"โอ้ ส!...สวัสดีฮะรุ่นพี่~~~!!" ริ คคุทกั ทายคนตรงหน้ าก่อนจะเดินเข้ ามาในห้ องวิทยานิพ นธ์ ตามปกติที่เขาทาบ่อยๆ
"ไงริ ค..วันนี ้เป็ นยังไงบ้ างล่ะ" โรเซ็ตพูดพลางอ่านข้ อมูลที่ได้ จากการทดสอบซีมเู ลชัน่ "มึนหัวอ่า..." ริ คพูดพร้ อมกับเดินไปนัง่ โต๊ ะข้ างๆเธอเหมือนกับเป็ นเ รื่ องปกติ ..
"ว่าแต่ Brain burst นี่รุ่นพี่เลือกอวาตาร์ รึยงั ฮะ...." เด็กหนุม่ พูดอย่างสนใจ...ก็นะนานๆจะได้ เล่นเกมแบบตอน เด็กๆสักที..
"หืม..? อวาตาร์ เหรอ ชันมี ้ อวาตาร์ ประจาตัวมาตังนานแล้ ้ ว" โรเซ็ตพูดพลางโบกมือเหมือนไม่ใช่เรื่ องสาคัญ "คงไม่ยงุ่ ยากไปเลือกใหม่หรอกนะ" "สมเป็ นรุ่นพี่จริ งๆ...." ริ คคุพดู พลางกอดอกครุ่นคิด.... "คือผมยังเลือกอวาต้ าไหม่ไม่ได้ เลยอ่า...ปี ที่แล้ วเล ่่ นปิ กาจูไปไม่คอ่ ยเวิคเลยฮะ" "รุ่นพี่วา่ ริ คๆควรทายังไงดี..." ก็นะปี ที่แล้ วไปได้ แค่นนเพราะดั ั้ นเล่นอวาต้ าสัตว์ปร ะหลาดๆ..
"ปิ กาจู...." โรเซ็ตนิ่งไปเล็กน้ อย เธอไม่เคยคิดว่าจะมีคนบ้ าขนาดเล่นเป็ นหนูสายฟ้าแบบนั ่้น "ให้ ตายเถอะ นายคิดได้ ยงั ไงกันเนี่ย.." "อวาตาร์ นะ่ ..เลือกที่เหมือนตัวเองไว้ นะ่ ดีแล้ ว ร่างกายจะได้ ชิน แต่จะเปลีย่ นทรงผม หาชุดๆเท่ๆก็ตาม สบาย"
"แหม...ตอนนันผมอยากลองเป็ ้ นหนูไฟฟ้ าในตานานนี่นา... " "ริ คๆไฟฟ้าแสนโวลล์..อะไรประมานนี ้อะ..." ริ คคุพดู อย่างขาๆพลางมองไปที่หน้ าของรุ่นพี่ตรงหน้ าท ่ี ่่ ดยู ิ ้มแย้ ม
..พรื ด... เชารี บหลบตาเจ้ าหล่อนในทันทีซะงัน..เป็ ้ นปฏิกริ ยาที่ น่าแปลกจริ งๆเพราะมันไม่เคยเกิดขึ ้นกับตัวเขาเลย .... ...นี่เราเป็ นอะไรไปนะ....
"แล้ วคนอย่างผมจะเหมาะกับอะไรดีละฮะ...." เขามถามเจ้ าหล่อนทังๆที ้ ่ไม่ยอมซบตา
"นักเวทย์? ไม่ก็นกั บวชมัง...." ้ โรเซ็ตตอบอย่างไม่คอ่ ยแน่ใจ "จริ งๆอวาตาร์ นาย เอาที่ตวั เองชอบก็พอมัง"้
"ผมชอบหมีกบั ฮาโล่งะ....รอบนี ้ว่าจะลองเล่นเป็ นฮาโล่ ดู รุ่นพี่คิดว่าไงฮะ.." ริ คพูดอย่างยิ ้มๆ...ฮาโร่นี่นา่ แปลกใหม่กว่าตอนไปล่า กวางที่ซาอุอีกเฮะ... ความจริ งเขาชอบฮาโร่มากขนาด..ตุ๊กตาฮาโร่ที่ชื่ออันโ ตวาเน็ตสมัยเด็ก...เขายังเก็บมันไว้ บนหัวเตียงอยูเ่ ล ย..
"โอ๊ ย ตาบ้ า!!" โรเซ็ตปวดหัวจนเอาหนังสือเคาะหัวรุ่นน้ องเข้ าให้ "ถ้ านายเป็ นฮาโล่ นายจะไปสู้กบั ใครได้ ?" "เป็ นตัวนายน่ะดีที่สดุ แล้ ว เอาตัวเองยัดเข้ าไปเลย"
"ก็ผมอยากสนุกกับชีวิตนี่ฮะ..." ริ คคุพดู พร้ อมกับยิ ้มให้ คนตรงหน้ า...
"ชีวิตเราจะเหลืออีกเท่าไหร่ก็ไม่ร้ ู ...ยังไงตอน นี ้ รุ่นพี่ไม่คิดหรอว่าเราควรจะสนุกกับเวลาที่เหลืออยู่ ให้ มาก ที่สดุ .."
"...." ...ทาไมถึงได้ เหมือนกันนักนะ?....ไม่เข้ าใจจริ งๆ... "มะ มันก็ใช่หรอกนะ....แต่วา่ " "ถ้ าเราไม่มีเป้าหมาย..มีชีวิตแค่เพื่อจะสนุกไปว ่ันๆ. ..มันจะมีคา่ จริ งเหรอ?"
"มันก็จริ งนะฮะ.....งันผมเปลี ้ ย่ นเป็ น.." "เป้าหมายในชีวิตของผมคือผมมีความสุขและทุกคนที่ผมรู ่้จกั ก็มีความสุข" "ความสุขของทุกคนก็คือความสุขของผม" "แบบนี ้รุ่นพี่คิดว่ามันพอดูจะมีคา่ บ้ างรึยงั ?.. ."
"อย่าลืมที่พดู ซะล่ะ....." "ถ้ าพูดออกมาแล้ วต้ องทาให้ ได้ ด้วยนะ.." โรเซ็ตมองรุ่นน้ องด้ วยสายตาที่คาดหวังอะไรบางอย่าง
"พูดเหมือนคาดหวังอะไรในตัวผมเลยนะฮะ...." ริ คคุมองไปที่คนตรงหน้ าอย่างงงๆ
"มะ ไม่เห็นจะเกี่ยวเลยนะ!!" "ก็แค่ถ้านายทาไม่ได้ อย่างที่พดู มันจะหมดความน่าเชื่อถือนะ"
"เอ....มันก็จริ งอย่าสงที่รุ่นพี่วา่ นันละ...." ้ "แต่เรื่ องนี ้ริ คๆก็พดู ให้ รุ่นพี่ฟังเป็ นคนแรกด้ วย แปลว่ารุ่นพี่เองก็เป็ นคนที่คาดหวังในตัวผมคนแรกสินะ ฮะ.." เด็กหนุม่ ถามอย่างยิ ้มๆ....ความจริ งเขาก็อดดีใจไม่ได ่้ละนะ...
"อะ เอางันก็ ้ ได้ !! ครัง้ นี ้ถือว่ายอมให้ สกั ครัง้ แล้ วกัน" โรเซ็ตพูดเสร็ จก็หนั หน้ าหนีไปทางานต่อ
"ง่า....ริ คๆไม่มีความน่าเชื่อถือจนรุ่นพี่ถึงกับต้ อ งยอมยกให้ สกั ครัง้ เลยเหรอเนีย..." ่้ ริ คคุพดู อย่างขาๆ...
จะว่าไป...เหมือนลืมอะไรไปบางอย่างแฮะ...
"อ้ อ...รุ่นพี่จาเรื่ องสัญญาไปเที่ยวได้ รึเปล่าฮ ะ?"
คาถามของริ คถึงกับทาให้ โรเซ็ตเผลอทาปากกาตกจากมือ "อะ อะ ระ เรื่องนัน..." ้
"อะ อืม....จาได้ ซิ ชันเป็ ้ นคนพูดออกมาเองนะ"
"สุดสัปดาห์นี ้ว่างรึเปล่าฮะ.....ผมมีที่ๆอยากไปด้ วย สิ.." เด็กหนุม่ พูดกับหญิงสาวแบบเป็ นกันเองก่อนจะกอดอกครุ่ นคิดอะไรเล็กน้ อย..
"แต่เจ้ าฮายะนะสิบอกว่าวันนันไม่ ้ วา่ ง เห็นว่ามีงานสารวัตรอะไรนี่ละ.." "รุ่นพี่ไปกับผมแค่'สองคน'ได้ มยฮะ' ั้
หญิงสาวหน้ าเริ่ มขึ ้นสี กลายเป็ นว่าคนที่คยุ ด้ วยดันพูดเรื่ องเหนือความคาดหมา ยเสียอย่างงัน้ ..สองคน!!?... "อะ เอ่อ...ขอชันคิ ้ ดดูก่อนนะ.." โรเซ็ตตอบไปตะกุกตะกัก
"ระ...รุ่นพี่ไม่สะดวกหรอฮะ.." ริ คคุหอ่ ไหลเล็กน้ อยอย่างผิดหวัง.... "หรื อว่าเพราะไปกับผมเลยไม่อยากไป?.."
"ไม่ใช่ๆ!!" "ก็...ต้ องจัดเรื่ องเวลาหน่อยน่ะ.." โรเซ็ตรี บแก้ ความเข้ าใจผิด
"อะ...เอ๋....วันนันรุ ้ ่นพี่ไม่วา่ งเหรอฮะ?!" ริ คคุถามคนตรงหน้ าด้ วยท่าที่ตกใจอย่างสุดๆ...ก็นะ..อ ุ่ ตส่าห์ได้ หยุดทั ้งที..
"งะ งันเดี ้ ๋ยวชันขอไปยกเลิ ้ กนัดกับลิลลีก่ ่อนก็ได้ ละแล้ วค่อยมาให้ คาตอบ" โรเซ็ตลุกขึ ้นก้ มหน้ าเพื่อปิ ดสีหน้ าที่ผิดปกติ ก่อนจะพยายามเดินออกจากห้ อง
"ดะ...เด๊่ ยวก่อนสิฮะรุ่นพี่.....ถ้ าผมทารุ่นพี่ลาบา กขนาดนันก็ ้ ไว้ วนั หลังก็ได้ นะฮะ..." "ก็รุ่นพี่ติดธุระนี่นา....ผมรอได้ อยูแ่ ล้ ว.."
"ไม่เป็ นไรหรอกน่า...ก็แค่ไปซื ้อของน่ะ เดี๋ยวชันให้ ้ โซจิไปกับลิลลีแ่ ทนชันก็ ้ ได้ !" โรเซ็ตพูดพร้ อมกับส่ายหน้ ารัวๆ
"ผมไม่ได้ ไปรบกวนรุ่นพี่จริ งๆนะฮะ?"
"จริ งๆ" โรเซ็ตพยักหน้ ารัวๆ
"รุ่นพี่เป็ นอะไรรึเปล่าฮะเนี ้ย...ทาไมดูรีบร้ อน จัง" ริ คพูดพลางเอียงคออย่างงงๆไปที่หญิงสาว..
"เอ่อ...พอดีเหนื่อยๆน่ะ..ก็เลยอยากพัก"
"งันรอผมเก็ ้ บของแปปนึงนะฮะ..." ริ คคุพดู ขึ ้นพร้ อมกับกวาดเอกสารมารวมๆกันไว้ ก่อนจะเตรี ยมตัวออกจากห้ อง
"งะ งัน...ค่ ้ อยคุยกันอีกทีนะริ ค"
"คุยกันอีกที...?" "เรื่ องไปเที่ยวสินะฮะ...รุ่นพี่คงไม่วา่ ง?"
"ถ้ าเกิดว่าชันไปได้ ้ ชนจะบอกก็ ั้ แล้ วกัน!!" หญิงสาวพูดเสร็ จก็ชิงเดินออกไปทันที
ริ คๆ...
ก่อนที่โปรแกรม Brain burst จะเปิ ดเซิฟเวอร์ ไม่นานนัก ประธานหนุม่ เดินย่างสามขุมไปที่แถวตึกเรี ยนของพวกปี ห นึง่ อย่างสนุกสนานเหมือนกับทุกที
(...หืม..นัน่ มันยัยโหดปี หนึง่ นี่นา....) ริ คคุคิดในใจก่อนจะเดินเข้ าไปหาเป้าหมายตรงหน้ าอย่าง สนุกๆ
"ฮัลโหล~~ว่าไงคุณหนูคาเรน..."
เปรี๊ ยะ... แค่ได้ ยินเสียง เส้ นประสาทของคาเรนก็กระตุกซะแล้ ว ถ้ าหากนี่ไม่ใช่ในโรงเรี ยนที่ระเบียบเข้ มงวด เธอ อาจจะเผลอกระโดดถีบอีกฝ่ ายโดยไม่ต้องพูดไปเลย เด็กสาวตัดสินใจทาเป็ นไม่ได้ ยิน ก่อนจะเดินไปนัง่ ม้ านัง่ ในสวนข้ างตึกเรี ยน
ริ คคุได้ แต่เดินตามคนตรงหน้ าพร้ อมกับยิ ้มกริ่ ม... "เอ้ าๆ....วันนี ้ก็หนีฉนั อีกแล้ วเหรอไง?"
กึด... เสียงกาหมัดแน่นเกิดขึ ้นกลางอากาศที่เด็กสาวกาลังเปิ ดนูน่ เปิ ดนี่ดู โดยใช้ neuro-link "ใจเย็นไว้ ..." เสียงพึมพากับตัวเองหลุดออกมาเบาๆ ระหว่างที่คาเรนกาลังนัง่ ดู interface ในอากาศไปเรื่ อย โดยไม่หนั ไปมองริ คคุ
"โฮ่...เธอเองก็จะเข้ า Brain burst เหมือนกันสินะ..." "เด็กใหม่แบบนี ้ประสบการณ์มนั จะมีเร้ อ....ไม่สอิ ย่าง เธอต้ องเล่นเป็ นพวกนักรบบ้ าพลังแหงๆ..." ริ คคุมองไปที่คนตรงหน้ าอย่างขาๆ พร้ อมกับนัง่ ลงข้ างๆ
""ก็คิดถึงบอสก็เลยมาหาไง~~~" เซียร์ พดู พร้ อมทาท่าจะโดดใส่
"อย่ามาคิดทารุ่มร่าม" เหมือนหมัดที่กาไว้ จะไม่เสียเปล่า มันพุง่ ตรงเข้ าหน้ าของเซียร์ ทนั ที แต่เพียงแค่ใช้ หยุดไว้ เท่านันไม่ ้ ได้ ตอ่ ย ให้ กระเด็นไ ป
"หยึย...."
ริ คคุถึงกับตกใจเล็กน้ อยก่อนจะค่อยๆเอานิ ้วไปจิ ้มร่า งที่นอนหมอบอยูบ่ นพื ้นเบาๆ... "เฮ้ ๆ....นี่กะเล่นหมอนี่ถึงตายนเลยหรอ..คุณหนูบ้าพล ่ัง..."
"ถ้ าโดนแค่นี ้แล้ วตาย เจ้ าบ้ านี่คงตายไปตังแต่ ้ เด็กๆแล้ วละ" คาเรนเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ พลางปั ดมือไปมา แล้ วนัง่ ลงกับม้ านัง่ ตามเดิม
"อูย.. หมัดหนักขึ ้นทุกวันเลยนะบอส" เซียร์ บน่ ทังๆที ้ ่ยงั นอนคว่าอยูแ่ ต่หงอนบนหัวกลับโบก ไปมาอย่าง อารมณ์ดีผิดกับคาพูด ก่อนจะค่อยๆชันตัวลุกขึ ้นมา "อ่าว รุ่นพี่ริคนี่นา"
"โอส~~! ไม่ได้ เจอกันนายเลยนะ..." ริ คคุโบกมมือเป็ ยเชิงทักทายคนตรงหน้ าอย่างยิ ้มๆ ประธานหนุม่ สามารถจาคนตรงหน้ าได้ อย่างแม่นยาเพราะหงอ นบนหัวของเขาที่สามารถส่ายไปมาได้ นัน่ เอง..
"หือ..แล้ วรุ่นพี่มาทาอะไรตรงนี ้เหรอครับ?"
"เดินตรวจอาคารเรี ยนฉบับริ คๆยังไงละ!" เขาตอบคนตรงหน้ าแบบภาคภูมิใจ
"ประธานนักเรี ยนที่นี่ เวลาเดินตรวจตรา มันต้ องกวนประสาทนักเรี ยนด้ วยสินะคะ..." คาเรนอดแขวะอีก ฝ่ ายขึ ้นมาไม่ได้
"เอ...ไอกวนประสาทนี่มนั หมายถึงอะไรงันเหรอ?... ้ " ริ คคุพดู พลางส่ายหน้ าไปมาทาเป็ นไม่เข้ าใจ..
"ฮะๆ เอาน่าๆ บอสก็อย่าไปสนใจรุ่นพี่เขาเลย คนที่ได้ ชื่อว่าประธานเสือ่ มแบบนี ้ถ้ าไม่เสือ่ มจริ งค งงไม่ได้ หรอก" เซียร์ ที่พอจะเข้ าใจสถาณการณ์วา่
"นัน่ สินะ..." คาเรนพยักหน้ าเข้ าใจ พลางสนใจคอนโซลที่ลอยอยูต่ อ่
"ทาอะไรอยูเ่ นี่ยบอส" เซียร์ ทิ ้งตัวนัง่ ลงข้ างๆคาเรนที่กาลังจัดการอะไรซัก อย่างผ่าน neuro linker อยู่
"ทาความคุ้นเคยกับมันน่ะ ก็เหมือนใช้ คอมที่พงึ่ ซื ้อมาใหม่ละมัง"้ คาเรนตอบกลับพลางเปิ ดดูนู่นนี่ ซูมเข้ าซู มออกไปเรื่ อย
"จะว่าไป เขามีแถมสายนี ้มาให้ ด้วยนี่นะ มันเอาไว้ ทาอะไรหว่า" เซียร์ พดู ขึ ้นมาพร้ อมหยิบสายสีดาๆที่มี ความยาวประมาณ เมตรออกม
"ก็ประมาณเอาไว้ สง่ ถ่ายขอมูลละมัง..." ้ "ไอสายนัน่ ทาไมนายไม่ลองเอาไปต่อกับคาเรนดูละ? คิคิ.." ริ คคุพดู อย่างขาๆไปที่สองคนตรงหน้ า
เซียร์ เอียงคอเล็กน้ อยก่อนจะมองคาเรนเป็ นเชิงขออณุญา ต "เอาสิ อยากรู้เหมือนกันว่ามันทาอะไรได้ " คาเรนพยักหน้ าอนุญาต "เอ..ตรงนี ้สินะ" เซียร์ เอาปลายสายด้ านหนึง่ มาเสียบเข้ าที่ neuro linker ของตัวเองแบบเก้ ๆกังๆ ก่อนจะ เอื ้อมไปต่อกับตัวเครื่ องที่ต้นคอของคาเรน "ฉันต่อเองก็แล้ วกัน" เด็กสาวเห็นท่าทีของเซียร์ ก็หยิบมาต่อเองอย่างว่องไว "เอ แล้ วมันทาอะไรได้ หว่า" เซียร์ วา่ พลางมองสายสลับกับคาเรนแบบงงๆพลางคิดในใจ ...คงไม่ใช่ของหลอกเด็กหรอกนะ..
"ระดับอนาไฮม์แล้ ว เขาคงไม่ใช้ ของหลอกเด็กกันหรอกน่า" คาเรนตอบกลับไปตามที่ได้ ยิน
"หะ เห๊ ะ ตะกี ้คาเรนว่า่ ไงนะ..." เซียร์ ถามกลับไปแบบงงๆ "ก็นายบ่นว่าเขาอาจจะใช้ ของหลอกเด็กไม่ใช่เหรอ? ฉันก็เลยบอกว่า คงไม่ใช่หรอก" "ตะ..แต่เมื่อตะกี ้ฉันไม่ได้ พดู ออกไปซักแอะเลยนะ ..." เซียร์ ตอบอึ ้งๆก่อนจะมองไปที่เจ้ าสายสีดาที่เชื่อมระ ยะห่างหนึง่ เมตรระหว่างเขาและคาเรนอยูก่ ่อนคิดในใจอี กรอบ
"หึห.ึ ....เหมือนจะเข้ าใจไอความสุดยอดของการต่อสายตร งแล้ วสินะ..." ริ คคุพดู พร้ อมกับยิ ้มที่มมุ ปาก "ใช่แล้ ว...ไอเครื่ องนี ้นะเมื่อต่อตรงจะทาให้ เรากับค นที่เราต่อด้ วยพูดคุยกันโดยไม่ต้องพูดไงละ เหมือนกับ อ่านใจอีกฝ่ ายได้ .." ตุ้บ! "คิดอะไรของนายยะ!? เจ้ าทาสบ้ า" หลังจากหมัดตรงเข้ าหน้ าเซียร์ เต็มๆ จนอีกฝ่ ายต้ องผงะถอยไปจนสาย เชื่อมหลุด คาเรนก็แหวใส่เพื่อนของเธอต่อ
"อะ...อัก..." ้ เซียร์ ที่โดนต่อยตัวแทบลอยหลุดออกไปจากม้ านัง่ อุทานอ อกมาสันๆ ้ "อะ...ไอ้ สายเนี่ย มันขลังจริ งจังแฮะ.." แล้ วบ่นออกมาเบาๆ
"ฮึ!" เด็กสาวพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ โดยไม่ได้ สนใจเซียร์ สกั นิด
"ฮ่าๆ...." ริ คคุอดหัวเราะไม่ได้ กบั ท่าทีตรงหน้ าของรุ่นน้ องทัง้ สอง "เห็นถึงความสุดยอดของมันแล้ วสินะ"
"เฮ่อ~ แล้ วยังไงต่อคะ ท่านประธานนักเรี ยน เจ้ าสายนี่ทาอะไรได้ อีกนอกจาก แอบฟั งความคิดชาวบ้ าน น่ะ" คาเรนถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันไปถามริ คคุตอ่
"อืม.............................."
"อืม....."
"มันก็....."
"ไม่มี....ทาได้ แค่นนละ...." ั้ ริ คคุตอบหน้ านิ่งพลางยักไหล่เล็กน้ อย
"เออๆ ฉันยกโทษให้ เจ้ าทาสบ๊ องนี่" "ว่าแต่ ถ้ ามันทาได้ แค่นี ้ก็ไม่ร้ ูจะเก็บไว้ ทาไมเลยนะเนี่ย" คาเรนบ่นพึมพาออกมา
"หึห.ึ ....อยากรู้งนสิ ั ้ นะ...คาเรน..." ริ คคุพดู อย่างติดตลกเล็กน้ อยก่อนจะหันไปที่หน้ าของรุ ่่ นน้ องทังสองสลั ้ บไปมา
"ไอระบบนี ้นะ....มันเอาไว้ ใช้ สาหรับคูร่ ักกันยังไงละ !!"
"ฮะ!?" คาเรนไม่เข้ าใจอย่างมาก จนไม่ร้ ูจะเริ่ มถามยังไงเลย
"หะ หือ!!" เซียร์ ถึงกับสะดุ้งน้ อยๆ "มะ มันก็แค่สายอ่านใจแค่นนไม่ ั ้ ใช่เหรอครับ รุ่นพี่?"
"เอ่อ....นี่เธอเป็ นพวกโลเทคสินะ..." ริ คคุมองไปที่คนตรงหน้ าแบบงงๆ "เอางี ้คือ...ปกติวิธีสง่ ผ่านข้ อมูลมีได้ 2แบบ คือไร้ สายกับต่อตรง" "ซึง่ ปกติแล้ วเขาต่อแบบไร้ สายกันละนะ....แต่ในกรณีกล ่ับกัน..." "พวกคูร่ ักส่วนมากเขานิยมแบบต่อตรงมากกว่า...เพราะมั นสามารถอ่านความคิดกันได้ จนสามารถทาให้ เข้ าใจอีกฝ่ าย ได้ ในทันที" "เข้ าใจรึเปล่าเนี่ย?" "หรื อว่าปกติแล้ วพวกเธอสองคนนิยมให้ คนมาอ่านใจกั น?"
"คือ... คนรักกัน มันต้ องใช้ ของแบบนี ้ถึงจะเข้ าใจกันได้ กนั รึไง?" คาเรนไม่เข้ าใจสิง่ ที่ริคคุต้องการสื่อสุดๆ
"เป็ นเพราะค่านิยมรึเปล่า? อย่างเช่นพวกบอกรักทางโทรศัพท์อะไรแบบนี ้??" เซียร์ เองก็ไม่เข้ าใจแต่ก็ลอง คิดๆดู
"พี่ก็ไม่ร้ ู....ฟั งเขามาอีกนะ" ริ คคุตอบตามตรง..
"แต่ก็คงอย่างที่เซียว่าละมัง...เอาเข้ ้ าจริ งๆต่อแบบ ไวเลสก็ไม่มีอปั ญหาอะไรละนะ.." ริ คพุ ดู ขึ ้นพลางมองที่นาฬิกาข้ อมือของตน
"โอ๊ ะ...ได้ เวลาแล้ วนี่นา...ไปก่อนละ" "ถ้ าเจอกันในเกมก็อย่าลืมทักทายด้ วยละกัน" เด็กหนุม่ พูดพลางสปิ นตัวออกห่างจากิพื ้นที่แถวนัน.. ้ .อย่างอารมย์ดี
ริ คๆ
B8 ป่ าหญ้ าสูงท่วมหัว ตุบ ริ คแุ ละยุฟี่ ที่บงั เอิญมาเกิดจุดเดียวกันหนอกหมู่บ้านหล่นตุบลงมา โดยที่โดบันในชุดเกราะเหล็กที่เกิดก่อน ยืนรับไว้ ได้ พ อดิบพอดี "ผมยาวเฟื อ้ ยเลยนะประธานนักเรี ยน" เขาแซวก่อนจะวางทังสองคนลุ ้ งอย่างเบามือ [อิสระ*]
"เอ๋....เสียงนี่มนั ...อาจารย์โดบันงันเหรอฮะ.. ้ ?" เด็กหนุม่ ถามอย่างสงสัยพลางมองไปที่ชายหนุม่ ในชุดเกร าะตรงหน้ า
"โดบัน???" "ทักผิดแล้ ว" พลางชี ้ไปยัง TAG ชื่อของตน.... "ออลกัส...." "เรี ยกแบบนี ้ก็แล้ วกัน...." และก็ลงท้ ายด้ วยการแนะนาชื่อของตัวเองออกไป "อะ...เอ่อ..." "โอเคฮะ...คุณออลกัส.." ริ คคุตอบไปอย่างงงๆ... ริ คคุในร่างผมยาวค่อยๆเดินหน้ าเด็กสาวในชุดเกราะตรงห น้ าอย่างเก้ ๆกังๆ ..ถึงชุดจะดูแตกต่างไปสักหน่อยแต่...หน้ านี่มนั เหมือ นเดิมชัดๆ... "อะ..เอ่อ..ยูฟี่จงั ?"เด็กหนุม่ ถามเสียงเรี ยบเป็ นเชิงไม่มนั่ ใจ
"สวัสดีคะ่ ริ คคุง.." เธอตอบรับอย่างยิ ้มๆ "ใช่ยฟู ี่ จงั จริ งๆด้ วย...." เด็กหนุม่ ตอบอย่างยิ ้มๆ ก่อนจะมองไปรอบๆตัว...นี่มนั ป่ าสินะ... "เอ่อ...สงสัยจุดเกิดของสภาจะโดนสุม่ ออกมาแฮะ" "ว่าแต่...คราสของยูฟี่คืออะไรงันเหรอฮะ?" ้ เด็กหนุม่ ถามด้ วยสีหน้ างงๆ "พกหอกมาแบบนี ้ มือหอกงันเหรอ?" ้ "บูว~~~" "ริ คคุงตาไม่ถึงขนาดนันเลยเหรอคะ?" ้ เด็กสาวกล่าวพร้ อมทาหน้ าบูดใส่ "งะ....!!" ริ คคุตอบด้ วยสีหน้ าตกใจเล็กน้ อยพร้ อมกับเหงื่อตก.... อวาตาร์ ของเกมนี ้มันออกแบบมาให้ ตอบสนองกับผู้ใช้ นี่น าแม้ แต่คราสก็ยงั สามารถเลือกเองได้ ... อีแบบนี ้เขาจะทายถูกงันเหรอ... ้ "ขะ...ขอโอกาสผมอีกทีนะฮะ!!" ..อืม...ริ คคุได้ แต่ครุ่นคิดพร้ อมกับบิดตัวไปมา...ตา ยละหวา... ตอนนี ้สมองของเขาแล่นไปมาจนแทบจะระเบิดอยูแ่ ล้ ว..สาย อาชีพนี ้งันเหรอ... ้ "วะ...วัลคีรี่?" เขาตอบอย่างกล้ าๆกลัวๆ
"ปิ ง้ ป่ องๆๆๆ" "ถูกต้ องนะค้ าาาาา"
ฟู่ ....... เสียงถอนหายใจของริ คคุดงั ขึ ้นบ่องบอกให้ ร้ ูวา่ เจ้ าตั วโล่งใจอย่างมาก ...รอดไปทีเฮะ.... "อุบ...ฮ่าๆ...." ยังไม่ทนั จะจะโล่งใจได้ เท่าไหร่เด็กหนุม่ ก็เผลอหลุดห ่ัวเราะกับท่าทีเหมือนเด็กๆของคนตรงหน้ าไม่ได้ ซะ อย่าง อย่างนัน.. ้ "ยูฟี่เองก็มีมมุ แบบนี ้เหมือนกันสินะฮะ คิๆ..."
"มุมแบบนี ้ มันหมายความว่ายังไงกันคะ?" เธอตอบอย่างยิ ้มๆ แต่บรรยากาศกับให้ ความรู้สกึ ตรงกันข้ ามอย่างแปลกๆ "อุบ!!" ริ คคุรีบอุดปากพูดมากของเจ้ าตัวทันที "โอ้ ...ไม่มีอะไรฮะ รู้สกึ ริ คๆจะพูดอะไรผิดไปเฉยๆ" เด็กหนุม่ พูดพลางหัวเราะแห้ งๆ "งันก็ ้ แล้ วไปค่ะ" เธอตอบพร้ อมกับหันหน้ าไปอีกทาง "ง่า........" "นี่งอนอะไรผมรึเปล่าฮะเนี ้ย...!!" ประธานนักเรี ยนหนุม่ ในร่างผมยาวพยายามเดินเข้ าไปเด็ก สาวตรงหน้ าในด้ านที่เธอหันไป "ไม่นิคะ่ " เด็กสาวตอบปั ด
แปะ!!!! มือของเด็กหนุม่ ผมทองประกบกันอย่างช้ าๆพร้ อมกับก้ มหั วให้ คนตรงหน้ า
"โอ้ ส!!...ริ คๆยอมแล้ ว...อย่าพูดกับริ คๆแบบนี ้เล ย!!" "อุบ... คิกๆๆ" เด็กสาวเอามือปิ ดปาก พร้ อมกับหัวเราะเล็กๆออกมา "อยูก่ บั ยูฟี่ทีไรเหมือนริ คๆโดนแกล้ งเลยอ่า..." ริ คคุพดู ด้ วยสีหน้ ายิ ้มๆ "ก็ริคคุงทาตัวน่าแกล้ งนิคะ?" "กะ...ก็ได้ !! "ริ คๆยอมให้ ยฟู ี่ แกล้ งก็ได้ " แทนที่จะพูดแก้ ตวั เด็กหนุม่ กลับพูดเป็ นเชิงกลบดินฝั งตัวเองซะงัน.. ้ "พูดแล้ วไม่คืนคานะคะ?" "อื ้อ!!! ริ คๆไม่คืนคาแล้ ว!" เด็กหนุม่ ตอบตกลงไปทังๆที ้ ่ไม่ร้ ูวา่ ภายภาคหน้ าจะเกิ ดอะไรขึ ้นกับตัวเองซะแล้ ว "งันก็ ้ ตกลงตามนันค่ ้ ะ" "ว่าแต่...แถมๆนี ้น่าจะมีมอนเตอร์ อยูด่ ้ วยนะฮะเพราะเ ราตกลงมากลางป่ า" "ยังไงซะก็ลองไปเก็บเลเวลกันก่อนดีมยฮะ" ั้ "จะได้ ลองระบบใหม่ๆที่เพิ่งเพิ่มเข้ ามาด้ วย" ริ คคุเสนอความคิดของตนไปยังผู้ร่วมปาตี ้ทังสอง ้ "ความคิดดีคะ่ !!" "งันเอาเป็ ้ นตามนันละกั ้ นนะฮะ..." เด็กหนุม่ รับคาอย่างว่าง่ายก่อนจะหันไปที่เด็กสาวอีก ที "จะว่าไปถึงในเกมริ คๆจะเล่นสายซัฟพอร์ ต...แต่ริคๆก็จ ะปกป้องยูฟี่เองฮะเชื่อมือได้ เลย"
เด็กหนุม่ พูดกับคนตรงหน้ าอย่างร่างเริ ง
"งัน...ก็ ้ ขอฝากเนื ้อฝากตัวด้ วยนะคะ"
"โอ้ ส!"
"ก็ดี...." "ลองระบบให้ ชินมือก่อนดีกว่า...." "อีกอย่าง เลเวล รี เซ๊ ตนี่" "ขืนเข้ าไปลึกๆโดยที่เลเวลน้ อยๆจะเสีย่ งเปล่าๆ" ออลกัสกล่าว..
Level : 0 Hollow Slime สไลหน้ าตาเหมือนฟั กทองงานฮอลโลวีน เวลามีคนเดินผ่านตอนกลางคืนชอบกรี ดร้ องราวกับคุณเป็ น ซูปเปอร์ สตาร์ เสียงของมันฟั งนานๆมีฤทธิ์หลอนประสาท
HP : 70 Atk : 8 จานวน 3 ตัว
"เอ่อ...อาจารย์..เอ้ ย คุณออลกัสฮะ..." "ไอตัวนี ้มันน่าจะโหดพอดูเลยนะฮะเนี ้ย..." ริ คคุพดู พลางมองไปที่มอนเตอร์ สสี ้ มตรงหน้ า....
"ลุยละน๊ า~~~~!!!" ริ คคุพดู พลางพุง่ ใส่มอนเตอร์ ตรงหน้ าต่อจากออลกัสในทั นที..
ริ คๆทะยานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
"โอ...นัน่ มันเจ้ าแมงมุมที่ได้ ขา่ วว่าสามารถล้ มแซคสี ส้ มได้ ด้วยเท้ าเปล่านี่นา..." ริ คคุพดู พลางยืนกอดอกเชยชมมอนเตอร์ ตรงหน้ า.. พร้ อมๆกันนันโดบั ้ นกับยูฟี่ก็พงุ่ ทะยานออกไปช่วยเด็ก สาว(?)สองคนที่กาลังโดนพวกมันรุมอยู่... "ฝากด้ วยนะค่ะ..ริ คคุง"
"โอส!! เชื่อมือริ คๆได้ เลย..."
ริ คๆๆๆๆ
Spoiler หลังจากสอบเสร็ จแล้ วพวกเราก็ได้ วนั หยุดอันล ้าค่าเวลา หนึง่ อาทิตย์ เหล่านักเรี ยนที่ไม่ได้ กลับบ้ านเพราะ อยูไ่ กลหรื อว่าท างบ้ านไม่ไว้ ใจเรื่ องการปะทะกันประปรายของสหพันธ์ กยั เนโอซีออนก็ตดั สินใจว่าควรจา หากิจกรรมอะไรทาร่วมกัน เมื่อผลโหวตออกมาแล้ วจึงตกลงใจจะไปบ่อน ้าร้ อนในโซนเข ตของอนาไฮม์
นัง่ รถเมล์ของโรงเรี ยนผ่านเส้ นทางที่ตรงไปยังสถานีรถ ไฟที่ใช้ เข้ ามา ก่อนจะเลี ้ยวผ่านสามแยกตรงทางเข้ า ตรงไปยังป่ าและภูเข าที่เห็นมุ่งสูโ่ ซนบ้ านพักของพนักงานอนาไฮม์ ซึง่ แน่นอนว่าหลังจากการสอบอัน ยุง่ ยากจบลงแล้ วบนรถจึ งมีหวั ข้ อสนทนาเต็มไปหมดและหัวข้ อสนทนาที่ได้ ยินมากท ่ี ่่ สดุ คือ Brain burst นี่เธออยูต่ รงไหนของแผนที่ ไอเท็มปาริ ชาติสวรรค์ใช้ ตอนไหน มีใครเคยไปทางภูเขาสีดาบ้ าง รู้ไหมตรงแม่น ้าน่ะมีบอสด้ วยนะ เสียงเจื ้อยแจ้ วพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
2 ชัว่ โมงผ่านมา
ตรงหน้ าของพวกเขาเป็ นหอพักที่การออกแบบให้ เข้ ากับธรร มชาติแบบหอพักของนักเรี ยนอนาไฮม์ พนักงานในนันส่ ้ วนมากแล้ วเป็ นอาชีพเสริ มที่ทาเพราะชอ บหรื อสนุกเท่านัน้ (งานจริ งๆเป็ นเจ้ าหน้ าที่ในอ
นาไฮม์) เพราะว่าลูกค้ าส่วนใหญ่ก็จะเป็ นพวกพนักงานที่ได้ วนั ห ยุดหรื อไม่ก็นกั เรี ยนปิ ดเทอมนี่แหล่ะ "เห ไม่นกึ ว่าจะมีที่แบบนี ้ในโคโลนี่เลยนะเนี่ย" คาเรนอุทาน "เห็นแบบนี ้ก็เป็ นผลพลอยได้ ของงานวิชยั ล่ะนะ" โรเซตต้ าที่พอจะมีเวลาว่างหลังส่งรายงานความคืบหน้ าข องวิจยั ไปแล้ วเอ่ย "เอ้ า จะรอช้ าอยูใ่ ยเข้ าไปข้ างในกันเถอะ" หลังจากได้ รับการต้ อนรับอย่างดีและแบ่งห้ องนอนเป็ นที ่่ เรี ยบร้ อยแล้ วก็ถึงเวลาอิสระที่ใครอยากจะทา อะไรก็ทา หลายคนตีปิงปองกันบ้ าง นัง่ คุยกันบ้ าง และมีบางส่วนที่ไปออนเซ็นก่อนแล้ ว ข่าวสารที่ได้ จากการคุยกันทังในรถและในโรงเตี ้ ๊ยม - เลเวลเฉลีย่ ในเกมตอนนี ้คือ 1.40 - โซนอันตรายที่อยูร่ อบนอก คือ A-3 , C-1 , C-8 , D-2 , D-9 , F-4 มีผ้ เู ล่นจานวนมากที่ไปเกมโอเวอร์ อยู่ แถวนัน้ (ไม่นบั บริ เวณแม่น ้าทังสองสาย) ้ - พบเห็นมังกรระดับสูงหลุดออกมาป้วนเปี ย้ นที่รอบนอก 1 ตัว อาชีพสายสารวจที่ไปพบเข้ าเห็นว่ามัน บาดเจ็บเล็กน้ อย น่าจะเป็ นผลจากการสู้กบั อะไรสักอย่างมา - มีคนลองดีคิดไปแหยมแถบภูเขาสีดาและไม่รอดกลับมาสักรา ย - เริ่ มมีการชักชวนเหล่าผู้เล่นไปจัดการบอสที่ขวางแม่น ่้่าทังสองเส้ ้ นเพื่อเปิ ดทางเชื่อมต่อกับทังสอง ้ หมู่บ้ าน - มีขา่ วว่าหากเปิ ดเส้ นทางสาเร็ จจะเกิด Event อะไรบางอย่าง - คืนนี ้หลังจากที่แช่ออนเซ็น ตีปิงปอง ทานอาหารเย็นกันเสร็ จแล้ ว เวลา 21.30 นักเรี ยนทุกคนที่มาเที่ยวมี นัดเล่น Brain bust กันที่ห้องของริ คุ
ช่วงเวลาก่อนเข้ าแช่ออนเซ็น ภายในห้ องพักที่แสนจะธรรมดาและเรี ยบง่าย..
แกร่กๆ....
เสียงของเด็กหนุม่ คนหนึง่ กาลังง่วนกับคอมพิวเตอร์ แบบ พกพาของตนเองโดยไม่สนใจสิง่ รอบข้ างโดย แม้ แต่น้อย...
(...ไม่มีอะไรคืบหน้ าเลยเฮะ...นี่เรา...กาลังทาอะไรห รื อหวังอะไรอยูก่ นั แน่...) เด็กหนุม่ คิดในใจพร้ อมกับ ถอนหายใจอย่างหน่ายๆ
ครื ดดดดด เสียงเปิ ดประตูบานเลือ่ นดังขึ ้นพร้ อม ๆ กับการปรากฏตัวของอัศวินสีขาวคนหนึง่ สุซาคุเห็นริ คกาลังง่วนอยูก่ บั คอมพิวเตอร์ ทาให้ เขาแปลกใจว่าทาไมริ คถึงมาทาอะไรแบบนี ้ในตอนนี ้ก ่ัน "ริ ค...นายกาลังทาอะไรน่ะ?" สุซาคุกล่าวถามเด็กหนุม่ ตรงหน้ า
"!!!" ริ คคุสะดุ้งเล็กน้ อยก่อนจะหันไปทางต้ นเสียงในทันที พร้ อมกับมือของตัวเองที่พกั เก็บหน้ าจองคอมพิวเตอร์ พก พาไปเรี ยบร้ อยแล้ ว ....
"อ่าว....ฮายะนายเองงันเหรอ...?" ้ ริ คคุพยายามตอบปั ดๆเพื่อนสนิทตรงหน้ าด้ วยคาถามซะอย่า งนัน.. ้
สุซาคุพยักหน้ าเบา ๆ เป็ นคาตอบให้ แก่ริค ก่อนที่เขาจะเริ่ มถามต่อว่า "นายมาทาอะไรที่นี่นะ่ ...? แล้ ว..." เขาเริ่ มเหลือบสายตาหันไปมองคอมพิวเตอร์ ที่ริคเพิ่งจ ะพับเก็บไป "คอมพิวเตอร์ นนั่ .......??" "หรื อว่าตอนนี ้นายจะกังวลเกี่ยวกับเกม BB งันสิ ้ นะ...?" สุซาคุลองเดาสุม่ ดู เพราะเห็นคอมพิวเตอร์ แล้ วก็นา่ จะเดาได้ ไม่ยากเท่าไร
"อ้ อ...ใช่ๆ...ตอนนี ้ฉันกาลังหาข้ อมูลของเกมฝ่ านทางบ อร์ ดสนทนาอยูน่ ะ..." ริ คคุรีบตอบกลับคนตรงหน้ าในทันที...
"บะ...แบบว่าตอนนี ้ในเกมนายเป็ นไงบ้ างละฮายะ..." "ทางนี ้เมื่อวานไปเจอแมวมุมดามาLv.4มาโหดชะมัดเลยละ. .."
สุซาคุเองก็คิดไว้ แล้ วว่าตอนนี ้ริ คน่าจะกังวลกับเกม BB มากจนเกินไปแน่ ๆ แต่ร้ ูสกึ เหมือนกับว่าอีกฝ่ ายยัง มีเรื่ องอะไรปิ ดบังเ ขาอยูน่ ิด ๆ เหมือนกัน เขาหลับตาพลางถอนหายใจหนึง่ เฮือกแล้ วจึงค่อยตอบกลับไ ป "ฉันไปเจอกระทิงแดง Lv3 กับ ค้ างคาว มา...ตอนแรกก็นกึ ว่าจะไม่รอดล่ะ แต่ดวงดีที่ยงั รอดกลับมาได้ โดย ไม่ต้องเกมโอเวอร์ " สุซาคุตอบคาถามของริ คเสร็ จ เขาก็ถามกลับต่อ "แล้ วตอนนี ้นายอยูต่ รงจุดไหนล่ะ...? กลุม่ ปาร์ ตี ้นายมีใครบ้ างเหรอ?" "เผื่ออยูใ่ กล้ กนั อาจจะได้ มาร่วมเป็ นปาร์ ตี ้ใหญ่กนั ได้ ..."
"ตอนแรกปาตี ้ฉันก็ใหญ่อยูห่ รอกนะแต่ตอนนี ้เริ่ มแยกย้ ายกันไปแล้ วสิ เหลือแค่ฉนั กับยูฟี่แค่สองคน" เด็กหนุม่ ตอบอย่างเรี ยบๆ.. "อืม...ส่วนตาแหน่งก็..C9 ละมัง...นายละ?" ้
"เห...งันเหรอ...ได้ ้ อยูก่ บั คุณยูโฟรเรี ยด้ วย... .... " "ดีจงั นะ..." เสียงของสุซาคุฟังแล้ วเหมือนเขาจะเศร้ าลงไปนิดนึง ถึงสีหน้ าเขาจะไม่เปลีย่ นไปก็เถอะ "เอ่อ...ตอนนี ้ฉันอยู่ A3 กาลังจะกลับ B3 เพื่อเข้ าหมู่บ้านก่อน"
"ส่วนปาร์ ตี ้นัน้ เข้ าร่วมกับรุ่นพี่ลลิ ลีป่ ี 4...นายเองก็คงรู้จกั สินะ กับอีกคน...อืม..." สุซาคุพยายามนึกแต่ก็ไม่ร้ ู ชื่อจริ งของเด็กสาวเสียด้ วย "อีกคนเป็ นเด็กสาวนะ แต่ฉนั ไม่ได้ ถามชื่อจริ งเอาไว้ แฮะ รู้แค่วา่ ชื่อมาร์ เทอ เท่านันเอง..." ้
"อืม...มาร์ เทองันเหรอ...ชื ้ ่อแปลกดีนะ.." ริ คคุพดู พลางครุ่นคิดอะไรอยูค่ รู่หนึง่ ก่อนจะหันไปเจ อใบหน้ าเศร้ าๆเพียงชัว่ ครู่ของคนตรงหน้ า ... ...ถึงมันจะเป็ นช่วงเวลาเพียงครู่เดียวแต่เขาก็เห็นม ่ันจนได้ ละนะ...
"ไม่เห็นต้ องเศร้ าเลยนี่เพื่อน....เดี๋ยวเราก็ได้ เจอ กันน่า..." เขาตอบอย่างยิ ้มๆเป็ นเชิงให้ กาลังใจคนตรงหน้ า
สุซาคุไม่ได้ ตอบอะไร เขาได้ แต่ยิ ้มแห้ ง ๆ กลับไปเท่านัน้ แต่ในตอนนันสายตาของเขาก็ ้ เ หลือบหันไปเห็นกับ รูปอะไร บางอย่างที่อยูบ่ นโต๊ ะเข้ า
"ริ ค...รูปนันมั ้ น...??"
ริ คคุหนั ไปมองอย่างตกใจเล็กน้ อย...นี่เขาลืมเก็บเข้ า กระเป๋ างันเหรอนี ้ ่... "อะ..อ๋อ...พีช่ ายฉันนะ..." เด็กหนุม่ ตัดสินใจตอบไปตามตรง
"พี่ชาย....นายมีพี่ชายด้ วยงันเหรอ..??" ้ สุซาคุถามริ คด้ วยความแปลกใจนิด ๆ ทัง้ ๆ ที่จริง ๆ แล้ ว ริ คนันจะมี ้ พี่ชายมันก็คงจะไม่ใช่เรื่องที่แปลกอะไรเ ลย
"ก็นะ...พี่ไม่แท้ นะ...พอดีโครงสร้ างครอบครัวฉันมันซ ่ับซ้ อน..." "ว่าแต่...นายถืออุปกรณ์มาแบบนันจะไปลงออนเซ็ ้ นสินะ. .." ริ คพยายามบ่ายเบี่ยงเรื่ องที่จะคุยก่อนจะหันไปถามคนต รงหน้ า
"อา...ก็ใช่นะ" สุซาคุตอบสัน้ ๆ กลับไป ก่อนที่จะสะบัดผ้ าคลุมหนึง่ ครัง้ ก่อนจะหันตัวกลับหลั ง "งันพวกเราก็ ้ ไปกันเถอะริ ค... ขาดนายไป...การแช่น ้าในครัง้ นี ้คงไม่มีความหมาย" สุซาคุพดู พลางยิ ้มเล็ก ๆ
"โอ้ ส!"
Spoiler
[แอบมองอีกฝั่ ง*] Active Skill [นิวไทป์ L.1] สามารถรับรู้ปรากฏการณ์บางอย่างที่อยูเ่ หนือธรรมชาติ ได้ [ลามก] เมื่อสัง่ ใช้ งานแล้ ว เพิ่มโอกาสเจอเหตุการณ์ที่ "ดี" ขึ ้นเล็กน้ อย
[นกเค้ าแมว] สามารถอดหลับอดนอนได้ โดยไม่สง่ ผลเสียต่อ status [อีเกิลอาย] เมื่อริ คตุ งใจจะสั ั้ งเกตอะไรที่อยูร่ ะยะไกลแล้ ว [all stat = 0 , sense = 4] จนกว่าจะสิน่ สุดการ มอง * หากมีสกิล [ลามก] แล้ วไม่มีใครขัดขวางจะเห็นแว๊ บๆ
"เอาละ....เด็กปี หนึง่ และปี สองทุกคนฟั งทางนี ้!!" ริ คคุกระโดดเข้ ามาภายในออนเซ็นด้ วยสีหน้ ายิ ้มแย้ มพร้ อมกับหันไปทางเด็กหนุม่ จานวนมากตรงหน้ า..
"ถึงเวลาสาคัญแล้ ว...เวลาเพียงหนึง่ เดียวนี่ละที่จะต อบปั ญหาในใจของทุกคนได้ !!..."
"เข้ ามาก็โชว์ความบ้ าเลยนะครับ ท่านประธาน" เด็กหนุม่ เอ่ยทักทายอีกฝ่ าย "ว่าแต่ที่ประธานพูดมันหมายความว่ายังไงเหรอครับ ?" ดูเหมือนโฮมุๆ จะยังไม่คอ่ ยเข้ าใจสิง่ ที่ริคจะสือ่ เลย ถามกลับไป "ถามได้ ดีมากโฮมุด้ นุ คุง!!" ริ คพูดพลางชี ้มือไปยังเด็กหนุม่ ผมยาว.. "ตามธรรมเนียมแห่งโรงเรี ยนแห่งนี ้...เมื่อเข้ ามาในบร ่ิ เวณศักสิทธิ์..หรื อที่เรี ยกว่าออนเซ็นนัน..." ้ "ใช่แล้ ว.......เหล่ากิจกรรมที่พวกเรานันมุ ้ ่งหวังหา ใช่สงิ่ ใดไม่..!!" "มันคือการล่วงล ้าอธิปไตยชายแดนของหญิงกับชายที่มีเพ ่ี ยงกาแพงไผ่บางๆกันไว้ ้ ยงั ไงละ!!!"
"เห...จะไปแอบดูฝั่งหญิงเขาอาบน ้ากันว่างันเถอะ ้ ครับ " "ถูกต้ องแล้ วเซียร์ คงุ !!!......" "ความสามารถในการหลบหลึกของนายเอามันมาใช้ เถอะ...เพื ่่ อประโยชน์ของหน่วยรบเรา!!"
ซ่า!!! โฮมุสาดน ้าใส่ประธานริ คๆ เต็มที่แบบไม่เกรงใจคนอื่นเลยสักนิด "ก่อนอื่นน่ะ... หยุดเรี ยกผมแบบนันก่ ้ อนสิว้อย!!!" ริ คคุหวั เราะเล็กน้ อยก่อนจะเสยผมที่เปี ยกปอนขึ ้น.. "นี่เป็ นอีเว้ นท์ที่จะแสดงความเป็ นชายของนายเลยน ะ.."
สุซาคุเดินมาหาริ คจากทางด้ านหลังทันทีเพราะเมื่อกี ้เ ขาได้ ยินทุกคนที่ริคพูดหมดเสียแล้ ว "ริ ค...นายคิดที่จะทาอะไรน่ะ..." สุซาคุเดินมาถามด้ วยน ้าเสียงที่เรี ยบ ๆ "สันๆง่ ้ ายๆได้ ใจความ ฉันกาลังจะไปแอบดูฝั่งหญิงนะฮายะ.." ริ คพูดพลางกอดอกอย่างมันใจ ้
@กาเวน
"กาเวน...เรื อนร่างของน้ องสาวนายที่ไม่ได้ เห็นมาเกือ บ10ปี อยูต่ รงหน้ าแล้ วนะ.." ริ คคุพดู พลางเดินไปกระซิบหูเด็กหนุม่ ผมส้ มข้ างๆ...
"อย่าเลยดีกว่าครับ ประธาน จากประสบการณ์ทผี่ มเคยเจอกับดูหนังกับมังงะมา" "เรื่ องแบบนี ้ไม่เคยจบสวยเลยครับ ยิ่งจะทาให้ พวกผู้หญิงรังเกียจเราด้ วย" "กาเวน!!!! พูดแบบนันนายมั ้ นไม่ใช่'พี่ชาย'ที่แท้ จริ งแล้ ว!!" ริ คคุพดู พลางชี ้ไปที่คนตรงหน้ า.. "นายลืมไปแล้ วสินะ....หน้ าที่อนั หนักหนาของคนที่ถกู เ รี ยนว่าพี่ชายนะ..." "การที่เราต้ องคอยถนอมดูแล...และตรวจการเจริญเติมโตข องน้ องสาวทุกหย่อมหญ้ านะ...." "นายลืมไปแล้ วงันเหรอ!!!" ้
"งันผมขอเป็ ้ น "พี่ชายแบบนี ้" ดีกว่าเป็ น "พี่ชายทีแ่ ท้ จริ ง" ที่จะโดนน้ องสาวรังเกียจในอีกครึ่ง ชม ข้ างหน้ า ไป ครึ่งปี ดีกว่านะครับ แหะๆ" เขาเฉาตายแน่ๆ แบบไม่ต้องคิดเลย ถ้ าโดนซูเวียรังเกียจซักครึ่งปี
"ว่าก็วา่ เถอะครับ ประธาน คูต่ อ่ สู้คือ อาจารย์โดบัน คนนันเลยนะครั ้ บ" "ตอนมาถึงเขาก็เตือนพวกเราแล้ ว ประธานมีแผนรับมือกับอาจารย์โดบันแล้ วเหรอ?" "นายนี่มนั ซิสค่อนจริ งๆด้ วยสินะ..." ริ คคุถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ... "อืม..ส่วนเรื่ องอาจารย์โดบันนะไม่ต้องเป็ นห่วง...ทา งฉันเตรี ยมตัวช่วยสุดแสนพิเศษเอาไว้ แล้ ว.." เด็กหนุม่ ตอบอย่างอารมย์ดี..
"งันกาเวน...ถ้ ้ านายไม่คิดอะไรจริ งๆ...จงมาเป็ นฝ่ ายส นับสนุนของพวกฉันซะ!!" "มันถึง..วินาทีที่ฮายะสปิ นจะแสดงผลออกมาอีกครัง้ แล้ ว!"
"ขอปฎิเสธครับ" ถึงจะแค่ซพั พอท แต่ถ้ามีชื่อในกลุม่ ตัวการ คงไม่แคล้ วโดนสังคม(น้ องสาว) รังเกียจไม่ตา่ งกันเท่าไร
"แต่ดๆู แล้ วผมคงห้ ามประธานไม่ได้ แน่ ถ้ างันก็ ้ ขอให้ ใชคดีนะครับ...เ่่ ทา่ ที่จะไปถึงได้ .... " กาเวนตัดบท พร้ อมกับอวยพรให้ กลุม่ ผู้กล้ า?
@เซียร์ "เห..." เซียร์ ลากเสียงยาวๆเหมือนกาลังสองจิตสองใจอยู่
"ใช่แล้ วเซียร์ ...นี่ละเป็ นการทดสอบอันยิ่งใหญ่นะ... " "ฉันเองก็อยากจะเห็นสักครัง้ ...พลังของหงอนของนายที่ ตื่นรขึ ้นมาอย่างเต็มกาลัง..." "นายไม่คิดงันเหรอว่ ้ า...ศึกนี ้...มันจะทาให้ หงอนของ นายพัฒนาไปอีกขัน.." ้ ริ คคุพดู พลางชี ้ไปที่หงอนของเด็กหนุม่ ตรงหน้ า
"หงอนของผม? มันก็หงอนธรรมดานี่ครับ" เซียร์ ตอบพร้ อมหงอนที่ชี ้วกกลับมาหาตัวหงอนเอง แต่ถ้าสังเกต ดีๆหงอนบนหัวเด็กหนุม่ นันจะเริ ้ ่ มสัน่ ๆข ่ึ ่้นมาเล็กน้ อย "จุ๊ๆ..." "มันไม่ใช่หงอนธรรมดาหรอกนะ....ความสามารถในการกระดิ กของมันเหนือขันมากกว่ ้ าที่นายคิดไว้ เยอะ เจ้ ารุ่นน้ อ ง.." ริ คคุพดู พลางยื่นมือไปยังเด็กหนุม่ ... "มาเถอะ...สหายของฉัน...ความสามารถของนายจาเป็ นต่อพว กเรามาก" "ศึกนี ้พวกเราต้ องชนะ.."
"เฮ่อ..ไปได้ ขา่ วเรื่ องหงอนของผมแบบนี ้มาจากไหนค รับเ นี่ย" เซียร์ ตอบอย่างยอมแพ้ พลางสะบัดหงอนไล่ น ้าออกไปมา "ข่าวสารของสภานักเรี ยนมันก็กว้ างไกลเหมือนกันละน่า. .." "เข้ าร่วมเถอะนะ...ศึกนี ้พี่ต้องการนายจริ งๆ...ความส ามารถของนายที่แม้ แต่ nyaHero!ยังยอมรับ..พีอ่ ยาก เห็นสักครัง้ !..."
"ช่วยไม่ได้ ละ่ มัง...." ้ เซียร์ พดู อออกมาเบาๆ ก่อนจะเอื ้อมมือไปจับมือริ ค "เข้ าใจแล้ ว ท่านราชา!!" "เยี่ยม!! ....ขอบคุณนายมากเซียร์ !!"
@โฮมุ "อุก..." ประหนึง่ ว่าโดนตีจุึดอ่อน สิง่ ที่ริคพูดทาให้ โฮมุๆ ชะงักไปในทันที
"ใช่แล้ วโฮมุระ....นี่ละหนทางที่จาทกให้ คนอื่นคิดว่า นายเป็ นชายแท้ หาใครเทียมได้ !!!" เด็กหนุม่ พยายามไซโคคนตรงหน้ าอย่างมัน่ ใจ
"ต... แต่... เรื่ องแบบนี ้มันไม่ดีนะครับ..." ถึงจะเอ่ยเช่นนัน้ แต่เจ้ าตัวก็เริ่ มที่จะลังเลแล้ ว...
