rikkukung

ริ คริ คคุง Turn Rikๆ..ผมชื่อว่าริ คคุ บุตรชายอันดับที่ 2 ของตระกูลอามาคุสะ ลัลลา~~~~~~~~~~~ รู้มยท ั ้ าไมผมชื่อริ คคุ....เพราะริ คคุก็คือริ คริ คๆริ คคุงยังไงละ ใช่ๆ ริ คคุคๆุ กับริ คคุก็คือคนๆเดียวกัน โอ้ เย้ ~~~ Turnๆ Rikๆ

UC 0095 : Anaheim Technical

ช่วงเวลาพักระหว่างเรี ยนเด็กชายผมสีทองอ่อนกาลังเดิน เล่นอย่างปกติชนทัว่ ไปอย่างสนุกสนาน จนกระทังตั ้ ดสินใจไปปี นเล่นบนต้ นไม้ เพื่อหาเวลางีบเล ่​่ นๆ....

สวบ! สวบ! เสียงของดาบไม้ ที่ฟาดกับอากาศไปมาก่อให้ เกิดเสียงดัง เป็ นระยะๆ จนทาให้ เด็กชายต้ องหันไปมอง ด้ านล่างต้ นไม้ อย่างสนใจ ภาพของเด็กชายผมสีน ้าตาลอ่อนกาลังหวดดาบไปมาอย่างเข้ มแข็ง....

...หมอนัน่ ...รู้สกึ จะชื่อฮายาโตะสปิ นรึไงนี่ละนะ... อยูป่ ี 1เหมือนเรานี่นา.... ริ คคุคิดในใจพร้ อมๆกับมองวิชาดาบของคนตรงหน้ าอย่างสน ใจ.....

"โอ้ ...นัน่ มันท่าจับดาบแบบเนโออาร์ มสตรองไซโครนเจ็ท อาร์ มสตรองที่เลือ่ งชื่อนี่นา...." ริ คอุ ุทานขึ ้นอย่างร้ อนรนพร้ อมๆกับลุกขึ ้นในทันที... ไม่นา่ เชื่อว่าท่าที่เขาเห็นทางอนิเมสมัยเด็กจะมาปรา กฏอยูท่ ี่เบื ้องหน้ าเขาตอนนี ้แล้ ว.....

แต่ทว่าเด็กหนุม่ กลับลืมอะไรบางอย่าง...

ตอนนี ้เขากาลังนอนอยูบ่ นกิ่งไม้ ....ใช่...กิ่งไม้ เล็ กๆ...... ร่างบอบบางของริ คคุคอ่ ยๆเสียการทรงตัวก่อนจะหงายหลัง ตกจากต้ นไม้ อย่างรวดเร็ ว ....

โครม~~~!

"แอ๊ ฟ.....!"

เด็กหนุม่ หันไปยังทิศทางของเสียงทันทีหลังจากที่ได้ ย ่ิ นเสียงเหมือนอะไรตกลงมาจากต้ นไม้ สิง่ นันหาได้ ้ ใช่สงิ่ ของหรื อสัตว์ไม่ แต่เป็ นคน แล้ วก้ ดเู หมือนน่าจะเป็ นนักเรี ยนเหมือน ๆ กับเขาด้ วยนี่สิ "เฮ้ ! นี่นาย...เป็ นอะไรหรื อเปล่าน่ะ?" เด็กหนุม่ ตะโกนถามก่อนที่จะเก็บดาบของเข้ าเข้ าฝั กและ วิ่งเข้ าไปหาเด็กหนุม่ คนนัน้ โรเซ็ตต้ ากาลังเดินอยูร่ ะเบียงทางเดินชัน1 ้ .....คาบต่อไปนี่อะไรนะ... แล้ วก็มีเสียงอะไรบางอย่างเกิดขึ ้น!!

"พะ พวกนาย2คนเล่นอะไรกันน่ะ!! " เธอมองไปยังเด็กปี 1 สองคนคนหนึง่ ถือดาบไม้ สว่ นอีกคนกาลังล้ มอยู่

เด็กหนุม่ หันควับไปตามเสียงใส ๆ กึ่งตกใจที่คาดว่าน่าจะเป็ นเสียงของผู้หญิงนางหนึง่ แล้ วก็ไม่ผิดจริ ง ๆ เพราะคนที่ตะโกนเรี ยกเมื่อสักครู่นี ้เป็ นเด็กสาวคนหน ่ึ ่​่ ง แต่ไม่ร้ ูเหมือนกันว่าอยูช่ นปี ั้ เดียวกันหรื อว่าเป็ น รุ่นพี่ "อ๊ ะ! คือเมื่อสักครู่นี ้ตอนผมกาลังซ้ อมฟั นดาบอยู.่ ..จู่ ๆ คน ๆ นี ้เขาตกลงมาจากต้ นไม้ นะ่ ครับ ผมเลยวิ่งมา ดูและสอบถามอาการบาดเจ็บ" เด็กหนุม่ ตอบเด็กสาวที่อยูไ่ ม่หา่ งจากพวกเขาเท่าไรไป ตามตรง

"งะ งันเหรอ...." ้ โรเซ็ตกระโดดข้ ามระเบียงออกมาดู... "เอ่อ ชันปฐมพยาบาลไม่ ้ เป็ นซะด้ วยซิ....เธอช่วยชันแบกตานี ้ ่​่ ไปห้ องพยาบาลละกันนะ"

"สะ.....สต๊ อปปุ...~~~!" ริ คพูดขึ ้นพร้ อมกับลุกขึ ้นอย่างรวดเร็ วด้ วยท่าทีทะมั ดทะแมง...

"ใจเย็นไว้ สาวน้ อย......กะอีแค่เรื่ องพวกนี ้ทาอะไรร่ างกายเหล็กไหลของฉันไม่ได้ หรอก...." เขาพูดพร้ อมหมุนตัวไปมาพร้ อมกับเอามือเสยผมขึ ้นอย่าง เท่ๆ....

ก่อนจะเซเอียงซ้ ายล้ มไปทังอย่ ้ างนันอี ้ กครัง้ ....

โครม...

"วะ....ว่าแต่ทา่ เมื่อกี ้ไม่เลวเลยนี่นา ฮายาโตะสปิ นคุง...." แต่ทว่าเด็กหนุม่ ตรงหน้ าของทังสองก็ ้ ยงั ไม่ยอมหยุดพู ดซะอย่างนัน....เขาเอ่ ้ ยชมฮายาโตะทังๆที ้ ่ยงั อยู่ ในท ่​่ านอนราบกับพื ้น...

เด็กหนุม่ เผยรอยยิ ้มบาง ๆ ออกมาก่อนที่จะเดินเข้ าไปหาเด็กหนุม่ อีกคนที่กาลังนอ นหมอบอยูพ่ ลางยื่นมือ ขวาไปหายังเบื ้องหน้ าของเขา "นายนี่...ตลกดีนะ..." เด็กหนุม่ กล่าวพลางเอียงคอเล็ก ๆ "แต่ขอบอกอะไรไว้ สกั นิดแล้ วกัน..." "ฉันไม่ได้ ชื่อฮายาโตะสปิ น!! เข้ าใจเสียใหม่นะ..." "ฉันชื่อ สุซาคุ... ฮายาโตะ สุซาคุ... เรี ยนอยูช่ นปี ั ้ 1 สาขานักบิน... แล้ วนายล่ะ?" สุซาคุถามกลับไปยังเด็กหนุม่ ท่าทางตลกที่อยูต่ รงหน้ า ตน พลางมือของเขายังคงยื่นรอคอยอีกฝ่ ายอยู่

หมับ! ริ คยื่นมือขึ ้นไปจับฮายาโตะพร้ อมๆกับลุกขึ ้นในทันที. ....

"ฉันชื่อริ คคุนะ ริ คๆคุ แผนกเอ.....จาไมได้ แฮะ...ช่างมันเถอะ...." เด็กหนุม่ พูดพร้ อมกับยิ ้มให้ กบั คนตรงหน้ า.......

"น่าเสียดายนะที่นายไม่ใช่ฮายาโตะสปิ นที่เขาลา่ ลือกั น...." ริ คพูดพร้ อมกับกอดอกครุ่นคิอดอยูพ่ กั หนึง่ ......

"เห็นว่าเป็ นเด็กปี หนึง่ เหมือนฉันนี่ละ ผมสีน ้าตาลหน่อยๆ ตาสีเขียว อายุประมาน16 สูง176 cm หนัก55 kg วิชาดาบเก่งพอตัวเลยละ....แถมชอบทาตัวเป็ นอัศวิน.... " "ฉันเลยอยากลองเจอคนแบบนันบ้ ้ างนะ ....นายพอจะรู้จกั ฮายาโตะสปิ นคนนันรึ ้ เปล่า"

ริ คพูดด้ วยสีหน้ าเคร่งเครี ยด ...เอาเถอะยังไงก็อยูป่ ี เดียวกันสักวันคงจะได้ เจอละน ะ...

สุซาคุยิ่งฟั งยิ่งงงและไม่เข้ าใจ เพราะไม่วา่ จะฟั งยังไงนัน้ คนที่เด็กหนุม่ ตรงหน้ าที่ชื่อ ริ ค พูดถึงเมื่อสักครู่นี ้ นัน้ ฟั งยังไงมันก็เป็ นตัวเค้ าชัด ๆ เลยนี่นา หรื อคน ๆ นี ้จะเข้ าใจว่า "ฮายาโตะสปิ น" นันเป็ ้ นชื่อหรื ออย่างไรกันนะ? ใครที่ไหนจะชื่อ ฮายาโตะสปิ น ช่างคิดไปได้ แปลกคนแท้ ๆ สงสัยคงต้ องแก้ ไขความเข้ าใจผิดนันเสี ้ ยก่อน แล้ วมัง้ "คือ...ฉันจะอธิบายให้ นะ... เอ่อ ริ ค เรี ยกแบบนี ้ได้ สนิ ะ...?" "ฉันว่าเหมือนนายกาลังเข้ าใจผิดอะไรไปบางอย่างอย ู่ ่​่ นะ ... ฮายาโตะสปิ น นันหาได้ ้ ใช่ชื่อคนไม่ !" "หากแต่เป็ นชื่อ ท่าเพลงเตะแบบไร้ เงาเคลือ่ น ของฉันต่างหาก..."

สุซาคุเริ่ มอธิบายเพือ่ แก้ ไขความเข้ าใจผิดให้ ริ ค เด็กหนุม่ ผู้ที่ดแู ล้ วน่าจะสามารถรังสรรค์ความขบขันไ ด้ เป็ นอย่างดีแน่

เสียงอะไรบางอย่างกระทบกันดังขึ ้นสองครัง้ โรเซ็ตต้ าเอาสมุดของตัวเองตบเข้ าไปที่หวั ทัง2คนเข้ ้ า อย่างแรง "ก่อนที่จะเถียงเรื่ องไร้ สาระน่ะ หัดดูสภาพตัวเองกับคนอื่นก่อนได้ มย!!!" ั้ "นายน่ะ..." เธอหันไปทางริ ค "มีคนบ้ าที่ไหนตกจากต้ นไม้ แล้ วไม่เป็ นอะไรบ้ างห๊ ะ!!"

"ส่วนนาย" เธอหันไปทางสุซาคุ "ก่อนจะเถียงกับคนประสาทไม่ดี ก็ดสู ภาพความเป็ นจริ งหน่อยซิ!! คนตกต้ นไม้ นะ"

"ไอย๊ าาาาาาา~~~~~!" ริ คร้ องออกมาเสียงดังก่อนจะหมุนตัวไปมาสองรอบก่อนจะไ ปหยุดลงตรงหน้ าโรเซทพอดี .....พร้ อมๆกับจ้ อง มองไปที่ต าของเธอ...

"ผมเป็ นเป็ นอะไรหรอกฮะ รุ่นพี่โรเซทต้ าที่เคารพ.......เพราะผมเป็ นริ คๆ.." เขาตอบอย่างมัน่ ใจ.....

"แน่ใจนะ?.....ว่าแต่นายรู้จกั ชันได้ ้ ยงั ไง?" โรเซ้ ตถามอย่างสงสัย

"ผมเป็ นริ คๆนะฮะ....เรื่ องชื่อผู้หญิงในโรงเรี ยนนี ้ล ะก็ไม่มีพลาดอยูแ่ ล้ วววววววว...." ริ คลากเสียงยาวกันจะหันไปหาฮายาโตะอย่างรวดเร็ ว....

"ว่าแต่เรื่ องฮายะสปิ นเมื่อกี ้ไปถึงไหนละนะ.....ใช่แ ล้ วๆ....ตกลงว่านายเคยเจอคนๆนันรึ ้ เปล่า....?"

สุซาคุทาหน้ าเหนื่อยใจนิด ๆ เมื่อได้ ยินคาถามแบบนี ้ของริ ค มันแปลว่าเมื่อสักครู่นี ้เขาไม่ได้ ฟังเลยสินะเนี่ย เฮ้ อ ช่วยไม่ได้ แฮะ คงต้ องบอกใหม่อีกครัง้ สินะ? "ฉันว่าเหมือนนายกาลังเข้ าใจผิดอะไรไปบางอย่างอย ู่ ่​่ นะ ... ฮายาโตะสปิ น นันหาได้ ้ ใช่ชื่อคนไม่ !" "หากแต่เป็ นชื่อ ท่าเพลงเตะแบบไร้ เงาเคลือ่ น ของฉันต่างหาก..." "เพราะฉะนัน...นายต้ ้ องทาความเข้ าใจใหม่แล้ วนะ.. ."

สุซาคุกล่าวพลางมองไปยังหน้ าของเด็กหนุม่ อีกคน ราวกับต้ องการที่จะให้ อีกฝ่ ายนันเข้ ้ าใจเรื่ องที่เขา พูดไป เสียที "นะ นี่มนั อะไรกัน พวกนายจะให้ กรอแผ่นหนังให้ ชนดู ั ้ อยูร่ ึไงยะ!!" โรเซ็ตหงุดหงิดจนตะโกนออกมา ผู้ชายสองคนข้ างหน้ าเธอนี่มนั บ้ า บ้ าชัดๆ!!

"เอ๋...รุ่นพี่โรเซทไปอะไรไปฮะอยูด่ ีๆก็หยุดหงิด.... " ริ คเอียงคอถามเล็กน้ อย...เขาไม่เข้ าใจจริ งๆว่าคนตรงห น้ าหงุดหงิดอะไร.....

"อ้ อ...จะว่าไปฮายะสปิ นคนนันเห็ ้ นว่าจะมีแมวดาตัวเล็ กอยูข่ ้ างกายด้ วยนะ....ฮายาโตะนายพอจะนึกอะไร ออกรึยั ง...."

ก่อนที่สซุ าคุจะตอบคาถามของริ คนัน้ เขาได้ หนั ไปหาเด็กสาวที่ดเู หมือนว่าจะเป็ นรุ่นพี่ของ พวกเขาก่อน พร้ อมโค้ งตัวลงเล็กน้ อย "ขอประทานโทษด้ วยครับ คุณโรเซ็ต หากพวกผมไปทาความราคาญให้ แก่คณ ุ เข้ า เดี๋ยวผมจะทาให้ มนั จบ เดี๋ยวนี ้แหละครับ..." พูดจบสุซาคุก็คอ่ ย ๆ หันไปยังเด้ กหนุม่ อีกคนที่ดูเหมือนจะไม่ได้ ฟังที่เขา พุดไปเลยสักนิด "ฟั งนะ ริ ค... ฉันขอบอกนายเป็ นรอบที่ 3 แล้ วกัน" "ฉันว่าเหมือนนายกาลังเข้ าใจผิดอะไรไปบางอย่างอย ู่ ่​่ นะ ... ฮายาโตะสปิ น นันหาได้ ้ ใช่ชื่อคนไม่ !"

"หากแต่เป็ นชื่อ ท่าเพลงเตะแบบไร้ เงาเคลือ่ น ของฉันต่างหาก..." "เพราะฉะนัน...นายต้ ้ องทาความเข้ าใจใหม่แล้ วนะ.. ." "แล้ วส่วนเรื่ องแมวดาตัวนันน่ ้ ะ... มันชื่ออาเธอร์ ... เป็ นแมวที่ฉนั เลี ้ยงไว้ ที่นี่เอง" สุซาคุพยายามอธิบายเป็ นรอบที่ 3 โดยหวังว่าเด้ กหนุม่ ที่ชื่อริ คนันจะเข้ ้ าใจเสียที "นายเข้ าใจแล้ วใช่มย?" ั้ ช๊ อคคคคคคคคคคคคคคคคค........ ริ คคุถึงกับอึ ้งทึง่ ไปเลยทีเดียวเมื่อรู้วา่ ชายหนุม่ ตรงหน้ าเขาฮายาโตะกับฮายาโตะสปิ นที่เป็ นข่าวอยูน่ นั ้ เป็ น คนๆเดียวกัน!!!

"สุเก้ ~~~~~~~~~~~~~~~~" "รุ่นพี่ๆ ดูสฮิ ะ คนนี ้คือฮายาสปิ นที่เขาลา่ ลือกันละ...."

ริ คพูดอย่างแตกตื่นราวกับเพิ่งได้ ค้นพบโลกใหม่บ้างอย ่​่ างซะงันละ... ้

"...งันก็ ้ เป็ นเรื่ องจริ งสินะที่นายสามารถสปิ นหมีได้ ด้ วยเท้ าเปล่า!!!"

"ไร้ สาระ!! ไอฮายะสปิ นนันมั ้ นก็แค่ทา่ เตะธรรมดาไม่ใช่เรอะไง!!" พวกนี ้มันไม่ใช่แค่บ้าแล้ ว มันบ้ าระดับบรรพบุรุษชัดๆ!!

คาพูดของเด็กสาวนามโรเซ็ตเมื่อสักครู่ นี ้นัน้ มันช่างเสียดแทงใจของสุซาคุเสียจริ ง ๆ จนทาให้ คาถามของริ ค เมื่อสักครู่นี ้มันหายไปจากหัวของ สุซาคุเลย เขาหันกลับมายังเด็กสาว พร้ อมกับเริ่ มอธิบายอะไรบางอย่างเกี่ยวกับคาพูดเมื่อ สักครู่ "ขอโทษนะครับคุณโรเซ็ต...หากแต่ผมอยากให้ คณ ุ เข้ า ใจท่ านี ้เสียใหม่นะ่ ครับ" "ท่าฮายะสปิ นนันหาได้ ้ ใช่ทา่ เตะธรรมดา ๆ ไม่" "หากแต่เป็ นท่าเตะที่ต้องกระโจนทะยานขึ ้นฟ้า จากนันจึ ้ งเริ่ มเหวี่ยวขาตัวเองออกไปและหมุนตัวเองกล าง อากาศอย่างรวดเร็ วเพื่อสะสมพลังและความแรง" "ยิ่งหมุนเร็ ว หมุนไวเท่าไร ความเร็ วและความแรงนันจะยิ ้ ่งเพิ่มเป็ นทวีคณ ู " "หากสามารถบรรลุทา่ นี ้ถึงขันสู ้ งสุดได้ หอกเหล็กหรื อศาตราวุธใด ๆ ก็สามารถทาลายให้ สิ ้นได้ เช่นกัน" "เพราะฉะนัน... ้ ผมอยากให้ คณ ุ เข้ าใจ...ว่าท่า ฮายะสปิ น ที่ผมได้ ศกึ ษามาจากตัวละครตัวนึงในการ์ ตนู เมื่อ สมัยเ ด็กนัน้ มันไม่ได้ เป็ นท่าเตะธรรมดาอย่างที่คณ ุ กล่าวมาเลย" สุซาคุพยายามอธิบายทุกอย่างตามที่เขารู้ และหวังว่าอีกฝ่ ายนันจะเข้ ้ าใจตามที่เขานันเข้ ้ าใจด้ วย

"สะ....สุดยอดดดดด!!"

ริ คได้ แต่ชื่นชมความสามารถของคนตรงหน้ าพร้ อมทังอุ ้ ทา นออกมา...คนๆนี ้ร้ ายกาจจริ งๆ

"เป็ นไปไม่ได้ !! ไอท่าสุดอลังการงานสร้ างเหมือนภาพยนตร์ เกรดเอแบบนัน้ มีคนปกติที่ไหนทาได้ ห๊ะ!!" โรเซ็ตปฏิเสธที่จะเชื่อคาอธิบายนันอย่ ้ างน้ อยคนที่เธ อเคยรู้จกั มาทังหมดท ้ าท่าแบบนันไม่ ้ ได้ แน่ๆ !! "จุ๊ๆ....รุ่นพี่ดถู กู พลังเกลียวสว่านมากไปแล้ วฮะ... ." ริ คพูดขึ ้นพร้ อมๆกับทาท่าเหมือนจะพูดอะไรบ้ างอย่างที ่​่ สาคัญ ....

"ว่ากันว่าผู้ที่ได้ รับสืบทอดวิชานี ้ ตาจะเป็ นสีเขียว...และเมื่อใช้ วชิ านี ้ดวงตาจะเริ่ มขด เป็ นเกลียวสว่านครับ ...." "คุณฮายาโตะคนนี ้ต้ องเป็ นผู้สบื ทอดจริ งๆ...ไม่ผดิ แน่ ๆ"

"เห็นแบบนี ้แล้ ว ชันว่ ้ านายสองคนน่าจะไปเช็คประสาทมากกว่าไปห้ องพยาบา ลนะ" โรเซ็ตเดาะลิ ้นอย่างไม่สบอารมณ์

"เอ.....จะว่าไปว่าๆกันว่าถ้ าใช้ ทา่ นี ้มากเกินไประบบ ประสาทจะสึกกร่อนลงเรื่ อยๆนี่คงจริ งสินะฮะ!!" ริ คพูดขึ ้นอย่างแตกตื่น...ก่อนจะใช้ ทา่ เหมือนกาลังใช ่้ความคิดอย่างนักราวกับว่าโลกกาลังจะแตก... "ถึงว่าทาไมในอดีตบรรพบุรุษถึงต้ องปิ ดผนึกท่านี ้เอาไ ว้ เมื่อหนึง่ หมื่นสองพันปี ก่อน เป็ นจริ งตามที่ตานาน ว่าเอาไว้ จริ งๆสินะ..."

"สะ...สมเป็ นรุ่นพี่จริ งๆ...สามารถเดาถึงผลข้ างเคียง ของท่านี ้ได้ อย่างแม่นยา!"

"ชันว่ ้ า่ ไอที่บรรพบุรุษควรปิ ดผนึกน่ะ คือสมองนายมากกว่านะ!!" โ่ี รเซ็ตพูดอย่างหงุดหงิด ความอดทนของเธอเริ่ มจะหมดลงแล้ ว

"เฮ้ ๆ มาทาอะไรอยูแ่ ถวนี ้ คาบเรี ยนมันเริ่ มมา 5นาทีละนะ" เสียงชายวัยกลางคนดังขึ ้นจากระเบียงทางเดิน "ลุงลอยร์ ? ขะ ขอโทษค่ะ หนูจะรี บไปเดี๋ยวนี ้" "อ้ าว โรเซ็ตเองเรอะ เร็ วๆเข้ าเดี๋ยวยัยลัลจะว่าเอา ว่าแต่...อีกสองคนนันใคร ้ รายงานตัวมาซิ!!"

"อามาคุสะ ริ คๆฮะ....." ริ คพูดขึ ้นในทันทีก่อนจะจะเหงื่อตกเล็กน้ อย...แย่ละส ่ิ .. "เอ่อ...ฮายาโตะ.....คาบเรี ยนของนายต่อไปก็คณิตเหมือ นฉันสินะ...." เหงื่อจานวนมากค่อยๆไหลซึมออกจากใบหน้ าของริ คคุ.....

"....นายคิดว่าเราจะไปทันมัย?...." ้ ใช่เหลือเวลาอีกห้ านาที......แต่....ห้ องเรี ยนมันกลั บอยูอ่ ีกฝั่ งของโรงเรี ยน......

สุซาคุหนั หน้ ามามองริ คอย่าง งง ๆ แต่ก็ไม่ได้ คิดอะไรเพราะเวลา 5 นาทีสาหรับเขานันมั ้ นทันอยู่แล้ ว แต่ก่อนที่เขาจะตอบคาถามของริ คนัน้ เขาหันองตรงไปยังผู้ชายที่ดมู ีอายุและเป็ นอาจารย์สอน วิชา คณิตศาสตร์ ด้วย สุซาคุทาความเคารพก่อนที่จะกล่าวต่อว่า "ผม ฮายาโตะ สุซาคุ ชันปี ้ 1 แผนก ไพล็อต ครับ"

"อาจารย์ลอยร์ ... ตอนนี ้จะได้ เวลาเข้ าเรี ยนแล้ ว... ถ้ าเช่นนันพวกผมขอตั ้ วแค่นี ้ก่อนล่ะครับ" พูดจบสุซาคุก็โค้ งตัวลงให้ 1 ครัง้ ก่อนที่จะหยิบดาบคูม่ ือของเขาไปพร้ อม ๆ กับลากเด็กหนุม่ อีกคนที่เขาเพิ่ง จะรู้จกั ไปด้ วยกันทั นทีอย่างรวดเร็ ว โดยที่เขาเองก็ไม่ร้ ูเหมือนกันว่า เด็กหนุม่ อีกคนนันรู ้ ้ วิชาเรี ยนคาบต่อไปของเขาได้ ยงั ไง?

"เหวอ....." ริ คได้ แต่ร้องอย่างตกใจก่อนตัวของเขาจะลอยไปตามแรงขอ งคนตรงหน้ าอย่างรวดเร็ ว ... เขาค่อยๆมองไปที่หน้ าของฮายาโตะที่แสดงท่าทีจริ งจัง. ..ก่อนจะยิ ้มออกมาที่มมุ ปาก...

เป้าหมายคือไปให้ ทนั ก่อนคาบเรี ยนจะเริ่ มสินะ....น่าส นุกดีนี่.... Go!!!

"เฮ้ ไอหนูสองคนนันน่ ้ ะ จะบอกว่าคาบที่พวกเธอเรี ยนน่ะเป็ นวิชาชัน้ แล้ วก็ถ้าเข้ าช้ ากว่าชันโดนท ้ าโทษ นะเฟ้ย!!" เขาตะโกนไล่หลังทังคู ้ ไ่ ป ก่อนที่จะรี บออกวิ่งเพือ่ ว่าวันนี ้เขาจะได้ มีกิจกรรม แก้ เบือ่ ให้ ทา "คร้ าบๆๆ"

"ว่าแต่....ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั นะ....ชันยั ้ งไม่ได้ พดู คานี ้กับนายเลยนี่..." ริ คคุพดู อย่างยิ ้มๆ...แต่สภาพเขาตอนนี ้คือกาลังถูกคน ตรงหน้ าลากไปให้ ทนั คาบเรี ยนด้ วยแรงที่เหนือกว่า ซะมาก กว่า...

"อืม...ทางนี ้เองก็เช่นกัน...ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั " สุซาคุหนั ไปยิ ้มตอบกลับให้ อีกฝ่ ายก่อนที่จะเริ่ มเร่ง สปี ดการวิ่งให้ เร็ วขึ ้นอีกนิดเพื่อที่จะได้ เข้ าวิชาค าบต่อไปได้ ทนั

President Aria Turn

UC. 0095

"ปุเน๊​๊ ยวววว" เสียงของประธานอาเรี ยดังมาแต่ไกล ตอนนี ้เขากาลังเดินตรวจตราภายในโรงเรี ยนอย่าขยันขันแ ข็ง

"อะ..สวัสดีคะ่ ประธานอาเรี ย....." "โอ้ ส...ประธานอาเรี ย...." "ประธานอาเรี ยนอรุณสวัสดิ์คะ่ ..."

( ปุเนี๊ยนนนนนนนนน.... ) ประธานอาเรี ยยืดอกอย่างภูมิใจ ที่มีคนทักเขาทุกวันอย่างนี ้ นักเรี ยนที่นา่ รักๆทุกคน....

ทังที ้ ่เมื่อก่อนตัวเขาใช้ ชีวิตแบบแมวข้ างถนนแท้ ๆ... .นับแต่ตงถู ั ้ กเก็บมาเลี ้ยงประธานดูจะมีความสุขมากๆเ ลยละ

ฉับ!! ประธานอาเรี ยหยุดการเคลือ่ นไหวอย่างรวดเร็ ว พร้ อมๆเหงื่อที่เริ่ มไหลซึมออกมาจากใบหน้ า .... เขาค่อยๆมองลอยผ่านมุมของตึกเรี ยนออกไปอย่างช้ าๆ

...นัน่ มัน....อาเธอร์ ...แมวสีดาที่ดเู หมือนจะมีนกั เ รี ยนคนหนึง่ เอามาเลี ้ยงไว้ .....

ความจริ งแล้ วประธานก็ไม่ได้ คิดอะไรนักหรอก...แต่ประส บการณ์อนั น่าสะพรึงหลังจากที่เขาได้ พบกับอา เธอร์ ครั ้ งแรกทาให้ ประธานจดจาตังแต่ ้ วนั นันเป็ ้ นต้ นมา... ใช่...หลังจากโดนอาเธอร์ กดั พุงยุน่ ๆของตัวเองละนะ... ..

เอายังไงดี.....ประธานเริ่ มเหงือแตกมากกว่ ่้ าเดิม ห้ องพยาบาลอยูต่ รงหน้ าแล้ วแท้ ๆ....แค่ผา่ นตรงนี ้ไปได ่้เท่านัน.....เขาจะได้ ้ เข้ าไปกินชาอย่างเอร็ ดอร่อย แล ่้วแท้ ๆ!!...

"ปุเนี๊ยว........" ประธานอาเรี ยค่อยๆพยายามรวมรวมความกล้ าขึ ้นมา ถ้่ าผ่านผู้คมุ ทางคนนี ้ไปได้ เขาจะได้ ไปกินสุด แสนอร่อ ยแล้ ว! เขาค่อยๆก้ าวขอไปออกไปสันๆเพื ้ ่อไม่ให้ อาเธอร์ ร้ ูตวั ....แต่ทว่า...

ชิ ้ง..... แววตาของอาเธอร์ กลับจ้ องมาที่ประธานอย่างรวดเร็ วจนถึ งกับทาให้ เจ้ าตัวสะดุ้ง ....ประธานรี บวิ่งถอยหลัง หลบเ ข้ าไปในมุมตามเดิม...ช่างปอดแหกเสียจริ ง...

ทาอะไรไม่ได้ แล้ วสินะ....ประธานได้ แต่เดินคอตกกลับไป อีกทาง.... อดกินชาแสนอร่อยซะแล้ วสิ........ปุเนี๊ยววววว

"อ่าว...ประธานอาเรี ย....มานัง่ ทาอะไรอยูต่ รงนี ้เหรอ ค่ะ?....." เสียงของหญิงสาวใจดีพดู ขึ ้นมาเป็ นเชิงถาม....เสียงที ่​่ ค้ นุ เคย....ประธานอาเรี ยรี บหันหลังไปหาต้ นตอของ เสีย ในทันที

"ปุเน๊​๊ ยว......." ใช่จริ งๆด้ วย คนตรงหน้ าตอนนี ้คือแอชที่เพิ่งจะเสร็ จงานและกาลังจะเ ดินกลับไปที่ห้องพยาบาลนี่นา

"ฉัน..จะไปห้ องพยาบาลพอดี...ประธานไปกินชาที่นนั่ กัน มัยค่ ้ ะ?" แอชถามแมวตรงหน้ าอย่างยิ ้มแย้ ม...

"ปุเนี๊ยววววววว" ประธานอาเรี ยตอบรับในทันทีพร้ อมๆกับหางกลมๆของมันที่ สายไปมาอย่างมีความสุข....ก่อนจะให้ แอชอุ้ม ขึ ้นไปอยู ่​่ ในอ้ อมกอดอย่างช้ าๆ...

วันนี ้ก็ได้ กินชาสักทีแล้ วนะประธานอาเรี ย.......

ริ คริ คคุง Turn Rikๆ..ริ คคุไม่ชอบกินผัก เพราะผักมันขมจังเลยน้ อจะตายแล้ ว~~~~ วันนี ้ริ คๆกินข้ าวกับมาม่าบารุงร่างกาย ก่อนจะไปดูฮายาโตะฝึ กสปิ นอยูร่ ิ มหน้ าต่าง โอ้ เย้ ~~~ Turnๆ Rikๆ

UC 0095

“เฮ้ ...ไอหนูเดี๋ยวเอานี่ไปเสิร์ฟให้ โต๊ ะ9ด้ วยน ะ” “คร้ าบๆ....” ริ คตอบรับคาของมาสเตอร์ ในทันที...ที่นี่คือโรงอาหารข อง AE แหล่งที่รวบรวมขุมพลังงานของคนจานวน มากเอาไว้ เด็กหนุม่ ในชุดนักเรี ยนที่ตอนนี ้พาดผ้ ากันเปื อ้ นไว้ ท ่ี ่​่ ริคค่อยๆยกอาหารหลายจานไปเสิร์ฟที่โต๊ ะต่างๆ อย่างท ะมัดทะแมง

มันเป็ นเรื่ องที่ช่วยไม่ได้ จริ งๆละนะที่ต้องมาทางานพ ่ิ เศษในเวลาว่างแบบนี.้ .ก็เพราะเขาไม่มีเงินนี่นา... เขาค่อยๆเช็ดเหงื่อที่เปื อ้ นหน้ าผากของตนอยู่ก่อนจะว ่ิ ่​่ งไปส่งของด้ วยแววตายิ ้มแย้ มเป็ นปกติ..... “แค่นี ้ไม่เท่าไหร่หรอก...จะแสดงให้ ด.ู ..ท่าที่ได้ จา กการฝึ กกับฮายาโตะ...” “ท่าเสิร์ฟสปิ นๆ~!” . . . . .

“ว่าแต่วนั นี ้เจ้ าสุซาคุไปไหนละนี่....เฮ้ อ...” หลังจากทางานเสร็ จริ คคุวา่ จะชวนฮายาโตะเพื่อนสนิทไปเ ดินเล่นสักหน่อยแต่ก็ ไม่พบวี่แววของคนๆนัน้ เลยสักนิดโปรแกรมเที่ยวเล่นจึง ต้ องหยุดไป...

ช่วยไม่ได้ เฮะ...ไปที่ประจาของเราดีกว่า...

สายลมที่พดั ผ่านทุง่ หญ้ าสีเขียวผมของเขาปลิวไปตามแรง ของลม...นี่ก็ผา่ นมาสิบกว่าปี แล้ วสินะ... ริ คค่อยๆหยิบรูปใบเล็กๆที่มีรอยไหม้ บริ เวณขอบกระดาษเ ล็กๆน้ อย รูปตรงหน้ าของเขาเป็ นรูปตัวเองในสมัยเด็กถ่ายคูก่ บั เ ด็กหนุม่ ที่อายุมากกว่า เขาสิบปี ซึง่ ใบหน้ าของคนๆ นันถู ้ กเผาออกไปเป็ นรอยไหม้ ซะแล้ ว... รูปแห่งความทรงจาที่เหลือไว้ เพียงใบเดียว...กับพี่ชาย... ภาพความทรงจาในวัยเด็กย้ อนกลับมาที่หวั ของเด็กหนุม่ อ ย่างช้ า....พี่ชายของตนที่ทิ ้งปริ ศณาเป็ นคาพูด เอาไว้ และหายตัวไปจนไม่ได้ เจออีกเลย “นายคิดว่านิวไทป์คืออะไร...”

แน่นอนว่าทุกวันนี ้เขายังคงหาคาตอบเรื่ องนี ้ไมได้ ละน ะ...คาปริ ศนาที่พี่ชาย พูดเอาไว้ เหมือนจะแฝงความ ใน...ทาไมถึงต้ องเผาบ้ านทิ ้ ง...หลังจากที่คณ ุ ลุง และคุณป้าตายจากไป....ทุกอย่างยังคงเป็ นปริศนาอยู่.. ..

“ปุเน๊ ยวววว” เสียงของประธานอาเรี ยดังขึ ้นไม่หา่ งจากริ คนักส่งผลให ่้เด็กหนุม่ หันไป มองอย่างสนใจ ร่างของแมวตัว ใหญ่กว่าปกติสขี าวสะอาดค่อยๆถือขนมปั งย ากิโซบะมายื่นให้ เขา

“โอ้ ...ประธานอาเรี ยขอบคุณมากเลยฮะ” ริ คพูดกับแมวตรงหน้ าราวกับซาบซึ ้งในน ้าใจของประธานอา เรี ยเป็ นอย่างมาก..ก่อน จะแกะถุงขนมปั งนัน้ มาพร้ อมกับฉีกเป็ นสองชิ ้นเพื่อยื่ นให้ ประธานกินด้ วย..

“ปุเน๊ ยววว” ประธานอาเรี ยรับขนมปั งยากิโซบะด้ วยความดีใจก่อนจะหัน ไปคุยกับริ คคุที่กาลังยื่นขนมปั งเข้ าปาก

“ปุเน๊ ยววว…..ปุเน๊ ยววว” ประธานอาเรี ยพูดออกไปด้ วยสีหน้ าจริ งๆแสสตาสีฟ้าจ้ องม องไปที่นยั น์ตาสีเขียวของริ คคุแบบไม่หวัน่ ไหว

“เอ๋....คิดว่าผมกาลังเศร้ างันเหรอฮะ....?” ้ “ฮะๆ...ไม่ใช่แบบนันหรอกฮะผมแค่ ้ คิดถึงเรื่ องสมัยก่อ นเท่านันเอง” ้ ริ คพูด้วยใบหน้ ายิ ้มแย้ ม..ก็นะเรื่ องในอดีตก็คงต้ องป ล่อยมันไปก่อนละนะ...ต้ องทาวันนี ้ให้ ดีที่สดุ สิ...

“ปุเน๊ ยววว…..!.” “ไม่หรอกฮะ...ชีวิตตอนนี ้ก็สบายดีไม่ยากลาบากเท่าไหร ่​่ ...แต่คงต้ องทางานไปด้ วยเรี ยนไปด้ วยอย่างที่ คิดไว้ จ ริ งๆ” “แต่ไม่เป็ นอะไรหรอกฮะ...แน่นี ้ระดับผม ริ คๆคนนี ้สบายอยูแ่ ล้ ว” เด็กหนุม่ ยังคงยิ ้มให้ กบั แมวนัยน์ตาสีฟ้าตรงหน้ า แม้ ชีวิตจะดูยากลาบากแต่ก็ยงั คงมีความสุขดีละนะ...

ถึงอยูค่ นเดียวก็ไม่เป็ นไร...จะว่าไปเมือ่ก่อนนี ้เหม ่ื อนจะมีคนพูดอะไรแบบนี ้ให้ เข้ าฟั งด้ วยสินะ...แต่ดเู ห มือนจะจาไมได้ ละสิ..

“ประธานอาเรี ยมาอยูน่ ี่เอง ตามหาแทบแย่เลย....” เสียงของหญิงสาวผมสีดาประบ่าพูดขึ ้นมาเบาๆก่อนจะใช้ ร ถเข็นแบบอัตโนมัติ เลือ่ นเข้ ามาตรงที่ๆริ คคุแล้ ว ประธานอาเรี ยนัง่ อยู.่ . .ก่อนจะยื่นแขนรับตัว ประธานอาเรี ยที่กระโดดขึ ้นไปนัง่ บนตัก

“ขอบคุณที่ช่วยดูแลประธานนะ...” หญิงสาวผมดาพูดขึ ้นพร้ อมกับยิ ้มที่มมุ ปากอย่างอ่อนโย น....

“ไม่เป็ นอะไรหรอกฮะ...ประธานยังอุสา่ ห์แบ่งขนมปั งให้ ผมกินเลยซึ ้งมาก....” ริ คพูดขึ ้นอย่างปราบปลื ้มใจ

“ว่าแต่คณ ุ แอชออกมาเดินเล่นข้ างนอกแบบนี ้มันจะดีเหรอ ฮะ...” “ได้ ขา่ วว่าสภาพร่างกายไม่คอ่ ยดีแถมยังนัง่ รถเข็นด้ ว ยสิ....” “ให้ ผมไปส่งมัยฮะ...” ้ ริ คพุ ดู ขึ ้นเชิงเป็ นห่วง ก่อนจะเสนอตัวขอไปส่งแอชที่ห้องด้ วยตัวเองอย่างรวดเร ่็ วตามแบบฉบับของตัวเอง ...

“ไม่เป็ นอะไรหรอก...พอดีวา่ ฉันอยากเห็นสภาพข้ างนอกบ้ างนะ...” หญิงสาวปฏิเสธคนตรงหน้ าอย่างรวดเร็ ว จนทาให้ เด็กหนุม่ ถึงกับช๊ อก ไหล่ตกคอตก..เลยทีเดียว...

”งะ....งันเองสิ ้ นะฮะ...สงสัยผมไร้ ประโยชน์ขนาดนันเ ้ ชียว...” ริ คเริ่ มจับเข่านัง่ ลงเอามือจิ ้มกับพื ้นเพื่อเข้ าโลก ส่วนตัวไปแล้ วซะงัน... ้

“ว่าแต่หนังสือที่เธอขอไปนะได้ แล้ วนะ....ถ้ าสนใจก็มา เอาที่ห้องพยาบาลละกัน” แอชพูดขึ ้นเบาๆแต่ก็สง่ ผลให้ เด็กหนุม่ หลุดออกจากโลกส ่​่ วนตัวก่อนจะหันไปมองคนตรงหน้ าในทันที

“จริ งหรอฮะเนี่ย...สุดยอดเลยสมเป็ นอาจารย์จริงๆ !!”

“แต่อ่านแล้ วอย่าลืมคืนละ....”

.”ผมจะดูแลอย่างดีเลยฮะ!..” ริ คที่ดเู หมือนจะดีใจจนออกนอกหน้ าไปแล้ วซะอย่างนัน้ แต่มนั ก็ทาให้ แอชอดหัวเราะกับลูกศิษย์คนนี ้ไม่ได้

ใบบรรดาลูกศิษย์ทงหมดที ั้ ่เธอเข้ าไปสอนหมอนี่นบั ว่าเ หมือนจะมีปัญหามากที่สดุ ละนะ ทังความคิ ้ ด ความอ่าน..และการกระทา

“แล้ วก็...เห็นอาจารย์ลอยด์เขาบ่นมานะว่ามีเด็กแอบไป ใช้ คอมพิวเตอร์ ในห้ องเรี ยนค้ นหาข้ อมูลไปทัว่ ” หยึย...คาพูดชองแอชทาให้ ริคถึงกับสะดุ้งเล็กน้ อย.... ก่อนจะเหล่ตาทาเป็ นไม่ รู้ไม่ชี.้ ..คนๆนี ้จะรู้มยนะว่ ั้ า คนๆนันคื ้ อเรา..คงไ ม่ละมังก็ ้ เราแอบดีแล้ ว นี่นา..

“เอ...นันสิ ้ ....วะ...ไว้ ผมเจอตัวแล้ วจะตักเตือนให้ น ะฮะ...” ริ คคุตอบแอชด้ วยน ้าเสียงตะกุกตะกัก

”งันก็ ้ ฝากบอกด้ วยว่าวันหลังถ้ าคิดจะแอบใช้ คอมก็อย่า เปิ ดระบบด้ วยพาสเวิดแล้ วก็ไอดีของตัวเองนะ คุณอามาคุสะ ริ คคุ...” แอชพูดอย่างยิ ้มๆ

..เงะ...รู้จริ งๆด้ วยสินะ... เมื่อรู้ดงั นันริ ้ คจุ ึงรับสะพายกระเป๋ าข้ างของตน พร้ อมๆกับบอกลาหญิงสาวตรงหน้ าอย่างรวดเร็ ว "เดี๋ยวผมต้ องไปก่อนละฮะ...ส่วนเรื่ องหนังสือพรุ ่​่ งนี ่้จะแวะไปหานะฮะ..."

“นิวไทป์งันเหรอ....ทั ้ งหนั ้ งสือและข้ อมูลที่เด็กคนน ่ั่น้ หา...” “เด็กคนนี ้มีความต้ องการอะไรกันนะ...” แอชที่มองผ่านหลังริ คที่วิ่งออกไปพูดขึ ้นด้ วยสีหน้ าส งสัยเล็กน้ อย...เอาเถอะ คนเราก็ต้องมีความลับกันบ้ าง หรื อเรื่ องที่ติดค้ างอยู ่​่ ในใจ...

ใช่...แม้ แต่เธอเองก็มีเหมือนกัน....

ริ คริ คคุง Turn Rikๆ..เย้ วันนี ้ใกล้ ถึงเวลาที่เด็กใหม่จะเข้ ามาเรี ยนแล้ วสิ ริ คริ ค ความรู้สกึ ของการเป็ นรุ่นพี่มนั เป็ นแบบนี ้นี่เอง ริ คๆๆ~~~~ ริ คริ คๆคุงอยากสปิ นไปทุกวัน ไปต้ อนรับรุ่นน้ องที่นา่ รักจังเลยโอเย้ เป็ นรุ่นพี่แล้ ว โอ้ เย้ ~~~ Turnๆ Rikๆ

กึก กึก... เด็กหนุม่ หน้ าสวย ณ ตอนนี ้ได้ มายืนอยูห่ น้ าหอพักนักเรี ยนของโรงเรี ยนอนาไ ฮม์เทคนิคอล โดยที่ด้านหลัง ของเขามีสมั ภาระเพียงกระเป๋ าไม่กี่ใบเ ท่านัน้ ...ไม่เคยนึกเลยว่าตัวเองจะได้ เข้ ามาเรี ยนที่โรงเรี ย นแห่งนี ้...

Spoiler

นี่ขนาดตอนสอบเราไม่ได้ ใส่ใจ แถมยังกาชอยส์ 3 เรี ยงเป็ นแถวอีก... แต่ให้ ตายเถอะ!! เขาสอบตรงติดได้ ยังไงก็ยงั ไม่เข้ าใจเหมือนกัน!!!

"โอ่วววว นัน่ มันเด็กใหม่นี่นา" ริ คคุพดู ออกมาด้ วยสีหน้ าสนุกสนาน ก่อนจะกระโดดหมุ่นตัวลงมาหาโฮมุอย่างรวดเร็ ว

"ว่าไงยินดีที่ได้ ร้ ูจงั รุ่นน้ องที่นา่ รัก~" "พี่ชื่อ ริ คคุนะ ริ คคุๆๆๆ ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั " เขา่​่ พดู อย่างสนุกสนาน ความาจริ งก็ไม่นา่ เชื่อเหมือนกันว่าวันนี ้มันจะผ่านม าครบหนึง่ ปี แล้ วสิตงแต่ ั ้ วนั ที่ เข้ ามาเรี ยนใน AE ครัง้ แรก

...ความรู้สกึ ของการเป็ นรุ่นพี่มนั เป็ นแบบนี ้เองสินะ ....

Spoiler

"อ... สวัสดีครับ ผมไพน์ริงโกะ โฮมุระครับ" โฮมุตอบกลับไปอย่างสุภาพ แต่ตรงข้ ามกับภายในใจของเขาลิบ ลับ Spoiler

ไอ้ หมอนี่มนั ใครฟระ?

"ริ งโกะจังงันเหรอ....น่ ้ ารักไม่เลวนี่....." ริ คพูดพร้ อมกับสอดส่องไปรอบๆร่างกายของโฮมุอย่าสนใจ. ..

"หน่วยก้ านก็ดี.....เขาสาขาไหนละ...." เขาพูดอย่างอารมย์ดี...

"อ...เอ่อ... นักบินครับ" โฮมุระเริ่ มรู้สกึ เสียวสันหลัง และค่อยๆ ก้ าวถอยห่างจากริ คอย่างช้ าๆ และระมัดระวัง Spoiler

"อัย๊ ย๊ ะ!! นักบินสินะ...." ริ คคุพดู ด้ วยสีหน้ าแตกตื่นเล็กน้ อย ไม่นา่ เชื่อว่าคนบอบบางตรงหน้ าจะเข้ าไปเรี ยนในสาขาสุ ดเถื่อนแบบ นัน้

"จะว่าไปเป็ นเรื่ องจริ งรึเปล่าที่ตอนสอบเข้ าเขาให้ ไป ปี นน ้าตกแองการ่า" ชายหนุม่ พูดพร้ อมกับค่อยๆยื่นหน้ าเข้ าไปคนตรงหน้ าอย่ างสนอกสนใจ

"ว่าไงๆๆ"

"หะ? ไนแองการา?" โฮมุร้องขึ ้นอย่างไม่คอ่ ยจะเข้ าใจอีกฝ่ าย Spoiler

มันเกี่ยวอะไรกันฟระ!?

ริ คคุเอียงค่อเล็กน้ อยพร้ อมๆกับทาหน้ าสงสัย.. "อ่าวไม่ใช่เหรอ......สงสัยฉันจะจาผิดไปเองสินะ. .." "ความจริ งก็พอรู้มาบ้ างหรอนะว่าการสอบจะเปลีย่ นไปทุก ปี ...อย่างปี ของฉันเนี ้ยสาขาไพรอทรู้สกึ จะถูกเอา ไปปล ่​่ อยไว้ กลางเทือกเขาหิมาลัยเพื่อหาทางกลับด้ วยละ" ริ คคุพดู ด้ วยน ้าเสียงจริ งจังพร้ อมๆกับทาท่าคุน่ คิดอะ ไรบางอย่างอยูค่ นเดียว

Spoiler เอ้ ยๆๆ แล้ วนี่ที่เขาสอบข้ อเขียนเข้ ามานี่มนั อะไรกันล่ะเฟ้ย !!! ม...ไม่สิ การสอบที่ไหนก็เ่้ป็นแบบนี ้นี่หว่า งันก็ ้ แปลว่าหมอนี่มนั เพี ้ยนไปแล้ วสินะ!? งันเตรี ้ ยมเผ่นดีกว่าวุ้ย "อ...เอ่อ... ถ้ าไม่มีอะไรแล้ วผมขอตัวขนของเข้ าหอพักก่อนนะครับ" โฮมุระพยายามใจดีส้ เู สือ ส่งยิ ้มให้ อีก ฝ่ ายแล้ วทาท่าจะบอกลาริ คุ

"อ่าส์.....แย่จริ งๆพอนึกขึ ้นมาแล้ วก็น ้าตาจะไหล ..." "วันคืนที่พวกเราต่างฝ่ าฟั นในการสอบครัง้ นัน... ้ .." ริ คพูดขึ ้นพลางเสยผมสีทองของตัวเองไปมา พร้ อมกับใบหน้ าเศร้ า ....

ปึ ก!! เสียงหนังสือหนาๆกระแทกเข้ ากับหัวหนุม่ ผมทองเข้ าอย่า งจัง "ตาบ้ า!! เด็กใหม่กลัวหมดแล้ วเห็นมัย!!" ้ โรเซ็ตโผล่มาข้ างหลังริ คๆตังแต่ ้ เมื่อไหร่ก็ไม่ร้ ู

ด้ วยพลังช้ างสานของคนตรงหน้ าริ คแทบจะหัวทิ ้มไปทังอย ้ ่​่ างนัน้ แต่เมื่อได้ ยินเสียงเด็กสาวคนนันขึ ้ ้นมา ทาให้ เจ้ าตัวดีดตัวลุกขึ ้นมาอย่างว่องไวก่อนจะหันไปห าโรเซท

"อ่ะหยา....รุ่นพี่โรเซทนี่นา ไม่ได้ เจอกันตัง้ 22 ชัว่ โมงสิบสามนาทีเลยนะฮะ...." เขาพูดพยางยิ ้มอย่างสนุกสนาน

"อ...เอ่อ..." โฮมุระที่ไม่เข้ าใจสถานการณ์ตรงหน้ าเลยสักนิด ก็เลยทาได้ แต่ยืนเอ๋ออย่างคนไม่เข้ าใจอะไรเลย

"อะไรเวลานันมั ้ นอะไรกันยะ!!" "แล้ วก็เธอ...." โรเซ็ตหันมามองทางเด็กสาว(?) "ชันว่ ้ าอย่าทาความรู้จกั คนอย่างนี ้เลยดีกว่านะ ไม่งนอาจจะต้ ั้ องกินยาแก้ ปวดหัว3เวลาหลังอาหาร"

"หวาๆๆๆๆ รุ่นพี่โรเซทคิดถึงผม3เวลาหลังอาหารเลยเหรอฮะ..." "พูดแบบนี ้ผมเขินแย่เลย...." ริ คพุ ดู พร้ อมกระโดดโลดเต้ นไปมาอย่างสนุกสนาน

"เอ่อ... ครับ..." โฮมุระรับคาของโรเซ็ตอย่างว่าง่าย ก่อนจะถามต่อ "ว่าแต่... หมอนี่ใครเหรอครับ?" เด็กหนุม่ ถามแล้ วชี ้ไปที่ริคทุ ี่กาลังกระโดดโลดเต้ นอ ยู่

"คนสติไม่ดี.....แค่นนแหละ" ั้ โรเซ็ตตอบโดยไม่สนใจคาพูดของริ คแม้ แต่น้อย "ว่าแต่ทาไมใช่ครับล่ะ? เป็ นผู้หญิงไม่ใช่รึไง"

Spoiler Spoiler "เอะ? ผมเป็ นผู้ชายนะครับ" เด็กหนุม่ แก้

"......" โรเซ็ตกวาดสายตาไล่ดูตงแต่ ั ้ หวั จรดเท้ า....ส่วนเว้ าส ่​่ วนโคงแบบนี ้...ยังไงก็ผ้ หู ญิงชัดๆ... "เธอกาลังล้ อชันเล่ ้ นอยูใ่ ช่มยเนี ั ้ ่ย..."

"ผมเป็ นผู้ชายจริ งๆ นะครับ ดูสๆิ " ว่าแล้ วโฮมุๆ ก็หมุนรอบตัวเองรอบหนึง่ เรื อนผมสีดายาวปลิวไสวไปตาม แรงหมุนนันอย่ ้ างงดงาม ก่อนที่เขาจะกลับมายืนตรงเช่นเดิม และใช้ มือสะบัดเรื อนผมของตนอย่างเคยชิน Spoiler

"เห็นไหมครับ ดูยงั ไงก็ผ้ ชู ายชัดๆ"

ดูยงั ไงก็ผ้ หู ญิง!! โรเซ็ตปฏิเสธคาพูดที่เธอได้ ยินหัวชนฝา มันเหมือนผู้หญิงทุกกระเบียบนิ ้วเลย!! ตอนนี ้นี่เองที่คนเป็ นรุ่นพี่ตดั สินใจทาอะไรบางอย่าง เธอเข้ าไปจับหน้ าอกจากด้ านหลังทันที โดยลืมเสียสนิทเลยว่าตรงที่เธออยูน่ นเป็ ั ้ นที่สาธารณ ะ!!

Spoiler

"อ...อ๊ า~" โฮมุร้องขึ ้นเมื่อตัวเองโดนจับส่วนอ่อนไหว(?) ของตัวเอง "ด.... เดี๋ยวสิครับ อ... เอามือออกก่อน" เด็กหนุม่ พยายามดิ ้นหนีออกจากมือมารของโรเซ็ตอย่างเต ่็ มที่ แต่ เหมือนเรี่ ยวแรงของเขาจะหายไปเยอะเลยทีเดียว

"เฮ้ อ..ไม่ไหวเลยนะฮะรุ่นพี่...." "รุ่นพี่นี่ช่างไม่เข้ าใจสเน่ห์ของสาวดุ้นเลยจริ งๆ" ริ คส่ายหัวให้ โรเซทอย่างหน่ายๆก่อนจะยิ ้มออกมา... ก่อนจะค่อยๆสอดส่ายร่างอันบอบบางของคนตรงหน้ าไปมาอีก ครัง้

"เห็นมะ...ดูยงั ไงก็สาวดุ้นชัดๆ..."

โรเซ็ตรี บดึงมือตัวเองกลับทันที เมื่อรู้ตวั ว่าตัวเองคานวนผิดพลาดครัง้ ใหญ่ ใบหน้ าของหญิงสาวเริ่ มขึ ้นสีระเรื่ อ... ...นะ นี่เราจับหน้ าอกผู้ชายไป!!?... "มะ ไม่จริ ง... กรี๊ ดดดดดดดดดด"

ดูเหมือนแต่จะเสียสติจนควบคุมตัวเองไม่อยูไ่ ปซะแล้ ว ร่างสูงทรุดตัวลงนัง่ กับพื ้นอย่างอ่อนแรง ก่อนจะใช้ สองมือกอดตัวเองเอาไว้ เพือ่ ป้องกันตัว และส่งสายตา กลับไปมองโรเซ็ตอย่าง...เคะ?

"ย...อย่ามาจับกันแบบนี ้สิครับ..."

"...นี่กาลังทาอะไรกันอยูอ่ ย่างนันเหรอคะ?..." ้

คาซุมิที่เดินเข้ ามาดูยงั กลุม่ ที่สง่ เสียงโหวกเหวกโว ยวายถามขึ ้น

"อ...ส...สวัสดีครับ คุณพี่ร้านน ้าชา" โฮมุที่ดเู หมือนว่าเรี่ ยวแรงจะยังไม่ฟืน้ ดีร้องทักทา ยอีกฝ่ ายด้ วยใบหน้ า นวลแดง และยังมีอาการหายใจหอบเล็กน้ อย "มะ ไม่มีอะไรหรอก ชะ ชัน้ เอ่อ....ช่างมันเถอะ!!" โรเซ็ตรี บตอบรับคนที่เพิ่งมาใหม่แต่ก็ไม่ร้ ูจะอธิบาย ยังไง

"...เอ่อ...สวัสดี...เธอคือ...เด็กผู้ชายที่เคยม าที่ ร้ าน?" คาซุมิที่จาได้ วา่ โฮมุระเป็ นผู้ชายกล่าวทักทายกลับไป "...แล้ ว สรุปว่า มันเกิดอะไรขึ ้นอย่างนันเหรอคะ?" ้ คาซุมิยงั คงถามซ ้าคาถามเดิม

"อ่า...." โฮมุระไม่ร้ ูจะอธิบายยังไงดี ก็เลยหันไปมองโรเซ็ตแทน "อีกแล้ วสินะคะ? เหมือนครัง้ ที่ร้านน ้าชา?" คาซุมิที่จาเหตุการณ์ที่ร้านน ้าชาได้ เข้ าใจเรื่ องได้ ไม่ยากเย็นนัก "เป็ นผู้ชายหน้ าสวย ยังไงก็ต้องระวังตัวไว้ ให่มากๆ ไม่น้อยกว่าเป็ นผู้หญิงนะคะ"

"อะ เอาเป็ นว่าชันขอโทษแล้ ้ วกันนะ" "ละ แล้ วเธอชื่ออะไรล่ะ..." โรเซ็ตขอโทษคูก่ รณีก่อนที่จะเปลีย่ นประเด็น ่้

โฮมุระที่เหมือนเรี่ ยวแรงจะกลับมาบ้ างแล้ วก็ลกุ ขึ ้นย ่ื นอีกครัง้ ก่อนจะแนะนาตัว

"อ่า... ผม ไพน์ริงโกะ โฮมุระครับ เพิ่งเข้ าปี แรกครับ" โฮมุระแนะนาตัวกับทังสอง ้ "ว่าแต่ ไม่มีใครเป็ นอะไรกันใช่มยคะ?" ั้ "...ชิอง คาซุมิ เอกการแพทย์ ปี สอง ยินดีที่ร้ ูจกั ค่ะ" คาซุมิแนะนาตัวกับคนอื่นๆทังหมด ้

"ชะ ชัน้ โรเซ็ตต้ า ลาดิชี่ ปี นี ้ก็ปีสุดท้ ายแล้ วล่ะนะ "

โรเซ็ตแนะนาตัวกับรุ่นน้ อง

ริ คได้ แต่อยูใ่ นโลกส่วนตัวเพียงคนเดียวเพราะโรเซททาเ ป็ นไม่จนใจเขาซะอย่างนัน้ "..ใช่ซี่...ผมมันก็แค่ริคคุนี่...จะไปเทียบกับสาวดุ ่้นสดๆใหม่ๆได้ ยงั ไง...ซิกๆ" ริ คคุได้ แต่พูดคาเดินวนซ ้าไปมาอยูค่ นเดียวเบาๆ

"วะ....ว้ าวๆๆๆๆๆ นัน่ คุณชิองที่อยูแ่ ผนกแพทย์นี่นา..." "ได้ ขา่ วว่าคุณสามารถเชุบชีวิตคนตายได้ นี่เป็ นเรื่ อง จริ งสินะฮะ..." ริ คเปลีย่ นท่าทีในทันใดก่อนจะกระโจนเข้ าไปหาชิองอย่า งสนุกสนาน

"เอ่อ... นี่คณ ุ กาลังพูดถึงเรื่ องอะไรอย่างนันหรื ้ อคะ?" คาซุมิถามด้ วยท่าทางงงๆไปทางริ คุ "อย่าไปสนใจเลยคาซุมิ....อีตานันเพ้ ้ อเป็ นปกติน่ ะ" ิ โรเซ็ตยังคงเมินริ คต่อไป

"อย่างนันเองสิ ้ นะคะ..." คาซุมิพยักหน้ าว่าเข้ าใจ ก่อนจะเมินริ คคุไปอีกคน "(อีกหนึง่ คนที่ควรเมิน...)" คาซุมิคิดในใจ

"ผมละปวดหัวใจจริ งๆรุ่นพี่...." "ถึงจะหึงผมยังไงก็ไม่ควรแสดงออกด้ วยท่าทีแบบนันนะฮ ้ ะ..."

"อ่า... ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั นะครับ รุ่นพี่" โฮมุระเอ่ยทักทายรุ่นพี่ทงสอง ั ้ โดยไม่ได้ สนใจริ คเลยแม้ แต่น้อย

"อื ้ม!! เอาเป็ นว่าพวกเธอ2คนอย่ามาเสียเวลาตรงนี ้เลยไปทาธุระ ของตัวเองเถอะ" โรเซ็ตพูดเสร็ จก็ไปดึงหูริคที่พล่ามอยูค่ นเดียวไม่ให ่้ไปรบกวนคนอื่น "งันผมขอตั ้ วขึ ้นไปเก็บของที่ห้องพักก่อนนะครับ" โฮมุระบอกกับคาสึมิ แล้ วค่อยๆ แบกกระเป๋ าของตนขึ ้น หอพักไป

"ไว้ เจอกันใหม่น๊าาาาาาา....." "รุ่นพี่ผมบอกแล้ วไงฮะ....ว่าจะหึงยังก็ไม่นา่ ทาแบบน ่ี ่้ตอ่ หน้ ารุ่นน้ องนะฮะ....โอ๊ ยๆๆ" ริ คคุโบกมือลา่ ลาอย่างยิ ้มๆทังๆที ้ ่ยงั โดนโรเซทดึงหู ลากไปอยูท่ งแบบนั ั้ น... ้

..Anaheim Technical ในเครื อของบริ ษัทอันดับหนึง่ ของโลก Anaheim Electronic... ...โรงเรี ยนพิเศษของหัวกระทิที่คอยผลิตวิศวกรและช่าง เทคนิคชันยอด... ้ ...แต่ละปี จะมีลกู ท่านหลานเธอ นักการเมือง ทหาร ตลอดจนประชาชนชาวบ้ าน มาสมัครมากมาย... ...ผู้ที่เข้ าเรี ยนที่นี่ไม่จาเป็ นต้ องเป็ นอาชีพสายน ่ี ่้ทกุ คน แต่ด้วยคุณภาพของการเรี ยนการสอนก็เหมือน ได้ ใบเบิกทาง สูอ่ นาคต... ...มุ่งเน้ นสูค่ วามเป็ นสมบูรณ์ ... ...ฝึ กฝนความสามารถอย่างหนักหน่วง... ...ในโรงเรี ยนที่มีเพียงพวกหัวกระทิเท่านันที ้ ่เข้ าม าได้ นับตังแต่ ้ ก้าวแรกที่เข้ ามาก็ถกู แยกเป็ นบุคคลอีกระดั

บหนึง่ แล้ ว...

...Anaheim Technical...

Mobile suit Tirkx Unicorn Chapter 1 : New school , New friend and New rival Turn 1 Raven 'Lunar' Suvia Raven Gawein Shion Kazumi Zia Peetasai Rosetta Ladichi Karen Reeve Kiskie Prime Amakusa Riku Aira R. McDowell Sanya N. Katajainen George Srikum Mana Kamin Yuu Kamin Arnon Sateanwong Hayato Suzaku

Homura Pineringgo Tetsuya Soji Lee Vanderer

...อืม.... ฉันควรจะเริ่ มต้ นเล่ายังไงดีนะกับการเดินทางครัง้ ใหม ่​่ นี ้

ก่อนอื่นเลย ฉัน... มาเกีย รี ม นักเรี ยนใหม่ของสถาบันเทคนิคอนาไฮม์ ตอนนี ้อยูร่ ะหว่างทางไปโรงเรี ยนวัน แรก พวกที่บ้านของฉันมาหย่อนฉันลงตรงหน้ าทางเข้ าโคโลนี่แ ล้ วก็ปล่อยให้ ลากกระเป๋ าสามใบของฉันมาเอง

จนถึงปลายสุ ดอีกด้ านของโคโลนี่ ...คิดดูสิคนเดียวตัง้ 3 ใบเชียวนะ เอาล่ะเรื่ องนัช่้ างมันไปก่อน มาถึงตลกร้ ายเรื่ องแรกที่ทาฉันหน้ าแตกยับกัน ก็ใครจะไปรู้เล่าว่าอาคารขนาดใหญ่ที่ดยู งั ไงมันก็ตกึ ที่นา่ จะเป็ นโรงเรี ยนที่ติดโลโก้ พะยี่ห้ออนาไฮม์ตวั เ บ้ อ เริ่ มนัน... ้ ไม่ใช่โรงเรี ยน! ...เป็ นเพียงแค่ออฟฟิ ศส่วนหน้ าเท่านัน้

ส่วนตัวโรงเรี ยนที่แท้ จริ งนันเจ้ ้ าหน้ าที่บอกว่าต้ อง นัง่ รถไฟที่อยูต่ รงสถานีเฉพาะของออฟฟิ ศส่วนหน้ าเข้ าไ ปอีก ซึง่ นันเป็ ้ นทางเดียวที่จะเข้ าออกจากโรงเรี ยนได้ ...ช่างโก้ หรูและลึกลับโดยไร้ ความจาเป็ นเสียจริ ง

ดูจากสีหน้ าแล้ วก็คงมีนกั เรี ยนอีกหลายคนคิดเหมือนกัน ฉันกลันใจแบกกระเป๋ ้ าขึ ้นบ่าแล้ วลากอีกสองใบตรงไปยัง สถานีรถไฟที่มีรถมาจอดเทียบท่าอยูแ่ ล้ ว หัวรถจักรสีแดงสดจอดอยูต่ รงชานชาลาซึง่ เนืองแน่นไปด้ วยนักเรี ยนและเหล่าผู้ปกครองที่มายืนรอส่งลูก เห็นคนขายตัว๋ เล่าว่านี่จะเป็ นส่วนสุดท้ ายที่ไม่อนุญ าตให้ ใครอื่นที่ไม่เกี่ยวข้ องกับอนาไฮม์เข้ าไป ไม่เว้ น แม้ แต่กองทัพสหพันธ์ โลกหรื อแม้ กระทัง่ หน่วยพิ เศษอย่างลอนโดเบลก็ตาม ...จะลึกลับไปถึงไหนกัน คิดไปพลางก็เดินสวนกับครอบครัวหนึง่ ที่มาส่งลูกสาวกั นทังบ้ ้ าน ช่างต่างกับตัวฉันสิ ้นดี

ฉันลากกระเป๋ าติดล้ อหนักๆไปตามชานชาลา ฉันเห็นว่ารถไฟตู้แรกๆ มีนกั เรี ยนนัง่ เต็มไปหมดแล้ ว บางคน ยื่นหน้ าออกมาทางหน้ าต่างคุยกับครอบครัว บ้ างก็กาลังแย่งที่นงั่ กัน

เอาล่ะก้ าวแรกของฉัน กาลังจะเริ่ มแล้ ว... [สนทนากับคนที่มาส่ง*] เสียงนกหวีดดังขึ ้นเป็ นสัญญาณว่ารถไฟกาลังจะออกแล้ ว [เลือกนัง่ ในห้ องที่มีเด็กผู้หญิงใส่หฟู ั งรูปปี กนกนั่ งอยู่*] [เลือกนัง่ ในห้ องที่มีรุ่นพี่ผ้ หู ญิงผมสีทองนัง่ อยู่*] [เลือกนัง่ ในห้ องที่มีเด็กผู้หญิงผมยาวใส่แว่นนัง่ อยู ่​่ *] [เลือกนัง่ ในห้ องที่มีเด็กหนุม่ ผมทองตาสีแดงนัง่ อยู่*] [เลือกนัง่ ในห้ องที่มีฝาแฝดผู้หญิงสองคนนัง่ อยู่*] [นัง่ ในห้ องที่วา่ งอยู่ A*] [นัง่ ในห้ องที่วา่ งอยู่ B*] [ไม่ขึ ้นไป กับรถไฟ] * แต่ละห้ องนัง่ ได้ สงู สุด 4 คน ระบบการโหวต ภาคนี ้จะเปิ ดให้ โหวต 2 ครัง้ ตอนกลางภาคและท้ ายภาค โดยผู้เล่น sub GM และ GM ทุกคนจะมีคะแนน โหวตเท่ากัน - สามารถเลือกโหวตได้ 10 อันดับ - คะแนนโหวตจะสามารถเป็ น exp อัพเลเวลตัวละครของคุณ และใช้ จดั ลาดับการดราฟหุน่ ในภาคต่อไป ระบบสกิล การเรี ยกใช้ งานสกิลในเทิร์นฟิ คสามารถทาได้ โดนแนบไปกั บช๊ อยท์ที่เลือก (การใช้ สกิลบ่อยเกินไปอาจส่งผลอย่างคาดไม่ถงึ โปรดระวัง) เช่น [เลือกนัง่ ในห้ องที่มีชายใส่ชุดหมีสฟี ้ านัง่ อยู่*] [นางฟ้ า] เป็ นต้ น หากสกิลนันเป็ ้ นผลลบของสถานการณ์นนๆ ั ้ ให้ บงั คับแนบมิเช่นนันจะเจอปรั ้ บโทษ เช่น [เข้ าไปช่วยเค้ าตีกนั ] [ไม่ส้ คู น]

Pilot rank F = ไม่สามารถขับโมบิลสูทจริ งๆได้ D = move -1 , ไม่สามารถใช้ อาวุธระยะยิงเกิน 3 ช่องได้ , ไม่สามารถติดตังอาวุ ้ ธลงใน slot ได้ C = move -1 , ไม่สามารถใช้ อาวุธระยะยิงเกิน 4 ช่องได้ B = ไม่สามารถใช้ อาวุธระยะยิงเกิน 5 ช่องได้ A=S = Hidden

โรงเรี ยนอยูท่ ี่ side 4 ตรงหน้ าดวงจันทร์

Rik-ริ คริ คคุง Turn Rikๆ..เย้ วันนี ้เปิ ดเทอมสองแล้ วสินะ ริ คริ ค ความรู้สกึ แรกของการนัง่ รถไฟมันเป็ นแบบนี ้เอง ริ คๆๆ~~~~ เย้ เราอยูป่ ี สองแล้ ว แบบนี ้ก็เป็ นรุ่นพี่แล้ ว เย้ ๆมีสาวหูปีกด้ วย โอ้ ๆๆๆ~~~ Turnๆ Rikๆ

[เลือกนัง่ ในห้ องที่มีเด็กผู้หญิงใส่หฟู ั งรูปปี กนกนั่ งอยู่*] Active : [นิวไทป์ L.1] สามารถรับรู้ปรากฏการณ์บางอย่างที่อยูเ่ หนือธรรมชาติ ได้ ริ คคุเดินขึ ้นรถไฟอย่างสนุกสนาน..นี่ก็เริ่ มเทอมใหม่ แล้ วสิ... เด็กหนุม่ ค่อยๆเดินผ่านประตูอตั โนมัติไปทันใดนัน... ้ ..เขาก็เห็นคนที่แสนคุ้นเคยเด็กหนุม่ ที่เรี ยกได้ วา่ เ ป็ น

เพื่อนสนิทของเขาเลยทีเดียว...

"โอ้ ส...สุซาคุ...." เขาทักทายเด็กหนุม่ ตรงหน้ าอย่างเป็ นกันเอง

เด็กหนุม่ ผมสีน ้าตาล ดวงตาสีเขียวอ่อน ๆ ได้ เดินถือกระเป๋ านักเรี ยนผ่านประตูอตั ิโมัติเพื่อไป ขึ ้นรถไฟ เตรี ยมไปโรงเรี ยน เพราะวันนี ้เป็ นวันเปิ ดเรี ยนแล้ ว ใจนึงก็ดีใจนะที่จะได้ เจอเพื่อน ๆ ได้ เจออะไรใหม่ ๆ แต่อีกใจนึงเขาเองก็ไม่อาจจะให้ เกิดการเปลีย่ นแปลงเล ย มันช่างเป็ นความรู้สกึ ที่สบั สนจริ ง ๆ แต่... เอาน่ะ! เราไม่สามารถล่วงรู้อนาคตได้ นี่นา เพราะงันจะความดี ้ ใจ หรื อ เสียใจนัน้ เอาไว้ เดี๋ยวค่อยไป เจอทีหลังแล้ วกัน

ในระหว่างทาง เขาก็เจอเด็กหนุม่ อีกคนที่เขารู้ จกั และเป็ นเพื่อนกัน มาตังแต่ ้ อยูป่ ี 1 ส่วนตอนเจอกันครัง้ แรกนัน้ มันช่างเป็ นความประทับใจที่เกินบรรยายจริ ง ๆ "ไง...ริ ค เป็ นไงบ้ าง?" เขาทักทานกลับไปด้ วยรอยยิ ้ม

"ฮ่าๆ...เมื่อวานโดนรุ่นพี่โรเซทเล่นซะอ่วมเลยละ " "เราก็แค่อยากสนิทกับรุ่นน้ องแท้ ๆ....." ท่าทีสนุกสนานของริ คเปลีย่ นไปอย่างรวดเร็ วก่อนจะนัง่ จับเข้ าอยูก่ บั พื ้นเป็ นเชิงน้ อยใจ...เมื่อคิดถึงเหตุ การณ์เมื่อวาน...

"เราก็แค่อยากให้ รุ่นน้ องสนุกกันแท้ ๆ...ซิกๆ" เขาได้ แต่พดู คาเดิมวนซ ้าไปมา...

สุซาคุได้ ยินที่ริคกาลังบ่นเรื่ องเมื่อวานให้ เขาฟั งอ ยูน่ นั ้ ระหว่างที่เขากาลังฟั งเขาก็เกิดแปลกใจขึ ้นมา จนอด ที่จะถามไม่ได้ "ริ ค... เมื่อวานมันยังปิ ดเทอมอยูเ่ ลยไม่ใช่เหรอ?" "แล้ วนายไปไหนถึงได้ เจอรุ่นพี่โรเซ็ตบ่นเอาอีกล่ ะ?" สุซาคุถามริ ค พลางเอามือแตะที่บา่ ของเขาเบา ๆ

"เมื่อวานแค่โผล่ไปโรงเรี ยนมานะ....แบบว่า...เค้ าอยา กเจอหน้ าเด็กใหม่อาาาาาาา......." ริ คพูดขึ ้นก่อนจะเงียบลงเล็กน้ อย....

"ว่าแต่ฉนั ไม่ผิดสินะสุซาคุ ฉันก็แค่อยากให้ รุ่นน้ องมีความสุขเท่านันเอง!!" ้ ริ คคุพดู พร้ อมกับขย่าคนตรงหน้ าไปมาอย่างกับเด็กๆ...

"น่า ๆ ใจเย็น ๆ ก่อนเถอะ..." สุซาคุปลอบริ คให้ ใจเย็น ๆ ในขณะที่เขาเองก็กาลังโดนเขย่าตัวอยูจ่ นเริ่ มมึน หัวไ ปหมด จนเริ่ มที่จะทนไม่ไหว สุซาคุจึงจาต้ องเอามือทังสองข้ ้ างของเขาจับมือของริ ค ที่กาลังเขย่าตัวเขาอยู่ ให้ หลุด จากตัวเขาเสียที "ฉันว่านายคงคิดที่จะไปทารุ่มร่ามอะไรกับรุ่นน้ อ งที่ จะมาใหม่ละ่ สิ ถึงโดนรุ่นพี่โรเซ็ตเอ็ดเอาน่ะ " สุซาคุถามริ คไปพลาง เริ่ มคิดในใจและถอนหายใจไปพลาง แต่ก็ได้ แต่ยิ ้มรับสู้เท่านัน้

"ไม่น๊าาาาาาาาาาาาาาาาา" ริ คพูดพร้ อมกับก้ มลงไปจิ ้มกับพื ้นอีกครัง้ ....

"รบกวนหน่อยนะคร้ าบ..." เซียร์ เคาะประตูสองสามทีก่อนจะโผล่หวเข้ าไปแล้ วเอ่ยป ากถามชายผมทองที่ อยูใ่ นห้ อง "เอ่อ ที่นี่คนเต็มรึยงั ครับ?" "โอ้ ว....เด็กใหม่ละฮายะๆๆๆๆ" ริ คคุเปลีย่ นท่าทีจากสลดเป็ นสดใสในทันทีก่อนจะหันไปท างเด็กหนุม่ ผมสีชมพูดที่นา่ จะเป็ นรุ่นน้ อง...

"นัง่ ตามสบายเลยๆๆๆๆ"

"โอะ เหมือนจะว่างที่นงึ สินะ" ว่าแล้ วเซียร์ ก็เดินเข้ าไปในห้ อง "รบกวนด้ วยนะคร้ าบ" ว่าแล้ วเด็กหนุม่ เจ้ าของผมสีแปลกตาก็เดินไปนัง่ ข้ างเ ด็กสาวที่นงั่ ใส่หฟู ั งอยูเ่ งียบๆ

"โอ้ ส...ว่าไงเจ้ าเด็กใหม่หน้ าใส...นายเรี ยนอยูส่ าขา อะไรละ?" ริ คถามเด็กใหม่ที่เพิ่งเดินเข้ ามาด้ วยท่าทีเป็ นมิตร. .

"ไพลอตน่ะครับ เซียร์ ปี ตาสัยครับ" เด็กชายเจ้ าของชื่อเซียร์ ตอบด้ วยหงอนเล็กๆบนหัวที่ส่ ายนับลมไปมา สุซาคุมองเด็กผู้ชายผมสีชมพูที่ชื่อ เซียร์ ที่เป็ นเด็กเข้ าใหม่มาเรี ยนในสาขาเดียวกับเขาด้ วยสาย ตาที่เป็ น มิตร

"เหรอ...เรี ยนสาขาด้ วยกับพี่เลยนะ..." "ขอแนะนาตัวนะ... พีช่ ื่อสุซาคุ... ฮายาโตะ สุซาคุ อยูช่ นปี ั ้ 2 สาขาไพล็อต" สุซาคุแนะนาตัวเองก่อนที่จะ ผายมือไปยังเพื่อนเขาที่น ่ั่​่งอยูข่ ้ าง ๆ "ส่วนคนนี ้ชื่อ อามาคุสะ ริ ค อยูป่ ี 2 เหมือนกัน แต่เรี ยนสาขา เสนาธิการ" "ถ้ ามีอะไรสงสัยก็ถามได้ เลยนะ... เซียร์ " สุซาคุตอบด้ วยน ้าเสียงเป็ นกันเองพร้ อม ๆ กับรอยยิ ้มเล็ก ๆ ที่มมุ ปากของเขา

"โอ้ วววว.... ฮายะๆดูสสิ าขาไพรอทเหมือนนายเลยนะ" ริ คคุพดู ขึ ้นอย่างตื่นเต้ น....

"แบบนี ้นายอาจจะใช้ ทา่ สปิ นในตานานที่วา่ กันว่าสืบทอด เฉพาะตาแหน่งไพรอทอันดับหนึง่ เท่านันก็ ้ ได้ นะ ...." ริ คคุพดู พร้ อมกับกอดอกใช้ ความคิดอยูน่ ิ่งๆด้ วยสีหน้ า จริ งจัง ..

"มีด้วยเหรอครับ ไอ้ ทา่ ที่เหมือนจะพูดเล่นแบบนันน่ ้ ะ!!" เซียร์ ที่ร้ ูวา่ เป็ นมุขรี บตัดมุขของริ คทันที

"อืมส์...มันก็เป็ นเรื่ องที่พดู ยากละนะ...." ริ คคุหลับตาใช้ ความคิดอย่างจริ งจังอยูค่ รู่หนึง่ "ว่ากันว่าท่านี ้เกือบจะสูญหายไปจาก AE แล้ วในปี 0089 แต่ดเู หมือนจะมีบุคคลมารื อ้ ฟื น้ มันขึ ้นมานะ..." "ฮายะ...นายมีความเห็นเรื่ องนี ้ยังไงบ้ างง" ริ คหันไปถามความเห็นของฮายะเพื่อนสนิทอย่างเคร่งเครี ยด

สุซาคุเริ่ มปวดหัวนิด ๆ เป็ นระยะ ๆ แล้ วสิ เมื่อเขาได้ ยินเรื่ องที่โม้ เกินจริ งเพื่อหลอกเด็กปี 1 ของเพื่อนเขา แถมยังชงมุขมาให้ เขาเล่นต่อด้ วย เขาหันไปทางเซียร์ ที่ดเู หมือนท่าทางกาลังพยายามตบมุข ของริ คอยู่ "เอ้ อ... เซียร์ ... หมอนี่เขาแค่ล้อเล่นน่ะ อย่าไปคิดอะไรมากเลยนะ..." เขายิ ้มบาง ๆ ให้ เด็กหนุม่ ก่อนที่จะหันหน้ าไปทางเพื่อนของเขา "นายก็พดู ล้ อเล่นมากเกินไปหน่อยนะ ริ ค... เดี๋ยวถ้ าเกิดน้ องเขาเชื่อขึ ้นมาสนิทใจจะทายังไงล่ะน ่​่ ะ?" "แล้ วก็ทา่ [ฮายะสปิ น] ของฉันมันก็ไม่ได้ เป็ นตานานขนาดนันเสี ้ ยหน่อยนี่..."

"ถึงมันจะมีเค้ าโครงเรื่ องจริ งผสมอยูบ่ ้ างก็เถอะ ..." สุซาคุพดู กับริ คด้ วยสีหน้ าที่คอ่ นข้ างลาบากใจเล็กน้ อ ย "บะ..บ้ าน่า เรื่ องพรรค์นี ้มีอยูจ่ ริ งด้ วยเรอะ!!!" เซียร์ หลุดอุทานออกมาเสียงดังด้ วยใบหน้ าอึ ้งนรกแตก "หึห.ึ ..เพราะนายไม่ร้ ูอะไรนะสิเซียร์ คงุ " ริ คหัวเราะในลาคออย่างมีชยั ...ก่อนจะยิ ้มขึ ้นที่มมุ ป าก

"ฮายาโตะคนนี ้นี่ละ ผู้สบื ทอดท่าไม้ ตายในตานานนัน่ ..." "ความสามารถพรั่นพรึงมากเลยทีเดียว....ได้ ขา่ วมาว่าไ ม่กี่วนั ก่อนเพิ่งสาเร็ จวิชาที่ทาให้ สปิ นหมีได้ ด้วยเท้ า เปล่าเลยนะ.." ริ คพุ ดู พร้ อมกับผายมือของตนไปทางเพื่อนสนิท

สุซาคุเอามือตีไปทีอ่ กของริ คเบา ๆ หนึง่ ที เหมือนกับเขากาลังตบมุขของอีกฝ่ ายอยู่ "นายก็พดู เว่อร์ เกินไปหน่อยนะริ ค... ท่าเตะสปิ นของฉันน่ะยังสปิ นหมีด้วยเท้ าเปล่าไม่ไหวหร อก..." "และที่สาคัญคือฉันไม่ชอบทาร้ ายสัตว์ด้วย ถ้ าไม่จาเป็ น..." สุซาคุเว้ นระยะพูดพลางถอนหายใจเล็ก ๆ "แต่ถ้าเป็ นตุ๊กตาหมีตวั พอประมาณล่ะก็... พอไหวนะ... ฮะฮะ" สุซาคุหวั เราะเบา ๆ ตกลงว่านี่เขาจะตบมุข หรื อจะช่วยผสมโรงกับเรื่ องเมื่อสักครู่ของริ คกันแน่เ นี่ย ?

พูดจบสุซาคุก้หนั ไปมองหน้ าเด็กหนุม่ พลางส่ายมือไปมา "หมอนี่แค่ล้อเล่นน่ะ...อย่าไปคิดอะไรมากเลยนะ.. ." เขาพูดพลางยิ ้มไปด้ วย เพื่อให้ เด็กหนุม่ นันรู ้ ้ สกึ สบายใจและไม่คิดมากกับเร ่ื ่​่ องเมื่อสักครู่ "รุ่นพี่ครับ ถ้ าผมเป็ นไพลอตอันดับหนึง่ ได้ จะสอนผมสินะครับ!!!" เซียร์ หนั ไปทางสุซาคุแล้ วพูดด้ วยแววตา เปล่งประกายและ หงอนที่สะบัดไปมาอย่างบ้ าคลัง่

สุซาคุยิ ้มตอบเด็กหนุม่ บาง ๆ

"อืม... ไม่ต้องถึงขนาดเป็ นไพล็อตอันดับหนึง่ ก็ได้ ... ขอเพียงมีใจที่คิดอยากจะปกป้องใครสักคนเท่านันก็ ้ พอแ ล้ ว..." สุซาคุลบู ผมของเด็กหนุม่ เบา ๆ "หากแต่จะต้ องการปกป้องใครสักคนแล้ วนัน... ้ บางทีแค่ใจอย่างเดียวมันอาจจะไม่พอนะ... มันต้ องมีกาลัง เป็ นส่วนประกอบด้ วย" "เพราะฉะนัน... ้ เซียร์ ... นายต้ องคอยพยายามฝึ กฝนร่างกายเอาไว้ ด้วยนะ" "เพื่อที่วา่ สักวันนายจะสามารถรับการสืบทอดท่า [ฮายะสปิ น] ต่อจากพี่ก็อาจเป็ นได้ นะ..." "จากนี ้ไปพวกเรา...มาพยายามด้ วยกันนะ..." สุซาคุถามเด็กหนุม่ ไปพลางยิ ้มบาง ๆ ไปพลางให้ กบั เด็กหนุม่ ที่อาจจะมีชะตาเป็ นไพล็อตอันดั บหนึง่ ตามที่ เด็กหนุม่ วาดฝั นไว้ ก็ได้

"พี่เชื่อนะว่านายต้ องทาได้ แน่ เซียร์ ...." ริ คเองก็ยิมเป็ นเชิงเอาใจช่วยเซียร์ อยูห่ า่ งๆราวกับแ สงสว่างค่อยๆสอดส่องมาทางด้ านหลังของเขา พร้ อมๆกับจับมือของฮายะและเซียร์ รวมถึงตัวเองมาประกบ ไว้ ด้วยกันสามคน "พยายามเข้ านะ..."

"ครับ รุ่นพี่!" เซียร์ ขานรับด้ วยแววตาและหงอนที่เปล่งประกายไม่แพ้ ออ ร่าของรุ่นพี่ทงสอง ั้

วันนี ้มาเที่ยวดวงจันทร์ กบั ครอบครัวด้ วยละ เย้ ๆ ริ คๆๆ~~~~ พี่เคยเล่าไว้ วา่ ถ้ ามาที่นี่อาจเจะเจ้ าหญิงดวงจันทร์ ก็ได้ อย่างเจอจังเลยโอ้ ๆๆๆ~~~ Turnๆ Rikๆ

UC 0086

-ดวงจัทร์

"เดินเล่นอยูแ่ ถวๆนี ้นะริ ค.ุ ..." เสียงของเด็กหนุม่ ผมสีดาอายุประมานสิบแปดปี พดู ขึ ้นกั บเด็กน้ อยริ คคุก่อนจะลูบหัวคนตรงหน้ าเบาๆๆ

Spoiler

ริ คคุพยักหน้ าอย่างยิ ้มแย้ มให้ พี่ชายของตน ก่อนจะจะเดินออกไปพร้ อมกับ'อัลโตวาเน็ต'ตุ๊กตาฮาโล่ท ่ี ่​่ ตนชื่นชอบ

"เย้ ๆ เราอยูบ่ นดวงจันทร์ แล้ ว...." "ที่นี่เองสินะที่บ้านเกิดขององค์หญิงคางุยะที่เราเค ยอ่านสมัยเด็ก...." ริ คพูดขึ ้นพร้ อมชูกระดาษที่วาดเป็ นรูปเจ้ าหญิงที่ตนใ ฝ่ ฝั นอยากเจอขึ ้นมา..

"อยากเจอจังเลยน๊ าาา...." ริ คพูดขึ ้นพร้ อมกับวิ่งไปเรื่ อย ก็นะ...ตามนิสยั เด็กทัว่ ไปๆ

จนในที่สดุ ....ก็หลง....

"ง่า...ที่นี่มนั ที่ไหนเนี ้ย...." ริ คพูดขึ ้นด้ วยเสียงสัน่ เล็กน้ อย เขาอาจจะกลัวอยูก่ ็เป็ นได้

พริ บตานันชายหนุ ้ ม่ วัยรุ่นราว5-6คนที่อยูใ่ นตรอกมืดๆก็คอ่ ยเดินมาหาเขาอย่างเช้ าๆ ใบหน้ าที่ของคนพวกนันช่ ้ างน่ากลัวเสียจริ งกับเด็กที่ อายุเพิ่งจะเจ็ดขวบ

"พวกพี่มีอะไรหรอฮะ" ริ คถามคนตรงหน้ าด้ วยแววตาใสซื่อ...

"หมอนี่มนั คุ้นหน้ าเลยวะเด็กจากบนโลกแน่ๆ...." "นัน่ สิ....แต่งตัวก็ดมู ีฐานะแบบนี ้ต้ องพอมีเงินแน่ๆ " "เอาไง...จับมันไปเรี ยกค่าไถ่เลยดีมย...." ั้ เสียงของวัยรุ่นแถวนันยื ้ นคุยกันด้ วยเสียงดังอย่างไม ่​่ เกรงใจใครก่อนที่หนึง่ ในนันจะเดิ ้ นเข้ ามาริ คคุพร้ อม ๆกับกระชากตุ๊กตาฮาโล่ออกจาแขนริ ค..

"หืม?"

แต่ทว่าเด็กหนุม่ ก็พยายามดึงมันไว้ อย่างเต็มที่...

"อย่านะฮะ...อัลโตวาเน็ตตัวนี ้พี่ผมเป็ นคนซื ้อให้ นะ. ..." ริ คพยายามขัดขืนอย่างเต็มที่แต่แรกของเด็กก็คงจะสู้แ รงของผู้ใหญ่ไม่ไหวละนะ....

"ชิ..ไอเด็กบ้ าแบบนี ้ต้ องเจอหมัดหน่อยแล้ ว...." เด็กวัยรุ่นคนหนึง่ พูดขึ ้นพร้ อมกับง้ างหมัดไปที่ริคค ุ่ ...

ตูม!!

"จะหากินในถิ่นของฉันเนี่ย คิดลองดีใช่มย!!?" ั ้ คาเรนพุง่ มาสกายคิกให้ คนที่กาลังจะออกหมัด ก่อนจะยืน จังก้ าตะโกนขึ ้น

แต่ก่อนที่ผ้ หู ญิงตรงหน้ าจะได้ ทนั ทาอะไรกลุม่ วัยรุ่น ที่ดเู หมือนจะหยุดชะงักลง.. ควับ... ริ คกุ ็รีบจัดแขนของเด็กหญิงคนนันโดยที ้ ่เธอไม่ทนั ตั ้ งตัวก่อนจะวิ่งหนีถอยไปให้ เร็ วที่สดุ .. เขาได้ แต่วิ่งไปตรงหน้ าแบบไม่คิดชีวิตพื ้นที่โดยรอบเ ริ่ มเปลีย่ นจากตึกจานวนมากกลายเป็ นต้ นไม้ ใบหญ้ า.. ก่อนที่เด็กน้ อยริ คคุจะหยุดหลงพร้ อมกับน ้าเสียงหอบๆ. ..

แฮ่ก...แฮ่ก... "มาถึงตรงนี ้คงไม่เป็ นอะไรแล้ วมังฮะ..." ้ เขาหันไปพูดกับเด็กหญิงตรงหน้ าด้ วยใบหน้ าที่ไหลโชกไป ด้ วย เหงื่อ

"นี่นายจะลากฉันมาทาไมเนี่ย!!?" เด็กสาวบ่นออกมาอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะสะบัดมืออีกฝ่ ายออก "อย่าให้ เจอคราวหน้ าเชียวนะ..." เธอได้ แต่กดั ฟั นกรอด พลางมองย้ อนกลับไปทางที่พวกเธอจากมา

"ไม่ไหวหรอกนะฮะอีกฝ่ ายมีกนั ตังหลายคน" ้ ริ คคุพดู ออกมาทังๆที ้ ่ยงั หอบอยู่ แต่เด็กสาวตรงหน้ ากลับไม่มีทา่ ทางเช่นเขาเลยแม้ แต่น้ อย

...หรื อว่าอาจจะไหวจริ งๆ,,?

"อีกอย่างคุณก็เป็ นผู้หญิงนะฮะ...พี่ผมสอนว่าเวลามีเ หตุอนั ตรายต้ องปกป้องผู้หญิงไว้ ก่อน..." ริ คคุพดู ออกมาด้ วยแววตาใสสือ่ โดยที่ไม่ทนั ได้ นึกเลยว ่​่ าเหตุการณ์เมื่อครู่นะ...เธอเป็ นคนช่วยเขา่้ไว้ แท้ ๆ. ..

"หา?" คาเรนชักสีหน้ าใส่ เพราะดูไม่สบอารมณ์แปลกๆ กับการที่เธอเป็ นฝ่ ายช่วยเจ้ าหมอนีซ่ ะมากกว่าด้ วย ซ ้า

"หวาๆ..." ริ คเุ ริื่ มเบือนหน้ าหนีเล็กน้ อย....กับความน่ากลัวขอ งเด็กสาวตรงหน้ า...

"อ้ อ ยังไม่ได้ ขอบคุณเลยสินะฮะ..." ริ คคุพดู ขึ ้นเหมือนคิดอะไรขึ ้นมาได้ ก่อนจะก้ มหัวลงพร ่้อมๆกับตุ๊กตาฮาโล่"อัลโตวาเน็ต"

"ผมชื่ออามาคุสะ ริ คคุฮะ...เพิ่งเดินทางมาจากโลก.." "ขอบคุณคุณมากเลยนะฮะ ที่เข้ ามาช่วยผม..."

"ฉันก็แค่ไม่ชอบให้ ใครมาทาตัวระรานชาวบ้ าน ในพื ้นที่ของฉันเท่านันแหละ" ้ "คาเรน รี ฟ" เธอแนะนาตัวเองสันๆ ้ "เอ่อ......." ริ คคุพดู ขึ ้นมาก่อนจะนิ่งเงียบไปเล็กน้ อยเหมือนกับไม ่​่ กล้ าพูดอะไรบ้ างอย่างออกไป

"คุณคาเรน...ถะ..ถ้ ้าไม่รบกวนอะไร" "คะ..คือผมหลงทางนะฮะ...ช่วยพากลับไปที่หน้ าโรงแรม(x xxx) ดะ...ได้ รึเปล่า...." ในที่สดุ เขาก็กล้ าพูดมันออกไป ...ใช่...ความจริ งเขาคงจะกล้ าพูดได้ งา่ ยกว่านี ้ถ้ าคน ตรงหน้ าไม่น่ากลัวละ นะ

"อืม... ไม่ใกล้ แล้ วก็ไม่ไกลเท่าไร..." "เอางันก็ ้ ได้ ตามมา" เด็กสาวครุ่นคิดอยูค่ รู่ หนึง่ ก่อนจะเดินนาไป

"เย้ .....ขอบคุณคุณคาเรนมากๆเลยฮะ...." ริ คร้ องขึ ้นอย่างดีใจ...อย่างน้ อยเดกสาวตรงหน้ าก็ดจู ะใจดีกว่าที่เขาคิดไว้ ละนะ

"คุณคาเรนนี่ใจดีจริ งๆนะฮะ...." ริ คพูดขึ ้นพร้ อมกับยิ ้มอย่างไร้ เดียวสาไปหาเธอ...

"ชมไปก็เท่านันแหละ..." ้ คาเรนไม่ได้ หนั กลับมามองอีกฝ่ าย เพือ่ ซ่อนหน้ าแดงอ่อนๆจากความดีใจ ที่ถกู ชม ไว้

"เฮ้ อ...พรุ่งนี ้ก็ต้องกลับแล้ วสิ...." เด็กหนุม่ ถอนหายใจอย่างเสียดาย....คิดว่าจะได้ เวลาว่ างแล้ วเชียวนะ...

"คุณคาเรนฮะแบบบนี ้ผมจะไปพบองค์หญิงคางุยะยังไงดี... " "อยากเจอจังเลย พี่เคยบอกว่าถ้ ามาดวงจันทร์ แล้ วไม่เจอองค์หญิงก็ถือว ่​่ายังมาไม่ถึงดวงจันทร์ เลยนะ ฮะ" ริ คคุพดู กับหญิงสาวตรงหน้ าด้ วยสีหน้ าจริ งจัง..และบริ สุทธิ์

"มันมีด้วยเหรอ..." คาเรนเอ่ยขึ ้นอย่างไม่แน่ใจ

"ต้ องมีสฮิ ะ...!!" ริ คพูดพร้ อมกับค้ นของในกระเป๋ าตัวเองอยูค่ รู่หนึ่งก่ อนจะหยิบหนังสือเล่มหนึง่ ขึ ้นมายื่นให้ คาเรนช้ าๆ

Spoiler

เขาไปมองไปที่คนข้ างหน้ าด้ วยสีหน้ ามัน่ ใจ "นี่ไงฮะ.......เอ....รู้สกึ ตอนแรกองค์หญิงเขาจะเกิด มาจากบ้ องไผ่บนโลกด้ วยฝี มือของช่างตัดไม้ นามกินโท กิน ะฮะ" "สักพักเกิดการปฏิรูปการปกครองในสมัยเมยฺ์จิทาให้ องค ่์ หญิงต้ องระเห็จระเหออกมาจากโลกด้ วยยาน ส่วนตัวที่ชื่ ออาร์ คแองเจิล" "รู้สกึ จะมีการประทะกันของวัลคิลลีอ่ ยูห่ ลายครัง้ ในท ่ี ่​่ สดุ องค์หญิงก็ได้ พบรักก็ไพรอทที่มาช่วยชีวิตเธอ ไ่้ว ่้แล้ วก็มาปั กรากฐานใช้ ชีวิตอยูบ่ นดวงจันทร์ ในที่สดุ น ะฮะ" "เป็ นตานานมีชีวิตของพื ้นโลกเลยนะฮะ...พี่ผมเขาเล่าไ ว้ แบบนัน..." ้

ริ คค่อยๆเล่าเรื่ องที่ตวั เองรู้มาอย่างสนุกสนานให้ คา เรนฟั ง...ใช่เรื่ องที่ชายชอบเล่าให้ เขาฟั งตังแต่ ้ เด็ กๆ,,,

"น่าประทับใจสุดๆเลย...."

"เอาเป็ นว่า... ฉันไม่เคยได้ ยินอะไรพิลกึ ๆแบบนันน่ ้ ะนะ" คาเรนไม่ร้ ูจะตอบยังไงเหมือนกันกับสถานการณ์ แบบนี ้

"งะ....งันเหรอฮะ....." ้ "นัน่ สินะ่ ฮะ....เรื่ องแบบนี ้คงไม่อยูจ่ ริ งงันสิ ้ นะ. ...."

ริ คคุได้ แต่จบั เข่าอยูใ่ นมุมมืดพร้ อมกับเอานิ ้วจิ ้มพ ่ื ่้นไปมาอย่างผิดหวัง ... "นัน่ สินะ่ ฮะ...องค์หญิงในตานานอย่างนันคงไมมี ้ จริ งส ่ิ นะ...." เขาพูดด้ วยน ้าเสียงผิดหวังเบาๆ

"เอ่อ..." "ถ้ ามันไม่มีจริ ง ก็ให้ ใครสักคนเป็ นสิ อย่างถ้ าในความคิดของฉันนะ น้ องสาวของฉันก็เป็ นเจ้ าหญิงใน ตานานละ" คาเรนไม่อยากให้ เด็กหนุม่ ผิดหวัง เลยพยายามปลอบใจโดยให้ อีกฝ่ ายนึกหาตัวแทนขึ ้นมาซะ

"เอ๋...คุณคาเรนมีน้องสาวด้ วยหรอฮะ?..." เด็กหนุม่ มองไปที่คนตรงหน้ าอย่าสนใจโดยที่ทิ ้งท่าทีผ ่ิ ดหวังเมื่อครู่ไปอย่างรวดเร็ ว..... "ผมเองก็มีพี่ชายเหมือนกันนะฮะ...ใจดีมากๆเลย" ริ คคุยิ ้มอย่างไร้ เดียงสา เมื่อไหร่ที่เขาคิดถึงพี่ชายขึ ้นมาเป็ นต้ องอดยิ ้มไม่ ได้ จริ งๆ...

"คุณคาเรนเองก็ต้องรักน้ องมากๆแน่ๆเลยถึงขนาดยกให้ เธ อเป็ นองค์หญิงในตานานเลย" เขาเอ่ยขึ ้นพร้ อมกับยิ ้มให้ กบั คาเรน...เธอคนนี ้มีควา มเป็ นพี่อยูเ่ ต็มเปี่ ยมเลยสินะ

"ก็เพราะเธอน่ารักที่สดุ ในโลกนี ้น่ะสิ!" เด็กสาวกล่าวออกมาเสียงดัง พลางเชิดอกขึ ้นด้ วยท่าทางภูมิใจมาก

"โอ้ ........." เขามองไปที่คิดตรงหน้ าด้ วยแววตาทึง่ ๆ... ก่อนจะยิ ้มพร้ อมขาออกมาเล็กน้ อยในท่าทีเป็ นเด็กๆของค นตรงหน้ า..

"คุณคาเรนเองก็มีคาแรคเตอร์ แบบนี ้เหมือนกันสินะฮะ... ."

"ฉันก็เป็ นของฉันอย่างนี ้อยูแ่ ล้ ว"

"นัน่ สินะฮะ....." ริ คคุพดู อย่างยิ ้มๆ.....ตอนนี ้เขาเริ มเห็นโรงแรมที่ว ่​่ าชัดเจนขึ ้นเรื่ อยๆแล้ วสิ

ทันใดนันร่ ้ างบางๆของเด็กหนุม่ อายุประมาน18 ผมสีดาสนิทก็มองมาจากที่ไกลๆ.....ด้ วยใบหน้ ายิ ้มๆ...

"อ่า พี่ผมนี่นา งันผมไปก่ ้ อนนะฮะคุณคาเรน" ริ คคุหนั ไปพูดกับคาเรนเล็กน้ อยก่อนจะวิ่งไปหาคนตรงหน ่้าอย่างรวดเร็ ว ... แต่ระหว่างนันกลางทางเด็ ้ กน้ อยก็หยุดการเคลือ่ นไหวลง ก่อนจะกันมาที่เธออีกครัง้

"ขอบคุณมากเลยนะฮะ คุณคาเรน" ริ คพูดพลางโบกมือให้ เธอไปมา... "ส่วนเรื่ องที่คณ ุ คาเรนบอกว่าให้ ใครสักคนเป็ นองค์หญิ งละก็ ..." "สาหรับผมคุณคาเรนคงเป็ นองค์หญิงประจาดวงจันทร์ นี ้เป ่็ นแน่ฮะ....แล้ วเจอกันใหม่นะฮะ...." ริ คคุพดู กับคนหน้ าอย่างยิ ้มๆพร้ อมๆกับตะโกนก้ องไปทั่ วบริ เวณ....เขาเจอแล้ วสินะ องค์หญิง 'คางุยะ คา เรน' ในตานาน....

"..."

"พูดบ้ าอะไรยะ!! เจ้ าลูกหมาลงทางนี่!! เงียบไปเลย!!" คาเรนแหวออกมาเสียงดัง ก่อนจะหันหลังวิ่งกลับไป ยังบ้ านของเธอ

Rik-ริ คริ คคุง Turn Rikๆ..เย้ ริ คคุงเป็ นธานนักเรี ยนละ ประธานๆ ริ คริ ค ความรู้สกึ แรกคือเหนื่อยมากเลย เหนื่อยสุดๆ ริ คๆไม่อยากเป็ นประธานแย้ ว แงๆ ริ คๆๆ~~~~ เย้ ๆ แต่ในที่สดุ ประธานริ คก็ผา่ นเรื่ องเหนื่อยๆมาได้ แล้ ว แอ้ ๆ เย้ ๆ โอ้ ๆๆๆ~~~ Turnๆ Rikๆ

@ บทรถไฟ Spoiler ครื น.... ทันทีที่รถไฟลอดพ้ นอุโมงยาวๆออกมา สิง่ ที่ประจักรอยูต่ รงหน้ าพวกเขานันแทบเป็ ้ นสิง่ ที่ไ ม่อยากเชื่อ สายตา

"ป่ า!?" "ในโคโลนี่อย่างนี ้เนี่ยนะ" สาหรับชาวโลกอาจจะไม่ใช่สงิ่ แปลกใหม่แต่อย่างใด แต่สาหรับสเปซนอยด์แต่กาเนิดโดยเฉพาะหลายๆคน ที่ยงั ไม ่​่ เคยลงไปที่โลกแล้ ว ณ ตอนนี ้พวกเขาได้ เห็นต้ นไม้ มากกว่าที่เคยเห็นทังชี ้ วิ ตที่ผา่ นมารวมกันเสีย อีก [สนทนาบนรถไฟ*]

"ว้ าววววว !!" สุซาคุอุทานออกมาอย่างไม่ร้ ูตวั ว่าตอนนี ้ตัวเขานันต ้ าโต กับอ้ าปากยิ ้มจนหุบไม่ลงเลยทีเดียว เมื่อเขาได้ เห็นป่ าอันกว้ างใหญ่และเขียวชอุ่มแบบนี ้ท ่ี ่​่ โคโลนี่ "สวยจริ ง ๆ" เขากล่าวชมสถานที่จากใจจริ งเพราะตัวเขาไม่คดิ ว่านอกจ ากที่โลกแล้ ว ที่โคโลนี่นนจะมี ั ้ ป่าอุดมสมบูรณ์ แบบนี ้ด้ วย บางทีอาจจะเป็ นเพราะเขาเพิ่งจะมาโคโลนี่เป็ นครัง้ แรก ก็ได้ ละ่ มัง? ้ เขาเก็บความตื่นตาตื่นใจนี ้ไว้ คนเดียวไม่ได้ จริ ง ๆ จนเขาต้ องกวักมือเรี ยกเพื่อนที่นงั่ ข้ าง ๆ เขามาดูวิว ทิวทัศน์ด้วย "ริ ค...ดูส.ิ .. ป่ าล่ะ... ดูเหมือนมันจะสวยงามกว่าตอนที่พวกเรามาตอนปี 1 อีกนะ... นายคิดอย่างนันมั ้ ย?" ้

"โอ้ ว สมเป็ นฮายะจริ งๆ...." "นัน่ สิน้า...พอเห็นวิวแบบนี ้ทีไรทาให้ ฉนั อดนึกถึงสม ่ัยเด็กตอนที่เพิ่งมาถึงที่นี่ครัง้ แรกไม่ได้ เลยละ... " ริ คพูดขึ ้นพร้ อมกับหันไปมองภาพทิวทัศน์ตรงหน้ าตามที่ ฮายะโตะเพื่อนสนิทว่าไว้

"หืม...?" สุซาคุอุทานพลางเหลือบตาหันไปมองอีกฝ่ ายเพราะประโยคค ่าพูดเมื่อสักครู่นี ้ "ริ ค...นายเคยมาที่โคโลนี่แห่งนี ้เมื่อสมัยตอนเด ่็ กด้ วยเหรอ?"

ริ คยุ กั ไหล่ขึ ้นเล็กน้ อยเป็ นเชิงตอบ "ก็นะ....แบบว่าสมัยเด็กชันชอบตามพี ้ ่ไปเที่ยวที่โน่ น ที่นี่บอ่ ยๆนะ...."

"เห... ดีจงั นะ..." สุซาคุลากเสียงยาวอย่างแปลกใจ ในใจก็นกึ ประหลาดใจไม่ได้ "ตอนเด็ก ๆ นายได้ เดินทางไปโน้ น ไปนี่บอ่ ยงันเหรอ?" ้ "เคยไปที่ไหนมาบ้ างล่ะ?... พอจะยังจาได้ บ้างมัย?" ้ "ฮะๆ...." ริ คหัวเราะเล็กน้ อยแต่ถึงกระนัน...ใบหน้ ้ าของเขาดูแต กต่างจากปกติเล็กน้ อย "ก็นะ....มันก็หลายที่มากๆเลยละ..."

"แต่มนั ก็เป็ นเรื่ องสมัยเด็กละนะ พอฉัน9ขวบก็แทบจะไมไ่​่ ด้ออกไปไหนแล้ วละ...ต้ องคอยช่วย งาน ครอบครัวนะ"

"เหรอ... ครอบครัว..." สุซาคุพดู ด้ วยน ้าเสียงราวกับโหยหาก่อนที่จะเงียบไปคร ู่ ่​่ หนึง่ "ดีจงั นะ..." พูดจบเขาก็หนั ไปมองดูวิวภูเขาและป่ าไม้ ตอ่ อีกครัง้ Spoiler "ไม่หรอก...บางครัง้ มันก็ไม่สบายอย่างที่คิดหรอกนะ.. ." ริ คพูดอย่างยิ ้มๆพร้ อมกับหันไปมองวิวส่วนของตน บ้ าง

ในระหว่างที่คยุ กันอยูน่ นั ้ สุซาคุก็เหลือบไปมองเด็กผู้หญิงด้ านฝั่ งตรงข้ ามที่นั ่​่ งรถไฟมาพร้ อม ๆ กับพวก เขา

ในตอนนันเขาเองก็ ้ ร้ ูสกึ แปลกใจนิด ๆ เมื่อเห็นเธอกาลังนัง่ มองชมวิวภายนอกอยูค่ นเดียวโดยไ ม่ได้ พดู อะไร เลยแม้ สกั คา

(เอ... หรื อพวกเราจะคุยกันเสียงดังมากเกินไปจนรบกวนหรื อเปล่ านะ?) ความคิดนี ้ทาให้ สซุ าคุต้องเอ่ยปาก ถามออกไป "ขอโทษนะครับ... เอ่อ... พวกผมคุยกันเสียงดังจนทาให้ คณ ุ รู้สกึ ไม่ดีหรื อเปล่าค รับ? ผมเห็นคุณนัง่ เงียบ ๆ มาตังนานแล้ ้ ว..." "เอ๊ ะ?!!" หญิงสาวกล่าวพร้ อมกับสะดุ้งตกใจ "ม...มีอะไรเหรอคะ?" "ฮาย๊ าาาาาา ดูนนั่ สิ ปี กละปี ก...." ริ คคุหนั ไปมองเด็กสาวตรงหน้ าอย่างตะลึงกับหูรูปปี กขอ งเธอก่อนจะหัน ไป "กรี๊ ดดดดดดดด" หญิงสาวร้ องเสียงหลงอย่างตกใจ "ขอโทษค่ะๆๆๆๆๆๆๆๆ" เด็กสาวกล่าวเสียงสัน่ ๆ "อาเร๊ ะ?" ริ คมองไปที่เด็กสาวตรงหน้ าแบบงงๆ "ขอโทษค่ะๆๆๆๆๆ" เด็กสาวยังคงกล่าวเสียงสัน่ ๆต่อไป สุซาคุมองเด็กสาวอย่างแปลกใจกับพฤติกรรมของเธอ "เป็ นอะไรไปครับ..? คุณไม่ต้องขอโทษกล่าวขอโทษขนาดนันก็ ้ ได้ ครับ" "ก็คณ ุ ยังไม่ได้ ทาอะไรผิดเลยนี่ครับ... ใจเย็น ๆ ครับ"

สุซาคุพยายามพูดปลอบเด็กสาว "อะ... ค่ะๆๆๆ" เด็กสาวพยักหน้ ารับ แต่เสียงก็ยงั คงสัน่ ๆเหมือนกับคนที่เจอเรื่ องน่ากลัว อยู่ "ไม่ต้องกลัวนะครับ ใจเย็น ๆ สูดลมหายใจเข้ าลึก ๆ แล้ วค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมานะครับ " "มันจะช่วยให้ เราสงบใจลงได้ ครับ... ลองทาตามดูครับ" สุซาคุแนะนาวิธีเพื่อให้ เด็กสาวสงบใจลง หลังจากที่เด็กสาวได้ รับคาแนะนาก็เริ่ มทาตามทันที...

"อา...ขอบคุณค่ะ รู้สกึ ดีขึ ้นมากเลยค่ะ" เด็กสาวตอบกลับไปด้ วยรอยยิ ้มเล็กๆ สุซาคุได้ ยินแบบนัน้ ตัวเขาก็คอ่ ยโล่งใจหน่อย "ดีแล้ วครับ...ค่อย ๆ ผ่อนคลายลงช้ า ๆ แบบนันแหละครั ้ บ ดีแล้ ว..." สุซาคุกล่าวพร้ อมรอยยิ ้มบาง ๆ

"เออ ขอโทษนะครับ... คือ..........." สุซาคุเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่เขาก็เงียบไปพลางหั นหน้ าไปทาง อื่นเหมือนไม่อยากถามเด็กสาว "เอ่อ... มีอะไรหรื อเปล่าคะ?" เด็กสาวกล่าวถามพร้ อมกับเอียงคออย่างสงสัย "เอ่อ...เปล่าหรอกครับ..." สุซาคุกล่าวตอบปฏิเสธไปพลางลูบผมตัวเองไปพลางก่อนที่ จะหันไปทางเด็กสาว ตาสีฟ้าอีกครัง้ "อ่า... ไหน ๆ พวกเราก็ได้ มาร่วมรถไฟห้ องเดียวกันแล้ ว ผมขอแนะนาตัวเองก่อนนะครับ" "ผม ฮายาโตะ สุซาคุ ชันปี ้ 2 สาขาไพล็อต ส่วนคนนี ้ อามาคุสะ ริ คุ ชันปี ้ 2 เช่นเดียวกัน สาขาเสนาธิการ" จากนันสุ ้ ซาคุจึงค่อยหันไปแนะนาเด็กใหม่ที่พวกเขาเอง ก็เพิ่งจะรู้จกั "ส่วนเด็กคนนี ้ชื่อ เซียร์ ปิ ตาสัยครับ อยูช่ นปี ั ้ 1 สาขาไพล็อต" "เอ... แล้ วไม่ทราบว่าคุณชื่อ......" สุซาคุแนะนาตัวเองและพวกเขาเสร็ จแล้ วจึงค่อยสอบถามชื ่​่ อเด็กสาว "ยูโฟเรี ยค่ะ..." "ยูโฟเรี ย เอสทิด อิกเนียส เรี ยกสันๆว่ ้ ายูฟี่ก็ได้ คะ่ ..."

"ครับ... ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั นะครับคุณยูโฟเรี ย... ถ้ าอย่างนันเรี ้ ยกผมว่าสุซาคุก็ได้ นะครับ..." สุซาคุกล่าวตอบรับด้ วยรอยยิ ้ม ก่อนที่สายตาของเขาจะหันไปมองเพือ่ นของเขาที่นงั่ จิ ้ มพื ้นเล่นอยู่ "เฮ้ ริ ค... นายเองก็มาทาความรู้จกั กับคุณยูโฟเรียหน่อยสิ"

ริ คคุที่แทบไม่ได้ ยินคาพูดของเพื่อนสนิทเลยแม้ สกั นิด กาลังค่อยๆฉีกกระดาษไปมา "ใช่ซี ้... ผมมันริ ค ๆ นี่... ไปไหนมาไหนก็มีแต่คนกลัว" "ใครจะไปใจดีเหมือนายละฮษยะโตะ...ซิกๆ" "อะ...เอ่อ..." เด็กสาวพยายามเอยปากขึ ้นอย่างกล้ าๆกลัวๆ "ป...เป็ นอะไรรึเปล่าคะ?" ริ คหันไปมองเด็กสาวตรงหน้ าด้ วยใบหน้ าที่มีน ้าตาริ นออ กมาเล็กน้ อย ก่อนจะค่อยๆเปลีย่ นจากสีหน้ า เศร้ าๆเป็ นยิ ้มออกมาเล็ก น้ อย "มะ...ไม่กลัวริ คๆแล้ วเหรอ...?"

"อ่า...ค่ะ..." หญิงสาวตอบกลัไปทัง้ ๆ ที่ยงั กล้ า ๆ กลัว ๆ อยู่ "ยะ....เย้ ๆ......ยูฟี่จงั ไม่กลัวริ คๆแล้ ว"ริ คเร ่ิ ่​่ มเ ปลีย่ นจากสีหน้ าที่ยิ ้มออกมาเล็กน้ อยเป็ ยยิ ้มร่าอย่า งรวด เร็ ว ก่อนจะกระโดดโหยงๆไปมาทังๆที ้ ่ยงั อยูใ่ นรถไฟ จนกระทัง่ โป๊ ก!! หัวกระแทกเพดานรถไฟอย่างจัง..... "แอ๊ ฟ....!." "เอ่อ..."เป็ นอะไรมากรึเปล่าคะ?" "ริ คเป็ นอะไรหรื อเปล่าน่ะ...?" สุซาคุรีบผละจากที่นงั่ มุ่งตรงไปยังเพื่อนของเขาที่กาลังเจ็บหัวอยู่ "ให้ ตายสิน้า... นายนี่เหมือนเด็กจริ ง ๆเลย..." สุซาคุมองริ คด้ วยสายตาที่อ่อนโยนและรอยยิ ้มบาง ๆ "อือ.........." ริ คค่อยๆเอามือของตัวเองรูปหัวเบาๆเพื่อลดอาการเจ็บป วด "เอ้ า...ลุกขึ ้นมานัง่ ที่ดี ๆ สิ..." สุซาคุคอ่ ย ๆ ฉุดให้ ริคกลับมานัง่ ที่ตามเดิมก่อนที่จะหันไปหาเด็กส าวผมสีฟ้า อีกครัง้ "ไม่ต้องกลัวนะครับ... หมอนี่ก็เป็ นแบบนี ้แหละ อาจจะต๊ อง ๆ ไปหน่อยแต่ก็เป็ นคนดีมากคนนึงเลยทีเดียว ..." "อ่า...ค่ะ..." เด็กสาวยิ ้มพร้ อมกับพยักหน้ ารับ

"แล้ ว...ยูฟี่จงั เรี ยนอยูส่ าขาอะไรเหรอ?..." ริ คพูดขึ ้นทังๆที ้ ่ยงั เอามือกุมหัวอยู่ "อ่า... Operator ปี 2 ค่ะ" "หวะ...หวา" ริ คพูดด้ วยน ้าเสียงตกใจราวกับโดนฟ้าผ่า "มะ...ไม่จริ งน่า!" ริ คพูดพร้ อมกับเอนหน้ าไปติดกระจกรถไฟ "นับว่าเป็ นความผิดของริ คๆ คนนี ้จริ ง ๆที่ไม่สามารถจาชื่อนักเรี ยนของที่นี่ได้ โดยเฉพาะเด็ กสาวอย่างเธอ" "อะ...เอ่อ..." "มีอะไรผิดแปลกเหรอคะ?" เด็กสาวเอียงคอถามอย่างสงสัย "มะ...ไม่มีอะไรผิดแปลกหรอกยูฟี่จงั " ริ คหันไปมองคนตรงหน้ าอย่างยิ ้มๆ "ที่มนั ผิดแปลกคงจะเป็ นทางนี ้มากกว่าที่ไม่สามาร ถจาช ่ื ่​่ อเธอได้ ...." ริ คพูดพลางหันไปทางเพื่อนสนิท "ฮายะ... ฉันนี่ยงั ฝึ กมาไม่พอสินะ" "น่าอับอายจริ งๆ.....คิดแล้ วน ้าตาจะไหล..." สุซาคุจาต้ องสะกิดริ คที่อยูข่ ้ าง ๆ เขาเสียหน่อย เมื่อได้ เห็นอาการที่ริคแสดงออกแล้ ว "เฮ้ ... ริ ค... สารวมหน่อย..." หลังจากที่เขากล่าวแล้ ว ตอนนี ้สายตาของสุซาคุเหมือนจะเริ่ มเห็นอะไรบางอย่าง "โอ๊ ะ... ใกล้ จะถึงสถานีละ่ ... งันพวกเราเองก็ ้ เตรี ยมตัวลงกันได้ แล้ วนะ"

พูดจบสุซาคุก็ลกุ ขึ ้นพร้ อม ๆ กับหันหน้ าไปทางเด็กสาวและกล่าวพร้ อมรอยยิ ้มว่า "เอ่อ...คุณยูโฟเรี ย... ตอนนี ้พวกเราก็ได้ ทาความรู้จกั กันแล้ ว งันถ้ ้ าพวกผมจะขอเป็ นเพื่อนคุณนี่... ไม่ทราบ จะได้ หรื อเปล่าครับ?" "ผมด้ วยนะ ๆ" ริ คคุก็อยากเป็ นเพื่อนกับยูฟี่จงั "ริ คคุก็อยากเป็ นเพื่อนกับยูฟี่จงั " "อ่า... ได้ สคิ ะ... ทาไมจะไม่ละ่ ?" เด็กสาวกล่าวพร้ อมกับรอยยิ ้ม "เย้ ............" ริ คคุร้องขึ ้นอย่างดีใจก่อนจะกระโดดตัวลอย..

โป๊ กกก!! "ขอบคุณครับ... คุณยูโฟเรี ย..." สุซาคุกล่าวขอบคุณเด็กสาวด้ วยรอยยิ ้มและในใจก็ร้ ูสกึ ดีใจที่ได้ เพื่อน เพิ่มขึ ้นด้ วย

@ แนะนาตัว

Spoiler

[เป็ นประธานนักเรี ยน]

"อะแฮ่ม......" ริ คคุกระแอมเสียงของตนเองเล็กน้ อย ก่อนจะชายตามองไปที่รุ่นน้ องมากหน้ าหลายตาของตน...

"สวัสดีรุ่นน้ องทุกคน ก่อนอื่นขอแนะนาตัวก่อนเลย...." "พี่ชื่อ อามาคุสะ ริ คคุ..อยูป่ ี 2 หรื อตอนนี ้ดารงตาแหน่งเป็ นประธานนักเรี ยนของสถานที่แ ห่งนี ้อยู่...." "ฝากตัวด้ วยนะเหล่ารุ่นน้ องทังหลาย..." ้ ริ คคุพดู พร้ อมกับสปิ นหมุนตัวไปมาอย่างสนุกสนาน....

"อ้ อ....ก่อนหน้ าที่น้องๆจะเอาของเข้ าไปเก็บและจับคู ่​่ เลือดบัดดี ้กัน..." "พี่จะขอแนะนาบุคคลสาคัญอีกคนของโรงเรี ยนแห่งนี ้.... ." โป๊ ะ... ริ คคุดีดนิ ้วตัวเองเป็ นเสียงสัญญาณเพื่อนเรี ยกให้ คนๆ หนึง่ โผล่ออกมา...

"ผู้ดารงตาแหน่งประธานสารวัตรนักเรี ยนคนปั จจุบนั .... " "และเป็ นอัศวินประจาตัวฉันเอง......ชื่อของเขานา มว่า "ฮายาโตะ สปิ น!"

สิ ้นเสียงของประธานนักเรี ยนเท่านัน้ เด็กหนุม่ ซ่อนซ่อนตัวอยูข่ ้ างบนก็กระโดดหมุนตัวลงมา ปลายผ้ าคลุม ปลิวโบกไสวรอบตัวตอนหมุนลงมา ช่างสวยงามมากเสียนี่กระไร ตุบ... เสียงปลายเท้ าถึงพื ้นดังขึ ้นเบา ๆ ก่อนที่เด็กหนุม่ คนนันจะค่ ้ อย ๆ ลุกขึ ้นเผยให้ เห็นชุดผ้ าคลุมอันสุด แสนจะอลังการและสว ยงามของเขาให้ เหล่ารุ่นน้ องทังหลายได้ ้ ชม

ปลายผ้ าคลุมและเครื่ องประดับชุดทังหลายเริ ้ ่ มกวัดแกว ่​่ งตามแรง เมื่อเด็กหนุม่ ยืนขึ ้น สายตาของเขาก็ จับจ้ องไปยังเหล่าเด็กใหม่ทกุ คน ก่อนที่จะเผยรอยยิ ้มที่มมุ ปากเริ่ มกล่าวด้ วยน ้าเสียง ที่เป็ นกันเองและใจดี ทันที "สวัสดีครับน้ องปี 1 ทุกท่าน..." "ผม ฮายาโตะ สุซาคุ นักเรี ยนชันปี ้ ที่ 2 สาขาไพล็อต และได้ ดารงตาแหน่งสารวัตรนักเรี ยนด้ วยในปี นี ้"

สุซาคุสะบัดผ้ าคลุมหนึง่ ครัง้ ก่อนที่จะเริ่ มพูดต่อ "ก่อนอื่นเลยก็ขอแสดงความยินดีด้วยกับน้ อง ๆ ทุกคนด้ วยที่สามารถสอบผ่านเข้ ามาเป็ นนักเรี ยนของ ที่น ่ี ่​่ ได้ ..." "พวกพี่ดีใจมาก เพราะ เท่ากับว่าโรงเรี ยนจะได้ ผลิตบุคลากรที่มีคณ ุ ภาพออกมา ได้ อีกเป็ นจานวนมาก" "ที่น.ี่ .. พวกเราอยูก่ นั อย่างพี่ อย่างน้ อง พึง่ พาอาศัยกัน ช่วยเหลือกัน ไม่ทิ ้งกัน " "หากไม่เข้ าใจ หรือมีข้อสงสัยอะไร ไม่วา่ จะเรื่องเรี ยน เรื่ องความรัก พวกพี่ ๆ สามารถเป็ นที่ปรึกษาให้ กบั พวกน้ อง ๆ ได้ เสมอ..." "และพี่หวังว่าพวกน้ องทุกคนจะมีความสุข และรู้สกึ สนุกสนานตลอดช่วงระยะเวลา 3 ปี ที่ได้ มาอยูท่ ี่นี่..." "เวลาเล่นก็เล่นให้ เต็มที่... เวลาเรี ยนก็ต้องเรี ยนให้ เต็มที่เช่ ่ นกัน... อย่าให้ ต้องมีการมานึกเสียใจทีหลัง..." "พี่จะขอกล่าว...คาสอนที่พี่ได้ ประพฤติปฏิบตั ิมา เสมอ ให้ ทกุ คนฟั งนะ...และหวังเป็ นอย่างยิ่งว่าพวกน้ อง ๆ ไม่มากก็น้อยจะรับไปปฏิบตั ิตาม..." สุซาคุสดู ลมหายใจสักครู่ ก่อนที่จะเปล่งวลาจาออกมาด้ วยเสียงที่ดงั ฟั งชัด "เชื่อมัน่ ในการกระทา... ยึดมัน่ ในคาพูดของตน.. ไม่ววู่ ามหวาดหวัน่ ต่อความกลัว... อดทนต่อความผิดหวัง ... !!" เมื่อพูดจบสุซาคุก็เงียบไปสักครู่นงึ

"เอาล่ะ จบแล้ วครับ... พวกน้ อง ๆ มีอะไรจะสอบถามพวกพี่มยครั ั ้ บ?" สุซาคุเปิ ดโอกาสให้ พวกน้ อง ๆ ที่บางคนอาจจะมีคาถามที่อยากจะถามได้ ลองสอบถามดู "หากไม่มีคาถามอะไรแล้ ว เดี๋ยวทางพวกพี่ ๆ จะพาพวกน้ องทุกคนไปยังบ้ านพัก เพื่อให้ พวกน้ อง ๆ ได้ เก็บ สัมภาระกันก่อน" เมื่อพูดจบ สุซาคุก็คอ่ ย ๆ เดินถอยหลังไป เพื่อให้ ประธานนักเรี ยนได้ กล่าวต่อ "ฮาย๊ าา...........ชุึดนี่มนั อาร๊ ายยยยยยย" "ทะ.....เท่สดุ ๆไปเลย!!" ริ คคุพงุ่ เข้ าใส่ฮายะแทบจะในทันทีก่อนจะสอดส่องไปรอบ ๆชุดของเพือ่ นสนิทอย่างสนใจ...

โดยที่ลมื รุ่นน้ องตรงหน้ าไปแล้ วซะงัน... ้

แต่สซุ าคุก็ไม่ได้ วา่ ก่อนที่เขาจะกระแอมดัง ๆ หนึง่ ครัง้ เพื่อให้ ริคนันมี ้ สติกลับมา "แฮ่ม...!!" เพราะตอนนี ้เหล่าน้ อง ๆ ทังหลายก ้ าลังมองอยูเ่ ป็ นสายตาเดียวกัน

ด้ วยเสียงกระเอมของคนตรงหน้ าทาให้ ริคคุหยุดนิ่งลงในท ่ันที ก่อนจะหันไปทางรุ่นน้ องของตนเป็ นเชิงเข้ าใจ

"เอาละ! รุ่นน้ องอย่าลืมแยกคูบ่ ดั ดี ้นะ...เสร็ จแล้ วก็ขนของไป เข้ าที่พกั ได้ เลย..." "ส่วน...พวกปี สองขึ ้นไปทุกคนหลังจากทาธุระส่วนตัวเสร ่็ จอย่าลืมมาที่ล๊อบบี ้ด้ วย...." ริ คคุพดู ขึ ้นพร้ อมๆกับหมุนตัวเอาของไปเก็บอย่างราเริ ง

@ แผนรับน้ อง

Spoiler "เพื่อการเรี ยนการสอนที่มีคณ ุ ภาพ โรงเรี ยนเราจะใช้ อตั ราส่วนครู 1 คนต่อนักเรี ยน 20 น่ะ ส่วนเรื่ องที่พกั เพื่อความกลมเกลียวแล้ วก็สะดวกต่อการทางานร่วมกันจะแ บ่งที่พกั เป็ นบ้ านให้ " ประธานนักเรี ยนเดินมาหยุดกึกเมื่อพูดถึงตรงนี ้พอดี

"ชายหนึง่ หลัง หญิงหนึง่ หลัง ดีไซน์ออกจะธรรมดาไปหน่อย แต่ข้างในล่ะหรูหราไม่น้อยเชียวนะ , สาหรับปี หนึง่ พักห้ องละ 2 คน แล้ วต้ องเป็ นบัดดี ้กันไปตลอดมองตาคนข้ างๆไว้ ให้ ดีละ่ " "เอาล่ะมีใครจะถามอะไรไหม" ปี 1 [จับคูก่ บั .....]

