets Eka, a beautiful young Georgian hooker...

“Autumn reflects a loss of idealism and the isolation felt by members of a minority group living amidst a different ethnic

community.

Ethnic,

social,

class

and

gender

differences therefore lie at the core of the film. […] Yusuf and his family speak hemsin, a version of Armenian. The Armenians have long left Turkey, during and after WWI. There is only a small population left in Hemşin, unnoticed by the rest of the world. Αlper chose to depict Jusuf’s alienation through

the metaphors

of nature. Ηis

lens

captured

a

landscape that was equally isolated and alienating. It framed

the

languished sacrifices.”

lost

battle

ideals

of

of

an

aspiring

socialist

reform,

society, and

the

personal

- Murat Akser, Turkish Independent Cinema

ΣΑΒΒΑΤΟ | SATURDAY 30/9 11:30-12:30

Ο Ντέργκο μαγειρεύει και λέει μια ιστορία Dergo cooks &shares a story

Τι είναι τα Analikiz, τα içli köfte και τα Fellah Köftesi; Πάντως ο

Ντέργκο

επιμένει: «Τούρκικη κουζίνα δεν υπάρχει. Είναι ένα κράμα αραβικών, μεσογειακών, βαλκανικών και άλλων γεύσεων, που εμείς απλά το λέμε: Ανατολική κουζίνα.»

What is Analikiz, içli köfte and Fellah Köftesi? Dergo insists though: “Turkish cuisine doesn’t exist. It’s a mix Arabic, mediteranian, Balkan and other tastes that we call Eastern cuisine.”

1:00-2:30

Μαθήματα Τουρκικών για αρχάριους Turkish Language Classes for beginners

6:00

Προβολές | Screenings Μουστάκι | Moustache Umut Delimehmet (2013), 7’

Ένα μουστάκι, όπως το

κάθε

τι,

μας

θυμίζει ό,τι εμείς επιλέξουμε να μας θυμίσει...

Την

ταινία,

που

αγάπησαν

θεατές σ’ όλη την Τουρκία, γύρισε ένας 15χρονος μαθητής από την Τραπεζούντα. Η πόλη του έχει ίσως τα υψηλότερα ποσοστά ακραίων εθνικιστών στη χώρα. Ο Ουμούτ, 20 χρονών σήμερα, είναι πια φοιτητής στο πανεπιστήμιο.

A mustache, like any other thing, reminds us what we choose to be reminded of...

The film, loved from viewers all across Turkey, was directed by a 15-year high school student from Trebizond. His city probably has the highest percentages of extreme Umut,

20

nationalists years

old

in

the

today,

country. is

now

a

university student.

Προσοχή! | Attention!

Onur Bakir & Panagiotis Charamis (2016), 50’ / Trailer

Ο 32χρονος υποψήφιος διδάκτορας Ονούρ βρίσκεται σε δίλημμα: Να πληρώσει για να

απαλλαγεί από τη στρατιωτική του θητεία ή να παρουσιαστεί για το υποχρεωτικό εξάμηνο; Για τον βοηθήσουν στην απόφασή του, στρέφει την κάμερα σε οικογένειά και φίλους που δίνουν ανάμικτές απαντήσεις για τις ηθικές και πολιτικές διαστάσεις αυτής της επιλογής. Αντιμετωπίζοντας ένα δύσκολο θέμα με ένα χιουμοριστικό τόνο, η ταινία δίνει μια εικόνα του κοινού αισθήματος για τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, που παραμένουν από τις μεγαλύτερες στον

κόσμο.

ντοκιμαντέρ

στο

Βραβείο 35ο

καλύτερου

Φεστιβάλ

Ταινιών

Κωνσταντινούπολης.

The 32-year-old PhD candidate Onur finds himself in a dilemma: Should he pay to be exempted from military service or should he enlist for the compulsory six month period? To help him with the decision, he turns

the

camera

on

his

family

and

friends who provide mixed responses on

the ethical and political aspects of this choice. Tackling a controversial subject with a humorous tone, “Attention!” offers an insight into the Turkish psyche with regard to their own armed forces, which remain of the biggest in the world. Best Documentary Award at the 35th Istanbul Film Festival, 2016

Καλωσόρισες Λένιν | Welcome Lenin Collective: Aylin Kuryel, Begüm Özden Fırat, Emre Yeksan, Ahmet Murat Öğüt, Fırat Yücel (2016), 20’ / Trailer

Κωμική και ιδιόρρυθμη, η ταινία εξετάζει την αλλόκοτη περίπτωση ενός αγάλματος του

Λένιν που εμφανίστηκε μυστηριωδώς στις βόρειες ακτές της Τουρκίας τον Ιούλιο του 1993, αφού ταξίδεψε για χρόνια στη Μαύρη Θάλασσα από κάποιον άγνωστο προορισμό μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Droll and quirky, the film looks at the curious case of a Lenin statue that mysteriously appeared on the Northern shores of Turkey in July 1993, having travelled for two years across the Black Sea from an unknown destination after the collapse

Φωτο: Mετά την προβολή της ταινίας η Μπ. Σαγκ διαβάζει στο κοινό ένα κάλεσμα για πληροφορίες, κατά παράκληση των δημιουργών της ταινίας.

of

the

Soviet

Union.

After the screening, Belit Sag read a call to the audience, at the request of the filmâ&#x20AC;&#x2122;s makers. This is what she read.

7.30

Διάλειμμα| Break

7:45

Διάλεξη-Παράσταση | Lecture-performance «Κοίτα μέσα» Από-ηχοι οθωμανικής νοσταλγίας, Άκης Γαβριηλίδης | “Look within” Echoing Ottoman nostalgia

by Akis Gavriilidis (30’)

Η Τουρκία δίπλα αλλά και μέσα μας, συχνά ξεπηδάει με απρόσμενο τρόπο εκεί που δεν το περιμένουμε: για παράδειγμα, στο τραγούδι, και ειδικότερα στο ρεμπέτικο, όπου βλέπουμε να επιζούν απομεινάρια από δομές σκέψης & ηθικούς κώδικες που παραμένουν ενεργοί παρότι κανείς δεν τους επικαλείται πλέον.

Turkey, beside but also within us, often springs unexpectedly where we least it: for example, in songs, and especially in rebetiko, where we can see remnants of thought structures and moral cdes that remain active even though nobody is aware on them.

8:15

Διάλειμμα| Break

8:30

Προβολή | Screening Διασκευές, ανασκευές & άφθονες κλοπές | Remake, remix, rip-off, Cem Kaya (2014), 95’ / Trailer & Site

Τις δεκαετίες του '60 και '70 η Τουρκία είχε μία από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές παραγωγές στον κόσμο, παρότι η βιομηχανία της δεν διέθετε αρκετό συγγραφικό υλικό. Για να συμβαδίσουν με τη ζήτηση, σεναριογράφοι και σκηνοθέτες αντέγραφαν σενάρια και ανασκεύαζαν ταινίες απ’ όλο τον κόσμο. Όποια γνωστή δυτική ταινία κι αν σκεφτείτε, έχει την τουρκική της εκδοχή, είτε μιλάμε για τον Ταρζάν, το Δράκουλα, το Ράμπο, τον

Σούπερμαν ή το Σταρ Τρεκ. Αυτές οι γρήγορες και φτηνές παραγωγές, προσαρμόζονταν στο γούστο των τοπικού κοινού με τεράστια επιτυχία στην ενδοχώρα της Ανατολίας. Ό,τι τους λείπει σε εξοπλισμό και προϋπολογισμό αντισταθμίζεται με υπερβολική χρήση ανθρώπινου δυναμικού, πίσω και μπρος από την κάμερα.