"โฮมุระ....โอกาสแบบนี ้นะ...จะหาที่ไหนไม่ได้ แล้ วนะ. ..." "นายจะยอมให้ โอกาสแสดงความเป็ นแมนขั ้นสูงสุดแบบนี ้หล ุ่ ดลอยไปงั ้นเรอะ!!" "อ... ข... ขอผมคิดสักครู่ละกันครับ..." เด็กหนุม่ เริ่ มรู้สกึ ราวกับว่าตัวเองถูกสะกดจิต จนต้ องขอเวลา นอกจากอีกฝ่ ายเสียก่อนที่จะหลงเชื่อไปมา กกว่านี ้ "เพียงแค่นายถอยหลังเพียงก้ าวเดียว....มันก็เท่ากับย อมรับความไม่สมชายของนายในตอนนี ้ไปก้ าวละ 10%" "ลูกผู้ชายจริ งๆนะ...มันต้ องตอบกันมาแบบตรงๆเลยสิ!!! " ริ คพยายามเน้ นคาว่าผู้ชายอย่างเต็มที่..
"อุก..." ดูเหมือนว่าประธานริ คจุ ะไม่ยอมให้ เขาได้ พกั ง่ายๆ และนัน่ ก็ยิ่งทาให้ เขาสับสนและลังเลมากขึ ้นไป อีก ราวกับตอนนี ้มีเทวดาและซาตานขนาดจิ๋วลอยตัวเถียงกันข ่้ามหัวเขา "หึห.ึ ..อย่าได้ ลงั เลไปเลย..โฮมุ.." "โลกนี ้ไม่มีเทวดาหรื อซาตานมาคอยควบคุมความคิดคนหรอก นะ....มันจะมีก็แค่'สมชาย'กับ'ไม่สมชาย'ก็ เท่านัน..." ้ ริ คคุพดู อย่างลอยๆ...
และแล้ ว... ดูเหมือนว่าศึกระหว่างเทพกับปี ศาจก็จบลงด้ วยชัยชนะขอ งปี ศาจร้ ายสีดาที่ถีบเทพกระเด็น หายออกไป
"...ตกลงครับ ผมจะเข้ าร่วมด้ วย!!" เด็กหนุม่ ขานตอบรับริ คอุ ย่างหนักแน่น ราวกับว่าอีเวนท์นี ้เป็ นสิง่ ที่ควร กระทาเป็ นอย่างยิ่ งในฐานะผู้ชาย "เยี่ยม!!"
================================================== ============ @ลอยด์ ชายวัยกลางคนเดินเข้ ามาพร้ อมนุง่ ผ้ าเช็ดตัวผืนเดียวอ ย่างองอาจ "ริ ค!! ว่าไงเรื่ องที่ชนให้ ั ้ จดั การเป็ นไงบ้ าง?" ลอยร์ ถามชายผู้ที่เขามอบหมายหน้ าที่สาคัญให้ ทนั ทีที่ เข้ ามา "โอส!! สวัสดีครับผู้พนั !" เด็กหนุม่ ทาท่าเคารพคนตรงหน้ าอย่างรวดเร็ ว.. "ตอนนี ้เราได้ รวบีวมทหารกล้ าและหน่อยซัฟพอร์ ตได้ หลาย นายแล้ ว..." "จะเหลือก็แค่ระบบป้องกันที่ทางฝั่ งอาจารย์โดบันได้ เ ตรี ยมไว้ ครับ !"
"เยี่ยมมาก...ทางสาวๆมีโดบันช่วย ทางนี ้ชันก็ ้ ช่วยเหมือนกัน!!" ลอยร์ ยิ ้มอย่างตื่นเต้ น โอกาสงามๆแบบนี ้มีหรื อที่เขาจะปล่อยให้ หลุดมือ !! "จงปลุกความเป็ นลูกผู้ชายในตัวพวกนายซะหนุม่ ๆ!!"
================================================== ============ @สุซาคุ
สุซาคุได้ ยินที่ริคพูดเขาก็ต้องตกใจนิด ๆ เพราะขนาดประธานสภานักเรี ยนยังคิดจะแอบดูผ้ หู ญิงแช่น ่้่า อีกหรื อนี่... "ริ ค... ฉันขอห้ าม... เพราะการกระทาแบบนี ้มันผิด ผู้ชายอย่างเรา ๆ ไม่สมควรทาอย่างยิ่ง!!" สุซาคุกล่าวด้ วยน ้าเสียงที่หนักแน่น
"เอาน่าฮายะ....นี่มนั เป็ นการสานสัมพันธ์ รุ่นน้ องกับ รุ่นพี่เลยนะ.." "ความสามัคคีที่พวกเร็ วเหล่านักเรี ยนพึงมี...การจะทา ไห้ พวกเขามีกายและใจเป็ นหนึง่ เดียวได้ ...ก็มีเพียงวิ ธีนี ้เท่านัน!!" ้ "นายไม่คิดงันรึ ้ วา่ ..นี่เป็ นการทาเพื่อรุ่นน้ องในฐา นะของอัศวินอย่างหนึง่ .." "ไม่คิดเฟ้ย!!" สุซาคุกล่าวด้ วยน ้าเสียงที่หนักแน่นเช่นเดิม "จะกล่าวอ้ างยังไง การแอบดูก็ยงั คงเป็ นแอบดูอยูด่ ี... นายไม่คิดว่ามันเป็ นการกระทาที่นา่ ละอายใจบ้ าง เหรอ?" ดูเหมือนตอนนี ้อารมณ์ของสุซาคุเริ่ มที่จะไม่ดีนิด ๆ แล้ ว "จุ๊ๆ...." ริ คคุเอานี ้วชี ้แตะปากของตัวเองเป็ นเชิงสัง่ สอนคนตรง หน้ า
"เพราะนายมัวแต่ยดึ ติดกับกฏเกณฑ์แบบนี ้ไงละ....นายถึงเป็ นอัศวินที่แท้ จริ งไม่ได้ !"
"อ...เอ่อ... รุ่นพี่สซุ าคุครับ ผมว่าจริ งๆ แล้ วประธานริ คอาจจะแค่เล่นมุกแบบทุกทีก็ได้ นะครับ " โฮมุระ ตัดสินใจเข้ าช่วยเหลือริ คๆ อย่างไม่มีเหตุผล(เรอะ?) "คิดดูสคิ รับ คนอย่างท่านประธานที่พดู อะไรแบบจับประเด็นไม่ได้ จนไม ่่ ร้ ูวา่ อันไหนจริ งอันไหนเล่นเนี่ย จะมาพูดจริ งๆ จังๆ เรื่องการแอบดูสาวๆ อาบน ้างันเหรอครั ้ บ !?" "ก็อาจจะเป็ นไปตามที่โฮมุระพุดก็ได้ นะ... ว่าแต่ริค... อัศวินที่แท้ จริ งนันมั ้ นคืออะไรล่ะ??" "ตอบมาหน่อยสิ" "หึห.ึ ....ถ้ าการศึกครัง้ นี ้จบนายจะเข้ าใจเองฮายะ... ." ริ คคุพดู พร้ อมกับยื่นมือไปหาเพื่อนรักตรงหน้ า "มาเถอะเพื่อนรัก....ฉันจะทาให้ นายเห็นโลกที่กว้ างให ญ่เอง..."
สุซาคุเหมือนกับกาลังถูกอะไรดลใจให้ เริ่ มคล้ อยตามอย่ างน่าประหลาด ตอนนี ้มือของเขากาลังจะเอื ้อมไปจับมือของริ ค ราวกับถูกมือทีมองไม่เห็นจับให้ ขยับอย่างไงอย่างงัน้ แต่ก่อนที่มือของเขาจะเอื ้อมไปจับมือของริ คนัน้ เขากลับชักมือกลับมาก่อน "แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก มะ... ไม่ได้ ๆ" "การกระทาที่นา่ ละอายแบบนัน้ ฉันทาไม่ได้ !!"
เขายังคงปฏิเสธความคิดของริ คพลางส่ายหัวไปมาราวกับจะ ให้ ความคิดไม่ดีหลุดออกไปจากหัวของเขา "ฮายะ.....เชื่อมัน่ สิ...." "โลกของอัศวินที่นายไม่เคยได้ สมั ผัสมัน.....อยูต่ รงห น้ านี่แล้ ว...."
"แต่วา่ ...ที่นนั่ น่ะ...ที่นนั่ น่ะ...มี...มี... .คุณ ...คุณ..." สุซาคุเริ่ มคิดถึงภาพอะไรบางอย่างออกมาจนทาให้ เขาหน้ าแดงไปหมด "ไม่ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ" "ฉันไม่ยอม...ที่จะให้ กิเลศมาอยูเ่ หนือเกียรติแล ะศัก ดิ์ศรี ของอัศวินแน่" ดูเหมือนตอนนี ้สุซาคุจะตัดสินใจได้ แล้ วสินะเนี่ย "แต่ผมว่า... ถ้ าเราลองทาเรื่องแบบนี ้บ้ าง เราก็พอจะหาทางรับมือกับคนอื่นๆ ที่จะทาแบบเราได้ นะครับ เข้ า ทานองว่าจะจับโจร ก็ต้องคิดแบบโจรเสียก่อน" เด็กหนุม่ เริ่ มไซโคสุซาคุบ้าง "แต่กลับกัน ถ้ าเราไม่เคยทาอะไรแบบนี ้เลย แล้ วเราจะไปหาทางรับมือกับพวกที่คิดจะทาอะไรแบบนี ้ได ่้ ยังไงล่ะครับ จริ งไหมครับ รุ่นพี่สซุ าคุ!!" โฮมุระเอ่ยด้ วยน ้าเสียงหนักแน่นเพื่อเป็ นการย ้าเตือน อีกฝ่ าย
ตอนนี ้ไม่ใช่แค่ริคเท่านัน้ แม้ แต่โฮมุระที่ก็เริ่ มไซโคให้ สซุ าคุหลงเข้ าไปในภวัง ค์ลามกอันแสนดามืดเสียแล้ ว แต่ในความดามือนัน้ ก็ยงั คงมีแสงสว่างอยู่ ถึงจะเล็กน้ อยก็ตาม แสงสว่างที่เป็ นคาสัญญาของเขากับใคร สักคนนึง
"ตะ...แต่วา่ ...ถึงโฮมุระพูดมามันจะถูกก็เถอะ แต่...ยังไง ๆ พี่ก็.................................." ".........................." เขาก้ มหน้ านิ่งเงียบไปครู่นงึ ก่อนที่จะเงยหน้ าขึ ้นมา กล่าวต่อ "พี่ไม่เห็นด้ วย...การกระทาแบบนัน้ มันไม่ใช่สงิ่ ที่ลกู ผู้ชายที่แท้ จริ งอย่างเรา ๆ ควรกระทานะโฮมุระ" "นายอย่าให้ กิเลศแห่งความอยากรู้อยากเห็นเขาครอบ งาจิ ตใจสิ"
"อ... ผ... ผมก็ไม่ได้ อยากรู้อยากเห็นอะไรหรอกครับ" โฮมุระว่า
"ต... แต่... สถานการณ์แบบนี ้น่ะ ท่านประธานริคยุ งั บอกเองเลยว่าหากเป็ นชายแท้ ร้อยเปอร ่์ เซนต์ต้อง กระทา ไม่ทานันหาใช่ ้ ชายทังแท่ ้ งไม่..." พอพูดได้ เท่านี ้ เหมือนโฮมุระจะนึกอะไรบางอย่างออก "เอะ... อย่าบอกนะครับว่าจริ งๆ แล้ วรุ่นพี่ฮายะชอบผู้ชาย?" พูดเพียงเท่านันเด็ ้ กหนุม่ ก็รีบถอยออกมาและ ใช้ สองมือ จับผ้ าเช็ดตัวที่หม่ ปกปิ ดร่างกายของตนให้ มิดชิดมากขึ ่้น
สุซาคุได้ ยินที่โฮมุระพูดเหย่เข้ า เขาเลยรู้ สกึ ขาขันขึ ้นมาทันที "ฮะฮะฮะ ไม่หรอกโฮมุระ... พี่นะ่ ไม่ได้ ชอบผู้ชายในความหมายอย่างนันหรอกนะ...ส ้ บายใจได้ " สุซาคุกล่าวพร้ อมกับลูบหัวเด็กหนุม่ ตรงหน้ า "เพียงแต่เราต้ องแยกแยะ ว่าสิง่ ใดควรกระทา สิง่ ใดไม่ควรกระทา มันไม่เกี่ยวหรอกนะว่าจะเป็ นผู้ชายทัง้ แท่งหรื อไม่น่ ะ...?" เขาเริ่ มทาท่าครุ่นคิดเล็กน้ อย "เอางี ้ สมมุติวา่ ในฝั่ งหญิงมีผ้ หู ญิงที่นายแอบชอบอยู่... นายอยากจะให้ ใครคนอื่นที่ไม่ใช่นายเห็นเรื อนร่าง ของเ ธอคนนันหรื ้ อเปล่าล่ะ?" พอสุซาคุพดู เช่นนัน้ พลันในหัวของเขาก็ปรากฎภาพของหญิงสาวคนหนึง่ ขึ ้นมาอย ่่ างไม่ได้ ตงใจ ั ้ ก่อนที่ เจ้ าตัวจะรี บสลัดภาพของคนๆ นันออกไปอย่ ้ างรวดเร็ ว แม้ จะยังหลงเหลือใบหน้ าแดงๆ ที่เกิดขึ ้นจากการนึก ภาพสิง่ ที่สซุ าคุพดู มาก็ตาม "อ... ก... ก็คง.. ไม่อยากหรอกครับ ต... แต่ถ้าเป็ นผม... เอ่อ... เดี๋ยว? แปลว่ารุ่นพี่สซุ าคุมีคนที่ชอบแล้ วงัน้ เหรอครับ?" เด็กหนุม่ เกือบตกหลุมดักเข้ าเสียแล้ ว ทว่ายังโชคดีที่กลับลาทัน แถมยังเอ่ยสวนกลับไปราวกับ ออกหมัดฮุคขวาใส่อีกฝ่ ายก็ มิปาน "อะ..." สุซาคุโดนหมัดฮุคขวาของโฮมุระเข้ าไปอย่างจังจนแทบจะท ่าให้ เขาต้ องเกือบล้ มลงไปนอนนับดาว แต่โชคยังดีที่ตรงนันมี ้ เชือกอยูส่ นามอยู่ เขาจึงคว้ าเอาไว้ เลยทาให้ ไม่ล้มลงไปนอนนับดาว แต่ก็เกือบ ๆ จะ ล้ มลงพื ้นอยูแ่ ล้ ว "อะ...ก็...พี่ก็แค่...เอ่อ...ยกตัวอย่างให้ นายฟ ่ังดู เฉย ๆ น่ะ..." สุซาคุเงียบไปแป๊ ปนึงอีกล่ะ แต่ก็แค่แป๊ ปเดียวจริ ง ๆ ก่อนที่เขาจะเริ่ มบ่ายเบี่ยงไปประเด็นอื่น "เอ...ตะ แต่วา่ ยังไง สิง่ ที่ผิดมันก็คือสิง่ ที่ผิดนะ"
"โฮมุระ นายเข้ าใจใช่มย?" ั้ ไม่วา่ เปล่า มือทังสองข้ ้ างของสุซาคุพงุ่ เข้ ามาจับไหล่ทงสองข้ ั้ า งของโฮมุระเข้ าอย่างจัง
"อ.. หวาๆ" เด็กหนุม่ ตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ ฮายะก็พงุ่ เข้ ามาจับไหล่ของเขา
"ถ...ถึงอย่างนันก็ ้ เถอะนะครับ ต... แต่..." ดูเหมือนว่าเด็กหนุม่ จะเริ่ มลังเลอีกครัง้ เพราะอีเวนท์นี ้มีความ แมนเป็ นเดิมพัน(ตามริ คว่า)
สุซาคุเห็นโฮมุระเริ่ มลังเล จึงได้ ลองพูดตามที่เขาคิดไปอีกนิด "โฮมุระลองคิดดูนะ ถ้ าสมมุติฝั่งหญิงมีคนที่นายชอบอยูจ่ ริ ง แล้ วเกิดเธอรู้วา่ นายร่วมขบวนการแอบดูสอ่ ง สาวอาบน ้า" "นายคิดว่าเธอจะรู้สกึ ยังไงกับนายต่อไปกันล่ะ?" "ลองคิดดูนะ..."
สุซาคุยงั คงถามโดยที่มือทังสองข้ ้ างยังคงจับอยูท่ ี่ไ หล่ของโฮมุระ และสายตาของเขาก็มองตรงไปยังดวงตา ใส ๆ ของเด็กหนุม่ อีกฝ่ าย ดูเหมือนว่าเด็กหนุม่ จะหน้ าแดงขึ ้นกะทันหัน แต่ไม่ร้ ูวา่ เพราะชายหนุม่ ตรงหน้ าจ้ องมาที่เขา หรื อเป็ นเพราะ ความร้ อนจากบ่อน ้าร้ อนกันแน่ก็ไม่อาจจะ ทราบได้ "อ... เอ่อ... ย... อย่าจ้ องกันแบบนันสิ ้ ครับ..." โฮมุระเบือนหน้ าหนีเพื่อหลบสายตาอันแน่วแน่ของอีกฝ่ า ย
"อย่าหลบสายสิ โฮมุระ..." สุซาคุกล่าวเตือนโฮมุระที่เพิ่งจะหลบสายตาของเขา "มีคนกล่าวว่า ดวงตาคือประตูของหัวใจ ถ้ านายหลบสายตา แล้ วหัวใจเราจะเชื่อมต่อถึงกันได้ ยงั ไง?" "และอีกอย่างนะ... การหลบสายตาจากอีกฝ่ ายนัน้ เป็ นการบ่งบอกว่า เรานันไม่ ้ มีความมัน่ ใจในตัวเอง ไม่มี ความเชื่อมัน่ ไม่มีความกล้ า" "เพราะฉะนัน... ้ อย่าหลบสายตาอีกฝ่ าย แต่ให้ จ้องมองกลับไปยังอีกฝ่ าย" "นัน่ แหละ... คือสิง่ ที่คนเราจะสามาารถทาให้ กนั ได้ " "ว่าแต่...คาถามเมื่อครู่ ...นายจะตอบพี่ได้ หรื อย ่ังล่ ะ? หืม...?" สุซาคุเอียงคอถามเล็ก ๆ
พอได้ ยินอีกฝ่ ายพูด... เด็กหนุม่ ก็เหมือนจะชะงักไปในทันที ก่อนที่เจ้ าตัวจะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง และหัน กลับมาสบตากับสุซาคุตรงๆ
"ผม... เข้ าใจแ่้ล้วครับ..." เด็กหนุม่ เอ่ยช้ าๆ "ปกติแล้ วผมไม่คอ่ ยมัน่ ใจในตัวเอง ไม่คอ่ ยเชื่อมัน่ ในตัวเอง และ ไม่มีความกล้ า... แต่เพราะรุ่นพี่พดู ขึ ้นมา ทาให้ ผมเข้ าใจถ่องแท้ เลยครับ" โฮมุระเอ่ยช้ าๆ ก่อนที่สหี น้ าจะพลันเปลีย่ นเป็ นความมัน่ ใจแบบสุดๆ
" ผมจะกล้ า จะเชื่อมัน่ และจะมัน่ ใจในสิง่ ที่ตนเองได้ ตดั สินไปครับ ซึง่ หากผมไม่ยอมแอบดูละ่ ก็ ผมก็คงถูก กล่าวหาว่าไม่ใช่ผ้ ชู ายแท้ ๆ อย่างแน่นอน!! ดังนันครั ้ ง้ นี ้ ผมจะพิสจู น์ตวั เองด้ วยการแอบดูสาวๆ ครับ!"
เมื่อได้ ยินโฮมุระประกาศกร้ าวแบบนันออกมา ้ สุซาคุก็คงได้ แต่จนใจ
เขาส่ายหน้ าเบา ๆ พลางปล่อยมือทังสองข้ ้ างออกจากไหล่ของโฮมุระพร้ อม ๆ กับถอยใจอย่างเหนื่ อยอ่อน "แปลว่า...สิง่ ที่พี่พยายามจะเตือนนัน...มั ้ นไม่ ได้ เ ข้ าไปถึงใจของนายเลยสินะ โฮมุระ" "เอาเถอะ ตามใจนายแล้ วกัน...หากนายคิดว่าเส้ นทางที่นายกาลังจะ ก้ าวเดินต่อไปนันเป็ ้ นเส้ นทางที่ ถูกต้ อง ก็จงก้ าวเดินต่อไป...พี่จะไม่ห้ามล่ะ" "เพราะพี่เอง ก็จะก้ าวเดินต่อไปยังเส้ นทางที่พี่เชื่อมัน่ เช่นกัน. ..และนัน่ มันหมายถึง เราสองคนคงเป็ นศัตรู กันแน่" ก่อนที่สซุ าคุจะหันหลังกลับไปนัน้ เขาก็ได้ กล่าวต่ออีกนิดว่า "หากมีผ้ หู ญิงที่นายแอบชอบอยูอ่ ีกฝั่ ง...แล้ วเวล าเธอ เห็นนายไปแอบมองเธอแช่น ้านัน...เธอคนนั ้ นจะ ้ รู้สกึ ยั งไงกันนะ??" "หรื อต่อให้ ไม่มีคนที่นายแอบชอบอยูก่ ็เถอะ...แต่ ถ้ าพ วกผู้หญิงเห็นว่านายไปแอบดูพวกเธอแช่น ้านัน..." ้ "ความรู้สกึ ดี ๆ ความรู้สกึ เป็ นเพื่อนของพวกเธอที่มีตอ่ นายมันจะเปลี่ ยนไป หรื อมันจะยังคงเหมือนเดิมกัน นะ?" "พี่อยากจะให้ นายลองคิดดูให้ ดี ๆ อีกครัง้ " "หลังจากได้ คาตอบแล้ ว...ก็จงทาตามคาตอบที่ตวั นาย เองค ่ิ ดได้ เถอะนะ" พูดจบสุซาคุก็เดินตรงไปยังริ คที่กาลังเป่ าหูคนอื่นอย ู่ ่่ อย่างไม่ขาดสาย ปล่อยให้ เด็กหนุม่ หน้ าหวานใส ได้ คิดหาคาตอบของตัวเขาเองเพียงลาพัง
อุก... เหมือนโดนลูกศรจานวนมากทิ่มแทงเข้ าร่างจนสาหัส เพราะสิง่ ที่เขากลัวที่สดุ ก็คือการเสียเพื่อนไปนัน่ แ หละ ซึง่ ถ้ าจะเสียเพื่อนไป... เขายอมโดนหาว่าไม่ใช่ผ้ ชู ายน่าจะดีกว่าเสียอีก พอคิดได้ ดงั นัน้ เด็กหนุม่ ก็คิดจะแก้ ตวั กับสุซาคุ จึงพยายามจะวิ่งตามไป "ด... เดี๋ยวก..." ทว่าดูเหมือนโฮมุระจะรี บมากไปหน่อย ขาเจ้ ากรรมเลยลืน่ เสียนี่ มือหนาเอื ้อมไปสุดแขน หมายจะคว้ าอะไรสักอย่างเป็ นหลัก ยึดเอาไว้ หมับ พรื ด!! โชคดีหรื อเปล่าไม่ร้ ู ที่โฮมุระคว้ าอะไรบางอย่างไว้ ได้ ทว่าอาจจะโชคร้ ายก็ได้ เพราะสิง่ ที่เขาคว้ าได้ นนดั ั้ น เป็ นผ้ าที่สซุ าคุพนั เอ วเอาไว้ เพื่อปกปิ ดร่าง กายท่อนล่างของเขา ทว่าตอนนี ้มันกลับโดนกระชากหลุดติดมือ โฮมุระมาอย่างไ ม่ได้ ตงใจ... ั้ ตูม ซ่า!! และแล้ วเจ้ าตัวต้ นเรื่ องก็ล้มหน้ าทิ่มใส่ผืนน ้าซะแล้ ว...
ซึง่ นันก็ ้ เป็ นจังหวะเดียวกับที่ริคคุหนั ไปทางฮายะพอ ดี... ..นี่เขากาลังเห็นอะไรกันแน่...
ในตอนนันสุ ้ ซาคุไม่ได้ สนใจหรื อรู้ตวั เลยสักนิดว่าผ้ า พันเอวของตัวเขานันจะโดนคว้ ้ าหลุดไปแล้ ว เพราะ ตอนนี ้สิง่ ที่เขาสนใจนัน้ คือโฮมุระที่ลนื่ ล้ มจนหน้ าทิ่มน ้าไปต่างหาก "โฮมุระ!!"
สุซาคุตะโกนร้ องอย่างตกใจก่อนที่เขาจะก้ มตัวลงไปจับต ่ัวโฮมุระขึ ้นมาจากน ้า "ไม่เป็ นไรนะ?" "ม... ไม่เป็ นไร ค..." ทว่า... ดูเหมือนว่าโฮมุระก็นิ่งไปทันทีที่เงยหน้ าขึ ้นมา เพราะสิง่ ที่อยูต่ รงหน้ าเขามัน...
โฮมุระที่ยงั คงมีอาการตัวค้ างแข็งอยู่ ก็โดนริ คลุ ากตัวออกไปอย่างรวดเร็ วโดยไม่ได้ ขดั ขืนใดๆ สักนิด ริ คคุที่ได้ สติขึ ้นมาในทันทีก็รีบวิ่งไปหาทังสองทั ้ น ทีก่อนจะพยุงตัวโฮมุขึ ้นมาอีกคน "..สงสัยหมอนี่จะแช่น ้านานไปเฮะ..." ริ คคุสา่ ยหัวเล็กน้ อยก่อนจะรับเด็กหนุม่ ตรงหน้ าแทนฮา ยะ "เอาเป็ นว่าเดี๋ยวฉันเอาหมอนี่ขึ ้นไปก่อน...ส่วนนาย. ..เอ่อ.." "ไปจัดการหาอะไรมาใส่ก่อนซะนะ..." หลักจากพูดจบประธานหนุม่ ก็รับหน้ าที่พาเด็กหนุม่ ตรงห น้ าออกจากออนเซ็นในทันที ..
"หาอะไรมาใส่ก่อนเหรอ??" สุซาคุทวนตาที่ริคพูดก่อนที่จะก้ มลงมองดูเบื ้องล่างข องเขา ปรากฏว่า สิง่ ที่เขาเห็นคือ ลูกมังกรน้ อยตัวนึงกาลังโผล่ออกมาดูโลกเบื ้องหน้ าโดย ที่ไม่มีอะไรป้องกันเลยแม้ สกั นิด "เฮ้ ยยยยยย !!" สุซาคุร้องเสียงหลงพร้ อม ๆ กับรี บลงไปดาอยูใ่ นน ้าทันที ตอนนี ้เขาอายมาก อายจนอยากจะแทรกแผ่นดิน
หนีเลยด้ วยซ ้าไป เขาพยายามหันมองซ้ าย มองขวาว่ามีใครเห็นอีกบ้ างมัย? ้ รอบ ๆ ตัวเขาไม่มีใครอยูแ่ ล้ ว ทาให้ คาดการณ์ได้ ว่า คนที่เห็นคงมีเพียงแค่ ริ ค คนเดียวก็อาจจะเป็ นได้ แต่สาหรับโฮมุระนันเขาไม่ ้ แน่ใจเลยว่าโฮมุระนันจะ ้ เห ่็ น ศูนย์รวมความบันเทิง ของเขาหรื อเปล่า?? แต่ตอนนี ้ก็คิดมากไปก็เท่านัน้ เขารี บมองหาผ้ าพันเอวที่ลอยอยูเ่ หนือน ้ามาพันเอวของเ ขา และรี บขึ ้นจาก บ่อตามริ คไปทันที
================================================== ===
สมาชิกปาตี ้ส่องสาว 1.ริ คคุ 2.เซียร์ 3.โฮมุ
ซัพพอร์ ต 1.ลอยด์ เฝ้ามองห่างๆอย่างห่วงๆ 1.กาเวน 2.ยู
(มิชชัน่ เฟล..สมาชิกเป็ นลม)
"เปลีย่ นบรรยากาศหน่อยก็ดีนะ~~" โรเซ็ตต้ าเดินเล่นอยูท่ ี่สวนสาธารณะ....ไม่บอ่ ยนักที ่่ เธอจะออกมานอกตัวอาคาร "ท้ องฟ้าวันนี ้สวยดีแฮะ...." เธอมองขึ ้นไปข้ างบนที่เต็มไปด้ วยดวงดาวมากมาย บางทีอาจจะเพราะเป็ นโคโลนี่ถึงทาให้ เห็นดาวชัดแบบ นี ้ ถึงเธอจะ...ชอบดูพระอาทิตย์ขึ ้นกับตกมากกว่าก็เถอะ
"บ้ าชะมัดเลยเฮะ...สุดท้ ายแผนการสุดเอ็กตร้ าของริ คๆก ่็ เสียแผนจนได้ .." ริ คคุบน่ อย่างหดหูๆ่ เล็กน้ อย....
แต่อย่างน้ อย...ดวงดาวที่ประดับอยูบ่ นฟากฟ้ ามันก็ทาใ ห้ อารมย์ของเด็กหนุม่ เปลีย่ นไปได้ ละนะ..
"ไม่ได้ เห็นมานานเท่าไหร่แล้ วนะ...ท้ องฟ้าสวยๆแบบนี ้ ..." เด็กหนุม่ มองขึ ้นไปบนฟ้าด้ วยสีหน้ าเศร้ าเล็กน้ อย.... ก่อนจะไปสะดุดตากับหญิงสาวผมสีม่วงที่เขาแทบจะ รู้จกั ดีเลย เด็กหนุม่ ไม่รอช้ ารี บสปิ นตัวเข้ าหาคนตรงหน้ าอย่างร่า งเริ งเหมือนทุกครัง้ ..
"โอส~~~ สวัสดีฮะรุ่นพี่"
"....." โรเซ็ตมองคนที่เรี ยกเธอเล็กน้ อยก่อนที่จะเดินกลับไปอ ย่างไม่สนใจไยดีคาทักทาย
"ง่า.......รุ่นพี่เป็ นอะไรอ่า" ริ คคุเดินเข้ าไปหาหญิงสางตรงหน้ าอย่างงงๆ.....นี่เรา ทาอะไรผิดไปงันรึ ้ ไงหว่า?
"ประธานไม่ไปเยี่ยมรุ่นน้ อง?" เธอหันกลับมาถามสันๆก่ ้ อนจะเดินต่อไป
"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิฮะ..." ริ คคุพยายามวิ่งตามคนตรงหน้ าไปอย่างงงๆ "รุ่นน้ องนี่พวกปี หนึง่ หรอฮะ...พวกนันเห็ ้ นว่าไปจับก ลุม่ กันเล่นปิ งปองแล้ วนิ ไม่ต้องไปดูก็ได้ มงฮะ.." ั้ "รุ่นพี่โกรธที่ริคๆไม่ทาหน้ าที่ของประธานงันเหรอ?. ้ ."
"เวลาที่นาย...คุยกับคนอื่น...นายเคยคิดถึงความร ู่ ่้สึ กของคนอื่นรึเปล่า" โรเซ็ตยังคงไม่หยุดเดิน...เธอยังเดินต่อไปถึงแม้ จะไม ่่ ร้ ูวา่ ไปทีไหนก็ตาม
"รุ่นพี่หมายถึงอะไร?..." "โว้ ย!! เข้ าใจยากชะมัด!! ตกลงนายแกล้ งโง่หรื อโง่จริ งเนี่ย!!" ในที่สดุ เธอก็ทนไม่ไหวจนต้ องหันกลับมาพูดกับคนตรงหน้ า "นายน่ะ..." "นาย...เคยคิดรึเปล่าว่าเวลาทาอะไรลงไปแล้ ว คนที่คอยมองอยูจ่ ะรู้สกึ ยังไง!!?"
"แล้ วผมจะเข้ าใจอะไรได้ ยงั ไง..." "ก็รุ่นพี่ไม่บอกอะไรผมเลยอยูด่ ีๆก็ถามคาถามขึ ้นมา.. ..แล้ วคนที่มองอยูค่ ือใครก็ไม่บอก..."
"รุ่นพี่เป็ นอะไรกันเนี ้ย.....เหมือนจะแปลกไปนะฮะ... " เด็กหนุม่ ยังงตีหน้ างงใส่คนตรงหน้ าเหมือนเคย...ถึงสี หน้ าของเขาจะออกอาการวิตกเนื่องจากไม่เข้ าใจส ถาณการณ ่์ ก็เถอะ
"เรื่ องแบบนี ้...คิดเองซะบ้ างซิ..." "ริ ค...ชันไม่ ้ ร้ ูหรอกนะว่านายต้ องการอะไร แต่ตงแต่ ั ้ ชนรู ั ้ ้ จกั นายมา..." "ชันไม่ ้ เคยมัน่ ใจเลยว่า เรื่ องที่นายพูดมันแค่แกล้ งกันเล่นหรื อเป็ นเรื่ องจริ ง..." "ไม่เข้ าใจเลยว่าสิง่ นายทาต้ องการสือ่ อะไรกันแน่ ?" ".....มันทาให้ หลายๆคน...รวมทังชั ้ นเอง...เข้ ้ าใ จผิด ไม่น้อยเลยล่ะ" โรเซ็ตพูดโดยไม่มองหน้ าฝั่ งตรงข้ าม...เธอยังคงสับสน. ..แม้ แต่ในสิง่ ที่เธอพูดออกมาเอง
"เข้ าใจผิด....?" "ตกลงแล้ วรุ่นพี่กาลังเข้ าใจผิดอะไรกันแน่...."เด็กหนุม่ ถามด้ วยสีหน้ าวิตก....นี่สรุปแล้ วเขาไปทาเร ่ื ่่ อง อะไรไว้ อีกงันเหรอยั ้ งไง...
"เปล่านี.่ .."
"แต่ดเู หมือนจะมีคนบอกว่านายตามจีบรุ่นน้ องปี 1อยูน่ ี ่่ นะ ชื่ออะไรนะ...ใช่แล้ วคาเรน!!" โรเซ็ตพูดพลางพยักหน้ า แต่เธอก็ยงั ไม่ล้าจ้ องตาคนตรงหน้ าตรงๆ..
"หา..............." เด็กหนุม่ ลากเสียงยาวอย่างงงๆ "ผมเนี่ยนะ...ไปจีบเด็กบ้ าพลังนัน่ ...." ริ คคุทวนคาพูดของคนตรงหน้ าอีกทีเพื่อความมัน่ ใจ...ว่ าเขาไม่ได้ ฟังผิดแน่ๆ...
"ถ้ าเกิดไม่ใช่....ก็ทาให้ มนั ชัดเจนซะซิ.."
เด็กหนุม่ ส่ายหัวไปมาเป็ นเชิงไม่เข้ าใจในสิง่ ที่คนตร งหน้ าพูดเท่าไหร่ นกั แล้ วยังเรื่ องของคนที่ปล่อยข่าวว่าเขาตามจีบคาเรนอีก ....ไปให้ โดนทุบเนี่ยมันไปจีบยังไง? "ริ คๆไม่เข้ าใจที่รุ่นพี่พดู อะ.....อะไรต้ องทาให้ ชดั เจนฮะ?"
"ก็ช่วยทาให้ ดเู ป็ นผู้เป็ นคนหน่อย!!" "ชมรมข่าวเค้ าลือว่าประธานนักเรี ยนไปตื ้อรุ่นน้ อ งจนโ ดนกระทืบกลับมาแล้ วนะนัน!!" ้ ถึงจะไม่ตรงความจริ งไปบ้ าง..แต่เธอก็สรุปข้ อมูลที่ได ่้มาแบบนี ้จริ งๆ
"อุบ...ฮะๆ...." เด็กหนุม่ หัวเราะออกมาเล็กน้ อย....นี่เราโดนเอาไปลือ แบบนันเลยเหรอเนี ้ ่ย...
"อะ...โอเคฮะ...วันหลังริ คๆจะพยายามทาตัวให้ เป็ นคนให ่้มากขึ ้นละกัน...คิกๆ.."
"..." โรเซ็ตส่ายหน้ าอย่างหน่ายๆ...เห็นแบบนี ้ก็โกรธไม่ลง ดูแล้ ว..คงเป็ นคนบ้ าจริ งๆนันแหละ ้ "งัน..ชั ้ นขอเดิ ้ นเล่นต่อก็แล้ วกันนะ"
"ไม่เอาอะ...." ริ คคุตอบปฏิเสธคนตรงหน้ าทันควัน... "ริ คๆ..ไม่ยอมให้ รุ่นพี่เดินไปไหนจะกว่าจะบอกว่าตกลง แล้ วรุ่นพี่โกรธริ คๆเรื่ องอะไร.."
"ไม่มีหรอกน่า!! แค่ทาเข้ มนิดหน่อยก็บอกว่าโกรธ!!" โรเซ็ตตอบปั ดๆ..เธอยังสงสัยตัวเองอยูเ่ ลยแล้ วจะให้ ตอ บยังไง?
"บู~่ ~~~~ริ คๆไม่ยอมรุ่นพี่โกรธริ คๆเห็นๆ" เด็กหนุม่ ลากเสียงยาว..... ใช่...เพราะถึงรุ่นพี่จะทาท่าทีเย็นชาใส่ผมขนาดไหนก็ ไม่เคยเดินหนีผมแบบที่ทาอยูต่ อนนี ้เลย
"ถ้ าไม่ยอมบอก...ผมไม่ปล่อยรุ่นพี่ไปไหนแน่..."
" ยะ อย่าทาตัวเอาแต่ใจแบบนี ้ซิ!!...นายเป็ นประธานนะ!!"
"เห........มันเกี่ยวกับงานสภานักเรี ยนตรงไหนครับเนี ่่ ่ย้ ..." "อีกอย่างรุ่นพี่เองก็ร้ ูจกั ผมตังแต่ ้ ก่อนเป็ นประธาน ซะอีก....."
เด็กหนุม่ พูดอย่างยิ ้มๆ...
"ไม่วา่ ยังไงตอนนี ้ผมก็ยงั เป็ นรุ่นน้ องของรุ่นพี่เสม อนะฮะ....." "เพราะฉะนันข้ ้ ออ้ างแบบนันนะ....ตั ้ ดทิ ้ง!!.."
"ไหงเป็ นงันล่ ้ ะ!! อะ อา...." เธอไม่ร้ ูจะตอบอะไรต่อเสียแล้ ว
"อุบ....ฮ่าๆ..." ริ คคุอดขาไม่ได้ กบั ท่าทางของคนตรงหน้ า.. "รุ่นพี่เนี ้ย...ชอบทาแบบนี ้อยูเ่ รื่ อยเลย...."
"บะ..แบบนี ้...มะ หมายความยังไงกัน?" เธอถามตะกุกตะกัก
"เอ....แบบไหนกันน้ า...." เด็กหนุม่ กอดอกคิดเล็กน้ อย...ก่อนจะหันไปยิ ้มให้ คนตร งหน้ า
"แบบว่า...ทาตัวน่ารักเป็ นเด็กๆแบบตอนนี ้มังฮะ. ้ ."
"อะ เอ๋!!~~?
"มะ ไม่จริ งสักหน่อย...." โรเซ็ตตอบกลับไป หน้ าของเธตอนนี ้ขึ ้นสีเล็กน้ อย..
"อ่าว....นี่รุ่นพี่แช่น ้านานจนไข้ ขึ ้นรึเปล่าฮะนี่. ....." "ทาไมดูหน้ าแดงๆ...." ริ คคุพดู พลางมองไปที่ใบหน้ าของคนตรงหน้ าอย่างพินิจพิ เคราะห์อย่างละเอียด..
"คะ คงงันแหละ!! ้ สงสัยชันควรจะไปหายากิ ้ นสักหน่อยดีกว่านะ!!"
หมับ... มือของประธานนักเรี ยนจับเข้ าที่ข้อแขนเล็กๆของหญิงสา วตรงหน้ า "ถ้ าปล่อยไว้ นานมันจะไม่ทนั การนะฮะ...." "เดี๋ยวริ คๆพาไปหาคุณแอชเอง..."
ฉ่า.... หน้ าของโรเซ็ตแดงขึ ้นมากเดิมเสียอีก.. "อะ อา....งันก็ ้ ได้ ..."
ริ คคุง..
หน้ าออนเซ็น "อ๊ ะ รุ่นพี่ พระจันทร์ ละ่ พระจันทร์ ออกมาแล้ ว~" ริ ครุ ้ องบอกโรเซ็ตต้ า พร้ อมๆ กับหมุนตัวไปมาอย่างร่าเริ ง Spoiler
"พระจันทร์ ....ท่ามกลางหมู่ดาวงันเหรอ..." ้ โรเซ็ตเงยหน้ ามองท้ องฟ้าพร้ อมกับพึมพาออกมาเบาๆ "ว่าแต่รุ่นพี่ไม่เป็ นอะไรแล้ วจริ งหรอฮะ...." เด็กหนุม่ ผมทองพูดพลางหันไปทางหญิงสายตรงหน้ า...
"น่าจะนะ...คงแค่อดนอนล่ะมัง"้ หญิงสาวตอบอย่างไม่แน่ใจ
ถึงจะได้ ยินคนตรงหน้ าพูดแบบนัน...แต่ ้ เด็กหนุม่ ยังคง ถือวิสาสะเดินเข้ าไปใกล้ คนตรงหน้ าไปเรื่ อยๆ.. ..จนกระทังใบหน้ ้ าของเขาและเธอห่างกันเพียงไม่กี่ฟุต ... "แน่นะฮะ..."
"ทาไมต้ องถามด้ วยล่ะ..." โรเซ็ตหันหน้ าหลบตารุ่ นน้ อง ไม่ร้ ูทาไมเธอถึงไม่อยากจ้ องตาคนตรงหน้ า "นะ แน่ก็แน่ซิ..."
แปะ.... มือเย็นๆของริ คคุแปะลงที่หน้ าผากของโรเซ็ตในทันทีโดย ไม่ลงั เล...
"ตัวร้ อนหน่อยๆรึเปล่าฮะนี่...หน้ าก็แดงๆด้ วย... "
"นะ นายทาอะไรเนี่ย!!!"
โรเซ็ตถอยหลังออกมาด้ วยความตรงใจ มือขวาทีถ่ ือก้ อนด้ ายกลมๆที่ตอนแรกจะเอามานัง่ เย็บผ้ าข้ างนอก เผลอคลายจนของตกลงพื ้นหน้ าที่แดงกว่าเดิมอย่างชัดเจน เธอมองซ้ ายมองขวาอย่างทาอะไรไม่ถกู
"อะ เอ่อ..." สุดท้ ายก็พดู อะไรไม่ออก..เพราะการกระทาของรุ่นน้ องคน ข้ างหน้ าที่ไม่เคยจะเข้ าใจได้ สกั ครัง้
"อ่า....นี่สรุปว่าไม่สบายจริ งๆสินะฮะ..." เด็กหนุม่ ยังคงดึงดันถามคนตรงหน้ าต่อไป....
"มะ ไม่ใช่นะ...ชันไม่ ้ เป็ นอะไรจริ งๆ" โรเซ็ตร้ อนรนยิ่งกว่าเก่า
"รุ่นพี่ดสู นั่ ๆ...หน้ าก็ร้อน..แถมแดงเป็ นมะเชือเทศซ ะแบบนี ้...." "ถ้ ารุ่นพี่ไม่ได้ เป็ นไข้ จริ งๆ...รุ่นพี่จะเป็ นอะไรง ่ั่น้ เหรอฮะ..." เด็กหนุม่ ถามคนตรงหน้ าอย่างเป็ นห่วง...
"งะ งันเหรอ...อะ ้ อาจจะมีไข้ ก็ได้ เดี๋ยวกินยาก็หายช่างเถอะๆ"
ริ คคุยกั ไหล่อย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะยอมปล่อยมือออกจาก หญิงสาวอย่างยิ ้มๆ "ช่วยไม่ได้ ...ริ คๆยอมก็ได้ ฮะ.."
"ไหงพูดเหมือนกับชันขอให้ ้ ทาเรื่ องอะไรที่ลาบากใ จอย่ างงันล่ ้ ะ" โรเซ็ตพูดอย่างสงสัย
"ก็รุ่นพี่ชอบปากไม่ตรงกับใจอยูเ่ รื่ อย.....ผมก็เป็ น ห่วงสิฮะ.."
"อะ...." "ช่างมันเถอะน่า!!!"
"อะๆ...ผมยอมแล้ ว...." ริ คคุพดู พลางเอามือมาบังตัวเองไว้ เผื่อหญิงสาวตรงหน้ าจะทาอะไรแปลกๆ... "จะว่าไป....นี่ก็ครบสองปี แล้ วนะฮะที่พวกเราเจอกัน.. .." ริ คคุกล่าวอย่างยิ่มๆ...พลางนึกถึงช่วงเวลาตังแต่ ้ ปี แรกที่เขาได้ เจอกับคนๆนี ้และฮายะที่ใต้ ต้นไม้ ใหญ่ ...
"นันซิ ้ นะ...สองปี นี่เร็ วเหมือนกันแฮะ.." "อีกไม่นาน..ชันก็ ้ ต้องจากที่นี่ไปแล้ ว..." หญิงสาวมองไปยังท้ องฟ้า ....ใช่...ไปเจอกับคนที่อยากเจอ...
"รุ่นพี่พดู แบบนี ้...ผมก็เศร้ าแย่สฮิ ะ...." เด็กหนุม่ ตอบกลับอย่างยิ ้มๆ.....
"มันก็ต้องมีวิธีติดต่อกันอยูแ่ ล้ วน่า~~" หญิงสาวหันกลับมายิ ้มให้ รุ่นน้ อง "ชันไม่ ้ ทิ ้งเพื่อนกับรุ่นน้ องที่นี่หรอก"
"นัน่ สินะฮะ....." "ผมนะไม่ชอบคาว่าลาจากเลย....มันทาให้ พาลคิดว่าต่อจา กนี ้เราจะไม่ได้ เจอกันอีก..." เด็กหนุม่ เอ่อยขึ ้นเบาๆ....ใบหน้ าเศร้ าๆของเขาสะท้ อน กับแสงจัทร์
"ฮะๆ.....พูดแบบนี ้รุ่นพี่คงคิดว่าไม่เหมือนตัวผมสิน ะ..." เขาตัดบทในทันทีอย่างยิ ้มๆ...
"ถ้ าจาไม่ผิด...มีคนพูดกับชันไว้ ้ วา่ ..." "การลาจากน่ะ...คือจุดเริ่ มต้ นของการพบกันใหม่.. .ประ มาณนี ้แหละ"
"งันเหรอฮะ...." ้ "แต่ทาไมผมถึงยังไม่เจอเลยนะ....."
"รอต่อไปซิ....แสงสว่างในวันพรุ่งนี ้มีเสมอแหละ" ใช่รึเปล่า...โซวจูโร่?... โรเซ็ตพูดคาพูดที่เคยมีคนบอกไว้ ออกมาแล้ วประโยคแล้ วป ระโยคเล่า....แต่เธอกลับรู้สกึ แปลกๆ.. เหมือนกับคาเหล่านันจะไม่ ้ เป็ นจริ ง
"ฮะๆ...." เด็กหนุม่ หัวเราะแห้ งๆ..... "นี่รุ่นพี่......." ริ คคุสง่ เสียงอ่อยๆไปให้ คนตรงหน้ าพร้ อมๆกับจ้ องไปที่ เธออย่างยิ ้มๆ..
"หืม? ทาไมงันเหรอ?" ้ เธอหันกลับมามองรุ่นน้ อง
"อยูน่ ิ่งๆนะฮะ...." ริ คคุพดู ขึ ้นพร้ อมกับค่อยๆเลือ่ นมือเข้ าไปหารุ่นพีส่ าวตรงหน้ าช้ าๆ...
"อืม" โรเซ็ตมองคนหน้ าอย่างงงๆ...แต่ก็อยูน่ ิ่งๆแต่โดยดี
"คือ...ผมว่าไอโบว์ที่ผกู มานี่มนั เหมือนจะหลุดนะฮะ.. ." ริ คคุพดู พลางค่อยๆยื่นมือไปที่โบว์ที่อยูข่ ้ างหลังขอ งโรเซ็ตอย่างช้ าๆ....
"มา..เดี๋ยวริ คๆ..จะผูกใหม่ให้ ...."
กึก... ยังไม่ทนั จะพูดจบคาขาของประธานหนุม่ เจ้ าปั ญหาก็สะดุด เข้ ากับอะไรบ้ าง.. ใช่..จะโทษความซุม่ ซ่ามของตัวเองก็คงไม่ผิดกระมัง.. ้ ..ร่างที่ไร้ การทรงตัวค่อยๆเซเข้ าหาคนตรงหน้ าอย่างช้ าๆ.. "เหวอ....."
..(SFX)..
เสียงอะไรบางอย่าง..ดังขึ ้นท่ามกลางแสงจันทร์ .... ใบหน้ าของทังสองแนบชิ ้ ดติดกันโดยที่ไม่มีระยะห่างแม้ แต่นิดเดียว... ...รวมถึง...
"เหวอออออออ"
ริ คคุรีบถอนปากออกมาจากหญิงสาวตรงหน้ าอย่างรวดเร็ ว ".....ขะ...ขอโทษฮะรุ่นพี่..!"
"นะ นาย..." โรเซ็ตรี บเอามือมาเช็ดริ มฝี ปากตัวเองทันที... แต่วา่ ความรู้สกึ ที่ได้ รับยังคงติดยู่ในสมอง...มัน.. .เป็ นครัง้ แรกสาหรับเธอ
"ระ...รุ่นพี่ฮะ...." "ขะ...ขอโทษ....." เด็กหนุม่ ตอบคนตรงหน้ าอย่างสัน่ ๆ....นี่เราทาอะไรลงไ ปเนี่ย... ่
"ขะ ขอตัวนะ" โรเซ็ตรี บหันหน้ าหนีก่อนที่พยายามเดินออกจากบริ เวณนั ่้น... เธอไม่กล้ าสู้หน้ ารุ่นน้ อง...
"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิฮะ...." "คือ...." เด็กหนุม่ ไม่กล้ าพูดอะไรออกไป....ทาไมกันนี่...นีต่ ั วเขาเป็ นอะไรกัน.. ตังแต่ ้ ที่ปากไปประกบกับรุ่นพี่แล้ ว...ทาไมรู้สกึ หน้ าเรามันร้ อนๆ....นี่เราติดไข้ รุ่นพี่แล้ วสินะ....
"มีอะไรงันเหรอ..." ้ โรเซ็ตถามโดยไม่หนั กลับไป..เสียงขอเธอสัน่ กว่าทุกครั ่้ง
"ระ..รุ่นพี่โกรธ...งันเหรอ?" ้
"มันเริ่ มดึกแล้ ว...ชันอยากไปพั ้ กสักหน่อย..." "เจอกันอีกทีตอนเข้ าเกมแล้ วกันนะ" โรเซ็ตรี บเดินหนีรุ่นน้ องออกไปโดยไม่เปิ ดโอกาสให้ เขา ได้ พดู อะไรอีก ... .....โซวจูโร่...ถ้ านายอยูท่ ี่นี่ก็ดี....ชันอาจจะเ ้ ข้ าใจอะไรได้ มากกว่านี ้
"อะ...อ่าฮะ.." เด็กหนุม่ ตอบรับอย่างโดยดี...นี่ก็ใกล้ ถึงเวลาที่นดั ทุกคนไว้ แล้ วด้ วยสิ..
..สุดท้ ายก็จายอมอย่างช่วยไม่ได้ ...รวมถึงอาการป่ วยแ ปลกๆตอนนี ้ของเขาอีก... ..เมื่อไหร่มนั จะหยุดสักทีนะ...ไอการร้ อนผ่าวตรงใบหน ่้าเนี่ย..
[ยืนชมจันทร์ ด้วยกัน*][สารภาพรัก*]
ซิงโครยูฟี่
"เฮ้ อ....มันตายสักทีนะฮะ.." ริ คคุพดู พลางปาดเหงื่อที่ไหลออกมา "ยูฟี่จงั เป็ นอะไรมากรึเปล่า?"
"ม...ไม่เป็ นไรค่ะ..."
"ว่าแต่ริคคุงก็เถอะ... เป็ นอะไรรึเปล่า?"
"เอ่อ................."เด็กหนุม่ เงียบไปพักใหญ่ๆก่อนจะยกมือขึ ้นมาประกบกันพ ร้ อมกับก้ มหัวให้ "ขอโทษฮะ...เพราะริ คๆแท้ ๆเราเลยต้ องเสียไอเทมชุบชีวิ ตไปเลย"
"ไม่เป็ นไรหรอกค่ะ" "ไอเท็มนะ มันมีไว้ ใช้ ไม่ใช่เหรอคะ?" เด็กสาวตอบอย่างยิ ้มๆ "หรื อว่าริ คคุงเป็ นพวกชอบเก็บไอเท็มจนครบ 99 ชิ ้นแล้ วก็ไม่ใช้ เลยเหรอ?"
"มะ...ไม่ใช่ถึงขนาดนันนะฮะ!!!" ้ "ยูฟี่แกล้ งผมอีกแล้ วอ่า...." เด็กหนุม่ พูดพลางเดินเข้ าไปหาเด็กสาวใกล้ ๆ "แบบว่า..จากที่ประชุมไว้ เราจะเดินทางไปปราบมินิบอสแ ถมแม่น ้ากันนี่นา" "ริ คๆ..เลยคิดว่าเราน่าจะตุนไอเทมไว้ ดีกว่านะฮะ"
"แต่ถ้าถึงเวลาที่ต้องใช้ แล้ วไม่ใช้ มันก็แย่นะค่ะ"
"เอ...มันก็จริ งนะฮะ...."
"แถมที่ตายเป็ นเพราะริ คๆดันอยากไปชนกับมันตรงๆด้ วย" เด็กหนุม่ พูดพลางกอดอกเล็กน้ อย "คงเป็ นเพราะผมรู้สกึ ผิดมากกว่านะฮะ..ยูฟี่อย่าใส่ใจ เลย"
"นันสิ ้ นะค่ะ" "เรื่ องมันผ่านไปแล้ วนิเนอะ" "เอาเป็ นว่าริ คๆขอโทษละกันที่ทาให้ เราใช้ ไอเทมอย่างเ สียประโยชน์ "
"ไม่ได้ เปล่าประโยชน์ซะหน่อย" "หรื อว่าริ คคุงอยากจะเสีย 2Level จริ งๆ?"
"บะ...แบบนันไม่ ้ เอาดีกว่าฮะ" เด็กหนุม่ เริ่ มหน้ าซีดเล็กน้ อย..นัน่ สินะถ้ าให้ ตายแล ่้วไปเก็บเวลไหม่คงไม่ไหวเหมือนกัน
"งันประเด็ ้ นนี ้ก็จบไปนะค่ะ" เธอพูดอย่างยิ ้มๆ "ว่าแต่...แล้ วพวกเราจะไปไหนกันต่อดี"
"เอ.....ริ คๆก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะฮะ" เด็กหนุม่ พูดเป็ นเชิงลังเลเล็กน้ อย
"มอนเตอร์ เมื่อครู่ดเู ก่งก็จริ ง...แต่มนั ก็เหมือนจะไ ม่พอทาให้ เราอัพเลเวลได้ ด้วยสิ" "ริ คๆเลยคิดว่าจะลุยเข้ าไปลึกกว่านี ้หน่อย...ยูฟี่คิ ดว่าไงฮะ?"
"อืม..." "ก็ดีนะ" "แต่....." ริ คคุเอ่ยขึ ้นมาเบาๆ....พร้ อมกับมองไปยังหน้ าหญิงสาว .. ก่อนจะหันกลับมาโดยไม่พดู อะไรซะอย่างนัน้ "หือ..." "มีอะไรรึเปล่าคะ?" "แบบว่า...." "เอ่อ....." "ถ้ าเราไปลึกกว่านี ้เราอาจจะเจอพวกมอนเตอร์ เก่งๆก็ได ่้ใช่มยฮะ?" ั้ "ก็ใช่คะ่ " "ก็แบบนันละ...คื ้ อ...." "ริ คๆกลัวว่า...สักครัง้ ริ คๆต้ องทาให้ ยฟู ี่ ต้ องลาบาก แบบครัง้ นี ้อีก..." "หรื อเราอาจจะเกมโอเวอร์ ไปเลยก็ได้ ..." "พอคิดแบบนันริ ้ คๆเลยไม่กล้ าเสีย่ งนะ..." เขาพูดด้ วยสีหน้ าเศร้ าเล็กน้ อย
"ชิ แถวนี ้มอนสเตอร์ น้อยกว่าที่คิดแฮะ" คาเรนที่พงึ่ ต่อยโปริ่ งตายไปตัวหนึง่ อย่าง่ายดาย เอ่ยขึ ้นมา "พวกเราขึ ้นเหนือตรงไปเรื่ อยๆ ก็นา่ จะทันเวลานัดพอดีนะ" เด็กสาวกล่าวต่อ พลางเปิ ดแผนที่โฮโลแกรมขึ ้น กลางอากาศ "เอ๊ ะ...อ่าว.." ซีที่กาลังชักดาบขึ ้นมาเตรี ยมตัวอ้ าปากค้ างเมื่อเห็น ว่ามอนส์เตอร์ ที่เพิ่งโผล่ออกมาโดนแนว หน้ าสองคนจัดกา รไปเสียแล้ ว "นี่ๆ ไลท์เหลือเวลาอีกเท่าไหร่จะถึงเวลานัดรวมพลเหรอ" เด็กสาว? เดินเข้ าไปถามเมื่อเห็นไลท์นิ่งกาลังวาง แผนการเดินทา งอยู่
"น่าจะสามวัน(turn)ได้ " คาเรนตอบไปเท่าที่จาได้
"สามเหรอ..." "จะได้ สกิลอัลติเมตทันทัยน้ ้ าา" เซียร์ ในคราบเด็กสาวพึมพาออกมาเบาๆ
"อืม...ตามความคิดฉัน..แถมดูเส้ นทางต่อจากนี ้แล้ ว..ก็ไม่นา่ ทันนะ" "เว้ นแต่เราจะเกิดคึกเดินดุ้มเข้ าไปในหุบเขาดา.. ." ริ คคุพดู พลางเอาไม้ เท้ าปั ดเศษหญ้ าแถวนันเล่ ้ นๆ
[ตี ้เรนๆริ คๆเซียๆเฟี ยๆบันๆฟี่ ๆ [move] e6]
ริ คจอง
"ใครมันคิดเกมนี ้นะ จะว่ารสนิยมดี หรื อบ้ าบอดีเนี่ย" คาเรนบ่นออกมา เมื่อเห็นความบ้ าบอของมอนสเตอร์ ทังสอง ้ "อื๋อ? บอสไม่ชอบเหรอ เท่ดีออก" "ถ้ ามองให้ ขาๆ มันก็ขาแน่นอนแหละนะ"
"เขาเรี ยกว่าทาให้ เกมมันดูมีมิติตา่ งหากไลท์นิ่ง ..." ริ คคุพดู พลางมองอย่างใจเย็น "แล้ วเอาไงจะเข้ าไปร่วมวงมัย?" ้ เขาถามเด็กสาวอย่างยิ ้มๆ
"มันก็แหงอยูแ่ ล้ วนี่..." คาเรนเอ่ยขึ ้น พลางกระแทกหมัดเข้ าด้ วยกัน
ริ คคุง..