ตึกพักของพวกรุ่นพี่ไม่ไกลจากบ้ านพักของปี หนึง่ นัก

ปี 2 ขึ ้นไป [นัง่ คุยกันที่ลอบบี ้วางแผนรับน้ อง*] จากนันทุ ้ กคนก็แยกย้ ายกันเอาของไปเก็บที่ห้องตนเองเพ ่ื ่​่ อเตรี ยมตัวที่จะร่วมพิธีปฐมนิเทศน์เด็กใหม่

"สวัสดีครับ ปี 2 นักบิน เรเว่น กาเวนครับ" กาเวนแนะนาตัวให้ กบั ปี 2 และรุ่นพี่ที่ยืนจับกลุม่ ประชุมเรื่ องแผนรับน้ องกันอ ยู่ "อ่าวว่าไง กาเวน~!!" ริ คคุทกั คนตรงหน้ าด้ วยท่าทีสดใส.... "หน้ าตาสดใสแบบนี ้แปลว่าเพิ่งไปส่งน้ องมาละสิ... " "แหม่ ริ คซัง ล้ อเล่นอีกแล้ วนะครับ" "ผมจะไปส่งน้ องหรื อไม่ไปส่ง ก็ไม่เห็นเกี่ยวกับว่าผมจะทาหน้ าตายิ ้มแย้ มตรงไหนนี่ ครับ ?" กาเวนพยายามปิ ดบังอาการซิสค่อนแบบไม่คอ่ ยเนียน "จะว่าไปผมก็พงึ่ เคยขึ ้นปี 2 กับเขา ไม่เคยทาพวกเรื่ องรับน้ องอะไรแบบนี ้เหมือนกัน" "เรามีแผนจะทาอะไรกันมัง่ ครับเนื่ย?" "ริ ค......ชันว่ ้ าคุยงานก่อนดีมย? ั ้ เรื่ องส่วนตัวเอาไว้ คยุ ที่หลัง"โรเซ็ตเอ็ดริ คที่ดูเหมือนพยายามชวนคนอื่นคุย โดยไม่เก ่ี ่​่ ยวกับงานเท่าไหร่นกั

"ฮ่าๆ...กาเวนดูเหมือนายก็จะพูดมากกว่าทุกครัง้ นะ่ั .. ..." "รุ่นพี่โรเซทเองก็คกึ มากไปนะฮะ...หรื อว่าคึกเพราะมีผ มอยูด่ ้ วย.." "แถมต้ องรอทุกๆคนมาครบกันด้ วยนี่สิ สงสัยเราต้ องคุยเล่นไปพลางๆแล้ วละมังฮะ..." ้ ริ คพูดพร้ อมกับสปิ น เสิร์ฟชาให้ ทงสองอย่ ั้ างสบายๆ

"ริ ค กาเวน พวกนายอยูป่ ี 2....แล้ วคนอื่นไปอู้ที่ไหนกัน?" "เอ.....คนอื่นผมไม่ร้ ูอ่ารุ่นพี่ แต่ผมอยูใ่ นใจรุ่นพี่เสมอนะ" ริ คพูดพร้ อมกับหมุนตัวไปมา

"สวัสดีครับ ยอดไทรคุ้มหรื อ ยอร์ จ มาแล้ วคร้ าบ" "โอส ยอร์ จ!!!" ริ คคุตอบรับผู้มาใหม่ในทันที

"อืม....นี่นายชื่อยอร์ จซินะ คนอื่นไปไหนหมด?" โรเซ็ตยังคงเมินริ คต่อไป "เดี๋ยวคงมาครับ รุ่นพี่" ยอร์ จกล่าวพลางมองไปยังรุ่นพี่โรเซ็ต "(ท่าทางยิ ้มยาก แต่หน้ าตาผ่านเลย)" เขามองโรเซ็ตอย่างพินิจพิเคราะห์

"........." คาซุมิเดินเข้ ามาในห้ องอีกคนหนึง่

"อะ คาซุมิจงั มาแล้ วซินะ....เหลือก็อีตาฮายะ..."

"อัศวินของฉันนะไม่มาสายหรอก" ริ คพูดพลางชูมือขึ ้นเพื่อไห้ ฮายะปรากฏกาย

ฮายาโตะค่อยๆเดินเช้ ามาพร้ อมกับโค้ งหัวให้ กบั ทุกคนช้ าๆ "ขอโทษทีที่ฉนั เกือบมาสาย" "สุดยอด! มีอศั วินคูก่ ายด้ วย!" "เห็นมะ เรี ยกลมได้ ลม เรี ยกฝนได้ ฝน"

"เรี ยกฝนได้ ฝน...ถ้ าเรี ยกแล้ วมาจริ งก็ดีสนิ ะครับ "ยอร์ จหัวเราะเบาๆ

"......ปี 2ครบ.....แล้ วปี 3....เท็ตสึยะ โซจิ?" ทาไมไม่ค้ นุ ชื่อเลยนะ.....ช่างเถอะ "โซจิ? เอ๊ ะ? นัน่ เขาเป็ นนักเรี ยนปี สามหรอกเหรอครับ?" ยอร์ จนึกถึงชายผมแดงที่เจอบนรถไฟ...ไม่ใช่อาจารย์หรอ กเหรอ? "อืม..โซจิงนหรอ..." ั้ ริ คพูดพร้ อมกับใช้ ความคิดอยูค่ รู่หนึง่ "หมอนันได้ ้ ขา่ วว่าต้ องไปบุกตะลุยกวาดพวกหมีที่ภเู ขา ด้ านหลังนะ"

สุซาคุหนั หน้ าไปทางริ ค "เอ่อ...มันจะเป็ นไปได้ ยงั ไงเล่า" พร้ อมกับเอามือแตะที่อกเขาเบา ๆ "ที่โคโรนี่ ไม่นา่ จะมีหมีนะ"

"แอ๊ ฟ...." ริ คคุ อ่ ยๆพยายามหายใจก่อนจะหันไปที่เหล่าบุคคลตรงหน้ า "แล้ วสรุปว่าเราจะเอายังไงกันฮะ"

"....เอาเป็ นว่าเช็คชื่อว่าไม่มาก่อนละกัน...ถ้ ามาสา ยค่อยแก้ " "หืม...นายพูดเป็ นการเป็ นงานเป็ นด้ วย?"

"แหม ผมก็ริคนะฮะ ริ คๆก็คือริ คที่ทางานได้ " ริ คคุพดู พร้ อมกับกระโดดตัวลอย

"ชันขอถอนค ้ าพูดเมื่อกี ้...." สุซาคุสา่ ยหน้ าเบา ๆ สีหน้ าดูเหมือนหนักใจยังไงชอบกล แต่ก็ไม่ได้ พดู อะไรออกมา

"..............." คาซุมิจ้องหน้ าริ คด้ วยท่าทางแปลกๆ

"ท่าทางจะอยากทางานสินะครับ กระโดดริ กๆเลย" ยอร์ จแซวแบบติดตลก "ริ คๆกระโดดริ กๆ" "โอ้ วววว..." "สมเป็ นนายจริ งๆยอร์ จคุง ที่เข้ าใจถึงความรู้สกึ ของฉัน"

"งัน....พวกเธอคิ ้ ดยังไงกับการรับน้ องปี ที่แล้ ว? ถ้ าเกิดว่าดีเราจะได้ เอามาใช้ "

"รับน้ องปี ที่แล้ ว ... มันเกิดอะไรขึ ้นบ้ างเหรอครับ?"

"อืมส์......รู้สกึ ว่าสาขาของฉันจะให้ ไปปี นภูเขา หิมะ แถวๆไซบีเรี ยละมัง"้ ริ คพูดพลางกอดอกครุ่นคิดอย่างหนัก..

"....ชันขอความจริ ้ ง.....ไม่ใช่เรื่ องที่นายฝั นกลางว ่ันริ ค" โรเซ็ตพูดอย่างอดกลันอารมร์ ้ หงุดหงิด

"ของสาขาสือ่ สาร เห็นว่าให้ รวบรวมรายชื่อเพือ่ นที่จะติดต่อกันให้ ถึงร ่้อยคนน่ะครับ " "เพื่อให้ ทาความรู้จกั กัน" "คือเมื่อปี ที่แล้ วนัน้ สาขาไพล็อตเขาให้ ทกุ คนช่วยตามจับแมวดากันน่ะครับ " สุซาคุพดู ถึงตอนปี ที่แล้ ว ที่พวกเขาต้ องไปรับน้ องกัน "รวมกลุม่ ไล่ลา่ เหยื่อ...งันเหรอครั ้ บ?"

"ตามจับเจ้ าอาเธอร์ แมวของผมน่ะครับ" "...ดูเหมือนสาขาแพทย์ก็ต้องไปดูแลแมวที่สาขาไพลอทตา มจับกันนะคะ ชันคล้ ้ ายๆว่าอย่างนัน" ้ "สมเป็ นสาขาแพทย์ ช่างมีเมตตาเหลือเกินครับคุณคาซุมิ"

"จะว่าไป...รู้สกึ รุ่นน้ องที่อยูส่ าขาวิศวะก็ต้องสร้ างเครื่ องจับความร้ อนอะไรเนี่ยแหละ" "ให้ ไปจับแมวซินะ......"

หลังจากที่ทกุ คนลาลึกความหลังกันไปบ้ างแล้ ว โรเซ็ตก็เดินไปสะกิดริ คที่มมุ ห้ อง "นี.่ ...มาคุยให้ จบมา"

"ใช่ซี่.....ผมมันริ คๆ ซิกๆ....ประธานที่ไม่ได้ เรื่ อง.."

"ก็นายเป็ นประธานไม่ใช่รึไง.....ทาหน้ าที่หน่อยซ ่ิ " "...เป็ นประธาน ก็ทาตัวให้ สมกับที่เป็ นหน่อยสิคะ..." คาซุมิเสริ มมาอีกคน

ทันทีที่โรเซทและคาสึมิทกั คนตรงหน้ าริ คก็กระโดดตัวลอ ยขึ ้นมาในทันที "เย้ รุ่นพี่เห็นความสาคัญของผมแล้่ วสินะฮะ!!"

"คร้ าบบบ~~~~~~~~~~~~ใช่แล้ วผมเป็ นประธาน ริ คๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

ริ คค่อยๆลากกระดานใหญ่ยาวขึ ้นมา...ซึง่ มันมีแผนที่รว มถึงผังบริ เวณโรงเรี ยนแห่งนี ้อยู่ ก่อนจะค่อยๆเอาปากการ์ มาร์ คเกอร์ จิ ้มไปตามจุดต่างๆ

"นี่มนั ..." สุซาคุเห็นสิง่ ตรงหน้ าแล้ วมันทาให้ เขารู้ สกึ แปลกใจจร ่ิ ง ๆ ก่อนที่จะหันไปมองริ คเพื่อนเขา "ริ ค...นายไปเอาแผนที่โรงเรี ยนมาจากไหนน่ะ)

"หึห.ึ ...พวกนายฟั งแล้ วอย่าตกใจนะ" ริ คหัวเราะในลาคอเล็กน้ อย..

"...ไปขโมยเค้ ามาสินะคะ?" คาซุมิขดั คอขึ ้น "ง่า ผมไมไ่​่ ด้ไปขโมยของมาน๊ าาาาา..." ริ คพูดขึ ้นอย่างตกใจราวกับมีฟ้าผ่าด้ านหลัง

"คะ...แค่ไปเจอมันตังไว้ ้ แถวๆด้ านหน้ าเอง.." ริ คพูดพร้ อมกับเบี่ยงสายตาไปมา

"...แล้ วมันต่างกับการขโมยยังไงเหรอคะ?" "แล้ วขออนุญาตหรื อยังครับ?" "เป็ นประธานแท้ ๆ..." สุซาคุถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน "เอาไว้ เสร็ จแล้ ว เอาไปคืนที่ด้วยล่ะ" "ป่ านนี ้คนที่ต้องใช้ คงกาลังหาอย่างกระวนกระวายแ หงๆ" "โอว โนวววววววววววววววววว" ริ คที่ถกู คาพูดถาโถมเข้ าอย่างหนักค่อยๆลอยตัวออกไปรา วกับถูกกระสุนปื นยิงทีละนัดก็ไม่ปาน

"แผนที่นี่มนั .....ของลุงลอยร์ !!" "นายรู้มยนายท ั้ าให้ ชนต้ ั ้ องนัง่ ทาแผนที่ใหม่ทงคื ั ้ น เลยนะ!!" โรเซ็ตมองริ คด้ วยสายตาอาฆาต

เฮือก...! ริ คกลืนน ้าลายแทบจะในทันที

"แง๊ ..." ริ ครู้สกึ เสียวสันหลังวาบในทันใด

"...เอาเป็ นว่า อธิบายต่อให้ จบ แล้ วจะได้ รับๆเอาไปคืนดีกว่านะคะ" "หยุดก่อนเถอะครับรุ่นพี่" ยอร์ จเข้ าไปห้ าม "เอาเป็ นว่าตอนนี ้เรามาฟั งคาแก้ ตวั ...ไม่ใช่หละ คาอธิบายของริ คก่อนเถอะครับ" "หึ....." ''...หึ...'' ชายหนุม่ ผมสีแดงที่อยูใ่ กล้ ๆกลุม่ สนทนานัน้ ดูเหมือนจะไม่ได้ ใส่ใจกับสิง่ ที่ทกุ คนกาลังพูดอยูเ่ ล ย

"...กว่าจะมาได้ นะคะ คุณรุ่นพี่..." " โอ้ ววว โซวจิในที่สดุ นายก็มา จัดการกับหมีที่ด้านเหนือของโรงเรี ยนเรี ยบร้ อยแล้ วสิ นะ" ริ คคุทกั ขึ ้นก่อนจะเปลีย่ นท่าทีจากเศร้ าๆเป็ นร่าเริ ง

"ริ ค... รุ่นพี่โซจิเป็ นรุ่นพี่เรานะ...ระวังการพูดจานิดนึง ไปเรี ยกรุ่นพี่แบบนันได้ ้ ยงั ไง" ''...นี่นาย...พูดอะไรให้ ระวังหน่อยนะ...ชันเองก็ ้ ไม ่​่ ได้ อยากยุง่ อะไรกับพวกนายนักหรอก...'' เขาตอบ กลับไปอย่างเรี ยบๆ ''...ชันก็ ้ แค่ เดินผ่านมาแถวนี ้ก็เท่านัน...'' ้ "เพราะงันคุ ้ ณคือพวกเดียวกับเราแล้ วหละ มาเถอะครับ คุณโซจิ " "...อย่างน้ อยก็มาช่วยกันคิดเรื่ องรับน้ องด้ วยนะคะ.. ." คาซุมิพดู กับโซจิ "อย่างน้ อยคุณเองก็เป็ นรุ่นพี่นะคะ" ''...เรื่ องแบบนัน...จะให้ ้ ชนเข้ ั ้ าไปช่วย...มันจะไห วเหรอ..?''

ยอร์ จมองโซจิด้วยตาเป็ นประกาย "แข็งแกร่งขนาดล้ มหมีด้วยมือเปล่าได้ นี่ครับ" "เอาน่า...อย่าคิดมาเลยฮะรุ่นพี่โซจิ ..." ริ คพูดพร้ อมกับหมุนตัวเอาชาไปเสริ ฟ "มานัง่ ฟั งผมเล่าอะไรดีๆดีกว่าฮะ"

โรเซ็ตที่แก้ สงิ่ ที่เขียนในใบรายชื่อ เพราะว่าคนตรงหน้ ามาได้ ทนั เวลาพอดี

กร๊ อบ....เสียงปากกาหัก.... "จะเข้ าเรื่ องได้ รึยงั " "...ต่อเลยค่ะ คุณประธานริ คคุ" สุซาคุหนั หน้ าไปทางเพื่อนของเขา "ริ ค... คนที่จะเป็ นประธานน่ะ ต้ องมีความกล้ าพูด และกล้ ายอมรับในสิง่ ที่ตนเองได้ กระทาลงไปนะ... อธิบายไปอย่างลูกผู้ชายซะ" ริ คคุคอ่ ยๆแยกตัวจากโซจิก่อนจะเดินไปที่กระดานอีกครั ่้งอย่างร่าเริ ง เขาค่อยเอามาคเกอร์ ชี ้จุดต่างๆตามแผนที่อีกครัง้ "เอาละนี่คือแผนการรับน้ องของพวกเรา!!"

"นายช่วยอธิบายแผนหน่อยได้ มย?" ั้ สุซาคุถามพลางเอานิ ้วชี ้ไปตามจุดต่าง ๆ "พวกจุดต่าง ๆ นี ้มันหมายความว่ายังไงน่ะ"

"ขันแรกพวกเราจะส่ ้ งรุ่นน้ องที่จบั คูก่ บั ไปตามจุดในส ถานที่ๆระบุ" "เป็ นการเสริ มสร้ างให้ รุ่นน้ องได้ ร้ ูจกั สถานที่ตา่ งๆ ของโรงเรี ยน รวมถึงสร้ างสมัพนั ธไมตรี กบั บัดดี ้อีกด้ วย!"

"อืมๆ" กาเวนฟั งพลางพยักหน้ าตาม "เวียนฐานซินะ..." โรเซ็ตหยิบปากกาอีกด้ ามมาจดรายละเอียด "หึ...." ริ คหุ วั เราะในลาคอก่อนจะยิ ้มขึ ้นที่มมุ ปาก "แค่นนมั ั ้ นยังน้ อยไปฮะ รุ่นพี่โรเซท!!"

"ผู้ที่คมุ ฐานต่างๆก็คือพวกเราหรื อก็คือรุ่นพี่นนั่ เ อง!!"

"และเมื่อเด็กปี หนึง่ เข้ ามาถึงฐานที่พวกเราอยูน่ น. ั ้ ......." "จะเกิดการแบทเทิ ้ลขึ ้น!!!"

"......" "เห้ ะ.." "...ขอค้ านค่ะ!" คาซุมิพดู ขึ ้นแบบไม่ต้องคิด

"ผมคัดค้ าน!" "เฮ้ อ...นายเนี่ยนะ" สุซาคุถอนหายใจออกมาอีกรอบ "คิดอะไรแบบนันกั ้ นล่ะน่ะ"

"อาเร๊ ะ่ั!!!" ริ คที่ราวกับมีสาวฟ้าจานวนมากผ่าตัวเองเพราะไม่มีคนใ นห้ องเห็นด้ วยกับเขาเลย ก่อนจะค่อยๆย้ ายร่างที่ซีดเซียวกลับไปยังมุมห้ อง พร้ อมกับจิ ้มลงกับพื ้น

"...กลับมานี่ก่อนค่ะ" คาซุมิลากคอริ คคุที่กาลังจะเดินไปให้ กลับมาที่เดิม

''...นี่นาย...'' ชายหนุม่ เอ่ยเรี ยกขึ ้นมากลางคันขณะสนทนา ''...คิดว่าแผนที่วา่ จะให้ พวกเราไปคุมนันน่ ้ ะ แล้ วจะให้ เกิดการแบทเทิ ้ลขึ ้น...'' ''...นายกาลังจะบอกให้ เรา ทดสอบ รุ่นน้ อง...อย่างนันหรอ...'' ้

"คุณโซจิ...ถึงรุ่นน้ องเราจะไม่มีหมี แต่ก็มีหนุ่ ยนต์มาตัวนึงนะครับ" "แต่มนั จะเป็ นการทาเกินกว่าเหตุนะคะ" คาซุมิยงั คงคัดค้ าน ทังๆที ้ ่ยงั ดึงคอเสื ้อริ คอยู่ "บางคนเขาไม่ได้ มาที่เพื่อต่อสู้นะครับ" "ที่สาคัญ คุณคิดจะให้ สาวน้ อยอย่างคาซุมิไปแบทเทิลกับคนอื่นงั ้ นเหรอ?" "แล้ วก็ที่สาคัญ ที่นี่ไม่ใช่โรงเรี ยนสอนศิลปะการต่อสู้ด้วยนะคะ" "เรื่ องแบบนันมั ้ นไม่ใช่สงิ่ ที่อศั วินควรพึงกระทานะ. .. คิดใหม่เถอะริ ค เห็นไม่เห็นด้ วย" สุซาคุออกความคิดเห็นแบบไม่เห็นด้ วยกับสิง่ ที่ริคเสน อมา ''...เฮ้ อ...ไม่ร้ ูอะไรกันเอาซะเลยน้ า...'' ชายหนุม่ เอ่ยออกมาด้ วยท่าทางที่หงุดหงิด ''...พวกนาย ยังลืมบางอย่างไป...แบทเทิ ้ลน่ะ...มันไม่ได้ หมายถึงแ ค่การต่อโดยใช้ กาลังอย่างเดียวหรอก นะ!...'' "...จะบอกว่า พวกเราเข้ าใจผิดอย่างนันหรื ้ อคะ? คุณรุ่นพี่" "แบทเทิ่ล.....การ์ ดแบทเทิ่ล?" "การวางแผน? การแข่งขัน?" ''...สิง่ สาคัญคือ การแบทเทิ ้ลมันไม่ได้ จะเป็ นเพียงแค่การใช้ กาลังเพื่อ ทดสอบ...'' ''...แต่เป็ นการทดสอบโดยใช้ ทกั ษะของแต่ละคน...'' ''ทุกคน คงเข้ าใจที่ชนพึ ั ้ ง่ พูดไปใช่ไหม''

"เข้ าใจหละ ถ้ าเป็ นแบบนี ้ค่อยเข้ าใจง่ายหน่อย" "เยี่ยม!!!"

"แล้ วจะให้ ทายังไงล่ะคะ? ใช้ ทกั ษะที่วา่ น่ะ" "โซวจิอย่างนี ้ซิถึงจะสมเป็ นรุ่นพี่ ดีกว่าของอีตาริคเยอะเลย" "ขอฟั งตัวอย่างหน่อยครับรุ่นพี่โซจิ" ''...ขึ ้นอยูก่ บั ทักษะความสามารถของรุ่นด้ วยเช่นกัน. ..'' ''...อย่างเช่น การหลบหลีก การใช้ สติปัญญาในการแก้ ปัญหา..อาจจะเป็ นใคร 1 ในนี ้ก็ได้ ที่มีความสามารถ แบบนัน...'' ้ ''และเราจะเลือกให้ คนๆนันเป็ ้ นคนทดสอบ รุ่นน้ องแต่ละคน''

'ชันว่ ้ าในนี ้ แต่ละคนคงมีความสามารถที่แตกต่างกันออกไปแน่นอนอยูแ่ ล้ ว'' ''ถ้ า ยังไง ก็ลองพิจารณาแผนนี ้ดู...ถ้ าคิดว่ามันยังรุนแรงเกินไป สาหรับรุ่นน้ อง...ชัน้ ก็ไม่คดั ค้ านอะไร ...'' เขากล่าวสรุปแผนที่วา่ มาจนหมด

"...ถ้ า งันชั ้ นคงต้ ้ องขอผ่านการอยูค่ มุ ฐานแล้ วล่ะค่ะ เพราะชันต้ ้ องเป็ นฝ่ ายพยาบาลคอยดูแลถ้ ามีอะไร เกิดขึ ้ น" คาซุมิพดู ขึ ้นหลังจากที่เข้ าใจสิง่ ที่โซจิพดู แล้ ว "ฟั งดูก็นา่ สนใจดีนะครับ" สุซาคุเอ่ยชมความคิดของรุ่นพี่โซจิ "เอ่อ เดี ้ยวนะครับ" "แล้ วเราจะทดสอบด้ วยอะไรเหรอครับ?" กาเวนถามเพราะยังไม่เห็นภาพ "ชันก็ ้ กาลังจะบอกอยูน่ ี่ไง!!"

''...ช่วยอธิบายทีนะ คุณผู้หญิง...'' "เราจะทาการเวียนฐานให้ รุ่นน้ องแสงความวามารถของตัวเ อง!!" "สติปัญญาเราจะให้ รุ่นน้ องแก้ ปัญหาจากโจทย์ที่กาหนดใ ห้ !!" "เช่นกันการแก่หว่ งเชาว์นี่ ฮายะลองดึงดูซิ" โรเซ็ตโยนห่วงแปลกๆ2อันที่คล้ องกันอยูไ่ ปให้

"อันนี ้ที่เขาเรี ยกว่าห่วงเชาว์ปัญญาสินะครับ" สุ ซาคุรับห่วงมาพลางลองดึงดู "ห่วงแบบนี ้คงใช้ กาลังอย่างเดียวไม่ได้ ด้วย" ฮึบ ฮึบ ไม่นานนักห่วงก็หลุดออกมาได้ "นี่ครับ รุ่นพี่" สุซาคุยื่นห่วงเชาว์ปัญญาคืนให้ โรเซ็ต

"นันแหละ!! ้ กาเวนนายนึกภาพออกรึยงั ล่ะ?"

"งืม...." ริ คพูดด้ วยสีหน้ าเศร้ าน้ อนๆ.... "ตกลงไม่ส้ กู นั สินะ...." เขาพูดเป็ นเชิงเสียดาย

"นายจะให้ เด็กใหม่บาดเจ็รึไงยะ!!? "ทาแบบนันงานชั ้ นก็ ้ หนักสิคะ" คาซึมิดงึ คอเสื ้อริ คแรงขึ ้นอีก "ไม่เป็ นไรครับ ผมจะคอยช่วยคุณคาซุมิอีกแรงก็ได้ "

''...ถ้ าจะทดสอบเรื่ องร่างกาย ชันอยากให้ ้ รุ่นน้ องที่ทาการจับคูก่ นั ทดสอบกันเป็ น 2-1...'' ''แน่นอน ถ้ าทาแบบนัน้ เราจะลดระดับความอันตรายของการทดสอบไประดับหนึง่ '' ''ให้ คู่ที่ทดสอบนัน้ ทางานเป็ นทีม..แบบนันเหมาะสมกว่ ้ า..'' "...ก็ ตามนันสิ ้ นะคะ... คุณประธานมีอะไรจะเสริ มอีกรึเปล่าคะ?" คาซึมิหนั ไปถามทางริ คที่ยงั คงถูกดึงคอ เสื ้ออยู่ "ก็ได้ ...ผมยอมแบบนันก็ ้ ได้ ซิกๆ..." ริ คพูดด้ วยสีหน้ าเศร้ าหน่อยๆ

" คาสึมิ...เรื่ องฐานเธอคงไม่ต้องเข้ าร่วมนะ...เธอช่วย ดีแลเรื่ องงานพยาบาลเผื่อมีเด็กได้ รับบาดเจ็บละกัน"

"...รับทราบค่ะ"

"'งันส่ ้ วนของฐานร่างกาย......" "ฮายะ.... นายกับรุ่นพี่โชวจิชว่ ยดูฐานนี ้ได้ มย?" ั้

"ได้ สิ ถ้ าเป็ นสิง่ ที่สามารถช่วยได้ ฉันก็จะทา" ''เข้ าใจแล้ ว...ตามนันล่ ้ ะนะ...'' เขาพลางยิ ้มและพยักหน้ าหน่อยๆ "ดีมากสมเป๋ นไนท์ออฟเซเว่นของฉัน..."

"ส่วนเรื่ องทีม...". "กาเวนนายกับยอร์ จ รับหน้ าที่ละกัน..." "หวังว่านายคงไม่แอบไปตามคุมน้ องหรอกนะกาเวน"

"เข้ าใจแล้ วครับ" "ฮะๆ ไม่หรอกครับ ซูเวียเขาดูแลตัวเองได้ อยูแ่ ล้ ว" (แล้ วถึงไปจริ งๆ ก็ไม่มีทางให้ พวกนี ้รู้เด็ดขาด) Zzzzz ยอร์ จซึง่ ไม่ได้ ออกความเห็นเป็ นเวลานานนัง่ หลับไปซะแ ล้ ว โรเซ็ตปาปากกาที่หกั ไปที่หวั เข้ าอย่างจัง "อ๊ ากกกกกก!!!!" ยอร์ จสะดุ้งตื่น! "เอาละยอร์ จ นายมีหน้ าที่คมุ ฐานทีมนะ" ริ คพูดขึ ้นอีกครัง้ เมื่อเขาได้ สติ

"ยินดีทีได้ ร่วมงานกันนะครับ คุณยอร์ จ" "รับทราบครับ" ยอร์ จทาท่าตะเบ๊ ะทังๆที ้ ่เลือดยังออกหัว "ทางผมจะให้ คหู่ แู ลกกันเล่าประวัติหรื อข้ อมูลของกันแ ละกันครับ " "เพราะการทางานเป็ นทีม ต้ องเริ่ มจากการทาความรู้จกั ซึง่ กันและกันก่อน" "ฟั งดูดีนะครับ" "งันปั ้ ญญา.....คงเหลือแต่ผมกับรุ่นพี่แล้ วละฮะ. .." ริ คพูดพร้ อมกับยิ ้มให้ โรเซท

"ชัน?...." ้ โรเซ็ตหยุดมือที่จดสรุปงานอยูท่ นั ที

"ค่อยพูดจาสมกับเป็ นประธานขึ ้นมาเยอะเลยนะคะ คุณริ ค" "ส่วนคุณกาเวน... ชันจะคอยดู ้ รอบๆบริ เวณฐานอยูแ่ ล้ ว ยังไงก็อย่าให้ เห็นว่าอู้งานล่ะนะคะ" "งัน้ แยกย้ ายได้ แล้ ว เพราะเดี๋ยวรุ่นน้ องจะมากันแล้ ว" ริ คตบมือแปะๆเป็ นเชิงเรี ยกสติทกุ คน "พยายามกับงานกันด้ วยละ"

"จริ งจังก็เป็ นไม่ใช่รึไง......" "รับทราบครับผม" ยอร์ จทามือรับคาสัง่ ของริ ค "เข้ าใจล่ะ..." สุซาคุกล่าวขึ ้นพร้ อม ๆ กับตัวเขาทีค่ อ่ ย ๆ ลุกขึ ้นหลังจากประชุมเสร็ จ

''...ต้ องแบบนี ้สิ...'' โซจิที่พิงฟั งอยูน่ านก็ยืนตังตั ้ วและเตรี ยมพร้ อมสาหร ่ับการรับน้ อง ถึงนี ้จะเป็ นครัง้ แรก ที่เขาแบบนี ้ก็ตาม...

Rik-ริ คริ คคุง Turn Rikๆ..เย้ ถึงเวลารับน้ องแล้ วววววววว ริ คริ ค ได้ ทาความรู้จกั กับรุ่นน้ องที่นา่ รัก ผมละมีความสุขจริ งๆเลยริ คๆๆ~~~~ เย้ ๆ วันคืนนับต่อจากนี ้ไปต้ องสนุกสุดยอดโอเมก้ ามากแน่นอน เลย เย้ ๆ โอ้ ๆๆๆ~~ Turnๆ Rikๆ

"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก..." หญิงสาวผมยาวสลวยสีม่วง ดวงตาสีแดงใส ในตอนนี ้เธอกาลังพยายามวิ่งมาอย่างเต็มที่เพราะกลัวว ่​่ า จะไม่ทนั การกล่าวปราศัยของเหล่าวิทยากรณ์กรและอาจา รย์ทงหลาย ั้ เธอพยายามวิ่งอย่างสุดกาลังด้ วยแรงเรี่ ยวอันไม่มากนั กของเธอ จนเธอต้ องเหนื่อยหอบทันทีเมื่อมาถึงที่ หมาย "โอ๊ ย! นึกว่าจะมาไม่ทนั แล้ วนะเนี่ย...เฮ้ อ..." เธอถอนหายใจและยืนพักสักครู่ก่อนที่เธอจะรู้สกึ ถึงอะ ไร บางอย่างที่อยูไ่ ม่หา่ งจากเธอนัก ...นี่มนั ... เธอหันควับไปตามความรู้สกึ นันทั ้ นที เบื ้องหน้ าที่ไม่หา่ งจากเธอมากนัก มีหญิงสาวคนนึงกาลังนัง่ รถเข็น และเล่นกับแมวสีขาวตัว อ้ วน ๆ น่ารัก น่าหม่า อยูต่ วั นึง ...แมวเหรอ?... แต่ทาไม... ดูมนั ตัวอ้ วนจังเลยแฮะ...

ว่าแล้ วเธอก็คอ่ ย ๆ เดินตรงไปยังผู้หญิงที่กาลังเล่นอยูก่ บั แมวอ้ วนตัวนั ่้น พร้ อมเริ่ มกล่าวทักทาย "สวัสดีคะ่ ... เอ่อ..."

"อะ....เอ๋....." แอชสะดุ้งโหยงก่อนจะหันไปทางต้ นเสียง ภาพของหญิงสาวผมสีม่วงที่เหมือนเธอจะเคยเจอมาก่อนก็ป รากฏขึ ้นตรงหน้ า ...แต่ทว่าเธอกลับจาไมไ่​่ ด้ ว่าไปเคยเจ อคนๆนี ้ที่ไหน

"สะ...สวัสดีคะ่ ....มะ...มีอะไรให้ ช่วยงันเหรอค ้ ะ?" แอชถามหญิงสาวตรงหน้ าด้ วยรอยยิ ้มเชิงประหม่านิ ้วๆ พร้ อมกับประธานอาเรี ยที่เดินไปหาฮาคัวพร้ อมกับ ชูมือข ่ึ ่้น

"ปุเนี๊ยวววววว"

...เธอคนนี ้... !?!? ทันทีที่ฮาคัวเห็นใบหน้ าของหญิงสาวตรงหน้ าอย่างชัดเจ นแล้ วนัน้ เธอรู้สกึ เหมือนต้ องเคยเห็นเธอคนนี ้ที่ ไหนมาก่อนแน่ ๆ ที่ไหนสักแห่ง.. เมื่อ 3 ปี ก่อน... ที่เกาะแห่งนึง...

แลกตัวประกัน... ใช่! ถึงแม้ เวลาจะผ่านไปแล้ วถึง 3 ปี และใบหน้ าของเธอจะเปลีย่ นไปนิดหน่อยก็ตาม แต่ต้องใช่... ใช่แน่ ๆ ฮาคัวถึงกับผงะไปชัว่ ครู่ก่อนที่จะเอ่ยต่อด้ วยน ้าเสี ยงที่สนั่ ๆ "ธะ...เธอ...ทหารเนโอซีออนในตอนนัน...!?!?" ้

"เอ๋.....?" แอชรู้สตึ กในเล็กน้ อยก่อนจะเอามือมาปิ ดที่ปากไว้ คาพูดของหญิงสาวตรงหน้ าทาให้ เธอเริ่ มจะจาหญิงสาวคนนี ่้ได้ พอสมควรแล้ ว ....เธอกับคนๆนี ้เคยเจอ กันจริ งๆนัน่ ล ะ

"งะ...งันคุ ้ ณก็คือคนเมื่อตอนนัน?...." ้ แอชตอบคนตรงหน้ าไปอย่างประหม่าไม่คิดว่าจะมีคนรู้จกั เธอแล้ วซะอี กนะ แถมยังเป็ นคนที่เคยอยูก่ นั คน ละฝ่ ายด้ วย...

แบบนี ้เราควรจะทาตัวยังไงดีละนี่...

...เธอ...ตังแต่ ้ เมื่อ 3 ปี ก่อนยังไม่ตายอีกเหรอเนี่ย...?? ...ทาไม? ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ... ฮาคัวคิดเช่นนี ้ในใจ เธอกัดฟั นกรอดพลางกามือแน่น แสดงให้ เห็นถึงความคับแค้ นใจของเธอเป็ นอย่างดี แต่แล้ วมือที่กาแน่นของเธอก็คอ่ ย ๆ คลายออกอย่างช้ า ๆ ราวกับความแค้ นของนันมั ้ นได้ จางหายไปแล้ ว ...แค้ นไปแล้ วมันจะมีอะไรดีขึ ้นล่ะ...

...แค้ นไปพวกเพื่อน ๆ ที่จากไปก็ไม่พื ้นขึ ้นมาหรอก แถมบางทีอาจจะไม่ดีใจอีกด้ วย... "................."

Spoiler

เธอเงียบไปสักพักก่อนที่จะค่อย ๆ มองด้ วยแววตาที่เศร้ าลงและเอ่ยปากถามหญิงสาวข้ างหน้ า ว่า "เธอเองก็...สูญเสียพวกพ้ องไปเหมือนกันสินะ... เมื่อ 3 ปี ก่อนน่ะ..."

"คุณเองก็เหมือนกันสินะ....." แอชยิ ้มด้ วยแววตาอ่อนโยนเจือความเศร้ าไปที่หญิงสาวตร งหน้ า...

"ทุกอย่างมันจบไปแล้ วละ.....ฉันเองก็ไม่เหลืออะไรอีก แล้ ว..." "ว่าแต่....คุณเอด้ าเป็ นยังไงบ้ างละคะ?....ฉันอยากเจ อเธออีกสักครัง้ จัง..." แอชค่อยๆถามไถ่ถึงเรื่ องเพื่อนคนสาคัญอีกคนหนึง่ ของเ ธอ....ถึงแม้ วา่ จะมีปัญหาทาให้ ไม่เข้ าใจกันบ้ าง... แต ่​่ เธอคนนันก็ ้ คือเพื่อนไม่ผิดแน่...

".........................." อึก! ฮาคัวสะดุดกับคาถามนี ้ทันทีเมื่ออีกฝ่ ายกล่าวถึงชื่อ เพื่อนของเธอ "คุณ...คุณเอด้ า...เธอ..........." ".............................." เสียงของเธอสัน่ เครื อราวกับคนกาลังจะร้ องไห้ แต่ต้องพ ยายามเม้ มฝี ปากฝื นอดกลันเอาไว้ ้ "เธอ................................" "...เสียชีวิตไปแล้ วในศึกครัง้ นัน............. ้ " "...รวมไปถึง...ทุกคนในหน่วยของฉันด้ วย..." "............................." ฮาคัวก้ มหน้ าลงอย่างช้ า ๆ โดยพยายามไม่ให้ อีกฝ่ ายเห็นหน้ าของเธอในตอนนี ้ ...อย่าร้ องนะ ฮาคัว... เธอต้ องไม่ร้องสิ... เธอคิดเช่นนี ้ในใจโดยที่เจ้ าตัวเริ่ มน ้าตาคลอเบ้ านิด ๆ ก่อน

"งะ...งันเหรอค่ ้ ะ...." แอชพูดด้ วยน ้าเสียงสัน่ ก่อนจะหันหน้ าออกไปอีกทางโดยไม่ยอมสมตากับฮาคัว...

....เธอเองก็พยายามอดกลันไว้ ้ เหมือนกัน.... ....แม้ จะคิดเผื่อไว้ บ้างก็เถอะ....แต่สดุ ท้ ายความจร ่ิ งของเรื่ องพวกนี ้...แม้ วา่ จะผ่านไปนานสักแค่ไหนตัวเ ธอก็ยงั คงรับมันไมไ่​่ ด้อยูด่ ี.....

"พวกเรานี.่ ...อาจจะเหมือนกันก็ได้ นะคะ...." แอชพูดพร้ อมกับน ้าตาที่ไหลออกมาบางๆ.....การสูญเสีย. ..มันไม่ใช่เรื่ องน่าจดจาเลยจริ งๆ

"ขอโทษที่ทาให้ คณ ุ ต้ องคิดถึงเรื่ องพวกนันอี ้ ก... " แอชพูดพร้ อมกับหันใบหน้ าที่เป็ นรอยคราบน ้าตามายังฮาค ่ัวพร้ อมกับยิ ้มอย่างเศร้ าๆ...มือที่สนระริ ั ้ กของ เธอค ่​่ อยๆยื่นไปหาคนข้ างหน้ าอย่างช้ าๆ...

"แอชลัส เมเดียร์ โฮเนอร์ คะ่ ..."

"ฮาคัว... ฮาคัว ดู ล็อต เฮอร์ มิเนี่ยมค่ะ..." ฮาคัวค่อย ๆ เงยหน้ าขึ ้นมองหน้ าหญิงสาวนามแอชลัสอย่างช้ า ๆ โดยที่เธอพยายามอดกลันไม่ ้ ให้ น ้าตาไหล ออกมาได้ แล้ ว แต่เธอกลับเห็นใบหน้ าของฝ่ ายนันมี ้ รอยคราบน ้าตาเปรอะ อยู่ เธอจึงค่อย ๆ ล้ วงหยิบผ้ าเช็ดหน้ าในกระเป๋ าเสื ้อ มาเช็ดคราบน ้าตาให้ แอชลัส "อย่าร้ องไห้ เลยนะคะ... เรื่องมันผ่านไปแล้ ว..."

"พวกเราที่รอดชีวิตมาได้ ... ควรจะต้ องมีชีวิตอยูอ่ ย่างเต็มที่ในทุก ๆ วันอย่างมีความสุขแทนเหล่าเพื่อน ๆ ที่ ได้ จากไปสิ มันถึงจะถูก..." "เพราะฉะนัน...เอ่ ้ อ..." ดูเหมือนฮาคัวจะมีทา่ ทางเขินอายเล็กน้ อย ก่อนที่เธอจะมองตรงไปยังแอชลัสด้ วยรอยยิ ้มและยื่นมือ ขวาไป หาเธอ Spoiler

"ตังแต่ ้ นี ้เป็ นต้ นไป... พวกเรามาเป็ นเพื่อนกันนะคะ..."

"เช่นกันค่ะ..." แอชยิ ้มรับคนตรงหน้ าอย่างอ่อนโยน มือที่สนั่ ระริ กของเธอได้ หญิงสาวช่วยทามให้ เธอมีความ มัน่ ใจมากขึ ้น ...

รวมถึงประธานอาเรี ยที่วิ่งวนรอบฮาคัวอย่างสนุกสนานรา วกับต้ องการบอกว่า ..นี่เป็ นเรื่ องนี่ดีจริ งๆ.... "ปุเนียวว~!!"

...ได้ เวลาเดินหน้ าต่อไปแล้ วสินะ....แอชคิดอย่างยิ ้ม ๆ..ขอให้ วนั นี ้เป็ นวันที่ดีอีกวันละกัน...

บรรดาคณาจารย์ บ้ างหนุม่ สาว บ้ างดูอาวุโส ต่างเข้ ามารวมกันก่อนที่จะเปิ ดพิธีปฐมนิเทศ โดบันที่ตบเท้ าขึ ้นมาข้ างหน้ ากล่าวในแถวอาจาร์ ยใหม่ท ่ี ่​่ เข้ าประจาการในปี การศึกษานี ้ ทันทีที่เขาก้ าวเข้ าไปหยิบไมค์ ห้ องประชุมอันเงียบสงัดก็เริ่ มได้ ยินเสียงนักเรี ยนที ่​่ ยืนอยูซ่ ุบซิบกัน "เรื อโทจีบนั โดบัน สังกัด EFSF ฐานลอนดอน" "ได้ รับหน้ าที่เป็ นวิทยากรพิเศษภาควิชา ปฏิบตั ิการMS ครับ" "ประสบการณ์รบที่ ทะเลจีนใต้ สนับสนุนกองร้ อยไวส์เบสในการหลบหนีออกจากอเมริ กาเหนื อ เข้ าโจมตี ฐานทัพโอเดซซ่า ทัพหน้ าหน่วยปฏิบตั ิการพิเศษจู่โจมโซโลมอน ควบคุมความสงบจากผู้ก่อการร้ ายที่ แอฟริ กา ชุดปฏิบตั ิการสนับสนุนอัลเบี ้ยน แนวหน้ าป้องกันโซร่าเรย์ และที่อื่นๆที่ไม่สามารถบอกได้ เนื่องจากเป็ นข้ อมูลปก ปิ ด" "ถึงแม้ วา่ ผมอาจจะไม่ได้ อยูท่ ี่นี่เป็ นเวลานาน.. ." "แต่ยงั ไงก็ฝากตัวด้ วยนะครับ" ดูเหมือนว่าอาจารย์แต่ละท่านจะดูหน้ าตาเหมือนไม่เข้ า ใจ หันมองหน้ ากันไปมาก็ตามที แต่เสียงตบมือ บางๆก็มีให้ แก่โดบันที่แนะนาตัวเรี ยบร้ อยแล้ ว [คาปราศัยของวิทยากรณ์และอาจารย์ทา่ นอื่น]

ร่างเล็กของหญิงสาวรูปงามค่อยๆ ก้ าวขึ ้นไปบนเวทีอย่างช้ าๆ ด้ วยท่วงท่างดงาม นัยน์ตาสีฟ้าเป็ นประกาย มองลอดกรอบแว่นแดงของตนมายังเ หล่านักเรี ยนทังหน้ ้ าใหม่และหน้ าเก่าทังหลาย ้ และเมื่อยืนอยูก่ ลาง เวที หญิงสาวก็คอ่ ยๆ ถอนสายบัวให้ กบั เหล่านักเรี ยนทังหลายที ้ หนึง่ เป็ นการ ทักทาย Spoiler

"สวัสดีคะ่ น้ องๆ ที่นา่ รักทุกคน พี่ชื่อ "ลัลลาบาย ฮอว์กอาย" นะคะ เป็ นวิทยากรณ์พิเศษจากอนาไฮม์ โดยตรงและเป็ นอดีตนักศึ กษาของที่นี่มาก่อน จะมาสอนให้ กบั คลาสเรี ยนของสาย Mechanic นะ คะ" หญิงสาวเริ่ มเอ่ยแนะนาตัวเองพร้ อมประวัติเล็กน้ อย รวมไปถึงหน้ าที่ของเธอเองในปี นี ้ ซึง่ ก็เหมือนกับ ครัง้ ที่แล้ ว "ก็ขอฝากเนื ้อฝากตัวด้ วยนะคะรุ่นน้ องที่นา่ รักทุ กคน" หญิงสาวเอ่ยปิ ดท้ ายพร้ อมกับส่งรอยยิ ้มอันแสน สดใสให้ ก ่ับคนอื่นๆ ก่อนจะค่อยๆ ถอยออกมาจากไมโครโฟน แล้ วถอนสายบัวอย่างงดงามอีกครัง้ หนึง่ จากนันจึ ้ งเดินลงจากเวทีเพื่อให้ อาจารย์ทา่ นอื่นๆ ได้ ขึ ้นเวทีมาแนะนาตัวเองบ้ าง Prsident Aria Turn แมวสีขาวอ่อนค่อยๆก้ าวขึ ้นไปบนเวทีอย่างช้ าๆ ก่อนจะโบกมือให้ บรรดานักเรี ยนเข้ าใหม่ Spoiler

"ปุเน๊ี่ ยวววววววววววว" "ปุเน๊ี่ ยวววววววววววว" ประธานอาเรี ยยกมืออย่างมีชยั สองสามทีก่อนจะเดินลงเวท ่ี ไป..อย่างยิ ้มแย้ ม "ปุเน๊ี่ ยวววว เนี๊ยวๆ...."

Arshlus Media Honer

รถเข็นของแอชค่อยๆเลือ่ นไหลผ่านทางเดินมาอย่างช้ าๆก่ อนจะหยุดลงกลางเวที ก่อนที่ผมของเธอจะปลิว ไปตามแรงลมเล็กน้ อย Spoiler

“อ่ะ....เออ......” แอชมองไปที่นกั เรี ยนเบื ้องหน้ าด้ วยสีหน้ าเขินอายนิดๆ ......สงบใจไว้ สแิ อช... “สวัสดะ...เอ้ ย....” ง่า....ทาไมเธอพูดออกไปไม่ได้ นะ...เหมือนลิ ้นจะพันกั นด้ วยสิ...แถมรู้สกึ ว่าหน้ ามันจะร้ อนๆไงไม่ร้ ูสิ.. แย่แล้ วอยากเอาหน้ าหมุดหนีหายไปจากตรงนี ้จังเลย...

ไม่ส.ิ ..เธอต้ องทาได้ สแิ อช....ใจเย็นไว้ หญิงสาวพยายามรวบรวมสติของตัวเองอีกครัง้ ...ก่อนจะค่ อยๆสูดหายใจให้ เต็มปอด

“สวัสดีคะ่ .....ฉัน แอชลัสเป็ นวิทยากรณ์พิเศษ...” “ในช่วงสีป่ ี ต่อจากนี ้อยากให้ นกั เรี ยนทุกคน..ได้ รับป ระสบการณ์ที่มีคา่ กลับไป...” “และอยากให้ ทกุ คนตระหนักถึงความสาคัญของเพื่อนและชีว ่ิ ตของตัวเอง.....ขอให้ ใช้ ชีวิตต่อไปตามที่ ตัวเองต้ อง การ”

“ขะ...ขอบคุณมากค่ะ....” แอชค่อยๆเดินลงจากเวธีอย่างกล้ าๆกลัวๆ....แต่ทว่า...เธอลืมรถเข็นของตัวเอง.... หญิงสาวที่หน้ าขึ ้นสีเรื่ ออย่างรวดเร็ วรี บวิ่งไปเข็น รถเข็นของตัวเองลงจากเวทีด้วยใบหน้ าแดงฉ่า...

อะ...อายจังเลย...นี่เราทาตัวเปิ่ นขนาดนี ้ตังแต่ ้ เมื ่​่ อไหร่นี่... เมื่อผู้หญิงที่เป็ นวิทยากรณ์พิเศษที่นงั่ รถเข็นพูดจ บและค่อย ๆ เข็นรถเข็นลงไปจากเวทีอย่างช้ า ๆ แล้ วนัน้ หญิงสาวผู้มีหน้ าตาน่ารัก อายุราวยี่สบิ กว่า ๆ ผมสีม่วงยาวสลวยปลิวไปตามแรงลมและการเคลือ่ นไหว ทีคล่ องแคล่วนันก็ ้ ได้ คอ่ ย ๆ ก้ าวขึ ้นมาบนเวที ดวงตาสีแดงคูใ่ สอันสวยงามได้ มองกวาดสายตาไปรอบ ๆ บริ เวณ ก่อนที่เธอคนนี ้จะเริ่ มกล่าวด้ วยน ้าเสียงที่ ร่าเริ งแ ละเป็ นกันเองกับเหล่านักเรี ยนมาก ๆ Spoiler

"สวัสดีจ้า! เหล่านักเรี ยนของ AT ในปี นี ้ทังหลาย...ขอแสดงความยิ ้ นดีด้วยนะที่สอบเข้ าม าเรี ยนที่นี่ได้ ..."

"ครูชื่อ ฮาคัว ดู ล็อต เฮอร์ มิเนี่ยม... ดารงตาแหน่งเรื อตรี สังกัดหน่วยลอนโดเบล... อายุ น ้าหนัก และ สัดส่วน เป็ นความลับ เพราะมันคือข้ อมูลปกปิ ด...!!" "ถึงถามมาก็ไม่ตอบให้ หรอกนะ" เธอเอานิ ้วชี ้ขวาขึ ้นมาจ่อที่ริวฝี ปากอันอวบอิ่มของเ ธอ ดูแล้ วช่างน่ารักเสียนี่กระไร "และตังแต่ ้ วนั นี ้เป็ นต้ นไป ครูจะมาเป็ นวิทยากรณ์พิเศษ สาขา เสนาธิการ ให้ กบั ทางสถาบันแห่งนี "้ "ครูเพิ่งจะมาถึงวันนี ้สด ๆ ร้ อน ๆ เลย... ยังเหนื่อยไม่หายเลยนะเนี่ย..." เธอกล่าวติดตลกเพื่อให้ เหล่านักเรี ยนได้ ขาขันและคลาย เครี ยดกัน "ช่วงเวลาที่ครูมาสอนอยูท่ ี่นี่นนั ้ หากใครมีข้อสงสัยอะไร ไม่วา่ จะเป็ นสาขาไหน ไม่วา่ จะเรื่ องอะไรก็ตาม สามารถมาขอคาปรึกษากับครูได้ เลยนะ" เธอกล่าวด้ วยท่าทีและน ้าเสียงที่สนุกสนาน แต่ดูเหมือนว่าท่าทางเธอจะลืม ๆ กล่าวอะไรไปบางอย่าง เหมือนกัน แถมเป็ นเรื่ องที่เธอไม่ถนัดที่สดุ เลยด้ วยนี่สิ... "ถ้ าอย่างนัน้ ในช่วงเวลาสีป่ ี นี ้... ขอให้ ทกุ คนตังใจเรี ้ ยนหนังสือกันด้ วยนะ" "แต่..." เธอเว้ นระยะคาพูดไปช่วงหนึง่ แถมเหมือนน ้าเสียงเธอจะเศร้ าลงไปนิดนึงด้ วย แต่เธอก็สามารถปรับ อารมณ์และพูดต่อได้ ในระดับปกติ "แต่ถ้าเอาแต่เรี ยนอย่างเดียวจนไม่หาเพื่อนเลยมั นก็ไ ม่ดีนะ... เพราะช่วงเวลานี ้คือช่วงเวลาที่คนเราจะ สามารถสนิทใจก ่ันได้ ดีที่สดุ แล้ ว!" "เพราะฉะนัน.........." ้

"ช่วงเวลา 4 ปี นี ้...ขอให้ พวกเธอทุกคนมาร่วมกันสร้ างความทรงจาที่ ยากจะลืมได้ ให้ เต็มที่เลยนะ!!" "ขอบคุณค่ะ..." หญิงสาวกล่าวจบก็โค้ งตัวขอบคุณเหล่านักเรี ยนและเหล่า คณาจารย์ รวมไปถึงวิทยากรณ์พิเศษทุกท่านที่ กรุณาฟั งที่เธอพูดจ นจบ เมื่อเธอพูดจบก็คอ่ ย ๆ ก้ าวเท้ าเดินลงไปจากเวทีพลางโบกไม้ โบกมือให้ กบั เหล่า นักเรี ยนทังหลายด้ ้ วย ใบหน้ าที่ยิ ้มแย้ ม

ในระหว่างที่หญิงสาวกาลังกล่าวปราศัยอยูน่ น... ั ้ ดูเหมือนเธอจะไม่ทนั ได้ สงั เกตเห็นใครบางคนเลยสักนิด บางทีฝ่ายที่สงั เกตเห็นอาจจะเป็ นเพียงแค่ฝ่ายเด็กหนุ ่​่ มผมสีน ้าตาล ตาสีเขียวอ่อนคนนี ้คนเดียวเท่านัน้ ล่ะมัง? ้ ใช่ ! สุซาคุคนนี ้นัน่ เองก็เรากาลังกล่าวถึงเขาอยู่ เพราะทันทีที่เขาได้ ยินเสียง และเห็นหญิงสาวขึ ้นไปกล่าวบนเวทีนนั ้ ทาให้ เขาถึงกับยืนอึ ้งจนแทบไม่เชื่อ สายตาตัวเขาเองเล ย Spoiler

...พะ...พี่ฮาคัว...!?!? ...กะ...ก็...พี่ขาดการติดต่อไปตัง้ 3 ปี แล้ ว... ...ผมถึงได้ ... ...แล้ ว...ทะ...ทาไม...?? สุซาคุได้ แต่อดทนรอให้ หญิงสาวลงมาจากการกล่าวปราศัยก ่​่ อนอย่างร้ อนใจ ทันทีที่หญิงสาวลงมานัน้ สุซาคุตงใจที ั ้ ่จะเข้ าไปหาอยูแ่ ล้ ว แต่ตอนนันริ ้ คเพื่อนของเขาได้ มาพาเขาไปเพื่อ เตรี ยมตั วกล่าวปราศัยในส่วนของพวกเขาด้ วย หน้ าที่ต้องมาก่อนเรื่ องส่วนตัว... สุซาคุคิดแยกเรื่ องงานกับเรื่ องส่วนตัวออกจากกันก่อน ได้ จึงได้ ตามริ คไปเพื่อเตรี ยมตัวกล่าวคาปราศัย เขาจาต้ องตัดความรู้สกึ ที่อยากจะเจอและอยากจะคุยกับห ญิงสาวที่ไม่ได้ ติดต่อมาเลยถึง 3 ปี ทิ ้งไปก่อน เพราะเรื่ องที่อยูต่ รงหน้ านัน้ มันสาคัญกว่าเรื่ องของเขา มากมายนัก...

"เมื่อตะกี ้....นายเป็ นอะไรไปงันเหรอ ้ ฮายะ?" ริ คมองไปที่เพื่อนสนิทข้ างๆที่ดเู หมือจจะแปลกไปกว่าท ุ่ กที

"อะ..." สุซาคุร้ ูวา่ เพื่อนของเขายังรู้สกึ ถึงสีหน้ าและท่าทา งที่เปลีย่ นไปของเขาเพราะความหวัน่ ไหวในจิตใจ ยามเมื่ อได้ เห็นคนที่เขารอคอย

แต่ตอนนี ้มันคงยังไม่ใช่เวลาที่จะบอกเรื่ องของหญิงสา วคนนันให้ ้ ริคฟั งสักเท่าไรนัก Spoiler

"เปล่าหรอก...ไม่มีอะไร..." สุซาคุสา่ ยหน้ าพลางทาหน้ าสบาย ๆ เหมือนไม่มีอะไรก่อนที่จะเดินพลักดันหลัง ริ คให้ ไปเตร ่ี ยมตัวกล่าวคาปราศัย "ไปเตรี ยมตัวกันเถอะ..." ...ใช่...เรื่ องส่วนตัวมันต้ องมาหลังภาระหน้ าที่ที่เ ราควรพึงกระทาในตอนนี ้สิ...

"....งันฉั ้ น.....จะรอวันที่นายจะเล่าให้ ฉนั ฟั งนะ... ." ริ คมองฮายะยะอย่างยิ ้มๆก่อนจะเดินขึ ้นเวทีปราศัยไป

[คาปราศัยของประธานนักเรี ยน][Active Skill : [ประธานนักเรี ยนจอมกะล่อน] ได้ รับความนับถือเล็กน้ อย จากนักเรี ยนทัว่ ไป]

ริ คคุเดินขึ ้นเวทีอย่างนิ่งสงบ...แต่ทาไมไม่ร้ ูเด็กจ ่านวนมากต่างสัมผัสได้ ถึงออกร่ารูปกุหลาบข้ างหลัง ของป ระธานบ๊ องคนนี ้ อ่าส์....นี่เองก็เป็ นครัง้ แรกของเขาเองเหมือนกันสิน ะที่ได้ ขึ ้นเวทีนี ้เป็ นครัง้ แรก...แต่ทาไมกันนะ..เด็ กหนุม่

ไม่ร้ ูสกึ สัน่ เลยแม้ แต่น้อย...

...อาจจะเพราะบ้ าก็ได้ กระมัง... ้

"โอส!!! สวัสดีรุ่นน้ องที่นา่ รักของผม" ริ คพูดพลางควงไมค์หมุนไปมาบนเวที ราวกับเต้ นระบาอยูค่ นเดียว....

"พี่ร้ ูสกึ ปราบปลื ้มใจเป็ นอย่างมากที่น้องๆคิดจะใช้ ส ถานที่แห่งนี ้เพื่อพัฒนาตัวเองและหาความรู้ใส่ตวั " "ใช่...หลายคนอาจจะรู้อยูแ่ ล้ วว่าที่นี่นนไม่ ั ้ เหมือ นโรงเรี ยนปกติ.....ทาให้ อตั ราการมีชีวิตรอดนันต ้ ่าติดดิน..."

"คือมันอาจจะเป็ นเรื่ องแย่อย่างหนึง่ ของที่นี่ ที่มีการทดสอบที่หฤโหด" "อย่างเมื่อปี ที่แล้ วต่างมีนกั เรี ยนมากมายล้ มหายตายจ ากไปกับการสอบจับหมีขาวด้ วยมือเปล่า "

ริ คหยุดนิ่งเล็กน้ อยพร้ อมกับสีหน้ าที่เศร้ าลง... "อ่าส์...คิดแล้ วก็เศร้ า...วันที่เหมือนกับนรกนันยั ้ งตราตรึงอยูใ่ นใจผมตลอดมาก..." "เอาละ...ผมหวังว่าพวกนายทุกคนจะใช้ เวลาสีป่ ี ต่อไปนี ่้ ใช้ ชีวิตกันอย่างสนุกสนาน..." "และที่สาคัญเลยคือ...พวกนายทุกคนต้ องมีความสามัคคีซ ่ึ ่​่ งกันและกัน...ตัวเรานันอาจจะอยู ้ ค่ นเดียว ได้ ก็จริ ง ...แต่...ถ้ าพวกเราอยูก่ นั หลายคนมักมีประสิทธิภาพมาก กว่า"

"จงมุ่งไปข้ างหน้ าพร้ อมๆกับทุกๆคน...ใครที่หยุดพักกล างทางหรื อล้ มเหลวกลางทาง พวกนายก็ต้องหยุด ลงและพาพวกเขาเดินไปข้ างหน้ าพร้ อมๆก ่ัน..." "แค่นี ้ละ!"

ริ คพูดพร้ อมกับเดินลงเวทีไปอย่างช้ าๆ....ก่อนจะตบไหล ่​่ ฮายะโตะที่ยืนรออยู่... "ถึงตานายแล้ ว...ออกไปทาหน้ าที่ให้ สมกับเป็ นไนท์ของฉ ่ันหน่อย...ฮายะ..!" เขาพูดพร้ อมกับยิ ้มที่มมุ ปาก

[คาปราศัยของหัวหน้ าสารวัตรนักเรี ยน]

หลังจากที่ได้ ยินคาพูดของริ คในตอนท้ ายแล้ ว สุซาคุได้ แต่ยิ ้มที่มมุ ปากนิด ๆ สายตามองตรงอย่างแน่วแน่ ไปข้ างหน้ า สองเท้ าก้ าวต่อไปยังบนเวที เขามาในชุดอัศวินสีขาวและผ้ าคลุมสีน ้าเงิน มีลวดลายประดับสีทองปั ดปลิว ไสว เมื่อมาถึงหน้ าโพเดี ้ยม สุซาคุได้ ใช้ มือซ้ ายสะบัดผ้ าคลุมหนึง่ ครัง้ ก่อนที่จะ หันไปมองหน้ าเหล่านักเรี ยนปี 1 ด้ วยท่าทางภูมิฐาน Spoiler

"สวัสดีครับนักเรี ยนใหม่ทกุ คน วันนี ้ได้ มาเจอกันอีกเป็ นครัง้ ที่ 2 แล้ วสินะ..." "งันผมขอแนะน ้ าตัวอีกรอบแล้ วกัน... เผื่อบางคนจาไม่ได้ ..." "พี่ชื่อ ฮายาโตะ สุซาคุ นักเรี ยนปี 2 สาขาไพล็อต และดารงตาแหน่งประธานสารวัตรนักเรี ยนควบคูก่ นั ไป ด้ วย ..." "ก่อนอื่นเลย เรื่ องแรกที่พี่อยากจะพูดก็คือ..." เขามองไปทางประธานนักเรี ยนแว่บนึงก่อนที่จะหันกลับมา มองเหล่านักเรี ยนปี 1 ที่ยืนรอฟั งอยู่ "เรื่ องที่ทา่ นประธานนักเรี ยนกล่าวเรื่ องปี ที่แล ่้ว ที่มีนกั เรี ยนล้ มหายตายจากไปนัน..." ้ "โปรดสบายใจได้ เพราะมันคือเรื่ องล้ อเล่นให้ ทกุ คนได้ ร้ ูสกึ ขาขันกันเ ท่านัน... ้ อย่าไปคิดอะไรจริ งจังล่ะ..." สุซาคุหนั ไปยิ ้มบาง ๆ ให้ ริคที่ยืนอยูไ่ ม่หา่ งนัก แล้ วจึงค่อยสะบัดผ้ าคลุมให้ ปลิวไสวอีกครัง้ ด้ วยแขนขว า "เอาล่ะ...กลับมาเข้ าเรื่ องกันเถอะ..." สุซาคุกระแอมเบา ๆ ครัง้ นึงแล้ วจึงเริ่ มกล่าวต่อ "พี่ขอแสดงความยินดีที่พวกน้ อง ๆ ทุกคนที่สามารถาอบผ่านเข้ ามาในโรงเรี ยนนี ้ได้ " "ภายในเวลา 4 ปี นี ้นัน้ ขอให้ ทกุ คนพยายามให้ เต็มที่เพื่อความฝั นของตนเอง..." "หากใครที่ยงั ไม่มีฝัน ก็ขอให้ พยายามนึกว่าต่อไปในอนาคตนันอาจจะเป็ ้ นอะไร และจะต้ องทายังไงถึงจะ สามารถเป็ นได้ ..." "เพราะความฝั นนันจะเป็ ้ นแรงผลักดันให้ เราก้ าวไปข ่้างห น้ าเพือ่ ให้ ถึงฝั่ งฝั นที่วาดไว้ "

"และในเวลา 4 ปี นี ้... พวกเธอบางคนอาจจะได้ ความทรงจาที่ไม่สามารถลืมได้ ..." "ขอให้ จงเก็บรักษาความทรงจาและมิตรภาพที่กาลังจะ ก่อเ กิดขึ ้นนี ้โดยไม่ลมื เลือน" สุซาคุคอ่ ย ๆ หยุดพูดพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เพื่อมองดูเหล่านักเรี ยนปี 1 ที่ยืนฟั งอยูอ่ ีกครัง้ ด้ วย รอยยิ ้ม "เพราะฉะนัน..." ้ "พี่ขอให้ ทกุ คนโชคดีและมีความสุข" "กับการได้ เข้ ามาเรี ยนยังสถาบัน AT แห่งนี ้ !!" "ขอบคุณครับ!!" สุซาคุโค้ งศีรษะขอบคุณลงเล็กน้ อย พร้ อมกับค่อย ๆ ก้ าวเดินลงจากเวที แต่ในตอนนันเขาก็ ้ ได้ เจอกับอะไร บางอย่างมารอเขาอยู่ Spoiler

"อาเธอร์ ..." สุซาคุพดู อย่างดีใจผสมกับประหลาดใจที่เจ้ าอาเธอร์ มนั มายืนรอเขา "นี่แก... มารอฉันด้ วยเหรอ..." "หึ..." เขายิ ้มบาง ๆ พร้ อมหัวเราะในลาคอเบา ๆ "ขอบใจนะ" เมี๊ยววววววววว เสียงร้ องของเจ้ าอาเธอร์ คาดว่าบางทีมนั อาจจะตอบรับคาขอบใจของสุซาคุก็อาจเป็ น ได้ จากนันมั ้ นก็วิ่งหายไป ปล่อยให้ สซุ าคุเดินลงเวทีลงมาเพื่อพบเจอและพูดคุยกับ เพือ่ น ๆ ของเขาต่อไป

================================================== ==================================================

"เอาล่ะ" ริ คที่แอบซุม่ อยูข่ ้ างทางโดยถือกิ่งไม้ เอาไว้ พลางตัว ด้ วยกระซิบบอกเพื่อน "พร้ อมสาหรับฉาก เปิ ดตัวของฉันนะ" "นายเปิ ดตัวไปแล้ วไม่ใช่เหรอ" "อีกทีก็ดี" Spoiler

[สนทนา*] ริ คกระโดดหมุนตัวออกมาจากพุม่ ไม้ อย่างรวดเร็ วส่งผลให ่้เด็กใหม่จานวนมากถึงกับผงะ..

"ว่าไงรุ่นน้ องที่รักรักของฉัน......" "พี่เองริ คๆ คนนี ้~~~~~~~~~~" ริ คคุพดู พร้ อมกับหมุนตัวไปมาอย่างสนุกสนาน......

"ที่พี่มาถึงตรงนี ้ไม่มีอะไรมากหรอกแค่อยากจะเล่าประ วัติสดุ สยองของโรงเรี ยนนี ้ให้ ฟัง ...." ริ คพูดพร้ อมกับทาน ้าเสียงเครี ยด...

"จะบอกอะไรดีๆให้ นะ... AE แห่งนี ้นะไม่ใช่โรงเรี ยนธรรมดา.." "ได้ ขา่ วว่ามันเคยถูกใช้ เป็ นสถาบันสาหรับพัฒนาสุดยอด อาวุธชีวิภาพมีชีวิตที่ใช้ ตอ่ กรกับเหล่าโมบิลสูท และซ อมบี ้ที่ชื่อว่า "บอนตะคุง"

ริ คพูดพร้ อมกับแสดงรูปของบอนตะคุงให้ เหล่านักเรี ยนให ม่ได้ เห็นกันชัดๆ...

"นี่ละหน้ าตาของสุดยอดอาวุธชีวิภาพที่มีชีวิต... .." "ตาที่บ้องแบ้ วของมันมีไว้ เพือ่ หลอกล่อให้ เหล่านักเร ่ี ยนตายใจ ก่อนจะเขมือบเหล่าเด็กน้ อยที่นา่ สงสาร ด้ วยปากรูป W"

ริ คค่อยๆทาสีหน้ าเศร้ าขึ ้นเรื่ อยๆ... "น่าโชคร้ ายที่เมื่อปี ที่แล้ วมีนกั เรี ยนประมาน 10คนพลัดหลงอยูใ่ นป่ าแห่งนี ้หายตัวไปเป็ นระยะเวลา 5วัน" "โดยวันที่เราพบพวกเขานัน้ ต่างคนต่างซูบผอมและหมดแรง โดยที่ทิ ้งคาพูดปริ ศนาไว้ วา่ "ฟุโม ฟุโม ฟุโมฟุ" "

"นับแต่นนมาประตู ั้ ของที่แห่งนี ้จะถูกปิ ดเวลา 20.00 ทุกวันเพื่อไม่ ้ให้ เกิดเหตุการณ์เลวร้ ายแบบนันขึ ้ ้นอ ่ี ก ..." "เพราะฉะนันใครก็ ้ ตามที่เจอบอนตะคุง ขอให้่ หนีโดยทันทีอย่าได้ ลงั เลนะ...ไม่งนน้ ั ้ องๆอาจะ เป็ นอันตราย ได้ ..."

"จาไว้ ...บอนตะคุงคือสัตว์ร้ายกระหายเลือด พวกน้ องๆจงระวังตัวให้ ดี~~"

สุซาคุได้ ยินที่ริคเล่าเรื่ องให้ พวกน้ อง ๆ ฟั งแล้ วเขาถึงกับผงะทันที

...ริ ค... นี่นาย... ยังคิดเอามุขนี ้ล้ อพวกน้ อง ๆ เล่นอีกหรื อเนี่ย??... ...สุดยอดจริ ง ๆ... แต่นา่ แปลกที่คราวนี ้สุซาคุไม่ได้ พดู ตัดมุขของริ ค เขานิ่งเงียบไม่พดู ขัดอะไรเลย เพียงแต่มือของเขาสะบัดไปมา ซ้ ายและขวา ราวกับเป็ นการบอกใบ้ ให้ พวกน้ อง ๆ รู้ตวั ...ว่าแต่บอนตะคุงนี่มนั ... ..........................

"เฮ้ อ... ส่วนของวันนี ้หมดเสียที" เหล่านักเรี ยนปี หนึง่ เดินยืดเส้ นยืดสายออกมาตรงทางเด ่ิ นและกาลังคุยว่าเย็นนี ้จะชวนกันทาอะไรดี ... "เฮ้ ! เจ้ าพวกน้ องใหม่!!" ประธานนักเรี ยนปรากฏตัวออกมาแบบ... ริ ค [มาดเท่!?] "เหล่านักเรี ยนใหม่ทกุ คน 6 โมงเย็นหลังจากกินข้ าวเย็นเสร็ จแล้ วมาพบกับรุ่นพี่ที ่​่ ตรงนี ้" "เห๊ ะ!?" "เราจะมาเวียนฐานกัน!"

================================================== ==================================================

@6 โมงเย็น Spoiler

[รับน้ อง!!!?*] "เอ่อ รุ่นพี่ครับ ฐานปั ญญา คือ ฐานนี ้ใช่ไหมครับ" ลีถามรุ่นพี่ประจาฐาน "โอสใช่แล้ ว นายเป็ นรุ่นน้ องคนแรกที่มาถึงเลยนะเนี ้ย!!" ริ คพูดขึ ้นพลางกระโดดไปมา

"แล้ วคนอื่นล่ะ....ให้ จดั เป็ นกลุม่ แล้ วนะ..." โรเซ็ตถามรุ่นน้ อง

"เอ่อ ผมลี วันเดอร์ เรอร์ สาขาวิศวกรรม ปี 1 รายงานตัวครับผ๊ ม !" "คิสเก้ ไพร์ ม ไพล็อตปี 1 โรโบ"

"หวาวๆๆๆๆๆๆ คิสเก้ นนั่ หน้ ากากของนายงันเหรอ ้ เท่สดุ ๆเไปเลย!!" ริ คพูดพร้ อมกับกระโดดไปหาคิสเก้ อย่างเร็ ว

"ขอบคุณที่ชมริ คซัง โรโบ" "หามิได้ นายนี่ช่างสุดยอดจริ งๆ " ริ คพูดพร้ อมกับกอดออกครุ่นคิดอยูพ่ กั หนึง่

"ชื่อซาเนีย คาตาไยเน่ ยานยนต์ปี 1 ค่ะ" "ผมนนทร์ ฮะ เรี ยนสาขาแพทย์ ฮะ" "อามากิ ยูกิโกะ ปี 1 สายแพทย์สนามเจ้ าค่ะ" ยูกิโกะก้ มหัวโค้ งคานับ "สะ....ส่าวแว่น~~~~!! รุ่นพี่ฮะ มีสาวแว่นด้ วย!!" "สาวแว่นตัวเป็ นๆเลยฮะ"

"มันแปลกขนาดนันเลยรึ ้ ไงยะ....." "เออ สาวแว่นก็คือคนใส่แว่นไม่ใช่รึ โรโบ" "เอ่อ.. ดิฉนั ใส่แว่นแล้ วมีอะไรผิดอย่างนันหรื ้ อคะ?" เด็กสาวเริ่ มหน้ าซีด เพราะนึกว่าตัวเองกาลังทาอะไรผิด อยู่

"ถ้ าอย่างนันดิ ้ ฉนั ขอถอดแว่นออกก็ได้ เจ้ าค่ะ"

"ไม่หรอก....ยูกิจงั ......" ริ คพูดขึ ้นพร้ อมกับหมุนตัวไปมา

"ว่ากันว่าสาวเป็ นเป็ นแหล่งกาเนิด อารยธรรมแถมยุโรปในตานานนะ..." "ซึง่ ในยุคของสงครามหนึง่ ปี เกิดแฟชัน่ เป็ นจานวนม ากไพ รอทที่เข้ าร่วมรมมักสวมแว่นเข้ าไปด้ วย" "เลยเป็ นที่กล่าวขานกันถึง จนแทบจะเรี ยกได้ วา่ "สงครามส่าวแว่นหนึง่ ปี " เลยก็วา่ ได้ " "เพราะฉะนัน่ ภูมิใจเถอะ...เธอนะสุดยอดแล้ ว" ริ คพูดพร้ อมกับใช้ ความคิดอย่างหนัก

"แว่นตานี่ทาให้ กระผมนึกถึงคุณน้ าเลยละ โรโบ" คิสเก้ พดู พร้ อมกับทาหน้ าครุ่นคิด "เออ.. รุ่นพี่คะ่ " "อย่างน้ อยอยากให้ รุ่นพี่แนะนาตัวเองหน่อยกก็ดีน ่​่ ะค่ ะ" ซาเนียกล่าวออกมาด้ วยใบหน้ าเรี ยบเฉย "จริ งๆมันก็ควรจะเป็ นอย่างงันนะ....ถ้ ้ าไม่มีคนบ ่้าที ่​่ ไหนไม่ร้ ูพล่ามเรื่ องไม่เป็ นเรื่ อง" โรเซ็ตบ่นอย่างเบื่อหน่าย

"ชันโรเซ็ ้ ตต้ า ลาดิชี่ สาขาวิศวกรรม กาลังทาวิทยานิพนธ์ อยู่"

"ซาเนีย~~!! อยากรู้จกั พี่มากขนาดนันเลยสิ ้ นะ" ริ คๆค่อยๆสปิ นหมุนตัวไปหาเด็กสาวตรงหน้ าอย่างรวดเร็ ว

"พี่คือ สุดยอดประธานริ คๆคุงยังไงละ " เขาพูดพร้ อมกับยิ ้มไปมา "ริ คคุงก็คือริ คริ คๆ"

"กระผมคิดว่ารี บเข้ าเรื่ องดีกว่านะ โรโบ" คิสเก้ ยกมือแนะนา "เอ่อ.. คือ.." เด็กสาวชูมือขึ ้นแล้ วถาม.. "มิทราบว่าดิฉนั จะสวมแว่นได้ หรื อเปล่าเจ้ าคะ?"

"เอ่อ...ใส่ไปเถอะ....ไม่มีปัญหาหรอก" โรเซ็ตพูดพลางส่ายหน้ าอย่างเหนื่อยใจ "งันก็ ้ เข้ าเรื่ องนะ....เเราจัดกิจกรรมนี ้ให้ พวก เธอไ ด้ เจอกับรุ่นพี่ และก็ได้ คยุ กับเพื่อนใหม่ ..." "ฐานนี ้...ใช้ ชื่อว่าปั ญญา....พวกเธอลองเดาดูซิว ่​่ าชั ่้นจะให้ ทาอะไร"

"จะให้ แข่งแต่งคอสเพรย์เป็ น เสีย่ ปั ญญา นิรันดร์ กลุ เหรอโรโบ?" คิสเก้ ชูมือขึ ้นมาเล็กน้ อยถาม

"ปั ญญา?? ดิฉนั ไม่คอ่ ยถนัดเรื่ องแบบนี ้ด้ วยสิเจ้ าคะ"

"ท่านประธานน" ซาเนียพูดยืดยาวเล็กน้ อย "อย่างน้ อยน่าจัดกิจกรรมดี ๆ หน่อยน่ะ" ซาเนียถอนหายใจนิดหน่อย

"อาเร๊ ะ!!!! " ริ คตกใจอย่างหนังกราวกับถูกกล่มโมบิลสูทธรรมสดๆก็ไม่ ปาน ค่อยๆใช้ ร่างที่ไร้ วญ ิ ญาณของตนไปนัง่ จิ ้ม อยูท่ ี่โคนต ่้นไม้ ไม่หา่ งจากที่นนั่ นัก "ใช่ซี่....กิจกรรมผมมันไร้ คา่ สินะ..ซิกๆ" "ซิกๆ"

"อย่าไปสนใจตานันเลย...แล้ ้ วก็ไม่ใช่อย่างที่คิส บอกด ่้วยนะ.." "เอาล่ะ....แค่คาถามง่ายๆคาถามเดียวอยากให้ พวกเธ อลอง ตอบกัน" "ถ้ าเกิดว่าต้ มไข่1ฟองใช้ เวลา3นาที...ถ้ า7ฟอง..ใ ช้ เว ลากี่นาทีเอ่ย" โรเซ็ตถามยิ ้มๆ

"มาลองต้ มไข่กนั เลยดีกว่า" ซาเนียกล่าวออกมาพร้ อมเตรี ยมจุดไฟ "เอ่อ... แล้ วจะต้ มใส่อะไร ว่าแต่เรามีไข่ด้วยเรอะ"ลีถามด้ วยความสงสัย

"ท่านประธานเป็ นผู้นา ดังนันไปซื ้ ้อไข่กบั หม้ อมาให้ หน่อยน่ะ " "เฮ้ ๆ รุ่นพี่เขาแค่ถาม ไม่ใช่ให้่ เราต้ มจริ งซะหน่อย" "ใจเย็น สิเธอ" "ก็อยากรู้นี ้ว่ามันจะใช้ เวลาเท่าไหร่อ่า" "ริ ค...มีเงินมัย?" ้ โรเซ็ตหันไปสะกิดริ คที่นงั่ จิ ้มพื ้น "มีอยูแ่ ล้ วสิฮะ ริ คๆมีเงินแน่นอน~!!!" ริ คพูดพร้ อมกับหยิบกระเป๋ าสตางค์ลายหมีขึ ้นมา พร้ อมกับเขย่าเป็ นเสียงเหรี ยบ กรุ้งกริ ง้

"เอ่อ รุ่นพี่เจ้ าคะ มันเป็ นแค่มกุ น่ะค่ะ" เด็กสาวบอกกับประธานริ คเสียงแห้ ง "ยูกิโกะซัง มันต้ องลองทาดูก่อนจะได้ ร้ ู " ซาเนียพูดออกมาพร้ อมแววตาอยากรู้

"ซาเนียซังถ้ าอยากรู้วา่ งๆเดี๋ยวผมสอนต้ มให้ แล้ ว กัน โรโบ" "อืม...."คิสเก้ หยิบลูกคิดมาคิด "ถ้ าต้ มทีละฟอง 21นาที" "ถ้ าต้ มพร้ อมกัน 3นาที โรโบ" "แต่ถ้าจะให้ อร่อยควรต้ ม 2นาทีนะโรโบ ไข่แดงจะไม่สกุ มาก โรโบ" "มันต้ องอย่างนันเซ้ ้ คิสเก้ !!"

ริ คพูดขึ ้นมาพร้ อมๆกับชี ้ไปที่เด็กหนุม่ ที่สวมหน้ ากา ก

"ก็แค่พื ้นฐานการต้ มไข่ โรโบ" คิสเก้ พดู พร้ อมกับเก็บลูกคิดไว้ ที่กลางหลัง "ชักอยากลองกินอาหารที่คิสคุงทาแล้ วแฮะ"

"เอ่อ มันก็ต้อง 3 นาทีอยูแ่ ล้ วไม่ใช่เหรอคะ ก็ต้มพร้ อมกันในภาชนะใบเดียวกันนี่เจ้ าคะ?"

"ก็อย่างที่คิสกับยูกิโกะบอกนันแหละ...ใช้ ้ แค่3น าที" "คนเราน่ะเวลาจะทาอาหารคงไม่ต้มทีละฟองหรอกจริ งม ่ั่ย้ ขอให้ จาเอาไว้ วา่ จงรอบคอบและคิดถึง ความเป็ นจริ งด้ วย" "ที่นี่ไม่ใช่โรงเรี ยนที่เน้ นวิชาการเพียงอย่างเ ดียว แต่รวมถึงการปฏิบตั ิจริ งด้ วย" "ชันขอพู ้ ดเท่านี ้แหละนะ" โรเซ็ตพูดเสร็ จก็ถอยหลังหลบฉากให้ กบั ริ ค

"รุ่นพี่โรเซท...." "ทาอะไรจริ งจังไปมันก็ดจู ะเพิ่มอายุให้ ตวั เองนะฮ ะ" เขาพูดพลางเสยผมให้ กบั ตัวเองไปมา...

"เอาละ....ถึงเวลาของพระเอกตัวจริ ง ริ คๆคนนี ้แล้ วสินะ"

"หรื อว่า....จะบอกรุ่นน้ องให้ ฝันกลางวันตลอด24ชั ่​่ วโม งแบบเธอรึไงริ ค?"

"ฮิๆๆ อุ๊บ ฮะๆๆ" ยูกิโกะกลันหั ้ วเราะอีกครา... "ท่านประธานนี่ ช่างเป็ นคนที่นา่ สนใจจริ งๆ นะเจ้ าคะ ฮิๆๆ" เด็กสาวมองไปที่ริคและส่งยิ ้มให้

"ท่านประธานเขาอาจจะไม่ได้ ฝันกลางวันก็ได้ "

ริ คชี ้ไปยังซาเนียในทันที "ถูกต้ องแล้ วซาเนีย พี่นะไม่เคยคิดฝั นกลางวันหรอกนะ!!!" "แล้ วก็ขอบคุณมากนะจ๊ ะ ยูกิจงั " ริ คพูดพร้ อมขยิบตาให้ ..

"เอาละ เข้ าเรื่องกันดีกว่า!!" "หึ...แต่ขอบอกไว้ เลยนะว่าปั ญหาของฉันนะ ไม่งา่ ยเท่ารุ่นพี่โรเซทหรอก" "พวกนายเตรี ยมรับชะตากรรมให้ ดี..." ริ คพูดพร้ อมกับยิ ้มกริ่ ม

"โอ๊ ะ!!...ยุงกัด" คิสเก้ เอามือตีหน้ าตัวเอง

"บอก ๆ มาเหอะ.. ง่วนนอนแล้ ว"

"ไม่ต้องห่วงซาเนียจัง จบบทนี ้เราได้ นอนแน่ๆ" "ส่วนคิส......นายใส่หน้ ากากอยูจ่ ะโดดนยึงกัดได้ ไ งห๊ ะ!"

"เพื่งจะ 1 ทุม่ เอง จะรี บนอนไปไหน..ประธาน"

"'ง่า...................................." ริ คคุงค่อยๆหยุดพูดก่อนจะจิ ้มลงกับพื ้นอีกครัง้ ราวกั บว่าโดนแกล้ ง.. "ใช่ซี่ผมมันแค่ริคๆนี่ ริ คๆทาอะไรก็ผิด..."

"ริ ค...ถ้ ายังทาตัวงี่เง่าอยูช่ นจะบอกให้ ั้ ลงุ ลอ ยร์ จ ่ัดหนักคาบคณิต..."

"แงงงงงงงง" ริ คค่อยๆหอบร่างอันเหนื่อยอ่อนของตนขึ ้นมาอีกครัง้ "อะ...เอาละก่อนที่ฉนั จะตาย...." "ปั ญหานี ้เป็ นปั ญหาที่ยากมาก....." "ซึง่ มันยังไม่มีคาตอบ........ แค่กๆ" ริ คค่อยๆไช้ ร่างกายที่อ่อนระทวยเดินไปหารุ่นน้ องช้ าๆ .. "ฉันหวังว่ารุ่นน้ องทุกคนจะให้ คาตอบฉันได้ นะ.... "

คิสทาหน้ าตกใจเล็กน้ อย "อะไรกัน ทาไมอยูด่ ีๆรุ่นพี่ก็ดจู ริ งจังขึ ้น !"

"คะ....คาถามที่ฉนั จะถามคือ......" ริ คค่อยๆพูดด้ วยสีหน้ าจริ งจังแบบสุดๆ

"โลกมันกลม หรื อแบน......."

"ตังแต่ ้ เกิดมากระผมยังไม่เคยเห็นโลกเลยซักครัง้ โรโบ" คิสเก้ พูดพร้ อมกับมีน ้าตาซึมออกมาจากหน้ ากาก "กลมละกัน โรโบ" "โลกกลมเจ้ าค่ะ" ยูกิโกะตอบแบบตรงไปตรงมา "กลม...."ลีตอบด้ วยน ้าเสียงเนิบๆ ราวกับรู้สกึ ผิดหัวงอย่างแรง ริ คมองไปยังรุ่นน้ องทังสี ้ ด่ ้ วยสีหน้ าพึงพอใจ ร่างกายของเขาค่อยๆอ่อนยวบลงกับพื ้น

"งันเหรอ......" ้ "กลม....สินะ....." ริ คพูดอย่างยิ ้มๆพลางหันไปมองคิสเก้ ....

"นายดูทา่ ทางเป็ นผู้นาดีนี่.....ดูแลเพื่อนด้ วยนะคิส "

"ไหงเป็ นกระผมละโรโบ" คิสเกาหัวทาหน้ างง

"โรโบคุงนายเป็ นคนเข้ มแข็งไงละ ...หุน่ ยนตร์ นะต้ องแข็งแกร่งนะ..."

"ซาเนียเองก็อย่าปากร้ ายมากนะ" "สาวแว่นสุดยอด....."

"ลี...ความฝั นที่จะได้ เครื่ องทาโรตีของนายต้ องเป ่็ นจร ่ิ งแน่นอน..." ริ คพูดพร้ อมๆกับกันไปทางโรเซทอีกครัง้ ...

"....."

"รุ่นพี่...ผมคงไม่ไหวละฮะ....." "....ฝะ....ฝากที่เหลือด้ วย..."

แล้ วริ คก็ปิดตาลง...

"อ๊ ะ..." ท่านประธานเป็ นอะไรหรื อเปล่าเจ้ าคะ?" ยูกิโกะมองไปที่ริคด้ วยความตกใจ เนื่องด้ วยความต้ องการ ที่จะรักษาผู้คน จึงเข้ าดูริคทันที

"อันนันเขาแกล้ ้ งทานะ ยุกโกะซัง โรโบ"

ปั๊ ก!! เสียงหนังสือหนาๆกระแทกเข้ าท้ ายทอยริ คเต็มๆ "ถ้ าจะพูดเหมือนลาตายแบบนี ้ ก็ตายๆไปเลยไป๊ !!" แอ๊ ฟ~!!

"จะว่าไป.........." "รุ่นพี่เรี ยกมาเพื่อถามว่าไข่ต้มกี่นาทีสกุ กับโ ลกกล มหรื อแบน สินะ โรโบ"

"....ถ้ านายจะคิดแบบนันก็ ้ คิดไปเถอะ ใจความสาคัญชันสรุ ้ ปให้ แล้ ว"

"เอ้ า...ประธาน ได้ เวลาตื่นมาสรุปมห้ เด็กใหม่เขาฟั งกันแล้ วนะ" เธอใช้ เท้ าเขี่ยริ คให้ ตื่น... ก่อนจะเดินกลับไปก่อนที่คนอื่นจะพูดอะไร

"แหม....รุ่นพี่นี่ก็เล่นแรงเหมือนเดิมเลยนะฮะ.. .ฮะๆ ..." ริ คค่อยๆลุกึ ขึ ้นก่อนจะปั ดฝุ่ นตามตัว

"อะแฮ่ม "

"ก็อย่างที่วา่ ไปฐานนี ้คือฐานปั ญญา..." "แต่จุดประสงค์ของฐานนี ้พี่ไม่ได้ ต้องการให้ พวกน ่้องต อบคาถามหรอก" "จริ งอยูท่ ี่วา่ ในการรบความเร็ วและความสามารถในการตั ดสินใจมักเป็ นสิง่ สาคัญ ...." "แต่..ในการรบหรื อการทางาน ความสามัคคีและการเคารพในความเห็นคนอื่น มักมากก่อนการตัดสินใจ เช่นกัน..." "คนเรานะ เมื่อคิดว่าตัวเองคิดถูกก็จะไม่สนความเห็นของคนอื่น. ..... " "การตัดสินใจพลาดเช่นนี ้ นับว่าเป็ นสิง่ ร้ ายแรงที่พี่ไม่อยากไห้ มนั เกิดนะ" "คนที่เชื่อแต่ตัึ วเองไม่คิดเชื่อความคิดของผู้อื่นน ะ...หนทางข้ างหน้ ามีแต่หายนะทังนั ้ น...." ้ "พวกเราทุกคนควรมีความสามัคคีซงึ่ กันและกัน เคารพในการตัดสินใจของผู้อื่น พี่หวังว่าน้ องๆจะเอาคาพูด พี่ในวันนี ้ไปใช้ ได้ จริ งใน อนาคตนะ"

"พวกน้ องวนมาถึงนี่ก็คงเป็ นฐานสุดท้ ายแล้ วละนะ.. ." "เอาละกลับไปที่ห้องเถอะ พักกันให้ สบาย" ริ คพูดพลางยิ ้มส่งให้ กบั รุ่นน้ องตรงหน้ า

ดูเหมือนจะค่อยพวกรุ่นน้ องจะไม่คอ่ ยสนิทกันสินะ...ริ คมองไปที่แผ่นหลังของพวกรุ่นน้ องที่ทกาลังเดินจาก ไป เอานะ...อย่างน้ อยค่อยเป็ นค่อยไปละกัน... ใช่..เวลาสีป่ ี ต่อจากนี ้คงจะเป็ นคาตอบให้ พวกเขาได้ .. .ว่าอะไรคือสิง่ สาคัญสาหรับตัวเอง...

Rik-ริ คริ คคุง Turn Rikๆ..เย้ ได้ เวลาเรี ยนเคนโด้ แย้ วววว ริ คริ ค ไม่ร้ ูจะยากอย่างที่คิดรึเปล่า.... เห็นว่ามีทา่ ปลดปล่อยสวัสดิกะด้ วย อยากเรี ยนจังเลย ริ คๆๆ~~~~ เย้ ๆ ปลดปล่อยสวัสดิกะ เลย เย้ ๆ โอ้ ๆๆๆ~~ Turnๆ Rikๆ

ไม่มีใครสังเกตุเห็นโดบันในชุดบอนตะคุงที่ซุม่ อยูเ่ ล ย จนกระทัง่ กิจกรรมเลิก วันรุ่งขึ ้น Spoiler

คาบเรี ยนคาบสุดท้ ายของเช้ านี ้สาหรับปี 2 เป็ นวิชาพละ เหล่านักเรี ยนต่างเปลีย่ นชุดแล้ วเข้ ามาในโรงยิ มติดแอ ร์ ...หรูหราไม่เบาแฮะ... โดบันที่เป็ นอาจารย์สาหรับวิชานี ้เดินถือดาบไม้ เข้ าม าแล้ วมองไปรอบๆ

"สวัสดีนกั เรี ยนทุกคน" [ทักทายนักเรี ยน*] "เอาล่ะวันนี ้จะเริ่ มจากเบาๆก่อน พอจับคูว่ อร์ มอัพเสร็ จแล้ วก็ซ้อมหวดหน้ า 10 ยก ยกละ 5 ที" การฝึ กปฏิบตั ิผา่ นไปด้ วยดี... "เอาล่ะ ทีนี ้ลองเอาการฝึ กมาใช้ จริ งดู ทุกคนใส่ชุดป้องกันให้ พร้ อม แล้ วให้ เพื่อนสลับกันเป็ นกรรมการ" Spoiler

[จับคูซ่ ้ อม] วันรุ่งขึ ้น คาบเรี ยนคาบสุดท้ ายของเช้ านี ้สาหรับปี 2 เป็ นวิชาพละ เหล่านักเรี ยนต่างเปลีย่ นชุดแล้ วเข้ ามาในโรงยิ มติดแอ ร์ ...หรูหราไม่เบาแฮะ... โดบันที่เป็ นอาจารย์สาหรับวิชานี ้เดินถือดาบไม้ เข้ าม าแล้ วมองไปรอบๆ "สวัสดีนกั เรี ยนทุกคน"

Spoiler

"อากาศดีๆแบบนี ้มันเหมาะกับการสร้ างเหงื่อเป็ นที ่​่ สดุ " "ที่ทกุ คนจะได้ พบวันนี ้คือ เคนโด้ " "เพราะฉะนันก็ ้ จะขอแนะนาเกี่ยวกับเคนโด้ คร่าวๆด" " 'เคนโด้ ' คือ ศิลปวิทยายุทธ์ อันมีความหมายว่า “ วิถีแห่งดาบ ” ที่มีพื ้นฐานจากการใช้ ดาบของซามูไร ซึง่ สืบทอดกันมาตังแต่ ้ ค.ศ. 789 จนกระทัง่ พัฒนามาเป็ นกีฬาเคนโด้ " "นอกจากจะเป็ นวิชาการต่อสู้ที่รวดเร็ วและเด็ดขาด แล้ ว " "เคนโด้ ยงั แฝงหลักจริ ยธรรมของนักรบ และความลึกล ้าด้ านจิตวิญญาณของศาสนาไว้ อีกด้ วย" "วิชาเคนโด้ จึงถูกนามาเป็ นวิชาการปกครองแขนงหนึ่ งซึ่ งนักรบชนชันปกครอง ้ รวมทังเหล่ ้ าวิญญูชนให้ ความนับถือ ยกย่องเป็ นพิเศษมาช้ านาน จนกระทัง่ แพร่หลายไปเป็ นวิชาหนึง่ ในสถาบันวิชาการปกค รอง และการทหารต่างๆอีกด้ วย" "แก่นแท้ ของวิชาเคนโด้ คือ การผนวก ดาบ จิตใจ และร่างกาย เข้ าเป็ นหนึง่ "

"การโจมตีโดยดาบไม้ ไผ่ หรื อชินยั ซึง่ ประสานจิตและกายไว้ เป็ นหนึง่ เดียว" "จนเอาชนะคูแ่ ข่งได้ ในพริ บตานันจะเรี ้ ยกว่า อิทโชะคุ อิตโต หรื อ "ดาบเดียวในหนึง่ ก้ าว" ซึง่ ถือเป็ นชัยชนะ อันยิ่งใหญ่อนั เกิดจากการใช้ พลังเพ ่ี ยงนิดเดียว" "ดังนัน้ ผู้ที่ฝึกเคนโด้ อย่างลึกซึ ้ง ไม่วา่ จะเป็ นเด็กหรื อผู้สงู อายุเพียงไหนก็สามารถใช้ ห ลักการนี "้ "เอาชนะคูต่ อ่ สู้ที่มีร่างกายแข็งแรงกว่าได้ อย่า งง่า ยดาย" โดบันกล่าวถึงประวัติของเคนโด้ โดยสังเขป....

Spoiler

"ยังไงก็แล้ วแต่!!!" "ของแบบนี ้มันต้ องเรี ยนรู้ผา่ นทางร่างกาย...." "เพราะฉะนัน!!!!" ้

Originally Posted by Event "เอาล่ะวันนี ้จะเริ่ มจากเบาๆก่อน พอจับคูว่ อร์ มอัพเสร็ จแล้ วก็ซ้อมหวดหน้ า 10 ยก ยกละ 5 ที" การฝึ กปฏิบตั ิผา่ นไปด้ วยดี... "เอาล่ะ ทีนี ้ลองเอาการฝึ กมาใช้ จริ งดู ทุกคนใส่ชุดป้องกันให้ พร้ อม แล้ วให้ เพื่อนสลับกันเป็ นกรรมการ"

Spoiler

"แต่ทว่า!!!" "ครัน้ จะให้ ผ่านไปเฉยๆ มันก็คงจะไม่ซาบซ่าสะใจวัยรุ่นผู้มีพลังเหหลือล้ นเท่ าไหร่ ....."

"เพราะฉะนัน!!!!" ้ "คนที่แพ้ ....ให้ อยูท่ าความสะอาดโรงฝึ ก....หลังจ ากที ่​่ ฝึกเสร็ จ!!" "รับทราบ?!?"

Riku HP 5 Att 2

"ฮายะ....ในที่สดุ วันนี ้ก็มาถึงแล้ วสินะ" ริ คพูดด้ วยสีหน้ าเคร่งเครี ยด....

"หลังจากศึกที่แม่น ้าไนล์ เราก็ไม่ได้ ปะทะกันมานานแล้ วสิ...." "วันนี ้ฉันต้ องชนะนายให้ ได้ ....." ริ คพูดพร้ อมกับชี ้ไม้ เคนโด้ ไปที่ฮายะด้ วยท่าทางยิ ้มแ ย้ ม

สุซาคุได้ ยินที่ริคพูด จึงหันไปมองด้ วยสีหน้ าจริ งจัง "ริ ค... ถึงจะเป็ นเพื่อนกัน... แต่การแข่งขันหรื อต่อสู้นนหากมี ั้ การออมมือให้ นัน่ เท่ากับเป็ นการดูถกู หมิ่น เกียรติ์ศกั ดิ์ศรี ของอี กฝ่ ายอย่างร้ ายแรงที่สดุ " สุซาคุหลับตาลงสักครู่ก่อนที่จะลืมมามองตรงไปยังริ คท ่ี ่​่ เป็ นคูแ่ ข่งเขา "ฉันจะไม่ออมมือให้ นาย!!"

"นัน่ คือ...สิง่ ที่เพื่อนอย่างฉันจะมอบให้ กบั นาย ได้ . .." "กายข้ าคือดาบ... จิตข้ าคือดาบ... ทุกสิง่ ของข้ าคือดาบ... ทุกอย่างงันหลอมรวมเป็ ้ นดาบ..." สุซาคุกล่าวทาสมาธิพลางแต่งชุดเคนโด้ และอยูใ่ นท่าเตร ่ี ยมพร้ อมไปพลาง

"จักฟาดฟั นเหล่าอริ ตรงหน้ า ให้ สญ ู สิ ้นไปจากเส้ นทางที่ข้าเหยียบย่า" สุซาคุกล่าวทาสมาธิพลางแต่งชุดเคนโด้ และอยูใ่ นท่าเตร ่ี ยมพร้ อมไปพลาง

Suzaku Vs Riku !! ฟาดตรง VS ปั ดป้อง = Riku Hp 5-4 = 1 ฟาดตรง VS ฟาดตรง = เสมอ ปั ดป้อง VS ฟาดตรง = Suzaku Hp 15-2 = 13 แทง VS แทง = เสมอ แทง VS ปั ดป้อง = Suzaku HP 13-2 = 11 Hyper Reaction VS ฟาดตรง = Suzaku Evade --------------------------------------Suzaku Hp 11 VS Riku Hp 1 ROUND 2 ฟาดตรง VS ฟาดตรง = เสมอ ปั ดป้อง VS แทง = Riku Hp 1 - 4 = Riku Defeated !!

พลัก๊ !! ริ คคุล้มลงกับพื ้นอย่างรุนแรงเป็ นเหตุบง่ บอกได้ ชดั เจ นว่าเขาแพ้ แล้ ว เด็กหนุม่ ค่อยๆถอดเครื่ องป้องกันหน้ าออก พร้ อมๆกับหยาดเหงื่อที่ไหลซึม ...

"ไม่เลวนี.่ ...สุดท้ ายฉันก็ส้ นู ายไม่ได้ ...." ริ คพูดอย่างยิ ้มๆให้ กบั คนตรงหน้ า

สุซาคุยิ ้มตอบให้ ริคที่นงั่ ล้ มอยูต่ รงพื ้นและถอดเครื ่​่ องป้องกันหน้ าออก "ไม่หรอก... นายเองก็เก่งเช่นกันและ ฉันยังฝึ กฝนมาไม่มากพอที่จะให้ นายชมหรอกนะ" สุซาคุยื่นมือขวาออกไปตรงหน้ าริ ค หมายจะช่วยจับมือเพือ่ ให้ เขาลุกขึ ้นมา

ริ คค่อยๆจับมือเพื่อนสนิทตรงหน้ าพร้ อมๆกับใช้ เขาเป็ น หลักในการยันตัวขึ ้นจากพื ้น... "ตอนนี ้ฉันคงสู้นายไม่ได้ ....แต่สกั วัน...เราต้ องมาเจอกันอีกนะ..." "ฉันจะชนะนายให้ ด"ู ริ คพูดอย่างยิ ้มๆก่อนเดินไปนัง่ พักบริ เวณข้ างเวทีพร้ อมกับหยิบกระบอกน ้าโยนในฮายะโตะที่เดินตามหลัง มา.. "ว่าแต่เรื่ องพี่สาวน่ารักผมม่วงคนนัน้ นายคิดจะเล่าให้ ฉนั ฟั งได้ึ รึยงั ละ,,,."

"หือ...?" สุซาคุหนั ไปมองริ คด้ วยสีหน้ าตกใจเล็กน้ อยเมื่อริ คถาม คาถามที่เกี่ยวกับฮาคัวออกมาและสีหน้ า ของเขาเหมือนเศ ร้ าลงไปทันที

เขาเงียบไปเพียงชัว่ อึดใจ จากนันจึ ้ งค่อยเอ่ยด้ วยน ้าเสียงเรี ยบ ๆ ออกมาว่า "คน ๆ นันชื ้ ่อ ฮาคัว... ฮาคัว ดู ล็อต เฮอร์ มิเนี่ยม...เธอเป็ น... พี่สาวฉันเอง..."

"ฮะฮ้ า....." "นายมีพี่สาวน่ารักขนาดนันแต่ ้ ไม่เคยเล่าให้ ฉันฟั งเล ยนะ" ริ คพูดขึ ้นเล็กน้ อยก่อนจะเงียบลงเป็ นเชิงรอฟั งจากคนต รงหน้ า

"....................." สุซาคุเงียบไปอีกอึดใจท่าทางเหมือนเขาไม่คอ่ ยอยากจะพ ู่ ดถึงเรื่ องนี ้เท่าไร แต่ก็เอาน่ะ เริ่ มเล่าแล้ วนี่ เล่า อีกนิดแล้ วกัน "...เธอคนนัน...เป็ ้ นคนที่ฉันเคารพเหมือนพี่สาวแ ท้ ๆ น่ะ..." "...ไม่ได้ เกี่ยวข้ องอะไรทางสายเลือดเลย..."

"เอาเถอะ....." ริ คพูดขึ ้นก่อนจะเงียบลงเล็กน้ อยแล้ วยิ ้มที่มมุ ปาก

"ฉันเคยบอกนายไปแล้ วนี่...ว่าจะรอวันที่นายเล่าให้ ฟั ง...." "ถ้ าตอนนี ้ยังเล่าไม่ได้ ก็ไม่เป็ นอะไรหรอกนะ.... " เด็กหนุม่ ค่อยๆเอาผ้ าเช็ดเหงื่อที่คล้ องคอออกก่อนจะล ุ่ กขึน่ อีกครัง้

"เอาละ..ไปต่อกันอีกสักหน่อยละกัน...."

"...................." "อืม...ขอบใจนะ" สุซาคุกล่าวขอบคุณริ คที่เขาไม่ถามอะไรมากไปกว่านี ้ใน ตอนนี ้ เพราะตอนนี ้เหมือนสุซาคุจะยังไม่มีอารมณ์ เล่าสักเท่า ไรนัก "ส่วนเรื่ องที่นายจะขอต่ออีกยกน่ะ... ขอโทษนะ... ตอนนี ้ฉันมีเรื่ องอะไรอยากคิดคนเดียวนิดหน่อย" "เอาไว้ หมดคาบแล้ วพวกเราค่อยไปกินข้ าวกันแล้ วกัน ..." สุซาคุกล่าวด้ วยน ้าเสียงและมีแววตาที่เศร้ าลงนิดนึง ก่อนที่เขาจะเดินไปยังมุมโรงฝึ กและเริ่ มฝึ กฟาดดาบ คนเ ดียวอยูเ่ งียบ ๆ โดยมีแผ่นหลังแห่งความเศร้ าเป็ นคาตอบสาหรับเขาในตอนน ่ี ่้ =========================

"อาจารย์ครับ...." "ได้ โปรดเป็ นคูซ่ ้ อมให้ ผมด้ วย" ริ คเดินย่างสามขุมเข้ าไปหาโดบันที่กาลังมองการฝึ กของ คนอื่นๆอยู.่ ..

ในระหว่างที่สซุ าคุกาลังซ้ อมฟาดดาบอยูค่ นเดียวนัน้ เขาก็ได้ ยินเรื่ องที่ริคไปท้ าอาจารย์โดบันสู้ โดยส่วนตัวแล้ วมันก็คอ่ นข้ างจะเกินตัวเขาไปหน่อย แต่ก็ขอภาวนาให้ ปลอดภัยล่ะนะ "เดี๋ยวก่อนๆ" "เธอเพิ่งโดนตีนว่ มมาเองนะริ ค"

"ไม่เป็ นอะไรหรอกฮะ เพราะ..." ริ คพูดพร้ อมกับเช็ดรอยเลือดที่มมุ ปากของตนที่ไม่ร้ ูม าจากไหน

"เรื อโทจีบนั โดบัน ในตานานผมอยากพบคุณมากนานแล้ วฮะ!!" ริ คพูดด้ วยน ้าเสียงตื่นเต้ นก่อนจะหมุนตัวไปมาอย่างรว ดเร็ ว

"สุดยอดทหารผ่านศึก ที่ร่วมรบกับสงครามมาแล้ วมากมาย" ริ คค่อยๆเอานิ ้วขึ ้นมานับไปมา "ทัง.......... ้

  

 

[การปะทะกันที่ทะเลจีนใต้ ] ทาลายโมบิลสูทได้ หนึง่ เครื่ อง [ตังรั้ บปฏิบตั ิการ Butterfly effect] ทาลายโมบิลสูทได้ หนึง่ เครื่ อง [สนับสนุนกองร้ อยไวส์เบสในการหลบหนีออกจากอเมริ กาเหนื อ] ทาลายโมบิลสูทได้ หนึง่ เครื่ อง [เข้ าโจมตีฐานทัพโอเดซซ่า] หัวหน้ าหน่วยโมบิลสูทอีเดลไวซ์ , ทาลายโมบิลสูทได้ หนึง่ เครื่ อง [บุกโซโลมอน] หัวหน้ าหน่วยโมบิลสูทอีเดลไวซ์ , เข้ าร่วมปฏิบตั ิการ



    

[การปะทะกันบนแนวยิงโคโลนี่เลเซอร์ ] หัวหน้ าหน่วยโมบิลสูทอีเดลไวซ์ , ทาลายโมบิลสูทได้ หนึง่ เครื่ อง [บุกเข้ าช่วยพลเรื อนในลิเบีย] [การปะทะกันที่ปากอ่าวไทย] [บุกจาโบร] [คุ้มกันกองยานอพยพที่ดวงจันทร์ ] [ศึกกริ ปส์]

สุดยอดสุดๆไปเลยนะฮะ"

"อีกทังยั ้ งข่าวลือที่คณ ุ สามารถต่อยโมบิลสูทได้ ด้วยม ่ื อเปล่าอีก" "ผมนับถือคุณจริ งๆนะฮะ" ริ คพูดออกไปอย่างตื่นเต้ น...บุคคลในตานานที่เขาอยากเ จอมาตลอดอยูต่ รงหน้ าแล้ ว

"ห๊ ะ!?!?" "ใครมันไปยัดข้ อมูลพรรคนี ้ให้ เธอกันน่ะ...." "คนนะไม่ใช่แมว"

"........." "ได้ ถ้ าต้ องการขนาดนันล่ ้ ะก็...." โดบันกล่าว....

"โอ้ ส!!!" ริ คพูดขึ ้นอย่างดีใจก่อนจะสวมอุปกรณ์ป้องกันตัวอย่าง รวดเร็ ว

"ฮายะฝากเป็ นกรรมการด้ วยนะ" ริ คคุพดู ไปยังเพื่อนสนิทที่ยืนอยูไ่ ม่หา่ งนัก

สุซาคุหนั มาตามเสียงเรี ยกของริ ค ...เอาจริ งด้ วยแฮะ... สุซาคุก็คอ่ ย ๆ เดินมาหา "เอางันก็ ้ ได้ ..." ก่อนที่จะรับธงให้ คะแนนมา และหันไปหาอาจารย์โดบัน "อาจารย์ครับ... ขอควากรุณาอย่าออมมือนะครับ! สู้ให้ เต็มกาลังของอาจารย์เลย..."

สิ ้นสุดเสียงสัญญาณริ คคุก็วิ่งเข้ าโจมตีโดบันในทันที โดยไม่รอช้ า .. ...แม้ ร้ ูวา่ สู้ไม่ได้ แต่เขาก็อยากจะลองเทียบฝี มือดู ..กับชายที่ได้ ชื่อว่าตานานของตานานตรงหน้ า...

Doban VS Riku !! Round 1 ฟาดตรง vs แทง = doban hp 37-2 = 35 แทง vs ปั ดป้อง = doban hp 35-2 = 33 ฟาดตรง vs แทง = doban hp 33-2 = 31 แทง vs ปั ดป้อง = doban hp 31-2 = 29 ฟาดตรง vs แทง = doban hp 29-2 = 27 แทง vs แทง = เสมอ

...อะโฮ่.....ไม่ธรรมดา... ...จะมาเรื่ อยเปื่ อยก็ทา่ จะไม่ได้ แล้ วแฮะ...

Spoiler

Doban 27/37 VS Riku 5/5 Round 2 ฟาดตรง vs ปั ดป้อง = Riku hp 5-9 = Overkilled !!

"อิปป้ง พอแค่นี ้!!" สุซาคุยกธงได้ แต้ มให้ ทางฝั่ งโดบันเป็ นสัญญาณว่าจบการ แข่งขัน

ริ คนอบหมอบอยูก่ บั พื ้นอย่างหมดแรง...พร้ อมกับเสียงหา ยใจหอบๆ.. "สุดยอดไปเลยฮะ...นี่เองความสามารถของคนที่ตอ่ ยโมบิล สูทได้ ด้วยมือเปล่า" ริ คยิ ้มอย่างพอใจ...ใช่เขาแพ้ แล้ ว...แต่เหมือนกับว่า ตัวเองไม่ได้ ร้ ูสกึ คับแค้ นใจสักนิด

"สมาธิ ดี แต่ยงั ไม่ดีที่สดุ " "หลังจากนี ้ก็พยายามเข้ าล่ะ" "แล้ วก็เลิกซะที ไอ่ล้ม MS ด้ วยมือเปล่าเนี ้ย....." "ใครที่ไหนมันจะไปทาได้ " ริ ครี บลุกขึ ้นอย่างรวดเร็ วก่อนจะก้ มหัวให้ คนตรงหน้ า "ขอบคุณมากฮะ ต่อจากนี ้ผมจะพยายามต่อไป"

แต่ก่อนที่โดบันจะทันได้ เดินจากไป ริ คก็ขยับตัวเล็กน้ อยเหมือนต้ องการจะพูดอะไรออกมา.. "อ..อาจา...."

...จะถามออกไปดีมยนะ...ริ ั้ คค่อยๆเงยหน้ าไปที่ชายหนุ ่​่ มตรงหน้ า ....แต่นี่อาจจะเป็ นโอกาสสุดท้ ายที่เราจะได้ ถามเขาแล ่้วก็ได้ นะ...

"อาจารย์....นิวไทป์คืออะไรงันเหรอ?" ้

Spoiler

"อืม........" "ยังไงดีละ่ ......" "อธิบายง่ายๆก็"

"พวกที่มีสมั ผัสพิเศษ รับรู้สงิ่ ต่างๆได้ มากกว่าที่ตาเห็น อะไรทานองนัน" ้ โดบันกล่าวสรุปสันๆ ้

"งันสิ ้ นะครับ....." นัน่ สิ....ไปถามใครก็คงได้ คาตอบประมาณนี ้ละนะ... ริ คยิ ้มให้ กบั โดบันแห้ งๆ...

" แล้ วอาจารย์เคยสู้หรื อรู้จกั กับพวกทีมีพลังนิวไทป์มั ่้ยฮะ....." " อย่างเช่นนิวไปท์ทีชอบใส่หน้ ากาก....อ้ อ....แต่ไม่ใช ่​่ ชาร์ หรอกนะฮะ...."

"เพราะส่วนใหญ่เป็ นการรบด้ วย MS" "ก็เลยไม่ร้ ูเหมือนกันว่าอีกฝ่ ายจะหน้ าตายังไง.. ...เ ป็ นใคร.....รึเพศอะไร...." "........................." "มันน่าเศร้ านะ....สงครามเนี ้ย....." "ทังๆที ้ ่ร้ ูวา่ ยิ่งสู้ก็ยิ่งเจ็บกันทังคู ้ แ่ ท้ ๆ " โดบันกล่าวเศร้ าๆ

Spoiler

"อย่างนันเองสิ ้ นะฮะ....." ริ คคุหนั ไปมองโดบันพร้ อมกับยิ ้มอย่างเศร้ าๆ...

"งันไงก็ ้ ขอบคุณอาจารย์มากนะฮะ ที่อุสา่ ห์ตอบคาถามของผม..." ริ คก้ มหน้ าให้ ชายหนุม่ ตรงหน้ าอีกครัง้ ก่อนจะขอตัวกลั บไปรวมกับกลุม่ นักเรี ยน

..สุดท้ ายก็ยงั มืดแปดด้ านอยูด่ ีสนิ ะ...ทังที ้ ่พยายาม หาข้ อมูลจากหลายๆทางแล้ วแท้ ๆ.... ..แ่​่ ตถ่ ึงอย่างนัน....ผมไม่ ้ ยอมแพ้ หรอกนะ........... ......

.....พี่......

จากนันก่ ้ อนถึงเวลาพักเที่ยง สุซาคุที่หยุดมือจากการฟาดซ้ อมดาบแล้ วก็ได้ คอ่ ย ๆ ถอดเครื่ องป้องกันออกอย่างช้ า ๆ สีหน้ าของเขาดูเหมือนจะสบายใจขึ ้นมากเมื่อฟาดดาบจนเห งื่อออก ...การออกกาลังกายนี่มนั ดีจริ ง ๆ เลยนะ... เขากล่าวขอบคุณอาจารย์โดบันที่วนั นี ้ช่วยสอนสัง่ ก่อน ที่อาจารย์โดบันผู้มากประสบการณ์จะเดินออกไป จากโรงฝึ ก เมื่ออจารย์โดบันเดินออกไปแล้ ว ตอนนี ้ต่างคนก็ตา่ งเริ่ มแยกย้ ายกันไป บางคนก็ต้องทาความสะอาดก่อน สุซาคุเดินมาหาริ คที่กาลังทาความสะอาดอยู่ "ริ ค...กลางวันนี ้จะเอายังไง?"

"นายไปกินข้ าวก่อนก็ได้ นะฮะ....." ริ คพูดพร้ อมกับเอามือจิ ้มพื ้นไปมา...

ใช่เขาลืมไปซะสนิทเลยว่าผู้แพ้ ต้องทาความสะอาดโรงฝึ ก .... สงสัยจะได้ ไปกินข้ าวกลางวันช้ ากว่าคนอื่นแล้ วละมัง.้ .. "ฉันต้ องอยูท่ าความสะอาดโรงฝึ กนะ...ซิกๆ"

สุซาคุเห็นเพื่อนที่กาลังทาหน้ าเศร้ าสร้ อย หงอยเหงาแบบนี ้แล้ วมันก็อดที่จะทาให้ เขาต้ องยื่นมือเ ข้ าไปช่วย ไม่ได้ จริ ง ๆ "มา...เดี๋ยวฉันช่วยอีกแรงนึง...จะได้ ทาความสะอา ดเสร ่็ จเร็ ว ๆ ไง" ว่าแล้ วสุซาคุก็เริ่ มหันหลังเพื่อเตรี ยมที่จะไปหยิบถ ่ังน ้าและผ้ ามาช่วยถูพื ้น

"ฮาย๊ าาาาาาาาาาาาาาา!!! นายนีสมเป็ นเพื่อนชันจริ ้ งๆ" ริ คคุพโู พลางกระโดดตัวลอยใส่เพื่อนสนิทด้ วยความดีใจ

Spoiler

สุซาคุที่โดนริ คกระโดดกอดนันถึ ้ งกับอายเล็ก ๆ "เฮ้ ย! อย่าน่า..." พลางเอามือดันริ คออกไปจากตัวเขา ในตอนนันสายตาของเขาก็ ้ เหลือบไปเห็นเด็กสาวผมสีฟ้าที ่​่ เขาเจอบนรถไฟนัง่ เก็บอุปกรณ์อยู่ "เอ๊ ะ...นัน่ คุณยูโฟเรี ยนี่... เพิ่งจะสังเกตเห็นแฮะ"

"โอ้ ว ยูฟี่สนิ ะ...ไม่ได้ เห็นนานแล้ วแฮะ...."

"หลังจากจบจากเก็บกวาดโรงฝึ กทาไมนายไม่ลองชวนเธอไปทา นข้ าวด้ วยกันละ" ริ คเสนอออกมาอย่างร่าเริ ง..ความจริ งในใจแล้ วก็คือเขาเห็นยูฟี่ไม่คอ่ ยคุยกับใครแ ถมยังขี ้กลัวเลยรู้สกึ เป็ น ห่วงละนะ...เพราะยังไงก็เป ่็ นเพื่อนกัน..

สุซาคุฟังที่ริคพูดแล้ วเขาก็เริ่ มคิด ถึงบนรถไฟนันพวกเขาจะขอเป็ ้ นเพื่อนกับเธอ และเธอตอบรับมาแล้ วก็ เถอะ แต่ถ้าใช้ โอกาสนี ้ทาความรู้จกั ให้ มากขึ ้นกว่านี ้ มันน่าจะเหมาะสมกับคาว่า เพื่อน มากกว่านี ้นะ "อืม... เอางันก็ ้ ได้ ... เดี๋ยวทาความสะอาดเสร็ จแล้ ว พวกเราลองไปชวนเธอกินข้ าวกันเถอะ" สุซาคุพดู พลางหันไปเหลือบมองเด็กสาวอีกครัง้ ก่อนที่จ ะไปช่วยทุกคนกาความสะอาดโรงฝึ ก

เมื่อช่วยกันทาความสะอาดและเก็บอุปกรณ์กนั เสร็ จแล้ ว ริ คก็ชวนสุซาคุเดินเข้ าไปหาเด็กสาวผมสีฟ้า แถม ยังให้ สซุ าคุเป็ นฝ่ ายชวนให้ ด้วยเสียอีก "สวัสดีครับ คุณยูโฟเรี ย..." สุซาคุเริ่ มทักทายด้ วยรอยยิ ้มเล็ก ๆ ตามแบบของคนรู้จัก

จากนัน...เมื ้ ่อถึงเวลาพักเที่ยง.. [ไปซื ้อขนมปั งกินข้ างนอกห้ อง] Active Skill : [นิวไทป์ L.1] สามารถรับรู้ปรากฏการณ์บางอย่างที่อยูเ่ หนือธรรมชาติ ได้ [ลามก] เมื่อสัง่ ใช้ งานแล้ ว เพิ่มโอกาสเจอเหตุการณ์ที่ "ดี" ขึ ้นเล็กน้ อย

Nya!! Hero Turn~!!

ชิ ้ง.....ในจังหวะที่กาเวนรี บจะกระโจนออกจากโรงฝึ กเพื่อไ ปหาน้ องสาวนัน... ้ ร่างอ้ วนๆนุม่ ๆก็มาขวางเด็กชายตรงหน้ าอย่างรวดเร็ วพร ่้อมๆดาบไม้ อนั ใหญ่ ..

"ปุเนี๊ยววว!" ตัวประหลาดตัวนันชี ้ ้ดาบของตนไปที่กาเวนทันทีเป็ นเชิ งท้ าสู้ด้วย

".........." กาเวนถึงกับอึ ้งไปในทันที ถึงมาสคอตชุดนี ้จะดูคึ ลับคล้ ายคลับคลาประธานอาเรี ยอย ู่ ่​่บ้าง แต่ประเด็นมันไม่ได้ อยูต่ รงนัน้

(ใครเนื่ย......) ถึงพอลองคิดถึงจานวนคนที่นา่ จะทาเรื่ องแบบนี ้กลางวัน แสกๆ แล้ ว ตัวเลือกมันจะเหลือไม่เยอะมากๆ จนทาให้ เขาพอจะเดาได้ ..

"เอ่อ...ประธาน..."

เมื่อกาเวนเรี ยกชื่อของตนทาให้ อาเรี ยถึงกับเหงื่อแตก พลัก... ก่อนจะส่ายหัวกลมๆของตนไม่มาอย่างรวดเร็ วเป็ นเชิงปฏิ เสธ.....

"ปุเนี๊ยววว ปุเนี๊ยววว ปุเนี๊ยววว!" "ปู ปู ปุเนี๊ยววว~!!"

ก่อนที่ร่างอ้ วนๆสีขาวจะกาชับดาบในมือไว้ ในแน่อนก่อน จะชี ้มาทางกาเวนอีกครัง้

"ปูเนี ้ยว เนี ้ยว!!" กาเวนอาจจะไม่ร้ ูภาษาของตัวมีขนตรงหน้ า แต่พอเดาได้ วา่ ประธานอาเรี ย เอ๊ ย...ฮีโร่ลกึ ลับกาลังชมฝี มืด เคนโด้ ของเขาอยู่ พร้ อมกับขอท้ าสู้ด้วย

Nya!Hero Status Hp 9 Att 1 Luk 4

กาเวนไม่เข้ าใจภาษาของมาสคอตตรงหน้ าเท่าไหร่ แต่เขาก็เข้ าใจอย่างหนึง่ ชัดแจ้ งทีเดียว

"เหลืออีก 43 นาที...43 นาทีเองนะ!!!" "ฉันไม่เข้ าใจว่านายต้ องการอะไร!!"

"แต่เวลาพักเที่ยงอันมีคา่ นี ้ฉันจะไม่ยอมใช้ มนั ก ่ับคน อื่นนอกจากซูเวียเด็ดขาด!!!" "ในเมื่อนายจะขวางทางฉันให้ ได้ ละก็ !!"

"รับมือ!! Nya Hero !!" กาเวนบ่นเสร็ จก็ชกั ชิไนแถวๆ โรงฝึ กพุง่ เข้ าใส่ Nya hero ทันที

Battle Start !!

Turn 1 แทง vs แทง = กาเวน -1 HP ปั ดป้อง vs แทง = nya hero -4 HP ปั ดป้อง vs ปั ดป้อง = กาเวน -1 HP ฟาดตรง vs ฟาดตรง = กาเวน -1 HP แทง vs แทง = กาเวน -1 HP ฟาดตรง vs ฟาดตรง = กาเวน -1 HP Turn 2 Gawain HP 8/13 vs nya hero HP 5/9 ปั ดป้อง vs ปั ดป้อง = กาเวน -1 HP ปั ดป้อง vs ฟาดตรง = กาเวน -1 HP ฟาดตรง vs แทง = กาเวน -1 HP ฟาดตรง vs แทง = กาเวน -1 HP แทง vs แทง = กาเวน -1 HP แทง vs ปั ดป้อง = Nya hero -4 HP

"แฮ่ก...แฮ่ก...ใส่ชุดขนาดนี ้...เคลือ่ นไหวขนาดน ่ั่น้ ไ ด้ ยงั ไงเนื่ย~!!"

"แต่ก็ชดั แล้ วล่ะนะ..นายต้ องไม่ใช่ประธานแน่ๆ" "เพราะว่า...ประธานสู้ไม่ได้ ถึงขนาดนี ้หรอก!!!! (หมายถึง Hp5 น่าจะเสรจใน 2 ที)" กาเวนบ่นออกมาเพราะกาลังย่าแย่

Turn 3 Gawain HP 3/13 vs nya Hero HP 1/9 แทง vs แทง = กาเวน -1 HP แทง vs แทง = กาเวน -1 HP แทง vs แทง = กาเวน Defeated !!

"พะ...แพ้ แล้ ว...ซะ..ซูเวีย...." ตุบ เด็กชายผมส้ มสลบเหมือดไปในทันที

"ปุเน๊ ยว~!!!" หลังจากที่กาเวนล้ มลงกับพื ้น .. nya! Hero ก็วางดาบลงก่อนจะเดินไปตบไหล่ของคนตรงหน้ า.....

"ปุเน๊ ยว~!!!" "ปุเน๊ ยว~!!!" "ปุเน๊ ยว~!!!" (นายนะเก่งแล้ ว การโจมตีใช้ ได้ ไม่เลวเลยะละ...ต่อจานี ้เมื่อถึงคราวท ่ี ่​่นายจะปกป้องใครสักคนก็ขอให้ นายพยามขึ ้นนะ)

พอดูจบแมวในหน้ ากากลึกลับก็เดินหายไปพร้ อมๆกับบรรยาก าศรอบๆที่สวยงาม

Rik-ริ คริ คคุง Turn Rikๆ..เย้ ถึงเวลากินข้ าวกลางวันแล้ ว! ริ คริ ค อาเร๊ ะ~!! นัน่ มันกางเกงในสีขาวของรุ่นพี่โรเซ็ตต้ า ๆๆ ย๊ าๆๆๆ~~~~ กางเกงในสีขาวบริ สทุธิ์ ของสาวเฮี๊ยบที่หาดูได้ ยากกว่า.... ปลาแซลม่อนตอนว่ายทวนกระแสน ้าละ โอ้ ! เย้ ๆ โอ้ ๆๆๆ~~ Turnๆ Rikๆ

ริ คกุ บั ฮายะโตะที่ซื ้อขนมปั งเสร็ จก็เดินมาหายุฟฟี่ หม ายจะชวนให้ มาทานด้ วยกัน แต่ก่อนจะมาทานด้ วยกัน "นี่คณ ุ ยุฟฟี่ " ประธานนักเรี ยนร้ องอย่างร่าเริ งก่อนจะวิ่งเข้ าไปหาแต ่​่ ทว่า.... "สวัสดีครับ คุณยูโฟเรี ย..." ผัว๊ ะ ไปสะดุดกับอะไรสักอย่างเข้ าจนหดล้ มหน้ าทิ่ม เขารุ้สกึ ถึงความเจ็บจากใบหน้ าแล้ วก็เงยขึ ้นมาพบกับ . ... ลานหินข้ างอาคารเรี ยน Spoiler

ริ คกุ บั ฮายะโตะที่ซื ้อขนมปั งเสร็ จก็เดินมาหายุฟฟี่ หม ายจะชวนให้ มาทานด้ วยกัน แต่ก่อนจะมาทานด้ วยกัน "นี่คณ ุ ยุฟฟี่ " ประธานนักเรี ยนร้ องอย่างร่าเริ งก่อนจะวิ่งเข้ าไปหาแต ่​่ ทว่า.... "สวัสดีครับ คุณยูโฟเรี ย..." ผัว๊ ะ

ไปสะดุดกับอะไรสักอย่างเข้ าจนหดล้ มหน้ าทิ่ม เขารุ้สกึ ถึงความเจ็บจากใบหน้ าแล้ วก็เงยขึ ้นมาพบกับ . ...

Spoiler

Story : ท้ องฟ้าสีขาว ผู้แต่ง : ริ คคุ

....วันที่xx เดือน xx ปี 0096 ผมอามาคุสะ ริ คคุคงไม่ไม่ทางลืมเรื่ องในวันนี ้ได้ อย่างเป็ นแน่.. .

วันนี ้เป็ นวันที่ผมกาลังจะไปทานข้ าวกับฮายะเพือ่ นสนิ ท ...นี่คงเป็ นครัง้ แรกละมังที ้ ่ผมต้ องพบเจอกับเหตุการ ณ์เช่นนี ้...

ท้ องฟ้าสีขาว(?)ที่ดสู ะอาดตาผืนนัน... ้

จะขอบคุณฮาโล่ปริ ศนาดีรึเปล่านะ...ผมรู้สกึ คิดอย่างน ่ั่น้ จริ งๆ... อ่าส์....ตอนนันผมรู ้ ้ สกึ ได้ เลยว่าดวงตาของผมมันทางา นราวกับเลนส์แบบแพงระดับสุดยอดกับกล้ องระดับ คุณภาพ.. .. ที่สามารถกดชัตเตอร์ เป็ นหมื่อนครัง้ กับภาพเพียงแค่เส ่ี ่้ยววินาที...

จะว่าไงดีและ..ความจริ งแล้ วปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติแ บบนี ้ใช่วา่ จะเกิดขึ ้นได้ งา่ ยๆก็จริ ง แต่ทาไมกันนะผมรู้สกึ ว่ามันช่างเกิดขึ ้นกับผมบ่อยเหล ่ื อเกินราวกับเปิ ดสกิล [ลามก]ไว้ อย่างนันละ.. ้

โดยปกติแล้ วผู้หญิงของโรงเรี ยนแห่งนี ้จะไม่คอ่ ยสวมกร ะโปรงที่ยาวนักไม่ร้ ู ทาไม.. ความจริ งอาจจะเป็ นอารมย์อยากบริ หารของผู้อานวยการโรง เรี ยนแห่งนี ้ก็ได้ กระมัง ...