Turkey in the 1960s and 70s was one of the biggest producers of film in the world even though its film industry did not have enough written material to start with. In order to keep up with the demand, screenwriters and directors were copying scripts and remaking movies from all over the world. Name any Western hit film, there is a Turkish version to it, be it Tarzan, Dracula, Rambo, Superman or Star Trek.

These quickly and low budget produced

lookalike movies were adapted to the taste of local audiences with huge success in the Anatolian hinterland.

What they lacked in equipment and budget they compensated through excessive use of manpower both behind and in front of the camera.

10.00

10: 15

Διάλειμμα| Break

LIVE Μουσική | Music Βραδιά σάζι με τον Τζιχάν Τούρκογλου Cihan Turkoglu in a saz concert / Site

Η σχέση μου με ένα παραδοσιακό όργανο, το σάζι, άρχισε από τα 14 μου χρόνια. Έπειτα όμως στο πανεπιστήμιο θα ξύπναγε μέσα μου

ένα μεράκι για την κλασσική μουσική και το τσέλο. Η ταλάντευση ανάμεσα στους δυο αυτούς πόλους συνεχίστηκε μετά με τη τζαζ σε δικές μου συνθέσεις και ερμηνεία…

Cihan Turkoglu began studying the Turkish folk lute (saz) when he was 14 years old.

Later

at

the

Marmara

University

in

Istanbul he focused on the cello and was classically trained. His work between these two worlds would lead him later to jazz and the creation of his own band.

12:00 Μεταμεσονύχτια Προβολή |Screening Έλα στη Φωνή μου | Come To My Voice, Hüseyin Karabey (2014), 105’

Trailer

Σε ένα χιονισμένο κουρδικό χωριό στα ορεινά της Τουρκίας, μια ηλικιωμένη γυναίκα και η μικρή της εγγονή ανησυχούν όταν ο μόνος άντρας στο σπίτι, ο Τέμο, γιος της μιας και πατέρας της άλλης, συλλαμβάνεται από τη χωροφυλακή. Ο Διοικητής έχει πληροφορηθεί ότι οι χωρικοί κρύβουν όπλα. Ανακοινώνεται ότι όλοι οι άνδρες του χωριού θα παραμείνουν συλληφθέντες ώσπου να παραδώσουν οι οικογένειές τους τα όπλα που κρύβουν. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν όπλα. Οι γυναίκες ξεκινούν ένα μακρύ ταξίδι αναζητώντας ένα όπλο, το οποίο θα μπορέσουν να ανταλλάξουν για τον αγαπημένο τους Τέμο. Η ταινία σάρωσε τα βραβεία (Best movie - Mar Del Plata Film Festival, Audience Award - Milano Film Festival, Istanbul Film Festival, Best Foreign Film award - Sofia Film Festival).

In a snowy Kurdish mountain village, in Turkey,

an

old

woman

and

her

young

granddaughter are troubled when the only man in the household, Temo, the son of one and the father of the other, is arrested

by

Commanding

the

local

Officer

gendarme. has

got

The the

information that the villagers are hiding guns from them. It is announced that all the men in the village will be kept arrested until their family hand over the guns

they

are

hiding.

But

the

real

trouble is there are no guns. The women embark on a long journey in search of a gun which they could exchange for their beloved Temo. Best movie in Mar Del Plata Film Festival, Audience Awards Milano Film Festival, Istanbul Film Festival, Best Foreign Film award at Sofia Film Festival and more.

ΚΥΡΙΑΚΗ| SUNDAY 1/ 10

10:00-1:00

Bιωματικό Εργαστήριο | workshop / Walk Περίπατος

στα

οθωμανικά

κτήρια

της

Αθήνας: «Ακολουθώντας τα ίχνη του Λόρδου Βύρωνα», πολεοδόμος

Χαρίκλεια |

Χάρη,

“Following

ΑρχιτέκτωνLord

Byron's

steps; an experiential tour in Ottoman Athens.” By Hariklia Hari, architecturbanist

in

collaboration

with

SOMA

(soma.org.gr) and the Athens University History Museum (en.historymuseum.uoa.gr)

Ο Λόρδος Βύρων, ρομαντικός, φιλέλληνας και περιηγητής, συνδέεται με τη σύσταση ενός

νέου

φαντασιακού

και

μίας

νέας

ταυτότητας του ελληνικού έθνους. Σε όσους τόπους

πέρασε

υπάρχουν

ίχνη

ή

λέγεται

της

πως

παρουσίας

πέρασε, του.

Θα

ανασυστήσουμε την πρώτη του επίσκεψή στην Αθήνα το χειμώνα του 1810, και τη δεύτερη το

1811

επιστρέφοντας

Κωνσταντινούπολη, δικές του και

μέσα

από

από

την

αφηγήσεις

άλλων. Ο περίπατος θα

διεξαχθεί στα ίχνη της Οθωμανικής πόλης των Αθηνών του 1810 όταν την επισκέπτεται ο ποιητής, ξεκινώντας από το οικόπεδο στην οδό Αγ.Θέκλας 4, θέση της οικίας της “Κόρης των Αθηνών” και καταλήγοντας στο Παλιό Πανεπιστήμιο–οικία Βαλιντέ Χανούμ. [Μία συνεργασία του Μουσείου του Παν/μίου Αθηνών και του Μουσειακού πρότζεκτ SOMA (Scattered

Open

Museum

of

Attica)].

Lord Byron, a romantic, philhellene and traveler, is associated with the creation of a new imaginary and new identity of the Greek nation. Wherever he passed or

is said to have passed, there are traces of his presence. We will reconstruct his first visit to Athens in the winter of 1810,

and

the

second

one

in

1811,

returning from Constantinople, through his own and others' narratives. The walk will take place in the traces of the Ottoman City of Athens in 1810 when the poet visits it, starting from the plot of land at Ag. Theklas Street, location of the house of "Daughter of Athens" and ending at the Old University â&#x20AC;&#x201C; home of Validate Chanuum. [A collaboration of the Museum of the Athens University and SOMA (Scattered Open Museum of Attica)].

Τι θα γίνει αν κάποιος τολμήσει να διαταράξει την ενότητα και την ακεραιότητά μας; Q: What's going to happen is someone dares to mess with our unity and our integrity?

A: Απάντηση

Ποιο βιβλίο πουλάει περισσότερο στην Τουρκία; Q: What book sells more in Turkey?

A: Απάντηση

Υπερασπίστηκαν οι δερβίσιδες τα αρχαιοελληνικά μνημεία της Αθήνας; Από ποιους; Q: Did the dervishes defend the ancient Greek monuments of Athens? And from who?

A: Απάντηση

Χτίστηκε τζαμί στην Αθήνα; Q: Was there ever a mosque in Athens?

A: Απάντηση

1:00-2:30

Μαθήματα

Τουρκικών

για

αρχάριους*

|

Turkish Language Classes for beginners

6:00

Προβολές | Screenings Γρηγορότερα, Δυνατότερα, Σκληρότερα | Faster Stronger Harder Melisa Uneri (2012), 8’ Watch film

Με τα λόγια της σκηνοθέτη: «Γεννήθηκα

και

μεγάλωσα στη Φινλανδία, όπου οι Τούρκοι και

οι

Έλληνες

συχνά

ταυτίζονται

με

στερεότυπα όπως «οξύθυμος άντρακλας» και «επικίνδυνος γυναικάς». Ήθελα να ρίξω μια ματιά

στο

μυαλό

νέων

ανδρών

που

μεγαλώνουν σε μάτσο κουλτούρες. Αντί να προσπαθήσω να αμφισβητήσω τη συμπεριφορά τους, ήθελα να

δω τα ειλικρινή τους

αισθήματα για τη σεξουαλική επιθυμία, την πολιτισμική

πίεση

και

την

αρσενική

ταυτότητα. Είναι ένα φιλμ για το γαμήσι και την μάχη,

και την προσπάθεια να

ανταποκριθεί κανείς στις προσδοκίες του να είναι άντρας». [Μέρος του North Aegean Narratives/συνεργασία Ελλάδας-Τουρκίας.]