"ย้ าก!!" คาเรนขยับหัวหลบดาบของศัตรูตรงหน้ า ก่อนกระแทกศอกสวนกลับเต็มแรง ทิ ้งรอยสายฟ้าเล็กๆไว้ ดังเปรี๊ ยะ "ฮ่า~" เด็กสาวถอนกระบวนท่า ก่อนจะยืนตรงตามเดิม "ถ้ าพวกมันไม่ส้ กู นั เองไปด้ วย มันอาจไม่งา่ ยแบบนี ้ก็ได้ นะเนี่ย..." "ก็นะ..." "ก็เพิ่งเคยเจอนี่แหละ เกมที่ มอนเตอร์ ส้ กู นั เองแบบนี ้" "ฮะๆ เจอแบบนี ้ก็สบายไปอีกแบบนะ" "ถึงจะยังสู้ไม่หนาใจเลยก็เถอะ"เซียร์ ตอบรับอย่างร่าเริ ง "เอาละ พวกเราเหลือเวลาอีกพอสมควรแล้ ว เก็บเลเวลกันอยูแ่ ถวนี ้ก่อนดีกว่านะ" คาเรนทิ ้งตัวลงนัง่ บริ เวณ ทุง่ หญ้ าโล่ง "ก็ดีแหละนะ..." "จากตรงนี ้ก็เหลือสกิล Ulti ซินะ....." ออลกัสพูดพลางพยักหน้ ารับ "สกิล Ulti เหรอ.." "นี่ๆแล้ วของทังสองคนเป็ ้ นแบบไหนกันบ้ างเหรอ" เซียร์ ที่ยืนหันหน้ าเข้ าหาทังสองถามขึ ้ ้น "แค่เพิ่มความสามารถของสกิลอื่นๆน่ะ" คาเรนตอบ "ก็ไม่มีอะไรมาก....." "แค่เพิ่ม Max HP เท่านันเอง" ้
"ละ แล้ วไหงของฉันมันดูยงุ่ ยากที่สดุ เลยล่ะเนี่ย..." เซ๊ ยร์ วา่ เบาๆเมื่อได้ ยินคาตอบ "ไหนของนาย... เอ้ ยเธอเป็ นยังไงละ? เปิ ดหน้ าข้ อมูลให้ ฉนั ดูหน่อยสิ" คาเรนลุกขึ ้นเดินเข้ าไปขนาบเซียร์ "เนี่ย ดูส"ิ เด็กหญิงตอบแล้ วผลักหน้ าต่างข้ อมูลไปทางคาเรน "ไหนๆ" เด็กสาวผมทองเขยินมาแนบชิดเซียร์ พลางเกยคางที่ไหล่อีกฝ่ าย แล้ วมองข้ อมูลนัน้ "ดูแปลกๆซะด้ วย สมกับเป็ นเธอเลยนะ"
"เดี๋ยวเดะ สมกับเป็ นฉันนี่มนั ยัง..." เซียร์ ที่กาลังตะค้ านสาวน้ อยข้ างๆนันชะงั ้ กเอาดดื ้อๆ เมื่อรู้สกึ ตัวว่า คาเรนกาลังอยูใ่ นระยะประชิดแค่ไหน "อะ...คะ..ละ ไลท์.." "อะไรยะ?"
"ละ..ไหล่ๆๆๆๆ"
"ดูพวกคุณสนิทกันดีจงั เลยนะฮะ..."ไลท์ที่ยืนอยูห่ า่ งๆพูดขึ ้น "..ให้ บรรยากาศเหมือนพวกสวนลิลลีอ่ ะไรพวกนี ้เลยล ะ.." "หมายความว่ายังไงเหรอ?" คาเรนหันไปถามไลท์
"เปล๊ า....~" ไลท์ลากเสียงยาวพร้ อมกับยิ ้มแปลกๆ.. ...น่าสนุกเฮะ..ซีกบั ไลท์นิ่งงันเหรอ... ้
"เฮือก..." เซียร์ ทรุดลงไปนอนกองกับพื ้นทันทีหลังจากคาเรนปล่อย "นะ...นอนตายตาหลับแล้ ว..."
หลังจากไลท์เห็นไลท์นิ่งเดินไปห่างๆจากซี เด็กหนุม่ ผมทองก็เดินเข้ าไปหาเด็กสามผมชมพู.. "ซี...เธอชอบไลท์นิ่งหรอ.." เขาถามอย่างยิ ้มๆ
หงอนสีสดบนหัวเด็กสาวกระดิกไปมาสองสามครัง้ โดยไม่มีเ สียงตอบรับ
"...อืมๆ...อย่างนันเองสิ ้ นะ..." ริ คคุพยักหน้ าเป็ นเชิงเข้ าใจก่อนจะตบไหล่สาวตรงหน้ าเ บาๆ "พยายามเข้ าละ...ถึงเบื ้องหน้ ามันจะเป็ นสวนลิลลีอ่ นั สวยงามก็เถอะ.." เขาพูดอย่างยิ ้มๆพลางเดินกลับไป หายูฟี่ที่อยูไ่ ม่หา่ งนัก
"ห๊ ะๆๆๆๆ ตะกี ้พี่ชายว่าอะไรนะ!" เซียร์ รีบเงยหน้ าและหงอนขึ ้นมาทันที "หืม..ก็ไม่มีอะไรนี่...." "ว่าแต่หวานใจเธอเดินไปทางนันแล้ ้ วนะไม่ตามไปหรอ .." ไลท์พดู เป็ นเชิงล่อเล่นก่อนจะกระโดดโหยงๆ หายไป
""หะ เห้ ะ หวานใจ??" เซียร์ มองไปมองมาตามทางที่ไลท์วา่ ก็มีแต่คาเรนเท่านั ่้น "หมายถึงไลท์นิ่งน่ะเหรอ" เด็กสาวคว้ าคอเสื ้อชายข้ างๆไว้ แล้ วถาม
"อ่าวไม่ใช่เหรอ....?"
เซียร์ ยิ ้มรับบางๆ "อืม...ไม่ใช่หรอก"
"งันก็ ้ ขอโทษละกัน....ฉันคงคิดไปเอง" เด็กหนุม่ ตอบรับอย่างยิ ้มแย้ ม..
"ดูนายจะยังไม่เชื่อฉันเท่าไหร่แฮะ งัน้ ไลท์นิ่ง~ มานี่หน่อยสิ" ว่าแล้ วเซียร์ ก็หนั ไปหาพยานอีกเสียงมา "มี อะไรเหรอ?" คาเรนลุกขึ ้น เดินเข้ ามาใกล้ ซีกบั ไลท์ เซียร์ ตบพื ้นข้ างๆตัวเป็ นเชิงชวนให้ เด็กสาวนัง่ ลงก่อ นจะอธิบาย "ก็ คุณไลท์นะ่ สิไม่เชื่อซักทีวา่ เราไม่ได้ เป็ นอะไรกัน เลยเรี ยกเธอมาเป็ นพยานไง"
"ไม่ได้ เป็ นอะไรที่ไหนกัน?" เด็กสาวเอ่ยขึ ้น พลางนัง่ ลงข้ างๆ "หือ.." เซียร์ สะดุ้งน้ อยๆเมื่อได้ ยินคาตอบของคาเรน
"ก็นาย... เอ้ ย เธอเป็ นเพื่อนสนิทของฉันไม่ใช่รึไง?" คาเรนเท้ าคางตอบคาถาม พลางมองไปทางเซียร์ ด้วย รอยยิ ้มหวาน
"ฮะๆ นัน่ สินะ..." เซียร์ ตอบเบาๆ
"แล้ วสรุปว่ามีอะไรกันเหรอ?" คาเรนหันมาถามไลท์บ้าง
"เปล่านี.่ ...." ริ คตอบอย่างยิ ้มๆ... "ว่าแต่...สรุปว่าตกลงจะเก็บเลเวลกันที่นี่ตอ่ สินะ.. .."
"ก็แบบนันแหละ!" ้ คาเรนตอบไลท์ ก่อนจะลุกขึน่้ "ฉันไปเฝ้ายามสักหน่อยดีกว่า" กล่าวจบ เธอก็เดินไปอีกด้ านหนึง่ ก็แคมป์ที่มีป่าอยูท่ นั ที
"อืม คงได้ อีกซักเลเวลนึงน่ะ" "ก็นะ....จะลุยบอสแม่น ้าถ้ าไม่ได้ ระดับอัลติคงไม่ไหว หรอก..." ไลท์พดู พลางส่ายมือไปมา...
ริ คคุ
[E6] ป่ าลึกใกล้ เชิงเขาสีดา
ป่ าลึกใกล้ เชิงเขาสีดา ครื น... เสียงฟ้าร้ องดังขึ ้นจากเหนือหัว และแล้ วก็เกิดปรากฏการที่ไม่เคยเกิดในโลกแห่งนี ้คือฝ นตก ซ่า... ทุกคนในปาร์ ตี ้ของคาเรนวิ่งเข้ ามามุดผ้ าคลุมผืนใหญ่ข องออกัสพร้ อมกันโดยไม่ได้ นดั หมาย "หรื อว่านี่คืออีเวนท์ก่อนที่บอสกลางจะออก" ริ คอุ อกความเห็น "แสดงว่าใกล้ จะถึงเวลาแล้ วล่ะสิ"
"เอาแบบนี ้ละกัน...พวกเรา 5คนลองแยกกันเก็บเลเวลดูกนั ก่อน..."
"ถ้ าจุดประสงค์คือไปให้ ถึงขันอั ้ นติแล้ ว...คิดว่าแยก กันเก็บตอนนี ้น่าจะอัพได้ เร็ วที่สดุ แล้ วละ" ไลท์พดู ขึ ้นเป็ นเชิงออกความเห็น...เพราะตัวเขาเริ่ มเ ล็งเห็นแล้ วว่าสถานที่ตวั เองอยูก่ บั เลเวลรวมของปาตี ้ มันมีมากจนเกินไป..
"แบบนันก็ ้ ได้ นะ แต่กลับมารวมกันที่นี่ละ จะได้ ใช้ ไอเทมแคมป์ไฟพร้ อมกัน เพราะมันจะประหยัด กว่า" คาเรนเห็นด้ วยกับความคิดของไลท์เช่นกัน "แล้ วก็..." "ฝั่ งพวกคุณ เอาปาริ ชาติสวรรค์ไปอีกใบก็แล้ วกัน" เด็กสาวแบ่งไอเทมให้ อีกปาร์ ตี ้ไปก่อน "โอส...ขอบคุณมากเลยฮะ.."
ริ คๆ...
สภานักเรี ยน
ประธานริ คนุ งั่ กด Neulo linker ของตัวเองไปมาเพื่อดูรูป ชายหนุม่ พลิกเข้ าไปในแฟ้มของรูปที่ cap มาจาก Brain burst แล้ วไปสะดุดเข้ ากับภาพหนึง่
...เห็นเค้ าว่า Avatar ส่วนใหญ่ในเกมจะเอามาจากตัวตนจริ งสินะ... ริ คกดซูมเข้ าไป ...ถ้ านี่เป็ นไปตามนันล่ ้ ะก็... "หุน่ ดีจริ งๆน๊ า รุ่นพี่โรเซ็ต"
"หืม นายว่าอะไรนะ" ฮายะโตะที่นงั่ อยูใ่ นห้ องเดียวกันกาลังนัง่ อ่านเอกสา รที่ได้ จากอาจารย์ลลั ลาบายอยู่ "ป่ ะ เปล่า" "แต่ฉนั ได้ ยินชื่อรุ่นพี่โรเซต" "อุก" [สนทนา*] ว่าแล้ วเพื่อพิสจู น์วา่ เมื่อสักครู่เขาได้ ยินจริ ง ๆ นัน้ สุซาคุจึงลุกจากที่นงั่ เดินตรงไปหาริ คเพื่อนเขาที่กา ลังนัง่ ดูอะไรบางอย่างอยู่ "ไหน ริ ค... ขอฉันเชื่อมต่อแล้ วดูหน่อยสิ" "ฉันว่าเมื่อกี ้ฉันได้ ยินไม่ผิดนะ..." สุซาคุหนั มามองริ คพร้ อมกับเริ่ มล้ วงสายเชื่อมต่อของเ ขาจากในกระเป๋ ากางเกงก่อน "ยะ....หยุดตรงนันเลยเฟ ้ ้ ย!!....!.." ริ คคุพดู ด้ วยน ้าเสีย่ งสัน่ เล็กน้ อยก่อนจะรี บปิ ดรูปตร งหน้ าไปอย่างรวดเร็ ว ....
ไหงพอพูดถึงรุ่นพี่....ทาไมหน้ าเรามันร้ อนๆเนี ้ย...
สุซาคุหรี่ ตาลงเล็กน้ อยหลังจากที่เพื่อนสนิทของเขามี ท่าทางกับคาพูดแปลก ๆ
"ทาไมนายถึงให้ ฉนั หยุดล่ะ?" "หรื อว่าเมื่อกี ้... นายกาลังดูรูปของรุ่นพี่โรเซ็ตจริ ง ๆ น่ะ..." สุซาคุยงั คงถามริ คซ ้าอีกครัง้ "ปะ...เปล่าสักหน่อย...." ริ คคุพดู พลางพยายามสูดหายใจให้ เป็ นจังหวะ....
"แค่หมู่นี ้แค่ร้ ูสกึ ว่าร่างกายมันแปลกๆต่างหาก. .."
สุซาคุได้ ยินว่าร่างกายของริ คมันรู้สกึ แปลก ๆ เขาจึงมองและรู้สกึ ไม่คอ่ ยสบายใจไปด้ วย
"เป็ นหวัดหรื อเปล่าน่ะ...?" "มา... ขอฉันลองวัดไข้ หน่อย...?" ว่าแล้ วสุซาคุก็ได้ เดินตรงไปเพื่อนของเขา และเอาหน้ าผากชนหน้ าผากเพื่อลองวัดไข้ ดทู นั ที
"อืม... ก็ไม่เห็นมีไข้ อะไรนี่..."
"หา.......ไม่มีไข้ ?.." ริ คคุลากเสียงยาวเล็กน้ อยเป็ นเชิงแปลกใจ..... ทังๆที ้ ่เมื่อครู่หน้ าเราร้ อนขนาดนันเนี ้ ่ยนะ...ไม่ม ่ี ไข้ ..?
..นี่เรากาลังเป็ นโรคร้ ายแรงอยูส่ นิ ะ....ทาให้ อุณหภู มิร่างกายที่ปรับไปปรับมาได้ อย่างรวดเร็ วเหมือนหมีขั ่้ วโลกแถบไซบีเรี ย...
ดูเหมือนสติคนตรงหน้ าจะหลุดโลกไปเรื่ อยๆแล้ วเฮะ...
สุซาคุพยักหน้ าตอบคาถามของริ คเบา ๆ "ใช่...ดูเหมือนนายจะไม่มีไข้ นะ" สุซาคุกล่าวเรี ยบ ๆ แต่ในใจของเขาเองก็ร้ ูสกึ โล่งใจแท้ ๆ แต่ในตอนนันดู ้ เหมือนสุซาคุจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง บนในหน้ าของริ คได้
"ริ ค..." "ทาไมหน้ านาย........" "ถึงแดงอยูน่ ิด ๆ ล่ะ.......?" "ขอฉันดูใกล้ ๆ หน่อยสิ..." พูดจบสุซาคุก็เอามือไปแนบแก้ มขวาของริ ค พลางยื่นหน้ าไปใกล้ ๆ เพื่อให้ แน่ใจกับสิง่ ที่เขาสังเกตเห็นเมื่อ ครู่
"มะ...ไม่มีอะไรหรอกน่า..." ริ คคุพดู พลางยันหัวของเพื่อนสนิทตรงหน้ าให้ ออกห่าง.. ..ก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ..
..ตอนนี ้สมองเขายิ่งตื ้อๆอยู.่ ..ไอเพื่อนสนิทตรงหน้ า ดันเองวันนี ้ก็อาการแปลกๆซะอีก...
"เหรอ...ถ้ าไม่มีอะไรก็ดีแล้ ว..." สุซาคุคอ่ ย ๆ ถอยห่างจากริ คกลับมานัง่ ที่เก้ าอี ้ตัวเดิมของเขาต่อ พร้ อมกับมองตรงไปยังริ ค
"เอาล่ะ...งันเรากลั ้ บมาประเด็นเดิมกันเถอะ..." "ดูเหมือนจะออกทะเลไปไกลแล้ ว..." "ตกลงว่าเมื่อกี ้นี ้ฉันได้ ยินนายพูดชื่อรุ่นพี่โ รเซ็ ตจริ ง ๆ นะ"
สุซาคุยงั คงยืนยันในสิง่ ที่เขาได้ ยินเช่นเดิมอีกครั ้ ง
"ปะ..เปล่าหรอก.....แค่เผอิญนึกถึงรุ่นพี่ขึ ้นมาเฉยๆ หนะ.." นัน่ สินะ..จะว่าไปมันตังแต่ ้ เหมือ่ไหร่กนั นะที่เรามั วแต่คิดถึงแต่เรื่ องของรุ่นพี่....ริ คคุพดู พลางหมุ่น เก้ าอี ้ ประจาตาแหน่งของตนไปมา
...รู้สกึ จะตังแต่ ้ ...... ทันทีที่ประธานหนุม่ นึกถึงฉากหกล้ มพิลกึ ๆที่ผา่ นมา.. .ใบหน้ าของเขาก็เริ่ มแดงระเรื่ อมากกว่าเดิมราวกับ คนเ ป็ นไข้ จริ งๆซะอย่างนัน... ้ ..อาการแบบนี ้เนี่ย...เมื่อไหร้ มนั จะหายไปสักที!!...
"จะว่าไปฮายะ...ในเกมนายเลเวลอะไรแล้ วเนี่ย.."
"หืม...?" "แค่เผอิญคิดถึงรุ่นพี่โรเซ็ตขึ ้นมาเฉย ๆ งันเหรอ..." ้ สุซาคุได้ ยินที่ริคพูดดังนันแล้ ้ วเขาก็แอบมองริ คที่ก ่าลังหมุนเก้ าอี ้ตัวเองไปพลางอยูด่ ้ วยท่าทีอมยิ ้ม นิดน ่ึ ง "ส่วน LV ตอนนี ้ในเกมเหรอ?" "อืม......."
สุซาคุทวนคาถามพลางเริ่ มนึกคิดถึง LV ของเขา "ตอนนี ้ฉันยังแค่ LV 4 เอง..." "อยากจะ LV เยอะ ๆ น่ะนะ แต่คนน้ อยก็ส้ มู อนสเตอร์ เก่ง ๆ ไม่ไหวแฮะ" "มีคนมากไป ก็ได้ แต่ไอเทม ไม่ได้ เลเวลอีก..." สุซาคุกล่าวไปพลางถอนหายใจไปพลาง "แล้ วนายล่ะริ ค? ตอนนี ้เลเวลเท่าไรแล้ วเหรอ?" สุซาคุถามกลับ
"4เท่านายนัน่ ละ...ทางนี ้เป็ นตี ้ใหญ่เหมือนกันเลยเก็ บเลเวลได้ ยากหน่อยหนะ..." "พูดแล้ วมันก็เหนื่อยๆแฮะ..ไอการเก็บเลเวลเนี่ย. .." ริ คคุตดั เพ้ อออกมาก่อนจะเลือ่ นเก้ าอี ้หมุนของตนไปยัง หน้ าต่างอย่างเซงๆ....ปกติไอการเล่นเกมเนี่ยมันคง ทาใ ห้ เขาสนุกไม่น้อย.. แต่สาหรับเขาตอนนี ้กลับไม่สามารถคิดแบบนันได้ ้ ... ..เหมือนย่าอยูก่ บั ที่เล่ยแฮะ..ไม่มีอะไรคืบหน้ าเลย. ..
สุซาคุได้ ยินที่ริคพูดแล้ ว เขาก็ยกั ไหล่และเดินไปตบบ่าริ คเบา ๆ "ไม่คอ่ ยสมกับเป็ นตัวนายเองเลยนะ ที่มาบ่นว่าเหนื่อย ๆ กับการเล่นเกมน่ะ ..." "ทาใจให้ สบายแล้ วเล่นต่อไปอย่างสนุกสนานดีกว่าน่ า... "
สุซาคุพยายามที่จะปลอบริ ค แต่ราวกับคาปลอบนันจะเป็ ้ นการปลอบตัวเขาเองด้ วย "ฮะๆ...." ริ คยิ ้มอย่างเศร้ าๆพร้ อมกับชายตามองไปที่เพื่อนสนิทเ ล็กน้ อยก่อนจะหันกลับไปมองท้ องฟ้านอกหน้ าต่าง อีกครั ้ ง
"นันสิ ้ นะ.."
สุซาคุได้ ยินน ้าเสียงที่เพื่อนของเขาตอบกลับมาแล้ วนั ่้น เขาก็เงียบไปสักครู่ก่อนที่จะเอ่ยปากถามต่อว่า "ริ ค...ถ้ านายมีอะไรในใจ หรื อไม่สบายใจในเรื่ องอะไร..." "ก็บอกฉันได้ นะ...อย่าเก็บไว้ คนเดียวเลย..." "เราเป็ นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ?" "ริ ค..." สุซาคุกล่าวกับริ คเพื่อนเขาที่ยืนอยูไ่ ปไม่หา่ งด้ วยส ่ี หน้ าและแววตาที่เป็ นห่วงจากใจจริ ง
"หืม....." ริ คคุหนั กลับมาที่เพื่อนสนิทตรงหน้ าอีกครัง้ เป็ นเชิง แปลกใจก่อนจะยิ ้มออกมาเบาๆ
"ไม่มีอะไรหรอกน่า....ฉันแค่เหนื่อยๆหนะ..."
สุซาคุหลับตาลงเบา ๆ ก่อนที่จะกลับมานัง่ ที่เก้ าอี ้ของเขาตามเดิม "งันเหรอ...ไม่ ้ มีอะไรก็ดีแล้ ว..." "แต่...ฉันขอบอกอะไรนายสักนิดนะ..." "หากมีอะไรที่ไม่สบายใจ...ก็อย่าพยายามแบกรับมัน ไว้ ค นเดียว..." "อย่าลืมเพื่อน ๆ เสียล่ะ..." พูดจบสุซาคุก็ยิ ้มบาง ๆ ให้ ริค
"ขอบใจนะ..." ริ คพูดพร้ อมกับลุกขึ ้นยืนและบิดขี ้เกียจเล็กน้ อย...
"เอาละ..นี่ก็เย็นแล้ วฉันขอกลับห้ องก่อนละกัน... "
ก่อนที่ริคจะเดินออกไปจากห้ องสภานักเรี ยนนัน้ สุซาคุได้ หนั ไปถามริ คต่ออีกหน่อยว่า "อ้ าว...จะกลับห้ องเหรอ..."
"จะไปเล่น BB ต่อที่ห้องสินะ?" สุซาคุนกึ ว่าริ คจะเล่น BB ต่อที่นี ้ เพราะเขาเองก็เตรี ยมจะหยิบสายเชื่อมมาเล่นในห้ องสภาน ่ักเรี ยนต่อ เลยนะเนี่ย
"อืม..ก็คงคิดว่าจะนอนก่อนสักพักละนะ..." "ไว้ เจอกันในเกมละกันนะ..." ริ คคุพดู พลางโบกมือลาคนตรงหน้ าพร้ อมกับเดินออกจากห้ อ งไป
ปึ ง... Spoiler
"ขอโทษนะ...เฉพาะเรื่องนี ้ที่ฉนั เล่าให้ ใครฟั งไม่ได้ ...แม้ แต่นายก็ตาม..."
หลังจากที่ริคออกจากประตูห้องสภานักเรี ยนไปแล้ ว เหลือไว้ แต่เพียงสุซาคุคนเดียวที่ยงั คงนัง่ อยูใ่ นห้ อ ง เขามองออกไปนอกหน้ าต่างด้ วยสีหน้ าที่เหมือนกาลังครุ่ นคิดอะไรอยูภ่ ายในใจ
"ริ ค..................." "ฉัน.................." "....................." เขาเงียบ ไม่พดู อะไรต่อออกมาอีกเลยแม้ แต่คาเดียว เหลือเพียงแต่สายตาที่จ้องมองท้ องฟ้าอันกว้ างใหญ่เท่ านัน้ ถึงแม้ จะเป็ นท้ องฟ้าของเทียมก็ตามที
[กลับไปเล่นที่ห้อง]
Aerios Mealey : EX Turn
0096
"อืม......" เสียงของหญิงสาวผมดาประบ่ากาลังยืนครุ่นคิดอะไรบางอย ่่างที่ดสู าคัญมากอยูด่ งั ขึ ้น พร้ อมๆกับบรรดาวัตถุดิบทาอาหารมากมายที่วางกองเป็ นภู เขาอยูบ่ นโต๊ ะ ....ซึง่ ส่วนหนึง่ ก็ผา่ นการ ดัดแปลงเป็ น ที่เรี ยบร้ อยแล้ วละนะ
...ทาไงกับของพวกนี ้ดีนะ... หญิงสาวคิดในใจพร้ อมๆกับออร่าดามืดที่แผ่ออกมารอบๆตั วเธออย่างน่ากลัว
ตังแต่ ้ เกิดมานี่อาจเป็ นปั ญหาใหญ่ที่สดุ จริ งๆสาหรับ นานะซึกิ มีเรย์..ไม่ส.ิ ..เอริ ออส มีเรย์ผ้ นู ี ้จริ งๆ.. ใครจะไปรู้วา่ การทาอาหารมันจะยากขนาดนี ้!!
"ปกติเห็นตานัน่ ทาอย่างสบายๆแท้ ๆ.....ทาไมเราทาไม่ได ่้มงั่ นะ.." หญิงสาวตัดเพ้ อในใจก่อนจะวางมีดลงข้ างๆเขียง..แลัวตั ถุดบั ที่ตอนนี ้เละเทะเต็มเคาเตอร์ ไปหมด..
..นี่เธอพยายามแล้ วนะ...แต่กระทัง่ ใข่เจียวมันยังเป็ นก้ อนถ่านเธอก็ไม่ร้ ูจะทายังไงแล้ ว..... Spoiler
"แม่คะ่ ...กาลังทาอะไรอยู?่ ..." เด็กสาวหน้ าตาน่ารักจิ ้มลิ ้มผมสีดาสนิทเหมือนแม่แต่ด วงตาสีมรกตเหมือนพ่อของตนถามขึ ้นด้ วยสีหน้ า สงสัย "มะ...ไม่มีอะไรหรอกจ๊ ะ.." หญิงสาวตอบกลับอย่างตะกุกตะกักก่อนจะพยายามเอาร่างขอ งตนบังผลผลิตจากการทาอาหารที่เธอ สร้ างเอาไว้
"พอดีแม่กาลังจะทาอาหารให้ ตาบ้ านัน่ อยูห่ นะ....ลูกไป ดูทีวีก่อนละกันนะ..." "ค่าาาาา...." เด็กสาวตอบอย่างร่างเริ งก่อนจะวิ่งไปกระโดดลงโซฟาสีแ ดงอย่างสนุกสนาน หลังจากออซกลับมาจากที่ทางาน ขณะที่เขากาลังจะเปิ ดประตูบ้านเข้ าไปนัน่ เอง..
'กลิน่ ไรฟระ?' เขาคิดในใจก่อนจะเปิ ดประตูเข้ าบ้ านไป "กลับมาแล้ ววว"
"เย้ ...ตาบ้ ากลับมาแล้ ว" วิริยาพูดขึ ้นด้ วยความดีใจก่อนจะวิ่งเข้ ากอดพ่อของตน ในทันที “อะ...อ่าว..กะกลับมาแล้ วเหรอ..?” มีเรย์โผล่หน้ าออกมาจากครัวด้ วยสีหน้ าแปลกใจเล็กน้ อย เอ่ยขึ ้น ..ทาไมกลับมาเร็ วงี ้เนี่ย... "เฮ้ อ...บอกกี่รอบแล้ วฟระว่าอย่าสอนให้ ลกู เรี ยนฉันว่ า 'ตาบ้ า' เนี่ยยังบ๊ องเอ้ ย" เขาถอนหายใจก่อนจะหันไปบ่นกับมีเรย์ "แล้ วก็กลิน่ แปลกๆคล้ ายๆอะไรไหม้ ๆนี่มนั อะไรกัน? " "ปะ...เปล่านี่..." ่้ วยน ้าเสียงตะกุกตะกักก่อนจะพยายามเอ าหลังบังผลงาน (ประหลาด) ของเธอเอาไว้ มีเรย์พดู ขึนด้ ออซยืนฟั งคาแก้ ตวั ของคนตรงหน้ าสักพัก ก่อนจะ มองไปยังห้ องครัว ซึง่ ในตอนนี ้เละซะยิ่งกว่าพึง่ ผ่านสงครามมา… "พยายามจะทาอาหารอีกแล้ วสิน้าเธอเนี่ย?"
"ปะ...เปล่าสักหน่อย!!!" มีเรย์เถียงทันควัน....ก็เธอไม่ได้ 'พยายามจะ' แต่เธอทามันแล้ วต่างหาก "กะ...ก็..." แต่ดเู หมือนจะเถียงไม่ขึ ้นอยูด่ ี.. "เฮ้ อ..มาๆฉันจัดการเองดีกว่า เธอไปนัง่ เล่นกับลูกรอไป ไม่งนมี ั ้ หวังไม่ได้ กินข้ าวเย็นกันแน่" เขาพูดก่อนจะวางกระเป๋ าแล้ วเดินไปทางห้ องครัว "ดะ....เดี๋ยวสิ..." มีเรย์ชะงักเล็ก๋ น้ อย "นายเพิง่ ทางานมาเหนื่อยๆไม่ใช่เหรอ...ฉะ..ฉันอยากให ่้นายพักนะ.." "งันวั ้ นนี ้ไปกินข้ าวที่ห้างกัน" "ง่า........." มีเรย์ได้ ยินคนตรงหน้ าพูดกลับมาทาให้ ตวั เธอถึงกับลาก เสียงยาว.. "ไม่มีข้อโต้ แย้ งใช่มย?" ั ้ เขาถามเพื่อความแน่ใจ "กะ....ก็ได้ ..." "เย้ ....ไปกินข้ าวนอกบ้ าน" วิริยาร้ องขึ ้นอย่างดีใจก่อนจะวิ่งวนไปรอบๆพ่อของตน "โอเคงันไปอาบน ้ ้าเปลีย่ นชุดกันก่อนเลย ฉันขอนัง่ พักซักครู่ " “อะ..อืม”
เป็ นแบบนี ้ไปได้ นะ...มีเรย์คิดอย่างเหนื่อยๆ ปกตกแล้ วคนระดับประหยัดชนอย่างออซไม่มีทางพามาหาที่เ ปลืองเงินเป็ นแน่ นอกซะจากจะพยายามตัดปั ญหาแบบง่ายๆ แทนที่ตวั เธอจะช่วยให็เขาหายเหนื่อยกลับทาให้ เหนื่อย กว่าเดิมซะงัน.. ้ "ไม่ต้องคิดมากไปหรอกน่าฉันแค่เห็นว่าพวกเราไม่ได้ มา เที่ยวห้ างนานแล้ วเลยพามาเดินเล่นกันซักหน่อย น่ะ" เมื่อเห็นมีเรย์ทาหน้ าเครี ยดๆเขาจึงเดินไปกระซิบข้ าง หูเธอ "พ่อคะ....นัน่ ตุ๊กตาหมีตวั โตละ..." วิริยาพูดขึ ้นพร้ อมกับชี ้ไปยังตุ๊กตาหมีตวั ใหญ่ที่จั ดแสดงอยูบ่ ริ เวณกลางลานทรงกลม "อะ...อย่ามาทาเป็ นอ่านใจฉันออกสิ!!" หญิงสาวพูดขึ ้นด้ วยสีหน้ าแดงก่า เขาแกล้ งทาเป็ นเมินทีมีเรย์พูดก่อนจะหันไปคุยกับลูกส าวของเขา "เห..ตัวใหญ่ใช่เล่นนะนัน่ อยากได้ หรอลูก?"
"ไม่เอาอะ...วิริยามีพอ่ คนเดียวก็พอแล้ ว..." เด็กสาวพูดอย่างยิ ้มๆ "นะ...นี่นายอย่าทาเป็ นเมินฉันนะยะ.." เสียงของมีเรย์แทรกตามหลักมาอย่างช้ าๆ "อ่าจ้ าๆ.." เขาพูดกับลูกตัวเองก่อนจะหันไปเคลียกับคุณภรรยาต่อ "เมินอะไรหรอ?"
"เมื่อกี ้หนีไปคุยกับลูกเห็นๆเลย..." มีเรย์หน้ าบุย่ เล็กน้ อย "เห..ก็ลกู เรี ยกฉันก็ต้องไปคุยกับลูก แล้ วมันผิดยังไงหรอ?" "ปะ...เปล่านี่" มีเรย์ตอบเสียงค่อย... "เอาเป็ นว่าไปหาร้ านอาหารกินข้ าวกันก่อนละกันนะ"
@ร้ านอาหาร
ณ ร้ านอาหาร...ปกติแล้ วทังเธอและออชจะไม่ ้ คอ่ ยมากินข้ า วนอกบ้ านสักเท่าไหร่ แต่ก็พอจะเรี ยกร้ านอาหารสไตล์อิตาเลีย่ นนี่ได้ เหมือน กันนะว่าเป็ นร้ านประจาของเขาทังคู ้ ก่ ็ไม่ผิดนัก "นี่นาย...ไหวแน่นะ?" ..ก็คราวที่แล้ วที่มากินกัน ชายหนุม่ ตรงหน้ านี่แทบน ้าตาไหลเป็ นเลือดเลยนี่นา.. "ไม่เป็ นไรหรอก ได้ เงินเดือนเพิ่มนิดหน่อยน่ะ แถมนานๆครัง้ ด้ วย" "อะ..อืม....งันวิ ้ ริยาอยากกินอะไรก็บอกปะป๊ าได้ เลยน ะ เห็นว่าจะเป็ นเจ้ ามือละ" "พ่อค่ะ วิริยาอยากกินข้ าวผัด" เธอถามขึ ้นพร้ อมกับชี ้ไปยังเมนูคณ ุ หนูตรงหน้ า
"จ้ า อยากกินอะไรบอกได้ เลยจ้ า" เขาบอกลูกสาวก่อนจะหันไปสัง่ อาหารกับบริ กรพลางคิดในใ จ 'ปกติมีอะไรที่ตไู ม่ต้องเลี ้ยงด้ วยหรอฟระ..' "ว่าแต่ช่วงนี ้งานเป็ นไงบ้ างละนี่....." หลังจากบริ การเอาอาหารมาส่งมีเรย์ก็ใช้ มีดหัน่ เนื ้อเ ข้ าปากช้ าๆพลางถามคนตรงหน้ า "ก็เรื่ อยๆเหมือนเดิมนะแล แต่เนื่องจากตอนนี ้กลายเป็ นพนักงาน'โคตร'ดีเด่นที่แท บจะไม่ลาแล้ วก็อยูม่ าโค ตาระนาน เขาเลยจะขึ ้นเงินเดือนให้ นะ่ " "นัน่ สินา...." มีเรย์พดู ขึ ้นก่อนจะเงียบลงเล็กน้ อย "ออซ ฉันว่าฉันจะหางานพิเศษทาละ..." "งานอะไรล่ะ? สายลับ นักฆ่า มือปื น?" "ดะ...เดี๋ยวสิ ไหงฉันมีแต่งานประเภทนันละ!!” ้ "ก็เห็นเธอบอกจะทางานพิเศษทีไรไม่เห็นจะทางานปกติได้ ซักครัง้ น่ะสิ" "บ้ า!! เรื่ องพวกนันฉั ้ นเลิกทาไปนานละยะ..." เธอตอบด้ วยสีหน้ าอายๆ "แหม..ถึงบอกว่าเลิกทาไปนานแล้ วแต่จริ งๆก็ยงั ชานาญอย ู่ ่่ ใช่มั้ ยล่า" "เห...หรื อว่าคุณสามีอยากลอง?" เธอถามอย่างยิ ้มๆ "แหมถ้ าฉันร่วงไปแล้ วใครจะหาเงินเลี ้ยงครอบครัวล ่่ ะ? หึห"ึ "ป๊ าวว....ก็แค่อยากให้ คณ ุ ได้ พกั ร้ อนบ้ างเท่านันเอง ้ " "ไม่ดีม้างงง เดี๋ยวจะเสียสถิติไม่ลางานติดกัน2ปี พอดี" "ค่าๆ....” เธอพูดพร้ อมกับหัวเราะหน่อยๆ "ว่าแต่วิริยา จะกินมูมมามไปถึงไหนกันนี่ ปากเปื อ้ นหมดแล้ วนะ" หญิงสาวพูดขึ ้นพร้ อมกับเช็ดปากให้ ลกู สาวของตน
"แหม..ลูกกินก็แค่เปื อ้ นปาก แต่แม่ทาอาหารนี่เละทังครั ้ วเลยน้ า" "ดะ...เดี๋ยวเถอะ....นายนี่มนั ...." หญิงสาวร้ องขึ ้นด้ วยสีหน้ าแดงระเรื่ อ "อ่าจ้ าๆไม่แซวแล้ วก็ได้ …แล้ วก็นะวันอาทิตย์ฉนั ว่าจะ พาลูกไปเที่ยวสวนสนุกแหละ" "แหม...ดูทา่ ช่วงนี ้คุณเอริ ออสจะอู้ฟจู่ งั นะค่ะ. .." "อู้ฟบู้่ าอะไรล่ะ แค่คา่ เทอมเจ้ านนท์ฉนั ก็แถบจะควักเนื ้อจ่ายอยูแ่ ล้ วแ ท้ ๆ แค่อยากพาลูกเที่ยวเท่านัน้ แหละ" "ค่า...พ่อคนดี...." เธอตอบอย่างยิ ้มๆ "แต่ก็ดีเหมือนกัน....วิริยายังไม่เคยไปด้ วยสิ" ...."เอ๋? อะไรคือสวนสนุกเหรอค่ะ?" วิริยาถามชายหนุม่ ตรงหน้ าอย่างสงสัย "ก็ที่ๆเต็มไปด้ วยเครื่ องเล่นน่ะลูก" "เห.....น่าสนุกจังเลย วิริยาอยากไปจัง" "รอวันอาทิตย์ละกันน้ ะ" "ค่า......." @บ้ าน
"เฮ้ อ.....ถึงสักที..." มีเรย์ถอนหายใจเล็กน้ อย ในที่สดุ เธอก็กลับมาถึงบ้ านจนได้ "วิริยาท้ องแน่นไปหมดแล้ วละค่าาาา" เด็กสาวกล่าวขึ ้นอย่างยิ ้มๆก่อนจะล้ มตัวนอนลงบนโซฟา
"ว่าแต่เห็นพูดถึงเจ้ านนทร์ ตอนนี ้เป็ นไงบ้ างแล้ วละ..." หญิงสาวถามขึ ้นเป็ นเชิงสงสัย "ไม่ได้ ติดต่อมานะ น่าจะเรี ยนหนักแหละ" "แหม..ฉันเองก็อยากย้ อนกลับไปเป็ นเด็กนักเรี ยนเหมือน กันน้ า..." มีเรย์พดู พลางลูบหัววิริยาที่นอนหลับอยูบ่ นตักช้ าๆ "โหย ต้ องย้ อนตังกี ้ ่ปีล่ะนัน่ .." "เดี๋ยวเถอะ...มะ...ไม่กี่ปีเองมัง...” ้ "อย่าให้ ฉนั พูดเลย ตอนนี ้ต่อให้ กลับไปใส่ชุดนักเรี ยนก็ไม่มีใครดูออกหรอ ก!!" เธอกล่าวอย่างมัน่ ใจ(มัง)้ "จะขึ ้นเลข3แล้ วแท้ เนี่ยน้ าาาาาาาาาาาา?" "อะ....เอาน่า!!!" "เบาๆหน่อย วิริยาหลับแล้ ว.." "อ๊ ะ...." หญิงสาวเหมือนรู้สกึ ตัวได้ ก็คอ่ ยๆหรี่ เสียงลงเล็กน้ อ ย.. "เหนื่อยจังเลยน้ อ...." เธอกล่าวอย่างตัดเพ้ อ...สุดท้ ายก็ยงั ทาอาหารไม่เป็ นส ่ิ นะ "อืม..เอาเป็ นว่าเดี๋ยวฉันอุ้มลูกขึ ้นไปห้ องแล้ ว...ข อตัวไปอาบน ้านอนก่อนแล้ วกันนะ" หญิงสาวแทบไม่ได้ ฟังพูดของชายหนุม่ ข้ างๆเลยสักนิดใบห น้ าของเธอค่อยๆเอนไปซบกับไหล่ของเขาเบาๆ "ขออยูแ่ บบนี ้ก่อนไม่ได้ เหรอ?" “เคยขัดใจเธอได้ ที่ไหน?” "ฮะๆ....รักนายจัง..." "เหมือนกันแหละยัยบ๊ องเอ้ ย" "เอาเป็ นว่าเดี๋ยวฉันอุ้มลูกไปนอนที่ห้องก่อนนะ"
"จากนันก็ ้ เจอกันบนห้ องน้ ะ" เขากระซิบเบาๆข้ างหูมีเรยฺ์ ทันทีที่ได้ ยินดังนัน้ เด็กสาวก็หน้ าขึ ้นสีเรื่ อด้ วยความอายอย่างสุดๆ.. "ตาบ้ า!!"
Fin.....
Mobile suit Tirkx Unicorn Chapter 4 : Executional Turn 12 Mana The Rapier Paladin Non The Normal Duck Yuu The Kind King Kiskie The X4 Armor Paladin Amagi Yukiko The Persona User Rosetta The Death Agent Lee The Contractor Kazumi The Heaven Guardian George The Infiltrator Suvia The Little conqueror Gawain The Tanker Homura The Mahou Shoujo Homura Magica Doban The Divine Knight Rikku The Emperor Karen The Martial Artist
Zia Peetasai The Multi Weapon Suzaku The Knight of Round Soji The Warrior Sanya The Summonner
ตูม! เสียงระเบิดสะเทือนเลือนลัน่ จากร่างของบอสดังขึ ้นพร้ อมเพลง Theme ปลุกใจไสล์ RPG และแสงสว่าง สาดส่องไปทัว่ ทังผื ้ นแผ่นดิน
"เฮ" เหล่าผู้เล่นเฮโลดีใจดังไปทัว่ ทังพวกที ้ ่ยงั มีชีวิตอยู่ พวกที่นอนตายรอเวลาเกมโอเวอร์ คนที่พงึ่ ถูกชุบชีวิต ขึ ้นมา และคนที่เกมโอเวอร์ และกลับไปเกิดมราปราการสีส้ม [สนทนา*] Spoiler
"ยินดีด้วยค่ะ" เด็กสาวคนหนึง่ ในมือถือคทาและใส่เสื ้อคลุมสีแดงเดินม าหากลุม่ ผู้พิชิตบอสที่กาลังคุยกันอยู่ Spoiler
"เธอเป็ นใครงันเหรอ" ้ มานาถาม "ฉันคือสิง่ ที่พวกเธอเรี ยกโลก" "หรื อว่าอวกาศ" "หรื อไม่ก็พระเจ้ า" "หรื อไม่ก็แก่นแท้ " "หรื อไม่ก็ทกุ สิง่ " "หรื อไม่ก็หนึง่ เดียว" "แล้ วก็ฉนั คือตัวเธอ" เด็กสาวผมหางม้ าคนนันพู ้ ดอะไรที่ฟังไม่เข้ าใจ ก่อนจะวาดคทาเป็ นวงกลมที่สลับซับซ้ อน "เอาเป็ นว่าสาหรับตอนนี ้ฉันเป็ น NPC ของ Brain burst program ที่มีหน้ าที่สง่ พวกเธอกลับบ้ านหลังเกม สิ ้นสุดลงค่ะ"
ประตูมิติเปิ ดขึ ้นตรงวงกลมนัน้ พร้ อมกับเด็กสาวที่ผายมือให้ กบั พวกคาเรน "ขอขอบพระคุณผู้เล่นที่อุตส่าห์มานะบากบัน่ เล่นจนจบไ ด ่้เป็ นครัง้ แรก สาหรับข้ อมูลเซย์ชินจานวน มหาศาลที่ได้ จากตอนเคลียร์ เ กม ทางเกมมาสเตอร์ จะส่งเข้ าสูน่ ิวโรลิงค์เกอร์ ของท่านภา ยใน 48 ชัว่ โมง" เสียงของเธอเนียนนุม่ หน้ าฟั ง แต่กลับได้ ยินไปทังโลกของเกมนี ้ ้โดยที่ไม่มีใครรู้สึ กว่าเธอตะโกนอยูเ่ ลย "....แล้ วพบกันในเกมหน้ า ถ้ าหากเจอกันที่ไหนก็ทกั ทายกันบ้ างนะคะ สวัสดีคะ่ " ฟุบ ร่างของเธอเปลีย่ นเป็ นแมวสีดาก่อนจะกระโดดเข้ าพุม่ ไม ่้ไปทิ ้งไว้ เหลือแต่เพียงแต่ประตูมิติ ...
มหาสมุทธแปซิฟิกส์ 22.10 "สูบน ้าเข้ าถังอับเฉา ปรับทริ มดาลงให้ สดุ ออกห่างจากผิวน ้า" "แต่กปั ตันครับตัวเรื อจะทนไม่ไหวเอานะครับ" "ช่างมันติดต่อไปยังทัวฮาร์ เดอดานัง!" "บอกพวกเขาว่า กันดัมสี ้ แดง....อ๊ ากกก"
Mana Non Homura Karen Zia
Rosetta Doban Kiskie Yukiko Soji Sanya Suvia Gawain Rikku Suzaku Kazumi George โรงเรี ยนอนาไฮม์ ห้ องประชุมใหญ่ 22.10
หลังจากที่ทกุ คนเดินผ่านประตูมิติออกมาเครื่ องแต่งกา ยรวมถึงสภาพภายในเกมก็กลับออกมาเป็ นชุด ธรรมดาที่ใส่อ ่ี กครัง้ มันเป็ นเวลากลางดึกของคืนก่อนจะถึงวันหยุดในเทศกาลอี สเตอร์ ภายในห้ องใหญ่ที่ทกุ คนมานัดรวมกันนัง่ เล่นนัน่ เอง Spoiler
เสียงพูดคุยเกี่ยวกับเกมดังกระหึม่ ไปทัว่ ห้ อง สลับกับหัวข้ อว่าวันหยุดยาวนี ้จะไปทาอะไรกันดี Quest - คาเรน เซียร์ เฟี ยร์ ชวนไอร่าไปเที่ยวที่ร้าน และไปเยี่ยมวาเรนกับไคล์น - โดบันกับเคียว ช่วยกันตัดสินใจเรื่ องการใช้ KX system หรื อจะทาลายมันดี - นนท์ มานา ยู กลับบ้ านที่โลก - โฮมุระอยูโ่ รงเรี ยนคนเดียว - ยอดชวนคาสุมิไปเยี่ยมไมท์และครูฝนที่ประเทศไทย
- ริ คชุ วนโรเซตต้ าที่ไม่มีอะไรทาในวันอีสเตอร์ ให้ ไปที่ บ้ าน - ทุกคนที่เหลือกลับบ้ านในวันหยุดยาว [อิสระวันหยุดยาว*]
"ฮ้ าวววว" เด็กหนุม่ ผมทองหาวฟอดๆอยูใ่ จกลางสวนสาธารณะอย่างเหนื ่่อยๆ สุดท้ ายเมื่อวานก็นอนน้ อยตามเคยเฮะเรา... "มาก่อนเวลาตังสิ ้ บห้ านาทีเฮะ" ริ คคุพดู พลางมองไปที่นาฬิกาข้ อมือของตน ..นานๆทีเลิกเล่นเกมแล้ วออกมาเที่ยวอาจจะดีกว่าบ้ างจ ริ งๆแฮะ..เขาคิดในใจพลางมองไปที่ท้องฟ้าอย่าง เหม่อลอ ย
โรเซ็ตต้ ายืนพิงกาแพงอยูบ่ ริ เวณหน้ าห้ องน ้าสาธารณะ. ..เธอเดินเข้ าๆออกเพือ่ ล้ างหน้ าเป็ นรอบที่สามแล้ ว ... ...ไม่เป็ นไรน่าไม่มีอะไรหรอก.... เธอสะบัดหน้ าเพื่อไล่เรื่ องที่เกิดขึ ้นในวันนันออกไ ้ ปจากหัวของเธอ
"หืม..." โรเซ็ตสังเกตเห็นคนคุ้นเคยเดินมานัง่ อยูก่ ลางสวนสาธา รณะ "อะ มะ มาแล้ วเหรอ " เธอพยายามเช็คเสื ้อผ้ าแถมยังเอากระจกมาส่องหน้ าตัวเอ งอีกด้ วย
"เฮ้ อ.......มันจะแปลกรึเปล่านะที่ออกมากันแค่สองคน.." ริ คคุพดู ราวกับบ่นกับตัวเองฟั ง.....เจ้ าฮายะอยูด่ ๆี ก ่็ บอกติดธุระมาไม่ได้ ซะแบบนัน... ้ แถม.... ทันทีที่คิดถึงเรื่ องวันนัน..ท ้ าไมกันนะ..หน้ าของเขา มันต้ องร้ อนขึ ้นเรื่ อยๆแบบนี ้ซะทุกที..
..หลังจากนันก็ ้ เข้ าหน้ ารุ่ นพี่ไม่คอ่ ยติดเลย..นี่เร าเป็ นอะไรไปเนี่ย... เด็กหนุม่ พยายามสบัดหัวไปมาให้ ภาพเมื่อวันนันหลุ ้ ดออ กจากจิตใต้ สานึกของตนให้ ได้
ยังไม่เห็นซินะ? หญิงสาวคิดเมื่อเห็นรุ่นน้ องยังคงเหม่อลอยไม่ตา่ งจาก เดิมนัก.. เอาไงดีๆ? นี่ชนต้ ั ้ องเข้ าไปทักเอง? เอางันก็ ้ ได้ !! เมื่อตัดสินใจอย่างแน่วแน่ได้ แล้ วเธอก็เดนตรงไปทางชา ยหนุม่ ทันที...
"ระ ริ ค..."
ทันทีที่เขาหันไปตามเสียงเรี ยกของคนที่แสนคุ้นเคยนั ้ น..... ภาพเบื ้องหน้ าที่เขาเห็นส่งผลให้ เด็กหนุม่ ถึงกับติดส ตันไปชัว่ ขณะเลยทีเดียว..
"........" "ระ...รุ่นพี่?" สายตาของริ คทุ าให้ คนถูกมองหน้ าขึ ้นสีอย่างชัดเจน.. "เอ่อ..." "พะ พูดอะไรบ้ างซิ...." โรเซ็ตโบกไม้ โบกมือลองเรี ยกสติคนข้ างหน้ า "ปะ...เปล่าฮะ...." เด็กหนุม่ เริ่ มพูดจาตะกุกตะกักเล็กน้ อย ราวกับทาตัวไม่ถกู "..คะ...แค่ตกใจนิดหน่อย..." "เพิ่งเคยเห็นรุ่นพี่ใส่ชุดแบบนี ้..." "กะ ก็มนั ...ชุดแบบนี ้ไม่คอ่ ยมี มันก็ต้องเก็บไว้ ใส่ตอนที่สาคัญๆซิ..." นะ นี่ชนพู ั ้ ดอะไรออกไปเนี่ย....เธอนิ่งไปเล็กน้ อย..เพร าะเธอไม่คอ่ ยอยากยอมรับว่าวันนี ้สาคัญกับเธอจริ งๆ ในหลายๆเรื่ อง "วันสาคัญ...?" ริ คจ้ องมองไปที่คนตรงหน้ าอย่างงๆเล็กน้ อย "ก็...วันนี ้วันเกิดชันน่ ้ ะ..." โรเซ็ตพูดเบาๆ... "หะ...เห...?" ริ คคุเอ่ยขึ ้นอย่างประหลาดใจ.. "...แล้ วแบบนี ้ไม่เป็ นไรอะแน่หรอฮะ....?" "อุสา่ ห์เป็ นวันสาคัญของรุ่นพี่แท้ ๆ...แต่ต้องมาซื ้อข องกับผมแบบนี ้?" เด็กหนุม่ ทพูดเป็ นเชิงรู้สกึ ผิดเล็กน้ อย...ความจริงถ ่้าบอกกันซะตังแต่ ้ เนิ่นๆเขาคงยกเลิกนัดให้ เธอได้ อยู่ แล้ ว
"ช่างมันเถอะน่า...ได้ มาเที่ยวในวันเกิดก็ดีออกนะ" โรเซ็ตเอ่ยขึ ้นเบาๆ.. "ลุง ลอยร์ นะ่ ไม่สนใจเรื่ องพวกนี ้อยูแ่ ล้ ว..ส่วนคนที่เคยไ ปเที่ยวกันบ่อยๆก็ไม่ ได้ อยูท่ ี่นี่ จะชวนคนอื่นมา เที่ยวเป็ นเพื่อนก็ไม่เห็นแปลกหนิ" หญิงสาวยิ ้มกับรุ่นน้ อง "งะ...งันเหรอฮะ" ้ ริ คยิ ้มเป็ นเชิงโล่งใจเล็กน้ อย....จะว่าไงดีละ..เขาไ ม่คอ่ ยชอบรมกวนเวลาของครอบครัวคนอื่นอยูแ่ ล้ วด้ วย... ....ครอบครัวงันเหรอ....คิ ้ ดถึงจังนะ..
"เอาละ...ริ คๆตัดสินใจแล้ ว..." เด็กหนุม่ พูดพลางลุกขึ ้นยืน "วันนี ้นอกจากซื ้อของแล้ ว..เราไปเที่ยวกันให้ สนุกเนื่ องจากเป็ นวันเกิดรุ่นพี่กนั เถอะฮะ" "กะ ก็แค่วนั เกิดน่า...." เธอตอบตะกุกตะกัก... "งันไปกั ้ นเลยนะ..." "โอส!" ริ คตอบรับอย่างยิ ้มๆพลางเดินนาหน้ าหญิ งสาวไป "จะว่าไป...รุ่นพี่ร้ ูจกั เซคเตอร์ ..เนโอคูลล่อนรึเปล่ าฮะ?" "เห็นเจ้ ากาเวนมาโม้ ให้ ฟังบ่อยๆว่าสวยมากเลย" "ผมได้ ขา่ วมาว่าช่วงนี ้เขาจัดเทศกาลคานิวลั นะฮะ.." ริ คคุพดู พลางหยุดคิดเล็กน้ อย "รู้จกั น่ะรู้จกั .....แต่ไม่เคยไปหรอกนะ..." โรเซ็ตถอนหายใจ... "พวกเซคเตอร์ ทอ่ งเที่ยวมันเสียเงินเยอะนะ..."
"เห...ไม่เป็ นไรหรอกฮะ...." "ช่วงเทศกาลก็จริ ง...แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันแพงเกินไปหรอ กฮะแถมเราแค่ไปเที่ยวกันเฉยๆเอง" ริ คคุพดู อย่างยิ ้มๆ "อีกอย่าง...วันนี ้เป็ นวันสาคัญของรุ่นพี่....ริ คๆเลี ่้ยงเอง!" "เอ๊ ะ!!? จริ งซิ" โรเซ็ตถามอยากแปลกใจ เรื่ องเงินๆทองๆมันไม่คอ่ ยจะเอาแน่เอานอนไม่ได้ ซะด้ ว ย "นายจะเลี ้ยงชันจริ ้ งๆ เหรอเนี่ย...แปลกจังนะ" "นัน่ สิน้า......" ริ คคุลากเสียงยาวเป็ นเชิงล้ อเล่น ...ยังไงซะเรื่ องเงินเก็บนี่เขาก็พอมีอยูบ่ ้ างละนะ.. คงไม่นา่ เป็ นห่วงเท่าไหร่ละมัง.... ้ "งันริ ้ คๆขออะไรรุ่นพี่อย่างนึงได้ มยฮะ?" ั้ "ขออะไรอย่างนึง?..." "ว่ามาซิ" เธอถามต่ออย่างว่าง่าย "อืม...." "วันนี ้ทังวั ้ นรุ่นพี่ต้องทาตามคาขอของผม เป็ นไง?" เขาตอบกลับอย่างยิ ้มๆ... "..." โรเซ็ตอึ ้งไปสักครู่ ..ขอเสนอมันค่อนข้ างที่จะ.... ไม่เป็ นไรหรอกมัง...ริ ้ คคงไม่ทาอะไรแปลกๆหรอกมัง... ้ "อะ เอ่อ....แค่ครึ่งวันได้ มย?" ั้ เธอต่อรองออกมา "บูๆ่ ~~~~~" "ไม่ได้ ....!!" เด็กหนุม่ ยื่นคาขาดในทันที
"อะ..." โรเซ็ทชะงักไปเล็กน้ อย... แต่วา่ ความอยากไปของเธอจะชนะเสียนี่ "เอ้ า!! ก็ได้ แค่วนั นี ้วันเดียวเท่านันนะ!!" ้ "หึ" เธอพูดเสร็ จก็สะบัดหน้ าหนีก่อนที่จะเดินนาออกไป "อุบ...." ริ คคุกมุ ท้ องในทันทีพร้ อมกับพยายามอดกลันเสี ้ ยงหัวเร าะเอาไว้ ..แต่ก็ไม่ไหวเฮะ.... "คิคิ....." ตึก...เสียงกระแทกเท้ ากับพื ้นดังขึ ้น "หัวเราะอะไรยะ!!?" ".....ฮะๆ" "ไม่มีอะไรหรอกฮะ..." ริ คคุพดู พลางส่ายมือไปมา... "แค่ร้ ูสกึ ว่าวันนี ้รุ่นพี่ดเู หมือนเด็กๆเท่านันเ ้ อง...." "....เหมือนเด็กๆ?" ...หน้ าของหญิงสาวแดงขึ ้นเล็กน้ อยก่อนจะสะบัดหน้ ากลั บไป "เชอะ ไปได้ แล้ วมันเสียเวลานะ" เด็กหนุม่ ไม่พดู อะไรได้ แต่มองด้ านหลังของคนตรงหน้ าอย ่่ างยิ ้มๆ..พร้ อมกับเดินตามเธอไป . . . ..
เซคเตอร์ เนโอคูลล่อน เป็ นเซคเตอร์ ทอ่ งเที่ยวที่ถูกจัดตามรูปแบบของเวนิช เมืองที่มีอยูจ่ ริ งบนพื ้นโลก ประกอบด้ วยพื ้นน ้ามากกว่า 70% และสถาปั ตยกรรมโดยรวมเหมือนจะพยายามคงสภาพให้ เหมือนเ วนิช มากที่สดุ ที่อยูอ่ าศัยและร้ านอาหารจึงเป็ นบ้ านแนวเก่าๆแทบทัง้ หมด
รวมถึงการเดินทางที่ต้องใช้ กอนโดลา ที่เป็ นพาหนะเอกของที่นี่..