อืม..ก่อนอื่นเราต้ องมาพูดถึงรุ่นพี่โรเซ็ตที่เป็ นโจ ทก์อยูใ่ นเวลานี ้ รุ่นพี่ถึงจะวิทยานิพนธ์ อยูแ่ ต่ก็นบั ว่าเป็ นผู้หญิงท ่ี ่​่ ดอู ายุน้อยและสวยมาก ราวกับว่าเป็ นไอดอลของรุ่นน้ องเลยทีเดียวละ...

โดยเฉพาะบุคลิคหยิ่งๆแบบนัน้ คุยกับผู้ชายยาก แต่เวลาน๊ อตหลุดแล้ วจะน่ารักมากเลย.. เพราะเป็ นอย่างนี ้ละมัง..ผมถึ ้ งคิดว่าชัว่ เวลานี ้คือ เวลาที่สาคัญอีกฉากหนึง่ ของชีวิต

เอาละเล่าถึงไหนละนะ..อ่อ...หลังจากที่ผมดวงดีบงั เอิ ญจะเอ๋เข้ ากับท้ องฟ้าสีขาวตรงหน้ า.. อืมส์มนั ช่างเป็ นภาพที่สวยงามจริ งๆ..

กางเกงในของรุ่นพี่ที่ขาวบริ สทุ ธิ์และดูกว้ างใหญ่ราว กับท้ องฝ้าผืนหนึง่ .. มันช่างสะอาดตาจริ งๆราวกับว่าผืนผ้ าตรงหน้ านันก ้ าลัง ชาระล้ างจิตใจอันด้ านชาของผมอยู่

ใช่มนั บริ สทุ ธิ์ตามที่ผมบอกจริ งๆ...เพราะนอกจากโบว์เ ล็กๆสีแดงที่ประดับอยูต่ รงหน้ าแล้ ว ผืนผ้ าผืนนันเป็ ้ นสีขาวสะอาดตอบรับกับรูปทรงเบื ้องล่ างของรุ่นพี่ได้ เป็ นอย่างดี

ถึงตอนแรกตัวผมอาจจะเคยคิดว่าคนอย่างรุ่นพี่อาจจะเหม าะกับกางเกงในลูกไม้ ออกเฉี่ยวๆสีดาก็เถอะ แต่วนั นี ้ผมก็ร้ ูแล้ วว่ากางเกงในเรี ยบๆทาด้ วยผ้ าบางๆ สีขาวแบบนี ้มันกลับกระชับรูปทรงของรุ่นพี่ให้ เด่น ออก มามากกว่าที่ผมคิดเอาไว้

ไม่สอิ าจจะเหมาะทังสองแบบก็ ้ เป็ นได้ ...

แต่ความจริ งแล้ วสิง่ ที่ทาให้ กางเกงในของรุ่นพี่นนแ ั ้ ลดูสดุ ยอดจริ งๆ นัน.. ้ ต้ องขอบคุณหลายองค์ประกอบของธรรมชาติเลยทีเดียวละ

หนึง่ เลยคือลมที่ลอยผ่านเข้ ามาตอนนันพอดี ้ ..องค์ประก อบที่ขาดไม่ได้ สาหรับเรื่ องแบบนี ้ ยิ่งตอนที่กระโปรงผืนนันพริ ้ ว้ ไหวไปตามสายลมในตอนที่ ผมล้ มลงใน 0.12วินาทีนี ้ละ มันช่างเป็ นช๊ อตที่อยากจะหยุดเอาไว้ ทงๆอย่ ั ้ างนันเล ้ ยจริ งๆ

สอง...แสงมุมที่ตกกระทบของแสงที่สาดส่องลงมาจากท้ องฟ ่้า ทังช่ ้ วงเวลา และสีของมันช่างลงตรงจริ งๆ... ราวกับต้ องการสะท้ อนสีขาวๆของผ้ าผืนนันให้ ้ กระทบกับเ รตินา่ ตาของผมแทบจะในทันที

สาม...มุมมอง...ใช่แล้ วต้ องขอบคุณโครตพ่อโคตรแม่ฮาโล ่​่ ตวั นันจริ ้ งๆที่ทาให้ ฮาโล่ตวั นันเกิ ้ ดมา มุมที่ผมล้ มลงไปนันเป็ ้ นมุมประมาณ สีส่ บิ ห้ าองศาขนานกับพื ้นโลก...อืมส์จะว่าเป็ นมุมของ สัดส้ วนทองคา เลยก็วา่ ได้ มันทาให้ ภาพที่เห็นคมชัด ลืน่ ตา และสวยงาม...

อืม..นี่สถิ ึงจะเรี ยกได้ วา่ งานศิลป์ขันสู ้ งสุด.....

ตราบตังแต่ ้ ต้นจนจบเวลาทัง5วิ ้ นาที ช๊ อตเด็ดกว่าสามร้ อยรู ปมันถูกรวมเข้ าไว้ ในสมองของผมห มดแล้ ว ...ใช่ความรู้สกึ ที่ตามันร้ อนจี๋ ราวกับว่าอดหลับอดนานทางานมาสิบวันเต็มๆ..พวกคุณก็เค ยรู้สกึ แบบนัน้ ใช่มยละ ั้ นี่ผมไม่ได้ พดู เกินเลยจริ งๆนะ... บางครัง้ คนเราก็ต้องมีบ้างละ ช่วงเวลาที่สนเพี ั ้ ยงนิดเดียวแต่ยาวนานจนเขียนเป็ นบท ความได้ หลายหน้ า นะ

...นัน่ ละคือคาบรรยายในช่วงเวลา5วินาทีก่อนสายตาของผ มจะกระทบเข้ ากับเท้ าของรุ่นพี่ตรงหน้ า

"กรี๊ ดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ไม่ต้องอธิบายให้ มากความเสียงของโรเซ็๋ตดังขึ ้นพร้ อม กับฝ่ าเท้ าที่ประเคนเข้ าหน้ าริ คอย่างจัง

"แอ๊ ฟ~!!!" ไวเท่าความคิดทันทีที่หญิงสาวตรงหน้ ากรี๊ ดออกมา ฝ่ าเท้ าของเธอก็เข้ ากระทบกับหน้ าของเขาอย่าง รวดเร็ วจ นกระเด็นกระดอนไปกับพืนราวกับลูกบอล~!!

"ริ ค !!" สุซาคุตะโกนออกมาอย่างตกใจเมื่อเพื่อนของเขาโดนรุ่นพ ่ี ่​่ โรเซ็ตเตะเข้ าใบหน้ าอย่างแรงจนกระเด็น ลอยขึ ้นฟ้าไป ไกล เขามองตามร่างของริ คที่ลอ่ งลอยอย่างกลางอากาศอย่างไม ่​่ วางตา

...รุ่นพี่โรเซ็ตนี่...เตะแรงจนคนลอยได้ ขนาดนี ้หรื อเ หรอเนี่ย...??? ...เก่งเกินผู้หญิงธรรมดาจริ ง ๆ เลยแฮะ...ไม่ธรรมดา ๆ... ไม่กี่วินาทีตอ่ มาร่างของริ คก็ตกลงสูพ่ ื ้น พร้ อม ๆ กับสุซาคุที่วิ่งเข้ าไปประคองริ คด้ วยแววตาที่เป็ นห่ว ง "นายเป็ นอะไรมากมัย?" ้

"โฮกกกกกกกกกกก แค่กๆ~!!" ริ คใช้ พลังสามในสีส่ ว่ นของตนพื ้นพลังร่างกายอย่างรวด เร็ ว ราวกับมันเกิดมาเพื่อนตอนนี ้เท่านัน้ แต่ดเู หมือนมันจะไม่เป็ นผล.... สายลมจานวนมากค่อยๆไหลผ่านร่างของพวกเขาทังสองไปเอื ้ ่​่ อยๆ... "ฮายะ....." ริ คหันไปมองคนตรงหน้ าอย่างยิ ้มๆ "ฉันคงไม่รอดแล้ วละ...."

"นายต้ องดูแลหน้ าที่ประธานแทนฉันด้ วยนะ....แค่กๆ " เขากล่าวด้ วยใบหน้ าเศร้ าๆ

สุซาคุกประคองพลางกามือริ คที่นอนแน่นิ่งที่กาลังกล่า วคาพูดอย่างกับจะสัง่ เสีย "นายไม่เป็ นอะไรมากหรอกน่า... แค่โดนรุ่นพี่โรเซ็ตเตะเสยแค่นี ้เอง... ไม่ถึงกับตายหรอก..." "คนอย่างนายน่ะไม่ตายด้ วยเรื่ องแค่นี ้หรอก..." "รี บ ๆ ลุกขึ ้นเถอะ... ลุกขึ ้นมาแล้ วไปขอโทษรุ่นพี่เขาซะนะ..."

"ที่เมื่อกี ้นายไปเห็น...เอ่อ... (/// _ ///)" สุซาคุเขินจนหน้ าแดงเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู ่​่ นี ้

"ฮายะโตะ.....ถ้ านายยังพูดต่อล่ะก็...คนที่เสียเ ลือด ไม่ใช่แค่ริคแต่รวมถึงนายด้ วย" เสียงเย็นๆโรเซ็ตดังขึ ้น...

...อุบ...เกือบซวยแล้ วมัยล่ ้ ะเรา... สุซาคุโชคดีที่โรเซ็ตชิงพูดเชิงข่มขูข่ ึ ้นมาเสียก่อน ไม่อย่างนันบางที ้ คนที่อาจต้ องไปนอนพะงาบ ๆ ที่พื ้น อาจจะไม่ใช่ริคคนเดียวก็ได้ เขามองไปที่ใบหน้ าของริ คที่ตอนนี ้ดูเหมือนกาลังจะนอน ตาย พลางหันกลับไปมองใบหน้ ารุ่นพี่โรเซ็ตที่ดู ราวกับจะกิ นเลือดกินเนื ้อริ คเสียให้ ได้

"อา...รุ่นพี่โรดซ็ต...คือ...ยังไงก็ยกโทษให้ ริค เขาแ ล้ วกันครับ..." "เหตุการณ์เมื่อสักครู่นี ้ริ คเขาไม่ได้ ตงใจจะใ ั้ ห้ มั นเกิดขึ ้นหรอกครับ ..." สุซาคุพยายามแก้ ตวั แทนเพื่อนของเขาด้ วยสีหน้ าที่คอ่ น ข้ างลาบากใจเล็กน้ อย

"ไม่ได้ ตงใจ? ั ้ งันถ้ ้ าชันฆ่ ้ าอีตานี ้แล้ วบอกไม่ตงใจก็ ั ้ ไม่ผิดซินะ. .." โรเซ็ตเอ่ยขึ ้นช้ าๆ ก่อนที่จะก้ มไปกระชากคอเสื ้อริ คขึ ้นมา.. "พร้ อมตายรึยงั ริ ค...."

เฮือก!!! ริ ครี บสะดุ้งตื่ในทันทีกนั จะหันไปทางหญิงสาวที่เดือด ปุดๆตรงหน้ า ~! "หวา~! รุ่นพี่ฮะ.....อย่าเลยๆ" ริ คคุพดู พลางส่ายมือไปมา พร้ อมกับพยายามแก้ ตวั

"ผมไม่เห็นอะไรทังนั ้ นเลยนะฮะ.....กางเกงในสี ้ ขาวสะอ าดนัน่ ผมไม่เห็นเลย!!!"

สุซาคุได้ แต่กมุ ขมับส่ายหน้ าอย่างหมดหวัง ...เจ้ าบ้ าเอ๊ ย!! ไปบอกแบบนันก็ ้ มีแต่ตายกับตายอย่างเดียวน่ะสิ...

...ช่วยไม่ได้ แฮะ...งันฉั ้ นจะช่วยนายแค่ครัง้ นี ้แล้ ว กันนะ ริ ค!!... สุซาคุคิดหาทางออกเพื่อช่วยเพื่อนของเขาเสร็ จแล้ ว เขาก็รีบลุกพลางมองหน้ าโรเซ็ตที่กาลังเดือดปุด ๆ อยู่ ทันที

"รุ่นพี่โรเซ็ตครับ... คือเมื่อสักครู่นี ้..." "ผมเป็ นคนแกล้ งขัดขาริ คเองครับ..." "เหตุการณ์เมื่อครู่มนั ถึงได้ เกิดขึ ้น..." "หากรุ่นพี่จะทาอะไรริ ค... ให้ มาทากับผมแทนดีกว่าครับ !!" สุซาคุกล่าวโกหกออกไปซึง่ มันผิดกฏของอัศวินที่เขาพึง ปฏิวตั ิมาเพื่อช่วยเพื่อนของเขา นี.่ .. เป็ นความคิดที่ถกู หรื อผิดกันแน่นะ? แต่ถ้าเขาไม่ทาอะไรสักอย่าง... มีหวังริ คคงนอนจมกองเลือดตรงนี ้ตายแน่ ๆ ช่างเป็ นหนทางเลือกที่ไม่วา่ จะเลือกทางไหนก็มีแต่ควา มขมขื่นทังนั ้ นเลยจริ ้ งๆ

"....." โรเซ็ตนิ่งไปสักครู่ก่อนที่จะตัดสินใจอะไรบางอย่าง.. "งัน....ชั ้ นจะยื ้ ่นเรื่ องนี ้กับอาจารย์ คาดโทษพวกนาย2คน....หวังว่าจะไม่มีเรื่ องบ้ าๆแบบนี ้อ ่ี กนะ" "เห็นแก่ที่พวกนายเป็ นประธาน...ชันไม่ ้ อยากให้ มี เรื่ องยุง่ ยาก" เธอพูดก่อนที่ปล่อยมือจากเสื ้อริ ค

"อาเร๊ ะ~~!" ริ คมองไปที่โรเ่็ ซ็ตรงหน้ าด้ วยสีหน้ างงๆ

"ยื่นเรื่ องอะไรเหรอฮะรุ่นพี่?"

"ยืนเรื่ องว่านายสองคนส่องใต้ กระโปรงผู้หญิง...อ ่ื มน่ าจะโดนหนักอยูน่ ะ.." โรเซ็ตเอ่ยขึ ้นเหมือนเป็ นเรื่ องปกติธรรมดา

"เอ......ริ คๆคนนี ้คงต้ องขออธิบายแล้ วสินะ" ริ คพูดพลางหมุนตัวไปมาหาโรเร็ ท ก่อนจะหยิบฮาโล่ปริ ศนาสีเขียวขึ ้นมา

"ปริ ศนาทังหมด ้ ริ คๆจะเป็ นคนไขกระจ่างเอง!!"

"ถึงพูดไปแต่ยงั ไงกางเกงในสีขาวนันผมก็ ้ เห็นมันแล้ วล ะนะ...." "แต่ถ้ารุ่นพี่เอาเรื่ องนี ้ไปบอกกับคณะอาจารย์ผมว่าย ่ังไงมันก็ไม่ผา่ นเด็ดๆละฮะ"

ริ คเดินวนไปรอบโรเซ้ ตพลางใช้ ความคิดอยูค่ รู่หนึง่ ..

"จะว่าไงดี หนึง่ เลยหลักฐานไม่มี..." "เอ...กับผมนะไม่เท่าไหร่แต่สาหรับฮายะเนี ้ยสิ ถ้ ารุ่นพี่เอาเรื่ องนี ้ไปฟ้องมันก็ดแู ปลกแล้ ว "

"อีกอย่างตัวการของเรื่ องนี ้เลยคือเจ้ าฮาโล่ตวั นี ้ที ่​่ ทาให้ ผมสะดุดลงไปส่องกางเกงในของรุ่นพี่มากกว่า "

ริ คพูดพร้ อมกับยิ่นฮาโล่ปริ ศนาสีเขียวไปให้ รุ่นพี่ตร งหน้ า...

"เอาละเรื่ องที่ริคๆจะพูดก็คงมีอยูแ่ ค่นี ้ หรื อว่ารุ่นพี่จะเถียงก็ขอฝั งเหตุผลสุดยอดหน่อยนะฮะ"

"อีะ....หรื อว่า........" ริ คเริ่ มพูดด้ วยน ้าเสียงจริ งจัง...ราวกับว่าโลกจะแตก

"รุ่นพี่อาย?...."

Spoiler

โรเซ็ตสะดุ้งเพราะคาถามสุดท้ ายของริ ค.... "กะ ก็...." เธอหน้ าขึ ้นสีเล็กนน้ อยก่อนที่ก้มหน้ า... แล้ วอยูๆ่ ก็เงยหน้ าขึ ้นมา Spoiler

"นายน่ะนาย!! คาถามแบบนี ้กล้ าถามมาได้ ยงั ไงกันห๊ ะ!! " "มันจะมีผ้ หู ญิงคนไหนบ้ างยะ ทะ ที่โดนเห็น....ละ แล้ วไม่อายกันะ่ ห๊ า!!?" "งี่เง่า!! งี่เง่าที่สดุ แค่เรื่ องแค่นี ้ก็หดั ใช้ สามัญสานึกหน่อยซิ!!"

"แหม~~! มันก็อย่างว่าละฮะ" ริ คพูดพร้ อมกับหมุนตัวไปมาอย่างรวดเร็ ว "กลับมาเป็ นรุ่นพี่โรเซ็ตคนเดิมสักที...." "ก็อย่างว่าละนะ บางครัง้ เวลาคนเราอายหรื อทาอะไรไม่ตรงกับความคิดตัวเ องมักทาตัวไม่ถกู ..." ริ คพูดกับกอดอกเอาไว้ ราวกับใช้ ควมคิดอะไรบางอย่าง,,,

"ชวนให้ นกึ ถึงตอนที่อลั โตวาเน็ตตุ๊กตาฮาโล่แสนรักตกล งไปในช่องแคบมะละกาจริ งๆ" "พูดแล้ วน ้าตาจะไหล"

สุซาคุฟังดูเหมือนตอนแรกยังฟั งดูดี ๆ อยู่... แต่ทาไมตอนท้ าย ๆ มันชักเริ่ มแปลก ๆ ยังไงไม่ร้ ูสิ ก่อนที่รุ่นพี่โรเซ็ตที่มีสหี น้ าเหมือนกาลังจนในคาพู ดของริ คนันจะพู ้ ดหรื อแสดงท่าทางอะไรออกมา สุซาคุก็ได้ เดินออกมาตรงหน้ ารุ่นพี่ พร้ อมกับโค้ งตัวลงขอโทษทันที "ขอโทษครับรุ่นพี่...!!" "ถ้ าหากคาพูดเมื่อกี ้ หรื อ เหตุการณ์ก่อนหน้ านันท ้ าให้ รุ่นพี่ต้องขุน่ ข้ องหมองใ จแล้ วล่ะก็......" "ผมต้ องขอโทษแทนเพื่อนผมด้ วยนะครับ..." "หากแต่ถ้ารุ่นพี่จะกรุณาสักครัง้ ล่ะก็......" สุซาคุเว้ นไปช่วงอึดใจ "ช่วยกรุณายกโทษให้ พวกผมได้ มยครั ั ้ บ ?"

"ผมไม่อยากให้ ริคเขามีประวัติ... เพราะหากประธานมีประวัติแบบนันแล้ ้ วมันจะเป็ นจุดด่าง พร้ อยและอาจ กระทบกระเทือนถึงความเชื่อมัน่ ของนักเรี ย นได้ " "เพราะฉะนัน...ได้ ้ โปรด... ยกโทษให้ ด้วยได้ มยครั ั ้ บ!!" สุซาคุยงั คงโค้ งตัวขอโทษและพยายามขอร้ องรุ่นพี่ให้ ช่ วยยกโทษให้ พวกเขาอยูอ่ ย่างมุ่งมัน่

โรเซ็ตได้ แต่เดาะลิ ้นอย่า่​่ งหงุดหงิดก่อนที่เธอจะกอดอ ก

"อ เอาแบบนันก็ ้ ได้ ....ถือว่าครัง้ นี ้ชันยอมให้ ้ ก็แล้ วก ่ัน แต่อย่าให้ มีเรื่ องแบบนี ้อีกล่ะ "

สุซาคุได้ ยินที่รุ่นพี่โรเซ็ตยอมยกโทษให้ นนั ้ มันทาให้ เขารู้สกึ ดีใจมากเลยทีเดียว "ขอบคุณรุ่นพี่มากครับที่กรุณา..."

กล่าวขอบคุณเสร็ จ สุซาคุก็โค้ งตัวขึ ้นช้ า ๆ และมองตรงไปยังโรเซ็ตพร้ อมยิ ้มบาง ๆ ...ครัง้ เมื่อตอนปี 1 เรานึกว่ารุ่นพี่จะเป็ นคนที่เคร่ งมากเสียอีก... ...แต่จริ ง ๆ แล้ วรุ่นพี่เป็ นคนใจดีมากเลยต่างหากสินะ... เขาหัวเราะในลาคอเบา ๆ กับท่าทางของรุ่นพี่ในตอนนี ้

"โอ้ วววว สมกับเป็ นรุ่นพี่โรเซ็ตในตานานจริ งๆ~" "ผมละซึ ้งในน ้าใจมากๆเลยฮะ"

ริ คเริ่ มหมุนตัวไปมาอย่างดีใจ ก่อนจะหยุดลงตรงหน้ าของรุ่นพี่ตรงหน้ า

"ถ้ าไม่รังเกียจอะไร รุ่นพี่มานัง่ ทานข้ าวกลางวันกับพวกผมมัยฮะ?" ้

โรเซ็ตได้ แต่สา่ ยหน้ าเพราะความคึกของริ ค คนบ้ าอย่างงี ้คิดอีกทีไม่ร้ ูจะเอาเรื่ องด้ วยทาไม "ไม่ละ่ .....พอดีวนั นี ้ชันจะไปคุ ้ ยงานต่อ ไว้ คราวหน้ าก็แล้ วกัน"

"ง่า...รุ่นพี่โรเซ็ตละก็....." ริ คพูดเป็ นเชิงเสียดายนิดๆ......(ไม่ิสิ..อย่างมาก)

"เอ...จะว่าไปความจริ งถ้ าเป็ นเรื่ องการประชุมวิทยานิ พนธ์ ของปี สามกับรับพี่นา่ จะจบตังแต่ ้ ช่วงเช้ าแล้ วไม่ ใช่หรอฮะ" "ระ...หรื อว่านี่เป็ นข้ ออ้ างชองรุ่นพี่ที่ไม่อยากร่ว มทานข้ าวกับรุ่นน้ อง~!!"

ริ คพูดพร้ อมกับชี ้ไปยังยูฟี่

"มาทานสักหน่อยเถอะฮะ...ถ้ าพวกผมทานข้ าวกับยูฟี่จงั ท ่ี ่​่ เป็ นผู้หญิงคนเดียวมันก็ดไู ม่เหมาะใช่มยั ้ ละ~~!!" ริ คพูดอย่างอารมย์ดีพร้ อมกับหมุนตัวไปมา

"เอ้ า..เอางันก็ ้ ได้ !!" โรเซ็ตที่ทนการคะยันคะยอของหนุ ้ ม่ ผมทองไม่ไหวตอบตกลง

หลังจากที่ตกลงกันว่ารุ่นพี่โรเซ็ตจะมากินข้ าวร่วมด้ วยกันแล้ วนัน้ สุซาคุก็เดินเข้ ามาหาเด็กสาวพลางถามด้ วยน ้าเสียงเป็ น กันเองว่า "คุณยูโฟเรี ยครับ... มาทานขนมปั งเป็ นข้ าวกลางวันกับพวกเรามัยครั ้ บ?"

"อ...เอ่อ..." เด็กสาวตอบไปอย่างลังเลเล็กน้ อย

"โอ้ ส ว่าไงฮายะ ฉันกลับมาแล้ ววว" ริ คพูดพร้ อมกับสปิ นตัวไปมา โดยมีโรเซ็ตตามมาด้ านหลัง "โอ้ สวัสดีฮะยูฟี่จงั ~ สนใจกันข้ าวกับพวกผมมัย..." ้ ริ คพูดพร้ อมกับชี ้ไปทางโรเซ็ตและเพื่อนสนิทอีกคน

"อ๊ ะ! หว่าๆๆๆ!" ยูฟี่กล่าวพร้ อมกับเสียหลักเตรี ยมจะล้ มลง

"หวา~!" ริ คเห็นคนตรงหน้ าเสียหลักก็รีบพุง่ เข้ าไปหาเด็กสาวตร งหน้ าในทันที แต่ทว่าร่างกายที่เอียงถึง 45องศาของหญิงสาวตรงหน้ าคงไม่อาจทาให้ เขาฉุดรัง้ เธอไ ว้ ได้ ทนั หมับ~! ริ คคุจบั แขนของยูฟี่พร้ อมกับไช้ ตวั เองเป็ นจุดหมุนเพื ่​่ อเหวี ้ยงหญิงสาวตรงหน้ าไปยังเพื่อนสนิท "ฮายะ ฝากด้ วย~!!" พร้ อมกับกลิ ้งลงไปล้ มแทน

สุซาคุคว้ าตัวคุณยูโฟเรี ยไว้ ด้วยแขนซ้ ายพร้ อมกับถามว ่​่ า "ไม่เป็ นอะไรนะครับ?" "อ... ม... ไม่เป็ นไรค่ะ..." เด็กสาวตอบกลับไปพร้ อมกับสีหน้ าที่แดงขึ ้นนิดหน่อย โรเซ็ตมองไปทางริ คที่ล้ม แล้ วก็หนั มามองสุซาคุ ก่อนจะจบด้ วยมองทางสาวน้ อยในอ้ อมแขนของชายหนุม่ "อย่างนี ้นี่เอง!!" โรเซ็ตเริ่ มวาดแผนพังความสัมพันธ์ ในหัวก่อนจะยิ ้มอยู ่​่ คนเดียว "น่าสนุกดีนะ " "ว่าแต่ฮายะ....นายไม่ปล่อยมือนี่จะดีเหรอ?

เมื่อเห็นว่าเด็กสาวไม่เป็ นไรแล้ ว สุซาคุจึงโล่งอกแต่ดทู า่ ทางว่าเขาจะลืมปล่อยแขนที่ปร ะคองเด็กสาวไว้ จนรุ่นพี่โรเซ็ตทัก เขาจึงรู้สกึ ตัว

"อ๊ ะ! ขะ...ขอโทษครับคุณยูโฟเรี ย..."

"อ๊ ะ!..ม....ไม่เป้นไรค่ะ..." "ล...แล้ วริ คคุงละ? เป็ นอะไรรึเปล่าคะ?"

ก่อนที่ยฟู ี่ จะทันได้ ทกั ริ คคุประมาน 3นาที "ซิกๆ......" "ใช่ซี่ผมมันตัวกวนนี่แอบไปหวานกันสองคนปล่อยประธานห ่ัวเน่าอยูค่ นเดียว" "อ๊ ะเร๊ ะ~~~!!!" หลังจากที่เด็กหนุม่ ได้ ยินเสียงราวกับนางฟ้ าที่ดงั ขึ ่้นมาจาด้ านหลังท่าทีของตนก็เปลีย่ นไปในทันที "โอ้ ว ยูฟ่ ี่ จงั เห็นความสาคัญของ ริ คๆคนนี ้แล้ วสินะฮะ~!!" ริ คคุพดู พร้ อมกับสปิ นตัวหาคนตรงหน้ าอย่างรวดเร็ ว

"ว่าแต่....พวกเธอจะมากินข้ าวหรื อจะทาอะไรกันแน่ ..." โรเซ็ตสอดขึ ้นมาเมื่อเห็นริ คดูคกึ ผิดปกติ

"โอ้ ว รับทราบครับรุ่นพี่~!!!" ริ คพูดพร้ อมกับหยิบขนมปั งออกมาชี ้ขึ ้นไปบนฟ้า "อ๊ ะ...ว่าแต่ยงั ไม่แนะนาตัวให้ ยฟู ี่ จงั รู้จกั เลยสิน ะ". ริ คพูดขึ ้นพร้ อมกับหันไปทางเด็กสาวข้ างๆ "คนนี ้ชื่อรุ่นพี่โรเซ็ตนะอยูป่ ี 4” "เอ...จะว่าไงดีละ จะบอกว่าเป็ นผู้ปกครองของริ คคุงก็คนนี ้ก็ไม่ผิดนัก" ริ คพูดด้ วยสีหน้ าเคร่งเครี ยดเล็กน้ อย "อ่าส์ คิดถึงจังวันคืนที่ผา่ นการสู้รบกับรุ่นพี่มา" "พูดแล้ วน ้าตามันจะไหล"

และแล้ วเหมือนจะเป็ นการฉายหนังซ ้ารอบที่เท่าไหร่ก็ไ ม่ร้ ู หนังสือหนาๆก็กระทบเข้ าท้ ายทอยริ คอีกครัง้

"เลิกไร้ สาระได้ แล้ ว!! ชันไม่ ้ เคยฝ่ าฟั นอะไรกับนายทังนั ้ นแหละ" ้ "อีกอย่างชันอายุ ้ เพื่งจะ18นะ!! จะได้ ไปเป็ นผู้ปกครองของนายได้ ยงั ไงกันห๊ า!!? โรเซ็ตหันหน้ ามามองรุ่นน้ องอีกสองคน

"แอ๊ ฟ~!"

"อย่างที่ไอบ้ านี่บอก...ชันชื ้ ่อ โรเซ็ต โรเซ็ตต้ าลาดิชี่ ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั ล่ะ" "อ่า...ค่ะ..." เด็กสาวกล่าวอย่างอึ ้งๆกับสิง่ ที่เกิดขึ ้น

"อืม....เอาเป็ นว่า..ปล่อยอีตาริ คแล้ วกินมื ้อกลางวัน เถอะนะ"

"ง่า~~~~~~~~~~~~~~~~~~~รุ่นพี่อย่าทากับผมแบบนันสิ ้ ฮะ" ริ คพูดพร้ อมกับเดินตามโรเซ็ตที่ลากฮายะกับยูฟี่ไปกิน ข้ าว

จากนันช่ ้ วงเย็น...

[ออกเดินตรวจตรารอบโรงเรี ยน] Active Skill [อีเกิลอาย] เมื่อริ คตุ งใจจะสั ั้ งเกตอะไรที่อยูร่ ะยะไกลแล้ ว [all stat = 0 , sense = 4] จนกว่าจะสิน่ สุดการ มอง [นิวไทป์ L.1] สามารถรับรู้ปรากฏการณ์บางอย่างที่อยูเ่ หนือธรรมชาติ ได้ [ประธานนักเรี ยนจอมกะล่อน] ได้ รับความนับถือเล็กน้ อยจากนักเรี ยนทัว่ ไป Amakusa Riku [อีเกิลอาย] [ประธานนักเรี ยนจอมกะล่อน] Hayato Suzaku

"ริ ค ริ ค ริ ค" ประธานนักเรี ยนเปิ ดเรด้ าส่วนตัวไปพลางพูดไปพลางสอดสา ยตาไปพลาง "ทาอะไรของนายน่ะ" ฮายาโตะที่กาลังเดินตรวจตราโรงเรี ยนด้ วยถามก่อนจะพยั กหน้ าทักทายให้ กบั รุ่นน้ องที่ทาความเคารพให้ เขาทังส ้ อง "เปิ ดเรด้ ายังไงล่ะ" ริ คตุ อบก่อนจะส่งเสียงริ คริ คไปตลอดระเบียงทางเดินจนก ระทัง่ มาถึงห้ องพยาบาล

"โอะ พบสาวสวยด้ วยล่ะ" ประธานนักเรี ยนพูดขึ ้นก่อนจะมองเข้ าไปในห้ องพยาบาลแล ะพบกับ....

[สนทนา*]

"โอส~~~!! สวัสดีฮะคุณแอช~~~!!" ริ คพูดพร้ อมกับกระโดดหมุนตัวลอยเข้ าหาแอชที่นงั่ รถเข ่็ นอยูอ่ ย่างรวดเร็ ว

"...หะ...หวา~!" หญิงสาวตรงหน้ าเขาตกใจเล็กน้ อยก่อนจะหันมาหาเด็กหนุ่ มตรงหน้ า

" มะ...มีอะไรหรอ..ฮะ..เอ้ ย ค่ะ?" แอชพูดด้ วยนรา้ เสียงสัน่ เล็กน้ อย....ปกติก็ไม่คอ่ ยรู ่้วิธีเข้ าหานักเรี ยนอยูแ่ ล้ วละนะ..

..ยิ่งเป็ นประธานคนนี ้ด้ วย..ยิ่งทาให้ เธอเดาใจไม่ถกู เลยทีเดียว

สุซาคุเห็นริ คเรี ยกหญิงสาวตรงหน้ าแบบนันแล้ ้ วรู้สกึ ย ่ังไงไม่ร้ ู ทาให้ เขาจึงต้ องรี บทักริ คทันที "ริ ค...เรี ยกอาจารย์ให้ เหมาะสมหน่อย" "เรี ยกอาจารย์ แอชลัส สิ..." สุซาคุกล่าวเตือนริ ค

"มะ...ไม่เป็ นอะไรหรอก...ฮายาโตะ?" แอชพูดน ้าเสียงเรี ยบๆ...เหมือนเธอจะเริ่ มควบคุมสติไว ่้ได้ แล้ วกระมัง?... ้

"ถึงจะแปลกๆไปบ้ างแต่....ริ คเขาก็มาช่วยงานทีน่ ี่บอ่ ยๆนะ..." แอชพูดโดยไม่หนั มาสบตาคนทังคู ้ เ่ พราะกาลังง่วงกับการ ชงชา....ก่อนจะนามาวางไว้ ที่โต๊ ะให้ ประธานทัง้ สอง

"เห็นมัยละฮาย๊ ้ า~~~!!!" "คุณแอชน่ารักจะตาย ถ้ าอ่อนกว่านี ้ต้ องเป็ นเจ้ าสาวได้ แน่ๆเลยฮะ...~!!" ริ คพูดพร้ อมกับหมุนตัวไปมาอย่างสนุกสนานในห้ องพยาบาล ...

สุซาคุได้ ยินที่อาจารย์แอชลัสพูดเกี่ยวกับที่ริคมาช่ วยงานที่นี่บอ่ ย ๆ เข้ า เขาถึงกับผงะไปเลยในทันที

...หา !? อย่างริ คเนี่ยนะ...มาช่วยงานที่ห้องพยาบาลบ่อย ๆ... ...มันแทบจะเป็ นไปได้ ยากพอ ๆ กับแซ็ควัน เอาชนะ SF แบบไร้ รอยขีดข่วนนัน่ แหละ... ถึงเขาจะไม่ได้ พดู อะไรออกมา แต่สหี น้ าของเขาก็บง่ บอกอารมณ์ของเขาในขณะนันได้ ้ เป็ นอย่างดี จากนัน้

เขาก็หนั ไปหาริ คต่อ "ริ ค...ที่นายพูดเมื่อครู่ ...มันเหมือนกล่าวว่าอ าจาร ย์ทางอ้ อมหน่อย ๆ เลยนะ..." เขาเตือนริ คอีกรอบแล้ วจึงค่อยหันไปหาอาจารย์แอชลัส "ขอโทษแทนริ คด้ วยนะครับอาจารย์ที่เมื่อสักครู่เข าพูด อะไรแบบนันออกไปน่ ้ ะ"

"ฮายะ ที่ผา่ นมานายมองฉันไม่ออกเลยสินะ....." ริ คได้ ยินเพื่อนสนิทของตนพูดราวกับว่าสิง่ ที่ได้ ยินเ ป็ นเรื่ องก็หกก็คอ่ ยๆเซไปติดผนักห้ องพยาบาลอย่างช้ าๆ ...

"ฉันนะทังท ้ างาน ตรากตา มามากนะ.." "อืมส์จะว่าไป มันก็เริ่ มตังแต่ ้ ตอนฉันไปฝึ กขับ F15 ที่ฮาวายละนะ..."

"อ่าส์~~พูดแล้ วคิดถึงจัง...ช่วงชีวิตตอนนัน... ้ ." ตอนนี ้เด็กหนุม่ ที่ชื่อริ คคุเหมือนถูกดูดเข้ าไปในอีก โลกซะแล้ ว....

เมื่อริ คเริ่ มพูดย้ อนอดีตทีไร สุซาคุมกั จะเริ่ มเหงื่อตกเมื่อนัน้ เพราะถ้ าหากไม่มีคนหยุดแล้ ว ริ คจะพูดไม่หยุด เลย แถมอดีตที่เล่ามานันไม่ ้ ร้ ูมีเรื่ องจริ งบ้ างหรื อเปล่ าอีกด้ วย?? เมื่อเป็ นเช่นนี ้แล้ วเขาควรที่จะทายังไงดีละ่ ? หากตบมุขเมื่อกี ้... บางทีริคอาจจะหามุขใหม่มาเสริ มต่อทันทีได้ แน่ เพราะฉะนัน... ้ ทางที่ดีที่สดุ คือ เบี่ยงประเด็นไปทางอีกซะนัน่ เอง !! สุซาคุรีบยกชาที่อจารย์แอชลัสชงมาให้ เมื่อสักครู่นี ้ ขึ ้นดื่มทันที แต่ทนั ทีที่ลิ ้นแตะโดนน ้าชา เขาก็ร้ ูสกึ แปลก ใจจริ ง ๆ "โอ๊ ะ! อร่อยดีนะครับอาจารย์... ใช้ ใบชาอะไรชงเหรอครับ?" สุซาคุถามด้ วยสีหน้ าอยากรู้อยากเห็นมาก ๆ

แอชสะดุดใจเล็กน้ อยจากคาถามของคนตรงหน้ า... ซึง่ ในขณะนัน่ ริ คก็ยงั คงเล่าประวัติของตนไปเรื่ อยเปื ่​่ อยไม่หยุด...

"งันเหรอ....ก็ ้ ลองดูหลายๆแบบนะ" "ยังมีอีกเยอะนะ...ถ้ าถูกใจละก็วนั หลังแวะมาเรื่ อยๆก ่็ ได้ ..เหมือนประธานอาเรี ยนะ.." แอชพูดอย่างยิ ้มๆ...

"ว่าแต่...มาที่นี่กนั ทาไมงันเหรอค่ ้ ะ?"

สุซาคุดื่มชาในถ้ วยก่อนจนหมด แล้ วจึงค่อยเงยหน้ ามาตอบคาถามของอาจารย์แอชลัสด้ วยรอ ยยิ ้มบาง ๆ "ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ... แค่ผมกับริ คมาเดินมาเดินตรวจตราความเรี ยบร้ อยและความ ปลอดภัยในโรงเรี ยน น่ะครับ" "แล้ วก็เดินมาเรื่ อย ๆ จนถึงห้ องพยาบาลและได้ เจอกับอาจารย์นี่แหละครับ ..."

"เห...ไม่ต้องเรี ยกอาจารย์ก็ได้ นะ...." แอชพูดพร้ อมกับยกน ้าชามาจิบเบาๆ "ฉันเป็ นแค่วิทยากรพิเศษเฉยๆด้ วย.....เรี ยกธรรมดาเหม ่ื อนริ คก็ได้ นะ..." แอชพูดพร้ อมกับหน้ าแดงเล็กเล็กน้ อย....ทาตัวไม่คอ่ ยถ ู่ กเลยแฮะกับนักเรี ยนเนี่ย.. ถ้ าคุณไลท์เรย์ยงั อยูค่ งคุยสนุกกับพวกนี ้ไปแล้ วแน่ๆเ ลย......... พอคิดแล้ วก็เศร้ า...สติของแอชค่อยๆลืนลาง..เหมือนกับ ค่อยๆเหม่อลอย... สุซาคุสา่ ยหน้ าเบา ๆ

"ไม่หรอกครับ... เป็ นวิทยากรณ์พิเศษแล้ วยังไงเหรอครับ?... สาหรับผมแล้ ว... คุณก็คือคนที่จะมาให้ ความรู้ ประสิทธิ์ประสาทวิชาให้ กบั พวกผม..." "เพราะฉะนัน... ้ ถ้ าผมจะเรี ยกว่าอาจารย์ก็นา่ จะเป็ นการเหมาะสมแล้ วนี่ ครับ..." "อาจารย์แอชลัส... เห็นด้ วยกับคาพูดของผมมัยครั ้ บ?" สุซาคุยิ ้มบาง ๆ พร้ อมกับเอียงคอเล็กน้ อย แต่เมื่อเขาเห็นอาจารย์แอชลัสมีสหี น้ าเริ่ มหม่อลอย ทาให้ เขาเรี ยกชื่อเธออีกครัง้ "อาจารย์แอชลัส...เป็ นอะไรหรื อเปล่าครับ?" "เห็นเหม่อ ๆ ไป..." สุซาคุถามอาการหญิงสาวตรงหน้ าด้ วยความเป็ นห่วง

"อะ...เอ๋......" แอชสะดุ้งเล็กน้ อย...ก่อนหน้ าจะขึ ้นสีเรื่ ออย่างรวดเ ร็ ว.

หวายๆ....นี่เราเผลอเหม่อไปงันเหรอ..ท ้ าไมหน้ าอายอย่ างนี ้นะ.... เธอคิดในใจก่อนจะพยายามปิ ดบังท่าที่ของตัวเอง...

"วะ...ว่าแต่....เธอไม่คิดจะจัดการกับเพื่อนเธอหน่อย เหรอ..." แอชพยายามเปลีย่ นเรื่ องในทันที เธอพูดพลางชี ้ไปยังริ คคุที่นงั่ จิ ้มพื ้นอยูใ่ นมุมมือ

"ใช่ซี่....ผมมันแค่ริคๆนี่...ริ คๆที่ไม่มีใครสนใจ.. "

สุซาคุหนั หน้ าไปทางปลายนิ ้วของอาจารย์แอชลัสชี ้ไป สุดปลายนิ ้วนันมี ้ ริคเพื่อนของเขาเอานิ ้วจิ ้มพื ้นเล่ นอยูเ่ หมือนเดิมเฉกเช่นทุกทีไป "เฮ้ ... ริ ค... นายไปนัง่ เล่นอะไรตรงนันล่ ้ ะ? ทาไมไม่มานัง่ ที่เก้ าอี ้ดี ๆ แล้ วก็ดื่มชาของอาจารย์เสียหน่อยล่ะ?" สุซาคุเริ่ มถามและชวนริ คให้ กลับมานัง่ ที่ เพราะไปนัง่ ทาอะไรอยูค่ นเดียวแบบนันมั ้ นไม่ดี

ริ คที่เปลีย่ นท่าทีในทันทีที่มีคนหันกลับมาสนใจเข้ าก ่็ กระโดดตัวลอยในทันที "โอ้ ส~~!! ฮายะนายเรี ยกฉันสิน๊า!!" ริ คที่แลดูอารมย์ขึ ้นมากระทันหันรับกระโดดโหยงๆไปมาก ่​่ อนจะมานัง่ ลงที่โต๊ ะอย่างว่าง่าย ซึง่ แอชเองก็หดหัวเราะไม่ได้ กบั กิริยาท่าทีของคนตรงห น้ า

"อ๊ ะ~! จะว่าไป...." แอชค่อยๆเดินไปค้ นตู้หนังสือด้ านล่างโต๊ ะของตัวเองก่ อนจะหยิบหนังสือปกดาขึ ้นมายื่นให้ ริค

"หนังสือที่เธออยากได้ นะ.....พอดีฉนั หามันมาได้ แล้ วน ะ"

"หวา....." ริ คค่อยๆรับหนังสือนันไปอย่ ้ างรวดเร็ ว....พร้ อมกับยิ ่้มเศร้ าๆเล็กน้ อย... "ขอบคุณมากฮะ..."

"ไม่เป็ นไรๆ....ถือซะว่าเป็ นของขวัญที่มาช่วยงาน ไง" แอชพูดอย่างยิ ้มๆ...

สุซาคุเห็นริ คได้ รับหนังสือปกดาเล่มหนึง่ มาจากอาจารย ่์ แอชลัส มันก็ทาให้ เขาอดที่จะสงสัยไม่ได้ ละ่ นะ ว่าเป็ นหนังสือ อะไร ...ริ ค...หนังสือเล่มนันมั ้ น หรื อว่าจะเป็ น Death Note ที่มีคนเขาลา่ ลือกันว่ามันเป็ นอาวุธที่ร้ายกาจที่สดุ อย่างหนึง่ ของมนุษยชาติหรื อเปล่าน่ะ?... ตอนแรกเขากะว่าจะเล่นมุขแบบนี ้ แต่เมื่อเห็นใบหน้ าและรอยยิ ้มที่เศร้ านิด ๆ ของริ คแล้ ว ทาให้ เขาต้ อง ล้ มเลิกความคิดที่จะเล่นมุขนันไปเลย ้ "ริ ค...หนังสือปกดาเล่มนันมั ้ น...เป็ นหนังสืออะไ รเหร อ?" เขาถามด้ วยน ้าเสียงธรรมดาพลางชี ้นิ ้วไปยังหนังสือปกด ่าเล่มนัน้

"อ๋อๆ....หนักสือรวมรูปประกอบอนิเมซีซนั่ นี ้น่ะ...~~ !" ริ คพูดด้ วยใบหน้ ายิ ้มๆ....

"อ้ อ...คุณแอชฮะ...ผมคงต้ องขอตัวก่อนละฮะ...รบกวนเวล ามามากแล้ ว" เด็กหนุม่ รี บพูดตัดบท พร้ อมกับสปิ นตัวขึ ้นจากเก้ าอี ้อย่างยิ ้มแย้ ม

"เอ้่ า!!...ฮายะอย่ามัวแต่กินชาสิ....ไปตรวจตรากันต่ อได้ แล้ ว!!" เขาอย่างอารมย์ดีพร้ อมกับเดินออกจากห้ องไป... เอาละได้ เวลาทางานต่อแล้ วๆ.....

..ขอโทษนะฮายะ...ไว้ สกั วันจะเล่าให้ ฟังละกัน...

"อืม...นัน่ สินะ..." สุซาคุลกุ ขึ ้นทันทีเมื่อริ คทัก แต่สว่ นคาถามเมื่อสักครู่ที่ริคไม่ได้ ตอบนัน... ้ เขาคิดว่ายังไงริ คก็คงมีเหตุผลใน ตัวเองอยูแ่ ล้ ว เพราะบางเรื่ องนัน้ หากคนเรายังไม่อยากพูด ก็อย่าไปคาดคันเอาความ... ้ เพราะขนาดเรื่ องพี่ฮาคัว ตัวเขา ยังไม่อยากจะพุดให้ ใครรู้เรื่ องเลย แต่สกั วันตัวเขาคงจะได้ พดู กับพี่ฮาคัวซึง่ ๆ หน้ า และ สักวันริ คก็คงจะบอกเรื่ องหนังสือเล่มนันกั ้ บเขา เองนั ่​่ นแหละ เขาลุกขึ ้นและโค้ งตัวขอบคุณให้ แก่อาจารย์แอชลัสที่นั ่​่ งอยู่ "ขอบคุณสาหรับชาถ้ วยนี ้ครับอาจารย์ ... ถ้ าอย่างนันพวกผมไปตรวจตราโรงเรี ้ ยนก่อนนะครับ" "เอาไว้ เดี๋ยวว่าง ๆ แล้ วจะมาเยี่ยมใหม่ครับ"

จากนันสุ ้ ซาคุก็มองหญิงสาวด้ วยรอยยิ ้มบาง ๆ ก่อนที่จะกลับออกไปเดินตรวจตราโรงเรี ยนกับริ คต่อ

==================================================

=====================

@ทางเดินในโรงเรี ยน...หลังจากเดินออกจากห้ องพยาบาล

"ว่าแต่ฮายะ....สุดสัปดาห์นี ้นายมีแผนทาอะไรรึยงั ... ." ริ คพูดเหมือนกับวาดแผนเอาไว้ ในใจอย่างเรี ยบร้ อย

คิดไปคิดมา เขาเพิ่งจะนึกได้ วา่ เหมือน ๆ ว่าหูฟังของเขาจะเสีย... "เออแฮะ หูฟังของฉันเสียนี่นา..." "สงสัยบางทีฉนั อาจจะต้ องไปห้ างแฮะ... ริ ค นายรู้จกั ห้ างแถว ๆ นี ้มัย"้ เขาหันกลับมาถามเพื่อนที่เดินอยูข่ ้ าง ๆ เขา

"ห้ างงันเ่้ ้ หรอ......" ริ คครุ่นคิดอยูค่ รู่หนึง่ ..

"หึ....พูดได้ ดีนี่....ฮายะ..." เป๊ าะ.......เสียงดีดนิ ้วดังก้ องกังวานไปทัว่ ราวกับว ่​่ าริ คกาลังรังสรรค์เรื่ องอะไรแปลกๆขึ ้นมาอีกแล้ ว

อืม...แต่ดเู หมือนคราวนี ้จะไม่ใช่เฮะ...

"ถ้ าเป็ นห้ างก็โอเคนะ.....ฮันก็อยากไปซื ้อของมาเตรี ย มไว้ ด้วยสิ..." "แต่แบบนันมั ้ นดูนา่ เบื่อจนเกิดไป.....อืิมส์... ." เด็กหนุม่ พยายามใช้ ความคิดอย่างหนักก่อนจะหมุนตัวไปม า... "ฉันว่านายน่าจะไปลองชวนยูฟี่จงั ไปเที่ยวกับเราดูนะ....ดูเหมือนเข้ ากับคนยากด้ วยสิ.. " ริ คพูดเป็ นเชิงใช้ ความคิด....ก็นะ..หน้ าที่ดแู ลเด็กน ่ักเรี ยนทุกคนมันเป็ นหน้ าที่สาคัญของริ คๆคนนี ้นี่นา!!

สุซาคุหนั ไปมองหน้ าริ คพลางเอียงคอกับคาพูดของริ ค "คุณยูโฟเรี ยเหรอ..."

สุซาคุพลางคิดถึงเด็กสาวก่อนที่จะเริ่ มคิดออกว่าตัวข องเธอนันก็ ้ มีหฟู ั งรูปปี กนกอยูด่ ้ วยนี่นา ดู ๆ แล้ วบาง ทีเธออาจจะเชี่ยวชาญด้ านเครื่ องยนต์ หรื อพวกเครื่ องจักรมากก็เป็ นได้ "อืม...นัน่ สินะ... ถ้ าบางที ฉันจะลองชวนเธอให้ ไปช่วยแนะนาพวกหูฟังให้ หน่อยว่ารุ่ นไหนดียงั ไง ก็นา่ จะ พอได้ นะ..."

"แต่..." สุซาคุเว้ นระยะห่างาไปอีก 4 ชัว่ อึดใจเพราะเขานึกถึงเหตุการณ์ตอนช่วงแรก ๆ ขึ ้นมาได้ "ริ ค... ถ้ าฉันไปชวนเธอให้ ไปซื ้อของเป็ นเพื่อนอย่างนี ้... ฉันว่าบางทีเธออาจจะไม่ไปก็ได้ นะ" "ถ้ ายังไง...นายไปชวนเธอเป็ นเพื่อนฉันหน่อยได้ มั ่้ยล่ ะ...อย่างน้ อย ๆ ก็จะไม่ใช่ไปกันแบบ 2 ต่อ 2 ล่ะ นะ" สุซาคุเสนอความคิดเห็นให้ ริคฟั ง

"นายหมายถึงอะไรกันนี่....ฮายะ..." ริ คส่ายหัวไปมาเป็ นเชิงไม่เข้ าใจ ก่อนกอดอกครุ่นคิดอยูค่ รู่หนึง่ ...

"จะว่าไปถ้ าไปกันแค่นี ้ก็คงไม่สนุกด้ วยสิ....... "

"อ๊ ะ..! เอาแบบนี ้ดีกว่า" ทันใดนันสมองที ้ ่คิดได้ แต่เรื่ องแปลกๆของริ คคุก็ทางา นด้ วยความเร็ วสูง

"เดี๋ยวฉันลองไปชวนรุ่นพี่โรเซ็ตดีกว่า....รุ่นพี่เอ งก็เก่งด้ านเครื่ องจักร" "แถมแบบนี ้จะกลายเป็ น ชาย2หญิง2 เวิคสุดๆเลยใช่มยละเพื ั้ ่อนเลิฟ~~!!" ริ คพูดพร้ อมกับกระโดดโหยงๆไปมาอย่างสนุกสนาน

"รุ่นพี่โรเซ็ตเหรอ..." สุซาคุเริ่ มนึกย้ อนกลับไปเมื่อวันเก่า ๆ ตังแต่ ้ ที่ได้ เจอรุ่นพี่วนั แรก จนถึงปั จจุบนั ก่อนที่จะอมยิ ้มนิดนึง "ดีนี่ ริ ค! งันก็ ้ ขอฝากนายด้ วยนะ..." "ชวนรุ่นพี่สาเร็ จหรื อไม่สาเร็ จยังไงก็โทรมาบอกฉ ่ันด้ วยแล้ วกัน..." "ฉันจะได้ บอกคุณยูโฟเรี ยว่าที่ฉนั จะให้ เธอไปเป็ น เพื่ อนซื ้อของในครัง้ นี ้จะมีใครไปบ้ าง... OK นะ ?" สีหน้ าของเขาดูมีความสุขขึ ้น พลางยกมือแตะบ่าริ คเบา ๆ

"หึ...นายคิดว่าฉันเป็ นใครกันฮายะ...." ริ คพูดอย่างยิ ้มๆ...ก่อนเด็กหนุม่ จะรับปากเพื่อนสนิท อย่างเป็ นมัน่ เป็ นเหมาะ..

"รับรองเลยฉันต้ องชวนรุ่นพี่โรเซ็ตได้ แน่ๆ!!"

"ได้ เลย! พอชวนรุ่นพี่เสร็ จแล้ วก็โทรมาล่ะ ฉันจะได้ รอนายก่อน แล้ วเราจะได้ ไปชวนคุณยูโฟเรี ยพร้ อมกัน..." "ตามนี ้นะ..." สุซาคุหนั ไปกล่าวกับริ คพลางเดินตรวจตราความเรี ยบร้ อย รอบ ๆ โรงเรี ยนต่อไป

สุดสัปดาห์ที่ได้ พกั ครัง้ แรก [ชวนรุ่นพี่โ่ี ่ี รเซ็ตไปเดท*] *ชวน npc จากัดได้ แค่คนเดียวต่อ 1 npc ** เขียนบทไปเที่ยวเทิร์นหน้ า เทิร์นนี ้ชวนกับกาหนดสถานที่

"ฮาย๊ า~!! ริ คตะโกนเรี ยกเพื่อนสนิทที่ยืนรออยูห่ น้ าประตูห้องเร ่ี ยน ทังๆที ้ ่ยงั วิ่งอยูบ่ นระเบียงทางเดินของโรงเรี ยน "ฉันชวนรุ่นพี่สาเร็ จแล้ ว! รุ่นพี่ยอมไปเที่ยวด้ วยแล้ ว" เขาพูดพร้ อมกับหมุนตัวไปมาอย่างสนุกสนาน "เอาละ...ถึงเวลานายลุยแล้ วนะ" เขาพูดอย่างยิ ้มๆ สุซาคุหนั มาตามเสียงเรี ยกอันแสนจะคุ้นหู เมื่อได้ ยินว่า รุ่นพี่ยอมตกลงที่จะไปด้ วยกันกับริ คแล ่้วนัน้ เขาก็ยิ ้มบาง ๆ ให้

"เหรอ...ยินดีด้วยนะ..." เขาจับบ่าของอีกฝ่ ายเบา ๆ แสดงความยินดีด้วย "งันฉั ้ นไปชวนคุณยูโฟเรี ยให้ ไปเป็ นเพื่อนซื ้อของ พร้ อ มกับพวกเราก่อนนะ"

"แล้ วนายจะยืนบื ้อทาไมฟระ" ริ คพูดพร้ อมกับดันเพื่อนสนิทไปในห้ อง "สวัสดีฮะ ยูฟี่จงั !!" ริ คพูดพร้ อมกับสปิ นตัวเข้ าหาหญิงสาวตรงหน้ าอย่างเร็ ว

"อ๊ ะ...ริ คคุง?" เด็กสาวที่นงั่ เหมออยในห้ องูห่ นั มาหาต้ นเสียงด้ วยทัน ที "แล้ วก็...สุซาคุคงุ ด้ วย...มีอะไรหรื อเปล่าคะ?" เธอกล่าวอย่างสงสัย

"คืองี ้นะ ยูฟี่จงั ...ผมกับฮายะจะไปล่าหมีกนั น่ะภูเขากันน่ะ" "การต่อสู้อนั แสนสาคัญยิ่งความสามารถในการรบที่ส ามาร ถนาออกมาใช้ ได้ อย่างเต็มเปี่ ยม..." "สนใจไปกับพวกผมมัยฮะ?" ้ ริ คพูดพร้ อมกับกอดออกเป็ นเชิงใช้ ความคิด

สุซาคุถึงกับหน้ าเหวออีกรอบเมื่อได้ ยินเรื่ องที่ริคพ ู่ ดอย่างหน้ าชื่นตาบาน

(...ขนาดจะมาชวนคุณยูโฟเรี ยไปซื ้อของ...นายยังเล่นมุ ขอีกเหรอเนี่ย...) (เอาไงดีละ่ ตัดมุขริ คดีมยั ้ สุซาคุ...อืม...) เขาครุ่ นคิดแป๊ ปนึง (เอาฟะ) สุซาคุเอาสันมือสับหลังหัวริ คเบา ๆ "บ้ าเหรอริ ค? ใครเขาจะไปล่าหมีภเู ขากันเล่า" จากนันจึ ้ งค่อยหันมาหาเด็กสาว "คือว่า...วันหยุดที่จะมาถึงนี ้ พวผมอยากจะชวนคุณยูโฟเรี ยไปห้ างหน่อย น่ะครับ ไม่ทราบสะดวกหรื อเปล่าครับ?"

"อะ...อ่า...ค่ะ..." เด็กสาวตอบรับคาแบบอ ้า ๆ อึ ้ง ๆ

"ยะ......เย้ ~~!!! ยูฟี่จงั น่ารักที่สดุ เลย~" ริ คพูดอย่างดีใจพร้ อมกับกระโดดโลดเต้ นไปมา

"ขอบคุณครับ..." สุซาคุโค้ งศีรษะลงนิด ๆ เพื่อเป็ นการขอบคุณ "คือว่าหูฟังของผมเสียน่ะครับ...ก็เลยอยากจะชวนค ุ่ ณยู โฟเรี ยไปเป็ นเพื่อนซื ้อของหน่อย" "ที่จะไปกันก็มีอยู่ 4 คน คือผม ริ ค รุ่นพี่โรเซ็ต แล้ วก็คณ ุ ยูโฟเรี ยน่ะครับ" เด็กหนุม่ อธิบายให้ เด็กสาวฟั ง

"อ๋อ...ได้ สคิ ะ..." เด็กสาวตอบกลับไป "ว่าแต่... ถ้ าไม่มีอะไร...จะให้ ทางนี ้ลองซ่อมให้ ดกู ่อนมัยคะ?" ้

"โอ้ ...ยูฟี่จงั มีความสามารถด้ านนี ้ด้ วยสินะฮะ" เขาถามเป็ นเชิงแปลกใจเล็กน้ อย

สุซาคุได้ ยินที่เด็กสาวบอกแล้ วเขาก็ครุ่นคิดเล็กน้ อย "อืม...ก็ดีนะครับ...งันเดี ้ ๋ยวหลังจากที่ไปซื ้อ หูฟั งอันใหม่แล้ ว...ผมจะลองเอาหูฟังที่เสียมาให้ คณ ุ ยูโฟเ รี ยดู นะครับ" "ได้ สคิ ะ่ ..." เธอตอบอย่างยิ ้มๆกลับไป

"ขอบคุณครับ..." สุซาคุยิ ้มตอบให้ เด็กสาวตรงหน้ าก่อนที่จะหันไปหาริ คท ่ี ่​่ อยูข่ ้ าง ๆ "ริ ค...แล้ วเราจะนัดเจอกันตอนกี่โมงดีละ่ ?"

"เอ.............." "น่าจะช่วงเช้ าก็ได้ มยั ้ ยูฟี่จงั สะดวงช่วงไหนบ้ างละฮะ"

"วันหยุดที่จะถึงนี ้เหรอคะ...?" เด็กสาวกล่าวด้ วยท่าทีครุ่นคิด "ถ้ าเป็ นตอนเช้ าก็คงไม่นา่ จะมีปญหาอะไรนะค่ะ"

"ได้ ครับ... งันตอนประมาณ ้ เก้ าโมงครึ่ง พวกเราค่อยมาเจอกันตรงสถานีรถไฟนะครับ" สุซาคุนดั แนะเวลา กับเด็กสาวแล้ วจึงหันไปหาริ ค "นายเองก็อย่าตื่นสายนะริ ค... ไม่งนเดี ั ้ ๋ยวรุ่นพี่โรเซ็ตโมโหแล้ วจะประสงค์ร้ายกับ ร่างกายนายอีก ฉันไม่ร้ ู ด้ วยนะ หึห"ึ เขาพูดหยอกล้ อริ คเล็ก ๆ แต่ในใจเองก็คิดเช่นนันจริ ้ งๆ

"ปะ...ประสงค์ร้ายกับร่างกาย??"

สุซาคุได้ ยินที่เด็กสาวพูดแล้ วเริ่ มทาหน้ าแดง ๆ เหมือนน่าจะเข้ าใจอะไรบางอย่างผิดไป ทาให้ เขาต้ องรี บแก้ ตัวแทนเพื่อนเขาทันที "อะ...ปะ...เปล่าครับ...ที่พดู เมื่อกี ้ไม่ได้ มีค วามห มายอะไรแบบนันเลย" ้ "คือประสงค์ร้ายที่วา่ หมายถึง บางทีรุ่นพี่เขาอาจจะเอาสันหนังสือมาทุบหัวริ คน่ะ" "เพราะเดี๋ยวนี ้เวลารุ่นพี่ไม่ถกู ใจอะไร ก็มกั จะเอาสันหนังสือมาทุบน่ะครับ " สุซาคุหวั เราะแหะ ๆ พลางเอามือลูบผมตัวเองแก้ เขิน

"อ๋อ...ค่ะ..." เด็กสาวกล่าวพร้ อมกับพยักหน้ า

"ใช่ซี่...ฉันมันตื่นสายนี่.... ซิก ๆ" "เพราะริ ค ๆ คนนี ้ตื่นสายเลยเป็ นแบบนี ้สินะริ ค..." ริ คคุได้ แต่นงั่ จิ ้มพิ ้นพร้ อมกับบ่นพึมพัมคนเดียวบริ เวณมุมมือดของห้ อง

สุซาคุหนั ไปมองริ คที่ชอบไปนัง่ จิ ้มพื ้นเล่นเวลาเศร้ า ใจเหมือนทุกครัง้

"เอาน่า...เดี๋ยววันนันฉั ้ นจะไปช่วยปลุกนายก็แล้ วกัน ...นายจะได้ ไม่ตื่นสายไง" "OK นะ..."

"ดีใจจริ งๆทีมนายเป็ นเพื่อนฮายะ"

"เอาล่ะ...งันพวกผมไปก่ ้ อนนะครับคุณยูโฟเรี ย...แ ล้ วเ ดี๋ยวค่อยเจอกันครับ" สุซาคุโบกมือลาเด็กสาว

================================================== =====================

@ช่วงไปซื ้ออาหาร ณ วันหนึง่ ก่อนสุดสัปดาห์

"วันนี ้มีอะไรบ้ างนะ..." โรเซ็ตกาลังเลือกซื ้อขนมปั งจากขนมปั งหลากชนิด ซึง่ ราคาถูกว่าอาหารตามสัง่ มาก ที่สาคัญมันเอาไปกินระหว่างทางานได้

"อะหยา~~~~~~~~~!!!!"

ริ คกระโดดตัวลอยเข้ ามาหาโรเซ็ตอย่างรวดเร็ ว "รุ่นพี่โรเซ็ตนี่นา~!!!! โอ้ ส~~!!" เขากล่าวอย่างร่าเริ งพร้ อมกับหมุนตัวไปมา

"ไงริ ค ยังคึกเหมือนเดิมเลยนะ" โรเซ็ตทักทายเจ้ าของเสียงโดยไม่หนั กลับ

"วันนี ้รุ่นพี่ก็ยงั สวยสดเหมือนเดิมเลยนะครับ!!" ริ คพูดพร้ อมกับหมุนตัวไปมา... "ส่วนเรื่ องวิทยานิพนธ์ ถ้าพอมีอะไรให้ ผมช่วยได้ ริ คๆยินดีเสมอเลยน้ อ~!"

"ขอบใจที่ชมนะ.....เอ จะว่าไปความสามารถด้ านเทคโนโลยี เห็นลุงลอยร์ บอกว่านายใช้ ได้ เลยนี ้นะ..." โรเซ็ตพูดขึ ้น โดยที่ยงั คงมองหาขนมปั งที่อยากจะซื ้อจากกองขนมปั งมาก มายต่อไป

"ฮะฮ้ า~~~~~!! รุ่นพี่เองก็เริ่ มเห็นความสาคัญของผมแล้ วสินะฮะ!!"

Spoiler

"สบายใจได้ เลย เรื่ องนี ้ริ คๆไม่มีพลาด!!" ริ คคุพดู ขึ ้นอย่างภาคภูิมิใจ.....ความจริ งนี่อาจเป็ น ข้ อดีอย่างเดียวในขีวิตของเขาก็ได้ ละมัง(?) ้

"ถ้ างันว่ ้ างๆก็มาช่วยชันหน่ ้ อยก็แล้ วกันนะ" โรเซ็ตหันมายิ ้มให้ กบั ริ ค "ปะ.....แปลก...." ริ คพูดขึ ้นด้ วยเสียงเย็นเฉียบ....พร้ อมๆเดินเข้ ามาโร เซ็ตช้ าๆ...

"อืมส์...แปลกมาก...." ริ คที่เต็มไปด้ วยสีหน้ าเคร่งเครี ยดค่อยๆเดินเข้ ามาใก ล้ รุ่นพี่สาวตรงหน้ ามากขึ ้นเรื่ อย.. จอนตอนนี ้ทังคู ้ ย่ ืนห่างกันไม่กี่สบิ เซนต์เท่านัน.. ้ .

สายตามรกตของริ คได้ แต่จ้องไปยังดวงตาใสๆของหญิงสาวตร งหน้ า.. จ้ อง.....

"แปลกจริ งๆ..."

"อะ อะไร มีอะไรแปลกเหรอ? " โรเซ็ตมองริ คอย่างงงๆ ถึงคนคนี ้จะแปลก..แต่ก็ไม่เคยทาอะไรแบบนี ้ "ระ ริ ค...อย่าจ้ องซิ" โรเซ็ตพยายามถอยออกมาก่อนที่จะหันหน้ าไปทางอื่น

"อุบ....." เด็กหนุม่ พยายามกลันหั ้ วเราะจากปฏิกริ ยารุ่นพี่ของตน ก่อนจะถอยห่างรุ่นพี่ตรงหน้ า

"แค่สงสัยนะฮะ...นานๆจะเห็นรุ่นพี่ยิ ้มให้ ผมสักท ่ี " เขาพูดอย่างยิ ้มๆ แต่แววตาเต็มไปด้ วยความใสซื่อ...

"อะไรของนายกัน...นายเห็นชันเป็ ้ นคนยังไงกันเนี่ ย... " โรเซ็ตกอดอกก่อนที่จะค้ อนใส่รุ่นน้ อง

"ถ้ าญาณสัมผัสของผมถูกต้ อง....." ริ คเริ่ มทาสีหน้ าเคร่งเล็กน้ อย......

Spoiler

"อืม....รุ่นพี่เหมือนจะเป็ นคนยิ ้มยาก ดูเหมือนเคร่ง แต่นนั่ ก็เป็ นเปลือกสิง่ ที่รุ่นพี่เอามาปิ ดบังตัวเอง จริ งๆไว้ " "เอ...หรื อจะให้ พดู ว่ารุ่นพี่เป็ นคนอ่อนโยน แต่จาเป็ นต้ องทาตัวให้ ดเู ข้ มแข็งดีละ?"

และแล้ วฉากประจาก็วนมาอีกครัง้ หนังสือเล่มเดิมฟาดเข้ ากับริ คเต็มๆ "เลิกพูดเองเออเองได้ แล้ ว!! วันนี ้ตังใจจะคุ ้ ยดีๆด้ วยแล้ วนะ!!" โรเซ็ตได้ แต่ถอนหายใจ เห็นวันนี ้มาแปลกนึกว่าจะมีอะไรสักอีกสรุปก็ไอบ้ าคนเ ดิม

แอ๊ ฟ~!!

เสียงของเด็กหนุม่ ที่โดนสันหนังสือฟาดอย่างจังตรงหน้ าฝาก มีให้ เห็นตรงหน้ าแล้ ว .. "แหม~~~ รุ่นพี่อ่า..." ริ คพูดกับลากเสียงยาว.... "นี่ผมพูดจริ งๆน๊ า..~~~~~~~!"

"....เ่้รื่องแบบนันมั ้ นไม่สาคัญหรอกน่า ช่างมันเถอะ" โรเซ็ตตอบแบบขอไปที

Spoiler

ริ คได้ แต่มองไปที่รุ่นพี่ต้องหน้ าพร้ อมกับยิ ้มแปลกๆอ อกมา.. ไม่ร้ ูใจตัวเองงันหรอ.... ้

ก่อนที่เจ้ าตัวจะเปลีย่ นท่าทีพร้ อมกับหมุนตัวไปมา

"ว่าแต่สดุ สัปดาห์นี ้รุ่ นพี่วา่ งรึเปล่าฮะ..."

"ก็วา่ งนะ...งานมันยังไม่คอ่ ยคืบเท่าไหร่ มีอะไรรึเปล่า" โรเซ็ตถามออกมา

"ไปเดทกันเถอะครับ รุ่นพี่!!!"

"บะ บ้ าน่ะ นะ นายพูดเล่นรึเปล่าเนี่ย!!" โรเซ็ตพูดตะกุกตะกัก นี่เป็ นครัง้ แรกของเธอเลยที่มีคนชวนเดท เธอรี บหันหลังให้ กบั ริ คก่อนที่จะพยายามสะบัดหน้ าเพื่ อเรี ยกสติตวั เอง

"อา....นี่ชนไม่ ั ้ ได้ หฝู าดซินะ"

"แน่นอนสิฮะรุ่นพี่.....ไปเดทกัน!!" ริ คยังพูดคาเดิมเป็ นการยืนยันอยูพ่ ร้ อมกับยิ ้นด้ วยใบ หน้ าสนุกสนาน

"ว่ากันว่าการเดทเป็ นพื ้นฐานอย่างหนึง่ ของการพัฒนาความสาพันธ์ ในระบบรุ่นพี่รุ่นน้ องไม่ใช่เหรอฮะ..." ริ คพูดพร้ อมกับหมุนตัวไปมา

"ผมนะอยากเป็ นเพื่อนกับรุ่นพี่จริ งๆนะ เห็นรุ่นพี่ชอบบ่นผมบ่อยๆผมเลยไม่ร้ ูทาไงนะฮะ" ริ คพูดพร้ อมกับเอนตัวไปติดกาแพงราวกับว่ากาลังใช้ ควา มคิดอย่างหนัก ...

"ผมนะคิดมาตลอดว่าจะทาไงให้ รุ่นพี่ใจดีกบั ผมบ้ าง ..." "อ่าส์...พูดแล้ วคิดถึงจังวันคืนเมื่อตอนนัน... ้ "

"ในที่สดุ ....." ริ คพูดพร้ อมกับยื่นหนังสือเล่มเล็กๆที่เขาไปหาซื ้อมา ได้ ให้ หล่อนดู

'วุน่ รัก พิชิตใจรุ่นพี่สดุ เฮี๊ยบ ใน360วัน' "นี่ละฮะหนังสือในตานานที่ผมได้ มนั มา...." "บ่งบอกวิธีการสนิทสนมกับรุ่นพี่แทบทุกอย่าง มันช่างเป็ น How to ที่สดุ แสนจะพิเศษจริ งๆ" ริ คพูดพร้ อมกับหมุนตัวไปมา...ทังๆที ้ ่หนังสือที่เขาย ่ิ ่​่ นให้ รุ่นพี่ดนู นถ้ ั ้ ามองจากมุมมองของคนปกติละก็ ..

...มันก็แค่นิยายธรรมดานัน่ ละ!!...

"อ่าส์...แต่หนังสือเล่มนี ้มันช่างเต็มไปด้ วยหลายอย่ างที่ผมไม่เข้ าใจจริ งๆ..." "อย่างเช่นทาไมคนเราต้ องเอาปากมาประกบกันเองด้ วยนะ....ไม่เข้ าใจจริ งๆ" ริ คพูดพร้ อมกับส่ายหัวไปมา

"แต่เอาเถอะฮะ....ผมเชื่อว่าการเดทมันต้ องเป็ นสิง่ สา คัญที่เพื่อนเขาชวนเพื่อนแน่ๆ!!" "เห็นในหนังสือมันเขียนมาว่าอย่างนี ้นะครับ!!"

ควับ!!

Spoiler

โรเซ็ตชักปื นพกของตัวเองจ่อหน้ าริ คอย่างไม่ทนั ตังตั ้ ว สีหน้ าของเธอเปลีย่ นไปจากก่อนหน้ านี ้เป็ นคนละคน "นายบอกชันซิ ้ วา่ .....นายจะชวนชันไปไหนกั ้ บใครแล ่้วก็ ยังไง"

"ก็ชวนรุ่นพี่ไปเดทไหงฮะ~!" ริ คตอบด้ วยสีหน้ าบ้ องแบ้ ว.....ก่อนสีหน้ าของตัวเองจะ เปลีย่ นไปอย่างรวดเร็ ว..

"ระ....หรื อว่ารุ่นพี่ไม่อยากไปเดทกับผมแล้ ว...~ ~!!" ริ คพูดด้ วยสีหน้ าช็อคแบบสุดๆก่อนจะค่อยๆเซออกห่างจาก คนตรงหน้่ าราวกับภาพสโลโมชัน่ ...

"ใช่ซี่....เพราะผมเป็ นแค่ริคๆสินะ...." "เป็ นได้ แค่ริคคุรุ่นพี่เลยไปอยากไปเที่ยวกับผม..... ซิกๆ"

"นายรู้จกั ความหมายคาว่าเดทจริ งๆ?...." โรเซ็ถามออกไป เธอยังไม่มนั่ ใจว่าคนตรงหน้ าไม่ร้ ูจริ งๆหรื อแกล้ งเธอ อยูก่ นั แน่

ริ คคุเงยหน้ าไปมองรุ่นพี่ของตนแบบงงๆ พร้ อมๆกับแววตาใสสือ่

"ก็การเดทมันเป็ นการสานสัมพันธ์ ของเพื่อนไม่ก็รุ่นพี ่​่ รุ่นน้ องไม่ใช่เหรอฮะ?" เขาตอบไปอย่างตรงๆ..

"ไปหาข้ อมูใหม่เลยตาบ้ า!! " โรเซ็ตควงปื นก่อนที่จะเอาด้ ามปื นกระแทกใส่หน้ าริ คเต็ มแรง "ชิ!! แบบนี ้แปลว่ามีฮายะกับคนอื่นไปด้ วยซินะ..." เธอถามริ คโดยไม่สนว่าอีกฝ่ ายจะบาดเจ็บรึเปล่า

แอ๊ ฟ~!!

"ก็มีฮายะกับผม แล้ วก็ยฟู ี่ จงั นะฮะ..." ริ คตอบแบบร่าเริ งหลังจากที่เห็นคนตรงหน้ าดูเป็ นปกติแ ล้ ว...

"รุ่นพี่จะไปกับผมมัยฮะ..." ้ ริ คถามคนตรงหน้ าด้ วยแววตาเหมือนลูกหมาต้ องการความช่ว ยเหลือ ...

"งันชั ้ นไปด้ ้ วยก็ได้ ....ถือว่าช่วยไม่ให้ รุ่นน้ องผู ่้หญิงต้ องไปกับพวกนายตัวคนเดียวก็แล้ วกัน" โรเซ็ตตอบตกลง

ทันทีที่หญิงสาวตรงหน้ าตอบตกลงริ คคุก็กระโดดขึ ้นด้ วย ความดีใจ

"โอ้ เยส~!! ชวนรุ่นพี่สาเร็ จแล้ ว" "รุ่นพี่นา่ รักที่สดุ เลย~!!!!" ริ คตะโกนดังลัน่ ไปทัว่ สถานที่โดยไม่สนเลยว่าที่นนั่ จ ะมีคนอยูส่ กั กี่คน

Rik-ริ คริ คคุง Turn Rikๆ..เย้ นะ...นี่มนั วันหยุดละ สุดยอด~! ริ คริ ค อ๊ ะ....แย่แล้ วริ คๆเผลอตื่นสายอีกแล้ ว ทาไงดีๆ หมุนๆ~~~~ โดนรุ่ นพี่ฆา่ ตายแน่ๆเลย ว้ าก! ต้ องใช้ วิชาเทเลพอร์ ตในตานานแย้ ว ริ คๆ~Turn

Spoiler

วันนี ้เป็ นวันหยุดที่หลาย ๆ คนต่างรอคอยกันมานาน และวันนี ้...ที่หน้ าโรงเรี ยนนันก็ ้ ได้ มีเด็กหนุม่ คนห นึง่ ยืนรอเหล่าคนที่เขานัดอยู่ ไม่ร้ ูวา่ เขามาเร็ วเกินไปหรือเปล่า เพราะคนที่เขานัดนัน...ยั ้ งไม่มีใครมาเลยสักคน แต่ถ้ามองนาฬิกาดูดี ๆ แล้ ว จะเห็นว่าตอนนี ้มันเพิ่งจะเก้ าโมงตรงเท่านั ้นเอง แปลว่าเด็กหนุม่ เป็ นคนที่มา ก่อนเวลาเสมอ หรื อ เขารู้สกึ เกร็ งมากกว่ากันแน่นะ?

"อืม... ยังไม่มีใครมาอีกเหรอเนี่ย??"

"ขอโทษค่ะที่มาสาย..." เด็กสาวกล่าวพร้ อมกับวิง่ หายใจฮอบๆมาที่จุดนัดพบ "อะเระ...?" "ไหงมีแต่สซุ าคุซงั อยูค่ นเดียวละเนี่ย?" "ร...หรื อว่าเรามาสายจนคนอื่นๆไปกันหมดแล้ ว!?" "อ...หว่าๆๆๆๆ"

สุซาคุเห็นเด็กสาวทาท่าทางลุกลี ้ลุกลนอยู่ เขาจึงรี บเข้ าไปหาเด็กสาวพลางส่ายมือเชิงปฏิเสธทันที "อ่ะ..คุณยูโฟเรี ย...ใจเย็น ๆ นะครับ...สูดลมหายใจตามที่ผมเคยสอนนะครับ... ใจเย็น ๆ ครับ..." "คือ...ตอนนี ้ยังไม่มีใครมาครับ...เพิ่งจะมีคณ ุ ก ่ับผม นี่แหละครับที่มาถึงก่อนน่ะ"

"ดูสคิ รับ ยังไม่ถึงเวลาที่นดั กันนะ..." เขาชูนาฬิกาข้ อมือให้ เด็กสาวดูใกล้ ๆ

"เอะ...เอ๋ !?" "อา......แย่ชะมัด"

"โทษทีนะ..มาช้ าไปหน่อย" โรเซ็ตเดินมาพร้ อมกับขยี ้ตา...เมื่อคืนเธอแทบไม่ได้ น อนเพราะมัวแต่ลองชุดแต่สดุ ท้ ายก็ตดั สินใจใส่ชุดเดิม . .

"อ๊ ะ สวัสดีคะ่ รุ่นพี่โรเซ็ต" เด็กสาวกล่าวทักทาย เมื่อเห็นรุ่นพี่โรเซ็ตเดินมาด้ วยสีหน้ าสะโหลสะเหล สุซาคุจึงทักทายต่อทันที "สวัสดีครับรุ่นพี่โรเซ็ต... ว่าแต่ทาไมหน้ าของรุ่นพี่ถึงอิดโรยแบบนันล่ ้ ะครับ ?" "หรื อรุ่นพี่ตื่นเต้ นจนนอนไม่หลับครับ" สุซาคุแกล้ งหยอกรุ่นพี่นิดหน่อยเพื่อให้ เธอตาสว่าง

"มะ...ไม่ได้ ตื่นเต้ นนะ...ชันท ้ าวิทยานิพนะ่์ จนดึ กต่า งหากล่ะ" "แล้ วก็อรุณสวัสดิ์ละ่ ฮายะ... ยูฟี่จงั " โรเ่็ ซ็ ้ตพูดเสร็ จก็หนั ไปมองรอบๆ... "ยังไม่มาซินะ..." เธอบ่นพึมพัม

"กาลังคิดถึงใครอยูเ่ หรอฮะ รุ่นพี่..." ริ คพูดเสียงค่อยอยูด่ ้ านหลังคนที่เพิ่งจะบ่นถึงตัวเอ งไปแหมบๆ

โรเซ็ตสะดุ้งจากเสียงข้ างหลัง ดูเหมือนแสงนี ้จะทาให้ ตาสว่างขึ ้นไม่ใช่น้อย

"โอ้ ส ฮายะ ยูฟี่จงั ขอโทษที่มาสายนะ" ริ คพูดขึ ้นพร้ อมเกินเดินมาหาเพื่อนๆทังสอง ้ โดยด้ านหลังยังมีกระเป๋ าสะพายใหญ่ใหญ่อยู่ด้วย "อ๊ ะ สวัสดีจีะ ริ คคุง" เด็กสาวกล่าวทักทายด้ วยรอยยิ ้ม

สุซาคุสา่ ยหน้ า "ไม่หรอกริ ค... นายไม่ได้ สายหรอก ดูส.ิ .." เขายื่นนาฬิกาข้ อมือให้ ริคดู "เห็นมัย้ แค่เกือบถึงเวลานัดเท่านันเอง" ้ "แปลว่าที่ฉนั โทรไปปลุกนี่...ได้ ผลสินะ"

"ม..มาแล้ วงันไปกั ้ นเถอะ..." โรเซ็ตพูดด้ วยทา่​่ ทางประหม่ากว่าทุกที

"อ่า...ค่ะ..." เด็กสาวตอบรับ

"อ่าส์...คิดถึงจังเลยนะตอนที่ฉนั ไปซื ้อไอศกรี มแ ถมๆบ ลูไน" "ความรู้สกึ ที่เหมือนกับได้ ผจญภัยเนี ้ย...จะกี่ค รัง้ ก็คิดถึงจริ งๆ" ริ คพูดพร้ อมกับเสยผมของตนและเดินตาม ทังสามไปอย่ ้ างช้ าๆ สุซาคุเริ่ มทาหน้ าหนักใจนิด ๆ (อุ๊ก !! เอาอีกล่ะ... ริ คเริ่ มย้ อนอดีตอีกล่ะ... คงต้ องใช้ วิธีนนอี ั ้ กแล้ วสินะ ถึง จะไม่คอ่ ยอยากใช้ ก็เถอะ แต่ชว่ ยไม่ได้ ) เบี่ยงประเด็น ดมินมันซึง่ ๆ หน้ านี่แหละ!!! สุซาคุหนั ไปมองรุ่นพี่และยูโฟเรี ย "เอาล่ะ...มากันครบแล้ วงันพวกเราก็ ้ ไปขึ ้นรถไฟกั นเถอ ะครับ...จะได้ มี เวลาเดินดูโน้ นดูนี่กนั " และแล้ วทังกลุ ้ ม่ ก็เดินไปขึ ้นรถไฟกันโดยมีริควิ่งตาม มาทีหลังอย่างตาลีตาเหลือก เพราะเกือบจะขึ ้นรถไฟ ไม่ทนั เนื่องจากเอานิ ้วไปนัง่ จิ ่้มพื ้นอยู่ ไม่นานหลังจากนันพวกเขาทั ้ ง้ 4 คนก็มาถึงห้ าง ๆ หนึง่ ในโคโลนี่แห่งนี ้ ดู ๆ แล้ วก็เป็ นห้ างที่โหญ่โต กว้ าง ใหญ่แถมหรูหรามากเลยทีเดียว "เอาล่ะ...มาถึงห้ างกันแล้ ว... มีใครอยากจะร้ านไหนก่อนมัย?" ้ สุซาคุหนั มาถามอีก 3 คน "รู้สกึ ว่าที่นี่จะมีโชวละครสัตว์ด้วย ริ งรึเปล่าฮะ ฮายะ?" ริ คพูดพร้ อมกับเดินไปส่องแถวๆแผนที่

"เอ๋? โชว์ละครสัตว์เหรอคะ?"

"ล...แล้ วจะมีคณ ุ หมีด้วยรึเปล่า?" เด็กสาวถามด้ วยดวงตากลมโต "ดะ...ดี๋ยวซิ....ชันว่ ้ ามันคงไม่ได้ ให้ ดฟู รี ๆหร อกนะ ..." โรเซ็ตแทรกฝั นหวานของยูฟี่ขึ ้นมากลางคัน "อะ...นะ...นัน่ สินะคะ?" เธอกล่าวอย่างหง่อยๆ

เมื่อพูดถึงละครสัตว์แล้ ว สุซาคุก็พลางนึก ๆ ก่อนที่จะบอกกับเด็กสาวที่ทา่ ทางหงอย ๆ ลงไป

"อืม...ถ้ าโชว์ละครเสร็ จแบบกองคาราวานคงไม่มีนะค รับ แต่ถ้าเป็ นพวกหมีละ่ ก็ ... รู้สกึ น่าจะยังพอมีให้ ดู นะครับ" "แต่ต้องจ่ายค่าบัตรผ่านประตูนิดหน่อย ถึงจะไม่แพงมากก็เถอะ..." "คุณยูโฟเรี ยอยากไปดูหมีเหรอครับ?" เขาเอียงคอถามนิด ๆ "อ่า... ก็ไม่เชิงเท่าไหรนะค่ะ..." "แค่... ชอบคุณหมีมากเท่านันเอง..." ้

"งันเดี ้ ๋ยวเราค่อยวนกลับมาก็ได้ มง..." ั้ "พวกผมยังไงก็ได้ นะฮะ.....ว่าแต่" "รุ่นพี่กบั ยูฟี่จงั ไม่มีที่ๆอยากไปบ้ างเหรอ?" ริ คพูดอย่างเป็ นงานเป็ นการ ซึง่ นานๆครัง้ จะโผล่มาที

"จริ งๆ...ชันก็ ้ อยากไปดูร้านปื นกับพวกอุปกรณ์ชา่ งน่ะ ....สุดท้ ายก็ร้านหนังสือ" โรเซ็ตบอกจุดประสงค์ของ เธอออกมา "ดะ.....เดี๋ยวนะฮะรุ่นพี่...." ริ คเริ่ มหน้ าซีดเล็กน้ อย "ไอปื นที่วา่ นี่....คงไม่ใช่ไอแบบเมื่อตอนนันหร ้ อกนะ ..." ริ คพูดพร้ อมกับหวนนึกถึงความหลังชวนสยองครัง้ นัน้ "ที่อื่นที่อยากไปเหรอคะ?" "อืม..." "อควอเรี่ ยมมังคะ? ้ "

สุซาคุหนั ไปทางเด็กสาวอีกครัง้ เมื่อเธอพูดถึงอควอเรี ่​่ ยม "ก็ดีนะครับ... ที่ห้างนี ้มีอควอเรี ยมพอดีเลย...อยูช่ นล่ ั ้ างน่ะครับ "

"เมื่อตอนปี 1 ผมกับริ คเคยมาดูด้วยกันแล้ วรอบนึง สวยมากเลยนะครับ " "ตรงทางเดินจะมีเป็ นกระจกและจะมีปลาแปลก ๆ เยอะเลย แถมสุดทางเดินจะมีพวกหมีขวโลกด้ ั้ วยล่ะ ครับ" "ว่างันมั ้ ยริ ้ ค..." เขาหันไปถามริ ค

"อืมส์....ก็โอเคนะ....." "ถ้ าไม่รวมถึงไอวาฬยักที่พกั กระจกตู้ตอนนันทุ ้ กอ ย่าง ก็โอเคดี" ริ คพูดพร้ อมทาท่าครุ่นคิดอยูค่ รู่หนึง่ "อ๊ ะ...จะว่าไปฮายะ นายก็พาคุณยูฟี่ไปดูสิ" "ไหนๆก็มากันแล้ ว" ริ คพูดขึ ้นพร้ อมหันไปที่ทงสอง ั้ "เดี๋ยวฉันจะไปซ์ ้อพวกอุปกรณ์ข้างบนเอง" "แบบนันได้ ้ มยฮะรุ ั ้ ่นพี?่ "

"กะ...ก็ได้ อยูน่ ะ" โรเว้ ตตอบสันๆถื ้ อเป็ นอันว่าตกลง

"เอ๋...เอ่อ..จะดีเหรอคะ?" เด็กสาวกล่าวถามกับสุซาคุ

สุซาคุหนั ไปมองเด็กสาวพลางยิ ้มให้ บาง ๆ "ก็ได้ นะครับ เดี๋ยวผมพาคุณยูโฟเรี ยชมอควอเรี่ ยมเอง...จากนันพวกเ ้ ราก็คอ่ ยมานัดเจอกับพวกริคอีกที" พูดจบเขาก็หนั ไปมองหน้ าริ คกับรุ่นพี่ "ริ ค...แล้ วจะเจอกันที่ไหนและกี่โมงดีละ่ ?"

ริ คมองไปที่นาฬิกาก่อนจะหันกลับมามองเพื่อนสนิทตรงหน ่้า.. "สักเที่ยงๆค่อยกลับมาเจอกันบริ เวณทางเข้ าก็ได้ ม ่ั่ง้ " "จะได้ ไปกินข้ าวกันต่อ" ริ คพูดเป็ นเชิงอธิบาย

======================================

@ทางแยกชันบนของห้ ้ าง~~~

ด้ านนี ้เป็ นโซนเกี่ยวกับอุปกรณ์ช่างและอุปกรณ์คอมพวเ ตอร์ มากมายให้ เลือกใ่้ช้ มีตงแต่ ั ้ ยี่ห้อหรูมากๆจนถึงระดับกากๆที่รับมาแล้ วโย นขายเป็ นกล่องๆ ริ คเดินตามโรเซ็ตที่เดินนามาก่อนอย่างช้ าๆ

"เปลีย่ นไปเยอะเหมือนกันนะฮะเนี ้ย...."

ริ คพูดขึ ้นเป็ นเชิงชวนฝ่ ายตรงข้ ามคุย...ก็นะจะว่าไปม ่ันก็แตกต่างจากที่เขามาครัง้ ที่แล้ วพอควรนะ...

"จะเปลีย่ นมากเปลีย่ นน้ อยก็ไม่สาคัญหรอก มันสาคัญของที่จะเอาไปใช้ มากกว่า " โรเซ็ตพูดเสร็ จก็เดินไปโซนของมือสองทันที ริ คยักไหล่เล็กน้ อยก่อนจะเดินตามรุ่นพี่ไปอย่างว่าง่ าย "แล้ วรุ่นพี่หาอะไรอยูเ่ หรอฮะ?"

"ชันจะเอาอะไหล่ ้ ที่ยงั ใช้ การได้ ไปซ่อมน่ะ...เอา ไว้ ท ่าวิทยานิพนธ์ " โรเซ็ตรื อ้ ของในลังอย่างไม่รีบร้ อน "ช่วยชันหาหน่ ้ อยก็ดีนะ นายก็ถนัดด้ านนี ้ไม่ใช่รึไง?"

"โอ้ ว~~~!! รับทราบครับ!" "ในที่สดุ รุ่ นพี่ก็เห็นความสาคัญของริ คๆคนนี ้" ริ คพูดพร้ อมกับโดดสปิ นตัวเข้ าหาลังตรงหน้ าอย่างรวดเร ่็ ว ก่อนจะค้ นของของที่รุ่นพี่ต้องการอย่าง สนุกสนาน จนแขนเสื ้อและมือของตนเปื อ้ นไปหมด...

เด็กหนุม่ ค่อยๆเอามือที่เปื อ้ นัน่ ขึ ้นมาปาดเหงื่อบริ เวิณหน้ า ส่งผลให้ ใบ้ หน้ าของเขาดาเป็ นแถบแต่เจ้ าตัวก็ไม่ร้ ูสึ กตัวเรื่ องนัน้ "เท่า่ นี ้คงพอแล้ วมังฮะ" ้ เขาพูดพร้ อมกับหันไปดูกองอุปกรณ์ที่เขากับโรเซ็ตช่วย กันหามาได้

"เอาล่ะ..น่าจะพอแล้ วล่ะ ขอบคุณนะ" โรเซ็ตหันมายิ ้มให้ กบั ริ ค ก่อนที่หญิงสาวจะสังเกตอะไรบางอย่าง ทาให้ เธอหยิบผ้ าเช็ดหน้ าออกมา "นายนี ้นะ ไม่เคยระวังตัวเลย" ...นิสยั ที่ทาอะไรไม่ดตู วั เองแบบนี ้..เหมือนตานันไม ้ ่​่ มีผิด... โรเซ็ตใช้ ผ้าเช็ดหน้ าเช็ดหน้ าผากให้ กบั ริ คก่อนจะยื่น ให้ "ไปซักมาให้ ด้วยล่ะ" Spoiler

ทันทีที่รุ่นพี่ตรงหน้ ายิ ้มให้ เขาพร้ อมกับทาตัวผิดแป ลกไป เด็กหนุม่ ก็ร้ ูสกึ เหมือนร่างกายของตนก็ร้อนขึ ้นแปลกๆ พร้ อมๆกับริ มฝี ปากที่สนั่ "อะ....ระ...รับทราบฮะรุ่นพี่...." "ดะ...เดี๋ยวผมไปยืนรอตรงหน้ าร้ านนะฮะ..ระ..รู้สกึ เว ่ี ยนหัวนิดหน่อยนะฮะ" ริ คค่อนเดินส่ายไปมาเพื่ออกจากหน้ าร้ านโดยระหว่างทาง ก็สะดุนนัน่ บ้ างนี่บ้าง...เหมือนกับทาตัวไม่ถกู

"ริ คเป็ นอะไรหว่า.....ป่ วย?" โรเซ็ตพึมพาก่อนจะเอาของที่หามาได้ ไปคิดเงิน

-หลังจากนัน้

"ไงริ ค...ดีขึ ้นรึเปล่า?" โรเซ็ตเดินมาพร้ อมกับลังใหญ่ๆใบหนึง่

นี่เราเป็ นอะไรไปนะ...อยูด่ ีๆก็ร้อนตรงใบหน้ าเหมือนจ ะเป็ นไข้ เกิดมาไม่เคยเป็ นแบบนี ้ซะด้ วยสิ...แย่จงั เลยสงสัยขาก ลับคงต้ องไปซื ้อยาแล้ ว....

"เอ...หรื อว่าจะเป็ นโรคเดือน5 ในตานานที่เขาลา่ ลือกัน...."

ริ คคุพดู พร้ อมกับเดินวนไปมาพร้ อมๆกับคิดเรื่ องเดิมวิ นซ ้าไปซ ้ามาเพราะยังหาคาตอบไม่ได้

"ฮ่าๆ อย่างนายเนี่ยนะเป็ นโรคเดือน5 อย่าล้ อเล่นนะ" โรเซ็ตหลุดขาออกมาอย่างคุมไม่อยู่ ี "นี.่ .ถ้ าคนอย่างนายเป็ นโรคเดือน5จริ งๆ ล่ะก็สงสัยจะมี หิมะตกในโคโลนี่" "อะเร๊ ะ~!" เด็กหนุม่ สะดุ้งทันทีที่อยูด่ ีๆหญิงสาวตรงหน้ าก็โผล่ ออกมาแบบไม่ทนั ตังตั ้ ว ..

"ระ...รุ่นพี่ฟังอยูด่ ้ วยเหรอฮะ,,,." เขาพูดด้ วยหน้ าตกใจเล็กน้ อย...ก่อนจะสังเกตเห็นลังขน าดใหญ่ที่โรเซ็ตยกติดตัวมาด้ วย ริ คคุรีบกระโดดสปิ นตัวเข้ าหาคนตงหน้ าในทันทีก่อนจะถื อวิสาสะยกลงลังในมือของโรเซ็ตขึ ้น

"งันผมช่ ้ วยนะฮะรุ่นพี~่ !" เด็กหนุม่ พูดพร้ อมกับยิ ้มอย่างร่าเริ ง.....

"งันคงต้ ้ องรบกวนเธอแล้ วล่ะนะ" โรเซ็ตพูดพลางเอาสมุดโน๊ ตขึ ้นมาดู "เอ...ของทีอ่ ยากได้ ก็ครบแล้ วไปไหนต่อดีละ่ ?"

"เอ...งันเราไปโซนเครื ้ ่ องประดับกับตุ๊กตากันเถอะครั บ ~!!" ริ คพูดพร้ อมกับชี ้ขึ ้นไปอีกชันหนึ ้ ง่ ก่อนจะเดินนาหน้ าเธอไปเหมือนเด็กๆ....

"อืม....ไปดูหน่อยดี" โรเซ็ตตอบเป็ นเชิงตกลง

"โอ้ ส~! งันก็ ้ ถือว่าเดินเล่นไปในตัวเลยนะฮะรุ่นพี่!" เขาพูดด้ วยสีหน้ าร่าเริ ง ก่อนจะเดินเอาลังอุปกรณ์ไปฝากก่อนที่จะเดินทางต่อ

================================================== =========

โซนของเล่นตุ๊กตาและเครื่ องประดับถูกจัดไ่้ว้อย่างลงต ่ัว มีทงตุ ั ้ ๊ กตารุ่นเก่าตังแต่ ้ ยคุ ดึกดาบรรพที่ตกรุ่นไป แล้ วจนถึงรุ่นใหม่ลา่ สุดที่เพิ่งวางขาย

ริ คได้ แต่เดินวนไปรอบๆสถานที่แห่งนันอย่ ้ างสนุกสนาน. ..ราวกับเป็ นเด็ก

"ระ.....รุ่นพี่..มาดูนี่สฮิ ะ..." ริ คชี ้ไปที่ต๊ กุ ตาตัวหนึง่ ที่วางอยูบ่ นชันพร้ ้ อมๆกับ สีหน้ าตกใจสุดขีด...

"ตะ....ตุ๊กตาชีสคุงในตานานนี่นา....." เขาพูดพร้ อมกับหยิบมันขึ ้นมายืนให้ รุ่นพี่ตรงหน้ าดู. ..

" ตะ ตัวในตานาน?" โรเซ็ตพูดออกมาด้ วยความสงสัย ตอนเป็ นเด็กเธอเล่นตุ๊ตาหรื อดูการ์ ตูนแบบเด็กคนอื่นซ ะที่ไหนล่ะ ..

"หุห.ุ ..รุ่นพี่ไม่ร้ ูจกั ชีสคุงสินะฮะ....." ริ คพูดพร้ อมกับยิ ้มกริ่ ม.....

"เรื่ องของเรื่ องคือมันเป็ นมาสคอตของอนิเมดังในอดีตท ่ี ่​่ ผมดูในสมัยเด็กนะฮะ" เขาพูดพร้ อมกับกอดอกลาลึกอดีต.. "อ่าส์ช่วงนันนี ้ ่เป็ นเวลาที่เหมือนกับฝั นไปจริ งๆ... ." "ที่ทาให้ ต๊ กุ ตาตัวนี ้กลายเป็ นตานานไปคงเป็ นการเปลี่ ยนรูประบบการปกครองของญี่ปนในช่ ุ่ วงนัน..." ้ "ญี่ปนถู ุ่ กเปลีย่ นชชื่อเป็ น'เอเลฟเว่น' ทาให้ สนิ ค้ าและการส่งออกช่วงนันหยุ ้ ดชะงักลงทาให้ ต๊ ุ กตาชีสคุงสูญ หายไปจากอดีตฮะ"

"พูดแล้ วมันน่าเศร้ าจริ งๆ..." ริ คพูดพร้ อมกับสายหัวไปมา

"เดี๋ยวนะ!! เธอกาลังจะบอกว่าญี่ปนเคยเปลี ุ่ ย่ นชื่อเประเทศงันเห ้ รอ!!?" โรเซ็ตพูดด้ วยอาการตื่นตกใจ เจ้ าที่มนั เป็ นตัวสาคัญในประวิตศาสตร์ เลยหรื อเนี่ย!!

"อ่าหะ....ผมก็ไม่คอ่ ยรู้เหมือนกัน..." "ก็....เพิ่งรู้จากอนิเมตอนนัน้ นัน่ ละฮะ!!...." ริ คพูดอย่างยิ ้มๆพร้ อมกับมองไปที่รุ่นพี่ตรงหน้ า ด้ วยแววตามัน่ ใจ

"อะ เอ๋....อนิเม?" "ทาไมรู้สกึ เหมือนโดนแกล้ งให้ ตกใจเล่นเลยนะ.." โรเซ็ตส่ายหน้ าดูเหมือนเธอจะเข้ าใจผิดซะแล้ ว

"เอ...จะว่าไป..วันนี ้รุ่นพี่ดแู ปลกๆนะฮะ"

เด็กหนุม่ พูดพร้ อมกับค่อยๆยื่นหน้ าไปมองหญิงสาว

"หะ หา? ปกตินา่ ...มะ ไม่แปลกสักหน่อย" โรเซ็ตพยยามถอยห่างจากคนที่ยื่นหน้ าเข้ ามา

"ไม่หรอกฮะ....ผมว่าแปลกไปจริ งๆด้ วย" เด็กหนุม่ พูดยังคงยื่นหน้ าเข้ าไปใกล้ เธอเรื่ อยๆ....

"คะ คิดไปเองแล้ ว...." เด็กสาวยังคงถอยไปเรื่ อย..แต่ทว่าดูเหมือนหลังของเธอ จะติดกาแพงแล้ ว

โป๊ ะ~! ริ คเอากาปั น้ มาทุบกับฝ่ ามือของตัวเองเบาๆเป็ นเชิงนึก อะไรออก

"รู้แล้ ว......" "วันนี ้เหมือนรุ่นพี่จะสวยขึ ้นนะฮะ....แต่งหน้ ามารึเ ปล่า?" ริ คพูดอย่างยิ ้มๆ...จะว่าไปรุ่นพี่ก็ดแู ตกต่างจากปกต ่ิ จริ งๆนัน่ ละนะ.....

"ก็นิดหน่อยน่ะ...อะ เอ่อ..กะ ก็ออกจากโรงเรี ยนนี ้นะ" โรเซ็ตตอบตะกุกตะกัก

"เหรอฮะ...แบบว่ารุ่นพี่นา่ รักดีนะ..." ริ คพูดอย่างยิ ้มๆ

"ชะ ช่างมันเถอะน่า..." โรเซ็ตพยายามหลบตารุ่นน้ อง

ริ คค่อยๆเดินไปยังชันที ้ ่วางตุ๊กตาหมีอยูเ่ ต็มไปหมด

ก่อนจะค่อยๆหยิบตุ๊กตาหมีตวั เล็กๆตัวหนึง่ ขึ ้นมาก่อน จะยื่นไปทางรุ่นพี่

"รุ่นพี่วา่ ตุ๊กตาหมีตวั นี ้น่ารักมัยฮะ...." ้ เขาพูดอย่างยิ ้มๆ

"ก็นา่ จะนะ....ชันไม่ ้ มีเซนต์ด้านพวกนี ้ซะด้ วย" โรเซ็ตตอบพอย่างพิจารณา

"แหม....ขนาดไม่มีเซนต์ด้านนี ้ยังแต่งหน้ าซะน่ารักเล ยนะฮะ"

ริ คพูดอย่างยิ ้มๆก่อนจะเดินไปที่แคชเชียร์ จ่ายเงิน..

"งันเอาตั ้ วนี ้ละกัน..."

"มันไม่เกี่ยวกับการแต่งน่าซะหน่อย..." โรเซ็ตบ่นอุบอิบระหว่างเดินไปแคชเชียร์

"ว่าแต่...รุ่นพี่คิดว่ายูฟี่จงั เขาจะชอบตุ๊กตาตัวนี ่้มยฮะ.." ั้ ริ คถามพร้ อมๆกับใบหน้ าที่ดไู ม่คอ่ ยมัน่ ใจ...

เพล้ ง....เหมือนมีเสียงกระจกแตกดังขึ ้นในหัวโรเซ็ตต้ า "งันซิ ้ นะ.....ให้ ยโู ฟเรี ยนี่เอง...." "งันก็ ้ ไปถามเองซะซิ!!" พูดเสร็ จเธอก็เ่ิ ดินหนีออกนอกร้ านไปทันที

แฮ่กๆ ริ ควิ่งตามรุ่นพี่ของตนที่เดินนาหน้ ามาไกลอย่างงงๆ "รุ่นพี่เป็ นอะไรฮะเนี ้ย..." ริ คคุถามเสียงค่อยพร้ อมกับจับแขนเธอไว้ พยายามไม่ให้ เ ธอขยับไปไหนอีก

"ชันจะไปห้ ้ องน ้า....ปล่อยได้ รึยงั ?" โรเซ็ตตอบเรี ยบๆ

"ไม่ปล่อย......" "รุ่นพี่ที่ผมรู้จกั ไม่ใช่แบบนี ้....ทาไมไม่บอกเหตุผ ลตรงๆละฮะ!"

"คนบางคน...ใช่วา่ จะพูดตรงๆได้ ทกุ เรื่ องหรอกนะ" "ปล่อยได้ แล้ ว...." "ไม่ปล่อย~!! ถ้ ารุ่นพี่ไม่พดู มาตรงๆผมไม่ปล่อยเด็ดขาด!"

"....." โรเซ้ ตเงียบไปพักหนึง่ .. "ไม่มีอะไรหรอก....ก็แค่...ชันนึ ้ กเรื่ องสาคัญอะไรขึ ่้นมาได้ นะ่ " "ไม่เกี่ยวกับนายหรอก" "ไม่เกี่ยวกัน!" ริ คพูดขึ ้นเสียงเป็ นครัง้ แรก แววตาขุน่ มัวมองไปที่รุ่นพี่อย่างงงๆ

"ชะ ชันบอกให้ ้ ปล่อยไง..." เสียงของโรเซ็ตเริ่ มสัน่ ... เธอทังสั ้ บสนและไม่มนั่ ใจ...จนไม่กล้ าจะพูดอะไรมากกว ่​่านัน้ "รุ่นพี่ผมไม่บ้าขนาดปล่อยให่รุ่นพี่ไป ทังๆที ้ ่ต้นเหตุมนั เกิดมาจากผมหรอกนะฮะ" " ขอร้ อง...ให้ ชนได้ ั ้ อยูค่ นเดียวสักพักเถอะ..." "รุ่นพี่...ขอร้ องละครับ ...ผมไม่อยากรู้สกึ ผิด" ริ คพูดขึ ้นมือของตนเริ่ มๆคลายออกเล็กน้ อย แต่ใบหน้ าของเด็กหนุม่ ก็ดเู ศร้ าลง... ใบหน้ าที่เด็กสาวตรงหน้ าเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน

"เธอไม่ผิดหรอก..ขอบคุณนะ..." โรเว้ ตดึงมือของริ คออกก่อนจะเดินไป 30นาทีผา่ นไป ริ คได้ แต่ยืนมองรุ่นพี่ตรงหน้ าอย่างเงียบๆโดยไม่พดู อ ะไร วันนี ้รู้สกึ ว่าเขาจะเข้ าสูส่ ภาะหงอยๆแล้ วสิ

"...ริ คไปกันเถอะ..." "อย่าทาหน้ าเครี ยดแบบนันซิ ้ ...มาเที่ยวนะ..." โรเซ็ตยิ ้มให้ เขาเล็กน้ อยก่อนจะเดินออกไปโดยไม่พดู อะ ไรอีก "โอส~ " ริ คคุได้ แต่เดินตามรุ่นพี่ไปพร้ อมกับยิ ้มเฝื่ อนๆ

ก่อนจะค่อยๆหยิบของในกระเป๋ ากางเกงออกมาดู (..แย่ชะมัด...อุสา่ ห์แอบซื ้อมาให้ ด้วยแล้ วแท้ ๆ...) (..แบบนี ้..คงยังใหไม่ได้ แล้ วสิ...)

============================================

หลังจากที่พวกเราทุกคนต่างไปหาซื ้อและเดินเที่ยวชมอะ ไรต่ออะไรมากมายหลายอย่างแล้ วนัน้ ดูทา่ ทาง ว่าตอนนี ้คงจะต้ องได้ เวลากลับหาเสียทีเพื่อท ่ี ่​่ จะไม่ให้ มืดไป "เอาล่ะ... กลับกันเถอะ เดี๋ยวมันจะมืดไปนะ" สุซาคุพดู พลางยกแขนขึ ้นสุดตัวเพื่อบิดขี ้เกียจ

"โอ้ ส!~! กลับเร็ วๆก็ดีเหมือนกันนะทางนี ้เมื่อยชะมัดเลยละ~!" ริ คพูดพร้ อมกับเดินตามทังสามพร้ ้ อมๆกับลังใบใหญ่ของโ รเซ็ตที่เต็มไปด้ วยอุปกรณ์ที่เธอซื ้อมา

สุซาคุหนั เหลือบไปเห็นลังใบใหญ่ที่ริคแบกอยู่ เขาทาหน้ าคิดสงสัยว่ามันคืออะไรกันนะ? "เอ่อ..ริ ค...ที่นายแบกอยูน่ นั่ ...มันลังอะไรน่ะ ใหญ่ดีเหมือนกันนะ"

"อ๋อ ลังอุปกรณ์ของรุ่นพี่นะ วันนี ้ริ คๆเป็ นทาสของรุ่นพี่~!!" ริ คพูดอย่างอารมณ์ดี....

"ทาสเหรอ!?" สุซาคุพดู อย่างตกใจเล็ก ๆ "ฮะฮะฮะ สมกับเป็ นนายจริ ง ๆ นะ ริ ค..." เขาหัวเราะชอบใจกับคาพูดของริ คมากจนถึงกับกลันหั ้ วเร าะไม่ อยูเ่ ลย

เหตการณ์ประจาวันอีกครัง้ หนังสือฟาดเข้ าด้ านหลังริ คเต็มๆถึงแม้ จะเบากว่าปกติก ่็ เถอะ "ทาส อะไรกันห๊ า!!? เสนอตัวมายกของเองแท้ ๆ" "ท... ทาส...!?" OAO!!

สุซาคุหนั ไปอธิบายต่อเด็กสาวอีกครัง้ "อ๋อ... ก็แค่รุ่นพี่โรเซ็ตชอบใช้ งานริ คบ่อยๆ ล่ะมังครั ้ บ” “และริ คเองก็ขดั ขืนแทบจะไม่ได้ ดังนันบางที ้ ริคก็จะเรี ยกตัวเองว่า เป็ นทาสของรุ่นพี่นะ่ ครับ"

"อ๋อ...ร...เรื่ องมันเป็ นแบบนันสิ ้ นะคะ?" เด็กสาวกล่าว…ก่อนที่จะสงบสติอารมณ์ตวั เองไม่ให้ คิดไ ปไกล "โอ้ ส~~~!! ผมเสนอตัวช่วยรุ่นพี่เองละฮะ" ริ คพูดพร้ อมกับกอดออกเป็ นเชิงใช้ ความคิด

"อ้ าว เป็ นอย่างนันหรอกเหรอ... ้ ขอโทษทีแล้ วกันนะริ ค...ที่เข้ าใจอะไรผิดไปนิดหน่อยน่ ะ" สุซาคุกล่าวพลางเอามือลูบหัวตัวเองเบาๆ "จะบอกไว้ อย่างนะ..ชันไม่ ้ เคยใช้ งานอีตานี่ มีแต่อีตานี่มาของานชัน" ้ โรเซ็ตอธิบาย

"ริ คๆคนนี ้พร้ อมช่วยงานทุกคนเสมอละฮะ!!" ริ คพูดพร้ อมกับกระโดดไปมาทังๆที ้ ่ยงั ถือลังอยู่

"ร..ริ คคุง... ม..มันไม่อนั ตรายเหรอ? โดดไปมาโดยที่ยงั ถือลังแบบนัน"้ "โอส~! คนอย่างริ คๆคนนี ้เรื่ องพวกนี ้ไม่อนั ตรายหรอกฮะ" ริ คพูดพร้ อมกับกระโดดให้ เร็ วขึ ้นไปอีก

"อย่างผมนะจะกระโดดทะลวงไปถึงสวรรค์ก็ยงั ทาได้ !! "

โรเซ็ตดึงลังออกมาก่อนที่มนั จะตก แล้ วปล่อยให้ ริคล้ มไปคนเดียว "นายเป็ นยังไงชันไม่ ้ สนหรอกนะ..แต่ถ้าของชันพั ้ งนายต ่้องจ่ายเงินมาด้ วย!!" "แอ๊ ฟ~~~" ริ คล้ มลงกับพ้ นอย่างจังก่อนจะจะลุกขึ ้นมานัง่ พร้ อมๆก ่ับลูบหัวเล็กน้ อย "แหะๆ ขอโทษฮะรุ่นพี… ่ ไม่คิดว่าพลังราเซนมันจะรุนแรงถึงขนา ดนี ้"

"ราเซน...?" "ฮายะนายรู้จกั มัย” ้ เธอหันไปถามรุ่นน้ องอีกคนด้ วยความสงสัย สุซาคุเริ่ มครุ่นคิดถึงคาๆนี ้เพราะว่ามันเหมือนจะคุ้ นๆหูเขาอยูเ่ หมือนกัน "พลังราเซนเหรอครับ?" "รู้สกึ เหมือนจะเป็ นศัพท์ในการ์ ตนู เรื่ องนึงที่ฉายบน โลกเมื่อหลายปี ก่อนน่ะครับ " สุซาคุอธิบายให้ เข้ าใจ

"สมเป็ นเพื่อนรักฉันจริ งๆฮายะ รู้ใจๆ" ริ คพูดพร้ อมกับหันไปยังเพื่อนสนิท "จะว่าไปยูฟี่จงั ไปดูคณ ุ หมีมาเป็ นยังไงบ้ างละฮะ"

"อ่า..." "ก็... สนุกดีนะค่ะ..." "แล้ วก็...ได้ เรี ยนรู้อะไรๆ อีกหลายอย่างด้ วย" เด็กสาวตอบอย่างยิ ้มๆกลับไป

ริ คค่อยๆเดินเข้ าหายูฟี่ช้าๆโดยเหมือนกับซ่อนอะไรบาง อย่างไว้ ข้างหลัง "ของขวัญที่ได้ มาเที่ยวร่วมกันเป็ นครัง้ แรกฮะ"

"ว้ าววววว" "น...นี ้มันตุ๊กตาคุณหมีนิ!" เธอกล่าวด้ วยดวงตาเบิกโพล่ง "ต..แต่วา่ ...จะดีเหรอคะ?" "รับไปเถอะฮะ....เป็ นของที่ระลึกไงเป็ นหลักฐานว่าพวก เราทุกคนเคยมาเที่ยวที่นี่" ริ คพูอย่างยิ ้มๆ

"ขอบคุณค่ะ!" เด็กสาวกล่าวด้ วยรอยยิ ้ม ริ คมองไปที่เด็กสาวตรงหน้ าอย่างยิ ้มๆ...แบบนี ้ก็ได้ เ ป็ นเพื่อนกันจริ งๆสักทีสนิ ะ..ตามที่หนังสือว่าไว้ ..

"เอาละ...จะกลับกันรึยงั ฮะ"

"ก็ดี...." โรเซ้ ตตอบสันๆ ้ สุซาคุพลางดูเวลาที่นาฬิกาข้ อมือ "อืม...น่าจะกลับกันได้ แล้ วมัง้ ก่อนที่จะเย็นเกินไปน่ะ"

Rik Turn - ริ คๆเฟลชีวิตงดคิดหัวเทิร์น1วัน

"วันนี ้แล้ วสินะ" ประธานริ คทุ าหน้ าเข้ มอยูท่ ี่หน้ าชันเรี ้ ยน "วันนี ้?" กาเว่นที่นงั่ อยูม่ มุ หลังห้ องทวนคา "วันนี ้แหล่ะ คือศึกชิงตัวสมาชิกชมรมล่ะ!" เขาชี ้นิ ้วขึ ้นไปเพดานซึง่ ไม่ร้ ูทาเพื่ออะไร "อย่างที่ร้ ูวา่ โรงเรี ยนเรา นันมี ้ นกั เรี ยนนันน้ ้ อยแส นน้ อย แต่กลับมีความถนัดในหลากหลายด้ านมาก ทาให้ แต่ละชมรมดึงตัวรุ่นน้ อง ปี หนึง่ กันสุดฤทธิ์"

"เอ่อ...แล้ วพวกเราควรจะทาอะไรเหรอครับ? ประธาน"

กาเวนเห็นริ คกระตือรื อร้ นในการอธิบายมาก เลยคิดว่าเขาน่าจะอยากทาอะไรสักอย่าง

"ถามได้ ดีมาก~!!" ริ คชี ้นิ ้วไปยังกาเวนที่ทาหน้ างงอยู่

"ก็หาชมรมอยูส่ กิ าเวน~"

"นะ..นัน่ สิเนอะ แหะๆ" ไม่นา่ ถามเลยตู....

ปึ ง!! ประตูห้องสภานักเรี ยนถูกเปิ ดออกทันที พร้ อมๆ กับที่ร่างสูงของใครบางคนโผล่อยูท่ ี่หน้ าประตูห้อง "สวัสดี รุ่นพี่ทงหลาย~ ั้ ไม่ทราบว่าพวกท่านกาลังต้ องการรองประธานกันอยูใ่ ช่หร ่ื อไม่ หืม?" วิลลีเอ่ยขึ ้น และเก็กหล่อโดยที่ไม่มีใครเชิญชวน "ถ้ างันจงมอบหน้ ้ าที่นนให้ ั ้ ผมซะ เพราะผมนี่แหละคือสุดยอดบุรุษอัจฉริ ยะที่ทาได้ ทกุ อย่ าง"

"โฮ่ ทาได้ ทกุ อย่างสินะ งันเริ ้ ่ มจากเก็บเศษแก้ วที่ทาแตกก่อนมัย?" ้ ยอร์ จถามเมื่อนึกถึงเรื่ องเมื่อคืนก่อน

"โธ่ รุ่นพี่ครับ ของแบบนันน่ ้ ะ มันงานของภารโรงชัดๆ เลย เอามาเทียบกับงานอันทรงเกียรติอย่างงานสภา นักเรี ยนได ่้ยงั ไงล่ะครับ" วิลลียืนกอดอกพิงประตูแล้ วพูดออกมา "อย่างผมที่อยูต่ ระกูลซีราเลียน่ะ ไม่เหมาะกับงานชันล่ ้ างอย่างพวกภารโรงหรอกนะครับ " ว่าแล้ ววิลลีก็เสีย ผมตัวเองทีหนึง่ เพราะคิดว่าเท่เสี ยเหลือเกิน

ทันใดนันเอง...ริ ้ คที่ช่วงนี ้ดูจิตตกๆบ้ าไม่เหมือนแต ่​่ ก็ก่อนดีดนิ ้วเพื่อให้ ทกุ คนในห้ องสงบ

"ไม่เลวนี่วิลลีค่ งุ ที่กล้ ามาสมัครถึงนี่..." ริ คพูดอย่างยิ ้มๆก่อนจะหันไปทางฮายาโตะที่ยืนอยูข่ ้ า งๆ "แบบนี ้ถ้ าประธานคนนี ้ไม่ทดสอบประสิทธิภาพอันสูงส่งข องนายก็คงจะไม่ได้ แล้ ว ...." "คุณสมบัติของรองประธาน...คนๆ่ั่น้ นต้ ั ้ องโค่นหมีได้ ด้ วยมือเปล่าหรื อเทียบเท่า" "เพราะฉะนัน...ฮายะโตะ....นายลองสู ้ ้ กบั รุ่นน้ องคนนี ่้หน่อยละกัน..." ริ คพูดพร้ อมกับชี ้ไปยังเด็กน้ อยด้ านหน้ า..

"ไนท์ของฉัน...." "เพื่อให้ ไม่มีการเสือ่ มเสียเกียติตระกูลซีราเลียของ เขา ฉันอนุญา่ิ ติให้ นายใช้ [ฮายะสปิ น]ได้ "

"ฮายะสปิ น!!!"

กาเวนโพล่งออกมาอย่างตกใจ

"จะดีเหรอครับ ประธาน!! เกิดอะไรขึ ้นตามมาพวกเรารับผิดชอบกันไม่ไหวนะครับ!!" กาเวนตื่นกลัวสุดขีด อะไรคือความน่ากลัวของฮายะสปิ นกันแน่!!

"ฮายะสปิ น!"

ท่าไม้ ตายที่ถึงกับทาให้ กาเวนตกใจได้ ขนาดนัน้ มันคือท่าอะไรกันแน่? "หรื อจะเป็ นท่าไม้ ตายในตานานนัน่ !"

"ไม่ได้ หรอกกาเวน~" ริ คส่ายหน้ าเป็ นเชิงเสียดาย... "การที่เราดูถกู คูต่ อ่ สู้นนไม่ ั ้ นบั ว่าเป็ นสิง่ ดีหรอ กนะ....." "อีกอย่างมันคงขัดกับกฏอัศวินของฮายะด้ วย......"

"เพราะฉะนันผมคิ ้ ดมาดีแล้ ว!"

"อะฮ่า~ ทุกคนไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ กะอีแค่บททบสอบกระจอกๆ แบบเนี ้ย ทาอะไรผมไม่ได้ แม้ แต่ ปลายนิ ้วสัมผัสหรอกครับ ฮ่าๆๆๆ" วิลลีคยุ โว ก่อนจะหัวเราะร่าอย่างสุขใจ

จริ ง ๆ แล้ วสุซาคุเองก็จะไม่สนใจเด้ กหนุม่ ผมสีทองท่าทางหยิ่ ง ๆ ที่เพิ่งเข้ ามาพูดอยูแ่ ล้ วเชียวนะ แต่เพราะคาพูดดูถกู อาชีพภารโรงนันท ้ าให้ เขายอมไม่ได้ ทุกอาชีพนันหากเป็ ้ นอาชีพสุจริ ตต่างก็มีเกียรติ ด้ วยก ่ันทังสิ ้ ้น การมาแบ่งแยกสูงหรื อต่าเช่นนี ้เขาไม่ชอบเลยจริง ๆ

"ซีลาเลียคุงสินะ... พี่ขอให้ นายถอนคาพูดเมื่อสักครู่นี ้หน่อยได้ มย?" ั้ "คาพูดที่นายดูถกู อาชีพภารโรงน่ะ" "ถ้ าไม่อย่างนันพี ้ ่คงจะต้ องขอท้ าดวลกับนายเพื่อ กอบก ู่ ่้ศกั ดิ์ศรี ของอาชีพภารโรงแล้ วนะ" สุซาคุพดู เชิงขอร้ องและเตรี ยมถอดถุงมือท้ าตามกฏของอั ศวิน

"โธ่ รุ่นพี่ กะอีแค่พวกภารโรงชันต ้ ่าน่ะ จะไปสนใจพวกเขาทาไมล่ะครับ" วิลลีกล่าวก่อนจะเก็กอีกครัง้ หนึง่ "พวกเขาก็เป็ นได้ เพียงแค่ชนชันต ้ ่าที่ต้องทางานต ามคา สัง่ ให้ กบั พวกเราเพียงอย่างเดียวเท่านันเอง ้ ฐานะ

รึ? ก็ไม่มี ความเป็ นผู้ดีละ่ ? ก็หาไม่ ดังนันการที ้ ่พวกเราซึง่ มีครบทังสองอย่ ้ างนันก็ ้ เปรี ยบเสมือนอยูค่ นละ โลกกันอยูแ่ ล้ ว ไม่จาเป็ นต้ องใส่ใจอะไรเลยสักนิด" วิลลีกล่าวออกมาและยิ ้มให้ กบั ทุกคนที่เหลือในห้ อง

"...เอ่อ เรื่ องการดวลน่ะชันขอไว้ ้ ได้ ไหมคะ? อย่าให้ มนั มีเรื่ องมีราวกันเลยค่ะ..." "ส่วนคุณวิลลี.่ .. กรุณาถอนคาพูดดูถกู คนอื่นด้ วยค่ะ..." คาซุมิพยายามพูดห้ ามสุซาคุที่ดเู หมือนจะไม่พอใจกับวิ ลลีเ่ อามากๆ

"ฮะฮ่า ขอบคุณนะครับสุดสวย ที่อุตส่าห์เป็ นห่วง~" วิลลีหมุนตัวมาชี ้คาสึมิ ก่อนจะทาท่าน่าเสียดายอย่าง สุดซึ ้ง "ทว่าผมต้ องขอโทษด้ วยนะครับ ที่ไม่อาจจะรับความรักความห่วงใยจากคุณได้ ~ เพราะว่าหัวใจทุกห้ องของ ผมนันเต็ ้ มไปด้ วยโฮมุจงั หมดแ ล้ ว~"วิลลีกล่าวก่อนจะหยิบรูปใบหนึง่ ขึ ้นมาจากกระเป๋ าเสื ้ อ และถือโชว์มนั อย่างทะนุถนอมสุดๆ

"..............." คาซุมิถึงกับอึ ้งเมื่อเห็นรูป.... "เอ่อ... คุณฮายาโตะคะ... ชันขอถอนค ้ าพูดที่ห้ามเรื่ องการประลอง..." คาซุมิถอยหลังไปหลายก้ าวก่อนจะพูดกับสุซาคุ "อณุญาติให้ ฆา่ ไอ้ บ้าโรคจิตชอบเพศเดียวกันคนนี ้ท ่ิ ่้งไ ด้ เลยค่ะ เดี๋ยวชันจะท ้ าเป็ นไม่ร้ ูไม่เห็น แล้ วช่วย เก็บศพให้ เองค่ะ..."

สุซาคุหนั ไปมองหน้ าคาสุมิทีนงึ ก่อนที่จะหันมามองเด็ก หนุม่ ผมสีทองต่อ "พี่ขอถามอีกครัง้ นะ ซีลาเลียคุง... เธอจะถอนคาพูดที่เธอดูถกู อาชีพภารโรงหรื อไม่!!" เสียงของสุซาคุเริ่ มดุดนั ขึ ้นเล็กน้ อย

"โธ่รุ่นพี่ แค่คาพูดเล็กๆ น้ อยๆ แบบนัน้ จะคิดมากไปทาไมล่ะครับ แต่ถ้ารุ่นพี่ต้องการแบบนัน้ ผมจะถือว่า ไม่ได้ พดู ออกไปก็ได้ นะครับ แต่ถ้าถามคาถามเดิมอีก ผมก็คงจะต้ องตอบคาตอบเดิม เพราะสิง่ ที่ผมพูดไป มันคือความจริ งตลอดกาลยังไงล่ะคร ่ับ" วิลลีพดู ตอบสุซาคุแบบไม่ยี่หระต่ออารมณ์โกรธของอีกฝ่ ายเลย แม้ แต่น้อย

สุซาคุได้ ้ยินที่เด็กหนุม่ พูดดูถกู อาชีพภารโรงอีกครั ่้ง เขาได้ แต่หลับตาเงียบไปครู่นงึ ก่อนที่จะค่อย ๆ ลืมตา และมองตรงไปยังเด็กหนุม่ คนนัน้

"จริ ง ๆ แล้ วพี่เองก็เป็ นคนไม่ชอบความรุนแรงหรอกนะ..." "แต่......ตอนนี ้พี่จาเป็ นต้ องทา!!" "ซีลาเลีย!! พี่ขอท้ าดวลกับนายเพื่อกอบกู้เกียรติของอาชีพภารโรงท ่ี ่​่ นายดูถกู ดูแคลนไปเมื่อสักครู่นี !้ !" ว่าแล้ วสุซาคุก็ถอดถุงมือของเขาและปาตรงไปหาซีลาเลีย เพื่อขอท้ าประลองตามกฏที่ถกู ต้ องของอัศวิน

วืด~ วิลลีหมุนตัวหลบถุงมือที่ขว้ างมาใส่เขาซะอย่างนัน!! ้ ! ี บ ไม่สิ แค่ขว้ างถุงมือใส่มนั ก็ดไู ม่ดีแล้ วนะ "โธุ่ๆ รุ่นพี่ครับ อย่าเอาถุงมือสกปรกๆ แบบนันมาขว้ ้ างใส่ผมสิครั ครับ" วิลลีกล่าวเตือนสุซาคุเรื่ องการขว้ างถุงมือทิ ้ง "อืม... แต่ถ้ารุ่นพี่อยากเปลีย่ นถุงมือใหม่นนั่ ก็อีกเรื่ องน ะครับ บอกผมก็ได้ เดี๋ยวผมจะสัง่ ถุงมือขนแกะจาก แคชเมียร์ ให้ รุ่นพี่ทกุ คนในห้ องนี ้เลย เอาไหมล่ะครับ?" วิลลียื่นข้ อเสนอสุดคุ้ม(?)ให้ กบั คนทังห้ ้ อง

"รู้สกึ ......" "พี่จะปล่อยให้ นายพูดมามากเกินไปแล้ วนะ......" "ซีลาเลีย......" น ้าเสียงของสุซาคุที่ปล่อยออกมานันไม่ ้ ได้ มีน ้าเสียง ที่ดดุ นั อะไรเลย แต่เป็ นน ้าเสียงเรี ยบ ๆ เชียบ ๆ เสียเวลากว่า

"พีข่ อ...ดัดนิสยั ของนายหน่อยแล้ วกัน..." พูดจบสุซาคุก็เริ่ มวาดมือไปตามกระแสอากาศเป็ นรูปวงกล มประมาณ 3 รอบ สูดลมหายใจเข้ าลึก ๆ แล้ วค่อย ๆ คายลมหายใจออกจากตรงท้ องน้ อย ขากางออกจากกันประมาณ 65 เซน พร้ อมกับย่อขาลงมาเล็กน้ อยโดยให้ จุดศูนย์ถ่วงน ้าหนัก อยูท่ ี่เท้ าขวา เป็ นหลัก "นี่เป็ นโอกาสสุดท้ ายแล้ วนะซีลาเลีย......" "นายจะถอนคาพูดมัย?" ้

"เฮ้ อ... ดูเหมือนว่ารุ่นพี่จะเป็ นห่วงเป็ นใยพวกคนชันต ้ ่านัน่ เสียเหลือเกินนะครับ หรื อว่าจริ งๆ แล้ วรุ่นพี่มี ญาติเป็ นคนพวกนันด้ ้ วยเหรอครับเนี่ย ว้ า~ แย่จงั เลย อย่างนี ้รุ่นพี่ก็ไม่ตา่ งอะไรจากพวกระดับล่างแบบนัน้ ล่ะสิเนี่ย~" วิลลีถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างไม่คอ่ ยจะพอใจสักเท ่​่ าไหร่นกั

[ฮายะโตะสปิ น] เมื่อเกิด event ที่เป็ นการต่อสู้ ฮายะโตะสามารถสัง่ ใช้ ทา่ นี ้ได้ , พลังทาลายของท่า เทียบเท่า [Str 3 , luck 3] , มีข้อจากัดในการใช้ งาน "......................" สุซาคุไม่ได้ ตอบอะไรไปนอกจากสายตาที่เริ่ มดุดนั ของเข า เพราะนัน่ แหละคือ คาตอบที่ เขามีให้ แก่เด็กหนุม่ ตรงหน้ า "รับมือ!!"