“I was born and raised in Finland, where Turkish

and

identified

Greek

with

men

are

stereotypes

often

such

as

"short tempered macho" and "dangerous ladies’ man". I wanted to take a peek into the minds of young men growing up in macho cultures. Rather than trying to question their behavior, I wanted to bring forth sincere feelings about sexual desire,

cultural

pressure

and

male

identity. This is a documentary about

fucking and fighting, and trying to live up to the expectations of being a man.”

[The project was produced as a part of The North Aegean Narratives initiative, a collaboration between Greece & Turkey.]

Παράξενοι

καιροί

|

Weird

Times

Mehmet Emrah Erkani (2015), 10’ Trailer

Παρόλο

που

οι

ειδήσεις

στο

ράδιο

αναφέρονται σε εγκλήματα μίσους εναντίον τραβεστί, ο μεσήλικας τραβεστί Χαλντούν, συνεχίζει να νυχτοπερπατά στους δρόμους μιας αστικής περιοχής της Ιστανμπούλ υπό ανάπλαση. Αλλά αυτό το βράδυ τα πράγματα παίρνουν

μια

παράξενη

τροπή.

Though the radio reports on hate crimes against transgenders, Haldun, a middleaged transvestite, still goes out at night to walk the streets of an urban transformation district of Istanbul. But that night things gets weird.

Wild Halil

Pleasures Yetiş

|

Άγριες

(2017),

15’

απολαύσεις Trailer

Βασισμένο στα δοκίμια του Τολστόι «Άγριες Απολαύσεις», το ντοκιμαντέρ μας οδηγεί μέσα από ηχογραφήσεις φρικαλεοτήτων των

σημερινών

πολέμων

σε

μια

συνηθισμένη

στιγμή κυνηγιού. Αποτελούμενο από 3 μέρη, το

φιλμ

διερευνά

την

οπτική

και

διανοητική σχέση μεταξύ του φόνου ενός ανθρώπου κι ενός ζώου, και τους χώρους όπου

έχει

εξαπλωθεί

η

κουλτούρα

του

φόνου.

Originating from Tolstoy`s essays “Wild Pleasures”, this documentary takes us from the recordings of the horrors of today`s

wars

to

an

ordinary

hunting

moment. Composed of 3 parts, the film questions the visual and intellectual relation between killing a person and an animal,

and

areas

where

the

kiling

culture has spread.

Το κοινό χειραφετείται: Ο αγώνας για το σινεμά ΕΜΕΚ | Audience Emancipated: The Struggle

for

the

Emek

Movie

Theater

Emek Bizim collective (2016), 45’ Trailer

Η ταινία αφηγείται τον πρωτοφανή αγώνα για να σωθεί ο κινηματογράφος Emek, ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά μνημεία της Κωνσταντινούπολης, και να μην μετατραπεί σε εμπορικό κέντρο. Ξεκινώντας το 2010, όταν το σινεμά είχε προγραμματιστεί να κατεδαφιστεί παρά τη γενική κατακραυγή, ο αγώνας για το Emek υπήρξε κεντρικό γεγονός στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της Τουρκίας, ανοίγοντας τελικά το δρόμο για τις διαμαρτυρίες στο πάρκο Γκεζί. Χρησιμοποιώντας βίντεο που συλλέχθηκαν από διάφορους ακτιβιστές, η ταινία είναι μια ισχυρή μαρτυρία όσων προσπαθούν να ανακτήσουν το δικαίωμα στην πόλη τους.

The film chronicles a phenomenal fight to save the Emek Theatre, one of Istanbulâ&#x20AC;&#x2122;s key

historical

landmarks,

from

being

turned into a shopping mall. Starting in 2010, when the venue was scheduled for demolition despite a huge outcry from the public, the struggle for Emek has been a pivotal

event

in

Turkeyâ&#x20AC;&#x2122;s

recent

political history, one that eventually paved the way for the Gezi Park protests.

Using

footage

collected

from

various

activists, the film offers a powerful testimony for those who are striving to reclaim the right to their city.

7:30

LIVE την

Συζήτηση Τουρκία|

με

μέλη

κολεκτίβων

Discussion

with

από

members

of collectives from Turkey

Aρκετές κινηματογραφικές κολεκτίβες στην Τουρκία (Seyr-iSokak, Artikisler, Emek Bizim, bak.ma) ξεκίνησαν καταγράφοντας τα γεγονότα στο Γκεζί ή νωρίτερα στο σινεμά Εμέκ. Κάποιες άρχισαν να φτιάχνουν ταινίες κι άλλες συνέχισαν οργανώνοντας οπτικά αρχεία λαϊκών κινημάτων, προσβάσιμα σε όλους (on-line βιντεο-τράπεζες κινηματικής μνήμης). Μαζί μας ήταν η

βιντεοακτιβίστρια Μπελίτ Σαγκ που μας ξενάγησε στο σύμπαν αυτών των ομάδων, κι η κοινωνιολόγος Λατιφέ Ακιούζ, μέλος των «Ακαδημαϊκών για την ειρήνη»*.

Several film collectives in Turkey (Seyri Sokak, bak.ma, Artikisler, Emek Bizim,) started by recording the events at Gezi or earlier at Emek cinema. Some made films,

and

others

started

organizing

video records of mass movements making them accessible to everyone (recording social memory on online video banks).

With us, was video-activist Belit Sag who introduced us to the universe of these groups,

and

persecuted

sociologist

Latife Akyuz, of Academics for Peace*.

For English speakers: you can also read this

article

at

the

Guardian,

by

philosopher Judith Butler & Başak Ertür, which gives a

short overview of the

“Academics for Peace” story. Instead of this, Greek speakers will read part of Latife Akyuz’s testimony, as she shared it during the discussion (pg.70-73). Κι ενώ οι αγγλόφωνοι φίλοι μπορούν να ενημερωθούν για τη δράση των «Ακαδημαϊκών για την Ειρήνη» από την ιστοσελίδα τους και σειρά άρθρων στον διεθνή Τύπο, εμείς μεταφράζουμε εδώ στα ελληνικά (σελ.70-73) μέρος της μαρτυρίας της Λατιφέ Ακιούζ, από τη συζήτηση: “Η κινήσεις κατά των ακαδημαϊκών είχαν αρχίσει πριν το λεγόμενο πραξικόπημα του Ιουλίου. Πριν από σχεδόν 2 χρόνια, δηλ. ένα εξάμηνο πριν το πραξικόπημα, 1.128 ακαδημαϊκοί

υπέγραψαν

μια

έκκληση

(petition) κατά του πολέμου που διεξήγαγε η τουρκική κυβέρνηση στο Κουρδιστάν (κατά

των Κούρδων). Για να συστηθώ, να σας πω ότι είμαι μία απ’ όσους υπέγραψαν. Εργαζόμουν ως βοηθ. Καθηγητή στο τμήμα κοινωνιολογίας ενός μικρού πανεπιστημίου κι αφού υπογράψαμε την έκκληση, πολλοί φίλοι και συνάδελφοί μου απολύθηκαν. Καλύτερα

