Side Story MS Tirkx : Chepter 1
UC 0089.12.24
เสียงปื นดังออกมาจากด้ านนอก เขาซึง่ หลบอยูใ่ นตู้เสื ้อผ้ าเห็นเหตุการณ์ทงหมดได้ ั้ ติดตา แม่ที่ถกู ซ้ อมที แล้ วทีเล่าจนตาปิ ดไปหมดก่อนจะถูกใช้ ปืนจ่อปากยิงทิ ้งตรงนัน้ ข้ างๆมี พอ่ ของเขาที่นอนฟุบอยูก่ บั พื ้นหัน มองมาที่ต้ เู สื ้อผ้ าที่เขาซ่อนตัวอยู่ แอชได้ แต่น ้าตาไหลไม่หยุดแต่ถึงกระนัน่ เขาก็ต้องพยายามเอามือกุมปาก เอาไว้ เพื่อไม่ให้ เสียงลอดผ่านออกไป
ทันไดนันปื ้ นโลหะกระบอกแวววาวก็ถกู จ่อไปที่หลังศรี ษะของคนตรงหน้ า พ่อของเขายิ ้มให้ เขาอยูพ่ ักหนึง่ ... และนัน่ คือรอยยิ ้มสุดท้ ายของพ่อที่เขาได้ เห็น
ปั ง!!
. . . . สวบ!!! แอชสะดุ้งโหยงขึ ้นมาจากโซฟาแทบจะในทันที พร้ อมกับหายใจอย่างหอบๆ เขาสอดส่ายไปที่ห้องด้ วยแวว ตาวาดกลัวราวกับคนขาดสติ แววตาที่คล ้าของเขาบ่งบอกได้ ชดั เจนว่าเป็ นพวกขาดการนอนพักผ่อน หงาด เหงื่อค่อยๆไหลซึมไปทัว่ ร่างกาย ห้ องที่เงียบสงบทาให้ เขามีอาการตกใจเล็กน้ อย
"ตื่นแล้ วเหรอ?" หญิงสาวผมดายาวถามขึ ้นด้ วยแววตาแปลกใจก่อนจะวางชุดเครื่ องชาที่ยกมาลงกับโต๊ ะ กระจกใกล้ ๆ "เห็นเธอหลับสนิทนะ ฉันเลยไม่อยากปลุก"
แอชได้ ยินดังนัน้ เขาจึงเริ่ มสังเกตเห็นผ้ าห่มขาวๆผืนยาวคลุมตัวของตนอยูเ่ พื่อให้ ร่างกายอุ่นขึ ้นซึง่ คงเป็ น ฝี มือของคนตรงหน้ านี ้ไม่ผิดแน่ๆ
"ผมหลับไปนานมากเลยเหรอครับ คุณมีอา" เขาถามขึ ้นด้ วยแววตาสงสัย ตอนนี ้อาการกระสับกระส่าย ของเขาเริ่ มจะลดลงมาบ้ างแล้ ว "อ้ อ ขอบคุณเรื่องผ้ าห่มด้ วยนะครับ"
"ไม่เป็ นไรๆ" หญิงสาวตรงหน้ าพูดขึ ้นอย่างยิ ้มแย้ มก่อนจะหันไปจัดการกับเครื่ องคอมพิวเตอร์ ข้างๆต่อ "จะว่าไปเธอก็มาอยูท่ ี่นี่หลายปี แล้ วสินะ รู้สกึ เป็ นไงบ้ างละ"
"ก็ดีฮะ....ผมก็คิดว่าตัวเองเริ่ มปรับตัวได้ แล้ วละ..." แอชค่อยๆลุกขึ ้นนัง่ พลางริ นน ้าชาลงแก้ วให้ มีอาพร้ อม กับของตน "เอ่อ...เพียงแต่คณ ุ ดาร์ คดูจะน่ากลัวไป...สะ...สักหน่อยนะครับ...." เขาเริ่ มพูดตะกุกตะกัก เล็กน้ อย
"อิอิ....เป็ นใคร ใครก็พดู แบบนันทั ้ งนั ้ น่ ละ..." มีอาหัวเราะชอบใจ "อย่างพี่ฉนั นะ...เข้ าขันเรี ้ ยกว่าไม่ชอบ เลยละ แต่ไม่ร้ ูวา่ ปากกับใจตรงกันรึเปล่านะ...."