สิ ้นเสียงของสุซาคุ เท้ าของเขาก็เริ่ มบิดและการถ่ายน ้าหนักสูก่ ารเคลือ่ น ไหวแบบไร้ เค้ าเงื่อนก็เริ่ มต้ นขึ ้น ทันที แต่ทิศทางที่เขาพุง่ ทะยานวิ่งไปนัน้ หาได้ ใช่เด็กหนุม่ ไม่! สิง่ ที่เขาพุง่ ไปหานันคื ้ อ กาแพง นัน่ เขาคิดที่จะทาอะไรน่ะ?? ไม่นา่ เชื่อ!! สิง่ ที่เขาลงมือทาก็คือ...

วิ่งไต่กาแพงเพื่อเพิ่มการอยูก่ ลางอากาศให้ มากขึ ้น พอถึงจุดที่สซุ าคุสมั ผัสได้ แล้ ว เขาก็กระโดดเด้ งออกจากกาแพงทันที จากนันตั ้ วเขาก็เริ่ มยกขาขวาขึ ้นมา และเริ่ มหมุนด้ วยท่าจระเข้ ฟาดหางทันที เขาเริ่ มหมุนตัวเร็ วมากขึ ้นเรื่ อย ๆ เพื่อสะสมพลังการหมุน เคล็ดลับของท่านี ้อยูท่ ี่ความเร็ วในการวิ่งและการหมุ น หากยิ่งหมุนเร็ วมากขึ ้นเท่าไร ท่านี ้ก็จะมีพลังโจมตีมากยิ่งขี ้นเท่านัน้ โดยอาศัยแรงจากการเหวี่ยงนัน่ เอง และบางทีอาจจะถึงขันสร้ ้ างสูญญากาศขึ ้นมารอบ ๆ บริ เวณที่ทา่ นี ้ทา

การสปิ นได้ เลย

"ย๊ ากกกกกกกก" "ฮาาาาาาายะะะะะะะะะ" "สปิ นนนนนนนนนนนน!!!!!!!" และแล้ วท่านี ้ก็ได้ ถกู ปลดปล่อยออกไปโดยมีเป้าหมายอยู ่​่ ที่ใบหน้ าของเด็กหนุม่ ผมสีทอง

ทุกสิง่ ทุกอย่างดูเหมือนภาพสโลว์โมชัน ปลายเท้ าของสุซาคุคอ่ ยๆ เคลือ่ นเข้ ามาใกล้ ๆ กับใบหน้ าอันตก ตะลึงของวิลลี ก่อนที่ทงสองสิ ั้ ง่ จะสัมผัสกัน จากนันใบหน้ ้ าอันแสนจะกวนบาทาของรุ่นน้ องปี หนึง่ ก็ค่ อยๆ บิดเบี ้ยวไปตามแรงเตะอย่างช้ าๆ ฟั นขาวสะอาดสองสามซี่คอ่ ยๆ หลุดลอยออกมาจากช่องปากของเด็ก หนุม่ เพราะแรงเตะอันมา กมายมหาศาลของสุซาคุ ผัวะ!! โครม!!! ร่างสูงของวิลลีลอยละลิว่ ไปกระแทกเข้ ากับกาแพงห้ องอย ่​่ างจัง ก่อนจะร่วงลงมานอนนับดาวบนพื ้น อย่างสิ ้นสภาพ และมีเลือดแดงฉานไหลออกมาจากปากเป็ นจานวนมาก

(25) ยอร์ จ "นายน่ะเข้ าใจหน้ าที่ของสภานักเรี ยนผิดไปแล้ วหละ " ยอร์ จบอกวิลลีพ่ ลางมองไปยังประธานริ ค "หน้ าที่ของสภานักเรี ยนไม่ใช่คนที่ชี ้นิ ้วออกคาส ่ั่​่งใ ห้ คนอื่นทาตาม แต่เป็ นการรับใช้ นกั เรี ยนทุกคนอย่างสุดความสามารถดุจ ทาสของพวกเขาต่างหาก"

"ถ้ านายบอกว่าเป็ น'สุดยอดบุรุษอัจฉริ ยะที่ทาได้ ท ุ่ กอย ่​่าง'แล้ วละก็ จงรับใช้ ทกุ อย่างเพื่อนักเรี ยนทุกคน แม้ จะเป็ นคนที่อย ู่ ่​่ ไม่สงู เท่านายให้ ได้ เมื่อถึงเวลานันนายถึ ้ งจะเป็ นผู้ที่เหมาะสมกับสมาชิก สภานักเรี ยนที่แท้ จริ งเอง" "ดูอย่างท่านประธานของเราสิ เมื่อวันก่อนยังไปเป็ นทาสให้ รุ่นพี่สาวสุดสวยหมวยเอ็ กซ์เซ็กซี่เหลือหลายใช้ งานจนหมดเรี่ ยวหมดแรงนัง่ หน้ า แห้ งเป็ นวันๆเลย"

เขาพูดทิ ้งท้ ายก่อนหันไปยิ ้มให้ กบั ประธานริ คๆที่ทาหน ่้าเหมือนอยากถามว่า "เอ็งไปรู้เรื่ องนันมาจากไหน????" ้

แต่ก่อนที่จะได้ ทนั ตังตั ้ ว ยอร์ จก็วิ่งไปทางห้ องชมรมMedia Netเสียแล้ ว

หลังจากเสียงดังๆผ่านไปไม่นาน... แต่ทว่าประธานที่เป็ นคนเริ่ มจุดประเด็นกลับไม่มีสติพ อที่จะรับเหตุการณ์ตรงหน้ าได้ ซะงัน้

(...รุ่นพี่ไม่ยอมคุยด้ วยเลยอ่า...เป็ นอะไรก็ไม่ร้ ู. ..) (...หรื อเพราะเป็ นโรคเดือนห้ าในตานาน...แย่จงั เลย... )

"เอ๋.....จบแล้ หรอ?" ริ คคุพดู ด้ วยสีหน้ าสูบๆก่อนจะหันไปมองศพของวิลลีต่ รง หน้ า "อ่า...สู้กบั ฮายะสปิ นไม่ได้ ตามคาดจริ งๆสินะ" "อ่อ..พีอ่ ยากจะบอกอะไรสักหน่อย แต่น้องคงไม่ได้ ยินแล้ วละนะ...." ริ คพูดด้ วยเสียงเอื่อยๆ ตอนนี ้เขาไม่อยากจะพูดอะไรกับใครแล้ วละนะแต่เอาสักหน ่​่ อยละกัน ... "ซีราเลียล่มสลายไปแล้ ว...." "ร่วมทังสั ้ ญลักษณ์ดวงตาสีฟ้าใสด้ วย น้ องมีดวงต้ าสีแดง....นะ...เอาเป็ นว่าน้ องไม่ผา่ นการ เป็ นสมาชิกสภา ละกัน"

ริ คคุที่ไร้ วิญญาณพูดจบพร้ อมกับค่อยๆเดินออกจากห้ องไ ปก่อนหน้ านันเขาหั ้ นมามองเพื่อนๆคนอื่น เล็กน้ อยด้ วยส ่ี หน้ าแปลกๆ "งันวั ้ นนี ้ขอปิ ดการประชุมแค่นี ้ละกัน...." ริ คพูดดีสหี น้ าเอื่อยๆ ก่อนจะพาร่างไร้ วิญญาณเดินออกไป

หลังจากที่ริคได้ เดินออกไปจากห้ องแล้ ว สุซาคุก็เดินมาดูอาการของเด็กหนุม่ ผมทองที่เขาเพิ่งใ ช้ ความ รุนแรงไป ว่าตอนนี ้เป็ นยังไงบ้ าง สภาพของเด็กหนุม่ ซีลาเลียนัน้ ตอนนี ้ดูไม่จืดเลยทีเดียว ล้ มลงไปนอนนับดาวอย่างไม่ต้องนับเลยทีเดียว

"ไม่ต้องห่วงนะซีลาเลีย ตอนนี ้พี่ยงั ออมมืออยู่..." "แต่พี่อยากให้ น้องจาไว้ นะ... ว่าสาเหตุที่ทาให้ น้องต้ องเป็ นแบบนี ้" "1. เพราะน้ องทาให้ พี่โกรธ!!"

"2. เพราะน้ องดูถกู ดูแคลนอาชีพภารโรงที่เป็ นอาชีพที่สจุ ร ่ิ ต" "พี่ต้องทาให้ น้องรู้ ...และต่อไปพี่หวังว่าน้ องจ ะปรั บปรุงตัวและนิสยั ให้ ดีขึ ้นกว่านี ้นะ" "แล้ วพี่ก็ขอโทษนะที่ทาอะไรรุนแรงลงไป...หวังว่า นายค งจะยกโทษให้ พี่นะ" สุซาคุคอ่ ย ๆ ก้ มลงไปหยิบถุงมือที่เขาปามาเพื่อขอท้ าดวลแล้ วซีลาเล ่ี ยดันหลบ แล้ วจึงค่อยนาถุงมือนัน้ มาสวม จากนันจึ ้ งค่อยหันไปทางกาเวนและคาสุมิที่ยงั ยืนอยูใ่ นห้ อง "ถ้ าอย่างนันคุ ้ ณคาสุมิ... ผมขอฝากคุณและกาเวนช่วยดูแลรักษาพยาบาลซีลาเลียคนนี ้ หน่อยนะครับ " "เดี๋ยวผมจะออกไปตรวจตราข้ างนอกเสียหน่อย" "ขอบคุณมาก"

สุซาคุกล่าวขอบคุณทังสองก่ ้ อนที่จะค่อย ๆ เดินเปิ ดประตูห้องและเดินออกไปตรวจตราโรงเรี ยนต่อ

================================================== ====

@ หลังจากเดินออกมาไม่นานนัก

ยูกิโกะได้ เดินมาที่หน้ าห้ องสภานักเรี ยน เพราะได้ เห็นประกาศจากบอร์ ดประกาศข่าวว่าต้ องการรับส มัค รคนที่จะมาทางานในสภานักเรี ยน และก็ได้ เจอกับประธานริ คทุ ี่กาลังเดินออกมาจากห้ องพอ ดี... "อ่าวว่าไง.....ยูกิจงั ?" ริ คเอ่ยทักทายเด็กสายตรงหน้ าอย่างเอื่อยๆ

"อ๊ ะ สวัสดีคะ่ ท่านประธานริ ค"ุ เด็กสาวกล่าวทักทายอย่างนอบน้ อม "คือว่า... ดิฉนั มาสมัครทางานที่สภานักเรี ยนตามที่แปะประกาศที่บ อร์ ดน่ะเจ้ าค่ะ" "เอ...............ก็ได้ นะ...เธอทางานเอการเป็ นรึเปล ่​่ าละ?" ริ คพูดพร้ อมกับหันที่เหนื่อยอ่อนไปทางยูกิโกะ "พอดีตาแหน่งรองประธานฉันจะเว้ นว่างไว้ กอ่ นนะ...ถ้ าเ ป็ นตาแหน่งเลขาเธอจะรับมัย?" ้

"ด้ วยความยินดีเจ้ าค่ะ" "เอ่อ... แล้ วดิฉนั ต้ องกรอกใบสมัครอะไรตรงไหนยังไงบ้ างเจ้ าคะ? "

"อ้ อ...ไม่ต้องหรอกฮะ...ปกติริคๆไม่เคยเก็บเป็ นใบสมั ครอยูแ่ ล้ ว...." ริ คพูดพร้ อมกับส่ายมือไปมา "ริ คๆชอบเก็บข้ อมูลไว้ ในหัวนะ" เขาพูดด้ วยน ้าเสียงซึมๆ

"งันยู ้ กิจงั พรุ่งนี ้มาเริ่ มงานได้ เลยน้ อ~~" ประธานหนุม่ พูดเสียงอ่อย

"อ๊ ะ เข้ าใจแล้ วล่ะเจ้ าค่ะ และก็ขอบพระคุณมากเลยนะเจ้ าคะ~" Spoiler

"ดิฉนั ขอลาล่ะเจ้ าค่ะ ไว้ เจอกันพรุ่งนี ้นะเจ้ าคะ~"

"เจอกันพรุ่งนี ้นะฮะ...." ริ คพูดพร้ อมกับเดินคอตกต่อไป...

================================================== =========

@โรเซ็ต หน้ าห้ องวิทยานิพนธ์

ริ คที่ได้ แต่นงั่ ไร้ วิญญาณอยูห่ น้ าห้ องทาวิทยานิพนธ์ โดยที่ไม่กล้ าเข้ าไปทัก....ก็ได้ แต่คิดฟุ้งซ่านไปมาจ นเครื่ องแทบระเบิด ..ถึงรุ่นพี่จะบอกไม่เป็ นอะไรแล้ ว...แต่หลังจากนันก ้ ่็ คยุ กับเราแทบนับคาได้ .. ..แถมหมู่นี่ก็เหมือนจะโดนหลบหน้ าด้ วยสิ...บลาๆๆๆๆๆๆ

โรเซ็ตเก็บเอกสารเสร็ จเรี ยบร้ อยแล้ ว จึงตัดสินใจออกไปหาคนมาช่วยงานเพิ่ม แต่เมื่อเปิ ดประตูแล้ วก็พบกับ... "ระ ริ ค?

"เหวอ~~~" เด็กหนุม่ รี บกระโดดลอยตัวถอนหางอย่างตกใจเมื่อคนที่เ ขาต้ องการพบโผล้ ตวั มาออกพอดี

" มีอะไรรึเปล่า...มานัง่ อยูแ่ ถวนี ้..." โรเซ้ ตถามรุ่นน้ องที่ทาเหมือนกับอะไรน่าตกใจเสียอย่า งงัน้

ริ คไม่ตอบอะไรเขาได้ แต่เอานิ ้วจิ ้มพื ้นวนไปมา ก่อนที่เด็กหนุม่ จะเอ่ยออกมาเบาๆ..... "รุ่นเป็ นไรอ่า เ่ี ดี๋ยวนี ้ไม่คอ่ ยคุยกับริ คๆเลยไปหาก็ไม่คอ่ ยได้ เจอร ุ่ ่​่ นพี่เลย..."

"ชันก็ ้ แค่ไม่คอ่ ยว่าง...ต้ องทางานเท่านันเอง" ้ โรเซ้ ตตอบปั ดๆ จริ งๆแล้ วเวลาเธอคุยกับริ คมันทาสับสนบางเรื่ อง เธอจึงเลือกที่จะไม่คยุ

"ไม่ใช่อ่า เรดาร์ ขอริ คๆมันฟ้องว่ารุ่นพี่กาลังหลบหน้ าริ คๆอยู่" ริ คคุพดู ท้ งๆที่ยงั นัง่ จิ ้มพื ้นอยู่

"คิดมากไปเองรึเปล่า ไม่มีอะไรหรอกน่า" โรเซ้ ตพูดพร้ อมกับส่ายหน้ า

"รุ่นพี่อ่า........." "ถ้ ารุ่นพี่ยงั ไม่เล่าว่าตอนนันริ ้ คๆผิดอะไร ริ คๆก็ยงั คิดว่าตัวเองผิดอยูแ่ บบนี ้นะละ...." ริ คพูดพร้ อมกับส่าย หน้ าหงิงๆ

"ริ คๆคิดมาตังหลายวั ้ นแล้ วนะยังไมไ่​่ ด้คาตอบสักที.... ...ซิกๆ" "ตกลงรุ่นพี่เป็ นอะไร~~" Spoiler

"ก็บอกแล้ ว นายคิดมากไปเอง...." "ชันก็ ้ เป็ นรุ่นพี่ของนายคนเดิม ไม่ต้องห่วงหรอกน่า" เธอพูดขึ ้นพร้ อมกับยิ ้มให้ กบั รุ่นน้ อง

"แต่รุ่นพี่แปลกไปตังแ่​่ ้ ตว่ นั นัน....ริ ้ คๆทาตัวไม่ถู กอ่า...." ริ คคุพดู ด้ วยใบหน้ าหงิมๆ

"ก็ทาเหมือนเดิมนันแหละน่ ้ า...ไม่เป็ นต้ องคิดมาก เลย" "ว่าแต่คณ ุ ประธานไม่ไปหาสมาชิกเพิ่มรึไง?" โรเซ้ ตถามประธานนักเรี ยนคนปั จจุบนั

ริ คๆเห็นคนตรงหน้ าพยายามเปลีย่ นเรื่ องก็ซมึ ๆไปในทันท ่ี .. "ก็ได้ เลขามาแล้ วงะ..เป็ นเด็กปี หนึง่ มาขอสมัครฮะ.... ." ริ คพูดอย่างเอื่อยๆราวกับหมดไฟ...

"ก็ดีแล้ วจะได้ ไม่ต้องทางานคนเดียว ไม่งนล่ ั ้ ะเหนื่อยแย่" "พยายามต่อไปล่ะพ่อประธาน" โรเซ็ตพูดพร้ อมกับเอาหนังสือวางบนหัวริ ค "อย่าท้ อซะล่ะ"

"รุ่นพี่ให้ กาลังใจริ คๆเป็ นด้ วย?" ริ คคุหนั ไปมองหญิงสาวตรงหน้ าอย่างงงๆ

"ไม่เห็นจะแปลกเลย ชันเป็ ้ นรุ่นพี่นายนะให้ กาลังใจกับรุ่นน้ องมันผิดตรง ไหน" โรเซ้ ตมองหน้ าริ คก่อนที่จะเอาหนังสือเคาะอีกหนหนึง่

"ก็ริคๆไม่ร้ ูความคิดรุ่นพี่นี่นา......" "เ่ี ่๋ ดี๋ยวรุ่นพี่ก็โกรธ เดี๋ยวรุ่นพี่ก็ใจดี......" "รุ่นพี่คิดยังไงกับริ คๆกันแน่......." ริ คคุถามขึ ้นพร้ อมกับมองไปที่คนตรงหน้ า....

"...." โรเซ็ตที่เจอคาถามนี ้ถึงกับอึ ้งไปชัว่ ครู่ ... "ก็...." "ก็เป็ นรุ่นน้ องคนสาคัญไง!! ชันน่ ้ ะเป็ นพวกบ้ างานมีเพื่อนอยูไ่ ม่กี่คน..." "ซึง่ นายก็เป็ น1ในนันไงล่ ้ ะ" โรเซ็ตยิ ้มออกมา ถึงเธอจะไม่แน่ใจในคาตอบก็ตามที "สะ ส่วนเรื่ องอารมณ์แปรปรวน....เอ่อ ธรรมชาติของผู้หญิงล่ะทัง"้

"อ่าฮะ...." ริ คคุยิ ้มให้ กบั หญิงสาวตรงหน้ า...ถึงไม่ร้ ูวา่ รุ่นพี ่​่ หายโกรธรึยงั ก็เถอะ.. ..แต่แค่นี ้ก็คงพอแล้ วสินะ..

"อ๊ ะ...จะว่าไป...." ริ คพูดขึ ้นเหมือนนึกอะไรขึ ้นมาได้ ก่อนจะค่อยๆหยิบสร้ อยข้ อมือสีทองขึ ้นมา

"บะ...แบบว่าวันที่ไปเที่ยวกัน......" ริ คพูดอย่างตะกุกตะกักเล็กน้ อย...

"แบบว่าอยากทาเซอไพรด์รุ่นพี่สกั หน่อย....แต่อยูด่ ีๆ รุ่นพี่ก็โกรธผมเลยไม่ได้ ให้ นะ..." "แล้ วก็คิดว่ารุ่นพี่นา่ จะเหมาะกับเครื่ องประดับมากก ว่าตุ๊กตาด้ วย..."

"ของขวัญที่ระลึกไปเที่ยวด้ วยกันเป็ นครัง้ แรกฮะ. .."

Spoiler

"ขะ ของชัน?" ้ "นะ นาย....ซื ้อให้ ชนตั ั ้ งแต่ ้ วนั นัน?" ้

" ขะ ขอบคุณนะริ ค...." โรเซ็ตรับมาก่อนที่จะลองใส่ดู...มันเข้ ากับกาไลที่เธ อใส่อยูเ่ ป็ นประจาพอดี

"ชอบรึเปล่าฮะ?"

โรเซ้ ตยิ ้มให้ กบั ริ คเธอดีใจจนไม่ร้ ูจะอธิบายยังไง "คะ คือ...คราวหน้ าชวนชันไปเที ้ ่ยวอีกนะ.."

"เอ...ก็ได้ นะฮะ..." "แต่รุ่นพี่อยากไปกับผมจริ งๆเหรอ?..." เด็กหนุม่ ถามคนตรงหน้ าด้ วยสีหน้ างงๆ

"อะ เอาเถอะน่า!! ถือว่าตามนันก็ ้ แล้ วกัน" เด็กสาวตอบปั ดๆ

"รุ่นพี่แปลกๆไปอีกแล้ วอ่า....." ริ คๆค่อยๆเดินเข้ าไปหาคนตรงหน้ าเรื่ อยๆตามสเต็บเดิม. ...

"คิดไปเองแล้ ว..." "ละ แล้ วจะเดินเข้ ามาใกล้ ๆทาไมเนี่ย!!" โรเซ้ ตเริ่ มทาตัวไม่ถกู ได้ แต่ถอยหลังกลับเท่านัน้

ริ คๆค่อยๆเงื ้อมมือเข้ าไปหาหญิงสาวตรงหน้ า

"ขอโทษนะฮะรุ่นพี่....."

"นะ นายจะทาอะไรเนี่ย.." โรเซ็ตถอยหลังจนติดกาแพงก่อนที่จะหลับตาลง

ี หมับ... เสียงมือของเด็กหนุม่ จับลงที่หมวกบนหัวของเธอเบาๆก่อ นจะจัดหมวกนันให้ ้ เข้ าที่

"เอาละ....เสร็ จสักที" "จะว่าไป...สงสัยผมต้ องไปหาสมัครชิกสภาต่อแล้ วละฮะรุ ่​่ นพี่" ริ คพูดอย่างยิ ้มๆก่อนจะโบกมือให้ หญิงสาว

"ไปก่อนนะฮะ ไว้ วา่ งๆผมจะแวะมาช่วยงานอีก"

"จะ จ้ า...." ทาไมกันนะ...ทาไมต้ องตื่นเต้ นด้ วย โรเว็ตได้ แต่ถอนหายใจ

================================================== =================================

@ยูฟี่ บริ เวณทางเดิน

"โอ้ ส ยูฟี่จงั ~~~~~~~" ริ คพูดพร้ อมกับกระโดดตัวลอยไปหาเด็กสาวตรงหน้ า

"เอ๋~~ ริ คคุง?" "มีอะไรเหรอค่ะ?" "ป่ าวหรอกฮะ แบบว่าผมหาเจ้ าฮายะไม่เจอ" "เลยมาเดินเล่นดูแถวๆนี ้ สงสัยจะไปรับสมัครลูกน้ อง" ริ คพูดด้ วยสีหน้ าเคร่งๆเล็กน้ อย "อ่า..." "พึง่ คุยกันที่หน้ าบอร์ ดเมื่อกี ้นี ้นะค่ะ" "เห็นว่ากาลังหาสมาชิกสารวัฒนักเรี ยนเพิ่ม"

"โห่...ร้ ายเหมือนกันนะนี่...." ริ คพูดพร้ อมกับยิ ้มเล็กน้ อย "ว่าแต่ ยูฟี่จงั สนใจมาเข้ าสถานักเรี ยนมัยฮะ..." ้ ริ คถามคนตรงหน้ าอย่างไม่คิดอะไร

"อ่า... พอดีจะไปเข้ าชมรม Robotic Research อยูแ่ ล้ วนะค่ะ" "ต้ องขอโทษด้ วย" ริ คอึ ้งเล็กน้ อย ราวกับโดนไฟฟ้ าฟ่ าเข้ ากลางตัว ก่อนจะค่อนๆเดินเซไปติดฝาผนังอย่างช้ าๆ.. "นะ...นัน่ สินะฮะ...." "ยูฟี่จงั ก็ดเู หมือนจะชอบด้ านนี ้เป็ นพิเศษด้ วยสิ " ริ คพูดด้ วยใบหน้ าอิดโดรยเล็กน้ อย "จะว่าไปชอบเรื่องแบบนี ้มาตังแต่ ้ เด็กเลยสินะฮะ" ริ คถามขึ ้นทังๆที ้ ่หน้ ายังติดกาแพงอยู่

"อ...อ่า... ค่ะ..." "ก็... ประมาณนัน"้ ”Robotic Research งันเหรอ..." ้ ริ คพูดอย่างเหม่อลอยเล็กน้ อย "พูดแล้ วคิดถึงสมัยก่อนตอนที่อยูก่ บั พี่ชายเลยแฮ ะ" ริ คพูดพร้ อมกับยิ ้มเศร้ าๆเล็กน้ อยก่อนจะกันมาทาง ยูฟี ่​่ "ก็ดเู หมาะกับยูฟี่จงั ดีนะ" "อ่า....งันผมไม่ ้ กวนแล้ วละกัน โชคดีนะฮะ ต้ องไปตามหาเจ้ าฮายะก่อนละ"

"อ่า... ค่ะ..." ยูฟี่มีทา่ ทีหง่อยๆลงไปอยูค่ รู่หนึง่ ก่อนที่จะกลับมาเป้นปกติ

"โชคดีนะค่ะ ริ คคุง" "ดะ...เดี๋ยวก่อนนะ ยูฟี่จงั " ริ คที่เห็นท่าทีผิดปกติของหญิงสาวตรงหน้ าก็รีบหยุดฝี เท้ าของตนในทันที "เมื่อครู่เป็ นอะไรไปเหรอฮะ? หรื อว่าผมทาให้ กลัวอีกแล้ ว?" เขาถามเด็กสาวตรงหน้ าไปตรงๆ...มันก็ไม่แปลกละนะ…ครั ้ งแรกที่เจอเธอยังตราตรึงใจเขาอยูจ่ นถึงวันนี ้ เลย

"อ่า...เปล่าค่ะ..." "แค่ริคคุงพูดถึงพี่ชาย...เลยทาให้ ทางนี ้นึกถึงพี่ชา ยบ้ างนะค่ะ" "อะ...เอ๋.......? ยูฟี่จงั ก็มีพี่ชายด้ วยเหมือนกันงันเหรอฮะ..." ้ ริ คถามอย่างยิ ้มๆ ดูเหมือนเด็กสาวตรงหน้ าจะติดพี่ชายอยูเ่ หมือนกันละมั ่้ง...

"อ่า... ค่ะ..." เด็กสาวพยักหน้ ารับ

"เอ....จะว่าไปพีช่ ายของยูฟี่จงั เป็ นคนแบบไหนเหรอฮะ? " ริ คถามยางราบเรี ยบ

"เป็ นคนที่ใจดีมากค่ะ..." "คงเพราะเรามีอยูก่ นั แค่สองพี่น้องเท่านัน"้

"อะ....เอ๋..?" ริ คคุมองไปตรงหน้ าแบบประหม่าเล็กน้ อย "นี่ริคๆไปพูดอะไรกระเทือนใจยูฟี่จงั รึเปล่าฮะ,, ,." เด็กหนุม่ พูดเหมือนกับทาตัวไม่ถกู เพราะเกรงว่าตัวเอง จะไปรื อ้ ฟื น้ แผลใจคนตรงหน้ าซะแล้ ว

"ม..ไม่คะ่ ..." "ไม่มีอะไร..." แต่ถึงจะพูดอย่างนัน้ เจ้ าตัวก็เริ่ มมีน ้าปริ่มๆขึ ้นมาที่ตาเล็กน้ อย "ข...ขอโทษนะค่ะ...ต้ องขอไปเข้ าห้ องน ้าก่อน..." สิ ้นคาพูด ยูฟี่ก็รีบวิ่งออกตัวไปทันที ริ คได้ แต่วิ่งตามเธอไปด้ วยใบหน้ างงๆ ...นี่เขาทาผู้หญิงร้ องไห้ อีกแล้ วงันเหรอเนี ้ ่ย... เด็กหนุม่ ได้ แต่ยืนรอหญิงสาวที่เดินหายลับเข้ าห้ องน้ ่าไปจนกว่าเธอจะออกมา

"อะเระ? ริ คคุง?" เด็กสาวกล่าวอย่างงงๆ ขณะเดินออกมาจากห้ องน ้า "ขอโทษฮะ.....ริ คๆผิดไปแล้ ว" ริ คได้ แต่ผงกหัวไปมาพร้ อมกับพูดคาเดิมซ ้าๆกัน ภาพความทรงจาเมื่อครัง้ ก่อนมันยังไม่เลือนหายไปจริ งๆ นัน่ ละ… มันจึงทาให้ เด็กหนุม่ รู้ สกึ ฝั งใจเป็ นอย่างมาก "ริ คๆผิดเองที่ทาให้ ยูฟี่ร้องให้ !"

"ร...ริ คคุง!!" เธอกล่าวอย่างตื่นๆ "ล..ลุกขึ ้นมาเถอะค่ะ!! ฉันนะไม่เป็ นอะไรหรอกค่ะ!!"

"ริ คๆไม่คอ่ ยรู้อะไร...บางครัง้ ก็อาจจะพูดแทงใจคนอื่ นไปบ้ าง" เด็กหนุม่ พูดด้ วยน ้าเสียงสัน่ เล็กน้ อย "แต่ยฟู ี่ อย่าโกรธริ คๆเลยนะ ริ คๆไม่ได้ ตงใจ" ั้ "ฉ...ฉันจะไปโกรธริ คคุงได้ ยงั ไงกันละคะ? ในเมื่อริ คคุงยังไม่ได้ ทาอะไรผิดเลย" ริ คคุคอ่ ยๆเงยหน้ าขึ ้นมามองเด็กสาวตรงหน้ าเล็กน้ อย "กะ...ก็ผมทายูฟี่ร้องไห้ นี่ฮะ......" ริ คคุพดู อกมาแบบหงิมๆ เขาไม่ได้ ตาฝาดๆแน่ๆ...

"ก็ถึงได้ บอกไงค่ะ ว่าริ คคุงยังไม่ได้ ทาอะไรซะหน่อย" "อะ...เอ๋?" ริ คคุโพล่งขึ ้นด้ วยสีหน้ างงๆ ในคาพูดของคนตรงหน้ า

"แต่ถ้ายังก้ มหน้ าก้ มตาแบบไม่มีเหตุผลอยูแ่ บบนี ้ ... ฉันจะโกรธแล้ วนะค่ะ!" ริ ครี บสะดุ้งโหยงก่อนจะยืนตรงแน่วในทันที เหมือนกับโดนคาสัง่ ของคนตรงหน้ าที่ไม่สามารถขัดได้ "ก่ะ..ก็ริคๆไม่ร้ ูจะทาไงนี่ฮะ..... "อยูด่ ีๆยูฟี่ก็ร้องไห้ แล้ วก็วิ่งหนีผมไปเลย ริ คๆก็ต้องคิดว่าตัวเองผิดอะสิ" เด็กหนุม่ พูดด้ วยน ้าเสียงตะกุกตะกักเหมือนทาตัวไม่ถู ก

"ใครร้ องไห้ กนั เหรอคะ?" "กะๆ...ก็ยฟู ี่ จงั ไม่ใช่เหรอ?" "ริ คๆไม่ได้ ตาฝาดน๊ าา~~~!!"

"ริ คคุงตาฟาดแล้ วละค่ะ..." เด็กสาวกล่าวพร้ อมกับทาหน้ าบูดใส่

Spoiler เฮือก!! ริ คคุถึงกับตกใจในคาพูดของคนตรงหน้ า ในทันทีที่เธอพูดออกมา "ดะ..เดี๋ยวก็ก่อนสิ ไม่ก็ร้องไม่ร้อง ริ คๆยอมแล้ วว~~!!" "อย่าทาหน้ าบูดใส่ผมสิฮะ~" ริ คคุพดู ขึ ้นอย่างกระวนกระวาย

"คิกๆๆๆ" เด็กสาวกล่าวพร้ อมกับยิ ้มออกมา "ว่าแต่... ริ คคุงไม่ไปเกณฑ์คนมาเข้ าสภานักเรี ยนเหรอคะ?" "เด๋ว…ก็โดนพวกชมรมต่างๆแย่งคนไปหมดหรอก"

Spoiler เฮือก!! (รอบสอง) ริ คคุสะดุ้งออกมาอย่างรุนแรง เพราะคาพูดขงคนตรงหน้ า "จะ...จริ งด้ วย....!!" เด็กหนุม่ พูดขึ ้นอย่างกระวนกระวาย...แย่แล้ วมัวแต่คิ ดเรื่ องอื่นเรื่ อยเปื่ อยจนลืมหาสมาชิกไปซะสนิท ก่อนที่ร่างของประธานหนุม่ จะค่อยซีดลงเหมือนกับว่าออ ร่าวิญญาณค่อยๆหลุดออกไป

"คะ...คงไม่ทนั แล้ วละฮะ...." เด็กหนุม่ พูดพร้ อมกับๆร่างที่ซีดเซียว

"นี่ก็จะเย็นแล้ ว..แถมพวกรุ่นน้ องคงเลือกชมรมกันเสร็ จแล้ วละฮะ" เด็กหนุม่ ได้ แต่คิดถึงวันคืนที่ทางานในสภาเมื่อปี ก่อ นแล้ วก็อดสยองไม่ได้ "สะ...สงสัยปี นี ้ต้ องอยูท่ าคนเดียวซะละมังฮะ..แ ้ หะๆ" ริ คคุพยายามหัวเราะกลบเกลือ่ นคนตรงหน้ า

"อืม..." "ทางนี ้ก็เข้ าห้ องน ้านานไปหน่อย...ป่ านนี ้คงไปสมัครช มรมไม่ทนั แล้ วเหมือนกัน" "งันจะรั ้ งเกียจไหมคะ? ถ้ าทางนี ้จะเข้ าสภานักเรี ยน" ริ คคุคอ่ ยๆมือสัน่ ระริ กด้ วยความดีใจ...พร้ อมกับจ้ องม องไปที่คนตรงหน้ าอย่างอึ ้งๆ "จะ...จะดีเหรอฮะ.....?" เขาถามเด็กสาวตรงหน้ าอย่างประหม่า

"ค่ะ" เด็กสาวตอบกลับไปด้ วยรอยยิ ้ม "ยะ..เย้ ~!!" ริ คคุกระโดดโลดต้ นด้ วยความดีใจ "ขอบคุณยูฟี่จงั มากๆเลยฮะ!!"

============================================

@ ช่วงเย็นหลังจากการเลือกชมรมสิ ้นสุดลง"...สายัณห์สวัสดิ์คะ่ ท่านประธานเสือ่ ม...." เฟี ยร์ ที่นงั่ รออยูบ่ ริ เวณระบียงระหว่างทางเดินไปยัง ห้ องสภานักเรี ยนส่งเสียงแผ่วเบาเรี ยกท่านประธานริ คุ ริ คคุที่หลังจากเสร็ จสิ ้นภารกิจสุดเหนื่อยมากมายพร้ อ มๆกับฮายาโตะเพื่อนสนิทก็หยุดฝี เท้ าลงเนื่องจาก เสียง เรี ยกของเด็กสาว "โอ้ ส~~ว่าไงเฟี ยร์ จงั ...." ริ คคุพดู ขึ ้นอย่างเป็ นกันเอง

"...ดูไม่ไฮเปอร์ เหมือนเดิมเลยนะคะ... ."

"สวัสดี...เอ...เฟี ยร์ สนิ ะ...เป็ นยังไงบ้ างล่ะ ไม่ได้ เจอกันตังแต่ ้ ตอนงานวันรับน้ องเลยนะ" สุซาคุยกมือทักทาย เด็กสาวผมสีชมพูตรงหน้ าพลางยิ ้มบาง ๆ ให้ "...สวัสดีคะ่ คุณไนท์ ออฟ เซเว่น...." เฟี ยร์ ตอบพลางเหยียดรอยยิ ้มที่ดบู างเบาจนแทบไ่​่ นบั เป็ นรอยยิ ้ม ขึ ้นมาเมื่อพบเจอกับเป้าหมายของงานคราวนี ้ไว กว่าที่คิด

"อาเร๊ ะ~!!" ริ ครู้ช็อคย่างหนักก่อนจะๆค่อยเซไปติดกาแพงช้ าๆ.... "อ่าส์...รู้สกึ ว่าเฟี ยร์ จงั จะเข้ าใจพี่ผิดไปแล้ วนะ. ..."

"พี่นะไม่ใช่คนไฮเปอร์ แบบที่ใครๆเขาคิดกันหรอกนะ...! !." ริ คพูดขึ ้นพร้ อมกับสาธยายตัวเอง...

สุซาคุเห็นรอยยิ ้มประหลาดบนใบหน้ าของเด็กสาวผมสีชมพู แล้ ว ทาให้ เขารู้สกึ ใจคอไม่คอ่ ยดีขึ ้นมาทันที เขาหัวเราะแหะ ๆ ก่อนที่จะถามเด็กสาว "เอ่อ...เฟี ยร์ ...ทาไมยิ ้มแบบนันล่ ้ ะ...พี่ร้ ูสึ กแปล ก ๆ นา" "..ขอสัมภาษณ์ ทังสองคนหน่ ้ อยนะคะ..." เฟี ยร์ พดู ต่อก่อนจะหยิบกล้ องขึ ้นมาถ่ายรูปทังสองคนใ ้ นขณะที่สซุ าคุกาลังยิ ้มแหยๆและริ คกุ าลังออกท่า ออกทาง แบบไฮเปอร์ สดุ ๆ "สต๊ อบ~!!" "หยุดอยูต่ รงนันละเฟี ้ ยร์ ถ้ าจะถ่ายรูปพี่มนั ต้ องมุมนี ้เท่านัน" ้ ริ คพูดขึ ้นพร้ อมกับแก็กท่าให้ คนตรงหน้ า

Spoiler

"..คาถามมีข้อเดียวค่ะ..." "เกี่ยวกับ...การสปิ น...." สุซาคุสะดุ้งเล็กน้ อยเมื่อได้ ยินคาถามที่เด็กสาวเอ่ย ถามมา (...สปิ นงันเหรอ...หรื ้ อว่า...??) เขาพยายามคิดถึงครูปแบบคาถามที่อีกฝ่ ายน่าจะถามมาประ มาณ 14 รูปแบบคาถามทันทีโดยที่สหี น้ าไม่ เปลีย่ นไป "...จะถามอะไรเกี่ยวกับการสปิ นล่ะ?" "แล้ วสปิ นที่วา่ นี่คือ...??"

ริ คค่อยๆเดินเข้ าไปตบไหล่ของฮายาโตะทันที "คงเป็ นเรื่ องฮายะสปิ นสินะ....." "จะดีเหรอที่เราจะเล่าเรื่ องนี ้ให้ เด็กปี หนึง่ รู้ ... " ริ คพูดด้ วยสีหน้ าเข้ ม....

"เสียงเอะอะในห้ องสภานักเรี ยนเมื่อตอนบ่าย...ท่าสปิ น ในตานานของโรงเรี ยนแห่งนี ้..." "ประมาณนี ้รึเปล่าคะ คุณอัศวิน....?" เฟี ยร์ ถามพลางจ้ องฮายะไม่วางตา สุซาคุมองกลับไปยังเฟี ยร์ ที่ตอนนี ้กาลังมองเขาอย่างไ ม่วางตาอยู่ จริ ง ๆ แล้ วเขาก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะเพราะมันทาให้ นกึ ถึงวิลล ่ี ่​่ ซีลาเลีย แต่กฏของอัศวินคือต้ องไม่ โกหก ดังนัน... ้ เขาจึงพูดไปว่า "อืม...เสียงเอะอะในตอนนัน้ เป็ นเพราะท่าสปิ นจริ ง ๆ แหละ..."

เขายืดอกยอมรับอย่างตรงไปตรงไป "...พอจะบอกข้ อมูลของท่านันให้ ้ ฟังหน่อยได้ รึเปล่าคะ ?..." "ดะ...เดี๋ยวก่อนเฟี ยร์ " ริ คพยายามหยุดอาการอยากรู้อยากเห็นของคนตรงหน้ า "ท่าฮายะสปิ นนะ..ถือเป็ นศาสตร์ และศิลป์ในการป้องกันต ่ัว" "จนทาให้่ ผ้ ทู ี่บรรลุมนั แล้ วสามารถสปิ นหมีได้ ด้วยเท้ าเปล่า....." ริ คพูดด้ วยสีหน้ าเคร่ง "อีกอย่างท่านียั​ั้ งถูกนับว่าเป็ นท่าที่อนั ตรายจนผอ. ของโรงเรี ยนแห่งนี ้ต้ องสัง่ ห้ ามเอาไว้ ...." "พี่คิดว่าคงจะไม่ดีหรอกนะที่จะให้ เธอนาเรื่ องนี ้ไปป ่​่ าวประกาศ...."

"...." เฟี ยร์ ไม่ตอบอะไรริ คแต่ใช้ ดวงตากลมโตและใบหน้ าที่ไม่ แสดงอาการมองไปทางสุซาคุแล้ วเอียงคอ มองชายหนุม่ เงียบ ๆ สุซาคุมองหน้ าเฟี ยร์ พลางส่ายหน้ าส่ายมือเบา ๆ เหมือนเขากาลังใบ้ ข้อความอะไรบางอย่างให้ เด็กสาวเข้ า ใจ "......................" ซึง่ เด็กสาวเองก็นา่ จะเข้ าใจได้ ไม่ยากกับคาใบ้ ที่เขา กาลังกระทาอยู่ จากนันเขาจึ ้ งส่งยิ ้มบาง ๆ ให้ แล้ วรอคาถามต่อไปจากเด็กสาว

"...จะว่าไป ท่านประธานระหว่างชุดเมดกับหูแมวชอบอะไรมากกว่ากันเห รอคะ?" อยูด่ ีๆเฟี ยร์ ก็เปลีย่ นเรื่ อง กระทันหัน

"ถามอะไรแบบนัน้ เฟี ยร์ .....มนุษย์เราหาได้ อยูก่ บั สิง่ เดียวไม่~!!" ริ คพูดพร้ อมกับกอดอกใช้ ความคิด....

"เพราะฉะนัน~!!! ้ มันต้ องทังชุ ้ ดเมดและหูแมวสวมแว่นเซ้ ~~~~~~~~!! "

เฟี ยร์ ยิ ้มเย็นๆเล็กน้ อยก่อนจะเอ่ยขอตัวกับรุ่นพีท่ ั ่้งสอง "..ขอบคุณสาหรับข้ อมูลนะคะ..." และเป็ นที่แน่นอนว่าสุดยอดรสนิยมของประธานที่เจ้ าตัว ออกมายอมรับด้ วยตัวเองจากคลิปเสียงย่อมต้ อง เป็ นหัวพา ดข่าวของหนังสือพิมพ์โรงเรี ยนในเช้ าพรุ่งนี ้เป็ นแน่

Rik-ริ คริ คคุง Turn Rikๆ.. โอ้ งานประธานละ งานประธาน ริ คริ ค ในที่สดุ ริ คๆก็มีคนมาช่วยงานแล้ ว~! น่าเสียดายนะที่มีกนั สามคน ริ คๆ~~~~ ถ้ ามีเพิ่มอีกสองคนจะได้ กลายเป็ นจตุรเทพสภานักเรี ยนแ ย้ ว โอ้ ! เย้ ๆ โอ้ ๆๆๆ~~ Turnๆ Rikๆ

[คุยเนื ้อหาของห้ องย่อยของชมรมทีอ่ ยากจะทา*] * เนื่องจากชมรมแบ่งเป็ นอย่างกว้ างๆจึงจาเป็ นต้ องมีห้อ งย่อยไว้ แยกกันทากิจกรรมในแต่ละชนิด ** ทางโรงเรี ยนไม่เข้ มเรื่ องกิจกรรมเลยจะนัง่ จิบชาไปวัน ๆหรื อทุม่ เทเต็มที่ก็ได้ *** มีความลับบางอย่างในเรื อ่งการแบ่งชมรมทังหมดในโรงเร ้ ่ี ยนเป็ นสองฝ่ าย คือ สีขาวกับสีแดง แต่รุ่นพี่ ไม่ได้ บอกอะไรมากไปกว่า ตังใจเรี ้ ยนวิชาเคนโด้ กบั วิชาของอาจารย์ลลั ลาบายให้ ด ่ี ๆ 'การต่อสู้' กาลังจะ เริ่ มต้ นแล้ ว "โอส~ฮายะ!!" ริ คพูดด้ วยน ้าเสียงร่าเริ งเหมือนทุกที "ว่าแต่...นายเป็ นอะไรไปเนี่ย สีหน้ าดูไม่ดีเลย" สุซาคุที่เพิ่งจะเดินประตูเข้ ามาก็แปลกใจที่ริคทักแบ บนัน้ แต่เขาก็ได้ แต่สา่ ยหน้ าเบา ๆ "ไม่มีอะไรหรอก... ก็แค่เดินไปทาบทามคนแล้ ว" "แต่ทกุ คนไม่มีใครเบาด้ วยทังนั ้ นเลย" ้ "แต่ไม่เป็ นไร... หากฉันยังพยายามไปเรื​ื่ อย ๆ สักวันคงจะมีเด็กใหม่มาสมัครเองแหละน่า"

เขาเปลีย่ นอารมณ์เป็ นให้ กาลังใจตัวเองทันทีเมื่อนึกถ ่ึ งเรื่ องเมื่อวาน "อ่าส์....แย่จริ งๆ....พวกเด็กรุ่นใหม่ๆไม่ร้ ูจั กควา มเท่ของอาชีะสารวัตินกั เรี ยนแล้ วรึไงน้ า" ริ คพูดพร้ อมกับส่ายหน้ าเบาๆ "สมัยที่ฉนั อยูญ ่ ี่ปนละนะ...สารวั ุ่ ตรนักเรี ยนที ่​่ นั ้ นมีปลอกแขนสีแดงน่าเกรงขาม" "แถมยังพกทอนฟ่ าถือไปไหนต่อไหนได้ อีก...." "คิดแล้ วมันเท่จริ งๆ" ริ คพูดพร้ อมกับหลับตานึกถึงอดีตอันยาวนาน สุซาคุได้ ยินที่ริคพูดแล้ ว แทนที่เขาจะตบมุขเหมือนกับทุกที แต่คราวนี ้กลับไม่ใช่ เพราะเขากลับโตตาด้ วยความตื่นตาตื่นใจกับสิง่ ที่ริคพ ู่ ดออกมา "จริ งเหรอ ริ ค! ที่ญี่ปนสารวั ุ่ ตรนักเรี ยนเป็ นแบบนันเหรอ??" ้ ริ คส่ายหัวอย่างเล็กน้ อย..... "แน่นอนสิ!! "เดี๋ยวฉันจะไปฝากชมรมงานบ้ านทาปลอกแขนให้ นายด้ ว ยละก ่ัน" ริ คพูดอย่างยิ ้มๆ...เอาเถอะถ้ ามันช่วยให้ นายหายเศร้ า ได้ ละนะ "จริ งเหรอ!!" เขาเดินเข้ าไปถามริ คใกล้ ๆ ด้ วยความตื่นเต้ นทันที

"มัน...มันดูดีขนาดนันเลยเหรอ... ้ ฉันยังไม่เคยเห็นของจริ งเลยน่ะ..." แต่ความตื่นเต้ นนันก็ ้ ต้องสะดุดลง เพราะความรู้สกึ บางอย่างของเขา "แต่วา่ แบบนันมั ้ นจะดีเหรอ?" "มันไม่ถือว่าเป็ นการผิดระเบียบเหรอ... แถมมีปลอกแขนกับทอนฟาแบบนัน้ มันดูแปลก ๆ นะ" "ไม่แปลกหรอก~!" "นายนะเป็ นถึงไนท์ของฉัน ไอเรื่ องพวกนี ้นะจิ๊บๆ" ริ คพูดพร้ อมกับหมุนตัวไปมา สุซาคุยิ ้มบาง ๆ ให้ ริคเพื่อนของเขาก่อนที่จะส่ายหน้ าเบา ๆ "ไม่เอาล่ะริ ค..." "แต่ก็ขอบใจนะ..." "ฉันดีใจนะที่นายมีใจจะทาเพื่อฉันน่ะ..." สุซาคุกล่าวขอบใจพร้ อมมองตรงไหยังริ คที่ตอนนี ้ยังคงห มุนตัวอยู่ ริ คค่อยๆหยุดหมุนตัวลงช้ าๆก่อนจะหันไปมองเพือ่ นสนิทอ ย่างยิ ้มๆ "เอาน่า ก็เป็ นเพื่อนกันนี่" "แค่เห็นหายสบายใจขึ ้น ก็ดีแล้ ว" "ว่าแต่วนั นี ้ไม่ไปตรวจตราทาหน้ าที่หน่อยหรอ ประธานสารวัตร?"

"อ๋อ... เมื่อสักครู่ฉนั ได้ ลองไปเดินตรวจตราโรงเรี ยนดูแล้ ว แต่ไม่มีอะไรผิดปกติ " "ดังนันตอนนี ้ ้ฉันก็เลยว่างยังไงล่ะ" สุซาคุตอบริ คเพื่อนของเขาด้ วยสีหน้ าเรี ยบ ๆ "อรุณสวัสดิ์คา่ าา" เด็กสาวกล่าวขณะเดินเข้ ามาให้ ห้องของสภานักเรี ยน "อะเระ?" "ริ คคุงกับสุซาคุคงุ ...?" "โอ้ ท!! สวัสดีฮะท่านรองประธาน!" ริ คพูดพร้ อมกับเดินเข้ าไปทักทายเด็กสาวแบบเป็ นกันเอง ตามปกติ "วันนี ้เริ่ มงานวันแรก ยังไงก็ฝากเนื ้อฝากตัวด้ วยนะฮะ"

"สวัสดีครับ คุณยูโฟเรี ย!" สุซาคุยืนขึ ้นโบกมือระดับบ่าทักทายเด็กสาวที่เพิ่งจะ เดินเข้ ามาด้ วยรอยยิ ้ม "อ่า...ค่ะ..." "ถึงจะด้ อยประสบการณ์...แต่ก็ของฝากเนื ้อฝากตัวด ่้วยค ่​่ ะ..." "ผมเองก็ขอฝากเนื ้อฝากตัวกับทางคุณยูโฟเรี ยด้ วยน ะครั บ" สุซาคุโค้ งศีรษะลงเล็กน้ อยเพื่อทักทายเด็กสาวพร้ อมกั บรอยยิ ้ม "อ้ อ ฮายะ จะว่าไปเด็กที่นายใช้ ทา่ สปิ นส่งกลับจุดเซฟเมื่อวานนะ ...." "ตอนนี ้ฟื น้ แล้ วนะ...สบายใจได้ นายยังไม่ได้ ฆา่ ใครตาย" "เอ๋? ท่าสปิ น...?" "หรื อว่าจะเป็ นท่า สปิ น ที่เขาลา่ ลืมกัน"

เป๊ าะ ริ คคุดีดนิ ้วตัวเองเบาๆ "โอ๊ ว สมเป็ นยูฟี่จงั จริ งๆ รู้ถึงการมีตวั ตนอยูข่ องท่า[สปิ น]ในตานาน" เด็กหนุม่ ผมทองพูดอย่างยิ ้มๆ แต่ไม่แสดงท่าทีแปลกใจเท่าไหร่นกั "ฮายะคนนี ้นี่ละ ที่เป็ นผู้สบื ทอดท่านี ้ในปั จจุบนั ฮะ" ริ คคุพดู อย่าร่างเริ ง...เขาอดภูิมิใจในความสาเร็ จของ เพื่อนตัวเองไม่ได้ เลยจริ งๆ "เอ่!? สุซาคุคงุ นะเหรอ?" เด็กสาวกล่าวอย่างแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง สุซาคุสา่ ยหน้ าเบา ๆ

"ไม่หรอกครับ... ท่านันมั ้ นก็ไม่ได้ เป็ นตานานหรื ออะไรขนาดนันหรอกครั ้ บ" "แต่คาดว่าคงมีคนนาไปพูดและข่าวลือมันก็เลยเริ่ ม กระพ ่ื อไปแบบผิด ๆ ถูก ๆ น่ะครับ " "จริ ง ๆ แล้ วไม่มีอะไรหรอก" สุซาคุกล่าวแบบถ่อมตัวพร้ อมกับอธิบายความเป็ นจริ งให้ เด็กสาวฟั ง "ยะ... อย่างนันเหรอคะ?" ้ "ครับ...ตามนันแหละครั ้ บ" สุซาคุกล่าวย ้ากับเด็กสาวก่อนที่จะหันไปทางริ ค ่​่ อย... ดีใจจริ ง ๆ" "เหรอ... ซีลาเลียปลอดภัยแล้ วสินะ... ค่อยยังชัวหน่ สีหน้ าของเขารู้สกึ โล่งใจเป็ นอบ่างมากเมื่อได้ ยินว่า เด็กหนุม่ คนนันปลอดภั ้ ยแล้ ว ปึ ง....เสียงเอกสารกองใหญ่ถกู รวบรวมพร้ อมกับยกขึ ้นมา จากโต๊ ะของประธานหนุม่ "ไหนๆยูฟี่ก็มาแล้ ว ผมว่าเราเริ่ มประชุมกันหน่อยก็ได้ " ริ คพูดด้ วยน ้าเสียงเป็ นงานเป็ นการ...ซึง่ นานๆจะมาสัก ครัง้ "จะว่าไปห้ องว่างตอนนี ้มี..ประมาณกี่ห้องงันเหร ้ อ" ริ คหันไปถามฮายะที่นา่ จะเดินตรวจอาคารทุกวัน สุซาคุได้ ยินคาถามของริ ค เขาก็หยิบเอาสมุดจดรายละเอียดขึ ้นมาพร้ อมกล่าวทันที "ตอนนี ้ ถ้ าตัดห้ องที่เป็ นชมรมและกิจกรรมทังหมดแล้ ้ ว..."

"ห้ องว่างตอนนี ้เหลืออยู่ 12 ห้ องครับ" เมื่อริ คถามอย่างเป็ นการเป็ นงาน เขาเองก็กล่าวเป็ นงานเป็ นการเช่นเดียวกัน "สิบสองงันเหรอ...น้ ้ อยไปแฮะ" ริ คพูดพร้ อมกับสลับเอกสารที่ดอู ยูใ่ นมืดด้ วยความเร็ ว สูง "ปี นี ้มีพวกอยากตังชมรมแปลกเยอะซะด้ ้ วย อย่างชมรมวิจยั กันพลา ชมรมนมยมน้ องสาว" "แบบนี ้ห้ องมันจะไม่พอนะสิ..." ริ คพูดอย่างเหนื่อยๆ "อ๊ ะ...ว่าแต่ยฟู ี่ จงั มีคาถามหรื ออะไรก็ถามได้ นะ ฮะ" "ริ คๆตอบได้ เสมอละ" ริ คคุพดู พร้ อมกับหันไปทางรองประธานมือใหม่ทยี่ ืนงงอย ู่ ่​่ "อ่า..." "กาลังสงสัยว่า... ริ คคุงจะเอาห้ องว่างไปทาอะไรเหรอคะ?" "อืมส์....ส่วนมากก็เป็ นห้ องสาหรับชมรมใหม่ที่เข ายื่ นขอมานะ" "อีกอย่าง...ถึงโรงเรี ยนของเราจะแบ่งชมรมเป็ นหมว ดใหญ ่​่ ๆก็เถอะ แต่ความจริ งแล้ วภายในยังแยกออกเป็ นหลายหมวดย่อยๆอีกเ ยอะ" "ทาให้ ห้องว่างสาหรับทากิจกรรมมันลดน้ อยลงพอๆกับ หมีข ่ั่​่วโลกที่กาลังจะสูญพัน" ริ คคุพูดเป็ นเชิง อธิบาย

"อ๋อ..." "พอจะเข้ าใจแล้ วค่ะ" "มันก็ประมาณนี ้ละมัง..." ้ ริ คพูดพร้ อมกับลุกขึ ้นยืนกร้ อมกับยกกาปั น้ ขึ ้น... "โรงเรี ยนที่มนั รับการร้ องขอตังชมรมของเหล่ ้ าเด็ ก ริ ค ๆ ไม่ยอมให้ มนั มีหรอก"

เมื่อสุซาคุได้ ยินที่ริคพูดแบบเป็ นงานเป็ นการแบบนี ้แ ล้ ว มันก็ทาให้ เขาอดยิ ้มที่มมุ ปากไม่ได้ จริ ง ๆ ก่อนที่เขาจะหันไปถามทางเด็กสาวต่อ "มันก็ประมาณนี ้ล่ะครับ คุณยูโฟเรี ยมีข้อสงสัยอะไรตรงไหนอีกมัยครั ้ บ ?" "อ่า..ค่ะ...." "แล้ วแบบนี ้...เราควรจะทายังไงดีละคะ?"

"งันเอาแบบนี ้ ้ละกันฮะ......" "เดี๋ยวหลังเลิกเรี ยนตอนกลางวัน ผมกับยูฟี่จงั เราไปตระเวนหาห้ องว่างกันดีกว่า" ริ คคุพดู อย่างยิ ้มๆ "จะได้ เป็ นการฝึ กงานสภานักเรี ยนไปในตัวด้ วยไงฮะ" สุซาคุยกมือขึ ้น "ริ ค...งันเดี ้ ๋ยวฉันตามพวกนายไปด้ วยก็แล้ วกัน.. ." "เพราะบางทีนายเองก็นา่ จะรู้นะ... ว่าพวกห้ องว่าง ๆ นันน่ ้ ะ" "บางทีก็จะมีพวกเด็กไม่​่คอ่ ยดีเท่าไรมามัว่ สุมกั นอยู ่​่ นะ่ ..." "ฉันจะตามไปคุ้มกันนายกับคุณยูโฟเรี ยเองแล้ วกัน" "กันไว้ ยอ่ มดีกว่าแก้ นะ" สุซาคุพดู ด้ วยน ้าเสียงเป็ นห่วงปนกับความจริ งจัง "อืมส์....มันก็จริ งของนายนะฮายะ...." ริ คพูดพร้ อมกับใช้ ความคิดอยุค่ รู่หนึง่ "แต่ไม่เป็ นอะไรหรอกฮายะ ช่วงนันเป็ ้ นเวลากลางวันนะ" "อีกอย่างฉันก็มีเรื่ องอยากให้ นายไปทาด้ วยสิ" สุซาคุถอนหายใจเบา ๆ "นายยังไม่เคยไปเดินดูแบบฉัน... นายยังไม่เคยเห็นหรอก ริ ค..." "แต่ฉนั น่ะเห็นมาแล้ ว...ว่าเด็กกลุม่ นันมั ้ นขนาด ไหนน ่​่ ะ... "

"ฉันน่ะ...เป็ นห่วงทังสองคน...จริ ้ ง ๆ นะ" สุซาคุเงียบไปสักพักก่อนที่จะเอ่ยถามต่อว่า "แล้ ว... เรื่ องที่นายอยากจะให้ ฉนั ไปทาล่ะ คืออะไร?" ริ คเดินเข้ าไปตบบ่าเพื่อนสนิทของตนที่ดเู หมือนจะเป็ น ห่วงเหลือเกิน "ฮายะ...ฉันนะเป็ นประธานนะ...เรื่ องเดินตรวจโรงเ รี ยน นะฉันก็ทา" "นายกับฉันพวกเราก็ผา่ นอะไรต่างๆมามากมาย....นาย เองก ่็ ร้ ู" "ไม่ต้องห่วงหรอกน่า....ถ้ ามีปัญหาอะไรฉันจะปกป้ องยู ฟี่ เอง" หรื อว่า'ฉัน'คนนี ้ กลายเป็ นคนที่นายไม่ไว้ ใจไปแล้ ว" "อ่า..." "แต่วา่ กันไว้ ก็ดีกว่าแก้ ไม่ใช่เหรอคะ?" "ยังไง สารวัฒนักเรี ยนก็ต้องเดินตรวจตราด้ วยอยูแ่ ล้ ว" "แล้ วก็..." "ไปกันหลายคน...มันน่าจะสนุกกว่านะค่ะ" เธอกล่าวแสดงความเห็นอย่างยิ ้มๆ

"อาเร๊ ะ~!" ริ คคุตกใจในทันทีกบั ท่าทีของฝ่ ายหญิง "ยูฟี่พดู เหมือนไม่คอ่ ยมัน่ ใจในตัวริ คๆเลยอ่า" เด็กหนุม่ ห่อไหล่ลงเล็กน้ อย ก่อนจะไปนัง่ ขดอยูบ่ นโซฟากลางห้ อง "กะ...ก็ได้ ... ริ คยอมก็ได้ !!" ประธานหนุม่ ออกเสียงเล็กน้ อย "แต่ฮายะ หลังจากนี ้อย่าลืมไปดูอาการเด็กปี หนึง่ คนนันด้ ้ วยละ~ !" ริ คคุพดู พร้ อมกับหันหน้ าไปทางฮายะ...นี่เองเรื่องที่ เขาลืมพูดไป สุซาคุพยักหน้ ารับคาตามที่ริคบอกเรื่ องของเด็กหนุม่ ค นนัน้ ก่อนที่จะหันหน้ าไปทางเด็กสาว "ขอบคุณครับคุณยูโฟเรี ยที่ช่วยพูดให้ เมื่อสักครู ่​่ ... "

"ไปกันหลาย ๆ คนน่าจะเป็ นการดีกว่าจริ ง ๆ แหละครับ..." เขาพูดพร้ อมรอยยิ ้มบาง ๆ "ค่ะ" เธอตอบด้ วยรอยยิ ้ม "โอ้ ท...ถ้ างันเดี ้ ๋ยวช่วงกลางวันเจอกันนะ" "ปิ ดประชุม~!" ริ คพูดพร้ อมกับเอาค้ อนเล็กๆที่วางอยูบ่ นโต๊ ะขึ ้นมาตี ให้ เหมือนผู้พิพากษา เมื่อริ คสัง่ เลิกประชุมแล้ วนัน้ ต่างคนก็เริ่ มต่างจะกลับสูห่ ้ องเรี ยนของแต่ละคน แต่ในตอนนันสุ ้ ซาคุได้ ตะโกน เรี ยกเด็กสาวเอาไว้ ก่อน "เอ่อ...คุณยูโฟเรี ยครับ..." "หือ..." "สุซาคุคงุ ... มีอะไรเหรอคะ?" "อ๋อ...คือ...เรื่ องนี ้น่ะครับ" สุซาคุเอามือล้ วงไปในกระเป๋ าใบไม่ใหญ่ของเขาและเริ่ ม ควานหาอะไรบางอย่างออกมา ไม่นานนัก สิง่ ที่เขาหยิบออกมาก็คือ หูฟัง ที่ดจู ากภายนอกแล้ วก็ไม่เห็นมีสภาพเสียหายตรงไหนเลย "หูฟังตามที่ผมได้ พดุ ไปเมื่อวันก่อนน่ะครับ... ดูแล้ วมันก็ไม่นา่ จะเสียตรงไหน แต่มนั ไม่ได้ ยินเสียงอะไร

เลยน่ะครับ" เขากล่าวพร้ อมกับยื่นหูฟังมาให้ เด็กสาว "รบกวนช่วยดูให้ หน่อยได้ มยครั ั ้ บ"

"อ๋อ!" "ได้ สคิ ะ" เด็กสาวกล่าว พร้ อมกับรับหูฟังที่พงั มาจากสุซาคุ "คงต้ องของเอาไปดูซกั 1-2 วันก่อนน่ะค่ะ" "ก่อนที่จะบอกได้ วา่ ซ่อมได้ รึเปล่านะค่ะ" เมื่อเด็กสาวหยิบหูฟังจากมือเขาไปแล้ ว เขาก็พยักหน้ าขอบคุณเบา ๆ หนึง่ ครัง้ "ขอบคุณครับ...คุณยูโฟเรี ย" "แต่ไม่ต้องรี บก็ได้ นะครับ ค่อย ๆ ดู ค่อย ๆ พิจารณาไปก็ได้ ครับ" "ผมไม่รีบใช้ งานครับ..." "ค่ะ"

"ฮายะ รี บๆไปได้ แล้ วเฟร้ ย....อยากโดนอาจารย์ลอยด์เอ็ดอีกหร อไง" ริ คตะโกนเรี ยกเพื่อนของตัวเองอยูไ่ ม่หา่ งมากนัก "อืม...รู้แล้ ว..." สุซาคุตอบกลับเสียงเรี ยกของริ ค เพื่อนของเขา "เอาล่ะ...งันเดี ้ ๋ยวไว้ คอ่ ยมาเจอกันอีกครัง้ ตอน กลาง วันก็แล้ วกันนะครับ " "พวกผมจะได้ พาชมห้ องว่างที่คยุ กันไปด้ วย" "งันก็ ้ ...กลับห้ องเรี ยนกันเถอะครับ" สุซาคุพดู พลางผายมือให้ เด็กสาวเดินออกนาไปก่อนได้ เลย "อ่า...ค่ะ" เด็กสาวพยักหน้ ารับ

"งันก็ ้ โชคดีนะฮะ~~!!" ริ คพูดพลางโบกมือให้ เด็กสาว ก่อนจะเดินไปตึกเรี ยนกับสุซาคุ

@ ช่วงเวลาเย็นมาก~! หน้ าห้ องวิทยานิพนธ์

"โอ้ ส รุ่นพี่~!! " เด็กหนุม่ ผมทองทักทายรุ่ นพี่ตรงหน้ าอย่างร่างเริ ง ก่อนจะสปิ นตัวเข้ ามาหาเธออย่างช้ าๆ

"สวัสดีตอนเย็นนะริ ค" โรเซ้ ตพูดสวัสดีรุ่นน้ อง เธอกาลังจัดเรี ยงเอกสารอยู่...

"โอ้ ....รุ่นพี่กาลังเรี ยงเอกสารเหรอฮะ ให้ ผมช่วยนะ" ริ คคุพดู ขึ ้นเป็ นเชิงถาม แต่ไม่ทนั ไรก็กระโดดสปิ นตัวเข้ าไปช่วยงานคนตรงหน้ าแล ่้ว

"อะ อืม...." โรเซ็ตมองริ คที่ถือวิสาสะมาช่วยงานโดยที่ยงั ไม่รอคาต อบ.. "แล้ วงานของสภานักเรี ยนเป็ นไงบ้ างล่ะ?"

"เสร็ จตังแต่ ้ บา่ ยๆแล้ วละฮะ พอดีเจ้ าเมพฮายะมาช่วยด้ วย" ริ คพูดพร้ อมๆกับเรี ยงเอกสารไปโดยไม่ได้ มองหน้ าของรุ่ นพี่

"รุ่นพี่เป็ นห่วงผมด้ วยเหรอฮะ...ดีใจจัง"

"ก็...คนรู้จกั กันมันก็ต้องเป็ นห่วงกันซิ...ปกติ " โรเซ็ตตอบกลับไป "ว่าแต่..อีตาฮายะก็ขยันจริ งนะ สภาก็มีอยูไ่ ม่กี่คนแท้ ๆ"

"เห็นว่าว่างนะ....ฮะๆ" "จะว่าไปรุ่นพี่เองก็ขยันไม่แพ้ กนั นี่ฮะ.....นี่ก็เย ่็ นจนคนอื่นๆกลับหมดแล้ ว..." "ดูสเิ หลือแค่ผมกับรุ่นพี่แค่สองคนเอง" ริ คพูดพลางหันหน้ าไปทางหญิงสาว...ก็นะ..ตอนแรกตอนที่ เขามาที่นี่ก็วา่ จะมาทักรุ่นพี่โซวจิด้วยสักหน่อย

"นะ นันซิ ้ นะ..." "ชันก็ ้ กลับคนสุดท้ ายตลอดแหละ..." โรเซ็ตเอ่ยขึ ้นมา

"เอ๋......งันถ้ ้ าผมมาเวลานี ้จะเจอรุ่นพี่คนเดียวงั ้ นเหรอฮะ?" ริ คคุพดู ขึ ้นด้ วยใบหน้ าสงสัย

"กะ ก็นา่ จะนะ...." โรเซ็ตพูดด้ วยน ้าเสียงตะกุตะกักเล็กน้ อย "เพราะบางทีก็ต้องเคลียร์ งานกับลิลลีใ่ ห้ เสร็ จน่ ะ "

"งันริ ้ คๆจะมาช่วยงานรุ่นพี่ทกุ วันเลยฮะ..." "รุ่นพีอยูค่ นเดียวแบบนี ้อันตราย~!!!" ริ คคุพดู อย่างยิ ้มๆพร้ อมกับมองมาที่หน้ าของหญิงสาวอย ่​่ างมัน่ ใจ

"จะดีเหรอนัน? ้ เดี๋ยวงานปรธานนักเรี ยนก็ไม่เสร็ จหรอก" โรเซ็ตถามกลับไป

"โอส! ริ คๆช่วยเพราะอยากช่วย" "งานของประธานนักเรี ยนมันก็รวมไปถึงการช่วยรุ่นพี่ที ่​่ กาลังลาบากไม่ใช่เหรอฮะ!"

"เอ้ า!! ถ้ าไหวก็มาช่วยแล้ วกันถ้ างัน"้ โรเซ็ตตอบตกลง "แต่ถ้าไม่สบายเพราะอดหลับอดนอนขึ ้นมาชันไม่ ้ รับ ผิดช อบนา..."

"ง่า................" "รุ่นพี่ไม่เป็ นห่วงริ คๆเลยจริ งๆอะ"

เด็กหนุม่ ถามด้ วยน ้าเสียงอดน้ อยใจไม่ได้ ...เมื่อกี ้ย ่ังบอกเป็ นห่วงอยูเ่ ลยแท้ ๆ...

"ห่วงก็หว่ งนะ.." "แต่เรื่ องงานกับเรื่ องส่วนตัวมันต้ องแยกจากกันน ะ!!" โรเซ็ตบอกรุ่นน้ องด้ วยท่าทางทีเล่นทีจริ ง

"เรื่ องส่วนตัว....กับเรื่ องงาน?" ริ คมองไปที่รุ่นพี่ตรงหน้ าอย่างงงๆ.. "รุ่นพี่หมายความว่ายังไงเหรอฮะ?"

"ก็งานที่ทามันเป็ นหน้ าที่ จะเอาความรู้สกึ ส่วนตัวมาใช้ ตดั สินใจได้ ยงั ไงล่ะ พ่อประธาน" โรเซ็ตพูดพร้ อมกับเอาหนังสือเคาะหัวริ ค "เรื่ องแค่นี ้ไม่เข้ าใจนี่แย่นะเนี่ย~~"

"เอ....แล้ วความรู้สกึ ส่วนตัวของรุ่นพี่ละ?"

"กะ ก็ไม่มีอะไรสักหน่อย..คะ แค่เป็ นห่วงรุ่นน้ องนี่ผิดด้ วย?"

"เอ....รุ่นพี่บอกว่าอย่าเอาเรื่ องส่วนตัวมาปนกับเรื ่​่ องงาน...." "แต่พอผมถามความรู้สกึ ส่วนตัวของรุ่นพี่......รุ่นพี ่​่ บอกเป็ นห่วงผม......." "อ่า...ริ คๆไม่เข้ าใจ......" "สรุปแล้ ว...ริ คๆถือเป็ นเรื่ องส่วนตัวของรุ่นพี่งนั ้ เหรอฮะ....." ริ คคุหนั ไปมองคนตรงหน้ าด้ วยแววตาใสซื่อ....

"ระ เรื่ องแบบนัน้ ช่างมันเถอะน่า!!" "ชะ ชันง่ ้ วงแล้ ว..ไปก่อนนะ" โรเซ้ ตตัดบทก่อนที่จะคว้ าเอกสารออกมาทันที

หมับ~! มือของริ คคุคว้ าเข้ าที่แขนของโรเซ็ตเพื่อให้ เธอหยุดล ง "เดี๋ยวก่อนสิฮะรุ่นพี่"

"อะ อะไรอีกเล่า..."

"แบบว่า...นี่ก็จะมืดแล้ วเดี๋ยวผมเดินไปส่งหน้ าหอหญิ งละกันฮะ...." ริ คคุพดู อย่างยิ ้มๆ

" งะ งันก็ ้ ได้ ......" "โอเคฮะ...รอผมเก็บของสักครู่ "

Amakusa Riku

Level Up! [ +1 live] [เจ้ าชายแห่งฮายะ]

Spoiler Spoiler โรงเก็บโมบิลสูท อาจารย์ก้าวเข้ ามาในห้ องเรี ยน ท่าทางดูเป็ นอาจารย์ที่ไม่จริ งจังเอาเสียเลย ตาคนนี ้เดินเข้ ามาในโรงเก็บ พร้ อมกับคาบขนมปั งมาด้ วยท ่​่ าทางง่วงซึม

"ลอยร์ วอลเลซ" เขาแนะนาตัวแบบง่ายๆ ก่อนจะหยิบแฟ้มออกมา "จะสอนพวกนายในวิชาการควบคุมโมบิลสูท" "...." "อะไรกัน พวกนายยังไม่เคยบังคับของจริ งเลย เคยแต่ซิมมูเลชัน่ งันเหรอ" ้ [สนทนา*]

"อืม...ถ้ างัน้ พวกนายคิดว่าอะไรเป็ นเรื่ องสาคัญกว่ากันระหว่างนักบิ นกับโมบิลสูท" ลอยร์ ถามขึ ้นพร้ อมปิ ดปากหาว ริ คยกมือขึ ้นในทันที....ก่อนจะค่อยๆกวาดสายตาไปมา

"ไม่ร้ ูฮะ....อาจารย์!!!"

ริ คตอบคนตรงหน้ าอย่างตรงไปตรงมา.... สุซาคุลองยกมือตอบบ้ าง "ผมคิดว่านักบินมีความสาคัญกว่าครับ!" "ฮ้ าวววว ตอบผิดนะสุซาคุ ว่าแต่นี่ก็ผา่ นมีปีนึงไอริ คมุ นั ยังไม่หายบ้ าอีกเรอะ ?" ลอยร์ พดู ไปหาวไป "ถ้ าตอบว่าโมบิลซุทล่ะครับ" ยอร์ จตอบพลางจ้ องกิริยาท่าทางของอาจารย์คนนี ้ไปด้ วย "เพราะมันคือเกราะป้องกัน คือแขนขา เป็ นสิง่ ที่ปกป้องชีวิตของนักบินครับ " "มันก็ผิดอีกนันแหละ..." ้ ลอยร์ พดู พร้ อมกัดขนมปั ง "คืองี ้นะ อืม...สงสัยลืมรอยน ้าตาล..." เขาหยิบแก้ วกาแฟข้ างๆยกขึ ้นมาดื่ม "คาตอบน่ะมันคือสาคัญพอๆกัน" ถึงจริ ง ๆ แล้ วสุซาคุอยากจะย้ อนถามไปถึงเรื่องตัวเลือกกับอาจาร ย์ลอยด์ก็เถอะ แต่ถ้าคิดให้ ดี... มันก็เป็ นไปตามทีอ่ าจารย์บอกจริ ง ๆ หรื อว่าจริ ง ๆ แล้ วอาจารย์จะลองเชาว์ปัญญาของพวกเราดู ว่าจะมีใครสามารถตอบได้ หรื อเปล่า? นี่เปล่าว่าเชาว์ปัญญาของพวกเรานันยั ้ งต่าต้ อยอยูอ่ ย ่​่ างนันสิ ้ นะเนี่ย ? สุซาคุยกมือขึ ้นถาม "อาจารย์ครับ... คือผมอยากจะทราบความสาคัญของทังสองอย่ ้ างน่ะครับ ทังไพล็ ้ อต และ MS ว่าทังสอง ้ อย่างนัน้ มันมีความหมายอย่างไร และทาไมถึงสาคัญเท่ากันล่ะครับ ?"

"งันพวกนายลองพู ้ ดชื่อนักบินที่มีชื่อเสียงกับโม บิลส ู่ ทที่คนคนนั ้นขับมาสักชื่อสองชื่อซิ" ลอยร์ ยงั คงถามต่อไป "จอห์นนี่ไรเด็น กับแซ็คIIS แล้ วก็ ซาอุส เบิร์นนิ่งกับ จิมคัสตอมของเขาครับ" ยอร์ จตอบ "..."ลอยร์ ถึงกับอึ ้งไปพักหนึง่ เพราะคาตอบของเด็กหนุม่ ....มันจะให้ ตอู ธิบายเรื่ องนี ้ด้ วยแซ็คกับจิม!!?... "อา...ก็นะ จากที่เห็นว่านักบินเก่งๆจะต้ องมีโมบิลสูทที่ปรับแต่ งเฉพาะเพื่อตัวเองทังนั ้ น..." ้ "พวกนายพอจะเดาได้ มยว่ ั ้ าทาไม?" "เพื่อให้ โมบิลสูทเหมาะสมกับผู้บงั คับสินะฮะ" "อย่างตอนที่ 'คิระ ยามาโตะ' ขึ ้นบังคับสไตรค์ครัง้ แรกก็ต้องมีการปรับ OS มากมายเหมือนกันจะได้ ขยับได้ ตามใจคิด" ริ คตอบอย่างมัน่ ใจ...ใช่แหงๆก็หลักการนี ้เขาเคยเห็นม าแล้ วในอนิเมสมัยเด็กๆนี่นา...

"ริ ค!ุ ! แกตอบมีสาระเป็ นกับเค้ าด้ วย!!" ลอยร์ โพล่งออกมาด้ วยความตกใจ "แล้ วพอพูดถึงเจ้ าคิระนันชั ้ นก็ ้ นกึ ขึ ้นมาได้ !! ชันมี ้ แผ่นบลูเรย์เรื่ อง สงครามซี๊ด!! แบบบ็อคเซ็ตครบชุดยัน ภาคเดสตินี่!! สนใจยืมไปดูมย?" ั้

"อาจารย์ครับ? สงครามซี๊ดที่วา่ นัน่ ..." ยอร์ จขัดจังหวะ "ผมจาได้ วา่ มีภาคเดียวนะครับ เพราะว่า 'ภาคเดสตินี่ไม่เคยมีอนิเม' นี่ครับ?" สุซาคุได้ ยินแบบนัน้ เขาจึงรี บลุกขึ ้นท้ วงยอดทันที "เอ...ยอด...ถึงฉันจะไม่มีเงินซื ้อ BD Seed War และ BD Seed War Destiny ที่เอามาทาเป็ น BD Limited Edition ใหม่ก็เถอะ" "แต่ตอนอยูบ่ นโลก ฉันจาได้ วา่ เรื่ องนี ้มันมีเป็ น Anime ไม่ใช่เหรอ?? ตอนฉันยังเด็ก...ฉันยังดูอยูเ่ ลย" สุซาคุพดู ด้ วยสีหน้ าและน ้าเสียงที่จริ งจัง

"จะให้ ...เป็ นผู้ที่หมดสัทธาในเดสตินี่หรื อไม่ก็ ตาม. ..แต่คนที่ดเู รื่ องนี ้น่ะ ต้ องเป้นคนที่มีอุดมการร์ แรงกล้ า แน่นอน" "เหล่าวัยรุ่นเอ๋ย...พวกนายรู้สกึ ถึงพลังที่ลกุ โ ชนรึ เปล่า จงระเบิดพลังซี๊ดให้ ถึงขีดสุดซะ!!" ลอยร์ พดู ด้ วยสีหน้ าที่จริ งจังเหมือนตัวเองอยูใ่ นสงคร ามด้ วยเลยทีเดียว

"ตัวละครโปรดของผม...ถูกลดบทไปเป็ นตัวประกอบ" ยอร์ จนึกถึงหน้ าของตัวละครที่เขาชื่นชอบที่สดุ ในเรื่ อง แต่ถกู ผู้กากับตัดทอนบทในภาคต่ออย่างน่าเสียดาย http://de.gundam.wikia.com/wiki/Dearka_Elsman Spoiler

"เป็ นแค่คนธรรมดาๆ แต่พยายามดิ ้นรนจนยืนหยัดต่อสู้กบั คนที่มีพลังพิเศษไ ด้ อย่างสูสแี ท้ ๆ "

"โอ้ ...สมกับเป็ นอาจารย์ลอยด์ในตานานจริ งๆ....ที ่​่ ร้ ู จักอนิเมเรื่ องนี ้ด้ วย" ริ คพูดด้ วยน ้าเสียงเคร่งๆ... "จะว่าไป...อาจารย์ฮะ....ภาคแรกมันรี มาสเตอร์ ใหม ่​่ แล้ ว...ไว้ วา่ งๆมาดูที่ห้องพวกผมก็ได้ นะฮะ"

"เยี่ยมสมเป็ นลูกศิษย์ชน!! ั ้ แล้ วอย่าลืมเตรี ยมเบียร์ ไว้ ด้วยล่ะ..." "ว่าแต่มนั มาเรื่ องนี ้ได้ ไงวะ?" ลอยร์ เหมือนจะเพิ่งรู้สกึ ตัว

Spoiler

"เอ่อ...น่าจะตังแต่ ้ ตอนที่ ประธานยกเรื่ อง คิระ ยามาโตะมาตอบอาจารย์นะ่ ครับ " กาเวนที่ฟังการสทนทอยูต่ อบกลับไป "เออ..นันซิ ้ นะ..." "ขอสรุปนะ โมบิลสูทที่ดีถ้าคนขับไม่เก่งพอก็ไม่สามารถดึงความสา มารถของมันออกมาได้ เต็มที่ แต่ถ้า

คนขับมีความสามารถ แต่โมบิลสูทไม่สามารถตอบสนองการใช้ งานของคนขับได้ มันก็เป็ นได้ แค่เศษเหล็ก เพราะงันมั ้ นถึงสาคัญพอๆกัน เหมือนกับพวกปี ศาจขาวหรื อดาวหางแดง ที่มีหนุ่ ที่ทาเพื่อตัว เองเฉพาะไงล่ะ" ลอยร์ พดู ไปกินขนมปั งไป จนส่วนที่เหลือหมด "เอาเป็ นว่าวันนี ้พอเท่านี ้แหละ จะทาอะไรก็ทา" เขาพูดเสร็ จก็เดินออกไปทันที

จากนันเมื ้ ่อลอยร์ ออกก่อนหมดคาบถึง 30 นาที อย่างที่ไม่เคยมีอาจารย์คนไหนทากัน ทาให้ นกั เรี ยนชันปี ้ สองอยูใ่ นอาการว่างโดยไม่ทนั ตัง้ ตัว "อาทิตย์หน้ าโปรแกรม Brain burst จะเปิ ด server แล้ วสินะ" กาเว่นหมายถึงโปรแกรมซึง่ เป็ นที่นิยมกันมากที่สดุ ในน ่ักเรี ยนอนาไฮม์ ยอดแทรกขึ ้นมา "ชันได้ ้ ขา่ วมา..." ทันทีที่สดุ ยอดนักหาข่าวของชันปี ้ เกริ่ นเช่นนี ้ทาให้ พวกที่เหลือต่างหันหน้ ามามองเขา เพราะ 'ข่าว' ของยอด ไม่เคยมีขา่ วธรรมดาซักครัง้ "ว่าคนเขียนโปรแกรมนี ้ขึ ้นมาชื่อ ลัลลาบาย รี ฟ" "ลัลลาบาย ชื่อเหมือนอาจารย์ที่สอนคณิตศาสตร์ เลยนี่" ฮายะโตะทัก

"แต่นามสกุลไม่เหมือนแฮะ" "อาจจะเป็ นนามสกุลเดิมก็ได้ " "เห็นว่าเด็กปี หนึง่ คนนึงก็นามสกุลนี ้นะ" [สนทนา*]

"รี ฟงันเหรอ.....อื ้ ม....." ริ คครุ่นคิดอยูพ่ กั หนึง่ ใหญ่ๆ...แต่ดเู หมือนก็นกึ ไม่ ออกเสียที... จะว่าไปไอนามสกุลนี ้เหมือนตอนเด็กๆจะเคยได้ ยินที่ไหน มาแฮะ...

Spoiler

"ยอด....ในนามของประธานไหนลองว่าข้ อมูลของเด็กที่มีน ามสกุลรี ฟมาสิ!!" สุดท้ ายปั ญหาก็ไปตกอยูท่ ี่ยอดจนได้ ละนะ..

"คาเรน รี ฟสินะครับ"ยอร์ จตอบ "เธอเป็ นลูกสาวของครอบครัวที่เปิ ดร้ านขนมและกาแฟ 'เอเดลไวซ์' ครับ พ่อของเธอมีประวัติเป็ นกัปตันเรื อชันเปกาซั ้ สที่เข้ า ร่วมสงครามช่วงสงครามหนึง่ ปี และสงครามกริ ปส์มา ก่อน ตอนนี ้คาเรนเข้ าเรี ยนปี 1ของโรงเรี ยนเรา เป็ นเด็กสาวที่แข็งแรงและร่าเริ ง ผมบลอนด์เป็ นลอนๆน่ารักใช้ ได้ เลยครับ

ส่วนเรื่ องที่วา่ ชื่อเหมือนกับอาจารย์ลลั ลาบายนัน้ ... ตอนนี ้ยังไม่ทราบว่าเกี่ยวข้ องกันทางไหนหรื อเปล่าน่ะ นะครับ? คงต้ องลองไปถามกับเจ้ าตัวดูแล้ ว" "โฮ่....." ริ คอ้ าปากเหวอเล็กน้ อยๆไม่นา่ เชื่อว่าเด็กหนุม่ ตรงหน ่้าจะมีข้อมูลขนาดนี ้

"สมเป็ น [โซตะข่าวสาร] ตามที่เขาลา่ ลือจริ งๆสินะนาย..." เด็กหนุม่ อดเอ่ยชมยอดเป็ นไม่ได้ ก่อนจะกอดอกเหมือนกับใช้ ความคิดอยู่..

"ว่าแต่ คาเรนงันเหรอ...เหมื ้ อนรู้สกึ ฉันจะมีประวัตินะ" "อ่อ...เด็กที่อยูช่ มรมกีฬาคนนันนะเหรอ...ได้ ้ ขา่ วว่ าเป็ นผู้สบื ทอดวิชา [คาเรนสกายวอคเกอร์ ] นิ" "เห็นว่าเป็ นท่าที่สามารถต่อกรกับ[ฮายะสปิ น] ในตานานของโรงเรี ยนเราได้ เลยนะ" Spoiler

"ประธานครับ ไอ้ เจ้ า[โชตะข่าวสาร]นัน่ มันอะไรครับ? แต่เรื่ องนันช่ ้ างมันก่อนเถอะ... เราควรจะไปถามเรื่ องอะไรกับใครมากกว่า จะไปถามอ.ลัลลาบาย หรื อจะไปถามน้ องคาเรน ก็พยายามอย่าไปรบกวนเขานักละกันครับ " ยอร์ จตอบพลางนึกในใจ "(เรื่ องบางเรื่ อง รอให้ เจ้ าตัวพูดออกมาเองดีกว่า)"

Spoiler

"คาเรนสกายวอรค์เกอร์ !!!" กาเวนถึงกับโพล่งออกมาด้ วยความตกใจ Spoiler

"ขะ..ข้ อมูลนัน่ ...ยืนยันแล้ วเหรอครับ ประธาน!! คาเรน...คาเรนรี ฟคนนันน่ ้ ะนะครับ!!?" สุซาคุที่กาลังนัง่ ฟั งอยู่ เมื่อเห็นปฏิกริ ยาของกาเวน เขาถึงกับต้ องเหลือบหันไปมองเลยทีเดียว Spoiler

"กาเวน!! กระบวนท่าคาเรนสกายวอร์ คเกอร์ นน..." ั้ "มันคืออะไรกันแน่ !?" "ช่วยบอกฉันทีส"ิ

สุซาคุถามกาเวนโดยที่เหงื่อของเขาเริ่ มไหลออกมาโดยไม ่​่ ร้ ูตวั นี่แปลว่าสมองของเขาทาการสัง่ ให้ เขา หวาดกลัวอย่างนั ้ นรึ !?

ริ คคุนิ่งเงีัยบไปพักใหญ่ๆเขาไม่อาจๆสาธยายความแข็งแ กร่งของท่านี ้นักหรอกนะ... "อย่างที่พวกเรารู้ๆกันท่า[ฮายะสปิ น]ที่เป็ นท่าในตานานของโรงเรี ยนแห่งนี ้เป็ นท่าที่ร้ายก าจสามารถสะบัน้ อากาศให้ เป็ นสองส่วนได้ " "ซึง่ พวกนายก็นา่ จะเห็นมันแล้ วเมื่อไม่นานมานี ้" ริ คคุเอ่ยขึ ้น...ใช่แล้ วเขาหมายถึงเหตุการณ์ของเด็กป ่ี หนึง่ ที่ชื่อวิลลีน่ นั่ เอง..

"แต่ทา่ [ฮายะสปิ น]หาใช่ทา่ ที่เก่งกาจเพียงหนึง่ ไม่...." "หากเปรี ยบ[ฮายะสปิ น]เป็ นหยินแล้ วละก็....." "[คาเรนสกายวอคเกอร์ ] ก็คือหยางที่คอยถ่วงดุลสมดุลของโลกแห่งนี ้อยู่.....เ ป็ นท่าที่อนั ตรายมากๆเลยละ"

Spoiler

"kuh...เธอเป็ นเพื่อนสมัยเด็กของผมแท้ ๆ" "แต่นี่เป็ นครัง้ แรกที่ผมเพิ่งรู้เ่ื รื่ องนี ้เลย" เขาช่างไร้ ความสามารถในการสัง่ เกตุเสียนี่ เพื่อนสมัยเด็กประสาอะไรกัน Spoiler

"คาเรน!!" กาเวนพูดออกมาอย่างเจ็บใจราวกับทาอะไรเพื่อแก้ ปัญหาต รงหน้ าไม่ได้ อะไรคือความลับของคาเรนสกายวอรค์เกอร์ กนั แน่!!?

Spoiler

"คาเรน...นี่เธอมีความลับที่ยิ่งใหญ่ระดับนี ้ติด ตัวอ ยูด่ ้ วยหรื อนี่?!?" ยอร์ จถึงกับตะลึง แต่ที่ตะลึงกว่าคือท่าทางของกาเวนซึง่ แสดงความเจ็บปว ดอย่างลึกซึ ้งออกมา เพื่อนสมัยเด็ก...แค่นนเองรึ ั้ ? สุซาคุได้ แต่นงั่ นิ่งเงียบ เมื่อรู้แล้ วมหัตภัยที่แท้ จริ งนัน้ คือเด็กสาวที่เป็ นเพื่อนของกาเวน ที่ชื่อ คาเรน รี ฟ นัน่ เอง แล้ วยังไงต่อล่ะ? จะให้ ไปสอบถามความลับของกระบวนท่านี ้กับเธอคนนันงั ้ ้ นเหรอ? แล้ วใครที่ไหนมันจะ เปิ ดเผยเคล็ดวิชาของตัวเองให้ คนอื ่​่ นรู้งา่ ย ๆ ล่ะ เมื่อทุกอย่างถึงทางตัน สุซาคุจึงลุกขึ ้นและหันไปหากาเวนทันที "กาเวน...นายบอกว่า เด็กที่ชื่อ คาเรน นันเป็ ้ นเพื่อนของนายสินะ..." "งันท ้ าไมนายถึงไม่ลองไปถามความลับของท่าคาเรนสก ายวอ ร์ คเกอร์ มาล่ะ"

"ปริ ศนาทุกอย่างจะได้ คลีค่ ลายไง" สุซาคุให้ คาแนะนา "กาเวนเป็ นเพื่อนสมัยเด็กของคาเรน ให้ ไปคุยกับเธอน่าจะเหมาะกว่า" ยอร์ จออกความคิดบ้ าง "บางทีถ้าได้ คยุ กับเธอ อาจจะดีกบั การเยียวยาหัวใจของทังสองฝ่ ้ ายก็ได้ " เขาตบบ่าของกาเวน "ผมขอโทษที่มองเห็นคุณเป็ นซิสคอนมาตลอด พยายามเข้ าล่ะ ปั กธงให้ ได้ นะครับ " "จุ๊ๆ....." ริ คยกนิ ้วขึ ้นมาปิ ดปากของตนเป็ นเชิงสัญญาณให้ ยอดรู้ . .. "นายพูดเกินไปแล้ วยอด....การที่นายพูดแบบนี ้นะเป็ นกา รดูถกู จิตวิญญาณซิสค่อนในตัวของกาเวนนะ" ริ คพูดด้ วยสีหน้ าเคร่ง... "หมอนี่นะเป็ นซิสค่อนมาตลอด10ปี ...นายคิดว่าเรื่ องเล ่็ กๆน้ อยๆจะทาให้ จิตใจของเขาสัน่ คลอนได้ งนรึ ั้ " "ฉันสัมผัสได้ นะ.....ว่ายังไงกาเวนก็เป็ นแค่ซิสค่อนเ ท่านัน....!!" ้ "จริ งมัย!! ้ กาเวน!!" "ไม่วา่ ยังไง นายก็มีแต่น้องสาวสินะ!!!" ริ คพูดพร้ อมกับชี ้ไปที่คนตรงหน้ า

Spoiler

Spoiler

(ซะ..ซิสค่อน!!) ดูเหมือนว่าคุยกันอยูด่ ีๆ ประเด็นที่เขาคาดไม่ถึงกลับผุดขึ ้นมาตอนไหนก็ไม่ร้ ู จนกลายเป็ นว่าคาตอบคาเดียวสามารถเปลืย่ นชีวิตเขาจากห ลังมือเป็ นหลังมือได้ เลย Spoiler

(เราก็วา่ เราทาตัวเนียนเท่าที่สดุ แล้ วนะ ต่อหน้ าคนอื่นหรื อมีแต่ตอ่ หน้ าน้ องเราก็ไม่เคยแสดงคว ามรู้สกึ ออกไปเลย) Spoiler

(แล้ วทาไมเราถึงโดนมองออกได้ !!!!)

Spoiler

(แต่ยงั ไงๆ...ตอนนี ้ก็ทาเนียนๆ ไม่ร้ ูเรื่ องไปก่อนดีกว่า...)

Spoiler

"แหะๆ ประธาน ซิสค่งซิสค่อนมันคืออะไรเหรอครับ? เป็ นยี่ห้ออะไรสักอย่างรึป่าวผมไม่เห็นรู้จกั เลยนะฮะ "

"แล้ วก็นี่ได้ เวลาพักเที่ยงแล้ วเดี ้ยวผมขอตัวไปก ่ิ นข้ าวก่อนนะครับพอดีวนั นี ้ยังไม่ได้ กินข้ าวเช้ าเลย" Spoiler

"ลาล่ะครับ" พูดจบกาเวนก็ทาท่าจะเดินออกไป

"ผมก็เตรี ยมไปถามอาจารย์ลลั ลาบายดีกว่า" ยอร์ จถือโอกาสเดินกระซิบเบาๆที่ข้างหูของกาเวน "ฝากทางนันด้ ้ วยนะครับ...ในหลายๆความหมาย" เขายิ ้มก่อนเดินไปข้ างนอก Spoiler

"อ่ะ..อ่อ...เรือง brain burst สินะครับ ฝากผมได้ เลยฮะ" กาเวนรับปากยอรจ์ไป เรื่ องนี่คอ่ นข้ างสาคัญถ้ าหาข้ อมูลได้ เพิ่มน่าจะดีไม ่​่ น้่อย

ไปสอบถามความลับของ Brain burst program กับ... [ลัลลาบาย*] [คาเรน*] [ไม่สนใจ]

@ชมรมเบสบอล

ริ คคุคอ่ ยๆเดินหาเด็กสาวผมสีทองที่กาลังถือไม้ เบสบอล ด้ วยสีหน้ าเคร่งๆอยู่ ..นัน่ สินะ..คาเรนสกายวอคเกอร์ ..ในตานาน...

"โอ้ ส~!! เธอสินะเด็กสาวที่เขาลา่ ลือกัน" Spoiler

แม้ จะไม่ได้ บอกชื่อ แต่จากน ้าเสียง แล้ วท่าทางที่มองมาทางเธอแล้ ว คาเรนก็พอเดาได้ วา่ อีกฝ่ ายเรี ยกเธอ แม้ จะไม่เข้ าใจวิธีเรี ยกนัน่ นักก็ตาม "คะ?" เธอพักจากการฝึ กตีลกู หันมามองชายหนุม่ ที่ถ้าจาไม่ผิด เขาคือประธานนักเรี ยนนัน่ เอง

"โอ้ ~ยังดูเด็กอยูเ่ ลยนะเนี ้ย...." "ไม่นา่ เชื่อจริ งๆวา่​่าจะสาเร็ จท่า[คาเรนสกายวอคเกอร์ ]ในตานานได้ ..." เด็กหนุม่ พูดพร้ อมกับหมุนตัวไปมา ก่อนจะค่อยๆหยุดฝี เท้ าลง

"อ่าว...ลืมไปบอกไปเลยเฮะ ทางนี ้ชื่อ "อามาคุสะ ริ คคุ" ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั นะ"

"ฮะ?" คาเรนชักสีหน้ าใส่ข้อมูลเกี่ยวกับตัวเธอที่ดแู ปลกพิล ่ึ กอย่างมากนัน่ "ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั เช่นกันค่ะ ฉัน คาเรน รี ฟ ค่ะ" เด็กสาวรี บปรับสีหน้ าเป็ นปกติ ก่อนจะแนะนาตัวกลับตาม มารยาทพึงทา

ริ คคุ... คุ้นๆแฮะ

"เห.....ดูเป็ นเด็กเรี ยบร้ อยกว่าที่ฉนั คิดไ่้วซะอีกเฮ ะ" ริ คมองไปที่ตรงหน้ าแบบงงๆ "เห็นว่าเป็ นเ่าพื่อนสมัยเด็กของกาเวนมาก่อนงันเหรอ? ้ .."

"ก็ใช่..." "รู้จกั กับกาเวนด้ วยเหรอคะ?" คาเรนยืนเอียงนิดหน่อย โดยใช้ ไม้ เบสบอลเหล็กค ้าไว้ ข้างหนึง่

"ก็นะ.....เป็ นเพื่อนกันมาตังแต่ ้ ปีหนึง่ นะ...." "แต่ปกติเห็นพูดแต่เรื่ องน้ องสาวให้ ฟังนะเพิ่งรู้วา่ เป็ นญาติกบั เธอเมื่อไม่นานมานี ้เอง"

"จะว่าไป...ก็เริ่ มจากตอนหมอนัน่ พยายามกระโดดมาจากตึ กสองชัน้ เพราะบอกว่าตัวเองสามารถเรี ยกปี ก สีส้มออกมาจากหลังได ่้"

"อ่าส์....คิดถึงจริ งๆวันคือเก่าๆของพวกเรา"

ริ คพูดพร้ อมกับเสยผม...เขาเข้ าไปอยูใ่ นโลกส่วนตัวอีก แล้ วสิ....

"เจ้ าหมอนี่ บ้ าไปแล้ ว... เพ้ อเจ้ อแบบนี ้... เหมือนจะเจอเป็ นคนที่สองในชีวิตเท่านันเองนะเนี ้ ่ย" คาเรนได้ แต่คิดในใจ ไม่อยากพูดออกมาตรงๆ คนที่สองงันเหรอ? ้

"ไม่เชิงเป็ นญาติหรอกค่ะ เป็ นเพื่อนสมัยเด็กเฉยๆ" เด็กสาวแก้ ความเข้ าใจผิดของอีกฝ่ ายให้

"หืม...แบบนี ้นี่เอง....." ริ คพูดพร้ อมกับหมุนตัวไปมา.. ...เอ..จะว่าไป...เขาให้ มาหาข้ อมูลอะไรหว่า...Brain. ..อะไรสักอย่าง... ...อ้ อ...คาเรนสกายวอกเกอร์ นี่เอง!!...

"ว่าแต่คาเรนจัง...."

ริ คพูดขึ ้นพร้ อมหันสีหน้ าจริ งจังไปที่คนตรงหน้ า..

"ไอท่าคาเรนสกายวอกเกอร์ ที่เป็ นข่าวอยูต่ อนนี ้เนี่ย. ..มันเป็ นยังไงเหรอ?" "ไม่เข้ าใจคาถามค่ะ?" คาเรนเอียงคอถามด้ วยความมึนงง "ก็นนั่ ไงๆ......" เด็กหนุม่ พูดพร้ อมกับใช้ ความคิดอยูพ่ กั หนึง่

"ท่าไม้ ตายที่ใช้ ถ่วงดุลความยิ่งใหญ่ของ[ฮายะสปิ น]ที่เขาลา่ ลือกัน..." "อืม...ใช่ๆแล้ วๆ...รู้สกึ ว่าผู้ที่บรรลุทา่ นี ้จนถึง ขึ ้นสูงสุดจะสามารถ สกายวอกเกอร์ หมีด้วยเท้ าเปล่าด้ วยนะ" "อ่าส์....คิดว่ามันสูญหายไปจากโลกแล้ วนะเนี ้ย...ไม่ น่าเชื่อจริ งๆว่ามันยังมีอยู่" ริ คพูดพร้ อมกับค่อยๆเงยหน้ าขึ ้นไปบนฟ้า..

"คิดว่า... รุ่นพี่คงเข้ าใจอะไรผิดแน่ๆแล้ วละค่ะ" "ฉันไม่คิดว่า ฉันจะไปทาอะไรแบบที่รุ่นพี่วา่ ได้ หรอก" คาเรนบอกปั ดไปแบบมึนๆ นี่อีกฝ่ ายบ๊ องหรื อเธอตาม โลกไม่ทนั กันแน่นะ

"มะ....ไม่จริ งน่า~!!!" ริ คถึงกับสะดุ้งพร้ อมกับตัวแข็งค้ างไป....ก่อนจะเอาม ่ื อมาฟาดเหงื่อที่เปื อ้ นหน้ าของตน

"อะ...อย่างนี ้นี่เอง...เธอยังอยูใ่ นสถาวะหลับไหลสิน ะ...." "ว่ากันว่าผู้ที่สบื ทอดท่านี ้จาเป็ นต้ องได้ รับการจาศ ่ี ลก่อนเป็ นเวลาหลายปี นี่เป็ นเรื่ อจริ งงันเรอะ!!" ้ ริ คพูดพร้ อมกับหยิบสมุดจดรูปหมีขึ ้นมาจดข้ อมูลที่เพิ ่​่ งได้ รับมาสดๆ

"พูดบ้ าอะไรยะ!!? มันมีซะที่ไหนเล่าไอ้ ทา่ อะไรแปลกๆนัน่ น่ะ!!" คาเรนปรอทแตก ก่อนจะเผลอแว้ ดใส่ทา่ น ประธานนักเรี ยนไปเต็มๆ "อุ... ฮะๆๆ" รู้ตวั ก็เมื่อสาย เด็กสาวได้ แต่หวั เราะแห้ งๆกลบเกลือ่ นเท่านัน้

"โอ๊ ะ....." ริ คคุสะดุ้งเล็กน้ อยก่อนจะหันมาทางเด็กสาวพร้ อมๆกับอ มยิ ้มขึ ้น

Spoiler

"แบบนี ้นี่เอง...เล่นหนึง่ คนสองบทบาทสินะ..." "เมื่อกี ้ก็คงเป็ นตัวเธอในแบบตัวเธอจริ งๆละสิ....... ..." ริ คพูดพร้ อมกับอดอมยิ ้มไม่ได้ กบั การกระทาของคนตรงหน้ า....

"แบบนี ้สิคอ่ ยสมกับเป็ นคนที่สบื ทอดวิชาในตานาน.. ."

"..." คาเรนตัดสินใจเมินอีกฝ่ ายดีกว่า เธอหันไปหวดลมเงียบๆต่อแทนคาตอบ

"อ้่ าวๆ..." "หันไปหวดลมแบบนี ้...นี ้ฉันพูดแทงใจเธองันเหรอ? ้ " ริ คคุตดั สินใจพูดยัว่ โมโหคนตรงหน้ า...

"กาลังซ้ อมกีฬาค่ะ ท่านประธานกรุณาถอยไปด้ วย"

ริ คคุไม่สนใจยังคงเดินเข้ าไปหาเด็กสาวพร้ อมกับมองเธอ จากด้ านซ้ ายบ้ างขวาบ้ างไปมา "หน่วยก้ านดีนี่~~หวังเข้ าชิงแชมป์งันเหรอ" ้

เขายังคงพูดต่อไปโดยไม่สนท่าทีเมินเฉยของเจ้ าหล่อน

พลัก่ ! คาเรนเผลอ(?)หวดใส่ทา่ นประธานเต็มแรง เพราะเขาเข้ ามาในระยะสวิงของเธอเต็มๆ

"อุ้ย..."

"โอยยย~~มันเจ็บนะ....นี่กะเล่นถึงตายเลยใช่มยเนี ั ้ ่ ย..." ริ คบ่นอุบในทันที....

..ยัยเด็กหัวดื ้อ...ริ คคิดในใจ..รู้สกึ คนตรงหน้ าจะไป สะดุดต่อมไม่อยากแพ้ ของเขาซะแล้ วสิ..

"แบร่~~~~~~~~~~คาเรน แค่นี ้ทาอะไรริ คๆไม่ได้ หรอก.... แบร่ๆ" ...ริ คแลบลิ ้นพร้ อมๆกับเรี ยกเชื่อของเด็กสาวตรงหน้ าไ ปมาเป็ นเชิงล้ อเล่น..

พลัก่ ! คราวนี ้ไม้ เบสบอลพุง่ เข้ าลาตัวเข้ าไปอีกที เนื่องจากริ คคุไม่ได้ เคลือ่ นที่ไปจากตาแหน่งเดิมเลยแ ม้ แต่น้อย ทาให้ โดนคาเรนฟาดเข้ าไปอีกทีโดยไม่ได้ ตังใจ(?) ้ "ท่านประธาน... ฉันบอกให้ ออกไปไกลๆ ตอนซ้ อมแล้ วไม่ใช่เหรอคะ?"

แอ๊ ฟ~~! ริ คคุลอยกระเด็นไปเล็กน้ อย.. ...รอบนี ้เหมือนจะแรงขึ ้นเฮะ......เขาคิดในใจ.... ...แต่เดินเข้ าไปในระยะหวังผลของเด็กนี่อีกตายแน่ๆ.. .

..เฮ้ อ...พรุ่งนี ้คงต้ องให้ เจ้ าฮายะทางานแทนละสิ...

ริ คค่อยๆถอยห่างจากวงสวิงของคาเรนพอตัว ก่อนจะ..

"แบร่ๆ...แค่นี ้ก็ทาอะไรริ คๆไม่ได้ แล้ ว~~!!"

ฟ้าว~ ปั ก้ ! ลูกเบสบอลที่คาเรนเขวี่ยงใส่ พุง่ ไปโดนหน้ าผากริ คคุเต็มๆ "เจ้ าประธานนักเรี ยนบ้ า สมองกลวง ปั ญญาอ่อนนี่!! ไปไกลๆเลยไป!!" คาเรนแว้ ดใส่อีกครัง้ โดยไม่ไว้ หน้ า

ริ คคุรีบลุกขึ ้นในทันที...ศึกหนักกว่าตอนนี ้ตะลุยกับ แมวน ้าที่แอฟฟริ กาอีก... ....รอบนี ้ลูกเบสบอลแฮะ....

"ฮ่าๆ ในที่สดุ ริ คๆคนนี ้ก็ชนะ....สามารถทาให้ คาเรนโกรธได้ . ...." ริ คพูดอย่างดีใจก่อนจะค่อยๆสปิ นถอยห่างจากคนตรงหน้ า

"ศึกวันนี ้ริ คๆชนะน๊ ะจ๊ ะ แบร่ๆ~~" ก่อนที่ประธานหนุม่ ในสภาพบาดเจ็บจะวิ่งหนีหายไป..เจ้ าตัวก็ยงั ไม่ลมื ยัว่ โมโหคนตรงหน้ าไว้ ก่อนละนะ...

ปั ก้ !! ลูกเบสบอลถูกขว้ างตามหลังอีกฝ่ ายไปก่อนจะทันได้ หนี "ไม่ต้องกลับมาเลย!!"

========================================

@หน้ าห้ องวิทยานิพนธ์ กิจกรรมยามเย็นของริ คๆ...

"โอ้ ส~รุ่นพี่...." เด็กหนุม่ ทักทายรุ่ นพี่ตรงหน้ าอย่างร่างเริ งเหมือนทุ กที แต่วนั นี ้อาจจะดูแปลกไปสักหน่อยเพราะบริ แก้ มซ้ ายของป ระธานนักเรี ยนมีรอยช ้าถลอกแดงๆจนเห็นได้ ชดั อยู่

"ไงริ ค...หืม?" โรเซ็ตทักทายรุ่นน้ องตามปกติก่อนที่เธอจะสังเกตอะไรบ างอย่าง "หน้ าไปโดนอะไรมา?"

"ฮะ...แบบว่าเดินชนเสาไฟฟ้านะฮะ....." เด็กหนุม่ ตอบอย่างอารมย์ดีพร้ อมกับค่อยๆเดินไปนัง่ ข้ างๆหญิงสาวเพื่อช่วยทางานอย่างทุกๆที ...

"แล้ วนายไปห้ องพยาบาลมารึยงั เนี่ย?" โรเซ็ตถามอย่างเป็ นห่วง

"บะ...แบบว่า..โดนตอนกาลังจะเดินมาที่นี่นะฮะ... " "แถมมันก็ไม่คอ่ ยเจ็บมากด้ วย....ก็เลยมาช่วยรุ่นพี่ท ่างานก่อนไง" ริ คพูดอย่างประหม่า.....ยิ่งโกหกไม่คอ่ ยเก่งด้ วยสิ

"...แน่นะ?" เธอถามย ้าเหมือนกาลังจาผิดอะไรอยู่

"นะ...แน่นอนสิ.....ฮะๆ" เด็กหนุม่ พยายามหัวเราะกลบเกลือ่ นพร้ อมกับหลบสายตาหญ ่ิ งสาว

"เอาเถอะ...นายกลับไปก่อนก็ได้ นะ..วันนี ้ชันคงอยู ้ น่ ่ี ่้อีกนาน" โรเซ็ตบอกกับริ ค งานของเธอยังไม่เสร็ จดีนกั

"โอ้ ....ริ คๆยอมไม่ได้ หรอกนะฮะ...ก็สญ ั ญาไว้ แล้ วนี่น าว่าจะมาช่วยงาน" ริ คคุพดู อย่างอารมย์ดีพร้ อมๆกับทางานตามปกติ

"งานนี ้....มีแต่คนที่มีชื่อเป็ นผู้ร่วมงานทาได้ เท่า นันน่ ้ ะ.." โรเซ็ตพูดสันๆ ้ เธอกาลังตรวจสอบความเรี ยบร้ อยที่จะใช้ เจาะระบบพวกปี 2 ...แล้ วจะให้ ริคช่วยได้ ยงั ไง?

"...................." ไม่มีสตี อบรอบจากหมายเลขที่ทา่ นเรี ยก.....

สภาพตรงหน้ าของหญิงสาวคือประธานนักเรี ยนที่หน้ าลงไปห มอบกระแตอยูกบั โต๊ ะ ...พร้ อมกับใบหน้ าซีดๆ เล็กน้ อย..

"...ละ ล้ อกันเล่นใช่มยเนี ั ้ ่ย..." โรเซ็ตเอ่ยขึ ้นเบาๆ..แต่ก็ไม่มีอะไรตอบสนอง

"เฮ้ !! ริ คได้ ยินชันไม่ ้ ยะ!! " เธอรี บเข้ าไปเขย่าตัวริ คเผื่อว่าจะมีสติขึ ้นมา

"รุ่นพี่ตะโกนแบบนี ้ผมตกใจหมดนะฮะ...." เด็กหนุม่ พูดเป็ นเชิงเล่นตลก...แต่ดทู า่ ทางมันจะไม่ย อมตามไปด้ วยแหะ

...ก็นะ โดนไม้ เบสบอลฟาดสองรอบ กับลกเบสบอลอีกหนึง่ ....

"แค่เวียนหัวนิดหน่อยนะ...เดี๋ยวผมพักแปปเดียวก็หายแ ล้ ว..." เขาพูดด้ วยสีหน้ ายิ ้มๆ

"ไปห้ องพยาบาลกับชัน..." ้ "เดี๋ยวนี ้" โรเซ็ตพูดเสียงเย็น ล้ มลงไปขนาดนันนี ้ ่เรี ยกนิดหน่อย?

"ไม่อาวอ่า....รบกวนคุณแอชตังหลายรอบแล้ ้ ว" ริ คคุพยายามปฏิเสธในทันที... แหงสิ..ถ้ าเรื่ องบานปลายไปว่าโดนเด็กผู้หญิงอัดมาท่า จะไม่ดีกบั ทังสองฝ่ ้ าย..อีกอย่างเขาเองก็ผดิ ด้ วยที่ไ ปยัว่ คาเรนเข้ า...

"เดี๋ยวก็หายแล้ วละฮะ....." "นะฮะ....รุ่นพี่..." ริ คมองไปตาของคนตรงหน้ าเป็ นเชิงขอร้ อง...

"ไม่....หรื อจะให้ ชนเรี ั ้ ยกอาจารย์แอชมานี่เเทน? "

"ก็ได้ ......." เด็กหนุม่ ได้ แต่ยอมรับอย่างโดยดี...แย่แฮะ...ให้ คณ ุ แ อชช่วยปิ ดเรื่ องคงไม่เป็ นไรหรอกมัง... ้ ..นอนสักคืนน่าจะหาย...

เด็กหนุม่ ตัดสินใจเดิมตามรุ่นพี่ตรงหน้ าไปต้ อยๆอย่าง ช่วยไม่ได้

< ห้ องพยาบาล >

เด็กหนุม่ หันไปมองที่ห้องซึง่ ตอนนี ้เหมือนจะไม่มีคนอ ยูไปซะแล้ ว...นี่มนั ก็เย็นมาแล้ วด้ วยละนะ "ฮะๆ....ดูเหมือนคุณแอชจะไม่อยูน่ ะฮะ..." เด็กหนุม่ พูดอย่างโล่งใจพร้ อมกับหันไปหาหญิงสาว

"...งันก็ ้ ไปนอนพักซะ..." "ถ้ าเกิดว่าเป็ นหนักขึ ้นมาจะลาบากนะ" โรเว็ตไล่ริคให้ ไปพักผ่อน

"ก็ได้ ฮะ......" ริ คตอบอย่างว่าง่าย....เอาเถอะ...

"ว่าแต่รุ่นพี่โดดงานมาแบบนี ้ไม่เป็ นอะไรหรอฮะ.. .."

"เอาเถอะน่า...วันเดียวไม่เป็ นไรมัง"้ โรเซ็ตตัดบท...ถ้ าอยูต่ อ่ ตานี ้จะล้ มลงไปอีกรึเปล่าก็ ไม่ร้ ู

"จะว่าไป....ไหนๆที่นี่ก็ห้องพยาบาล" "รุ่นพี่ทาแผลให้ ผมหน่อยสิ......แบบว่าแผลตรงหน้ ามัน แสบๆอะ" ริ คพูดพร้ อมกับชี ้ไปยังกล่องปฐมพยาบาล

"ให้ ชนท ั ้ าแผล? ชาติหน้ าเถอะ...." โรเซ็ตเริ่ มหงุดหงิดนิดๆที่ตาบ้ านี่ไม่ยอมไปพักสักที

"ไหนๆก็จะนอนพักตามคาขอรุ่นพี่แล้ วไงฮะ...."

"ถ้ านอนทังๆอย่ ้ ้ างนี ้แผลมันก็ติดเชื ้อพอดีนะสิ..... ..คุณแอชก็ยงั ไม่มาด้ วย"

"ก็ชนท ั ้ าแผลไม่เป็ น!! ก่อนที่จะย้ ายมาเรี ยนที่นี่...ก็มีคนทาให้ ตลอด" โรเซ็ตพูดแล้ วก็ถอนหายใจ....ลุงลอยร์ ก็มาแล้ วทาไมไม่ ตามด้ วยนะ... "ซะงัน....น่ ้ ารักจังนะฮะรุ่นพี่เนี ้ย..." ริ คคุพดู อย่างขาๆ....ความจริ งก็ไม่นา่ ไปว่าคนอื่นนะต ่ัวเองก็พอๆกัน..

ริ คค่อยๆเดินเข้ าไปหาโรเซ็ตช้ าๆพร้ อมกล่องพยาบาล... "ผมก็เคยอ่านวิธีมาบ้ างนะฮะ...แต่ผมมองไม่เห็นฝากรุ่ นพี่ทาให้ หน่อยละกัน" "ก่อนอื่นก็เปิ ดน ้ายาตรงนันมาล้ ้ างแผลกอ่นนะฮะ.. ." เด็กหนุม่ ค่อยๆยื่นหน้ าไปไกล้ หญิงสาวขึ ้นเรื่ อยๆ...ต อนนี ้ใบหน้ าเขาอยูไ่ ม่หา่ งจากหญิงสาวเท่าไหร่แล้ ว

"ก็ได้ ...." โรเซ้ ตทาตามที่ริคบอกอย่างว่าง่าย ทันทีที่น ้าเกลือค่อยๆกระทบกับรอยภลอกบริ เวณใบหน้ าขอ งริ คคุ "เจ็บอ่า...." เขาพูดเบาๆ... แต่ถึงกระนันมื ้ อของตัวก็ก็คว้ าขึ ้นไปจับมือของคนตรง หน้ าทันทีเพราะเป็ นปฏิกรายาตอบสนอง..

หมับ!

"ยะ อย่าจับซิ!!! มันทาไม่ถนัดนะ" โรเซ็ตโวยวายออกมา "ขะ..ขอโทษฮะ...." เด็กหนุม่ หงอลงในทันทีก่อนจะปล่อยให็หญิงสาวปฐมพยาบา ลจนเสร็ จ

"ขอบคุณนะฮะรุ่นพี่...รุ่นพี่ใจดีกว่าที่ผมคิดไว้ เยอ ะเลย..."

"อะ อืม...แล้ วก็ไปพักซะล่ะ"

"รับทราบฮะ" เด็กหนุม่ ตามรับทันทีก่อนจะค่อยๆปิ ดตาลง

ริ คคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค

ริ คเุ ดินไปมาภายในตึกเรี ยนตอนเย็น ไม่ใช่เพราะว่าเขาขยันอะไรนักหรอกนะ แต่แค่ยงั ไม่อยากไปในห้ อง

สภานักเรี ยนตอนนี ้ก็เท่านั ้ น "สวัสดีครับ ประธาน" "โอะ หวัดดี" ประธานผมทองทักทายนักเรี ยนชันปี ้ สอง จานวน 2 คนที่เดินผ่านไป เขาจาได้ วา่ เป็ นนักเรี ยนห้ อง A โดยคน ที่ทา่ ทางสดใสชื่อทาคุยะ ส่วนคนที่ทา่ ทางเซื่องซึมชื่อบานาจ ริ คไุ ม่ได้ คยุ อะไรมากก่อนจะเดินต่อไปถึงห้ องทางานวิจ ่ัย ...รุ่นพี่โรเซตต้ านี่นา... ด้ วยสายตานักส่องระดับเทพของเขาทาให้ มองลอดช่องประตู เข้ าไปและพบเข้ ากับรุ่นพี่สดุ สวยคนนัน้ เปรี ย้ ง! จู่ๆเสียงฟ้าผ่าก็ดงั ขึ ้นจนชายหนุม่ สะดุ้งโหยงและประ ตูที่ปรกติจะปิ ดด้ วยระบบไฟฟ้ า พอไฟดับไปมันจึง เปิ ดออกเองโดยอัตโนมัติทาให้ ร่างของป ระธานหนุม่ เซถลาเข้ าไปในห้ องที่มีเพียงโรเซตต้ าอยูค่ นเดียว พรึบ ไฟในห้ องดับลงทิ ้งไว้ แต่เพียงความมืด

"กรี๊ ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงผู้หญิงกรี๊ ดดังขึ ้น ตัวโรเซ็ตสัน่ ด้ วยความกลัว ความมืดมันทาให้ เธอนึกถึงอดีตที่ไม่นา่ จดจานัน้

"เหวอ~~~" ริ คคุถึงกับสะดุ้งอีกครัง้ ในทันทีที่รุ่นพี่ที่ร้ ูจั กของตนกรี๊ ดออกมา

"ใจเย็นไว้ ฮะรุ่นพี่...แค่ไฟดับเอง..."

"มะ ไม่เอานะ..ไม่เอา...." โรเซ็ตยังคงตัวสัน่ ไม่หยุด เธอทรุดลงไปกองกับพื ้น... "ชะ ชันไม่ ้ อยากหนี ไม่อยากอยูค่ นเดียว..." เธอพึมพาซ ้าไปซ ้า ดูเหมือนเธอจะคิดว่าเสียงของริ คเธอหลอนขึ ้นมาเอง

"เดี๋ยวก่อนสิฮะ!! รุ่นพี่เป็ นอะไร!!" ริ คพยายามตะโกนถามคนตรงหน้ าก่อนจะวิ่งเข้ าเขย่าตัวหญ ่ิ สาวที่ดเู หมือนจะสติเลือนราง

"รุ่นพี่!!"

"ไม่นะ อย่าเข้ ามานะ!!" โรเซ้ ตปั ดมือที่มาสัมผัส ก่อนที่จะพยายามจะถอยหนีออกมา ความมืดทาให้ สติของเธอเริ่ มเลอะเลือน มันช่างเหมือนกับคืนนันไม่ ้ มีผิด...คืนเดือนมืดที่เธ อเสียครอบครัว ไป "ง่า..........." เด็กหนุม่ ได้ แต่ลากเสียงยาว.....จะทาไงดีเนี ้ย...เขา ไม่เคยเจอสถานะการแบบนี ้เลยด้ วย

"รุ่นพี่ฮะ~!!!!" ริ คพยายามขึ ้นเสียงอีกครัง้ เพื่อให้ เด็กสาวได้ สิ

"ผมไง ริ คๅอะ~! รุ่นพี่ได้ ยินผมมัย"้

น ้าเริ่ มไหลออกจากตาของหญิงสาว "มะ ไม่จริ ง..ริ คจะมาอยูท่ ี่นี่ได้ ยงั ไง..." ...ใช่....เธออยูค่ นเดียว..เธอยูค่ นเดียวมาตลอด... "พ่อค่ะ...แม่คะ่ ...ทาไมต้ องทิ ้งหนูไปด้ วย.." เธอยังคงพึมพาอยูอ่ ย่างงัน...ความกลั ้ วยังไม่หายไปจา กเธอ

...แย่แล้ ว!! ...แบบนี ้ทาไงดี...ตังแต่ ้ ปะทะกับหมีที่เยอรมันยังไม ่​่ เคยเจอศึกหนักเท่านี ้มาก่อนเลยนะเนี ้ย!! เด็กหนุม่ คิดในใจก่อนจะส่ายหัวไปมา....

ริ คจับมือของหญิงสาวตรงหน้ ามาแตะกับใบหน้ าของตนอย่าง ช่วงไม่ได้ ...อย่างน้ อยก็ให้ เธอสัมผัสถึงไออุ่นหน่อยเถอะนะ....

"รุ่นพี่มองผมสิ....ผมอยูท่ ี่นี่แล้ วไง"

"...." ...ความอบอุ่นนี่มนั .... คนที่ยื่นมือให้ เธอในวันนัน..วั ้ นที่เธอสูญเสียทุกสิ ่​่ ง...

มือของหญิงสาวหยุดสัน่ ความรู้สกึ หลายอย่างถาโถมออกมา... "โซวจูโร่.....ในที่สดุ ..เธอก็มาสักที"

ว้ ากกกกกกกกก.........ทาไมรุ่นพี่ไม่ร้ ูสกึ ตัวสักที~ !! แล้ วโซวจูโร่ที่วา่ นี่มนั ใครเนี ้ย......~!!! รุ่นพี่เป็ นอะไรก็ไม่ร้ ู ...ริ คๆไม่เข้ าใจแล้ วน๊ าาาาา

Spoiler

ริ คคุได้ แต่สายหน้ าไปมา...นี่เขาทาอะไรไม่ถกู แล้วนะเ นี ้ย....

"รุ่นพี่~!! หนึง่ บวกหนึง่ เป็ นเท่าไหร่ฮะ..!!"

"นายนี่มนั ...ก็ต้องสองซิ.." โรเซ้ ตตอบออกไป... ทังๆที ้ ่ไม่ได้ เจอกันตังนานแท้ ้ ๆ...

...ยังไม่หายวุ้ย...แล้ วไอท่ามองตาเยิ ้มแบบนันมั ้ นอา ร๊ ายยย~!!

"งันรุ ้ ่นพี่...เด็กหนุม่ ที่หล่อ เท่ ผมทอง สุดยอดประธานนักเรี ยนในตานาน" "แถมยังชอบมาหมกตัวช่วยรุ่นพี่ทางานทุกเย็น ชื่ออะไรฮะ"

"โซวจูโร่...นายรู้จกั เจ้ าริ คด้ วย?" โรเซ้ ตถามด้ วยความสงสัย ดูเหมือนเธอจะหลอกตัวเ่้องจนกู่ไม่กลับเสสียแล้ ว

โอย....ริ คๆจะบ้ าตาย......... ริ คได้ แต่ปาดเหงื่อที่ไหลซึมอยู่.....

..เอาวะ ตูเป็ นโซวจูโร่ก็ได้ !!...

"ก็ตามนัน...พอดี ้ โซวจูโร่ๆ เคยเจอริ คๆแถวๆดวงจันทร์ นะ" ริ คพยายามดัดเสียงเข้ ม.....แต่ก็ไม่ร้ ูจะพูดไรต่อไปด ่ี เฮะ...

"ว่าแต่....รุ่นพี่อยากให้ โซจูโร่ทาอะไรละ รุ่นพี่จะได้ หายกลัวสักที"

"กอดชันซิ ้ ...เหมือนตอนนัน...." ้ โรเซ็ตเอ่ยขึ ้นเบาๆ... ...คิดถึงเหลือเกิน..คนที่ทาให้ ชนอยู ั ้ ไ่ ด้ มาถึงทุกว ่ันนี ้....ความอบอุ่น...ที่ได้ รับมาหลายปี

...กอดงันเ่้ ้ หรอ...ริ คมองไปที่คนตรงหน้ าอย่างไม่เข้ า ใจ...แต่ถึงกระนัน.. ้ ื่ ่รุ่นพี่ต้องการ.. ." "ก็ได้ ฮะ...ถ้ านัน่ เป็ นสิงที เด็กหนุม่ ตอบเสียงเรี ยบก่อนจะค่อยๆโอบกอดหญิงสาวอย่า งแผ่วเบา...

"โซวจูโร่....อย่าทิ ้งชันไปอี ้ กนะ..." โรเซ็ตพึมพาเบาๆก่อนจะซุกตัวเข้ าไปที่อกของชายหนุม่

"ก็ตามที่รุ่นพี่วา่ ละนะ...." เด็กหนุม่ ได้ แต่ตามน ้าไปเรื่ อยๆ,..เพราะดูทา่ มันจะเป ่็ นวิธีแก้ ที่ดีที่สดุ แล้ ว

พรึบ~! เสียงสวิ๊ตดังขึ ้นพร้ อมๆกับแสงสว่างที่กลับมาอีกครั ้ ง...

Spoiler

"รุ่นพี่เหมือนไฟจะมาแล้ วนะฮะ,,,."

"กรี๊ ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" "นะ นาย..!!" โรเซ็ตถอยออกห่างจากริ คก่อนจะชี ้นิ ้วไปทางเค้ าอย่างท ่าอะไรไม่ถกู

"โอ้ ....รุ่นพี่ร้ ูสกึ ตัวแล้ วเหรอฮะ...." ริ คพูดใส่คนตรงหน้ าแบบหน้ าตาย...เอาเถอะอย่างน้ อยก็ก ลับมาเป็ นปกติแล้ วละนะ...

"ปะ ปล่อยชันนะ ้ ปล่อยเดี๋ยวนี ้เลย" โรเซ็ตพยยามดิ ้นให้ หลุดจากอ้ อมแขนของคนตรงหน้ า

"จะปล่อยก็ได้ นะฮะ...แต่รุ่นพี่เล่นดิ ้นแบบนี ้ปล่อยไ ปผมโดนชกตายแน่ๆเลย...." ริ คพูดด้ วยน ้าเสียงชวนสยอง...

"ถ้ านายไม่รีบปล่อย ชันจะกั ้ ดหูให้ ขาดเลย!! ปล่อยซะเร็ วๆ!!" โรเซ็ตยังดิ ้นต่อไม่ยอมหยุด "หูขาดริ คๆก็ไม่กลัวหรอกนะฮะ....ถ้ ารุ่นพี่ยงั ไม่หยุ ดดิ ้นริ คๆก็กอดอยูแ่ บบนี ้ละ..." ริ คคุพดู ด้ วยน ้าเสียงรายเรี ยบ...แหงสิ....ปล่อยตอนนี ่้มีแต่ตายกับตาย...

"ก็บอกให้ ปล่อ่ ยไงเล่า!! ชันไม่ ้ ทาอะไรทังนั ้ นแหละ" ้ โ่ี รเซ็ตหยุดดิ ้นดูเหมือนเธอจะหมดแรงแล้ ว..

เด็กหนุม่ ค่อยๆผ่อนแรงลง...แต่ก็ยงั ไม่สดุ .. "รุ่นพี่นี่...พอมองกี่ครัง้ ๆก็ไม่เบือ่ เลยนะฮะ...มี มุมแบบนี ้ด้ วยเหรอ?" ริ คเอ่ยขึ ้นพร้ อมกับจ้ องไปที่หน้ าของหญิงสาวอย่างยิ ้ มๆ

"ขอร้ องล่ะ...ปล่อยเถอะ....พอได้ แล้ วล่ะ..." โรเซ็ตพูดอย่างอ่อนแรง...เสียงของเธอสัน่ จนเหมือนจะร ่้องไห้ ออกมา

"ขอโทษนะฮะ....ริ คๆทาให้ รุ่นพี่เสียใจงันเหรอ?" ้ เด็กหนุม่ ค่อยๆปล่อยเธอออกจากอ้ อมกอดอย่างช้ าๆ....ก่ อนจะถามคนตรงหน้ าด้ วยแววตาใสซื่อ,,

"ชะ ช่างมันเถอะ....ชันขอตั ้ วได้ มย.. ั ้ มันเหนื่อยน่ะ" โรเซ็ตพยายามเดิออกจากห้ องวิจยั ช้ าๆ ตอนนี ้เธอสับสนไปหมด

"แต่ผมกลัวนะฮะ....." แทนที่จะตอบคาถามคนตรงหน้ าแต่ทว่าอยูด่ ีๆคนตรงหน้ าขอ งเธอกลับก็พดู อะไรออกมาก็ไม่ร้ ู ......