να

εξηγήσω

τώρα

τι

είναι

αυτή

η

ομάδα,

οι

«Ακαδημαϊκοί για την ειρήνη», και γιατί υπογράψαμε αυτή την έκκληση. Πρόκειται για μια ομάδα πολιτών που πήρε την πρωτοβουλία να στηρίξει τους πολίτικους κρατούμενους που το 2012 βρίσκονταν σε απεργία πείνας. Εγώ δεν ήμουν τότε μέλος της ομάδας, αλλά μετά το 2015 όταν η κυβέρνηση (του κόμματος ΑΚΡ) άρχισε να εντείνει τη βία κατά των Κούρδων, εμείς ως ακαδημαϊκοί

ξεκινήσαμε

διαμαρτυρίες,

κάποιες

κινήσεις,

δράσεις, κι υπογράψαμε κι αυτή την έκκληση. Ίσως ξέρετε ότι μετά τις εκλογές του Ιούνη του 2015, τo κουρδικό κόμμα μπήκε στη βουλή. Μετά απ' αυτό, το ΑΚΡ έληξε τις διαπραγματεύσεις και την ειρηνευτική διαδικασία και ξεκίνησε τη βία στις κουρδικές περιοχές. Στις περιοχές αυτές έγιναν πολλοί βομβαρδισμοί, όπως και στην υπόλοιπη Τουρκία, πχ. στο Σουλτς, μια μικρή πόλη κοντά στα σύνορα με τη Συρία. Εκεί, 33 νέοι πέθαναν από βόμβα του ISIS. Μετά από αυτό υπήρξαν διαμαρτυρίες στην Άγκυρα και 101 άνθρωποι σκοτώθηκαν στις διαδηλώσεις. Εμείς τότε είμασταν στα πανεπιστήμιά μας, παραδίδαμε μαθήματα, διορθώναμε γραπτά, αλλά ήταν πιά σχεδόν αδύνατον να αναπνέουμε, να συνεχίζουμε την κανονική μας ζωή. Μιλάγαμε στις τάξεις μας -κι εγώ ως ακαδημαϊκός- για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία, και ενώ τα διδάσκαμε όλα αυτά στους μαθητές μας, δεν υπήρχαν τέτοιου είδους πράγματα στην Τουρκία πια. Δεν είχε πλέον νόημα το μάθημα

που έκανα. Κι αυτό λέγαμε και στην έκκληση. Λέγαμε ότι εσύ, τουρκική κυβέρνηση, που σκοτώνεις τους ίδιους σου τους ανθρώπους, τους ίδιους σου τους πολίτες στις κουρδικές περιοχές, πρέπει να παύσεις αυτό τον πόλεμο εναντίον τους και να ξανάρθεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την ειρήνη. Τότε, 11 Γενάρη του 2016, καλέσαμε τον Τύπο και ανακοινώσαμε

δημόσια

αυτή

την

έκκληση.

1,128

άτομα

υπέγραφαν. Και στις 12 Γενάρη, μόνο μια μέρα μετά, έπεσε άλλη μία βόμβα στην περιοχή Σουλταν-αχμέτ, σκοτώνοντας 12 τουρίστες. Ο Ερντογάν κάλεσε συνέντευξη τύπου όπου μίλησε για τα θύματα της επίθεσης για περίπου 3’, και μετά άρχισε να μιλά για εμάς τους ακαδημαϊκούς επί πάνω από 20’, λέγοντας ότι είστε προδότες, είστε τρομοκράτες κλπ… Στην μικρή μου πόλη ζουν πολλοί υποστηρικτές του Ερντογάν αλλά και των γκρίζων λύκων, ενώ σε όλη την πόλη ήμουν η μόνη που είχε υπογράψει την έκκληση. Την ίδια μέρα που ο Ερντογαν έβγαλε αυτό το λόγο ξεκίνησε καμπάνια για λιντσάρισμα στην πόλη μου. Τοπικοί σταθμοί και εφημερίδες αρχίσαν να γράφουν για μένα, λέγοντας ότι «υπάρχει μια τρομοκράτισσα στην πόλη μας, έχουμε μια προδότισσα εδώ»». Οι γκρίζοι λύκοι, σε ομάδες, άρχισαν να κάνουν βόλτες γύρω απ’ το πανεπιστήμιο και την ίδια μέρα η διοίκηση του πανεπιστημίου μου με έθεσε σε διαθεσιμότητα. Έπρεπε να εγκαταλείψω την πόλη. Άφησα τα πάντα πίσω μου – ζούσα εκεί 3 χρόνια κι άφησα το διαμέρισμά μου, τη γάτα μου… Την επομένη μέρα, που είχα φτάσει στην Κωνσταντινούπολη, ήμουν σε όλα τα εθνικά τηλεοπτικά δίκτυα, τις εφημερίδες: με είχαν κάνει στόχο προσπαθώντας να δείξουν τι μπορούν να κάνουν, πόσο μπορούν να βλάψουν κάποιον. Μετά

ο τοπικός εισαγγελέας εξέδωσε ένταλμα σύλληψης μου κι έπρεπε να γυρίσω στην πόλη που είχα μόλις αφήσει, για να καταθέσω. Παραπέμφθηκα σε δίκη, ζητήθηκε η φυλάκισή μου, αλλά ο δικαστής μου απαγόρευσε την έξοδο από τη χώρα και με άφησε ελεύθερη. Έζησα για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά μετά έπρεπε να φύγω και από τη χώρα. Γιατί το στάτους μου ήταν πια τέτοιο που όχι μόνο είχα χάσει τη δουλειά μου αλλά απαγορεύονταν να με προσλάβει οποιοσδήποτε. Αυτή δεν είναι

μόνο δική μου

ιστορία. Συνέβη σ’ εμένα μα και σε πολλούς ακόμα συναδέλφους μου. Πρέπει να πω όμως κι αυτό: Με όσα μας συνέβησαν εκείνη την πρώτη εβδομάδα μετά την ομιλία του Ερντογάν, περίμεναν ότι όσοι

είχαν

υπογράψει την

έκκληση

θα απέσυραν

την

υπογραφή τους. Αλλά έγινε ακριβώς το αντίθετο. Οι υπογραφές έφτασαν τις 2,212. Και ο Ερντογάν εκνευρίστηκε (γέλια). Οι δίωξή μας εντείνονταν μέρα τη μέρα, όπως αυξάνονταν και οι απολυμένοι ακαδημαϊκοί. Και το Μάρτη του 2016 καλέσαμε νέα συνέντευξη τύπου όπου επιμείναμε ζητώντας την ειρήνη. Δεν έχει σημασία τι θα μας συμβεί, συνεχίζουμε να ζητάμε ειρήνη. Μετά από αυτό, 4 απ’ τους φίλους μας μπήκαν φυλακή, όπου έμειναν επί ενάμισι μήνα. Κρατούσαμε καθημερινά «σκοπιά ελευθερίας» (αλληλέγγυα παρουσία απ’ έξω, με κόσμο, ΜΜΕ κλπ), κι αυτό συνεχίστηκε ως το πραξικόπημα του Ιουλίου. Μετά, ο Ερντογάν μπόρεσε να εντείνει τη βία όχι μόνο εναντίον μας αλλά και κατά δασκάλων, δημοσίων υπαλλήλων κι όλων όσων εργάζονταν για το κράτος. Βάζοντας τη χώρα σε κατάσταση εξαίρεσης μπορούσε με ένα προεδρικό διάταγμα να απολύει μαζικά ανθρώπους...»