ถึงมีอาจะพูดด้ วยแววตาที่ยิ ้มแย้ มแจ่มใจแต่เขาก็สมั ผัสได้ ถึงความอ้ างว้ างเปล่าเปลีย่ วแววตาที่เศร้ าของ เธอทาให้ เขารู้สกึ เศร้ าไปด้ วยเช่นกัน
แต่ก็ไม่นา่ แปลกอะไรเพราะมีเรย์หรื อพี่ของมีอานันได้ ้ หายตัวไปเกือบสองปี แล้ ว ถึงมีอาจะทาหน้ ายิ ้มแย้ ม ให้ เขาอยูเ่ สมอ แต่ลกึ ๆแล้ วเขารู้มาตลอดว่าเธอได้ แต่เก็บกดความรู้สกึ ของตนเอาไว้
"นี่ก็จะครบสองปี แล้ วสินะครับที่คณ ุ มีเรย์หายไป...." แอชเอ่ยขึ ้นอย่างเบาๆ.. "ผมเองก็อยากจะเจอคุณ มีเรย์เหมือนกันนะครับ..อย่างรู้จริ งๆว่าเขาจะอ่อนโยนเหมือนคุณมีอารึเปล่า"
"ฮะๆ....อย่างหวังเลยดีกว่า พี่ฉนั นะแตกต่างจากฉันจะตาย" มีอาหัวเราะกลบเกลือ่ นพร้ อมกับพยายาม เช็ดรอบน ้าตาที่อยูๆ่ เมื่อครู่มนั ก็ซมึ ออกมา "ฉันเชื่อนะว่าพี่ยงั มีชีวิตอยูท่ ี่ไหนสักแห่ง ดาร์ คเองก็คิดอย่าง นันเหมื ้ อนกัน.."
"ว่าแต่กาลังทาอะไรอยูเ่ หรอครับ?..." แอชพยายามเปลีย่ นเรื่ องเพราไม่อยากให้ หญิงสาวตรงหน้ าเศณ้ าไป มากกว่านี ้แล้ ว เขาเปลีย่ นท่าทีลกุ ขึ ้นก่อนจะเดินไปทางมีอา
"อ้ อ..เขียน OS นะ พอดีฉนั อยูว่ า่ งๆเลยเอางานเก่าๆมาลองแก้ ไขใหม่ดู" มีอาตอบกลับก่อนจะหันไปง่วง อยูก่ บั หน้ าจอคอมพิวเตอร์ ตรงหน้ าซึง่ มีเลขอะไรมามายเต็มไปหมดจนแอชเริ่ มจะตาลาย
"คุณมีอานี่สดุ ยอดจริ งๆเลยนะครับ ผมแค่เห็นตัวเลขก็อยากจะลงไปฟุบกับพื ้นแล้ ว .." "ถ้ าลองทาดูมนั ก็ไม่อยากหรอกนะ..."
แอชได้ แต่ทาหน้ าบุญไมได้ รับ ถึงมีอาจะพูดอย่างนันก็ ้ เถอะ ความจริ งเขาก็ลองทาดูหลาบรอบแล้ วแต่ไอคา ว่าง่ายของเธอเนี่ยมันอยูบ่ นบันทัดฐานของคาว่ายากมากๆของเขานี่สิ
"งันผมขอตั ้ วไปซื ้อของข้ างนอกมาเตรี ยมสาหรับอาหารเย็นก่อนละกันนะครับ " แอชพูดพลาวเดินไปหยิบ กระเป๋ าสะพายไหล่ประจาตัวของตอนก่อนจะส่วมเสื ้อคลุมตัวใหญ่ "วันนี ้คุณดาร์ คจะกลับมาด้ วย คงต้ อง เตรี ยมอะไรพิเศษสักหน่อยละนะฮะ"
"เดินทางระวังๆนะค่ะ...อากาศยิ่งหนาวๆด้ วย"
เกาะฟูเอโก ประเทศอาร์ เจนตินา เมืองที่ถกู เรี ยกว่าอยูท่ างด้ านใต้ สดุ ของโลกสถานที่ๆมีคฤหาสน์ของ ตระกูลฟริ สเคสตังอยู ้ ่ แอชค่อยๆเดินไปตามทางถนนซึ่งมีผ้ คู นประปรายแต่ก็ไม่นอนเกินไป
(...สองปี แล้ วสินะ....)
แอชหวนคิดถึงวันที่เขาหนีมาสลบอยูต่ รงหน้ าคฤหาสน์แห่งนี ้ ถูกช่วยไว้ โดยมีอาและมีเรย์แต่ถึงกระนันเป็ ้ น เรื่ องน่าเสียดายเพราะตอนที่เขาฟื น้ ขึ ้นมามีเรย์ก็หายตัวไปทาภารกิจอะไรสักอย่างแล้ วก็ขาดการติดต่อ หายไป
(...คุณมีเรย์งนเหรอ....เราเองก็ ั้ อยากลองเจอเหมือนกันนะ...)