"รุ่นพี่ช่วยอยูข่ ้ างๆผมจนกว่าผมจะหายกลัวไม่ได้ เหรอ ?" ริ คถามขึ ้นด้ วยสีหน้ ายิ ้มแย้ มก่อนจะยื่นมือไปจับมือข องคนตรงหน้ าทังๆที ้ ่ยงั นัง่ อยู่....

เ่​่ ขาไม่อยากปล่อยรุ่นพี่ไปทังอย่ ้ างนี ้จริ งๆ ใช่...อย่างน้ อยก็ให้ เธอพักอยูต่ รงนี ้สักครู่ก็ยงั ดี ...

โรเซ็ตส่ายหน้ า... "ขอบคุณที่เป็ นห่วงนะ.... แต่ชนอยากอยู ั้ ก่ บั ครอบครัวมากกว่าเพื่อน"

"กะ..ก็ได้ ฮะ..."

พริ บตาที่คนตรงหน้ าพูดออกมาแบบนัน...ดู ้ เหมือนอะไรบา งอย่างในตัวเขาก็เปลีย่ นไป ริ คคุคอ่ ยๆปล่อยมือของรุ่นพี่ตรงหน้ าปล่อยให้ เธอเดิน ออกจากห้ องไปอย่างเงียบๆ...เหมือนกับว่าถูกสังให้ ้ ทา แบบนัน้

ซ่า............ สายฝนยังคงเทมาไม่หยุด...เหมือนกับว่าต้ องการซักล้ าง อะไรบ้ างอย่างออกไป ริ คคุคอ่ ยๆเอามือจับที่หน้ าอกของตน....ทาไมกันนะ...อ ยูด่ ีๆตอนที่รุ่นพี่พดู แบบนันออกมาก็ ้ ร้ ูสกึ แปลกๆ... .

เด็กหนุม่ บ่นในใจก่อนจะหันมองออกไปนอกหน้ าต่าง... "เฮ้ อ....ฝนมันก็ตกได้ ตกดีจริ งๆ....คนอื่นจะเป็ นยังไ งบ้ างนะ..."

ริ คๆๆๆ

สนามเบสบอล เนื่องจากวันนี ้ทางชมรมกีฬาจะลงสนามซ้ อมจริงเป็ นวันแ รก แต่วา่ คนไม่ครบตาแหน่งคาเรนจึงใช้ วิธีสะกด จิตคนนู้นท ่ี ลากคนนี ้ที จนมาใส่ได้ ครบ (อาศัยความร่วมมือของประธานริ ค) Spoiler

"ฮี่ๆ" คาเรนจับไม้ ขึ ้นมาอย่างกระตือรือร้ น หมายจะหวดให้ กระจุยสมกับที่รอมานาน "ใครบอกจะให้ เธอตี" คล้ ายเดือนที่ยืนอยูข่ ้ างหลังพูด "เอ๋!!!!!" เจ้ าตัวลากเสียงยาวด้ วยความขัดใจ "ถ้ าให้ คนควบคุมลูกไม่เก่งไปขว้ างเวลาโดนคนอื่นม ่ันจะ อันตรายนะ เธอต้ องไปเป็ นพิชเชอร์ " สาวหางม้ าบอก "อ้ อ แล้ วพิชทังสองที ้ มด้ วยเลยนะ" "ง่ะ" เจ้ าตัวเดินคอตกวางไม้ แล้ วไปหยิบถุงมือแต่โดยดี "มีใครจะอาสาเป็ นแคชเชอร์ ไหมคะ?" แคชเชอร์ คือตาแหน่งที่ต้องคอยรับลูกจากคนขว้ างคือคาเ รนและคอยขานว่านัน่ เป็ นลูกดีหรื อลูกเสียด้ วย (เล่นแบบไม่มีกรรมการ) [อาสาเป็ นแคชเชอร์ ] จากนันที ้ ่เหลือ [ทีม A] [ทีม B] "เอาล่ะ จะเริ่ มล่ะนะ"

[แข่งขัน]

ไม่ได้ เล่นเบสบอลมานานเท่าไหร่แล้ วนะ....

ริ คคุคิดอย่างเพลินๆพร้ อมกับมองไปรอบๆสนามเบสบอลที่ก ว้ างขวาง ...ครัง้ สุดท้ ายตอนไปแข่งกับหมีป่าแถบๆโคเอเชียสินะ. ..อืมส์...ลองหน่อยละกัน

"ฮ่าๆ ยัยเด็กบ้ าพลัง....แน่จริ งทาโนฮิตโนรันจากฉันคนนี ้ให ่้ได้่ ก่อนเป็ นไง" ริ คคุถือไม้ ยา่ งสามขุมเข้ าไปคาเรนที่กาลังนวดบอลอยู่ กลางสนาม ก่อนจะชี ้ขึ ้นไปบนฟ้าอย่างเท่ๆ

Spoiler

"กรอด..." คาเรนอยากจะตะโกนสวนด่ากลับไปเหลือเกิน แต่ในเมื่ออีกฝ่ ายเป็ นคนที่ช่วยรวบรวมคนมา ฝึ กซ้ อมกัน ได้ เธอก็ทาได้ ไม่เต็มปากนัก "คอยดูเถอะ!!" เด็กสาวทาใจพูดได้ เท่านี ้เอง

================================================== ==

เมื่อสุซาคุเดินเข้ าสนาม เขาก็สงั เกตเห็นเด็กผู้หญิงผมสีทองคนนึงที่เป็ นพิชเช อร์ แต่ดแู ล้ วคุ้นหน้ ามาก เหลือเกิน

"อ๋อ...เด็กคนนี ้...คนที่มาเข้ าฐานเรานี่เอง..." "คาเรน รี ฟ เจ้ าของท่าคาเรนสกายวอร์ คเกอร์ ตามที่กาเวนบอก..." "น่าสนุกดีนี่...วันนี ้ต้ องมีอะไรดี ๆ ให้ เห็นแน่..."

สุซาคุยิ ้มเล็ก ๆ ก่อนที่เขาจะไปนัง่ ในที่นงั่ พักนักกีฬาเพื่อรอให้ ถึง คิวของเขาต่อไป

หลังจากที่คนอื่น ๆ เริ่ มตีกนั ไปบ้ างแล้ ว โดนบ้ าง ไม่โดนบ้ าง และแล้ วในที่สดุ ก็ถึงตาของเขาเสียที เขาหยิบไม้ พร้ อมใส่หมวกเดินออกไปยังจุดแบตเตอร์ อย่าง มาดมัน่ สายตามองตรงไปยังเด็กสาวผมทองที่เป็ นเพื่อนกับกาเวนพ ลางยิ ้มที่มมุ ปากนิด ๆ วางเท้ าอย่างมัน่ คง มือจับไม้ อย่างแน่น สายตามองตรงไปยังเป้าหมาย

"ขว้ างมาได้ เลย!!" ถึงนี่จะเป็ นการลองเล่นเบสบอลครัง้ แรกของเขา แต่ดแู ล้ วสีหน้ าของสุซาคุนนหาได้ ั้ มีความหวาดหวัน่ ไม ่​่ !!

แต่แล้ วผมการตีออกมาคือ...

วืดทัง้ 3 ลูก!!! สุซาคุได้ แต่เดินกลับเข้ าที่พกั อย่าง งง ๆ ระหว่างทางเดินกลับมาเขาก็ได้ แต่หวั เราะแหะ ๆ เบา ๆ ให้ กบั เพื่อนร่วมทีมที่เหลือราวกับไม่คิดไม่อะไรมาก "ฮะฮะ...โทษทีนะ...วืดหมดเลย" เมื่อกลับมาถึงที่นงั่ พักแล้ ว เขาก็นงั่ ลงที่เก้ าอี ้ทันที สีหน้ าเหมือนหมดแรงยังไงบอกไม่ถกู

"เฮ้ อ...เศร้ าเล็ก ๆ เลยนะเนี่ย..." "ถ้ าตอนนันเราลองใช้ ้ ทา่ [[ฮายะสปิ น]] สวนลูกเบสบอลที่เด็กคนนันขว้ ้ างมาดูละ่ ...?" "มันจะถือว่าฟาว์ลหรื อเปล่านะ...อืม............ .." เขานัง่ ทอดกายพลางครุ่นคิดไปบนเก้ าอี ้พร้ อมกับหลับตา แล้ วก็เผลอหลับไปทังแบบนั ้ นเลย ้ "ZZZzzzzzzzzzzz............................... " ตกลงว่าสุซาคุนนั ้ คิดมาก หรื อ ไม่คิดมากกันแน่นะ? ที่เขาตีวืดทังสามลู ้ กน่ะ...ช่างน่าฉงนจริ ง ๆ

Spoiler

"แย่เฮะ...ได้ แค่2Hitเอง" ริ คคุพดู พร้ อมกับค่อยๆวิ่งกลับมาหาเพื่อนสนิท ก่อนจะหยิบขวดน ้าขึ ้นมาดื่มอย่างเหนื่อยๆ

"จะว่าไป....ไม่นา่ เชื่อว่ายังอยูใ่ นสถาวะหลับไหลนะน ่ี ่​่ ...." ประธานหนุม่ พูดด้ วยสีหน้ าตรึงเครี ยด....

Spoiler

"ห้ ะ? ภาวะหลับไหล!!?"

ประธานเพิ่งพูดอะไรออกมา จะบอกว่าตะกี ้ทังหมดนั ้ น่ เป็ นแค่คาเร็ นสกายวอรค์เกอร ่์ ในภาวะหลับไหลงัน้ รึ!!?

Spoiler

"ปะ...ประธาน...ถ้ าที่ประธานพูดไม่ผิดละก็...ยาม ใดที ่​่ มนั ตื่นขึ ้นมาโดยสมบรูณ์ฺละก็..."

Spoiler

"สภา่ันกั เรี ยนทุกคน หรื อแม้ แต่สซุ าคุซงั ที่มีทา่ ในตานานอย่าง [ฮายะสปิ นเอง] อาจหยุดมันไว้ ไม่ได้ นะ ครับ!!"

"โฮ่....ฟั งอยูด่ ้ วยงันรึ ้ กาเวน" ริ คคุหนั มามองคนข้ างๆด้ วยสีหน้ าสนใจ...ไม่นกึ ว่าจะได ่้ยิน...

"มันก็อย่างนันละนะ...ฉั ้ นนี่แย่จริ งๆ่ี ที่หลุดปากออก ไป.." "กาเวน....เรื่ องนี ้นะเก็บไ่้ว้เป็ นความลับนะ.... " ประ่านหนุม่ หันมาพูดกับคนข้ างๆด้ วยสีหน้ าเครี ยดๆ.... .

"ถ้ าว่ากันตามตรง[ฮายะสปิ น]นันเป็ ้ นการรวมปราณจากภายใน ซึง่ มันอาจจะมีการหมดสิ ้นได้ " "แต่กลับกัน[คาเรนสกายวอคเกอร์ ]นัน้ สามารถบีบอัดปราณจากธรรมชา่ิ ติมาใช้ ได้ อย่างไม่มีทางห มด สิ ้น"

"เรื่ องนี ้นับว่าเป็ นเรื่ องร้ ายแรงเลยละ เผลอๆ[ฮายะสปิ น]อาจจะเอาไม่อยูอ่ ย่างที่นายว่าจริ งๆ"

Spoiler

"คาเร็ น...สกายวอรค์เกอร์ ...." กาเว็นพูดชื่อของมันออกมาด้ วยเสียงที่สนั่ เทา พวกเขาจะหยุด "อโพคาลิปสแห่งสกายวอรคืเกอร์ " ไว้ ได้ หรื อไม่!!?

Spoiler

"ไม่มีทางเลยรึไงนะ...."

Spoiler

"อ้ ะ...." กาเวนนิ่งไปราวกับนึกอะไรได้ ..ใช่แล้ ว...มันยังมีวิธ ่ี นันอยู ้ ่ Spoiler

"ประธานครับ...เรื่องนี่เราคงทาเล่นๆ ไม่ได้ อีกต่อไปแล้ ว...ก่อนที่คาเร็ นสกายวอรค์เกอร์ จะ ตื่นขึ ้นมาโดย สมบรูณ์" Spoiler

"ประธาน..ไม่ส.ิ .ผม ประธาน สุซาคุซงั และสภานักเรี ยนทุกคน" "พวกเราต้ องเสาะหาผู้มีพลังในตานานที่เหลืออีก 3 คนและปลุกพลังของพวกเขาขึ ้นมาเพื่อมาหยุดยัง้ "อโพ คาลิปสแห่งสกายวอรคืเกอร์ " ให้ ได้ !!" เขาพูดด้ วยสายตาที่แน่วแน่

ปึ ก!!! เสียงของขวดน ้าในมือของริ คคุลว่ งหล่นลงไปในพื ้นแทบจะ ในทันที... มือของประธานหนุม่ สัน่ อย่างเห็นได้ ชดั ...

"กะ...กาเวน....นายรู้เรื่ องนี ้ได้ ยงั ไง....." เขาพูดด้ วยน ้าเสียงสัน่ เทา....

"ทังๆที ้ ่เรื่ องของจตุรไม้ ตายนันเป็ ้ นความลับอันสุดย อดของโรงเรี ยนแห่งนี ้แท้ ๆ ...." เรื่ องสุดยอดแบบนี ้ทาไมกาเวนถึงรู้ได้ นะ....ทังๆที ้ ่ เขาเอาหนังสือที่เป็ นข้ อมูลลับไปซ่อนไว้ หลังตู้เย็นแ ล้ ว แท้ ๆ

"เรื่ องนัน...." ้ สีหน้ าของกาเวนหมองลงอย่างเห็นได้ ชดั

"มันเป็ นเรื่ องในอดีตไปแล้ วล่ะครับ...ถึงจะพูดตอ นนี ้ ก็คงแก้ ไขอะไรไม่ได้ "

อะไรคือความเกี่ยวข้ องของกาเวนกับท่าในตานานทัง้ 5 กันแน่!!?

"อะ..เอาเถอะ...เมื่อนายรู้แล้ วก็ช่วยไม่ได้ ..." ริ คคุตดั บทพร้ อมกับปาดเหงื่อที่ไหลออกมา...

"ปั ญหาคือท่าไม้ ตายอีกสามท่านันยั ้ งไม่ปรากฏให้ เราเห ่็ นนะสิ...อีกอย่าง..." "ยามใดที่ทา่ ไม้ ตายที่สามปรากฏโรงเรี ยนจะลุกเป็ นเพลิ ง นี่คือคาทานายของอภิมหาราชาโมเซทแกรนด ราฟดูเลนดัล!!"

"ผมเข้ าใจครับ ประธาน...แต่ถ้าเรานัง่ เฉยๆ โดยไม่ทาอะไรละก็!!"

"อโพลิปส์แห่งสกายวอรค์เกอร์ จะต้ องหวนกลับมาอีกร อบแน ่​่ !!"

"ถึงจะเป็ นการท้ าทายคาทานายของอภิมหาราชาโมเซทแกรนดราฟดูเลนดัล ผู้เปี่ ยมไปด้ วยปั ญญา" "แต่วา่ !! โรงเรี ยนนี ้!! นักเรี ยนทุกคนที่นี ้!! ผมอยากช่วยพวกเขาไว้ ครับ!!"

"กะ...กาเวน...." ริ คคุมองไปที่คนตรงหน้ าอย่างทึง่ ๆ....

เขาไม่ได้ อยูต่ วั คนเดียวสิ...ยังมีเพื่อนคอยๆให้ กาลั งใจอยู่...

"ยังไม่หมดหวังสินะ.....ใช่ตราบไดที่พวกเรายังอยูต่ า นานนัน้ ฉันเชื่อว่าพวกเราต้ องทาได้ !" เด็กหนุม่ ตายเสียงเข้ มพร้ อมกับหันไปหาคนตรงหน้ า

"ฉันจะไม่หนีอีกแล้ ว...แต่ให้ มนั เป็ นคาทานายของอภิมหาราชาโมเซทแกรนดราฟดูเลนดัลก็เถอะ!!" "ขอบใจนายมากเลยนะกาเวน...ที่ทาให้ ฉนั มีใจสู้ขึ ้นมาอ ่ี กครัง้ ,..."

"ใช่แล้ ว!......เรื่องครัง้ นี ้พวกเราต้ องจบมันให้ ดู. ..!"

"ใช่แล้ วครับ!! พวกเราต้ องทาได้ !!" กาเวนพูดออกมาอย่างขึงขัง

=========================================

หลังจบการแข่งและคนอื่นค่อยๆทยอยกันกลับหมดแล้ ว.....

"ว่าไงยัยเด็กบ้ าพลัง....." ริ คคุเอ่ยทักทายหญิงสาวผมทองตรงหน้ าอย่างยิ ้มๆ

"... มีอะไร..." คาเรนสูดหายใจลึกๆ เพราะพยายามอดกลันอารมณ์ ้ โกรธ

Spoiler

"โอ้ ...กาลังอารมณ์เสียละ กาลังอารมณ์เสียละ กาลังอารมณ์เสียละ กาลังอารมณ์เสียละ" ริ คคุได้ แต่พูดคาเ่ิ ดินวนซ ้าไปมาพร้ อมกีบมองตาขวางมาย ่ังเด็กสาว

"กรอด..." คาเรนกัดฟั นกรอดๆแทน เพื่อจะได้ ไม่ต้องลงไม้ ลงมือ

ริ คคุมองคนตรงหน้ าด้ วยสีหน้ ายิ ้มแย้ ม...ก่อนจะเดินเข ่้าไปไกล้ เด็กสาวตรงหน้ าแบบผู้มีชยั พร้ อมกับค่อยๆชูนิ ้วกางออกเป็ นรูปตัววี

"ริ คๆชนะ 2Hit ละโดนตีโด่งไปเลย สุดยอดไปเลยใช่มยละะ~!!" ั้

"ชิ" คาเรนสะบัดหน้ าหนี ด้ วยความไม่สบอารมณ์อย่างมาก

ริ คคุมองไปที่คาเรนอย่างงงๆเล็กน้ อย....วันนี ้ไม่ตอบ สนองแฮะ.... เขาค่อยๆเดินไปทางที่คาเรนหันหน้ าหนีไปอีกครัง้ เพื่อ ประจันหน้ ากับเด็กสาว..พร้ อมกับชูนิ ้วรูปตัววีค้่างไ ว้

" 2 Hit~!! "

"เห็นแก่ที่ทา่ นประธานช่วยรวบรวมคนมาได้ ฉันจะไม่ทาอะไรนะ ช่วยไปไกลๆด้ วย" แม้ จะพูดเสียงเรี ยบ แต่ตวั คนพูดนันก ้ าลังเดือดปุดๆได้ ที่เลยทีเดียว

"หืม.......เด็กแบบเธอคิดเรื่ องแบบนี ้ด้ วยเหรอไง ?" ประธานหนุม่ ถามอย่างสนใจ

"ว่าแต่ที่โกรธนี่ เพราะแพ้ ฉนั สิน๊าาาาาาาาา!!" เด็กหนุม่ ลากเสียงยาวเป็ นเชิงท้ าทายคนตรงหน้ าอย่างสน ุ่ กสนาน

"ต่อให้ คณ ุ ประธานฟลุ้คชนะ หรื อจะแพ้ ฉนั หมดรู ป ฉันก็ไม่สบอารมณ์เวลาเห็นหน้ าท่านประธานแล้ วละค่ะ "

"เอ.....แบบนี ้จะเรี ยกว่าอะไรน้ า......." "อืม.......คิดไม่ออกแหะ.........""อ๋อ...." ริ คคุพดู พร้ อมกับทุบกาปั น้ ลงบนฝ่ ามือตัวเอง.....

"แพ้ แล้ วพาลสินะ....."

"บอกว่า... เป็ นความรังเกียจที่ค้างคาตังแต่ ้ ครัง้ ก่อน ที่ทา่ นประธานแวะมาที่ชมรมดีกว่าค่ะ"

"งันก็ ้ แย่หน่อยน้ อ....เห็นเด็กแบบเธอเนี ้ย ทาให้ ฉนั อยากแวะมาทุกวันเลยละ" ริ คคุพดู อย่างอารมย์ดีก่อนจะหยับลูกเบสบอลสามลูกมาโย นหมุนไปมา.....

"เห็นเธอปริ๊ ดแตกแล้ วมันสนุกดี.........คิคิ" ปึ ด... "งันก็ ้ ตายซะ!" คาเรนเส้ นสติขาดผึง เธอเหวี่ยงไม้ เบสบอลในมือใส่ริคคุเต็มวงสวิงยังกับจะ ทาโฮมรัน

ริ ครี บเบี่ยงตัวหลบไม้ เบสบอลตรงหน้ าอย่างรวดเร็ วเหมื อนกับรู้เอาไว้ แล้ วว่าอีกฝ่ ายสติขาดเมื่อไหร่เธอ ฟาดม าเมื่อนันแน่ ้ .. แต่ทว่าเขาดันกะพลาดใบ....เท้ าของประธานหนุม่ สะดุดเข ่้ากับลูกเบสบอลปริ ศนาที่วางอยูต่ รงพื ้นทาให้ เสียหลัก แทบจะในทันที

"หวา~" ประธานหนุม่ สามารถหลบไม้ เบสบอลอันตรายได้ เป็ นผลสาเร็ จแต่ก็ต้องเสียหลังล้ มลงพิ ้น..

หมับ... มือของริ คคุไม่รอช้ ารี บคว้ าอะไรก็ได้ ตรางหน้ ามาเป็ นต ่ัวยึดทันที...แม้ วา่ นันจะเป็ ้ นข้ อมือของเด็กสาว ที่ตั ่้งใจจะฟาดเขาเมื่อครู่ ...

"อะ..." คาเรนไม่ทนั ตังตั ้ วเพราะอารมณ์ที่กาลังขึ ้น โดยอีกฝ่ ายดึงลงไปด้ วยอย่างง่ายดาย ตุบ...

เด็กสาวนอนทับท่านประธานนักเรี ยนอย่างงดงาม "ปล่อยนะ! เจ้ าประธานหื่นกาม!" ว่าแล้ วเธอก็ใช้ มืออีกข้ างที่วา่ ง ต่อยเข้ าที่ท้องอีกฝ่ ายเต็มแรงเพือ่ ให้ ปล่อย มือ [ลามก] Active

อุบ! ริ คคุได้ แต่กัดฟั นกรอดกับความเจ็บที่ได้ รับแต่ก็ยงั ไ ม่ยอมปล่อยมือเด็กสาวไป

"ขืนปล่อยทางนี ้ก็ตายอะสิ!!...อีกอย่างใครเป็ นธานหื่ นกามฮะ!!" ริ คคุบน่ ทังๆยั ้ งนอนอยู่ "แล้ วก็ถ้าดูจากสภาพตอนนี ้ละก็...เธอคิดว่าถ้ าคนอื่น มาเห็นจะคิดยังไงกันนะ...!"

เด็กหนุม่ พูดออกมาเพื่อให้ เด็กสาวมองสภาพโดยรวมบ้ าง. ..ตอนนี ้ไอคนโดนทับนะมันเขาชัดๆ...

"ฉันก็เสียหายไงเล่า! ปล่อย!!" คาเรนใช้ มือซ้ ายยันตัวขึ ้น แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ ายยังไม่ยอมปล่อย เธอก็เข่าใส่ สีข้างริ คคุเข้ าไปอีกที

อุบ~!!! 2Hits

การโจมตีระรอกสองของเ่็ กสาวผมทอยังคงเข้ าเป้าอยูแ่ ต่ถ ่ึ งกระนันชายหนุ ้ ม่ ก็ยงั คงมีสติอยู่ เขาค่อยๆปล่อยมือของคนตงหน้ าก่อนจะรี บกระโดดโหยงเหยง หนีในทันที....

"ฮ่าๆ..........วันนี ้พอแค่นี ้ก่อนละกัน ไม่งนฉั ั ้ นตายแหงๆ......" เสียงของประธานหนุม่ พูดขึ ้นอย่างอารมย์ดีแต่บริ เวณปา กกลับมาเลือดฝาดซะงัน.... ้ ...ถ้ ายังอยูต่ อ่ สงสัยจะตายเฮะ....

"ไว้ วนั หลังจะมากวนใหม่นะจ๊ ะ~!" ริ คคุขยิบตาให้ ก่อนจะรี บเจ้ นหนีไปในทันที

"ไม่ต้องมาแล้ ว!!" คาเรนตะโกนไล่หลังไปด้ วยความเคืองหนัก

================================================== ======

จากนันหลั ้ งจากที่ทาการแข่งขันเบสบอลกันเสร็ จแล้ วนั ้ น... ชัว่ โมงซิมมูเลชัน่ รอยด์เอานัง่ จิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์แล้ วก็บอกสันๆ ้ "ในเมื่อขับกันยังไม่เป็ นก็ฝึกซิมมูเลชัน่ ไปก่อน ละกั น" "หา" [สนทนา*]

เมื่ออาจารย์ลอยด์บอกให้ ทดลองจับคูเ่ พื่อเตรี ยมฝึ กซิ มูเลชัน่ กันแล้ วนัน้ สุซาคุก็เริ่ มมองหาคนที่น่าจะมา จับคูก่ บั เขา ซึง่ คาดว่าคงจะไม่พ้นริ คอีกเช่นเดิม สุซาคุได้ ลองเดินไปสอบถามริ คที่กาลังนัง่ เล่นอยู่ "ไง...ริ ค...นายมีคหู่ รื อยังล่ะ?"

"จะไปมีได้ ไงละฮายะ...." เด็กหนุม่ พูดอย่างยิ ้มๆก่อนจะหันไปหาฮายาโตะเพื่อนสน ่ิ ท

"คูข่ องฉัน มีแค่นายคนเดียวไม่ใช่เหรอ"

สุซาคุร้ ูสกึ แปลก ๆ กับคาพูดของริ คนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ คิดอะไรมากนัก "เหรอ...งันมาคู ้ ก่ บั ฉันแล้ วกัน..." เมื่อตกลงที่จะคูก่ บั ริ คแล้ วนัน้ ที่เหลือก็แค่ตกลงกันว่าใครจะทาตาแหน่งหน้ าที่อะไรกั น "งัน้ ริ ค...นายอยากจะทาตาแหน่งไหนล่ะ?"

"ฉันยังไงก็ได้ นะ นายอยากรุกมัย?" ้ "ถ้ านายเป็ นฝ่ ายรุก...ฉันบังคับก็ได้ นะ" ริ คพูดพร้ อมกับกอดอกใช้ ความคิด

ถึงบทพูดของริ คนันมั ้ นค่อนข้ างที่จะสองแง่สองง่ามอยู ่​่ บ้าง แต่สซุ าคุก็เข้ าใจว่าริ คนันต้ ้ องการสื่อถึงอะไร เขาเริ่ มครุ่นคิดเล็กน้ อยก่อนที่จะตอบริ คไป "งันตอนนี ้ ้ฉันเป็ นตาแหน่งพลยิงให้ ก่อนแล้ วกัน" "ส่วนนายก็ไปเป็ นพลขับ..." "เอาไว้ ถ้าเผื่อมีครัง้ ต่อไป เราค่อยมาสลับกัน..." "ดีมย?" ั้ สุซาคุถามความเห็นของริ คที่ยงั คงนัง่ หน้ ายิ ้มมาทางเข าอยู่

"มันก็ได้ แฮะ....ทางนี ้ยิ่งขี ้เกียจอยูด่ ้ วย" ริ คพูดพร้ อมกับส่ายหัวไปมา... "ว่าแต่....นายไหวแน่นะ...เมื่อวานเห็นว่าไปมีเรื่อง กับหมรสีน ้าตาลหลังโรงเรี ยนมา" เด็กหนุม่ พูดพร้ อมกับหันไปมองหน้ าเพื่อนสนิทที่มีแต่ แผล...เพราะงี ้สินะถึงใช้ [ฮายะสปิ น]ในตอนแข่งเบส บอลไม่ได้

"อืม...ไม่เป็ นไร..." สุซาคุเห็นเพื่อนเป็ นห่วงจึงแค่สา่ ยหน้ าเบา ๆ

"หมีสนี ้าตาลแค่นนน่ ั ้ ะ...สบายมาก" ไม่ร้ ูวา่ เขานันพู ้ ดจริ งหรื อรับมุขของริ คกันแน่ เรื่ องที่ไปสู้กบั หมีสนี ้าตาลน่ะ "เอาล่ะ งันก็ ้ ตกลงตาแหน่งกันได้ แล้ วนะ..."

พลขับ : ริ ค พลยิง : สุซาคุ

Mobile suit Tirkx Unicorn Chapter 3 : Brain burst program Turn 1

2 สัปดาห์หลังจากวันที่เรี ยนซิมมูเลชัน่ ....

Arnon Sateanwong [แกงค์สามช่า] Zia Peetasai [แกงค์สามช่า] Mana Kamin [แกงค์สามช่า] [ความภูมิใจของคามิน] Yuu Kamin [ความน่าละอายของคามิน] ห้ องเรี ยนคาบพักเที่ยง

"ท่ะ..." เป็ ดกาลังจะเดินมาทักสาวน้ อยมานาที่กาลังใช้ ทงสองม ั้ ่ื อยื่นไปบนอากาศว่างเปล่าข้ างหน้ าทาท่าเหมือน กาลังพิ มพ์ย์คีย์บอร์ ดด้ วยความเร็ วอยู่ "ทาอะไรอยูเ่ หรอมานา" เสียงหนึง่ ดังขัดขึ ้นมาซะก่อน มานาหันมามองยูด้วยหางตาก่อนจะขยับกลับมาที่เจ้ าเป็ ด ก้ าบ "อ้ าว นนท์"

เธอเมินพี่ชายของตัวเองก่อนจะกวักมือเรี ยกให้ เป็ ดเดิ นมา "ทาอะไรอยูเ่ หรอ" เด็กหนุม่ ถาม "Neuro-Linker น่ะ" เธอตอบพลางชี ้อุปกรณ์บางอย่างที่ต้นขอให้ เขาดู

"ฮาร์ ดแวร์ พงึ่ ส่งมาที่หอเมื่อเช้ านี่เลย พวกผู้ชายไม่ได้ เหรอ" "ก็ได้ อยูห่ รอกนะ แต่ทา่ ทางมันยุง่ ยากมากเลยยังไม่ได้ ใช้ เลย" เซียร์ ที่โผล่มาแค่หงอนจากด้ านหน้ าโต็ะของมานาบอก "มันคืออะไรเหรอ..." [ต่อด้ านล่าง] Jiban Doban

Raven Gawein Raven 'Lunar' Suvia

"พี่จะส่งเข้ าไปล่ะนะ" เด็กหนุม่ ผมสีส้มทามือยุกยิกอยูส่ กั ครู่ ก่อนจะส่งไฟล์ผา่ นสายลิงค์ของเครื่ อง Neuro-Linker ให้ กบั น้ องสาว "อันนี ้ไฟล์รูปของครอบครัว... แล้ วอันนี ้เป็ น family network.." กาเว่นอธิบายไปพลาง มองซูเวียที่กาลังกดรับไฟล์ไปพลาง

"รู้สกึ แปลกๆนิดหน่อย" น้ องสาวอธิบายพลางลูบปลัก๊ ตรงต้ นคอ "มันใช้ แบบ wi-less ได้ ไม่ใช่เหรอคะ" "ก็แบบนี ้มันเร็ วกว่านี่" "......" "ทาอะไรกันอยูเ่ หรอ" โดบันโผล่หน้ าออกมาจากหน้ าต่างด้ านหลังถาม "อ้ ะ เอ่อ..." "กาลังสอนน้ องสาวใช้ Neuro-Linker อยูน่ ะ่ ฮะ" [ต่อด้ านล่าง] Homura Pineringgo Karen Reeve Lee Vanderer ในห้ องเรี ยน

"หลัการทางานของมันก็คือคอมพิวเตอร์ ขนาดเล็กที่สง่ ภา พเข้ าสูส่ มองของเราโดยตรง อืม .... ถ้ าอธิบาย ง่ายๆก็ราวๆนี่ละ่ มัง" มาเกีย รี ม ยืนเขียนอะไรไปมาอยูบ่ นกระดาน ซึง่ คนธรรมดาไม่สามารถมองเห็นได้ "ทีนี ้ลองเปิ ดเครื่ องของพวกเธอดูสิ"

"อ๊ ะ เห็นขอความแล้ ว" คาเรนรู้สกึ แปลกใจมากที่ภาพปรากฏขึ ้นมาตรงหน้ าเธอ พอเธอหันไปมองหน้ าโฮมุระก็เห็นเขากาลังเอามือ จิ ้มๆอย ู่ ่​่ ตรงอากาศตรงหน้ า "คอนโซลนี ้เราเห็นได้ คนเดียวเหรอ" รี มพยักหน้ าตอบ ก่อนจะลองบอกให้ ใช้ มือเลือ่ นคอนโซลไปมาดู พอคาเรนทาตามก็พบว่าเธอสามารถซู

มเข้ าออก หรื อขยับข้ อความบนกระดานได้ [ต่อด้ านล่าง] Hayato Suzaku [หัวหน้ าสารวัตรจอมเฮี๊ยบ] Amagi Yukiko Kiskie Prime [หน้ ากากอันแปลกประหลาด] "หลัการใช้ งานคร่าวๆก็ประมาณนี ้ล่ะนะ" ฮายาโตะบอกกับยูกิโกะที่ให้ มาสอนใช้ Neuro-Linker โดยมีคิสเก้ ยืนมองด้ วยความสนใจ สาวแว่นพยักหน้ าก่อนจะใช้ มือปิ ดเมนูตา่ งๆที่โผล่ขึ ้น มาตรงหน้ าเธอ "ขอบคุณมากเจ้ าค่ะ" "ว่าแต่นายหน้ ากากนัน่ มันอะไร" หัวหน้ าสารวัตรนักเรี ยนถามคิสเก้ "บาดเจ็บอะไรมารึ " "ไม่มีอะไรครับ" เด็กหนุม่ ปี หนึง่ ตอบ "ว่าแต่สายนี่คืออะไรเหรอคะ" อามากิ ยูกิโกะถามเมื่อเห็นมีอุปกรณ์หนึง่ ที่ไม่ได้ ใช้ "อันนันส ้ าหรับต่อตรงน่ะ ถ้ าเป็ นแบบสายไม่เกิน 1 เมตร มันจะส่งข้ อมูลได้ เร็ วกว่าแบบ wi-less น่ะ" "แต่ก็นะ...คงไม่ได้ ใช้ หรอก เพราะสายมันสันขนาดนั ้ นคนส่ ้ วนใหญ่เลยเข้ าใจกลายๆว่า ต้ องให้ แฟนหรื อคูร่ ัก ใช้ ด้วยกันน่ะ" "งันเหรอเจ้ ้ าคะ" เด็กสาวพูดพลางเก็บสายลงกล่อง "จะลองใช้ กบั เจ้ าหนุม่ หน้ ากากนัน่ ไหมล่ะ"

หนูแว่นส่ายหน้ าดิ๊ก "อ้ าว เห็นเดินตามต้ อยๆมานึกว่าแฟนกันซะอีก" [ต่อด้ านล่าง] Amakusa Riku Rosetta Ladichi Sanya N. Katajainen Tetsuya Soji

"เย็นนี ้แล้ วสินะที่ Brain burst โปรแกรมจะเปิ ดเซอร์ เวอร์ " ริ คหุ มายถึงเกมยอดฮิตหนึง่ เดียวที่นกั เรี ยนโรงเรี ยนน ่ี ่้เล่น เหตุเพราะเกมภายนอกนันขาดความท้ ้ าทาย ไปแล้ ว "ปี ที่แล้ วไปถึงไหนกันน่ะ?" โรเซตต้ าถาม "ชันตายอยู ้ ห่ น้ าดันเจี ้ยนสุดท้ ายแล้ วรอเวลาเกิดไม่ท ่ัน"

ประธานนักเรี ยนโบกมือไปมา "ปี ที่แล้ วผมพึง่ ปี หนึง่ เอง ไปแบบไม่ร้ ูเรื่ องตายตังแต่ ้ ทางเดินไปดันเจี ้ยนแล้ วฮ ะ" "แต่ทางนี ้ไปถึงบอสใหญ่นะ" โซจิที่นงั่ กินข้ าวกับซาเนียอยูบ่ อก "ของปี ที่แล้ วเป็ นตัวอะไรล่ะ" โรเซตต้ าถาม เด็กหนุม่ หัวเพลิงกด Neuro-Linker ที่ต้นคอตัวเองก่อนจะส่งไฟล์ให้ ทงสามคนดู ั้ มันเป็ นไฟล์รูป .jpg ขนาด ไม่ใหญ่นกั ริ คกุ บั โรเซตต้ ากดดูทนั ทีด้วยความเคยชิน ส่วนซาเนียที่ยงั ใหม่อยูก่ ็กดแบบงกๆเงิ่นๆ

"อื ้อหือ" "ท่าทางโหดน่าดู" "ก็สมราคาเกมที่ยงั ไม่มีใครเคลียร์ ได้ ละ่ นะ" โซจิปิดหน้ าต่างของตนเองลงก่อนจะพุ้ยข้ าวต่อ

"...พอมันปรากฏตัวออกมาแค่ลาแสงแรกของมันพวกเลเวลต่า กว่า 5 ทุกคนที่เข้ าไปก็แหลกแล้ วล่ะ" "แล้ วก็อย่างที่ร้ ูกนั .... หลังจากนันก็ ้ ตายเรี ยบ" เด็กสาวผมขาวยกมือขึ ้นถาม "แต่เล่นไปเรื่ อยๆก็นา่ จะเคลียร์ ได้ ไม่ใช่เหรอคะ หรื อว่าบอสมันวิวฒ ั นาการตามผู้เล่นด้ วย" "ไม่ใช่หรอกซาเนียจัง" ริ คพุ ดู "เกมนี ้นะจะรี เซตตัวเองทุกครัง้ ที่ปิดเซอร์ เวอร์ โดยมันจะเปิ ดครัง้ ละ 8 เดือน แล้ วปิ ด 4 เดือน ครบรอบหนึง่ ปี พอดี" "เห็นว่าเป็ นวิทยานิพนธ์ เรื่ อง "เซย์ชินกับการนาไปใช้ " ของรุ่นพี่เราน่ะ" "เซย์ชิน?" เด็กปี หนึง่ คนเดียวในวงสนทนาถาม "เอาเป็ นว่าเดี๋ยวก็คงได้ เรี ยนภาคปฏิบตั ิแล้ วล่ะ " [ต่อด้ านล่าง] George Srikum Shion Kazumi [นางฟ้ า]

คาสุมิเดินกลับมาจากโรงอาหารหลังทานข้ าวเที่ยงเสร็ จ เด็กสาวไม่ร้ ูตวั เลยว่าตังแต่ ้ เดินมานัน่ หนุม่ เล็ก หน ุ่ ่​่ มใหญ่ตา่ งมองเธอจนเหลียวหลังทุกคน ความงามของเธอนั ้นขนาดว่ามีเด็กนักเรี ยนไปเขียนในเว็ บบอร์ ดของ Neuro-Linker ว่า 'ชายใดเห็นเธอแล้ วไม่หลงรัก ถือว่ามิใช่ชายแท้ ' "โอะ คาสุมิ" ยอดทักเธอ "กาลังหาอยูเ่ ลย" "มีอะไรงันเหรอ" ้ ยอด [ขอเชื่อมสายต่อตรงแลกเปลีย่ นข้ อมูลหน่อย] [ขอร่วมปาร์ ตี ้เดียวกันใน Brain burst ที่จะเปิ ด server หลังเลิกเรี ยนนี ้] [ทังคู ้ ่] [สนทนา*] [ต่อด้ านล่าง]

Brain burst program

- ทางานผ่าน Neuro-Linker โดยตัวระบบจะเร่งการทางานของสมองขึ ้น 100 เท่า กล่าวคือ เวลาในโลกจริ ง ผ่านไป 1 วินาที จะเท่ากับเวลาในโลกเกมนี ้ 100 วินาที - จุดหมายของเกมคือ หาทางร่วมมือกันเพื่อปราบบอสูงสุดให้ ได้ - ลักษณะภูมิประเทศแบ่งเป็ นสามส่วนใหญ่ๆก็คือ หมู่บ้านสีแดง หมู่บ้านสีขาว และภูเขาขนาดยักษ์ ที่เป็ น รังของมอนสเตอร์ อยูต่ รงใจกล าง โดยทังหมดนี ้ ้ตังอยู ้ บ่ นเกาะที่ 'ลอยบนฟ้า' เหนือผืนน ้าข้ างใต้ อีกที เส้ น ผ่านศูนย์กลางทังหมดของเกาะนี ้ ้ใหญ่ประมาณ 10 กิโลเมตร

- ยิ่งใกล้ จุดศูนย์กลางของเกาะที่เป็ นภูเขาสีดามากเท่า ไร ความหนาแน่นและความเก่งกาจของมอนสเตอร์ จะเพิ่มขึ ้นแล ะเป็ นที่อาศัยของบอสสูงสุด - สภาพภูมิประเทศ รูปแบบมอนสเตอร์ จะเปลีย่ นไปในทุกปี มีเพียงระบบพื ้นฐานเท่านันที ้ ่ยงั คงเดิม - ตัวเกมจากัดการ log in สูงสุดไว้ ที่ 24 ชัว่ โมงในเกม (ประมาณ 14.4 นาทีในโลกจริ ง)

ระบบการต่อสู้

- แต่ละรอบเทริ์ นใส่คาสัง่ ครัง้ ละ 4 act - มีคาสัง่ พื ้นฐาน 3 อย่าง คือ [โจมตีรุนแรง] [ป้องกันแล้ วสวนกลับ] [โจมตีชิงจังหวะ] โดยมีความสัมพันธ์ ทางด้ านการชนะทางและแพ้ ทางกันแบบค้ อนกระดาษกรรไกร [โจมตีรุนแรง] ชนะ [ป้องกันแล้ วสวนกลับ] [ป้องกันแล้ วสวนกลับ] ชนะ [โจมตีชิงจังหวะ] [โจมตีชิงจังหวะ] ชนะ [โจมตีรุนแรง] - การออกเหมือนกันถ้ าเป็ น act โจมตี ให้ ถือนับผลต่างของ Dmg แล้ วไปลบกับคนที่น้อยกว่า ถ้ าไม่ใช่ act โจมตีให้ แสดงผลทังคู ้ ่ - Status พื ้นฐาน Hp = 100 , Mp = 100 , Atk = 10 - Skill ในเกมประกอบไปด้ วย Skill ธรรมดา 3 skill และ Skill unitimate 1 skill ตัวอย่างสกิลที่ผา่ น เช่น [สกิลธรรมดา A] = (active) ใช้ ออกแทน [โจมตีรุนแรง] ทา Dmg ที่รุนแรงกว่าเดิม (25 Dmg ที่ skill level 1 , 50 Dmg ที่ skill level 2) [สกิลธรรมดา B] = (active) เมื่อสัง่ ใช้ แล้ วป้องกันความเสียหายที่ต่ากว่าจุดที่ กาหนด หากความเสียสูง กว่าค่าที่กาหนดให้ ลดทอนความเสียหายแท น (30 Dmg ที่ skill level 1 , 60 Dmg ที่ skill level 2) [สกิลธรรมดา C] = (active) เมื่อใช้ คาสัง่ นี ้แล้ ว ฟื น้ ฟู Hp เป้าหมายตามค่าที่กาหนด (30 Hp ที่ skill level 1 , 60 Hp ที่ skill level 2) [สกิลธรรมดา D] = (passive) เมื่ออัพแล้ วเพิ่ม Max hp ของผู้ใช้ (+40 Hp ที่ skill level 1 , +80 Hp ที่ skill level 2) [สกิลธรรมดา E] = (passive) เมื่ออัพแล้ วเพิ่ม Atk ของผู้ใช้ (+2 Atk ที่ skill level 1 , +4 Atk ที่ skill level 2) [สกิลธรรมดา F] = (active) ยกเลิก act ที่คตู่ อ่ สู้กาลังกระทา ยกเว้ นสกิลอันติเมท (ที่ level 1 ต้ องร่าย 2 ครัง้ เพื่อแสดงผล , ที่ level 2 ต้ องร่าย 1 ครัง้ เพื่อแสดงผล) [สกิลไม้ ตาย X] = เหมือน Skill ธรรมดาข้ างต้ น แต่สง่ ผลด้ านบวกเพิ่มขึ ้น 3 เท่า

- สกิล ธรรมดาใช้ 25 Mp ในการเรี ยกใช้ - สกิล untimateใช้ 50 - 100 Mp ในการเรี ยกใช้ (สามารถเรี ยกใช้ ได้ ครัง้ เดียวต่อหนึง่ การต่อสู้) , (ค่าใช้ ตามแต่ความุรนแรงของ skill) - สกิลทุกสกิลกาหนดผลแสดงเป็ นตัวเลขให้ ชดั เจน ไม่รับผลของสกิลจานวนเป็ น % หรื อการพัฒนาตัว ละคร (เช่นได้ exp เยอะขึ ้น) หรื อสูตรคานวน - สกิลธรรมดาห้ ามซ ้ากันในตัวละครเดียว ยกเว้ นเสียแต่วา่ เป็ นสกิลอัลติเมทกับธรรมดา - Level สูงสุดในเกมนี ้อยูท่ ี่ Level 9 โดยที่ Level 1-3 = เลือกอัพ Skill ธรรมดาเลเวลละ 1 skill (อัพซ ้าไม่ได้ ) Level 4 = HP+50 , MP+50 level 5 = Skill unitimate level 1 level 6-8 = เลือกอัพ Skill ธรรมดาเลเวลละ 1 skill level 9 = Skill unitimate level 2 , HP+50 , MP+50 , Atk +2 - Avatar ตัวละครในเกมจะใช้ ตวั ตนจริ งๆเป็ น base แต่ด้วยความทะเล้ นของผู้ผลิต (ลัลลาบาย) ทาให้ การ แสดงผลอาจเพี ้ยนไปบ้ าง เช่น ความยาวของผม , สลับเพศ , ขนาดหน้ าอก - Theme ของเกมเป็ นเทคโนโลยีระดับยุโรปยุคกลาง ดาบ เวทย์มนต์ หอก หน้ าไม้ ทวน ปื นคาบศิลา ชุด เกราะ - โลก Brain burst เกิดจากจินตนาการ , กระแสประสาท , Visual reality ล้ วนๆ , status และ skill ใดๆใน โลกจริ งไม่สง่ ผลกระทบกับทางนี ้ First connect รูป [ถ้ าคิดไม่ออกใช้ รูปเดิมได้ ] [ใช้ ตวั ตนจริ งๆเป็ น base ห้ ามดัดแปลงจนเกินพอดี] class : [ภาษาอังกฤษเท่านัน] ้ คอนเซป :

skill 1 skill 2 skill 3 unitimate skill * หากใช้ ชื่อ class เดียวกัน ต้ องมี skill เหมือนกันอย่างน้ อย 2 skill (ทุกคนที่ซ ้า) ผู้ตรวจตัวละคร : ลัลลาบาย แมวดาลาพักร้ อนไม่มีกาหนด บทเสร็ จเมื่อไรก็มาเมื่อนัน้ (อาจจะมาพรุ่งนี ้ตามกาหนดก็ได้ )

ริ คๆ

"โอ้ ส!...สวัสดีฮะรุ่นพี่~~~!!" ริ คคุทกั ทายคนตรงหน้ าก่อนจะเดินเข้ ามาในห้ องวิทยานิพ นธ์ ตามปกติที่เขาทาบ่อยๆ

"ไงริ ค..วันนี ้เป็ นยังไงบ้ างล่ะ" โรเซ็ตพูดพลางอ่านข้ อมูลที่ได้ จากการทดสอบซีมเู ลชัน่ "มึนหัวอ่า..." ริ คพูดพร้ อมกับเดินไปนัง่ โต๊ ะข้ างๆเธอเหมือนกับเป็ นเ รื่ องปกติ ..

"ว่าแต่ Brain burst นี่รุ่นพี่เลือกอวาตาร์ รึยงั ฮะ...." เด็กหนุม่ พูดอย่างสนใจ...ก็นะนานๆจะได้ เล่นเกมแบบตอน เด็กๆสักที..

"หืม..? อวาตาร์ เหรอ ชันมี ้ อวาตาร์ ประจาตัวมาตังนานแล้ ้ ว" โรเซ็ตพูดพลางโบกมือเหมือนไม่ใช่เรื่ องสาคัญ "คงไม่ยงุ่ ยากไปเลือกใหม่หรอกนะ" "สมเป็ นรุ่นพี่จริ งๆ...." ริ คคุพดู พลางกอดอกครุ่นคิด....

"คือผมยังเลือกอวาต้ าไหม่ไม่ได้ เลยอ่า...ปี ที่แล้ วเล ่​่ นปิ กาจูไปไม่คอ่ ยเวิคเลยฮะ" "รุ่นพี่วา่ ริ คๆควรทายังไงดี..." ก็นะปี ที่แล้ วไปได้ แค่นนเพราะดั ั้ นเล่นอวาต้ าสัตว์ปร ะหลาดๆ..

"ปิ กาจู...." โรเซ็ตนิ่งไปเล็กน้ อย เธอไม่เคยคิดว่าจะมีคนบ้ าขนาดเล่นเป็ นหนูสายฟ้าแบบนั ่้น "ให้ ตายเถอะ นายคิดได้ ยงั ไงกันเนี่ย.." "อวาตาร์ นะ่ ..เลือกที่เหมือนตัวเองไว้ นะ่ ดีแล้ ว ร่างกายจะได้ ชิน แต่จะเปลีย่ นทรงผม หาชุดๆเท่ๆก็ตาม สบาย"

"แหม...ตอนนันผมอยากลองเป็ ้ นหนูไฟฟ้ าในตานานนี่นา... " "ริ คๆไฟฟ้าแสนโวลล์..อะไรประมานนี ้อะ..." ริ คคุพดู อย่างขาๆพลางมองไปที่หน้ าของรุ่นพี่ตรงหน้ าท ่ี ่​่ ดยู ิ ้มแย้ ม

..พรื ด... เชารี บหลบตาเจ้ าหล่อนในทันทีซะงัน..เป็ ้ นปฏิกริ ยาที่ น่าแปลกจริ งๆเพราะมันไม่เคยเกิดขึ ้นกับตัวเขาเลย .... ...นี่เราเป็ นอะไรไปนะ....

"แล้ วคนอย่างผมจะเหมาะกับอะไรดีละฮะ...." เขามถามเจ้ าหล่อนทังๆที ้ ่ไม่ยอมซบตา

"นักเวทย์? ไม่ก็นกั บวชมัง...." ้ โรเซ็ตตอบอย่างไม่คอ่ ยแน่ใจ

"จริ งๆอวาตาร์ นาย เอาที่ตวั เองชอบก็พอมัง"้

"ผมชอบหมีกบั ฮาโล่งะ....รอบนี ้ว่าจะลองเล่นเป็ นฮาโล่ ดู รุ่นพี่คิดว่าไงฮะ.." ริ คพูดอย่างยิ ้มๆ...ฮาโร่นี่นา่ แปลกใหม่กว่าตอนไปล่า กวางที่ซาอุอีกเฮะ... ความจริ งเขาชอบฮาโร่มากขนาด..ตุ๊กตาฮาโร่ที่ชื่ออันโ ตวาเน็ตสมัยเด็ก...เขายังเก็บมันไว้ บนหัวเตียงอยูเ่ ล ย..

"โอ๊ ย ตาบ้ า!!" โรเซ็ตปวดหัวจนเอาหนังสือเคาะหัวรุ่นน้ องเข้ าให้ "ถ้ านายเป็ นฮาโล่ นายจะไปสู้กบั ใครได้ ?" "เป็ นตัวนายน่ะดีที่สดุ แล้ ว เอาตัวเองยัดเข้ าไปเลย"

"ก็ผมอยากสนุกกับชีวิตนี่ฮะ..." ริ คคุพดู พร้ อมกับยิ ้มให้ คนตรงหน้ า...

"ชีวิตเราจะเหลืออีกเท่าไหร่ก็ไม่ร้ ู ...ยังไงตอน นี ้ รุ่นพี่ไม่คิดหรอว่าเราควรจะสนุกกับเวลาที่เหลืออยู่ ให้ มาก ที่สดุ .."

"...." ...ทาไมถึงได้ เหมือนกันนักนะ?....ไม่เข้ าใจจริ งๆ... "มะ มันก็ใช่หรอกนะ....แต่วา่ " "ถ้ าเราไม่มีเป้าหมาย..มีชีวิตแค่เพื่อจะสนุกไปว ่ันๆ. ..มันจะมีคา่ จริ งเหรอ?"

"มันก็จริ งนะฮะ.....งันผมเปลี ้ ย่ นเป็ น.." "เป้าหมายในชีวิตของผมคือผมมีความสุขและทุกคนที่ผมรู ่้จกั ก็มีความสุข" "ความสุขของทุกคนก็คือความสุขของผม" "แบบนี ้รุ่นพี่คิดว่ามันพอดูจะมีคา่ บ้ างรึยงั ?.. ."

"อย่าลืมที่พดู ซะล่ะ....." "ถ้ าพูดออกมาแล้ วต้ องทาให้ ได้ ด้วยนะ.." โรเซ็ตมองรุ่นน้ องด้ วยสายตาที่คาดหวังอะไรบางอย่าง

"พูดเหมือนคาดหวังอะไรในตัวผมเลยนะฮะ...." ริ คคุมองไปที่คนตรงหน้ าอย่างงงๆ

"มะ ไม่เห็นจะเกี่ยวเลยนะ!!" "ก็แค่ถ้านายทาไม่ได้ อย่างที่พดู มันจะหมดความน่าเชื่อถือนะ"

"เอ....มันก็จริ งอย่าสงที่รุ่นพี่วา่ นันละ...." ้ "แต่เรื่ องนี ้ริ คๆก็พดู ให้ รุ่นพี่ฟังเป็ นคนแรกด้ วย แปลว่ารุ่นพี่เองก็เป็ นคนที่คาดหวังในตัวผมคนแรกสินะ ฮะ.." เด็กหนุม่ ถามอย่างยิ ้มๆ....ความจริ งเขาก็อดดีใจไม่ได ่้ละนะ...

"อะ เอางันก็ ้ ได้ !! ครัง้ นี ้ถือว่ายอมให้ สกั ครัง้ แล้ วกัน" โรเซ็ตพูดเสร็ จก็หนั หน้ าหนีไปทางานต่อ

"ง่า....ริ คๆไม่มีความน่าเชื่อถือจนรุ่นพี่ถึงกับต้ อ งยอมยกให้ สกั ครัง้ เลยเหรอเนีย..." ่้ ริ คคุพดู อย่างขาๆ...

จะว่าไป...เหมือนลืมอะไรไปบางอย่างแฮะ...

"อ้ อ...รุ่นพี่จาเรื่ องสัญญาไปเที่ยวได้ รึเปล่าฮ ะ?"

คาถามของริ คถึงกับทาให้ โรเซ็ตเผลอทาปากกาตกจากมือ "อะ อะ ระ เรื่องนัน..." ้

"อะ อืม....จาได้ ซิ ชันเป็ ้ นคนพูดออกมาเองนะ"

"สุดสัปดาห์นี ้ว่างรึเปล่าฮะ.....ผมมีที่ๆอยากไปด้ วย สิ.." เด็กหนุม่ พูดกับหญิงสาวแบบเป็ นกันเองก่อนจะกอดอกครุ่ นคิดอะไรเล็กน้ อย..

"แต่เจ้ าฮายะนะสิบอกว่าวันนันไม่ ้ วา่ ง เห็นว่ามีงานสารวัตรอะไรนี่ละ.." "รุ่นพี่ไปกับผมแค่'สองคน'ได้ มยฮะ' ั้

หญิงสาวหน้ าเริ่ มขึ ้นสี กลายเป็ นว่าคนที่คยุ ด้ วยดันพูดเรื่ องเหนือความคาดหมา ยเสียอย่างงัน้ ..สองคน!!?... "อะ เอ่อ...ขอชันคิ ้ ดดูก่อนนะ.." โรเซ็ตตอบไปตะกุกตะกัก

"ระ...รุ่นพี่ไม่สะดวกหรอฮะ.." ริ คคุหอ่ ไหลเล็กน้ อยอย่างผิดหวัง.... "หรื อว่าเพราะไปกับผมเลยไม่อยากไป?.."

"ไม่ใช่ๆ!!" "ก็...ต้ องจัดเรื่ องเวลาหน่อยน่ะ.." โรเซ็ตรี บแก้ ความเข้ าใจผิด

"อะ...เอ๋....วันนันรุ ้ ่นพี่ไม่วา่ งเหรอฮะ?!" ริ คคุถามคนตรงหน้ าด้ วยท่าที่ตกใจอย่างสุดๆ...ก็นะ..อ ุ่ ตส่าห์ได้ หยุดทั ้งที..

"งะ งันเดี ้ ๋ยวชันขอไปยกเลิ ้ กนัดกับลิลลีก่ ่อนก็ได้ ละแล้ วค่อยมาให้ คาตอบ" โรเซ็ตลุกขึ ้นก้ มหน้ าเพื่อปิ ดสีหน้ าที่ผิดปกติ ก่อนจะพยายามเดินออกจากห้ อง

"ดะ...เด๊่ ยวก่อนสิฮะรุ่นพี่.....ถ้ าผมทารุ่นพี่ลาบา กขนาดนันก็ ้ ไว้ วนั หลังก็ได้ นะฮะ..." "ก็รุ่นพี่ติดธุระนี่นา....ผมรอได้ อยูแ่ ล้ ว.."

"ไม่เป็ นไรหรอกน่า...ก็แค่ไปซื ้อของน่ะ เดี๋ยวชันให้ ้ โซจิไปกับลิลลีแ่ ทนชันก็ ้ ได้ !" โรเซ็ตพูดพร้ อมกับส่ายหน้ ารัวๆ

"ผมไม่ได้ ไปรบกวนรุ่นพี่จริ งๆนะฮะ?"

"จริ งๆ" โรเซ็ตพยักหน้ ารัวๆ

"รุ่นพี่เป็ นอะไรรึเปล่าฮะเนี ้ย...ทาไมดูรีบร้ อน จัง" ริ คพูดพลางเอียงคออย่างงงๆไปที่หญิงสาว..

"เอ่อ...พอดีเหนื่อยๆน่ะ..ก็เลยอยากพัก"

"งันรอผมเก็ ้ บของแปปนึงนะฮะ..." ริ คคุพดู ขึ ้นพร้ อมกับกวาดเอกสารมารวมๆกันไว้ ก่อนจะเตรี ยมตัวออกจากห้ อง

"งะ งัน...ค่ ้ อยคุยกันอีกทีนะริ ค"

"คุยกันอีกที...?" "เรื่ องไปเที่ยวสินะฮะ...รุ่นพี่คงไม่วา่ ง?"

"ถ้ าเกิดว่าชันไปได้ ้ ชนจะบอกก็ ั้ แล้ วกัน!!" หญิงสาวพูดเสร็ จก็ชิงเดินออกไปทันที

ริ คๆ...

ก่อนที่โปรแกรม Brain burst จะเปิ ดเซิฟเวอร์ ไม่นานนัก ประธานหนุม่ เดินย่างสามขุมไปที่แถวตึกเรี ยนของพวกปี ห นึง่ อย่างสนุกสนานเหมือนกับทุกที

(...หืม..นัน่ มันยัยโหดปี หนึง่ นี่นา....) ริ คคุคิดในใจก่อนจะเดินเข้ าไปหาเป้าหมายตรงหน้ าอย่าง สนุกๆ

"ฮัลโหล~~ว่าไงคุณหนูคาเรน..."

เปรี๊ ยะ... แค่ได้ ยินเสียง เส้ นประสาทของคาเรนก็กระตุกซะแล้ ว ถ้ าหากนี่ไม่ใช่ในโรงเรี ยนที่ระเบียบเข้ มงวด เธอ อาจจะเผลอกระโดดถีบอีกฝ่ ายโดยไม่ต้องพูดไปเลย เด็กสาวตัดสินใจทาเป็ นไม่ได้ ยิน ก่อนจะเดินไปนัง่ ม้ านัง่ ในสวนข้ างตึกเรี ยน

ริ คคุได้ แต่เดินตามคนตรงหน้ าพร้ อมกับยิ ้มกริ่ ม... "เอ้ าๆ....วันนี ้ก็หนีฉนั อีกแล้ วเหรอไง?"

กึด... เสียงกาหมัดแน่นเกิดขึ ้นกลางอากาศที่เด็กสาวกาลังเปิ ดนูน่ เปิ ดนี่ดู โดยใช้ neuro-link "ใจเย็นไว้ ..." เสียงพึมพากับตัวเองหลุดออกมาเบาๆ ระหว่างที่คาเรนกาลังนัง่ ดู interface ในอากาศไปเรื่ อย โดยไม่หนั ไปมองริ คคุ

"โฮ่...เธอเองก็จะเข้ า Brain burst เหมือนกันสินะ..." "เด็กใหม่แบบนี ้ประสบการณ์มนั จะมีเร้ อ....ไม่สอิ ย่าง เธอต้ องเล่นเป็ นพวกนักรบบ้ าพลังแหงๆ..." ริ คคุมองไปที่คนตรงหน้ าอย่างขาๆ พร้ อมกับนัง่ ลงข้ างๆ

""ก็คิดถึงบอสก็เลยมาหาไง~~~" เซียร์ พดู พร้ อมทาท่าจะโดดใส่

"อย่ามาคิดทารุ่มร่าม" เหมือนหมัดที่กาไว้ จะไม่เสียเปล่า มันพุง่ ตรงเข้ าหน้ าของเซียร์ ทนั ที แต่เพียงแค่ใช้ หยุดไว้ เท่านันไม่ ้ ได้ ตอ่ ย ให้ กระเด็นไ ป

"หยึย...."

ริ คคุถึงกับตกใจเล็กน้ อยก่อนจะค่อยๆเอานิ ้วไปจิ ้มร่า งที่นอนหมอบอยูบ่ นพื ้นเบาๆ... "เฮ้ ๆ....นี่กะเล่นหมอนี่ถึงตายนเลยหรอ..คุณหนูบ้าพล ่ัง..."

"ถ้ าโดนแค่นี ้แล้ วตาย เจ้ าบ้ านี่คงตายไปตังแต่ ้ เด็กๆแล้ วละ" คาเรนเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ พลางปั ดมือไปมา แล้ วนัง่ ลงกับม้ านัง่ ตามเดิม

"อูย.. หมัดหนักขึ ้นทุกวันเลยนะบอส" เซียร์ บน่ ทังๆที ้ ่ยงั นอนคว่าอยูแ่ ต่หงอนบนหัวกลับโบก ไปมาอย่าง อารมณ์ดีผิดกับคาพูด ก่อนจะค่อยๆชันตัวลุกขึ ้นมา "อ่าว รุ่นพี่ริคนี่นา"

"โอส~~! ไม่ได้ เจอกันนายเลยนะ..." ริ คคุโบกมมือเป็ ยเชิงทักทายคนตรงหน้ าอย่างยิ ้มๆ ประธานหนุม่ สามารถจาคนตรงหน้ าได้ อย่างแม่นยาเพราะหงอ นบนหัวของเขาที่สามารถส่ายไปมาได้ นัน่ เอง..

"หือ..แล้ วรุ่นพี่มาทาอะไรตรงนี ้เหรอครับ?"

"เดินตรวจอาคารเรี ยนฉบับริ คๆยังไงละ!" เขาตอบคนตรงหน้ าแบบภาคภูมิใจ

"ประธานนักเรี ยนที่นี่ เวลาเดินตรวจตรา มันต้ องกวนประสาทนักเรี ยนด้ วยสินะคะ..." คาเรนอดแขวะอีก ฝ่ ายขึ ้นมาไม่ได้

"เอ...ไอกวนประสาทนี่มนั หมายถึงอะไรงันเหรอ?... ้ " ริ คคุพดู พลางส่ายหน้ าไปมาทาเป็ นไม่เข้ าใจ..

"ฮะๆ เอาน่าๆ บอสก็อย่าไปสนใจรุ่นพี่เขาเลย คนที่ได้ ชื่อว่าประธานเสือ่ มแบบนี ้ถ้ าไม่เสือ่ มจริ งค งงไม่ได้ หรอก" เซียร์ ที่พอจะเข้ าใจสถาณการณ์วา่

"นัน่ สินะ..." คาเรนพยักหน้ าเข้ าใจ พลางสนใจคอนโซลที่ลอยอยูต่ อ่

"ทาอะไรอยูเ่ นี่ยบอส" เซียร์ ทิ ้งตัวนัง่ ลงข้ างๆคาเรนที่กาลังจัดการอะไรซัก อย่างผ่าน neuro linker อยู่

"ทาความคุ้นเคยกับมันน่ะ ก็เหมือนใช้ คอมที่พงึ่ ซื ้อมาใหม่ละมัง"้ คาเรนตอบกลับพลางเปิ ดดูนู่นนี่ ซูมเข้ าซู มออกไปเรื่ อย

"จะว่าไป เขามีแถมสายนี ้มาให้ ด้วยนี่นะ มันเอาไว้ ทาอะไรหว่า" เซียร์ พดู ขึ ้นมาพร้ อมหยิบสายสีดาๆที่มี ความยาวประมาณ เมตรออกม

"ก็ประมาณเอาไว้ สง่ ถ่ายขอมูลละมัง..." ้ "ไอสายนัน่ ทาไมนายไม่ลองเอาไปต่อกับคาเรนดูละ? คิคิ.." ริ คคุพดู อย่างขาๆไปที่สองคนตรงหน้ า

เซียร์ เอียงคอเล็กน้ อยก่อนจะมองคาเรนเป็ นเชิงขออณุญา ต "เอาสิ อยากรู้เหมือนกันว่ามันทาอะไรได้ " คาเรนพยักหน้ าอนุญาต "เอ..ตรงนี ้สินะ" เซียร์ เอาปลายสายด้ านหนึง่ มาเสียบเข้ าที่ neuro linker ของตัวเองแบบเก้ ๆกังๆ ก่อนจะ เอื ้อมไปต่อกับตัวเครื่ องที่ต้นคอของคาเรน "ฉันต่อเองก็แล้ วกัน" เด็กสาวเห็นท่าทีของเซียร์ ก็หยิบมาต่อเองอย่างว่องไว "เอ แล้ วมันทาอะไรได้ หว่า" เซียร์ วา่ พลางมองสายสลับกับคาเรนแบบงงๆพลางคิดในใจ ...คงไม่ใช่ของหลอกเด็กหรอกนะ..

"ระดับอนาไฮม์แล้ ว เขาคงไม่ใช้ ของหลอกเด็กกันหรอกน่า" คาเรนตอบกลับไปตามที่ได้ ยิน

"หะ เห๊ ะ ตะกี ้คาเรนว่า่ ไงนะ..." เซียร์ ถามกลับไปแบบงงๆ "ก็นายบ่นว่าเขาอาจจะใช้ ของหลอกเด็กไม่ใช่เหรอ? ฉันก็เลยบอกว่า คงไม่ใช่หรอก" "ตะ..แต่เมื่อตะกี ้ฉันไม่ได้ พดู ออกไปซักแอะเลยนะ ..." เซียร์ ตอบอึ ้งๆก่อนจะมองไปที่เจ้ าสายสีดาที่เชื่อมระ ยะห่างหนึง่ เมตรระหว่างเขาและคาเรนอยูก่ ่อนคิดในใจอี กรอบ

"หึห.ึ ....เหมือนจะเข้ าใจไอความสุดยอดของการต่อสายตร งแล้ วสินะ..." ริ คคุพดู พร้ อมกับยิ ้มที่มมุ ปาก "ใช่แล้ ว...ไอเครื่ องนี ้นะเมื่อต่อตรงจะทาให้ เรากับค นที่เราต่อด้ วยพูดคุยกันโดยไม่ต้องพูดไงละ เหมือนกับ อ่านใจอีกฝ่ ายได้ .." ตุ้บ! "คิดอะไรของนายยะ!? เจ้ าทาสบ้ า" หลังจากหมัดตรงเข้ าหน้ าเซียร์ เต็มๆ จนอีกฝ่ ายต้ องผงะถอยไปจนสาย เชื่อมหลุด คาเรนก็แหวใส่เพื่อนของเธอต่อ

"อะ...อัก..." ้ เซียร์ ที่โดนต่อยตัวแทบลอยหลุดออกไปจากม้ านัง่ อุทานอ อกมาสันๆ ้ "อะ...ไอ้ สายเนี่ย มันขลังจริ งจังแฮะ.." แล้ วบ่นออกมาเบาๆ

"ฮึ!" เด็กสาวพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ โดยไม่ได้ สนใจเซียร์ สกั นิด

"ฮ่าๆ...." ริ คคุอดหัวเราะไม่ได้ กบั ท่าทีตรงหน้ าของรุ่นน้ องทัง้ สอง "เห็นถึงความสุดยอดของมันแล้ วสินะ"

"เฮ่อ~ แล้ วยังไงต่อคะ ท่านประธานนักเรี ยน เจ้ าสายนี่ทาอะไรได้ อีกนอกจาก แอบฟั งความคิดชาวบ้ าน น่ะ" คาเรนถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันไปถามริ คคุตอ่

"อืม.............................."

"อืม....."

"มันก็....."

"ไม่มี....ทาได้ แค่นนละ...." ั้ ริ คคุตอบหน้ านิ่งพลางยักไหล่เล็กน้ อย

"เออๆ ฉันยกโทษให้ เจ้ าทาสบ๊ องนี่" "ว่าแต่ ถ้ ามันทาได้ แค่นี ้ก็ไม่ร้ ูจะเก็บไว้ ทาไมเลยนะเนี่ย" คาเรนบ่นพึมพาออกมา

"หึห.ึ ....อยากรู้งนสิ ั ้ นะ...คาเรน..." ริ คคุพดู อย่างติดตลกเล็กน้ อยก่อนจะหันไปที่หน้ าของรุ ่​่ นน้ องทังสองสลั ้ บไปมา

"ไอระบบนี ้นะ....มันเอาไว้ ใช้ สาหรับคูร่ ักกันยังไงละ !!"

"ฮะ!?" คาเรนไม่เข้ าใจอย่างมาก จนไม่ร้ ูจะเริ่ มถามยังไงเลย

"หะ หือ!!" เซียร์ ถึงกับสะดุ้งน้ อยๆ "มะ มันก็แค่สายอ่านใจแค่นนไม่ ั ้ ใช่เหรอครับ รุ่นพี่?"

"เอ่อ....นี่เธอเป็ นพวกโลเทคสินะ..." ริ คคุมองไปที่คนตรงหน้ าแบบงงๆ "เอางี ้คือ...ปกติวิธีสง่ ผ่านข้ อมูลมีได้ 2แบบ คือไร้ สายกับต่อตรง" "ซึง่ ปกติแล้ วเขาต่อแบบไร้ สายกันละนะ....แต่ในกรณีกล ่ับกัน..." "พวกคูร่ ักส่วนมากเขานิยมแบบต่อตรงมากกว่า...เพราะมั นสามารถอ่านความคิดกันได้ จนสามารถทาให้ เข้ าใจอีกฝ่ าย ได้ ในทันที" "เข้ าใจรึเปล่าเนี่ย?" "หรื อว่าปกติแล้ วพวกเธอสองคนนิยมให้ คนมาอ่านใจกั น?"

"คือ... คนรักกัน มันต้ องใช้ ของแบบนี ้ถึงจะเข้ าใจกันได้ กนั รึไง?" คาเรนไม่เข้ าใจสิง่ ที่ริคคุต้องการสื่อสุดๆ

"เป็ นเพราะค่านิยมรึเปล่า? อย่างเช่นพวกบอกรักทางโทรศัพท์อะไรแบบนี ้??" เซียร์ เองก็ไม่เข้ าใจแต่ก็ลอง คิดๆดู

"พี่ก็ไม่ร้ ู....ฟั งเขามาอีกนะ" ริ คคุตอบตามตรง..

"แต่ก็คงอย่างที่เซียว่าละมัง...เอาเข้ ้ าจริ งๆต่อแบบ ไวเลสก็ไม่มีอปั ญหาอะไรละนะ.." ริ คพุ ดู ขึ ้นพลางมองที่นาฬิกาข้ อมือของตน

"โอ๊ ะ...ได้ เวลาแล้ วนี่นา...ไปก่อนละ" "ถ้ าเจอกันในเกมก็อย่าลืมทักทายด้ วยละกัน" เด็กหนุม่ พูดพลางสปิ นตัวออกห่างจากิพื ้นที่แถวนัน.. ้ .อย่างอารมย์ดี

ริ คๆ

B8 ป่ าหญ้ าสูงท่วมหัว ตุบ ริ คแุ ละยุฟี่ ที่บงั เอิญมาเกิดจุดเดียวกันหนอกหมู่บ้านหล่นตุบลงมา โดยที่โดบันในชุดเกราะเหล็กที่เกิดก่อน ยืนรับไว้ ได้ พ อดิบพอดี "ผมยาวเฟื อ้ ยเลยนะประธานนักเรี ยน" เขาแซวก่อนจะวางทังสองคนลุ ้ งอย่างเบามือ [อิสระ*]

"เอ๋....เสียงนี่มนั ...อาจารย์โดบันงันเหรอฮะ.. ้ ?" เด็กหนุม่ ถามอย่างสงสัยพลางมองไปที่ชายหนุม่ ในชุดเกร าะตรงหน้ า

"โดบัน???" "ทักผิดแล้ ว" พลางชี ้ไปยัง TAG ชื่อของตน.... "ออลกัส...." "เรี ยกแบบนี ้ก็แล้ วกัน...." และก็ลงท้ ายด้ วยการแนะนาชื่อของตัวเองออกไป "อะ...เอ่อ..." "โอเคฮะ...คุณออลกัส.." ริ คคุตอบไปอย่างงงๆ... ริ คคุในร่างผมยาวค่อยๆเดินหน้ าเด็กสาวในชุดเกราะตรงห น้ าอย่างเก้ ๆกังๆ ..ถึงชุดจะดูแตกต่างไปสักหน่อยแต่...หน้ านี่มนั เหมือ นเดิมชัดๆ... "อะ..เอ่อ..ยูฟี่จงั ?"เด็กหนุม่ ถามเสียงเรี ยบเป็ นเชิงไม่มนั่ ใจ

"สวัสดีคะ่ ริ คคุง.." เธอตอบรับอย่างยิ ้มๆ "ใช่ยฟู ี่ จงั จริ งๆด้ วย...." เด็กหนุม่ ตอบอย่างยิ ้มๆ ก่อนจะมองไปรอบๆตัว...นี่มนั ป่ าสินะ... "เอ่อ...สงสัยจุดเกิดของสภาจะโดนสุม่ ออกมาแฮะ" "ว่าแต่...คราสของยูฟี่คืออะไรงันเหรอฮะ?" ้ เด็กหนุม่ ถามด้ วยสีหน้ างงๆ "พกหอกมาแบบนี ้ มือหอกงันเหรอ?" ้ "บูว~~~" "ริ คคุงตาไม่ถึงขนาดนันเลยเหรอคะ?" ้ เด็กสาวกล่าวพร้ อมทาหน้ าบูดใส่ "งะ....!!" ริ คคุตอบด้ วยสีหน้ าตกใจเล็กน้ อยพร้ อมกับเหงื่อตก.... อวาตาร์ ของเกมนี ้มันออกแบบมาให้ ตอบสนองกับผู้ใช้ นี่น าแม้ แต่คราสก็ยงั สามารถเลือกเองได้ ... อีแบบนี ้เขาจะทายถูกงันเหรอ... ้ "ขะ...ขอโอกาสผมอีกทีนะฮะ!!" ..อืม...ริ คคุได้ แต่ครุ่นคิดพร้ อมกับบิดตัวไปมา...ตา ยละหวา... ตอนนี ้สมองของเขาแล่นไปมาจนแทบจะระเบิดอยูแ่ ล้ ว..สาย อาชีพนี ้งันเหรอ... ้ "วะ...วัลคีรี่?" เขาตอบอย่างกล้ าๆกลัวๆ

"ปิ ง้ ป่ องๆๆๆ" "ถูกต้ องนะค้ าาาาา"

ฟู่ ....... เสียงถอนหายใจของริ คคุดงั ขึ ้นบ่องบอกให้ ร้ ูวา่ เจ้ าตั วโล่งใจอย่างมาก ...รอดไปทีเฮะ.... "อุบ...ฮ่าๆ...." ยังไม่ทนั จะจะโล่งใจได้ เท่าไหร่เด็กหนุม่ ก็เผลอหลุดห ่ัวเราะกับท่าทีเหมือนเด็กๆของคนตรงหน้ าไม่ได้ ซะ อย่าง อย่างนัน.. ้ "ยูฟี่เองก็มีมมุ แบบนี ้เหมือนกันสินะฮะ คิๆ..."

"มุมแบบนี ้ มันหมายความว่ายังไงกันคะ?" เธอตอบอย่างยิ ้มๆ แต่บรรยากาศกับให้ ความรู้สกึ ตรงกันข้ ามอย่างแปลกๆ "อุบ!!" ริ คคุรีบอุดปากพูดมากของเจ้ าตัวทันที "โอ้ ...ไม่มีอะไรฮะ รู้สกึ ริ คๆจะพูดอะไรผิดไปเฉยๆ" เด็กหนุม่ พูดพลางหัวเราะแห้ งๆ "งันก็ ้ แล้ วไปค่ะ" เธอตอบพร้ อมกับหันหน้ าไปอีกทาง "ง่า........" "นี่งอนอะไรผมรึเปล่าฮะเนี ้ย...!!" ประธานนักเรี ยนหนุม่ ในร่างผมยาวพยายามเดินเข้ าไปเด็ก สาวตรงหน้ าในด้ านที่เธอหันไป "ไม่นิคะ่ " เด็กสาวตอบปั ด

แปะ!!!! มือของเด็กหนุม่ ผมทองประกบกันอย่างช้ าๆพร้ อมกับก้ มหั วให้ คนตรงหน้ า

"โอ้ ส!!...ริ คๆยอมแล้ ว...อย่าพูดกับริ คๆแบบนี ้เล ย!!" "อุบ... คิกๆๆ" เด็กสาวเอามือปิ ดปาก พร้ อมกับหัวเราะเล็กๆออกมา "อยูก่ บั ยูฟี่ทีไรเหมือนริ คๆโดนแกล้ งเลยอ่า..." ริ คคุพดู ด้ วยสีหน้ ายิ ้มๆ "ก็ริคคุงทาตัวน่าแกล้ งนิคะ?" "กะ...ก็ได้ !! "ริ คๆยอมให้ ยฟู ี่ แกล้ งก็ได้ " แทนที่จะพูดแก้ ตวั เด็กหนุม่ กลับพูดเป็ นเชิงกลบดินฝั งตัวเองซะงัน.. ้ "พูดแล้ วไม่คืนคานะคะ?" "อื ้อ!!! ริ คๆไม่คืนคาแล้ ว!" เด็กหนุม่ ตอบตกลงไปทังๆที ้ ่ไม่ร้ ูวา่ ภายภาคหน้ าจะเกิ ดอะไรขึ ้นกับตัวเองซะแล้ ว "งันก็ ้ ตกลงตามนันค่ ้ ะ" "ว่าแต่...แถมๆนี ้น่าจะมีมอนเตอร์ อยูด่ ้ วยนะฮะเพราะเ ราตกลงมากลางป่ า" "ยังไงซะก็ลองไปเก็บเลเวลกันก่อนดีมยฮะ" ั้ "จะได้ ลองระบบใหม่ๆที่เพิ่งเพิ่มเข้ ามาด้ วย" ริ คคุเสนอความคิดของตนไปยังผู้ร่วมปาตี ้ทังสอง ้ "ความคิดดีคะ่ !!" "งันเอาเป็ ้ นตามนันละกั ้ นนะฮะ..." เด็กหนุม่ รับคาอย่างว่าง่ายก่อนจะหันไปที่เด็กสาวอีก ที "จะว่าไปถึงในเกมริ คๆจะเล่นสายซัฟพอร์ ต...แต่ริคๆก็จ ะปกป้องยูฟี่เองฮะเชื่อมือได้ เลย"

เด็กหนุม่ พูดกับคนตรงหน้ าอย่างร่างเริ ง

"งัน...ก็ ้ ขอฝากเนื ้อฝากตัวด้ วยนะคะ"

"โอ้ ส!"

"ก็ดี...." "ลองระบบให้ ชินมือก่อนดีกว่า...." "อีกอย่าง เลเวล รี เซ๊ ตนี่" "ขืนเข้ าไปลึกๆโดยที่เลเวลน้ อยๆจะเสีย่ งเปล่าๆ" ออลกัสกล่าว..

Level : 0 Hollow Slime สไลหน้ าตาเหมือนฟั กทองงานฮอลโลวีน เวลามีคนเดินผ่านตอนกลางคืนชอบกรี ดร้ องราวกับคุณเป็ น ซูปเปอร์ สตาร์ เสียงของมันฟั งนานๆมีฤทธิ์หลอนประสาท

HP : 70 Atk : 8 จานวน 3 ตัว

"เอ่อ...อาจารย์..เอ้ ย คุณออลกัสฮะ..." "ไอตัวนี ้มันน่าจะโหดพอดูเลยนะฮะเนี ้ย..." ริ คคุพดู พลางมองไปที่มอนเตอร์ สสี ้ มตรงหน้ า....

"ลุยละน๊ า~~~~!!!" ริ คคุพดู พลางพุง่ ใส่มอนเตอร์ ตรงหน้ าต่อจากออลกัสในทั นที..

ริ คๆทะยานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

"โอ...นัน่ มันเจ้ าแมงมุมที่ได้ ขา่ วว่าสามารถล้ มแซคสี ส้ มได้ ด้วยเท้ าเปล่านี่นา..." ริ คคุพดู พลางยืนกอดอกเชยชมมอนเตอร์ ตรงหน้ า.. พร้ อมๆกันนันโดบั ้ นกับยูฟี่ก็พงุ่ ทะยานออกไปช่วยเด็ก สาว(?)สองคนที่กาลังโดนพวกมันรุมอยู่... "ฝากด้ วยนะค่ะ..ริ คคุง"

"โอส!! เชื่อมือริ คๆได้ เลย..."

ริ คๆๆๆๆ

Spoiler หลังจากสอบเสร็ จแล้ วพวกเราก็ได้ วนั หยุดอันล ้าค่าเวลา หนึง่ อาทิตย์ เหล่านักเรี ยนที่ไม่ได้ กลับบ้ านเพราะ อยูไ่ กลหรื อว่าท างบ้ านไม่ไว้ ใจเรื่ องการปะทะกันประปรายของสหพันธ์ กยั เนโอซีออนก็ตดั สินใจว่าควรจา หากิจกรรมอะไรทาร่วมกัน เมื่อผลโหวตออกมาแล้ วจึงตกลงใจจะไปบ่อน ้าร้ อนในโซนเข ตของอนาไฮม์

นัง่ รถเมล์ของโรงเรี ยนผ่านเส้ นทางที่ตรงไปยังสถานีรถ ไฟที่ใช้ เข้ ามา ก่อนจะเลี ้ยวผ่านสามแยกตรงทางเข้ า ตรงไปยังป่ าและภูเข าที่เห็นมุ่งสูโ่ ซนบ้ านพักของพนักงานอนาไฮม์ ซึง่ แน่นอนว่าหลังจากการสอบอัน ยุง่ ยากจบลงแล้ วบนรถจึ งมีหวั ข้ อสนทนาเต็มไปหมดและหัวข้ อสนทนาที่ได้ ยินมากท ่ี ่​่ สดุ คือ Brain burst นี่เธออยูต่ รงไหนของแผนที่ ไอเท็มปาริ ชาติสวรรค์ใช้ ตอนไหน มีใครเคยไปทางภูเขาสีดาบ้ าง รู้ไหมตรงแม่น ้าน่ะมีบอสด้ วยนะ เสียงเจื ้อยแจ้ วพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

2 ชัว่ โมงผ่านมา

ตรงหน้ าของพวกเขาเป็ นหอพักที่การออกแบบให้ เข้ ากับธรร มชาติแบบหอพักของนักเรี ยนอนาไฮม์ พนักงานในนันส่ ้ วนมากแล้ วเป็ นอาชีพเสริ มที่ทาเพราะชอ บหรื อสนุกเท่านัน้ (งานจริ งๆเป็ นเจ้ าหน้ าที่ในอ

นาไฮม์) เพราะว่าลูกค้ าส่วนใหญ่ก็จะเป็ นพวกพนักงานที่ได้ วนั ห ยุดหรื อไม่ก็นกั เรี ยนปิ ดเทอมนี่แหล่ะ "เห ไม่นกึ ว่าจะมีที่แบบนี ้ในโคโลนี่เลยนะเนี่ย" คาเรนอุทาน "เห็นแบบนี ้ก็เป็ นผลพลอยได้ ของงานวิชยั ล่ะนะ" โรเซตต้ าที่พอจะมีเวลาว่างหลังส่งรายงานความคืบหน้ าข องวิจยั ไปแล้ วเอ่ย "เอ้ า จะรอช้ าอยูใ่ ยเข้ าไปข้ างในกันเถอะ" หลังจากได้ รับการต้ อนรับอย่างดีและแบ่งห้ องนอนเป็ นที ่​่ เรี ยบร้ อยแล้ วก็ถึงเวลาอิสระที่ใครอยากจะทา อะไรก็ทา หลายคนตีปิงปองกันบ้ าง นัง่ คุยกันบ้ าง และมีบางส่วนที่ไปออนเซ็นก่อนแล้ ว ข่าวสารที่ได้ จากการคุยกันทังในรถและในโรงเตี ้ ๊ยม - เลเวลเฉลีย่ ในเกมตอนนี ้คือ 1.40 - โซนอันตรายที่อยูร่ อบนอก คือ A-3 , C-1 , C-8 , D-2 , D-9 , F-4 มีผ้ เู ล่นจานวนมากที่ไปเกมโอเวอร์ อยู่ แถวนัน้ (ไม่นบั บริ เวณแม่น ้าทังสองสาย) ้ - พบเห็นมังกรระดับสูงหลุดออกมาป้วนเปี ้ยนที่รอบนอก 1 ตัว อาชีพสายสารวจที่ไปพบเข้ าเห็นว่ามัน บาดเจ็บเล็กน้ อย น่าจะเป็ นผลจากการสู้กบั อะไรสักอย่างมา - มีคนลองดีคิดไปแหยมแถบภูเขาสีดาและไม่รอดกลับมาสักรา ย - เริ่ มมีการชักชวนเหล่าผู้เล่นไปจัดการบอสที่ขวางแม่น ่้่าทังสองเส้ ้ นเพื่อเปิ ดทางเชื่อมต่อกับทังสอง ้ หมู่บ้ าน - มีขา่ วว่าหากเปิ ดเส้ นทางสาเร็ จจะเกิด Event อะไรบางอย่าง - คืนนี ้หลังจากที่แช่ออนเซ็น ตีปิงปอง ทานอาหารเย็นกันเสร็ จแล้ ว เวลา 21.30 นักเรี ยนทุกคนที่มาเที่ยวมี นัดเล่น Brain bust กันที่ห้องของริ คุ

ช่วงเวลาก่อนเข้ าแช่ออนเซ็น ภายในห้ องพักที่แสนจะธรรมดาและเรี ยบง่าย..

แกร่กๆ....

เสียงของเด็กหนุม่ คนหนึง่ กาลังง่วนกับคอมพิวเตอร์ แบบ พกพาของตนเองโดยไม่สนใจสิง่ รอบข้ างโดย แม้ แต่น้อย...

(...ไม่มีอะไรคืบหน้ าเลยเฮะ...นี่เรา...กาลังทาอะไรห รื อหวังอะไรอยูก่ นั แน่...) เด็กหนุม่ คิดในใจพร้ อมกับ ถอนหายใจอย่างหน่ายๆ

ครื ดดดดด เสียงเปิ ดประตูบานเลือ่ นดังขึ ้นพร้ อม ๆ กับการปรากฏตัวของอัศวินสีขาวคนหนึง่ สุซาคุเห็นริ คกาลังง่วนอยูก่ บั คอมพิวเตอร์ ทาให้ เขาแปลกใจว่าทาไมริ คถึงมาทาอะไรแบบนี ้ในตอนนี ้ก ่ัน "ริ ค...นายกาลังทาอะไรน่ะ?" สุซาคุกล่าวถามเด็กหนุม่ ตรงหน้ า

"!!!" ริ คคุสะดุ้งเล็กน้ อยก่อนจะหันไปทางต้ นเสียงในทันที พร้ อมกับมือของตัวเองที่พกั เก็บหน้ าจองคอมพิวเตอร์ พก พาไปเรี ยบร้ อยแล้ ว ....

"อ่าว....ฮายะนายเองงันเหรอ...?" ้ ริ คคุพยายามตอบปั ดๆเพื่อนสนิทตรงหน้ าด้ วยคาถามซะอย่า งนัน.. ้

สุซาคุพยักหน้ าเบา ๆ เป็ นคาตอบให้ แก่ริค ก่อนที่เขาจะเริ่ มถามต่อว่า "นายมาทาอะไรที่นี่นะ่ ...? แล้ ว..." เขาเริ่ มเหลือบสายตาหันไปมองคอมพิวเตอร์ ที่ริคเพิ่งจ ะพับเก็บไป "คอมพิวเตอร์ นนั่ .......??" "หรื อว่าตอนนี ้นายจะกังวลเกี่ยวกับเกม BB งันสิ ้ นะ...?" สุซาคุลองเดาสุม่ ดู เพราะเห็นคอมพิวเตอร์ แล้ วก็นา่ จะเดาได้ ไม่ยากเท่าไร

"อ้ อ...ใช่ๆ...ตอนนี ้ฉันกาลังหาข้ อมูลของเกมฝ่ านทางบ อร์ ดสนทนาอยูน่ ะ..." ริ คคุรีบตอบกลับคนตรงหน้ าในทันที...

"บะ...แบบว่าตอนนี ้ในเกมนายเป็ นไงบ้ างละฮายะ..." "ทางนี ้เมื่อวานไปเจอแมวมุมดามาLv.4มาโหดชะมัดเลยละ. .."

สุซาคุเองก็คิดไว้ แล้ วว่าตอนนี ้ริ คน่าจะกังวลกับเกม BB มากจนเกินไปแน่ ๆ แต่ร้ ูสกึ เหมือนกับว่าอีกฝ่ ายยัง มีเรื่ องอะไรปิ ดบังเ ขาอยูน่ ิด ๆ เหมือนกัน เขาหลับตาพลางถอนหายใจหนึง่ เฮือกแล้ วจึงค่อยตอบกลับไ ป "ฉันไปเจอกระทิงแดง Lv3 กับ ค้ างคาว มา...ตอนแรกก็นกึ ว่าจะไม่รอดล่ะ แต่ดวงดีที่ยงั รอดกลับมาได้ โดย ไม่ต้องเกมโอเวอร์ " สุซาคุตอบคาถามของริ คเสร็ จ เขาก็ถามกลับต่อ "แล้ วตอนนี ้นายอยูต่ รงจุดไหนล่ะ...? กลุม่ ปาร์ ตี ้นายมีใครบ้ างเหรอ?" "เผื่ออยูใ่ กล้ กนั อาจจะได้ มาร่วมเป็ นปาร์ ตี ้ใหญ่กนั ได้ ..."

"ตอนแรกปาตี ้ฉันก็ใหญ่อยูห่ รอกนะแต่ตอนนี ้เริ่ มแยกย้ ายกันไปแล้ วสิ เหลือแค่ฉนั กับยูฟี่แค่สองคน" เด็กหนุม่ ตอบอย่างเรี ยบๆ.. "อืม...ส่วนตาแหน่งก็..C9 ละมัง...นายละ?" ้

"เห...งันเหรอ...ได้ ้ อยูก่ บั คุณยูโฟรเรี ยด้ วย... .... " "ดีจงั นะ..." เสียงของสุซาคุฟังแล้ วเหมือนเขาจะเศร้ าลงไปนิดนึง ถึงสีหน้ าเขาจะไม่เปลีย่ นไปก็เถอะ "เอ่อ...ตอนนี ้ฉันอยู่ A3 กาลังจะกลับ B3 เพื่อเข้ าหมู่บ้านก่อน"

"ส่วนปาร์ ตี ้นัน้ เข้ าร่วมกับรุ่นพี่ลลิ ลีป่ ี 4...นายเองก็คงรู้จกั สินะ กับอีกคน...อืม..." สุซาคุพยายามนึกแต่ก็ไม่ร้ ู ชื่อจริ งของเด็กสาวเสียด้ วย "อีกคนเป็ นเด็กสาวนะ แต่ฉนั ไม่ได้ ถามชื่อจริ งเอาไว้ แฮะ รู้แค่วา่ ชื่อมาร์ เทอ เท่านันเอง..." ้

"อืม...มาร์ เทองันเหรอ...ชื ้ ่อแปลกดีนะ.." ริ คคุพดู พลางครุ่นคิดอะไรอยูค่ รู่หนึง่ ก่อนจะหันไปเจ อใบหน้ าเศร้ าๆเพียงชัว่ ครู่ของคนตรงหน้ า... ...ถึงมันจะเป็ นช่วงเวลาเพียงครู่เดียวแต่เขาก็เห็นม ่ันจนได้ ละนะ...

"ไม่เห็นต้ องเศร้ าเลยนี่เพื่อน....เดี๋ยวเราก็ได้ เจอ กันน่า..." เขาตอบอย่างยิ ้มๆเป็ นเชิงให้ กาลังใจคนตรงหน้ า

สุซาคุไม่ได้ ตอบอะไร เขาได้ แต่ยิ ้มแห้ ง ๆ กลับไปเท่านัน้ แต่ในตอนนันสายตาของเขาก็ ้ เหลือบหันไปเห็นกับ รูปอะไร บางอย่างที่อยูบ่ นโต๊ ะเข้ า

"ริ ค...รูปนันมั ้ น...??"

ริ คคุหนั ไปมองอย่างตกใจเล็กน้ อย...นี่เขาลืมเก็บเข้ า กระเป๋ างันเหรอนี ้ ่... "อะ..อ๋อ...พีช่ ายฉันนะ..." เด็กหนุม่ ตัดสินใจตอบไปตามตรง

"พี่ชาย....นายมีพี่ชายด้ วยงันเหรอ..??" ้ สุซาคุถามริ คด้ วยความแปลกใจนิด ๆ ทัง้ ๆ ที่จริง ๆ แล้ ว ริ คนันจะมี ้ พี่ชายมันก็คงจะไม่ใช่เรื่องที่แปลกอะไรเ ลย

"ก็นะ...พี่ไม่แท้ นะ...พอดีโครงสร้ างครอบครัวฉันมันซ ่ับซ้ อน..." "ว่าแต่...นายถืออุปกรณ์มาแบบนันจะไปลงออนเซ็ ้ นสินะ. .." ริ คพยายามบ่ายเบี่ยงเรื่ องที่จะคุยก่อนจะหันไปถามคนต รงหน้ า

"อา...ก็ใช่นะ" สุซาคุตอบสัน้ ๆ กลับไป ก่อนที่จะสะบัดผ้ าคลุมหนึง่ ครัง้ ก่อนจะหันตัวกลับหลั ง "งันพวกเราก็ ้ ไปกันเถอะริ ค... ขาดนายไป...การแช่น ้าในครัง้ นี ้คงไม่มีความหมาย" สุซาคุพดู พลางยิ ้มเล็ก ๆ

"โอ้ ส!"

Spoiler

[แอบมองอีกฝั่ ง*] Active Skill [นิวไทป์ L.1] สามารถรับรู้ปรากฏการณ์บางอย่างที่อยูเ่ หนือธรรมชาติ ได้ [ลามก] เมื่อสัง่ ใช้ งานแล้ ว เพิ่มโอกาสเจอเหตุการณ์ที่ "ดี" ขึ ้นเล็กน้ อย

[นกเค้ าแมว] สามารถอดหลับอดนอนได้ โดยไม่สง่ ผลเสียต่อ status [อีเกิลอาย] เมื่อริ คตุ งใจจะสั ั้ งเกตอะไรที่อยูร่ ะยะไกลแล้ ว [all stat = 0 , sense = 4] จนกว่าจะสิน่ สุดการ มอง * หากมีสกิล [ลามก] แล้ วไม่มีใครขัดขวางจะเห็นแว๊ บๆ

"เอาละ....เด็กปี หนึง่ และปี สองทุกคนฟั งทางนี ้!!" ริ คคุกระโดดเข้ ามาภายในออนเซ็นด้ วยสีหน้ ายิ ้มแย้ มพร้ อมกับหันไปทางเด็กหนุม่ จานวนมากตรงหน้ า ..

"ถึงเวลาสาคัญแล้ ว...เวลาเพียงหนึง่ เดียวนี่ละที่จะต อบปั ญหาในใจของทุกคนได้ !!..."

"เข้ ามาก็โชว์ความบ้ าเลยนะครับ ท่านประธาน" เด็กหนุม่ เอ่ยทักทายอีกฝ่ าย "ว่าแต่ที่ประธานพูดมันหมายความว่ายังไงเหรอครับ ?" ดูเหมือนโฮมุๆ จะยังไม่คอ่ ยเข้ าใจสิง่ ที่ริคจะสือ่ เลย ถามกลับไป "ถามได้ ดีมากโฮมุด้ นุ คุง!!" ริ คพูดพลางชี ้มือไปยังเด็กหนุม่ ผมยาว.. "ตามธรรมเนียมแห่งโรงเรี ยนแห่งนี ้...เมื่อเข้ ามาในบร ่ิ เวณศักสิทธิ์..หรื อที่เรี ยกว่าออนเซ็นนัน..." ้ "ใช่แล้ ว.......เหล่ากิจกรรมที่พวกเรานันมุ ้ ่งหวังหา ใช่สงิ่ ใดไม่..!!" "มันคือการล่วงล ้าอธิปไตยชายแดนของหญิงกับชายที่มีเพ ่ี ยงกาแพงไผ่บางๆกันไว้ ้ ยงั ไงละ!!!"

"เห...จะไปแอบดูฝั่งหญิงเขาอาบน ้ากันว่างันเถอะ ้ ครับ " "ถูกต้ องแล้ วเซียร์ คงุ !!!......" "ความสามารถในการหลบหลึกของนายเอามันมาใช้ เถอะ...เพื ่​่ อประโยชน์ของหน่วยรบเรา!!"

ซ่า!!! โฮมุสาดน ้าใส่ประธานริ คๆ เต็มที่แบบไม่เกรงใจคนอื่นเลยสักนิด "ก่อนอื่นน่ะ... หยุดเรี ยกผมแบบนันก่ ้ อนสิว้อย!!!" ริ คคุหวั เราะเล็กน้ อยก่อนจะเสยผมที่เปี ยกปอนขึ ้น.. "นี่เป็ นอีเว้ นท์ที่จะแสดงความเป็ นชายของนายเลยน ะ.."

สุซาคุเดินมาหาริ คจากทางด้ านหลังทันทีเพราะเมื่อกี ้เ ขาได้ ยินทุกคนที่ริคพูดหมดเสียแล้ ว "ริ ค...นายคิดที่จะทาอะไรน่ะ..." สุซาคุเดินมาถามด้ วยน ้าเสียงที่เรี ยบ ๆ "สันๆง่ ้ ายๆได้ ใจความ ฉันกาลังจะไปแอบดูฝั่งหญิงนะฮายะ.." ริ คพูดพลางกอดอกอย่างมันใจ ้

@กาเวน

"กาเวน...เรื อนร่างของน้ องสาวนายที่ไม่ได้ เห็นมาเกือ บ10ปี อยูต่ รงหน้ าแล้ วนะ.." ริ คคุพดู พลางเดินไปกระซิบหูเด็กหนุม่ ผมส้ มข้ างๆ...

"อย่าเลยดีกว่าครับ ประธาน จากประสบการณ์ทผี่ มเคยเจอกับดูหนังกับมังงะมา" "เรื่ องแบบนี ้ไม่เคยจบสวยเลยครับ ยิ่งจะทาให้ พวกผู้หญิงรังเกียจเราด้ วย" "กาเวน!!!! พูดแบบนันนายมั ้ นไม่ใช่'พี่ชาย'ที่แท้ จริ งแล้ ว!!" ริ คคุพดู พลางชี ้ไปที่คนตรงหน้ า.. "นายลืมไปแล้ วสินะ....หน้ าที่อนั หนักหนาของคนที่ถกู เ รี ยนว่าพี่ชายนะ..." "การที่เราต้ องคอยถนอมดูแล...และตรวจการเจริญเติมโตข องน้ องสาวทุกหย่อมหญ้ านะ...." "นายลืมไปแล้ วงันเหรอ!!!" ้

"งันผมขอเป็ ้ น "พี่ชายแบบนี ้" ดีกว่าเป็ น "พี่ชายทีแ่ ท้ จริ ง" ที่จะโดนน้ องสาวรังเกียจในอีกครึ่ง ชม ข้ างหน้ า ไป ครึ่งปี ดีกว่านะครับ แหะๆ" เขาเฉาตายแน่ๆ แบบไม่ต้องคิดเลย ถ้ าโดนซูเวียรังเกียจซักครึ่งปี

"ว่าก็วา่ เถอะครับ ประธาน คูต่ อ่ สู้คือ อาจารย์โดบัน คนนันเลยนะครั ้ บ" "ตอนมาถึงเขาก็เตือนพวกเราแล้ ว ประธานมีแผนรับมือกับอาจารย์โดบันแล้ วเหรอ?" "นายนี่มนั ซิสค่อนจริ งๆด้ วยสินะ..." ริ คคุถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ... "อืม..ส่วนเรื่ องอาจารย์โดบันนะไม่ต้องเป็ นห่วง...ทา งฉันเตรี ยมตัวช่วยสุดแสนพิเศษเอาไว้ แล้ ว.." เด็กหนุม่ ตอบอย่างอารมย์ดี..

"งันกาเวน...ถ้ ้ านายไม่คิดอะไรจริ งๆ...จงมาเป็ นฝ่ ายส นับสนุนของพวกฉันซะ!!" "มันถึง..วินาทีที่ฮายะสปิ นจะแสดงผลออกมาอีกครัง้ แล้ ว!"

"ขอปฎิเสธครับ" ถึงจะแค่ซพั พอท แต่ถ้ามีชื่อในกลุม่ ตัวการ คงไม่แคล้ วโดนสังคม(น้ องสาว) รังเกียจไม่ตา่ งกันเท่าไร

"แต่ดๆู แล้ วผมคงห้ ามประธานไม่ได้ แน่ ถ้ างันก็ ้ ขอให้ ใชคดีนะครับ...เ่​่ ทา่ ที่จะไปถึงได้ .... " กาเวนตัดบท พร้ อมกับอวยพรให้ กลุม่ ผู้กล้ า?

@เซียร์ "เห..." เซียร์ ลากเสียงยาวๆเหมือนกาลังสองจิตสองใจอยู่

"ใช่แล้ วเซียร์ ...นี่ละเป็ นการทดสอบอันยิ่งใหญ่นะ... " "ฉันเองก็อยากจะเห็นสักครัง้ ...พลังของหงอนของนายที่ ตื่นรขึ ้นมาอย่างเต็มกาลัง..." "นายไม่คิดงันเหรอว่ ้ า...ศึกนี ้...มันจะทาให้ หงอนของ นายพัฒนาไปอีกขัน.." ้ ริ คคุพดู พลางชี ้ไปที่หงอนของเด็กหนุม่ ตรงหน้ า

"หงอนของผม? มันก็หงอนธรรมดานี่ครับ" เซียร์ ตอบพร้ อมหงอนที่ชี ้วกกลับมาหาตัวหงอนเอง แต่ถ้าสังเกต ดีๆหงอนบนหัวเด็กหนุม่ นันจะเริ ้ ่ มสัน่ ๆข ่ึ ่้นมาเล็กน้ อย "จุ๊ๆ..." "มันไม่ใช่หงอนธรรมดาหรอกนะ....ความสามารถในการกระดิ กของมันเหนือขันมากกว่ ้ าที่นายคิดไว้ เยอะ เจ้ ารุ่นน้ อ ง.." ริ คคุพดู พลางยื่นมือไปยังเด็กหนุม่ ... "มาเถอะ...สหายของฉัน...ความสามารถของนายจาเป็ นต่อพว กเรามาก" "ศึกนี ้พวกเราต้ องชนะ.."

"เฮ่อ..ไปได้ ขา่ วเรื่ องหงอนของผมแบบนี ้มาจากไหนค รับเ นี่ย" เซียร์ ตอบอย่างยอมแพ้ พลางสะบัดหงอนไล่ น ้าออกไปมา "ข่าวสารของสภานักเรี ยนมันก็กว้ างไกลเหมือนกันละน่า. .." "เข้ าร่วมเถอะนะ...ศึกนี ้พี่ต้องการนายจริ งๆ...ความส ามารถของนายที่แม้ แต่ nyaHero!ยังยอมรับ..พีอ่ ยาก เห็นสักครัง้ !..."

"ช่วยไม่ได้ ละ่ มัง...." ้ เซียร์ พดู อออกมาเบาๆ ก่อนจะเอื ้อมมือไปจับมือริ ค "เข้ าใจแล้ ว ท่านราชา!!" "เยี่ยม!! ....ขอบคุณนายมากเซียร์ !!"

@โฮมุ "อุก..." ประหนึง่ ว่าโดนตีจุึดอ่อน สิง่ ที่ริคพูดทาให้ โฮมุๆ ชะงักไปในทันที

"ใช่แล้ วโฮมุระ....นี่ละหนทางที่จาทกให้ คนอื่นคิดว่า นายเป็ นชายแท้ หาใครเทียมได้ !!!" เด็กหนุม่ พยายามไซโคคนตรงหน้ าอย่างมัน่ ใจ

"ต... แต่... เรื่ องแบบนี ้มันไม่ดีนะครับ..." ถึงจะเอ่ยเช่นนัน้ แต่เจ้ าตัวก็เริ่ มที่จะลังเลแล้ ว...

"โฮมุระ....โอกาสแบบนี ้นะ...จะหาที่ไหนไม่ได้ แล้ วนะ. ..." "นายจะยอมให้ โอกาสแสดงความเป็ นแมนขั ้นสูงสุดแบบนี ้หล ุ่ ดลอยไปงั ้นเรอะ!!" "อ... ข... ขอผมคิดสักครู่ละกันครับ..." เด็กหนุม่ เริ่ มรู้สกึ ราวกับว่าตัวเองถูกสะกดจิต จนต้ องขอเวลา นอกจากอีกฝ่ ายเสียก่อนที่จะหลงเชื่อไปมา กกว่านี ้ "เพียงแค่นายถอยหลังเพียงก้ าวเดียว....มันก็เท่ากับย อมรับความไม่สมชายของนายในตอนนี ้ไปก้ าวละ 10%" "ลูกผู้ชายจริ งๆนะ...มันต้ องตอบกันมาแบบตรงๆเลยสิ!!! " ริ คพยายามเน้ นคาว่าผู้ชายอย่างเต็มที่..

"อุก..." ดูเหมือนว่าประธานริ คจุ ะไม่ยอมให้ เขาได้ พกั ง่ายๆ และนัน่ ก็ยิ่งทาให้ เขาสับสนและลังเลมากขึ ้นไป อีก ราวกับตอนนี ้มีเทวดาและซาตานขนาดจิ๋วลอยตัวเถียงกันข ่้ามหัวเขา "หึห.ึ ..อย่าได้ ลงั เลไปเลย..โฮมุ.." "โลกนี ้ไม่มีเทวดาหรื อซาตานมาคอยควบคุมความคิดคนหรอก นะ....มันจะมีก็แค่'สมชาย'กับ'ไม่สมชาย'ก็ เท่านัน..." ้ ริ คคุพดู อย่างลอยๆ...

และแล้ ว... ดูเหมือนว่าศึกระหว่างเทพกับปี ศาจก็จบลงด้ วยชัยชนะขอ งปี ศาจร้ ายสีดาที่ถีบเทพกระเด็น หายออกไป

"...ตกลงครับ ผมจะเข้ าร่วมด้ วย!!" เด็กหนุม่ ขานตอบรับริ คอุ ย่างหนักแน่น ราวกับว่าอีเวนท์นี ้เป็ นสิง่ ที่ควร กระทาเป็ นอย่างยิ่ งในฐานะผู้ชาย "เยี่ยม!!"

================================================== ============ @ลอยด์ ชายวัยกลางคนเดินเข้ ามาพร้ อมนุง่ ผ้ าเช็ดตัวผืนเดียวอ ย่างองอาจ "ริ ค!! ว่าไงเรื่ องที่ชนให้ ั ้ จดั การเป็ นไงบ้ าง?" ลอยร์ ถามชายผู้ที่เขามอบหมายหน้ าที่สาคัญให้ ทนั ทีที่ เข้ ามา "โอส!! สวัสดีครับผู้พนั !" เด็กหนุม่ ทาท่าเคารพคนตรงหน้ าอย่างรวดเร็ ว.. "ตอนนี ้เราได้ รวบีวมทหารกล้ าและหน่อยซัฟพอร์ ตได้ หลาย นายแล้ ว..." "จะเหลือก็แค่ระบบป้องกันที่ทางฝั่ งอาจารย์โดบันได้ เ ตรี ยมไว้ ครับ !"

"เยี่ยมมาก...ทางสาวๆมีโดบันช่วย ทางนี ้ชันก็ ้ ช่วยเหมือนกัน!!" ลอยร์ ยิ ้มอย่างตื่นเต้ น โอกาสงามๆแบบนี ้มีหรื อที่เขาจะปล่อยให้ หลุดมื อ!! "จงปลุกความเป็ นลูกผู้ชายในตัวพวกนายซะหนุม่ ๆ!!"

================================================== ============ @สุซาคุ

สุซาคุได้ ยินที่ริคพูดเขาก็ต้องตกใจนิด ๆ เพราะขนาดประธานสภานักเรี ยนยังคิดจะแอบดูผ้ หู ญิงแช่น ่้่า อีกหรื อนี่... "ริ ค... ฉันขอห้ าม... เพราะการกระทาแบบนี ้มันผิด ผู้ชายอย่างเรา ๆ ไม่สมควรทาอย่างยิ่ง!!" สุซาคุกล่าวด้ วยน ้าเสียงที่หนักแน่น

"เอาน่าฮายะ....นี่มนั เป็ นการสานสัมพันธ์ รุ่นน้ องกับ รุ่นพี่เลยนะ.." "ความสามัคคีที่พวกเร็ วเหล่านักเรี ยนพึงมี...การจะทา ไห้ พวกเขามีกายและใจเป็ นหนึง่ เดียวได้ ...ก็มีเพียงวิ ธีนี ้เท่านัน!!" ้ "นายไม่คิดงันรึ ้ วา่ ..นี่เป็ นการทาเพื่อรุ่นน้ องในฐา นะของอัศวินอย่างหนึง่ .." "ไม่คิดเฟ้ย!!" สุซาคุกล่าวด้ วยน ้าเสียงที่หนักแน่นเช่นเดิม "จะกล่าวอ้ างยังไง การแอบดูก็ยงั คงเป็ นแอบดูอยูด่ ี... นายไม่คิดว่ามันเป็ นการกระทาที่นา่ ละอายใจบ้ าง เหรอ?" ดูเหมือนตอนนี ้อารมณ์ของสุซาคุเริ่ มที่จะไม่ดีนิด ๆ แล้ ว "จุ๊ๆ...." ริ คคุเอานี ้วชี ้แตะปากของตัวเองเป็ นเชิงสัง่ สอนคนตรง หน้ า

"เพราะนายมัวแต่ยดึ ติดกับกฏเกณฑ์แบบนี ้ไงละ....นายถึงเป็ นอัศวินที่แท้ จริ งไม่ได้ !"

"อ...เอ่อ... รุ่นพี่สซุ าคุครับ ผมว่าจริ งๆ แล้ วประธานริ คอาจจะแค่เล่นมุกแบบทุกทีก็ได้ นะครับ " โฮมุระ ตัดสินใจเข้ าช่วยเหลือริ คๆ อย่างไม่มีเหตุผล(เรอะ?) "คิดดูสคิ รับ คนอย่างท่านประธานที่พดู อะไรแบบจับประเด็นไม่ได้ จนไม ่​่ ร้ ูวา่ อันไหนจริ งอันไหนเล่นเนี่ย จะมาพูดจริ งๆ จังๆ เรื่องการแอบดูสาวๆ อาบน ้างันเหรอครั ้ บ !?" "ก็อาจจะเป็ นไปตามที่โฮมุระพุดก็ได้ นะ... ว่าแต่ริค... อัศวินที่แท้ จริ งนันมั ้ นคืออะไรล่ะ??" "ตอบมาหน่อยสิ" "หึห.ึ ....ถ้ าการศึกครัง้ นี ้จบนายจะเข้ าใจเองฮายะ... ." ริ คคุพดู พร้ อมกับยื่นมือไปหาเพื่อนรักตรงหน้ า "มาเถอะเพื่อนรัก....ฉันจะทาให้ นายเห็นโลกที่กว้ างให ญ่เอง..."

สุซาคุเหมือนกับกาลังถูกอะไรดลใจให้ เริ่ มคล้ อยตามอย่ างน่าประหลาด ตอนนี ้มือของเขากาลังจะเอื ้อมไปจับมือของริ ค ราวกับถูกมือทีมองไม่เห็นจับให้ ขยับอย่างไงอย่างงัน้ แต่ก่อนที่มือของเขาจะเอื ้อมไปจับมือของริ คนัน้ เขากลับชักมือกลับมาก่อน "แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก มะ... ไม่ได้ ๆ" "การกระทาที่นา่ ละอายแบบนัน้ ฉันทาไม่ได้ !!"

เขายังคงปฏิเสธความคิดของริ คพลางส่ายหัวไปมาราวกับจะ ให้ ความคิดไม่ดีหลุดออกไปจากหัวของเขา "ฮายะ.....เชื่อมัน่ สิ...." "โลกของอัศวินที่นายไม่เคยได้ สมั ผัสมัน.....อยูต่ รงห น้ านี่แล้ ว...."

"แต่วา่ ...ที่นนั่ น่ะ...ที่นนั่ น่ะ...มี...มี... .คุณ ...คุณ..." สุซาคุเริ่ มคิดถึงภาพอะไรบางอย่างออกมาจนทาให้ เขาหน้ าแดงไปหมด "ไม่ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ" "ฉันไม่ยอม...ที่จะให้ กิเลศมาอยูเ่ หนือเกียรติแล ะศัก ดิ์ศรี ของอัศวินแน่" ดูเหมือนตอนนี ้สุซาคุจะตัดสินใจได้ แล้ วสินะเนี่ย "แต่ผมว่า... ถ้ าเราลองทาเรื่องแบบนี ้บ้ าง เราก็พอจะหาทางรับมือกับคนอื่นๆ ที่จะทาแบบเราได้ นะครับ เข้ า ทานองว่าจะจับโจร ก็ต้องคิดแบบโจรเสียก่อน" เด็กหนุม่ เริ่ มไซโคสุซาคุบ้าง "แต่กลับกัน ถ้ าเราไม่เคยทาอะไรแบบนี ้เลย แล้ วเราจะไปหาทางรับมือกับพวกที่คิดจะทาอะไรแบบนี ้ได ่้ ยังไงล่ะครับ จริ งไหมครับ รุ่นพี่สซุ าคุ!!" โฮมุระเอ่ยด้ วยน ้าเสียงหนักแน่นเพื่อเป็ นการย ้าเตือน อีกฝ่ าย

ตอนนี ้ไม่ใช่แค่ริคเท่านัน้ แม้ แต่โฮมุระที่ก็เริ่ มไซโคให้ สซุ าคุหลงเข้ าไปในภวัง ค์ลามกอันแสนดามืดเสียแล้ ว แต่ในความดามือนัน้ ก็ยงั คงมีแสงสว่างอยู่ ถึงจะเล็กน้ อยก็ตาม แสงสว่างที่เป็ นคาสัญญาของเขากับใคร สักคนนึง

"ตะ...แต่วา่ ...ถึงโฮมุระพูดมามันจะถูกก็เถอะ แต่...ยังไง ๆ พี่ก็.................................." ".........................." เขาก้ มหน้ านิ่งเงียบไปครู่นงึ ก่อนที่จะเงยหน้ าขึ ้นมา กล่าวต่อ "พี่ไม่เห็นด้ วย...การกระทาแบบนัน้ มันไม่ใช่สงิ่ ที่ลกู ผู้ชายที่แท้ จริ งอย่างเรา ๆ ควรกระทานะโฮมุระ" "นายอย่าให้ กิเลศแห่งความอยากรู้อยากเห็นเขาครอบ งาจิ ตใจสิ"

"อ... ผ... ผมก็ไม่ได้ อยากรู้อยากเห็นอะไรหรอกครับ" โฮมุระว่า

"ต... แต่... สถานการณ์แบบนี ้น่ะ ท่านประธานริคยุ งั บอกเองเลยว่าหากเป็ นชายแท้ ร้อยเปอร ่์ เซนต์ต้อง กระทา ไม่ทานันหาใช่ ้ ชายทังแท่ ้ งไม่..." พอพูดได้ เท่านี ้ เหมือนโฮมุระจะนึกอะไรบางอย่างออก "เอะ... อย่าบอกนะครับว่าจริ งๆ แล้ วรุ่นพี่ฮายะชอบผู้ชาย?" พูดเพียงเท่านันเด็ ้ กหนุม่ ก็รีบถอยออกมาและ ใช้ สองมือ จับผ้ าเช็ดตัวที่หม่ ปกปิ ดร่างกายของตนให้ มิดชิดมากขึ ่้น

สุซาคุได้ ยินที่โฮมุระพูดเหย่เข้ า เขาเลยรู้ สกึ ขาขันขึ ้นมาทันที "ฮะฮะฮะ ไม่หรอกโฮมุระ... พี่นะ่ ไม่ได้ ชอบผู้ชายในความหมายอย่างนันหรอกนะ...ส ้ บายใจได้ " สุซาคุกล่าวพร้ อมกับลูบหัวเด็กหนุม่ ตรงหน้ า "เพียงแต่เราต้ องแยกแยะ ว่าสิง่ ใดควรกระทา สิง่ ใดไม่ควรกระทา มันไม่เกี่ยวหรอกนะว่าจะเป็ นผู้ชายทัง้ แท่งหรื อไม่น่ ะ...?" เขาเริ่ มทาท่าครุ่นคิดเล็กน้ อย "เอางี ้ สมมุติวา่ ในฝั่ งหญิงมีผ้ หู ญิงที่นายแอบชอบอยู่... นายอยากจะให้ ใครคนอื่นที่ไม่ใช่นายเห็นเรื อนร่าง ของเ ธอคนนันหรื ้ อเปล่าล่ะ?" พอสุซาคุพดู เช่นนัน้ พลันในหัวของเขาก็ปรากฎภาพของหญิงสาวคนหนึง่ ขึ ้นมาอย ่​่ างไม่ได้ ตงใจ ั ้ ก่อนที่ เจ้ าตัวจะรี บสลัดภาพของคนๆ นันออกไปอย่ ้ างรวดเร็ ว แม้ จะยังหลงเหลือใบหน้ าแดงๆ ที่เกิดขึ ้นจากการนึก ภาพสิง่ ที่สซุ าคุพดู มาก็ตาม "อ... ก... ก็คง.. ไม่อยากหรอกครับ ต... แต่ถ้าเป็ นผม... เอ่อ... เดี๋ยว? แปลว่ารุ่นพี่สซุ าคุมีคนที่ชอบแล้ วงัน้ เหรอครับ?" เด็กหนุม่ เกือบตกหลุมดักเข้ าเสียแล้ ว ทว่ายังโชคดีที่กลับลาทัน แถมยังเอ่ยสวนกลับไปราวกับ ออกหมัดฮุคขวาใส่อีกฝ่ ายก็ มิปาน "อะ..." สุซาคุโดนหมัดฮุคขวาของโฮมุระเข้ าไปอย่างจังจนแทบจะท ่าให้ เขาต้ องเกือบล้ มลงไปนอนนับดาว แต่โชคยังดีที่ตรงนันมี ้ เชือกอยูส่ นามอยู่ เขาจึงคว้ าเอาไว้ เลยทาให้ ไม่ล้มลงไปนอนนับดาว แต่ก็เกือบ ๆ จะ ล้ มลงพื ้นอยูแ่ ล้ ว "อะ...ก็...พี่ก็แค่...เอ่อ...ยกตัวอย่างให้ นายฟ ่ังดู เฉย ๆ น่ะ..." สุซาคุเงียบไปแป๊ ปนึงอีกล่ะ แต่ก็แค่แป๊ ปเดียวจริ ง ๆ ก่อนที่เขาจะเริ่ มบ่ายเบี่ยงไปประเด็นอื่น "เอ...ตะ แต่วา่ ยังไง สิง่ ที่ผิดมันก็คือสิง่ ที่ผิดนะ"

"โฮมุระ นายเข้ าใจใช่มย?" ั้ ไม่วา่ เปล่า มือทังสองข้ ้ างของสุซาคุพงุ่ เข้ ามาจับไหล่ทงสองข้ ั้ า งของโฮมุระเข้ าอย่างจัง

"อ.. หวาๆ" เด็กหนุม่ ตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ ฮายะก็พงุ่ เข้ ามาจับไหล่ของเขา

"ถ...ถึงอย่างนันก็ ้ เถอะนะครับ ต... แต่..." ดูเหมือนว่าเด็กหนุม่ จะเริ่ มลังเลอีกครัง้ เพราะอีเวนท์นี ้มีความ แมนเป็ นเดิมพัน(ตามริ คว่า)

สุซาคุเห็นโฮมุระเริ่ มลังเล จึงได้ ลองพูดตามที่เขาคิดไปอีกนิด "โฮมุระลองคิดดูนะ ถ้ าสมมุติฝั่งหญิงมีคนที่นายชอบอยูจ่ ริ ง แล้ วเกิดเธอรู้วา่ นายร่วมขบวนการแอบดูสอ่ ง สาวอาบน ้า" "นายคิดว่าเธอจะรู้สกึ ยังไงกับนายต่อไปกันล่ะ?" "ลองคิดดูนะ..."

สุซาคุยงั คงถามโดยที่มือทังสองข้ ้ างยังคงจับอยูท่ ี่ไ หล่ของโฮมุระ และสายตาของเขาก็มองตรงไปยังดวงตา ใส ๆ ของเด็กหนุม่ อีกฝ่ าย ดูเหมือนว่าเด็กหนุม่ จะหน้ าแดงขึ ้นกะทันหัน แต่ไม่ร้ ูวา่ เพราะชายหนุม่ ตรงหน้ าจ้ องมาที่เขา หรื อเป็ นเพราะ ความร้ อนจากบ่อน ้าร้ อนกันแน่ก็ไม่อาจจะ ทราบได้ "อ... เอ่อ... ย... อย่าจ้ องกันแบบนันสิ ้ ครับ..." โฮมุระเบือนหน้ าหนีเพื่อหลบสายตาอันแน่วแน่ของอีกฝ่ า ย

"อย่าหลบสายสิ โฮมุระ..." สุซาคุกล่าวเตือนโฮมุระที่เพิ่งจะหลบสายตาของเขา "มีคนกล่าวว่า ดวงตาคือประตูของหัวใจ ถ้ านายหลบสายตา แล้ วหัวใจเราจะเชื่อมต่อถึงกันได้ ยงั ไง?" "และอีกอย่างนะ... การหลบสายตาจากอีกฝ่ ายนัน้ เป็ นการบ่งบอกว่า เรานันไม่ ้ มีความมัน่ ใจในตัวเอง ไม่มี ความเชื่อมัน่ ไม่มีความกล้ า" "เพราะฉะนัน... ้ อย่าหลบสายตาอีกฝ่ าย แต่ให้ จ้องมองกลับไปยังอีกฝ่ าย" "นัน่ แหละ... คือสิง่ ที่คนเราจะสามาารถทาให้ กนั ได้ " "ว่าแต่...คาถามเมื่อครู่ ...นายจะตอบพี่ได้ หรื อย ่ังล่ ะ? หืม...?" สุซาคุเอียงคอถามเล็ก ๆ

พอได้ ยินอีกฝ่ ายพูด... เด็กหนุม่ ก็เหมือนจะชะงักไปในทันที ก่อนที่เจ้ าตัวจะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง และหัน กลับมาสบตากับสุซาคุตรงๆ

"ผม... เข้ าใจแ่้ล้วครับ..." เด็กหนุม่ เอ่ยช้ าๆ "ปกติแล้ วผมไม่คอ่ ยมัน่ ใจในตัวเอง ไม่คอ่ ยเชื่อมัน่ ในตัวเอง และ ไม่มีความกล้ า ... แต่เพราะรุ่นพี่พดู ขึ ้นมา ทาให้ ผมเข้ าใจถ่องแท้ เลยครับ" โฮมุระเอ่ยช้ าๆ ก่อนที่สหี น้ าจะพลันเปลีย่ นเป็ นความมัน่ ใจแบบสุดๆ

" ผมจะกล้ า จะเชื่อมัน่ และจะมัน่ ใจในสิง่ ที่ตนเองได้ ตดั สินไปครับ ซึง่ หากผมไม่ยอมแอบดูละ่ ก็ ผมก็คงถูก กล่าวหาว่าไม่ใช่ผ้ ชู ายแท้ ๆ อย่างแน่นอน!! ดังนันครั ้ ง้ นี ้ ผมจะพิสจู น์ตวั เองด้ วยการแอบดูสาวๆ ครับ!"

เมื่อได้ ยินโฮมุระประกาศกร้ าวแบบนันออกมา ้ สุซาคุก็คงได้ แต่จนใจ

เขาส่ายหน้ าเบา ๆ พลางปล่อยมือทังสองข้ ้ างออกจากไหล่ของโฮมุระพร้ อม ๆ กับถอยใจอย่างเหนื่อยอ่อน "แปลว่า...สิง่ ที่พี่พยายามจะเตือนนัน...มั ้ นไม่ ได้ เ ข้ าไปถึงใจของนายเลยสินะ โฮมุระ" "เอาเถอะ ตามใจนายแล้ วกัน...หากนายคิดว่าเส้ นทางที่นายกาลังจะ ก้ าวเดินต่อไปนันเป็ ้ นเส้ นทางที่ ถูกต้ อง ก็จงก้ าวเดินต่อไป...พี่จะไม่ห้ามล่ะ" "เพราะพี่เอง ก็จะก้ าวเดินต่อไปยังเส้ นทางที่พี่เชื่อมัน่ เช่นกัน. ..และนัน่ มันหมายถึง เราสองคนคงเป็ นศัตรู กันแน่" ก่อนที่สซุ าคุจะหันหลังกลับไปนัน้ เขาก็ได้ กล่าวต่ออีกนิดว่า "หากมีผ้ หู ญิงที่นายแอบชอบอยูอ่ ีกฝั่ ง...แล้ วเวล าเธอ เห็นนายไปแอบมองเธอแช่น ้านัน...เธอคนนั ้ นจะ ้ รู้สกึ ยั งไงกันนะ??" "หรื อต่อให้ ไม่มีคนที่นายแอบชอบอยูก่ ็เถอะ...แต่ ถ้ าพ วกผู้หญิงเห็นว่านายไปแอบดูพวกเธอแช่น ้านัน..." ้ "ความรู้สกึ ดี ๆ ความรู้สกึ เป็ นเพื่อนของพวกเธอที่มีตอ่ นายมันจะเปลี่ ยนไป หรื อมันจะยังคงเหมือนเดิมกัน นะ?" "พี่อยากจะให้ นายลองคิดดูให้ ดี ๆ อีกครัง้ " "หลังจากได้ คาตอบแล้ ว...ก็จงทาตามคาตอบที่ตวั นาย เองค ่ิ ดได้ เถอะนะ" พูดจบสุซาคุก็เดินตรงไปยังริ คที่กาลังเป่ าหูคนอื่นอย ู่ ่​่ อย่างไม่ขาดสาย ปล่อยให้ เด็กหนุม่ หน้ าหวานใส ได้ คิดหาคาตอบของตัวเขาเองเพียงลาพัง

อุก... เหมือนโดนลูกศรจานวนมากทิ่มแทงเข้ าร่างจนสาหัส เพราะสิง่ ที่เขากลัวที่สดุ ก็คือการเสียเพื่อนไปนัน่ แ หละ ซึง่ ถ้ าจะเสียเพื่อนไป... เขายอมโดนหาว่าไม่ใช่ผ้ ชู ายน่าจะดีกว่าเสียอีก พอคิดได้ ดงั นัน้ เด็กหนุม่ ก็คิดจะแก้ ตวั กับสุซาคุ จึงพยายามจะวิ่งตามไป "ด... เดี๋ยวก..." ทว่าดูเหมือนโฮมุระจะรี บมากไปหน่อย ขาเจ้ ากรรมเลยลืน่ เสียนี่ มือหนาเอื ้อมไปสุดแขน หมายจะคว้ าอะไรสักอย่างเป็ นหลัก ยึดเอาไว้ หมับ พรื ด!! โชคดีหรื อเปล่าไม่ร้ ู ที่โฮมุระคว้ าอะไรบางอย่างไว้ ได้ ทว่าอาจจะโชคร้ ายก็ได้ เพราะสิง่ ที่เขาคว้ าได้ นนดั ั้ น เป็ นผ้ าที่สซุ าคุพนั เอ วเอาไว้ เพื่อปกปิ ดร่าง กายท่อนล่างของเขา ทว่าตอนนี ้มันกลับโดนกระชากหลุดติดมือ โฮมุระมาอย่างไ ม่ได้ ตงใจ... ั้ ตูม ซ่า!! และแล้ วเจ้ าตัวต้ นเรื่ องก็ล้มหน้ าทิ่มใส่ผืนน ้าซะแล้ ว...

ซึง่ นันก็ ้ เป็ นจังหวะเดียวกับที่ริคคุหนั ไปทางฮายะพอ ดี... ..นี่เขากาลังเห็นอะไรกันแน่...

