Odkryj marmury karraryjskie Odmiany Bianco Carrary cz. 8

from Kurier Kamieniarski nr 3/2021 (112)

TIA – Eben to Eben

odkryj marmury karraryjskie – przewodnik, część 8 Odmiany Bianco Carrary

W ostatnich dwóch artykułach przybliżaliśmy temat „literkowego” podziału Bianco Carrary: C, CD, D . Zanim przejdziemy dalej, warto przypomnieć sobie kilka pojęć.

Bianco Carrara Ordinario – tak brzmi oryginalna i pełna nazwa Bianco Carrary – jest odmianą marmuru posiadającą wiele podtypów, którą wydobywa się z licznych kamieniołomów, często oddalonych od siebie o wiele kilometrów.

Litery C, CD, D nie powinny być uważane za nazwy konkretnych podtypów Bianco Carrary, mimo że najczęściej właśnie w ten sposób są rozumiane. Są one jedynie umownym kodem używanym do opisu koloru tła oraz ilości użylenia podczas ogólnej klasyfikacji wyglądu bloków, płyt i płytek Bianco Carrara. Przy czym ten system opisu ma niewiele wspólnego z tradycją oraz kulturą wywodzącą się z Carrary. Takiego podziału zaczęto używać stosunkowo niedawno, bo dopiero w drugiej połowie XX wieku. Oto poprawne definicje typów jakościowych: – bloki, płyty, płytki w jakości C charakteryzują się perłowobiałym, jednolitym kolorem tła oraz subtelnym użyleniem; – bloki, płyty, płytki w jakości CD charakteryzują się białawym, jasnoszarym, jednolitym kolorem tła oraz umiarkowanym użyleniem; – bloki, płyty, płytki w jakości D charakteryzują się jasnoszarym, szarym, siwym, jednolitym kolorem tła oraz w miarę umiarkowanym użyleniem. Należy zwrócić uwagę, iż duża część wydobytej Bianco Carrary nie mieści się w wyżej opisanych kryteriach wizualnych. Bianco Carrara C, CD lub D musi posiadać jednolity wygląd – zarówno kolor tła, jak i użylenie powinno być jednolite w swojej formie. W rzeczywistości z kamieniołomów karraryjskich wydobywa się sporo bloków o niejednolitym kolorze oraz nierównomiernym użyleniu. Problem tkwi w samej klasyfikacji „C, CD, D”, która jest niekompletna – jest uproszczoną wersją nieco starszej i znacznie wszechstronniejszej metody obejmującej pięć rodzajów jakościowych: C, CD, D, Corrente, Edilizia. Definicja dodatkowych określeń jest następująca: – bloki, płyty, płytki w jakości Corrente charakteryzują się białawo-szarym, niejednolitym kolorem tła; oznacza to, iż tło może być jaśniejsze od jakości D, lecz posiadać ciemniejsze i jaśniejsze plamy – oraz nierównomiernym wzorem użylenia; – bloki, płyty, płytki w jakości Edilizia charakteryzują się szarym, niejednolitym tłem, intensywnym, nierównomiernym i raczej nieestetycznym użyleniem.

Niewątpliwie klasyfikacja „C, CD, D, Corrente, Edilizia” jest dużo bardziej kompletna, logiczna oraz łatwiejsza w zastosowaniu. Dziwi więc fakt, iż obecnie jest zupełnie nieznaną formą podziału Bianco Carrary. Przeprowadziliśmy szereg badań na ten temat, co finalnie doprowadziło nas do podsumowania w postaci wniosku, iż wyjaśnienie przyczyny leży w ekspansji Bianco Carrary na rynki zagraniczne. Mianowicie do lat 80. materiały klasyfikowane jako Corrente i Edilizia były dystrybuowane głównie na rynku włoskim do projektów niskobudżetowych lub takich, gdzie ze względu na wykończenie powierzchni w sposób antykowany lub antypoślizgowy, kolorystyka i użylenie nie miały większego znaczenia. Odwrotna sytuacja miała miejsce w przypadku slabów i płytek przeznaczonych na eksport na bogatsze rynki, głównie do USA i Wielkiej Brytanii. Przeznaczano tu materiały pochodzące tylko i wyłącznie z selekcji C, CD oraz D, co spowodowało rozpowszechnienie się właśnie tych trzech kategorii jakościowych. W niedługim okresie globalny popyt na marmury karraryjskie znacząco wzrósł. Wiele krajów zaczęło importować ten surowiec, w tym na realizacje dopuszczające tanie materiały. W konsekwencji na rynek eksportowy trafiły również płyty z kategorii Corrente i Edilizia. Chcąc uatrakcyjnić swoją ofertę, większość „nowych” importerów zdecydowała się na używanie jedynie nazw najbardziej znanych kategorii jakościowych Bianco Carrary. Na dłuższą metę taki stan rzeczy doprowadził do powstania niefortunnej sytuacji: błędnego przypisywania kategorii C, CD i D do materiału o jakości spoza tych klas. Biorąc pod uwagę powyższe, czas wyciągnąć następujące wnioski:

1) Stosowanie klasyfikacji „C, CD, D, Corrente i Edilizia” – lub jej uproszczonej wersji „C, CD i D” – ma sens pod warunkiem, że typy jakościowe są odpowiednio przypisane. Klasyfikacje te zostały opracowane, aby ułatwić komunikację między dostawcami a nabywcami, podczas gdy niewłaściwe przypisanie jakości jest niepotrzebnym źródłem nieporozumień. Ostatecznie materiał mówi sam za siebie: jeśli tło danej partii płyt jest szare i niejednolite, a użylenie intensywne i nierówne, to nie ma uzasadnienia „podkręcanie” danego materiału, nazywając go Bianco Carrara C: nazwa nie zmieni przecież jego wyglądu! 2) Zamiast błędnie przypisywać typy jakościowe, lepiej byłoby po prostu użyć nazwy Bianco Carrara i pozwolić ludziom samodzielnie ocenić kolor i użylenie.

3) Wygląd materiału niekoniecznie idzie w parze z jego jakością techniczną. Wątpliwości powinien wzbudzać każdy sprzedawca, który nie znając marmuru karraryjskiego, obsesyjnie powtarza, że „im bielszy, tym lepszy”, ponieważ „lepszy” nie oznacza niczego konkretnego. Przystępując do realizacji projektu uwzględniającego użycie marmuru w miejscach o niekorzystnych warunkach, gdzie musimy się zmierzyć z niską oraz wysoką temperaturą, deszczem, śniegiem, intensywnym ruchem pieszym, sugerujemy najpierw przyjrzeć się właściwościom technicznym materiału, a dopiero w następnej kolejności jego kolorystyce.. 