Laurens Krant | 2015-nr1 | inlegvel Lansingerland

Laurens Krant - editie Bergschenhoek, Berkel en Rodenrijs, Bleiswijk • voorjaar 2015 - nr. 1

Bouw woonzorggebouw Bergschenhoek gestart Bergschenhoek – Op de hoek van de Wilhelminastraat en de Emmastraat verrijst op dit moment een prachtig nieuw woonzorggebouw. De eerste paal daarvoor is op donderdag 5 februari geslagen, in een winters decor.

De paal werd geslagen door Mark en Marloes Haanappel, kinderen van de vorig jaar overleden Bert Haanappel, manager vastgoed van 3B Wonen. Hij heeft negen jaar aan dit project gewerkt en overleed vorig jaar plotseling na een kort ziek­ bed. Tijdens de bijeenkomst wer­ den de aanwezigen verrast door een spetterend optreden van slag­ werkers. Ook waren er toespraken door Frans Weterings, directeur van 3B Wonen, en Ids Thepass, voorzitter van de Raad van Bestuur van Laurens.

Kleinschalig wonen In het nieuwe gebouw realiseert 3B Wonen voor Laurens 56 zorg­ appartementen voor mensen met dementie. Er komen zeven woon­ groepen voor kleinschalig wonen.

In iedere groep wonen acht men­ sen samen. Zij hebben ieder een eenpersoonskamer met eigen sani­ tair. Daarnaast delen de bewoners een gemeenschappelijke huis­ kamer. De verzorgenden werken in kleine teams, waardoor er altijd bekende gezichten zijn. Ook de

Ids Thepass

Muzikaal geweld

Marloes en Mark Haanappel sloegen de eerste paal. familie en mantelzorgers gaan een actieve rol spelen bij de verzorging.

Vertrouwde omgeving Met de bouw van de nieuwe zorg­ locatie gaat een grote wens van Laurens in vervulling om in alle ‘oude’ dorpen van Lansingerland zorg te bieden. Laurens geeft

oude­ ren met dementie in Berg­ schenhoek hiermee de mogelijk­ heid in een huiselijke sfeer te blijven wonen in hun vertrouwde woon­ omgeving, dichtbij de dorpskern.

Appartementen Naast de zorgappartementen komen in het gebouw 23 sociale huur­

appartementen voor huurders van 3B Wonen en 14 koopapparte­ menten in de vrije sector. Al deze appartementen zijn bedoeld voor zelfstandig wonen met service, eventueel met thuiszorg. Welke bedrijven of organisaties de ruim­ tes op de begane grond gaan huren, is nog niet bekend.

Bewegen en herinneringen ophalen met het Fietslabyrint

“Hier ging ik vroeger al met mijn opa naartoe” Berkel en Rodenrijs – Een gezond fietstochtje, zonder dat u er de deur voor uit hoeft? Voor de bewoners van Laurens De Oudelandse Hof, Laurens Huize Sint Petrus en Laurens De Tuinen is dat mogelijk, dankzij het Fietslabyrint. Via een beeldscherm wanen zij zich in Den Haag, Rotterdam of Delft.

Nel van der Burg (89) geniet van haar fietstochtje door Delft. “Kijk, daar is het standbeeld van Hugo de Groot! Mijn nichtje noemde het altijd Buurvrouw de Groot”, vertelt ze lachend. “We gingen vroeger één keer

per jaar met mijn grootvader naar Delft, naar de markt. Wat een feest was dat.” Nel fietst niet echt in Delft. Ze zit op een comfortabele stoel en met de trappers van het apparaat voor haar bedient ze het Fietslabyrint, waarbij de fietser via het beeldscherm een route aflegt.

Waterfietsen Het Fietslabyrint is een ideale manier van bewegen, vertelt fysiotherapeut Rianne Hommel. “Bewegen is gezond en met het Fietslabyrint wordt het ook nog leuk. We zien dat ouderen die er gebruik van maken langer in beweging blijven dan ze voorheen deden. Ze leggen ook grotere af­ standen af, omdat ze het zo leuk vinden om op het scherm te zien wat er gebeurt. Er zitten flink wat routes in het Fietslabyrint. Zo kun je onder meer door Den Haag of Delft fietsen, maar ook over de boulevard van Scheveningen of over de zandpaden van het Mastbos. Ook waterfietsen door de Amsterdamse grachten is mogelijk. Omdat we de fiets kunnen instellen, kunnen we het zo licht of zwaar maken als de fietser zelf wil.”

Fietsen door eigen dorp Het Fietslabyrint is nog maar kort in gebruik, maar nu al populair, ver­ telt Rianne. “We zijn nu bezig om te bekijken of we de fiets ook onder begeleiding van vrijwilligers of familie kunnen laten gebruiken. Dat is in principe goed mogelijk, want de bediening is niet ingewikkeld.” Binnen­ kort kunnen de bewoners zelfs door hun eigen dorp fietsen. “De makers van het Fietslabyrint gaan ook filmopnamen maken in Berkel en Rodenrijs, Bleiswijk en de Rottemeren. Dan wordt het allemaal nog herkenbaarder voor onze bewoners.”

Nel fietst onder begeleiding van Rianne door Delft.

Wilt u meer weten over het Fietslabyrint? Neem dan contact op met de fysiotherapeuten in De Oudelandse Hof, Huize Sint Petrus of De Tuinen.

2

voorjaar 2015 - nr. 1 • Laurens Krant - editie Bergschenhoek, Berkel en Rodenrijs, Bleiswijk

Zelfredzaam met de wijkverpleegkundige Berkel en Rodenrijs – U leest het overal: de wijkverpleegkundige is terug! Maar wat doet een wijkverpleegkundige nu precies? En wat kan zij voor u betekenen? Wijkverpleegkundigen Hannah Molengraaf en Mariëlle van Westering leggen het uit.