ในตอนนันสุ ้ ซาคุไม่ได้ สนใจหรื อรู้ตวั เลยสักนิดว่าผ้ า พันเอวของตัวเขานันจะโดนคว้ ้ าหลุดไปแล้ ว เพราะ ตอนนี ้สิง่ ที่เขาสนใจนัน้ คือโฮมุระที่ลนื่ ล้ มจนหน้ าทิ่มน ้าไปต่างหาก "โฮมุระ!!"

สุซาคุตะโกนร้ องอย่างตกใจก่อนที่เขาจะก้ มตัวลงไปจับต ่ัวโฮมุระขึ ้นมาจากน ้า "ไม่เป็ นไรนะ?" "ม... ไม่เป็ นไร ค..." ทว่า... ดูเหมือนว่าโฮมุระก็นิ่งไปทันทีที่เงยหน้ าขึ ้นมา เพราะสิง่ ที่อยูต่ รงหน้ าเขามัน...

โฮมุระที่ยงั คงมีอาการตัวค้ างแข็งอยู่ ก็โดนริ คลุ ากตัวออกไปอย่างรวดเร็ วโดยไม่ได้ ขดั ขืนใดๆ สักนิด ริ คคุที่ได้ สติขึ ้นมาในทันทีก็รีบวิ่งไปหาทังสองทั ้ น ทีก่อนจะพยุงตัวโฮมุขึ ้นมาอีกคน "..สงสัยหมอนี่จะแช่น ้านานไปเฮะ..." ริ คคุสา่ ยหัวเล็กน้ อยก่อนจะรับเด็กหนุม่ ตรงหน้ าแทนฮา ยะ "เอาเป็ นว่าเดี๋ยวฉันเอาหมอนี่ขึ ้นไปก่อน...ส่วนนาย. ..เอ่อ.." "ไปจัดการหาอะไรมาใส่ก่อนซะนะ..." หลักจากพูดจบประธานหนุม่ ก็รับหน้ าที่พาเด็กหนุม่ ตรงห น้ าออกจากออนเซ็นในทันที ..

"หาอะไรมาใส่ก่อนเหรอ??" สุซาคุทวนตาที่ริคพูดก่อนที่จะก้ มลงมองดูเบื ้องล่างข องเขา ปรากฏว่า สิง่ ที่เขาเห็นคือ ลูกมังกรน้ อยตัวนึงกาลังโผล่ออกมาดูโลกเบื ้องหน้ าโดย ที่ไม่มีอะไรป้องกันเลยแม้ สกั นิด "เฮ้ ยยยยยย !!" สุซาคุร้องเสียงหลงพร้ อม ๆ กับรี บลงไปดาอยูใ่ นน ้าทันที ตอนนี ้เขาอายมาก อายจนอยากจะแทรกแผ่นดิน

หนีเลยด้ วยซ ้าไป เขาพยายามหันมองซ้ าย มองขวาว่ามีใครเห็นอีกบ้ างมัย? ้ รอบ ๆ ตัวเขาไม่มีใครอยูแ่ ล้ ว ทาให้ คาดการณ์ได้ ว่า คนที่เห็นคงมีเพียงแค่ ริ ค คนเดียวก็อาจจะเป็ นได้ แต่สาหรับโฮมุระนันเขาไม่ ้ แน่ใจเลยว่าโฮมุระนันจะ ้ เห ่็ น ศูนย์รวมความบันเทิง ของเขาหรื อเปล่า?? แต่ตอนนี ้ก็คิดมากไปก็เท่านัน้ เขารี บมองหาผ้ าพันเอวที่ลอยอยูเ่ หนือน ้ามาพันเอวของเ ขา และรี บขึ ้นจาก บ่อตามริ คไปทันที

================================================== ===

สมาชิกปาตี ้ส่องสาว 1.ริ คคุ 2.เซียร์ 3.โฮมุ

ซัพพอร์ ต 1.ลอยด์ เฝ้ามองห่างๆอย่างห่วงๆ 1.กาเวน 2.ยู

(มิชชัน่ เฟล..สมาชิกเป็ นลม)

"เปลีย่ นบรรยากาศหน่อยก็ดีนะ~~" โรเซ็ตต้ าเดินเล่นอยูท่ ี่สวนสาธารณะ....ไม่บอ่ ยนักที ่​่ เธอจะออกมานอกตัวอาคาร "ท้ องฟ้าวันนี ้สวยดีแฮะ...." เธอมองขึ ้นไปข้ างบนที่เต็มไปด้ วยดวงดาวมากมาย บางทีอาจจะเพราะเป็ นโคโลนี่ถึงทาให้ เห็นดาวชัดแบบ นี ้ ถึงเธอจะ...ชอบดูพระอาทิตย์ขึ ้นกับตกมากกว่าก็เถอะ

"บ้ าชะมัดเลยเฮะ...สุดท้ ายแผนการสุดเอ็กตร้ าของริ คๆก ่็ เสียแผนจนได้ .." ริ คคุบน่ อย่างหดหูๆ่ เล็กน้ อย....

แต่อย่างน้ อย...ดวงดาวที่ประดับอยูบ่ นฟากฟ้ ามันก็ทาใ ห้ อารมย์ของเด็กหนุม่ เปลีย่ นไปได้ ละนะ..

"ไม่ได้ เห็นมานานเท่าไหร่แล้ วนะ...ท้ องฟ้าสวยๆแบบนี ้ ..." เด็กหนุม่ มองขึ ้นไปบนฟ้าด้ วยสีหน้ าเศร้ าเล็กน้ อย.... ก่อนจะไปสะดุดตากับหญิงสาวผมสีม่วงที่เขาแทบจะ รู้จกั ดีเลย เด็กหนุม่ ไม่รอช้ ารี บสปิ นตัวเข้ าหาคนตรงหน้ าอย่างร่ า งเริ งเหมือนทุกครัง้ ..

"โอส~~~ สวัสดีฮะรุ่นพี่"

"....." โรเซ็ตมองคนที่เรี ยกเธอเล็กน้ อยก่อนที่จะเดินกลับไปอ ย่างไม่สนใจไยดีคาทักทาย

"ง่า.......รุ่นพี่เป็ นอะไรอ่า" ริ คคุเดินเข้ าไปหาหญิงสางตรงหน้ าอย่างงงๆ.....นี่เรา ทาอะไรผิดไปงันรึ ้ ไงหว่า?

"ประธานไม่ไปเยี่ยมรุ่นน้ อง?" เธอหันกลับมาถามสันๆก่ ้ อนจะเดินต่อไป

"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิฮะ..." ริ คคุพยายามวิ่งตามคนตรงหน้ าไปอย่างงงๆ "รุ่นน้ องนี่พวกปี หนึง่ หรอฮะ...พวกนันเห็ ้ นว่าไปจับก ลุม่ กันเล่นปิ งปองแล้ วนิ ไม่ต้องไปดูก็ได้ มงฮะ.." ั้ "รุ่นพี่โกรธที่ริคๆไม่ทาหน้ าที่ของประธานงันเหรอ?. ้ ."

"เวลาที่นาย...คุยกับคนอื่น...นายเคยคิดถึงความร ู่ ่้สึ กของคนอื่นรึเปล่า" โรเซ็ตยังคงไม่หยุดเดิน...เธอยังเดินต่อไปถึงแม้ จะไม ่​่ ร้ ูวา่ ไปทีไหนก็ตาม

"รุ่นพี่หมายถึงอะไร?..." "โว้ ย!! เข้ าใจยากชะมัด!! ตกลงนายแกล้ งโง่หรื อโง่จริ งเนี่ย!!" ในที่สดุ เธอก็ทนไม่ไหวจนต้ องหันกลับมาพูดกับคนตรงหน้ า "นายน่ะ..." "นาย...เคยคิดรึเปล่าว่าเวลาทาอะไรลงไปแล้ ว คนที่คอยมองอยูจ่ ะรู้สกึ ยังไง!!?"

"แล้ วผมจะเข้ าใจอะไรได้ ยงั ไง..." "ก็รุ่นพี่ไม่บอกอะไรผมเลยอยูด่ ีๆก็ถามคาถามขึ ้นมา.. ..แล้ วคนที่มองอยูค่ ือใครก็ไม่บอก..."

"รุ่นพี่เป็ นอะไรกันเนี ้ย.....เหมือนจะแปลกไปนะฮะ... " เด็กหนุม่ ยังงตีหน้ างงใส่คนตรงหน้ าเหมือนเคย...ถึงสี หน้ าของเขาจะออกอาการวิตกเนื่องจากไม่เข้ าใจส ถาณการณ ่์ ก็เถอะ

"เรื่ องแบบนี ้...คิดเองซะบ้ างซิ..." "ริ ค...ชันไม่ ้ ร้ ูหรอกนะว่านายต้ องการอะไร แต่ตงแต่ ั ้ ชนรู ั ้ ้ จกั นายมา..." "ชันไม่ ้ เคยมัน่ ใจเลยว่า เรื่ องที่นายพูดมันแค่แกล้ งกันเล่นหรื อเป็ นเรื่ องจริ ง..." "ไม่เข้ าใจเลยว่าสิง่ นายทาต้ องการสือ่ อะไรกันแน่ ?" ".....มันทาให้ หลายๆคน...รวมทังชั ้ นเอง...เข้ ้ าใ จผิด ไม่น้อยเลยล่ะ" โรเซ็ตพูดโดยไม่มองหน้ าฝั่ งตรงข้ าม...เธอยังคงสับสน. ..แม้ แต่ในสิง่ ที่เธอพูดออกมาเอง

"เข้ าใจผิด....?" "ตกลงแล้ วรุ่นพี่กาลังเข้ าใจผิดอะไรกันแน่...."เด็กหนุม่ ถามด้ วยสีหน้ าวิตก....นี่สรุปแล้ วเขาไปทาเร ่ื ่​่ อง อะไรไว้ อีกงันเหรอยั ้ งไง...

"เปล่านี.่ .."

"แต่ดเู หมือนจะมีคนบอกว่านายตามจีบรุ่นน้ องปี 1อยูน่ ี ่​่ นะ ชื่ออะไรนะ...ใช่แล้ วคาเรน!!" โรเซ็ตพูดพลางพยักหน้ า แต่เธอก็ยงั ไม่ล้าจ้ องตาคนตรงหน้ าตรงๆ..

"หา..............." เด็กหนุม่ ลากเสียงยาวอย่างงงๆ "ผมเนี่ยนะ...ไปจีบเด็กบ้ าพลังนัน่ ...." ริ คคุทวนคาพูดของคนตรงหน้ าอีกทีเพื่อความมัน่ ใจ...ว่ าเขาไม่ได้ ฟังผิดแน่ๆ...

"ถ้ าเกิดไม่ใช่....ก็ทาให้ มนั ชัดเจนซะซิ.."

เด็กหนุม่ ส่ายหัวไปมาเป็ นเชิงไม่เข้ าใจในสิง่ ที่คนตร งหน้ าพูดเท่าไหร่ นกั แล้ วยังเรื่ องของคนที่ปล่อยข่าวว่าเขาตามจีบคาเรนอีก ....ไปให้ โดนทุบเนี่ยมันไปจีบยังไง? "ริ คๆไม่เข้ าใจที่รุ่นพี่พดู อะ.....อะไรต้ องทาให้ ชดั เจนฮะ?"

"ก็ช่วยทาให้ ดเู ป็ นผู้เป็ นคนหน่อย!!" "ชมรมข่าวเค้ าลือว่าประธานนักเรี ยนไปตื ้อรุ่นน้ อ งจนโ ดนกระทืบกลับมาแล้ วนะนัน!!" ้ ถึงจะไม่ตรงความจริ งไปบ้ าง..แต่เธอก็สรุปข้ อมูลที่ได ่้มาแบบนี ้จริ งๆ

"อุบ...ฮะๆ...." เด็กหนุม่ หัวเราะออกมาเล็กน้ อย....นี่เราโดนเอาไปลือ แบบนันเลยเหรอเนี ้ ่ย...

"อะ...โอเคฮะ...วันหลังริ คๆจะพยายามทาตัวให้ เป็ นคนให ่้มากขึ ้นละกัน...คิกๆ.."

"..." โรเซ็ตส่ายหน้ าอย่างหน่ายๆ...เห็นแบบนี ้ก็โกรธไม่ลง ดูแล้ ว..คงเป็ นคนบ้ าจริ งๆนันแหละ ้ "งัน..ชั ้ นขอเดิ ้ นเล่นต่อก็แล้ วกันนะ"

"ไม่เอาอะ...." ริ คคุตอบปฏิเสธคนตรงหน้ าทันควัน... "ริ คๆ..ไม่ยอมให้ รุ่นพี่เดินไปไหนจะกว่าจะบอกว่าตกลง แล้ วรุ่นพี่โกรธริ คๆเรื่ องอะไร.."

"ไม่มีหรอกน่า!! แค่ทาเข้ มนิดหน่อยก็บอกว่าโกรธ!!" โรเซ็ตตอบปั ดๆ..เธอยังสงสัยตัวเองอยูเ่ ลยแล้ วจะให้ ตอ บยังไง?

"บู~่ ~~~~ริ คๆไม่ยอมรุ่นพี่โกรธริ คๆเห็นๆ" เด็กหนุม่ ลากเสียงยาว..... ใช่...เพราะถึงรุ่นพี่จะทาท่าทีเย็นชาใส่ผมขนาดไหนก็ ไม่เคยเดินหนีผมแบบที่ทาอยูต่ อนนี ้เลย

"ถ้ าไม่ยอมบอก...ผมไม่ปล่อยรุ่นพี่ไปไหนแน่..."

" ยะ อย่าทาตัวเอาแต่ใจแบบนี ้ซิ!!...นายเป็ นประธานนะ!!"

"เห........มันเกี่ยวกับงานสภานักเรี ยนตรงไหนครับเนี ่​่ ่ย้ ..." "อีกอย่างรุ่นพี่เองก็ร้ ูจกั ผมตังแต่ ้ ก่อนเป็ นประธาน ซะอีก....."

เด็กหนุม่ พูดอย่างยิ ้มๆ...

"ไม่วา่ ยังไงตอนนี ้ผมก็ยงั เป็ นรุ่นน้ องของรุ่นพี่เสม อนะฮะ....." "เพราะฉะนันข้ ้ ออ้ างแบบนันนะ....ตั ้ ดทิ ้ง!!.."

"ไหงเป็ นงันล่ ้ ะ!! อะ อา...." เธอไม่ร้ ูจะตอบอะไรต่อเสียแล้ ว

"อุบ....ฮ่าๆ..." ริ คคุอดขาไม่ได้ กบั ท่าทางของคนตรงหน้ า.. "รุ่นพี่เนี ้ย...ชอบทาแบบนี ้อยูเ่ รื่ อยเลย...."

"บะ..แบบนี ้...มะ หมายความยังไงกัน?" เธอถามตะกุกตะกัก

"เอ....แบบไหนกันน้ า...." เด็กหนุม่ กอดอกคิดเล็กน้ อย...ก่อนจะหันไปยิ ้มให้ คนตร งหน้ า

"แบบว่า...ทาตัวน่ารักเป็ นเด็กๆแบบตอนนี ้มังฮะ. ้ ."

"อะ เอ๋!!~~?

"มะ ไม่จริ งสักหน่อย...." โรเซ็ตตอบกลับไป หน้ าของเธตอนนี ้ขึ ้นสีเล็กน้ อย..

"อ่าว....นี่รุ่นพี่แช่น ้านานจนไข้ ขึ ้นรึเปล่าฮะนี่. ....." "ทาไมดูหน้ าแดงๆ...." ริ คคุพดู พลางมองไปที่ใบหน้ าของคนตรงหน้ าอย่างพินิจพิ เคราะห์อย่างละเอียด..

"คะ คงงันแหละ!! ้ สงสัยชันควรจะไปหายากิ ้ นสักหน่อยดีกว่านะ!!"

หมับ... มือของประธานนักเรี ยนจับเข้ าที่ข้อแขนเล็กๆของหญิงสา วตรงหน้ า "ถ้ าปล่อยไว้ นานมันจะไม่ทนั การนะฮะ...." "เดี๋ยวริ คๆพาไปหาคุณแอชเอง..."

ฉ่า.... หน้ าของโรเซ็ตแดงขึ ้นมากเดิมเสียอีก.. "อะ อา....งันก็ ้ ได้ ..."

ริ คคุง..

หน้ าออนเซ็น "อ๊ ะ รุ่นพี่ พระจันทร์ ละ่ พระจันทร์ ออกมาแล้ ว~" ริ ครุ ้ องบอกโรเซ็ตต้ า พร้ อมๆ กับหมุนตัวไปมาอย่างร่าเริ ง Spoiler

"พระจันทร์ ....ท่ามกลางหมู่ดาวงันเหรอ..." ้ โรเซ็ตเงยหน้ ามองท้ องฟ้าพร้ อมกับพึมพาออกมาเบาๆ "ว่าแต่รุ่นพี่ไม่เป็ นอะไรแล้ วจริ งหรอฮะ...." เด็กหนุม่ ผมทองพูดพลางหันไปทางหญิงสายตรงหน้ า...

"น่าจะนะ...คงแค่อดนอนล่ะมัง"้ หญิงสาวตอบอย่างไม่แน่ใจ

ถึงจะได้ ยินคนตรงหน้ าพูดแบบนัน...แต่ ้ เด็กหนุม่ ยังคง ถือวิสาสะเดินเข้ าไปใกล้ คนตรงหน้ าไปเรื่ อยๆ.. ..จนกระทังใบหน้ ้ าของเขาและเธอห่างกันเพียงไม่กี่ฟุต ... "แน่นะฮะ..."

"ทาไมต้ องถามด้ วยล่ะ..." โรเซ็ตหันหน้ าหลบตารุ่ นน้ อง ไม่ร้ ูทาไมเธอถึงไม่อยากจ้ องตาคนตรงหน้ า "นะ แน่ก็แน่ซิ..."

แปะ.... มือเย็นๆของริ คคุแปะลงที่หน้ าผากของโรเซ็ตในทันทีโดย ไม่ลงั เล...

"ตัวร้ อนหน่อยๆรึเปล่าฮะนี่...หน้ าก็แดงๆด้ วย... "

"นะ นายทาอะไรเนี่ย!!!"

โรเซ็ตถอยหลังออกมาด้ วยความตรงใจ มือขวาทีถ่ ือก้ อนด้ ายกลมๆที่ตอนแรกจะเอามานัง่ เย็บผ้ าข้ างนอก เผลอคลายจนของตกลงพื ้นหน้ าที่แดงกว่าเดิมอย่างชัดเจน เธอมองซ้ ายมองขวาอย่างทาอะไรไม่ถกู

"อะ เอ่อ..." สุดท้ ายก็พดู อะไรไม่ออก..เพราะการกระทาของรุ่นน้ องคน ข้ างหน้ าที่ไม่เคยจะเข้ าใจได้ สกั ครัง้

"อ่า....นี่สรุปว่าไม่สบายจริ งๆสินะฮะ..." เด็กหนุม่ ยังคงดึงดันถามคนตรงหน้ าต่อไป....

"มะ ไม่ใช่นะ...ชันไม่ ้ เป็ นอะไรจริ งๆ" โรเซ็ตร้ อนรนยิ่งกว่าเก่า

"รุ่นพี่ดสู นั่ ๆ...หน้ าก็ร้อน..แถมแดงเป็ นมะเชือเทศซ ะแบบนี ้...." "ถ้ ารุ่นพี่ไม่ได้ เป็ นไข้ จริ งๆ...รุ่นพี่จะเป็ นอะไรง ่ั่น้ เหรอฮะ..." เด็กหนุม่ ถามคนตรงหน้ าอย่างเป็ นห่วง...

"งะ งันเหรอ...อะ ้ อาจจะมีไข้ ก็ได้ เดี๋ยวกินยาก็หายช่างเถอะๆ"

ริ คคุยกั ไหล่อย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะยอมปล่อยมือออกจาก หญิงสาวอย่างยิ ้มๆ "ช่วยไม่ได้ ...ริ คๆยอมก็ได้ ฮะ.."

"ไหงพูดเหมือนกับชันขอให้ ้ ทาเรื่ องอะไรที่ลาบากใ จอย่ างงันล่ ้ ะ" โรเซ็ตพูดอย่างสงสัย

"ก็รุ่นพี่ชอบปากไม่ตรงกับใจอยูเ่ รื่ อย.....ผมก็เป็ น ห่วงสิฮะ.."

"อะ...." "ช่างมันเถอะน่า!!!"

"อะๆ...ผมยอมแล้ ว...." ริ คคุพดู พลางเอามือมาบังตัวเองไว้ เผื่อหญิงสาวตรงหน้ าจะทาอะไรแปลกๆ... "จะว่าไป....นี่ก็ครบสองปี แล้ วนะฮะที่พวกเราเจอกัน.. .." ริ คคุกล่าวอย่างยิ่มๆ...พลางนึกถึงช่วงเวลาตังแต่ ้ ปี แรกที่เขาได้ เจอกับคนๆนี ้และฮายะที่ใต้ ต้นไม้ ใหญ่...

"นันซิ ้ นะ...สองปี นี่เร็ วเหมือนกันแฮะ.." "อีกไม่นาน..ชันก็ ้ ต้องจากที่นี่ไปแล้ ว..." หญิงสาวมองไปยังท้ องฟ้า ....ใช่...ไปเจอกับคนที่อยากเจอ...

"รุ่นพี่พดู แบบนี ้...ผมก็เศร้ าแย่สฮิ ะ...." เด็กหนุม่ ตอบกลับอย่างยิ ้มๆ.....

"มันก็ต้องมีวิธีติดต่อกันอยูแ่ ล้ วน่า~~" หญิงสาวหันกลับมายิ ้มให้ รุ่นน้ อง "ชันไม่ ้ ทิ ้งเพื่อนกับรุ่นน้ องที่นี่หรอก"

"นัน่ สินะฮะ....." "ผมนะไม่ชอบคาว่าลาจากเลย....มันทาให้ พาลคิดว่าต่อจา กนี ้เราจะไม่ได้ เจอกันอีก..." เด็กหนุม่ เอ่อยขึ ้นเบาๆ....ใบหน้ าเศร้ าๆของเขาสะท้ อน กับแสงจัทร์

"ฮะๆ.....พูดแบบนี ้รุ่นพี่คงคิดว่าไม่เหมือนตัวผมสิน ะ..." เขาตัดบทในทันทีอย่างยิ ้มๆ...

"ถ้ าจาไม่ผิด...มีคนพูดกับชันไว้ ้ วา่ ..." "การลาจากน่ะ...คือจุดเริ่ มต้ นของการพบกันใหม่.. .ประ มาณนี ้แหละ"

"งันเหรอฮะ...." ้ "แต่ทาไมผมถึงยังไม่เจอเลยนะ....."

"รอต่อไปซิ....แสงสว่างในวันพรุ่งนี ้มีเสมอแหละ" ใช่รึเปล่า...โซวจูโร่?... โรเซ็ตพูดคาพูดที่เคยมีคนบอกไว้ ออกมาแล้ วประโยคแล้ วป ระโยคเล่า ....แต่เธอกลับรู้สกึ แปลกๆ.. เหมือนกับคาเหล่านันจะไม่ ้ เป็ นจริ ง

"ฮะๆ...." เด็กหนุม่ หัวเราะแห้ งๆ..... "นี่รุ่นพี่......." ริ คคุสง่ เสียงอ่อยๆไปให้ คนตรงหน้ าพร้ อมๆกับจ้ องไปที่ เธออย่างยิ ้มๆ..

"หืม? ทาไมงันเหรอ?" ้ เธอหันกลับมามองรุ่นน้ อง

"อยูน่ ิ่งๆนะฮะ...." ริ คคุพดู ขึ ้นพร้ อมกับค่อยๆเลือ่ นมือเข้ าไปหารุ่นพีส่ าวตรงหน้ าช้ าๆ...

"อืม" โรเซ็ตมองคนหน้ าอย่างงงๆ...แต่ก็อยูน่ ิ่งๆแต่โดยดี

"คือ...ผมว่าไอโบว์ที่ผกู มานี่มนั เหมือนจะหลุดนะฮะ.. ." ริ คคุพดู พลางค่อยๆยื่นมือไปที่โบว์ที่อยูข่ ้ างหลังขอ งโรเซ็ตอย่างช้ าๆ....

"มา..เดี๋ยวริ คๆ..จะผูกใหม่ให้ ...."

กึก... ยังไม่ทนั จะพูดจบคาขาของประธานหนุม่ เจ้ าปั ญหาก็สะดุด เข้ ากับอะไรบ้ าง.. ใช่..จะโทษความซุม่ ซ่ามของตัวเองก็คงไม่ผิดกระมัง.. ้ ..ร่างที่ไร้ การทรงตัวค่อยๆเซเข้ าหาคนตรงหน้ าอย่างช้ าๆ.. "เหวอ....."

..(SFX)..

เสียงอะไรบางอย่าง..ดังขึ ้นท่ามกลางแสงจันทร์ .... ใบหน้ าของทังสองแนบชิ ้ ดติดกันโดยที่ไม่มีระยะห่างแม้ แต่นิดเดียว... ...รวมถึง...

"เหวอออออออ"

ริ คคุรีบถอนปากออกมาจากหญิงสาวตรงหน้ าอย่างรวดเร็ ว ".....ขะ...ขอโทษฮะรุ่นพี่..!"

"นะ นาย..." โรเซ็ตรี บเอามือมาเช็ดริ มฝี ปากตัวเองทันที... แต่วา่ ความรู้สกึ ที่ได้ รับยังคงติดยู่ในสมอง...มัน.. .เป็ นครัง้ แรกสาหรับเธอ

"ระ...รุ่นพี่ฮะ...." "ขะ...ขอโทษ....." เด็กหนุม่ ตอบคนตรงหน้ าอย่างสัน่ ๆ....นี่เราทาอะไรลงไ ปเนี่ย... ่

"ขะ ขอตัวนะ" โรเซ็ตรี บหันหน้ าหนีก่อนที่พยายามเดินออกจากบริ เวณนั ่้น... เธอไม่กล้ าสู้หน้ ารุ่นน้ อง...

"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิฮะ...." "คือ...." เด็กหนุม่ ไม่กล้ าพูดอะไรออกไป....ทาไมกันนี่...นีต่ ั วเขาเป็ นอะไรกัน.. ตังแต่ ้ ที่ปากไปประกบกับรุ่นพี่แล้ ว...ทาไมรู้สกึ หน้ าเรามันร้ อนๆ....นี่เราติดไข้ รุ่นพี่แล้ วสินะ....

"มีอะไรงันเหรอ..." ้ โรเซ็ตถามโดยไม่หนั กลับไป..เสียงขอเธอสัน่ กว่าทุกครั ่้ง

"ระ..รุ่นพี่โกรธ...งันเหรอ?" ้

"มันเริ่ มดึกแล้ ว...ชันอยากไปพั ้ กสักหน่อย..." "เจอกันอีกทีตอนเข้ าเกมแล้ วกันนะ" โรเซ็ตรี บเดินหนีรุ่นน้ องออกไปโดยไม่เปิ ดโอกาสให้ เขา ได้ พดู อะไรอีก ... .....โซวจูโร่...ถ้ านายอยูท่ ี่นี่ก็ดี....ชันอาจจะเ ้ ข้ าใจอะไรได้ มากกว่านี ้

"อะ...อ่าฮะ.." เด็กหนุม่ ตอบรับอย่างโดยดี...นี่ก็ใกล้ ถึงเวลาที่นดั ทุกคนไว้ แล้ วด้ วยสิ..

..สุดท้ ายก็จายอมอย่างช่วยไม่ได้ ...รวมถึงอาการป่ วยแ ปลกๆตอนนี ้ของเขาอีก... ..เมื่อไหร่มนั จะหยุดสักทีนะ...ไอการร้ อนผ่าวตรงใบหน ่้าเนี่ย..

[ยืนชมจันทร์ ด้วยกัน*][สารภาพรัก*]

ซิงโครยูฟี่

"เฮ้ อ....มันตายสักทีนะฮะ.." ริ คคุพดู พลางปาดเหงื่อที่ไหลออกมา "ยูฟี่จงั เป็ นอะไรมากรึเปล่า?"

"ม...ไม่เป็ นไรค่ะ..."

"ว่าแต่ริคคุงก็เถอะ... เป็ นอะไรรึเปล่า?"

"เอ่อ................."เด็กหนุม่ เงียบไปพักใหญ่ๆก่อนจะยกมือขึ ้นมาประกบกันพ ร้ อมกับก้ มหัวให้ "ขอโทษฮะ...เพราะริ คๆแท้ ๆเราเลยต้ องเสียไอเทมชุบชีวิ ตไปเลย"

"ไม่เป็ นไรหรอกค่ะ" "ไอเท็มนะ มันมีไว้ ใช้ ไม่ใช่เหรอคะ?" เด็กสาวตอบอย่างยิ ้มๆ "หรื อว่าริ คคุงเป็ นพวกชอบเก็บไอเท็มจนครบ 99 ชิ ้นแล้ วก็ไม่ใช้ เลยเหรอ?"

"มะ...ไม่ใช่ถึงขนาดนันนะฮะ!!!" ้ "ยูฟี่แกล้ งผมอีกแล้ วอ่า...." เด็กหนุม่ พูดพลางเดินเข้ าไปหาเด็กสาวใกล้ ๆ "แบบว่า..จากที่ประชุมไว้ เราจะเดินทางไปปราบมินิบอสแ ถมแม่น ้ากันนี่นา" "ริ คๆ..เลยคิดว่าเราน่าจะตุนไอเทมไว้ ดีกว่านะฮะ"

"แต่ถ้าถึงเวลาที่ต้องใช้ แล้ วไม่ใช้ มันก็แย่นะค่ะ"

"เอ...มันก็จริ งนะฮะ...."

"แถมที่ตายเป็ นเพราะริ คๆดันอยากไปชนกับมันตรงๆด้ วย" เด็กหนุม่ พูดพลางกอดอกเล็กน้ อย "คงเป็ นเพราะผมรู้สกึ ผิดมากกว่านะฮะ..ยูฟี่อย่าใส่ใจ เลย"

"นันสิ ้ นะค่ะ" "เรื่ องมันผ่านไปแล้ วนิเนอะ" "เอาเป็ นว่าริ คๆขอโทษละกันที่ทาให้ เราใช้ ไอเทมอย่างเ สียประโยชน์ "

"ไม่ได้ เปล่าประโยชน์ซะหน่อย" "หรื อว่าริ คคุงอยากจะเสีย 2Level จริ งๆ?"

"บะ...แบบนันไม่ ้ เอาดีกว่าฮะ" เด็กหนุม่ เริ่ มหน้ าซีดเล็กน้ อย..นัน่ สินะถ้ าให้ ตายแล ่้วไปเก็บเวลไหม่คงไม่ไหวเหมือนกัน

"งันประเด็ ้ นนี ้ก็จบไปนะค่ะ" เธอพูดอย่างยิ ้มๆ "ว่าแต่...แล้ วพวกเราจะไปไหนกันต่อดี"

"เอ.....ริ คๆก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะฮะ" เด็กหนุม่ พูดเป็ นเชิงลังเลเล็กน้ อย

"มอนเตอร์ เมื่อครู่ดเู ก่งก็จริ ง...แต่มนั ก็เหมือนจะไ ม่พอทาให้ เราอัพเลเวลได้ ด้วยสิ" "ริ คๆเลยคิดว่าจะลุยเข้ าไปลึกกว่านี ้หน่อย...ยูฟี่คิ ดว่าไงฮะ?"

"อืม..." "ก็ดีนะ" "แต่....." ริ คคุเอ่ยขึ ้นมาเบาๆ....พร้ อมกับมองไปยังหน้ าหญิงสาว .. ก่อนจะหันกลับมาโดยไม่พดู อะไรซะอย่างนัน้ "หือ..." "มีอะไรรึเปล่าคะ?" "แบบว่า...." "เอ่อ....." "ถ้ าเราไปลึกกว่านี ้เราอาจจะเจอพวกมอนเตอร์ เก่งๆก็ได ่้ใช่มยฮะ?" ั้ "ก็ใช่คะ่ " "ก็แบบนันละ...คื ้ อ...." "ริ คๆกลัวว่า...สักครัง้ ริ คๆต้ องทาให้ ยฟู ี่ ต้ องลาบาก แบบครัง้ นี ้อีก..." "หรื อเราอาจจะเกมโอเวอร์ ไปเลยก็ได้ ..." "พอคิดแบบนันริ ้ คๆเลยไม่กล้ าเสีย่ งนะ..." เขาพูดด้ วยสีหน้ าเศร้ าเล็กน้ อย

"ชิ แถวนี ้มอนสเตอร์ น้อยกว่าที่คิดแฮะ" คาเรนที่พงึ่ ต่อยโปริ่ งตายไปตัวหนึง่ อย่าง่ายดาย เอ่ยขึ ้นมา "พวกเราขึ ้นเหนือตรงไปเรื่ อยๆ ก็นา่ จะทันเวลานัดพอดีนะ" เด็กสาวกล่าวต่อ พลางเปิ ดแผนที่โฮโลแกรมขึ ้น กลางอากาศ "เอ๊ ะ...อ่าว.." ซีที่กาลังชักดาบขึ ้นมาเตรี ยมตัวอ้ าปากค้ างเมื่อเห็น ว่ามอนส์เตอร์ ที่เพิ่งโผล่ออกมาโดนแนว หน้ าสองคนจัดกา รไปเสียแล้ ว "นี่ๆ ไลท์เหลือเวลาอีกเท่าไหร่จะถึงเวลานัดรวมพลเหรอ" เด็กสาว? เดินเข้ าไปถามเมื่อเห็นไลท์นิ่งกาลังวาง แผนการเดินทา งอยู่

"น่าจะสามวัน(turn)ได้ " คาเรนตอบไปเท่าที่จาได้

"สามเหรอ..." "จะได้ สกิลอัลติเมตทันทัยน้ ้ าา" เซียร์ ในคราบเด็กสาวพึมพาออกมาเบาๆ

"อืม...ตามความคิดฉัน..แถมดูเส้ นทางต่อจากนี ้แล้ ว..ก็ไม่นา่ ทันนะ" "เว้ นแต่เราจะเกิดคึกเดินดุ้มเข้ าไปในหุบเขาดา.. ." ริ คคุพดู พลางเอาไม้ เท้ าปั ดเศษหญ้ าแถวนันเล่ ้ นๆ

[ตี ้เรนๆริ คๆเซียๆเฟี ยๆบันๆฟี่ ๆ [move] e6]

ริ คจอง

"ใครมันคิดเกมนี ้นะ จะว่ารสนิยมดี หรื อบ้ าบอดีเนี่ย" คาเรนบ่นออกมา เมื่อเห็นความบ้ าบอของมอนสเตอร์ ทังสอง ้ "อื๋อ? บอสไม่ชอบเหรอ เท่ดีออก" "ถ้ ามองให้ ขาๆ มันก็ขาแน่นอนแหละนะ"

"เขาเรี ยกว่าทาให้ เกมมันดูมีมิติตา่ งหากไลท์นิ่ง ..." ริ คคุพดู พลางมองอย่างใจเย็น "แล้ วเอาไงจะเข้ าไปร่วมวงมัย?" ้ เขาถามเด็กสาวอย่างยิ ้มๆ

"มันก็แหงอยูแ่ ล้ วนี่..." คาเรนเอ่ยขึ ้น พลางกระแทกหมัดเข้ าด้ วยกัน

ริ คคุง..

"ย้ าก!!" คาเรนขยับหัวหลบดาบของศัตรูตรงหน้ า ก่อนกระแทกศอกสวนกลับเต็มแรง ทิ ้งรอยสายฟ้าเล็กๆไว้ ดังเปรี๊ ยะ "ฮ่า~" เด็กสาวถอนกระบวนท่า ก่อนจะยืนตรงตามเดิม "ถ้ าพวกมันไม่ส้ กู นั เองไปด้ วย มันอาจไม่งา่ ยแบบนี ้ก็ได้ นะเนี่ย..." "ก็นะ..." "ก็เพิ่งเคยเจอนี่แหละ เกมที่ มอนเตอร์ ส้ กู นั เองแบบนี ้" "ฮะๆ เจอแบบนี ้ก็สบายไปอีกแบบนะ" "ถึงจะยังสู้ไม่หนาใจเลยก็เถอะ"เซียร์ ตอบรับอย่างร่าเริ ง "เอาละ พวกเราเหลือเวลาอีกพอสมควรแล้ ว เก็บเลเวลกันอยูแ่ ถวนี ้ก่อนดีกว่านะ" คาเรนทิ ้งตัวลงนัง่ บริ เวณ ทุง่ หญ้ าโล่ง "ก็ดีแหละนะ..." "จากตรงนี ้ก็เหลือสกิล Ulti ซินะ....." ออลกัสพูดพลางพยักหน้ ารับ "สกิล Ulti เหรอ.." "นี่ๆแล้ วของทังสองคนเป็ ้ นแบบไหนกันบ้ างเหรอ" เซียร์ ที่ยืนหันหน้ าเข้ าหาทังสองถามขึ ้ ้น "แค่เพิ่มความสามารถของสกิลอื่นๆน่ะ" คาเรนตอบ "ก็ไม่มีอะไรมาก....." "แค่เพิ่ม Max HP เท่านันเอง" ้

"ละ แล้ วไหงของฉันมันดูยงุ่ ยากที่สดุ เลยล่ะเนี่ย..." เซ๊ ยร์ วา่ เบาๆเมื่อได้ ยินคาตอบ "ไหนของนาย... เอ้ ยเธอเป็ นยังไงละ? เปิ ดหน้ าข้ อมูลให้ ฉนั ดูหน่อยสิ" คาเรนลุกขึ ้นเดินเข้ าไปขนาบเซียร์ "เนี่ย ดูส"ิ เด็กหญิงตอบแล้ วผลักหน้ าต่างข้ อมูลไปทางคาเรน "ไหนๆ" เด็กสาวผมทองเขยินมาแนบชิดเซียร์ พลางเกยคางที่ไหล่อีกฝ่ าย แล้ วมองข้ อมูลนัน้ "ดูแปลกๆซะด้ วย สมกับเป็ นเธอเลยนะ"

"เดี๋ยวเดะ สมกับเป็ นฉันนี่มนั ยัง..." เซียร์ ที่กาลังตะค้ านสาวน้ อยข้ างๆนันชะงั ้ กเอาดดื ้อๆ เมื่อรู้สกึ ตัวว่า คาเรนกาลังอยูใ่ นระยะประชิดแค่ไหน "อะ...คะ..ละ ไลท์.." "อะไรยะ?"

"ละ..ไหล่ๆๆๆๆ"

"ดูพวกคุณสนิทกันดีจงั เลยนะฮะ..."ไลท์ที่ยืนอยูห่ า่ งๆพูดขึ ้น "..ให้ บรรยากาศเหมือนพวกสวนลิลลีอ่ ะไรพวกนี ้เลยล ะ.." "หมายความว่ายังไงเหรอ?" คาเรนหันไปถามไลท์

"เปล๊ า....~" ไลท์ลากเสียงยาวพร้ อมกับยิ ้มแปลกๆ.. ...น่าสนุกเฮะ..ซีกบั ไลท์นิ่งงันเหรอ... ้

"เฮือก..." เซียร์ ทรุดลงไปนอนกองกับพื ้นทันทีหลังจากคาเรนปล่อย "นะ...นอนตายตาหลับแล้ ว..."

หลังจากไลท์เห็นไลท์นิ่งเดินไปห่างๆจากซี เด็กหนุม่ ผมทองก็เดินเข้ าไปหาเด็กสามผมชมพู.. "ซี...เธอชอบไลท์นิ่งหรอ.." เขาถามอย่างยิ ้มๆ

หงอนสีสดบนหัวเด็กสาวกระดิกไปมาสองสามครัง้ โดยไม่มีเ สียงตอบรับ

"...อืมๆ...อย่างนันเองสิ ้ นะ..." ริ คคุพยักหน้ าเป็ นเชิงเข้ าใจก่อนจะตบไหล่สาวตรงหน้ าเ บาๆ "พยายามเข้ าละ...ถึงเบื ้องหน้ ามันจะเป็ นสวนลิลลีอ่ นั สวยงามก็เถอะ.." เขาพูดอย่างยิ ้มๆพลางเดินกลับไป หายูฟี่ที่อยูไ่ ม่หา่ งนัก

"ห๊ ะๆๆๆๆ ตะกี ้พี่ชายว่าอะไรนะ!" เซียร์ รีบเงยหน้ าและหงอนขึ ้นมาทันที "หืม..ก็ไม่มีอะไรนี่...." "ว่าแต่หวานใจเธอเดินไปทางนันแล้ ้ วนะไม่ตามไปหรอ .." ไลท์พดู เป็ นเชิงล่อเล่นก่อนจะกระโดดโหยงๆ หายไป

""หะ เห้ ะ หวานใจ??" เซียร์ มองไปมองมาตามทางที่ไลท์วา่ ก็มีแต่คาเรนเท่านั ่้น "หมายถึงไลท์นิ่งน่ะเหรอ" เด็กสาวคว้ าคอเสื ้อชายข้ างๆไว้ แล้ วถาม

"อ่าวไม่ใช่เหรอ....?"

เซียร์ ยิ ้มรับบางๆ "อืม...ไม่ใช่หรอก"

"งันก็ ้ ขอโทษละกัน....ฉันคงคิดไปเอง" เด็กหนุม่ ตอบรับอย่างยิ ้มแย้ ม..

"ดูนายจะยังไม่เชื่อฉันเท่าไหร่แฮะ งัน้ ไลท์นิ่ง~ มานี่หน่อยสิ" ว่าแล้ วเซียร์ ก็หนั ไปหาพยานอีกเสียงมา "มี อะไรเหรอ?" คาเรนลุกขึ ้น เดินเข้ ามาใกล้ ซีกบั ไลท์ เซียร์ ตบพื ้นข้ างๆตัวเป็ นเชิงชวนให้ เด็กสาวนัง่ ลงก่อ นจะอธิบาย "ก็ คุณไลท์นะ่ สิไม่เชื่อซักทีวา่ เราไม่ได้ เป็ นอะไรกัน เลยเรี ยกเธอมาเป็ นพยานไง"

"ไม่ได้ เป็ นอะไรที่ไหนกัน?" เด็กสาวเอ่ยขึ ้น พลางนัง่ ลงข้ างๆ "หือ.." เซียร์ สะดุ้งน้ อยๆเมื่อได้ ยินคาตอบของคาเรน

"ก็นาย... เอ้ ย เธอเป็ นเพื่อนสนิทของฉันไม่ใช่รึไง?" คาเรนเท้ าคางตอบคาถาม พลางมองไปทางเซียร์ ด้วย รอยยิ ้มหวาน

"ฮะๆ นัน่ สินะ..." เซียร์ ตอบเบาๆ

"แล้ วสรุปว่ามีอะไรกันเหรอ?" คาเรนหันมาถามไลท์บ้าง

"เปล่านี.่ ...." ริ คตอบอย่างยิ ้มๆ... "ว่าแต่...สรุปว่าตกลงจะเก็บเลเวลกันที่นี่ตอ่ สินะ.. .."

"ก็แบบนันแหละ!" ้ คาเรนตอบไลท์ ก่อนจะลุกขึน่้ "ฉันไปเฝ้ายามสักหน่อยดีกว่า" กล่าวจบ เธอก็เดินไปอีกด้ านหนึง่ ก็แคมป์ที่มีป่าอยูท่ นั ที

"อืม คงได้ อีกซักเลเวลนึงน่ะ" "ก็นะ....จะลุยบอสแม่น ้าถ้ าไม่ได้ ระดับอัลติคงไม่ไหว หรอก..." ไลท์พดู พลางส่ายมือไปมา...

ริ คคุ

[E6] ป่ าลึกใกล้ เชิงเขาสีดา

ป่ าลึกใกล้ เชิงเขาสีดา ครื น... เสียงฟ้าร้ องดังขึ ้นจากเหนือหัว และแล้ วก็เกิดปรากฏการที่ไม่เคยเกิดในโลกแห่งนี ้คือฝ นตก ซ่า... ทุกคนในปาร์ ตี ้ของคาเรนวิ่งเข้ ามามุดผ้ าคลุมผืนใหญ่ข องออกัสพร้ อมกันโดยไม่ได้ นดั หมาย "หรื อว่านี่คืออีเวนท์ก่อนที่บอสกลางจะออก" ริ คอุ อกความเห็น "แสดงว่าใกล้ จะถึงเวลาแล้ วล่ะสิ"

"เอาแบบนี ้ละกัน...พวกเรา 5คนลองแยกกันเก็บเลเวลดูกนั ก่อน..."

"ถ้ าจุดประสงค์คือไปให้ ถึงขันอั ้ นติแล้ ว...คิดว่าแยก กันเก็บตอนนี ้น่าจะอัพได้ เร็ วที่สดุ แล้ วละ" ไลท์พดู ขึ ้นเป็ นเชิงออกความเห็น...เพราะตัวเขาเริ่ มเ ล็งเห็นแล้ วว่าสถานที่ตวั เองอยูก่ บั เลเวลรวมของปาตี ้ มันมีมากจนเกินไป..

"แบบนันก็ ้ ได้ นะ แต่กลับมารวมกันที่นี่ละ จะได้ ใช้ ไอเทมแคมป์ไฟพร้ อมกัน เพราะมันจะประหยัด กว่า" คาเรนเห็นด้ วยกับความคิดของไลท์เช่นกัน "แล้ วก็..." "ฝั่ งพวกคุณ เอาปาริ ชาติสวรรค์ไปอีกใบก็แล้ วกัน" เด็กสาวแบ่งไอเทมให้ อีกปาร์ ตี ้ไปก่อน "โอส...ขอบคุณมากเลยฮะ.."

ริ คๆ...

สภานักเรี ยน

ประธานริ คนุ งั่ กด Neulo linker ของตัวเองไปมาเพื่อดูรูป ชายหนุม่ พลิกเข้ าไปในแฟ้มของรูปที่ cap มาจาก Brain burst แล้ วไปสะดุดเข้ ากับภาพหนึง่

...เห็นเค้ าว่า Avatar ส่วนใหญ่ในเกมจะเอามาจากตัวตนจริ งสินะ... ริ คกดซูมเข้ าไป ...ถ้ านี่เป็ นไปตามนันล่ ้ ะก็... "หุน่ ดีจริ งๆน๊ า รุ่นพี่โรเซ็ต"

"หืม นายว่าอะไรนะ" ฮายะโตะที่นงั่ อยูใ่ นห้ องเดียวกันกาลังนัง่ อ่านเอกสา รที่ได้ จากอาจารย์ลลั ลาบายอยู่ "ป่ ะ เปล่า" "แต่ฉนั ได้ ยินชื่อรุ่นพี่โรเซต" "อุก" [สนทนา*] ว่าแล้ วเพื่อพิสจู น์วา่ เมื่อสักครู่เขาได้ ยินจริ ง ๆ นัน้ สุซาคุจึงลุกจากที่นงั่ เดินตรงไปหาริ คเพื่อนเขาที่กา ลังนัง่ ดูอะไรบางอย่างอยู่ "ไหน ริ ค... ขอฉันเชื่อมต่อแล้ วดูหน่อยสิ" "ฉันว่าเมื่อกี ้ฉันได้ ยินไม่ผิดนะ..." สุซาคุหนั มามองริ คพร้ อมกับเริ่ มล้ วงสายเชื่อมต่อของเ ขาจากในกระเป๋ ากางเกงก่อน "ยะ....หยุดตรงนันเลยเฟ ้ ้ ย!!....!.." ริ คคุพดู ด้ วยน ้าเสีย่ งสัน่ เล็กน้ อยก่อนจะรี บปิ ดรูปตร งหน้ าไปอย่างรวดเร็ ว ....

ไหงพอพูดถึงรุ่นพี่....ทาไมหน้ าเรามันร้ อนๆเนี ้ย...

สุซาคุหรี่ ตาลงเล็กน้ อยหลังจากที่เพื่อนสนิทของเขามี ท่าทางกับคาพูดแปลก ๆ

"ทาไมนายถึงให้ ฉนั หยุดล่ะ?" "หรื อว่าเมื่อกี ้... นายกาลังดูรูปของรุ่นพี่โรเซ็ตจริ ง ๆ น่ะ..." สุซาคุยงั คงถามริ คซ ้าอีกครัง้ "ปะ...เปล่าสักหน่อย...." ริ คคุพดู พลางพยายามสูดหายใจให้ เป็ นจังหวะ....

"แค่หมู่นี ้แค่ร้ ูสกึ ว่าร่างกายมันแปลกๆต่างหาก. .."

สุซาคุได้ ยินว่าร่างกายของริ คมันรู้สกึ แปลก ๆ เขาจึงมองและรู้สกึ ไม่คอ่ ยสบายใจไปด้ วย

"เป็ นหวัดหรื อเปล่าน่ะ...?" "มา... ขอฉันลองวัดไข้ หน่อย...?" ว่าแล้ วสุซาคุก็ได้ เดินตรงไปเพื่อนของเขา และเอาหน้ าผากชนหน้ าผากเพื่อลองวัดไข้ ดทู นั ที

"อืม... ก็ไม่เห็นมีไข้ อะไรนี่..."

"หา.......ไม่มีไข้ ?.." ริ คคุลากเสียงยาวเล็กน้ อยเป็ นเชิงแปลกใจ..... ทังๆที ้ ่เมื่อครู่หน้ าเราร้ อนขนาดนันเนี ้ ่ยนะ...ไม่ม ่ี ไข้ ..?

..นี่เรากาลังเป็ นโรคร้ ายแรงอยูส่ นิ ะ....ทาให้ อุณหภู มิร่างกายที่ปรับไปปรับมาได้ อย่างรวดเร็ วเหมือนหมีขั ่้ วโลกแถบไซบีเรี ย...

ดูเหมือนสติคนตรงหน้ าจะหลุดโลกไปเรื่ อยๆแล้ วเฮะ...

สุซาคุพยักหน้ าตอบคาถามของริ คเบา ๆ "ใช่...ดูเหมือนนายจะไม่มีไข้ นะ" สุซาคุกล่าวเรี ยบ ๆ แต่ในใจของเขาเองก็ร้ ูสกึ โล่งใจแท้ ๆ แต่ในตอนนันดู ้ เหมือนสุซาคุจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง บนในหน้ าของริ คได้

"ริ ค..." "ทาไมหน้ านาย........" "ถึงแดงอยูน่ ิด ๆ ล่ะ.......?" "ขอฉันดูใกล้ ๆ หน่อยสิ..." พูดจบสุซาคุก็เอามือไปแนบแก้ มขวาของริ ค พลางยื่นหน้ าไปใกล้ ๆ เพื่อให้ แน่ใจกับสิง่ ที่เขาสังเกตเห็นเมื่อ ครู่

"มะ...ไม่มีอะไรหรอกน่า..." ริ คคุพดู พลางยันหัวของเพื่อนสนิทตรงหน้ าให้ ออกห่าง.. ..ก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ..

..ตอนนี ้สมองเขายิ่งตื ้อๆอยู.่ ..ไอเพื่อนสนิทตรงหน้ า ดันเองวันนี ้ก็อาการแปลกๆซะอีก...

"เหรอ...ถ้ าไม่มีอะไรก็ดีแล้ ว..." สุซาคุคอ่ ย ๆ ถอยห่างจากริ คกลับมานัง่ ที่เก้ าอี ้ตัวเดิมของเขาต่อ พร้ อมกับมองตรงไปยังริ ค

"เอาล่ะ...งันเรากลั ้ บมาประเด็นเดิมกันเถอะ..." "ดูเหมือนจะออกทะเลไปไกลแล้ ว..." "ตกลงว่าเมื่อกี ้นี ้ฉันได้ ยินนายพูดชื่อรุ่นพี่โ รเซ็ ตจริ ง ๆ นะ"

สุซาคุยงั คงยืนยันในสิง่ ที่เขาได้ ยินเช่นเดิมอีกครั ้ ง

"ปะ..เปล่าหรอก.....แค่เผอิญนึกถึงรุ่นพี่ขึ ้นมาเฉยๆ หนะ.." นัน่ สินะ..จะว่าไปมันตังแต่ ้ เหมือ่ไหร่กนั นะที่เรามั วแต่คิดถึงแต่เรื่ องของรุ่นพี่....ริ คคุพดู พลางหมุ่น เก้ าอี ้ ประจาตาแหน่งของตนไปมา

...รู้สกึ จะตังแต่ ้ ...... ทันทีที่ประธานหนุม่ นึกถึงฉากหกล้ มพิลกึ ๆที่ผา่ นมา.. .ใบหน้ าของเขาก็เริ่ มแดงระเรื่ อมากกว่าเดิมราวกับ คนเ ป็ นไข้ จริ งๆซะอย่างนัน... ้ ..อาการแบบนี ้เนี่ย...เมื่อไหร้ มนั จะหายไปสักที!!...

"จะว่าไปฮายะ...ในเกมนายเลเวลอะไรแล้ วเนี่ย.."

"หืม...?" "แค่เผอิญคิดถึงรุ่นพี่โรเซ็ตขึ ้นมาเฉย ๆ งันเหรอ..." ้ สุซาคุได้ ยินที่ริคพูดดังนันแล้ ้ วเขาก็แอบมองริ คที่ก ่าลังหมุนเก้ าอี ้ตัวเองไปพลางอยูด่ ้ วยท่าทีอมยิ ้ม นิดน ่ึ ง "ส่วน LV ตอนนี ้ในเกมเหรอ?" "อืม......."

สุซาคุทวนคาถามพลางเริ่ มนึกคิดถึง LV ของเขา "ตอนนี ้ฉันยังแค่ LV 4 เอง..." "อยากจะ LV เยอะ ๆ น่ะนะ แต่คนน้ อยก็ส้ มู อนสเตอร์ เก่ง ๆ ไม่ไหวแฮะ" "มีคนมากไป ก็ได้ แต่ไอเทม ไม่ได้ เลเวลอีก..." สุซาคุกล่าวไปพลางถอนหายใจไปพลาง "แล้ วนายล่ะริ ค? ตอนนี ้เลเวลเท่าไรแล้ วเหรอ?" สุซาคุถามกลับ

"4เท่านายนัน่ ละ...ทางนี ้เป็ นตี ้ใหญ่เหมือนกันเลยเก็ บเลเวลได้ ยากหน่อยหนะ..." "พูดแล้ วมันก็เหนื่อยๆแฮะ..ไอการเก็บเลเวลเนี่ย. .." ริ คคุตดั เพ้ อออกมาก่อนจะเลือ่ นเก้ าอี ้หมุนของตนไปยัง หน้ าต่างอย่างเซงๆ....ปกติไอการเล่นเกมเนี่ยมันคง ทาใ ห้ เขาสนุกไม่น้อย.. แต่สาหรับเขาตอนนี ้กลับไม่สามารถคิดแบบนันได้ ้ ... ..เหมือนย่าอยูก่ บั ที่เล่ยแฮะ..ไม่มีอะไรคืบหน้ าเลย. ..

สุซาคุได้ ยินที่ริคพูดแล้ ว เขาก็ยกั ไหล่และเดินไปตบบ่าริ คเบา ๆ "ไม่คอ่ ยสมกับเป็ นตัวนายเองเลยนะ ที่มาบ่นว่าเหนื่อย ๆ กับการเล่นเกมน่ะ ..." "ทาใจให้ สบายแล้ วเล่นต่อไปอย่างสนุกสนานดีกว่าน่ า... "

สุซาคุพยายามที่จะปลอบริ ค แต่ราวกับคาปลอบนันจะเป็ ้ นการปลอบตัวเขาเองด้ วย "ฮะๆ...." ริ คยิ ้มอย่างเศร้ าๆพร้ อมกับชายตามองไปที่เพื่อนสนิทเ ล็กน้ อยก่อนจะหันกลับไปมองท้ องฟ้านอกหน้ าต่าง อีกครั ้ ง

"นันสิ ้ นะ.."

สุซาคุได้ ยินน ้าเสียงที่เพื่อนของเขาตอบกลับมาแล้ วนั ่้น เขาก็เงียบไปสักครู่ก่อนที่จะเอ่ยปากถามต่อว่า "ริ ค...ถ้ านายมีอะไรในใจ หรื อไม่สบายใจในเรื่ องอะไร..." "ก็บอกฉันได้ นะ...อย่าเก็บไว้ คนเดียวเลย..." "เราเป็ นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ?" "ริ ค..." สุซาคุกล่าวกับริ คเพื่อนเขาที่ยืนอยูไ่ ปไม่หา่ งด้ วยส ่ี หน้ าและแววตาที่เป็ นห่วงจากใจจริ ง

"หืม....." ริ คคุหนั กลับมาที่เพื่อนสนิทตรงหน้ าอีกครัง้ เป็ นเชิง แปลกใจก่อนจะยิ ้มออกมาเบาๆ

"ไม่มีอะไรหรอกน่า....ฉันแค่เหนื่อยๆหนะ..."

สุซาคุหลับตาลงเบา ๆ ก่อนที่จะกลับมานัง่ ที่เก้ าอี ้ของเขาตามเดิม "งันเหรอ...ไม่ ้ มีอะไรก็ดีแล้ ว..." "แต่...ฉันขอบอกอะไรนายสักนิดนะ..." "หากมีอะไรที่ไม่สบายใจ...ก็อย่าพยายามแบกรับมัน ไว้ ค นเดียว..." "อย่าลืมเพื่อน ๆ เสียล่ะ..." พูดจบสุซาคุก็ยิ ้มบาง ๆ ให้ ริค

"ขอบใจนะ..." ริ คพูดพร้ อมกับลุกขึ ้นยืนและบิดขี ้เกียจเล็กน้ อย...

"เอาละ..นี่ก็เย็นแล้ วฉันขอกลับห้ องก่อนละกัน... "

ก่อนที่ริคจะเดินออกไปจากห้ องสภานักเรี ยนนัน้ สุซาคุได้ หนั ไปถามริ คต่ออีกหน่อยว่า "อ้ าว...จะกลับห้ องเหรอ..."

"จะไปเล่น BB ต่อที่ห้องสินะ?" สุซาคุนกึ ว่าริ คจะเล่น BB ต่อที่นี ้ เพราะเขาเองก็เตรี ยมจะหยิบสายเชื่อมมาเล่นในห้ องสภาน ่ักเรี ยนต่อ เลยนะเนี่ย

"อืม..ก็คงคิดว่าจะนอนก่อนสักพักละนะ..." "ไว้ เจอกันในเกมละกันนะ..." ริ คคุพดู พลางโบกมือลาคนตรงหน้ าพร้ อมกับเดินออกจากห้ อ งไป

ปึ ง...

Spoiler

"ขอโทษนะ...เฉพาะเรื่องนี ้ที่ฉนั เล่าให้ ใครฟั งไม่ได้ ...แม้ แต่นายก็ตาม..."

หลังจากที่ริคออกจากประตูห้องสภานักเรี ยนไปแล้ ว เหลือไว้ แต่เพียงสุซาคุคนเดียวที่ยงั คงนัง่ อยูใ่ นห้ อ ง เขามองออกไปนอกหน้ าต่างด้ วยสีหน้ าที่เหมือนกาลังครุ่ นคิดอะไรอยูภ่ ายในใจ

"ริ ค..................." "ฉัน.................." "....................." เขาเงียบ ไม่พดู อะไรต่อออกมาอีกเลยแม้ แต่คาเดียว เหลือเพียงแต่สายตาที่จ้องมองท้ องฟ้าอันกว้ างใหญ่เท่ านัน้ ถึงแม้ จะเป็ นท้ องฟ้าของเทียมก็ตามที

[กลับไปเล่นที่ห้อง]

Aerios Mealey : EX Turn

0096

"อืม......" เสียงของหญิงสาวผมดาประบ่ากาลังยืนครุ่นคิดอะไรบางอย ่​่างที่ดสู าคัญมากอยูด่ งั ขึ ้น พร้ อมๆกับบรรดาวัตถุดิบทาอาหารมากมายที่วางกองเป็ นภู เขาอยูบ่ นโต๊ ะ ....ซึง่ ส่วนหนึง่ ก็ผา่ นการ ดัดแปลงเป็ น ที่เรี ยบร้ อยแล้ วละนะ

...ทาไงกับของพวกนี ้ดีนะ... หญิงสาวคิดในใจพร้ อมๆกับออร่าดามืดที่แผ่ออกมารอบๆตั วเธออย่างน่ากลัว

ตังแต่ ้ เกิดมานี่อาจเป็ นปั ญหาใหญ่ที่สดุ จริ งๆสาหรับ นานะซึกิ มีเรย์..ไม่ส.ิ ..เอริ ออส มีเรย์ผ้ นู ี ้จริ งๆ.. ใครจะไปรู้วา่ การทาอาหารมันจะยากขนาดนี ้!!

"ปกติเห็นตานัน่ ทาอย่างสบายๆแท้ ๆ.....ทาไมเราทาไม่ได ่้มงั่ นะ.." หญิงสาวตัดเพ้ อในใจก่อนจะวางมีดลงข้ างๆเขียง..แลัวตั ถุดบั ที่ตอนนี ้เละเทะเต็มเคาเตอร์ ไปหมด..

..นี่เธอพยายามแล้ วนะ...แต่กระทัง่ ใข่เจียวมันยังเป็ นก้ อนถ่านเธอก็ไม่ร้ ูจะทายังไงแล้ ว.....

Spoiler

"แม่คะ่ ...กาลังทาอะไรอยู?่ ..." เด็กสาวหน้ าตาน่ารักจิ ้มลิ ้มผมสีดาสนิทเหมือนแม่แต่ด วงตาสีมรกตเหมือนพ่อของตนถามขึ ้นด้ วยสีหน้ า สงสัย "มะ...ไม่มีอะไรหรอกจ๊ ะ.." หญิงสาวตอบกลับอย่างตะกุกตะกักก่อนจะพยายามเอาร่างขอ งตนบังผลผลิตจากการทาอาหารที่เธอ สร้ างเอาไว้

"พอดีแม่กาลังจะทาอาหารให้ ตาบ้ านัน่ อยูห่ นะ....ลูกไป ดูทีวีก่อนละกันนะ..." "ค่าาาาา...." เด็กสาวตอบอย่างร่างเริ งก่อนจะวิ่งไปกระโดดลงโซฟาสีแ ดงอย่างสนุกสนาน หลังจากออซกลับมาจากที่ทางาน ขณะที่เขากาลังจะเปิ ดประตูบ้านเข้ าไปนัน่ เอง..

'กลิน่ ไรฟระ?' เขาคิดในใจก่อนจะเปิ ดประตูเข้ าบ้ านไป "กลับมาแล้ ววว"

"เย้ ...ตาบ้ ากลับมาแล้ ว" วิริยาพูดขึ ้นด้ วยความดีใจก่อนจะวิ่งเข้ ากอดพ่อของตน ในทันที “อะ...อ่าว..กะกลับมาแล้ วเหรอ..?” มีเรย์โผล่หน้ าออกมาจากครัวด้ วยสีหน้ าแปลกใจเล็กน้ อย เอ่ยขึ ้น ..ทาไมกลับมาเร็ วงี ้เนี่ย... "เฮ้ อ...บอกกี่รอบแล้ วฟระว่าอย่าสอนให้ ลกู เรี ยนฉันว่ า 'ตาบ้ า' เนี่ยยังบ๊ องเอ้ ย" เขาถอนหายใจก่อนจะหันไปบ่นกับมีเรย์ "แล้ วก็กลิน่ แปลกๆคล้ ายๆอะไรไหม้ ๆนี่มนั อะไรกัน? " "ปะ...เปล่านี่..." ่้ วยน ้าเสียงตะกุกตะกักก่อนจะพยายามเอ าหลังบังผลงาน (ประหลาด) ของเธอเอาไว้ มีเรย์พดู ขึนด้ ออซยืนฟั งคาแก้ ตวั ของคนตรงหน้ าสักพัก ก่อนจะ มองไปยังห้ องครัว ซึง่ ในตอนนี ้เละซะยิ่งกว่าพึง่ ผ่านสงครามมา… "พยายามจะทาอาหารอีกแล้ วสิน้าเธอเนี่ย?"

"ปะ...เปล่าสักหน่อย!!!" มีเรย์เถียงทันควัน....ก็เธอไม่ได้ 'พยายามจะ' แต่เธอทามันแล้ วต่างหาก "กะ...ก็..." แต่ดเู หมือนจะเถียงไม่ขึ ้นอยูด่ ี.. "เฮ้ อ..มาๆฉันจัดการเองดีกว่า เธอไปนัง่ เล่นกับลูกรอไป ไม่งนมี ั ้ หวังไม่ได้ กินข้ าวเย็นกันแน่" เขาพูดก่อนจะวางกระเป๋ าแล้ วเดินไปทางห้ องครัว "ดะ....เดี๋ยวสิ..." มีเรย์ชะงักเล็ก๋ น้ อย "นายเพิ่งทางานมาเหนื่อยๆไม่ใช่เหรอ...ฉะ..ฉันอยากให ่้นายพักนะ.." "งันวั ้ นนี ้ไปกินข้ าวที่ห้างกัน" "ง่า........." มีเรย์ได้ ยินคนตรงหน้ าพูดกลับมาทาให้ ตวั เธอถึงกับลาก เสียงยาว.. "ไม่มีข้อโต้ แย้ งใช่มย?" ั ้ เขาถามเพื่อความแน่ใจ "กะ....ก็ได้ ..." "เย้ ....ไปกินข้ าวนอกบ้ าน" วิริยาร้ องขึ ้นอย่างดีใจก่อนจะวิ่งวนไปรอบๆพ่อของตน "โอเคงันไปอาบน ้ ้าเปลีย่ นชุดกันก่อนเลย ฉันขอนัง่ พักซักครู่ " “อะ..อืม”

เป็ นแบบนี ้ไปได้ นะ...มีเรย์คิดอย่างเหนื่อยๆ ปกตกแล้ วคนระดับประหยัดชนอย่างออซไม่มีทางพามาหาที่เ ปลืองเงินเป็ นแน่ นอกซะจากจะพยายามตัดปั ญหาแบบง่ายๆ แทนที่ตวั เธอจะช่วยให็เขาหายเหนื่อยกลับทาให้ เหนื่อย กว่าเดิมซะงัน.. ้ "ไม่ต้องคิดมากไปหรอกน่าฉันแค่เห็นว่าพวกเราไม่ได้ มา เที่ยวห้ างนานแล้ วเลยพามาเดินเล่นกันซักหน่อย น่ะ" เมื่อเห็นมีเรย์ทาหน้ าเครี ยดๆเขาจึงเดินไปกระซิบข้ าง หูเธอ "พ่อคะ....นัน่ ตุ๊กตาหมีตวั โตละ..." วิริยาพูดขึ ้นพร้ อมกับชี ้ไปยังตุ๊กตาหมีตวั ใหญ่ที่จั ดแสดงอยูบ่ ริ เวณกลางลานทรงกลม "อะ...อย่ามาทาเป็ นอ่านใจฉันออกสิ!!" หญิงสาวพูดขึ ้นด้ วยสีหน้ าแดงก่า เขาแกล้ งทาเป็ นเมินทีมีเรย์พูดก่อนจะหันไปคุยกับลูกส าวของเขา "เห..ตัวใหญ่ใช่เล่นนะนัน่ อยากได้ หรอลูก?"

"ไม่เอาอะ...วิริยามีพอ่ คนเดียวก็พอแล้ ว..." เด็กสาวพูดอย่างยิ ้มๆ "นะ...นี่นายอย่าทาเป็ นเมินฉันนะยะ.." เสียงของมีเรย์แทรกตามหลักมาอย่างช้ าๆ "อ่าจ้ าๆ.." เขาพูดกับลูกตัวเองก่อนจะหันไปเคลียกับคุณภรรยาต่อ "เมินอะไรหรอ?"

"เมื่อกี ้หนีไปคุยกับลูกเห็นๆเลย..." มีเรย์หน้ าบุย่ เล็กน้ อย "เห..ก็ลกู เรี ยกฉันก็ต้องไปคุยกับลูก แล้ วมันผิดยังไงหรอ?" "ปะ...เปล่านี่" มีเรย์ตอบเสียงค่อย... "เอาเป็ นว่าไปหาร้ านอาหารกินข้ าวกันก่อนละกันนะ"

@ร้ านอาหาร

ณ ร้ านอาหาร...ปกติแล้ วทังเธอและออชจะไม่ ้ คอ่ ยมากินข้ า วนอกบ้ านสักเท่าไหร่ แต่ก็พอจะเรี ยกร้ านอาหารสไตล์อิตาเลีย่ นนี่ได้ เหมือน กันนะว่าเป็ นร้ านประจาของเขาทังคู ้ ก่ ็ไม่ผิดนัก "นี่นาย...ไหวแน่นะ?" ..ก็คราวที่แล้ วที่มากินกัน ชายหนุม่ ตรงหน้ านี่แทบน ้าตาไหลเป็ นเลือดเลยนี่นา.. "ไม่เป็ นไรหรอก ได้ เงินเดือนเพิ่มนิดหน่อยน่ะ แถมนานๆครัง้ ด้ วย" "อะ..อืม....งันวิ ้ ริยาอยากกินอะไรก็บอกปะป๊ าได้ เลยน ะ เห็นว่าจะเป็ นเจ้ ามือละ" "พ่อค่ะ วิริยาอยากกินข้ าวผัด" เธอถามขึ ้นพร้ อมกับชี ้ไปยังเมนูคณ ุ หนูตรงหน้ า

"จ้ า อยากกินอะไรบอกได้ เลยจ้ า" เขาบอกลูกสาวก่อนจะหันไปสัง่ อาหารกับบริ กรพลางคิดในใ จ 'ปกติมีอะไรที่ตไู ม่ต้องเลี ้ยงด้ วยหรอฟระ..' "ว่าแต่ช่วงนี ้งานเป็ นไงบ้ างละนี่....." หลังจากบริ การเอาอาหารมาส่งมีเรย์ก็ใช้ มีดหัน่ เนื ้อเ ข้ าปากช้ าๆพลางถามคนตรงหน้ า "ก็เรื่ อยๆเหมือนเดิมนะแล แต่เนื่องจากตอนนี ้กลายเป็ นพนักงาน'โคตร'ดีเด่นที่แท บจะไม่ลาแล้ วก็อยูม่ าโค ตาระนาน เขาเลยจะขึ ้นเงินเดือนให้ นะ่ " "นัน่ สินา...." มีเรย์พดู ขึ ้นก่อนจะเงียบลงเล็กน้ อย "ออซ ฉันว่าฉันจะหางานพิเศษทาละ..." "งานอะไรล่ะ? สายลับ นักฆ่า มือปื น?" "ดะ...เดี๋ยวสิ ไหงฉันมีแต่งานประเภทนันละ!!” ้ "ก็เห็นเธอบอกจะทางานพิเศษทีไรไม่เห็นจะทางานปกติได้ ซักครัง้ น่ะสิ" "บ้ า!! เรื่ องพวกนันฉั ้ นเลิกทาไปนานละยะ..." เธอตอบด้ วยสีหน้ าอายๆ "แหม..ถึงบอกว่าเลิกทาไปนานแล้ วแต่จริ งๆก็ยงั ชานาญอย ู่ ่​่ ใช่มั้ ยล่า" "เห...หรื อว่าคุณสามีอยากลอง?" เธอถามอย่างยิ ้มๆ "แหมถ้ าฉันร่วงไปแล้ วใครจะหาเงินเลี ้ยงครอบครัวล ่​่ ะ? หึห"ึ "ป๊ าวว....ก็แค่อยากให้ คณ ุ ได้ พกั ร้ อนบ้ างเท่านันเอง ้ " "ไม่ดีม้างงง เดี๋ยวจะเสียสถิติไม่ลางานติดกัน2ปี พอดี" "ค่าๆ....” เธอพูดพร้ อมกับหัวเราะหน่อยๆ "ว่าแต่วิริยา จะกินมูมมามไปถึงไหนกันนี่ ปากเปื อ้ นหมดแล้ วนะ" หญิงสาวพูดขึ ้นพร้ อมกับเช็ดปากให้ ลกู สาวของตน

"แหม..ลูกกินก็แค่เปื อ้ นปาก แต่แม่ทาอาหารนี่เละทังครั ้ วเลยน้ า" "ดะ...เดี๋ยวเถอะ....นายนี่มนั ...." หญิงสาวร้ องขึ ้นด้ วยสีหน้ าแดงระเรื่ อ "อ่าจ้ าๆไม่แซวแล้ วก็ได้ …แล้ วก็นะวันอาทิตย์ฉนั ว่าจะ พาลูกไปเที่ยวสวนสนุกแหละ" "แหม...ดูทา่ ช่วงนี ้คุณเอริ ออสจะอู้ฟจู่ งั นะค่ะ. .." "อู้ฟบู้่ าอะไรล่ะ แค่คา่ เทอมเจ้ านนท์ฉนั ก็แถบจะควักเนื ้อจ่ายอยูแ่ ล้ วแ ท้ ๆ แค่อยากพาลูกเที่ยวเท่านัน้ แหละ" "ค่า...พ่อคนดี...." เธอตอบอย่างยิ ้มๆ "แต่ก็ดีเหมือนกัน....วิริยายังไม่เคยไปด้ วยสิ" ...."เอ๋? อะไรคือสวนสนุกเหรอค่ะ?" วิริยาถามชายหนุม่ ตรงหน้ าอย่างสงสัย "ก็ที่ๆเต็มไปด้ วยเครื่ องเล่นน่ะลูก" "เห.....น่าสนุกจังเลย วิริยาอยากไปจัง" "รอวันอาทิตย์ละกันน้ ะ" "ค่า......." @บ้ าน

"เฮ้ อ.....ถึงสักที..." มีเรย์ถอนหายใจเล็กน้ อย ในที่สดุ เธอก็กลับมาถึงบ้ านจนได้ "วิริยาท้ องแน่นไปหมดแล้ วละค่าาาา" เด็กสาวกล่าวขึ ้นอย่างยิ ้มๆก่อนจะล้ มตัวนอนลงบนโซฟา

"ว่าแต่เห็นพูดถึงเจ้ านนทร์ ตอนนี ้เป็ นไงบ้ างแล้ วละ..." หญิงสาวถามขึ ้นเป็ นเชิงสงสัย "ไม่ได้ ติดต่อมานะ น่าจะเรี ยนหนักแหละ" "แหม..ฉันเองก็อยากย้ อนกลับไปเป็ นเด็กนักเรี ยนเหมือน กันน้ า..." มีเรย์พดู พลางลูบหัววิริยาที่นอนหลับอยูบ่ นตักช้ าๆ "โหย ต้ องย้ อนตังกี ้ ่ปีล่ะนัน่ .." "เดี๋ยวเถอะ...มะ...ไม่กี่ปีเองมัง...” ้ "อย่าให้ ฉนั พูดเลย ตอนนี ้ต่อให้ กลับไปใส่ชุดนักเรี ยนก็ไม่มีใครดูออกหรอ ก!!" เธอกล่าวอย่างมัน่ ใจ(มัง)้ "จะขึ ้นเลข3แล้ วแท้ เนี่ยน้ าาาาาาาาาาาา?" "อะ....เอาน่า!!!" "เบาๆหน่อย วิริยาหลับแล้ ว.." "อ๊ ะ...." หญิงสาวเหมือนรู้สกึ ตัวได้ ก็คอ่ ยๆหรี่ เสียงลงเล็กน้ อ ย.. "เหนื่อยจังเลยน้ อ...." เธอกล่าวอย่างตัดเพ้ อ...สุดท้ ายก็ยงั ทาอาหารไม่เป็ นส ่ิ นะ "อืม..เอาเป็ นว่าเดี๋ยวฉันอุ้มลูกขึ ้นไปห้ องแล้ ว...ข อตัวไปอาบน ้านอนก่อนแล้ วกันนะ" หญิงสาวแทบไม่ได้ ฟังพูดของชายหนุม่ ข้ างๆเลยสักนิดใบห น้ าของเธอค่อยๆเอนไปซบกับไหล่ของเขาเบาๆ "ขออยูแ่ บบนี ้ก่อนไม่ได้ เหรอ?" “เคยขัดใจเธอได้ ที่ไหน?” "ฮะๆ....รักนายจัง..." "เหมือนกันแหละยัยบ๊ องเอ้ ย" "เอาเป็ นว่าเดี๋ยวฉันอุ้มลูกไปนอนที่ห้องก่อนนะ"

"จากนันก็ ้ เจอกันบนห้ องน้ ะ" เขากระซิบเบาๆข้ างหูมีเรยฺ์ ทันทีที่ได้ ยินดังนัน้ เด็กสาวก็หน้ าขึ ้นสีเรื่ อด้ วยความอายอย่างสุดๆ.. "ตาบ้ า!!"

Fin.....

Mobile suit Tirkx Unicorn Chapter 4 : Executional Turn 12 Mana The Rapier Paladin Non The Normal Duck Yuu The Kind King Kiskie The X4 Armor Paladin Amagi Yukiko The Persona User Rosetta The Death Agent Lee The Contractor Kazumi The Heaven Guardian George The Infiltrator Suvia The Little conqueror Gawain The Tanker Homura The Mahou Shoujo Homura Magica Doban The Divine Knight Rikku The Emperor Karen The Martial Artist

Zia Peetasai The Multi Weapon Suzaku The Knight of Round Soji The Warrior Sanya The Summonner

ตูม! เสียงระเบิดสะเทือนเลือนลัน่ จากร่างของบอสดังขึ ้นพร้ อมเพลง Theme ปลุกใจไสล์ RPG และแสงสว่าง สาดส่องไปทัว่ ทังผื ้ นแผ่นดิน

"เฮ" เหล่าผู้เล่นเฮโลดีใจดังไปทัว่ ทังพวกที ้ ่ยงั มีชีวิตอยู่ พวกที่นอนตายรอเวลาเกมโอเวอร์ คนที่พงึ่ ถูกชุบชีวิต ขึ ้นมา และคนที่เกมโอเวอร์ และกลับไปเกิดมราปราการสีส้ม [สนทนา*] Spoiler

"ยินดีด้วยค่ะ" เด็กสาวคนหนึง่ ในมือถือคทาและใส่เสื ้อคลุมสีแดงเดินม าหากลุม่ ผู้พิชิตบอสที่กาลังคุยกันอยู่ Spoiler

"เธอเป็ นใครงันเหรอ" ้ มานาถาม "ฉันคือสิง่ ที่พวกเธอเรี ยกโลก" "หรื อว่าอวกาศ" "หรื อไม่ก็พระเจ้ า" "หรื อไม่ก็แก่นแท้ " "หรื อไม่ก็ทกุ สิง่ " "หรื อไม่ก็หนึง่ เดียว" "แล้ วก็ฉนั คือตัวเธอ" เด็กสาวผมหางม้ าคนนันพู ้ ดอะไรที่ฟังไม่เข้ าใจ ก่อนจะวาดคทาเป็ นวงกลมที่สลับซับซ้ อน "เอาเป็ นว่าสาหรับตอนนี ้ฉันเป็ น NPC ของ Brain burst program ที่มีหน้ าที่สง่ พวกเธอกลับบ้ านหลังเกม สิ ้นสุดลงค่ะ"

ประตูมิติเปิ ดขึ ้นตรงวงกลมนัน้ พร้ อมกับเด็กสาวที่ผายมือให้ กบั พวกคาเรน "ขอขอบพระคุณผู้เล่นที่อุตส่าห์มานะบากบัน่ เล่นจนจบไ ด ่้เป็ นครัง้ แรก สาหรับข้ อมูลเซย์ชินจานวน มหาศาลที่ได้ จากตอนเคลียร์ เ กม ทางเกมมาสเตอร์ จะส่งเข้ าสูน่ ิวโรลิงค์เกอร์ ของท่านภา ยใน 48 ชัว่ โมง" เสียงของเธอเนียนนุม่ หน้ าฟั ง แต่กลับได้ ยินไปทังโลกของเกมนี ้ ้โดยที่ไม่มีใครรู้สึ กว่าเธอตะโกนอยูเ่ ลย "....แล้ วพบกันในเกมหน้ า ถ้ าหากเจอกันที่ไหนก็ทกั ทายกันบ้ างนะคะ สวัสดีคะ่ " ฟุบ ร่างของเธอเปลีย่ นเป็ นแมวสีดาก่อนจะกระโดดเข้ าพุม่ ไม ่้ไปทิ ้งไว้ เหลือแต่เพียงแต่ประตูมิติ ...

มหาสมุทธแปซิฟิกส์ 22.10 "สูบน ้าเข้ าถังอับเฉา ปรับทริ มดาลงให้ สดุ ออกห่างจากผิวน ้า" "แต่กปั ตันครับตัวเรื อจะทนไม่ไหวเอานะครับ" "ช่างมันติดต่อไปยังทัวฮาร์ เดอดานัง!" "บอกพวกเขาว่า กันดัมสี ้ แดง....อ๊ ากกก"

Mana Non Homura Karen Zia

Rosetta Doban Kiskie Yukiko Soji Sanya Suvia Gawain Rikku Suzaku Kazumi George โรงเรี ยนอนาไฮม์ ห้ องประชุมใหญ่ 22.10

หลังจากที่ทกุ คนเดินผ่านประตูมิติออกมาเครื่ องแต่งกา ยรวมถึงสภาพภายในเกมก็กลับออกมาเป็ นชุด ธรรมดาที่ใส่อ ่ี กครัง้ มันเป็ นเวลากลางดึกของคืนก่อนจะถึงวันหยุดในเทศกาลอี สเตอร์ ภายในห้ องใหญ่ที่ทกุ คนมานัดรวมกันนัง่ เล่นนัน่ เอง Spoiler

เสียงพูดคุยเกี่ยวกับเกมดังกระหึม่ ไปทัว่ ห้ อง สลับกับหัวข้ อว่าวันหยุดยาวนี ้จะไปทาอะไรกันดี Quest - คาเรน เซียร์ เฟี ยร์ ชวนไอร่าไปเที่ยวที่ร้าน และไปเยี่ยมวาเรนกับไคล์น - โดบันกับเคียว ช่วยกันตัดสินใจเรื่ องการใช้ KX system หรื อจะทาลายมันดี - นนท์ มานา ยู กลับบ้ านที่โลก - โฮมุระอยูโ่ รงเรี ยนคนเดียว - ยอดชวนคาสุมิไปเยี่ยมไมท์และครูฝนที่ประเทศไทย

- ริ คชุ วนโรเซตต้ าที่ไม่มีอะไรทาในวันอีสเตอร์ ให้ ไปที่ บ้ าน - ทุกคนที่เหลือกลับบ้ านในวันหยุดยาว [อิสระวันหยุดยาว*]

"ฮ้ าวววว" เด็กหนุม่ ผมทองหาวฟอดๆอยูใ่ จกลางสวนสาธารณะอย่างเหนื ่​่อยๆ สุดท้ ายเมื่อวานก็นอนน้ อยตามเคยเฮะเรา... "มาก่อนเวลาตังสิ ้ บห้ านาทีเฮะ" ริ คคุพดู พลางมองไปที่นาฬิกาข้ อมือของตน ..นานๆทีเลิกเล่นเกมแล้ วออกมาเที่ยวอาจจะดีกว่าบ้ างจ ริ งๆแฮะ..เขาคิดในใจพลางมองไปที่ท้องฟ้าอย่าง เหม่อลอ ย

โรเซ็ตต้ ายืนพิงกาแพงอยูบ่ ริ เวณหน้ าห้ องน ้าสาธารณะ. ..เธอเดินเข้ าๆออกเพือ่ ล้ างหน้ าเป็ นรอบที่สามแล้ ว ... ...ไม่เป็ นไรน่าไม่มีอะไรหรอก.... เธอสะบัดหน้ าเพื่อไล่เรื่ องที่เกิดขึ ้นในวันนันออกไ ้ ปจากหัวของเธอ

"หืม..." โรเซ็ตสังเกตเห็นคนคุ้นเคยเดินมานัง่ อยูก่ ลางสวนสาธา รณะ "อะ มะ มาแล้ วเหรอ " เธอพยายามเช็คเสื ้อผ้ าแถมยังเอากระจกมาส่องหน้ าตัวเอ งอีกด้ วย

"เฮ้ อ.......มันจะแปลกรึเปล่านะที่ออกมากันแค่สองคน.." ริ คคุพดู ราวกับบ่นกับตัวเองฟั ง.....เจ้ าฮายะอยูด่ ๆี ก ่็ บอกติดธุระมาไม่ได้ ซะแบบนัน... ้ แถม.... ทันทีที่คิดถึงเรื่ องวันนัน..ท ้ าไมกันนะ..หน้ าของเขา มันต้ องร้ อนขึ ้นเรื่ อยๆแบบนี ้ซะทุกที..

..หลังจากนันก็ ้ เข้ าหน้ ารุ่ นพี่ไม่คอ่ ยติดเลย..นี่เร าเป็ นอะไรไปเนี่ย... เด็กหนุม่ พยายามสบัดหัวไปมาให้ ภาพเมื่อวันนันหลุ ้ ดออ กจากจิตใต้ สานึกของตนให้ ได้

ยังไม่เห็นซินะ? หญิงสาวคิดเมื่อเห็นรุ่นน้ องยังคงเหม่อลอยไม่ตา่ งจาก เดิมนัก.. เอาไงดีๆ? นี่ชนต้ ั ้ องเข้ าไปทักเอง? เอางันก็ ้ ได้ !! เมื่อตัดสินใจอย่างแน่วแน่ได้ แล้ วเธอก็เดนตรงไปทางชา ยหนุม่ ทันที...

"ระ ริ ค..."

ทันทีที่เขาหันไปตามเสียงเรี ยกของคนที่แสนคุ้นเคยนั ้ น..... ภาพเบื ้องหน้ าที่เขาเห็นส่งผลให้ เด็กหนุม่ ถึงกับติดส ตันไปชัว่ ขณะเลยทีเดียว..

"........" "ระ...รุ่นพี่?" สายตาของริ คทุ าให้ คนถูกมองหน้ าขึ ้นสีอย่างชัดเจน.. "เอ่อ..." "พะ พูดอะไรบ้ างซิ...." โรเซ็ตโบกไม้ โบกมือลองเรี ยกสติคนข้ างหน้ า "ปะ...เปล่าฮะ...." เด็กหนุม่ เริ่ มพูดจาตะกุกตะกักเล็กน้ อย ราวกับทาตัวไม่ถกู "..คะ...แค่ตกใจนิดหน่อย..." "เพิ่งเคยเห็นรุ่นพี่ใส่ชุดแบบนี ้..." "กะ ก็มนั ...ชุดแบบนี ้ไม่คอ่ ยมี มันก็ต้องเก็บไว้ ใส่ตอนที่สาคัญๆซิ..." นะ นี่ชนพู ั ้ ดอะไรออกไปเนี่ย....เธอนิ่งไปเล็กน้ อย..เพร าะเธอไม่คอ่ ยอยากยอมรับว่าวันนี ้สาคัญกับเธอจริ งๆ ในหลายๆเรื่ อง "วันสาคัญ...?" ริ คจ้ องมองไปที่คนตรงหน้ าอย่างงๆเล็กน้ อย "ก็...วันนี ้วันเกิดชันน่ ้ ะ..." โรเซ็ตพูดเบาๆ... "หะ...เห...?" ริ คคุเอ่ยขึ ้นอย่างประหลาดใจ.. "...แล้ วแบบนี ้ไม่เป็ นไรอะแน่หรอฮะ....?" "อุสา่ ห์เป็ นวันสาคัญของรุ่นพี่แท้ ๆ...แต่ต้องมาซื ้อข องกับผมแบบนี ้?" เด็กหนุม่ ทพูดเป็ นเชิงรู้สกึ ผิดเล็กน้ อย...ความจริงถ ่้าบอกกันซะตังแต่ ้ เนิ่นๆเขาคงยกเลิกนัดให้ เธอได้ อยู่ แล้ ว

"ช่างมันเถอะน่า...ได้ มาเที่ยวในวันเกิดก็ดีออกนะ" โรเซ็ตเอ่ยขึ ้นเบาๆ.. "ลุง ลอยร์ นะ่ ไม่สนใจเรื่ องพวกนี ้อยูแ่ ล้ ว..ส่วนคนที่เคยไ ปเที่ยวกันบ่อยๆก็ไม่ ได้ อยูท่ ี่นี่ จะชวนคนอื่นมา เที่ยวเป็ นเพื่อนก็ไม่เห็นแปลกหนิ" หญิงสาวยิ ้มกับรุ่นน้ อง "งะ...งันเหรอฮะ" ้ ริ คยิ ้มเป็ นเชิงโล่งใจเล็กน้ อย....จะว่าไงดีละ..เขาไ ม่คอ่ ยชอบรมกวนเวลาของครอบครัวคนอื่นอยูแ่ ล้ วด้ วย... ....ครอบครัวงันเหรอ....คิ ้ ดถึงจังนะ..

"เอาละ...ริ คๆตัดสินใจแล้ ว..." เด็กหนุม่ พูดพลางลุกขึ ้นยืน "วันนี ้นอกจากซื ้อของแล้ ว..เราไปเที่ยวกันให้ สนุกเนื่ องจากเป็ นวันเกิดรุ่นพี่กนั เถอะฮะ" "กะ ก็แค่วนั เกิดน่า...." เธอตอบตะกุกตะกัก... "งันไปกั ้ นเลยนะ..." "โอส!" ริ คตอบรับอย่างยิ ้มๆพลางเดินนาหน้ าหญิ งสาวไป "จะว่าไป...รุ่นพี่ร้ ูจกั เซคเตอร์ ..เนโอคูลล่อนรึเปล่ าฮะ?" "เห็นเจ้ ากาเวนมาโม้ ให้ ฟังบ่อยๆว่าสวยมากเลย" "ผมได้ ขา่ วมาว่าช่วงนี ้เขาจัดเทศกาลคานิวลั นะฮะ.." ริ คคุพดู พลางหยุดคิดเล็กน้ อย "รู้จกั น่ะรู้จกั .....แต่ไม่เคยไปหรอกนะ..." โรเซ็ตถอนหายใจ... "พวกเซคเตอร์ ทอ่ งเที่ยวมันเสียเงินเยอะนะ..."

"เห...ไม่เป็ นไรหรอกฮะ...." "ช่วงเทศกาลก็จริ ง...แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันแพงเกินไปหรอ กฮะแถมเราแค่ไปเที่ยวกันเฉยๆเอง" ริ คคุพดู อย่างยิ ้มๆ "อีกอย่าง...วันนี ้เป็ นวันสาคัญของรุ่นพี่....ริ คๆเลี ่้ยงเอง!" "เอ๊ ะ!!? จริ งซิ" โรเซ็ตถามอยากแปลกใจ เรื่ องเงินๆทองๆมันไม่คอ่ ยจะเอาแน่เอานอนไม่ได้ ซะด้ ว ย "นายจะเลี ้ยงชันจริ ้ งๆ เหรอเนี่ย...แปลกจังนะ" "นัน่ สิน้า......" ริ คคุลากเสียงยาวเป็ นเชิงล้ อเล่น ...ยังไงซะเรื่ องเงินเก็บนี่เขาก็พอมีอยูบ่ ้ างละนะ.. คงไม่นา่ เป็ นห่วงเท่าไหร่ละมัง.... ้ "งันริ ้ คๆขออะไรรุ่นพี่อย่างนึงได้ มยฮะ?" ั้ "ขออะไรอย่างนึง?..." "ว่ามาซิ" เธอถามต่ออย่างว่าง่าย "อืม...." "วันนี ้ทังวั ้ นรุ่นพี่ต้องทาตามคาขอของผม เป็ นไง?" เขาตอบกลับอย่างยิ ้มๆ... "..." โรเซ็ตอึ ้งไปสักครู่ ..ขอเสนอมันค่อนข้ างที่จะ.... ไม่เป็ นไรหรอกมัง...ริ ้ คคงไม่ทาอะไรแปลกๆหรอกมัง... ้ "อะ เอ่อ....แค่ครึ่งวันได้ มย?" ั้ เธอต่อรองออกมา "บูๆ่ ~~~~~" "ไม่ได้ ....!!" เด็กหนุม่ ยื่นคาขาดในทันที

"อะ..." โรเซ็ทชะงักไปเล็กน้ อย... แต่วา่ ความอยากไปของเธอจะชนะเสียนี่ "เอ้ า!! ก็ได้ แค่วนั นี ้วันเดียวเท่านันนะ!!" ้ "หึ" เธอพูดเสร็ จก็สะบัดหน้ าหนีก่อนที่จะเดินนาออกไป "อุบ...." ริ คคุกมุ ท้ องในทันทีพร้ อมกับพยายามอดกลันเสี ้ ยงหัวเร าะเอาไว้ ..แต่ก็ไม่ไหวเฮะ.... "คิคิ....." ตึก...เสียงกระแทกเท้ ากับพื ้นดังขึ ้น "หัวเราะอะไรยะ!!?" ".....ฮะๆ" "ไม่มีอะไรหรอกฮะ..." ริ คคุพดู พลางส่ายมือไปมา... "แค่ร้ ูสกึ ว่าวันนี ้รุ่นพี่ดเู หมือนเด็กๆเท่านันเ ้ อง...." "....เหมือนเด็กๆ?" ...หน้ าของหญิงสาวแดงขึ ้นเล็กน้ อยก่อนจะสะบัดหน้ ากลั บไป "เชอะ ไปได้ แล้ วมันเสียเวลานะ" เด็กหนุม่ ไม่พดู อะไรได้ แต่มองด้ านหลังของคนตรงหน้ าอย ่​่ างยิ ้มๆ..พร้ อมกับเดินตามเธอไป . . . ..

เซคเตอร์ เนโอคูลล่อน เป็ นเซคเตอร์ ทอ่ งเที่ยวที่ถูกจัดตามรูปแบบของเวนิช เมืองที่มีอยูจ่ ริ งบนพื ้นโลก ประกอบด้ วยพื ้นน ้ามากกว่า 70% และสถาปั ตยกรรมโดยรวมเหมือนจะพยายามคงสภาพให้ เหมือนเ วนิช มากที่สดุ ที่อยูอ่ าศัยและร้ านอาหารจึงเป็ นบ้ านแนวเก่าๆแทบทัง้ หมด

รวมถึงการเดินทางที่ต้องใช้ กอนโดลา ที่เป็ นพาหนะเอกของที่นี่..

"หวา....สวยกว่าที่เจ้ ากาเวนโม้ ให้ ฟังเยอะเลยนะเนี ้ย. ." ริ คคุพดู พลางมองไปที่วิวทิวทัศน์โดยรอบ ผมสีทองปลิวไสวไปตามสายลมเย็นๆ "นันซิ ้ นะ...สวยจริ งๆ..." เธอมองภาพที่เห็นอย่างช้ าๆ...เป็ นสถานที่ๆเธอหาโอกาส จะมาได้ ยากจริ งๆ "....เอ..จะไปไหนดีน้อ..." เขาพูดพลางหันมอซ้ ายขวาไปมา จะว่าไปถึงที่นี่จะเป็ นเซคเตอร์ ท้องเที่ยวก็เถอะ..แต ่​่ ร้ ูสกึ ว่าจานวนคนมันจะมากกว่าที่เขาคิดไว้ เยอะมาก.. ..เพราะมีงานเทศกาลคานิวลั สินะ...แถมยังเป็ นช่วงวันห ยุดเอง... บรรยากาศโดยรอบนอกจากจะฝูงชนที่หลัง่ ไหลมาเที่ยวเป็ น จานวนมาก ยังมีกลุม่ คนที่สวมหน้ ากาก

ประหลาดๆเดิมไปมาตามถนนอีก ... ".....น่าสนุกจังเลยนะฮะ...รุ่นพี่เราไปดูตรงนันกั ้ น. ..:" ริ คคุพดู พลางชี ้ไปยังร้ านขายหน้ ากากที่อยูถ่ ดั ไปไม่ไ กลมากนัก "หน้ ากาก....อืม....ก็ดีนะ แต่คนเยอะแบบนี ้..เดินยากจริ ง" โรเซ็ตพึมพา ก่อนจะชนเข้ ากับกับไหล่ของฝูงชนจนทาให้ ตวั เธอถึงกับเ สียสูญ ... ...ทาไมคนมันเยอะแบบนี ้เนี ้ย.... หมับ... ริ คคุยื่นมือไปจับหญิงสาวข้ างๆที่เริ่ มเสียหลักกลางฝ ู่ งชนที่แน่นขนัด... "เดินลาบากจริ งๆด้ วยสิ...." "ไม่เป็ นอะไรนะฮะ..รุ่นพี?่ .."

"อะ...อืม...ตะ..แต่แบบนี ้มัน..." โรเซ็ตตกใจเล็กน้ อยที่อยูๆ่ ก็โดนจบมือแบบไม่ทนั ตังต ้ ่ัว .. แต่เวลาแบบนี ้มันก็นะ.. "งันก็ ้ ช่วยเดินนาด้ วยนะริ ค.."

"ฮะ...หน้ ากากแปลกๆเต็มไปหมดเลยฮะรุ่นพี่..." ริ คคุพดู อย่างตื่นเต้ นเป็ นเด็กๆ ก่อนจะหยิบหน้ ากากประหลาดๆมาสวมพลางหันไปทางรุ่นพี่. .. "อันนี ้เป็ นไงบ้ างฮะ" "อุ๊บ" "ฮ่าๆ ทาไมชันรู ้ ้ สกึ มันตลกแฮะ ฮ่าๆ" โรเซ็ตหัวเราะเพราะรุ่นน้ องของเธอดันเลือกหน้ ากากที่ ตัดกับสีผมของตัวเองจนดูไม่ได้ "ง่า......." ริ คคุพดู พลางส่งหน้ ากากแถวๆไปให้่ รุ่นพี่ที่ยิ ้มระรื ่​่ นข้ างๆ "รุ่นพี่ใส่บ้างเลยๆ"

เธอรับหน้ ากากที่ริคยื่นมาก่อนที่จะสวมดูบ้าง "ดูเป็ นไง? "

แชะ.... เสียงกดชัตเตอร์ ดงั ขึ ้นทันทีหลังจากที่เธอหันมา พร้ อมกับเด็กหนุม่ ผมทองที่ถือกล้ องดิจิตอลในมืออย่าง ยิ ้มๆ "ดะ เดี๋ยวซิ!!? " หญิงสาวรี บถอดหน้ ากากที่ตวั เองสวมอยูท่ นั ที "นะ นายจะถ่ายรูปทาไมเนี่ย!! เอากล้ องมานี่เลย" เธอพยายามยื่นมือไปแย่งกล้ องออกมา..รูปน่าอายแบบนัน้ จะให้ คนอ่นเห็นไม่ได้ เด็ดขาด!!

ริ คคุยกกล้ องยกขึ ้นหมุนไปมาเพื่อหลบมือของหญิงสาวตรง หน้ าอย่างสนุกสนาน "ไม่ได้ หรอกฮะ....วันนี ้รุ่นพี่ต้องเชื่อฟั งผมไม่ใช่ห รอ" "กะ...ก็ได้ " หญิงสาวได้ แต่ยอมอีกฝ่ ายอย่างโกรธๆ...เพราะสัญญาก่อน หน้ านี ้ทาให้ เธอขัดเขาไม่ได้ จริ งๆ "ฮะๆ...งันวั ้ นนี ้ผมจะถ่ายรูปรุ่นพี่เยอะๆเลยละกัน..." เขาพูดอย่างยิ ้มๆ... "นายนี่มนั ...." "จะเอาพวกนันไปท ้ าไมกัน?" เธอถามอย่างสงสัย "ฮะๆ....ความจริ งริ คๆชอบถ่ายรูปนะ..." เขาตอบคนตรงหน้ าอย่างสบายๆ แต่ดอู อกจะโม้ ๆมากกว่าแหะ...

"โม้ !!!" "ชันเพิ ้ ่งเคยเห็นนายถือกล้ องเนี่ยแหละ" โรเซ็ตตอบกลับอย่างไม่เชื่อ "ชิ...." ริ คคุทาหน้ าบุ้ยเล็กน้ อย รุ่นพี่ดนั รู้ทนั ซะงัน... ้ "แบบว่า......" ริ คคุพยายามหาข้ อแก้ ตวั แต่ดเู หมือนอยูด่ ีๆใบหน้ าของเ ขาก็ร้อนขึ ้นซะอย่างนัน.. ้ ...จริ งอยูท่ ี่เขาเตรี ยมกล้ องมาถ่ายช่วงเวลาเที่ยวขอ งวันนี ้...แต่ทาไมเขาถึงหาเหตุผลที่หยิบมันขึ ้นมาถ่า ยไม่ได้ นะ.. โรเซ็ตจ้ องตารุ่นน้ องอย่างสงสัย "นายจะเอารูปชันไปท ้ าไมกันห๊ าาาา? เธอลากเสียง "มะ....ไม่ร้ ูสฮิ ะ...." ริ คคุตอบเสียงแห้ งๆ... ..ทาไมเราถึงตอบไม่ได้ กนั แฮะ....บ้ าจัง... "ช่างเถอะ...." โรเซ็ตพูดเป็ นเชิงตัดบทหลังเด็กหนุม่ ตรงหน้ าเริ่ มตอบ คาถามไม่ได้ ก่อนจะหยิบหน้ ากากอีกอันนึงออกมา ก่อนที่จ ะเอาใส่กระเ ป๋ าๆ "เลี ้ยงให้ ด้วยละกันนะ" เธอยิ ้มให้ กบั เขาก่อนที่จะเดินนาไปอีก "ระ...รอก่อนสิฮะรุ่นพี่" เด็กหนุม่ พูดจากอย่างตะกุกตะกักพร้ อมกับร้ อนรนรี บจ่า ยเงินให้ เจ้ าของร้ านจะจะวิ่งตามเธอออกไป "แล้ วไปไหนต่อดีละ่ ?" โรเซ็ตถามขึ ้นเมื่อเด็กหนุม่ เดินตามมาทัน "รุ่นพี่อยากไปไหนต่อดีละฮะ" ริ คคุพดู พลางดึงแผนที่ออกมากางดู พร้ อมเขยิบไปให้ คนตรงหน้ าดู

"เห็นว่ามีนงั่ เรื อด้ วยใช่มี่ย?" โรเซ็ตถามพร้ อมกับเข้ าไปดูแผนที่ใกล้ ๆ "กอนโดลานะเหรอฮะ...มิสๆิ " เขาชี ้ไปยังจุดหนึง่ ในแผนที่ซงึ่ อยูไ่ ม่ไกลมากจากตรง จุดที่เขาอยูเ่ ท่าไหร่ "เอ...อยู่ แถวๆนี ้ละฮะ..ถ้ าจาไม่ผิด..." ริ คคุพดู พลางหันไปตอบรุ่นพี่ที่เขยิบเข้ ามาดูแผนที่ไ กล้ ๆ...ก่อนจะสบตากับ เธอโดยที่ใบหน้ าห่างกันไม่กี่คืบ .. "เอ่อ....กะ...ไกล้ ไปแล้ ว..." โรเซ็ตขยับหน้ าออกมาเล็กน้ อยก่อนที่จะพูดต่อ

"งันก็ ้ ช่วยพาไปหน่อยนะ" โรเซ็ตพยายามเดินออกห่างริ คไปอีกครัง้ ....ทาไม ทุกๆครัง้ ที่อยูใ่ กล้ เขาหัวใจของเธอเต้ นแรงขึ ้นทุกที กันนะ “ขะ...ขอโทษฮะ...” ริ คคุเผลอพูดออกไปอย่างงงๆ...นี่เราพูดขอโทษทาไมหว่า .... กว่าจะรู้ตวั อีกทีใบหน้ าตัวเองก็แดงขึ ้นเล็กน้ อยซะแล ่้ว...

. . . .

.

.

.

.

.

"เอ....มันน่าจะแถวๆนี ้ละฮะ..." ริ คคุพดู พลางเดินวนไปมาเล็กน้ อย..ตอนนี ้พวกเขาทังสอ ้ งมาถึงบริ เวณท่าเรือที่สาหรับขึ ้นกอนโดลาแล้ ว จุดเด่นที่สาคัญที่ทาให้ เซคเตอร์ นี ้มีเหล่าผู้คนมากม ายที่ต้องการมาเที่ยว ...อีกหนึง่ อย่างก็คงเป็ นการ ล่องเรื อนี่ละนะ.. "รุ่นพี่ฮะดูสมิ ีเรื อเต็มไปหมดเลย.." ริ คคุพดู อย่างตื่นเต้ น พลางมองไปที่บริ เวณจอดเรื อที่มีให้ เลือกหลายสิบลา

"อืม....อยากลองขึ ้นดูจงั เลย.." โรเซ็ตพึมพา "แต่มนั คงแพงหน้ าดูนะ แหะๆ" เธอบ่นเล็กน้ อย "...นัน่ สินะฮะ...." ริ คคุพดู อย่างยิ ้มๆ ก่อนจะจับมือคนข้ างๆเดินไปที่บริ เวณเรื อในทันที

"ไหนๆก็มาแล้ ว...ถ้ าไม่ขึ ้นนี่ก็แย่เลยนะฮะ.." "มันจะไม่รบกวนนาย..จริ งๆใช่มย?" ั้ หญิงสาวถามอย่างลังเล "..เอาน่า...วันนี ้เป็ นวันเกิดรุ่นพี่นี่ฮะ..." เขาตอบอย่างยิ ้มๆ "อีกอย่างผมเองก็อยากลองขึ ้นกอนโดลาดูสกั ครัง้ เหมือนก ่ัน.." "อื ้ม!!" เธอตอบด้ วยแววตาสดใสเหมือนเด็กๆ "ถ้ างันก็ ้ ช่วยจัดการให้ ด้วยล่ะ" ริ คคุเดินเข้ าไปคุยกับอุนดีเน่ไม่ไกลมากนักก่อนจะเรี ยกโรเซ็ตเดินเข้ ามาหา.. หญิงสาวผมชมพูยิ ้มรับทังสองอย่ ้ างน่ารักพร้ อมกับโค้ ง ให้ เล็กน้ อย "สวัสดีคะ่ ฉัน มิซุนาชิ อาคาริ เพิ่งจะได้ เป็ นอุนดีเน่เต็มตัวใหม่ๆ...ยังไงก็ ขอฝากตัวด้ วยนะค่ะ" เธอพูดอย่างยิ ้มๆพลางยื่นมือไปให้ โรเซ็ต โดยที่ริคคุกระโดดขึ ้นกอนโดลานาไปก่อนแล้ ว

"ขะ ขอบคุณค่ะ.." หญิงสาวๆค่อยก้ าวขึ ้นเรื ออย่างระวัง ความโคลงของเรื อทาให้ เธอเสียการทรงตัว "ว๊ าย!!" ควับ.... ริ คคุยื่นมือคว้ าเข้ าที่ข้อมือของคนตรงหน้ าได้ อย่างท ่ันท่วงทีก่อนจะดึงเข้ ามาให้ ตวั เองเพื่อไม่ให้ หญิงสาว ตรงหน้ าตกน ้า..

"ปะ..เป็ นอะไรมัยฮะรุ ้ ่นพี่..." ริ คคุถามขึ ้นเสียงค่อยใบหน้ าของทังคู ้ แ่ ทบจะชนกันอยู ่​่ แล้ ว "...." คนที่โดนช่วยเอาไว้ ทาตัวไม่ถกู ...การอธิบายนันอาจจะ ้ ยาวนานแต่สงิ่ ที่เกิดขึ ้นทังหมดนั ้ นเร็ ้ วมาก.. รู้ตวั อีกที..เธอก็ดนั มาอยูใ่ กล้ ๆกับรุ่นน้ องคนนี ้เส ่ี ยแล้ ว "คะ คือ..." "ขะ ขอบใจนะ.." เธอพูดอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะพยายามขยับออกมาให้ หา่ งก ว่าเดิม แม้ วา่ เรื อนันจะไม่ ้ กว้ างเท่าไหร่ก็ตาม หญิงสาวนัง่ ลงก่อนที่จะพยายามหันหน้ าไปอีกด้ านเพื่อไ ม่ให้ ฝ่ายชายเห็นหน้ าของเธอ.. หน้ าที่ขึ ้นสีอย่างชัดเจน เรื อกอนโดลาค่อยๆพายออกจากท่าอย่างช้ าๆ.. หญิงสาวผมสีชมพูคอ่ ยๆบรรยายสถานที่โดยรอบอย่างเป็ นกั นเองให้ ทงสองอย่ ั้ างสนุกสนาน ริ คคุที่นงั่ ด้ านหน้ าของเรื อก็ได้ แต่หยิบกล้ องถ่ายมุ มโน่นมุมนี ้อย่างสนุกสนาน ราวกับเป็ นเด็กไปซะอย่างนัน้ "นี.่ ..คนมาเที่ยวที่นี่เยอะมัย? ้ ช่วงปกตินะ่ " โรเว็ตถามอาคาริ แล้ วปล่อยให้ ริคตื่นเต้ นกับการถ่ายภา พต่อไป "เอ...ก็พอมีบ้างละค่ะ....ถึงจะจานวนไม่เยอะเท่าช่วงง านเทศกาลก็เถอะ...." เธอตอบอย่างยิ ้มๆ.. "แต่วา่ ..ฉันเชื่อว่าถึงไม่มีงานเทศกาลทุกคนก็คงอยากม าอยูแ่ ล้ วละค่ะ " "ก็...เพราะที่นี่ก็เป็ นสถานที่ทอ่ งเที่ยวขึ ้นชื่อและ สวยงามนี่นา....." "นันซิ ้ นะ...ช่วงนี ้เธอคงเหนื่อยน่าดู..."

อาคาริ ยิ ้มรับก่อนจะก้ มลงมาพูดกับเธอเบาๆ "ว่าแต่...นัน่ แฟนสินะ่ คะ?" พูดพูดพลางหันไปทางเด็กหนุม่ ผมทองที่เอาแต่ถ่ายรูปอย ู่ ่​่ ทางด้ านหน้ าของ กอนโดลา

"อะ เอ๋!!?" โรเซ็ตตกใจจนสะดุ้งก่อนที่จะค่อยๆมองหน้ าอาคาริ อย่าง งงๆ…. "ฟะ แฟน? มะ.... ไม่ใช่ๆ แค่เพื่อนน่ะ ไม่มีทางเป็ นแฟนหรอกน่า" "อะเห~~~~" เธอลากเสียงยาวเป็ นเชิงแปลกใจเล็กน้ อย.. "ขอโทษนะค่ะ ฉันคิดว่าเป็ นแฟนกันซะอีก...." เด็กสาวโค้ งให้ เล็กน้ อย

"พอดีฉนั เห็นคุณชอบหันไปมองเขาบ่อยๆ..เลยสงสัยนะค่ะ.. .แหะๆ" "กะ ก็แค่สงสัยว่าจะถ่ายภาพไปถึงเมื่อไหร่ ก็เท่านันเอง.." ้ หญิงสาวพูดพลางส่ายหน้ า….

ที่อย่างนี ้ทาไมถ่ายแต่ภาพวิวกันนะ.... แชะ... เสียงชัตเตอร์ ดงั ขึ ้นไม่หา่ งจากเธอนักเหมือนดังก่อนห น้ านี.้ .... แต่ทว่าแทนที่เด็กหนุม่ ตรงหน้ าจะโฟกัสไปที่วิวโดยรอบ ของตัวเองเหมือนทุกที เขากลับหันกล้ องมาทางที่หญิงสาวผมม่วงที่ตกอยูใ่ นสภา พเหม่อลอยโดยไม่ทนั ตังตั ้ วซะอย่างนัน.. ้ "ฮะๆ...ได้ รูปรุ่นพี่อีกรูปแล้ ว..." "อ๊ ะ!!?" "เดี๋ยวซิ!! ใครอนุญาตให้ นายถ่ายกันยะ" หญิงสาวโวยวายออกมา ..ถ่ายคนกาลังเผลอแบบนี ้แย่ที่สดุ "...เอ๋....?...." "กะ...ก็เห็นอยูด่ ีๆรุ่นพี่ก็เงียบไป...." ริ คคุเริ่ มหงอลงเล็กน้ อยหลังจากโดนคนตรงหน้ าโวยใส่.. "ก็แค่อยากให้ รุ่นพี่ร่าเริ งนะ...." "กะ ก็ไม่ได้ วา่ อะไรสักหน่อย...." "ก็แค่จะถ่ายก็เรี ยกกันบ้ างซิ..." เธอพึมพาออกมา...แต่ดเู หมือนเสียงมันจะดังพอที่ริคจะ ได้ ยิน "โอส...ไว้ คราวหน้ าริ คๆจะเรี ยกก่อนละกันฮะ..." เขาตอบอย่างยิ ้มๆ. เรื อกอนโดลาค่อยๆแล่นไปตามคูคลองอย่างเอื่อยๆ... อาคาริ คอ่ ยๆเล่าถึงประวัติของสถานที่ตา่ งๆที่สองผ่าน อย่างช่าชอง..

จนในที่สดุ พวกเขาก็มาถึงอีกฝั่ งหนึง่ ของเมืองด้ วยสีห น้ าที่เต็มอิ่มกับความสวยงามของเซคเตอร์ แห่งนี ้

"ขอบคุณมากนะคะ ที่มาใช้ บริ การของบริ ษัทเรา..." อาคาริ ยิ ้มให้ ทงสองก่ ั้ อนจะก้ มโค้ งให้ อย่างอ่อนโยน "โอส!!...ขอบคุณมากเลยฮะ...ที่นี่สวยมากจริ งๆ" ริ คคุพดู ขึ ้นอย่างร่าเริ ง.... "ขอบคุณเช่นกันนะ เป็ นอะไรที่สนุกจริ งๆ" โรเซ็ตพูดพร้ อมยิ ้มให้ กบั อาคาริ

หลังจากทังสองโบกมื ้ อลาคนตรงหน้ าแล้ วสักพักเด็กหนุม่ ก็หนั มามองรุ่นพี่ที่อยูไ่ ม่หา่ งนัก "เมืองนี ้สวยจริ งๆ..คิดแบบนันมั ้ ยฮะรุ ้ ่นพี่....ผมละช อบที่แบบนี ้จัง" "นันซิ ้ ....สวยจริ งๆ...” หญิงสาวมองเมืองอย่างชื่นชม... "ว่าแต่ตอนอยูบ่ นเรื อตอนนัน...คุ ้ ยอะไรกับคุณอาคาริ เห รอฮะ?" เด็กหนุม่ ถามเป็ นเชิงสงสัยพลางหันไปสบตารุ่นพี่ข้างๆ อย่างงงๆ "เปล๊ า~~" โรเซ็ตตอบเสียงสูง... "ไม่มีอะไรสักนิดเลย" "เห.................?" ริ คคุลากเสียงยาวพลางค่อยๆยื่นหน้ าเข้ าไปหาคนตรงหน้ า ด้ วยแววตาสงสัย

"ไหงทาหน้ าเหมือนไม่เชื่อชันแบบนั ้ นล่ ้ ะ?" หญิงสาวได้ แต่หลบสายตาของรุ่นน้ องที่พยามคะยันคะยอใ ้ ห้ เธอพูดออกมา

"อะเห...........~~~~~" ริ คคุยงั คงลากเสียงยาวเหมือนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง โดยพยายามหันหน้ าไปสบตากับหญิงสาวที่หลบหน้ าเขา อยู่ "อะ เอ่อ...." เธอได้ แต่อ ้าอึ ้งพูดอะไรไม่ออก.. "เอาเป็ นว่าเราไปดูที่อื่นกันต่อเถอะนะ" ริ คคุลงั เล็กน้ อยแต่ก็ได้ แต่ปล่อยเลยตามเลยไปเพราะเข าเองก็ไม่อยกาเซ้ าซี ้อะไรคนตรงหน้ ามากนัก "...รุ่นพี่ฮะ...ตรงนันดู ้ ทา่ จะมีอะไรด้ วยละ?" ริ คคุพดู ขึ ้นพลางชี ้ไปตรงสถานที่ไม่หา่ งจากเขาเท่าไห ร่นกั ซึง่ ตรงจุดนันมี ้ คนมุงดูอยูม่ ากมายพอสมควรเลยทีเดียว "ไปดูกนั มัยล่ ้ ะ?" หญิงสาวถามออกมา...ดูเหมือนตัวเธอก็อยากรู้เช่นกัน หลังจากผ่าฝูงคนมากมายที่ตา่ งมายืนมุงดูคนแล้ วคนเล่า ในที่สดุ ทังคู ้ ก่ ็สามารถเข้ ามาถึงจุดที่คิดว่าน่าจะเ ป็ นต้ นตอของเรื่ องได้ สาเร็ จ ด้ านหน้ าของเขาเป็ นโต๊ ะตัวเล็กๆกับกลุม่ คนจานวนหนึง่ ใส่ชุดสูทแปลกๆ มีทงชายและหญิ ั้ งอายุไม่นา่ เลย รุ่นพวกเขาไปไกลเท่าไห ร่นกั "สวัสดีคร้ าบ/ค่ะ" เสียงของชายหญิงสองคนด้ านหน้ าของพวกเขาทักขึ ้นอย่างร ่​่ าเริ ง.. "ยินดีต้อนรับเข้ าสูก่ ิจกรรม Neo-KowloonTrial" "....." โรเซ็ตมองด้ วยความสงสัย.... "มันคือ?" "ถ้ ามีเรื่ องสงสัยพวกเราจะไขให้ กระจ่างเอง..." เด็กหนุม่ ตรงหน้ าตอบขึ ้นพร้ อมกับพยักหน้ า

"Neo-KowloonTrial เป็ นกิจกรรมที่จดั ขึ ้นเพื่อวางแผนโปรโมทร้ านค้ าต่างๆ ภายในเมืองแห่งนี ้ให้ นักท่องเที่ยวได้ ร้ ูจกั ...ในรูปแบบของเกม.." "กติกาง่ายๆเพียงแค่จบั คูข่ องตนเดินทางไปตามสถานที่ต่ างๆที่ระบุ...และร่วมเล่นเกมกับร้ านค้ าที่เป็ นจุด หมา ย...” “หากชนะได้ ก็จะสามารถไปที่ตอ่ ไปได้ ...แต่ถ้าแพ้ ก็จะต กรอบทันที...” "ถ้ าสามารถไปถึงเส้ นชัยได้ พวกเรามีของขวัญสุดพิเศษจะมอบให้ จากเซคเตอร์ แห่งนี !้ !" ทันทีที่ชายหุน่ คนคนพูดจบ เหล่าคนจานวนมากด้ านหลังก็สงเสียงเฮเป็ นเชิงแบ็คอัพอ ย่างสนุกสนาน "เห....เอาไงดีละฮะ...รุ่นพี?่ " ริ คคุหนั มาถามคนข้ างๆอย่างยิ ้มๆ... "ยังจะต้ องถามอีกเหรอ..?" "ของฟรี แบบนี ้มันต้ องลงแข่งอยูแ่ ล้ ว!!" หญิงสาวพูดด้ วยตาที่เป็ นประกาย "...สมกับเป็ นรุ่นพี่จริ งๆนะฮะ..." ริ คคุตอบอย่างร่าเริ งพลางหันไปที่หนุม่ สาวตรงหน้ า.. "เอาสิ...ผมเองก็คิดว่าน่านสนุกเหมือนกัน.." . . .

"โอ้ ...เป็ นอันว่าตกลงสินะ...เพราะฉะนันรบกวนทั ้ งสอง ้ ยื่นมือมาทางด้ านนี ้ด้ วยครับ" ทันที ที่ริคคุและโรเซ็ตยื่นมือไปข้ างหน้ าอย่างงงๆทันใดนั ้ นผ้ าสีแดงก็ถกู ผูกเข้ า ที่มือของทังคู ้ จ่ นทาให้ ทงั ้ สองคนไหล่แทบจะชนกันอยู่ แล้ ว..

"ต่อจากนี ้ไปห้ ามแกะผ้ านี ้ออกเด็ดขาดนะครับ นี่ถือเป็ นอีกกติกาของเกมนี ้..." "เพราะเกมนี ้เป็ นนอกจากจะทดสอบตัวผู้เล่นแล้ ว..ยังใช้ ทดสอบความเชื่อใจ ความสามัคคีของคูข่ องตนอีก ด้ วย....." "....แบบนี ้จะต้ องทาอะไรบ้ างล่ะเนี่ย" โรเซ็ตลองขยับแขนข้ างที่ถกู ผูกดู..ผลคือมันลากแขนอีก ข้ างของริ คตามมาด้ วย "รุ่นพี่อย่าดึงสิฮะ....ทางนี ้ขยับลาบากแล้ วเนี่ย..." ริ คคุพยายามปรามคนตรงหน้ าเอาไว้ "โทษทีๆ...." "แล้ วจะต้ องเริ่ มจะตรงไหนก่อนดีละ่ เนี่ย" เธอพึมพา...เข้ ามาแข่งเพราะโดนของฟรี ลอ่ แท้ ๆ "เอา ละ...ถ้ าพร้ อมแล้ วก็รับแผนที่นี่ไปได้ เลยครับ...แล้ ว ก็เดินไปที่จุดเริ่ มต้ น บริ เวณซุ้มทางด้ านนัน" ้ ชายหนุม่ พูดพลาวชี ้ไปทางที่ไม่หา่ งจากที่นี่นกั ในระหว่างเดินไปไปยังจุดเริ่ มต้ นริ คคุก็หนั ไปมองรุ่น พี่โรเซ็ตแบบยิ ้มๆ... "...หน้ าตารุ่นพี่ดไู ม่คอ่ ยสนุกเลยนะฮะ?.." "ก็มนั ...ไม่ถนัดสักนิ..." โรเซ็ตพูดอยากไม่สบอารมณ์... ผูกแบบนี ้มันจะใกล้ ไปแล้ วนะ.. หน้ าของเธอแดงอย่างไม่มีเหตุผล..อาจจะเป็ นเพราะว่าตื ่​่ นเต้ นกับการแข่ง..ล่ะมัง้ หมับ... มือของเด็กหนุม่ คว้ าเข้ าที่มือของหญิงสาวโดยที่คนตรง หน้ าไม่ทนั ตังตั ้ ว ...

"เอาแบบนี ้ละกัน....ถ้ ามันขยับลาบากมากนัน...ก็ ้ จบั กั นไว้ แบบนี ้เลยจะได้ ไม่เกะกะแขนอีกข้ าง...ดีมยฮะ?" ั้ เขาพูดอย่างยิ ้มๆ "...." "อะ เอ่อ...คือ...." โรเซ็ตตกใจจนทาอะไรไม่ถกู สายตาเธอล่อกแล่กเหมือนหาตั วช่วย..แต่ก็มีแต่เธอกับรุ่นน้ องเท่านัน.. ้

"ชะ ช่างเถอะ...ตามนันก็ ้ ได้ .." ยอมให้ วนั นี ้วันเดียวเท่านันแหละ!! ้ เธอได้ แต่คิดในใจ "...เอ...จะว่าไปถ้ าเราไปแข่งคนอื่นอย่างเดียวนี่รุ่น พี่อาจจะไม่มีกระจิตกระใจเล่นก็ได้ สนิ ะฮะ..." ริ คคุพดู ขึ ้นเป็ นเชิงออกความเห็น..

"ผมมีความคิดดีๆแล้ วละ...." "ความคิดดีๆ..?" "ช่วยอธิบายให้ ชดั เจนหน่อยซิ ริ ค" โรเซ็ตถามอย่างสงสัย "เรามาแข่งกันเองมัยละฮะ..." ้ "เงื่อนไขคือในด่านนันๆเราต้ ้ องมาแข่งกันเองด้ วย ถ้ าไม่สามารถชนะได้ หรื อยืมมือคนอื่นช่วยถือว่าแพ้ ทนั ที ..." เขาพูดอย่างยิ ้มๆ... "นายกาลังดูถกู ชันอยู ้ น่ ะริ คคุ..." "นายคิดว่าชันจะท ้ าไม่ได้ ซินะ!! ชันรั ้ บคาท้ า" เธอตอบอย่างมัน่ ใจ

"ว่าแต่...ชันจะได้ ้ อะไรถ้ าชนะล่ะ?" "เอ...ถ้ ารุ่นพี่ชนะผมยอมยกเลิกสัญญาที่รุ่นพี่ต้องทา ตามคาขอของผมทังวั ้ นเลยเป็ นไง" เด็กหนุม่ ตอบเป็ นเชิงยกตัวอย่าง

"ใจกล้ าดีนี่...งันไปกั ้ นเลย..." เธอมัน่ ใจว่ายังไงๆก็ชนะ.. ก่อนที่กึ่งเดินกึ่งลากริ คเข้ าไปที่จุดนัดพบ . . . .

ด่านที่1... ร้ านอาหารและเบเกอรี่ ... เชฟที่ดมู ีอายุสกั หน่อยยืนรอพวกเขาทังสองในชุ ้ ดสีขาว สะอาด

"ยินดีต้อนรับสูร่ ้ านอาหารของผม..." "กติกาง่ายๆเพียงแค่เลือกวัตถุดิบจากชันวางบนนั ้ นมาท ้ ่าเป็ นอาหารให้ กบั ฉันทาน..." "ฉันจะตัดสินจากรสชาติของอาหารที่พวกเธอทา....ถ้ ามันอ ร่อยก็ผา่ นด่านนี ้ไปได้ เลย..!"

“เอาละเริ่ มได้ ..” "....ทะ ทาอะหาร.." หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก.... ทังชี ้ วิตเธอไม่เคยทาอาหารแม้ แต่ครัง้ เดียว...คุณหนู ตกยากอย่างเธอยังไงก็มีคนดูแลงานบ้ านให้ ตลอด...

"เป็ นอะไรไปฮะรุ่นพี่ดสู หี น้ าไม่ดีเลย...." ริ คคุถามอย่างยิ ้มๆ... "อย่าบอกนะว่ารุ่นพี่ทาอาหารไม่เป็ น ?" "คะ แค่นี ้เอง..." "สงสัยชันจะกิ ้ นข้ าวเช้ ามาน้ อยน่ะเลยออกจะมึนๆนิดหน่อ ย..." "ไม่ได้ เป็ นห่วงเรื่ องทาอาหารหรอก" โรเซ็ตปฏิเสธทันควัน...จะให้ เธอตอบว่าทาไม่ได้ ตอ่ หน้ ารุ่นน้ องแบบนี ้ เธอไม่ยอมเด็ดขาด "งันให้ ้ รุ่นพี่ทาก่อนละกัน....มีอะไรให้ ผมช่วยก็บอกไ ด้ นะฮะ" ริ คคุพดู พลางหันไปมองวัตถุดบั จาพวกขนมปั ง ผัก และพวกแฮมบนโต๊ ะ...สงสัยเขาคงกะให้ ทาแซนวิช ละมังนะ? ้

โรเซ้ ตค่อยๆมองดูของที่จดั วางเรี ยงอย่างช้ าๆ.. ขนมปั ง? เอ่อ...มีผกั ด้ วย ให้ ทาซุปกินขนมปั ง? ....ไม่นา่ ใช่มง... ั้

เอาเป็ นว่าไม่ร้ ูจะทาอะไรแต่วา่ หัน่ ผักก่อนละกัน!! "เอาล่ะนะ!!" โรเซ็ตพูดพร้ อมกับใช้ มือข้ างที่วา่ งอยูห่ ยิบมีดขึ ้นม าแบบเก้ ๆกังๆ.. "ใช้ มือซ้ ายนี่มนั ..." เธอสับผักเป็ นชิ ้นๆ..ไม่ซิ..ต้ องเรี ยกว่าทุบให้ เละน่ าจะถูก... การจับมีดอย่างไม่คงที่..เอาสันมีดหัน่ บ้ างล่ะ..หดมื อบ้ างล่ะออกมาทุลกั ทุเลมากมาย..

"สะ...สาเสร็ จแล้ ว..." หลังจากผ่านไปได้ สกั ผักผักกาด มะเขือเทศ หอม และแครอท..ก็อยูใ่ นสภาพอะไรสักอย่างเละๆ "เอ่อ...รุ่นพี่ฮะ...นี่มนั เป็ นผลงานเชิงศิลปะรึเปล่า ครับ?" ริ คคุที่ยืนอยูต่ ิดๆกันถามขึ ้นอย่างงงๆ.. ทาไมอาหารของรุ่นพี่...เรารู้สกึ ว่ามันมีออร่าแบบแปล กๆออกมาเนี่ย... "เลิกพูดแล้ วรอกินไปนันแหละ!!" ้ เธอตวาดใส่ริคๆ...อย่ามาล้ อเล่นนะ!! ทาไมแค่ทาอาหารมันยากแบบนี ้ โรเซ็ตโกยเศษซากบรรดาผักใส่ชาม.. ก่อนที่จะเอาบังตอใหญ่ๆสับลงบนแฮม... สภาพที่ออกมานี่มนั ...ไม่ได้ มีขนาดที่จะเอาใส่ปากได้ เลยแม้ แต่น้อย

แต่คณ ุ เธอก็ยงั เอาใส่ชามลงเป็ นอย่างที่2 ก่อนที่จะมองไปยังเครื่ องปรุงที่วางอยู.่ .. "เอ...ใส่อะไรดีนะ" เธอพึมพาเมื่อเห็นเครื่ องปรุงหลากรส "ใส่มนั ทังหมดนั ้ นแหละ!!" ้ เริ่ มจาก...เกลือ จากข้ อสันนิษฐานเธอน่าจะเข้ าใจผิดว่าเป็ นน ้าตาล.. เพราะเธอใส่ไปเกือบครึ่งโหลที่เตรี ยมไว้ ให้ ... แล้ วก็ตามด้ วยพริ กไทย... ทาบาสโก้ มาสตาด น ้าสมสายชู จิ๊กโฉว... และอีกนานาๆชนิด.. "เอ่อ...รุ่นพี่ฮะ...เขาให้ ทาอาหารสาหรับหนึง่ คนทานนะ ?" ริ คคุกลืนน ้าลายดังเฮือกก่อนจะมองไปที่อาหารของฝ่ ายต รงข้ าม ...ตอนแรกมันก็นา่ สนุกอยูห่ รอก...แต่พอคิดว่าตัวเขาต ่้องกินไออาหารพวกนันแล้ ้ ว.... ...ทาไมตอนนี ้มันชักรู้สกึ สยองๆเนี่ย..! "เอาเหอะน่า!! มากน้ อยก็ไม่สาคัญหรอก" เธอตอบไปอย่างหงุดหงิด...