Η καταστροφή του σινεμά Εμέκ ήταν ένα από τα πολλά έργα "εξευγενισμού" που προωθεί η κυβέρνηση αδιαφορώντας για τo δημόσιο χώρο, τη μνήμη στους τόπους αυτούς ή τον βίαιο εκτοπισμό των ντόπιων. Κι όλα αυτά προς τι; H κολεκτίβα Emek Bizim İstanbul Bizim (Το Εμέκ μας Ανήκει η Ιστανμπούλ μας Ανήκει) που δημιούργησε την ταινία για το ΕΜΕΚ μας ζήτησε μετά τη συζήτηση να προβάλουμε κι αυτό το μικρό φιλμ, όπου καταγράφεται μια επίσκεψη στο εμπορικό κέντρο που χτίστηκε στη θέση του Εμέκ. Ολοκαίνουργιο, πολυτελές και άδειο, το εμπορικό–φάντασμα, καταφεύγει σε φωτογραφίες πελατών στους τοίχους, για να μη δείχνει τόσο τρομακτικά κενό...

The destruction of Emek cinema was one of many gentrification projects promoted by the

government,

without

caring

about

public space, the memory of those places or the locals’ violent displacement. And

all

this

for

what?

The

Emek

Bizim

İstanbul Bizim collective, which made the EMEK documentary, asked us after the discussion to screen this small film too.

The film documents a visit to the mall that was built in Emek’s place. Brand new, luxurious and vacant, the ghostmall, resorts to pasting client photos on the walls, so that it doesn’t look so freakishly empty...

8:30

Προβολή | Screening #ΑντίστασηΚαλέ | #Resistayol, Rüzgâr Buşki (2016), 50’

Trailer

Το φιλμ ακολουθεί την τρανς ακτιβίστρια Şevval Kılıç κατά την 21η ΛΟΑΤ Εβδομάδας Υπερηφάνειας, εστιάζοντας στις αντανακλάσεις του καρναβαλικού ξεσηκωμού στο Γκεζί. Το φιλμ είναι ένα ταραγμένο οπτικοακουστικό ταξίδι που μαρτυρά τον άνεμο ελπίδας, το χιούμορ και την αλληλεγγύη που θα θέλαμε να μείνει στη μνήμη της πολιτικής σκηνής της Τουρκίας σήμερα. #direnayol

accompanies

trans

activist

Şevval Kılıç during the 21st Istanbul LGBTI Pride caught up in the reflexions of

carnivalesque

Gezi

Park

Uprising.

This is a turbulent audiovisual journey witnessing a wind of hope, humour, and solidarity wished to be remembered in the politics of Turkey today.

* Ayol: επιφώνημα, μπορεί να σημαίνει "λοιπόν", "βρε", "ω!" (όπως το «καλέ»). Χρησιμοποιούμενη κυρίως από γυναίκες, η λέξη συμπεριλήφθηκε πρόσφατα στην αργκό και στα τούρκικα «καλλιαρντά», ενώ η πλήρης ένταξή της στο ΛΟΑΤ λεξιλόγιο ξεκίνησε με τα γεγονότα στο Γκεζί, το Μάη του 2013. Μια από τις πρώτες χρήσεις της ήταν σ’ ένα πανό στο Ταξίμ της Κων/πολης, που έγραφε: “What’s forbidden, ayol!” («Τι απαγορεύεται καλέ!») Από τότε, εμφανίστηκε ως γκράφιτι παντού στην Τουρκία. Το "Resist ayol" (Αντίσταση καλέ) έγινε hashtag στο twitter κατά την Εβδομάδα Υπερηφάνειας του 2013. Η σημασία του "ayol" έγκειται στο ότι παρόλο που χρησιμοποιούνταν από ΛΟΑΤ οργανώσεις, τελικά έγινε δεκτό και υιοθετήθηκε από όλες τις ομάδες διαμαρτυρίας. («όλοι έλεγαν ayol».) Μια εξήγηση ίσως βρίσκεται στο αίσθημα ότι η λέξη υπερβαίνει και απελευθερώνει τους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων και τις σχέσεις εξουσίας. Δίνει μια αίσθηση ελευθερίας ... * Ayol: exclamatory; can mean “well”, “hey”, “wow”. Mainly used by women, was recently included in colloquial Turkish and underground LGBTI culture. Its full appropriation by the LGBTI community started with the Gezi Resistance in May 2013. One of the first uses was in a banner during protests on Istiklal Ave in Taksim: “What’s forbidden, ayol!” Since then, “ayol” has been appearing as graffiti across Turkey. “Resist ayol” was used as a twitter hashtag for 2013 Pride

Week. Its importance is in the fact that even though it was used by the LGBTI orgs, it was accepted & appropriated across groups in the Resistance. (“everyone was saying ayol”) One explanation for its popularity can be found in the feeling that the word transcends and frees traditional gender roles and power relations; it imparts a sense of freedom…

9:20

Διάλειμμα | Break

9.30

Προβολή | Screening Τουλάι Γερμάν: Χρόνια της Φωτιάς και της Τέφρας |Tulay German: Years of Fire and Cinders, Didem Pekün & Barış Doğrusöz (2010), 50’

Η

ταινία

Trailer

επικεντρώνεται

τραγουδίστρια

Τουλάι

στην

Γερμάν,

θρυλική σε

μια

περίοδο κοινωνικών αναταραχών κατά την

οποία

η

μουσική

της

έγινε

έναυσμα

πολιτικού ακτιβισμού. Δυνατή, αφοσιωμένη και ασυμβίβαστη, η Γερμάν πήγε κόντρα στην οικογένειά της και στις κοινωνικές τους

προσδοκίες

επαγγελματικές,

απ’

αυτήν,

με

τις

πολιτικές

τις και

ερωτικές της επιλογές...

The

film

focuses

on

the

influential

singer Tülay German in a time of social unrest in which her music became the launch

pad

vigorous

of

and

political committed

activism.

woman,

A

German

defied family and social expectations with her professional, political, and love choices... ΄

10:30

LIVE Μουσική | Music Βραδιά οθωμανικής μουσικής με τους Beraber | Ottoman music concert with the group Beraber

Site

Beraber σημαίνει "μαζί" στα Τούρκικα. Χρησιμοποιείται επίσης και σαν ορολογία για το ομαδικό ταξίμι, όπου ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Η Σοφία Ευκλείδου (τσέλο) και ο Ταξιάρχης Γεωργούλης (ούτι, yayli tanbur) παίζουν συνθέσεις Τουρκικής και Αραβικής μουσικής, κρητικά συρτά, καθώς και συνθέσεις από Αρμένιους, Αζέρους και Έλληνες συνθέτες από τον 11ο αι. μέχρι σήμερα, αλλά και δικές τους συνθέσεις.

"Beraber" is the word for "together" in Turkish language. Is also used as a term for group improvisation, where one player blends with another, completes and enriches his phrases. Sofia Efklidou (cello) and Taxiarchis Georgoulis (oud and Yayli Tanbur), present compositions from the Eastern Mediterranean. Compositions From Turkey and Arabia, Cretan Syrta, as well as Armenian, Ajery and Greek composers from the 11th century, up to now. Also some of their own compositions based in those traditions.

Δείτε /Watch Video

*

Οι πρωινές δράσεις έλαβαν χώρα σε διαφορετικούς χώρους.

Μόνο

το

απογευματινό

πρόγραμμα

εκτυλίχθηκε

στο

Θέατρο

Εμπρός. Όλες οι δράσεις και οι προβολές ήταν δωρεάν. Όλες οι ταινίες είχαν διπλούς υπότιτλους κατά την προβολή, ελληνικούς και αγγλικούς The morning program took place in different spaces. Only the evening program took place at Empros Theater. There was free entrance

to all screenings and events. All

film were

projected with double subtitles – Greek and English.

Αφίσες για το φεστιβάλ που τελικά δεν κυκλοφόρησαν Alternative posters or the festival that were never printed.