“De wijkverpleegkundige verleent zorg aan ­mensen thuis, maar dat is eigenlijk maar een klein deel van onze taak”, vertelt Hannah. “We onder­ houden bijvoorbeeld ook contact met andere zorg­ aanbieders, zoals de huisarts, de medisch specialist of de maatschappelijk werker. Dat deden we al, maar sinds begin dit jaar zijn onze taken uit­gebreid. Nu stellen we ook de indicaties

vast voor zorg die mensen thuis nodig hebben.

Voorheen deed het Centrum Indicatiestelling Zorg, het CIZ, dat. Wij gaan met de klant om de tafel zitten en we stellen niet de vraag: wat kunt u niet meer? Maar juist: wat wilt u graag, wat kunt u zelf, en waarbij zouden we u kunnen helpen?

We stellen heldere doelen en daarna gaan we kijken wat er nodig is om die doelen te ­bereiken.

Wanneer ­ iemand bijvoorbeeld zelf wil leren insuline te spuiten, kunnen wij daarbij helpen. ­ Maar we kunnen ook vrijwilligers of andere zorg­ verleners inzetten.”

Doelen Na een half jaar verloopt de indicatie en kijkt de wijkverpleegkundige of de doelen zijn behaald.

“Zo zorgen we ervoor dat mensen zelfredzamer worden en dus langer zelfstandig kunnen blij­ ven. Een goed voorbeeld is een echtpaar waar ik laatst was. De vrouw zorgde voor de man en zij raakte overbelast. Ik vroeg haar: wat is er nodig, zodat u het vol kunt houden? “Ik zou wel een hele dag willen slapen”, zei ze. Toen hebben we een manier bedacht waarop zij dat zou kun­ nen doen: haar zus is een dag lang bij haar man gebleven. Dankzij die rust kon zij de zorg voor haar man weer aan.”

Hele wijk Een andere taak die de wijkverpleegkundige erbij heeft gekregen, gaat over zogenoemde ‘niet-toe­ wijsbare zorg’. Mariëlle: “Dat is heel breed. Het kan zijn dat een huisarts zegt: ik vermoed dat er in dat gezin iets aan de hand is, ga daar eens kijken. Maar het kan ook zijn dat we signaleren dat in een wijk veel overgewicht of hart- en vaat­ ziekten voorkomen. Dan kun je als wijkverpleeg­ kundige een programma opzetten om daar iets aan te doen, bijvoorbeeld het opzetten van een sportproject. Zo help je de hele wijk.”

Wilt u in contact komen met de wijkverpleegkundigen in Lansingerland?

U kunt hen bereiken via T 06 45 65 91 81 of E zah.lansingerland@laurens.nl

Wijkverpleegkundigen Mariëlle van Westering en Hannah Molengraaf.

Zusters Modesta en Theofrida werkten jarenlang in Huize Sint Petrus

“Er is veel ten goede veranderd” Berkel en Rodenrijs – Jonge mensen kunnen het zich nauwelijks meer voorstellen, maar vroeger werd de meeste zorg geleverd door nonnen. In ziekenhuizen, maar ook in wat toen nog bejaarden­­te­huizen werd genoemd. Zo ook in Laurens Huize Sint Petrus. Zuster Modesta (84) en zuster Theofrida (82) vertellen hoe dat vroeger ging.

“Ik ben al jong ingetreden bij de orde van de Zusters Augustines­ sen”, vertelt zuster Modesta. “Ik heb in diverse ziekenhuizen ge­ werkt voordat ik in Huize Sint Petrus kwam werken.” Ook zuster Theo­ frida werkte eerst in andere zieken­ huizen, onder meer het Franciscus Gasthuis. “In 1961 kwam er een brief, dat ik naar Berkel zou gaan.”

Zaal Huize Sint Petrus zag er toen nog heel anders uit, vertelt zuster Theo­ frida. “De nieuwbouw, met een­ persoonskamers, is in 1967 ge­ opend. Daarvoor lagen de ouderen met twintig personen op zaal. De mannen en de vrouwen apart. De hele dag zaten ze aan tafel en als het tijd was om te gaan slapen, waren er voor twintig personen maar

vier wastafels beschikbaar. En één emmer om het potje in te legen.

De nieuwbouw, waar in 1965 mee werd begonnen, was dan ook een hele verbetering.”

Televisie Toch hebben de dames nog leuke herinneringen aan het ‘oude’ Huize Sint Petrus. Zo vertellen ze over de televisie, die er na lang aandringen van zuster Theofrida was gekomen op de vrouwenzaal. De mannen mochten daar eigenlijk niet komen, maar ze deden dat soms toch.

“Daar is zelfs nog een stel uit voort­ gekomen dat later is getrouwd”, vertelt ze.

Zwaarder Er is in de loop der jaren veel veran­ derd, vertelt zuster Modesta. “En

Zuster Theofrida (links) en zuster Modesta met een pop die hetzelfde habijt draagt als de zusters vroeger. ten goede. Vroeger was het werk veel zwaarder, er waren bijvoor­ beeld nog geen tilliften. Maar het was wel een mooie tijd, met veel minder administratie.” Inmiddels wonen de zusters al jaren samen in een huis in de Sterrenwijk. Ze

hebben tot januari nog vrijwilligers­ werk gedaan in Huize Sint Petrus, met name in de kapel. Zuster Modesta: “Helaas werd het te zwaar en moesten we daarmee stoppen. Maar we komen nog heel regelmatig binnenlopen.”