KUNSTRUIMTE 09
THE RAW SABLON STRAIN RAW SABLON STRAIN De tentoonstelling ‘’The Raw Sablon Strain’’ of ‘’Raw Sablon Strain’’ kent geen vastomlijnde uitgangspunten. De twee titels verwijzen hier in feite naar. De een is in zekere zin bepaald, de ander is bepaald noch onbepaald. “The Raw Sablon Strain’’ wordt binnen de context van deze expositie geïnterpreteerd als: uit eenvoudige materialen wordt werk gecreëerd. Binnen ‘‘Raw Sablon Strain’’ staat elk van de drie woorden voor een bepaalde betekenis. In hun combinatie zijn ze echter onbepaald. “Raw’’: raw art/ art brut. ‘‘Sablon’’: Zavel (van het Latijnse sabulum; ‘’grof zand’’ of ‘’kiezelzand’’) is een minerale grondsoort. Zavel wordt gebruikt voor de teelt van bloembollen. Het is meestal vruchtbaar. ‘‘Strain’’: Is een genetische variant of subtype van een micro-organisme. Beide titels, met hun interpretaties, hebben betrekking op deze expositie en kunnen tegen elkaar uitgespeeld worden of ze werken in harmonie samen. Achter het ontbreken van al te exacte vertrekpunten zit natuurlijk wel een gedachte. In ons huidige tijdgewricht hebben we behoefte aan houvast en concrete duiding. Het niet nader benoembare, het niet direct functionele en het niet classificeerbare roepen toch zeer regelmatig ergernis en frustratie op in onze huidige maatschappij. Ook in de kunstwereld merk je dat in toenemende mate iedere uiting functioneel wordt getoetst. En dan heb ik het niet eens over de functie van het kunstwerk binnen een financieel-economische context. Is een kunstwerk wel vernieuwend? Voegt het iets toe aan het al bestaande? Vormt het kunstwerk een zinvol commentaar op onze huidige samenleving? Het zijn allemaal vragen die er van uit gaan dat het kunstwerk een zinvol instrument vormt. In mijn rol als beschouwer van beeldende kunst ben ik overigens geneigd dit ook te denken. Ik vraag me echter ook regelmatig af of een kunstwerk ook mag bestaan zonder legitimatie, zonder duiding? Antwoorden hierop wil ik graag zoeken in deze expositie. In reactie op het maar steeds weer willen, en vooral moeten, vastleggen (in woord en gebaar) van begrenzingen waarbinnen het kunstwerk dan blijkbaar tot volle wasdom komt heb ik, als gast-tentoonstellingsmaker in Kunstruimte 09, een aantal kunstenaars uitgenodigd. Kunstenaars waarvan het werk voor mij lastig te duiden en te interpreteren valt. Daarentegen roept hun werk bij mij wel een gevoel van ongebondenheid op en tart het mijn verbeelding. Alle vijf door mij uitgenodigde kunstenaars weten met vrij eenvoudige middelen een eigen wereld te creëren. Eenduidige uitgangspunten hanteren ze niet. Hun werk ken ik al langere tijd, maar het onttrekt zich bij elke ontmoeting dus weer aan een mogelijke categorisering of aan exacte noemers. Juist het samenbrengen van deze kunstenaars zie ik als een uitdaging waarvan het uiteindelijke resultaat me tot het moment dat de tentoonstelling concreet daar is nog niet precies voor ogen staat. Mijn uiteindelijke, heimelijke ‘’doel’’ met deze expositie is om bij de beschouwer vertrouwde perceptuele kaders te slechten en associatieve en intuïtieve reflectie te stimuleren. Parminderjit Bhangoo, Arjan van Es, Jan Enno de Jong, Jan Swart, Jan van der Til en ik gooien Kunstruimte 09 open en hopen bij de beschouwer een groot gevoel van vrijheid en openheid teweeg te brengen. David Stroband.