ευχαριστούμε

όσους ήρθαν στο Κοίτα

μοιράστηκαν

μαζί

μας

μια

ματιά

Δίπλα

στη

και

σύγχρονη

Τουρκία. Μετά από σχεδόν 2 χρόνια δουλειάς, η ιδέα του φεστιβάλ έγινε πραγματικότητα, με τη συμμετοχή περισσότερων από 30 καλλιτεχνών που με τις ταινίες, τις μουσικές, τις σκέψεις και την παρουσία τους συνέθεσαν το Κοίτα Δίπλα. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς! Ακόμη, ευχαριστούμε εκείνες και εκείνους που το όνομά τους δεν εμφανίζεται στο πρόγραμμα αλλά που χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε φεστιβάλ: φίλους & φίλες που με τις ιδέες, το χρόνο και τον ιδρώτα

τους,

υποτιτλίζοντας,

φωτογραφίζοντας,

σχεδιάζοντας αφίσες, διδάσκοντας, σηκώνοντας τηλέφωνα,

ρυθμίζοντας

φώτα,

ενώνοντας

καλώδια,

σερβίροντας ποτά, σφουγγαρίζοντας, καθαρίζοντας τουαλέτες, ή μιλώντας μας για μια ταινία που πρέπει οπωσδήποτε να δούμε, φτιάξατε το Κοιτά Δίπλα ~

Özgür Aydek, Βασίλη Πιτσιλή, Μαρία

Τσολάκη, Latife Τομαή, Καζέρο,

Özge

Akyuz, Λίνα Φιλοπούλου, Λίζα

Öztürkmen,

Μιχάλη

Αγγελική

Παπαρούνη,

Μιχαήλ,

Καλλιόπη

Νίκο

Τακάκη,

Μαριάννα Σταμπούλου, Έλενα Ακύλα, Κανέλλα Πουλή, Ζωή Μπαλτζοπούλου, Βίκυ Κολοβού, Ayca Odabasio, Ali Altan, Firat Kuscu, Didem Pekun, Βαγγέλη Σαγρή, Κατερίνα

Κατσιφαράκη,

Στέλλα

Μπούρου,

Νίκο

Γιουσέφ, Λεονίδα Μοίρα, Halint Mian, Dogan Koc, ευχαριστούμε!

Thank you to all who came to SIDE LOOK and shared with us a look at today’s Turkey. After almost two years of work, the idea of a festival became a reality, with the participation of more than 30 artists who composed SIDE LOOK with their films, music, thoughts and presence – we dearly thank them all!

What’s more, we thank those whose name isn’t in the program but without whom there wouldn’t even be a festival ~ the friends who offered their ideas, time and sweat, who fixed lights and joined cables, make calls, designed posters, translated, subtitled, gave lessons, photographed, served beer, cleaned toilets or just told us about a film we should definitely watch, and in doing so actually m a d e

S I D E

L O O K ~ Özgür Aydek, Vasili Pitsili, Maria Tsolaki, Lina Filopoulou, Latife Akyuz, Lisa Tomai, Michali Paparouni, Nicko

Kazero,

Baltzopoulou,

Özge Marianna

Öztürkmen,

Vicky

Stamboulou,

Colovou,

Aggeliki

Zoe

Michael,

Kanella Pouli, Firat Kuscu, Kalliopi Takaki, Elena Akyla, Ayca

Odabasio,

Ali

Altan,

Vaggeli

Sagri,

Katerina

Katsifaraki, Stella Bourou, Nicko Yiousef, Leonida Mira, Halint Mian and Fetih Dogan Koc, thank you!

Μερικές ειδήσεις από τον ελληνικό & διεθνή Τύπο και αλλού, που έπεσαν στην αντίληψή μας κατά την περίοδο προετοιμασίας του φεστιβάλ Some of the news, from the Press but not only, that we came across while preparing the festival.

president-erdogan-voice-message-surprises-turkey-mobile-users https://www.newyorker.com/books/page-turner/the-silencing-of-writers-in-turkey

turkish-schools-to-stop-teaching-evolution

turkey-blocks-wikipedia "DECLARATION BY THE THEATRE DEPARTMENT OF ANKARA UNIVERSITY! Ankara University, Theatre department professors, namely Prof. Dr. Selda Berk Öndül, Prof. Dr. Tülin Sağlam, Prof. Dr. Beliz Güçbilmez, Dr. M. Elif Çongur and the research assistants Ceren Özcan and Şamil Yilmaz have been exported from duty by the new Decree-law No 686. With Assoc. Prof. Dr. Süreyya Karacabey, who had been exported before by the Decree-Law No. 679, seven of our colleagues who form the majority of our department have been expelled from work in government offices. As a result, the undergraduate programs of our department have received an irrepairable blow and the post-graduate programs are almost out of the question.

The exportation of our professors, who have invaluable works and undeniable contributions to the theatre world of Turkey, by the laws which, by definition, pertain to only those who “are connected with or are members of or partake in terror organizations, groups, organisms or organizations or other structures which are claimed by the National Security Council as threats to our national security” is inexplicable and wrong as far as justice and conscience are concerned.

This exportation process spreading in the Higher Education System, ie., in the majority of universities in Turkey via the new decree-laws has turned into a clearance or liquidation operation. Governance of universities, which are supposed to be institutions of freedom of thought and expression, by decree-laws can by no means be accepted. It is undoubtedly obvious that this attitude will bear critical outcomes and give an irredeemable harm to our colleagues’ and to our department’s future, as well as to our university, to the academia in general and to our country. We here resolve to blame the Ankara University rectorate and demand that our colleagues be returned to their posts immediately.

Members of the Theatre Department, Faculty of Letters of Ankara University."

βασανίστηκαν για ένα σχόλιο στο Twitter Τουρκία: προφυλάκιση της τοπικής διευθύντριας της Διεθνούς Αμνηστίας http://www.kathimerini.gr/935353/article/epikairothta/kosmos/hagkyra-apagoreyse-tis-ekdhlwseis-loat http://www.kathimerini.gr/926465/article/epikairothta/kosmos/toyrkia-too8wmaniko-tekmpir-anti-toy-pen8imoy-emvathrioy-toy-sopen-stis-khdeies

Turkish National Declaration for the World Theatre Day We are at the threshold of twilight. However, the art of theatre is the only essential means to lead us from that threshold to radiant days. At present, when academics who act for peace in our society are exported from their university, as a result of which one of the most prominent and the oldest theatre departments in Turkey is about to be shut down, when one of the private theatre schools which has graduated so many young members to the Turkish theatre scene has been sabotaged by an arsonist as the theatre was supporting secular parliamentarian present republic, when other private theatre groups are deprived of the necessary state financial support, when theatre artists who stand up in protests for and call people to support environmental rights are exported from their municipal or state theatre companies, it is indeed incredible to celebrate World Theatre Day and to perform the art of theatre, yet it is hopeful as well.

We, the workers of theatre, never doubt the power of the theatre to change and transform people. The theatre is our sine qua non. Despite all obstacles it has to face, theatre will definitely continue to raise the society’s awareness, to guide audiences to critical thinking, to defend freedom of thought and basic human rights, to conceive truth and to make masses conceive it too. Our word will never end, our curtains will never be shut down by force, our limelight will never be blown out, and our ‘fine voice’ under this ‘dome of many colored glass’ will never surrender to darkness.