"หวา....สวยกว่าที่เจ้ ากาเวนโม้ ให้ ฟังเยอะเลยนะเนี ้ย. ." ริ คคุพดู พลางมองไปที่วิวทิวทัศน์โดยรอบ ผมสีทองปลิวไสวไปตามสายลมเย็นๆ "นันซิ ้ นะ...สวยจริ งๆ..." เธอมองภาพที่เห็นอย่างช้ าๆ...เป็ นสถานที่ๆเธอหาโอกาส จะมาได้ ยากจริ งๆ "....เอ..จะไปไหนดีน้อ..." เขาพูดพลางหันมอซ้ ายขวาไปมา จะว่าไปถึงที่นี่จะเป็ นเซคเตอร์ ท้องเที่ยวก็เถอะ..แต ่่ ร้ ูสกึ ว่าจานวนคนมันจะมากกว่าที่เขาคิดไว้ เยอะมาก.. ..เพราะมีงานเทศกาลคานิวลั สินะ...แถมยังเป็ นช่วงวันห ยุดเอง... บรรยากาศโดยรอบนอกจากจะฝูงชนที่หลัง่ ไหลมาเที่ยวเป็ น จานวนมาก ยังมีกลุม่ คนที่สวมหน้ ากาก
ประหลาดๆเดิมไปมาตามถนนอีก ... ".....น่าสนุกจังเลยนะฮะ...รุ่นพี่เราไปดูตรงนันกั ้ น. ..:" ริ คคุพดู พลางชี ้ไปยังร้ านขายหน้ ากากที่อยู่ถดั ไปไม่ไ กลมากนัก "หน้ ากาก....อืม....ก็ดีนะ แต่คนเยอะแบบนี ้..เดินยากจริ ง" โรเซ็ตพึมพา ก่อนจะชนเข้ ากับกับไหล่ของฝูงชนจนทาให้ ตวั เธอถึงกับเ สียสูญ ... ...ทาไมคนมันเยอะแบบนี ้เนี ้ย.... หมับ... ริ คคุยื่นมือไปจับหญิงสาวข้ างๆที่เริ่ มเสียหลักกลางฝ ู่ งชนที่แน่นขนัด... "เดินลาบากจริ งๆด้ วยสิ...." "ไม่เป็ นอะไรนะฮะ..รุ่นพี?่ .."
"อะ...อืม...ตะ..แต่แบบนี ้มัน..." โรเซ็ตตกใจเล็กน้ อยที่อยูๆ่ ก็โดนจบมือแบบไม่ทนั ตังต ้ ่ัว .. แต่เวลาแบบนี ้มันก็นะ.. "งันก็ ้ ช่วยเดินนาด้ วยนะริ ค.."
"ฮะ...หน้ ากากแปลกๆเต็มไปหมดเลยฮะรุ่นพี่..." ริ คคุพดู อย่างตื่นเต้ นเป็ นเด็กๆ ก่อนจะหยิบหน้ ากากประหลาดๆมาสวมพลางหันไปทางรุ่นพี่. .. "อันนี ้เป็ นไงบ้ างฮะ" "อุ๊บ" "ฮ่าๆ ทาไมชันรู ้ ้ สกึ มันตลกแฮะ ฮ่าๆ" โรเซ็ตหัวเราะเพราะรุ่นน้ องของเธอดันเลือกหน้ ากากที่ ตัดกับสีผมของตัวเองจนดูไม่ได้ "ง่า......." ริ คคุพดู พลางส่งหน้ ากากแถวๆไปให้่ รุ่นพี่ที่ยิ ้มระรื ่่ นข้ างๆ "รุ่นพี่ใส่บ้างเลยๆ"
เธอรับหน้ ากากที่ริคยื่นมาก่อนที่จะสวมดูบ้าง "ดูเป็ นไง? "
แชะ.... เสียงกดชัตเตอร์ ดงั ขึ ้นทันทีหลังจากที่เธอหันมา พร้ อมกับเด็กหนุม่ ผมทองที่ถือกล้ องดิจิตอลในมืออย่าง ยิ ้มๆ "ดะ เดี๋ยวซิ!!? " หญิงสาวรี บถอดหน้ ากากที่ตวั เองสวมอยูท่ นั ที "นะ นายจะถ่ายรูปทาไมเนี่ย!! เอากล้ องมานี่เลย" เธอพยายามยื่นมือไปแย่งกล้ องออกมา..รูปน่าอายแบบนัน้ จะให้ คนอ่นเห็นไม่ได้ เด็ดขาด!!
ริ คคุยกกล้ องยกขึ ้นหมุนไปมาเพื่อหลบมือของหญิงสาวตรง หน้ าอย่างสนุกสนาน "ไม่ได้ หรอกฮะ....วันนี ้รุ่นพี่ต้องเชื่อฟั งผมไม่ใช่ห รอ" "กะ...ก็ได้ " หญิงสาวได้ แต่ยอมอีกฝ่ ายอย่างโกรธๆ...เพราะสัญญาก่อน หน้ านี ้ทาให้ เธอขัดเขาไม่ได้ จริ งๆ "ฮะๆ...งันวั ้ นนี ้ผมจะถ่ายรูปรุ่นพี่เยอะๆเลยละกัน..." เขาพูดอย่างยิ ้มๆ... "นายนี่มนั ...." "จะเอาพวกนันไปท ้ าไมกัน?" เธอถามอย่างสงสัย "ฮะๆ....ความจริ งริ คๆชอบถ่ายรูปนะ..." เขาตอบคนตรงหน้ าอย่างสบายๆ แต่ดอู อกจะโม้ ๆมากกว่าแหะ...
"โม้ !!!" "ชันเพิ ้ ่งเคยเห็นนายถือกล้ องเนี่ยแหละ" โรเซ็ตตอบกลับอย่างไม่เชื่อ "ชิ...." ริ คคุทาหน้ าบุ้ยเล็กน้ อย รุ่นพี่ดนั รู้ทนั ซะงัน... ้ "แบบว่า......" ริ คคุพยายามหาข้ อแก้ ตวั แต่ดเู หมือนอยูด่ ีๆใบหน้ าของเ ขาก็ร้อนขึ ้นซะอย่างนัน.. ้ ...จริ งอยูท่ ี่เขาเตรี ยมกล้ องมาถ่ายช่วงเวลาเที่ยวขอ งวันนี ้...แต่ทาไมเขาถึงหาเหตุผลที่หยิบมันขึ ้นมาถ่า ยไม่ได้ นะ.. โรเซ็ตจ้ องตารุ่นน้ องอย่างสงสัย "นายจะเอารูปชันไปท ้ าไมกันห๊ าาาา? เธอลากเสียง "มะ....ไม่ร้ ูสฮิ ะ...." ริ คคุตอบเสียงแห้ งๆ... ..ทาไมเราถึงตอบไม่ได้ กนั แฮะ....บ้ าจัง... "ช่างเถอะ...." โรเซ็ตพูดเป็ นเชิงตัดบทหลังเด็กหนุม่ ตรงหน้ าเริ่ มตอบ คาถามไม่ได้ ก่อนจะหยิบหน้ ากากอีกอันนึงออกมา ก่อนที่จ ะเอาใส่กระเ ป๋ าๆ "เลี ้ยงให้ ด้วยละกันนะ" เธอยิ ้มให้ กบั เขาก่อนที่จะเดินนาไปอีก "ระ...รอก่อนสิฮะรุ่นพี่" เด็กหนุม่ พูดจากอย่างตะกุกตะกักพร้ อมกับร้ อนรนรี บจ่า ยเงินให้ เจ้ าของร้ านจะจะวิ่งตามเธอออกไป "แล้ วไปไหนต่อดีละ่ ?" โรเซ็ตถามขึ ้นเมื่อเด็กหนุม่ เดินตามมาทัน "รุ่นพี่อยากไปไหนต่อดีละฮะ" ริ คคุพดู พลางดึงแผนที่ออกมากางดู พร้ อมเขยิบไปให้ คนตรงหน้ าดู
"เห็นว่ามีนงั่ เรื อด้ วยใช่มี่ย?" โรเซ็ตถามพร้ อมกับเข้ าไปดูแผนที่ใกล้ ๆ "กอนโดลานะเหรอฮะ...มิสๆิ " เขาชี ้ไปยังจุดหนึง่ ในแผนที่ซงึ่ อยูไ่ ม่ไกลมากจากตรง จุดที่เขาอยูเ่ ท่าไหร่ "เอ...อยู่ แถวๆนี ้ละฮะ..ถ้ าจาไม่ผิด..." ริ คคุพดู พลางหันไปตอบรุ่นพี่ที่เขยิบเข้ ามาดูแผนที่ไ กล้ ๆ...ก่อนจะสบตากับ เธอโดยที่ใบหน้ าห่างกันไม่กี่คืบ .. "เอ่อ....กะ...ไกล้ ไปแล้ ว..." โรเซ็ตขยับหน้ าออกมาเล็กน้ อยก่อนที่จะพูดต่อ
"งันก็ ้ ช่วยพาไปหน่อยนะ" โรเซ็ตพยายามเดินออกห่างริ คไปอีกครัง้ ....ทาไม ทุกๆครัง้ ที่อยูใ่ กล้ เขาหัวใจของเธอเต้ นแรงขึ ้นทุกที กันนะ “ขะ...ขอโทษฮะ...” ริ คคุเผลอพูดออกไปอย่างงงๆ...นี่เราพูดขอโทษทาไมหว่า .... กว่าจะรู้ตวั อีกทีใบหน้ าตัวเองก็แดงขึ ้นเล็กน้ อยซะแล ่้ว...
. . . .
.
.
.
.
.
"เอ....มันน่าจะแถวๆนี ้ละฮะ..." ริ คคุพดู พลางเดินวนไปมาเล็กน้ อย..ตอนนี ้พวกเขาทังสอ ้ งมาถึงบริ เวณท่าเรือที่สาหรับขึ ้นกอนโดลาแล้ ว จุดเด่นที่สาคัญที่ทาให้ เซคเตอร์ นี ้มีเหล่าผู้คนมากม ายที่ต้องการมาเที่ยว ...อีกหนึง่ อย่างก็คงเป็ นการ ล่องเรื อนี่ละนะ.. "รุ่นพี่ฮะดูสมิ ีเรื อเต็มไปหมดเลย.." ริ คคุพดู อย่างตื่นเต้ น พลางมองไปที่บริ เวณจอดเรื อที่มีให้ เลือกหลายสิบลา
"อืม....อยากลองขึ ้นดูจงั เลย.." โรเซ็ตพึมพา "แต่มนั คงแพงหน้ าดูนะ แหะๆ" เธอบ่นเล็กน้ อย "...นัน่ สินะฮะ...." ริ คคุพดู อย่างยิ ้มๆ ก่อนจะจับมือคนข้ างๆเดินไปที่บริ เวณเรื อในทันที
"ไหนๆก็มาแล้ ว...ถ้ าไม่ขึ ้นนี่ก็แย่เลยนะฮะ.." "มันจะไม่รบกวนนาย..จริ งๆใช่มย?" ั้ หญิงสาวถามอย่างลังเล "..เอาน่า...วันนี ้เป็ นวันเกิดรุ่นพี่นี่ฮะ..." เขาตอบอย่างยิ ้มๆ "อีกอย่างผมเองก็อยากลองขึ ้นกอนโดลาดูสกั ครัง้ เหมือนก ่ัน.." "อื ้ม!!" เธอตอบด้ วยแววตาสดใสเหมือนเด็กๆ "ถ้ างันก็ ้ ช่วยจัดการให้ ด้วยล่ะ" ริ คคุเดินเข้ าไปคุยกับอุนดีเน่ไม่ไกลมากนักก่อนจะเรี ยกโรเซ็ตเดินเข้ ามาหา.. หญิงสาวผมชมพูยิ ้มรับทังสองอย่ ้ างน่ารักพร้ อมกับโค้ ง ให้ เล็กน้ อย "สวัสดีคะ่ ฉัน มิซุนาชิ อาคาริ เพิ่งจะได้ เป็ นอุนดีเน่เต็มตัวใหม่ๆ...ยังไงก็ ขอฝากตัวด้ วยนะค่ะ" เธอพูดอย่างยิ ้มๆพลางยื่นมือไปให้ โรเซ็ต โดยที่ริคคุกระโดดขึ ้นกอนโดลานาไปก่อนแล้ ว
"ขะ ขอบคุณค่ะ.." หญิงสาวๆค่อยก้ าวขึ ้นเรื ออย่างระวัง ความโคลงของเรื อทาให้ เธอเสียการทรงตัว "ว๊ าย!!" ควับ.... ริ คคุยื่นมือคว้ าเข้ าที่ข้อมือของคนตรงหน้ าได้ อย่างท ่ันท่วงทีก่อนจะดึงเข้ ามาให้ ตวั เองเพื่อไม่ให้ หญิงสาว ตรงหน้ าตกน ้า..
"ปะ..เป็ นอะไรมัยฮะรุ ้ ่นพี่..." ริ คคุถามขึ ้นเสียงค่อยใบหน้ าของทังคู ้ แ่ ทบจะชนกันอยู ่่ แล้ ว "...." คนที่โดนช่วยเอาไว้ ทาตัวไม่ถกู ...การอธิบายนันอาจจะ ้ ยาวนานแต่สงิ่ ที่เกิดขึ ้นทังหมดนั ้ นเร็ ้ วมาก.. รู้ตวั อีกที..เธอก็ดนั มาอยูใ่ กล้ ๆกับรุ่นน้ องคนนี ้เส ่ี ยแล้ ว "คะ คือ..." "ขะ ขอบใจนะ.." เธอพูดอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะพยายามขยับออกมาให้ หา่ งก ว่าเดิม แม้ วา่ เรื อนันจะไม่ ้ กว้ างเท่าไหร่ก็ตาม หญิงสาวนัง่ ลงก่อนที่จะพยายามหันหน้ าไปอีกด้ านเพื่อไ ม่ให้ ฝ่ายชายเห็นหน้ าของเธอ.. หน้ าที่ขึ ้นสีอย่างชัดเจน เรื อกอนโดลาค่อยๆพายออกจากท่าอย่างช้ าๆ.. หญิงสาวผมสีชมพูคอ่ ยๆบรรยายสถานที่โดยรอบอย่างเป็ นกั นเองให้ ทงสองอย่ ั้ างสนุกสนาน ริ คคุที่นงั่ ด้ านหน้ าของเรื อก็ได้ แต่หยิบกล้ องถ่ายมุ มโน่นมุมนี ้อย่างสนุกสนาน ราวกับเป็ นเด็กไปซะอย่างนัน้ "นี.่ ..คนมาเที่ยวที่นี่เยอะมัย? ้ ช่วงปกตินะ่ " โรเว็ตถามอาคาริ แล้ วปล่อยให้ ริคตื่นเต้ นกับการถ่ายภา พต่อไป "เอ...ก็พอมีบ้างละค่ะ....ถึงจะจานวนไม่เยอะเท่าช่วงง านเทศกาลก็เถอะ...." เธอตอบอย่างยิ ้มๆ.. "แต่วา่ ..ฉันเชื่อว่าถึงไม่มีงานเทศกาลทุกคนก็คงอยากม าอยูแ่ ล้ วละค่ะ " "ก็...เพราะที่นี่ก็เป็ นสถานที่ทอ่ งเที่ยวขึ ้นชื่อและ สวยงามนี่นา....." "นันซิ ้ นะ...ช่วงนี ้เธอคงเหนื่อยน่าดู..."
อาคาริ ยิ ้มรับก่อนจะก้ มลงมาพูดกับเธอเบาๆ "ว่าแต่...นัน่ แฟนสินะ่ คะ?" พูดพูดพลางหันไปทางเด็กหนุม่ ผมทองที่เอาแต่ถ่ายรูปอย ู่ ่่ ทางด้ านหน้ าของ กอนโดลา
"อะ เอ๋!!?" โรเซ็ตตกใจจนสะดุ้งก่อนที่จะค่อยๆมองหน้ าอาคาริ อย่าง งงๆ…. "ฟะ แฟน? มะ.... ไม่ใช่ๆ แค่เพื่อนน่ะ ไม่มีทางเป็ นแฟนหรอกน่า" "อะเห~~~~" เธอลากเสียงยาวเป็ นเชิงแปลกใจเล็กน้ อย.. "ขอโทษนะค่ะ ฉันคิดว่าเป็ นแฟนกันซะอีก...." เด็กสาวโค้ งให้ เล็กน้ อย
"พอดีฉนั เห็นคุณชอบหันไปมองเขาบ่อยๆ..เลยสงสัยนะค่ะ.. .แหะๆ" "กะ ก็แค่สงสัยว่าจะถ่ายภาพไปถึงเมื่อไหร่ ก็เท่านันเอง.." ้ หญิงสาวพูดพลางส่ายหน้ า….
ที่อย่างนี ้ทาไมถ่ายแต่ภาพวิวกันนะ.... แชะ... เสียงชัตเตอร์ ดงั ขึ ้นไม่หา่ งจากเธอนักเหมือนดังก่อนห น้ านี.้ .... แต่ทว่าแทนที่เด็กหนุม่ ตรงหน้ าจะโฟกัสไปที่วิวโดยรอบ ของตัวเองเหมือนทุกที เขากลับหันกล้ องมาทางที่หญิงสาวผมม่วงที่ตกอยูใ่ นสภา พเหม่อลอยโดยไม่ทนั ตังตั ้ วซะอย่างนัน.. ้ "ฮะๆ...ได้ รูปรุ่นพี่อีกรูปแล้ ว..." "อ๊ ะ!!?" "เดี๋ยวซิ!! ใครอนุญาตให้ นายถ่ายกันยะ" หญิงสาวโวยวายออกมา ..ถ่ายคนกาลังเผลอแบบนี ้แย่ที่สดุ "...เอ๋....?...." "กะ...ก็เห็นอยูด่ ีๆรุ่นพี่ก็เงียบไป...." ริ คคุเริ่ มหงอลงเล็กน้ อยหลังจากโดนคนตรงหน้ าโวยใส่.. "ก็แค่อยากให้ รุ่นพี่ร่าเริ งนะ...." "กะ ก็ไม่ได้ วา่ อะไรสักหน่อย...." "ก็แค่จะถ่ายก็เรี ยกกันบ้ างซิ..." เธอพึมพาออกมา...แต่ดเู หมือนเสียงมันจะดังพอที่ริคจะ ได้ ยิน "โอส...ไว้ คราวหน้ าริ คๆจะเรี ยกก่อนละกันฮะ..." เขาตอบอย่างยิ ้มๆ. เรื อกอนโดลาค่อยๆแล่นไปตามคูคลองอย่างเอื่อยๆ... อาคาริ คอ่ ยๆเล่าถึงประวัติของสถานที่ตา่ งๆที่สองผ่าน อย่างช่าชอง..
จนในที่สดุ พวกเขาก็มาถึงอีกฝั่ งหนึง่ ของเมืองด้ วยสีห น้ าที่เต็มอิ่มกับความสวยงามของเซคเตอร์ แห่งนี ้
"ขอบคุณมากนะคะ ที่มาใช้ บริ การของบริ ษัทเรา..." อาคาริ ยิ ้มให้ ทงสองก่ ั้ อนจะก้ มโค้ งให้ อย่างอ่อนโยน "โอส!!...ขอบคุณมากเลยฮะ...ที่นี่สวยมากจริ งๆ" ริ คคุพดู ขึ ้นอย่างร่าเริ ง.... "ขอบคุณเช่นกันนะ เป็ นอะไรที่สนุกจริ งๆ" โรเซ็ตพูดพร้ อมยิ ้มให้ กบั อาคาริ
หลังจากทังสองโบกมื ้ อลาคนตรงหน้ าแล้ วสักพักเด็กหนุม่ ก็หนั มามองรุ่นพี่ที่อยูไ่ ม่หา่ งนัก "เมืองนี ้สวยจริ งๆ..คิดแบบนันมั ้ ยฮะรุ ้ ่นพี่....ผมละช อบที่แบบนี ้จัง" "นันซิ ้ ....สวยจริ งๆ...” หญิงสาวมองเมืองอย่างชื่นชม... "ว่าแต่ตอนอยูบ่ นเรื อตอนนัน...คุ ้ ยอะไรกับคุณอาคาริ เห รอฮะ?" เด็กหนุม่ ถามเป็ นเชิงสงสัยพลางหันไปสบตารุ่นพี่ข้างๆ อย่างงงๆ "เปล๊ า~~" โรเซ็ตตอบเสียงสูง... "ไม่มีอะไรสักนิดเลย" "เห.................?" ริ คคุลากเสียงยาวพลางค่อยๆยื่นหน้ าเข้ าไปหาคนตรงหน้ า ด้ วยแววตาสงสัย
"ไหงทาหน้ าเหมือนไม่เชื่อชันแบบนั ้ นล่ ้ ะ?" หญิงสาวได้ แต่หลบสายตาของรุ่นน้ องที่พยามคะยันคะยอใ ้ ห้ เธอพูดออกมา
"อะเห...........~~~~~" ริ คคุยงั คงลากเสียงยาวเหมือนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง โดยพยายามหันหน้ าไปสบตากับหญิงสาวที่หลบหน้ าเขา อยู่ "อะ เอ่อ...." เธอได้ แต่อ ้าอึ ้งพูดอะไรไม่ออก.. "เอาเป็ นว่าเราไปดูที่อื่นกันต่อเถอะนะ" ริ คคุลงั เล็กน้ อยแต่ก็ได้ แต่ปล่อยเลยตามเลยไปเพราะเข าเองก็ไม่อยกาเซ้ าซี ้อะไรคนตรงหน้ ามากนัก "...รุ่นพี่ฮะ...ตรงนันดู ้ ทา่ จะมีอะไรด้ วยละ?" ริ คคุพดู ขึ ้นพลางชี ้ไปตรงสถานที่ไม่หา่ งจากเขาเท่าไห ร่นกั ซึง่ ตรงจุดนันมี ้ คนมุงดูอยูม่ ากมายพอสมควรเลยทีเดียว "ไปดูกนั มัยล่ ้ ะ?" หญิงสาวถามออกมา...ดูเหมือนตัวเธอก็อยากรู้เช่นกัน หลังจากผ่าฝูงคนมากมายที่ตา่ งมายืนมุงดูคนแล้ วคนเล่า ในที่สดุ ทังคู ้ ก่ ็สามารถเข้ ามาถึงจุดที่คิดว่าน่าจะเ ป็ นต้ นตอของเรื่ องได้ สาเร็ จ ด้ านหน้ าของเขาเป็ นโต๊ ะตัวเล็กๆกับกลุม่ คนจานวนหนึง่ ใส่ชุดสูทแปลกๆ มีทงชายและหญิ ั้ งอายุไม่นา่ เลย รุ่นพวกเขาไปไกลเท่าไห ร่นกั "สวัสดีคร้ าบ/ค่ะ" เสียงของชายหญิงสองคนด้ านหน้ าของพวกเขาทักขึ ้นอย่างร ่่ าเริ ง.. "ยินดีต้อนรับเข้ าสูก่ ิจกรรม Neo-KowloonTrial" "....." โรเซ็ตมองด้ วยความสงสัย.... "มันคือ?" "ถ้ ามีเรื่ องสงสัยพวกเราจะไขให้ กระจ่างเอง..." เด็กหนุม่ ตรงหน้ าตอบขึ ้นพร้ อมกับพยักหน้ า
"Neo-KowloonTrial เป็ นกิจกรรมที่จดั ขึ ้นเพื่อวางแผนโปรโมทร้ านค้ าต่างๆ ภายในเมืองแห่งนี ้ให้ นักท่องเที่ยวได้ ร้ ูจกั ...ในรูปแบบของเกม.." "กติกาง่ายๆเพียงแค่จบั คูข่ องตนเดินทางไปตามสถานที่ต่ างๆที่ระบุ...และร่วมเล่นเกมกับร้ านค้ าที่เป็ นจุด หมา ย...” “หากชนะได้ ก็จะสามารถไปที่ตอ่ ไปได้ ...แต่ถ้าแพ้ ก็จะต กรอบทันที...” "ถ้ าสามารถไปถึงเส้ นชัยได้ พวกเรามีของขวัญสุดพิเศษจะมอบให้ จากเซคเตอร์ แห่งนี !้ !" ทันทีที่ชายหุน่ คนคนพูดจบ เหล่าคนจานวนมากด้ านหลังก็สงเสียงเฮเป็ นเชิงแบ็คอัพอ ย่างสนุกสนาน "เห....เอาไงดีละฮะ...รุ่นพี?่ " ริ คคุหนั มาถามคนข้ างๆอย่างยิ ้มๆ... "ยังจะต้ องถามอีกเหรอ..?" "ของฟรี แบบนี ้มันต้ องลงแข่งอยูแ่ ล้ ว!!" หญิงสาวพูดด้ วยตาที่เป็ นประกาย "...สมกับเป็ นรุ่นพี่จริ งๆนะฮะ..." ริ คคุตอบอย่างร่าเริ งพลางหันไปที่หนุม่ สาวตรงหน้ า.. "เอาสิ...ผมเองก็คิดว่าน่านสนุกเหมือนกัน.." . . .
"โอ้ ...เป็ นอันว่าตกลงสินะ...เพราะฉะนันรบกวนทั ้ งสอง ้ ยื่นมือมาทางด้ านนี ้ด้ วยครับ" ทันที ที่ริคคุและโรเซ็ตยื่นมือไปข้ างหน้ าอย่างงงๆทันใดนั ้ นผ้ าสีแดงก็ถกู ผูกเข้ า ที่มือของทังคู ้ จ่ นทาให้ ทงั ้ สองคนไหล่แทบจะชนกันอยู่ แล้ ว..
"ต่อจากนี ้ไปห้ ามแกะผ้ านี ้ออกเด็ดขาดนะครับ นี่ถือเป็ นอีกกติกาของเกมนี.้ .." "เพราะเกมนี ้เป็ นนอกจากจะทดสอบตัวผู้เล่นแล้ ว..ยังใช้ ทดสอบความเชื่อใจ ความสามัคคีของคูข่ องตนอีก ด้ วย....." "....แบบนี ้จะต้ องทาอะไรบ้ างล่ะเนี่ย" โรเซ็ตลองขยับแขนข้ างที่ถกู ผูกดู..ผลคือมันลากแขนอีก ข้ างของริ คตามมาด้ วย "รุ่นพี่อย่าดึงสิฮะ....ทางนี ้ขยับลาบากแล้ วเนี่ย..." ริ คคุพยายามปรามคนตรงหน้ าเอาไว้ "โทษทีๆ...." "แล้ วจะต้ องเริ่ มจะตรงไหนก่อนดีละ่ เนี่ย" เธอพึมพา...เข้ ามาแข่งเพราะโดนของฟรี ลอ่ แท้ ๆ "เอา ละ...ถ้ าพร้ อมแล้ วก็รับแผนที่นี่ไปได้ เลยครับ...แล้ ว ก็เดินไปที่จุดเริ่ มต้ น บริ เวณซุ้มทางด้ านนัน" ้ ชายหนุม่ พูดพลาวชี ้ไปทางที่ไม่หา่ งจากที่นี่นกั ในระหว่างเดินไปไปยังจุดเริ่ มต้ นริ คคุก็หนั ไปมองรุ่น พี่โรเซ็ตแบบยิ ้มๆ... "...หน้ าตารุ่นพี่ดไู ม่คอ่ ยสนุกเลยนะฮะ?.." "ก็มนั ...ไม่ถนัดสักนิ..." โรเซ็ตพูดอยากไม่สบอารมณ์... ผูกแบบนี ้มันจะใกล้ ไปแล้ วนะ.. หน้ าของเธอแดงอย่างไม่มีเหตุผล..อาจจะเป็ นเพราะว่าตื ่่ นเต้ นกับการแข่ง..ล่ะมัง้ หมับ... มือของเด็กหนุม่ คว้ าเข้ าที่มือของหญิงสาวโดยที่คนตรง หน้ าไม่ทนั ตังตั ้ ว ...
"เอาแบบนี ้ละกัน....ถ้ ามันขยับลาบากมากนัน...ก็ ้ จบั กั นไว้ แบบนี ้เลยจะได้ ไม่เกะกะแขนอีกข้ าง...ดีมยฮะ?" ั้ เขาพูดอย่างยิ ้มๆ "...." "อะ เอ่อ...คือ...." โรเซ็ตตกใจจนทาอะไรไม่ถกู สายตาเธอล่อกแล่กเหมือนหาตั วช่วย..แต่ก็มีแต่เธอกับรุ่นน้ องเท่านัน.. ้
"ชะ ช่างเถอะ...ตามนันก็ ้ ได้ .." ยอมให้ วนั นี ้วันเดียวเท่านันแหละ!! ้ เธอได้ แต่คิดในใจ "...เอ...จะว่าไปถ้ าเราไปแข่งคนอื่นอย่างเดียวนี่รุ่น พี่อาจจะไม่มีกระจิตกระใจเล่นก็ได้ สนิ ะฮะ..." ริ คคุพดู ขึ ้นเป็ นเชิงออกความเห็น..
"ผมมีความคิดดีๆแล้ วละ...." "ความคิดดีๆ..?" "ช่วยอธิบายให้ ชดั เจนหน่อยซิ ริ ค" โรเซ็ตถามอย่างสงสัย "เรามาแข่งกันเองมัยละฮะ..." ้ "เงื่อนไขคือในด่านนันๆเราต้ ้ องมาแข่งกันเองด้ วย ถ้ าไม่สามารถชนะได้ หรื อยืมมือคนอื่นช่วยถือว่าแพ้ ทนั ที ..." เขาพูดอย่างยิ ้มๆ... "นายกาลังดูถกู ชันอยู ้ น่ ะริ คคุ..." "นายคิดว่าชันจะท ้ าไม่ได้ ซินะ!! ชันรั ้ บคาท้ า" เธอตอบอย่างมัน่ ใจ
"ว่าแต่...ชันจะได้ ้ อะไรถ้ าชนะล่ะ?" "เอ...ถ้ ารุ่นพี่ชนะผมยอมยกเลิกสัญญาที่รุ่นพี่ต้องทา ตามคาขอของผมทังวั ้ นเลยเป็ นไง" เด็กหนุม่ ตอบเป็ นเชิงยกตัวอย่าง
"ใจกล้ าดีนี่...งันไปกั ้ นเลย..." เธอมัน่ ใจว่ายังไงๆก็ชนะ.. ก่อนที่กึ่งเดินกึ่งลากริ คเข้ าไปที่จุดนัดพบ . . . .
ด่านที่1... ร้ านอาหารและเบเกอรี่ ... เชฟที่ดมู ีอายุสกั หน่อยยืนรอพวกเขาทังสองในชุ ้ ดสีขาว สะอาด
"ยินดีต้อนรับสูร่ ้ านอาหารของผม..." "กติกาง่ายๆเพียงแค่เลือกวัตถุดิบจากชันวางบนนั ้ นมาท ้ ่าเป็ นอาหารให้ กบั ฉันทาน..." "ฉันจะตัดสินจากรสชาติของอาหารที่พวกเธอทา....ถ้ ามันอ ร่อยก็ผา่ นด่านนี ้ไปได้ เลย..!"
“เอาละเริ่ มได้ ..” "....ทะ ทาอะหาร.." หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก.... ทังชี ้ วิตเธอไม่เคยทาอาหารแม้ แต่ครัง้ เดียว...คุณหนู ตกยากอย่างเธอยังไงก็มีคนดูแลงานบ้ านให้ ตลอด...
"เป็ นอะไรไปฮะรุ่นพี่ดสู หี น้ าไม่ดีเลย...." ริ คคุถามอย่างยิ ้มๆ... "อย่าบอกนะว่ารุ่นพี่ทาอาหารไม่เป็ น ?" "คะ แค่นี ้เอง..." "สงสัยชันจะกิ ้ นข้ าวเช้ ามาน้ อยน่ะเลยออกจะมึนๆนิดหน่อ ย..." "ไม่ได้ เป็ นห่วงเรื่ องทาอาหารหรอก" โรเซ็ตปฏิเสธทันควัน...จะให้ เธอตอบว่าทาไม่ได้ ตอ่ หน้ ารุ่นน้ องแบบนี ้ เธอไม่ยอมเด็ดขาด "งันให้ ้ รุ่นพี่ทาก่อนละกัน....มีอะไรให้ ผมช่วยก็บอกไ ด้ นะฮะ" ริ คคุพดู พลางหันไปมองวัตถุดบั จาพวกขนมปั ง ผัก และพวกแฮมบนโต๊ ะ ...สงสัยเขาคงกะให้ ทาแซนวิช ละมังนะ? ้
โรเซ้ ตค่อยๆมองดูของที่จดั วางเรี ยงอย่างช้ าๆ.. ขนมปั ง? เอ่อ...มีผกั ด้ วย ให้ ทาซุปกินขนมปั ง? ....ไม่นา่ ใช่มง... ั้
เอาเป็ นว่าไม่ร้ ูจะทาอะไรแต่วา่ หัน่ ผักก่อนละกัน!! "เอาล่ะนะ!!" โรเซ็ตพูดพร้ อมกับใช้ มือข้ างที่วา่ งอยูห่ ยิบมีดขึ ้นม าแบบเก้ ๆกังๆ.. "ใช้ มือซ้ ายนี่มนั ..." เธอสับผักเป็ นชิ ้นๆ..ไม่ซิ..ต้ องเรี ยกว่าทุบให้ เละน่ าจะถูก... การจับมีดอย่างไม่คงที่..เอาสันมีดหัน่ บ้ างล่ะ..หดมื อบ้ างล่ะออกมาทุลกั ทุเลมากมาย..
"สะ...สาเสร็ จแล้ ว..." หลังจากผ่านไปได้ สกั ผักผักกาด มะเขือเทศ หอม และแครอท..ก็อยูใ่ นสภาพอะไรสักอย่างเละๆ "เอ่อ...รุ่นพี่ฮะ...นี่มนั เป็ นผลงานเชิงศิลปะรึเปล่า ครับ?" ริ คคุที่ยืนอยูต่ ิดๆกันถามขึ ้นอย่างงงๆ.. ทาไมอาหารของรุ่นพี่...เรารู้สกึ ว่ามันมีออร่าแบบแปล กๆออกมาเนี่ย... "เลิกพูดแล้ วรอกินไปนันแหละ!!" ้ เธอตวาดใส่ริคๆ...อย่ามาล้ อเล่นนะ!! ทาไมแค่ทาอาหารมันยากแบบนี ้ โรเซ็ตโกยเศษซากบรรดาผักใส่ชาม.. ก่อนที่จะเอาบังตอใหญ่ๆสับลงบนแฮม... สภาพที่ออกมานี่มนั ...ไม่ได้ มีขนาดที่จะเอาใส่ปากได้ เลยแม้ แต่น้อย
แต่คณ ุ เธอก็ยงั เอาใส่ชามลงเป็ นอย่างที่2 ก่อนที่จะมองไปยังเครื่ องปรุงที่วางอยู.่ .. "เอ...ใส่อะไรดีนะ" เธอพึมพาเมื่อเห็นเครื่ องปรุงหลากรส "ใส่มนั ทังหมดนั ้ นแหละ!!" ้ เริ่ มจาก...เกลือ จากข้ อสันนิษฐานเธอน่าจะเข้ าใจผิดว่าเป็ นน ้าตาล.. เพราะเธอใส่ไปเกือบครึ่งโหลที่เตรี ยมไว้ ให้ ... แล้ วก็ตามด้ วยพริ กไทย... ทาบาสโก้ มาสตาด น ้าสมสายชู จิ๊กโฉว... และอีกนานาๆชนิด.. "เอ่อ...รุ่นพี่ฮะ...เขาให้ ทาอาหารสาหรับหนึง่ คนทานนะ ?" ริ คคุกลืนน ้าลายดังเฮือกก่อนจะมองไปที่อาหารของฝ่ ายต รงข้ าม ...ตอนแรกมันก็นา่ สนุกอยูห่ รอก...แต่พอคิดว่าตัวเขาต ่้องกินไออาหารพวกนันแล้ ้ ว.... ...ทาไมตอนนี ้มันชักรู้สกึ สยองๆเนี่ย..! "เอาเหอะน่า!! มากน้ อยก็ไม่สาคัญหรอก" เธอตอบไปอย่างหงุดหงิด...
ทาไม่เป็ นจะทาไมเล่า!! หลังจากที่ทกุ อย่างอยูใ่ นชามเรี ยบร้ อยแล้ ว..เธอก็มอง ไปเห็นเครื่ องปั่ น.. ใช่..เครื่ องปั่ น
"นี่ไงมันอยูใ่ นการคานวนของชันแล้ ้ ว" ไม่พดู พร่ าทาเพลงต่อให้ เสียเวลา..เธอก็นาทุกอย่าง.. ..ใช่ทกุ อย่างไปลงเครื่ องปั่ น รวมทังขนมปั ้ งในสภาพทังแถวด้ ้ วย... "เตรี ยมรับอาหการสุดฝี มือชันได้ ้ เลย!!" สิ ้นเสียงโรเซ็ตก็ทาการกดปุ่ มทางานทันที.. . . . . หลัง จากหญิงสาวตรงหน้ าทาอาหารเสร็ จเป็ นที่เรี ยบร้ อย แถมยังแอบเอาฝามาครอบไว้ อย่างมิดชิดไม่ยอมให้ เด็กหนุ ่่ มได้ เห็นมันชัดๆอีกซะ อย่างนัน้
...แถมตอนทายังสัง่ ให้ เราหันหน้ าไปอีกทางอีก คิดอะไรอยูน่ ะ... . . .
นี่ก็เป็ นทีของเด็กหนุม่ ที่ต้องเป็ นฝ่ ายทาอาหารแล้ ว. ..ริ คคุหยิบวัตถุดิบขึ ้นมาอย่างช ้าชอง ก่อนจะใช้ มือของที่ถนัดหัน่ ผักที่อยูต่ รงหน้ าอย่างรว ดเร็ ว...
ถึงตัวเขาจะไม่จดั ว่าทาอาหารเก่งก็เถอะ..แต่ถ้าทาให้ มัน"กินได้ " มันก็คงไม่ยากเกินความสามารถนักหรอก ..
ริ คคุเรี ยงผักใส่จานอย่างสวยงามพร้ อมกับเครื่ องเคียง ต่างๆ….ถึงจะไม่ชอบผักก็ เถอะ แต่สลัดนับว่าเป็ นสิง่ ที่เขาทาได้ งา่ ยที่สดุ เพราะลอง ทามาตังแต่ ้ เด็ก แล้ ว ...จนยังนึกแปลกใจมาจนทุกวันนี ้ เลยว่าตัวเองเกลี ยดผักได้ ยงั ไง....
และแน่นอนว่าใช้ เวลาไม่นานนักสลัดของริ คคุใกล้ จะเสร็ จสิ ้นอย่างง่ายๆแล้ ว โดยใช้ เวลาเพียงครึ่งเดียวของโรเซ็ตเท่านันเอง ้
"ฟู......" เขาปาดเหงื่อเล็กน้ อยพลางหันไปมองคนข้ างๆอย่างยิ ้มๆ. ... "เหมือนจะทาบ่อยเลยนะนายน่ะ..." โรเซ็ตทักรุ่นน้ องที่ลงมือทาอย่างชานาญ..ทาไมมันต่าง กันจังนะ "เอ๋.....ก็มนั ประหยัดค่าใช้ จ่ายนะฮะ..." ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆโดยที่สายตาของเขายังคงง่วนกับวัต ถุดิบตรงหน้ า ... . . "อีกอย่าง....เมื่อก่อนมีคนชอบสอนให้ อยูบ่ อ่ ยๆด้ วยนะฮ ะ..." "คนสอนงันเหรอ....." ้ "ใครกันนะ..?" โรเซ็ตถามด้ วยความสงสัย ปกติไม่เห็นพูดถึงคนที่บ้านเลยนี่นะ "........" ริ คคุเงียบลงเล็กน้ อย...ก่อนจะยิ ้มออกมาจางๆ
"คนสาคัญนะฮะ......" "ทาเป็ นมีความลับไปได้ ..." หญิงสาวพึมพาก่อนที่ปล่อยให้ รุ่นน้ องทาอาหารต่อไป ริ คคุจดั แจงทาอาหารของตัวเองต่อทันที... ความจริ งมันก็เหลืออะไรไม่มากแล้ วละนะ...เขาคิดอย่าง ยิ ้มๆ...
"เอาละเสร็ จแล้ ว...!" "ไหนๆขอดูหน่อยซิ!!" โรเซ็ตชะเง้ อมาดูผลงานของริ ค.....อย่างหวังว่ามันจะด ่ี กว่าเธอ "ดะ...เดี๋ยวสิฮะ...รุ่นพี่อย่าเพิ่งดันมาสิ..." ริ คคุพดู จากตะกุกตะกักเล็กน้ อย ตอนนี ้ร่างของทังสองแนบชิ ้ ดติดกันกว่าเดิมซะอีก "ก็ชนอยากเห็ ั้ นนี่นา..." โรเซ็ตดูเหมือนจะไม่ร้ ูตวั ว่าระยะของตัวเธอกับอีกฝ่ า ยมันเข้ าใกล้ กนั ไปเรื่ อยๆ
"อาหารของประธานนักเรี ยนเลยนะ!!"
"ดูดีแฮะ..." เธอพยักหน้ าเป็ นเชิงรับรู้วา่ ....ถึงจะดูธรรมดาพื ้นๆ ...แต่มนั ก็นา่ กินทีเดียวเชียวละ
"แล้ วต้ องทาอะไรต่อล่ะ?...." "เอาละ....ถ้ าทังคู ้ ท่ าอาหารของตัวเองเสร็ จแล้ ว" มาสเตอร์ ที่ยืนดูการทาอาหารที่ราวเป็ นการก่อสงครามขอ งโรเซ็ต..อยูไ่ ม่หา่ งพูดขึ ้นด้ วยสีหน้ าไม่ส้ ดู ีนกั
"ต่อจากนี ้ไปจะเป็ นการชิมอาหาร...." "ตะ...แต่ ทว่าทางเราจะขอเปลีย่ นกฏใหม่เล็กน้ อย..." เขาพูดด้ วยน ้าเสียงตะกุกตะกักพลางมองไปที่อาหารของโร เซ็ตที่ดเู หมือนจะมีออ ร่าออกมาแปลกๆ
"เราจะให้ คขู่ องตัวเองผลัดกันทานอาหารซึง่ กันและกัน.. ."
"ถ้ าสามารถกินอาหารของฝ่ ายตรงข้ ามได้ หมดใจเวลาที่เราก ่าหนดให้ ถือว่าผ่านด่านนี ้ในทันที !" มาสเตอร์ พดู ด้ วยสีหน้ าซีดๆพลางชี ้ไปที่นาฬิกาจับเวลา เรื อนโตข้ างๆ....ปกติแล้ วเขาน่าจะเป็ นคนให้ คะแนนอาหา รพวกนี ้.. แต่ทว่า...อาหารของหญิงสาวตรงหน้ ามันดูอนั ตรายจนเกิน ไป...
เพราะฉะนันโหสิ ้ ตาลุงแก่ๆคนนี ้เถอะนะเจ้ าหนุม่ ผมทอง. ..เขาได้ แต่คิดในใจ พลางมองไปที่ริคคุด้วยแววตาสงสาร... "อะ...เอ๋....." ริ คคุหนั มามองหน้ าโรเซ็ตด้ วยสีหน้ างงๆเล็กน้ อย...พร้ อมกับเหงื่อที่เริ่ มไหลซึมออกมา
"หะ...ให้ ผมกินอาหารของรุ่นพี่งนเหรอฮะ...." ั้ "ก็ไม่นา่ มีปัญหานะ" โรเซ็ตพยักหน้ าอย่างไม่สนใจชะตากรรมของคนที่จะต้ องกิ น....สิง่ ที่นา่ จะทาอันตรายต่อสุขภาพอันเกิดจาก มือขอ งเธอแม้ แต่น้อย "กะ...ก็ได้ ฮะริ คๆจะกินเอง...." เขายอมตอบอย่างช่วยไม่ได้ ..อาหารที่รุ่นพี่ทาคงไม่มีพิษมีภยั อะไรหรอกมัง.... ้ ริ คคุพยายามปลอบใจตัวเอง "งันใครจะกิ ้ นอาหารของใครก่อนดีละฮะ?" "ตานายก่อนก็แล้ วนะริ ค..." โรเซ็ตยื่นชามที่ถกู ปิ ดฝาอย่างมิดชิดให้ กบั รุ่นน้ อง ริ คคุยอมรับจานนันมาอย่ ้ างโดยดี พร้ อมกับค่อยๆเปิ ดฝามันออกอย่างช้ าๆ... ทันใดนันแสงสี ้ ร้ ุงประหลาดก็แผ่ออกมาจากจานอย่างช้ าๆ ...ราวกับมันสามารถเปร่งออร่าออกมาได้ เอง..
ทาไมกันนะไอตอนที่เราเห็นรุ่นพี่ทามันก็ใส่หลายอย่าง ไม่ใช่เรอะ... ทาไมมันออกมาเป็ นของประหลาดรูปร่างทรงกลมไปได้ เนี่ย. ..
ริ คคุย ้าคิดย ้าทาเล็กน้ อยก่อนจะกลืนน ้าลายดังเฮือก.. .
"ระ...รุ่นพี่ฮะ...ไอนี่มนั คือ?..." "อาหาร..." หญิงสาวตอบสันๆ.. ้ "....แล้ วมัน....กินได้ มย?" ั้ เขาถามหญิงสาสเพื่อความแน่ใจอีกครัง้ "อาหาร...ก็ต้องกินได้ ซ"ิ เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจ เฮือก.... ริ คคุกลืนน ้าลายดักเฮือกอีกครัง้ ก่อนจะหยิบไอก้ อนกลบๆที่เป่ งรังสีประหลาดออกมา
...ไอเราคยกินอาหารมาตังมาก.... ้
..แต่เพิ่งจะเคยเห็นอาหารที่แผ่รังสีออกมาได้ ก็ครัง้ แรกในชีวิตนี่ละ... เขาคิดในใจก่อนจะยกสิง่ นันขึ ้ ้นมาเหนือปากอย่างช้ าๆ ....เอาฟระ...เป็ นไงเป็ นกัน... ริ คคุกลันหายใจเล็ ้ กน้ อยก่อนจะลงมือยัดมันเข้ าปากในท ่ันที..
กรุบ.... สิง่ ๆแรกที่เด็กหนุม่ ได้ รับคือ...เสียง...มันชัง่ แข็ งกร้ าวราวกับกินหินทังก้ ้ อน..
สอง...อย่างนี ้สาคัญเลยคือ...รสชาติ.. ริ คคุได้ ร้ ูซึ ้งแล้ วว่าตังแต่ ้ เกิ ดมาเด็กหนุม่ ไม่เคย เจออะไรแบบนี ้มาก่อนสักนิด.. นี่มนั เหนือเกินความคาดหมายของเขาไปไกลมากนัก!!...
รสชาติของมันไม่สามารถอธิบายออกมาเป็ นคาพูดได้ แม้ สกั คาเดียว!!! ใช่..นัน่ ก็เพราะคนกินต้ องจุกไปกับรสชาติของสิง่ ๆนี ้ จนไม่สามารถเอ่ยปากพูดอะไรออกไป...
นะ...นี่มนั อาวุธชีวภาพที่พวกซีออนมันปรับปรุงขึ ้นมา อย่างลับๆงันเรอะ... ้ เด็กหนุม่ คิดในใจ พร้ อมๆกับใบหน้ าที่เริ่ มซีดลงเล็กน้ อย...
" ระ...รุ่นพี่...ขอน ้าหน่อย..แค่กๆ" "เอานี.่ .เป็ นไง...กินได้ มย.." ั้ เธอถามโดยที่...พอจะเดาผลคาตอบได้ อยูแ่ ล้ ว ริ คคุรับน ้าจากคนตรงหน้ าก่อนจะดื่มมันลงไปหมดแก้ วภาย ในเวลาอันรวดเร็ ว.. ...สุดท้ ายเขาก็สามารถยัดอาวุธชีวิภาพที่เรี ยกว่า'อา หารฝี มือรุ่นพี่' ลงไปในท้ องได้ อย่างสาเร็ จ..
มันช่างเป็ นความทรงจาที่ยากจะลืมจริ งๆ...ราวกับได้ ไป พบกับคุณพ่อคุณแม่บนสวรรค์ตงไม่ ั ้ ร้ ูกี่สิบรอบ..
"สะ....สุดยอดเหนือความคาดหมายของผมมากเลยฮะ..." ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆ...ถึงหน้ าของเขาจะเริ่มซีดเล็กน้ อยก็เถอะ..
"ในหลายๆด้ านเลย..." "แหงล่ะ!! ฝี มือชันเลยนะ!!" ้ โรเซ็ตตอบอย่างมัน่ ใจ "คร้ าบๆ..." ริ คคุตอบเป็ นเชิงลากเสียงยาวเล็กน้ อย.....สุดฝี มือขอ งรุ่นพี่นี่เหละทาซะผมเกือบตาย "เอาละ...ตารุ่นพี่ลองทานอาหารของผมแล้ วนะฮะ.." ริ คคุพดู พร้ อมกับยื่นถาดอาหารของตนไปให้ คนข้ างๆ... "นัน่ สิ...ตาฉันแล้ วสินะ.." โรเซ็ตนัง่ ลงก่อนที่จะหยิบเครื่ องมือทานอาหารทังส้ ้ อ มและมีดมาเตรี ยมพร้ อม โรเว็ตหยิบมีดและซ้ อมมาวางเรี ยงไว้ ด้วยกันก่อนที่จะถ อนหายใจ... "มือเดียวแบบนี ้มันจะกินยังไง?" "เห..รุ่นพี่พดู อะไรนะฮะ" ริ คคุถามขึ ้นอย่างงงๆเหมือนตัวเองจะได้ ยินไม่คอ่ ยชัด "เปล่าๆ!! ชันแค่ ้ บอกว่าแค่นี ้แปปเดียวก็หมดแล้ ว" เธอรี บพูดกลบเกลือ่ นกับเรื่ องแค่กินอาหารด้ วยมือเดีย ว
เราจะแสดงความอ่อนแอออกมาไม่ได้ !! เมื่อตัดสินใจได้ แล้ วเธอก็ใช้ มือซ้ ายจับซ้ อมมาค่อยๆต ่ักอยากทุลกั ทุเล.. ริ คคุเห็นคนตรงหน้ าเริ่ มกินอย่างยากลาบาก ก็เริ่ มทาหน้ างงๆเล็กน้ อย... รุ่นพี่ไม่ถนัดมือซ้ ายจริ งๆด้ วยสินะ..
"ให้ ผมป้อนให้ มยฮะ...." ั้ ริ คคุถามคนตรงหน้ าอย่างยิ ้มๆ... "มะ...ไม่มีทาง!!...นายช่วยชันก็ ้ แพ้ !!" โรเซ็ตปฏิเสธทันควัน เธอยังคงพยายามจิ ้มสลัดใส่ปากต่อไป ก่อนจะเคี ้ยวคาต่อๆโดยไม่สนใจริ คแม้ แต่น้อย "เอ....รุ่นพี่ฮะสลัดที่รุ่นพี่จิ ้มเมื่อคูม่ นั ตกลงไป ในจานตามเดิมแล้ วนะ" เขาพูดอย่างยิ ้มๆพลางมองไปที่โรเซ็ตที่พยายามกินอาหา รให้ ได้ ....
"ถ้ ารุ่นพี่กินไม่หมด...หรื อเสียเวลาไปมากกว่านี ้ผลก็ คือเราจะตกรอบทังคู ้ น่ ะฮะ.." ่้ ..ริ คคุพดู พลางชี ้ไปทางนาฬิกาจับเวลาที่ยงั คงเดินถอย หลังอยู.่ ..ถ้ าเป็ นแบบนีอไปคงไม่ ทนั การแน่ๆ...
"กลับกันต่อให้ รุ่นพี่แพ้ ผมรอบนี ้แต่ก็ยงั มีโอกาสแก้ ต ่ัวในด่านต่อๆไปได้ อีกนะฮะ.." "ให้ ผมป้อนให้ ซะดีๆ.." "..." โรเซ็ตนิ่งไปเล็กน้ อยก่อนที่จะคิดถึงผลได้ ผลเสีย.. "เชอะ!!"
หญิงสาวส่งเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะพยายามใช้ มือซ้ ายยกชามขึ ้นแล้ วเทเข้ าปากมันทั ้ งๆอย่างงัน!! ้ "หยุดก่อนสาวน้ อย....ยังไงซะที่นี่ก็เป็ นร้ านอาหารคงจ ะปล่อยให้ เธอทาแบบนันไมได้ ้ เหรอกนะ..." "และนี่คือกฏของร้ าน....ถ้ าเธอทาไม่ได้ ก็คงต้ องปรับแพ ่้แล้ วละนะ..." มาสเตอร์ หนุม่ พูดขึ ้น พร้ อมๆกับลูกค้ าบางคนที่เริ่ มหันมามุงทางนี ้บ้ างแล้ ว เหมือนกัน "ชิ..." โรเซ็ตวางชามลงอย่างเสียอารมณ์ "ริ คๆ...ระ..รอบนี ้ชันยอม..กะ...ก็ ้ ได้ .." เธอเอ่ยขึ ้นเบาๆ... "แล้ วรุ่นพี่อยากให้ ผมทาอะไรเหรอฮะ?.." ริ คคุแกล้ งถามขึ ้นอย่างงงๆ
"ปะ ป้อนให้ ชนหน่ ั ้ อย" โรเซ้ ตพูดเบาๆเธอไม่ยอมมองหน้ าริ คแม้ แต่น้อย ริ คคุยิ ้มรับอย่างผู้มีชยั ก่อนจะใช้ ส้อมจิ ้มอาหารตรงหน้ าไปให้ เธอ.. "รุ่นพี่อ้าปากสิฮะ....." ซึง่ ในระหว่างนันเองคนในร้ ้ านต่างก็เริ่ มมามุงดูทงั ้ คูก่ นั มากขึ ้นเนื่องจากปฏิกิริยาของโรเซ็ตเมื่อก่อนห น้ านี ้ "ดะ...เดี๋ยวสิคนมัน...." โรเซ็ตพูดขึ ้นอย่างตะกุกตะกักเล็กน้ อย... ..ทาไมอยูด่ ีๆมีคนตังเยอะมามุ ้ งได้ ละเนี่ย...แถมยังอ ยูใ่ นสภาพนีอี่้ ก!! "เอ๋....?" ริ คคุหยุกชะงักเล็กน้ อยพร้ อมกับมองไปที่คนตรงหน้ าอย่ างสงสัย... "ปะ..เปล่า...ไม่มีอะไร..ทาต่อเถอะ..." เธอตอบด้ วยสีหน้ าแดงเล็กน้ อย...ไม่มีทางเลือกแล้ วสิน ะ... "อะ...อืม..." โรเซ็ตหลับตาแล้ วหันหน้ ามาทางรุ่นน้ อง ใบหน้ าของเธอแดงกว่าครัง้ ไหนๆ เธอค่อยๆอ้ าปากขึ ้นมาอย่างช้ าๆ.... ริ คคุมองไปที่คนตรงหน้ าอย่างอารมย์ดีพลางตัดผักคาแล้ วคาเล่าให้ คนตรงหน้ ากินอย่างเอ็นดู..
"พอมองจากมุมนี ้แล้ วรุ่นพี่ดเู หมือนเด็กเลยนะฮะ.." "ชะ ช่างมันเถอะน่า!!" ให้ ตายเถอะ.....นี่ครัง้ แรกเลยนะที่มีคนมาป้อนให้ !! ...แม้ แต่คณ ุ พ่อกับคุณแม่ยงั ไม่เคยป้อนให้ เลย.. หญิงสาวโวยวายในใจ เธอได้ แต่เคี ้ยวอาหารคาแล้ วคาเล่าที่ถกู ป้อนมาอย่างช ่้าๆ "ฮะๆ....เอาเถอะนี่คาสุดท้ ายแล้ วฮะ...." ริ คคุหวั เราะเล็กน้ อยพลางหยิบแอบเปิ ล้ ฃิ ้นสุดท้ ายที่ วางอยูใ่ นจานผลไม้ ขึ ้นมาป้อนคนตรงหน้ าอย่างยิ ้มๆ
"มะ หมดสักที..." หญิงสาวกลืนคาสุดท้ ายลงไปก่อนจะถอนหายใจ ...ใบหน้ าของเธอตอนนี ้มันกลับมาเป็ นปกติรึยงั นะ...
===================================
กริ ง้ ~~~ เสียงของประตูร้านอาหารปิ ดลงอย่างแผ่วเบา พร้ อมกับริ คคุและโรเซ็ตที่เดินออกมาจากนอกร้ านในเวลา ไม่ นานนัก "เอาละ...ด่านแรกผ่านไปได้ ด้วยดีแล้ วสิ..." "พร้ อมจะลุยด่านต่อไปกันรึยงั ฮะ...รุ่นพี?่ " "แน่อยูแ่ ล้ วน่า!!" หญิงสาวพยายามพูดด้ วยเสียงที่สดใส... ..ใจเย็นไว้ โรเซ็ต....รี บๆกลับมาเป็ นตัวเราคนเดิมสัก ที.... แถมด่านไม่ต้องทาอาหารก็คงไม่มีปัญหาแล้ ว(ละมัง?) ้
ด่านที่สอง.. คาราโอเกะ.. เด็กหนุม่ ในชุดบริ การเดินเข้ ามาหาทังคู ้ อ่ ย่างยิ ้มๆ ก่อนจะยื่นบัตรเล็กๆหนึง่ ใบให้ ริคคุ
"ยินดีต้อนรับสูห่ ้ องคาราโอเกะของเรา...อันนี ้เป็ นบัต รฟรี หนึง่ ครึ่งชัว่ โมงนะครับ" "กติกาง่ายๆคือในห้ องคาราโอเกะจะมีระบบวัดคะแนนอยู่ เพียงแค่สามารถร้ องเพลงได้ 100คะแนนเต็ม ก็ จะสามารถผ่านด่านนี ้ไปแล้ ว"
"อ้ อ...ส่วนอาหารกับเครื่ องดื่มสามารถโทรสัง่ จากที่ห้ องได้ เ ลย..." "ขอให้ สนุกกับการร้ องเพลงนะครับ..." บริ การหนุม่ พูดพลางยิ ้มอย่างอารมย์ดี..ก่อนจะเดินจาก ไป
"ร้ องเพลงเหรอ....." โรเซ็ตพึมพาเบาๆ...นี่มีใครแกล้ งเธออยูร่ ึเปล่านะ? จริ งอยูท่ ี่วา่ เวลาทางานก็มกั จะเปิ ดเพลงฟั งอยูบ่ อ่ ยๆ ....แต่วา่ ตัวเองร้ องได้ ผิดคีย์ขนรุ ั ้ นแรงซะนี่ "ฟู่ " หญิงสาวทิ ้งตัวลงบนโซฟาก่อนที่จะถอนหายใจ "ใครจะร้ องก่อนล่ะ?"
"....เอ....รุ่นพี่จะร้ องก่อนมัยละฮะ..." ้ ริ คคุพดู พลางเปิ ดเมนูเลือกเพลงอย่างพิถีพิถนั ... คาราโอเกะงันเหรอ...ไม่ ้ ได้ เข้ ามาเจอบรรยากาศแบบนี ้น านแล้ วด้ วยสิ
"ผมเองก็อยากลองฟั งเสียงรุ่นพี่ร้องเพลงเหมือนกันนะ.. ." "ตะ...แต่วา่ ...." "ชันยั ้ งนึกไม่ออกเลยว่าจะร้ องเพลงอะไรดี" โรเซ็ตตอบเลีย่ งๆ "เอ...ถ้ าผมออกไปร้ องก่อนแล้ วเกิดได้ 100คะแนนขึ ้นมา.. ." "ก็เท่ากับรุ่นพี่แพ้ นะฮะ..." เขาพูดอบ่างยิ ้มๆ.. "...." โรเซ็ตนิ่งไปสักพักหนึ่ง...ถึงจะรู้ผลอยูแ่ ล้ วว่าต้ อ งแพ้ ก็เถอะ.. แต่ถ้าทาเหมือนตัวเองยอมแพ้ มนั จะดูเสียฟอร์ มไปมัยนะ ้ .. "งันนาย....เลื ้ อกเพลงให้ ชนสั ั ้ กเพลงละกัน...." "เห......" ริ คคุร้องขึ ้นเสียงหลงเล็กน้ อย "เพลงที่เขากาหนดให้ ร้องมีตงเกื ั ้ อบสามสิบเพลงเลยนะฮะ ..." "อีกอย่างรุ่นพี่ชอบเพลงแนวไหนละ.." "อา.....จริ งๆชันฟั ้ งเพลงคลาสสิคน่ะ" หญิงสาวเอ่ยขึ ้น "แต่ถ้าจะให้ ร้อง...เป็ นเพลงป๊ อปช้ าๆก็พอได้ มง"ั ้
"เอ...รุ่นพี่พดู แบบนี ้....ริ คๆเลือกไม่ถกู เฮะ...." ริ คคุพดู พลางเกาหัวแกรกๆ.. ...เพลงอะไรที่นา่ จะเหมาะกับรุ่นพี่กนั นะ..คิดไม่ออก จริ งๆ.. เด็กหนุม่ พูดพลางจิ ้มตาลงบนเมนูลสิ เพลง ก่อนจะจิ ้มเลือกเพลงตรงหน้ าในทันที...
