WAARDEVOL JAAR VOOR

VREEMD, MAAR WAARDEVOL JAAR

Het is bijna niet voor te stellen hoe het afgelopen jaar voor collega Gretha Corporaal uit Buitenpost moet zijn geweest. Van het ene op het andere moment zat ze volledig thuis en zag ze bijna niemand meer. 27 jaar geleden was ze ernstig ziek en kreeg ze een donornier van haar broer. Door de medicijnen die afstoting moeten voorkomen, is haar weerstand laag. Al meer dan een jaar leeft Gretha ‘op anderhalve meter afstand’.

“Werken in de zorg is mijn grote passie. Al meer dan twaalf jaar werk ik als verzorgende IG in de thuiszorg. Voordat mijn kinderen werden geboren, heb ik in Talma Hûs gewerkt. Samen met mijn tweelingzus Alfreda, die daar nog steeds werkt. Ondanks mijn donornier, gaat het hartstikke goed met me. In de winterperiode ben ik vaak verkouden, maar dat heeft me nooit beperkt. Tot corona. Premier Rutte zei ‘wie ziek is blijft thuis’ en ik was flink verkouden. Daarna hoorde ik dat nierpatiënten een verhoogd risico lopen met het coronavirus. In overleg met mijn leidinggevende Riemie en de Arboarts is toen besloten dat ik mijn werk in de thuiszorg voorlopig niet kon doen. Het gevaar om ziek te worden was té groot.”

Best eenzaam “Ik kreeg vervangend werk en ging cliënten bellen om te horen hoe het ging. Ook voor hen was de situatie met het coronavirus nieuw. Vanuit huis ging ik ook zorgmappen controleren en zorgplannen evalueren. Na de zomer raakte ik in een dip. Ik miste contacten met collega’s en met cliënten. En nog meer met familie en vrienden. Toen de Arboarts zei dat ik pas weer in de thuiszorg aan het werk kon als ik gevaccineerd zou zijn, gaf mij dat rust. Gelukkig kreeg ik nog wat andere klussen. Ik doe administratief werk voor de afdeling HR en ik bestel de PBM voor de regio Achtkarspelen en breng het ook rond. Naar die dagen kijk ik echt uit. Want thuis is maar thuis. En ik moet eerlijk zeggen dat dat best eenzaam is. Je ziet niemand en je spreekt niemand.”

Geestelijk rijker Intussen is Gretha gevaccineerd. Maar nog niet weer in de thuiszorg aan het werk omdat er nog steeds coronabesmettingen zijn. “Ik ben een doorzetter en een optimist. Er komt een moment dat ik wél weer mijn passie kan doen. Daarom ben ik nu al bezig om e-learnings te volgen zodat mijn verpleegtechnische handelingen up to date zijn. En ik help mijn team waar ik kan. Ik heb ook veel geleerd van mijn andere werkzaamheden, ik voelde me daar nuttig door. Het is een vreemd, maar toch ook waardevol jaar geweest. Ik ben er geestelijk rijker door geworden. Je hebt op een andere manier contact met elkaar. Mijn teamgenoten zijn me niet vergeten, er is veel contact. Ook met cliënten heb ik nog contact. Sommige bellen om te horen hoe het met me is.”

Knuffelen “Het eerste wat ik ga doen als ‘alles’ weer mag? Knuffelen! Mijn tweelingzus, familie, vriendinnen en cliënten. Hier ben ik weer! Ik heb altijd goed contact met familie en vrienden gehad. Dat mis ik enorm. En even lekker winkelen, dat heb ik al meer dan een jaar niet gedaan. Gezellig met een vriendin en dan tussendoor ergens zitten voor een kopje koffie. Gewoon leuke dingen doen die een dag mooi maken, dat ga ik doen. Sociale contacten zijn het allerbelangrijkste.”

GRUTSK!

Het verhaal van een collega waar we trots op zijn!