– Theatre Critics Association of Turkey Section of IATC

Μήνυμα των Τούρκων ηθοποιών για την παγκόσμια ημέρα θεάτρου. Βρισκόμαστε στο χείλος του σκότους. Όμως η τέχνη του θεάτρου είναι η μόνη που μπορεί να μας πάρει από εκεί και να μας οδηγήσει σε φωτεινές μέρες. Σήμερα, όταν οι Ακαδημαϊκοί που δρουν υπέρ της ειρήνης στη κοινωνία μας εξοβελίζονται από τα Πανεπιστήμιά τους, με αποτέλεσμα να κλείσει ένα από τα παλαιότερα θεατρικά τμήματα στη Τουρκία, όταν μια δραματική σχολή, όπου φοίτησαν τόσοι νέοι σαμποταρίστηκε από εμπρηστή επειδή το θέατρο υποστήριζε τη παρούσα κοσμική βουλευτική Δημοκρατία, όταν πολλές άλλες θεατρικές ομάδες στερούνται τα απαραίτητα κρατικά κονδύλια, όταν καλλιτέχνες του θεάτρου που υποστηρίζουν και διαδηλώνουν για τα περιβαλλοντικά δικαιώματα, εκδιώκονται από τα Δημοτικά ή Κρατικά θέατρα, είναι όντως απίστευτο το να γιορτάζεις την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, και να επιτελείς την θεατρική Τέχνη, αλλά την ίδια στιγμή είναι και ελπιδοφόρο. Εμείς οι εργάτες του θέατρου ποτέ δεν αμφιβάλουμε για τη δύναμη του θέατρου να αλλάζει και να μεταμορφώνει τους ανθρώπους. Το θέατρο είναι για μας «αυτό που δίχως του δεν γίνεται». Παρόλα τα εμπόδια που έχει να αντιμετωπίσει, το θέατρο σιγουρά θα συνεχίσει να αφυπνίζει τη συνείδηση της κοινωνίας, να οδηγεί το κοινό σε κριτική σκέψη, να υπερασπίζεται την ελευθερία της σκέψης και τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, να συλλαμβάνει την αλήθεια και να βοηθά τον κόσμο να τη συλλάβει κι αυτός.| ……………………………..’’’’’’’’’’’’ Ο κόσμος μας δεν θα τελειώσει ποτέ, οι κουρτίνες μας δεν θα κλείσουν ποτέ με τη βία, ο προβολέας μας δεν θα σβήσει ποτέ, κι η «ωραία μας φωνή» κάτω απ’ αυτό τον «θόλο με τα πολλά χρωματιστά γυαλιά» δεν θα παραδοθεί ποτέ στο σκοτάδι. ……

- Ένωση Θεατροκριτικών Τουρκίας

η Ζεηνέπ μου είπε κι άλλα: ότι κάθε μέρα τα πράγματα είναι χειρότερα, κάθε μέρα στα νέα υπάρχει κάποια κρίση κάπου (ρώσοι, έλληνες, κούρδοι κλπ), ότι έχουν κλείσει όλες οι εφημερίδες ή έχουν καταλυθεί και δεν διαβάζονται - η μόνη που γράφει ακόμα κάποια διεθνή νέα είναι η κούρδικη αλλά δεν την αγοράζει κανείς γιατί φοβούνται το στιγματισμό (παρόλο που δεν γράφει κατά του Ερντογιάν, γράφει μόνο κανονικά τα υπόλοιπα νέα), ότι τα πανεπιστήμια δεν μπορούν να λειτουργήσουν πια γιατί έχουν φυλακιστεί τόσοι πολλοί πανεπιστημιακοί, ότι πριν 2 μέρες κάψανε ένα θέατρο που έπαιζε ένας ηθοποιός ο οποίος είχε ταχθεί δημόσια υπέρ της δημοκρατίας (μέρα μεσημέρι το έλουσαν με βενζίνη και το μπουρλώτιασαν), ότι έδωσε εντολή ο Ερντογαν και κάψανε από τα εθνικά κινηματογραφικά αρχεία όλες τις ταινίες του Γιλμάζ Γκιουνέι και δεν υπάρχουν πλέον τα πρωτότυπα των ταινιών του, ότι γκρεμίζει όλα τα τοπόσημα δυτικού τύπου και στη θέση τους βάζει τζαμιά - πχ ένα υπέροχος σταθμός τελεφερίκ, Γάλλου αρχιτέκτονα του προηγούμενου αιώνα που ισοπεδώθηκε για να πάνε στη θέση του μιναρέδες, ότι ακόμα και την αλλαγή της ώρας σταμάτησε ο Ερντογιάν για να μην ακολουθεί τα ευρωπαϊκά πρότυπα και τώρα έχουμε 1 ώρα διαφορά! Δεν έχει ελπίδα λέει γιατί βλέπει να αφανίζεται η ιστορία τους, οπότε μόνο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα. Όσοι μπορούν πουλάνε ότι έχουν και δεν έχουν και φεύγουν. Όπως οι Έλληνες που έφυγαν άρον άρον λέει. Οκ, αυτούς τους κάψανε τα σπίτια αλλά κι εμείς κυνηγημένοι φεύγουμε. αυτά τα ωραία

On Tue, May 5, 2015 at 1:54 PM, < > wrote: Baby i am telling you its very scary here. He passed a new law he can put anyone he wants into jail. he does not need evidence, just anyone he thinks is suspicious. He put this armenian writer in jail already two years passed now they want to put him 11 more years. Please sign that petition on my facebook and spread. Also watch the documentary i post yesterday on my facebook wall.

I think i have to get out of here asap. But greece looks difficult. How can i get papers to live there. It looks impossible. Yes lets make film screening of the film that got banned in istanbul film festival. Trailer looks great. Watch it. I am surviving. Trying very hard each day.

Date: Wed, Oct 26, 2016 at 11:58 PM i have been thinking about this move quite awhile now. why now is clear. i waited until it become totally unbearable. this regime, this oppression.we know whats coming next. i am so glad i spend the last few here in my home. before this islamic tyranny started full force. now i am leaving. now i can say i saw and i understand the decay and lucky to move out. you would ask why Greece. i had been thinking about it so long now. its the place where all greeks from turkey escape too. its a soil where exile people arrive to. theirs of course much more painful much more cruel like armenians or jews, or kurds that have nowhere to run but mountains. baby i am so lucky i am going with a privilege of choosing where to go instead of leaving blindfolded. i am lucky i have the resources. i am very grateful. but to leave my beloved city behind still very painful. specially seeing friends trapped losing their sanity bc they have no other way out. baby i feel greece is calling me. i will see and feel from the Agean. its a new beginning for me.

On 26 July 2017 at 23:41, < > wrote: Sevan Nisanyan, the armenian intellectual i always talked about escaped from jail last week. he was jailed for 13 years it was his third year. He wrote in his blog that he got political asylum in greece. he lives in athens from now on.

Thank god very relieved. i finally can sleep in peace. this guy did so much for turkey he is one of the two that built the mathematic village in a small town in izmir. its the only paradise left in turkey. they jail him bc he is very outspoken about the government and his beliefs. but bc they can't jail an innocent person like that so they cover it saying he built an illegal house there. which he donate it to the village as a dormitory to the students. which is done with so much taste unlike every other thing built in turkey. i hope you meet him one day. he is really a funny guy. so sad he will die in exile.. aaaah this country never changes. you can follow him in facebook. http://www.hurriyetdailynews.com/turkish-armenian-writer-who-escaped-from-prison-sayshe-applied-for-political-asylum-in-greece.aspx?pageID=238&nID=116013&NewsCatID=341 https://www.e-dromos.gr/to-pouli-petaxe-sevan-nisanian/

http://www.freepen.gr/2017/07/blog-post_2514.html http://tourkikanea.gr/2017/07/nisanyan/ https://www.theguardian.com/world/2015/apr/13/film-makers-withdraw-films-istanbul-film-festival

http://www.agos.com.tr/en/article/11264/filmmakers-display-solidarity-against-censorship-ofbakur-3-competitions-and-closing-ceremony-cancelled-at-istanbul-film-festival