"เอาเพลงนี ้ละกันฮะ..." "ไหนๆ...ลองเปิ ดให้ ฟังหน่อยซิ" โรเซ็ตชะโงกไปดูหมายเลขของเพลงก่อนที่จะกดเพลงกับตู้ คาราโอเกะ.. "เอาล่ะ..มันก็ต้องฟั งก่อนร้ องล่ะนะ" หญิงสาวหยิบรี โมทมากดสองสามปุ่ มแล้ วหยิบหูฟังขึ ้นมาส วมเพื่อฟั งเพลงตัวอย่าง
…นะ....นี่มนั เพลงอะไรกันเนี ้ย.... โรเซ็ตคิดในใจหลังจากได้ ฟังเพลงที่สมุ่ มา…ถึงจะเพราะ ก็เถอะ... แต่วา่ ...ทาไมคาบอกรักมันเยอะแบบนี ้เนี่ย.....ให้ พดู คาพวกนี ้ต่อหน้ าคนอื่นมัน... .....พอคิดได้ อย่างนันใบหน้ ้ าของเธอก็ร้อนผ่าวโดยไม่ รู้สาเหตุซะอย่างนัน... ้
"ตะ...ต้ องร้ องจริ งๆเหรอ?" หญิงสาวหันกลับมาถามรุ่นน้ องอย่างลังเล "เอ....หรือว่ารุ่นพี่ร้องไม่ได้ ?" ริ คคุถามอย่างยิ ้มๆ เขาเองก็ไม่ได้ ฟังเพลงตัวอย่างซะด้ วยสิ..
"ดะ ได้ ซิ!! เดี๋ยวร้ องให้ ด"ู "คร้ าบๆ...." ริ คคุพดู ลากเสียงเล็กน้ อยก่อนจะหยิบน ้าขึ ้นมาดื่มพร้ อมๆกับเสียงดนตรี ที่ดงั ขึ ้น "และขอความกรุณา....ดูแลชันเรื ้ ่ อยไป" เมื่อถึงประโยคนี ้อยูๆ่ โรเซ็ตก็ชะงักไป ...คน ที่จะดูแลเรางันเหรอ...ทั ้ นใดนันก็ ้ มีภาพแนหลังของชา ยในความทรงจาแว่บเข้ า มา ...แต่แล้ วมันก็กลบด้ วยภาพของรุ่นน้ องที่อยูข่ ้ างๆเธ อตอนนี ้.. "รุ่นพี่ฮะ.....?" ริ คคุเลิกคิ ้วขึ ้นเล็กน้ อยเป็ นเชิงเรี ยกสติของคนตรงห น้ า "อะ..." ...ไม่ได้ ๆอินกับเพลงไปแล้ ว...หญิงสาวลืมตัวจนดนตรี ผ่านไปถึงท่อนใหม่เสียแล้ ว
"...ณ...ตอนนี ้คือฉันชอบเธอ....." เสียงของรุ่นน้ องทาให้ เธอรู้สกึ ตัวก่อนที่จะรี บร้ องต ่่ อไป ริ คคุมองไปที่คนตรงหน้ าด้ วยสีหน้ ายิ ้มๆ... ทาไมกันนะ....อยูด่ ีๆเราก็ยิ ้มขึ ้นมาซะอย่างนัน... ้ ทันทีที่ทงคู ั ้ ส่ บตากันหญิงสาว ชะงักไปชัว่ ครู่ก่อนที่จะหันหน้ าหนีจากคนตรงหน้ า ... ..ยิ ้มอะไรกันนะ...เธอคิดในใจขณะที่ยงั คงร้ องเพลงต่อ ไป . . .
"....ถ้ อยคาที่บอกรัก" สิ ้นเสียงของคาสุดท้ ายดนตรี ก็เริ่ มเงียบลง พร้ อมกับคะแนนที่ปรากฏขึ ้นมา "แปดสิบเก้ าคะแนนเหนะรุ่นพี่...." ริ คคุพดู อย่างยิ ้มๆพลางยกแก้ วน ้าเปล่าส่งให้ รุ่นพี่ท ่ี ่่ ยืนอยูต่ ิดกับเขาเนื่ องจากถูกมัดมือติดกันอยู่ " คะ....แค่นี ้เองเหรอ สงสัยพลาดไปหน่อยนะ" ...ได้ มากกว่าที่คิดเยอะเลย...หญิงสาววางไมค์ลงก่อนจ ะทิ ้งตัวลงนัง่
"รุ่นพี่เองก็ร้องเพลงเก่งเหมือนกันนะครับเนี่ย...." ริ คคุหวั เราะเล็กน้ อยพร้ อมๆกับหันไปที่คนตรงหน้ า.... . "ตอนแรกเห็นทาหน้ าซีดๆคิดว่าร้ องไม่เป็ นซะอีกนะฮะ..." "หน้ าซีดอะไรกัน!!...นายน่ะตาฝาดแล้ วล่ะ" โรเซ็ตตอบอย่างมัน่ ใจ "เอ....งันเหรอฮะ...." ้ "ก็เห็นตอนเดินกลับมารุ่นพี่ทาหน้ าเหมือนกับ 'ได้ มากกว่าที่คิดเยอะเลย'" "ผมเลยนึกว่ารุ่นพี่ไม่ถนัดร้ องเพลงซะอีก... "กะ.. ก็มีลมื ร้ องไปตังครึ ้ ่งท่อนเลยนะ" เธอพูดพร้ อมกับส่งไมค์ไปให้ คนข้ างๆ
"ตานายแล้ ว..." "ส่วนเพลงที่จะร้ องก็...." หญิงสาวยกนิ ้วขึ ้นพร้ อมกับหลับตา.... "เพลงนี ้!!" ตามด้ วยการจิ ้มนิ ้วแบบสุม่ ๆไปที่ลสิ เพลง...
"อุ๊บ....ฮ่าๆ" โรเซ็ตถึงกับกลันหั ้ วเราะไม่อยูเ่ มื่อเห็นชื่อเพลง.. .ไม่ต้องให้ รอเธอรี บกดเพลงให้ ริคทันที ....สนุกแน่ๆ... "ระ...รุ่นพี่ฮะ...ทาไมชื่อเพลงมันแปลกๆ..." ริ คคุถามขึ ้นอย่างงงๆ ...นี่เราโดนแกล้ งอยูร่ ึเปล่าเนี่ย... "ถือว่านายดวงไม่ดีแล้ วกันนะ " โรเซ็ตพูดไปหัวเราะไปอยากเห็นตอนร้ องจริ งๆ ริ คคุเกาหัวเล็กน้ อย....ก่อนจะหยิบไมค์ขึ ้นมา "You!......"
เขาค่อยๆร้ องออกมาอย่างช้ าๆ....แม้ สหี น้ าจะดูนิ่งไปส ่ักหน่อยแต่... ทานองเสียงเพลงและการเข้ าจังหวะกลับไหลลืน่ ไม่มีที่ต ่ิ เลยซะอย่างนัน้ "เก่งแฮะ....ถึงเพลงมันจะ...เอ่อ..." โรเซ็ตพึมพาออกมา...ถ้ าเป็ นเพลงเพราะๆ...อาจจะดูดีกว ่่ านี ้ก็ได้ "I wanna take you to a gay bar....." ริ คคุยงั คงร้ องต่อไปราวกับไม่ร้ ูสกึ รู้สากับความหมาย ของเพลง
"โอ๊ ยยยยย ฮ่าๆ ไม่ไหวแล้ วทาไมมันตลกแบบนี ้ ฮ่าๆ" ในที่สดุ ความอดทนของหญิงสาวก็หมดลง..เธอหัวเราะจนไม่ เหลือคามเป็ นกุลสตรี แม้ แต่น้อย "ให้ ตายเถอะความอดทนเป็ นเลิศจริ งๆ ฮ่าๆ" ริ คคุมองคนตรงที่ที่เปิ ดบทฮาแตกขึ ้นมาอย่างยิ ้มๆ พลางยื่นหน้ าเข้ าไปหาเธอไกล้ ๆราวกับนึกสนุกอยู่ "I've got something to put in you," "At the gay bar, gay bar, gay bar." "Hah!" "ชะ ชันเริ ้ ่ มชักสงสัยซะแล้ วนายเป็ นพวกเบี่ยงเบนรึเปล่าเ นี่ย" "อุ๊บ.." โรเซ็ตพยายามกลันหั ้ วเราะแต่ก็ไม่ไหวกลับไปเป็ นสภาพเ ดียวกับตอนแรก
"Super, superstar!..." สิ ้นเสียงคาพูดของริ ค เสียงดนตรี ก็หยุดลงพร้ อมๆกับริ คคุที่ถอนหายใจอย่างเห นื่อยๆ..
"เป็ นไงบ้ างฮะ...." เขาถามคนตรงหน้ าอย่างยิ ้มๆ.. "ตลก..ฮ่าๆ " ดูเหมือนหญิงสาวจะยังอารมณ์ค้าง..เธอคงยังขาไม่หาย "เห....ผมคิดว่าผมร้ องดีแล้ วนะเนี ้ย...."
"รอดูคะแนนก่อนก็แล้ วกัน.." ในที่สดุ เธอก็หยุดหัวเราะ...เพราะหัวเราะจนเหนื่อย ทันทีที่หญิงสาวตรงหน้ าพูดจบพร้ อมกับปาดน ้าตาที่ไหลอ อกมาเนื่องจากอาหารขาไม่เมื่อครู่ เสียงแจ็กพอตแตกดังขึ ้นพร้ อมกับเลขสามหลักที่โผล่ขึ ้ นมาเต็มจอ.. 100...... "เห....ได้ เต็มละรุ่นพี่..." "ปะ...เป็ นไปได้ ไงเนี่ย..!!?" โรเซ็ตโพล่งออกมาอย่างตรงใจ..ไอเพลงแปลกๆแบบนี ้มันน่ าจะร้ องยากชิบหายเลยไม่ไช่เรอะ "ยะ...อยูน่ อกเหนือการคานวนของชันเหรอเนี ้ ่ย" เธอส่ายหน้ าอย่างไม่เข้ าใจ "เอ....แปลว่ารอบรอบนี ้ริ คๆก็ชนะอีกแล้ วซินา...." ริ คคุลากเสียงยาวอย่างอารมณ์ดีพลางยกน ้าขึ ้นมาดึม่ "ยะ ยอมให้ หรอกน่า..." โรเซ็ตตอบอย่างเสียอารมณ์ "ไว้ คราวหน้ าจะชนะรวดให้ ดเู ลย" ...ถ้ าไม่เจออะไรที่ไม่ถนัดอีกนะ.. "คร้ าบๆ......" "ว่าแต่รุ่นพี่....เวลามันยังเหลืออยูน่ ิดหน่อย..."
"ไหนๆก็มาแล้ วร้ องเล่นกันต่อสักหน่อยมัยฮะ...อย่ ้ างน้ อยก็พกั ขาไปในตัว" ริ คคุถามขึ ้นเล็กน้ อย "ก็ดีนะ...เพลงคูเ่ ลยเป็ นไงจะได้ ร้องได้ หลายเพลงหน่อย .." โรเซ็ตเสนอกับรุ่นน้ อง ได้ พกั สบายๆก็ดีเหมือนกัน
"เอ...เพลงคูห่ รอ..ก็ได้ ฮะ..." ริ คคุตอบอย่างตื่นเต้ นพลางเลือ่ นลิสเพลงดู....
...ไม่ไหวเฮะ...อยูก่ บั รุ่นพี่ทีไรทาไมเราต้ องเป็ นคน ยอมอยูเ่ รื่อยเลยนะ... เขาคิดอย่างยิ ้มๆพร้ อมกับเสียงดนตรี ที่ดงั ขึ ้นมาให้ ท ่ั่ง้ คูร่ ้ อง....
ทาไมกันนะ..มันเป็ นบรรยากาศที่เธอไม่ได้ เจอมานานแล้ ว ... เหมือนมีคนที่พงึ่ พาได้ อยูด่ ้ วยตลอดอย่างงันแหละ.. ้ พวกเขาร้ องเพลงอยูห่ ลายเพลงจนเวลาหมด "สนุกดีแฮะนายว่ามัย?" ้ "นัน่ สินะฮะ.....แต่เพลงแบบตอนนันรุ ้ ่นพี่อย่าเลือกให ่้ผมอีกละกันนะฮะ" "ถึงจะเป็ นริ คๆก็เถอะ...ไอของแบบนันไม่ ้ เหนือความสามา รถจริ งๆ โดยเฉพาะ MVเพลง" ริ คคุตอบพลางเอามือกุมแขนพร้ อมกับตัวที่ขนลุกซู่ "แต่นายร้ องแบบไม่ร้ ูสกึ รู้สาอะไรซะอย่างงันแหละ.." ้ "แต่ช่างเถอะ พร้ อมไปต่อรึยงั ?"
"โอส...." เด็กหนุม่ ตอบรับพร้ อมกับเดินไปยังจุดหมายต่อไปพร้ อมก ่ั บหญิงสาว ด่านที่3.....หมากรุก... "ยินดีต้อนรับสูร่ ้ านน ้าชาของเรา....แต่เนื่องจากร้ าน นี ้ไม่มีอะไรให้ พวกเธอแข่งขัน...." "พวกเราจึงจัดเกมหมากรุกขึ ้นมาที่มกั เล่นกันในเวลาน ้า ชายามบ่าย มาเป็ นเกมในด่านนี ้แทนนะครับ " มาสเตอร์ เจ้ าของร้ านพูดอย่างยิ ้มๆพร้ อมกับผายมือไปยั งโต๊ ะที่มีกระดานหมากวางอยู่
"กติกาใช้ ตามหลักหมากรุกสากลแต่กาหนดให้ มีเพียงคนเดีย วเท่านันที ้ ่จะเดินหมากกับฉัน " "ถ้ าชนะก็ผา่ นด่านนี ้ไปได้ เลย.....แต่ถ้าแพ้ ก็ถือว่าต กรอบนะครับ" เขาพูดพลางโค้ งตัวให้ กบั ทังคู ้ แ่ ละนึง่ ลงที่อีกฝั่ งข องโต๊ ะในทันที "ริ คนายเล่น....." โรเซ็ตตอบอย่างไม่คิดมาก...ถ้ าจาไม่ผิดดูเหมือนเธอจะ เคยเห็นริ คเล่นหมากรุกกับฮายะอยู่.. ซึง่ ...น่าจะเล่นได้ ดีกว่าเธอพอสมควร "เห......?" เขามองไปที่คนข้ างๆอย่างงงๆ
"รุ่นพี่ไม่เล่นหรอฮะ?" "ชันเล่ ้ นกับลุงลอยร์ 100ครัง้ แพ้ 100ครัง้ ...โอเคมัย? ้ ..." "แล้ วก็คนที่เล่นเป็ น..มันต้ องดูออกอยูแ่ ล้ วใครเก่งกว ่่ า.." เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจ.. "คร้ าบๆ....." ริ คคุตอบอย่างสบายๆ.....
...ทาไมต้ องอารมณ์เสียด้ วยน้ า... ริ คคุมองไปที่คนข้ างๆด้ วแววตาสงสัยเล็กน้ อยก่อนจะหัน ไปทางเมาสเตอร์ ตรงข้ าม "แล้ วจะแข่งแบบไหนกันดีละฮะ...?" "แข่งแบบเสมอกัน..3รอบ" "ถ้ าชนะสองในสามถือว่าผ่านไปได้ เลย..." มาสเตอร์ ตรงหน้ าตอบอย่างยิ ้มๆ "เอ....สามเกมเลยเหรอฮะ..." ริ คคุสา่ ยหน้ าเล็กน้ อย พร้ อมกับมองไปที่รุ่นพี่ที่เหมือนจะอารมณ์บูด "งันผมต่ ้ อ บิชอป ม้ า แล้ วก็เรื อให้ สามตัว ถ้ าชนะรอบเดียวถือว่าผ่านได้ มยฮะ" ั้ "มันก็ได้ อยูห่ รอกนะ...แต่จะดีเหรอพ่อหนุม่ ...." มาสเตอร์ ถามขึ ้นพร้ อมมองไปที่คนตรงหน้ าอย่างสงสัย... "เห...มีคนคิดต่อหมากให้ มาสเตอร์ ที่เป็ นที่หนึง่ ของกา รแข่งหมากรุกของเนโอคูลลอนเมื่อปี ที่แล้ ว ..อยู่ ด้ วยง ่ั่น้ เหรอเนี่ย.." เด็กหนุม่ บริ การคนหนึง่ ในร้ านเดินเข้ ามามองอย่างอารม ณ์ดี "....เนโอคูลลอน?.....ถ้ าเกิดชันบอกว่ ้ าชันเป็ ้ นหลานข องคนที่ชนะหมากรุกที่ไซท์ 2 กับงานแข่งที่ทางสหพนธ์ แข่งขึ ้นจะเชื่อมัยนะ~~" ้
"แล้ วลูกศิษย์ก็นงั่ อยูแ่ ถวนี ้แหละ..." โรเซ็ตเอ่ยขึ ้นช้ าๆ....ถึงแม้ วา่ มันจะเป็ นเรื่ องสมัย นานมาแล้ วของลุงลอยร์ ก็เถอะนะ "ฮะๆ...." ริ คคุหวั เราะเล็กน้ อยกับกริ ยาท่าทางของรุ่นพี่ก่อนจะ หยิบหมากของตัวเองสามตัวออกอย่างไม่ลงั เล
"งันก็ ้ เริ่ มกันเถอะครับ..."
...และ ก็เป็ นตามที่คาดไว้ ....พริ บตาที่เกมเริ่ ม เด็กหนุม่ ก็สง่ ม้ าเข้ าไปป่ วนกระดานฝ่ ายตรงข้ ามอย่างร วด เร็ ว.. เพียงแค่ มาสเตอร์ เผลอเพียงแค่นนั่ ละเรื อกับบิชอปที่ดเู หมือนจ ะได้ เปรี ยบก็โดนมันเล่น งานเข้ าอย่างง่ายๆ
"รุกฆาต...." จบเกม...ภายในเวลาไม่ถึง10นาทีทงที ั ้ ่ตอ่ หมากให้ ฝ่าย ตรงข้ ามสามตัว...
ริ คคุลกุ ขึ ้นจากเก้ าอี ้อย่างยิ ้มๆปล่อยให้ มาสเตอร์ ตร งหน้ าจ้ องมองกระดานที่หน้ าเหลือเชื่อนี ้อย่างงงๆ... "ถือว่าพวกผมผ่านด่านนี ้แล้ วสินะฮะ...."
"อะ....อืม..." มาสเตอร์ ตอบกระตุกกระตักเล็กน้ อยพร้ อมๆกับคนในร้ านที ่่ งงเป็ นไก่ตาแตก.... "ให้ ชนแข่ ั ้ งคงนานกว่านี ้เยอะ..." โรเซ็ตถอนหายอย่างเสียดาย แต่ก็นะให้ คนเก่งกว่าแข่งมันเรื่ องปกติ "............" ...จาไว้ นะ....หมากรุกนะคิงไม่ได้ มีหน้ าที่หนีอย่างเ ดียวแต่มีหน้ าที่ออกรบพร้ อมกับบรรดาหมากทังหมด ้ ต่างห าก... คาพูดของคนๆหนึง่ ลอยขึ ้นมาในหัวของเด็กหนุม่ อย่างช้ า ๆ... ก่อนที่เสียงเรี ยกของคนข้ างๆจะทาให้ เขารู้ สกึ ตัว..
"อะ...อ๋อ...มาสเตอร์ คนนันเขาก็ ้ เก่งอย่างที่พดู จริ งๆ นัน่ ละฮะ..." "ก็ใช่.....แต่วิธีเล่นของนายมันบ้ าดีเดือดชะมัด..เอา คิงขึ ้นหน้ า เอาม้ าไปป่ วน..." เธอยังคงพร่ าบ่นเรื่ องเกมที่ผา่ นมาโดยไม่ได้ สงั เกตว ่่ าริ คตอบช้ าอย่างน่าสงสัย "ฮะๆ.....สงสัยจะติดนิสยั เก่าๆมานะฮะ" เขาตอบเบาๆ..... ...ไม่นา่ เล่นเลยจริ งๆเฮะ....เมื่อครัง้ ตอนฮายะก็เรา โดนคะยันคะยอให้ ้ เล่น..... "คราวหน้ ามาสอนชันบ้ ้ างซิ...อยากชนะลุงลอยด์บ้างน่ะ" เธอพูดอย่างมีไฟ ....จะได้ ลบสถิติแพ้ รวดสักที "......" ".....ฮะๆ....ไม่ไหวหรอกมังฮะ ้ ก็ลงุ ลอยด์เขาเป็ นถึงแชมป์หมากรุกไซด์สองของสหพันธ์ เ ลยไม่ใช่หรอ..." เขาตอบอย่างยิ ้มๆ....นัน่ สินะไอที่โม้ เอาไว้ นนั่ นะ.. อาจารย์ลอยด์แหงๆ "....เห็นเขาว่ากันแบบนันนะ..ไม่ ้ ร้ ูจริ งมัย..." ้ "แต่ให้ สอนทีไรก็เอาแต่บอกว่า ต้ องคิดล่วงหน้ าเอาไว้ เสมอ..แต่ไม่ใช่แค่เราจะทาอะไร ต่อ..." "ต้ องคานวนให้ หมดถึงความเป็ นไปได้ ที่จะเกิดขึ ้นทุกรูป แบบที่มีโอกาส...พูดเหมือนง่ายแบบนันแหละ" ้ เธอส่ายหน้ าอย่างเบื่อหน่าย..
"แหม...มันก็พื ้นฐานละนะฮะ..." "รุ่นพี่ก็ชอบพูดอยูบ่ อ่ ยๆไม่ใช่หรอว่า "มันอยูใ่ นการคานวนของชัน" ้ อะไรประมานนี ้นะครับ" "นันไงนายถามจริ ้ งๆด้ วย!!" "แต่มนั ก็อยูใ่ นการคานวนของชันอยู ้ แ่ ล้ วล่ะ" โรเซ็ตพูดพร้ อมชี ้นิ ้วไปทางรุ่นน้ อง "แต่การกระทาของคนชันว่ ้ าคานวนง่ายกว่ารูปแบบหมากนะ.. ." "เห....แปลว่ารุ่นพี่คาดเดาการกระทาของผมได้ หมดเลยสิน ะฮะ?" ริ คคุพดู พลางจ้ องตาคนตรงหน้ าอย่างไม่ไหวติง.. "บ้ าเรอะ!! มันก็มีพลาดกันบ้ างซิ" อีกอย่าง...คนข้ างหน้ าคิดยังไงเธอไม่เคยคานวนได้ เลยสักนิด "เอ.....งันตอนนี ้ ้ผมกาลังคิดอะไรอยูง่ นเหรอฮะ?" ั้ ริ คคุเริ่ มถามอย่างนึกสนุก พลางมองไปที่ดวงตาทังสองของรุ ้ ่นพี่ตรงหน้ า "จะแกล้ งกันซินะริ คๆ!!" หญิงสาวโวยวายออกมา อยูๆ่ ก็มาจ้ องหน้ ากันทาไมนะ "อะ....ตอบมาสิฮะ..." ริ คคุยงั คงจ้ องตาเธอต่อไปพร้ อมกับยิ ้มขึ ้นมาที่มมุ ปา กเล็กน้ อย "นายนึกสนุกอยูแ่ น่ๆ...คงประมาณว่า 'รุ่นพี่นี่แกล้ งง่ายจังนะ' ใช่มยล่ ั ้ ะ!!" "อุ.....ฮ่าๆ......." ในที่สดุ คนตรงหน้ าก็กลัวหั ้ วเราะไว้ ไม่อยูก่ อ่ นจะระเ บิดเสียงหัวเราะออกมาจนน ้าตาไหล..
"ยอมแล้ วฮะ....." "ชันพู ้ ดถูกใช่มยล่ ั ้ ะ!" "ก็บอกแล้ วมันอยูใ่ นการคานวน" เธอพูดอย่างภูมิใจ....ถึงจะออกแถๆไปหน่อยก็เถอะ
"คร้ าบๆ...." "เอาละไปกันต่อเถอะฮะ......" ริ คคุพดู พลางคว้ ามือของคนข้ างๆขึ ้นไปจับตามปกติเนื่อ งจากโดนมัดอยูา่ พร้ อมกับออกเดินต่อ ....นัน่ สินะ...เรื่ องของเราปล่อยมันไว้ กอ่ นละกัน... อยูก่ บั รุ่นพี่แล้ วมันช่วยให้ เราลืมเรื่ องพวกนันจริ ้ งๆด้ วย แฮะ... "อะ เอ๊ ะ!!~~" โรเซ็ทร้ องออกมาอย่างตกใจ "ดะ เดี๋ยวซิทาไมอยูๆ่ มาจับมือกันแบบนี ้ละ" ..อย่างน้ อยมันก็ต้องบอกให้ ร้ ูกนั ก่อนซิ...หญิงสาวหน ่้าขึ ้นสีด้วยความอาย "เอ...ก็รุ่นพี่บอกเองว่ามันเดินลาบากไม่ใช่เหรอฮะ?" เขาหันไปถามอย่างงงๆ "นะ นันซิ ้ นะ..." "งันช่ ้ างมันเถอะ" เธอพึมพาให้ อีกฝ่ ายได้ ยินก่อนจะหันหน้ าที่ขึ ้นสีหนีอ ่ี กฝ่ ายหนึง่ ด่านที่ 4..ร้ านของเล่น "สวัสดีคะ่ ยินดีต้อนรับสูร่ ้ านของเรา" ผนักกงานสาวพูดขึ ้น พร้ อมกับยื่นแผ่นกระดาษให้ ทงคู ั้ ่
"กติการอบนี ้ง่ายๆ...เพียงแค่ค้นหาลูกโป่ งที่เขียนว่า "แมวดา" อย่างถูกต้ องในห้ องตรงหน้ าได้ ภายใน10นาที ก็ถือว่าผ่า นค่ะ" เธอพูดพร้ อมกับผายมือไปยังห้ องข้ างๆซึง่ มีลกู โป่ งจาน วนมากหลากสีสนั ทังลอยและวางระเกะระกะอยู ้ ่ เต็มพื ้น "ขอให้ สนุกนะค่ะ" "งันก็ ้ แข่งกันหาแล้ วกันนะ.." โรเซ็ตเสนอวิธีแข่งออกมา..
"เอ....รุ่นพี่ยงั คิดเรื่ องการแข่งอยูอ่ ีกงันเหรอฮะเ ้ นีย่ ..." เด็กหนุม่ ถามอย่างสนใจพร้ อมกับเดินตามหญิงสาวที่ลากแ ขนของเขาเข้ าไปกลางดงลูกโป่ งหลากสี
....คิดว่าลืมไปแล้ วซะอีก "จะลืมได้ ยงั ไงเล่า!! คอยดูเถอะชันจะชนะให้ ้ ด ู" โรเซ็ตพูดอย่างมัน่ ใจ เธอต้ องการจะกู้ศกั ดิ์ศรี กลับมาให้ ได้ "ไม่อยากทาตามคาขอของผมขนาดนันเลยงั ้ นเหรอฮะ?" ้ ริ คคุถามขึ ้นเล็กน้ อย...พร้ อมๆกับนึกถึงคาขอที่เขาขอ ไว้ กบั รุ่นพี่ "ก็แค่ต้องการชนะมันผิดด้ วยรึไง หือ?...."
"เพราะงันชั ้ นไม่ ้ ยอมหรอก!! พูดเสร็ จเธอก็มาแลบลิ ้นใส่รุ่นน้ อง "คร้ าบๆ.." ริ คคุได้ ชายตามองไปที่คนตรงหน้ าซึง่ ทาตัวเหมือนเด็ก. .. ..ไอความรู้สกึ แปลกๆนี่มนั อะไรกันนะ... "งันก็ ้ ...ลุยล่ะนะ!!" โรเซ้ ทเริ่ มใช้ มือข้ างเดียวของเธอตะกุยลูกโป่ งทันที ถึงมันออกจะ..ลาบากมากก็เถอะ
"ลูกแรก!! " หญิงสาวตะโกนขึ ้นอย่างดีใจพร้ อมกับชูลกู โป่ งที่มีคาว ่่ าแมวดาขึ ้นมา "รุ่นพี๋ฮะ...นัน่ มันอ่านว่า...แมงดา..." ริ คคุสา่ ยมือเล็กน้ อยก่อนจะหันไปเขี่ยลูกโป่ งแถวๆเท้ าเขาบ้ าง
"แหงะ....เดี๋ยวนะมันเขียนเป็ นภาษาอะไรล่ะเนี่ย?" โรเซ็ตถามอย่างสงสัย..คงไม่ใช่เขียนด้ วยภาษาแปลกๆนะ "ก็ภาษาปกตินนั่ ละฮะ...รุ่นพี่รีบร้ อนมากกว่า" เขาตอบเป็ นเชิงแซวฝ่ ายตรงข้ าม "งะ งันมั ้ ง"้ โรเซ็ตยังควานหาต่อไปเรื่ อยๆ... "ก้ มแบบนี ้มันเมื่อยแฮะ..." "ถ้ างันก็ ้ ..." "โดดลงไปหากลางดงลูกโป่ งนี่แหละ" พูดเสร็ จเธอก็โดดโดยลากคอเสื ้อลงไปด้ วยกัน...มันต้ อง เหมือนสระลูกบอลแน่ๆ!! "เหวอ......" ริ คคุที่เหมือนจะโดนฝ่ ายตรงข้ ามที่แรงเยอะกว่าลางลงไ ปกลางดงลูกโป้งอย่างรวดเร็ วพร้ อมๆกับล้ มลงกอง กับพื ้น ทังคู ้ .่ .. "อูยยย... รุ่นพี่เล่นอะไรฮะเนี่ย...." ริ คคุที่ล้มลงกึ่งนอนกึ่งนัง่ พูดขึ ้นพลางหันไปยังคนข ่้างๆที่ดทู า่ จะไม่ร้ ูสกึ รู้สาอะไรซะอย่างนัน้ "น่าสนุกออก นายไม่ร้ ูสกึ เหมือนกลับเป็ นเด็กบ้ างรึไง" โรเซ็ตยังมองหาลูกโป่ งที่เขียนว่าแมวดาต่อไป "ว่าแต่..มันอยูไ่ หนกันนะ" หญิงสาวลองใช้ มือซ้ ายของเธอควานหาดู "เอ...ไม่ใช่แฮะ" "อันนี ้ก็ไม่ใช่.." "อืม.....อันนี ้มัน ใช่แล้ ว!!"
"นี่ไงริ คชันเจอแล้ ้ ว" เธอหันมายิ ้มให้ กบั รุ่นน้ อง
"......" เด็กหนุม่ นิ่งเงียบไปพักหนึง่ .....ก่อนจะยิ ้มขึ ้นที่ มุมปาก
เหมือนกับเด็กจริ งๆด้ วยเฮะ... "ยะ ยิ ้มอะไรล่ะ!! " "เห็นมัยๆชั ้ นหาเจอแล้ ้ ว...ชันชนะนะ" ้ หญิงสาวพูดพลางทวงชัยชนะของตัวเอง "นัน่ สินะฮะ....ผมแพ้ แล้ ว.." ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆ พลางเดินลากมือที่ยงั จับกับรุ่นพี่อยูไ่ ปยังประตู
"งันเราเอาลู ้ กโป่ งนี่ไปส่งกันก่อนละกันฮะ" "อ...อืม ไปกันเถอะ" เธอพูดตะกุกตะกัก... ด่านที่5........ร้ านขนม.. "สวัสดีคะ่ ขอต้ อนรับสูร่ ้ านขนมของเนโอคูลลอนแห่งนี ้" เสียงของบริ กรสาวดังขึ ้นเล็กน้ อย....จะว่าไปพวกเขาฟั งประโยคแพทเทินเดิมๆมากี่ครัง้ กันแล้ วนะเนี่ย... "และนี่ก็เป็ นด่านสุดท้ ายแล้ ว ขอชื่นชมคูข่ องท่านจริ งๆที่ผา่ นมาถึงที่นี่ได้ " เธอพูดพร้ อมกับยื่นกล่องขนาดใหญ่ที่มีรูอยูต่ รงกลางข ่ึ ่้นมาให้ พวกเขา "กติกาของด่านนี ้ก็งา่ ยๆเพียง...ทังสองคนต้ ้ องจับฉลาก สิง่ ที่ต้องทาจากกล่องนี ้" "แล้ วทามันให้ สาเร็ จตามที่คาสัง่ ที่จบั ได้ บอกไว้ ...ถ้ าทาได้ ก็ถือว่าชนะและเข้ าเส้ นชัยไปเลยค่ะ" "เอ...ใครจะจับดีฮะ?" ริ คคุเอ่ยขึ ้นพลางมองไปที่คนข้ างๆ "ชันก็ ้ แล้ วกัน...." โรเว็ตเดินไปข้ างหน้ าเล็กน้ อยก่อนที่จะใช้ มือซ้ ายของ เธอล้ วงลงไปในกล่องแล้ วดึงฉลากออกมา
"เอ้ า..อ่านหน่อยซิ..ริ ค" "...เกมป๊ อกกี ้.......ต่างฝ่ ายต่างคาบป๊ อกกี ้ไว้ คนละฝ ่ั่่ง..แล้ วคงอยูใ่ นสภาพนันให้ ้ ได้ มากกว่า 5นาทีก็ถือ ว่าชนะ..." ริ คคุอ่านขึ ้นอย่างเรี ยบๆ "หวาๆๆๆๆๆ เกมนันอั ้ ตตราการจับได้ มีเพียงแค่ 1ใน10เลยนะคะ พวกคุณนี่โชคดีจงั " บริ การสาวแทรกขึ ้นอย่างร่างเริ งราวกับว่ากาลังอยากเห ่็ นอะไรบางอย่างอยู่ "....." โชคร้ าย...โชคร้ ายสุดๆเลยมากกว่า โรเซ็ตได้ แต่ยืนนิ่งไม่ไหวติ่งอะไรทังสิ ้ ้น "แล้ ว....จะทาไงต่อกันดีฮะ?" เขาถามสันๆ.. ้ "กะ ก็คงต้ องทาล่ะนะ..." หญิงสาวตอบเบาๆ....เกมสุดท้ ายแล้ วนี่...เธอไม่ยอมมาจ บลงที่นี่เด็ดขาด.. ริ คคุไม่ตอบอะไรก่อนจะรับแท่งป๊ อกกี ้เล็กๆจากพนักงาน ข้ างๆมากัดไว้ ข้างหนึง่ ก่อนจะค่อยๆลดระดับหน้ าของตัวเองลงมาให้ พอดีกบั ใบหน้ าของหญิงสาว พร้ อมกับจ้ องมองทีใ่ บหน้ าของ เธอ "ชิ..." โรเซ็ตหลับตาลงก่อนที่จะหายใจลึกๆ.. ...ใจเย็นๆ... จากนันเธอก็ ้ คอ่ ยขยับหน้ าของเธอเข้ าไปกับขนมป๊ อกกี ้แ ท่งนัน.. ้ ..ยะ อย่าสัน่ ซิ... ก่อนที่จะใช้ ฟันกัดลงบนปลายอีกด้ านเบาๆ
ริ คจ้ องไปที่ใบหน้ าขาวๆของคนตรงหน้ า....นี่มนั ไกล้ จน เขาเองยังรู้สกึ แปลกๆไปด้ วยเลย.. ...ทาไมหน้ ามันร้ อนๆอีกแล้ วละนี่...
"พ...พะเพิ่งผ่านไปนาทีเดียวเองนะฮะ..." "ระ รู้แล้ วน่า...ไม่ต้องบอกเวลาก็ได้ " เธอพูดอย่างร้ อนรน...จ้ องหน้ ากันตลอดแบบนี ้มัน...
ใบหน้ าของเธอเริ่ มแดงขึ ้นเรื่ อยๆ.. 3 นาทีผา่ นไป......
ทาไมกันนะ...เวลาแค่5นาทีทาไมเรารู้สกึ ว่ามันนานราวก ่ับเป็ นชัว่ โมง ..ริ คคคุเริ่ มรู้สกึ อึดอัดขึ ้นมาเล็กน้ อย...นี่เราไม ่่เคยเป็ นแบบนี ้เลยไม่ใช่เหรอ....
ทันใดนันแท่ ้ งป๊ อกกี ้ที่เหมือนจะค่อยๆเปื่ อยขึ ้นก็ค่ อยๆละลายไปตามแรงกัดของเขาช้ าๆ จนทาให้ เด็กหนุม่ ต้ องขยับไปให้ ให้ เข้ าไปไกล้ เธอมากกว ่่าเดิมอย่างช่วยไม่ได้ .. ยะ แย่ละ่ ซิ....ป๊ อกกี ้เกือบในปากของหญิงสาวหักออกมาเล็ กน้ อย จนต้ องขยับเข้ าไปอีก.. ยิ่งขยับหน้ าก็ยิ่งใกล้ กนั .. หัวใจของเธอเต้ นรัวไม่หยุด.. ชะ ช่วยให้ เวลามันหมดสักทีซิ!! โรเซ้ ตได้ แต่ร่ าร้ องอยูใ่ นใจ "ระ...รุ่นพี่ฮะ..ผมรู้สกึ ว่ามันไกล้ กว่าเมื่อกี ้อีกน ะ.." ริ คคุถามขึ ้นเล็กน้ อย "ยะ อย่าพูดมากน่า.." "เดี๋ยวมันก็หกั หรอก" โรเซ้ ตเอ็ดรุ่นน้ องกลับไป "...ขะ..ขอโทษนะฮะ..." ริ คคุพดู พลางขยับปากเข้ าไปไกล้ อีก แท่งป๊ อกกี ้ค่อยๆสันลงเรื ้ ่ อยๆ
"อึก..." ทาไมมันสันลงอี ้ กแล้ วเนี่ย!! หญิงสาวได้ แต่ต้องขยับเข้ าไปอีกนิด..มันใกล้ ..ใกล้ มา ก หน้ าที่ขึ ้นสีแดงจัดเหมือนลูกตาลึง มือที่สนั่ อย่างบอกไม่ถกู .. มันใกล้ เกินไปแล้ ว..
ปี๊ ด......
เสียงหมดเวลาดังขึ ้นส่งผลให้ ทงสองหยุ ั้ ดการกระทาอย่า งรวด "เฮ้ อ.." โรเซ็ตรี บถอนตัวออกจากตรงนันทั ้ นที.. หัวใจของเธอยังเต้ นเร็ วอย่างน่าประหลาด.. ..มันรู้สกึ อึดอัดแปลกๆจริ งๆ ริ คคุเองที่ร้ ูสกึ ว่าหน้ าตัวเองก็ร้อนๆก็รีบหันหลบหน ่้าของรุ่นพี่ในทันทีที่สญ ั ญาณหมดเวลาดังขึ ้นเช่นกัน. .. ..คิดว่าจะขาดอากาศหายใจแล้ วแฮะ...ทังอึ ้ ดอัดทังร้้ อ น... "ยินดีด้วยนะคะ...." เสียงของผนักงานหญิงพูดแทรกขึ ้นมาก่อนที่ทงคู ั ้ จ่ ะทั นได้ พดู อะไรก่อนจะยืน่ บัตรสีขาว ขนาดใหญ่เล็กน้ อยมายั งทังคู ้ ่ "นี่เป็ นรางวัลหลังจบเกม...ขอบคุณมากๆที่มารวมสนุกกับ เรา..." "ไว้ โอกาสหน้ าอย่าลืมมาเที่ยวที่นี่อีกนะคะ.." เธอกล่าวอย่างยิ ้มๆ พร้ อมกับเดินหันหลังหายไป "เหมือนจะเป็ นบัตรรับประทานอาหารฟรี นะฮะรุ่นพี่....." เด็กหนุม่ พูดขึ ้นพลางยกบัตรเชิญสีขาวๆขึ ้นมาดู "ไหนๆ..." เธอดึงบัตรจากมือของรุ่นน้ องไปดูอย่างสนใจ "เอ....ใช้ ได้ เลยซินะ..?" "แต่เวลาในบัตรมันสองทุม่ นะฮะ..." ริ คคุพดู เป็ นเชิงออกความเห็นเล็กน้ อย "งันไปเที ้ ่ยวที่อื่นรอเวลา..ก็ได้ มง"ั ้ โรเซ็ตเห็นเวลายังอีกนานก็เลยคิดว่าจะไปซื ้อของสักหน ่่ อย "...เห....ผิดคาดเลยนะฮะ...คิดว่ารุ่นพี่อยากกลับเร็ ว ๆซะอีก" ริ คคุถามขึ ้นอย่างงงๆ
"เที่ยวฟรี จะให้ กลับเร็ วๆทาไมล่ะ?" "งันก่ ้ อนอื่น....ต้ องจัดการกับเจ้ านี่ก่อนสินะ...." ริ คคุยกั ไหล่เล็กน้ อยเป็ นเชิงตกลงก่อนจะใช้ มือข้ างที ่่ วา่ งแกะผ้ าที่มดั มือของทังสองอยู ้ อ่ อกอย่างช้ าๆ...
"แค่นี ้ก็ใช้ ได้ ทงสองมื ั้ อตามที่รุ่นพี่ต้องการแล้ วสิ นะฮะ..." ริ คคุพดู พร้ อมกับค่อยๆปล่อยมือที่จบั มือของรุ่นพี่ออ กอย่างแผ่วเบา "นันซิ ้ นะ.." "ฮึบ!!" โรเซ็ตดึงผ้ าที่ผกู เอาไว้ ออกมาสบายขึ ้นเยอะเลย "งัน...จะไปเดิ ้ นซื ้อของกันต่อสินะฮะ..." ริ คคุถามขึ ้นพร้ อมกับหมุนไหล่ของตัวเองเล็กน้ อย "อืม...มีที่ไหนน่าเที่ยวอีกบ้ างละ.." หญิงสาวพูดยืดแขนขวาของตัวเอง "เอ.....ตรงด้ านหน้ าน่าจะมีตลาดขายของจิปาถะอยู่" "ไปที่นนั่ ก็แล้ วกันนะฮะ..." ริ คคุพดู ทังๆที ้ ่มองแผนที่อยู่ "งันก็ ้ ช่วยออกค่าของฝากด้ วยนะริ ค" พูดเสร็ จเธอก็เดินนาออกไปก่อน ริ คคุได้ แต่ยิ ้มออกมาไม่พดู อะไร ก่อนจะเดินตามคนตรงหน้ าไปอย่างเงียบๆ ...ให้ ตายสิ...มองยังไงก็เหมือนเด็กจริ งๆ.. "เอ~~" "จะซื ้ออะไรให้ ลงุ ลอยร์ ดีนะ" โรเซ็ตมองของที่ตา่ งๆที่วางเรี ยงกันอยูใ่ นร้ าน
แชะ... เสียงชัตเตอร์ แปลกประหลาดดังขึ ้นมาอีกครัง้ หลังจากไม ่่ ได้ ยินมานาน พร้ อมๆกับเด็กหนุม่ ผมทองที่ชกั กล้ องขึ ้นมาเตรี ยมพร้ อ มแล้ ว "เดี๋ยวซิ!! ก็บอกว่าอย่าแอบถ่ายกันไงล่ะ" หญิงสาวได้ แต่โวยวายขึ ้นมา แต่ภาพเหล่านันก็ ้ ถกู ถ่ายไปเสียแล้ ว "....ก็เวลามองรุ่นพี่จากหลังเลนส์แล้ ว....มันดูตลกจน อดใจถ่ายไม่ได้ สกั ทีนี่ฮะ..." เขาพูดพร้ อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ...
นัน่ สินะ....อยูก่ บั รุ่นพี่มนั สนุกจริ งๆนัน่ ละ..... "ตะ แต่มนั ก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะเอามาอ้ างเลยนะ.." โรเซ็ตหลบตาฝ่ ายตรงข้ าม... "ฮะๆ...." ริ คคุเห็นอีกฝ่ ายหลบหน้ าไปก็หวั เราะเล็กน้ อย.....แบบ นีคงยอมกระมัง้ ตลอดทางระหว่างที่โรเซ็ทมัวแต่แวะโน่นเวะนี่ริคเองก็ ได้ แต่กดถ่ายรูปคนตรงหน้ าไปมาอย่างสนุก ...นี่เราเป็ นพวกว่างงานสินะ....
"เอะ...รุ่นพี่ฮะ...นัน่ มันสวนสนุกละ?..." ริ คคุเลิกคิ ้วขึ ้นเล็กน้ อยพลางชี ้ไปยังประตูบ้านใหญ่ ซึง่ อยูไ่ ม่หา่ งจากพวกเขานัก ตรงหน้ ามีตวั ตลกยืนถือลูกโป่ งมากมายพร้ อมๆกับเหล่าผู ่้คนที่ตา่ งกรูกันเข้ าไป
..น่าแปลกจริ งๆ...ขนาดในแผนที่ยงั ไม่มีบอกไว้ เลย...ส งสัยจะเพิ่งเปิ ดใหม่สนิ ะ.. เด็กหนุม่ คิดเป็ นเชิงสรุปให้ ตวั เอง "สวนสนุกเหรอ....ไปกันเถอะ!!" ไม่ต้องคิดมากหญิงสาวคว้ ามือรุ่นน้ องวพร้ อมกับวิ่งตร งไปสถานที่ด้านหน้ า...เหมือน ตัวเองเป็ นเด็กอายุ สิบต้ นๆเสียนี่ "ดะ...เดี๋ยวก่อนสิฮะ.." ริ คคุพดู ขึ ้นอย่างไม่ทนั ตังตั ้ ว...แต่วา่ ไม่ทนั เสียแ ล้ วเพราะอยูด่ ีๆคนตรงหน้ า ก็คว้ าแขนมือของเขาอย่างรวดเร็ วพร้ อมกับลากตัวเขาไปย ่ังสวนสนุกทังๆอย่ ้ างนัน้ "ค่าเข้ าเท่าไหร่กนั นะ.." โรเซ็ตพยายามมองหาป้ายบอกราคาบัตร..แต่ดเู หมือนเธอจะ หาไม่เจอ "เอ....ดูเหมือาจะเข้ าฟรี นะฮะ...." ริ คคุพดู พลางยื่นใบปลิวโฆษณาเล็กๆไปทางรุ่นพี่.... [เนี๊ยวๆแลนด์....สวนสนุกแห่งใหม่ของเนโอคูลล่อนเปิ ดบ ริ การวันแรก...ฟรี ทกุ ค่าใช้ จ่าย!] "ฟรี เหรอไหนๆ!!" โรเซ็ตมองใบปลิวที่มือของริ ค..ก่อนที่จะรู้สกึ ตัว "เอ๊ ะ เอ่อ... เดี๋ยวซิทาไมชันถึ ้ งจับมือนายอยูล่ ะ่ !!" "เอ.....ก็รุ่นพี่เป็ นคนจับผมเองไม่ใช่เหรอฮะ..." ริ คคุหนั ไปมองคนตรงหน้ าอย่างงงๆ
"หา!!?" "ดะ เดี๋ยวซิ!! ใช่ๆสงสัยคิดว่ามือนายเป็ นกระเป๋ าแหงๆเลยช่างมันเถอะ "ขะ เข้ าสวนสนุกกันดีกว่านะ" เธอรี บเปลีย่ นประเด็นก่อนที่จะเดินออกไปทันที... ...ทาไมนะ...หน้ าของเธอถึงได้ ร้อนผ่าวไปหมดเลย.. "ฮะ....." ริ คคุตอบอย่างว่างง่ายก่อนจะเดินนาคนตรงหน้ าไปอย่างโ ดยดี ..ไม่ได้ มาสวนสนุกนานเท่าไหร่แล้ วนะเนี่ยเรา... บรรยากาศโดยรอบนันช่ ้ างเป็ นบรรยากาศที่เขาไม่คอ่ ยคุ้ นเคย เหล่าคนที่เดินเข้ าออกไปมายุบยับ คนสวมชุดตุ๊กตาที่คอยแจกลูกโป่ งอยูห่ น้ างาน หรื อแม้ แต่ชิงช้ าสวรรค์ เด็กหนุม่ ได้ แต่ชายตามองไปรอบๆอย่างสนอกสนใจ "อา...นี ้รู้มยตอนเด็ ั้ กๆชันอยากจะมาเที ้ ่ยวสวนสนุกสั กครัง้ ..นี่นะ่ ครัง้ แรกเลยนะ" โรเซ็ตพูดอย่างอารมณ์ดี...
ในโลกนี ้มีสงิ่ ที่อยากจะทามากมาย...แต่เพราะเกิดในช่ วงสงครามจึงต้ องตามพ่อ ออก ไปใกล้ ๆสนามรบ ตลอด...พอสงครามจบก็เกิดเรื่ องแบบนันต ้ ลอด... หญิงสาวมองรอบๆด้ วยตาที่เป็ นประกายจากความอยากรู้อยา กเห็น "ดูซิ มันอลังการกว่าที่เคยดูในทีวีเยอะเลย" "...นัน่ สินาาา...สมัยก่อนที่ผมไปเที่ยวตอนอยูบ่ นโลกย ่ังดูไม่เวอร์ ขนาดนี ้เลย..." รื คคุพดู พร้ อมกับเดินนาหญิงสาวตรงหน้ าไป
"ว่าแต่รุ่นพี่เราจะเล่นอะไรดีละฮะ..." ริ คคุพดู พลางมองไปที่คนตรงหน้ าอย่างกระตือรื อร้ น "มันต้ องเริ่ มจาก...รถไฟเหาะซิ!!" ...ใช่แล้ วๆ..สิง่ แรกที่สวนสนุกต้ องไปมันต้ องรถไฟเหา ะ... "...ฮะๆ...." เด็กหนุม่ หัวเราะเล็กน้ อย...ก่อนจะมองใบหน้ าที่เหมือ นเด็กๆของรุ่นพี่
"ถ้ าเป็ นรุ่นพี่ละก็คงพูดว่า "มันอยูใ่ นการคานวนของชันจริ ้ งๆด้่ วย" สินะ..." เขาพูดอย่างยิ ้มๆ ...ไม่นา่ เชื่อจริ งๆว่าจะเดาใจคนตรงหน้ าถูก "มะ หมายความว่าไงกันห๊ ะ?" "กะ ก้ แค่เวลาดุภาพยนตร์ เวลามาเที่ยวสวนสนุกมันก็ต้องเป็ นรถไฟเหาะซิ!!" เธอพูดตะกุกตะกัก...อะไรกันพูดเหมือนว่ารู้อยูแ่ ล้ วต ่้องเป็ นแบบนี ้งันแหละ ้ "นัน่ สินะฮะ....งันเราไปเล่ ้ นรถไฟเหอะกันก่อนก็ได้ ฮะ. .." ริ คคุพดู พร้ อมกับจ้ องตาหญิงสาวทังๆที ้ ่ยงั ยิ ้มอยู่
"อะ อืม...รี บไปกันเถอะเดี๋ยวคนจะเยอะนะ" หญิงสาวรี บเปลีย่ นเรื่ องทันทีไม่ให้ รุ่นน้ องสังเกตหน ่้าของเธอ ซึง่ ตอนนี ้มันแดงขึ ้นอย่างไม่มีเหตุผลซะอย่างนัน้ ...จะจ้ องหน้ ากันทาไมก็ไม่ร้ ู "ระ...รอผมก่อนสิฮะ..." ริ คคุสา่ ยหัวอย่างงๆพร้ อมกับเดินตามเธอไปอย่างทันท่ว งที ..รุ่นพี่จะรี บเดินไปไหนกันเนี่ย...
ทังคู ้ ไ่ ด้ เล่นเครื่ องเล่นอย่างทังรถไฟเหาะ ้ เรื อไวกิ ้ง และอีกหลายอย่าง...จนตัวเธอเองยังนับแทบไม่หวาดไม่ ไห วเลย
ถึงสภาพของโรเซ็ตตอนลงจากเครื่ องเล่นแต่ละอย่าง จะไม่คอ่ ยดีนกั คลืน่ ไส้ บ้าง เดินไม่ตรงบ้ างแต่ดเู หมือนเธอจะยังยืนยันที่จะเล่นต่ อไป..
...นี่เธอกาลังมีความสุขจริ งๆสินะ..... "รุ่นพี่ไหวรึเปล่าเนี่ย...." ริ คคุถามขึ ้นเล็กน้ อยพร้ อมกับมองเธอด้ วยสีหน้ าเป็ นหว ง
...ซึง่ ก็นา่ แปลกจริ งๆที่ร่างกายของเขากลับไม่มีปฏิก ริ ยาตอบแสดงแบบเธอเลยสักนิด... "สงสัยจะลืมกินข้ าวเช้ า..ช่างเถอะ!!" โรเซ็ตพูดพลางกุมศีรษะ ...หมอนี่มนั มนุษย์ปกติแน่รึเปล่าเนี่ย...เล่นไปซะขน าดนันไม่ ้ เห็นมีปฏิกริ ยาอะไรเลย... "เอ....ไปไหนต่อดีนะ.." "ผมว่ารุ่นพี่นงั่ พักตรงนี ้ก่อนดีกว่านะฮะ...เดี๋ยวริ คๆไปซื ้อน ้ามาให้ " เด็กหนุม่ พูดขึ ้นอย่างเป็ นห่วงก่อนจะเดินจากไปปล่อยใ ห้ เธอนัง่ อยูบ่ ริ เวณม้ านัง่ คนเดียว. . . . . "แย่แฮะ....ไอเราตื่นเต้ นไปจนอดนอนซะได้ ..เวียนหัวจัง เลย.." โรเซ็ตได้ แต่พมึ พากับตัวเอง...
"ตานัน...ตกลงคิ ้ ดอะไรอยูก่ นั แน่นะ..ไม่เข้ าใจจริงๆ" ก่อนที่เธอจะพิงเสาข้ างๆแล้ วเผลอหลับไป ใช้ เวลาไม่นานนักริ คคุก็กลับมาพร้ อมน ้าเปล่าสองขวด "ระ..." เด็กหนุม่ เงียบลงในทันทีก่อนจะหันไปมองคนตรงหน้ า... ...ไม่เหมือนรุ่นพี่ที่เรารู้จงั เลยแฮะ...เขาคิดอย่า งยิ ้มๆ.. ก่อนจะหยิบเอากล้องขึ ้นมาส่องไปยังคนตรงหน้ าพร้ อมกับ กดชัตเตอร์ เบาๆ...
"อะ อืม...." หญิงสาวค่อยขยับๆตัวขึ ้นอย่างงัวเงีย.. "หืม...." นี่ชนเผลอหลั ั้ บไปรึเนี่ย... เธอค่อยปรับสภาพตาก่อนจะเห็นภาพชัดเจน...แต่ทว่า ภาพเบื ้องหน้ าของเธอกลับเป็ นภาพใบหน้ าของรุ่นน้ องที่ นัง่ อยูใ่ นระยะประชิด ...โดยที่เธอซบไหล่ของเขาอยูจ่ บแนบสนิท
"เอ๋!! " หญิงสาวตกใจจนสะดุ้งขึ ้นมาพร้ อมเลือดที่อยูๆ่ ก็สบู ฉี ดจนหน้ าขึ ้นสี
"อะ อะ คือ..." "ตื่นแล้ วเหรอฮะ....?" เด็กหนุม่ หันมามองหน้ ารุ่นพี่อย่างยิ ้มๆ "คะ คือ...เอ่อ....นะ นายมานี่ตงแต่ ั ้ เมื่อไหร่ ?" "ละ แล้ วนะ นี่กี่โมงแล้ วล่ะ.." หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก...เธอทาอะไรไม่ถกู ..เพราะไม่คิ ดว่าจะตื่นมาในสภาพแบบนัน้ "เอ..ห้ าโมงครึ่งแล้ วฮะ....รุ่นพี่หลับไปเกือบชัว่ โมง ได้ ละมัง"้ เขาตอบอย่างใจเย็นก่อนจะยื่นน ้าเปล่าขวดเล็กๆไปให้ คน ตรงหน้ า...ถึงมันจะไม่เย็นแล้ วก็เถอะนะ
"สงสัยวันนี ้รุ่นพี่คงจะเหนื่อยมากนะ" "ก็นิดหน่อยน่ะ....มะ...ไม่มีอะไรหรอก.." โรเซ็ตรับน ้ามาดื่มก่อนที่จะก้ มหน้ าหลบตาอีกฝ่ ายเพร าะไม่ร้ ูจะทาอะไรต่อ "....ว่าแต่ ...รุ่นพี่เป็ นอะไรแน่นะ....หน้ าดูแดงๆด้ วยสิ ? " ริ คคุที่เริ่ มสังเกตอาการผิดปกติของหญิงสาวตรงหน้ าถา มขึ ้นอย่างเป็ นห่วง..
จะว่าไปวันนี ้เล่นเที่ยวมาทังวั ้ นด้ วยสิ.. "อยากพักล่ะมัง...เหนื ้ ่อยๆน่ะ.." เธอตอบออกไป..ถึงแม้ จะไม่ตรงกับความจริ งเลยก็เอถะ "แน่นะฮะ....?" เด็กหนุม่ พูดพร้ อมกับเอามือของตัวเองไปแปะที่หน้ าผาก ของฝ่ ายตรงข้ ามโดยไม่ทนั ตังตั ้ ว
"เหมือนจะตัวร้ อนๆนิดๆด้ วยสิ..." "อะ เอ่อ...คือ...." "ไม่เป็ นไรหรอกน่า..ดะ ได้ มาเที่ยวทังที ้ นี่นะ.." โรเซ็ตพูดขึ ้น..ก่อนที่จะยกมือของอีกฝ่ ายออกจากหน้ าผ ากของตน..
"ขอบคุณที่เป็ นห่วงแล้ วกัน" "เอ...งันเราพั ้ กกันอีกสักหน่อยแล้ วค่อยลุยต่อก็ได้ ฮะ ...." เด็กหนุม่ พูดขึ ้นอย่างยิ ้มๆ ก่อนจะยกแก้ วน ้าอัดลมขึ ้นดื่ม "นะ นันซิ ้ นะ...อีกตังนานกว่ ้ าบัตรฟรี จะใช้ ได้ " หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะนัง่ ลงข้ างๆรุ่นน้ อง...
.....แต่แบบนี ้มันทาอะไรไม่คอ่ ยถูกเลยแฮะ.. "เดี๋ยวร่าเริ งเดี๋ยวถอนหายใจ....รุ่นพี่แปลกจริ งๆนะฮ ะ" ริ คคุมองไปที่คนข้ างๆอย่างงงๆ "นายนี่..สงสัยเรื่ องไม่เป็ นเรื่ องจริ งๆนะ.." เธอบ่นเล็กน้ อย...ก็ในเมื่อคนที่ทาให้ เป็ นแบบนี ้มันก ่็ คือนายแท้ ๆ "ก็รุ่นพี่ชอบทาตัวแปลกๆ เข้ าใจยากนี่นา..." เขาตอบอย่างราบเรี ยบ "ชันก็ ้ ทาตัวปกติของชัน่ น่า...." "ไม่เห็นจะเข้ าใจยากตรงไหน" ใช่แล้ ว...ตัวเราก็คือตัวเรา....อีกอย่างไอคนที่เข้ า ใจยากนะมันนายชัดๆเลย!!..