แอชยิ ้มเล็กน้ อย ความจริ งเขาเองก็ติดนี ้บุณคุณของคนบ้ านนี ้ไว้ จริ งๆ ในระหว่างนันเอง ้ เกล็ดน ้าแข็งขาวๆ ค่อยๆลอยลงมาจากฝากฟ้ากระทบเข้ ากับฝ่ ามือของคนตรงหน้ า ดึงความสนใจของเขาจนต้ องหันขึ ้นไป มอง
"หิมะ.." เขาเอ่ยขึ ้นมาอย่างแผ่วเบา
ตูม!!! แต่ไม่ทนั ที่เขาจะได้ ซมึ ซับถึงหิมะแรกของปี เสียงระเบิดรุนแรงก็ดงั ขึ ้นมาจากเบื ้องหน้ าของเขาไม่หา่ งนัก พื ้นที่โดยรอบค่อยๆสันสะเทื ้ อนไปหมด ผู้คนมากมายเริ่ มแตกตื่นแอชเองก็เช่นกัน
(...นะ..นี่มนั เกิดอะไรขึ ้น....)
ร่างเหล็กของโมบิลสูทขนาดใหญ่คอ่ ยๆลุกขึ ้นจากซากปรักหักพังของตึก ที่แขนขวาของมันติดอาวุธหนัก ขนาดใหญ่อยูด่ ้ วย ด้ านตรงข้ ามเองก็มีมีโมบิลสูทจานวนหนึง่ ค่อยๆเดินขึ ้นมาจากน ้าอย่างช้ าๆ
(..ไฮก๊ อกกับกูฟงันเหรอ...ท ้ าไมมาอยูท่ ี่นี่ได้ ?..)
ตูม!! เสียงระเบิดระรอกที่สองดังออกมาอีกระรอกกูฟคัสตอมตรงหน้ าพยายามๆยิ่งโต้ ตอบกลุม่ โมบิลสูทศัตรู ในทันที แต่ถึงกระนันไฮก๊ ้ อกกลับเป็ นฝ่ ายเหนือกว่าบีมถูกยิงเข้ าที่แขนข้ างนันของกู ้ ฟคัสตอมในทันทีจน กระเด็นไปสร้ างความเสียหายให้ กบั บ้ านเรื อน
เสียงระเบิดดังขึ ้นอีกครัง้ เมื่อไฮก๊ อกตัวนันถู ้ กยิงด้ วยไรเฟิ ลจนกระเด็นล้ มลง ต้ นปลายของกระสุนมาจาก กองกาลังเสริ มของฝ่ ายกูฟตรงหน้ านัน่ เอง
ทันใดนันทั ้ งสองฝ่ ้ ายต่างเปิ ดกาลังเข้ าห ้าหัน่ กันในทันที กระสุนและบีมจานวนมากต่างบินว่อนราวกับห่าฝน ผู้คนที่โดนลูกหลงตามล้ มตายเป็ นจานวนมาก แอชได้ แต่วิ่งหนีจากเหตุการณ์ตรงหน้ าราวกับคนไร้ สติ
(..แฮ่ก....แฮ่ก..หนี..ต้ องรี บหนีออกจากที่นี่ให้ เร็ วที่สดุ ...)
เขาได้ แต่วิ่งไปเรื่ อยๆโดยไม่สนอะไรทังนั ้ น่ อาการหอบค่อยๆเข้ าครอบงาร่างกาย เหงื่อกายค่อยๆไหลชโลม ตัวด้ วยความกลัว ไม่วา่ ด้ านข้ างจะมีคนบาดเจ็บขอความช่วยเหลือหรื ออะไรเขาก็ไม่สนใจทังนั ้ นตอนนี ้ ้เขา ได้ แต่หนี พยายามหนีและวิ่งต่อไปอย่างสุดชีวิต
(..หนี...ฉะ..ฉันต้ องหนีจากที่นี่ไห้ ไวที่สดุ ...)
ในขณะที่เจ้ าตัวกาลังวิ่งอย่างไร้ สติอยูน่ นบี ั ้ มที่ถกู ยิงมากระทบกับบ้ านเรื อนก็กระจายออกทาให้ เศษฝาผนัง บ้ านขนาดใหญ่หล่นไปมายังทิศทางที่เขาวิ่งไปเบื ้องหน้ าอย่างรวดเร็ ว...
(...หะ...หลบไม่...พ้ นแล้ ว...)
TO BE CONTINUE