ทาไม่เป็ นจะทาไมเล่า!! หลังจากที่ทกุ อย่างอยูใ่ นชามเรี ยบร้ อยแล้ ว..เธอก็มอง ไปเห็นเครื่ องปั่ น.. ใช่..เครื่ องปั่ น

"นี่ไงมันอยูใ่ นการคานวนของชันแล้ ้ ว" ไม่พดู พร่ าทาเพลงต่อให้ เสียเวลา..เธอก็นาทุกอย่าง.. ..ใช่ทกุ อย่างไปลงเครื่ องปั่ น รวมทังขนมปั ้ งในสภาพทังแถวด้ ้ วย... "เตรี ยมรับอาหการสุดฝี มือชันได้ ้ เลย!!" สิ ้นเสียงโรเซ็ตก็ทาการกดปุ่ มทางานทันที.. . . . . หลัง จากหญิงสาวตรงหน้ าทาอาหารเสร็ จเป็ นที่เรี ยบร้ อย แถมยังแอบเอาฝามาครอบไว้ อย่างมิดชิดไม่ยอมให้ เด็กหนุ ่​่ มได้ เห็นมันชัดๆอีกซะ อย่างนัน้

...แถมตอนทายังสัง่ ให้ เราหันหน้ าไปอีกทางอีก คิดอะไรอยูน่ ะ... . . .

นี่ก็เป็ นทีของเด็กหนุม่ ที่ต้องเป็ นฝ่ ายทาอาหารแล้ ว. ..ริ คคุหยิบวัตถุดิบขึ ้นมาอย่างช ้าชอง ก่อนจะใช้ มือของที่ถนัดหัน่ ผักที่อยูต่ รงหน้ าอย่างรว ดเร็ ว...

ถึงตัวเขาจะไม่จดั ว่าทาอาหารเก่งก็เถอะ..แต่ถ้าทาให้ มัน"กินได้ " มันก็คงไม่ยากเกินความสามารถนักหรอก ..

ริ คคุเรี ยงผักใส่จานอย่างสวยงามพร้ อมกับเครื่ องเคียง ต่างๆ….ถึงจะไม่ชอบผักก็ เถอะ แต่สลัดนับว่าเป็ นสิง่ ที่เขาทาได้ งา่ ยที่สดุ เพราะลอง ทามาตังแต่ ้ เด็ก แล้ ว...จนยังนึกแปลกใจมาจนทุกวันนี ้ เลยว่าตัวเองเกลี ยดผักได้ ยงั ไง....

และแน่นอนว่าใช้ เวลาไม่นานนักสลัดของริ คคุใกล้ จะเสร็ จสิ ้นอย่างง่ายๆแล้ ว โดยใช้ เวลาเพียงครึ่งเดียวของโรเซ็ตเท่านันเอง ้

"ฟู......" เขาปาดเหงื่อเล็กน้ อยพลางหันไปมองคนข้ างๆอย่างยิ ้มๆ. ... "เหมือนจะทาบ่อยเลยนะนายน่ะ..." โรเซ็ตทักรุ่นน้ องที่ลงมือทาอย่างชานาญ..ทาไมมันต่าง กันจังนะ "เอ๋.....ก็มนั ประหยัดค่าใช้ จ่ายนะฮะ..." ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆโดยที่สายตาของเขายังคงง่วนกับวัต ถุดิบตรงหน้ า ... . . "อีกอย่าง....เมื่อก่อนมีคนชอบสอนให้ อยูบ่ อ่ ยๆด้ วยนะฮ ะ..." "คนสอนงันเหรอ....." ้ "ใครกันนะ..?" โรเซ็ตถามด้ วยความสงสัย ปกติไม่เห็นพูดถึงคนที่บ้านเลยนี่นะ "........" ริ คคุเงียบลงเล็กน้ อย...ก่อนจะยิ ้มออกมาจางๆ

"คนสาคัญนะฮะ......" "ทาเป็ นมีความลับไปได้ ..." หญิงสาวพึมพาก่อนที่ปล่อยให้ รุ่นน้ องทาอาหารต่อไป ริ คคุจดั แจงทาอาหารของตัวเองต่อทันที... ความจริ งมันก็เหลืออะไรไม่มากแล้ วละนะ...เขาคิดอย่าง ยิ ้มๆ...

"เอาละเสร็ จแล้ ว...!" "ไหนๆขอดูหน่อยซิ!!" โรเซ็ตชะเง้ อมาดูผลงานของริ ค.....อย่างหวังว่ามันจะด ่ี กว่าเธอ "ดะ...เดี๋ยวสิฮะ...รุ่นพี่อย่าเพิ่งดันมาสิ..." ริ คคุพดู จากตะกุกตะกักเล็กน้ อย ตอนนี ้ร่างของทังสองแนบชิ ้ ดติดกันกว่าเดิมซะอีก "ก็ชนอยากเห็ ั้ นนี่นา..." โรเซ็ตดูเหมือนจะไม่ร้ ูตวั ว่าระยะของตัวเธอกับอีกฝ่ า ยมันเข้ าใกล้ กนั ไปเรื่ อยๆ

"อาหารของประธานนักเรี ยนเลยนะ!!"

"ดูดีแฮะ..." เธอพยักหน้ าเป็ นเชิงรับรู้วา่ ....ถึงจะดูธรรมดาพื ้นๆ ...แต่มนั ก็นา่ กินทีเดียวเชียวละ

"แล้ วต้ องทาอะไรต่อล่ะ?...." "เอาละ....ถ้ าทังคู ้ ท่ าอาหารของตัวเองเสร็ จแล้ ว" มาสเตอร์ ที่ยืนดูการทาอาหารที่ราวเป็ นการก่อสงครามขอ งโรเซ็ต..อยูไ่ ม่หา่ งพูดขึ ้นด้ วยสีหน้ าไม่ส้ ดู ีนกั

"ต่อจากนี ้ไปจะเป็ นการชิมอาหาร...." "ตะ...แต่ ทว่าทางเราจะขอเปลีย่ นกฏใหม่เล็กน้ อย..." เขาพูดด้ วยน ้าเสียงตะกุกตะกักพลางมองไปที่อาหารของโร เซ็ตที่ดเู หมือนจะมีออ ร่าออกมาแปลกๆ

"เราจะให้ คขู่ องตัวเองผลัดกันทานอาหารซึง่ กันและกัน.. ."

"ถ้ าสามารถกินอาหารของฝ่ ายตรงข้ ามได้ หมดใจเวลาที่เราก ่าหนดให้ ถือว่าผ่านด่านนี ้ในทันที !" มาสเตอร์ พดู ด้ วยสีหน้ าซีดๆพลางชี ้ไปที่นาฬิกาจับเวลา เรื อนโตข้ างๆ....ปกติแล้ วเขาน่าจะเป็ นคนให้ คะแนนอาหา รพวกนี ้.. แต่ทว่า...อาหารของหญิงสาวตรงหน้ ามันดูอนั ตรายจนเกิน ไป...

เพราะฉะนันโหสิ ้ ตาลุงแก่ๆคนนี ้เถอะนะเจ้ าหนุม่ ผมทอง. ..เขาได้ แต่คิดในใจ พลางมองไปที่ริคคุด้วยแววตาสงสาร... "อะ...เอ๋....." ริ คคุหนั มามองหน้ าโรเซ็ตด้ วยสีหน้ างงๆเล็กน้ อย...พร้ อมกับเหงื่อที่เริ่ มไหลซึมออกมา

"หะ...ให้ ผมกินอาหารของรุ่นพี่งนเหรอฮะ...." ั้ "ก็ไม่นา่ มีปัญหานะ" โรเซ็ตพยักหน้ าอย่างไม่สนใจชะตากรรมของคนที่จะต้ องกิ น....สิง่ ที่นา่ จะทาอันตรายต่อสุขภาพอันเกิดจาก มือขอ งเธอแม้ แต่น้อย "กะ...ก็ได้ ฮะริ คๆจะกินเอง...." เขายอมตอบอย่างช่วยไม่ได้ ..อาหารที่รุ่นพี่ทาคงไม่มีพิษมีภยั อะไรหรอกมัง.... ้ ริ คคุพยายามปลอบใจตัวเอง "งันใครจะกิ ้ นอาหารของใครก่อนดีละฮะ?" "ตานายก่อนก็แล้ วนะริ ค..." โรเซ็ตยื่นชามที่ถกู ปิ ดฝาอย่างมิดชิดให้ กบั รุ่นน้ อง ริ คคุยอมรับจานนันมาอย่ ้ างโดยดี พร้ อมกับค่อยๆเปิ ดฝามันออกอย่างช้ าๆ... ทันใดนันแสงสี ้ ร้ ุงประหลาดก็แผ่ออกมาจากจานอย่างช้ าๆ ...ราวกับมันสามารถเปร่งออร่าออกมาได้ เอง..

ทาไมกันนะไอตอนที่เราเห็นรุ่นพี่ทามันก็ใส่หลายอย่าง ไม่ใช่เรอะ... ทาไมมันออกมาเป็ นของประหลาดรูปร่างทรงกลมไปได้ เนี่ย. ..

ริ คคุย ้าคิดย ้าทาเล็กน้ อยก่อนจะกลืนน ้าลายดังเฮือก.. .

"ระ...รุ่นพี่ฮะ...ไอนี่มนั คือ?..." "อาหาร..." หญิงสาวตอบสันๆ.. ้ "....แล้ วมัน....กินได้ มย?" ั้ เขาถามหญิงสาสเพื่อความแน่ใจอีกครัง้ "อาหาร...ก็ต้องกินได้ ซ"ิ เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจ เฮือก.... ริ คคุกลืนน ้าลายดักเฮือกอีกครัง้ ก่อนจะหยิบไอก้ อนกลบๆที่เป่ งรังสีประหลาดออกมา

...ไอเราคยกินอาหารมาตังมาก.... ้

..แต่เพิ่งจะเคยเห็นอาหารที่แผ่รังสีออกมาได้ ก็ครัง้ แรกในชีวิตนี่ละ... เขาคิดในใจก่อนจะยกสิง่ นันขึ ้ ้นมาเหนือปากอย่างช้ าๆ ....เอาฟระ...เป็ นไงเป็ นกัน... ริ คคุกลันหายใจเล็ ้ กน้ อยก่อนจะลงมือยัดมันเข้ าปากในท ่ันที..

กรุบ.... สิง่ ๆแรกที่เด็กหนุม่ ได้ รับคือ...เสียง...มันชัง่ แข็ งกร้ าวราวกับกินหินทังก้ ้ อน..

สอง...อย่างนี ้สาคัญเลยคือ...รสชาติ.. ริ คคุได้ ร้ ูซึ ้งแล้ วว่าตังแต่ ้ เกิดมาเด็กหนุม่ ไม่เคย เจออะไรแบบนี ม้ าก่อนสักนิด.. นี่มนั เหนือเกินความคาดหมายของเขาไปไกลมากนัก!!...

รสชาติของมันไม่สามารถอธิบายออกมาเป็ นคาพูดได้ แม้ สกั คาเดียว!!! ใช่..นัน่ ก็เพราะคนกินต้ องจุกไปกับรสชาติของสิง่ ๆนี ้ จนไม่สามารถเอ่ยปากพูดอะไรออกไป...

นะ...นี่มนั อาวุธชีวภาพที่พวกซีออนมันปรับปรุงขึ ้นมา อย่างลับๆงันเรอะ... ้ เด็กหนุม่ คิดในใจ พร้ อมๆกับใบหน้ าที่เริ่ มซีดลงเล็กน้ อย...

" ระ...รุ่นพี่...ขอน ้าหน่อย..แค่กๆ" "เอานี.่ .เป็ นไง...กินได้ มย.." ั้ เธอถามโดยที่...พอจะเดาผลคาตอบได้ อยูแ่ ล้ ว ริ คคุรับน ้าจากคนตรงหน้ าก่อนจะดื่มมันลงไปหมดแก้ วภาย ในเวลาอันรวดเร็ ว.. ...สุดท้ ายเขาก็สามารถยัดอาวุธชีวิภาพที่เรี ยกว่า'อา หารฝี มือรุ่นพี่' ลงไปในท้ องได้ อย่างสาเร็ จ..

มันช่างเป็ นความทรงจาที่ยากจะลืมจริ งๆ...ราวกับได้ ไป พบกับคุณพ่อคุณแม่บนสวรรค์ตงไม่ ั ้ ร้ ูกี่สิบรอบ..

"สะ....สุดยอดเหนือความคาดหมายของผมมากเลยฮะ..." ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆ...ถึงหน้ าของเขาจะเริ่มซีดเล็กน้ อยก็เถอะ..

"ในหลายๆด้ านเลย..." "แหงล่ะ!! ฝี มือชันเลยนะ!!" ้ โรเซ็ตตอบอย่างมัน่ ใจ "คร้ าบๆ..." ริ คคุตอบเป็ นเชิงลากเสียงยาวเล็กน้ อย.....สุดฝี มือขอ งรุ่นพี่นี่เหละทาซะผมเกือบตาย "เอาละ...ตารุ่นพี่ลองทานอาหารของผมแล้ วนะฮะ.." ริ คคุพดู พร้ อมกับยื่นถาดอาหารของตนไปให้ คนข้ างๆ... "นัน่ สิ...ตาฉันแล้ วสินะ.." โรเซ็ตนัง่ ลงก่อนที่จะหยิบเครื่ องมือทานอาหารทังส้ ้ อ มและมีดมาเตรี ยมพร้ อม โรเว็ตหยิบมีดและซ้ อมมาวางเรี ยงไว้ ด้วยกันก่อนที่จะถ อนหายใจ... "มือเดียวแบบนี ้มันจะกินยังไง?" "เห..รุ่นพี่พดู อะไรนะฮะ" ริ คคุถามขึ ้นอย่างงงๆเหมือนตัวเองจะได้ ยินไม่คอ่ ยชัด "เปล่าๆ!! ชันแค่ ้ บอกว่าแค่นี ้แปปเดียวก็หมดแล้ ว" เธอรี บพูดกลบเกลือ่ นกับเรื่ องแค่กินอาหารด้ วยมือเดีย ว

เราจะแสดงความอ่อนแอออกมาไม่ได้ !! เมื่อตัดสินใจได้ แล้ วเธอก็ใช้ มือซ้ ายจับซ้ อมมาค่อยๆต ่ักอยากทุลกั ทุเล.. ริ คคุเห็นคนตรงหน้ าเริ่ มกินอย่างยากลาบาก ก็เริ่ มทาหน้ างงๆเล็กน้ อย... รุ่นพี่ไม่ถนัดมือซ้ ายจริ งๆด้ วยสินะ..

"ให้ ผมป้อนให้ มยฮะ...." ั้ ริ คคุถามคนตรงหน้ าอย่างยิ ้มๆ... "มะ...ไม่มีทาง!!...นายช่วยชันก็ ้ แพ้ !!" โรเซ็ตปฏิเสธทันควัน เธอยังคงพยายามจิ ้มสลัดใส่ปากต่อไป ก่อนจะเคี ้ยวคาต่อๆโดยไม่สนใจริ คแม้ แต่น้อย "เอ....รุ่นพี่ฮะสลัดที่รุ่นพี่จิ ้มเมื่อคูม่ นั ตกลงไป ในจานตามเดิมแล้ วนะ" เขาพูดอย่างยิ ้มๆพลางมองไปที่โรเซ็ตที่พยายามกินอาหา รให้ ได้ ....

"ถ้ ารุ่นพี่กินไม่หมด...หรื อเสียเวลาไปมากกว่านี ้ผลก็ คือเราจะตกรอบทังคู ้ น่ ะฮะ.." ่้ ..ริ คคุพดู พลางชี ้ไปทางนาฬิกาจับเวลาที่ยงั คงเดินถอย หลังอยู.่ ..ถ้ าเป็ นแบบนีอไปคงไม่ ทนั การแน่ๆ...

"กลับกันต่อให้ รุ่นพี่แพ้ ผมรอบนี ้แต่ก็ยงั มีโอกาสแก้ ต ่ั วในด่านต่อๆไปได้ อีกนะฮะ.." "ให้ ผมป้อนให้ ซะดีๆ.." "..." โรเซ็ตนิ่งไปเล็กน้ อยก่อนที่จะคิดถึงผลได้ ผลเสีย.. "เชอะ!!"

หญิงสาวส่งเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะพยายามใช้ มือซ้ ายยกชามขึ ้นแล้ วเทเข้ าปากมันทั ้ งๆอย่างงัน!! ้ "หยุดก่อนสาวน้ อย....ยังไงซะที่นี่ก็เป็ นร้ านอาหารคงจ ะปล่อยให้ เธอทาแบบนันไมได้ ้ เหรอกนะ..." "และนี่คือกฏของร้ าน....ถ้ าเธอทาไม่ได้ ก็คงต้ องปรับแพ ่้แล้ วละนะ..." มาสเตอร์ หนุม่ พูดขึ ้น พร้ อมๆกับลูกค้ าบางคนที่เริ่ มหันมามุงทางนี ้บ้ างแล้ ว เหมือนกัน "ชิ..." โรเซ็ตวางชามลงอย่างเสียอารมณ์ "ริ คๆ...ระ..รอบนี ้ชันยอม..กะ...ก็ ้ ได้ .." เธอเอ่ยขึ ้นเบาๆ... "แล้ วรุ่นพี่อยากให้ ผมทาอะไรเหรอฮะ?.." ริ คคุแกล้ งถามขึ ้นอย่างงงๆ

"ปะ ป้อนให้ ชนหน่ ั ้ อย" โรเซ้ ตพูดเบาๆเธอไม่ยอมมองหน้ าริ คแม้ แต่น้อย ริ คคุยิ ้มรับอย่างผู้มีชยั ก่อนจะใช้ ส้อมจิ ้มอาหารตรงหน้ าไปให้ เธอ.. "รุ่นพี่อ้าปากสิฮะ....." ซึง่ ในระหว่างนันเองคนในร้ ้ านต่างก็เริ่ มมามุงดูทงั ้ คูก่ นั มากขึ ้นเนื่องจากปฏิกิริยาของโรเซ็ตเมื่อก่อนห น้ านี ้ "ดะ...เดี๋ยวสิคนมัน...." โรเซ็ตพูดขึ ้นอย่างตะกุกตะกักเล็กน้ อย... ..ทาไมอยูด่ ีๆมีคนตังเยอะมามุ ้ งได้ ละเนี่ย...แถมยังอ ยูใ่ นสภาพนีอี่้ ก!! "เอ๋....?" ริ คคุหยุกชะงักเล็กน้ อยพร้ อมกับมองไปที่คนตรงหน้ าอย่ างสงสัย... "ปะ..เปล่า...ไม่มีอะไร..ทาต่อเถอะ..." เธอตอบด้ วยสีหน้ าแดงเล็กน้ อย...ไม่มีทางเลือกแล้ วสิน ะ... "อะ...อืม..." โรเซ็ตหลับตาแล้ วหันหน้ ามาทางรุ่นน้ อง ใบหน้ าของเธอแดงกว่าครัง้ ไหนๆ เธอค่อยๆอ้ าปากขึ ้นมาอย่างช้ าๆ.... ริ คคุมองไปที่คนตรงหน้ าอย่างอารมย์ดีพลางตัดผักคาแล้ วคาเล่าให้ คนตรงหน้ ากินอย่างเอ็นดู..

"พอมองจากมุมนี ้แล้ วรุ่นพี่ดเู หมือนเด็กเลยนะฮะ.." "ชะ ช่างมันเถอะน่า!!" ให้ ตายเถอะ.....นี่ครัง้ แรกเลยนะที่มีคนมาป้อนให้ !! ...แม้ แต่คณ ุ พ่อกับคุณแม่ยงั ไม่เคยป้อนให้ เลย.. หญิงสาวโวยวายในใจ เธอได้ แต่เคี ้ยวอาหารคาแล้ วคาเล่าที่ถกู ป้อนมาอย่างช ่้าๆ "ฮะๆ....เอาเถอะนี่คาสุดท้ ายแล้ วฮะ...." ริ คคุหวั เราะเล็กน้ อยพลางหยิบแอบเปิ ล้ ฃิ ้นสุดท้ ายที่ วางอยูใ่ นจานผลไม้ ขึ ้นมาป้อนคนตรงหน้ าอย่างยิ ้มๆ

"มะ หมดสักที..." หญิงสาวกลืนคาสุดท้ ายลงไปก่อนจะถอนหายใจ ...ใบหน้ าของเธอตอนนี ้มันกลับมาเป็ นปกติรึยงั นะ...

===================================

กริ ง้ ~~~ เสียงของประตูร้านอาหารปิ ดลงอย่างแผ่วเบา พร้ อมกับริ คคุและโรเซ็ตที่เดินออกมาจากนอกร้ านในเวลา ไม่ นานนัก "เอาละ...ด่านแรกผ่านไปได้ ด้วยดีแล้ วสิ..." "พร้ อมจะลุยด่านต่อไปกันรึยงั ฮะ...รุ่นพี?่ " "แน่อยูแ่ ล้ วน่า!!" หญิงสาวพยายามพูดด้ วยเสียงที่สดใส... ..ใจเย็นไว้ โรเซ็ต....รี บๆกลับมาเป็ นตัวเราคนเดิมสัก ที.... แถมด่านไม่ต้องทาอาหารก็คงไม่มีปัญหาแล้ ว(ละมัง?) ้

ด่านที่สอง.. คาราโอเกะ.. เด็กหนุม่ ในชุดบริ การเดินเข้ ามาหาทังคู ้ อ่ ย่างยิ ้มๆ ก่อนจะยื่นบัตรเล็กๆหนึง่ ใบให้ ริคคุ

"ยินดีต้อนรับสูห่ ้ องคาราโอเกะของเรา...อันนี ้เป็ นบัต รฟรี หนึง่ ครึ่งชัว่ โมงนะครับ" "กติกาง่ายๆคือในห้ องคาราโอเกะจะมีระบบวัดคะแนนอยู่ เพียงแค่สามารถร้ องเพลงได้ 100คะแนนเต็ม ก็ จะสามารถผ่านด่านนี ้ไปแล้ ว"

"อ้ อ...ส่วนอาหารกับเครื่ องดื่มสามารถโทรสัง่ จากที่ห้ องได้ เ ลย..." "ขอให้ สนุกกับการร้ องเพลงนะครับ..." บริ การหนุม่ พูดพลางยิ ้มอย่างอารมย์ดี..ก่อนจะเดินจาก ไป

"ร้ องเพลงเหรอ....." โรเซ็ตพึมพาเบาๆ...นี่มีใครแกล้ งเธออยูร่ ึเปล่านะ? จริ งอยูท่ ี่วา่ เวลาทางานก็มกั จะเปิ ดเพลงฟั งอยูบ่ อ่ ยๆ ....แต่วา่ ตัวเองร้ องได้ ผิดคีย์ขนรุ ั ้ นแรงซะนี่ "ฟู่ " หญิงสาวทิ ้งตัวลงบนโซฟาก่อนที่จะถอนหายใจ "ใครจะร้ องก่อนล่ะ?"

"....เอ....รุ่นพี่จะร้ องก่อนมัยละฮะ..." ้ ริ คคุพดู พลางเปิ ดเมนูเลือกเพลงอย่างพิถีพิถนั ... คาราโอเกะงันเหรอ...ไม่ ้ ได้ เข้ ามาเจอบรรยากาศแบบนี ้น านแล้ วด้ วยสิ

"ผมเองก็อยากลองฟั งเสียงรุ่นพี่ร้องเพลงเหมือนกันนะ.. ." "ตะ...แต่วา่ ...." "ชันยั ้ งนึกไม่ออกเลยว่าจะร้ องเพลงอะไรดี" โรเซ็ตตอบเลีย่ งๆ "เอ...ถ้ าผมออกไปร้ องก่อนแล้ วเกิดได้ 100คะแนนขึ ้นมา.. ." "ก็เท่ากับรุ่นพี่แพ้ นะฮะ..." เขาพูดอบ่างยิ ้มๆ.. "...." โรเซ็ตนิ่งไปสักพักหนึ่ง...ถึงจะรู้ผลอยูแ่ ล้ วว่าต้ อ งแพ้ ก็เถอะ.. แต่ถ้าทาเหมือนตัวเองยอมแพ้ มนั จะดูเสียฟอร์ มไปมัยนะ ้ .. "งันนาย....เลื ้ อกเพลงให้ ชนสั ั ้ กเพลงละกัน...." "เห......" ริ คคุร้องขึ ้นเสียงหลงเล็กน้ อย "เพลงที่เขากาหนดให้ ร้องมีตงเกื ั ้ อบสามสิบเพลงเลยนะฮะ ..." "อีกอย่างรุ่นพี่ชอบเพลงแนวไหนละ.." "อา.....จริ งๆชันฟั ้ งเพลงคลาสสิคน่ะ" หญิงสาวเอ่ยขึ ้น "แต่ถ้าจะให้ ร้อง...เป็ นเพลงป๊ อปช้ าๆก็พอได้ มง"ั ้

"เอ...รุ่นพี่พดู แบบนี ้....ริ คๆเลือกไม่ถกู เฮะ...." ริ คคุพดู พลางเกาหัวแกรกๆ.. ...เพลงอะไรที่นา่ จะเหมาะกับรุ่นพี่กนั นะ..คิดไม่ออก จริ งๆ.. เด็กหนุม่ พูดพลางจิ ้มตาลงบนเมนูลสิ เพลง ก่อนจะจิ ้มเลือกเพลงตรงหน้ าในทันที...

"เอาเพลงนี ้ละกันฮะ..." "ไหนๆ...ลองเปิ ดให้ ฟังหน่อยซิ" โรเซ็ตชะโงกไปดูหมายเลขของเพลงก่อนที่จะกดเพลงกับตู้ คาราโอเกะ.. "เอาล่ะ..มันก็ต้องฟั งก่อนร้ องล่ะนะ" หญิงสาวหยิบรี โมทมากดสองสามปุ่ มแล้ วหยิบหูฟังขึ ้นมาส วมเพื่อฟั งเพลงตัวอย่าง

…นะ....นี่มนั เพลงอะไรกันเนี ้ย.... โรเซ็ตคิดในใจหลังจากได้ ฟังเพลงที่สมุ่ มา…ถึงจะเพราะ ก็เถอะ... แต่วา่ ...ทาไมคาบอกรักมันเยอะแบบนี ้เนี่ย.....ให้ พดู คาพวกนี ้ต่อหน้ าคนอื่นมัน... .....พอคิดได้ อย่างนันใบหน้ ้ าของเธอก็ร้อนผ่าวโดยไม่ รู้สาเหตุซะอย่างนัน... ้

"ตะ...ต้ องร้ องจริ งๆเหรอ?" หญิงสาวหันกลับมาถามรุ่นน้ องอย่างลังเล "เอ....หรือว่ารุ่นพี่ร้องไม่ได้ ?" ริ คคุถามอย่างยิ ้มๆ เขาเองก็ไม่ได้ ฟังเพลงตัวอย่างซะด้ วยสิ..

"ดะ ได้ ซิ!! เดี๋ยวร้ องให้ ด"ู "คร้ าบๆ...." ริ คคุพดู ลากเสียงเล็กน้ อยก่อนจะหยิบน ้าขึ ้นมาดื่มพร้ อมๆกับเสียงดนตรี ที่ดงั ขึ ้น "และขอความกรุณา....ดูแลชันเรื ้ ่ อยไป" เมื่อถึงประโยคนี ้อยูๆ่ โรเซ็ตก็ชะงักไป ...คน ที่จะดูแลเรางันเหรอ...ทั ้ นใดนันก็ ้ มีภาพแนหลังของชา ยในความทรงจาแว่บเข้ า มา ...แต่แล้ วมันก็กลบด้ วยภาพของรุ่นน้ องที่อยูข่ ้ างๆเธ อตอนนี ้.. "รุ่นพี่ฮะ.....?" ริ คคุเลิกคิ ้วขึ ้นเล็กน้ อยเป็ นเชิงเรี ยกสติของคนตรงห น้ า "อะ..." ...ไม่ได้ ๆอินกับเพลงไปแล้ ว...หญิงสาวลืมตัวจนดนตรี ผ่านไปถึงท่อนใหม่เสียแล้ ว

"...ณ...ตอนนี ้คือฉันชอบเธอ....." เสียงของรุ่นน้ องทาให้ เธอรู้สกึ ตัวก่อนที่จะรี บร้ องต ่​่ อไป ริ คคุมองไปที่คนตรงหน้ าด้ วยสีหน้ ายิ ้มๆ... ทาไมกันนะ....อยูด่ ีๆเราก็ยิ ้มขึ ้นมาซะอย่างนัน... ้ ทันทีที่ทงคู ั ้ ส่ บตากันหญิงสาว ชะงักไปชัว่ ครู่ก่อนที่จะหันหน้ าหนีจากคนตรงหน้ า ... ..ยิ ้มอะไรกันนะ...เธอคิดในใจขณะที่ยงั คงร้ องเพลงต่อ ไป . . .

"....ถ้ อยคาที่บอกรัก" สิ ้นเสียงของคาสุดท้ ายดนตรี ก็เริ่ มเงียบลง พร้ อมกับคะแนนที่ปรากฏขึ ้นมา "แปดสิบเก้ าคะแนนเหนะรุ่นพี่...." ริ คคุพดู อย่างยิ ้มๆพลางยกแก้ วน ้าเปล่าส่งให้ รุ่นพี่ท ่ี ่​่ ยืนอยูต่ ิดกับเขาเนื่องจากถูกมัดมือติดกันอยู่ " คะ....แค่นี ้เองเหรอ สงสัยพลาดไปหน่อยนะ" ...ได้ มากกว่าที่คิดเยอะเลย...หญิงสาววางไมค์ลงก่อนจ ะทิ ้งตัวลงนัง่

"รุ่นพี่เองก็ร้องเพลงเก่งเหมือนกันนะครับเนี่ย...." ริ คคุหวั เราะเล็กน้ อยพร้ อมๆกับหันไปที่คนตรงหน้ า.... . "ตอนแรกเห็นทาหน้ าซีดๆคิดว่าร้ องไม่เป็ นซะอีกนะฮะ..." "หน้ าซีดอะไรกัน!!...นายน่ะตาฝาดแล้ วล่ะ" โรเซ็ตตอบอย่างมัน่ ใจ "เอ....งันเหรอฮะ...." ้ "ก็เห็นตอนเดินกลับมารุ่นพี่ทาหน้ าเหมือนกับ 'ได้ มากกว่าที่คิดเยอะเลย'" "ผมเลยนึกว่ารุ่นพี่ไม่ถนัดร้ องเพลงซะอีก... "กะ.. ก็มีลมื ร้ องไปตังครึ ้ ่งท่อนเลยนะ" เธอพูดพร้ อมกับส่งไมค์ไปให้ คนข้ างๆ

"ตานายแล้ ว..." "ส่วนเพลงที่จะร้ องก็...." หญิงสาวยกนิ ้วขึ ้นพร้ อมกับหลับตา.... "เพลงนี ้!!" ตามด้ วยการจิ ้มนิ ้วแบบสุม่ ๆไปที่ลสิ เพลง...

"อุ๊บ....ฮ่าๆ" โรเซ็ตถึงกับกลันหั ้ วเราะไม่อยูเ่ มื่อเห็นชื่อเพลง.. .ไม่ต้องให้ รอเธอรี บกดเพลงให้ ริคทันที ....สนุกแน่ๆ... "ระ...รุ่นพี่ฮะ...ทาไมชื่อเพลงมันแปลกๆ..." ริ คคุถามขึ ้นอย่างงงๆ ...นี่เราโดนแกล้ งอยูร่ ึเปล่าเนี่ย... "ถือว่านายดวงไม่ดีแล้ วกันนะ " โรเซ็ตพูดไปหัวเราะไปอยากเห็นตอนร้ องจริ งๆ ริ คคุเกาหัวเล็กน้ อย....ก่อนจะหยิบไมค์ขึ ้นมา "You!......"

เขาค่อยๆร้ องออกมาอย่างช้ าๆ....แม้ สหี น้ าจะดูนิ่งไปส ่ักหน่อยแต่... ทานองเสียงเพลงและการเข้ าจังหวะกลับไหลลืน่ ไม่มีที่ต ่ิ เลยซะอย่างนัน้ "เก่งแฮะ....ถึงเพลงมันจะ...เอ่อ..." โรเซ็ตพึมพาออกมา...ถ้ าเป็ นเพลงเพราะๆ...อาจจะดูดีกว ่​่ านี ้ก็ได้ "I wanna take you to a gay bar....." ริ คคุยงั คงร้ องต่อไปราวกับไม่ร้ ูสกึ รู้สากับความหมาย ของเพลง

"โอ๊ ยยยยย ฮ่าๆ ไม่ไหวแล้ วทาไมมันตลกแบบนี ้ ฮ่าๆ" ในที่สดุ ความอดทนของหญิงสาวก็หมดลง..เธอหัวเราะจนไม่ เหลือคามเป็ นกุลสตรี แม้ แต่น้อย "ให้ ตายเถอะความอดทนเป็ นเลิศจริ งๆ ฮ่าๆ" ริ คคุมองคนตรงที่ที่เปิ ดบทฮาแตกขึ ้นมาอย่างยิ ้มๆ พลางยื่นหน้ าเข้ าไปหาเธอไกล้ ๆราวกับนึกสนุกอยู่ "I've got something to put in you," "At the gay bar, gay bar, gay bar."

"Hah!" "ชะ ชันเริ ้ ่ มชักสงสัยซะแล้ วนายเป็ นพวกเบี่ยงเบนรึเปล่าเ นี่ย" "อุ๊บ.." โรเซ็ตพยายามกลันหั ้ วเราะแต่ก็ไม่ไหวกลับไปเป็ นสภาพเ ดียวกับตอนแรก

"Super, superstar!..." สิ ้นเสียงคาพูดของริ ค เสียงดนตรี ก็หยุดลงพร้ อมๆกับริ คคุที่ถอนหายใจอย่างเห นื่อยๆ..

"เป็ นไงบ้ างฮะ...." เขาถามคนตรงหน้ าอย่างยิ ้มๆ.. "ตลก..ฮ่าๆ " ดูเหมือนหญิงสาวจะยังอารมณ์ค้าง..เธอคงยังขาไม่หาย "เห....ผมคิดว่าผมร้ องดีแล้ วนะเนี ้ย...."

"รอดูคะแนนก่อนก็แล้ วกัน.." ในที่สดุ เธอก็หยุดหัวเราะ...เพราะหัวเราะจนเหนื่อย ทันทีที่หญิงสาวตรงหน้ าพูดจบพร้ อมกับปาดน ้าตาที่ไหลอ อกมาเนื่องจากอาหารขาไม่เมื่อครู่ เสียงแจ็กพอตแตกดังขึ ้นพร้ อมกับเลขสามหลักที่โผล่ขึ ้ นมาเต็มจอ..

100...... "เห....ได้ เต็มละรุ่นพี่..." "ปะ...เป็ นไปได้ ไงเนี่ย..!!?" โรเซ็ตโพล่งออกมาอย่างตรงใจ..ไอเพลงแปลกๆแบบนี ้มันน่ าจะร้ องยากชิบหายเลยไม่ไช่เรอะ "ยะ...อยูน่ อกเหนือการคานวนของชันเหรอเนี ้ ่ย" เธอส่ายหน้ าอย่างไม่เข้ าใจ "เอ....แปลว่ารอบรอบนี ้ริ คๆก็ชนะอีกแล้ วซินา...." ริ คคุลากเสียงยาวอย่างอารมณ์ดีพลางยกน ้าขึ ้นมาดึม่ "ยะ ยอมให้ หรอกน่า..." โรเซ็ตตอบอย่างเสียอารมณ์ "ไว้ คราวหน้ าจะชนะรวดให้ ดเู ลย" ...ถ้ าไม่เจออะไรที่ไม่ถนัดอีกนะ.. "คร้ าบๆ......" "ว่าแต่รุ่นพี่....เวลามันยังเหลืออยูน่ ิดหน่อย..."

"ไหนๆก็มาแล้ วร้ องเล่นกันต่อสักหน่อยมัยฮะ...อย่ ้ างน้ อยก็พกั ขาไปในตัว" ริ คคุถามขึ ้นเล็กน้ อย "ก็ดีนะ...เพลงคูเ่ ลยเป็ นไงจะได้ ร้องได้ หลายเพลงหน่อย .." โรเซ็ตเสนอกับรุ่นน้ อง ได้ พกั สบายๆก็ดีเหมือนกัน

"เอ...เพลงคูห่ รอ..ก็ได้ ฮะ..." ริ คคุตอบอย่างตื่นเต้ นพลางเลือ่ นลิสเพลงดู....

...ไม่ไหวเฮะ...อยูก่ บั รุ่นพี่ทีไรทาไมเราต้ องเป็ นคน ยอมอยูเ่ รื่อยเลยนะ... เขาคิดอย่างยิ ้มๆพร้ อมกับเสียงดนตรี ที่ดงั ขึ ้นมาให้ ท ่ั่ง้ คูร่ ้ อง....

ทาไมกันนะ..มันเป็ นบรรยากาศที่เธอไม่ได้ เจอมานานแล้ ว ... เหมือนมีคนที่พงึ่ พาได้ อยูด่ ้ วยตลอดอย่างงันแหละ.. ้ พวกเขาร้ องเพลงอยูห่ ลายเพลงจนเวลาหมด "สนุกดีแฮะนายว่ามัย?" ้ "นัน่ สินะฮะ.....แต่เพลงแบบตอนนันรุ ้ ่นพี่อย่าเลือกให ่้ผมอีกละกันนะฮะ" "ถึงจะเป็ นริ คๆก็เถอะ...ไอของแบบนันไม่ ้ เหนือความสามา รถจริ งๆ โดยเฉพาะ MVเพลง" ริ คคุตอบพลางเอามือกุมแขนพร้ อมกับตัวที่ขนลุกซู่ "แต่นายร้ องแบบไม่ร้ ูสกึ รู้สาอะไรซะอย่างงันแหละ.." ้ "แต่ช่างเถอะ พร้ อมไปต่อรึยงั ?"

"โอส...." เด็กหนุม่ ตอบรับพร้ อมกับเดินไปยังจุดหมายต่อไปพร้ อมก ่ับหญิงสาว ด่านที่3.....หมากรุก... "ยินดีต้อนรับสูร่ ้ านน ้าชาของเรา....แต่เนื่องจากร้ าน นี ้ไม่มีอะไรให้ พวกเธอแข่งขัน...." "พวกเราจึงจัดเกมหมากรุกขึ ้นมาที่มกั เล่นกันในเวลาน ้า ชายามบ่าย มาเป็ นเกมในด่านนี ้แทนนะครับ " มาสเตอร์ เจ้ าของร้ านพูดอย่างยิ ้มๆพร้ อมกับผายมือไปยั งโต๊ ะที่มีกระดานหมากวางอยู่

"กติกาใช้ ตามหลักหมากรุกสากลแต่กาหนดให้ มีเพียงคนเดีย วเท่านันที ้ ่จะเดินหมากกับฉัน " "ถ้ าชนะก็ผา่ นด่านนี ้ไปได้ เลย.....แต่ถ้าแพ้ ก็ถือว่าต กรอบนะครับ" เขาพูดพลางโค้ งตัวให้ กบั ทังคู ้ แ่ ละนึง่ ลงที่อีกฝั่ งข องโต๊ ะในทันที "ริ คนายเล่น....." โรเซ็ตตอบอย่างไม่คิดมาก...ถ้ าจาไม่ผิดดูเหมือนเธอจะ เคยเห็นริ คเล่นหมากรุกกับฮายะอยู่.. ซึง่ ...น่าจะเล่นได้ ดีกว่าเธอพอสมควร "เห......?" เขามองไปที่คนข้ างๆอย่างงงๆ

"รุ่นพี่ไม่เล่นหรอฮะ?" "ชันเล่ ้ นกับลุงลอยร์ 100ครัง้ แพ้ 100ครัง้ ...โอเคมัย? ้ ..." "แล้ วก็คนที่เล่นเป็ น..มันต้ องดูออกอยูแ่ ล้ วใครเก่งกว ่​่ า.." เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจ.. "คร้ าบๆ....." ริ คคุตอบอย่างสบายๆ.....

...ทาไมต้ องอารมณ์เสียด้ วยน้ า... ริ คคุมองไปที่คนข้ างๆด้ วแววตาสงสัยเล็กน้ อยก่อนจะหัน ไปทางเมาสเตอร์ ตรงข้ าม "แล้ วจะแข่งแบบไหนกันดีละฮะ...?" "แข่งแบบเสมอกัน..3รอบ" "ถ้ าชนะสองในสามถือว่าผ่านไปได้ เลย..." มาสเตอร์ ตรงหน้ าตอบอย่างยิ ้มๆ "เอ....สามเกมเลยเหรอฮะ..." ริ คคุสา่ ยหน้ าเล็กน้ อย พร้ อมกับมองไปที่รุ่นพี่ที่เหมือนจะอารมณ์บูด "งันผมต่ ้ อ บิชอป ม้ า แล้ วก็เรื อให้ สามตัว ถ้ าชนะรอบเดียวถือว่าผ่านได้ มัย้ ฮะ" "มันก็ได้ อยูห่ รอกนะ...แต่จะดีเหรอพ่อหนุม่ ...." มาสเตอร์ ถามขึ ้นพร้ อมมองไปที่คนตรงหน้ าอย่างสงสัย... "เห...มีคนคิดต่อหมากให้ มาสเตอร์ ที่เป็ นที่หนึง่ ของกา รแข่งหมากรุกของเนโอคูลลอนเมื่อปี ที่แล้ ว ..อยู่ ด้ วยง ่ั่น้ เหรอเนี่ย.." เด็กหนุม่ บริ การคนหนึง่ ในร้ านเดินเข้ ามามองอย่างอารม ณ์ดี "....เนโอคูลลอน?.....ถ้ าเกิดชันบอกว่ ้ าชันเป็ ้ นหลานข องคนที่ชนะหมากรุกที่ไซท์ 2 กับงานแข่งที่ทางสหพนธ์ แข่งขึ ้นจะเชื่อมัยนะ~~" ้

"แล้ วลูกศิษย์ก็นงั่ อยูแ่ ถวนี ้แหละ..." โรเซ็ตเอ่ยขึ ้นช้ าๆ....ถึงแม้ วา่ มันจะเป็ นเรื่ องสมัย นานมาแล้ วของลุงลอยร์ ก็เถอะนะ "ฮะๆ...." ริ คคุหวั เราะเล็กน้ อยกับกริ ยาท่าทางของรุ่นพี่ก่อนจะ หยิบหมากของตัวเองสามตัวออกอย่างไม่ลงั เล

"งันก็ ้ เริ่ มกันเถอะครับ..."

...และ ก็เป็ นตามที่คาดไว้ ....พริ บตาที่เกมเริ่ ม เด็กหนุม่ ก็สง่ ม้ าเข้ าไปป่ วนกระดานฝ่ ายตรงข้ ามอย่างร วด เร็ ว.. เพียงแค่ มาสเตอร์ เผลอเพียงแค่นนั่ ละเรื อกับบิชอปที่ดเู หมือนจ ะได้ เปรี ยบก็โดนมันเล่น งานเข้ าอย่างง่ายๆ

"รุกฆาต...." จบเกม...ภายในเวลาไม่ถึง10นาทีทงที ั ้ ่ตอ่ หมากให้ ฝ่าย ตรงข้ ามสามตัว...

ริ คคุลกุ ขึ ้นจากเก้ าอี ้อย่างยิ ้มๆปล่อยให้ มาสเตอร์ ตร งหน้ าจ้ องมองกระดานที่หน้ าเหลือเชื่อนี ้อย่างงงๆ... "ถือว่าพวกผมผ่านด่านนี ้แล้ วสินะฮะ...."

"อะ....อืม..." มาสเตอร์ ตอบกระตุกกระตักเล็กน้ อยพร้ อมๆกับคนในร้ านที ่​่ งงเป็ นไก่ตาแตก.... "ให้ ชนแข่ ั ้ งคงนานกว่านี ้เยอะ..." โรเซ็ตถอนหายอย่างเสียดาย แต่ก็นะให้ คนเก่งกว่าแข่งมันเรื่ องปกติ "............" ...จาไว้ นะ....หมากรุกนะคิงไม่ได้ มีหน้ าที่หนีอย่างเ ดียวแต่มีหน้ าที่ออกรบพร้ อมกับบรรดาหมากทังหมด ้ ต่างห าก... คาพูดของคนๆหนึง่ ลอยขึ ้นมาในหัวของเด็กหนุม่ อย่างช้ า ๆ... ก่อนที่เสียงเรี ยกของคนข้ างๆจะทาให้ เขารู้ สกึ ตัว..

"อะ...อ๋อ...มาสเตอร์ คนนันเขาก็ ้ เก่งอย่างที่พดู จริ งๆ นัน่ ละฮะ..." "ก็ใช่.....แต่วิธีเล่นของนายมันบ้ าดีเดือดชะมัด..เอา คิงขึ ้นหน้ า เอาม้ าไปป่ วน..." เธอยังคงพร่ าบ่นเรื่ องเกมที่ผา่ นมาโดยไม่ได้ สงั เกตว ่​่ าริ คตอบช้ าอย่างน่าสงสัย "ฮะๆ.....สงสัยจะติดนิสยั เก่าๆมานะฮะ" เขาตอบเบาๆ..... ...ไม่นา่ เล่นเลยจริ งๆเฮะ....เมื่อครัง้ ตอนฮายะก็เรา โดนคะยันคะยอให้ ้ เล่น..... "คราวหน้ ามาสอนชันบ้ ้ างซิ...อยากชนะลุงลอยด์บ้างน่ะ" เธอพูดอย่างมีไฟ ....จะได้ ลบสถิติแพ้ รวดสักที "......" ".....ฮะๆ....ไม่ไหวหรอกมังฮะ ้ ก็ลงุ ลอยด์เขาเป็ นถึงแชมป์หมากรุกไซด์สองของสหพันธ์ เ ลยไม่ใช่หรอ..." เขาตอบอย่างยิ ้มๆ....นัน่ สินะไอที่โม้ เอาไว้ นนั่ นะ.. อาจารย์ลอยด์แหงๆ "....เห็นเขาว่ากันแบบนันนะ..ไม่ ้ ร้ ูจริ งมัย..." ้ "แต่ให้ สอนทีไรก็เอาแต่บอกว่า ต้ องคิดล่วงหน้ าเอาไว้ เสมอ..แต่ไม่ใช่แค่เราจะทาอะไร ต่อ..." "ต้ องคานวนให้ หมดถึงความเป็ นไปได้ ที่จะเกิดขึ ้นทุกรูป แบบที่มีโอกาส...พูดเหมือนง่ายแบบนันแหละ" ้ เธอส่ายหน้ าอย่างเบื่อหน่าย..

"แหม...มันก็พื ้นฐานละนะฮะ..." "รุ่นพี่ก็ชอบพูดอยูบ่ อ่ ยๆไม่ใช่หรอว่า "มันอยูใ่ นการคานวนของชัน" ้ อะไรประมานนี ้นะครับ" "นันไงนายถามจริ ้ งๆด้ วย!!" "แต่มนั ก็อยูใ่ นการคานวนของชันอยู ้ แ่ ล้ วล่ะ" โรเซ็ตพูดพร้ อมชี ้นิ ้วไปทางรุ่นน้ อง "แต่การกระทาของคนชันว่ ้ าคานวนง่ายกว่ารูปแบบหมากนะ.. ." "เห....แปลว่ารุ่นพี่คาดเดาการกระทาของผมได้ หมดเลยสิน ะฮะ?" ริ คคุพดู พลางจ้ องตาคนตรงหน้ าอย่างไม่ไหวติง.. "บ้ าเรอะ!! มันก็มีพลาดกันบ้ างซิ" อีกอย่าง...คนข้ างหน้ าคิดยังไงเธอไม่เคยคานวนได้ เลยสักนิด "เอ.....งันตอนนี ้ ้ผมกาลังคิดอะไรอยูง่ นเหรอฮะ?" ั้ ริ คคุเริ่ มถามอย่างนึกสนุก พลางมองไปที่ดวงตาทังสองของรุ ้ ่นพี่ตรงหน้ า "จะแกล้ งกันซินะริ คๆ!!" หญิงสาวโวยวายออกมา อยูๆ่ ก็มาจ้ องหน้ ากันทาไมนะ "อะ....ตอบมาสิฮะ..." ริ คคุยงั คงจ้ องตาเธอต่อไปพร้ อมกับยิ ้มขึ ้นมาที่มมุ ปา กเล็กน้ อย "นายนึกสนุกอยูแ่ น่ๆ...คงประมาณว่า 'รุ่นพี่นี่แกล้ งง่ายจังนะ' ใช่มยล่ ั ้ ะ!!" "อุ.....ฮ่าๆ......." ในที่สดุ คนตรงหน้ าก็กลัวหั ้ วเราะไว้ ไม่อยูก่ อ่ นจะระเ บิดเสียงหัวเราะออกมาจนน ้าตาไหล..

"ยอมแล้ วฮะ....." "ชันพู ้ ดถูกใช่มยล่ ั ้ ะ!" "ก็บอกแล้ วมันอยูใ่ นการคานวน" เธอพูดอย่างภูมิใจ....ถึงจะออกแถๆไปหน่อยก็เถอะ

"คร้ าบๆ...." "เอาละไปกันต่อเถอะฮะ......" ริ คคุพดู พลางคว้ ามือของคนข้ างๆขึ ้นไปจับตามปกติเนื่อ งจากโดนมัดอยูา่ พร้ อมกับออกเดินต่อ ....นัน่ สินะ...เรื่ องของเราปล่อยมันไว้ กอ่ นละกัน... อยูก่ บั รุ่นพี่แล้ วมันช่วยให้ เราลืมเรื่ องพวกนันจริ ้ งๆด้ วย แฮะ... "อะ เอ๊ ะ!!~~" โรเซ็ทร้ องออกมาอย่างตกใจ "ดะ เดี๋ยวซิทาไมอยูๆ่ มาจับมือกันแบบนี ้ละ" ..อย่างน้ อยมันก็ต้องบอกให้ ร้ ูกนั ก่อนซิ...หญิงสาวหน ่้าขึ ้นสีด้วยความอาย "เอ...ก็รุ่นพี่บอกเองว่ามันเดินลาบากไม่ใช่เหรอฮะ?" เขาหันไปถามอย่างงงๆ "นะ นันซิ ้ นะ..." "งันช่ ้ างมันเถอะ" เธอพึมพาให้ อีกฝ่ ายได้ ยินก่อนจะหันหน้ าที่ขึ ้นสีหนีอ ่ี กฝ่ ายหนึง่ ด่านที่ 4..ร้ านของเล่น "สวัสดีคะ่ ยินดีต้อนรับสูร่ ้ านของเรา" ผนักกงานสาวพูดขึ ้น พร้ อมกับยื่นแผ่นกระดาษให้ ทงคู ั้ ่

"กติการอบนี ้ง่ายๆ...เพียงแค่ค้นหาลูกโป่ งที่เขียนว่า "แมวดา" อย่างถูกต้ องในห้ องตรงหน้ าได้ ภายใน10นาที ก็ถือว่าผ่า นค่ะ" เธอพูดพร้ อมกับผายมือไปยังห้ องข้ างๆซึง่ มีลกู โป่ งจาน วนมากหลากสีสนั ทังลอยและวางระเกะระกะอยู ้ ่ เต็มพื ้น "ขอให้ สนุกนะค่ะ" "งันก็ ้ แข่งกันหาแล้ วกันนะ.." โรเซ็ตเสนอวิธีแข่งออกมา..

"เอ....รุ่นพี่ยงั คิดเรื่ องการแข่งอยูอ่ ีกงันเหรอฮะเ ้ นีย่ ..." เด็กหนุม่ ถามอย่างสนใจพร้ อมกับเดินตามหญิงสาวที่ลากแ ขนของเขาเข้ าไปกลางดงลูกโป่ งหลากสี

....คิดว่าลืมไปแล้ วซะอีก "จะลืมได้ ยงั ไงเล่า!! คอยดูเถอะชันจะชนะให้ ้ ด ู" โรเซ็ตพูดอย่างมัน่ ใจ เธอต้ องการจะกู้ศกั ดิ์ศรี กลับมาให้ ได้ "ไม่อยากทาตามคาขอของผมขนาดนันเลยงั ้ นเหรอฮะ?" ้ ริ คคุถามขึ ้นเล็กน้ อย...พร้ อมๆกับนึกถึงคาขอที่เขาขอ ไว้ กบั รุ่นพี่ "ก็แค่ต้องการชนะมันผิดด้ วยรึไง หือ?...."

"เพราะงันชั ้ นไม่ ้ ยอมหรอก!! พูดเสร็ จเธอก็มาแลบลิ ้นใส่รุ่นน้ อง "คร้ าบๆ.." ริ คคุได้ ชายตามองไปที่คนตรงหน้ าซึง่ ทาตัวเหมือนเด็ก. .. ..ไอความรู้สกึ แปลกๆนี่มนั อะไรกันนะ... "งันก็ ้ ...ลุยล่ะนะ!!" โรเซ้ ทเริ่ มใช้ มือข้ างเดียวของเธอตะกุยลูกโป่ งทันที ถึงมันออกจะ..ลาบากมากก็เถอะ

"ลูกแรก!! " หญิงสาวตะโกนขึ ้นอย่างดีใจพร้ อมกับชูลกู โป่ งที่มีคาว ่​่ าแมวดาขึ ้นมา "รุ่นพี๋ฮะ...นัน่ มันอ่านว่า...แมงดา..." ริ คคุสา่ ยมือเล็กน้ อยก่อนจะหันไปเขี่ยลูกโป่ งแถวๆเท้ าเขาบ้ าง

"แหงะ....เดี๋ยวนะมันเขียนเป็ นภาษาอะไรล่ะเนี่ย?" โรเซ็ตถามอย่างสงสัย..คงไม่ใช่เขียนด้ วยภาษาแปลกๆนะ "ก็ภาษาปกตินนั่ ละฮะ...รุ่นพี่รีบร้ อนมากกว่า" เขาตอบเป็ นเชิงแซวฝ่ ายตรงข้ าม "งะ งันมั ้ ง"้ โรเซ็ตยังควานหาต่อไปเรื่ อยๆ... "ก้ มแบบนี ้มันเมื่อยแฮะ..." "ถ้ างันก็ ้ ..." "โดดลงไปหากลางดงลูกโป่ งนี่แหละ" พูดเสร็ จเธอก็โดดโดยลากคอเสื ้อลงไปด้ วยกัน...มันต้ อง เหมือนสระลูกบอลแน่ๆ!! "เหวอ......" ริ คคุที่เหมือนจะโดนฝ่ ายตรงข้ ามที่แรงเยอะกว่าลางลงไ ปกลางดงลูกโป้งอย่างรวดเร็ วพร้ อมๆกับล้ มลงกอง กับพื ้น ทังคู ้ .่ .. "อูยยย... รุ่นพี่เล่นอะไรฮะเนี่ย...." ริ คคุที่ล้มลงกึ่งนอนกึ่งนัง่ พูดขึ ้นพลางหันไปยังคนข ่้างๆที่ดทู า่ จะไม่ร้ ูสกึ รู้สาอะไรซะอย่างนัน้ "น่าสนุกออก นายไม่ร้ ูสกึ เหมือนกลับเป็ นเด็กบ้ างรึไง" โรเซ็ตยังมองหาลูกโป่ งที่เขียนว่าแมวดาต่อไป "ว่าแต่..มันอยูไ่ หนกันนะ" หญิงสาวลองใช้ มือซ้ ายของเธอควานหาดู "เอ...ไม่ใช่แฮะ" "อันนี ้ก็ไม่ใช่.." "อืม.....อันนี ้มัน ใช่แล้ ว!!"

"นี่ไงริ คชันเจอแล้ ้ ว" เธอหันมายิ ้มให้ กบั รุ่นน้ อง

"......" เด็กหนุม่ นิ่งเงียบไปพักหนึง่ .....ก่อนจะยิ ้มขึ ้นที่ มุมปาก

เหมือนกับเด็กจริ งๆด้ วยเฮะ... "ยะ ยิ ้มอะไรล่ะ!! " "เห็นมัยๆชั ้ นหาเจอแล้ ้ ว...ชันชนะนะ" ้ หญิงสาวพูดพลางทวงชัยชนะของตัวเอง "นัน่ สินะฮะ....ผมแพ้ แล้ ว.." ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆ พลางเดินลากมือที่ยงั จับกับรุ่นพี่อยูไ่ ปยังประตู

"งันเราเอาลู ้ กโป่ งนี่ไปส่งกันก่อนละกันฮะ" "อ...อืม ไปกันเถอะ" เธอพูดตะกุกตะกัก... ด่านที่5........ร้ านขนม.. "สวัสดีคะ่ ขอต้ อนรับสูร่ ้ านขนมของเนโอคูลลอนแห่งนี ้" เสียงของบริ กรสาวดังขึ ้นเล็กน้ อย....จะว่าไปพวกเขาฟั งประโยคแพทเทินเดิมๆมากี่ครัง้ กันแล้ วนะเนี่ย... "และนี่ก็เป็ นด่านสุดท้ ายแล้ ว ขอชื่นชมคูข่ องท่านจริ งๆที่ผา่ นมาถึงที่นี่ได้ " เธอพูดพร้ อมกับยื่นกล่องขนาดใหญ่ที่มีรูอยูต่ รงกลางข ่ึ ่้นมาให้ พวกเขา "กติกาของด่านนี ้ก็งา่ ยๆเพียง...ทังสองคนต้ ้ องจับฉลาก สิง่ ที่ต้องทาจากกล่องนี ้" "แล้ วทามันให้ สาเร็ จตามที่คาสัง่ ที่จบั ได้ บอกไว้ ...ถ้ าทาได้ ก็ถือว่าชนะและเข้ าเส้ นชัยไปเลยค่ะ" "เอ...ใครจะจับดีฮะ?" ริ คคุเอ่ยขึ ้นพลางมองไปที่คนข้ างๆ "ชันก็ ้ แล้ วกัน...." โรเว็ตเดินไปข้ างหน้ าเล็กน้ อยก่อนที่จะใช้ มือซ้ ายของ เธอล้ วงลงไปในกล่องแล้ วดึงฉลากออกมา

"เอ้ า..อ่านหน่อยซิ..ริ ค" "...เกมป๊ อกกี ้.......ต่างฝ่ ายต่างคาบป๊ อกกี ้ไว้ คนละฝ ่ั่​่ง..แล้ วคงอยูใ่ นสภาพนันให้ ้ ได้ มากกว่า 5นาทีก็ถือ ว่าชนะ..." ริ คคุอ่านขึ ้นอย่างเรี ยบๆ "หวาๆๆๆๆๆ เกมนันอั ้ ตตราการจับได้ มีเพียงแค่ 1ใน10เลยนะคะ พวกคุณนี่โชคดีจงั " บริ การสาวแทรกขึ ้นอย่างร่างเริ งราวกับว่ากาลังอยากเห ่็ นอะไรบางอย่างอยู่ "....." โชคร้ าย...โชคร้ ายสุดๆเลยมากกว่า โรเซ็ตได้ แต่ยืนนิ่งไม่ไหวติ่งอะไรทังสิ ้ ้น "แล้ ว....จะทาไงต่อกันดีฮะ?" เขาถามสันๆ.. ้ "กะ ก็คงต้ องทาล่ะนะ..." หญิงสาวตอบเบาๆ....เกมสุดท้ ายแล้ วนี่...เธอไม่ยอมมาจ บลงที่นี่เด็ดขาด.. ริ คคุไม่ตอบอะไรก่อนจะรับแท่งป๊ อกกี ้เล็กๆจากพนักงาน ข้ างๆมากัดไว้ ข้างหนึง่ ก่อนจะค่อยๆลดระดับหน้ าของตัวเองลงมาให้ พอดีกบั ใบหน้ าของหญิงสาว พร้ อมกับจ้ องมองทีใ่ บหน้ าของ เธอ "ชิ..." โรเซ็ตหลับตาลงก่อนที่จะหายใจลึกๆ.. ...ใจเย็นๆ... จากนันเธอก็ ้ คอ่ ยขยับหน้ าของเธอเข้ าไปกับขนมป๊ อกกี ้แ ท่งนัน.. ้ ..ยะ อย่าสัน่ ซิ... ก่อนที่จะใช้ ฟันกัดลงบนปลายอีกด้ านเบาๆ

ริ คจ้ องไปที่ใบหน้ าขาวๆของคนตรงหน้ า....นี่มนั ไกล้ จน เขาเองยังรู้สกึ แปลกๆไปด้ วยเลย.. ...ทาไมหน้ ามันร้ อนๆอีกแล้ วละนี่...

"พ...พะเพิ่งผ่านไปนาทีเดียวเองนะฮะ..." "ระ รู้แล้ วน่า...ไม่ต้องบอกเวลาก็ได้ " เธอพูดอย่างร้ อนรน...จ้ องหน้ ากันตลอดแบบนี ้มัน...

ใบหน้ าของเธอเริ่ มแดงขึ ้นเรื่ อยๆ..

3 นาทีผา่ นไป......

ทาไมกันนะ...เวลาแค่5นาทีทาไมเรารู้สกึ ว่ามันนานราวก ่ับเป็ นชัว่ โมง ..ริ คคคุเริ่ มรู้สกึ อึดอัดขึ ้นมาเล็กน้ อย...นี่เราไม ่​่เคยเป็ นแบบนี ้เลยไม่ใช่เหรอ....

ทันใดนันแท่ ้ งป๊ อกกี ้ที่เหมือนจะค่อยๆเปื่ อยขึ ้นก็ค่ อยๆละลายไปตามแรงกัดของเขาช้ าๆ จนทาให้ เด็กหนุม่ ต้ องขยับไปให้ ให้ เข้ าไปไกล้ เธอมากกว ่​่าเดิมอย่างช่วยไม่ได้ .. ยะ แย่ละ่ ซิ....ป๊ อกกี ้เกือบในปากของหญิงสาวหักออกมาเล็ กน้ อย จนต้ องขยับเข้ าไปอีก.. ยิ่งขยับหน้ าก็ยิ่งใกล้ กนั .. หัวใจของเธอเต้ นรัวไม่หยุด.. ชะ ช่วยให้ เวลามันหมดสักทีซิ!! โรเซ้ ตได้ แต่ร่ าร้ องอยูใ่ นใจ "ระ...รุ่นพี่ฮะ..ผมรู้สกึ ว่ามันไกล้ กว่าเมื่อกี ้อีกน ะ.." ริ คคุถามขึ ้นเล็กน้ อย "ยะ อย่าพูดมากน่า.." "เดี๋ยวมันก็หกั หรอก" โรเซ้ ตเอ็ดรุ่นน้ องกลับไป "...ขะ..ขอโทษนะฮะ..." ริ คคุพดู พลางขยับปากเข้ าไปไกล้ อีก แท่งป๊ อกกี ้ค่อยๆสันลงเรื ้ ่ อยๆ

"อึก..." ทาไมมันสันลงอี ้ กแล้ วเนี่ย!! หญิงสาวได้ แต่ต้องขยับเข้ าไปอีกนิด..มันใกล้ ..ใกล้ มา ก หน้ าที่ขึ ้นสีแดงจัดเหมือนลูกตาลึง มือที่สนั่ อย่างบอกไม่ถกู .. มันใกล้ เกินไปแล้ ว..

ปี๊ ด......

เสียงหมดเวลาดังขึ ้นส่งผลให้ ทงสองหยุ ั้ ดการกระทาอย่า งรวด "เฮ้ อ.." โรเซ็ตรี บถอนตัวออกจากตรงนันทั ้ นที.. หัวใจของเธอยังเต้ นเร็ วอย่างน่าประหลาด.. ..มันรู้สกึ อึดอัดแปลกๆจริ งๆ ริ คคุเองที่ร้ ูสกึ ว่าหน้ าตัวเองก็ร้อนๆก็รีบหันหลบหน ่้าของรุ่นพี่ในทันทีที่สญ ั ญาณหมดเวลาดังขึ ้นเช่นกัน. .. ..คิดว่าจะขาดอากาศหายใจแล้ วแฮะ...ทังอึ ้ ดอัดทังร้​้ อ น... "ยินดีด้วยนะคะ...." เสียงของผนักงานหญิงพูดแทรกขึ ้นมาก่อนที่ทงคู ั ้ จ่ ะทั นได้ พดู อะไรก่อนจะยืน่ บัตรสีขาว ขนาดใหญ่เล็กน้ อยมายั งทังคู ้ ่ "นี่เป็ นรางวัลหลังจบเกม...ขอบคุณมากๆที่มารวมสนุกกับ เรา..." "ไว้ โอกาสหน้ าอย่าลืมมาเที่ยวที่นี่อีกนะคะ.." เธอกล่าวอย่างยิ ้มๆ พร้ อมกับเดินหันหลังหายไป "เหมือนจะเป็ นบัตรรับประทานอาหารฟรี นะฮะรุ่นพี่....." เด็กหนุม่ พูดขึ ้นพลางยกบัตรเชิญสีขาวๆขึ ้นมาดู "ไหนๆ..." เธอดึงบัตรจากมือของรุ่นน้ องไปดูอย่างสนใจ "เอ....ใช้ ได้ เลยซินะ..?" "แต่เวลาในบัตรมันสองทุม่ นะฮะ..." ริ คคุพดู เป็ นเชิงออกความเห็นเล็กน้ อย "งันไปเที ้ ่ยวที่อื่นรอเวลา..ก็ได้ มง"ั ้ โรเซ็ตเห็นเวลายังอีกนานก็เลยคิดว่าจะไปซื ้อของสักหน ่​่ อย "...เห....ผิดคาดเลยนะฮะ...คิดว่ารุ่นพี่อยากกลับเร็ ว ๆซะอีก" ริ คคุถามขึ ้นอย่างงงๆ

"เที่ยวฟรี จะให้ กลับเร็ วๆทาไมล่ะ?" "งันก่ ้ อนอื่น....ต้ องจัดการกับเจ้ านี่ก่อนสินะ...." ริ คคุยกั ไหล่เล็กน้ อยเป็ นเชิงตกลงก่อนจะใช้ มือข้ างที ่​่ วา่ งแกะผ้ าที่มดั มือของทังสองอยู ้ อ่ อกอย่างช้ าๆ...

"แค่นี ้ก็ใช้ ได้ ทงสองมื ั้ อตามที่รุ่นพี่ต้องการแล้ วสิ นะฮะ..." ริ คคุพดู พร้ อมกับค่อยๆปล่อยมือที่จบั มือของรุ่นพี่ออ กอย่างแผ่วเบา "นันซิ ้ นะ.." "ฮึบ!!" โรเซ็ตดึงผ้ าที่ผกู เอาไว้ ออกมาสบายขึ ้นเยอะเลย "งัน...จะไปเดิ ้ นซื ้อของกันต่อสินะฮะ..." ริ คคุถามขึ ้นพร้ อมกับหมุนไหล่ของตัวเองเล็กน้ อย "อืม...มีที่ไหนน่าเที่ยวอีกบ้ างละ.." หญิงสาวพูดยืดแขนขวาของตัวเอง "เอ.....ตรงด้ านหน้ าน่าจะมีตลาดขายของจิปาถะอยู่" "ไปที่นนั่ ก็แล้ วกันนะฮะ..." ริ คคุพดู ทังๆที ้ ่มองแผนที่อยู่ "งันก็ ้ ช่วยออกค่าของฝากด้ วยนะริ ค" พูดเสร็ จเธอก็เดินนาออกไปก่อน ริ คคุได้ แต่ยิ ้มออกมาไม่พดู อะไร ก่อนจะเดินตามคนตรงหน้ าไปอย่างเงียบๆ ...ให้ ตายสิ...มองยังไงก็เหมือนเด็กจริ งๆ.. "เอ~~" "จะซื ้ออะไรให้ ลงุ ลอยร์ ดีนะ" โรเซ็ตมองของที่ตา่ งๆที่วางเรี ยงกันอยูใ่ นร้ าน

แชะ... เสียงชัตเตอร์ แปลกประหลาดดังขึ ้นมาอีกครัง้ หลังจากไม ่​่ ได้ ยินมานาน พร้ อมๆกับเด็กหนุม่ ผมทองที่ชกั กล้ องขึ ้นมาเตรี ยมพร้ อ มแล้ ว "เดี๋ยวซิ!! ก็บอกว่าอย่าแอบถ่ายกันไงล่ะ" หญิงสาวได้ แต่โวยวายขึ ้นมา แต่ภาพเหล่านันก็ ้ ถกู ถ่ายไปเสียแล้ ว "....ก็เวลามองรุ่นพี่จากหลังเลนส์แล้ ว....มันดูตลกจน อดใจถ่ายไม่ได้ สกั ทีนี่ฮะ..." เขาพูดพร้ อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ...

นัน่ สินะ....อยูก่ บั รุ่นพี่มนั สนุกจริ งๆนัน่ ละ..... "ตะ แต่มนั ก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะเอามาอ้ างเลยนะ.." โรเซ็ตหลบตาฝ่ ายตรงข้ าม... "ฮะๆ...." ริ คคุเห็นอีกฝ่ ายหลบหน้ าไปก็หวั เราะเล็กน้ อย.....แบบ นีคงยอมกระมัง้ ตลอดทางระหว่างที่โรเซ็ทมัวแต่แวะโน่นเวะนี่ริคเองก็ ได้ แต่กดถ่ายรูปคนตรงหน้ าไปมาอย่างสนุก ...นี่เราเป็ นพวกว่างงานสินะ....

"เอะ...รุ่นพี่ฮะ...นัน่ มันสวนสนุกละ?..." ริ คคุเลิกคิ ้วขึ ้นเล็กน้ อยพลางชี ้ไปยังประตูบ้านใหญ่ ซึง่ อยูไ่ ม่หา่ งจากพวกเขานัก ตรงหน้ ามีตวั ตลกยืนถือลูกโป่ งมากมายพร้ อมๆกับเหล่าผู ่้คนที่ตา่ งกรูกันเข้ าไป

..น่าแปลกจริ งๆ...ขนาดในแผนที่ยงั ไม่มีบอกไว้ เลย...ส งสัยจะเพิ่งเปิ ดใหม่สนิ ะ.. เด็กหนุม่ คิดเป็ นเชิงสรุปให้ ตวั เอง "สวนสนุกเหรอ....ไปกันเถอะ!!" ไม่ต้องคิดมากหญิงสาวคว้ ามือรุ่นน้ องวพร้ อมกับวิ่งตร งไปสถานที่ด้านหน้ า ...เหมือน ตัวเองเป็ นเด็กอายุ สิบต้ นๆเสียนี่ "ดะ...เดี๋ยวก่อนสิฮะ.." ริ คคุพดู ขึ ้นอย่างไม่ทนั ตังตั ้ ว...แต่วา่ ไม่ทนั เสียแ ล้ วเพราะอยูด่ ีๆคนตรงหน้ า ก็คว้ าแขนมือของเขาอย่างรวดเร็ วพร้ อมกับลากตัวเขาไปย ่ังสวนสนุกทังๆอย่ ้ างนัน้ "ค่าเข้ าเท่าไหร่กนั นะ.." โรเซ็ตพยายามมองหาป้ายบอกราคาบัตร..แต่ดเู หมือนเธอจะ หาไม่เจอ "เอ....ดูเหมือาจะเข้ าฟรี นะฮะ...." ริ คคุพดู พลางยื่นใบปลิวโฆษณาเล็กๆไปทางรุ่นพี่.... [เนี๊ยวๆแลนด์....สวนสนุกแห่งใหม่ของเนโอคูลล่อนเปิ ดบ ริ การวันแรก...ฟรี ทกุ ค่าใช้ จ่าย!] "ฟรี เหรอไหนๆ!!" โรเซ็ตมองใบปลิวที่มือของริ ค..ก่อนที่จะรู้สกึ ตัว "เอ๊ ะ เอ่อ... เดี๋ยวซิทาไมชันถึ ้ งจับมือนายอยูล่ ะ่ !!" "เอ.....ก็รุ่นพี่เป็ นคนจับผมเองไม่ใช่เหรอฮะ..." ริ คคุหนั ไปมองคนตรงหน้ าอย่างงงๆ

"หา!!?" "ดะ เดี๋ยวซิ!! ใช่ๆสงสัยคิดว่ามือนายเป็ นกระเป๋ าแหงๆเลยช่างมันเถอะ "ขะ เข้ าสวนสนุกกันดีกว่านะ" เธอรี บเปลีย่ นประเด็นก่อนที่จะเดินออกไปทันที... ...ทาไมนะ...หน้ าของเธอถึงได้ ร้อนผ่าวไปหมดเลย.. "ฮะ....." ริ คคุตอบอย่างว่างง่ายก่อนจะเดินนาคนตรงหน้ าไปอย่างโ ดยดี ..ไม่ได้ มาสวนสนุกนานเท่าไหร่แล้ วนะเนี่ยเรา... บรรยากาศโดยรอบนันช่ ้ างเป็ นบรรยากาศที่เขาไม่คอ่ ยคุ้ นเคย เหล่าคนที่เดินเข้ าออกไปมายุบยับ คนสวมชุดตุ๊กตาที่คอยแจกลูกโป่ งอยูห่ น้ างาน หรื อแม้ แต่ชิงช้ าสวรรค์ เด็กหนุม่ ได้ แต่ชายตามองไปรอบๆอย่างสนอกสนใจ "อา...นี ้รู้มยตอนเด็ ั้ กๆชันอยากจะมาเที ้ ่ยวสวนสนุกสั กครัง้ ..นี่นะ่ ครัง้ แรกเลยนะ" โรเซ็ตพูดอย่างอารมณ์ดี...

ในโลกนี ้มีสงิ่ ที่อยากจะทามากมาย...แต่เพราะเกิดในช่ วงสงครามจึงต้ องตามพ่อ ออก ไปใกล้ ๆสนามรบ ตลอด...พอสงครามจบก็เกิดเรื่ องแบบนันต ้ ลอด... หญิงสาวมองรอบๆด้ วยตาที่เป็ นประกายจากความอยากรู้อยา กเห็น "ดูซิ มันอลังการกว่าที่เคยดูในทีวีเยอะเลย" "...นัน่ สินาาา...สมัยก่อนที่ผมไปเที่ยวตอนอยูบ่ นโลกย ่ังดูไม่เวอร์ ขนาดนี ้เลย..." รื คคุพดู พร้ อมกับเดินนาหญิงสาวตรงหน้ าไป

"ว่าแต่รุ่นพี่เราจะเล่นอะไรดีละฮะ..." ริ คคุพดู พลางมองไปที่คนตรงหน้ าอย่างกระตือรื อร้ น "มันต้ องเริ่ มจาก...รถไฟเหาะซิ!!" ...ใช่แล้ วๆ..สิง่ แรกที่สวนสนุกต้ องไปมันต้ องรถไฟเหา ะ... "...ฮะๆ...." เด็กหนุม่ หัวเราะเล็กน้ อย...ก่อนจะมองใบหน้ าที่เหมือ นเด็กๆของรุ่นพี่

"ถ้ าเป็ นรุ่นพี่ละก็คงพูดว่า "มันอยูใ่ นการคานวนของชันจริ ้ งๆด้่ วย" สินะ..." เขาพูดอย่างยิ ้มๆ ...ไม่นา่ เชื่อจริ งๆว่าจะเดาใจคนตรงหน้ าถูก "มะ หมายความว่าไงกันห๊ ะ?" "กะ ก้ แค่เวลาดุภาพยนตร์ เวลามาเที่ยวสวนสนุกมันก็ต้องเป็ นรถไฟเหาะซิ!!" เธอพูดตะกุกตะกัก...อะไรกันพูดเหมือนว่ารู้อยูแ่ ล้ วต ่้องเป็ นแบบนี ้งันแหละ ้ "นัน่ สินะฮะ....งันเราไปเล่ ้ นรถไฟเหอะกันก่อนก็ได้ ฮะ. .." ริ คคุพดู พร้ อมกับจ้ องตาหญิงสาวทังๆที ้ ่ยงั ยิ ้มอยู่

"อะ อืม...รี บไปกันเถอะเดี๋ยวคนจะเยอะนะ" หญิงสาวรี บเปลีย่ นเรื่ องทันทีไม่ให้ รุ่นน้ องสังเกตหน ่้าของเธอ ซึง่ ตอนนี ้มันแดงขึ ้นอย่างไม่มีเหตุผลซะอย่างนัน้ ...จะจ้ องหน้ ากันทาไมก็ไม่ร้ ู "ระ...รอผมก่อนสิฮะ..." ริ คคุสา่ ยหัวอย่างงๆพร้ อมกับเดินตามเธอไปอย่างทันท่ว งที ..รุ่นพี่จะรี บเดินไปไหนกันเนี่ย...

ทังคู ้ ไ่ ด้ เล่นเครื่ องเล่นอย่างทังรถไฟเหาะ ้ เรื อไวกิ ้ง และอีกหลายอย่าง...จนตัวเธอเองยังนับแทบไม่หวาดไม่ ไห วเลย

ถึงสภาพของโรเซ็ตตอนลงจากเครื่ องเล่นแต่ละอย่าง จะไม่คอ่ ยดีนกั คลืน่ ไส้ บ้าง เดินไม่ตรงบ้ างแต่ดเู หมือนเธอจะยังยืนยันที่จะเล่นต่ อไป..

...นี่เธอกาลังมีความสุขจริ งๆสินะ..... "รุ่นพี่ไหวรึเปล่าเนี่ย...." ริ คคุถามขึ ้นเล็กน้ อยพร้ อมกับมองเธอด้ วยสีหน้ าเป็ นหว ง

...ซึง่ ก็นา่ แปลกจริ งๆที่ร่างกายของเขากลับไม่มีปฏิก ริ ยาตอบแสดงแบบเธอเลยสักนิด... "สงสัยจะลืมกินข้ าวเช้ า..ช่างเถอะ!!" โรเซ็ตพูดพลางกุมศีรษะ ...หมอนี่มนั มนุษย์ปกติแน่รึเปล่าเนี่ย...เล่นไปซะขน าดนันไม่ ้ เห็นมีปฏิกริ ยาอะไรเลย... "เอ....ไปไหนต่อดีนะ.." "ผมว่ารุ่นพี่นงั่ พักตรงนี ้ก่อนดีกว่านะฮะ...เดี๋ยวริ คๆไปซื ้อน ้ามาให้ " เด็กหนุม่ พูดขึ ้นอย่างเป็ นห่วงก่อนจะเดินจากไปปล่อยใ ห้ เธอนัง่ อยูบ่ ริ เวณม้ านัง่ คนเดียว. . . . . "แย่แฮะ....ไอเราตื่นเต้ นไปจนอดนอนซะได้ ..เวียนหัวจัง เลย.." โรเซ็ตได้ แต่พมึ พากับตัวเอง...

"ตานัน...ตกลงคิ ้ ดอะไรอยูก่ นั แน่นะ..ไม่เข้ าใจจริงๆ" ก่อนที่เธอจะพิงเสาข้ างๆแล้ วเผลอหลับไป ใช้ เวลาไม่นานนักริ คคุก็กลับมาพร้ อมน ้าเปล่าสองขวด "ระ..." เด็กหนุม่ เงียบลงในทันทีก่อนจะหันไปมองคนตรงหน้ า... ...ไม่เหมือนรุ่นพี่ที่เรารู้จงั เลยแฮะ...เขาคิดอย่า งยิ ้มๆ.. ก่อนจะหยิบเอากล้องขึ ้นมาส่องไปยังคนตรงหน้ าพร้ อมกับ กดชัตเตอร์ เบาๆ...

"อะ อืม...." หญิงสาวค่อยขยับๆตัวขึ ้นอย่างงัวเงีย.. "หืม...." นี่ชนเผลอหลั ั้ บไปรึเนี่ย... เธอค่อยปรับสภาพตาก่อนจะเห็นภาพชัดเจน...แต่ทว่า ภาพเบื ้องหน้ าของเธอกลับเป็ นภาพใบหน้ าของรุ่นน้ องที่ นัง่ อยูใ่ นระยะประชิด ...โดยที่เธอซบไหล่ของเขาอยูจ่ บแนบสนิท

"เอ๋!! " หญิงสาวตกใจจนสะดุ้งขึ ้นมาพร้ อมเลือดที่อยูๆ่ ก็สบู ฉี ดจนหน้ าขึ ้นสี

"อะ อะ คือ..." "ตื่นแล้ วเหรอฮะ....?" เด็กหนุม่ หันมามองหน้ ารุ่นพี่อย่างยิ ้มๆ "คะ คือ...เอ่อ....นะ นายมานี่ตงแต่ ั ้ เมื่อไหร่ ?" "ละ แล้ วนะ นี่กี่โมงแล้ วล่ะ.." หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก...เธอทาอะไรไม่ถกู ..เพราะไม่คิ ดว่าจะตื่นมาในสภาพแบบนัน้ "เอ..ห้ าโมงครึ่งแล้ วฮะ....รุ่นพี่หลับไปเกือบชัว่ โมง ได้ ละมัง"้ เขาตอบอย่างใจเย็นก่อนจะยื่นน ้าเปล่าขวดเล็กๆไปให้ คน ตรงหน้ า...ถึงมันจะไม่เย็นแล้ วก็เถอะนะ

"สงสัยวันนี ้รุ่นพี่คงจะเหนื่อยมากนะ" "ก็นิดหน่อยน่ะ....มะ...ไม่มีอะไรหรอก.." โรเซ็ตรับน ้ามาดื่มก่อนที่จะก้ มหน้ าหลบตาอีกฝ่ ายเพร าะไม่ร้ ูจะทาอะไรต่อ "....ว่าแต่ ...รุ่นพี่เป็ นอะไรแน่นะ....หน้ าดูแดงๆด้ วยสิ ? " ริ คคุที่เริ่ มสังเกตอาการผิดปกติของหญิงสาวตรงหน้ าถา มขึ ้นอย่างเป็ นห่วง..

จะว่าไปวันนี ้เล่นเที่ยวมาทังวั ้ นด้ วยสิ.. "อยากพักล่ะมัง...เหนื ้ ่อยๆน่ะ.." เธอตอบออกไป..ถึงแม้ จะไม่ตรงกับความจริ งเลยก็เอถะ "แน่นะฮะ....?" เด็กหนุม่ พูดพร้ อมกับเอามือของตัวเองไปแปะที่หน้ าผาก ของฝ่ ายตรงข้ ามโดยไม่ทนั ตังตั ้ ว

"เหมือนจะตัวร้ อนๆนิดๆด้ วยสิ..." "อะ เอ่อ...คือ...." "ไม่เป็ นไรหรอกน่า..ดะ ได้ มาเที่ยวทังที ้ นี่นะ.." โรเซ็ตพูดขึ ้น..ก่อนที่จะยกมือของอีกฝ่ ายออกจากหน้ าผ ากของตน..

"ขอบคุณที่เป็ นห่วงแล้ วกัน" "เอ...งันเราพั ้ กกันอีกสักหน่อยแล้ วค่อยลุยต่อก็ได้ ฮะ ...." เด็กหนุม่ พูดขึ ้นอย่างยิ ้มๆ ก่อนจะยกแก้ วน ้าอัดลมขึ ้นดื่ม "นะ นันซิ ้ นะ...อีกตังนานกว่ ้ าบัตรฟรี จะใช้ ได้ " หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะนัง่ ลงข้ างๆรุ่นน้ อง...

.....แต่แบบนี ้มันทาอะไรไม่คอ่ ยถูกเลยแฮะ.. "เดี๋ยวร่าเริ งเดี๋ยวถอนหายใจ....รุ่นพี่แปลกจริ งๆนะฮ ะ" ริ คคุมองไปที่คนข้ างๆอย่างงงๆ "นายนี่..สงสัยเรื่ องไม่เป็ นเรื่ องจริ งๆนะ.." เธอบ่นเล็กน้ อย...ก็ในเมื่อคนที่ทาให้ เป็ นแบบนี ้มันก ่็ คือนายแท้ ๆ "ก็รุ่นพี่ชอบทาตัวแปลกๆ เข้ าใจยากนี่นา..." เขาตอบอย่างราบเรี ยบ "ชันก็ ้ ทาตัวปกติของชัน่ น่า...." "ไม่เห็นจะเข้ าใจยากตรงไหน" ใช่แล้ ว...ตัวเราก็คือตัวเรา....อีกอย่างไอคนที่เข้ า ใจยากนะมันนายชัดๆเลย!!..

"เอ.....แต่ผมคิดอย่างนันจริ ้ งๆนะ..." "เอาเถอะ...เพราะรุ่นพี่เป็ นรุ่นพี่ที่เป็ นแบบนี ้...ถ ่ึ งน่ารักสมเป็ นรุ่นพี่ไง.." "..." ความเงียบเข้ าปกคลุม...อยูพ่ กั หนึง่ ..ก่อนที่หญิงสาว จะเอ่ยถามขึ ้นมา.. "นะ...นายหมายความว่าไง?" ".....มันมีความหมายอื่นด้ วยเหรอฮะ...?" เด็กหนุม่ มองไปที่คนตรงหน้ าด้ วยแววตาสงสัย..

รุ่นพี่กาลังพูดถึงเรื่ องอะไรหว่า.. "อะ เอ่อ...."

...โรเซ็ตได้ แต่นิ่งเงียบไม่พดู อะไรออกมา...

..หมอนี่มนั พูดอะไรเนี่ย...ละ..แล้ วทาไมหน้ าเราต้ องแ ดงด้ วยละ......แค่คิดก็มึนหัวไปหมดแล้ ว.... "...มะ ไม่มีอะไรหนิ.." "แล้ ว..ลองบอกได้ มยว่ ั ้ า.....นะ...นะ...น่ารักนี่..มั นยังไง..." เธอพูดโดยไม่หนั มามองอีกฝ่ ายแม้ แต่นิดเดียว..ใบหน้ าท ่ี ่​่ แดงไปหมดเพราะอารมณ์คอ่ นข้ างจะ แปรปรวนตอนนี ้.. "เอ...ก็ดรู ั่วๆดีละมังฮะ..." ้ เขาพูดพลางหัวเราะเล็กน้ อย โป๊ ก!! หญิงสาวใช้ สนั มือสับใส่หวั ริ คเข้ าให้ ...ดูเหมือนวันน ่ี ริ คจะโชคร้ ายที่เธอไม่ได้ เอาหนังสือที่เหมาะมือมา "ดูรั่วเรอะ!! ไม่ได้ ทาให้ ร้ ูสกึ ดีสกั นิดเลยย่ะ!!" "ง่า........" ริ คคุพดู พลางเอามือลูบหัวที่ถกู เขกเบาๆ...

"รุ่นพี่ก็ชอบแกล้ งผมอยูเ่ ลยเรื่ อยนะ..." "แกล้ ง?" "แบบนี ้เขาเรี ยกสัง่ สอนต่างหาก.." โรเซ็ตตอบอย่างไม่สนใจอาการอีกฝ่ ายแม้ แต่น้อย ..อีกอย่างคนที่แกล้ งฉันนะมันนายต่างหาก...ทาไมเวลาฉ ่ันอยูใ่ กล้ นายแล้ วถึงทาตัวไม่ถกู แบบนี ้เนี่ย... "งะ....สัง่ สอนเรื่ องอะไรฮะเนี่ย..." เด็กหนุม่ ถามหญิงสาวตรงหน้ าด้ วยแววตาสงสัย

...นี่เขาไปทาอะไรให้ รุ่นพี่ต้องสัง่ สอนละนัน่ ... "จะพูดอะไรน่ะคิดบ้ างยะ!! " "บอกมาพูดแบบนี ้ได้ ...เสียอารมณ์ชะมัด" ไม่เพียงแค่พดู เธอยังดีดมะกอกใส่หน้ าผากริ คไปอีกรอบ “แอ๊ ฟ..~~~” ริ คคุออกเสีย่ งอ่อยๆเล็กน้ อยพร้ อมกับลูบหน้ าผากที่เร ่ิ ่​่ มจะแดงขึ ้นมานิดๆ "นี่นาย...คิดว่ามันน่าดีใจรึไง?" "ก็นา่ รักดีออก รุ่นพี่ไม่ชอบเหรอ?" "โอ๊ ยยยย นี่นายไม่เข้ าใจจริ งๆซินะเนี่ย..." หญิงสาวกุมขมับอย่างเหนื่อยใจ.. …หมอนี่ชกั เป็ นพวกเข้ าใจยากไปทุกทีแล้ วนะ!!...

"ช่างเถอะ ขี ้เกียจพูดแล้ ว...ไปหาอะไรอย่างอื่นทากันเถอะ" "....รุ่นพี่อะ...อย่าทิ ้งผมไว้ คนเดียวสิ...." ริ คคุพดู พร้ อมกับเดินตามคนตรงหน้ าที่เริ่ มเดินหนีไปไ กลแล้ ว

"..หายโกรธริ คๆยังเนี่ย...แฮ่กๆ" ริ คคุเดินตามหญิงสาวตรงหน้ ามาอย่างเหนื่อยๆ กอ่นจะหยุดพักหายใจเล็กน้ อย "เปล๊ า!!...ไม่ได้ โกรธอะไรสักนิด..." เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจอะไร

"ดะ..เดี๋ยวสิฮะ...ไม่โกรธที่ไหนมีขึ ้นเสียงสูงด้ วยเน ่ี ่​่ ย!!" "อะไร๊ ? จะมาจับผิดเสียงชันท ้ าไม" โรเซ็ตพูดอมยิ ้มเล็กน้ อย...ความจริ งเธอก็ไม่ได้ โกรธอ ะไรเขามากหรอกนะ.. ..แค่อยากแกล้ งคืนก็เท่านันเอง... ้ “นัน่ ไง....รุ่นพี่แกล้ งผมอีกแล้ วอ่ะ...” ริ คคุที่เห็นรอยยิ ้มของคนตรงหน้ าก็โวยวายเล็กน้ อย..แ ต่ถึงอย่างนันเขาก็ ้ ยงั คงยิ ้มอยู่ “เอาน่า...ไปลุยกันต่อดีกว่า...” เด็กสาวพูดขึ ้นอย่างร่างเริ งพลางชูกาปั น้ ขึ ้น.. ...อย่าเพิ่งคิดอะไรเลยดีกว่ายังไงหมอนี่ก็เป็ นหมอนี ่​่ ละนะ.. “โอส...” เด็กหนุม่ ตอบพลางยักไหล่เล็กน้ อย...หลังจากนันทั ้ ้งค ู่ ่​่ ก็ยงั คงทัวร์ สวนสนุกกันต่ออย่างสนุกสาน ..ทังเครื ้ ่ องเล่นหวาดเสียว..เกมที่เหมือนกับชิงรางว ่ัล งานวัด..หรือแม้ แต่ทานของว่าง.. ...ครัง้ หนึง่ ตัวเราเองก็เคยสนุกแบบนิ ้สินะ...ริ คคุค ่ิ ดอย่างยิ ้มๆ...

"ว่าแต่ไปไหนต่อดี?" โรเซ็ตถามขึ ้นอย่างยิ ้มแย้ ม พร้ อมกับลูกโป่ งสองสามลูกในมือ "...เอ....นัน่ สินะฮะ..." "ถ้ าพูดถึงสวนสนุกก็ได้ ต้องไอนัน่ สินะ..." ริ คคุพดู พร้ อมกับกอดอกอย่างใจเย็น....ใช่แล้ วสุดยอดส ถานที่ๆสวนสนุกทุกที่ต้องมี ."บ้ านผีสงิ !!" หลังจากพูดจบเด็กหนุม่ ก็ชี ้ไปยังบ้ านรูปทรงประหลาดที ่​่ มีผ้าคลุมสีดางอยูบ่ ริ เวณทางเข้ า พร้ อมๆกับเจ้ าหน้ าที่บริ เวณด้ านที่ที่สวมชุดผีหลากหล ายรูปแบบ "อะ เอ๋..." บ้ านผีสงิ เหรอ... "ก็นา่ ไปนะ...แต่วา่ ...." หญิงสาวลังเลเล็กน้ อย...ก็มนั มืดนี่นา... "....หรื อว่ารุ่นพี่กลัวผี?" เด็กหนุม่ ถามขึ ้นเบาๆ...ดูเหมือนคนตรงหน้ าเธอจะไม่ค่ อยอยากเข้ าไปเท่าไหร่ด้วยสิ.. "ผีนะ่ กลัวทีไหนล่ะ!!!....ก็แค่...." หญิงสาวตอบเสียงแข็ง...ใช่แล้ วกะอีแค่ผีนะ...ทะ...เธ อไม่กลัวหรอก!! ...แต่... "มันมืดน่ะ.." หญิงสาวพูดออกแล้ วก็ถอนหายใจ "...เอ...ถ้ ารุ่นพี่วา่ อย่างนัน...เราไม่ ้ เข้ าก็ได้ ฮะ ..." ริ คคุพดู พลางถอนหายใจเล็กน้ อยอย่างผิดหวัง...แต่เขาก ่็ ไม่อยากให้ รุ่นพี่เป็ นแบบตอนนันอีกแล้ วละนะ

...นี่เราลืมไปได้ ยงั ไงกันนะว่ารุ่นพี่กลัวความมืด.. .ทังๆที ้ ่ภาพวันนันมั ้ นยังคาใจเราเรื่ อยมา เด็กหนุม่ คิดพลางนึกถึงวันที่ฝนตกวันนัน.... ้ "ไม่ใช่ไม่อยากเข้ าสักหน่อย....โอกาสได้ เข้ ามันหายากน ะ...แต่ก็กลัว.." "โอ๊ ยยยยยยย ตัดสินใจไม่ถกู เลย!!" หญิงสาวเอามือกุมหัวก่อนจะสะบัดหน้ าไปมา ...อยากเข้ าแต่ก็กลัวอะ!!.. "รุ่นพี่ฮะ...". ริ คคุเอ่ยทักคนตรงหน้ าเพื่อช่วยเรี ยกสติ

"ถ้ ากลัวซะขนาดนันริ ้ คๆว่าเราอย่าเข้ าไปดีกว่าน่า...." "หืม..เข้ าใจพูดนะ....ฉะ...ฉันไม่ได้ กลัวสักหน่อย!!.." "เอ้ า!! งันเข้ ้ าไปกันเถอะ...ฉันจะแสดงให้ นายเห็นเอง..ทุกอย่ างมันอยูใ่ นการคานวณของฉันแล้ ว!" โรเซ็ตหันมาตอบริ คคุอย่างมัน่ ใจก่อนจะลงมือใช้ แขนทั ้ งสองข้ างยันรุ่นน้ องตรงหน้ าตรงดิ่งเข้ าบ้ านผีสงิ ทันท ่ี

"อย่าดันสิฮะ...~~!" ...กลายเป็ นราดน ้ามันเข้ ากองไฟซะงัน... ้

ริ คคุคิดพลางกุมขมับเล็กน้ อย ก่อนจะค่อยๆเดินเข้ าไปในบ้ านผีสงิ ตามที่รุ่นพี่ตรงหน ่้าว่าไว้ พร้ อมกับมองไปรอบๆด้ วยสีหน้ าแปลกใจ..

"ทาดีเหมือนกันนะเนี ้ย....ดีกว่าสมัยตอนที่ผมอยูบ่ นโล กเยอะเลยละ" เด็กหนุม่ พูดพร้ อมกับเดินไปดูป้ายหลุมศพด้ านหน้ าที่ด ู่ เหมือนจะเป็ นอุปกรณ์ประกอบฉาก " ยะ อย่ารีบเดินซิ...มะ...มันมืดนะ.." โรเซ็ตที่ตอนนี ้หมดความรุ่นพี่ไปเสียแล้ วเอ่ยขึ ้น.. ...ไม่นา่ ปากดีเลยเรา..หญิงสาวคิดพลางทาสีหน้ าซีดๆ มือทัง2ข้ ้ างตอนนี ้เกะแขนริ คไม่ยอมปล่อย...แต่มนั ก็ย ่ังสัน่ ไม่ยอมหยุด.. ...คิดผิด..คิดผิดแท้ ๆเลย!!.. "รุ่นพี่ฮะ..ดูส.ิ .ทาเหมือนดีเนอะ..." ริ คคุพดู พลางยื่นก้ อนกลมๆสีขาวไปให่รุ่นพี่ที่เกาะแข นเขาอย่าแน่นหนาดู เหวอ!!... โรเซ็ตแทบจะเป็ นลมสลบไปตรงนันอยู ้ ร่ ่อมร่อเมื่อสิง่ ท ่ี ่​่ คนตรงหน้ ายื่นมาให้ คือหัวกระโหลกขนาด พอเหมาะ "...กะ ก็นะ..เหมือนจริ งๆนันแหละ.." ้ เธอพยายามข่มเสียงตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้ ผิดสังเกตน ่ัก... ...ไม่ยอมหรอกน่า...

ริ คคุยกั ไหล่เล็กน้ อย...ดูใจแข็งกว่าที่คิดไว้ แฮะ..

"ถ้ าไม่ไหวขึ ้นมาจริ งๆก็บอกริ คๆนะฮะ..." ยังไงเขาก็ไม่อยากให้ รุ่นพี่เป็ นแบบตอนนันอี ้ กแล้ วจร ่ิ งๆ.. "คะ...ใครว่าชันกลั ้ วกันยะ!!..." โรเซ็ตพูดด้ วยเสียงสัน่ ๆ... "แล้ วก็นะ..จะอยูน่ ิ่งๆทาไมเดินแล้ ว!!" หญิงสาวพูดพร้ อมกับพยายามดันรุ่นน้ องไปข้ างหน้ า แต่ไม่ทนั ที่จะขยับจากตรงนันก็ ้ มีบางอย่างเกิดขึ ้น ฟุ่ บ!! เสียงบางอย่างตกลงมาข้ างๆทังคู ้ อ่ ย่างไม่ทนั ตังตั ้ ว สภาพ เหมือนศพที่ผกู คอตายที่เห็นได้ ตามหนังสยองขวัญทัว่ ไป ... ถึงจะเหมือนแต่ก็ไม่ได้ เกินเรื่ องปกติของบ้ านผีสงิ แม ่้แต่น้อย... ถึงอย่างงันก็ ้ เถอะ…

"กรี๊ ดดดดดดดดด" หญิงสาวตกใจจนร้ องออกมาพร้ อมๆกับมือทังสองข้ ้ างที่กอ ดแขนเด็กหนุม่ ตรงหน้ าแน่นขึ ้นกว่าเดิมอีก "...ดะ....เดี๋ยวสิฮะรุ่นพี่....จะ...จับแน่นเกินไปแล ่้วนะฮะ..." ริ คคุเริ่ มพูดจาตะกุกตะกักเล็กน้ อย... "ตาบ้ า!! รี บๆพาชันออกจากที ้ ่นี่เร็ วๆเลย" หญิงสาวโวยวายโดยไม่สนใจอะไรทังสิ ้ ้น "ทางไหนก็ได้ เอาชันออกไปที ้ !!"

"คร้ าบๆ...." เด็กหนุม่ ตอบอย่างยิ ้มๆ... ..เห็นแบบนี ้แล้ วอดอมยิ ้มไมได้ เลยแฮะ.. ก่อนจะค่อยๆเดิมน ้าหญิงสาวตรงหน้ าผ่านเส้ นทางต่างๆไป อย่างช้ าๆโดยที่คณ ุ เธอยังคงหลับตาปี๋ อยู่ "นะ นี่...ใกล้ ถึงรึยงั เนี่ย...ชันว่ ้ ามันนานแล้ วนะ" โรเซ็ตพึมพาขึ ้นมา...ถึงจะไม่เห็นอะไรก็เถอะ แต่มนั ก็นา่ กลัวอยูด่ ี "เอ....ริ คๆยังไม่เห็นทางออกเลยอ่าฮะ..." "คงต้ องเดินอีกสักพักละ" "งะ งันเดิ ้ นให้ เร็ วกว่านี ้หน่อยซี่...อ๊ ะ" อาจจะเพราะหลับตาเดินหรื ออะไรสักอย่างเท้ าของเธอดันส ะดุดสิง่ ที่มองไม่เห็นเข้ า "เจ็บ..." หญิงสาวล้ มลงโชคยังดีที่มือข้ างหนึง่ ยังจับตัวรุ่นน้ องได้ อยู่..ไม่อย่างงันเธอคงโวยวายมากกว่ ้ านี ้ "รุ่นพี่...?" เด็กหนุม่ หยุดฝี เท้ าลงเล็กน้ อยก่อนจะหันไปหาหญิงสาวท ่ั่ง้ ๆอย่างนัน้ "เป็ นอะไรรึเปล่า?" "เจ็บขาน่ะ..." โรเซ็ตพยายามดึงตัวให้ ลกุ ขึ ้นแต่ดเู หมือนเธอจะยืนไม่ ไหว "....แย่จริ ง..ลุกไม่ได้ "

“ขาแบบนี ้ดูทา่ จะไม่ไหวนะฮะ” ริ คคุพดู พลางก้ มลงดูอาการของคนตรงหน้ าเล็กน้ อยก่อนจะ พูดขึ ้น "...รุ่นพี่..” ริ คคุเรี ยกคนตรงหน้ าด้ สนน ้าเสียงอ่อนๆก่อนจะยื่นมือไ ปให้ เธอ.. "ไม่ต้อง...ขะ...ของแค่นี ้ฉันยืนเองได้ นา่ ..." โรเซ็ตโพล่งขึ ้นอย่างตกใจก่อนจะพยายามใช้ แขนทังสองด ้ ่ันตัวขึ ้นอย่างช้ าๆ.. "โอ้ ย..." "ก็บอกแล้ วว่าขาแบบนี ้ไปต่อไม่ไหวหรอกฮะ...." เขาพูดอย่างยิ ้มๆโดยที่ยงั คงยื่นมือให้ หญิงสาวตรงหน้ าต่อไป โรเซ็ตค่อยๆยื่นมือออกไปเหมือนขอให้ ช่วย "ชะ...ช่วยฉันหน่อยก็แล้ วกัน..."

...มะ...ไม่อยากพูดแบบนี ้เลยเฮะ...แย่จริ ง... "อะ..เอาแบบนันก็ ้ ได้ ฮะ" ริ คคุคอ่ ยๆยื่นมือไปหาคนตรงหน้ าอย่างช้ าๆ... หมับ...หญิงสาวคว้ ามืออีกฝ่ ายเอาไว้ "นับ1-3นะ..."

"1..."

"2.."

"3.." เธอพยายามดึงตัวขึ ้นไปแต่ทว่า... ร่างของหญิงสาวที่คิดว่าตัวเองมีแรงเหลือเฝื อก็เอนเข ่้าหน้ าเด็กหนุม่ ตรงหน้ าแทบจะในทันที "รุ่นพี่ฮะ....ไม่เป็ นอะไรนะ?" เด็กหนุม่ ถามขึ ้นเสียงค่อย โดยที่สภาพของเขาคือมีหญิงสาวตัวเล็กกว่าซบอยูต่ รงหน ่้าอกอย่างแนบชิด จนตัวเองไม่สามารถขยับไปไหนได้ "....คะ แค่นี ้นิดหน่อยน่ะ..." เธอพูดขึ ้น..แต่เหมือนขอของเธอจะยันไม่อยูแ่ ล้ ว... "บ้ าจริ ง...." "อะ เอ่อ...ริ ค...นะ นาย...ช่วยชันหน่ ้ อยซิ" เธอพูดขึ ้นด้ วยหน้ าที่ขึ ้นสีจดั ใบหน้ าของเธอซบเข้ ากลางอกของเด็กหนุม่ ตรงหน้ าแทบจะพอ ดิบพอดี ..ทาไมถึงมาอยูท่ า่ นี ้ได้ นะ..

"....อะ..เอ๋?..." เด็กหนุม่ ตอบอย่างประหม่าเล็กน้ อย...

นี่มนั ไกล้ ไปแล้ วนะ..เหมือนกับได้ กลิน่ ยาสระผมของรุ่ นพี่เลย.. "ดะ...ดูทา่ ...จะเดินไม่ไหวจริ งๆ....เอ่อ...ชะ...ช่วย พาฉันออกไปหน่อยนะ......" เธอพูดเบาๆ...ก่อนที่จะหันหน้ าหนีไปทางอื่น "อะ....อ่า....." เขาพูดอย่างยิ ้มๆ.... ริ คคุคอ่ ยๆพาคนตรงหน้ าแบกขึ ้นหลังไปหาทางออกอย่างช้ า ๆ

"ไม่ต้องห่วงหรอกฮะ...เดี๋ยวก็ถึงทางออกแล้ ว..." เขาพูดพลางเรี ยกสติหญิงสาวตลอด ระหว่างทางที่เจอกับพวกผีแบบต่างๆ...หวังว่าเธอคงไม่ กลัวจนเกินไปหรอกนะ.. "อะ อืม....." โรเซ็ตพูดพลางค่อยๆเอาหัวของตนซบลงที่หลังของเด็กหนุ ่​่ มอย่างช้ าๆ...

...ทาไมกันนะ...เราอยูก่ บั หมอนี่แล้ วสบายใจอย่างบอกไ ม่ถกู ... "เอาละ.....ไม่เป็ นอะไรมากนะฮะ รุ่นพี่?" เด็กหนุม่ พูดพลางวางหญิงสาวลงบนม้ านัง่ ที่ไม่หา่ งจาก แถวนันมากนั ้ ก... "...ก็นะ....แต่เหมือนจะยังเดินไม่ได้ แฮะ.." โรเซ็ตตอบกลับไป...ดูเหมือนเธอจะอยากกลับมาเดินได้ เห มือนเดิมเร็ วๆซะแล้ วสิ.. แย่ชะมัด...ให้ หมอนี่แบกออกมาในสภาพนี ้จนคนอื่นมองกั นหมดแบบนัน...มั ้ นน่าอายเกินไปแล้ว!.. "งันรุ ้ ่นพี่รอผมแปปนึงน้ า..." เด็กหนุม่ พูดพลางพละตัวออกจากหญิงสายตรงหน้ าอย่างรวด เร็ วก่อนจะเดินหายวับไปกับฝูงคน ก่อนจะค่อยๆกลับมาพร้ อมกับถังน ้าแข็งและผ้ าพันแผลแบบ ยืดได้ ม้วนใหญ่ๆ...

ประธานหนุม่ ค่อยๆก้ มลงคุกเข่าลงตรงหน้ าหญิงสาวช้ าๆ ก่อนจะแบมืออกไป "เอาละ...ขอดูข้อเท้ าฝั่ งที่แพลงด้ วย" " ปะ ไปเอามาจากไหนล่ะเนี่ย..." หญิงสาวพึมพาก่อนที่จะส่งขาซ้ ายไปให้ ... "ข้ างนี ้น่ะ..." ..บวมกว่าที่คิดไว้ แฮะ... เด็กหนุม่ รับข้ อเท้ าของคนตรงหน้ าไว้ อย่างพอเหมาะก่อน จะวางมันพาดลงกับบนเข่าอีกข้ างของตน

"พอดีตอนเดินผ่านมาผมเห็นห้ องพยาบาลอยูแ่ ถวๆนี ้ด้ วยนะ เลยไปขอผ้ าพันแผลเขามานะ" เด็กหนุม่ ตอบโดยไม่มองหน้ าคนถาม เพราะยังคงง่วนกับการพันแผลให้ คนตรงหน้ าอยู่… "เบาๆหน่อยซิ!!" หญิงสาวเม้ มปากเพราะความเจ็บ

"นายนี่มนั มือหนักไปแล้ วนะ!!" "...ทนหน่อยสินะฮะ...ถ้ ารัดไม่แน่นมันจะบวมกว่านี ้นะ" "..อีกอย่างผมก็เพิ่งเคยทาแผลให้ คนอื่นครัง้ แรกด้ วย.. ปกติได้ แต่ดคู นอื่นมาทาให้ " เขาพูดอย่างยิ ้มๆ..

"เดี๋ยวสักพักก็ประคบเย็นสักหน่อย...ก็นา่ จะเดินได้ แล ่้วละฮะ.." "...ระ..เหรอ....แต่วา่ มันก็เจ็บอยูด่ ีนนแหละ" ั้ โรเซ็ตได้ แต่บุนอุบอิบแต่ก็ต้องยอมแต่โดยดี "เอาละ...เสร็ จแล้ ว..." เด็กหนุม่ พูดขึ ้นพลางวางเท้ าของคนตรงหน้ าลงกับพื ้น

"เป็ นไงบ้ างฮะ..." "...สบายมาก..ของแค่นี ้ทาอะไรฉันไม่ได้ หรอก.." หญิงสาวลองขยับเท้ าข้ างนันไปมาซึ ้ ง่ ดีกว่าตอนแรกพอสม ควร "เอ...งันเหรอฮะ.." ้ เมื่อได้ ยินหญิงสาวตรงหน้ าตอบอย่างมัน่ ใจซะเต็มประดา ขนาดนัน้ ริ คคุก็ลองเอานิ ้วกดลงที่บริ เวณนันเบาๆในทั ้ นที "อะ โอ๊ ย!!" "จะ เจ็บนะ!! ใครใช้ ให้ กดเล่นกันห๊ ะ!!?" หญิงสาวโวยวาย ความเจ็บทาให้ เธอกามือแน่น ขาซ้ ายของเธอหมดแรงที่จะขยับแทบจะในทันที "นัน่ ไง...ยังเจ็บอยูจ่ ริ งๆด้ วย" ริ คคุมองไปที่คนตรงหน้ าด้ วยสีหน้ าเป็ นห่วงเล็กน้ อย..

"รุ่นพี่ปกติชอบฝื นตัวเองแบบนี ้เสมอเลยงันเหรอ?" ้ "ใครฝื น?...." "มะ ไม่เคยฝื นสักนิด...ชันก็ ้ แค่จะทาสิง่ ที่อยากทาเท่านั ่้นแหละน่า.." โรเซ็ตจ้ องตาคนตรงหน้ าเล็กน้ อยก่อนจะหันหน้ าหนี...ทา หน้ าแบบนันหมายความว่ ้ ายังไงกันนะ... "คร้ าบๆ......" ..ริ คคุตอบลากเสียงยาวเล็กน้ อยเป็ นเชิงยอมหญิงสาวตรง หน้ า... "แต่ถึงอย่างนัน...ถ้ ้ าเจ็บก็บอกผมได้ นะ..." "อะ...อืม...ไว้ ถึงนันชั ้ นค่ ้ อยบอกก็แล้ วกัน...." โรเซ็ตตอบด้ วยสีหน้ าแดงเล็กน้ อย

"แต่วา่ ...ขาเป็ นแบบนี ้จะเล่นอะไรได้ ละ่ เนี่ย..เฮ้ อ" หญิงสาวได้ แต่ถอนหายใจ ยังเล่นไม่ครบเลยแท้ ๆ "...นัน่ สินะฮะ...จะว่าไปนี่ก็จะค่าแล้ วด้ วยสิ..." ริ คคุพดู พลางมองขึ ้นไปยังท้ องฟ้าที่เริ่ มจะมืดลงเรื่ อยๆ...นี่ก็จะหนึง่ ทุม่ แล้ วคงเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ ว ละ

"ลองไอนัน่ เป็ นไงฮะ...รุ่นพี่จะได้ ไม่เดินมากด้ วย..." เด็กหนุม่ ชี ้ไปยังชิงช้ าสวรรค์ที่ตงตะหง่ ั้ านอยูไ่ ม่ ไกลนักแต่ขนาดของมันใหญ่มากจนสามารถเห็นได้ ชดั "ชิงช้ าสวรรค์.....งันเหรอ.." ้ เธหญิงสาวหันไปตามทางที่ชายหนุม่ ชี.้ ..ความรู้สกึ สนุ กที่เริ่ มมอดลงก็เหมือนจะลุกโชนขึ ้นมาอีกครัง้ "ดูเมืองยามค่างันเหรอ...." ้ ..น่าสนใจจัง...แต่ขาแบบนี ้.... "รุ่นพี่ฮะ...." เด็มสงเสียงเรี ยกสติของคนตรงหน้ าช้ าๆ ก่อนจะยื่นมือออกไปหาเธอเบาๆ

"ไปกันเถอะ..." "อะ....เอ่อ...." "งะ งันก็ ้ ช่วยหน่อยละกันนะ..." โรเว็ตพูดขึ ้นเบาๆ...ก่อนที่จะยื่นมือไปจับกับอีกฝ่ า ย... ริ คคุคอ่ ยๆจ้ องมองชิงช้ าสวรรค์เบื ้องหน้ าด้ วยสีหน้ าต ่ื ่​่ นเต้ นเล็กน้ อย.. ..ไม่เห็นเห็นชิงช้ าสวรรค์ที่ใหญ่ขนาดนี ้มาก่อนเลยแห ะ...

"สุดยอดไปเลยนะฮะเนี่ย...สมัยอยูบ่ นโลกผมยังไม่เคยเห็ นชิงช้ าสวรรค์ที่ใหญ่ขนาดนี ้มาก่อนเลย"

"นัน่ สิ..สุดยอดไปเลยละ..." หญิงสาวแหงนหน้ ามองอย่างประทับใจ.... "นี่ๆ...ช่วยพาชันไปเร็ ้ วๆซิ เดินเองไม่ได้ มนั ลาบากนะ" "คร้ าบๆ......." ริ คคุตอบรับคนตรงหน้ าพร้ อมกับอมยิ ้มเล็กน้ อย.... ....ไอท่าที่ปากแข็งเมื่อก่อนหน้ าหายไปหมดเลยนะ..... "อยากเห็นตอนขึ ้นไปสูงๆจังนะ..." "วิวของเมืองเวนิชแห่งอวกาศยามค่างันเหรอ...มั ้ นต้ อง สวยแน่ๆเลย.." เธอพูดอย่างอารมณ์ดี.....วิวสวยๆก็เป็ นอะไรที่เธอชอบ นันแหละ.....แต่ ้ นา่ เสียดายที่เธออยูแ่ ต่ในอวกาศมา ตล อด

ทาให้ ไม่ได้ เห็นของจริ งสักครัง้ "...นัน่ สินา........" เขาพูดพลางกามือของหญิงสาวข้ างๆแน่นขึ ้นเล็กน้ อย..เพ ราะความตื่นเต้ น "งันเราขึ ้ ้นไปดูกนั เถอะฮะ...ก่อนจะไม่ทนั เวลาที่เขีย นไว้ ในบัตรนะ" "อะ...อืม นัน่ สินะ..ไปกันเถอะ..." "ตะ....แต่วา่ นะริ ค...นะ..นาย..." เธอพูดพลางทานิ ้ววนไปวนมาเหมือนทาอะไรไม่ถกู ....พร้ อ มๆกับมองไปที่มือของริ คที่กาลังจับเธอเอาไว้ อยู่ "...อะ...เอ๋...." เด็กหนุม่ สะดุ้งเล็กน้ อยก่อนจะหันไปที่คนตรงหน้ าแบบง งๆ...

"ขะ..ขอโทษนะฮะ..." "พอดีผมตื่นเต้ นไปหน่อย...." ริ คคุพดู พลางค่อยๆปล่ยมือออกจากหญิงสาวตรงหน้ าอย่างช ่้าๆ ทันทีที่ริคคลายมืออก...ความเงียบก็แทรกเข้ ามาอยูส่ ั กพักจนกระทัง่ "ดะ เดี่ยวสิ...นะ นายนี ้นะ...." โรเซ็ตต้ าค่อยๆขยับมือไปจับกับมือของรุ่นน้ องเอาไว้ . .. "ถ้ าเกิดว่าปล่อยมือแบบนัน....ชั ้ นจะเดิ ้ นต่อยังไงล่ะ" "...เอ๋...ผมคิดว่ารุ่นพี่ไม่ชอบซะอีก......." ริ คคุตอบคนตรงหน้ าด้ วยสีหน้ าสลดเล็กน้ อย.. ....ไม่ใช่ลาบากใจงันเหรอ... ้

"อะ อะไรกันล่ะ..." "ชันต้ ้ อง ขะ ขอบคุณนายด้ วยซ ้าที่ช่วยฉันตลอดเวลาต่างหากนะ...." หญิงสาวเอยขึ ้นด้ วยท่าทางลุกลี ้ลุกลน .....ทาไมถึงทาหน้ าแบบนันกั ้ นล่ะ... "แล้ ว...." "สรุปว่า....รุ่นพีอ่ ยากให้ ผมทายังไง....?" "ทาเหมือนเมื่อกี ้ก็พอแล้ วน่า..."

"จะ...จับมือชันที ้ ...." โรเซ็ตหันมาพูดให้ กบั รุ่นน้ องเบาๆ....ก่อนจะหลบตาคนต รงหน้ าไปมองชิงช้ าสวรรค์ทนั ทีอย่างอายๆ ...แย่ชะมัด..นี่เราบ้ ารึเปล่านะถึงอยากให้ หมอนี่จบั มือเอาไว้ ... "อะ....อืม..." ริ คคุรับมือที่คนตรงหน้ ายื่นออกมาจับไว้ อีกครัง้ ก่อน จะเดินพาคนข้ างๆขึ ้นกระเช้ าชิงช้ าสวรรค์ไปด้ วยกัน .. ระหว่างที่ชิงช้ าสวรรค์เคลือ่ นไปเรื่ อยๆ..หญิงสาวก็ม องลงไปยังเมืองเบื ้องล่าง..เมืองที่เธอเที่ยวมาตังแ ้ ต่ เช้ า

"ว้ าววววววววว...." "ไม่ผิดหวังจริ งๆ..." เธอพึมพากับตัวเองเบาๆเมื่อเห็นกับทิศทัศน์จากมุมสูง นี ้ เมืองในสไตล์ยโุ รป ที่เปิ ดไฟตัดกับความืดที่ริ่มเข้ ามาในยามค่าเป็ นอย่ างดี ตัวเมืองที่อยูต่ ิดกับน ้า...ทาให้ สกี บั น ้าสะท้ อนกั บแสงระยิบระยับไม่ตา่ งจากดวงดาวบนท้ องฟ้าแม้ แต่น้อย. . เป็ นภาพที่ทาให้ เธอประทับใจจนดูได้ ไม่เบื่อเลยทีเดีย ว "เห....รุ่นพี่ดสู .ิ ..มองเห็นเมืองจากอีกเซคเตอร์ ด้วย ละ" เด็กหนุม่ พูดออกมาด้ วยแววตาระยิบระยับ....สวยจังเลยเ ฮะ...

"นันซิ ้ นะ.....พอสูงแบบนี ้นี่เห็นได้ ไกลดีจริ งๆ.." โรเซ็ตตอบพร้ อมกับอมยิ ้มเล็กน้ อย.. "จะว่าไป..นี่...เห็นว่านายมาจากโลกใช่มย?" ั้ "ที่นนมี ั ้ ที่สวยๆแบบนี ้อีกเยอะเลยซินะ?" โรเซ็ตถามด้ วยความอยากรู้ "เห.....ก็หลายที่อยูล่ ะนะฮะ.." "อย่างเวนิช กาแพงเมืองจีน พีรามิด อะไรพวกนี ้ก็นา่ ดูเหมือนกัน..." ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆ... จะว่าไปไอชิงช้ าสวรรค์นี่เราเองก็เพิ่งจะได้ ขึ ้นไม่ก ่ี ่​่ รอบเองละนะ....อย่างตอนนันก็ ้ เพราะพี่อยูด่ ้ วย ใช่ร ่ึ เปล่าน่ะ.. เด็กหนุม่ ชายตามองออกไปยังวิวด้ านนอกด้ วยสีหน้ าเศร้ า เล็กน้ อย... "ถ้ าได้ ไปดูสกั ครัง้ ก็ดีซินะ...." "เอาเถอะ!! มันก็เป็ นเรื่ องของอนาคตล่ะนะ ไว้ เรียนจบค่อยคิดก็แล้ วกัน" หญิงสาวพูดออกมาดังๆ แต่ดเู หมือนจะเป็ นการพูดกับตัวเองเสียมากกว่า ".........." ริ คคุได้ แต่นิ่งเงียบไม่ตอบอะไรคนตรงหน้ า...ดูเหมือน สติเขาจะหลุดลอยไปกับอะไรบางอย่างซะแล้ ว...

...โลกงันเหรอ...ถ้ ้ าได้ กลับไปก็คงดีสนิ ะ.. "....อืม....ดูเหมือนจะอีกสักพักนะกว่าจะถึงเวลาลง..." หญิงสาวมองไปรอบๆพลางคิดที่จะหาเรื่ องคุยฆ่าเวลา "นี่ริค...จบแล้ วนายคิดว่าจะไปทาอะไรล่ะ?"

"ริ ค..?" หยิงสาวเรี ยกเด็กหนุม่ ตรงหน้ าอีกทีเป็ นเชิงเรี ยกสติ. .. หมอนี่บางครัง้ ก็ชอบทาหน้ าเศร้ า..แปลกคนจริ งๆ "...เอ๊ ะ....." ริ คคุสะดุ้งเล็กน้ อยก่อนจะหันกลับมามองคนข้ างๆ "ระ...รุ่นพี่วา่ อะไรนะฮะ...ผมได้ ยินไม่คอ่ ยชัดเลย.." "ก็นายจบแล้ วจะไปทาอะไร...ลองถามดูนะ่ " "เอ...ผมงันหรอ...ผมคง..." ้ แต่ยงั ไม่ทนั ที่เด็กหนุม่ จะตอบคาถามของคนตรงหน้ า..

พรึบ... แสงไฟทัว่ ทังสวนสนุ ้ กดับลงอย่างรวดเร็ วจนทิวทรรศน์โด ยรอบมืดไปทันตา ก่อนจะตามมาด้ วยแสงสว่างเล็กน้ อยจากไฟฉุกเฉิดบนกระเช ่้าชิงช้ า

"เอ๋...." "...มะ ไม่จริ งน่า..." หญิงสาวพึมพาเบาๆเมื่อชิงช้ าหยุดขยับเอาเสียดื ้อๆ.. "...เอ่อ.....ริ ค..นายคิดเหมือนที่ชนคิ ั ้ ดรึเปล่า?" "......." เด็กหนุม่ ได้ แต่เงียบไปพักหนึง่ ก่อนจะหันออกไปมองด้ า นนอกที่มืดกว่าปกติพร้ อมๆกับกระเช้ าที่ลอยค้ าง อยูเ่ ก ่ื อบ

จะจุดสูงสุดของชิงช้ าสวรรค์

"สงสัยไฟคงดับนัน่ ละฮะ...แต่อีกเดี๋ยวเขาคงแก้ ไขแน่ๆ รุ่นพี่ไม่ต้องเป็ นห่วงหรอกฮะ..." ริ คคุพดู อย่างยิ ้มๆ....แต่ในใจแล้ วก็แอบเครี ยดกับเรื ่​่ องที่เกิดขึ ้นเหมือนกัน

...เอาน่า...มันต้ องไม่เป็ นอะไร... "....หวังว่า...มันจะเป็ นอย่างงันจริ ้ งๆซินะ.." หญิงสาวเอ่ยขึ ้นกับตัวเอง.. "หนาว...." ดูเหมือเครื่ องปรับอากาศในห้ องนันมั ้ นไม่จะไม่ทางานเ พราะไฟดับแถมยังอยูส่ งู อีกด้ วย เธอจึงได้ แต่นงั่ กอดเข่าให้ ตวั อุ่นขึ ้น ..ถึงมันจะไม่ได้ ช่วยอะไรก็เถอะนะ...

ควับ.... เสื ้อนอกของริ คคุพาดถูกถอดมาคลุมตัวหญิงสาวตรงหน้ าอย ่​่ างช้ าๆ

"แค่นี ้คงพอทนได้ ก่อนได้ นะฮะ....." "อะ...นี่มนั ...." "ละ แล้ วนาย..ไม่หนาวบ้ างรึไง?" โรเซ็ตถามรุ่นน้ องโดยที่ยงั ก้ มหน้ าไม่มองอีกฝ่ าย..

"...ฮะๆ...แค่นี ้สาหรับริ คๆสบายมากฮะ..." ริ คคุพดู พลากเอามือตีที่อกตัวเองเป็ นเชิงมันใจก่อนจะ ...

"ฮัดเช้ ย!..." "ไหนบอกสบายมากล่ะ!!!" หญิงสาวกุมขมับอย่างเหนื่อยอ่อน...ตัวเองก็ฝืนแท้ ๆ.. . "...มานัง่ ใกล้ ๆกัน...ก็ได้ ...มัง"้ เธอพูดออกมาเสียงค่อย...ก่อนจะหันหน้ าหนีคนตรงหน้ า "เอ๋......" "รุ่นพี่วา่ อะไรนะฮะ..." เด็กหนุม่ มองไปที่คนตรงหน้ าอย่างงงๆ "อะ เอ่อ..." "กะ ก็บอกว่ามานัง่ ใกล้ ๆกันก็ได้ ไงล่ะ.." "กะ ก็ถ้านายเป็ นไม่สบายจนต้ องหยุดขึ ้นมา คงทางานของสภานักเรี ยนไม่ได้ ...ยูฟี่จงั คงลาบากแย่" หญิงสาวพูดด้ วยอาการลุกลี ้ลุกลนกว่าปกติ.. "เสื ้อนาย..นะ น่าจะใหญ่พอทีจ่ ะห่ม2คนได้ ละ่ มัง.." ้ "....อ่ะ...เอางันก็ ้ ได้ ฮะ..." ริ คคุคอ่ ยๆขยับไปยังที่นงั่ อีกฝั่ งของกระเช้ าอย่างช้ าๆก่อนจะนัง่ ลงข้ างๆรุ่นพี่ของตน "แต่วา่ แบบนี ้มันหนาวนะ...." หญิงสาวได้ แต่ขยับตัวเข้ าใกล้ รุ่นน้ องมากขึ ้น เพราะทนความหนาวไม่ไหว.. .....แค่แปปเดียว..ไม่เป็ นไรหรอกมัง... ้ "ขอโทษนะฮะ...เพราะผมชวนขึ ้นชิงช้ าสวรรค์แท้ ๆเลย..." เด็กหนุม่ พูดขึ ้นเบาๆ...พร้ อมกับหันไปหารุ่นพี่ข้างๆ ที่เขยิบมาแนบชิดกว่าปกติ

"...นายชวนก็จริ ง.." "แต่คนอยากขึ ้นมันชันนะ ้ ไม่เป็ นไรหรอก..." "แต่วา่ ......" ริ คคุจ้องมองไปยังนาฬิกาข้ อมือของตยยรามันใกล้ จะสองท ุ่ ่​่ มแล้ วด้ วยสิ..

"แบบนี ้เราคงไปไม่ทนั บัตรฟรี ที่ได้ มาแล้ วอ่า...." "แย่แฮะ....." โรเซ็ตถอนหายใจอย่างเสียดายเล็กน้ อย...แต่วา่ ทาไมถึง รู้สกึ ว่าอยูแ่ บบนี ้ก็ดีเหมือนกันนะ... "งันก็ ้ ถือซะว่า....เราได้ บตั รชมวิวฟรี ก็ได้ มงริ ั ้ ค" เธอหันกลับมายิ ้มเล็กน้ อย "อะ...อืม...." "ว่าแต่รุ่นพี่หิวรึเปล่าฮะ.....?" "...มันก็นะ แหะๆ...." "อยากให้ มีอะไรลงท้ องสักหน่อยก็ดี.." หญิงสาวพูดพลางมองดูกระเป๋ าถือของตัวเอง "แต่ดนั ไม่ได้ พกของกินมาด้ วยนี่ซิ.." "...รุ่นพี่......หลับตาก่อนได้ มย?" ั้ ริ คคุพดู พลางหันไปซบตามองคนตรงหน้ า "หลับตา?"

"เอ้ า.....ลองหน่อยก็ได้ .." โรเว็ตเอ่ยขึ ้นก่อนจะค่อยๆหลับตาลงอย่างช้ าๆ

...พริ บตาที่โรเซ็ตหลับตาลงทุกๆอย่างก็เหมือนจะนิ่งส นิทริ คคุลกุ ขึ ้นจากที่นงั่ ช้ าๆ... ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกจากถุงสีขาวที่เขาไปซื ้อมา ตอนรุ่นพี่หลับเมื่อเย็น... "เอาละ...ลืมตาได้ แล้ วฮะ...." "หืม...." เมื่อหญิงสาวได้ ยินเสียงของอีกฝ่ ายจึงลืมตาขึ ้นอย่าง ช้ าๆ...ก่อนจะเห็นบางสิง่ ที่อยูต่ รงหน้ า ไออุ่นของแสงไฟกระทบเข้ ากับใบหน้ าของเธออย่างแผ่วเบา ..

"นะ นาย....เตรี ยมมาให้ ชน?" ั้

"Happy birthday to you Happy birthday to you Happy birthday H....." "to you....." "สุขสันต์วนั เกิดฮะ..รุ่นพี่..." "นะ...นายไปซื ้อตอนไหนเนี่ย.." หญิงสาวตอบดด้ วยสีหน้ าแดงก่า..ข้ างหน้ าของเธอตอนนี ้ม ่ี เค้ กก้ อนหนึง่ อยูใ่ นมือของรุ่นน้ อง...เค้ กวัน เกิด.. มันอาจจะดูธรรมดาไม่มีอะไรตื่นเต้ นสาหรับใครหลายๆคน. .แต่สาหรับเธอที่ไม่มีการฉลองวันเกิดมาหลาย ปี และคนที่ทาให้ เธอ...เป็ นคนที่เพิ่งรู้วนั นี ้ด้ วยซ ้า ว่าเป็ นวันเกิดของเธอ "นัน่ สินา....ตอนไหนกันนะ...." ริ คคุพดู ขึ ้นเป็ นเชิงยิ ้มๆ...แต่ก็ไม่ตอบอะไรหญิงสาว ตรงหน้ า..

..จะพูดได้ ไงละว่าแอบไปซื ้อเค้ กตอนขอตัวไปซื ้อน ้าจนท ่าให้ รุ่นพี่รอนานจนถึงกับหลับไป.. "นะ นายนี ้มันบ้ าชะมัดเลย..." โรเซ็ตเอ่ยขึ ้นเบาๆ ..เอ๊ ะ... หญิงสาวค่อยๆเช็ดน ้าตาที่ไหลออกมาช้ าๆ...แต่มนั ไม่ใ ช่น ้าตาเพราะความเสียใจ.. "รุ่นพี่จะร้ องทาไมฮะเนี ้ย....น่าจะมีความสุขแท้ ๆ.." เขาพูดพลาวยื่นเค้ กให้ คนตรงหน้ า

"ก็มีความสุขไง มากด้ วย...." "ไม่มีใครจัดงานให้ ชนมานานแล้ ั้ วน่ะ..."

"ขอบคุณนะ ขอบคุณมาก..." หญิงสาวเอ่ยขึ ้นช้ าๆกับคนตรงหน้ า...ก่อนที่จะบรรจงเป ่​่ าเทียนบนเค้ กนันให้ ้ ดบั ลง.. ทันทีที่หญิงสาวตรงหน้ าเป่ าเค้ ดจบ.... พรึบ..แสงสว่างจานวนมากก็สว่างขึ ้นพร้ อมกับราวกับนัดหมายมา ก่อน

ริ คคุหนั ออกไปมองด้ านนอกกระเช้ าซึง่ ตอนนี ้เป็ นวิวที่ สวยงามมากกว่าทุกครัง้ ไหนๆที่เขาเคยเจอ

"สะ..สวยจังเลยนะฮะ..." "นันซิ ้ นะ....สวยมากเลยล่ะ.." โรเซ็ตพูดขึ ้นก่อนที่จะยิ ้มให้ กบั รุ่นน้ องของเธอ....