"เอ.....แต่ผมคิดอย่างนันจริ ้ งๆนะ..." "เอาเถอะ...เพราะรุ่นพี่เป็ นรุ่นพี่ที่เป็ นแบบนี ้...ถ ่ึ งน่ารักสมเป็ นรุ่นพี่ไง.." "..." ความเงียบเข้ าปกคลุม...อยูพ่ กั หนึง่ ..ก่อนที่หญิงสาว จะเอ่ยถามขึ ้นมา.. "นะ...นายหมายความว่าไง?" ".....มันมีความหมายอื่นด้ วยเหรอฮะ...?" เด็กหนุม่ มองไปที่คนตรงหน้ าด้ วยแววตาสงสัย..
รุ่นพี่กาลังพูดถึงเรื่ องอะไรหว่า.. "อะ เอ่อ...."
...โรเซ็ตได้ แต่นิ่งเงียบไม่พดู อะไรออกมา...
..หมอนี่มนั พูดอะไรเนี่ย...ละ..แล้ วทาไมหน้ าเราต้ องแ ดงด้ วยละ......แค่คิดก็มึนหัวไปหมดแล้ ว.... "...มะ ไม่มีอะไรหนิ.." "แล้ ว..ลองบอกได้ มยว่ ั ้ า.....นะ...นะ...น่ารักนี่..มั นยังไง..." เธอพูดโดยไม่หนั มามองอีกฝ่ ายแม้ แต่นิดเดียว..ใบหน้ าท ่ี ่่ แดงไปหมดเพราะอารมณ์คอ่ นข้ างจะ แปรปรวนตอนนี ้.. "เอ...ก็ดรู ั่วๆดีละมังฮะ..." ้ เขาพูดพลางหัวเราะเล็กน้ อย โป๊ ก!! หญิงสาวใช้ สนั มือสับใส่หวั ริ คเข้ าให้ ...ดูเหมือนวันน ่ี ริ คจะโชคร้ ายที่เธอไม่ได้ เอาหนังสือที่เหมาะมือมา "ดูรั่วเรอะ!! ไม่ได้ ทาให้ ร้ ูสกึ ดีสกั นิดเลยย่ะ!!" "ง่า........" ริ คคุพดู พลางเอามือลูบหัวที่ถกู เขกเบาๆ...
"รุ่นพี่ก็ชอบแกล้ งผมอยูเ่ ลยเรื่ อยนะ..." "แกล้ ง?" "แบบนี ้เขาเรี ยกสัง่ สอนต่างหาก.." โรเซ็ตตอบอย่างไม่สนใจอาการอีกฝ่ ายแม้ แต่น้อย ..อีกอย่างคนที่แกล้ งฉันนะมันนายต่างหาก...ทาไมเวลาฉ ่ันอยูใ่ กล้ นายแล้ วถึงทาตัวไม่ถกู แบบนี ้เนี่ย... "งะ....สัง่ สอนเรื่ องอะไรฮะเนี่ย..." เด็กหนุม่ ถามหญิงสาวตรงหน้ าด้ วยแววตาสงสัย
...นี่เขาไปทาอะไรให้ รุ่นพี่ต้องสัง่ สอนละนัน่ ... "จะพูดอะไรน่ะคิดบ้ างยะ!! " "บอกมาพูดแบบนี ้ได้ ...เสียอารมณ์ชะมัด" ไม่เพียงแค่พดู เธอยังดีดมะกอกใส่หน้ าผากริ คไปอีกรอบ “แอ๊ ฟ..~~~” ริ คคุออกเสีย่ งอ่อยๆเล็กน้ อยพร้ อมกับลูบหน้ าผากที่เร ่ิ ่่ มจะแดงขึ ้นมานิดๆ "นี่นาย...คิดว่ามันน่าดีใจรึไง?" "ก็นา่ รักดีออก รุ่นพี่ไม่ชอบเหรอ?" "โอ๊ ยยยย นี่นายไม่เข้ าใจจริ งๆซินะเนี่ย..." หญิงสาวกุมขมับอย่างเหนื่อยใจ.. …หมอนี่ชกั เป็ นพวกเข้ าใจยากไปทุกทีแล้ วนะ!!...
"ช่างเถอะ ขี ้เกียจพูดแล้ ว...ไปหาอะไรอย่างอื่นทากันเถอะ" "....รุ่นพี่อะ...อย่าทิ ้งผมไว้ คนเดียวสิ...." ริ คคุพดู พร้ อมกับเดินตามคนตรงหน้ าที่เริ่ มเดินหนีไปไ กลแล้ ว
"..หายโกรธริ คๆยังเนี่ย...แฮ่กๆ" ริ คคุเดินตามหญิงสาวตรงหน้ ามาอย่างเหนื่อยๆ กอ่นจะหยุดพักหายใจเล็กน้ อย "เปล๊ า!!...ไม่ได้ โกรธอะไรสักนิด..." เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจอะไร
"ดะ..เดี๋ยวสิฮะ...ไม่โกรธที่ไหนมีขึ ้นเสียงสูงด้ วยเน ่ี ่่ ย!!" "อะไร๊ ? จะมาจับผิดเสียงชันท ้ าไม" โรเซ็ตพูดอมยิ ้มเล็กน้ อย...ความจริ งเธอก็ไม่ได้ โกรธอ ะไรเขามากหรอกนะ.. ..แค่อยากแกล้ งคืนก็เท่านันเอง... ้ “นัน่ ไง....รุ่นพี่แกล้ งผมอีกแล้ วอ่ะ...” ริ คคุที่เห็นรอยยิ ้มของคนตรงหน้ าก็โวยวายเล็กน้ อย..แ ต่ถึงอย่างนันเขาก็ ้ ยงั คงยิ ้มอยู่ “เอาน่า...ไปลุยกันต่อดีกว่า...” เด็กสาวพูดขึ ้นอย่างร่างเริ งพลางชูกาปั น้ ขึ ้น.. ...อย่าเพิ่งคิดอะไรเลยดีกว่ายังไงหมอนี่ก็เป็ นหมอนี ่่ ละนะ.. “โอส...” เด็กหนุม่ ตอบพลางยักไหล่เล็กน้ อย...หลังจากนันทั ้ ้งค ู่ ่่ ก็ยงั คงทัวร์ สวนสนุกกันต่ออย่างสนุกสาน ..ทังเครื ้ ่ องเล่นหวาดเสียว..เกมที่เหมือนกับชิงรางว ่ัล งานวัด..หรือแม้ แต่ทานของว่าง.. ...ครัง้ หนึง่ ตัวเราเองก็เคยสนุกแบบนิ ้สินะ...ริ คคุค ่ิ ดอย่างยิ ้มๆ...
"ว่าแต่ไปไหนต่อดี?" โรเซ็ตถามขึ ้นอย่างยิ ้มแย้ ม พร้ อมกับลูกโป่ งสองสามลูกในมือ "...เอ....นัน่ สินะฮะ..." "ถ้ าพูดถึงสวนสนุกก็ได้ ต้องไอนัน่ สินะ..." ริ คคุพดู พร้ อมกับกอดอกอย่างใจเย็น....ใช่แล้ วสุดยอดส ถานที่ๆสวนสนุกทุกที่ต้องมี ."บ้ านผีสงิ !!" หลังจากพูดจบเด็กหนุม่ ก็ชี ้ไปยังบ้ านรูปทรงประหลาดที ่่ มีผ้าคลุมสีดางอยูบ่ ริ เวณทางเข้ า พร้ อมๆกับเจ้ าหน้ าที่บริ เวณด้ านที่ที่สวมชุดผีหลากหล ายรูปแบบ "อะ เอ๋..." บ้ านผีสงิ เหรอ... "ก็นา่ ไปนะ...แต่วา่ ...." หญิงสาวลังเลเล็กน้ อย...ก็มนั มืดนี่นา... "....หรื อว่ารุ่นพี่กลัวผี?" เด็กหนุม่ ถามขึ ้นเบาๆ...ดูเหมือนคนตรงหน้ าเธอจะไม่ค่ อยอยากเข้ าไปเท่าไหร่ด้วยสิ.. "ผีนะ่ กลัวทีไหนล่ะ!!!....ก็แค่...." หญิงสาวตอบเสียงแข็ง...ใช่แล้ วกะอีแค่ผีนะ...ทะ...เธ อไม่กลัวหรอก!! ...แต่... "มันมืดน่ะ.." หญิงสาวพูดออกแล้ วก็ถอนหายใจ "...เอ...ถ้ ารุ่นพี่วา่ อย่างนัน...เราไม่ ้ เข้ าก็ได้ ฮะ ..." ริ คคุพดู พลางถอนหายใจเล็กน้ อยอย่างผิดหวัง...แต่เขาก ่็ ไม่อยากให้ รุ่นพี่เป็ นแบบตอนนันอีกแล้ วละนะ
...นี่เราลืมไปได้ ยงั ไงกันนะว่ารุ่นพี่กลัวความมืด.. .ทังๆที ้ ่ภาพวันนันมั ้ นยังคาใจเราเรื่ อยมา เด็กหนุม่ คิดพลางนึกถึงวันที่ฝนตกวันนัน.... ้ "ไม่ใช่ไม่อยากเข้ าสักหน่อย....โอกาสได้ เข้ ามันหายากน ะ...แต่ก็กลัว.." "โอ๊ ยยยยยยย ตัดสินใจไม่ถกู เลย!!" หญิงสาวเอามือกุมหัวก่อนจะสะบัดหน้ าไปมา ...อยากเข้ าแต่ก็กลัวอะ!!.. "รุ่นพี่ฮะ...". ริ คคุเอ่ยทักคนตรงหน้ าเพื่อช่วยเรี ยกสติ
"ถ้ ากลัวซะขนาดนันริ ้ คๆว่าเราอย่าเข้ าไปดีกว่าน่า...." "หืม..เข้ าใจพูดนะ....ฉะ...ฉันไม่ได้ กลัวสักหน่อย!!.." "เอ้ า!! งันเข้ ้ าไปกันเถอะ...ฉันจะแสดงให้ นายเห็นเอง..ทุกอย่ างมันอยูใ่ นการคานวณของฉันแล้ ว!" โรเซ็ตหันมาตอบริ คคุอย่างมัน่ ใจก่อนจะลงมือใช้ แขนทั ้ งสองข้ างยันรุ่นน้ องตรงหน้ าตรงดิ่งเข้ าบ้ านผีสงิ ทันท ่ี
"อย่าดันสิฮะ...~~!" ...กลายเป็ นราดน ้ามันเข้ ากองไฟซะงัน... ้
ริ คคุคิดพลางกุมขมับเล็กน้ อย ก่อนจะค่อยๆเดินเข้ าไปในบ้ านผีสงิ ตามที่รุ่นพี่ตรงหน ่้าว่าไว้ พร้ อมกับมองไปรอบๆด้ วยสีหน้ าแปลกใจ..
"ทาดีเหมือนกันนะเนี ้ย....ดีกว่าสมัยตอนที่ผมอยูบ่ นโล กเยอะเลยละ" เด็กหนุม่ พูดพร้ อมกับเดินไปดูป้ายหลุมศพด้ านหน้ าที่ด ู่ เหมือนจะเป็ นอุปกรณ์ประกอบฉาก " ยะ อย่ารีบเดินซิ...มะ...มันมืดนะ.." โรเซ็ตที่ตอนนี ้หมดความรุ่นพี่ไปเสียแล้ วเอ่ยขึ ้น.. ...ไม่นา่ ปากดีเลยเรา..หญิงสาวคิดพลางทาสีหน้ าซีดๆ มือทัง2ข้ ้ างตอนนี ้เกะแขนริ คไม่ยอมปล่อย...แต่มนั ก็ย ่ังสัน่ ไม่ยอมหยุด.. ...คิดผิด..คิดผิดแท้ ๆเลย!!.. "รุ่นพี่ฮะ..ดูส.ิ .ทาเหมือนดีเนอะ..." ริ คคุพดู พลางยื่นก้ อนกลมๆสีขาวไปให่รุ่นพี่ที่เกาะแข นเขาอย่าแน่นหนาดู เหวอ!!... โรเซ็ตแทบจะเป็ นลมสลบไปตรงนันอยู ้ ร่ ่อมร่อเมื่อสิง่ ท ่ี ่่ คนตรงหน้ ายื่นมาให้ คือหัวกระโหลกขนาด พอเหมาะ "...กะ ก็นะ..เหมือนจริ งๆนันแหละ.." ้ เธอพยายามข่มเสียงตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้ ผิดสังเกตน ่ัก... ...ไม่ยอมหรอกน่า...
ริ คคุยกั ไหล่เล็กน้ อย...ดูใจแข็งกว่าที่คิดไว้ แฮะ..
"ถ้ าไม่ไหวขึ ้นมาจริ งๆก็บอกริ คๆนะฮะ..." ยังไงเขาก็ไม่อยากให้ รุ่นพี่เป็ นแบบตอนนันอี ้ กแล้ วจร ่ิ งๆ.. "คะ...ใครว่าชันกลั ้ วกันยะ!!..." โรเซ็ตพูดด้ วยเสียงสัน่ ๆ... "แล้ วก็นะ..จะอยูน่ ิ่งๆทาไมเดินแล้ ว!!" หญิงสาวพูดพร้ อมกับพยายามดันรุ่นน้ องไปข้ างหน้ า แต่ไม่ทนั ที่จะขยับจากตรงนันก็ ้ มีบางอย่างเกิดขึ ้น ฟุ่ บ!! เสียงบางอย่างตกลงมาข้ างๆทังคู ้ อ่ ย่างไม่ทนั ตังตั ้ ว สภาพ เหมือนศพที่ผกู คอตายที่เห็นได้ ตามหนังสยองขวัญทัว่ ไป ... ถึงจะเหมือนแต่ก็ไม่ได้ เกินเรื่ องปกติของบ้ านผีสงิ แม ่้แต่น้อย... ถึงอย่างงันก็ ้ เถอะ…
"กรี๊ ดดดดดดดดด" หญิงสาวตกใจจนร้ องออกมาพร้ อมๆกับมือทังสองข้ ้ างที่กอ ดแขนเด็กหนุม่ ตรงหน้ าแน่นขึ ้นกว่าเดิมอีก "...ดะ....เดี๋ยวสิฮะรุ่นพี่....จะ...จับแน่นเกินไปแล ่้วนะฮะ..." ริ คคุเริ่ มพูดจาตะกุกตะกักเล็กน้ อย... "ตาบ้ า!! รี บๆพาชันออกจากที ้ ่นี่เร็ วๆเลย" หญิงสาวโวยวายโดยไม่สนใจอะไรทังสิ ้ ้น "ทางไหนก็ได้ เอาชันออกไปที ้ !!"
"คร้ าบๆ...." เด็กหนุม่ ตอบอย่างยิ ้มๆ... ..เห็นแบบนี ้แล้ วอดอมยิ ้มไมได้ เลยแฮะ.. ก่อนจะค่อยๆเดิมน ้าหญิงสาวตรงหน้ าผ่านเส้ นทางต่างๆไป อย่างช้ าๆโดยที่คณ ุ เธอยังคงหลับตาปี๋ อยู่ "นะ นี่...ใกล้ ถึงรึยงั เนี่ย...ชันว่ ้ ามันนานแล้ วนะ" โรเซ็ตพึมพาขึ ้นมา...ถึงจะไม่เห็นอะไรก็เถอะ แต่มนั ก็นา่ กลัวอยูด่ ี "เอ....ริ คๆยังไม่เห็นทางออกเลยอ่าฮะ..." "คงต้ องเดินอีกสักพักละ" "งะ งันเดิ ้ นให้ เร็ วกว่านี ้หน่อยซี่...อ๊ ะ" อาจจะเพราะหลับตาเดินหรื ออะไรสักอย่างเท้ าของเธอดันส ะดุดสิง่ ที่มองไม่เห็นเข้ า "เจ็บ..." หญิงสาวล้ มลงโชคยังดีที่มือข้ างหนึง่ ยังจับตัวรุ่นน้ องได้ อยู่..ไม่อย่างงันเธอคงโวยวายมากกว่ ้ านี ้ "รุ่นพี่...?" เด็กหนุม่ หยุดฝี เท้ าลงเล็กน้ อยก่อนจะหันไปหาหญิงสาวท ่ั่ง้ ๆอย่างนัน้ "เป็ นอะไรรึเปล่า?" "เจ็บขาน่ะ..." โรเซ็ตพยายามดึงตัวให้ ลกุ ขึ ้นแต่ดเู หมือนเธอจะยืนไม่ ไหว "....แย่จริ ง..ลุกไม่ได้ "
“ขาแบบนี ้ดูทา่ จะไม่ไหวนะฮะ” ริ คคุพดู พลางก้ มลงดูอาการของคนตรงหน้ าเล็กน้ อยก่อนจะ พูดขึ ้น "...รุ่นพี่..” ริ คคุเรี ยกคนตรงหน้ าด้ สนน ้าเสียงอ่อนๆก่อนจะยื่นมือไ ปให้ เธอ.. "ไม่ต้อง...ขะ...ของแค่นี ้ฉันยืนเองได้ นา่ ..." โรเซ็ตโพล่งขึ ้นอย่างตกใจก่อนจะพยายามใช้ แขนทังสองด ้ ่ันตัวขึ ้นอย่างช้ าๆ.. "โอ้ ย..." "ก็บอกแล้ วว่าขาแบบนี ้ไปต่อไม่ไหวหรอกฮะ...." เขาพูดอย่างยิ ้มๆโดยที่ยงั คงยื่นมือให้ หญิงสาวตรงหน้ าต่อไป โรเซ็ตค่อยๆยื่นมือออกไปเหมือนขอให้ ช่วย "ชะ...ช่วยฉันหน่อยก็แล้ วกัน..."
...มะ...ไม่อยากพูดแบบนี ้เลยเฮะ...แย่จริ ง... "อะ..เอาแบบนันก็ ้ ได้ ฮะ" ริ คคุคอ่ ยๆยื่นมือไปหาคนตรงหน้ าอย่างช้ าๆ... หมับ...หญิงสาวคว้ ามืออีกฝ่ ายเอาไว้ "นับ1-3นะ..." "1..." "2.." "3.." เธอพยายามดึงตัวขึ ้นไปแต่ทว่า... ร่างของหญิงสาวที่คิดว่าตัวเองมีแรงเหลือเฝื อก็เอนเข ่้าหน้ าเด็กหนุม่ ตรงหน้ าแทบจะในทันที "รุ่นพี่ฮะ....ไม่เป็ นอะไรนะ?" เด็กหนุม่ ถามขึ ้นเสียงค่อย โดยที่สภาพของเขาคือมีหญิงสาวตัวเล็กกว่าซบอยูต่ รงหน ่้าอกอย่างแนบชิด จนตัวเองไม่สามารถขยับไปไหนได้ "....คะ แค่นี ้นิดหน่อยน่ะ..." เธอพูดขึ ้น..แต่เหมือนขอของเธอจะยันไม่อยูแ่ ล้ ว... "บ้ าจริ ง...." "อะ เอ่อ...ริ ค...นะ นาย...ช่วยชันหน่ ้ อยซิ" เธอพูดขึ ้นด้ วยหน้ าที่ขึ ้นสีจดั ใบหน้ าของเธอซบเข้ ากลางอกของเด็กหนุม่ ตรงหน้ าแทบจะพอ ดิบพอดี ..ทาไมถึงมาอยูท่ า่ นี ้ได้ นะ..
"....อะ..เอ๋?..." เด็กหนุม่ ตอบอย่างประหม่าเล็กน้ อย...
นี่มนั ไกล้ ไปแล้ วนะ..เหมือนกับได้ กลิน่ ยาสระผมของรุ่ นพี่เลย.. "ดะ...ดูทา่ ...จะเดินไม่ไหวจริ งๆ....เอ่อ...ชะ...ช่วย พาฉันออกไปหน่อยนะ......" เธอพูดเบาๆ...ก่อนที่จะหันหน้ าหนีไปทางอื่น "อะ....อ่า....." เขาพูดอย่างยิ ้มๆ.... ริ คคุคอ่ ยๆพาคนตรงหน้ าแบกขึ ้นหลังไปหาทางออกอย่างช้ า ๆ
"ไม่ต้องห่วงหรอกฮะ...เดี๋ยวก็ถึงทางออกแล้ ว..." เขาพูดพลางเรี ยกสติหญิงสาวตลอด ระหว่างทางที่เจอกับพวกผีแบบต่างๆ...หวังว่าเธอคงไม่ กลัวจนเกินไปหรอกนะ.. "อะ อืม....." โรเซ็ตพูดพลางค่อยๆเอาหัวของตนซบลงที่หลังของเด็กหนุ ่่ มอย่างช้ าๆ...
...ทาไมกันนะ...เราอยูก่ บั หมอนี่แล้ วสบายใจอย่างบอกไ ม่ถกู ... "เอาละ.....ไม่เป็ นอะไรมากนะฮะ รุ่นพี่?" เด็กหนุม่ พูดพลางวางหญิงสาวลงบนม้ านัง่ ที่ไม่หา่ งจาก แถวนันมากนั ้ ก... "...ก็นะ....แต่เหมือนจะยังเดินไม่ได้ แฮะ.." โรเซ็ตตอบกลับไป...ดูเหมือนเธอจะอยากกลับมาเดินได้ เห มือนเดิมเร็ วๆซะแล้ วสิ.. แย่ชะมัด...ให้ หมอนี่แบกออกมาในสภาพนี ้จนคนอื่นมองกั นหมดแบบนัน...มั ้ นน่าอายเกินไปแล้ว!.. "งันรุ ้ ่นพี่รอผมแปปนึงน้ า..." เด็กหนุม่ พูดพลางพละตัวออกจากหญิงสายตรงหน้ าอย่างรวด เร็ วก่อนจะเดินหายวับไปกับฝูงคน ก่อนจะค่อยๆกลับมาพร้ อมกับถังน ้าแข็งและผ้ าพันแผลแบบ ยืดได้ ม้วนใหญ่ๆ...
ประธานหนุม่ ค่อยๆก้ มลงคุกเข่าลงตรงหน้ าหญิงสาวช้ าๆ ก่อนจะแบมืออกไป "เอาละ...ขอดูข้อเท้ าฝั่ งที่แพลงด้ วย" " ปะ ไปเอามาจากไหนล่ะเนี่ย..." หญิงสาวพึมพาก่อนที่จะส่งขาซ้ ายไปให้ ... "ข้ างนี ้น่ะ..." ..บวมกว่าที่คิดไว้ แฮะ... เด็กหนุม่ รับข้ อเท้ าของคนตรงหน้ าไว้ อย่างพอเหมาะก่อน จะวางมันพาดลงกับบนเข่าอีกข้ างของตน
"พอดีตอนเดินผ่านมาผมเห็นห้ องพยาบาลอยูแ่ ถวๆนี ้ด้ วยนะ เลยไปขอผ้ าพันแผลเขามานะ" เด็กหนุม่ ตอบโดยไม่มองหน้ าคนถาม เพราะยังคงง่วนกับการพันแผลให้ คนตรงหน้ าอยู่… "เบาๆหน่อยซิ!!" หญิงสาวเม้ มปากเพราะความเจ็บ
"นายนี่มนั มือหนักไปแล้ วนะ!!" "...ทนหน่อยสินะฮะ...ถ้ ารัดไม่แน่นมันจะบวมกว่านี ้นะ" "..อีกอย่างผมก็เพิ่งเคยทาแผลให้ คนอื่นครัง้ แรกด้ วย.. ปกติได้ แต่ดคู นอื่นมาทาให้ " เขาพูดอย่างยิ ้มๆ..
"เดี๋ยวสักพักก็ประคบเย็นสักหน่อย...ก็นา่ จะเดินได้ แล ่้วละฮะ.." "...ระ..เหรอ....แต่วา่ มันก็เจ็บอยูด่ ีนนแหละ" ั้ โรเซ็ตได้ แต่บุนอุบอิบแต่ก็ต้องยอมแต่โดยดี "เอาละ...เสร็ จแล้ ว..." เด็กหนุม่ พูดขึ ้นพลางวางเท้ าของคนตรงหน้ าลงกับพื ้น
"เป็ นไงบ้ างฮะ..." "...สบายมาก..ของแค่นี ้ทาอะไรฉันไม่ได้ หรอก.." หญิงสาวลองขยับเท้ าข้ างนันไปมาซึ ้ ง่ ดีกว่าตอนแรกพอสม ควร "เอ...งันเหรอฮะ.." ้ เมื่อได้ ยินหญิงสาวตรงหน้ าตอบอย่างมัน่ ใจซะเต็มประดา ขนาดนัน้ ริ คคุก็ลองเอานิ ้วกดลงที่บริ เวณนันเบาๆในทั ้ นที "อะ โอ๊ ย!!" "จะ เจ็บนะ!! ใครใช้ ให้ กดเล่นกันห๊ ะ!!?" หญิงสาวโวยวาย ความเจ็บทาให้ เธอกามือแน่น ขาซ้ ายของเธอหมดแรงที่จะขยับแทบจะในทันที "นัน่ ไง...ยังเจ็บอยูจ่ ริ งๆด้ วย" ริ คคุมองไปที่คนตรงหน้ าด้ วยสีหน้ าเป็ นห่วงเล็กน้ อย..
"รุ่นพี่ปกติชอบฝื นตัวเองแบบนี ้เสมอเลยงันเหรอ?" ้ "ใครฝื น?...." "มะ ไม่เคยฝื นสักนิด...ชันก็ ้ แค่จะทาสิง่ ที่อยากทาเท่านั ่้นแหละน่า.." โรเซ็ตจ้ องตาคนตรงหน้ าเล็กน้ อยก่อนจะหันหน้ าหนี...ทา หน้ าแบบนันหมายความว่ ้ ายังไงกันนะ... "คร้ าบๆ......" ..ริ คคุตอบลากเสียงยาวเล็กน้ อยเป็ นเชิงยอมหญิงสาวตรง หน้ า... "แต่ถึงอย่างนัน...ถ้ ้ าเจ็บก็บอกผมได้ นะ..." "อะ...อืม...ไว้ ถึงนันชั ้ นค่ ้ อยบอกก็แล้ วกัน...." โรเซ็ตตอบด้ วยสีหน้ าแดงเล็กน้ อย
"แต่วา่ ...ขาเป็ นแบบนี ้จะเล่นอะไรได้ ละ่ เนี่ย..เฮ้ อ" หญิงสาวได้ แต่ถอนหายใจ ยังเล่นไม่ครบเลยแท้ ๆ "...นัน่ สินะฮะ...จะว่าไปนี่ก็จะค่าแล้ วด้ วยสิ..." ริ คคุพดู พลางมองขึ ้นไปยังท้ องฟ้าที่เริ่ มจะมืดลงเรื่ อยๆ...นี่ก็จะหนึง่ ทุม่ แล้ วคงเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ ว ละ
"ลองไอนัน่ เป็ นไงฮะ...รุ่นพี่จะได้ ไม่เดินมากด้ วย..." เด็กหนุม่ ชี ้ไปยังชิงช้ าสวรรค์ที่ตงตะหง่ ั้ านอยูไ่ ม่ ไกลนักแต่ขนาดของมันใหญ่มากจนสามารถเห็นได้ ชดั "ชิงช้ าสวรรค์.....งันเหรอ.." ้ เธหญิงสาวหันไปตามทางที่ชายหนุม่ ชี.้ ..ความรู้สกึ สนุ กที่เริ่ มมอดลงก็เหมือนจะลุกโชนขึ ้นมาอีกครัง้ "ดูเมืองยามค่างันเหรอ...." ้ ..น่าสนใจจัง...แต่ขาแบบนี ้.... "รุ่นพี่ฮะ...." เด็มสงเสียงเรี ยกสติของคนตรงหน้ าช้ าๆ ก่อนจะยื่นมือออกไปหาเธอเบาๆ
"ไปกันเถอะ..." "อะ....เอ่อ...." "งะ งันก็ ้ ช่วยหน่อยละกันนะ..." โรเว็ตพูดขึ ้นเบาๆ...ก่อนที่จะยื่นมือไปจับกับอีกฝ่ า ย... ริ คคุคอ่ ยๆจ้ องมองชิงช้ าสวรรค์เบื ้องหน้ าด้ วยสีหน้ าต ่ื ่่ นเต้ นเล็กน้ อย.. ..ไม่เห็นเห็นชิงช้ าสวรรค์ที่ใหญ่ขนาดนี ้มาก่อนเลยแห ะ...
"สุดยอดไปเลยนะฮะเนี่ย...สมัยอยูบ่ นโลกผมยังไม่เคยเห็ นชิงช้ าสวรรค์ที่ใหญ่ขนาดนี ้มาก่อนเลย"
"นัน่ สิ..สุดยอดไปเลยละ..." หญิงสาวแหงนหน้ ามองอย่างประทับใจ.... "นี่ๆ...ช่วยพาชันไปเร็ ้ วๆซิ เดินเองไม่ได้ มนั ลาบากนะ" "คร้ าบๆ......." ริ คคุตอบรับคนตรงหน้ าพร้ อมกับอมยิ ้มเล็กน้ อย.... ....ไอท่าที่ปากแข็งเมื่อก่อนหน้ าหายไปหมดเลยนะ..... "อยากเห็นตอนขึ ้นไปสูงๆจังนะ..." "วิวของเมืองเวนิชแห่งอวกาศยามค่างันเหรอ...มั ้ นต้ อง สวยแน่ๆเลย.." เธอพูดอย่างอารมณ์ดี.....วิวสวยๆก็เป็ นอะไรที่เธอชอบ นันแหละ.....แต่ ้ นา่ เสียดายที่เธออยูแ่ ต่ในอวกาศมา ตล อด
ทาให้ ไม่ได้ เห็นของจริ งสักครัง้ "...นัน่ สินา........" เขาพูดพลางกามือของหญิงสาวข้ างๆแน่นขึ ้นเล็กน้ อย..เพ ราะความตื่นเต้ น "งันเราขึ ้ ้นไปดูกนั เถอะฮะ...ก่อนจะไม่ทนั เวลาที่เขีย นไว้ ในบัตรนะ" "อะ...อืม นัน่ สินะ..ไปกันเถอะ..." "ตะ....แต่วา่ นะริ ค...นะ..นาย..." เธอพูดพลางทานิ ้ววนไปวนมาเหมือนทาอะไรไม่ถกู ....พร้ อ มๆกับมองไปที่มือของริ คที่กาลังจับเธอเอาไว้ อยู่ "...อะ...เอ๋...." เด็กหนุม่ สะดุ้งเล็กน้ อยก่อนจะหันไปที่คนตรงหน้ าแบบง งๆ...
"ขะ..ขอโทษนะฮะ..." "พอดีผมตื่นเต้ นไปหน่อย...." ริ คคุพดู พลางค่อยๆปล่ยมือออกจากหญิงสาวตรงหน้ าอย่างช ่้าๆ ทันทีที่ริคคลายมืออก...ความเงียบก็แทรกเข้ ามาอยูส่ ั กพักจนกระทัง่ "ดะ เดี่ยวสิ...นะ นายนี ้นะ...." โรเซ็ตต้ าค่อยๆขยับมือไปจับกับมือของรุ่นน้ องเอาไว้ . .. "ถ้ าเกิดว่าปล่อยมือแบบนัน....ชั ้ นจะเดิ ้ นต่อยังไงล่ะ" "...เอ๋...ผมคิดว่ารุ่นพี่ไม่ชอบซะอีก......." ริ คคุตอบคนตรงหน้ าด้ วยสีหน้ าสลดเล็กน้ อย.. ....ไม่ใช่ลาบากใจงันเหรอ... ้
"อะ อะไรกันล่ะ..." "ชันต้ ้ อง ขะ ขอบคุณนายด้ วยซ ้าที่ช่วยฉันตลอดเวลาต่างหากนะ...." หญิงสาวเอยขึ ้นด้ วยท่าทางลุกลี ้ลุกลน .....ทาไมถึงทาหน้ าแบบนันกั ้ นล่ะ... "แล้ ว...." "สรุปว่า....รุ่นพีอ่ ยากให้ ผมทายังไง....?" "ทาเหมือนเมื่อกี ้ก็พอแล้ วน่า..."
"จะ...จับมือชันที ้ ...." โรเซ็ตหันมาพูดให้ กบั รุ่นน้ องเบาๆ....ก่อนจะหลบตาคนต รงหน้ าไปมองชิงช้ าสวรรค์ทนั ทีอย่างอายๆ ...แย่ชะมัด..นี่เราบ้ ารึเปล่านะถึงอยากให้ หมอนี่จบั มือเอาไว้ ... "อะ....อืม..." ริ คคุรับมือที่คนตรงหน้ ายื่นออกมาจับไว้ อีกครัง้ ก่อน จะเดินพาคนข้ างๆขึ ้นกระเช้ าชิงช้ าสวรรค์ไปด้ วยกัน .. ระหว่างที่ชิงช้ าสวรรค์เคลือ่ นไปเรื่ อยๆ..หญิงสาวก็ม องลงไปยังเมืองเบื ้องล่าง..เมืองที่เธอเที่ยวมาตังแ ้ ต่ เช้ า
"ว้ าววววววววว...." "ไม่ผิดหวังจริ งๆ..." เธอพึมพากับตัวเองเบาๆเมื่อเห็นกับทิศทัศน์จากมุมสูง นี ้ เมืองในสไตล์ยโุ รป ที่เปิ ดไฟตัดกับความืดที่ริ่มเข้ ามาในยามค่าเป็ นอย่ างดี ตัวเมืองที่อยูต่ ิดกับน ้า...ทาให้ สกี บั น ้าสะท้ อนกั บแสงระยิบระยับไม่ตา่ งจากดวงดาวบนท้ องฟ้าแม้ แต่น้อย. . เป็ นภาพที่ทาให้ เธอประทับใจจนดูได้ ไม่เบื่อเลยทีเดีย ว "เห....รุ่นพี่ดสู .ิ ..มองเห็นเมืองจากอีกเซคเตอร์ ด้วย ละ" เด็กหนุม่ พูดออกมาด้ วยแววตาระยิบระยับ....สวยจังเลยเ ฮะ...
"นันซิ ้ นะ.....พอสูงแบบนี ้นี่เห็นได้ ไกลดีจริ งๆ.." โรเซ็ตตอบพร้ อมกับอมยิ ้มเล็กน้ อย.. "จะว่าไป..นี่...เห็นว่านายมาจากโลกใช่มย?" ั้ "ที่นนมี ั ้ ที่สวยๆแบบนี ้อีกเยอะเลยซินะ?" โรเซ็ตถามด้ วยความอยากรู้ "เห.....ก็หลายที่อยูล่ ะนะฮะ.." "อย่างเวนิช กาแพงเมืองจีน พีรามิด อะไรพวกนี ้ก็นา่ ดูเหมือนกัน..." ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆ... จะว่าไปไอชิงช้ าสวรรค์นี่เราเองก็เพิ่งจะได้ ขึ ้นไม่ก ่ี ่่ รอบเองละนะ....อย่างตอนนันก็ ้ เพราะพี่อยูด่ ้ วย ใช่ร ่ึ เปล่าน่ะ.. เด็กหนุม่ ชายตามองออกไปยังวิวด้ านนอกด้ วยสีหน้ าเศร้ า เล็กน้ อย... "ถ้ าได้ ไปดูสกั ครัง้ ก็ดีซินะ...." "เอาเถอะ!! มันก็เป็ นเรื่ องของอนาคตล่ะนะ ไว้ เรียนจบค่อยคิดก็แล้ วกัน" หญิงสาวพูดออกมาดังๆ แต่ดเู หมือนจะเป็ นการพูดกับตัวเองเสียมากกว่า ".........." ริ คคุได้ แต่นิ่งเงียบไม่ตอบอะไรคนตรงหน้ า...ดูเหมือน สติเขาจะหลุดลอยไปกับอะไรบางอย่างซะแล้ ว...
...โลกงันเหรอ...ถ้ ้ าได้ กลับไปก็คงดีสนิ ะ.. "....อืม....ดูเหมือนจะอีกสักพักนะกว่าจะถึงเวลาลง..." หญิงสาวมองไปรอบๆพลางคิดที่จะหาเรื่ องคุยฆ่าเวลา "นี่ริค...จบแล้ วนายคิดว่าจะไปทาอะไรล่ะ?"
"ริ ค..?" หยิงสาวเรี ยกเด็กหนุม่ ตรงหน้ าอีกทีเป็ นเชิงเรี ยกสติ. .. หมอนี่บางครัง้ ก็ชอบทาหน้ าเศร้ า..แปลกคนจริ งๆ "...เอ๊ ะ....." ริ คคุสะดุ้งเล็กน้ อยก่อนจะหันกลับมามองคนข้ างๆ "ระ...รุ่นพี่วา่ อะไรนะฮะ...ผมได้ ยินไม่คอ่ ยชัดเลย.." "ก็นายจบแล้ วจะไปทาอะไร...ลองถามดูนะ่ " "เอ...ผมงันหรอ...ผมคง..." ้ แต่ยงั ไม่ทนั ที่เด็กหนุม่ จะตอบคาถามของคนตรงหน้ า..
พรึบ... แสงไฟทัว่ ทังสวนสนุ ้ กดับลงอย่างรวดเร็ วจนทิวทรรศน์โด ยรอบมืดไปทันตา ก่อนจะตามมาด้ วยแสงสว่างเล็กน้ อยจากไฟฉุกเฉิดบนกระเช ่้าชิงช้ า
"เอ๋...." "...มะ ไม่จริ งน่า..." หญิงสาวพึมพาเบาๆเมื่อชิงช้ าหยุดขยับเอาเสียดื ้อๆ.. "...เอ่อ.....ริ ค..นายคิดเหมือนที่ชนคิ ั ้ ดรึเปล่า?" "......." เด็กหนุม่ ได้ แต่เงียบไปพักหนึง่ ก่อนจะหันออกไปมองด้ า นนอกที่มืดกว่าปกติพร้ อมๆกับกระเช้ าที่ลอยค้ าง อยูเ่ ก ่ื อบ
จะจุดสูงสุดของชิงช้ าสวรรค์
"สงสัยไฟคงดับนัน่ ละฮะ...แต่อีกเดี๋ยวเขาคงแก้ ไขแน่ๆ รุ่นพี่ไม่ต้องเป็ นห่วงหรอกฮะ..." ริ คคุพดู อย่างยิ ้มๆ....แต่ในใจแล้ วก็แอบเครี ยดกับเรื ่่ องที่เกิดขึ ้นเหมือนกัน
...เอาน่า...มันต้ องไม่เป็ นอะไร... "....หวังว่า...มันจะเป็ นอย่างงันจริ ้ งๆซินะ.." หญิงสาวเอ่ยขึ ้นกับตัวเอง.. "หนาว...." ดูเหมือเครื่ องปรับอากาศในห้ องนันมั ้ นไม่จะไม่ทางานเ พราะไฟดับแถมยังอยูส่ งู อีกด้ วย เธอจึงได้ แต่นงั่ กอดเข่าให้ ตวั อุ่นขึ ้น ..ถึงมันจะไม่ได้ ช่วยอะไรก็เถอะนะ...
ควับ.... เสื ้อนอกของริ คคุพาดถูกถอดมาคลุมตัวหญิงสาวตรงหน้ าอย ่่ างช้ าๆ
"แค่นี ้คงพอทนได้ ก่อนได้ นะฮะ....." "อะ...นี่มนั ...." "ละ แล้ วนาย..ไม่หนาวบ้ างรึไง?" โรเซ็ตถามรุ่นน้ องโดยที่ยงั ก้ มหน้ าไม่มองอีกฝ่ าย..
"...ฮะๆ...แค่นี ้สาหรับริ คๆสบายมากฮะ..." ริ คคุพดู พลากเอามือตีที่อกตัวเองเป็ นเชิงมันใจก่อนจะ ...
"ฮัดเช้ ย!..." "ไหนบอกสบายมากล่ะ!!!" หญิงสาวกุมขมับอย่างเหนื่อยอ่อน...ตัวเองก็ฝืนแท้ ๆ.. . "...มานัง่ ใกล้ ๆกัน...ก็ได้ ...มัง"้ เธอพูดออกมาเสียงค่อย...ก่อนจะหันหน้ าหนีคนตรงหน้ า "เอ๋......" "รุ่นพี่วา่ อะไรนะฮะ..." เด็กหนุม่ มองไปที่คนตรงหน้ าอย่างงงๆ "อะ เอ่อ..." "กะ ก็บอกว่ามานัง่ ใกล้ ๆกันก็ได้ ไงล่ะ.." "กะ ก็ถ้านายเป็ นไม่สบายจนต้ องหยุดขึ ้นมา คงทางานของสภานักเรี ยนไม่ได้ ...ยูฟี่จงั คงลาบากแย่" หญิงสาวพูดด้ วยอาการลุกลี ้ลุกลนกว่าปกติ.. "เสื ้อนาย..นะ น่าจะใหญ่พอทีจ่ ะห่ม2คนได้ ละ่ มัง.." ้ "....อ่ะ...เอางันก็ ้ ได้ ฮะ..." ริ คคุคอ่ ยๆขยับไปยังที่นงั่ อีกฝั่ งของกระเช้ าอย่างช้ าๆก่อนจะนัง่ ลงข้ างๆรุ่นพี่ของตน "แต่วา่ แบบนี ้มันหนาวนะ...." หญิงสาวได้ แต่ขยับตัวเข้ าใกล้ รุ่นน้ องมากขึ ้น เพราะทนความหนาวไม่ไหว.. .....แค่แปปเดียว..ไม่เป็ นไรหรอกมัง... ้ "ขอโทษนะฮะ...เพราะผมชวนขึ ้นชิงช้ าสวรรค์แท้ ๆเลย..." เด็กหนุม่ พูดขึ ้นเบาๆ...พร้ อมกับหันไปหารุ่นพี่ข้างๆ ที่เขยิบมาแนบชิดกว่าปกติ
"...นายชวนก็จริ ง.." "แต่คนอยากขึ ้นมันชันนะ ้ ไม่เป็ นไรหรอก..." "แต่วา่ ......" ริ คคุจ้องมองไปยังนาฬิกาข้ อมือของตยยรามันใกล้ จะสองท ุ่ ่่ มแล้ วด้ วยสิ..
"แบบนี ้เราคงไปไม่ทนั บัตรฟรี ที่ได้ มาแล้ วอ่า...." "แย่แฮะ....." โรเซ็ตถอนหายใจอย่างเสียดายเล็กน้ อย...แต่วา่ ทาไมถึง รู้สกึ ว่าอยูแ่ บบนี ้ก็ดีเหมือนกันนะ... "งันก็ ้ ถือซะว่า....เราได้ บตั รชมวิวฟรี ก็ได้ มงริ ั ้ ค" เธอหันกลับมายิ ้มเล็กน้ อย "อะ...อืม...." "ว่าแต่รุ่นพี่หิวรึเปล่าฮะ.....?" "...มันก็นะ แหะๆ...." "อยากให้ มีอะไรลงท้ องสักหน่อยก็ดี.." หญิงสาวพูดพลางมองดูกระเป๋ าถือของตัวเอง "แต่ดนั ไม่ได้ พกของกินมาด้ วยนี่ซิ.." "...รุ่นพี่......หลับตาก่อนได้ มย?" ั้ ริ คคุพดู พลางหันไปซบตามองคนตรงหน้ า "หลับตา?"
"เอ้ า.....ลองหน่อยก็ได้ .." โรเว็ตเอ่ยขึ ้นก่อนจะค่อยๆหลับตาลงอย่างช้ าๆ
...พริ บตาที่โรเซ็ตหลับตาลงทุกๆอย่างก็เหมือนจะนิ่งส นิทริ คคุลกุ ขึ ้นจากที่นงั่ ช้ าๆ... ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกจากถุงสีขาวที่เขาไปซื ้อมา ตอนรุ่นพี่หลับเมื่อเย็น... "เอาละ...ลืมตาได้ แล้ วฮะ...." "หืม...." เมื่อหญิงสาวได้ ยินเสียงของอีกฝ่ ายจึงลืมตาขึ ้นอย่าง ช้ าๆ...ก่อนจะเห็นบางสิง่ ที่อยูต่ รงหน้ า ไออุ่นของแสงไฟกระทบเข้ ากับใบหน้ าของเธออย่างแผ่วเบา ..
"นะ นาย....เตรี ยมมาให้ ชน?" ั้
"Happy birthday to you Happy birthday to you Happy birthday H....." "to you....." "สุขสันต์วนั เกิดฮะ..รุ่นพี่..." "นะ...นายไปซื ้อตอนไหนเนี่ย.." หญิงสาวตอบดด้ วยสีหน้ าแดงก่า..ข้ างหน้ าของเธอตอนนี ้ม ่ี เค้ กก้ อนหนึง่ อยูใ่ นมือของรุ่นน้ อง...เค้ กวัน เกิด.. มันอาจจะดูธรรมดาไม่มีอะไรตื่นเต้ นสาหรับใครหลายๆคน. .แต่สาหรับเธอที่ไม่มีการฉลองวันเกิดมาหลาย ปี และคนที่ทาให้ เธอ...เป็ นคนที่เพิ่งรู้วนั นี ้ด้ วยซ ้า ว่าเป็ นวันเกิดของเธอ "นัน่ สินา....ตอนไหนกันนะ...." ริ คคุพดู ขึ ้นเป็ นเชิงยิ ้มๆ...แต่ก็ไม่ตอบอะไรหญิงสาว ตรงหน้ า..
..จะพูดได้ ไงละว่าแอบไปซื ้อเค้ กตอนขอตัวไปซื ้อน ้าจนท ่าให้ รุ่นพี่รอนานจนถึงกับหลับไป.. "นะ นายนี ้มันบ้ าชะมัดเลย..." โรเซ็ตเอ่ยขึ ้นเบาๆ ..เอ๊ ะ... หญิงสาวค่อยๆเช็ดน ้าตาที่ไหลออกมาช้ าๆ...แต่มนั ไม่ใ ช่น ้าตาเพราะความเสียใจ.. "รุ่นพี่จะร้ องทาไมฮะเนี ้ย....น่าจะมีความสุขแท้ ๆ.." เขาพูดพลาวยื่นเค้ กให้ คนตรงหน้ า
"ก็มีความสุขไง มากด้ วย...." "ไม่มีใครจัดงานให้ ชนมานานแล้ ั้ วน่ะ..."
"ขอบคุณนะ ขอบคุณมาก..." หญิงสาวเอ่ยขึ ้นช้ าๆกับคนตรงหน้ า...ก่อนที่จะบรรจงเป ่่ าเทียนบนเค้ กนันให้ ้ ดบั ลง.. ทันทีที่หญิงสาวตรงหน้ าเป่ าเค้ ดจบ.... พรึบ..แสงสว่างจานวนมากก็สว่างขึ ้นพร้ อมกับราวกับนัดหมายมา ก่อน
ริ คคุหนั ออกไปมองด้ านนอกกระเช้ าซึง่ ตอนนี ้เป็ นวิวที่ สวยงามมากกว่าทุกครัง้ ไหนๆที่เขาเคยเจอ
"สะ..สวยจังเลยนะฮะ..." "นันซิ ้ นะ....สวยมากเลยล่ะ.." โรเซ็ตพูดขึ ้นก่อนที่จะยิ ้มให้ กบั รุ่นน้ องของเธอ....
"ขอบคุณมากนะริ ค...สาหรับวันนี ้.."
. . . .
. . "เฮ้ อ...ลงมาได้ สกั ทีนะฮะ" ริ คคุพดู ขึ ้นอย่างเหนื่อยๆ พร้ อมกับบิดตัวเองไปมา "พูดเหมือนอยากติอยูบ่ นนันต่ ้ อเลยนะริ ค.." หญิงสาวพูดพร้ อมกับยืดแขนของตัวเอง..นัง่ นานๆมันไม่ดีจริ งๆ "เห.....ผมต่างหากที่ต้องเป็ นฝ่ ายถามรุ่นพี่" "ก็เห็นเหม่อออกขนาดนัน...." ้ เขาพูดยิ ้มๆเป็ นเชิงแซวคนตรงหน้ า "กะ ก็ววิ มันสวยออก..." เธอตอบเลีย่ งๆ...ก็นะจริ งๆอยูบ่ นนันก็ ้ ไม่เลวร้ ายซะทีเดียว "เอ้ า!!...เดินไปต่อได้ แล้ ว...."
"นัน่ สินี่ก็ดกึ แล้ วด้ วย...จะกลับกันรึยงั ฮะ..?" เขาหันหลงไปถามโรเซ็ตที่พยายามใช้ ่ แรงของตัวเองดันตัวเขาอยู่ "กลับ...ก็ดีนะ...เริ่ มเหนื่อยแล้ วซิ" หญิงสาวพูดขึ ้นก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้ .. "อะ...นันซิ ้ มาเที่ยวทังที ้ ...ซื ้อของที่ละรึกกันหน่อยมัย..?" ้ "เห.....ก็ได้ อยูน่ ะฮะ..." ริ คคุมองคนตรงหน้ าอย่างแปลกใจเล็กน้ อยก่อนจะเดินนาเด็กสาวออกไป
"ถ้ าจาไม่ผิดร้ านน่าจะอยูแ่ ถวๆนี ้ละครับ..." "อย่ารี บเดินนักซิ...." โรเซ็ตค่อยเดินตามรุ่นน้ องไปอย่างช้ าๆก่อนที่จะมองดูข้างทาง.. "แถวนี ้ซินะ...?"
"ฮะ...ว่าแต่รุ่นพี่มาซื ้ออะไรงันหรอ?" ้ เขาถามอย่างสงสัย "นันซิ ้ นะ...." "ชันอยากได้ ้ พวก...พวงกุญแจน่ะ พกง่ายดี" "เห......น่าแปลกใจจริ งๆนะฮะเนี่ย..." ริ คคุพดู อย่ายิ ้มๆ....คนแบบรุ่นพี่ชอบเก็บพวงกุญแจเล็กๆน่ารักด้ วยเหรอเนี่ย.. "น่าแปลกใจ? ชันว่ ้ าจะเอาไปห้ อยกับปื นของตัวเองสักหน่อย อันเก่ามันขาดไปแล้ วไม่ร้ ูไปไหน" หญิงสาวพูดออกมาเหมือนเป็ นเรื่ องปกติ ริ คคุสะดุ้งโหยงในทันทีก่อนจะมองไปที่โรเซ็ตด้ วยสีหน้ าซีดเล็กน้ อย "นะ...นัน่ สินะฮะ..." โอเค...ไม่นา่ แปลกใจแม้ สกั นิดเดียว... "ใช่มะๆ ถึงชันจะชอบปื ้ นก็เถอะนะ..แต่วา่ ถ้ าไม่แต่งให้ มนั ดูมีสีสนั ขึ ้นมาหน่อยก็ร้ ูสกึ แปลกๆไงไม่ร้ ู " เธอยังพูดถึงงานอดิเรกของเธออย่างอารมณ์ดี โดยที่ไม่สงั เกตท่าทีแปลกๆของอีกฝ่ ายแม้ แต่น้อย "ฮะๆ...." ริ คคุได้ แต่หวั เราะแห้ งๆ...นี่สกั วันเราอาจโดนเป่ าหัวดับได้ โดยไม่ร้ ูตวั สินะ!! . . "ว่าแต่รุ่นพี่เจออันที่อยากได้ รึยงั ?" เขาถามขึ ้นพลางหันไปมองรุ่นพี่ที่ยืนเลือกพวงกุญแจมาได้ สกั พักแล้ ว หญิงสาวยกมือขึ ้นเป็ นเชิงห้ ามเหมือนให้ ริคพูดหรื อทาอะไรต่อ... "ชันก ้ าลังใช้ สมาธินะริ ค....." วิ๊ง...บางทีอาจจะเพราะแสงมันสะท้ อนที่ตาหรื ออะไรบางอย่าง อยูๆ่ ตาของหญิงสาวก็เกิดประกายขึ ้นมา
"เจอแล้ ว!!" เธอล้ วงอันมือเข้ าไปในซอกของชันห้ ้ อยพวงกุญแจก่อนที่จะหยิบของชิ ้นหนึง่ ออกมา มันเป็ นพวงกุญแจรูปไม้ พายของเรื อกอนโดร่าที่ไม่ซ ้ากับแบบอื่นในร้ านแม้ แต่ชิ ้นเดียว แถมยังมีเขียนว่า Limited อีกด้ วย "โห....ไอนัน่ มันโคตรลิมิตเต็ดเลยไม่ใช่เหรอฮะ..." ริ คคุคอ่ ยๆยื่นหน้ าไปมองมันมันพินิจ...รู้สกึ ว่าจะทามาจากอนิเมที่เราเคยดูสมัยก่อนละนะ
"เอาอันนี ้สินะฮะรุ่นพี่...." ริ คคุถามขึ ้นพลางหยิบกระเป๋ าสตางค์ออกมา "อืมอันนี ้แหละ...." เธอส่งพวงกุญแจดอกนันให้ ้ กบั ริ ค ริ คจ่ายเงินให้ พนักงานตรงหน้ าอย่างง่ายๆ.. ..ถึงจะลิมิตเต็ดแต่ราคาก็ธรรมดาๆแฮะ...น่าแปลกใจชะมัด "เอาละ....งันกลั ้ บกันเถอะฮะเดี๋ยวจะไม่ทนั รถรอบสุดท้ าย...." "...ระ รถรอบสุดท้ าย?" "เดี๋ยวซิมนั กี่โมงแล้ วเนี่ย?" หญิงสาวถามอย่างสงสัย ...นี่เธอเที่ยวจนลืมเวลาเลยหรื อเนี่ย "จะสามทุม่ แล้ วฮะ...แต่เราเดินลัดทางไปหน่อยก็คงใช้ เวลาไม่มากเท่าไหร่ " ริ คคุพดู พลางยื่นมือไปที่หญิงสาวเท้ าเจ็บตรงหน้ า .
.
."เอาละ...กลับกันเถอะฮะ..." "อะ...อืม" โรเซ็ตส่งมือไปให้ รุ่นน้ องอีกครัง้ ....หมดเวลาแล้ วซินะ.. ทาไมกันนะ....ทาไมเราถึงอยากอยูแ่ บบนี ้ต่อจริ งๆ ระหว่างเดินทางกลับแม้ จะเป็ นเมืองท่องเที่ยวชันน ้ าแต่ไม่นกึ เหมือนกันว่าแม้ จะดึกขนาดนี ้ก็ยงั มีผ้ คู นยังคง ปั กหลัก เที่ยวกันอยูเ่ ป็ นจานวนมาก ...เมืองนี ้สงสัยจะคึกคักตลอดวันเลยแหงๆ... ทันใดนันสาวตาของริ ้ คคุก็สะดุดเข้ ากับแสงสีอะไรบ้ างอย่างจนนัยน์ตามรกตถึงกกับเบิกกว้ าง.. "อ๊ ะ...ต้ นคริ สมาสต์....ยังไม่ถึงฤดูเลยไม่ใช่เหรอนี่..." ริ คคุหนั ไปมองต้ นคริ สมาสต์ต้นใหญ่ที่เพิ่งจะถูกนามาประดับพร้ อมกับแสงไฟจานวนมาก...ถึงจะไม่ใช่ฤดู ของมันก็เถอะ...แต่วา่ ....
"สวยจริ งๆเลยน้ า..." "ไว้ วนั หลังเรามากันอีกนะฮะ...รุ่นพี่..." หลังจากพูดจบเด็กหนุม่ ก็หนั ไปคุยกับหญิงสาวข้ างๆอย่างเผลอตัว
"อะ อืม...ถ้ ามีโอกาสได้ มานะ..." หญิงสาวมองต้ นคริ สมาสต์หลงฤดูอย่างช้ าๆ..ก่อนที่จะหันกลับมามองรุ่นน้ อง ไม่ซิ..ต้ องมาแน่นอน... "นี่พี่สองคนตรงนันนะ...สนใจถ่ ้ ายรูปคูม่ ยครั ั ้ บ...." เด็กหนุม่ คนหนึง่ เดินเข้ ามาถามพร้ อมกับกล้ องโพลารอยด์รุ่นเก่าๆ.... "ถ่ายรูปคู?่ " "....กะ ก็นะ..มาเที่ยวด้ วยกันทังที ้ ...มีรูปคูส่ กั ภาพก็ไม่เห็นเป็ นไรนี ้นะ.." "ถือว่าเป็ นหลักฐานว่าชันได้ ้ เที่ยวฟรี ก็แล้ วกัน.." โรเซ็ตพยักหน้ ากับตัวเอง....ใช่แล้ วก็แค่เก็บไว้ เป็ นหลักฐานเท่านันนั ้ น่ ละ...
"ดะ...ได้ มยริ ั ้ ค?...." "เอ.....ผมยังไงก็ได้ อยูห่ รอฮะ..." ริ คคุยกั ไหล่เล็กน้ อย...จะว่าไปวัน..นี ้ยังไม่มีรูปของตัวเองเลยแฮะ "โอเคนะฮะ....งันก็ ้ ชิดๆกันหน่อยครับ..." 1 2 3
แชะ....
Fin...
ริ คๆ...
ห้ องสภานักเรี ยน
"วันหยุดเป็ นไงบ้ างริ ค" ฮายะโตะถามหลังจากกลับเข้ ามาในโรงเรี ยนก่อนที่วนั หยุ ดยาวจะสิ ้นสุด 2 วันเพื่อมาเคลียร์ งาน แต่เขาก็ แปลกใจที่เห็นประธานจอมขี ้เกียจนันกลั ้ บมาทา งานก่อนเขาซะอีก "ก็โอเคละนะ....." ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆ......
ช่างเป็ นวันหยุดที่ยาวนานจริ งๆ.... เขาตอบไปพลางโบกเอกสารในมือไปพลาง "แล้ วนัน่ อะไร" "ประกาศแจ้ งเรื่ องทัศนศึกษานอกโรงเรี ยนอาทิตย์หน ่้าน่ ะ" "เห็นว่าจะไปดูพิพิทธพันธ์ อวกาศที่บนั ด์ใกล้ ๆนี่ " "เห..." "น่าสนุกดีใช่มยละ...ปี ั้ ที่แล้ วพวกเราเองก็ยงั ไม่ได ่้ไปเลยนะ.." "อืม...นัน่ สินะ...น่าสนุกดีเหมือนกัน..." สุซาคุตอบด้ วยรอยยิ ้มบาง ๆ พลางหลับตาครู่นงึ "ริ ค...ขอถามอะไรหน่อยสิ..." "นาย..." "ความฝั นของนายคืออะไรเหรอ?" เขาหันไปถามเพื่อนสนิทที่กาลังนัง่ ทางานอยูไ่ ม่หา่ งน ่ัก
"ความฝั นงันหรอ......" ้ ริ คคุเอ่ยขึ ้นมาเบาๆก่อนจะชายตามองคนตรงหน้ าด้ วยท่าท ่ี ขี ้เล่น...
"นายอยากได้ คาตอบแบบไหนละ...?"