On Fri, Jul 28, 2017 at 2:28 PM, < > wrote: Listen, M&D are right who will watch all those films ? :)) i am really curious. I don't want to discourage you esp after you watched all those shorts. u and me are movie freaks. There are not many of us out there. Ok ok i will ask fatih. Btw i watched the hollywood film 'the promise' about armenian genoicide last night. Not for your festival in case you want to keep all turks at a distance from libby saccer foundation. I cried. Ok i'll keep u posted. Sent from my iPhone On Sat, Jul 29, 2017 at 11:12 AM, < > wrote: I don't know.. maybe nobody comes, who knows, but that is the nature of what we do: we do it for ourselves, for our strange understanding of something like god, for nothing, but we do them. <3

Μετά το φεστιβάλ (μια κοινότητα)After the festival (a community is build) Date: Sun, Oct 8, 2017 at 5:23 PM: Dear! How nice everything went well and the film got so much positive feedback. We already got two mails for screenings in Athens. Amazing! I’ll get in touch next time I’m in Athens, you too, send a message when coming to Berlin! best, C On Wed, Oct 25, 2017 at 11:32 AM, < > wrote: firstly I am very very glad to meet you. tank you very much for everything. if you need help on any issue ı am always with you. if you want come to istanbul be my guest:)) all my best h xxx On Sun, Oct 29, 2017 at 8:50 PM, < > wrote: Hey, I had an amazing time in Athens - it was great to be in Empros and have a very diverse and very curious audience, I'm happy i took the decision to join you! In case any of you or your friends happen to pass by Amsterdam, you have to let me know :) ciao, b/ On Tue, Dec 12, 2017 at 9:03 PM, <> wrote: Hey how are you? O & I met at the end.. :) And we found that we all thought the same.. How can we make a similar event in Izmir about Greek films..? I know it’s not easy, but maybe your experiences can help us. First, the main problem is we don't know anything about greek films-except Lanthemos :) - how can we reach that films, watch a subtitled version and decide? Next, if we need a "subject" for this event what can be? I know, once upon a time those were your problems that you solved.. Maybe we can solve too.. :) What do you think? with love from Smyrni..

On Sun, Feb 4, 2018 at 1:30 AM, < > wrote: Dear friends! We have a team to manage the festival now.. We are so excited because it is the first time in Izmir such a film festival called "Greek" is going to take place! Still sounds so funny to me; we have Japan we have Sweedish film festivals in Izmir but not Greek… xx O

Το 2013 ένας περιστρεφόμενος δερβίσης με αντι-ασφυξιογόνο μάσκα βρέθηκε στο πάρκο Γκεζί. Η εικόνα του κυκλοφόρησε ευρέως, μαζί με τη φράση "Sen de Gel" (Έλα κι Εσύ) από ένα ποίημα του Ρουμί, και το hashtag #direnayol. Έλα, έλα, όποιος κι αν είσαι, περιπατητής, προσκυνητής, της αποχώρησης εραστής. Δεν έχει σημασία. Το καραβάνι μας δεν είναι της απελπισίας. Έλα, ακόμα κι αν πάτησες τους όρκους σου χίλιες φορές. Έλα, και πάλι, έλα, έλα.

During the Gezi Park Protest in 2013, a whirling dervish in a gas mask visited Gezi and the image was widely circulated in Turkish Twitter, along with the saying “Sen de Gel” (“you, too, come”) from a poem by Rumi, with the hashtag #direnayol.

Come, come, whoever you are, Wanderer, worshiper, lover of leaving.

It doesn’t matter. Ours is not a caravan of despair.

Come, even if you have broken your vows a thousand times.

Come, yet again, come, come

Ραζγκάρ: Ποιο ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα στο Γκεζί; . Σεμά: Είμαι πολύ απαισιόδοξο άτομο. Παλιά νόμιζα ότι κανείς δεν συνδέεται πραγματικά, δεν συνεργάζεται. Αλλά στο Γκεζί όλα ήταν αλλιώς. Ενώθηκα με ανθρώπους που δεν θα συναντούσα ποτέ υπό κανονικές συνθήκες. Γι’αυτό τώρα αισθάνομαι ότι θα ήταν δυνατόν να ενωθούμε κι αλλιώς. Ελπίδα, έμεινα μ’ένα αίσθημα ελπίδας. - Διάλογος από το film #ΑντίστασηΚαλέ

Ruzgar: Which feeling was the dominant one during Gezi?

Sema: I am a very pessimistic person. I used to think that nobody really gets together, acts together. But in Gezi everything was different. I got together with people I would never do under normal circumstances. That’s why now I feel like it might be possible to get together in a different way. Hope, it left me with feeling of hope. Dialogue from #Resistayol

Για το Libby Sacer Foundation About The Libby Sacer Foundation: Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε το μπλογκ, της σελίδα κοινωνικής δικτύωσης ή τις υπόλοιπες διαδικτιακές εκδόσεις του Ιδρύματος Λίμπι Σάκερ (BLOG, FACEBOOK, publications).

For more information, see the Libby Sacer BLOG, the Libby Sacer FACEBOOK page, or the rest of our on-line publications.

Παρουσιάσεις / Συνέδρια Papers / conferences: Art Of Disobedience /ΙΕΤΜ * Balkan Express

Τύπος Selected PRESS on the Libby Sacer FFoundation & its activities: The Guardian * Το Περιοδικό * Αθηνόραμα Ι * Allevents * Antenna * Εφημερίδα των Συντακτών * The Books Journal * Αυγή * Art & life * Athens Voice * Antony Loewenstein I * Loewenstein II * Left.gr * Lifo * Το Περιοδικό * Αυγή * Athens Voice * Metropolis Press * 10percent * Φύλο Συκής * Αrt & Life * Περιοδικό ΑΩ * Click at Life * Το Περιοδικό * Athens Voice * The R project * Το Περιοδικό ΙΙ * Το Σπίρτο * Athens Voice II

++ Ειδικά για το Κοίτα Δίπλα + Especifically for SIDE LOOK: 9.84 radio * Αθήνα με ακούς; * Μπλε σαν πορτοκάλι radio interview * Το Βήμα * Athens Voice * Αθηνόραμα * FCinema * Evensi * Η Αυγή * Ματιά * Το Σπίρτο * elculture * in.gr * kinimatorama * Lifo * Αθηνόραμα ΙΙ * Monopoli * Culture Now

ΚΟΛΟΦΩΝΑΣ COLOPHON Φωτογραφίες Photographs

Έλενα Ακύλα, Νίκος Καζέρος, Τίνα Κότση, Μυρτώ Σταμπούλου, Ευγενία Τζιρτζιλάκη, Στέφανος Χανδέλης, Δημήτρης Χαλάτσης Elena Akyla, Nikos Kazeros, Tina Kotsi, Myrto Stampoulou, Eugenia Tzirtzilaki, Stefanos Chandelis, Dimitris Halatsis

Μεταφράσεις Translations

Ευγενία Τζιρτζιλάκη|Eugenia Tzirtzilaki

Σχεδιασμός Design

LIBBY SACER FOUNDATION

Όλες οι δράσεις του LIBBY SACER FOUNDATION μέχρι τώρα ήταν απολύτως αυτοχρηματοδοτούμενες και με ελεύθερη είσοδο. Θέλετε να μας στηρίξετε ή απλώς να μιλήσουμε; Στείλετε μας μήνυμα εδώ.

ALL EVENTS BY THE LIBBY SACER FOUNDATION HAVE BEEN ENTIRELY SELF-FUNDED AND FREE TO THE PUBLIC Want to support us or just talk?

Send us a message here.

LIBBY SACER FOUNDATION ISSUU, FACEBOOK BLOG