"ขอบคุณมากนะริ ค...สาหรับวันนี ้.."

. . . .

. . "เฮ้ อ...ลงมาได้ สกั ทีนะฮะ" ริ คคุพดู ขึ ้นอย่างเหนื่อยๆ พร้ อมกับบิดตัวเองไปมา "พูดเหมือนอยากติอยูบ่ นนันต่ ้ อเลยนะริ ค.." หญิงสาวพูดพร้ อมกับยืดแขนของตัวเอง..นัง่ นานๆมันไม่ดีจริ งๆ "เห.....ผมต่างหากที่ต้องเป็ นฝ่ ายถามรุ่นพี่" "ก็เห็นเหม่อออกขนาดนัน...." ้ เขาพูดยิ ้มๆเป็ นเชิงแซวคนตรงหน้ า "กะ ก็ววิ มันสวยออก..." เธอตอบเลีย่ งๆ...ก็นะจริ งๆอยูบ่ นนันก็ ้ ไม่เลวร้ ายซะทีเดียว "เอ้ า!!...เดินไปต่อได้ แล้ ว...."

"นัน่ สินี่ก็ดกึ แล้ วด้ วย...จะกลับกันรึยงั ฮะ..?" เขาหันหลงไปถามโรเซ็ตที่พยายามใช้ ่ แรงของตัวเองดันตัวเขาอยู่ "กลับ...ก็ดีนะ...เริ่ มเหนื่อยแล้ วซิ" หญิงสาวพูดขึ ้นก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้ .. "อะ...นันซิ ้ มาเที่ยวทังที ้ ...ซื ้อของที่ละรึกกันหน่อยมัย..?" ้ "เห.....ก็ได้ อยูน่ ะฮะ..." ริ คคุมองคนตรงหน้ าอย่างแปลกใจเล็กน้ อยก่อนจะเดินนาเด็กสาวออกไป

"ถ้ าจาไม่ผิดร้ านน่าจะอยูแ่ ถวๆนี ้ละครับ..." "อย่ารี บเดินนักซิ...." โรเซ็ตค่อยเดินตามรุ่นน้ องไปอย่างช้ าๆก่อนที่จะมองดูข้างทาง.. "แถวนี ้ซินะ...?"

"ฮะ...ว่าแต่รุ่นพี่มาซื ้ออะไรงันหรอ?" ้ เขาถามอย่างสงสัย "นันซิ ้ นะ...." "ชันอยากได้ ้ พวก...พวงกุญแจน่ะ พกง่ายดี" "เห......น่าแปลกใจจริ งๆนะฮะเนี่ย..." ริ คคุพดู อย่ายิ ้มๆ....คนแบบรุ่นพี่ชอบเก็บพวงกุญแจเล็กๆน่ารักด้ วยเหรอเนี่ย.. "น่าแปลกใจ? ชันว่ ้ าจะเอาไปห้ อยกับปื นของตัวเองสักหน่อย อันเก่ามันขาดไปแล้ วไม่ร้ ูไปไหน" หญิงสาวพูดออกมาเหมือนเป็ นเรื่ องปกติ ริ คคุสะดุ้งโหยงในทันทีก่อนจะมองไปที่โรเซ็ตด้ วยสีหน้ าซีดเล็กน้ อย "นะ...นัน่ สินะฮะ..." โอเค...ไม่นา่ แปลกใจแม้ สกั นิดเดียว... "ใช่มะๆ ถึงชันจะชอบปื ้ นก็เถอะนะ..แต่วา่ ถ้ าไม่แต่งให้ มนั ดูมีสีสนั ขึ ้นมาหน่อยก็ร้ ูสกึ แปลกๆไงไม่ร้ ู " เธอยังพูดถึงงานอดิเรกของเธออย่างอารมณ์ดี โดยที่ไม่สงั เกตท่าทีแปลกๆของอีกฝ่ ายแม้ แต่น้อย "ฮะๆ...." ริ คคุได้ แต่หวั เราะแห้ งๆ...นี่สกั วันเราอาจโดนเป่ าหัวดับได้ โดยไม่ร้ ูตวั สินะ!! . . "ว่าแต่รุ่นพี่เจออันที่อยากได้ รึยงั ?" เขาถามขึ ้นพลางหันไปมองรุ่นพี่ที่ยืนเลือกพวงกุญแจมาได้ สกั พักแล้ ว หญิงสาวยกมือขึ ้นเป็ นเชิงห้ ามเหมือนให้ ริคพูดหรื อทาอะไรต่อ... "ชันก ้ าลังใช้ สมาธินะริ ค....." วิ๊ง...บางทีอาจจะเพราะแสงมันสะท้ อนที่ตาหรื ออะไรบางอย่าง อยูๆ่ ตาของหญิงสาวก็เกิดประกายขึ ้นมา

"เจอแล้ ว!!" เธอล้ วงอันมือเข้ าไปในซอกของชันห้ ้ อยพวงกุญแจก่อนที่จะหยิบของชิ ้นหนึง่ ออกมา มันเป็ นพวงกุญแจรูปไม้ พายของเรื อกอนโดร่าที่ไม่ซ ้ากับแบบอื่นในร้ านแม้ แต่ชิ ้นเดียว แถมยังมีเขียนว่า Limited อีกด้ วย "โห....ไอนัน่ มันโคตรลิมิตเต็ดเลยไม่ใช่เหรอฮะ..." ริ คคุคอ่ ยๆยื่นหน้ าไปมองมันมันพินิจ...รู้สกึ ว่าจะทามาจากอนิเมที่เราเคยดูสมัยก่อนละนะ

"เอาอันนี ้สินะฮะรุ่นพี่...." ริ คคุถามขึ ้นพลางหยิบกระเป๋ าสตางค์ออกมา "อืมอันนี ้แหละ...." เธอส่งพวงกุญแจดอกนันให้ ้ กบั ริ ค ริ คจ่ายเงินให้ พนักงานตรงหน้ าอย่างง่ายๆ.. ..ถึงจะลิมิตเต็ดแต่ราคาก็ธรรมดาๆแฮะ...น่าแปลกใจชะมัด "เอาละ....งันกลั ้ บกันเถอะฮะเดี๋ยวจะไม่ทนั รถรอบสุดท้ าย...." "...ระ รถรอบสุดท้ าย?" "เดี๋ยวซิมนั กี่โมงแล้ วเนี่ย?" หญิงสาวถามอย่างสงสัย ...นี่เธอเที่ยวจนลืมเวลาเลยหรื อเนี่ย "จะสามทุม่ แล้ วฮะ...แต่เราเดินลัดทางไปหน่อยก็คงใช้ เวลาไม่มากเท่าไหร่ " ริ คคุพดู พลางยื่นมือไปที่หญิงสาวเท้ าเจ็บตรงหน้ า .

.

."เอาละ...กลับกันเถอะฮะ..." "อะ...อืม" โรเซ็ตส่งมือไปให้ รุ่นน้ องอีกครัง้ ....หมดเวลาแล้ วซินะ.. ทาไมกันนะ....ทาไมเราถึงอยากอยูแ่ บบนี ้ต่อจริ งๆ ระหว่างเดินทางกลับแม้ จะเป็ นเมืองท่องเที่ยวชันน ้ าแต่ไม่นกึ เหมือนกันว่าแม้ จะดึกขนาดนี ้ก็ยงั มีผ้ คู นยังคง ปั กหลัก เที่ยวกันอยูเ่ ป็ นจานวนมาก ...เมืองนี ้สงสัยจะคึกคักตลอดวันเลยแหงๆ... ทันใดนันสาวตาของริ ้ คคุก็สะดุดเข้ ากับแสงสีอะไรบ้ างอย่างจนนัยน์ตามรกตถึงกกับเบิกกว้ าง.. "อ๊ ะ...ต้ นคริ สมาสต์....ยังไม่ถึงฤดูเลยไม่ใช่เหรอนี่..." ริ คคุหนั ไปมองต้ นคริ สมาสต์ต้นใหญ่ที่เพิ่งจะถูกนามาประดับพร้ อมกับแสงไฟจานวนมาก...ถึงจะไม่ใช่ฤดู ของมันก็เถอะ...แต่วา่ ....

"สวยจริ งๆเลยน้ า..." "ไว้ วนั หลังเรามากันอีกนะฮะ...รุ่นพี่..." หลังจากพูดจบเด็กหนุม่ ก็หนั ไปคุยกับหญิงสาวข้ างๆอย่างเผลอตัว

"อะ อืม...ถ้ ามีโอกาสได้ มานะ..." หญิงสาวมองต้ นคริ สมาสต์หลงฤดูอย่างช้ าๆ..ก่อนที่จะหันกลับมามองรุ่นน้ อง ไม่ซิ..ต้ องมาแน่นอน... "นี่พี่สองคนตรงนันนะ...สนใจถ่ ้ ายรูปคูม่ ยครั ั ้ บ...." เด็กหนุม่ คนหนึง่ เดินเข้ ามาถามพร้ อมกับกล้ องโพลารอยด์รุ่นเก่าๆ.... "ถ่ายรูปคู?่ " "....กะ ก็นะ..มาเที่ยวด้ วยกันทังที ้ ...มีรูปคูส่ กั ภาพก็ไม่เห็นเป็ นไรนี ้นะ.." "ถือว่าเป็ นหลักฐานว่าชันได้ ้ เที่ยวฟรี ก็แล้ วกัน.." โรเซ็ตพยักหน้ ากับตัวเอง....ใช่แล้ วก็แค่เก็บไว้ เป็ นหลักฐานเท่านันนั ้ น่ ละ...

"ดะ...ได้ มยริ ั ้ ค?...." "เอ.....ผมยังไงก็ได้ อยูห่ รอฮะ..." ริ คคุยกั ไหล่เล็กน้ อย...จะว่าไปวัน..นี ้ยังไม่มีรูปของตัวเองเลยแฮะ "โอเคนะฮะ....งันก็ ้ ชิดๆกันหน่อยครับ..."

1 2 3

แชะ....

Fin...

ริ คๆ...

ห้ องสภานักเรี ยน

"วันหยุดเป็ นไงบ้ างริ ค" ฮายะโตะถามหลังจากกลับเข้ ามาในโรงเรี ยนก่อนที่วนั หยุ ดยาวจะสิ ้นสุด 2 วันเพื่อมาเคลียร์ งาน แต่เขาก็ แปลกใจที่เห็นประธานจอมขี ้เกียจนันกลั ้ บมาทา งานก่อนเขาซะอีก "ก็โอเคละนะ....." ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆ......

ช่างเป็ นวันหยุดที่ยาวนานจริ งๆ.... เขาตอบไปพลางโบกเอกสารในมือไปพลาง "แล้ วนัน่ อะไร" "ประกาศแจ้ งเรื่ องทัศนศึกษานอกโรงเรี ยนอาทิตย์หน ่้าน่ ะ" "เห็นว่าจะไปดูพิพิทธพันธ์ อวกาศที่บนั ด์ใกล้ ๆนี่ " "เห..." "น่าสนุกดีใช่มยละ...ปี ั้ ที่แล้ วพวกเราเองก็ยงั ไม่ได ่้ไปเลยนะ.." "อืม...นัน่ สินะ...น่าสนุกดีเหมือนกัน..." สุซาคุตอบด้ วยรอยยิ ้มบาง ๆ พลางหลับตาครู่นงึ "ริ ค...ขอถามอะไรหน่อยสิ..." "นาย..." "ความฝั นของนายคืออะไรเหรอ?" เขาหันไปถามเพื่อนสนิทที่กาลังนัง่ ทางานอยูไ่ ม่หา่ งน ่ัก

"ความฝั นงันหรอ......" ้ ริ คคุเอ่ยขึ ้นมาเบาๆก่อนจะชายตามองคนตรงหน้ าด้ วยท่าท ่ี ขี ้เล่น...

"นายอยากได้ คาตอบแบบไหนละ...?"

"คาตอบจะเป็ นยังไงก็ช่าง..." "เพราะคาตอบนันมั ้ นก็ขึ ้นอยูก่ บั นายแล้ วกันว่า.. .นาย เห็นฉันเป็ นเพื่อนพอที่จะบอกได้ ในระดับไหนก็แล้ ว กัน. .." "ช่วยเล่า...ให้ ฟังหน่อยได้ มย...?" ั้ สีหน้ าและน ้าเสียงของสุซาคุนนั ้ เหมือนจะเศร้ าลงไปถนัดตาเลยทันทีตงแต่ ั ้ เมื่อสักครู่ นี ้แล้ ว "ฉันอยากจะรู้...ว่าระหว่างความฝั น กับ ความเป็ นจริ งนัน..." ้ "มันจะสามารถไปด้ วยกันได้ หรื อไม่...?"

กึก... สีหน้ าของริ คคุนิ่งเงียบลงเล็กน้ อย ดูเหมือนเพื่อนสนิทตรงหน้ าจะไม่มีอารมณ์ขนั เวลานี ้ซะ ด้ วยสิ

"เขาว่ากันว่าก่อนจะถามหาความเชื่อใจของคนอื่นนะ.... ต้ องแสดงความเชื่อใจของตัวเองออกมาก่อนนะ..." สายตาของเด็กหนุม่ ค่อยๆเปลีย่ นไปเล็กน้ อย...

"นายมีเรื่ องอะไรไม่สบายใจงันเหรอ?" ้

"ฉัน......" สุซาคุดมู ีทา่ ทางลังเลนิดหน่อย แต่ริคนันเป็ ้ นเพื่อนสนิทที่สดุ ของเขาในโรงเรี ยนนี ้ม าตังแต่ ้ อยูป่ ี 1 เป็ นเพื่อนที่เขา...เชื่อใจที่สดุ ... "ได้ ...ฉันจะเล่าให้ ฟัง......นายเป็ นคนที่ 2 นะ...ทีฉ่ นั เล่าความฝั นของฉันให้ ฟัง..." เขาหลับตาลงสักครู่ ก่อนที่จะลืมตาพร้ อมหันหน้ ามองไปยังท้ องฟ้าจาลองอันแ สนกว้ างใหญ่ "ฉันน่ะนะ...มีความฝั นอย่างนึง..." "คือการเป็ นนักบิน MS อย่างสมภาคภูมิ...และไม่ปรารถนาที่จะฆ่าใคร..." "แม้ วา่ จะเป็ นฝ่ ายศัตรูก็ตาม..." "เพราะความเศร้ าจากการสูญเสียนัน...ใคร ้ ๆ ต่างก็ร้ ูดีวา่ มันเจ็บปวดแค่ไหน..." "ฉัน......"

"เคยนึก...และฝั นอย่างนันมาตลอด......" ้ "แต่...เมื่อตอนกลับบ้ านไป......" "ฉัน........." สุซาคุเงียบไปสักครู่ พลางกามือแน่นและหันไปทางริ คเพื่อนของเขาที่รอฟั งอยู ่​่ ... ด้ วยสีหน้ าที่น ้าตาเริ่ ม เอ่อล้ นขอบตา "ฉัน...มันเป็ นความผิดของฉันเอง..." "ที่ทาให้ เธอคนนันต้ ้ องตาย..."

"ฮายะ......" ริ คคุได้ แต่เอ่ยชื่อคนตรงหน้ าอย่างแผ่วเบา....

เรื่ องตรงหน้ าเป็ นเรื่ องที่เราสมควรเข้ าไปยุง่ จริ งๆง ่ั่น้ เหรอ...เรามีสทิ ธิมยนะ.. ั้

...แต่ถึงอย่างนัน...อยากช่ ้ วยก็เถอะ...แต่..

ไม่มีอะไรให้ พดู ...ความเงียบอาจจะเป็ นสิง่ สาคัญที่สุ ดในตอนนี ้ก็ได้ ..... นี่เขาช่วยอะไรเพือ่ นตรงหน้ าไมได้ เลยงันเหรอ....ทั ้ ้ งๆที่เป็ นเพื่อนสนิทกันแท้ ๆ

หลังจากนัน้ สุซาคุก็เล่าเรื่ องที่เขาได้ ประสบพบเจอมาเมื่อตอนที่ กลับโลก และได้ เจอทังเพื ้ ่อนเก่า และ... เด็กสาวคนนึงที่ไม่ได้ เจอกันนานปี กว่า โดยการพบเจอครัง้ นี ้เป็ นการพบเจอกันครัง้ ที่สอง เธอมีชื่อว่า...

ยูเฟรเมีย... และ...สุซาคุก็เล่าเรื่ องที่เขาเป็ นต้ นเหตุที่ทาให้ เ ธอคนนันต้ ้ องเสียชีวิตลงอย่างน่าเศร้ า ...

"ฉัน...ถึงได้ ร้ ูตวั ...ว่าความเป็ นจริ งกับความฝั นของ ฉันนัน...มั ้ นไม่มีทางไปด้ วยกันได้ ..." "เพราะฉัน...ประมาท..." "เพราะฉัน...ไม่จดั การโจรคนนันให้ ้ ถึงที่สดุ ..." "เพราะฉันไม่อยากทาร้ ายคน..." "สุดท้ าย...ความใจดีของฉัน..." "มันก็ย้อนกลับมาทาให้ เด็กสาวคนนึงต้ องเสียชีวิต ไป.. ." "ทาไม..." "ทาไมล่ะ...?" "ฉัน..." "ฉัน..." "ความฝั นที่ฉนั ปรารถนานัน..." ้

"มันเป็ นเรื่ องที่เป็ นไปไม่ได้ งนเหรอ??" ั้ "ฮึก..." "ฉันน่ะ...ฉันก็แค่.........." เขาเริ่ มสะอื ้นในลาคอเล็ก ๆ ริ มฝี ปากเม้ มเน้ น มือทังสองข้ ้ างกาแน่น ตัวสัน่ เทาเล็กน้ อยเพราะกาลังเก็บงาความรู้สกึ อะไรบา งอย่างไว้ ไม่ให้ มนั พรั่งพรูออกมา

ริ คคุได้ แต่ฟังเรื่ องที่เพื่อนสนิทเล่าออกมาอย่างนิ่ งเงียบ... นัยน์ตาสีเขียวมรกตค่อยๆหันไปสบตามองกับคนตรงหน้ าด้ ว ยแววตาเป็ นห่วง "...นายก็แค่อยากปกป้องทุกคนสินะ...." เขาพูดออกมาด้ วยสีหน้ านิ่ง..

"ฮายะ....สิง่ ที่ทาให้ พวกเราก้ าวต่อไม่ไม่ใช่ความแข็ งแกร่งหรื อเก่งกาจหรอกนะ..." "แต่มนั คือความผิดพลาด...แม้ สงิ่ นันมั ้ นจะเกินที่เรา จะรับมันไหว..." "แต่มนั ก็ทาให้ เราเรี ยนรู้และก้ าวต่อไป...." ริ คคุพดู พลางเดินเข้ าไปตบบ่าเพื่อนสนิทตรงหน้ า....

"นายนะ...ทาดีที่สดุ แล้ ว..." "อย่าโทษตัวเองเลยนะ..."

"ระ...ริ ค..." สุซาคุคอ่ ย ๆ เงยหน้ ามองริ ค เด็หนุม่ ผมทองผู้เป็ นเพื่อนสนิทที่สดุ ของเขา เป็ นผู้ที่เขาไว้ ใจและเชื่อมัน่ ที่สดุ ... และ... เป็ น... คนที่เขาอยากจะเป็ นอัศวินให้ ตังแต่ ้ อยูป่ ี 1 แล้ วนี่... "ฉัน...ฉัน..."

"ฮือ...ฮือ...ฮือ..." เด็กหนุม่ ผู้หมายมัน่ ว่าจะเป็ นอัศวินในอนาคตให้ ได้ ส ั กวัน แต่ตอนนี ้ เขากลับสวมกอดเพื่อนที่สนิทที่สดุ ของเขา โดยไม่เหลือความเป็ นอัศวินไว้ เลย เพราะความรู้สกึ ภายในใจตอนนี ้มันได้ พรั่งพรูออกมา จนไม่อาจจะห้ ามมันได้ อีกแล้ ว ณ. ที่ตรงนี ้ ไม่มี เจ้ าชายและอัศวิน...

ณ. ที่ตรงนี ้นัน... ้ มีแต่เพียงเด็กหนุม่ วัยรุ่น 2 คน ผู้ศงึ่ เป็ นเพื่อน...และเพื่อน...เท่านัน้ มีบางคนบอกว่า การร้ องไห้ นนั ้ เป็ นการกระทาของผู้อ่อนแอ... แต่ผมกลับเชื่อว่า การที่ผ้ อู ่อนแอนัน้ ได้ ร้องไห้ เพื่อระบายความอัดอันในใจออกมาให้ ้ เต็มที่ แล้ วนัน... ้ มัน กลับจะทาให้ คน ๆ นันเข้ ้ มแข็งขึ ้นอีกมาก "ฮือ ฮือ ฮือ...." "ขอโทษนะ... แต่ขอแค่ครัง้ นี ้ ครัง้ เดียวเท่านันก็ ้ พอ..." "ที่ฉนั จะแสดงความอ่อนแอที่ไม่สมกับเป็ นตัวฉันเอ งให้ นายเห็นน่ะ..." "ฮือ ฮือ ฮือ..." "ขอโทษ...ขอโทษ...ขอโทษ..." สุซาคุกล่าวขอโทษ ในขณะที่มือสองข้ างของเขากอดเพื่อสนิทของเขาไว้ พร้ อม ๆ กับน ้าตาที่ไหลนองหน้ า จริ ง ๆ แล้ ว... สุซาคุนน... ั ้ แค่อยากจะระบายความในใจที่อดั อันไว้ ้ ของเขา ให้ ใครสักคนฟั งก็เท่านันเอง...ไม่ ้ ได้ อยากฟั ง ความฝั น อะไรหรอก เขาอยากระบายให้ ใครสักคน...ที่เขาไว้ ใจ ที่เขาเชื่อใจ ที่เขาเชื่อมัน่ และ... ใครสักคน... ที่เขาสนิทมากที่สดุ ... คน ๆ นัน...ก็ ้ คือ ริ ค...

เพื่อน...ที่ดีที่สดุ ...ของเขานัน่ เอง . . . . . . . . . . . "ขอบคุณนะ........." "...ริ ค..."

"ความอ่อนแอไม่ใช่เรื่ องไม่ดีหรอกนะเพื่อน....อย่างน ่้อยนายก็ได้ เรี ยนรู้จากมันมามาก..." ".....ทุกอย่างมันต้ องดีขึ ้นแน่ๆ...เชื่อฉันสิ.. ."

เด็กหนุม่ พูดพลางหันไปสบตามองเพื่อสนิทตรงหน้ าก่อนจะ ตบไหล่เขาเบาๆอย่างเป็ นห่วง "นายเองก็กลับไปพักซะเถอะนะ...."

"ขอบใจนะ..."

สุซาคุกล่าวขอบใจเพื่อนของเขาพร้ อมกับส่ายหน้ าเบา ๆ พลางเอามือเช็ดน ้าตาบริ เวณขอบตาทีก่ าลังไหล ริ นออกมาอ ยู่ "แต่...ฉันยังพักไม่ได้ หรอก..." "เพราะงานตรงนี ้มันก็คืองานของฉันของเหมือนกัน.. ." "ฉันคง...ให้ นายทางานในส่วนของฉันอยูค่ นเดียวไม่ ได้ ห รอกนะ" สุซาคุยิ ้มให้ ก่อนที่จะค่อย ๆลุกขึ ้นยืนพลางตบบ่าเพื่อนของเขาเบา ๆ "มา...พวกเรามาช่วยกันทางานกันต่อเถอะ"

. . . .

ริ คคุมองแผ่นหลังของเพื่อสนิทตนที่กาลังง่วงกับการจั ดเตรี ยมเอกสารตรงน้ า ก่อนเอนตัวลงบนเก้ าอี ้ประจาของเขา..พร้ อมกับถอยหายใจ อย่างเหนื่อยอ่อน..

..เพื่อนสนิทงันหรอ.... ้ เขาคิดพร้ อมกัดฟั นกรอด... ..ทังที ้ ่หมอนัน่ เห็นเราเป็ นเพื่อนสนิทขนาดนี ้...แถม เราเองก็ร้ ุสกึ แบบนัน.. ้

..แต่ทาไม...เราถึงเล่าไม่ได้ กนั นะ...

Mobile suit Tirkx Unicorn Chapter 5 : Day of Unicorn Turn 1 Mana Non Yuu Kiskie Amagi Rosetta

Lee Kazumi George Suvia [นิวไทป์] Gawain [นิวไทป์] Homura Doban [Sense 4] Rikku [นิวไทป์] Karen [นิวไทป์] Zia Suzaku Soji Sanya

วันทัศนศึกษา โดบันที่ทาหน้ าที่คมุ นักเรี ยนกลุม่ สุดท้ ายขึ ้นชัตเติ ลเพื่อไปทัศนศึกษายืนคอยอยูท่ ี่ทา่ เทียบยานเฉพาะของโ รงเรี ยน โดยในกลุม่ สุดท้ ายนี ้ประกอบไปด้ วย มานา นนท์ ยู คิสเก้ ยูกิโกะ โรเซตต้ า ลี คาสุมิ ยอด ซูเวีย กาเว่น โฮมุ ระ คาเรน ริ คุ เซีนร์ สุซากุ โซจิ ซาเนีย คล้ ายเดือน เหมือนจันทร์ ยูฟี่ ลิลลี่ รี ม และไอร่า "รัดเข็มขัดให้ เรี ยบร้ อย เช๊ คหมวก แล้ วทาตามขันตอนการรั ้ กษาความปลอดภัยด้ วยล่ะ " อาจารย์โดบันถือไมค์มคั คุเทศน์อยูต่ รงส่วนหน้ ายาน และเมื่อมัน่ ใจว่านักเรี ยนทุกคนทาตามที่เขาบอก เสร็ จเ รี ยบร้ อยแล้ วจึงขึ ้นไปนัง่ ข้ างคนขับกระสวย [สนทนาระหว่างยานออก*]

10 นาทีผา่ นไป

ระหว่างที่กาลังคุยเฮฮาหยอกล้ อกันนันอยู ้ ๆ่ ก็มีคน 6 คนที่มีอาการแปลกไป ซูเวียกับกาเว่นอยูๆ่ ก็ร้องเสียง หลง ริ คจุ บั โรเซตต้ าที่นงั่ อยูข่ ้ างๆให้ หมอบลง เช่นเดียวกับไอร่า คาเรน และรี มที่มีหน้ าตาตื่นตระหนกอย่าง เห็นได้ ชดั "I have control" ประสบการณ์อนั ข้ นคลัก่ ของโดบันตอบสนองกับลาแสงที่พุ่ งเข้ ามาทางทิศ 3 นาฬิกาด้ านขวาของยานทันที เขาใช้ มือผลักคันบังคับของนักบินที่นงั่ ข้ างๆให้ เลี ้ ยวหลบบีมที่พงุ่ เข้ ามาอย่างฉิวเฉียด "อะไรนัน่ น่ะ" Spoiler

เพียงไม่กี่นาที การต่อสู้ของโมบิลสูท 4 ปี ก กับเจกันความเร็ วสูงที่ร่วมมือกับสตรัคเจกันก็จบลงด้ วยชัยชนะ ของฝ่ ายแรก หลังจากแสงระเบิดที่สว่างวาบดับลงและฟั นเนลที่เก็บเข ่้าสูร่ ังของมัน เครื่ อง 4 ปี กก็บินมา ใกล้ ๆชัตเติล

"...." เสียงฮือฮาของเด็กข้ างในดังขึ ้นเมื่อมันจ่อหน้ าเข้ าม าในระยะแทบประชิด ก่อนที่ดวงตาโมโนอายจะสว่าง วาบแล้ วซูมเข้ าออกอยูส่ กั พักแล้ วก็บินจากไปโดยไม่ทาอะไรเลย Spoiler

[สนทนา*] จากนันเมื ้ ่อมาถึงบันด์ที่ใช้ ทศั นศึกษาแล้ ว โดบัน [ไปรายงานเรื่ องนี ้กับทางลอนโดเบล] [ไปรายงานเรื่ องนี ้กับทางโรงเรี ยน] [ไปรายงานเรื่ องนี ้กับทัง้ สองทาง] [เก็บเงียบไว้ ] นักเรี ยน [เข้ าฟั งบรรยายตามปรกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ ้น] [เข้ าฟั งบรรยายแล้ วเล่าให้ เพื่อนๆฟั ง] [โดดมัน ไปดูดาวซะเลย] [โดดไปดูพิพิธภัณฑ์โมบิลสูทดีกว่า] [ไปส่องกล้ องหาโมบิลสูทเครื่ องนันดี ้ กว่า] [สนทนา*] หลังจากที่สซุ าคุคยุ ตกลงกับยูโฟรเรี ยเสร็ จแล้ ว เขาก็หนั ลองไปถามริ คเพื่อนรักของเขาที่นงั่ อยูข่ ้ างห ลัง "ริ ค...หลังจากที่ไปถึงบันด์ที่ใช้ สาหรับทัศนศึก ษาแล ่้ว... นายจะเข้ าบรรยายหรื อเปล่า?"

"ไม่ร้ ูสิ ทางนายละ?" ริ คคุถามขึ ้นเป็ นเชิงเปลีย่ นประเด็นเล็กน้ อย...

"ทางฉันกะว่าจะลองแอบโดดฟั งบรรยาย ไปดูดาวหน่อย...แทบไม่เคยเห็นดาวเยอะอย่างนี ้เลย..." "ทางนายสนใจจะไปด้ วยกันมัย?" ้ สุซาคุลองชวนเพื่อนของเขาให้ ไปชมดาวด้ วยกันดู

"....เห......" ริ คคุทาสีหน้ าแปลกใจเล็กน้ อยก่อนจะยิ ้มออกมาที่มมุ ปา ก "..ฉันก็ดีใจหรอกนะที่นายชวน....แต่มนั จะไม่ไปขัดพวก นาย'สองคน'งันเหรอ?" ้

"ไปกันหลาย ๆ คนมันก็นา่ จะสนุกดีนะ..." "แล้ วก็... ถ้ าเป็ นนาย หรื อถ้ าเป็ นรุ่นพี่โรเซ็ตล่ะก็...ไม่เป็ นไรหรอก..."

สุซาคุตอบริ คที่กาลังยิ ้มแบบกวน ๆ นิด ๆ ให้ ด้วยรอยยิ ้มบาง ๆ

"ถ้ างัน..นายลองไปชวนรุ ้ ่นพี่ดลู ะกัน......." "ส่วนฉัน....งานนี ้ฉันขอผ่านดีกว่า" เขาพูดอย่างยิ ้มๆ....

"ตอนนี ้ฉันว่าไปนัง่ ฟั งบรรยายก็ไม่เลวเหมือนกัน...อา จได้ ร้ ูอะไรแปลกๆด้ วยนะ!" ริ คคุพดู ด้ วยสีหน้ าร่าเริ งราวกับเป็ นเด็กที่เพิ่งจะไ ด้ เจอของเล่นใหม่ซะอย่างนัน.. ้

"เห......" สุซาคุลากเสียงยาวอย่างแปลกใจเมื่อได้ ยินคาตอบแบบนั ้ นจากเพื่อนของเขา "น่าแปลกนะเนี่ยที่นายไม่คิดจะโดดการฟั งบรรยายน่ ะ... " "เอาเถอะ...ถ้ านายเปลีย่ นใจเมื่อไร ก็มาร่วมไปดูดาวได้ เสมอนะ..." เขาพูดไปตามที่คิด โดยไม่ได้ ทนั สังเกตว่ามีใครกาลังมองเขาอยูข่ ้ าง ๆ เลย "...." หญิงสาวได้ แต่นิ่งเงียบแต่วา่ ในใจของเธอนันเต็ ้ มไปด้ วยความตื่นตระหนก...

....โมบิลสูทแบบโมโนอาย....บางทีเธออาจจะคิดมากไปเอง ... ....ทาไมอยูๆ่ ลุงลอยร์ ถึงมาเช็ดปื น? ทังๆที ้ ่ไม่จบั มันมา3ปี แล้ ว... ....ซีออนยังอยู.่ ..เธอรู้เรื่ องนี ้แน่นอนเพราะคนสาค ่ัญของเธออยูท่ ี่นน... ั้ ....ไม่ซิ ลุงลอยร์ บอกว่าลาออกมาแล้ ว...แต่ถ้าลุงลอยร์ มาทางานท ่ี ่​่ นี่ด้วยจุดประสงค์อื่นล่ะ?...

....ไม่ๆ แค่ยศร้ อยตรี คงไม่มีภารกิจลับอะไรหรอก.... ...หรืิ อว่า.....มันจะเกิดสงครามอีกครัง้ งันเหรอ?.. ้ . เมื่อคุยกับริ คเสร็ จแล้ ว สุซาคุก็หนั ไปถามรุ่นพี่โรเซ็ตที่นงั่ อยูข่ ้ าง ๆ ริ คต่อเลยทันที "แล้ วรุ่นพี่ละ่ ครับ... สนใจที่จะแอบโดดฟั งบรรยายไปดูดาวกับพวกผมมัย?" ้ "โธ่เว้ ย!! มันอะไรกันเนี่ย!! ไม่ไปฟั งบรรยายอะไรนันแล้ ้ ว!!" อยูๆ่ โรเซ็ตก็โวยวายออกมาดูเหมือนจะไม่ได้ สนใจรุ่นน้ องแม้ เต่น้อย "เอ๊ ะ..." "เมื่อกี ้นายถามอะไรชันรึ ้ เปล่าฮา่​่ ยะ...พอดีคิดอ ะไรเ พลินๆน่ะ" "อะ............" สุซาคถึงกับเงียบไปสักครู่เลย เพราะเขาไม่คิดว่า จู่ ๆ รุ่นพี่จะตะโกนออกมา "ระ...รุ่นพี่เป็ นอะไรหรื อเปล่าครับ?" "จู่ ๆ ก็ตะโกนออกมาแบบนันน่ ้ ะ?" "สงสัยช่วงนี ้ไม่คอ่ ยได้ พกั น่ะเลย เครี ยดๆ..." "ช่างมันเถอะนะ ไม่สาคัญหรอก" หญิงสาวตอบกลับไปก่อนที่จะถอนหายใจ "งันเหรอครั ้ บ... รุ่นพี่อย่าลืมหาเวลาพักผ่อนบ้ างนะครับ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ..." สุซาคุเตือนรุ่นพี่โรเซ็ตที่ดทู า่ ทางจะไม่คอ่ ยได้ พกั ผ่อนเท่าไรด้ วยความเป็ นห่วง "งัน...เรื ้ ่องที่ผมถามเมื่อสักครู่ก็ไม่เป็ นไรก ่็ แล้ วกันนะครับ..."

"สุขภาพของรุ่นพี่นา่ จะสาคัญกว่า" "อืม....ขอบคุณที่เป็ นห่วงนะ...." "ชันว่ ้ าจะไปไม่เข้ าฟั งบรรยายแล้ วไปหาที่สงบๆอยู ่​่ คนเ ดียวสักพักน่ะ ..." "ถ้ าเกิดอาจารย์โดบันถามก็บอกว่าทางนี ้ปวดหัวแล้ วกัน นะ..." โรเซ็ตบอกกับรุ่นน้ อง...ดูเหมือนเธอจะมัวแต่เหม่อจนไ ม่ร้ ูวา่ คนอื่นก็จะโดดเหมือนกัน สุซาคุได้ แต่ยิ ้มบาง ๆ อย่างเป็ นห่วงแก่รุ่นพี่ที่เขากาลังมองอยู่ "ได้ ครับ...เอาไว้ เดี๋ยวผมจะบอกอาจารย์โดบันให้ แ ล้ วก ่ัน..." "รุ่นพี่ก็พกั ผ่อนให้ หายดีนะครับ..." สุซาคุพยักหน้ าเบา ๆ ก่อนที่จะหันกลับไปนัง่ ที่ของเขาเองต่อไป

แปะ.... ริ คคุคอ่ ยๆเอามือทาบหัวของหญิงสาวข้ างๆโดยที่เธอไม่ท ่ันตังตั ้ ว

"ไม่เป็ นอะไรแน่นะฮะ....ดูเหมือนจะมีไข้ ด้วย..." "ก็บอกว่าขอพักหน่อยไงเล่า..." "แล้ วใครอนุญาตให้ นายถือวิสาสะมาจับหน้ าผากคนอื่ นตาม ในกันยะ..." หญิงสาวเอ็ดกับรุ่นน้ อง....คนก็อยูแ่ ยะแยะนะ..

"เห...ก็ผมเป็ นห่วงนี่นา....พักนี ้เห็นว่าไม่คอ่ ยนอน ด้ วยไม่ใช่เหรอฮะ?" เขาตอบอย่างยิ ้มๆโดยไม่ได้ ใส่ใจกับท่าทางหัวเสียของค นตรงหน้ าเท่าไหร่ ...

..ทาไมกันนะ... ั แค่กลบเกลือ่ น ความคิดของเขาก็เท่านั ้นเอง... ..ถึงจะพยายามแสดงท่าทีอย่างนันมั ้ นก็ ..ความจริ งที่เขาได้ ร้ ูจากลอยด์มนั เจ็บปวดเกินกว่าที ่​่ เขาจะปล่อยรุ่นพี่ตรงหน้ าไว้ ได้ จริ งๆ...

"ไหวอยูแ่ ล้ วน่า!! แค่ได้ พกั สักชัว่ โมงก็กลับมาฟิ ตเหมือนเดิมแล้ ว" "เพราะงัน.....นายจะช่ ้ วยเอามือออกได้ รึยงั ?" "คร้ าบๆ....." ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆพลางเอามือออกจากหญิงสาวตรงหน้ า ...เอาน่ายังไงรุ่นพี่ก็เป็ นรุ่นพี่แบบนี ้อยูแ่ ล้ ว ใช่...อย่างน้ อยเฉพาะตอนนี ้..

"งัน.....เอาเป็ ้ นว่าขอหลับสักหน่อยละกัน..." "คงอีกสักพักค่อยถึงล่ะนะ.." โรเซ็ตหลับตาลง....ก่อนที่จะปล่อยให้ ตวั เองอยูใ่ นภวั งค์ .. ...บางทีมนั อาจจะให้ เธอสงบลงบ้ าง

. . . . . . . . .

หลังจากที่การบรรยายเริ่ มริ คคุก็รีบปลีกตัวออกมาในทั นที่ ก่อนจะค่อยๆถอนหายใจพลางพิงผนังอย่างช้ าๆ....จะเป็ นอ ะไรมัยนะ..แอบโดดออกมาด้ ้ วยสิ..

..แถมยังโกหกฮายะอีก... เขาคิดด้ วยสีหน้ าเศร้ าเล็กน้ อย.....นี่เราต้ องโกหกเพ ่ื ่​่ อนตัวเองอีกสักกี่ครัง้ กันนะ...

ไอคนที่ไม่มีความเชื่อใจนะมันตัวเราชัดๆเลย..

แต่ถึงอย่างนัน...นี ้ ่อาจจะเป็ นเบาะแสก็ได้ เรื่ องที่ เขาพยายามตามหามานาน... ใครจะยอมพลาดกันละ...

"จะว่าไป..." "โมบิลสูทนัน่ มัน....เป็ นศัตรูกบั ฝั งลอนโดเบลงันสิ ้ น ะ..." "ผู้ก่อการร้ าย?" "ไม่สถิ ้ ากล้ าบุกเดี่ยวเข้ ามาขนาดนัน้ แถมโมบิลสูทยังดูมีประสิทธิภาพอีก ต้ องมีอะไรบางอย่างหนุนหลังอยู่ แน่ๆ..." ริ คคุที่ยืนพิงกาแพงพร้ อมกับบ่นพึมพาออกมาด้ วยสีหน้ า แปลกกว่าปกติเล็กน้ อย

..เฮ้ อ....ข้ อมูลมันน้ อยเกินไป.. ..แต่มนั ก็นา่ เสีย่ งไม่ใช่เหรอ.....ยังไงซะตอนนี ้แม้ เป็ นเศษซากความเป็ นไปได้ แต่เราก็อยากจะคว้ ามันไว้ ...

"ยังไงซะ....ต้ องหาให้ เจอให้ ได้ ......." "ไม่วา่ ยังไง..." "..พี่...."

Active Skill [อีเกิลอาย][นิวไทป์ Lv1] [ไปส่องกล้ องหาโมบิลสูทเครื่ องนันดี ้ กว่า]

ริ คคุอ่า..

"นัน่ มันอะไรน่ะ" ริ คทุ ี่สอดกล้ องอยูส่ ะกิดยอดให้ มาช่วยกันดู "ทางทิศ 0 1 2 ระยะ 1200"

"จิมงันเหรอ" ้ [สนทนา*] "ฉันว่ารูปร่างมันแตกต่างกันจนเกินไปนะ..."

ริ คคุกอดอกเป็ นเชิงออกความเห็น " อีกอย่างไอตัวนี ้มันให้ ความรู้สกึ พิเศษเหมือนกับไอตั วเขียวๆที่เราเจอก่อนหน้ าด้ วยสิ.."

"พิเศษเหรอ? พิเศษแบบไหนเหรอประธาน?" "....มันไม่สาคัญหรอกนะว่า พิเศษยังไง...." "แต่มนั มาทาอะไรนี่ซ.ิ ..." โรเซ็ตพูดด้ วยสีหน้ าเคร่ งเครี ยด.....ไม่ผิดแน่... ..โมบิลสูทที่เธอเห็นเป็ นตัวเดียวกับที่เธอเห็นที่เว ่ิ ร์ คช็อป...

"ทาอะไรน่ะเหรอครับ? ออกบินโดยไม่ติดอาวุธแบบนี ้ ก็คงเป็ นการทดสอบเดินเครื่ องแบบปรกตินนั่ แหละ" ยอร์ จออกความเห็น "แต่วา่ ...ถ้ าคิดในแง่ร้าย บางทีเจ้ าตัวขาวตัวนี ้ อาจจะเป็ นสาเหตุที่ทาให้ เจ้ าตัวเขียวนัน่ มาแถวนี ้ก็ไ ด้ " "แล้ ว... เครื่ องที่เห็นอยูน่ นั่ เป็ นเครื่ องของฝ่ ายไหนหรื อเจ้ าคะ?" "ไม่ติดอาวุธแบบนัน้ แถมไม่มียานซัพพลายใกล้ ๆ เจ้ านัน่ น่าจะเป็ นหุน่ ของโคโลนี่นี ้แน่ เพียงแต่... เคยได้ ยินเรื่ องเครื่ องรุ่นทดสอบมักจะโดนขโมยบ่อยๆเห มือนกัน ครัง้ ล่าสุดที่เป็ นข่าวใหญ่คงเป็ นคดีปล้ นซินนั จูเมื่ อปี 0094"

ยอร์ จเอ่ยพร้ อมข้ อสันนิษฐานของตน

"ตอนนัน้ ของที่โดนปล้ นไป ก็เป็ นของๆบ.อนาไฮม์เหมือนกัน " "เป็ นไปได้ วา่ ถ้ าความลับเรื่ องเจ้ าเครื่ องนันถู ้ กรู้ ออกไป ที่นี่อาจตกเป็ นเป้าในการเข้ าโจมตีเช่นกัน "

"ฮะๆ....คิดมากน่า"

ริ คคุหวั เราะออกมาอย่างยิ ้มๆ....

"ไม่มีทางที่เรื่ องพวกนี ้จะเกิดขึ ้นได้ หรอก...ตอ นนี ้ สงบจะตาย" "อีกอย่างถ้ าเขาคิดจะทดสอบหุน่ จริ งคงไม่เลือกวัน ที่เ รามาทัศนศึกษาหรอก" เด็กหนุม่ พูดพลางตบไหล่ฐานข้ อมูลตรงหน้ าอย่างเป็ นกัน เอง

"ประมาทไปรึเปล่าคะ?...." เฟี ยร์ ที่เงียบมานานถามด้ วยท่าทางสงบ "ก็ไม่นี่....." ริ คคุตอบด้ วยน ้าเสียงเรี ยบ...

"คิดมากไปก็ไม่ได้ อะไรขึ ้นมา....อยูแ่ ล้ ว" "ตอนนี ้สงบก็จริ ง แต่เมื่อไม่กี่ชวั่ โมงก่อน มีคนตายเพราะการปะทะของเจ้ าตัวเขียวนัน่ นะ..." ยอร์ จเอ่ยพลางสูดลมหายใจลึกๆ "แต่บางทีเรื่ องของเจ้ าตัวเขียวอาจไม่เกี่ยวกับเ จ้ าต ่ั วขาวก็ได้ ประธานคิดว่าเราควรทาไงต่อดี?" ..ไม่หรอกมันเกี่ยวกันแน่ๆ....สองเรื่องนี ้มันเกิดพอ ดีกนั เกินไป.. "ว่าแต่ยอด....ได้ ขา่ วว่านายเคยมาที่นี่ครัง้ นึง แล้ ว ไม่ใช่หรอ?" ริ คคุเอ่ยขึ ้นมาด้ วยน ้าเสียงแปลกๆเล็กน้ อย "เคยมาเหรอ?" ยอร์ จนึกในใจว่าตัวเองเคยมาที่นี่ตอนไหน? "ใช่ซี่...เห็นนายยังเคยโม้ ให้ ฉนั ฟั งบ่อยๆเลย" ริ คพูดอย่างยิ ้มๆพลางกระโดดตัวลอยไปคล้ องคอคนตรงหน้ า

"สถาณะการณ์ไม่ดีเลยรี บๆไปรวมๆกับทุกคนดีกว่านะ. ." เขากระซิบบอกเด็กหนุม่ เบาๆ..

"นัน่ สินะครับ ว่าแต่จะให้ บอกเรื่ องที่เห็นกับใครมัย?" ้ ยอร์ จกระซิบถามกลับเบาๆ "เก็บเรื่ องนี ้ไว้ ดีกว่า...อย่างน้ อยก็อย่าให้ รุ ่​่ นน้ องแตกตื่นกัน.." ".ส่วนเรื่ องนี ้เดี๋ยวฉันฝากรุ่นพี่โรเซ็ตไปบอกอาจาร ย์โดบันดีกว่า..." "รับทราบครับ ประธาน" "ไม่มีอะไรแล้ วหละ พวกเรากลับไปรวมกลุม่ กับคนอื่นๆดีกว่า" ยอร์ จเอ่ยกับเฟี ยร์ และยูกิโกะ "ประธานกับรุ่นพี่โรเซ่จะเป็ นธุระเรื่ องคุยกับอา จารย ่์ ให้ เอง ส่วนพวกเรา... ทาเป็ นเนียน กลับไปเงียบๆแบบไม่ให้ ใครรู้วา่ พวกเราโดดเลคเชอร์ กนั ดีกว่าเนอะ" "ยอด...ไหนบอกจะหนีไปทามิดีมิร้ายกันไง" เฟี ยร์ ทกั ขึ ้นมาแบบชวนเข้ าใจผิดสุดๆแน่นอนวว่าต้ องจง ใจด้ วย

่้ "โฮ่....ร้ ายนะ...นายเนีย...." ริ คคุพดู พลางลูบคางด้ วยสีหน้ าเจ้ าเล่ห์ "ประธานครับ ผม..." ยอร์ จพยายามอธิบายให้ ประธานริ คฟุ ั ง แต่พยายามนึกยังไงก็ลนลานจนพูดไม่ออก "ไม่ใช่อย่างที่คิดนะครับ!" "ไม่เป็ นไรน่า...ฉันเข้ าใจดี" ริ คตอบอย่างยิมๆ... ่้ "แต่ที่นี่ดทู า่ จะไม่ไหวนะ...เพราะมันเอียงพอตัว เลยล ะ" "พะ พวกนาย....." "พูดอะไรหัดให้ เกียรติผ้ หู ญิงหน่อยได้ มย!!" ั้ คนเป็ นรุ่นพี่โวยวายอย่างเหลืออด "ยอดพาคนอื่นกลับไปได้ แล้ วถ้ าไม่อยากเข้ าไปนอนใน ห้ อง พยาบาล!!" "ฮ่าๆ....งันฝากที ้ ่เหลือด้ วยนะ...." ริ คคุพดู พลางโบกมือส่งเพื่อนร่วมรุ่นที่กาลังจะไปทาม ่ิ ดีมิร้ายเด็กปี หนึง่ ด้ วยสีหน้ ายิ่มๆ "รับทราบครับผม" ยอร์ จตอบเสียงอ่อยๆ "ขอตัวก่อนนะครับ ไม่อยูเ่ ป็ นก้ างขวางคอประธานกับรุ่นพี่หละ เชิญต่อตามสบายเลยครับ " ยอร์ จแสยะยิ ้มก่อนทิ ้งสองหนุม่ สาวไว้ เบื ้องหลัง "....หมายความว่าไงห๊ ะ!! " "รี บไปเลยไป๊ !!" โรเซ็ตคว้ าปากกาออกจากกระเป๋ าก่อนที่จะโยนไล่หลังยอด ไปติดๆ "ขอให้ สนุกนะคะ..." เฟี ยร์ ตอ่ ด้ วยน ้าเสียงสบายๆแต่สายตาที่เป็ นประกายกลั บจ้ องไปทางริ คคุอย่างมี ความหมายแฝง

"เอ่อ... ดิฉนั ควรจะไปด้ วย...ดีมยเจ้ ั ้ าคะ??" ยูกิพอจะมองบรรยากาศในตอนนี ้ออก "มาด้ วยกันทางนี ้เลยครับ คุณยูกิโกะ" ยอร์ จเอ่ยพลางเดินนาทางให้ กบั หญิงสาวรุ่นน้ อง . . . . "เหมือนกี ้หมอนัน่ พูดว่าไงนะฮะ..ริ คๆได้ ยินไม่ถน ่ัดเล ย" ริ คคุหนั มาถามรุ่นพี่ข้างๆด้ วยสีหน้ างงๆ..หลังจากที่ เพิ่งส่งทังสามคนกลั ้ บไปรวมกลุม่ เสร็ จ

"ช่างมันเถอะ....." หญิงสาวถอนหายใจ ถ้ าเวลาปกติเธออาจจะมีการตอบสนองมากกว่านี ้ก็ได้ .. "แล้ วเรื่ องที่จะไปบอกอาจารย์โดบัน....." พูดถึงตรงนี ้อยูๆ่ โรเซ็ตก็เงียบไป "รุ่นพี่...จัดการเองละกันฮะ...เหมือนมีเรื่ องให ่้พดู มากกว่าผมไม่ใช่เหรอ..." เด็กหนุม่ ตอบเสียงเรี ยบ... "นะ นายรู้?" โรเซ็ตถามอย่างตกใจ... ....ยังไม่ได้ พดู อะไรแท้ ๆ.. "ก็ไม่ร้ ูสฮิ ะ.....แค่พอจะเดาสีหน้ ารุ่นพี่ออกละ มัง้ " ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆ....

"บ้ าน่ะ!! นะ หน้ าชันมั ้ นอ่านออกง่ายขนาดนันเลยรึ ้ ไง.."

"ยะ อย่าพูดเป็ นรู้ดีหน่อยเลยนะ!!" โรเซ็ตพูดเสร็ จก็หนั หน้ าไปทางอื่น.. ริ คคุคอ่ ยๆจับข้ อมือของคนตรงหน้ าที่พยายามเดินหนีออก มาเข้ ามาหา "เรื่ องแบบนี ้มันอยูใ่ นการคานวนของผมแล้ วฮะ" เขาพูดเป็ นเชิงขาๆกับหญิงสาวตรงหน้ า

"นันมั ้ น..คาของชันนะ!!" ้ โรเซ็ตพึมพาก่อนที่จะส่ายหน้ า.. "ริ ค..ชันไปก่ ้ อนนะ.."

"คร้ าบๆ....ฝากรุ่นพี่ด้วยนะ..." เขาพูดพร้ อมกับปล่อยข้ อมือของคนตรงหน้ าที่เหมือนจะไม ่​่ ยอมสบตาเขาตังแต่ ้ เมือ่กี ้แล้ ว

"เอ่อ...ริ ค....." "...ช่างเถอะ.." ...ไว้ บอกที่หลังก็แล้ วกัน... หญิงสาวคิดได้ ก็วิ่งออกไปโดยไม่หนั กลับมามองอีก ...ขอให้ สงิ่ ที่คานวนไว้ ..มันผิดทีเถอะ..

. . . .

"เอาละ..เรื่ องที่ควจจะทาก็ครบหมดแล้ วสินะ..." ริ คคุถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆก่อนจะนัง่ ลงช้ าๆ.... ..ถึงจะไม่ได้ อะไรก็เถอะ..แต่เราเองก็จะลองพยายามต่อ ไป..

ที่สาคัญ..

หวังว่าจะไม่เกิดเหตุอนั ตรายขึ ้นนะ.....สังหรณ์ใจไม่ ดีเลย . . .

แปะๆ... เสียงของฝ่ ามือทังสองกระทบเข้ ้ ากับใบหน้ าของเด็กหนุ่ มเบาๆเป็ นเชิงเรี ยกสติ

"เอาละพอๆ..คิดมากไปก็ไม่ได้ ประโยชน์ไปจัดการรวมเด็ก คนอื่นให้ อยูก่ นั เป็ นที่ดีกว่า..."

"อย่างน้ อยเผื่อมีเหตุอะไรจะได้ จดั การกันง่ายๆ" เขาลุกขึ ้นพลางบิดตัวเล็กน้ อยก่อนจะเดินต่อไป...

จากนัน้ [เก็บเรื่ องนี ้ไว้ ดีกว่า]

ริ คๆ...

ครื น!! แรงสัน่ สะเทือนขนาดยักษ์ สนัน่ ไปทัว่ บริ เวณ แสงไฟฟ้ าในตัวอาคารและทังโคโลนี ้ ่ดบั ลงทันที ทุกสิง่ ทุกอย่าง ตกอยูใ่ นความมืดและความโกลาหล และไม่ถึง 10 วินาทีตอ่ มาแรงสัน่ สะเทือนก็ตามมาอีกหลายครัง้ "เข้ ามาหลบในห้ องนี ้ก่อน" ยูและโซจิช่วยกันดึงประตูออกด้ วยแรงอย่างเดียว เพราะตอนนี ้กระแสไฟตัดไปทาให้ ระบบอัตโนมัติไม่ ทางาน ครื น!! ตัวอาคารสัน่ อีกครัง้ ทุกคนต่างคว้ ามือคนที่อยูข่ ้ างๆไว้ ไม่ให้ ปลิวไปกับสภ าพกึ่งไร้ น ้าหนัก "นี่มนั "

[สนทนา*] "ยานสนับสนุนงันเหรอ? ้ ของฝ่ ายไหนกันอีกละ..." คาเรนเอ่ย พลางมองภาพกว้ างของยานตรงหน้ า "แต่ได้ ชื่อว่ายาน อย่างน้ อยก็คงใช้ หลบภัยได้ เหมือนกันแหละน่า" "ไปกันเถอะทุกคน" เด็กสาวชวนเซียร์ เฟี ยร์ ไอร่า แล้ วก็รีม ก่อนจะค่อยๆเกาะราวเหล็ก เคลือ่ นตัวเข้ าไปใน ยานสีเขียวตรงหน้ า

"ยานขนส่งงันเหรอ?" ้ (สภาพพร้ อมออกบิน ทังๆที ้ ่เพิ่งจะเกิดเรื่ องเนี่ยนะ?)

"ฉันว่าแถวๆนี ้น่าจะปลอดภัยนะ.." ริ คคุคิดพลางถอนใจอย่างเหนื่อยๆ ..ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่ องเร็ วกว่าที่คิดไว้ เฮะ... ..สีหน้ าของเขาเริ่ มออกอาการเครี ยดเล็กน้ อยแต่ยงั คงย ่ิ ่้มอยู่... ก็นะต่อให้ บ้าขนาดไหนเจอสถานะการณ์แบบนี ้คงต้ องเป็ นแ บบนี ้ทุกครัง้ นัน่ ละ.....แต่ถึงอย่างนันตั ้ วเขาก็ ไม่ สามารถแสดงความอ่อนแอออกไปได้ ..

"เอ๊ ะ...นัน่ มัน..."

"..เฮ้ ...ยัยโหดจะไปไหนกันนะ....." ริ คคุที่สงั เกตุเห็นคาเรนยืนอยูก่ บั กลุม่ คนสนิทของตน ไม่หา่ งมากนักเอ่ยทักหญิงสาวผมทองในทันที ...

"เข้ าไปหลบในยานนัน่ ไง น่าจะปลอดภัยนะ" "ประธานครับ ตอนนี ้เราต้ องหาที่ปลอดภัยหลบก่อนหละ ยานลานี ้อยูใ่ นสภาพพร้ อมออกบินก็จริ ง แต่เรา ไม่ได้ ขออนุญาตเจ้ าของยานลานี ้ ประธานช่วยมองหาสถานที่หลบภัยอื่นก่อนเถอะครับ" ยอร์ จออกความเห็น "ผมจะขอเกาะกลุม่ กับพวกรุ่นน้ องก่อน ถ้ าหากเกิดอะไรขึ ้น ผมจะรี บพาทุกคนหลบไปที่อื่นที่ทา่ นประธาน เห็นสมควรกว ่​่ าครับ" "...ก็เป็ นความคิดที่ดีเฮะ...." ริ คคุหยุดนิ่งเป็ นเชิงครุ่นคิดเล็กน้ อยก่อนจะหันไปทา งสาวน้ องผมทองไม่หา่ งนัก "เฮ้ ...คุณคาเรนที่เคารพ..." "ฉันขอฝากพวกนี ้ไว้ ที่เธอก่อนได้ มย...ส่ ั ้ วนฉันจะลอง ไปหาที่หลบภัยอื่นที่มนั น่าจะปลอดภัยกว่าที่นี่ดกู ่อ น"

"งันพวกเราก็ ้ ไปกันหมดนี่แหละ นายไปคนเดียว ฉันไม่ไว้ ใจ" คาเรนเอ่ยเชิงดูถกู ริ คคุยกั ไหล่เล็กน้ อยก่อนจะยิ ้มที่มมุ ปากอย่างไม่ถือ สามาก "ก็นะ...ดีเหมือนกัน..มีเธอเหมือนมีทหารแรงช้ างเป็ นร ่้อย....พวกผู้ก่อการร้ ายคงกลัวจนหัวหดแล้ วละ"

"แล้ วแต่ละกัน.." "นัน่ มันไม่นา่ ใช่คาชมนะ" คาเรนตอบกลับพลางส่ายหน้ า "แล้ วพวกเธอละ จะไปหลบในยานก่อนมัย?" ้ เด็กสาวหันมาถามคนอื่นๆบ้ าง "ยอดแล้ วพวกนายละ...?" ริ คคุหนั กลับไปถามกลุม่ ตัวเองบ้ าง

"ผมกับคาซุมิจะอยูก่ บั พวกที่เตรี ยมหลบเข้ ายานเอง ครับ " ชายหนุม่ ผมฟ้าให้ คาตอบพลางมองไปยังเพื่อนหญิงของตน "ประธานไม่ต้องห่วงทางนี ้ รี บไปเถอะครับ" "ไม่ละ่ บอสไปไหนผมก็ไปนัน่ แหละ พวกเราเองก็เกาะกลุม่ กันไว้ ดีกว่าไหม อย่างน้ อยก็ยงั พอจะช่วยกันได้ " เซียร์ ตอบกลับคาเรนไป .

. . . . . . .

จากนัน้

[นิวไทป์ L.1][ซ่อนอยูใ่ นอาคาร]

ริ คคุง

พวกเขาวิ่งกันจนมาถึงจุดชมวิวก็พบนักเรี ยนอนาไฮม์คนอ ่ื ่​่ นกาลังหันรี หนั ขวางกันด้ วยความตกใจ

"อะไรนัน่ น่ะ" ครื น! เสียงดังสนัน่ ดังขึ ้นอีกครัง้ พร้ อมกับสายลมที่เริ่ มพ ่ัดราวกับพายุ

นักเรี ยนคนหนึง่ ที่เอากล้ องส่องอยูอ่ ุทานออกมา "สงครามไงล่ะ" "...สงครามมัน...ได้ เริ่ มขึ ้นแล้ ว" "ฮายะ....ทาไมนายมาอยูท่ ี่นี่..." ริ คคุเอ่ยขึ ้นด้ วยน ้าเสียงแปลกใจเล็กน้ อย....

สุซาคุหนั ไปตามทางเสียงเรี ยกชื่อเขา จากสีหน้ าที่กาลังหวาดหวัน่ ผสมกับความโกรธนันก็ ้ แปรเ ปลีย่ นไป เป็ นสีหน้ าที่ทงโล่ ั ้ งใจและดีใจ "ริ ค!!!" เพราะเขาได้ เจอกับเพื่อนรักของเขาอีกครังหลั ้ งจากที่ แยกกันตังแต่ ้ ตอนที่จะเข้ าฟั งบรรยาย "ฉันกาลังหาที่หลบน่ะ...แล้ วนายล่ะ...ไป ๆ มา ๆ ทาไมถึงมาหลบอยูท่ ี่นี่ละ่ เนี่ย?" "พอดีฉนั ว่าจะมาตามหาคนที่หลบภัยให้ คนอื่นหนะ...ดูเห มือนที่นี่จะปลอดภัยงันสิ ้ นะ?" ริ คคุพดู ขึ ้นพลางส่ายหน้ ามองไปยังเหล่านักเรี ยนจานวน มากที่มารวมตัวกัน

"ว่าแต่รุ่นพี่ละ...นายเห็นบ้ างรึเปล่า?"

สุซาคุสา่ ยหน้ าเป็ นคาตอบว่าเขาไม่ร้ ูในสิง่ ที่เพื่อน ของเขาถามมา "ไม่ร้ ูส.ิ .. ทางนี ้ก็ไม่เห็นเหมือนกัน..." แต่ดเู หมือนสุซาคุจะนึกอะไรบางอย่างขึ ้นมาได้ "ไม่ส.ิ .. เดี๋ยว ๆ" "รุ่นพี่...ใช่...ใช่แล้ วริ ค..." "ก่อนหน้ าที่ฉนั จะเข้ ามาหลบในอาคารนี ้.....ฉันเห็นคน ที่คล้ าย...ไม่ส!ิ ต้ องใช่แน่...ฉันเห็นรุ่นพี่กาลังวิ่งไปที่ โรงเรี ยนน ่​่ ะ..." "แต่เสียดายที่คนเยอะเกินไป เสียงเรี ยกของฉันเลยไปไม่ถึงรุ่นพี่..." "บางทีตอนนี ้...รุ่นพี่อาจจะกลับไปถึงโรงเรี ยนแล ่้วก็ ได้ ..." เขาตอบริ คด้ วยสีหน้ าที่คาดว่าน่าจะเป็ นอย่างนัน้

"ห๊ ะ....." ริ คคุเอ่ยขึ ้นด้ วยสีหน้ าตกใจเล็กน้ อย...แต่ทางโรงดรี ยนอาจจะปลอดภัยกว่าที่นี่ก็ได้ มง... ั้

..แต่ทาไม...เราถึงสังหรณ์ใจไม่ดีเลย...

"ฮายะ...ฝากพาคนที่เหลือหนีไปทางโคโลนี่บิวเดอร์ ที.. ." "ส่วนฉันจะกลับโรงเรี ยนหน่อยรู้สกึ ไม่ดีเลย..." เด็กหนุม่ พูดด้ วยสีหน้ าเครี ยดเล็กน้ อย ใจจริ งเขาเองก็อยากจะชวนเพื่อนรักของเขาให้ ไปด้ วยกัน ก่อน แต่เมื่อเห็นความตังใจแบบนี ้ ้แล้ ว ทาให้ เขา ไม่อยากจะรัง้ เพื่อนคนนี ้ไว้ ได้ "อืม...เข้ าใจแล้ ว..." "งันถ้ ้ าเจอรุ่นพี่แล้ วก็ช่วยฝากดูแลรุ่นพี่ด้วย ล่ะ. .." "เสียงของฉันไม่อาจจะส่งไปถึงรุ่นพี่ได้ .... แต่... ถ้ าเป็ นเสียงนายล่ะก็......ต้ องส่งถึงรุ่นพี่ได้ แน่! !" "ช่วยหน่อยนะริ ค...แล้ วนายกับรุ่นพี่ต้องรอดกลับ มาเจ อฉันให้ ได้ นะ!" สุซาคุยกนิ ้วโป้งให้ ริคพร้ อมริ ยยิ ้มแห่งความมัน่ ใจ

"ห๊ ะ....นี่นายหมายถึงเรื่ องออะไรเนี ้ย....?" ริ คคุหนั ไปมองเพื่อนสนิทด้ วยสีหน้ างง...สรุปแล้ วต้ อง การสือ่ อะไรกันแน่ฟระ?.. ใจจริ งก็เดินกลับไปถามให้ มนั รู้แน่ชดั ละนะ...แต่ดเู ห มือนจะไม่มีเวลาแล้ ว..

"ช่างเถอะ...." "ไว้ เจอกันนะเพื่อน..หวังว่านายเองก็จะปลอดภัย..." เขาพูดอย่างยิ ้มๆ ก่อนจะเดินหายลับไปจากสายตาของสุซาคุ

[กลับไปโรงเรี ยน]

ริ คๆ..

ข้ างนอก "รี บๆเข้ าไป...!!" อาจารพูดก่อนจะดันลูกศิษย์คนสุดท้ ายให้ ปิดประตูลง

เชลเตอร์ หลบภัยที่ริคแุ ละซาเนียกาลังจะเข้ าไปหลบ เจอเผาไปต่อหน้ าต่อตา ทังสองกระโจนหลบลู ้ กหลง เข้ าไปที่เดียวกันโดยไม่ได้ นั ดหมาย หากว่าทังสองคนไม่ ้ ใช่คนที่สายตาดีเป็ นพิเศษอาจจะตาย ไปแล้ วก็ได้ "ประธานริ ค"ุ ซาเนียร้ องทัก "เธอ..." [สนทนา*] จากนันพวกเขาก็ ้ หนีเปลวเพลิงที่ลกุ ท่วมเข้ าไปข้ างใน Workshop ใต้ ดินที่บดั นี ้เหลือหุน่ อยูเ่ ครื่ องเดียวยืน ตระหง่า นอยู่ พร้ อมกับโรเซตที่นอนสลบไสลไม่ได้ สติ

"รุ่นพี่" ริ คเข้ าไปดูอาการเธอ ส่วนซาเนียกดสวิตซ์ฉกุ เฉินเพื่อปิ ดประตูกนั ไฟ "ประธานคะ ต้ านไว้ ไม่ได้ นานนะคะ" เธอพูดก่อนจะลากถังดับเพลิงออกมา "ตังสติ ้ ไว้ แล้ วช่วยหาทางก่อนค่ะ" เขาหันไปมองโมบิลสูทที่ยืนอยูต่ รงนันและอุ ้ ้ มโรเซตขึ ่้นไป

"ขึ ้นมาเร็ ว" เขาวางโรเซตไว้ ตรงที่นงั่ คนขับที่สอง ก่อนจะยื่นมือให้ ซาเนียจับแล้ วดึงเข้ ามาก่อนที่ไฟจะพ ุ่ ่​่ งเข้ า คอกพิตแว๊ บเดียว Hatch Locked "ไม่เป็ นไรนะ" "ค่ะ" "ช่วยดูรุ่นพี่โรเซตต้ าที่เบาะหลังที" ริ คบอกก่อนจะช่วยส่งตัวซาเนียไปด้ านหลัง ส่วนตัวเขาเริ่ มต้ นเดินระบบ RX-0A Mustang Prototype Psycro frame mobilsuit

"มัสแตงค์ งันเหรอ" ้ ริ คสุ งั่ เปิ ดจอรอบตัว พอเขาทาแบบนันแล้ ้ วก็มองเห็นแต่กองเพลิงและควันไฟทั ้ งนัน้ "ยังไงก็ต้องพารุ่นพี่ออกไปจากที่นี่ก่อนล่ะ" "ช่วยฉันทีนะ" "มัสแตงค์"

"บ้ าชะมัดนี่มนั เกิดอะไรขึ ้นเนี่ย...." ริ คคุพดู ขึ ้นด้ วยน ้าเสียงเครี ยด...ก่อนจะเหลือบหันไป มองเหล่าเศษซากปรักหักพังด้ านหลัง

ก่อนจะขยับคันบังคับไปด้ านหน้ าเพื่อเร่งความเร็วของโ มบิลสูทขึ ้นไปอีกเพื่อให้ ออกห่างจากจุดทีร่ ะเบิด ...

ปิ๊ ป... เสียงสัญญาณอะไรบางอย่างดังขึ ้นก่อนที่หน้ าจอด้ านหน้ าของริ คคุจะขยายภาพขึ ้นมาให้ เด็กหนุม่ เห็นดชัด ขึ ้น

"นัน่ มันอะไรกันหนะ...." ภาพของโมบิลสูทเครื่ องสีดารูปร่างคล้ ายตัวที่เขาขับอ ยูถ่ กู แสดงขึ ้นไม่หา่ งจากตรงจุดที่เขาอยูม่ ากนัก

...RX-0B.... หมายความว่าไง...จะบอกว่ามีหนุ่ ที่คล้ ายกับเจ้ านี่อย ู่ ่​่ อีกตัวงั ้นเหรอ... เขาคิดพร้ อมกับหันไปทางรุ่นพี่ที่สลบอยู่ ...หรื อว่ารุ่นพี่เองก็ร้ ูเรื่ องนี ้.... นัน่ สิ...ถ้ าดูจากปฏิกริ ยาก่อนหน้ านี ้แถมยังเจาะจงมา ที่โรงเรี ยนในสภาณะการณ์นี ้อีก...คงจะเป็ นอย่างอื่นไ ปไม้ ได้ สนิ ะ..

"ซาเนีย..ฝากดูแลรุ่นพี่ทีนะ...." ขอโทษนะ...ถึงจะอยากพาพวกเธอกลับไปที่ปลอดภัยให้ เร็ ว ที่สดุ ... แต่ไอเรื่ องที่เกิดขึ ้นนี่มนั ต้ องเกี่ยวข้ องกับไอรุ่ นทดสอบกับหุน่ สีขาวที่เราเห็นตอนนันแน่ ้ ๆ ... เบาะแสเพียงอย่างเดียว...ยังไงเราก็อยากจะรู้... ริ คคุคิดพร้ อมกับเร่งความเร็ วของหุน่ ไล่ตามโมบิลสูทต รงหน้ าทันที ..

[ไล่ตามเครื่ อง RX-0B ไป]

ริ คๆ

"ไล่ไม่ทนั แฮะ กาลังเครื่ องพอๆกันนี่เนอะ" ริ คอยากจะเหยียบคันเร่งให้ มากกว่านี ้ตแก็ทาไม่ได้ เพราะกลัวโรเซตที่บาดเจ็บอยูจ่ ะกระทบกระเทือน "เอ๊ ะ มันหยุดแล้ วค่ะ..." ซาเนียที่นงั่ เบาะหลังอยูพ่ ดู หลังจากเธอดูจอเรด้ า "พบสัญญาณโมบิลสูทอีก 2 เครื อ่งด้ วยค่ะ ประธาน" "พวกเราหรื อพวกอื่นกันนะ...." "เอาไงดีคะประธาน" ซาเนียถามก่อนจะรู้สกึ ได้ วา่ โรเซตมีการขยับตัว "รุ่นพี่คะ!" "อ้ ะ อือ..." โรเซตต้ าฟื น้ ขึ ้นมา "ที่นี่ที่ไหนเนี่ย"

"อืม.. ตอนนี ้อยูบ่ นหุน่ น่ะค่ะ" ซาเนียตอบคาถามจากนันก็ ้ หนั หน้ าไปบอกริ ค "ประธานค่ะ รุ่นพี่โรเซ็ตฟื น้ แล้ วค่ะ"

"อ๊ ะ...ฟื น้ แล้ วเหรอฮะรุ่นพี่..." ริ คคุเบือนหน้ าออกจากจอตรงหน้ าในทันที..ก่อนจะหันมาห ารุ่นพี่ที่ฟืน้ ขึ ้นมาด้ วยสีหน้ างงๆ..

"ริ ค...ซาเนีย?" "...บนหุน่ เหรอ...แล้ วลุงลอยร์ ละ่ !!?" โรเซ็ตถามขึ ้น ดูเหมือนเธอยังคงตังสติ ้ ไม่คอ่ ยได้

"เดี๋ยวสินะฮะรุ่นพี่ สงบสติหน่อยสิ..." ริ คคุพดู เสียงดังเล็กน้ อยเพื่อเรี ยกสติคนตรงหน้ า

"ดะ..เดี๋ยวสิ..." "แล้ วที่วา่ เรื่ องอาจารย์ลอยด์นี่หมายความว่าไงฮะ... !"

"นะ นายไม่เห็นลุงลอยร์ ?..." โรเซ็ตนิ่งไปเล็กน้ อย....ก่อนที่จะส่ายหน้ า.. "ช่างเถอะ...แล้ วไอหุน่ นี่มนั ตัวอะไรล่ะ?"

"ไม่ร้ ูสคิ รับ..." ริ คคุได้ แต่ตอบตามความจริ ง....นัน่ สินะ..ตัวเราไม่รู ่้อะไรเลยจริ งๆ

"แต่เป็ นหุน่ ที่อยูข่ ้ างรุ่นพี่..ตอนสลบนัน่ ละ.. .." "พอจะรู้อะไรมัยฮะ?" ้ "ข้ างๆชัน...?" ้ โรเว็ตเอ่ยขึ ้นเบาๆก่อนที่จะเรี ยบเรี ยงข้ อมูลที่ได้ ร ่ับ...

".....แล้ วคนอื่นล่ะ...." หญิงสาวตัดสินใจเปลีย่ นเรื่ องการพูดถึงการที่ตวั เองเ กี่ยวกับ"ปลอกแขน"มันดูเสีย่ งเกินไป

"ไม่ร้ ูสคิ รับ......แต่คิดว่าน่าจะปลอดภัย..." ริ คคุพดู เป็ นเชิงโกหกเล็กน้ อย...จะไมปเหลือได้ ยงั ไงก ่ันละ...ทังอาจารย์ ้ และอีกหลายๆคน... ..ต่างตายไปกับการระเบิดครัง้ นันแล้ ้ ว....

"แล้ วอาการรุ่นพี่เป็ นยังไงบ้ างฮะ?...."

"ก็ไม่เป็ นอะไรมากหรอก...." "แค่..คงเดินไม่ถนัด.....แต่มนั ก็ไม่มีผลตอนนี ้ล่ะนะ ..." โรเซ็ตถอนหายใจก่อนจะขยับตัวไปใกล้ หน้ าจอ

"สถานการณ์ตอนนี ้...เป็ นไงบ้ างล่ะ?"

"กาลังไล่ตามอีกเครื่ องที่มีรหัสเดียวกับเจ้ าตัวนี ้อ ยูห่ นะ...." "rx-0b ที่เหมือนจะออกตัวมาก่อนเครื่ องนี ้ รุ่นพี่พอรู้อะไรเกี่ยวกับมันมัย?" ้ เขาพูดพลางหันไปถามความคิดเห็นคนข้ างๆ

"rx-0b......" "ชันเคยเห็ ้ น....เจ้ านันพร้ ้ อมกับตัวนี ้....มันเป็ นส ่ี ดา" "รู้แค่นี ้แหละ..." โรเซ็ตตอบสันๆ... ้ "และเครื่ องนันก็ ้ ดเู หมือนจะถูกขโมยไปโดยอาจารย์ลอยด ่์ ...”

"หรื อที่เขาเรี ยกว่าปลอกแขนสินะครับ....." ริ คคุถอนหายใจเล็กน้ อยก่อนจะจ้ องไปยังแววตาขุน่ ของเธ อ เขาพยายามปะติดปะต่อเนื ้อเรื่องทังหมด...แม้ ้ มนั จะเป ่็ นแค่การคาดเดาก็เถอะ..ถึงอย่างนันเขาก็ ้ ไม่ อยากให้ ม ่ันเป็ นไปตามที่คิดไว้ จริ งๆ "ชะ ชันไม่ ้ ร้ ู......" "ก็แค่บงั เอิญไปเจอ2เครื่ องนันก่ ้ อนมาทัศนศึกษาเท่าน ่ั่น้ แหละ.." โรเซ็ตหลบตาริ คก่อนที่จะพูดขึ ้นเบาๆ.... ..ชิ..เป็ นแบบนันจริ ้ งๆด้ วยสินะ.. ริ คคุสบถในใจเล็กน้ อยหลังจากรับรู้สหี น้ าของคนตรงหน้ า......ไม่นา่ เชื่อว่าเรื่องที่เขาคาดเดามันจะเป็ นคว

ามจริ งซะอย่างนัน้

...ที่หมอนัน่ (ลอยด์)พูดเอาไว้ ตอนนันหมายความว่ ้ าอย่ างนี ้เองงันเหรอ... ้ เด็กหนุม่ คิดพลางนึกถึงเรื่ องในห้ องข้ อมูลที่เขาเจอก ่ับลอยด์อย่างบังเอิญในวันนัน.. ้

"รุ่นพี่ฮะ......." "....." หญิงสาวค่อยๆหันหน้ ากลับมาอย่างช้ าๆ.. แววตาของเธอส่อแววหวาดกลัวอย่างชัดเจน "...บอกผมมาเถอะฮะ...มันเกิดอะไรขึ ้น..."

"ขะ เขา...ไปแล้ ว....ไปโดยที่ไม่อธิบายชันสั ้ กอย่าง..." โรเซ็ตพูดด้ วยตะกุกตะกัก... "ทาไมถึงเป็ นแบบนี ้...ทาไม!!" น ้าตาของเธอไหลออกมาหยุดไม่อยู่... หมับ!! โรเซ็ตพุง่ เข้ าไปกอดริ คไว้ แน่น...ตอนนี ้เขาเป็ นที่พึ ่​่ งสุดท้ าย..

"ระ...รุ่นพี่...." ริ คคุโพล่งตาขึ ้นเล็กน้ อยอย่างแปลกใจ...

..คนตรงหน้ าเคยอ่อนแอขนาดนี ้เลยเหรอ...มือของรุ่นพี่ สัน่ ถึงขนาดนี ้ตังแต่ ้ เมื่อไหร่กนั นะ... น ้าตาของคนตรงหน้ าค่อยๆล่องลอยเป็ นเม็ดไปเรื่ อยๆจนมอ งเห็นได้ ชดั .. มือของเด็กหนุม่ ค่อยๆลูบลงที่หลังของหญิงสาวอย่างแผ่ วเบา...ตัวเขาตอนนี ้ทาได้ เพียงเท่านี ้สินะ..

"...ไม่เป็ นไรนะ...ทุกอย่างต้ องดีขึ ้น..." "ริ ค...." หญิงสาวกอดอีกฝ่ ายแน่นขึ ้นอีก... "ได้ โปรด...อย่าทิ ้งชันไปอี ้ กคนนะ..." โรเซ็ตเอ่ยขึ ้นมาเบาๆเหมือนเสียงกระซิบ... ...สาหรับเธอแล้ ว...คนตรงหน้ า...อาจเป็ นคนที่เธอสนิท ที่สดุ ในโรงเรี ยนแห่งนี ้ก็เป็ นได้ นะ... "..อะ...อืม....." ไม่มีอะไรให้ มากความนอกจากคาตอบรับที่แผ่วเบาของเด็ก หนุม่ ..ตัวเราทาได้ เพียงเท่านี ้เองสินะ.. "อ่า...." มีเพียงเสียงตอบรับกับอาการสัน่ ที่น้อยลงเท่านัน... ้ ที่แสดงว่าหญิงสาวรับรู้ในคาตอบ.. "งันรุ ้ ่นพี่ไปพักก่อนละกันฮะ...." เขาพูดอย่างยิ ้มๆพลางส่งคนในอ้ อมกอดไปยังที่นงั่ สารอ ง

"เอาละ...คงต้ องลุยต่อแล้ วสินะ..." เขาพูดพร้ อมกับค่อยๆเคลือ่ นโมบิลสูทไปยังตาแหน่งที่ RX-0B หยุดลง

...ถ้ าเกิดอะไรไม่ดีขึ ้นมาคงต้ องเผ่นละนะ.... ริ คคุคิดพร้ อมกับใช้ มือกาคันบังคับไว้ แน่แน่น..

[นิวไทป์ L.1][ไปตรงจุดนัน] ้

ริ คๆ

"โฮมุระ !?" "ริ คุ !?" "อาจารย์โดบัน !?" "ทาไมถึงมาอยุท่ ี่นี่" ทังสามคนอุ ้ ทานพร้ อมกัน

"ผม.... ออกมาตามหาเพื่อนครับ" เด็กหนุม่ ตอบไปตามความจริ ง

".............." "ก็บอกให้ อพยพกันแล้ วแท้ ๆ......" โดบันบ่นอย่างเสียไม่ได้ "แล้ วใครกันที่หลงจากกลุม่ ......"

"เดือน... ครับ" โฮมุระเอ่ยชื่อเด็กสาวออกไปด้ วยอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา ได้ ...

"ถ้ างัน..." ้ "แล้ วคนอื่นๆตอนนี ้ไปหลบอยูท๋ ี่ไหนกัน?......"

"กระจัดกระจายกันไปคนละทิศละทางครับ แต่หลายส่วนเห็นว่าอยูใ่ นยานเฟนเทียร์ นะ่ ครับ " ชายหนุม่ ตอบ ตามข้ อมูลที่ได้ รับมา

"อัล...ค้ นหาเลชทะเบียนยืนยันแล้ วบันทึก I.F.F." "Roger!" ".......เรื่ องค้ นหาผู้บาดเจ็บและสูญหาย" "หลังจากนี ้ Londo Bell จะช่วยสนับสนุนเอง...."

"เพราะฉะนันกลั ้ บไปรวมกลุม่ กันได้ แล้ ว"

"ครับ..." เด็กหนุม่ ขานรับเพียงสันๆ ้ เท่านัน้

"เจ้ าเครื่ องขาวนัน่ ล่ะ???" "ไปเก็บได้ มาจากไหน???" โดบันถาม

"รหัสเครื่ อง RX-0A ไม่ทราบที่มาฮะ...." "แต่ดจู ากข้ อมูลแล้ วคิดว่าจะเป็ นหุน่ ต้ นแบบของอะไรบา งอย่าง..." ริ คคุพดู พร้ อมกับคีคาสัง่ เพื่อเปิ ดProfileของหุน่ ขึ ้ นมา...

"ส่วนสถานที่พบก็โรงเรี ยนครับ....."

"ต้ นแบบอย่างงันเรอะ....." ้ "เลือกเครื่ องที่มีแนวโน้ มว่าจะมีปัญหาภายหลังซะด้ วย . .." โดบันกล่าว ".......แต่ไอ่บริ ษัทนี ้มันยังไงกันนะ" "ถึงได้ มาซุกหุน่ ไว้ แถวนี ้....." โดบันบ่นอุบ "อาจารย์...." ริ คคุเอ่ยขึ ้นเบาๆ

....ถ้ าพูดออกไปจะทาให้ ...จะทาให้ ปัญหามันยุง่ ยากกว่ านี ้มัยนะ.. ้

"...จากข้ อมูลยังมีหนุ่ ต้ นแบบอีกตัวฮะ.." "ซึง่ คิดว่า...จุดประสงค์ของการก่อการร้ ายน่าจะเกี่ย วข้ างกับเครื่ องรหัสนันที ้ ่ถกู ชิงไปครับ ..."

"โฮ่....." "ถ้ างันคนที ้ ่ต้องระวังตัวก็คงเป็ นเธอแล้ วล่ะริ ค ุ่ ... " "ดีไม่ดีจะโดนข้ อหาโจรกรรมเอา....." โดบันกล่าวเตือน... "รู้สกึ ว่าตอน 0083 ก็มีคดีคล้ ายๆแบบนี ้อยูน่ ะ....."

"แหะๆ....งันทางนี ้ ้คงต้ องฝากอาจารย์ปกป้องแล้วสินะฮ ะ..." ริ คคุกล่าวอย่างยิ ้มๆ....ก็เหตุสดุ วิสยั ละนะ...

"งันผมขอตั ้ วเอาเครื่ องกลับไปพร้ อมโฮมุระก่อนก็แล้ วก ่ันนะฮะ..."

...ขอโทษนะฮะรุ่นพี่...คงตามอาจารย์ลอยด์ตอ่ ไปไม่ได้ แล้ วละ...

"ดูทา่ ทางเราจะต้ องไปคุยกันทีหลังแล้ วล่ะ" โดบันพูดก่อนจะชี ้ตาแหน่งให้ ทั ้งสองเครื่ องที่เหลือด ู่ พวกเขาซูมกล้ องตามไปทันที "แขกมาหาจ้ าวบ้ านแล้ วล่ะ" ท่าทางมันจะเห็นพวกเขาเหมือนกัน หนึง่ เครื่ องเป็ น RX-0B หนึง่ เครื อ่งเป็ น ZZ สีแดง และหนึง่ เครื่ องเป็ นเกียล่าซูลธู รรมดา แต่พวกเขารุ้สกึ ได้ ถึงความไม่ธรรมดาของฝี มือคนขับเคร ่ื อ่งทังสาม ้

"... 3-3 น่า่ จะดีกว่า 3-1 นะครับ อาจารย์..." โฮมุระเอ่ย "อาจารย์ครับ...สถาณะการณ์แบบนี ้มันยากซะยิง่ กว่าตอน รบกับปูอลาสก้ าอีกนะฮะ..." "คงทาตามคาสัง่ ไม่ได้ หรอกครับ"

ริ คคุเอ่ยขึ ้นเบาๆ พร้ อมกับเหงื่อที่ไหลซึมออกมาเล็กน้ อย... ...ถึงเบื ้องหน้ าจะพูดเล่นๆก็เถอะ...แต่ในใจเขาก็แอบ กลัวไม่ได้ เหมือนกัน...

"หรื อ...อาจารย์คิดจะเจรจากับฝั่ งนันก่ ้ อนมัยละ ้ ฮะ?"

"........."

"ในขณะที่ผงั่ นันเหมื ้ อนจะพุง่ เข้ ามาหาเรื่ องเนี ่้ยนะ ...." โดบันกุมคอนโทรแน่ "อัลต่อไปที่เนลอากาม่า...." "ส่งเมจเสจไปว่ายังมีพวกปลอกแขนป้วนเปี ย้ นอยูอ่ ี กเยอ ะ" "Roger!"

"เดี๋ยวก่อนค่ะอาจารย์โดบัน....." โรเซ็ตพูดแทรกขึ ้นมา "อย่างน้ อยก่อนจะทาอะไรก็อยากจะให้ ลองเจรจาดูก่อ นค่ะ ...." "...เพราะว่าคนทางนัน...เป็ ้ นคนในครอบครัวหนูเอง "

"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิฮะรุ่นพี่..." ริ คคุพยายามหยุดคาพูดของคนตรงหน้ าไว้ แต่ก็ไม่ทนั เสีย แล้ ว ..

....พูดแบบนี ้ไปจะดีเหรอฮะ....

"ถ้ าไม่อยากสู้.....ก็ต้องพูด..." โรเซ็ตเอ่ยขึ ้นกับริ คเบาๆ... ...มีแค่วิธีนี ้เท่านัน... ้

"ครอบครัว???" "ค่ะ....." "ลุงลอยร์ ....เป็ นคนที่โจรกรรมเครื่ อง RX-0B ที่อยูข่ ้ างหน้ าพวกเรา...ไปเองค่ะ" "จะลองคุยเองไหม???" "ถ้ าเป็ นไปได้ ...ก็ดีคะ่ .."

[เจรจาถ่วงเวลา*] Rikku&Rosetta&Sanya TURN

ทังสามเครื ้ ่ องตรงเข้ ามาใกล้ ๆพวกเขาแต่ก็ไม่เปิ ดฉากย ่ิ ง จนกระทัง่ เข้ าสูร่ ะยะที่ติดต่อถึงกันได้ จึงเริ่ มเจรจ า "ตามพวกเรามาทาไม" ภาพปรากฏของเด็กหนุม่ ใส่แว่น ไว้ ผมยาวสีทองในชุดทหารซีออนโดยไม่สวม Normal suit

[สนทนา*] "ผม เรื อโทจีบนั โดบัน" "ดูเหมือนว่า ทางนันจะน ้ า MS ของทางเราออกไปโดยพละการนะครับ..." "เดิมที่กญ ุ แจเปิ ดกล่องของลาพลาสก็ควรจะเป็ นของเ ราอย ู่ ่​่ แล้ วเรื อโท" "ผมคงมอบคืนให้ ไม่ได้ " "กุญแจ?" "ผมไม่ร้ ูคณ ุ พูดถึงอะไร" "แต่ MS ตัวนัน้ ถูกสร้ างขึ ้นจาก AE" "ฉะนั ้น พวกคุณคงไม่ได้ รับสิทธิ์ที่จะเข้ าถึงโดยพลการ...." "ไม่ร้ ูอะไรเลยงันสิ ้ นะ" "งันเราก็ ้ ไม่มีอะไรต้ องคุยกันแล้ ว" "โฮ่..." "เป็ นการเจรจาที่สนมากจริ ั้ งๆ..." "ทางนี ้ก็ไม่ถนัดพูด จริ งๆแฮะ....." "เพราะฉะนันคงต้ ้ อง......."

"อาจารย์ครับ...ขอคาสัง่ ด้ วย...." ริ คคุพร้ อมกับโมบิลสูทเครื่ องขาวบินตามคนตรงหน้ าไปติ ดๆ "...พร้ อมรับคาสัง่ ครับ..." เด็กหนุม่ กล่าวกับอาจารย์บนั แม้ วา่ ตนจะแอบวิตกนิดหน่อยก็ตามที...เพราะนี่เป็ นการ ต่อสู้จริ งๆ ที่มีคน ตายจริ งๆ "เครื่ องขาวของเธอมีเรื่ องกับเครื่ องสีดานี่ริค. .." "ส่วนโฮมุระ เข้ าชนซูลู อย่าประมาทเพราะเห็นว่าเป็ นหุน่ Mass ล่ะ" "ทังหมดที ้ ่ต้องทาคือ เอาเครื่ องดานัน่ กลับมาให้ ได้ !" "เข้ าใจนะ!" "รับทราบครับผม"

"รับทราบครับ..." หลังจากสัญญาณดับไปริ คคุก็หนั มาคุยกับหญิงสามผมม่วงด ่้านหลังในทันที พร้ อมกับถอนหายใจเป็ นเชิงผิดหวังเล็กน้ อย

"....ขอโทษฮะ รุ่นพี่ดเู หมือนเราต้ องสู้แล้ วสิ..." ริ คคุพดู ด้ วยสีหน้ าเป็ นกังวลเล็กน้ อย...ศัตรูในคราวน ่ี ่้คือคนที่เขาเองก็ร้ ูจกั ดีด้วยสิ ".....อืม....." "เราก็ทาสิง่ ที่ทาได้ ...หมดแล้ วนี ้นะ..."

โรเซ็ตพูดขึ ้นพร้ อมกับกามือแน่น "ไม่ต้องห่วงหรอกฮะ....พวกเราทุกคนต้ องได้ กลับไปแน่. ."

"ผมจะพาลุงลอยด์กลับมาเอง...." เขาหันมาพูดกับเธออย่างยิ ้มๆ....แม้ วา่ รอยยิ ้มนันจะ ้ แฝงไปด้ วยความกังวล สาหรับ เขาแล้ วนี่ก็เป็ นการออกรบครัง้ แรกจริ งๆที่ไม่ใช่การฝ ่ึ ก.....ความตายที่สามาถถูกหยิบยืน่ มา ให้ ได้ ทุกวินาทีแบบนี ้ ....แม้ แต่เขาเองก็ไม่สามารถทนแรงกดดันได้ ไหว... มื่อที่สนั่ ไม่หยุดพยายามยามบังคับหุน่ ต่อโดยไม่แสดง อาการออกมา ..เราต้ องทาได้ ส.ิ .

"...ขอบคุณนะริ ค...แต่วา่ ..." "ชันตั ้ ดสินใจได้ แล้ วล่ะ....." โรเซ็ตหลับตาลงช้ าๆ...ในที่สดุ เธอก็คิดได้ .. "ทุกคนมีเส้ นทางของตัวเอง.....รวมทังนายด้ ้ วย... " "เพราะงัน....อย่ ้ าตายก็พอ...อย่าคิดเรื่ องอื่นเลย.. ." ...ใช่...ถึงจะเป็ นคนใกล้ ชิด....แต่อีกฝ่ ายก็เป็ นทหา ร... ...ทหารที่พร้ อมจะปลิดชีวิตคนได้ ทกุ เมื่อ....ถ้ าเกิด สู้ได้ ไม่เต็มที่เพราะความกังวลล่ะก็.. "ถ้ านายทาให้ ชนกั ั ้ บซาเนียมาตายตรงนี ้ล่ะก็....จะจอง เวรยันชาติหน้ าเลยคอยดู!!" "ฮะๆ....ผมไม่ถนัดให้ คนอื่นมาตังความหวั ้ งแบบนี ้ด้ วย สิ..." ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆ... "ไม่มีสทิ ธิเลือกยะ...." โรเซ็ตบ่นอุบขึ ้นมาทันที....ยังไงเธอก็อยากรอดละนะ "ผมกดดันนะฮะเนี่ย...." ริ คคุพดู ด้ วยน ้าเสียงทีเล่นทีจริ ง... "ไม่คิดจะให้ กาลังใจกันบ้ างเหรอ..."

"อะ...เอ๋..." "งะ...งันก็ ้ ...." "พะ...พะ...พยายามเข้ านะ.." โรเซ็ตเข้ าไปกระซิบเบาๆก่อนที่จะถอยออกมา

"คะ คงพอใจแล้ วนะ..." "เอ้ า!! เตรี ยมพร้ อมซะลุงลอยร์ ไม่ใช่พวกเบ๊ แบบในการ์ ตนู หรอกน ะ"

"คร้ าบๆ...." ริ คคุตอบเป็ นเชิงตกลง....ทาไมกันนะ...ถึงจะเป็ นคาพูด เล่นๆ ..แต่มือที่สนั่ ก็หยุดสัน่ แล้ ว...

จากนัน้ [นิวไทป์ L.1][เปิ ดฉากสู้กบั RX-0B ] Action1 [โจมตีรุนแรง][โจมตีชขิงจังหวะ][ป้องกันแล้ วสวนกลับ][โจมตีรุนแรง][โจมตีชขิงจังหวะ][ป้องกันแล้ วสวน กลับ]

Rikku & Rosetta & Sanya TURN

ริ ค @ มัสแตง [โจมตีรุนแรง][โจมตีชขิงจังหวะ][ป้องกันแล้ วสวนกลับ][โจมตีรุนแรง][โจมตีชขิงจังหวะ][ป้องกันแล้ วสวน กลับ] [โจมตีชิงจังหวะ][โจมตีชิงจังหวะ][โจมตีชิงจังหวะ][โจมตีชิงจังหวะ][โจมตีชิงจังหวะ][โจมตีชิงจังหวะ] Win 2 Draw 2 Lose 2 เสียเปรี ยบเนื่องจากความต่างของฝี มือ

"ท่าจะไม่ดีแล้ วล่ะสิ" โดบันพูดก่อนจะตวัดบีมเซเบอร์ ใส่แล้ วผละออก -ทุกเครื่ องได้ รับความเสียหาย "ขืนสู้ตอ่ มีหวังแพ้ แน่"

"ปั ดโธ่เว้ ย!!!....." ริ คคุสถบด้ วยความรู้โกรธสุดๆพร้ อมกับกัดฟั นกรอด....ค วามรู้สกึ แย่ๆแบบนี ้เราไม่ได้ เจอมานานแล้ วสินะ...

..ไม่เคยนึกเสียใจในความสามารถในการขับโมบิลสูทระดับ กากของตัวเองเท่าวันนี ้มาก่อนเลย...

..บ้ าชะมัด...จะปกป้องใครก็ทาไม่ได้ ...จะช่วยใครก็ทา ไม่ได้ ... ...ตัวเรามันมีประโยชน์แค่นี ้เหรอไง!!!.......

[คิดแผนถอย*] **ระบุรายละเอียดให้ ชดั เจน "......." "อัล..... ติดต่อฟนเทียร์ ได้ มย..." ั้

"Affirmative..." "การติดต่อเป็ นไปได้ ครับเรื่ อโท" "เยี่ยม......." "บอกทางนันที ้ ..." "ให้ ยิง Smoke กับ ECM มาทางนี ้" "เราจะใช้ จงั หวะนันถอยออกจากพื ้ ้นที...."

"Roger!" จากนันอั ้ ลก็เริ่ มทาการส่งข้ อความไปตามที่โดบันสัง่ "ริ ค...โฮมุระ...." "ยื ้อกว่านี ้ไม่ดีแน่..." "ครูบอกให้ เฟนเทียร์ ช่วยยิงสนับสนุนด้ วย Smoke กับ ECM แล้ ว" "พวกเราจะใช้ จงั หวะนันถอยออกจากพื ้ ้นที...." "ทางนันเองไม่ ้ มีอะไรที่จะได้ จากเรา...." "นอกจากทางนันกระหายจริ ้ งๆก็อีกเรื่องนึง" "ส่วนเรื่ องทวงของคืน.... คงต้ องฝากเอาไว้ กอ่ น...." "เข้ าใจนะ!" "ครับ... ว่าแต่... ถ้ าเกิดอีกฝ่ ายกระหายจริ งๆ ล่ะก็... จะทายังไงกันดีครับ?" โฮมุระคิดไปถึงกรณีทเี่ ลวร้ าย ที่สดุ ก่อน...

"ก็คงต้ องมีอะไรประกันนิดหน่อย....." ".........อนาคตต้ องไปข้ างหน้ าต่อ" "ว่ากันว่าปั จจุบนั กับอดีตมีหน้ าที่ผลักดันอนาคต ล่ะน ะ...." "เพราะฉะนัน....ถ้ ้ าถึงเวลาพวกเธอ 2 คนต้ องรอดให้ ได้ " "อดีตอย่างครูจะเป็ นโล่ให้ เอง....." "ไม่อณุญาติให้ ปฏิเสธ!" "นี่คือคาสัง่ !" "รับทราบ!!!"

"โอส...สมแล้ วที่เป็ นถึงระดับเรื อโทในตานานที่สามารถ โค่นโมบิลสูทด้ วยมือเปล่าสินะฮะ...!!" ริ คคุตอบกลับมาด้ วยน ้าเสียงทีเล่นทีจริ งเล็กน้ อยพร้ อ มกับเหงื่อที่ไหนซึมออกมาจากใบหน้ า ....

..เฮฮาเข้ าไว้ ริคคุ....อย่าทาให้ คนอื่นตื่นตระหนก... . เด็กหนุม่ ผมทองได้ แต่เม้ มปากเนื่องจากได้ แต่เก็บความ คิดไว้ ในใจ....

..เรามันไร้ ประโยชน์...

"อาจารย์ฮะ....ผมเชื่อในตัวอาจารย์นะครับ..."

"พวกเราต้ องรอดไปจากที่นี่...."

"OK......" "เมื่อเฟนเทียร์ เริ่ มเราจะดาเนินการตามแผนทันที! !!!! " "พลังงานยังเหลืออยู.่ ...ตัวเครื่ องก็เหมือนจะไม่มีป ่ัญหาอะไร..." ริ คคุพดู พลางเช็คสถาณะของเครื่ องอย่างรวดเร็ วจนหน้ าต ่​่ างข้ อมูลของหุน่ พุง่ ซ้ อนทับกันไม่ร้ ูกี่สบิ หน้ า ..

"ซาเนียฝากซัฟพอร์ ตด้ วยเราจะถอยกันแล้ ว..."

"ขอโทษนะฮะรุ่นพี่แต่เราคงต้ องถอยแล้ วละ..." เขาพูดพลางหันไปมองทางรุ่นพี่ที่อยูไ่ ม่หา่ งนัก...ขอ โทษที่พาตัวอาจารย์ลอยด์กลับมาไม่ได้ ฮะ.. ใช่ถึงจะพาลอยด์กลับมาไม่ได้ ..ถึงอย่างนัน...ถึ ้ งอย่ างนัน....เขาต้ ้ องพารุ่นพี่และซาเนียกลับไปอย่างปลอด ภัยให้ ได้ ..

"ริ ค....หลับตาซะ...." โรเซ็ตที่เงียบมาอยูพ่ กั หนึง่ เอ่ยขึ ้นกับรุ่นน้ องด้ ว ยสีหน้ าเรี ยเฉย.. "อะ...เอ๋...." ริ คคุหนั ไปมองโรเซ็ตที่เริ่ มขยับเข้ ามาใกล้ เขาด้ วยสี หน้ างงๆ

"ก็บอกว่าให้ หลับตาไงเล่า!" "อะ..อืม"

"แค่สามวินาที..." "จงนึกถึงอนาคตและความสุขที่รออยู่....."

"ใจเย็นขึ ้นมัย?" ้ โรเซ็ตถามขึ ้นอีกครัง้ ... "ระ....รุ่นพี่พดู อะไรออกมาฮะเนี ้ย..." "ผะ...ผมไม่ได้ ใจร้ อนสักหน่อย..." ริ คคุตอบด้ วยน ้าเสียงตะกุกตะกักเล็กน้ อย...... เป็ นอย่างที่เธอว่าจริ งๆ...ตอนนี ้เขารู้สกึ ว่าตัวทาอ ะไรไม่ถกู ไปหมดแล้ ว... ..ไม่ใช่เพราะรู้สกึ กลัว...แต่รับไม่ได้ จริ งๆกับความ รู้สกึ ที่เหมือนกับทาให้ สถาณการณ์ตรงหน้ ามันดีกว่านี ่้ ไม่ได้ .. ..ทังหมดก็ ้ ได้ แต่โทษความอ่อนแอของตัวเอง.. ..ตลอดเวลาที่ผา่ นมาเราทาได้ แค่นี ้เองงันเหรอ... ้

"ลนซะขนาดนี ้เนี่ยนะ..?" โรเซ็ตพูดพร้ อมกับส่ายหน้ าไปมา

"เอ่อ........"

"ไม่เอาน่า....นายต้ องทาได้ เชื่อชันซิ ้ .." "ประธานนักเรี ยนที่ชนรู ั ้ ้ จกั ...เป็ นคนที่ใครๆก็ชื่น ชมนะ" โรเซ็ตยิ ้มเล็กน้ อยให้ กบั คนตรงหน้ า "ฮะๆ....." เด็กหนุม่ หัวเราะเล็กน้ อย "แต่ผมเพิ่งจะเคยเห็นรุ่นพี่ที่ผมรู้จกั ชมผมตรงๆก็คร ่ั่ง้ นี ้แหละฮะ" เขาพูดพร้ อมกับหันมาทางเธออย่างยิ ้มๆพร้ อมกับถือโอกา ศสวนกลับไอคาพูดที่เหมือนประชดนัน่ คืนไป ด้ วยซะเลย

"ระ...เรื่ องนัน..." ้ "ไม่สาคัญหรอกน่า!!" โรเซ็ตค้ อนใส่รุ่นน้ องตรงหน้ าทันทีก่อนจะหันใบหน้ าแด งๆของเธอหลบสายตาเขาไป

"ไปๆ...ไปตังใจขั ้ บได้ แล้ ว...ถ้ าพลาดขึ ้นมาฉันตามจอง เวรนายถึงชาติหน้ าแน่..."

"คร้ าบๆ....รับทราบครับ...." ริ คคุตอบอย่างยิ ้มๆ...ดูเหมือนไอความกระวนกระวายเมื่ อครู่ของเขาจะค่อยๆถูกบรรเทาด้ วยท่าทีแปลกๆ ของคนตรงห น้ าซะแล้ วสิ

....ต้ องให้ รุ่นพี่ช่วยเอาไว้ อีกแล้ วสินะ....

...ขอบคุณนะ...

[คิดแผนถอย*] -คอยยิงสกัดกันศั ้ ตรูรักษาระยะไม่ให้ รุกคืบเข้ ามาใกล้ โดบัน โฮมุ ตัวเอง -รอการสนับสนุนจากเฟนเทียร์ -โกย

Mobile suit Tirkx Unicorn Chapter 5 : Day of Unicorn Turn 10

ตูม! กระสุนควันรอบกวนการมองเห็นถูกยิงคลุมไปทัว่ บริ เวณปา กทางเข้ าสเนล จากนันเฟนเที ้ ยร์ ก็สง่ ECM แจมมิ่งเข้ ามาเป็ นระยะให้ เรด้ าที่อยูภ่ ายในอาณาเขตอน ุ่ ภาคมินอฟสกี ้ที่ทางานได้ ไม่ดีอยูแ่ ล้ วกลายเป็ น อัมพา ตทันที "ต่อจากนี ้ต้ องพึง่ เซนส์อย่างเดียวสินะ" ลีพดู ก่อนจะหยิบกล้ องส่องทางไกลขึ ้นมาช่วยดูด้วยตาเป ล่า

โดบันเป็ นคนเดียวที่สามารถมองเห็นได้ ในสถานการณ์แบบน ่ี ่้ เขาใช้ สญ ั ญาณมือผ่านมอืของสไตร์ ค เพื่อบอกทิศทางที่ริ คุและโฮมุระควรจะไป "เรเซลอยูข่ ้ างหลังเราห่างไประยะ 3000 ใช้ การเดินเครื่ องความเร็ ซต่าล่ะ" "ครับ" ริ คกุ บั โฮมุระพูดพร้ อมกัน แค่ยงั ไม่ทนั ที่ทงสองคนจะถอยออกไป ั้ ซาเนียที่สงั เกตุเห็นเงาของโบิลสูทเครื่ อง หนึง่ ในกลุ ่​่ มควัน

ปี๊ บ ปี๊ บ ปี๊ บ เซนเซอร์ ทงหมดในตั ั้ วของมันสแตงค์ร้องระงมแม้ อยูภ่ าย ใต้ เขตอนุภาคมินอฟสกี ้หนาแน่นและถูกลูกหลง จากการแจมม ่ิ ่​่งด้ วย ECM ราวกับว่ามันกาลังเรี ยกร้ องหาพวกอยูก่ ็มิปาน "ริ ค เครื่ องเป็ นอะไรไปน่ะ" โรเซตถาม "ไม่ร้ ูสคิ รับ ยังกับมันมีความสนใจเจ้ าเครื่ องที่คล้ ายตัวเองเป็ นพิ เศษ"

[สนทนา*] "มัวคุยอะไรกันอยู!่ !" โดบันแหกปากตะโกนก่อนจะผลักมัสแตงออกไป ริ สะดุ้งเฮือกก่อนจะแพนกล้ องไปตรงจุดที่ผิดสังเกต

"เจ้ าเครื่ องสีป่ ี ก!" "ถอยๆๆๆ" โดบันพูดเร่งเร้ าก่อนจะกดบูสผลักมัสแตงค์ให้ ตามหลังเ รเซลของโฮมุระและเหมือนจันทร์ ไป ในจังหวะที่เจ้ า เครื่ องเขาเดี่ยวนันพุ ้ ง่ ใส่เครื่ องส ่ี ่​่ ปีก - นิวไทป์ทุกคนในพิ ้นที่ได้ ยินเสียงตะโกนต่อไปนี ้ไม่เว ่้นแม้ แต่คนในยานเฟนเทียร์

"ที่นี่นะ่ ที่นี่ตรงนี ้นะ" "ออก" "ไป" "ซ๊ า!!!"

ปริ มาณ Output มากมายอย่างเหลือเชื่อเปร่งออกมาจากทรัสเตอร์ ของเครื ่​่ องเขาเดี่ยวที่ในฐานข้ อมูล ของมัสแตงค์เขียนว่า <RX-0 Unicorn>

วาบ แสงสีแดงเรื องรองเปร่งออกมาจากตัวยูนิคอร์ น โดบันนึกสงสัยอยูเ่ พียงไม่กี่อึดใจก็มนั่ ใจได้ วา่ นี่ คือระบบที่ ร่ ารื อกันในหมู่อนาไฮม์ Newtype Destroyer System <NT-D>

"ริ คุ คาเรน! ออกไปจากที่นี่ซะ!!" โดบันตะโกนสุดเสียง - โดบันทราบว่าใครบ้ างที่เป็ นนิวไทป์ จากรายงานตรวจสุขภาพ และข้ อมูลผลการเรี ยนวิชาต่างๆ

เฟนเทียร์ -2

ควันค่อยๆจางออกไปพร้ อมปรากฏเพียงโมบิลสูทในทัศวิสยั สองเครื่ อง หนึง่ คือเครื่ องสีป่ ี กติดฟั นเนลสุด ร้ ายกาจ ส่วนเครื่ องที่สองคือ...

"กันดัมงั ้ นเหรอ" ้ ซูเวียอุทาน "กันดัมเหรอคะ?" ้ มานาหันมาถามสองพี่น้องเรเว่น

"โมบิลสูทเครื่ องแรกที่พฒ ั นาโดยสหพันธ์ ... ความเก่งกาจของมันทาให้ พวกซีออนขนานนามว่า" กาเว่นอธิบายแทน "ปี ศาจสีขาว"

ระหว่างที่ทงสองเครื ั้ ่ องและเครื่ องสนับสนุนจะโรมรัน พันตูกนั ถึงระดับเป็ นตาย ยานลี ้ภัยที่เหลือก็เปลีย่ น

เป้าหมายจากอากาม่าที่อยู ่​่ ใกล้ สองเครื่ องนันมาขอลงที ้ ่เฟนเทียร์ ส่วนโมบิลสูทของทีมโดบันและเซียร์ ต่างก็ถอยกลับมาอยู ่​่ รอบๆเฟนเทียร์ NPC ที่มากับยาน

จากนัน้ นักบินโมบิลสูท [เอาเครื่ องลงและเข้ ารับการซ่อมบารุงและเติมเครื่ องกร ะสุน] [เข้ าเทียบยานชัว่ คราวเพื่อ เปลีย่ นนักบิน และออกมาคุ้มกันยาน] [คุ้มกันยานไว้ และคอยดูสถานการณ์ของสนามรบ] คนในยาน [ไปเปลีย่ นกับนักบินโมบิลสูทที่เข้ ามา] [เอาเครื่ องทีเหลือออก] [ไปดูอาการยูที่เจอวางยา] [ไปรับ ผู้ลี ้ภัยที่เข้ ามา] [ดูสถานการณ์รบอยูท่ ี่สะพานเรื อ] [เอาเครื่ องดื่มและผ้ าขนหนูไปรับนักบิน] NPC - วิลลี่ - เฟี ยร์ - ชิสกุ ุ ริ คๆ.. ========================================

..ถึงจะอยากอยูค่ อยคุ้มกันยานต่ออีกสักนิด เพราะยังไม่ร้ ูวา่ ศัตรูลา่ ถอยแล้ วหรื อยังก็เถอะ.. แต่จะทิ ้งให้ รุ่นพี่โรเซ็ตกับซาเนียมาตกอยูใ่ นอันตรา ยร่วมกับเขานานกว่านี ้คงไม่ดีแน่...

..อย่างน้ อยเอสยานกลับไปซ่อมบารุงแล้ วค่อยออกมาใหม่ก ่็ แล้ วกัน... เมื่อริ คคุคิดได้ ดงั นัน้ เด็กหนุม่ ก็รีบบังคับโมบิลสูทของตนเข้ าไปเฟนเทียร์ ใน ทันที

"ฟู่ ...." เด็กหนุม่ ถอนหายใจเล็กน้ อยก่อนจะนาโมบิลสูทของตนเข้ า เทียบเข้ ากับสะพานเรื่ ออย่างเหนื่อยๆ ...หนีออกมาได้ แล้ วสินะ....เจ้ าเครื่ องสีขาวนัน่ มันอ ะไรกัน...แค่เจ้ านัน่ โผล่มาระบบของเครื่ องนี ้ก็รวนไป หมด... ริ คคุครุ่ นคิดเล็กน้ อยก่อนจะเปิ ดฝาค๊ อกพิทของตนออกปล ่​่อยให้ ซาเนียออกจากเครื่ องไปเป็ นคนแรก

""ปลอดภัยสักที....." "แล้ วเอายังไงต่อดีละ่ ริ ค?" โรเซ็ตถามรุ่นน้ องเมื่อนับโมบิลสูทหนีมาได้ อย่างปลอด ภัย "นัน่ สินะฮะ...ผมเองก็ไม่ร็ูเหมือนกัน..." "แต่เอาเป็ นว่าเราออกจากเจ้ าเครื่ องนี ้ก่อนดีกว่ าฮะ" เด็กหนุม่ พูดพร้ อมกับลอยตัวออกไปค๊ อกพิทในทันที

โรเซ็ตขยับตัวก่อนที่จะยื่นมือไปทางริ ค.. "อะ เอ่อ..." "ช่วยหน่อยซิ....ยังเจ็บเข่าอยูน่ ิดหน่อยน่ะ" "เอ๋......?" ริ คคุหนั กลับมามองด้ วยสายตางุนงงเล็กน้ อย นัน่ สินะ....รุ่นพี่ยงั เจ็บขาอยูจ่ ริ งๆด้ วยเฮะ...

ริ คคุครุ่ นคิดเล็กน้ อยก่อนจะลอยตัวกลับไปหาหญิงสาวตร งหน้ า

พร้ อมกับใช้ แรงดึงมือของคนตรงหน้ าเป็ นแรงส่งดันตัวขอ งรุ่นพี่ตรงหน้ าให้ ลอยสูงกว่าตัวเองเล็กน้ อยก่อน จะค่ อยๆหล่นลงมาในอ้ อมแขนของทังสองอย่ ้ างง่ายๆ "อะ เอ๋..." "เดี๋ยวสิ!!...คะ แค่พยุงก็พอมัง..." ้ โรเว็ตพูดขึ ้นด้ วยหน้ าที่ขึ ้นสีอย่างชัดเจน.. "ไม่เห็นต้ องอุ้มแบบนี ้เลย..." "อ่าว....ก็เห็นรุ่นพี่บอกเจ็บนี่ฮะ... ริ คๆก็คิดว่าเป็ นหนักจนยืนไม่ได้ ซะอีก" เขาตอบคนตรงหน้ าด้ วยสีหน้ าซื่อๆ

"..." โรเซ็ตได้ ยินถึงกับพูดอะไรไม่ออก... ....หมอนี่มนั จะซื่อไปถึงไหนเนี ้ย..... "ช่างเถอะ....แบบนี ้ก็ได้ " "แต่วา่ .....วันหลัง...หัดถามคนอื่นก่อนก็ได้ นะ! !" หญิงสาวพผูดขึ ้นก่อนจะเอื ้อมมือไปหยิกที่ไหล่เข้ าให้ "โอ้ ย...." ริ คคุสะดุ้งเล็กน้ อยเนื่องจากแรงหญิงของคนตรงหน้ าจนท ่าให้ มือทังสองที ้ ่ประคองร่างของโรเซ็ตอยูค่ อ่ ยๆ อ่อนแ รงลง

"เหวอ..." ริ คคุเสียหลักเล็กน้ อย ก่อนจะคว้ าคนที่เกือบจะหลุดมือเข้ ามากอดในทันที .. พร้ อมกับค่อยๆลอยตัวลงสูพ่ ื ้นอย่างช้ าๆ

"รุ่นพี่อย่าเล่นแบบนี ้สิฮะ เกือบล่วงไปแล้ วมัยละ..." ้ "อะ เอ่อ... คือว่า..." "ปล่อยได้ แล้ วน่าริ ค..." ....โรเซ็ตพูดด้ วยความร้ อนรน... "เป็ นอะไรรึเปล่าฮะเนี่ย...ตัวดูร้อนๆ..." เด็กหนุม่ พูดขึ ้นก่อนจะค่อยๆปล่อยโรเซ็ตออกจากอ้ อมแข น "สะ สงสัยอากาศมันร้ อนน่ะ..." "ช่างมันเถอะน่า..." "'นัน่ สินะฮะ....." "ว่าแต่อาการที่ขารุ่นพี่ไม่เป็ นอะไรมากนะฮะ..." เด็กหนุม่ ถามขึ ้นด้ วยความเป็ นห่วง "พอไหวน่า.....ไม่ต้องห่วงหรอก" โรเซ็ตพูดเบาๆ "แล้ วนายจะเอายังไง?" "...ก่อนอื่นคงต้ องซ่อมเจ้ านี่แล้ วก็จูนอะไรอีกหลายอ ย่างละมังฮะ" ้ ริ คคุพดู พลางหันไปมองมัสแตงค์ที่อยูไ่ ม่หา่ งมากนัก

"แล้ วรุ่นพี่ละฮะ....?"

"ก็คงทาการซ่อมกับจูนโมบิลสูทที่อยูท่ ี่นี่ให้ หมดล่ะ นะ....ถ้ าเป็ นไปได้ "

"ไม่ฝืนตัวเองแน่นะฮะ..." ริ คคุถามขึ ้นด้ วยสีหน้ าเป็ นห่วงเล็กน้ อย "นิดหน่อยน่าปี ที่แล้ วชันก็ ้ อดหลับอดนอนทารายงานมาแล ่้วนะ" "ไม่เท่าไหร่หรอก" โรเซ็ตพูดพร้ อมกับยิ ้มออกมา ในที่สดุ เธอก็ได้ ทางานที่ถนัดเสียที "รุ่นพี่....เรื่ องลุงลอยด์..ขอโทษจริ งๆนะฮะ.." ริ คคุที่เหมือนจะเงียบไปพักหนึง่ เอ่ยขึ ้นมาท่ามกลางค วามเงียบสงบ ".....เขาตัดสินใจไปแล้ วช่างมันเถอะ..." โรเว็ตเอ่ยขึ ้นก่อนที่จะส่ายหน้ า... "ทหารยังไงก็ทาตามคาสัง่ นี ้นะ" "ตะ...แต่วา่ ...." ...เพราะความอ่อนแอของผมไม่ใช่เหรอ.... ริ คคุได้ แต่เก็บคาพูดนี ้ไว้ ในใจ

"ไม่มีแต่ทงนั ั ้ นแหละ..." ้ "เรื่ องที่อยูน่ อกหเนือการคานวนมันเยอะนะ...เพราะงั ้ นช่างมันเถอะ" โรเซ็ตได้ แต่พูดออกไป...ทังปลอบใจตั ้ วเองและให้ คนข้ า งหน้ ารู้สกึ ดีขึ ้นด้ วย "อะ...อืม..." "งัน....เดี ้ ๋ยวผมไปจัดการเจ้ าตัวขาวนี่ตอ่ เอง รุ่นพี่เองก็อย่าฝื นมากนะฮะ..."

"งันก็ ้ ฝากด้ วยล่ะริ ค" โรเซ็ตเห็นอย่างนันเลยเดิ ้ นไปดูโมบิลสูทเครื่ องอื่นๆ

หลังจากแยกตัวจากรุ่นพี่ตรงหน้ าริ คคุก็ตรงดิ่งกลับไป ยังค๊ อกพิทของมัสแตงในทันที ก่อนจะค่อยๆคีร์ข้อมูลต่างๆที่นา่ จะจาเป็ นพร้ อมกับเจ าะระบบเพือ่ หาข้ อมูลของเครื่ องนี ้ไปในตัว ..เจ้ าหุน่ นี่มนั อะไรกันนะ...อยากรู้...

...จะว่าไปตอนเจรจาครัง้ นัน.... ้ ริ คคุหวนคิดไปถึงตอนเจรจาเมื่อไม่นานที่ผา่ นมา...ใช่ แล้ ว...'กุญแจเปิ ดกล่องของลาพลาส' ที่พวกนันพู ้ ดถึง คืออะไรกันนะ.. เมื่อฉุกคิดได้ ดงั นันริ ้ คคุก็รีบส่งข้ อความขอความช่ว ยเหลือในทันที ...เป้ายหมายคงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหอ สม ุ่ ดเดินได้ ที่เขารู้จกั เพียงหนึง่ เดียว...

ถึง: ยอด จาก : ประธานริ คๆ หัวข้ อ : มีเรื่ องให้ ช่วยหน่อยนะ.. ข้ อมูล : นายอยูใ่ นเรื อเฟนเทียร์ นี ้ด้ วยสินะ.... สถาณการณืมนั เยอะมากจนฉันเล่าไม่ไหว เอาเป็ นว่าไอคนที่ขบั เจ้ าเครื่ องสีขาวเข้ ามาจอดที่นี ่​่คือฉันเอง ละ.. เข้ าเรื่ องเลยดีกว่า

ฉันอยากให้ นายช่วยหาข้ อมูลอะไรบางอย่างนิดหน่อย คีเวิร์ดคือ..

-กุญแจเปิ ดกล่องของลาพลาส -RX0-A -RX0-B แล้ วก็กนั ดัมเครื ้ ่ องขาวที่เราเห็นเมื่อครู่ .. คิดว่าหนึง่ ในพวกนี ้คงมีอะไรเกี่ยวข้ องกันนะ...ฝากด้ วยละ..

"เฮ้ อ...นี่มนั เกิดอะไรขึ ้นนะ...." ริ คคุถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆพร้ อมกับค่อยๆเอนตัวลงกับ เบาะ ...เรื่ องมันชักจะยุง่ ยากไปทุกทีแล้ วสิ... ..ต่อจากนี ้จะเป็ นไงต่อไปนะ...

[Tech3] -จูนระบบของ RX-0A ใหม่ -เจาะระบบข้ อมูลของ RX-0A เพื่อสืบหาข้ อมูล

จากนัน้ [นิวไทป์ L.1][นกเค้ าแมว] [เอาเครื่ องลงและเข้ ารับการซ่อมบารุงและเติมเครื่ องกร ะสุน]

Mobile suit Tirkx Unicorn Chapter 5 : Day of Unicorn Turn 11

สะพานเรื อ เฟนเทียร์ -2 "ตะ ตลุมบอนกันแล้ ว" เสียงใครดนใดคนหนึง่ ในห้ องตะโกนเมื่อเห็นเครื่ องกันด ่ั่ม้ ไทปท์ตวั ใหม่พงุ่ เข้ าไปไล่อดั เครื่ องสีป่ ี ก

"มองไม่ทนั เลยแฮะ" "อย่ามัวแต่ด!ู !" โดบันที่บดั นี ้เป็ นคนเดียวที่อยูข่ ้ างนอกร้ องตะโกนเต ่ื อน ทังหมดดึ ้ งคามสนใจกลับมาเซนเซอร์ ระวังภัย ทันที

"เบี่ยงซ้ ายหลบ 25 องศา" ใครสักคนตะโกนบอก นนท์ที่อยูใ่ กล้ คนั บังคับที่สดุ ทาตามทันที ยานเบี่ยงเอนหลบกระสุนอย่างฉิวเฉียด

นักบินทุกคนที่พกั อยูเ่ ตรี ยมเอาเครื่ องออกทันที แต่ไม่ทนั แล้ ว

ด้ วยระยะยิงไกลสุดกู่ของเครื่ องสีเขียวสองปี ก และความเร็ วสามเท่าของกันดัมดั ้ บเบิ ้ลเซต้ าสีแดงพุง่ เข้ าใส่ สะพานเรื อเฟนเทียร์ ทนั ที "หนอย" โดบันไสหุ่นของตัวเองเข้ าปะทะกับกันดัมสี ้ แดงดังสนั่ นจนกระทัง่ คนในยานยังรับรู้แรงสัน่ สะเทือนได้ แต่ทว่า.... ลาแสงบีมขนาดยักษ์ กลับไม่มีใครหยุด

"กรี๊ ด...!!" ซูเวียกับมานาที่สะพานเรื อกอดกันแล้ วหลับตาปี๋ ทุกคนในเรื อตาค้ างกับภาพลาแสงตรงหน้ า ยกเว้ นแต่ เพียง...

"แกเป็ นใคร บังอาจมายุง่ กับสมบัติของข้ า" ไม่ร้ ูวา่ เมื่อไร วิลลีแ่ ละเกียล่าซูลโู ทรมๆนันยื ้ นขวางอยูข่ ้ างหน้ าสะ พานเรื อ เผชิญหน้ ากับแสงที่พงุ่ เข้ ามา

ตูม!!! กระสุนพุง่ เข้ าปะทะกับโมบิลสูทตาเดียว ก่อนจะเบนเฉียดสะพานเรื อออกไป ถึงกระนันเกราะหุ ้ ้ มนอก ด้ านขวาของยานยังหายไปทังแถบ ้ มิต้องพูดถึงซูลทู ี่หายไปครึ่งตัว

"หึ"

"วิลลี่ เป็ นอะไรไหม!" กาเว่นถาม ก่อนจะให้ ซูเวียจูนหาคลืน่ ติดต่อทันที "เฮ้ ได้ ยินไหม" "...." "...." "...." "ช่างน่าขันนัก..." เสียงซ่าๆของเขาดังขึ ้นมา ในแว่บแรกมานารู้สกึ โล่งอก ถึงเธอจะไม่ชอบหน้ าเขาแต่ก็ไม่ใช่คนที่เกลียดกันขนาด จะสาปส่งให้ ตายไป ข้ างหนึง่ แต่ทว่า...

วิลลีเ่ อื ้อมมืออกมาตรงกล้ องเหมือนพยายามจะไขว่คว้ าอ ะไรบางอย่าง

"ยังไม่ยอมรับความรักของข้ าจนถึงวินาทีสดุ ท้ ายเลยงั ้ นเหรอ" ชายผมสีทองตาสีแดงมองมาที่มานาที่กาลังตื่นตะลึงกับภ าพตรงหน้ า เลือดที่ไหลกลบปากบ่งออกถึง อาการช ้าในของอวัยวะ ร่วมถึงแผงวงจรไฟฟ้ าทีล่ ดั กระแสเสียจนดูเหมือนจะระเบ ่ิ ดเมื่อไรก็ได้ "แต่ข้ายกโทษให้ ..." วิลลีพ่ ดู ต่อไป "...เพราะว่าไม่ได้ ครอบครอง ถึงได้ งดงามยังไงล่ะ" แสงระเบิดสว่างวาบพร้ อมเสียงตะโกน "วิลลี!่ !!"

- วิลลีเ่ สียชีวิต หลังจากนันไม่ ้ กี่ชวั่ โมง อนาไฮม์ก็ควบคุมสถานการณ์ไว้ ได้ ลอนโดเบลและเนโอซีออนถอนกาลังออกจาก อินดัสเทรี ยลเซเว ่​่ น [อิสระ*] ** บทปิ ดของชิสกุ ุ ขวัญ ฮาคัว แกลอรี่ อาเรี ย จิฮารุ โซระ เลนีนา่ สาตยกี ดาโกต้ า วิฬา ที่เชื่อมกับเนื ้อเรื่ อง หลักทังหมด ้ ริ คๆ...

..หลังจากงานลาลึกของเหล่านักเรี ยนมากมายที่เสียชีวิ ตผ่านพ้ นไปไม่นานนัก .. เด็กหนุม่ ที่ความจริ งแล้ วควรจะมาปรากฏตัวในงานตังแต ้ ่​่ เช้ า.....ค่อยๆเดินออกมาในงานอย่างช้ าๆ ท่ามกลางความ เงียบสงบ ..ก่อนจะนัง่ ลงใต้ โตนต้ นไม้ ใหญ่ที่เหลือรอดจากเหตุกา รณ์ระเบิด

ชุดสีดานี่ไม่เหมาะกับเขาจริ งๆเฮะ..... ริ คคุบน่ ในใจเล็กน้ อย....ก่อนจะหยิบเอกสารหลายแผ่นขึ ่้นมาดู

"วิลลี่ ไรเตอร์ ..." "นายเองก็เป็ นหนึง่ ในนันสิ ้ นะ..."

"หึ...เจ้ าเด็กปากเสียคนนัน...สุ ้ ดท้ ายก็ตายอย่างฮีโ ร่ ..." เขาพูดพร้ อมกับยิ ้มเศร้ าๆ..

"xxx xxx ปี สอง xxx xxปี หนึง่ ...........................xxx ปี หนึง่ ..." ริ คคุคอ่ ยๆอ่านรายชื่อที่เขียนอยูใ่ นรายงานมากมาย "คนนี ้ก็เด็กแผนกพยาบาลที่เราเพิ่งจะรู้จกั ไม่นาน... ..หมอนัน่ ก็อยูช่ มรมเบสบอล..." เขาค่อยๆไล่เรี ยกไปทีละคน....ทังภาพหน้ ้ าตาของคนๆนั ้ น...ชื่อและนามสกุลที่ไม่มีใครมาแทนได้ ...

..แม้ ชีวิตของทุกคนจะไม่สามารถนากลับมาได้ อีกแล้ ว..แ ต่สงิ่ ที่เขาทาได้ คือจดจาชื่อของคนที่ตายไป... ..ให้ พวกนันมี ้ ชื่ออยูใ่ นความทรงจาของเราจนเป็ นนิรัน ดร์ ... ใช่...เราถูกสอนมาอย่างนัน... ้

"...บ้ าชะมัด....ทาไมถึงเป็ นอย่างนี ้...." ริ คคุพดู พร้ อมกับทุบลงที่เข่าของตัวเองอย่างร้ อนรน.. .

"เราเองก็ได้ แต่เป็ นตัวถ่วงคนอื่น...." "ความสามารถที่ฝึกมามันไม่พองันเหรอ....." ้ ริ คคุได้ แต่ตะโกนก้ องด้ วยความเจ็บแค้ น.....

"ถ้ าตอนนันเราหยุ ้ ดมีกาลังพอจะช่วยสนับสนุนอาจารย์โด บันไว้ ...หมอนัน่ ก็ไม่ต้องตายแท้ ๆ.."

"ถ้ ากาลังสู้ไม่ได้ ....ก็ต้องใช้ อย่างอื่นที่มนั สามา รถทัดเทียมได้ ..." "กลยุทธ การวางแผน..."

"ปั ดโถ่เว้ ย...!!....เราฝึ กทังหมดนี ้ ่มาเพื่ออะไรกัน !!!" ปากของประธานหนุม่ สัน่ ด้ วยความโกรธจัด...น ้าตาที่ไม่ คิดว่าจะไหลออกมาก็คอ่ ยๆซึมออกมาช้ าๆ.. ..อ๊ ะ...ทาไมถึงรู้สกึ เจ็บใจ..

...นี่ตวั เรากาลังทาอะไรอยูก่ นั นะ... . ..ทาไมถึงอยากรับผิดชอบทุกๆอย่าง... ...ทังที ้ ่บางคนเราเองก็ไม่เคยรู้จกั .. ...ตัวเราที่อยูใ่ นเหตุการณ์บงั เอิญทาไมต้ องมารู้สกึ ผิดเรื่ องแบบนี ้ด้ วยนะ.. ...เพราะเป็ นประธานนักเรี ยนงันเหรอ..ถึ ้ งอยากจะปกป้อ งครอบครัวนี ้ไว้ ...

..ไม่ใช่...

..เราแค่ ...ไม่ อยากเห็นใครตายอีกแล้ ว...