"คาตอบจะเป็ นยังไงก็ช่าง..." "เพราะคาตอบนันมั ้ นก็ขึ ้นอยูก่ บั นายแล้ วกันว่า.. .นาย เห็นฉันเป็ นเพื่อนพอที่จะบอกได้ ในระดับไหนก็แล้ ว กัน. .." "ช่วยเล่า...ให้ ฟังหน่อยได้ มย...?" ั้ สีหน้ าและน ้าเสียงของสุซาคุนนั ้ เหมือนจะเศร้ าลงไปถนัดตาเลยทันทีตงแต่ ั ้ เมื่อสักครู่ นี ้แล้ ว "ฉันอยากจะรู้...ว่าระหว่างความฝั น กับ ความเป็ นจริ งนัน..." ้ "มันจะสามารถไปด้ วยกันได้ หรื อไม่...?"
กึก... สีหน้ าของริ คคุนิ่งเงียบลงเล็กน้ อย ดูเหมือนเพื่อนสนิทตรงหน้ าจะไม่มีอารมณ์ขนั เวลานี ้ซะ ด้ วยสิ
"เขาว่ากันว่าก่อนจะถามหาความเชื่อใจของคนอื่นนะ.... ต้ องแสดงความเชื่อใจของตัวเองออกมาก่อนนะ..." สายตาของเด็กหนุม่ ค่อยๆเปลีย่ นไปเล็กน้ อย...
"นายมีเรื่ องอะไรไม่สบายใจงันเหรอ?" ้
"ฉัน......" สุซาคุดมู ีทา่ ทางลังเลนิดหน่อย แต่ริคนันเป็ ้ นเพื่อนสนิทที่สดุ ของเขาในโรงเรี ยนนี ้ม าตังแต่ ้ อยูป่ ี 1 เป็ นเพื่อนที่เขา...เชื่อใจที่สดุ ... "ได้ ...ฉันจะเล่าให้ ฟัง......นายเป็ นคนที่ 2 นะ...ทีฉ่ นั เล่าความฝั นของฉันให้ ฟัง..." เขาหลับตาลงสักครู่ ก่อนที่จะลืมตาพร้ อมหันหน้ ามองไปยังท้ องฟ้าจาลองอันแ สนกว้ างใหญ่ "ฉันน่ะนะ...มีความฝั นอย่างนึง..." "คือการเป็ นนักบิน MS อย่างสมภาคภูมิ...และไม่ปรารถนาที่จะฆ่าใคร..." "แม้ วา่ จะเป็ นฝ่ ายศัตรูก็ตาม..." "เพราะความเศร้ าจากการสูญเสียนัน...ใคร ้ ๆ ต่างก็ร้ ูดีวา่ มันเจ็บปวดแค่ไหน..." "ฉัน......"
"เคยนึก...และฝั นอย่างนันมาตลอด......" ้ "แต่...เมื่อตอนกลับบ้ านไป......" "ฉัน........." สุซาคุเงียบไปสักครู่ พลางกามือแน่นและหันไปทางริ คเพื่อนของเขาที่รอฟั งอยู ่่ ... ด้ วยสีหน้ าที่น ้าตาเริ่ ม เอ่อล้ นขอบตา "ฉัน...มันเป็ นความผิดของฉันเอง..." "ที่ทาให้ เธอคนนันต้ ้ องตาย..."
"ฮายะ......" ริ คคุได้ แต่เอ่ยชื่อคนตรงหน้ าอย่างแผ่วเบา....
เรื่ องตรงหน้ าเป็ นเรื่ องที่เราสมควรเข้ าไปยุง่ จริ งๆง ่ั่น้ เหรอ...เรามีสทิ ธิมยนะ.. ั้
...แต่ถึงอย่างนัน...อยากช่ ้ วยก็เถอะ...แต่..
ไม่มีอะไรให้ พดู ...ความเงียบอาจจะเป็ นสิง่ สาคัญที่สุ ดในตอนนี ้ก็ได้ ..... นี่เขาช่วยอะไรเพือ่ นตรงหน้ าไมได้ เลยงันเหรอ....ทั ้ ้ งๆที่เป็ นเพื่อนสนิทกันแท้ ๆ
หลังจากนัน้ สุซาคุก็เล่าเรื่ องที่เขาได้ ประสบพบเจอมาเมื่อตอนที่ กลับโลก และได้ เจอทังเพื ้ ่อนเก่า และ... เด็กสาวคนนึงที่ไม่ได้ เจอกันนานปี กว่า โดยการพบเจอครัง้ นี ้เป็ นการพบเจอกันครัง้ ที่สอง เธอมีชื่อว่า...
ยูเฟรเมีย... และ...สุซาคุก็เล่าเรื่ องที่เขาเป็ นต้ นเหตุที่ทาให้ เ ธอคนนันต้ ้ องเสียชีวิตลงอย่างน่าเศร้ า ...
"ฉัน...ถึงได้ ร้ ูตวั ...ว่าความเป็ นจริ งกับความฝั นของ ฉันนัน...มั ้ นไม่มีทางไปด้ วยกันได้ ..." "เพราะฉัน...ประมาท..." "เพราะฉัน...ไม่จดั การโจรคนนันให้ ้ ถึงที่สดุ ..." "เพราะฉันไม่อยากทาร้ ายคน..." "สุดท้ าย...ความใจดีของฉัน..." "มันก็ย้อนกลับมาทาให้ เด็กสาวคนนึงต้ องเสียชีวิต ไป.. ." "ทาไม..." "ทาไมล่ะ...?" "ฉัน..." "ฉัน..." "ความฝั นที่ฉนั ปรารถนานัน..." ้
"มันเป็ นเรื่ องที่เป็ นไปไม่ได้ งนเหรอ??" ั้ "ฮึก..." "ฉันน่ะ...ฉันก็แค่.........." เขาเริ่ มสะอื ้นในลาคอเล็ก ๆ ริ มฝี ปากเม้ มเน้ น มือทังสองข้ ้ างกาแน่น ตัวสัน่ เทาเล็กน้ อยเพราะกาลังเก็บงาความรู้สกึ อะไรบา งอย่างไว้ ไม่ให้ มนั พรั่งพรูออกมา
ริ คคุได้ แต่ฟังเรื่ องที่เพื่อนสนิทเล่าออกมาอย่างนิ่ งเงียบ... นัยน์ตาสีเขียวมรกตค่อยๆหันไปสบตามองกับคนตรงหน้ าด้ ว ยแววตาเป็ นห่วง "...นายก็แค่อยากปกป้องทุกคนสินะ...." เขาพูดออกมาด้ วยสีหน้ านิ่ง..
"ฮายะ....สิง่ ที่ทาให้ พวกเราก้ าวต่อไม่ไม่ใช่ความแข็ งแกร่งหรื อเก่งกาจหรอกนะ..." "แต่มนั คือความผิดพลาด...แม้ สงิ่ นันมั ้ นจะเกินที่เรา จะรับมันไหว..." "แต่มนั ก็ทาให้ เราเรี ยนรู้และก้ าวต่อไป...." ริ คคุพดู พลางเดินเข้ าไปตบบ่าเพื่อนสนิทตรงหน้ า....
"นายนะ...ทาดีที่สดุ แล้ ว..." "อย่าโทษตัวเองเลยนะ..."
"ระ...ริ ค..." สุซาคุคอ่ ย ๆ เงยหน้ ามองริ ค เด็หนุม่ ผมทองผู้เป็ นเพื่อนสนิทที่สดุ ของเขา เป็ นผู้ที่เขาไว้ ใจและเชื่อมัน่ ที่สดุ ... และ... เป็ น... คนที่เขาอยากจะเป็ นอัศวินให้ ตังแต่ ้ อยูป่ ี 1 แล้ วนี่... "ฉัน...ฉัน..."
"ฮือ...ฮือ...ฮือ..." เด็กหนุม่ ผู้หมายมัน่ ว่าจะเป็ นอัศวินในอนาคตให้ ได้ ส ั กวัน แต่ตอนนี ้ เขากลับสวมกอดเพื่อนที่สนิทที่สดุ ของเขา โดยไม่เหลือความเป็ นอัศวินไว้ เลย เพราะความรู้สกึ ภายในใจตอนนี ้มันได้ พรั่งพรูออกมา จนไม่อาจจะห้ ามมันได้ อีกแล้ ว ณ. ที่ตรงนี ้ ไม่มี เจ้ าชายและอัศวิน...
ณ. ที่ตรงนี ้นัน... ้ มีแต่เพียงเด็กหนุม่ วัยรุ่น 2 คน ผู้ศงึ่ เป็ นเพื่อน...และเพื่อน...เท่านัน้ มีบางคนบอกว่า การร้ องไห้ นนั ้ เป็ นการกระทาของผู้อ่อนแอ... แต่ผมกลับเชื่อว่า การที่ผ้ อู ่อนแอนัน้ ได้ ร้องไห้ เพื่อระบายความอัดอันในใจออกมาให้ ้ เต็มที่ แล้ วนัน... ้ มัน กลับจะทาให้ คน ๆ นันเข้ ้ มแข็งขึ ้นอีกมาก "ฮือ ฮือ ฮือ...." "ขอโทษนะ... แต่ขอแค่ครัง้ นี ้ ครัง้ เดียวเท่านันก็ ้ พอ..." "ที่ฉนั จะแสดงความอ่อนแอที่ไม่สมกับเป็ นตัวฉันเอ งให้ นายเห็นน่ะ..." "ฮือ ฮือ ฮือ..." "ขอโทษ...ขอโทษ...ขอโทษ..." สุซาคุกล่าวขอโทษ ในขณะที่มือสองข้ างของเขากอดเพื่อสนิทของเขาไว้ พร้ อม ๆ กับน ้าตาที่ไหลนองหน้ า จริ ง ๆ แล้ ว... สุซาคุนน... ั ้ แค่อยากจะระบายความในใจที่อดั อันไว้ ้ ของเขา ให้ ใครสักคนฟั งก็เท่านันเอง...ไม่ ้ ได้ อยากฟั ง ความฝั น อะไรหรอก เขาอยากระบายให้ ใครสักคน...ที่เขาไว้ ใจ ที่เขาเชื่อใจ ที่เขาเชื่อมัน่ และ... ใครสักคน... ที่เขาสนิทมากที่สดุ ... คน ๆ นัน...ก็ ้ คือ ริ ค...
เพื่อน...ที่ดีที่สดุ ...ของเขานัน่ เอง . . . . . . . . . . . "ขอบคุณนะ........." "...ริ ค..."
"ความอ่อนแอไม่ใช่เรื่ องไม่ดีหรอกนะเพื่อน....อย่างน ่้อยนายก็ได้ เรี ยนรู้จากมันมามาก..." ".....ทุกอย่างมันต้ องดีขึ ้นแน่ๆ...เชื่อฉันสิ.. ."
เด็กหนุม่ พูดพลางหันไปสบตามองเพื่อสนิทตรงหน้ าก่อนจะ ตบไหล่เขาเบาๆอย่างเป็ นห่วง "นายเองก็กลับไปพักซะเถอะนะ...."
"ขอบใจนะ..."
สุซาคุกล่าวขอบใจเพื่อนของเขาพร้ อมกับส่ายหน้ าเบา ๆ พลางเอามือเช็ดน ้าตาบริ เวณขอบตาทีก่ าลังไหล ริ นออกมาอ ยู่ "แต่...ฉันยังพักไม่ได้ หรอก..." "เพราะงานตรงนี ้มันก็คืองานของฉันของเหมือนกัน.. ." "ฉันคง...ให้ นายทางานในส่วนของฉันอยูค่ นเดียวไม่ ได้ ห รอกนะ" สุซาคุยิ ้มให้ ก่อนที่จะค่อย ๆลุกขึ ้นยืนพลางตบบ่าเพื่อนของเขาเบา ๆ "มา...พวกเรามาช่วยกันทางานกันต่อเถอะ"
. . . .
ริ คคุมองแผ่นหลังของเพื่อสนิทตนที่กาลังง่วงกับการจั ดเตรี ยมเอกสารตรงน้ า ก่อนเอนตัวลงบนเก้ าอี ้ประจาของเขา..พร้ อมกับถอยหายใจ อย่างเหนื่อยอ่อน..
..เพื่อนสนิทงันหรอ.... ้ เขาคิดพร้ อมกัดฟั นกรอด... ..ทังที ้ ่หมอนัน่ เห็นเราเป็ นเพื่อนสนิทขนาดนี ้...แถม เราเองก็ร้ ุสกึ แบบนัน.. ้
..แต่ทาไม...เราถึงเล่าไม่ได้ กนั นะ...
Mobile suit Tirkx Unicorn Chapter 5 : Day of Unicorn Turn 1 Mana Non Yuu Kiskie Amagi Rosetta
Lee Kazumi George Suvia [นิวไทป์] Gawain [นิวไทป์] Homura Doban [Sense 4] Rikku [นิวไทป์] Karen [นิวไทป์] Zia Suzaku Soji Sanya
วันทัศนศึกษา โดบันที่ทาหน้ าที่คมุ นักเรี ยนกลุม่ สุดท้ ายขึ ้นชัตเติ ลเพื่อไปทัศนศึกษายืนคอยอยูท่ ี่ทา่ เทียบยานเฉพาะของโ รงเรี ยน โดยในกลุม่ สุดท้ ายนี ้ประกอบไปด้ วย มานา นนท์ ยู คิสเก้ ยูกิโกะ โรเซตต้ า ลี คาสุมิ ยอด ซูเวีย กาเว่น โฮมุ ระ คาเรน ริ คุ เซีนร์ สุซากุ โซจิ ซาเนีย คล้ ายเดือน เหมือนจันทร์ ยูฟี่ ลิลลี่ รี ม และไอร่า "รัดเข็มขัดให้ เรี ยบร้ อย เช๊ คหมวก แล้ วทาตามขันตอนการรั ้ กษาความปลอดภัยด้ วยล่ะ " อาจารย์โดบันถือไมค์มคั คุเทศน์อยูต่ รงส่วนหน้ ายาน และเมื่อมัน่ ใจว่านักเรี ยนทุกคนทาตามที่เขาบอก เสร็ จเ รี ยบร้ อยแล้ วจึงขึ ้นไปนัง่ ข้ างคนขับกระสวย [สนทนาระหว่างยานออก*]
10 นาทีผา่ นไป
ระหว่างที่กาลังคุยเฮฮาหยอกล้ อกันนันอยู ้ ๆ่ ก็มีคน 6 คนที่มีอาการแปลกไป ซูเวียกับกาเว่นอยูๆ่ ก็ร้องเสียง หลง ริ คจุ บั โรเซตต้ าที่นงั่ อยูข่ ้ างๆให้ หมอบลง เช่นเดียวกับไอร่า คาเรน และรี มที่มีหน้ าตาตื่นตระหนกอย่าง เห็นได้ ชดั "I have control" ประสบการณ์อนั ข้ นคลัก่ ของโดบันตอบสนองกับลาแสงที่พุ่ งเข้ ามาทางทิศ 3 นาฬิกาด้ านขวาของยานทันที เขาใช้ มือผลักคันบังคับของนักบินที่นงั่ ข้ างๆให้ เลี ้ ยวหลบบีมที่พงุ่ เข้ ามาอย่างฉิวเฉียด "อะไรนัน่ น่ะ" Spoiler
เพียงไม่กี่นาที การต่อสู้ของโมบิลสูท 4 ปี ก กับเจกันความเร็ วสูงที่ร่วมมือกับสตรัคเจกันก็จบลงด้ วยชัยชนะ ของฝ่ ายแรก หลังจากแสงระเบิดที่สว่างวาบดับลงและฟั นเนลที่เก็บเข ่้าสูร่ ังของมัน เครื่ อง 4 ปี กก็บินมา ใกล้ ๆชัตเติล
"...." เสียงฮือฮาของเด็กข้ างในดังขึ ้นเมื่อมันจ่อหน้ าเข้ าม าในระยะแทบประชิด ก่อนที่ดวงตาโมโนอายจะสว่าง วาบแล้ วซูมเข้ าออกอยูส่ กั พักแล้ วก็บินจากไปโดยไม่ทาอะไรเลย Spoiler
[สนทนา*] จากนันเมื ้ ่อมาถึงบันด์ที่ใช้ ทศั นศึกษาแล้ ว โดบัน [ไปรายงานเรื่ องนี ้กับทางลอนโดเบล] [ไปรายงานเรื่ องนี ้กับทางโรงเรี ยน] [ไปรายงานเรื่ องนี ้กับทัง้ สองทาง] [เก็บเงียบไว้ ] นักเรี ยน [เข้ าฟั งบรรยายตามปรกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ ้น] [เข้ าฟั งบรรยายแล้ วเล่าให้ เพื่อนๆฟั ง] [โดดมัน ไปดูดาวซะเลย] [โดดไปดูพิพิธภัณฑ์โมบิลสูทดีกว่า] [ไปส่องกล้ องหาโมบิลสูทเครื่ องนันดี ้ กว่า] [สนทนา*] หลังจากที่สซุ าคุคยุ ตกลงกับยูโฟรเรี ยเสร็ จแล้ ว เขาก็หนั ลองไปถามริ คเพื่อนรักของเขาที่นงั่ อยูข่ ้ างห ลัง "ริ ค...หลังจากที่ไปถึงบันด์ที่ใช้ สาหรับทัศนศึก ษาแล ่้ว... นายจะเข้ าบรรยายหรื อเปล่า?"
"ไม่ร้ ูสิ ทางนายละ?" ริ คคุถามขึ ้นเป็ นเชิงเปลีย่ นประเด็นเล็กน้ อย...
"ทางฉันกะว่าจะลองแอบโดดฟั งบรรยาย ไปดูดาวหน่อย...แทบไม่เคยเห็นดาวเยอะอย่างนี ้เลย..." "ทางนายสนใจจะไปด้ วยกันมัย?" ้ สุซาคุลองชวนเพื่อนของเขาให้ ไปชมดาวด้ วยกันดู
"....เห......" ริ คคุทาสีหน้ าแปลกใจเล็กน้ อยก่อนจะยิ ้มออกมาที่มมุ ปา ก "..ฉันก็ดีใจหรอกนะที่นายชวน....แต่มนั จะไม่ไปขัดพวก นาย'สองคน'งันเหรอ?" ้
"ไปกันหลาย ๆ คนมันก็นา่ จะสนุกดีนะ..." "แล้ วก็... ถ้ าเป็ นนาย หรื อถ้ าเป็ นรุ่นพี่โรเซ็ตล่ะก็...ไม่เป็ นไรหรอก..."
สุซาคุตอบริ คที่กาลังยิ ้มแบบกวน ๆ นิด ๆ ให้ ด้วยรอยยิ ้มบาง ๆ
"ถ้ างัน..นายลองไปชวนรุ ้ ่นพี่ดลู ะกัน......." "ส่วนฉัน....งานนี ้ฉันขอผ่านดีกว่า" เขาพูดอย่างยิ ้มๆ....
"ตอนนี ้ฉันว่าไปนัง่ ฟั งบรรยายก็ไม่เลวเหมือนกัน...อา จได้ ร้ ูอะไรแปลกๆด้ วยนะ!" ริ คคุพดู ด้ วยสีหน้ าร่าเริ งราวกับเป็ นเด็กที่เพิ่งจะไ ด้ เจอของเล่นใหม่ซะอย่างนัน.. ้
"เห......" สุซาคุลากเสียงยาวอย่างแปลกใจเมื่อได้ ยินคาตอบแบบนั ้ นจากเพื่อนของเขา "น่าแปลกนะเนี่ยที่นายไม่คิดจะโดดการฟั งบรรยายน่ ะ... " "เอาเถอะ...ถ้ านายเปลีย่ นใจเมื่อไร ก็มาร่วมไปดูดาวได้ เสมอนะ..." เขาพูดไปตามที่คิด โดยไม่ได้ ทนั สังเกตว่ามีใครกาลังมองเขาอยูข่ ้ าง ๆ เลย "...." หญิงสาวได้ แต่นิ่งเงียบแต่วา่ ในใจของเธอนันเต็ ้ มไปด้ วยความตื่นตระหนก...
....โมบิลสูทแบบโมโนอาย....บางทีเธออาจจะคิดมากไปเอง ... ....ทาไมอยูๆ่ ลุงลอยร์ ถึงมาเช็ดปื น? ทังๆที ้ ่ไม่จบั มันมา3ปี แล้ ว... ....ซีออนยังอยู.่ ..เธอรู้เรื่ องนี ้แน่นอนเพราะคนสาค ่ัญของเธออยู่ที่นน... ั้ ....ไม่ซิ ลุงลอยร์ บอกว่าลาออกมาแล้ ว...แต่ถ้าลุงลอยร์ มาทางานท ่ี ่่ นี่ด้วยจุดประสงค์อื่นล่ะ?...
....ไม่ๆ แค่ยศร้ อยตรี คงไม่มีภารกิจลับอะไรหรอก.... ...หรืิ อว่า.....มันจะเกิดสงครามอีกครัง้ งันเหรอ?.. ้ . เมื่อคุยกับริ คเสร็ จแล้ ว สุซาคุก็หนั ไปถามรุ่นพี่โรเซ็ตที่นงั่ อยูข่ ้ าง ๆ ริ คต่อเลยทันที "แล้ วรุ่นพี่ละ่ ครับ... สนใจที่จะแอบโดดฟั งบรรยายไปดูดาวกับพวกผมมัย?" ้ "โธ่เว้ ย!! มันอะไรกันเนี่ย!! ไม่ไปฟั งบรรยายอะไรนันแล้ ้ ว!!" อยูๆ่ โรเซ็ตก็โวยวายออกมาดูเหมือนจะไม่ได้ สนใจรุ่นน้ องแม้ เต่น้อย "เอ๊ ะ..." "เมื่อกี ้นายถามอะไรชันรึ ้ เปล่าฮา่่ ยะ...พอดีคิดอ ะไรเ พลินๆน่ะ" "อะ............" สุซาคถึงกับเงียบไปสักครู่เลย เพราะเขาไม่คิดว่า จู่ ๆ รุ่นพี่จะตะโกนออกมา "ระ...รุ่นพี่เป็ นอะไรหรื อเปล่าครับ?" "จู่ ๆ ก็ตะโกนออกมาแบบนันน่ ้ ะ?" "สงสัยช่วงนี ้ไม่คอ่ ยได้ พกั น่ะเลย เครี ยดๆ..." "ช่างมันเถอะนะ ไม่สาคัญหรอก" หญิงสาวตอบกลับไปก่อนที่จะถอนหายใจ "งันเหรอครั ้ บ... รุ่นพี่อย่าลืมหาเวลาพักผ่อนบ้ างนะครับ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ..." สุซาคุเตือนรุ่นพี่โรเซ็ตที่ดทู า่ ทางจะไม่คอ่ ยได้ พกั ผ่อนเท่าไรด้ วยความเป็ นห่วง "งัน...เรื ้ ่องที่ผมถามเมื่อสักครู่ก็ไม่เป็ นไรก ่็ แล้ วกันนะครับ..."
"สุขภาพของรุ่นพี่นา่ จะสาคัญกว่า" "อืม....ขอบคุณที่เป็ นห่วงนะ...." "ชันว่ ้ าจะไปไม่เข้ าฟั งบรรยายแล้ วไปหาที่สงบๆอยู ่่ คนเ ดียวสักพักน่ะ ..." "ถ้ าเกิดอาจารย์โดบันถามก็บอกว่าทางนี ้ปวดหัวแล้ วกัน นะ..." โรเซ็ตบอกกับรุ่นน้ อง...ดูเหมือนเธอจะมัวแต่เหม่อจนไ ม่ร้ ูวา่ คนอื่นก็จะโดดเหมือนกัน สุซาคุได้ แต่ยิ ้มบาง ๆ อย่างเป็ นห่วงแก่รุ่นพี่ที่เขากาลังมองอยู่ "ได้ ครับ...เอาไว้ เดี๋ยวผมจะบอกอาจารย์โดบันให้ แ ล้ วก ่ัน..." "รุ่นพี่ก็พกั ผ่อนให้ หายดีนะครับ..." สุซาคุพยักหน้ าเบา ๆ ก่อนที่จะหันกลับไปนัง่ ที่ของเขาเองต่อไป
แปะ.... ริ คคุคอ่ ยๆเอามือทาบหัวของหญิงสาวข้ างๆโดยที่เธอไม่ท ่ันตังตั ้ ว
"ไม่เป็ นอะไรแน่นะฮะ....ดูเหมือนจะมีไข้ ด้วย..." "ก็บอกว่าขอพักหน่อยไงเล่า..." "แล้ วใครอนุญาตให้ นายถือวิสาสะมาจับหน้ าผากคนอื่ นตาม ในกันยะ..." หญิงสาวเอ็ดกับรุ่นน้ อง....คนก็อยูแ่ ยะแยะนะ..
"เห...ก็ผมเป็ นห่วงนี่นา....พักนี ้เห็นว่าไม่คอ่ ยนอน ด้ วยไม่ใช่เหรอฮะ?" เขาตอบอย่างยิ ้มๆโดยไม่ได้ ใส่ใจกับท่าทางหัวเสียของค นตรงหน้ าเท่าไหร่ ...
..ทาไมกันนะ... ั แค่กลบเกลือ่ น ความคิดของเขาก็เท่านั ้นเอง... ..ถึงจะพยายามแสดงท่าทีอย่างนันมั ้ นก็ ..ความจริ งที่เขาได้ ร้ ูจากลอยด์มนั เจ็บปวดเกินกว่าที ่่ เขาจะปล่อยรุ่นพี่ตรงหน้ าไว้ ได้ จริ งๆ...
"ไหวอยูแ่ ล้ วน่า!! แค่ได้ พกั สักชัว่ โมงก็กลับมาฟิ ตเหมือนเดิมแล้ ว" "เพราะงัน.....นายจะช่ ้ วยเอามือออกได้ รึยงั ?" "คร้ าบๆ....." ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆพลางเอามือออกจากหญิงสาวตรงหน้ า ...เอาน่ายังไงรุ่นพี่ก็เป็ นรุ่นพี่แบบนี ้อยูแ่ ล้ ว ใช่...อย่างน้ อยเฉพาะตอนนี ้..
"งัน.....เอาเป็ ้ นว่าขอหลับสักหน่อยละกัน..." "คงอีกสักพักค่อยถึงล่ะนะ.." โรเซ็ตหลับตาลง....ก่อนที่จะปล่อยให้ ตวั เองอยูใ่ นภวั งค์ .. ...บางทีมนั อาจจะให้ เธอสงบลงบ้ าง
. . . . . . . . .
หลังจากที่การบรรยายเริ่ มริ คคุก็รีบปลีกตัวออกมาในทั นที่ ก่อนจะค่อยๆถอนหายใจพลางพิงผนังอย่างช้ าๆ....จะเป็ นอ ะไรมัยนะ..แอบโดดออกมาด้ ้ วยสิ..
..แถมยังโกหกฮายะอีก... เขาคิดด้ วยสีหน้ าเศร้ าเล็กน้ อย.....นี่เราต้ องโกหกเพ ่ื ่่ อนตัวเองอีกสักกี่ครัง้ กันนะ...
ไอคนที่ไม่มีความเชื่อใจนะมันตัวเราชัดๆเลย..
แต่ถึงอย่างนัน...นี ้ ่อาจจะเป็ นเบาะแสก็ได้ เรื่ องที่ เขาพยายามตามหามานาน... ใครจะยอมพลาดกันละ...
"จะว่าไป..." "โมบิลสูทนัน่ มัน....เป็ นศัตรูกบั ฝั งลอนโดเบลงันสิ ้ น ะ..." "ผู้ก่อการร้ าย?" "ไม่สถิ ้ ากล้ าบุกเดี่ยวเข้ ามาขนาดนัน้ แถมโมบิลสูทยังดูมีประสิทธิภาพอีก ต้ องมีอะไรบางอย่างหนุนหลังอยู่ แน่ๆ..." ริ คคุที่ยืนพิงกาแพงพร้ อมกับบ่นพึมพาออกมาด้ วยสีหน้ า แปลกกว่าปกติเล็กน้ อย
..เฮ้ อ....ข้ อมูลมันน้ อยเกินไป.. ..แต่มนั ก็นา่ เสีย่ งไม่ใช่เหรอ.....ยังไงซะตอนนี ้แม้ เป็ นเศษซากความเป็ นไปได้ แต่เราก็อยากจะคว้ ามันไว้ ...
"ยังไงซะ....ต้ องหาให้ เจอให้ ได้ ......." "ไม่วา่ ยังไง..." "..พี่...."
Active Skill [อีเกิลอาย][นิวไทป์ Lv1] [ไปส่องกล้ องหาโมบิลสูทเครื่ องนันดี ้ กว่า]
ริ คคุอ่า..
"นัน่ มันอะไรน่ะ" ริ คทุ ี่สอดกล้ องอยูส่ ะกิดยอดให้ มาช่วยกันดู "ทางทิศ 0 1 2 ระยะ 1200"
"จิมงันเหรอ" ้ [สนทนา*] "ฉันว่ารูปร่างมันแตกต่างกันจนเกินไปนะ..."
ริ คคุกอดอกเป็ นเชิงออกความเห็น " อีกอย่างไอตัวนี ้มันให้ ความรู้สกึ พิเศษเหมือนกับไอตั วเขียวๆที่เราเจอก่อนหน้ าด้ วยสิ.."
"พิเศษเหรอ? พิเศษแบบไหนเหรอประธาน?" "....มันไม่สาคัญหรอกนะว่า พิเศษยังไง...." "แต่มนั มาทาอะไรนี่ซ.ิ ..." โรเซ็ตพูดด้ วยสีหน้ าเคร่ งเครี ยด.....ไม่ผิดแน่... ..โมบิลสูทที่เธอเห็นเป็ นตัวเดียวกับที่เธอเห็นที่เว ่ิ ร์ คช็อป...
"ทาอะไรน่ะเหรอครับ? ออกบินโดยไม่ติดอาวุธแบบนี ้ ก็คงเป็ นการทดสอบเดินเครื่ องแบบปรกตินนั่ แหละ" ยอร์ จออกความเห็น "แต่วา่ ...ถ้ าคิดในแง่ร้าย บางทีเจ้ าตัวขาวตัวนี ้ อาจจะเป็ นสาเหตุที่ทาให้ เจ้ าตัวเขียวนัน่ มาแถวนี ้ก็ไ ด้ " "แล้ ว... เครื่ องที่เห็นอยูน่ นั่ เป็ นเครื่ องของฝ่ ายไหนหรื อเจ้ าคะ?" "ไม่ติดอาวุธแบบนัน้ แถมไม่มียานซัพพลายใกล้ ๆ เจ้ านัน่ น่าจะเป็ นหุน่ ของโคโลนี่นี ้แน่ เพียงแต่... เคยได้ ยินเรื่ องเครื่ องรุ่นทดสอบมักจะโดนขโมยบ่อยๆเห มือนกัน ครัง้ ล่าสุดที่เป็ นข่าวใหญ่คงเป็ นคดีปล้ นซินนั จูเมื่ อปี 0094"
ยอร์ จเอ่ยพร้ อมข้ อสันนิษฐานของตน
"ตอนนัน้ ของที่โดนปล้ นไป ก็เป็ นของๆบ.อนาไฮม์เหมือนกัน " "เป็ นไปได้ วา่ ถ้ าความลับเรื่ องเจ้ าเครื่ องนันถู ้ กรู้ ออกไป ที่นี่อาจตกเป็ นเป้าในการเข้ าโจมตีเช่นกัน"
"ฮะๆ....คิดมากน่า"
ริ คคุหวั เราะออกมาอย่างยิ ้มๆ....
"ไม่มีทางที่เรื่ องพวกนี ้จะเกิดขึ ้นได้ หรอก...ตอ นนี ้ สงบจะตาย" "อีกอย่างถ้ าเขาคิดจะทดสอบหุน่ จริ งคงไม่เลือกวัน ที่เ รามาทัศนศึกษาหรอก" เด็กหนุม่ พูดพลางตบไหล่ฐานข้ อมูลตรงหน้ าอย่างเป็ นกัน เอง
"ประมาทไปรึเปล่าคะ?...." เฟี ยร์ ที่เงียบมานานถามด้ วยท่าทางสงบ "ก็ไม่นี่....." ริ คคุตอบด้ วยน ้าเสียงเรี ยบ...
"คิดมากไปก็ไม่ได้ อะไรขึ ้นมา....อยูแ่ ล้ ว" "ตอนนี ้สงบก็จริ ง แต่เมื่อไม่กี่ชวั่ โมงก่อน มีคนตายเพราะการปะทะของเจ้ าตัวเขียวนัน่ นะ..." ยอร์ จเอ่ยพลางสูดลมหายใจลึกๆ "แต่บางทีเรื่ องของเจ้ าตัวเขียวอาจไม่เกี่ยวกับเ จ้ าต ่ัวขาวก็ได้ ประธานคิดว่าเราควรทาไงต่อดี?" ..ไม่หรอกมันเกี่ยวกันแน่ๆ....สองเรื่องนี ้มันเกิดพอ ดีกนั เกินไป.. "ว่าแต่ยอด....ได้ ขา่ วว่านายเคยมาที่นี่ครัง้ นึง แล้ ว ไม่ใช่หรอ?" ริ คคุเอ่ยขึ ้นมาด้ วยน ้าเสียงแปลกๆเล็กน้ อย "เคยมาเหรอ?" ยอร์ จนึกในใจว่าตัวเองเคยมาที่นี่ตอนไหน? "ใช่ซี่...เห็นนายยังเคยโม้ ให้ ฉนั ฟั งบ่อยๆเลย" ริ คพูดอย่างยิ ้มๆพลางกระโดดตัวลอยไปคล้ องคอคนตรงหน้ า
"สถาณะการณ์ไม่ดีเลยรี บๆไปรวมๆกับทุกคนดีกว่านะ. ." เขากระซิบบอกเด็กหนุม่ เบาๆ..
"นัน่ สินะครับ ว่าแต่จะให้ บอกเรื่ องที่เห็นกับใครมัย?" ้ ยอร์ จกระซิบถามกลับเบาๆ "เก็บเรื่ องนี ้ไว้ ดีกว่า...อย่างน้ อยก็อย่าให้ รุ ่่ นน้ องแตกตื่นกัน.." ".ส่วนเรื่ องนี ้เดี๋ยวฉันฝากรุ่นพี่โรเซ็ตไปบอกอาจาร ย์โดบันดีกว่า..." "รับทราบครับ ประธาน" "ไม่มีอะไรแล้ วหละ พวกเรากลับไปรวมกลุม่ กับคนอื่นๆดีกว่า" ยอร์ จเอ่ยกับเฟี ยร์ และยูกิโกะ "ประธานกับรุ่นพี่โรเซ่จะเป็ นธุระเรื่ องคุยกับอา จารย ่์ ให้ เอง ส่วนพวกเรา... ทาเป็ นเนียน กลับไปเงียบๆแบบไม่ให้ ใครรู้วา่ พวกเราโดดเลคเชอร์ กนั ดีกว่าเนอะ" "ยอด...ไหนบอกจะหนีไปทามิดีมิร้ายกันไง" เฟี ยร์ ทกั ขึ ้นมาแบบชวนเข้ าใจผิดสุดๆแน่นอนวว่าต้ องจง ใจด้ วย
่้ "โฮ่....ร้ ายนะ...นายเนีย...." ริ คคุพดู พลางลูบคางด้ วยสีหน้ าเจ้ าเล่ห์ "ประธานครับ ผม..." ยอร์ จพยายามอธิบายให้ ประธานริ คฟุ ั ง แต่พยายามนึกยังไงก็ลนลานจนพูดไม่ออก "ไม่ใช่อย่างที่คิดนะครับ!" "ไม่เป็ นไรน่า...ฉันเข้ าใจดี" ริ คตอบอย่างยิมๆ... ่้ "แต่ที่นี่ดทู า่ จะไม่ไหวนะ...เพราะมันเอียงพอตัว เลยล ะ" "พะ พวกนาย....." "พูดอะไรหัดให้ เกียรติผ้ หู ญิงหน่อยได้ มย!!" ั้ คนเป็ นรุ่นพี่โวยวายอย่างเหลืออด "ยอดพาคนอื่นกลับไปได้ แล้ วถ้ าไม่อยากเข้ าไปนอนใน ห้ อง พยาบาล!!" "ฮ่าๆ....งันฝากที ้ ่เหลือด้ วยนะ...." ริ คคุพดู พลางโบกมือส่งเพื่อนร่วมรุ่นที่กาลังจะไปทาม ่ิ ดีมิร้ายเด็กปี หนึง่ ด้ วยสีหน้ ายิ่มๆ "รับทราบครับผม" ยอร์ จตอบเสียงอ่อยๆ "ขอตัวก่อนนะครับ ไม่อยูเ่ ป็ นก้ างขวางคอประธานกับรุ่นพี่หละ เชิญต่อตามสบายเลยครับ " ยอร์ จแสยะยิ ้มก่อนทิ ้งสองหนุม่ สาวไว้ เบื ้องหลัง "....หมายความว่าไงห๊ ะ!! " "รี บไปเลยไป๊ !!" โรเซ็ตคว้ าปากกาออกจากกระเป๋ าก่อนที่จะโยนไล่หลังยอด ไปติดๆ "ขอให้ สนุกนะคะ..." เฟี ยร์ ตอ่ ด้ วยน ้าเสียงสบายๆแต่สายตาที่เป็ นประกายกลั บจ้ องไปทางริ คคุอย่างมี ความหมายแฝง
"เอ่อ... ดิฉนั ควรจะไปด้ วย...ดีมยเจ้ ั ้ าคะ??" ยูกิพอจะมองบรรยากาศในตอนนี ้ออก "มาด้ วยกันทางนี ้เลยครับ คุณยูกิโกะ" ยอร์ จเอ่ยพลางเดินนาทางให้ กบั หญิงสาวรุ่นน้ อง . . . . "เหมือนกี ้หมอนัน่ พูดว่าไงนะฮะ..ริ คๆได้ ยินไม่ถน ่ัดเล ย" ริ คคุหนั มาถามรุ่นพี่ข้างๆด้ วยสีหน้ างงๆ..หลังจากที่ เพิ่งส่งทังสามคนกลั ้ บไปรวมกลุม่ เสร็ จ
"ช่างมันเถอะ....." หญิงสาวถอนหายใจ ถ้ าเวลาปกติเธออาจจะมีการตอบสนองมากกว่านี ้ก็ได้ .. "แล้ วเรื่ องที่จะไปบอกอาจารย์โดบัน....." พูดถึงตรงนี ้อยูๆ่ โรเซ็ตก็เงียบไป "รุ่นพี่...จัดการเองละกันฮะ...เหมือนมีเรื่ องให ่้พดู มากกว่าผมไม่ใช่เหรอ..." เด็กหนุม่ ตอบเสียงเรี ยบ... "นะ นายรู้?" โรเซ็ตถามอย่างตกใจ... ....ยังไม่ได้ พดู อะไรแท้ ๆ.. "ก็ไม่ร้ ูสฮิ ะ.....แค่พอจะเดาสีหน้ ารุ่นพี่ออกละ มัง้ " ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆ....
"บ้ าน่ะ!! นะ หน้ าชันมั ้ นอ่านออกง่ายขนาดนันเลยรึ ้ ไง.."
"ยะ อย่าพูดเป็ นรู้ดีหน่อยเลยนะ!!" โรเซ็ตพูดเสร็ จก็หนั หน้ าไปทางอื่น.. ริ คคุคอ่ ยๆจับข้ อมือของคนตรงหน้ าที่พยายามเดินหนีออก มาเข้ ามาหา "เรื่ องแบบนี ้มันอยูใ่ นการคานวนของผมแล้ วฮะ" เขาพูดเป็ นเชิงขาๆกับหญิงสาวตรงหน้ า
"นันมั ้ น..คาของชันนะ!!" ้ โรเซ็ตพึมพาก่อนที่จะส่ายหน้ า.. "ริ ค..ชันไปก่ ้ อนนะ.."
"คร้ าบๆ....ฝากรุ่นพี่ด้วยนะ..." เขาพูดพร้ อมกับปล่อยข้ อมือของคนตรงหน้ าที่เหมือนจะไม ่่ ยอมสบตาเขาตังแต่ ้ เมือ่กี ้แล้ ว
"เอ่อ...ริ ค....." "...ช่างเถอะ.." ...ไว้ บอกที่หลังก็แล้ วกัน... หญิงสาวคิดได้ ก็วิ่งออกไปโดยไม่หนั กลับมามองอีก ...ขอให้ สงิ่ ที่คานวนไว้ ..มันผิดทีเถอะ..
. . . .
"เอาละ..เรื่ องที่ควจจะทาก็ครบหมดแล้ วสินะ..." ริ คคุถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆก่อนจะนัง่ ลงช้ าๆ.... ..ถึงจะไม่ได้ อะไรก็เถอะ..แต่เราเองก็จะลองพยายามต่อ ไป..
ที่สาคัญ..
หวังว่าจะไม่เกิดเหตุอนั ตรายขึ ้นนะ.....สังหรณ์ใจไม่ ดีเลย . . .
แปะๆ... เสียงของฝ่ ามือทังสองกระทบเข้ ้ ากับใบหน้ าของเด็กหนุ่ มเบาๆเป็ นเชิงเรี ยกสติ
"เอาละพอๆ..คิดมากไปก็ไม่ได้ ประโยชน์ไปจัดการรวมเด็ก คนอื่นให้ อยูก่ นั เป็ นที่ดีกว่า..."
"อย่างน้ อยเผื่อมีเหตุอะไรจะได้ จดั การกันง่ายๆ" เขาลุกขึ ้นพลางบิดตัวเล็กน้ อยก่อนจะเดินต่อไป...
จากนัน้ [เก็บเรื่ องนี ้ไว้ ดีกว่า]
ริ คๆ...
ครื น!! แรงสัน่ สะเทือนขนาดยักษ์ สนัน่ ไปทัว่ บริ เวณ แสงไฟฟ้ าในตัวอาคารและทังโคโลนี ้ ่ดบั ลงทันที ทุกสิง่ ทุกอย่าง ตกอยูใ่ นความมืดและความโกลาหล และไม่ถึง 10 วินาทีตอ่ มาแรงสัน่ สะเทือนก็ตามมาอีกหลายครัง้ "เข้ ามาหลบในห้ องนี ้ก่อน" ยูและโซจิช่วยกันดึงประตูออกด้ วยแรงอย่างเดียว เพราะตอนนี ้กระแสไฟตัดไปทาให้ ระบบอัตโนมัติไม่ ทางาน ครื น!! ตัวอาคารสัน่ อีกครัง้ ทุกคนต่างคว้ ามือคนที่อยูข่ ้ างๆไว้ ไม่ให้ ปลิวไปกับสภ าพกึ่งไร้ น ้าหนัก "นี่มนั "
[สนทนา*] "ยานสนับสนุนงันเหรอ? ้ ของฝ่ ายไหนกันอีกละ..." คาเรนเอ่ย พลางมองภาพกว้ างของยานตรงหน้ า "แต่ได้ ชื่อว่ายาน อย่างน้ อยก็คงใช้ หลบภัยได้ เหมือนกันแหละน่า" "ไปกันเถอะทุกคน" เด็กสาวชวนเซียร์ เฟี ยร์ ไอร่า แล้ วก็รีม ก่อนจะค่อยๆเกาะราวเหล็ก เคลือ่ นตัวเข้ าไปใน ยานสีเขียวตรงหน้ า
"ยานขนส่งงันเหรอ?" ้ (สภาพพร้ อมออกบิน ทังๆที ้ ่เพิ่งจะเกิดเรื่ องเนี่ยนะ?)
"ฉันว่าแถวๆนี ้น่าจะปลอดภัยนะ.." ริ คคุคิดพลางถอนใจอย่างเหนื่อยๆ ..ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่ องเร็ วกว่าที่คิดไว้ เฮะ... ..สีหน้ าของเขาเริ่ มออกอาการเครี ยดเล็กน้ อยแต่ยงั คงย ่ิ ่้มอยู่... ก็นะต่อให้ บ้าขนาดไหนเจอสถานะการณ์แบบนี ้คงต้ องเป็ นแ บบนี ้ทุกครัง้ นัน่ ละ.....แต่ถึงอย่างนันตั ้ วเขาก็ ไม่ สามารถแสดงความอ่อนแอออกไปได้ ..
"เอ๊ ะ...นัน่ มัน..."
"..เฮ้ ...ยัยโหดจะไปไหนกันนะ....." ริ คคุที่สงั เกตุเห็นคาเรนยืนอยูก่ บั กลุม่ คนสนิทของตน ไม่หา่ งมากนักเอ่ยทักหญิงสาวผมทองในทันที ...
"เข้ าไปหลบในยานนัน่ ไง น่าจะปลอดภัยนะ" "ประธานครับ ตอนนี ้เราต้ องหาที่ปลอดภัยหลบก่อนหละ ยานลานี ้อยูใ่ นสภาพพร้ อมออกบินก็จริ ง แต่เรา ไม่ได้ ขออนุญาตเจ้ าของยานลานี ้ ประธานช่วยมองหาสถานที่หลบภัยอื่นก่อนเถอะครับ" ยอร์ จออกความเห็น "ผมจะขอเกาะกลุม่ กับพวกรุ่นน้ องก่อน ถ้ าหากเกิดอะไรขึ ้น ผมจะรี บพาทุกคนหลบไปที่อื่นที่ทา่ นประธาน เห็นสมควรกว ่่ าครับ" "...ก็เป็ นความคิดที่ดีเฮะ...." ริ คคุหยุดนิ่งเป็ นเชิงครุ่นคิดเล็กน้ อยก่อนจะหันไปทา งสาวน้ องผมทองไม่หา่ งนัก "เฮ้ ...คุณคาเรนที่เคารพ..." "ฉันขอฝากพวกนี ้ไว้ ที่เธอก่อนได้ มย...ส่ ั ้ วนฉันจะลอง ไปหาที่หลบภัยอื่นที่มนั น่าจะปลอดภัยกว่าที่นี่ดกู ่อ น"
"งันพวกเราก็ ้ ไปกันหมดนี่แหละ นายไปคนเดียว ฉันไม่ไว้ ใจ" คาเรนเอ่ยเชิงดูถกู ริ คคุยกั ไหล่เล็กน้ อยก่อนจะยิ ้มที่มมุ ปากอย่างไม่ถือ สามาก "ก็นะ...ดีเหมือนกัน..มีเธอเหมือนมีทหารแรงช้ างเป็ นร ่้อย....พวกผู้ก่อการร้ ายคงกลัวจนหัวหดแล้ วละ"
"แล้ วแต่ละกัน.." "นัน่ มันไม่นา่ ใช่คาชมนะ" คาเรนตอบกลับพลางส่ายหน้ า "แล้ วพวกเธอละ จะไปหลบในยานก่อนมัย?" ้ เด็กสาวหันมาถามคนอื่นๆบ้ าง "ยอดแล้ วพวกนายละ...?" ริ คคุหนั กลับไปถามกลุม่ ตัวเองบ้ าง
"ผมกับคาซุมิจะอยูก่ บั พวกที่เตรี ยมหลบเข้ ายานเอง ครับ " ชายหนุม่ ผมฟ้าให้ คาตอบพลางมองไปยังเพื่อนหญิงของตน "ประธานไม่ต้องห่วงทางนี ้ รี บไปเถอะครับ" "ไม่ละ่ บอสไปไหนผมก็ไปนัน่ แหละ พวกเราเองก็เกาะกลุม่ กันไว้ ดีกว่าไหม อย่างน้ อยก็ยงั พอจะช่วยกันได้ " เซียร์ ตอบกลับคาเรนไป .
. . . . . . .
จากนัน้
[นิวไทป์ L.1][ซ่อนอยูใ่ นอาคาร]
ริ คคุง
พวกเขาวิ่งกันจนมาถึงจุดชมวิวก็พบนักเรี ยนอนาไฮม์คนอ ่ื ่่ นกาลังหันรี หนั ขวางกันด้ วยความตกใจ
"อะไรนัน่ น่ะ" ครื น! เสียงดังสนัน่ ดังขึ ้นอีกครัง้ พร้ อมกับสายลมที่เริ่ มพ ่ัดราวกับพายุ
นักเรี ยนคนหนึง่ ที่เอากล้ องส่องอยูอ่ ุทานออกมา "สงครามไงล่ะ" "...สงครามมัน...ได้ เริ่ มขึ ้นแล้ ว" "ฮายะ....ทาไมนายมาอยูท่ ี่นี่..." ริ คคุเอ่ยขึ ้นด้ วยน ้าเสียงแปลกใจเล็กน้ อย....
สุซาคุหนั ไปตามทางเสียงเรี ยกชื่อเขา จากสีหน้ าที่กาลังหวาดหวัน่ ผสมกับความโกรธนันก็ ้ แปรเ ปลีย่ นไป เป็ นสีหน้ าที่ทงโล่ ั ้ งใจและดีใจ "ริ ค!!!" เพราะเขาได้ เจอกับเพื่อนรักของเขาอีกครังหลั ้ งจากที่ แยกกันตังแต่ ้ ตอนที่จะเข้ าฟั งบรรยาย "ฉันกาลังหาที่หลบน่ะ...แล้ วนายล่ะ...ไป ๆ มา ๆ ทาไมถึงมาหลบอยูท่ ี่นี่ละ่ เนี่ย?" "พอดีฉนั ว่าจะมาตามหาคนที่หลบภัยให้ คนอื่นหนะ...ดูเห มือนที่นี่จะปลอดภัยงันสิ ้ นะ?" ริ คคุพดู ขึ ้นพลางส่ายหน้ ามองไปยังเหล่านักเรี ยนจานวน มากที่มารวมตัวกัน
"ว่าแต่รุ่นพี่ละ...นายเห็นบ้ างรึเปล่า?"
สุซาคุสา่ ยหน้ าเป็ นคาตอบว่าเขาไม่ร้ ูในสิง่ ที่เพื่อน ของเขาถามมา "ไม่ร้ ูส.ิ .. ทางนี ้ก็ไม่เห็นเหมือนกัน..." แต่ดเู หมือนสุซาคุจะนึกอะไรบางอย่างขึ ้นมาได้ "ไม่ส.ิ .. เดี๋ยว ๆ" "รุ่นพี่...ใช่...ใช่แล้ วริ ค..." "ก่อนหน้ าที่ฉนั จะเข้ ามาหลบในอาคารนี ้.....ฉันเห็นคน ที่คล้ าย...ไม่ส!ิ ต้ องใช่แน่...ฉันเห็นรุ่นพี่กาลังวิ่งไปที่ โรงเรี ยนน ่่ ะ..." "แต่เสียดายที่คนเยอะเกินไป เสียงเรี ยกของฉันเลยไปไม่ถึงรุ่นพี่..." "บางทีตอนนี ้...รุ่นพี่อาจจะกลับไปถึงโรงเรี ยนแล ่้วก็ ได้ ..." เขาตอบริ คด้ วยสีหน้ าที่คาดว่าน่าจะเป็ นอย่างนัน้
"ห๊ ะ....." ริ คคุเอ่ยขึ ้นด้ วยสีหน้ าตกใจเล็กน้ อย...แต่ทางโรงดรี ยนอาจจะปลอดภัยกว่าที่นี่ก็ได้ มง... ั้
..แต่ทาไม...เราถึงสังหรณ์ใจไม่ดีเลย...
"ฮายะ...ฝากพาคนที่เหลือหนีไปทางโคโลนี่บิวเดอร์ ที.. ." "ส่วนฉันจะกลับโรงเรี ยนหน่อยรู้สกึ ไม่ดีเลย..." เด็กหนุม่ พูดด้ วยสีหน้ าเครี ยดเล็กน้ อย ใจจริ งเขาเองก็อยากจะชวนเพื่อนรักของเขาให้ ไปด้ วยกัน ก่อน แต่เมื่อเห็นความตังใจแบบนี ้ ้แล้ ว ทาให้ เขา ไม่อยากจะรัง้ เพื่อนคนนี ้ไว้ ได้ "อืม...เข้ าใจแล้ ว..." "งันถ้ ้ าเจอรุ่นพี่แล้ วก็ช่วยฝากดูแลรุ่นพี่ด้วย ล่ะ. .." "เสียงของฉันไม่อาจจะส่งไปถึงรุ่นพี่ได้ .... แต่... ถ้ าเป็ นเสียงนายล่ะก็......ต้ องส่งถึงรุ่นพี่ได้ แน่! !" "ช่วยหน่อยนะริ ค...แล้ วนายกับรุ่นพี่ต้องรอดกลับ มาเจ อฉันให้ ได้ นะ!" สุซาคุยกนิ ้วโป้งให้ ริคพร้ อมริ ยยิ ้มแห่งความมัน่ ใจ
"ห๊ ะ....นี่นายหมายถึงเรื่ องออะไรเนี ้ย....?" ริ คคุหนั ไปมองเพื่อนสนิทด้ วยสีหน้ างง...สรุปแล้ วต้ อง การสือ่ อะไรกันแน่ฟระ?.. ใจจริ งก็เดินกลับไปถามให้ มนั รู้แน่ชดั ละนะ...แต่ดเู ห มือนจะไม่มีเวลาแล้ ว..
"ช่างเถอะ...." "ไว้ เจอกันนะเพื่อน..หวังว่านายเองก็จะปลอดภัย..." เขาพูดอย่างยิ ้มๆ ก่อนจะเดินหายลับไปจากสายตาของสุซาคุ
[กลับไปโรงเรี ยน]
ริ คๆ..
ข้ างนอก "รี บๆเข้ าไป...!!" อาจารพูดก่อนจะดันลูกศิษย์คนสุดท้ ายให้ ปิดประตูลง
เชลเตอร์ หลบภัยที่ริคแุ ละซาเนียกาลังจะเข้ าไปหลบ เจอเผาไปต่อหน้ าต่อตา ทังสองกระโจนหลบลู ้ กหลง เข้ าไปที่เดียวกันโดยไม่ได้ นั ดหมาย หากว่าทังสองคนไม่ ้ ใช่คนที่สายตาดีเป็ นพิเศษอาจจะตาย ไปแล้ วก็ได้ "ประธานริ ค"ุ ซาเนียร้ องทัก "เธอ..." [สนทนา*] จากนันพวกเขาก็ ้ หนีเปลวเพลิงที่ลกุ ท่วมเข้ าไปข้ างใน Workshop ใต้ ดินที่บดั นี ้เหลือหุน่ อยู่เครื่ องเดียวยืน ตระหง่า นอยู่ พร้ อมกับโรเซตที่นอนสลบไสลไม่ได้ สติ
"รุ่นพี่" ริ คเข้ าไปดูอาการเธอ ส่วนซาเนียกดสวิตซ์ฉกุ เฉินเพื่อปิ ดประตูกนั ไฟ "ประธานคะ ต้ านไว้ ไม่ได้ นานนะคะ" เธอพูดก่อนจะลากถังดับเพลิงออกมา "ตังสติ ้ ไว้ แล้ วช่วยหาทางก่อนค่ะ" เขาหันไปมองโมบิลสูทที่ยืนอยูต่ รงนันและอุ ้ ้ มโรเซตขึ ่้นไป
"ขึ ้นมาเร็ ว" เขาวางโรเซตไว้ ตรงที่นงั่ คนขับที่สอง ก่อนจะยื่นมือให้ ซาเนียจับแล้ วดึงเข้ ามาก่อนที่ไฟจะพ ุ่ ่่ งเข้ า คอกพิตแว๊ บเดียว Hatch Locked "ไม่เป็ นไรนะ" "ค่ะ" "ช่วยดูรุ่นพี่โรเซตต้ าที่เบาะหลังที" ริ คบอกก่อนจะช่วยส่งตัวซาเนียไปด้ านหลัง ส่วนตัวเขาเริ่ มต้ นเดินระบบ RX-0A Mustang Prototype Psycro frame mobilsuit
"มัสแตงค์ งันเหรอ" ้ ริ คสุ งั่ เปิ ดจอรอบตัว พอเขาทาแบบนันแล้ ้ วก็มองเห็นแต่กองเพลิงและควันไฟทั ้ งนัน้ "ยังไงก็ต้องพารุ่นพี่ออกไปจากที่นี่ก่อนล่ะ" "ช่วยฉันทีนะ" "มัสแตงค์"
"บ้ าชะมัดนี่มนั เกิดอะไรขึ ้นเนี่ย...." ริ คคุพดู ขึ ้นด้ วยน ้าเสียงเครี ยด...ก่อนจะเหลือบหันไป มองเหล่าเศษซากปรักหักพังด้ านหลัง
ก่อนจะขยับคันบังคับไปด้ านหน้ าเพื่อเร่งความเร็วของโ มบิลสูทขึ ้นไปอีกเพื่อให้ ออกห่างจากจุดทีร่ ะเบิด...
ปิ๊ ป... เสียงสัญญาณอะไรบางอย่างดังขึ ้นก่อนที่หน้ าจอด้ านหน้ าของริ คคุจะขยายภาพขึ ้นมาให้ เด็กหนุม่ เห็นดชัด ขึ ้น
"นัน่ มันอะไรกันหนะ...." ภาพของโมบิลสูทเครื่ องสีดารูปร่างคล้ ายตัวที่เขาขับอ ยูถ่ กู แสดงขึน้ ไม่หา่ งจากตรงจุดที่เขาอยูม่ ากนัก
...RX-0B.... หมายความว่าไง...จะบอกว่ามีหนุ่ ที่คล้ ายกับเจ้ านี่อย ู่ ่่ อีกตัวงั ้นเหรอ... เขาคิดพร้ อมกับหันไปทางรุ่นพี่ที่สลบอยู่ ...หรื อว่ารุ่นพี่เองก็ร้ ูเรื่ องนี ้.... นัน่ สิ...ถ้ าดูจากปฏิกริ ยาก่อนหน้ านี ้แถมยังเจาะจงมา ที่โรงเรี ยนในสภาณะการณ์นี ้อีก...คงจะเป็ นอย่างอื่นไ ปไม้ ได้ สนิ ะ..
"ซาเนีย..ฝากดูแลรุ่นพี่ทีนะ...." ขอโทษนะ...ถึงจะอยากพาพวกเธอกลับไปที่ปลอดภัยให้ เร็ ว ที่สดุ ... แต่ไอเรื่ องที่เกิดขึ ้นนี่มนั ต้ องเกี่ยวข้ องกับไอรุ่ นทดสอบกับหุน่ สีขาวที่เราเห็นตอนนันแน่ ้ ๆ ... เบาะแสเพียงอย่างเดียว...ยังไงเราก็อยากจะรู้... ริ คคุคิดพร้ อมกับเร่งความเร็ วของหุน่ ไล่ตามโมบิลสูทต รงหน้ าทันที ..
[ไล่ตามเครื่ อง RX-0B ไป]
ริ คๆ
"ไล่ไม่ทนั แฮะ กาลังเครื่ องพอๆกันนี่เนอะ" ริ คอยากจะเหยียบคันเร่งให้ มากกว่านี ้ตแก็ทาไม่ได้ เพราะกลัวโรเซตที่บาดเจ็บอยูจ่ ะกระทบกระเทือน "เอ๊ ะ มันหยุดแล้ วค่ะ..." ซาเนียที่นงั่ เบาะหลังอยูพ่ ดู หลังจากเธอดูจอเรด้ า "พบสัญญาณโมบิลสูทอีก 2 เครื อ่งด้ วยค่ะ ประธาน" "พวกเราหรื อพวกอื่นกันนะ...." "เอาไงดีคะประธาน" ซาเนียถามก่อนจะรู้สกึ ได้ วา่ โรเซตมีการขยับตัว "รุ่นพี่คะ!" "อ้ ะ อือ..." โรเซตต้ าฟื น้ ขึ ้นมา "ที่นี่ที่ไหนเนี่ย"
"อืม.. ตอนนี ้อยูบ่ นหุน่ น่ะค่ะ" ซาเนียตอบคาถามจากนันก็ ้ หนั หน้ าไปบอกริ ค "ประธานค่ะ รุ่นพี่โรเซ็ตฟื น้ แล้ วค่ะ"
"อ๊ ะ...ฟื น้ แล้ วเหรอฮะรุ่นพี่..." ริ คคุเบือนหน้ าออกจากจอตรงหน้ าในทันที..ก่อนจะหันมาห ารุ่นพี่ที่ฟืน้ ขึ ้นมาด้ วยสีหน้ างงๆ..
"ริ ค...ซาเนีย?" "...บนหุน่ เหรอ...แล้ วลุงลอยร์ ละ่ !!?" โรเซ็ตถามขึ ้น ดูเหมือนเธอยังคงตังสติ ้ ไม่คอ่ ยได้
"เดี๋ยวสินะฮะรุ่นพี่ สงบสติหน่อยสิ..." ริ คคุพดู เสียงดังเล็กน้ อยเพื่อเรี ยกสติคนตรงหน้ า
"ดะ..เดี๋ยวสิ..." "แล้ วที่วา่ เรื่ องอาจารย์ลอยด์นี่หมายความว่าไงฮะ... !"
"นะ นายไม่เห็นลุงลอยร์ ?..." โรเซ็ตนิ่งไปเล็กน้ อย....ก่อนที่จะส่ายหน้ า.. "ช่างเถอะ...แล้ วไอหุน่ นี่มนั ตัวอะไรล่ะ?"
"ไม่ร้ ูสคิ รับ..." ริ คคุได้ แต่ตอบตามความจริ ง....นัน่ สินะ..ตัวเราไม่รู ่้อะไรเลยจริ งๆ
"แต่เป็ นหุน่ ที่อยูข่ ้ างรุ่นพี่..ตอนสลบนัน่ ละ.. .." "พอจะรู้อะไรมัยฮะ?" ้ "ข้ างๆชัน...?" ้ โรเว็ตเอ่ยขึ ้นเบาๆก่อนที่จะเรี ยบเรี ยงข้ อมูลที่ได้ ร ่ับ...
".....แล้ วคนอื่นล่ะ...." หญิงสาวตัดสินใจเปลีย่ นเรื่ องการพูดถึงการที่ตวั เองเ กี่ยวกับ"ปลอกแขน"มันดูเสีย่ งเกินไป
"ไม่ร้ ูสคิ รับ......แต่คิดว่าน่าจะปลอดภัย..." ริ คคุพดู เป็ นเชิงโกหกเล็กน้ อย...จะไมปเหลือได้ ยงั ไงก ่ันละ...ทังอาจารย์ ้ และอีกหลายๆคน... ..ต่างตายไปกับการระเบิดครัง้ นันแล้ ้ ว....
"แล้ วอาการรุ่นพี่เป็ นยังไงบ้ างฮะ?...."
"ก็ไม่เป็ นอะไรมากหรอก...." "แค่..คงเดินไม่ถนัด.....แต่มนั ก็ไม่มีผลตอนนี ้ล่ะนะ ..." โรเซ็ตถอนหายใจก่อนจะขยับตัวไปใกล้ หน้ าจอ
"สถานการณ์ตอนนี ้...เป็ นไงบ้ างล่ะ?"
"กาลังไล่ตามอีกเครื่ องที่มีรหัสเดียวกับเจ้ าตัวนี ้อ ยูห่ นะ...." "rx-0b ที่เหมือนจะออกตัวมาก่อนเครื่ องนี ้ รุ่นพี่พอรู้อะไรเกี่ยวกับมันมัย?" ้ เขาพูดพลางหันไปถามความคิดเห็นคนข้ างๆ
"rx-0b......" "ชันเคยเห็ ้ น....เจ้ านันพร้ ้ อมกับตัวนี ้....มันเป็ นส ่ี ดา" "รู้แค่นี ้แหละ..." โรเซ็ตตอบสันๆ... ้ "และเครื่ องนันก็ ้ ดเู หมือนจะถูกขโมยไปโดยอาจารย์ลอยด ่์ ...”
"หรื อที่เขาเรี ยกว่าปลอกแขนสินะครับ....." ริ คคุถอนหายใจเล็กน้ อยก่อนจะจ้ องไปยังแววตาขุน่ ของเธ อ เขาพยายามปะติดปะต่อเนื ้อเรื่องทังหมด...แม้ ้ มนั จะเป ่็ นแค่การคาดเดาก็เถอะ..ถึงอย่างนันเขาก็ ้ ไม่ อยากให้ ม ่ันเป็ นไปตามที่คิดไว้ จริ งๆ "ชะ ชันไม่ ้ ร้ ู......" "ก็แค่บงั เอิญไปเจอ2เครื่ องนันก่ ้ อนมาทัศนศึกษาเท่าน ่ั่น้ แหละ.." โรเซ็ตหลบตาริ คก่อนที่จะพูดขึ ้นเบาๆ.... ..ชิ..เป็ นแบบนันจริ ้ งๆด้ วยสินะ.. ริ คคุสบถในใจเล็กน้ อยหลังจากรับรู้สหี น้ าของคนตรงหน้ า......ไม่นา่ เชื่อว่าเรื่องที่เขาคาดเดามันจะเป็ นคว
ามจริ งซะอย่างนัน้
...ที่หมอนัน่ (ลอยด์)พูดเอาไว้ ตอนนันหมายความว่ ้ าอย่ างนี ้เองงันเหรอ... ้ เด็กหนุม่ คิดพลางนึกถึงเรื่ องในห้ องข้ อมูลที่เขาเจอก ่ับลอยด์อย่างบังเอิญในวันนัน.. ้
"รุ่นพี่ฮะ......." "....." หญิงสาวค่อยๆหันหน้ ากลับมาอย่างช้ าๆ.. แววตาของเธอส่อแววหวาดกลัวอย่างชัดเจน "...บอกผมมาเถอะฮะ...มันเกิดอะไรขึ ้น..."
"ขะ เขา...ไปแล้ ว....ไปโดยที่ไม่อธิบายชันสั ้ กอย่าง..." โรเซ็ตพูดด้ วยตะกุกตะกัก... "ทาไมถึงเป็ นแบบนี ้...ทาไม!!" น ้าตาของเธอไหลออกมาหยุดไม่อยู่... หมับ!! โรเซ็ตพุง่ เข้ าไปกอดริ คไว้ แน่น...ตอนนี ้เขาเป็ นที่พึ ่่ งสุดท้ าย..
"ระ...รุ่นพี่...." ริ คคุโพล่งตาขึ ้นเล็กน้ อยอย่างแปลกใจ...
..คนตรงหน้ าเคยอ่อนแอขนาดนี ้เลยเหรอ...มือของรุ่นพี่ สัน่ ถึงขนาดนี ้ตังแต่ ้ เมื่อไหร่กนั นะ... น ้าตาของคนตรงหน้ าค่อยๆล่องลอยเป็ นเม็ดไปเรื่ อยๆจนมอ งเห็นได้ ชดั .. มือของเด็กหนุม่ ค่อยๆลูบลงที่หลังของหญิงสาวอย่างแผ่ วเบา...ตัวเขาตอนนี ้ทาได้ เพียงเท่านี ้สินะ..
"...ไม่เป็ นไรนะ...ทุกอย่างต้ องดีขึ ้น..." "ริ ค...." หญิงสาวกอดอีกฝ่ ายแน่นขึ ้นอีก... "ได้ โปรด...อย่าทิ ้งชันไปอี ้ กคนนะ..." โรเซ็ตเอ่ยขึ ้นมาเบาๆเหมือนเสียงกระซิบ... ...สาหรับเธอแล้ ว...คนตรงหน้ า...อาจเป็ นคนที่เธอสนิท ที่สดุ ในโรงเรี ยนแห่งนี ้ก็เป็ นได้ นะ... "..อะ...อืม....." ไม่มีอะไรให้ มากความนอกจากคาตอบรับที่แผ่วเบาของเด็ก หนุม่ ..ตัวเราทาได้ เพียงเท่านี ้เองสินะ.. "อ่า...." มีเพียงเสียงตอบรับกับอาการสัน่ ที่น้อยลงเท่านัน... ้ ที่แสดงว่าหญิงสาวรับรู้ในคาตอบ.. "งันรุ ้ ่นพี่ไปพักก่อนละกันฮะ...." เขาพูดอย่างยิ ้มๆพลางส่งคนในอ้ อมกอดไปยังที่นงั่ สารอ ง
"เอาละ...คงต้ องลุยต่อแล้ วสินะ..." เขาพูดพร้ อมกับค่อยๆเคลือ่ นโมบิลสูทไปยังตาแหน่งที่ RX-0B หยุดลง
...ถ้ าเกิดอะไรไม่ดีขึ ้นมาคงต้ องเผ่นละนะ.... ริ คคุคิดพร้ อมกับใช้ มือกาคันบังคับไว้ แน่แน่น..
[นิวไทป์ L.1][ไปตรงจุดนัน] ้
ริ คๆ
"โฮมุระ !?" "ริ คุ !?" "อาจารย์โดบัน !?" "ทาไมถึงมาอยุท่ ี่นี่" ทังสามคนอุ ้ ทานพร้ อมกัน
"ผม.... ออกมาตามหาเพื่อนครับ" เด็กหนุม่ ตอบไปตามความจริ ง
".............." "ก็บอกให้ อพยพกันแล้ วแท้ ๆ......" โดบันบ่นอย่างเสียไม่ได้ "แล้ วใครกันที่หลงจากกลุม่ ......"
"เดือน... ครับ" โฮมุระเอ่ยชื่อเด็กสาวออกไปด้ วยอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา ได้ ...
"ถ้ างัน..." ้ "แล้ วคนอื่นๆตอนนี ้ไปหลบอยูท๋ ี่ไหนกัน?......"
"กระจัดกระจายกันไปคนละทิศละทางครับ แต่หลายส่วนเห็นว่าอยูใ่ นยานเฟนเทียร์ นะ่ ครับ " ชายหนุม่ ตอบ ตามข้ อมูลที่ได้ รับมา
"อัล...ค้ นหาเลชทะเบียนยืนยันแล้ วบันทึก I.F.F." "Roger!" ".......เรื่ องค้ นหาผู้บาดเจ็บและสูญหาย" "หลังจากนี ้ Londo Bell จะช่วยสนับสนุนเอง...."
"เพราะฉะนันกลั ้ บไปรวมกลุม่ กันได้ แล้ ว"
"ครับ..." เด็กหนุม่ ขานรับเพียงสันๆ ้ เท่านัน้
"เจ้ าเครื่ องขาวนัน่ ล่ะ???" "ไปเก็บได้ มาจากไหน???" โดบันถาม
"รหัสเครื่ อง RX-0A ไม่ทราบที่มาฮะ...." "แต่ดจู ากข้ อมูลแล้ วคิดว่าจะเป็ นหุน่ ต้ นแบบของอะไรบา งอย่าง..." ริ คคุพดู พร้ อมกับคีคาสัง่ เพื่อเปิ ดProfileของหุน่ ขึ ้ นมา...
"ส่วนสถานที่พบก็โรงเรี ยนครับ....."
"ต้ นแบบอย่างงันเรอะ....." ้ "เลือกเครื่ องที่มีแนวโน้ มว่าจะมีปัญหาภายหลังซะด้ วย . .." โดบันกล่าว ".......แต่ไอ่บริ ษัทนี ้มันยังไงกันนะ" "ถึงได้ มาซุกหุน่ ไว้ แถวนี ้....." โดบันบ่นอุบ "อาจารย์...." ริ คคุเอ่ยขึ ้นเบาๆ
....ถ้ าพูดออกไปจะทาให้ ...จะทาให้ ปัญหามันยุง่ ยากกว่ านี ้มัยนะ.. ้
"...จากข้ อมูลยังมีหนุ่ ต้ นแบบอีกตัวฮะ.." "ซึง่ คิดว่า...จุดประสงค์ของการก่อการร้ ายน่าจะเกี่ย วข้ างกับเครื่ องรหัสนันที ้ ่ถกู ชิงไปครับ ..."
"โฮ่....." "ถ้ างันคนที ้ ่ต้องระวังตัวก็คงเป็ นเธอแล้ วล่ะริ ค ุ่ ... " "ดีไม่ดีจะโดนข้ อหาโจรกรรมเอา....." โดบันกล่าวเตือน... "รู้สกึ ว่าตอน 0083 ก็มีคดีคล้ ายๆแบบนี ้อยูน่ ะ....."
"แหะๆ....งันทางนี ้ ้คงต้ องฝากอาจารย์ปกป้องแล้วสินะฮ ะ..." ริ คคุกล่าวอย่างยิ ้มๆ....ก็เหตุสดุ วิสยั ละนะ...
"งันผมขอตั ้ วเอาเครื่ องกลับไปพร้ อมโฮมุระก่อนก็แล้ วก ่ันนะฮะ..."
...ขอโทษนะฮะรุ่นพี่...คงตามอาจารย์ลอยด์ตอ่ ไปไม่ได้ แล้ วละ...
"ดูทา่ ทางเราจะต้ องไปคุยกันทีหลังแล้ วล่ะ" โดบันพูดก่อนจะชี ้ตาแหน่งให้ ทั ้งสองเครื่ องที่เหลือด ู่ พวกเขาซูมกล้ องตามไปทันที "แขกมาหาจ้ าวบ้ านแล้ วล่ะ" ท่าทางมันจะเห็นพวกเขาเหมือนกัน หนึง่ เครื่ องเป็ น RX-0B หนึง่ เครื อ่งเป็ น ZZ สีแดง และหนึง่ เครื่ องเป็ นเกียล่าซูลธู รรมดา แต่พวกเขารุ้สกึ ได้ ถึงความไม่ธรรมดาของฝี มือคนขับเคร ่ื อ่งทังสาม ้
"... 3-3 น่า่ จะดีกว่า 3-1 นะครับ อาจารย์..." โฮมุระเอ่ย "อาจารย์ครับ...สถาณะการณ์แบบนี ้มันยากซะยิง่ กว่าตอน รบกับปูอลาสก้ าอีกนะฮะ..." "คงทาตามคาสัง่ ไม่ได้ หรอกครับ"
ริ คคุเอ่ยขึ ้นเบาๆ พร้ อมกับเหงื่อที่ไหลซึมออกมาเล็กน้ อย... ...ถึงเบื ้องหน้ าจะพูดเล่นๆก็เถอะ...แต่ในใจเขาก็แอบ กลัวไม่ได้ เหมือนกัน...
"หรื อ...อาจารย์คิดจะเจรจากับฝั่ งนันก่ ้ อนมัยละ ้ ฮะ?"
"........."
"ในขณะที่ผงั่ นันเหมื ้ อนจะพุง่ เข้ ามาหาเรื่ องเนี ่้ยนะ ...." โดบันกุมคอนโทรแน่ "อัลต่อไปที่เนลอากาม่า...." "ส่งเมจเสจไปว่ายังมีพวกปลอกแขนป้วนเปี ย้ นอยูอ่ ี กเยอ ะ" "Roger!"
"เดี๋ยวก่อนค่ะอาจารย์โดบัน....." โรเซ็ตพูดแทรกขึ ้นมา "อย่างน้ อยก่อนจะทาอะไรก็อยากจะให้ ลองเจรจาดูก่อ นค่ะ ...." "...เพราะว่าคนทางนัน...เป็ ้ นคนในครอบครัวหนูเอง "
"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิฮะรุ่นพี่..." ริ คคุพยายามหยุดคาพูดของคนตรงหน้ าไว้ แต่ก็ไม่ทนั เสีย แล้ ว ..
....พูดแบบนี ้ไปจะดีเหรอฮะ....
"ถ้ าไม่อยากสู้.....ก็ต้องพูด..." โรเซ็ตเอ่ยขึ ้นกับริ คเบาๆ... ...มีแค่วิธีนี ้เท่านัน... ้
"ครอบครัว???" "ค่ะ....." "ลุงลอยร์ ....เป็ นคนที่โจรกรรมเครื่ อง RX-0B ที่อยูข่ ้ างหน้ าพวกเรา...ไปเองค่ะ" "จะลองคุยเองไหม???" "ถ้ าเป็ นไปได้ ...ก็ดีคะ่ .."
[เจรจาถ่วงเวลา*] Rikku&Rosetta&Sanya TURN
ทังสามเครื ้ ่ องตรงเข้ ามาใกล้ ๆพวกเขาแต่ก็ไม่เปิ ดฉากย ่ิ ง จนกระทัง่ เข้ าสูร่ ะยะที่ติดต่อถึงกันได้ จึงเริ่ มเจรจ า "ตามพวกเรามาทาไม" ภาพปรากฏของเด็กหนุม่ ใส่แว่น ไว้ ผมยาวสีทองในชุดทหารซีออนโดยไม่สวม Normal suit
[สนทนา*] "ผม เรื อโทจีบนั โดบัน" "ดูเหมือนว่า ทางนันจะน ้ า MS ของทางเราออกไปโดยพละการนะครับ..." "เดิมที่กญ ุ แจเปิ ดกล่องของลาพลาสก็ควรจะเป็ นของเ ราอย ู่ ่่ แล้ วเรื อโท" "ผมคงมอบคืนให้ ไม่ได้ " "กุญแจ?" "ผมไม่ร้ ูคณ ุ พูดถึงอะไร" "แต่ MS ตัวนัน้ ถูกสร้ างขึ ้นจาก AE" "ฉะนั ้น พวกคุณคงไม่ได้ รับสิทธิ์ที่จะเข้ าถึงโดยพลการ...." "ไม่ร้ ูอะไรเลยงันสิ ้ นะ" "งันเราก็ ้ ไม่มีอะไรต้ องคุยกันแล้ ว" "โฮ่..." "เป็ นการเจรจาที่สนมากจริ ั้ งๆ..." "ทางนี ้ก็ไม่ถนัดพูด จริ งๆแฮะ....." "เพราะฉะนันคงต้ ้ อง......."
"อาจารย์ครับ...ขอคาสัง่ ด้ วย...." ริ คคุพร้ อมกับโมบิลสูทเครื่ องขาวบินตามคนตรงหน้ าไปติ ดๆ "...พร้ อมรับคาสัง่ ครับ..." เด็กหนุม่ กล่าวกับอาจารย์บนั แม้ วา่ ตนจะแอบวิตกนิดหน่อยก็ตามที...เพราะนี่เป็ นการ ต่อสู้จริ งๆ ที่มีคน ตายจริ งๆ "เครื่ องขาวของเธอมีเรื่ องกับเครื่ องสีดานี่ริค. .." "ส่วนโฮมุระ เข้ าชนซูลู อย่าประมาทเพราะเห็นว่าเป็ นหุน่ Mass ล่ะ" "ทังหมดที ้ ่ต้องทาคือ เอาเครื่ องดานัน่ กลับมาให้ ได้ !" "เข้ าใจนะ!" "รับทราบครับผม"
"รับทราบครับ..." หลังจากสัญญาณดับไปริ คคุก็หนั มาคุยกับหญิงสามผมม่วงด ่้านหลังในทันที พร้ อมกับถอนหายใจเป็ นเชิงผิดหวังเล็กน้ อย
"....ขอโทษฮะ รุ่นพี่ดเู หมือนเราต้ องสู้แล้ วสิ..." ริ คคุพดู ด้ วยสีหน้ าเป็ นกังวลเล็กน้ อย...ศัตรูในคราวน ่ี ่้คือคนที่เขาเองก็ร้ ูจกั ดีด้วยสิ ".....อืม....." "เราก็ทาสิง่ ที่ทาได้ ...หมดแล้ วนี ้นะ..."
โรเซ็ตพูดขึ ้นพร้ อมกับกามือแน่น "ไม่ต้องห่วงหรอกฮะ....พวกเราทุกคนต้ องได้ กลับไปแน่. ."
"ผมจะพาลุงลอยด์กลับมาเอง...." เขาหันมาพูดกับเธออย่างยิ ้มๆ....แม้ วา่ รอยยิ ้มนันจะ ้ แฝงไปด้ วยความกังวล สาหรับ เขาแล้ วนี่ก็เป็ นการออกรบครัง้ แรกจริ งๆที่ไม่ใช่การฝ ่ึ ก.....ความตายที่สามาถถูกหยิบยืน่ มา ให้ ได้ ทุกวินาทีแบบนี ้ ....แม้ แต่เขาเองก็ไม่สามารถทนแรงกดดันได้ ไหว... มื่อที่สนั่ ไม่หยุดพยายามยามบังคับหุน่ ต่อโดยไม่แสดง อาการออกมา ..เราต้ องทาได้ ส.ิ .
"...ขอบคุณนะริ ค...แต่วา่ ..." "ชันตั ้ ดสินใจได้ แล้ วล่ะ....." โรเซ็ตหลับตาลงช้ าๆ...ในที่สดุ เธอก็คิดได้ .. "ทุกคนมีเส้ นทางของตัวเอง.....รวมทังนายด้ ้ วย... " "เพราะงัน....อย่ ้ าตายก็พอ...อย่าคิดเรื่ องอื่นเลย.. ." ...ใช่...ถึงจะเป็ นคนใกล้ ชิด....แต่อีกฝ่ ายก็เป็ นทหา ร... ...ทหารที่พร้ อมจะปลิดชีวิตคนได้ ทกุ เมื่อ....ถ้ าเกิด สู้ได้ ไม่เต็มที่เพราะความกังวลล่ะก็.. "ถ้ านายทาให้ ชนกั ั ้ บซาเนียมาตายตรงนี ้ล่ะก็....จะจอง เวรยันชาติหน้ าเลยคอยดู!!" "ฮะๆ....ผมไม่ถนัดให้ คนอื่นมาตังความหวั ้ งแบบนี ้ด้ วย สิ..." ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆ... "ไม่มีสทิ ธิเลือกยะ...." โรเซ็ตบ่นอุบขึ ้นมาทันที....ยังไงเธอก็อยากรอดละนะ "ผมกดดันนะฮะเนี่ย...." ริ คคุพดู ด้ วยน ้าเสียงทีเล่นทีจริ ง... "ไม่คิดจะให้ กาลังใจกันบ้ างเหรอ..."
"อะ...เอ๋..." "งะ...งันก็ ้ ...." "พะ...พะ...พยายามเข้ านะ.." โรเซ็ตเข้ าไปกระซิบเบาๆก่อนที่จะถอยออกมา
"คะ คงพอใจแล้ วนะ..." "เอ้ า!! เตรี ยมพร้ อมซะลุงลอยร์ ไม่ใช่พวกเบ๊ แบบในการ์ ตนู หรอกน ะ"
"คร้ าบๆ...." ริ คคุตอบเป็ นเชิงตกลง....ทาไมกันนะ...ถึงจะเป็ นคาพูด เล่นๆ ..แต่มือที่สนั่ ก็หยุดสัน่ แล้ ว...
จากนัน้ [นิวไทป์ L.1][เปิ ดฉากสู้กบั RX-0B ] Action1 [โจมตีรุนแรง][โจมตีชขิงจังหวะ][ป้องกันแล้ วสวนกลับ][โจมตีรุนแรง][โจมตีชขิงจังหวะ][ป้องกันแล้ วสวน กลับ]
Rikku & Rosetta & Sanya TURN
ริ ค @ มัสแตง [โจมตีรุนแรง][โจมตีชขิงจังหวะ][ป้องกันแล้ วสวนกลับ][โจมตีรุนแรง][โจมตีชขิงจังหวะ][ป้องกันแล้ วสวน กลับ] [โจมตีชิงจังหวะ][โจมตีชิงจังหวะ][โจมตีชิงจังหวะ][โจมตีชิงจังหวะ][โจมตีชิงจังหวะ][โจมตีชิงจังหวะ] Win 2 Draw 2 Lose 2 เสียเปรี ยบเนื่องจากความต่างของฝี มือ
"ท่าจะไม่ดีแล้ วล่ะสิ" โดบันพูดก่อนจะตวัดบีมเซเบอร์ ใส่แล้ วผละออก -ทุกเครื่ องได้ รับความเสียหาย "ขืนสู้ตอ่ มีหวังแพ้ แน่"
"ปั ดโธ่เว้ ย!!!....." ริ คคุสถบด้ วยความรู้โกรธสุดๆพร้ อมกับกัดฟั นกรอด....ค วามรู้สกึ แย่ๆแบบนี ้เราไม่ได้ เจอมานานแล้ วสินะ...
..ไม่เคยนึกเสียใจในความสามารถในการขับโมบิลสูทระดับ กากของตัวเองเท่าวันนี ้มาก่อนเลย...
..บ้ าชะมัด...จะปกป้องใครก็ทาไม่ได้ ...จะช่วยใครก็ทา ไม่ได้ ... ...ตัวเรามันมีประโยชน์แค่นี ้เหรอไง!!!.......
[คิดแผนถอย*] **ระบุรายละเอียดให้ ชดั เจน "......." "อัล..... ติดต่อฟนเทียร์ ได้ มย..." ั้
"Affirmative..." "การติดต่อเป็ นไปได้ ครับเรื่ อโท" "เยี่ยม......." "บอกทางนันที ้ ..." "ให้ ยิง Smoke กับ ECM มาทางนี ้" "เราจะใช้ จงั หวะนันถอยออกจากพื ้ ้นที...." "Roger!" จากนันอั ้ ลก็เริ่ มทาการส่งข้ อความไปตามที่โดบันสัง่ "ริ ค...โฮมุระ...." "ยื ้อกว่านี ้ไม่ดีแน่..." "ครูบอกให้ เฟนเทียร์ ช่วยยิงสนับสนุนด้ วย Smoke กับ ECM แล้ ว" "พวกเราจะใช้ จงั หวะนันถอยออกจากพื ้ ้นที...." "ทางนันเองไม่ ้ มีอะไรที่จะได้ จากเรา...." "นอกจากทางนันกระหายจริ ้ งๆก็อีกเรื่องนึง" "ส่วนเรื่ องทวงของคืน.... คงต้ องฝากเอาไว้ กอ่ น...." "เข้ าใจนะ!" "ครับ... ว่าแต่... ถ้ าเกิดอีกฝ่ ายกระหายจริ งๆ ล่ะก็... จะทายังไงกันดีครับ?" โฮมุระคิดไปถึงกรณีทเี่ ลวร้ าย ที่สดุ ก่อน...
"ก็คงต้ องมีอะไรประกันนิดหน่อย....." ".........อนาคตต้ องไปข้ างหน้ าต่อ" "ว่ากันว่าปั จจุบนั กับอดีตมีหน้ าที่ผลักดันอนาคต ล่ะน ะ...." "เพราะฉะนัน....ถ้ ้ าถึงเวลาพวกเธอ 2 คนต้ องรอดให้ ได้ " "อดีตอย่างครูจะเป็ นโล่ให้ เอง....." "ไม่อณุญาติให้ ปฏิเสธ!" "นี่คือคาสัง่ !" "รับทราบ!!!"
"โอส...สมแล้ วที่เป็ นถึงระดับเรื อโทในตานานที่สามารถ โค่นโมบิลสูทด้ วยมือเปล่าสินะฮะ...!!" ริ คคุตอบกลับมาด้ วยน ้าเสียงทีเล่นทีจริ งเล็กน้ อยพร้ อ มกับเหงื่อที่ไหนซึมออกมาจากใบหน้ า ....
..เฮฮาเข้ าไว้ ริคคุ....อย่าทาให้ คนอื่นตื่นตระหนก... . เด็กหนุม่ ผมทองได้ แต่เม้ มปากเนื่องจากได้ แต่เก็บความ คิดไว้ ในใจ....
..เรามันไร้ ประโยชน์...
"อาจารย์ฮะ....ผมเชื่อในตัวอาจารย์นะครับ..."
"พวกเราต้ องรอดไปจากที่นี่...."
"OK......" "เมื่อเฟนเทียร์ เริ่ มเราจะดาเนินการตามแผนทันที! !!!! " "พลังงานยังเหลืออยู.่ ...ตัวเครื่ องก็เหมือนจะไม่มีป ่ัญหาอะไร..." ริ คคุพดู พลางเช็คสถาณะของเครื่ องอย่างรวดเร็ วจนหน้ าต ่่ างข้ อมูลของหุน่ พุง่ ซ้ อนทับกันไม่ร้ ูกี่สบิ หน้ า ..
"ซาเนียฝากซัฟพอร์ ตด้ วยเราจะถอยกันแล้ ว..."
"ขอโทษนะฮะรุ่นพี่แต่เราคงต้ องถอยแล้ วละ..." เขาพูดพลางหันไปมองทางรุ่นพี่ที่อยูไ่ ม่หา่ งนัก...ขอ โทษที่พาตัวอาจารย์ลอยด์กลับมาไม่ได้ ฮะ.. ใช่ถึงจะพาลอยด์กลับมาไม่ได้ ..ถึงอย่างนัน...ถึ ้ งอย่ างนัน....เขาต้ ้ องพารุ่นพี่และซาเนียกลับไปอย่างปลอด ภัยให้ ได้ ..
"ริ ค....หลับตาซะ...." โรเซ็ตที่เงียบมาอยูพ่ กั หนึง่ เอ่ยขึ ้นกับรุ่นน้ องด้ ว ยสีหน้ าเรี ยเฉย.. "อะ...เอ๋...." ริ คคุหนั ไปมองโรเซ็ตที่เริ่ มขยับเข้ ามาใกล้ เขาด้ วยสี หน้ างงๆ
"ก็บอกว่าให้ หลับตาไงเล่า!" "อะ..อืม"
"แค่สามวินาที..." "จงนึกถึงอนาคตและความสุขที่รออยู่....."
"ใจเย็นขึ ้นมัย?" ้ โรเซ็ตถามขึ ้นอีกครัง้ ... "ระ....รุ่นพี่พดู อะไรออกมาฮะเนี ้ย..." "ผะ...ผมไม่ได้ ใจร้ อนสักหน่อย..." ริ คคุตอบด้ วยน ้าเสียงตะกุกตะกักเล็กน้ อย...... เป็ นอย่างที่เธอว่าจริ งๆ...ตอนนี ้เขารู้สกึ ว่าตัวทาอ ะไรไม่ถกู ไปหมดแล้ ว... ..ไม่ใช่เพราะรู้สกึ กลัว...แต่รับไม่ได้ จริ งๆกับความ รู้สกึ ที่เหมือนกับทาให้ สถาณการณ์ตรงหน้ ามันดีกว่านี ่้ ไม่ได้ .. ..ทังหมดก็ ้ ได้ แต่โทษความอ่อนแอของตัวเอง.. ..ตลอดเวลาที่ผา่ นมาเราทาได้ แค่นี ้เองงันเหรอ... ้
"ลนซะขนาดนี ้เนี่ยนะ..?" โรเซ็ตพูดพร้ อมกับส่ายหน้ าไปมา
"เอ่อ........"
"ไม่เอาน่า....นายต้ องทาได้ เชื่อชันซิ ้ .." "ประธานนักเรี ยนที่ชนรู ั ้ ้ จกั ...เป็ นคนที่ใครๆก็ชื่น ชมนะ" โรเซ็ตยิ ้มเล็กน้ อยให้ กบั คนตรงหน้ า "ฮะๆ....." เด็กหนุม่ หัวเราะเล็กน้ อย "แต่ผมเพิ่งจะเคยเห็นรุ่นพี่ที่ผมรู้จกั ชมผมตรงๆก็คร ่ั่ง้ นี ้แหละฮะ" เขาพูดพร้ อมกับหันมาทางเธออย่างยิ ้มๆพร้ อมกับถือโอกา ศสวนกลับไอคาพูดที่เหมือนประชดนัน่ คืนไป ด้ วยซะเลย
"ระ...เรื่ องนัน..." ้ "ไม่สาคัญหรอกน่า!!" โรเซ็ตค้ อนใส่รุ่นน้ องตรงหน้ าทันทีก่อนจะหันใบหน้ าแด งๆของเธอหลบสายตาเขาไป
"ไปๆ...ไปตังใจขั ้ บได้ แล้ ว...ถ้ าพลาดขึ ้นมาฉันตามจอง เวรนายถึงชาติหน้ าแน่..."
"คร้ าบๆ....รับทราบครับ...." ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆ...ดูเหมือนไอความกระวนกระวายเมื่ อครู่ของเขาจะค่อยๆถูกบรรเทาด้ วยท่าทีแปลกๆ ของคนตรงห น้ าซะแล้ วสิ
....ต้ องให้ รุ่นพี่ช่วยเอาไว้ อีกแล้ วสินะ....
...ขอบคุณนะ...
[คิดแผนถอย*] -คอยยิงสกัดกันศั ้ ตรูรักษาระยะไม่ให้ รุกคืบเข้ ามาใกล้ โดบัน โฮมุ ตัวเอง -รอการสนับสนุนจากเฟนเทียร์ -โกย
Mobile suit Tirkx Unicorn Chapter 5 : Day of Unicorn Turn 10
ตูม! กระสุนควันรอบกวนการมองเห็นถูกยิงคลุมไปทัว่ บริ เวณปา กทางเข้ าสเนล จากนันเฟนเที ้ ยร์ ก็สง่ ECM แจมมิ่งเข้ ามาเป็ นระยะให้ เรด้ าที่อยูภ่ ายในอาณาเขตอน ุ่ ภาคมินอฟสกี ้ที่ทางานได้ ไม่ดีอยูแ่ ล้ วกลายเป็ น อัมพา ตทันที "ต่อจากนี ้ต้ องพึง่ เซนส์อย่างเดียวสินะ" ลีพดู ก่อนจะหยิบกล้ องส่องทางไกลขึ ้นมาช่วยดูด้วยตาเป ล่า
โดบันเป็ นคนเดียวที่สามารถมองเห็นได้ ในสถานการณ์แบบน ่ี ่้ เขาใช้ สญ ั ญาณมือผ่านมอืของสไตร์ ค เพื่อบอกทิศทางที่ริ คุและโฮมุระควรจะไป "เรเซลอยูข่ ้ างหลังเราห่างไประยะ 3000 ใช้ การเดินเครื่ องความเร็ ซต่าล่ะ" "ครับ" ริ คกุ บั โฮมุระพูดพร้ อมกัน แค่ยงั ไม่ทนั ที่ทงสองคนจะถอยออกไป ั้ ซาเนียที่สงั เกตุเห็นเงาของโบิลสูทเครื่ อง หนึง่ ในกลุ ่่ มควัน
ปี๊ บ ปี๊ บ ปี๊ บ เซนเซอร์ ทงหมดในตั ั้ วของมันสแตงค์ร้องระงมแม้ อยูภ่ าย ใต้ เขตอนุภาคมินอฟสกี ้หนาแน่นและถูกลูกหลง จากการแจมม ่ิ ่่งด้ วย ECM ราวกับว่ามันกาลังเรี ยกร้ องหาพวกอยูก่ ็มิปาน "ริ ค เครื่ องเป็ นอะไรไปน่ะ" โรเซตถาม "ไม่ร้ ูสคิ รับ ยังกับมันมีความสนใจเจ้ าเครื่ องที่คล้ ายตัวเองเป็ นพิ เศษ"
[สนทนา*] "มัวคุยอะไรกันอยู!่ !" โดบันแหกปากตะโกนก่อนจะผลักมัสแตงออกไป ริ สะดุ้งเฮือกก่อนจะแพนกล้ องไปตรงจุดที่ผิดสังเกต
"เจ้ าเครื่ องสีป่ ี ก!" "ถอยๆๆๆ" โดบันพูดเร่งเร้ าก่อนจะกดบูสผลักมัสแตงค์ให้ ตามหลังเ รเซลของโฮมุระและเหมือนจันทร์ ไป ในจังหวะที่ เจ้ า เครื่ องเขาเดี่ยวนันพุ ้ ง่ ใส่เครื่ องส ่ี ่่ ปีก - นิวไทป์ทุกคนในพิ ้นที่ได้ ยินเสียงตะโกนต่อไปนี ้ไม่เว ่้นแม้ แต่คนในยานเฟนเทียร์
"ที่นี่นะ่ ที่นี่ตรงนี ้นะ" "ออก" "ไป" "ซ๊ า!!!"
ปริ มาณ Output มากมายอย่างเหลือเชื่อเปร่งออกมาจากทรัสเตอร์ ของเครื ่่ องเขาเดี่ยวที่ในฐานข้ อมูล ของมัสแตงค์เขียนว่า <RX-0 Unicorn>
วาบ แสงสีแดงเรื องรองเปร่งออกมาจากตัวยูนิคอร์ น โดบันนึกสงสัยอยูเ่ พียงไม่กี่อึดใจก็มนั่ ใจได้ วา่ นี่ คือระบบที่ ร่ ารื อกันในหมู่อนาไฮม์ Newtype Destroyer System <NT-D>
"ริ คุ คาเรน! ออกไปจากที่นี่ซะ!!" โดบันตะโกนสุดเสียง - โดบันทราบว่าใครบ้ างที่เป็ นนิวไทป์ จากรายงานตรวจสุขภาพ และข้ อมูลผลการเรี ยนวิชาต่างๆ
เฟนเทียร์ -2
ควันค่อยๆจางออกไปพร้ อมปรากฏเพียงโมบิลสูทในทัศวิสยั สองเครื่ อง หนึง่ คือเครื่ องสีป่ ี กติดฟั นเนลสุด ร้ ายกาจ ส่วนเครื่ องที่สองคือ...
"กันดัมงั ้ นเหรอ" ้ ซูเวียอุทาน "กันดัมเหรอคะ?" ้ มานาหันมาถามสองพี่น้องเรเว่น
"โมบิลสูทเครื่ องแรกที่พฒ ั นาโดยสหพันธ์ ... ความเก่งกาจของมันทาให้ พวกซีออนขนานนามว่า" กาเว่นอธิบายแทน "ปี ศาจสีขาว"
ระหว่างที่ทงสองเครื ั้ ่ องและเครื่ องสนับสนุนจะโรมรัน พันตูกนั ถึงระดับเป็ นตาย ยานลี ้ภัยที่เหลือก็เปลีย่ น
เป้าหมายจากอากาม่าที่อยู ่่ ใกล้ สองเครื่ องนันมาขอลงที ้ ่เฟนเทียร์ ส่วนโมบิลสูทของทีมโดบันและเซียร์ ต่างก็ถอยกลับมาอยู ่่ รอบๆเฟนเทียร์ NPC ที่มากับยาน
จากนัน้ นักบินโมบิลสูท [เอาเครื่ องลงและเข้ ารับการซ่อมบารุงและเติมเครื่ องกร ะสุน] [เข้ าเทียบยานชัว่ คราวเพื่อ เปลีย่ นนักบิน และออกมาคุ้มกันยาน] [คุ้มกันยานไว้ และคอยดูสถานการณ์ของสนามรบ] คนในยาน [ไปเปลีย่ นกับนักบินโมบิลสูทที่เข้ ามา] [เอาเครื่ องทีเหลือออก] [ไปดูอาการยูที่เจอวางยา] [ไปรับ ผู้ลี ้ภัยที่เข้ ามา] [ดูสถานการณ์รบอยูท่ ี่สะพานเรื อ] [เอาเครื่ องดื่มและผ้ าขนหนูไปรับนักบิน] NPC - วิลลี่ - เฟี ยร์ - ชิสกุ ุ ริ คๆ.. ========================================
..ถึงจะอยากอยูค่ อยคุ้มกันยานต่ออีกสักนิด เพราะยังไม่ร้ ูวา่ ศัตรูลา่ ถอยแล้ วหรื อยังก็เถอะ.. แต่จะทิ ้งให้ รุ่นพี่โรเซ็ตกับซาเนียมาตกอยูใ่ นอันตรา ยร่วมกับเขานานกว่านี ้คงไม่ดีแน่...
..อย่างน้ อยเอสยานกลับไปซ่อมบารุงแล้ วค่อยออกมาใหม่ก ่็ แล้ วกัน... เมื่อริ คคุคิดได้ ดงั นัน้ เด็กหนุม่ ก็รีบบังคับโมบิลสูทของตนเข้ าไปเฟนเทียร์ ใน ทันที
"ฟู่ ...." เด็กหนุม่ ถอนหายใจเล็กน้ อยก่อนจะนาโมบิลสูทของตนเข้ า เทียบเข้ ากับสะพานเรื่ ออย่างเหนื่อยๆ ...หนีออกมาได้ แล้ วสินะ....เจ้ าเครื่ องสีขาวนัน่ มันอ ะไรกัน...แค่เจ้ านัน่ โผล่มาระบบของเครื่ องนี ้ก็รวนไป หมด... ริ คคุครุ่ นคิดเล็กน้ อยก่อนจะเปิ ดฝาค๊ อกพิทของตนออกปล ่่อยให้ ซาเนียออกจากเครื่ องไปเป็ นคนแรก
""ปลอดภัยสักที....." "แล้ วเอายังไงต่อดีละ่ ริ ค?" โรเซ็ตถามรุ่นน้ องเมื่อนับโมบิลสูทหนีมาได้ อย่างปลอด ภัย "นัน่ สินะฮะ...ผมเองก็ไม่ร็ูเหมือนกัน..." "แต่เอาเป็ นว่าเราออกจากเจ้ าเครื่ องนี ้ก่อนดีกว่ าฮะ" เด็กหนุม่ พูดพร้ อมกับลอยตัวออกไปค๊ อกพิทในทันที
โรเซ็ตขยับตัวก่อนที่จะยื่นมือไปทางริ ค.. "อะ เอ่อ..." "ช่วยหน่อยซิ....ยังเจ็บเข่าอยูน่ ิดหน่อยน่ะ" "เอ๋......?" ริ คคุหนั กลับมามองด้ วยสายตางุนงงเล็กน้ อย นัน่ สินะ....รุ่นพี่ยงั เจ็บขาอยูจ่ ริ งๆด้ วยเฮะ...
ริ คคุครุ่ นคิดเล็กน้ อยก่อนจะลอยตัวกลับไปหาหญิงสาวตร งหน้ า
พร้ อมกับใช้ แรงดึงมือของคนตรงหน้ าเป็ นแรงส่งดันตัวขอ งรุ่นพี่ตรงหน้ าให้ ลอยสูงกว่าตัวเองเล็กน้ อยก่อน จะค่ อยๆหล่นลงมาในอ้ อมแขนของทังสองอย่ ้ างง่ายๆ "อะ เอ๋..." "เดี๋ยวสิ!!...คะ แค่พยุงก็พอมัง..." ้ โรเว็ตพูดขึ ้นด้ วยหน้ าที่ขึ ้นสีอย่างชัดเจน.. "ไม่เห็นต้ องอุ้มแบบนี ้เลย..." "อ่าว....ก็เห็นรุ่นพี่บอกเจ็บนี่ฮะ... ริ คๆก็คิดว่าเป็ นหนักจนยืนไม่ได้ ซะอีก" เขาตอบคนตรงหน้ าด้ วยสีหน้ าซื่อๆ
"..." โรเซ็ตได้ ยินถึงกับพูดอะไรไม่ออก... ....หมอนี่มนั จะซื่อไปถึงไหนเนี ้ย..... "ช่างเถอะ....แบบนี ้ก็ได้ " "แต่วา่ .....วันหลัง...หัดถามคนอื่นก่อนก็ได้ นะ! !" หญิงสาวพผูดขึ ้นก่อนจะเอื ้อมมือไปหยิกที่ไหล่เข้ าให้ "โอ้ ย...." ริ คคุสะดุ้งเล็กน้ อยเนื่องจากแรงหญิงของคนตรงหน้ าจนท ่าให้ มือทังสองที ้ ่ประคองร่างของโรเซ็ตอยูค่ อ่ ยๆ อ่อนแ รงลง
"เหวอ..." ริ คคุเสียหลักเล็กน้ อย ก่อนจะคว้ าคนที่เกือบจะหลุดมือเข้ ามากอดในทันที .. พร้ อมกับค่อยๆลอยตัวลงสูพ่ ื ้นอย่างช้ าๆ
"รุ่นพี่อย่าเล่นแบบนี ้สิฮะ เกือบล่วงไปแล้ วมัยละ..." ้ "อะ เอ่อ... คือว่า..." "ปล่อยได้ แล้ วน่าริ ค..." ....โรเซ็ตพูดด้ วยความร้ อนรน... "เป็ นอะไรรึเปล่าฮะเนี่ย...ตัวดูร้อนๆ..." เด็กหนุม่ พูดขึ ้นก่อนจะค่อยๆปล่อยโรเซ็ตออกจากอ้ อมแข น "สะ สงสัยอากาศมันร้ อนน่ะ..." "ช่างมันเถอะน่า..." "'นัน่ สินะฮะ....." "ว่าแต่อาการที่ขารุ่นพี่ไม่เป็ นอะไรมากนะฮะ..." เด็กหนุม่ ถามขึ ้นด้ วยความเป็ นห่วง "พอไหวน่า.....ไม่ต้องห่วงหรอก" โรเซ็ตพูดเบาๆ "แล้ วนายจะเอายังไง?" "...ก่อนอื่นคงต้ องซ่อมเจ้ านี่แล้ วก็จูนอะไรอีกหลายอ ย่างละมังฮะ" ้ ริ คคุพดู พลางหันไปมองมัสแตงค์ที่อยูไ่ ม่หา่ งมากนัก
"แล้ วรุ่นพี่ละฮะ....?"
"ก็คงทาการซ่อมกับจูนโมบิลสูทที่อยูท่ ี่นี่ให้ หมดล่ะ นะ....ถ้ าเป็ นไปได้ "
"ไม่ฝืนตัวเองแน่นะฮะ..." ริ คคุถามขึ ้นด้ วยสีหน้ าเป็ นห่วงเล็กน้ อย "นิดหน่อยน่าปี ที่แล้ วชันก็ ้ อดหลับอดนอนทารายงานมาแล ่้วนะ" "ไม่เท่าไหร่หรอก" โรเซ็ตพูดพร้ อมกับยิ ้มออกมา ในที่สดุ เธอก็ได้ ทางานที่ถนัดเสียที "รุ่นพี่....เรื่ องลุงลอยด์..ขอโทษจริ งๆนะฮะ.." ริ คคุที่เหมือนจะเงียบไปพักหนึง่ เอ่ยขึ ้นมาท่ามกลางค วามเงียบสงบ ".....เขาตัดสินใจไปแล้ วช่างมันเถอะ..." โรเว็ตเอ่ยขึ ้นก่อนที่จะส่ายหน้ า... "ทหารยังไงก็ทาตามคาสัง่ นี ้นะ" "ตะ...แต่วา่ ...." ...เพราะความอ่อนแอของผมไม่ใช่เหรอ.... ริ คคุได้ แต่เก็บคาพูดนี ้ไว้ ในใจ
"ไม่มีแต่ทงนั ั ้ นแหละ..." ้ "เรื่ องที่อยูน่ อกหเนือการคานวนมันเยอะนะ...เพราะงั ้ นช่างมันเถอะ" โรเซ็ตได้ แต่พูดออกไป...ทังปลอบใจตั ้ วเองและให้ คนข้ า งหน้ ารู้สกึ ดีขึ ้นด้ วย "อะ...อืม..." "งัน....เดี ้ ๋ยวผมไปจัดการเจ้ าตัวขาวนี่ตอ่ เอง รุ่นพี่เองก็อย่าฝื นมากนะฮะ..."
"งันก็ ้ ฝากด้ วยล่ะริ ค" โรเซ็ตเห็นอย่างนันเลยเดิ ้ นไปดูโมบิลสูทเครื่ องอื่นๆ
หลังจากแยกตัวจากรุ่นพี่ตรงหน้ าริ คคุก็ตรงดิ่งกลับไป ยังค๊ อกพิทของมัสแตงในทันที ก่อนจะค่อยๆคีร์ข้อมูลต่างๆที่นา่ จะจาเป็ นพร้ อมกับเจ าะระบบเพือ่ หาข้ อมูลของเครื่ องนี ้ไปในตัว ..เจ้ าหุน่ นี่มนั อะไรกันนะ...อยากรู้...
...จะว่าไปตอนเจรจาครัง้ นัน.... ้ ริ คคุหวนคิดไปถึงตอนเจรจาเมื่อไม่นานที่ผา่ นมา...ใช่ แล้ ว...'กุญแจเปิ ดกล่องของลาพลาส' ที่พวกนันพู ้ ดถึง คืออะไรกันนะ.. เมื่อฉุกคิดได้ ดงั นันริ ้ คคุก็รีบส่งข้ อความขอความช่ว ยเหลือในทันที ...เป้ายหมายคงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหอ สม ุ่ ดเดินได้ ที่เขารู้จกั เพียงหนึง่ เดียว...
ถึง: ยอด จาก : ประธานริ คๆ หัวข้ อ : มีเรื่ องให้ ช่วยหน่อยนะ.. ข้ อมูล : นายอยูใ่ นเรื อเฟนเทียร์ นี ้ด้ วยสินะ.... สถาณการณืมนั เยอะมากจนฉันเล่าไม่ไหว เอาเป็ นว่าไอคนที่ขบั เจ้ าเครื่ องสีขาวเข้ ามาจอดที่นี ่่คือฉันเอง ละ.. เข้ าเรื่ องเลยดีกว่า
ฉันอยากให้ นายช่วยหาข้ อมูลอะไรบางอย่างนิดหน่อย คีเวิร์ดคือ.. -กุญแจเปิ ดกล่องของลาพลาส -RX0-A -RX0-B แล้ วก็กนั ดัมเครื ้ ่ องขาวที่เราเห็นเมื่อครู่ .. คิดว่าหนึง่ ในพวกนี ้คงมีอะไรเกี่ยวข้ องกันนะ...ฝากด้ วยละ..
"เฮ้ อ...นี่มนั เกิดอะไรขึ ้นนะ...." ริ คคุถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆพร้ อมกับค่อยๆเอนตัวลงกับ เบาะ ...เรื่ องมันชักจะยุง่ ยากไปทุกทีแล้ วสิ... ..ต่อจากนี ้จะเป็ นไงต่อไปนะ...
[Tech3] -จูนระบบของ RX-0A ใหม่ -เจาะระบบข้ อมูลของ RX-0A เพื่อสืบหาข้ อมูล
จากนัน้ [นิวไทป์ L.1][นกเค้ าแมว] [เอาเครื่ องลงและเข้ ารับการซ่อมบารุงและเติมเครื่ องกร ะสุน]
Mobile suit Tirkx Unicorn Chapter 5 : Day of Unicorn Turn 11
สะพานเรื อ เฟนเทียร์ -2 "ตะ ตลุมบอนกันแล้ ว" เสียงใครดนใดคนหนึง่ ในห้ องตะโกนเมื่อเห็นเครื่ องกันด ่ั่ม้ ไทปท์ตวั ใหม่พงุ่ เข้ าไปไล่อดั เครื่ องสีป่ ี ก
"มองไม่ทนั เลยแฮะ" "อย่ามัวแต่ด!ู !" โดบันที่บดั นี ้เป็ นคนเดียวที่อยูข่ ้ างนอกร้ องตะโกนเต ่ื อน ทังหมดดึ ้ งคามสนใจกลับมาเซนเซอร์ ระวังภัย ทันที
"เบี่ยงซ้ ายหลบ 25 องศา" ใครสักคนตะโกนบอก นนท์ที่อยูใ่ กล้ คนั บังคับที่สดุ ทาตามทันที ยานเบี่ยงเอนหลบกระสุนอย่างฉิวเฉียด
นักบินทุกคนที่พกั อยูเ่ ตรี ยมเอาเครื่ องออกทันที แต่ไม่ทนั แล้ ว
ด้ วยระยะยิงไกลสุดกู่ของเครื่ องสีเขียวสองปี ก และความเร็ วสามเท่าของกันดัมดั ้ บเบิ ้ลเซต้ าสีแดงพุง่ เข้ าใส่ สะพานเรื อเฟนเทียร์ ทนั ที "หนอย" โดบันไสหุ่นของตัวเองเข้ าปะทะกับกันดัมสี ้ แดงดังสนั่ นจนกระทัง่ คนในยานยังรับรู้แรงสัน่ สะเทือนได้ แต่ทว่า.... ลาแสงบีมขนาดยักษ์ กลับไม่มีใครหยุด
"กรี๊ ด...!!" ซูเวียกับมานาที่สะพานเรื อกอดกันแล้ วหลับตาปี๋ ทุกคนในเรื อตาค้ างกับภาพลาแสงตรงหน้ า ยกเว้ นแต่ เพียง...
"แกเป็ นใคร บังอาจมายุง่ กับสมบัติของข้ า" ไม่ร้ ูวา่ เมื่อไร วิลลีแ่ ละเกียล่าซูลโู ทรมๆนันยื ้ นขวางอยูข่ ้ างหน้ าสะ พานเรื อ เผชิญหน้ ากับแสงที่พงุ่ เข้ ามา
ตูม!!! กระสุนพุง่ เข้ าปะทะกับโมบิลสูทตาเดียว ก่อนจะเบนเฉียดสะพานเรื อออกไป ถึงกระนันเกราะหุ ้ ้ มนอก ด้ านขวาของยานยังหายไปทังแถบ ้ มิต้องพูดถึงซูลทู ี่หายไปครึ่งตัว
"หึ"
"วิลลี่ เป็ นอะไรไหม!" กาเว่นถาม ก่อนจะให้ ซูเวียจูนหาคลืน่ ติดต่อทันที "เฮ้ ได้ ยินไหม" "...." "...." "...." "ช่างน่าขันนัก..." เสียงซ่าๆของเขาดังขึ ้นมา ในแว่บแรกมานารู้สกึ โล่งอก ถึงเธอจะไม่ชอบหน้ าเขาแต่ก็ไม่ใช่คนที่เกลียดกันขนาด จะสาปส่งให้ ตายไป ข้ างหนึง่ แต่ทว่า...
วิลลีเ่ อื ้อมมืออกมาตรงกล้ องเหมือนพยายามจะไขว่คว้ าอ ะไรบางอย่าง
"ยังไม่ยอมรับความรักของข้ าจนถึงวินาทีสดุ ท้ ายเลยงั ้ นเหรอ" ชายผมสีทองตาสีแดงมองมาที่มานาที่กาลังตื่นตะลึงกับภ าพตรงหน้ า เลือดที่ไหลกลบปากบ่งออกถึง อาการช ้าในของอวัยวะ ร่วมถึงแผงวงจรไฟฟ้ าทีล่ ดั กระแสเสียจนดูเหมือนจะระเบ ่ิ ดเมื่อไรก็ได้ "แต่ข้ายกโทษให้ ..." วิลลีพ่ ดู ต่อไป "...เพราะว่าไม่ได้ ครอบครอง ถึงได้ งดงามยังไงล่ะ" แสงระเบิดสว่างวาบพร้ อมเสียงตะโกน "วิลลี!่ !!"
- วิลลีเ่ สียชีวิต หลังจากนันไม่ ้ กี่ชวั่ โมง อนาไฮม์ก็ควบคุมสถานการณ์ไว้ ได้ ลอนโดเบลและเนโอซีออนถอนกาลังออกจาก อินดัสเทรี ยลเซเว ่่ น [อิสระ*] ** บทปิ ดของชิสกุ ุ ขวัญ ฮาคัว แกลอรี่ อาเรี ย จิฮารุ โซระ เลนีนา่ สาตยกี ดาโกต้ า วิฬา ที่เชื่อมกับเนื ้อเรื่ อง หลักทังหมด ้ ริ คๆ...
..หลังจากงานลาลึกของเหล่านักเรี ยนมากมายที่เสียชีวิ ตผ่านพ้ นไปไม่นานนัก .. เด็กหนุม่ ที่ความจริ งแล้ วควรจะมาปรากฏตัวในงานตังแต ้ ่่ เช้ า.....ค่อยๆเดินออกมาในงานอย่างช้ าๆ ท่ามกลางความ เงียบสงบ ..ก่อนจะนัง่ ลงใต้ โตนต้ นไม้ ใหญ่ที่เหลือรอดจากเหตุกา รณ์ระเบิด
ชุดสีดานี่ไม่เหมาะกับเขาจริ งๆเฮะ..... ริ คคุบน่ ในใจเล็กน้ อย....ก่อนจะหยิบเอกสารหลายแผ่นขึ ่้นมาดู
"วิลลี่ ไรเตอร์ ..." "นายเองก็เป็ นหนึง่ ในนันสิ ้ นะ..."
"หึ...เจ้ าเด็กปากเสียคนนัน...สุ ้ ดท้ ายก็ตายอย่างฮีโ ร่ ..." เขาพูดพร้ อมกับยิ ้มเศร้ าๆ..
"xxx xxx ปี สอง xxx xxปี หนึง่ ...........................xxx ปี หนึง่ ..." ริ คคุคอ่ ยๆอ่านรายชื่อที่เขียนอยูใ่ นรายงานมากมาย "คนนี ้ก็เด็กแผนกพยาบาลที่เราเพิ่งจะรู้จกั ไม่นาน... ..หมอนัน่ ก็อยูช่ มรมเบสบอล..." เขาค่อยๆไล่เรี ยกไปทีละคน....ทังภาพหน้ ้ าตาของคนๆนั ้ น...ชื่อและนามสกุลที่ไม่มีใครมาแทนได้ ...
..แม้ ชีวิตของทุกคนจะไม่สามารถนากลับมาได้ อีกแล้ ว..แ ต่สงิ่ ที่เขาทาได้ คือจดจาชื่อของคนที่ตายไป... ..ให้ พวกนันมี ้ ชื่ออยูใ่ นความทรงจาของเราจนเป็ นนิรัน ดร์ ... ใช่...เราถูกสอนมาอย่างนัน... ้
"...บ้ าชะมัด....ทาไมถึงเป็ นอย่างนี ้...." ริ คคุพดู พร้ อมกับทุบลงที่เข่าของตัวเองอย่างร้ อนรน.. .
"เราเองก็ได้ แต่เป็ นตัวถ่วงคนอื่น...." "ความสามารถที่ฝึกมามันไม่พองันเหรอ....." ้ ริ คคุได้ แต่ตะโกนก้ องด้ วยความเจ็บแค้ น.....
"ถ้ าตอนนันเราหยุ ้ ดมีกาลังพอจะช่วยสนับสนุนอาจารย์โด บันไว้ ...หมอนัน่ ก็ไม่ต้องตายแท้ ๆ.."
"ถ้ ากาลังสู้ไม่ได้ ....ก็ต้องใช้ อย่างอื่นที่มนั สามา รถทัดเทียมได้ ..." "กลยุทธ การวางแผน..."
"ปั ดโถ่เว้ ย...!!....เราฝึ กทังหมดนี ้ ่มาเพื่ออะไรกัน !!!" ปากของประธานหนุม่ สัน่ ด้ วยความโกรธจัด...น ้าตาที่ไม่ คิดว่าจะไหลออกมาก็คอ่ ยๆซึมออกมาช้ าๆ.. ..อ๊ ะ...ทาไมถึงรู้สกึ เจ็บใจ..
...นี่ตวั เรากาลังทาอะไรอยูก่ นั นะ... . ..ทาไมถึงอยากรับผิดชอบทุกๆอย่าง... ...ทังที ้ ่บางคนเราเองก็ไม่เคยรู้จกั .. ...ตัวเราที่อยูใ่ นเหตุการณ์บงั เอิญทาไมต้ องมารู้สกึ ผิดเรื่ องแบบนี ้ด้ วยนะ.. ...เพราะเป็ นประธานนักเรี ยนงันเหรอ..ถึ ้ งอยากจะปกป้อ งครอบครัวนี ้ไว้ ...
..ไม่ใช่...
..เราแค่ ...ไม่ อยากเห็นใครตายอีกแล้ ว...