Tentotips

Dario de Regoyos (1857-1913) heeft naam gemaakt als schilder van Spaanse landschappen en volkse taferelen. In 1881, tijdens zijn tentoonstelling in Brussel, ontdekte Emile Verhaeren in de Spaanse kunstenaar een zielsverwant. Tussen de twee groeide een hechte vriendschap. Samen reisden ze in 1888 naar Baskenland en Castilië. Ze doorkruisten Spanje, met tussenstops in Zaragoza, Pamplona, Madrid… Het boek ‘España negra” uit 1899, met tekst van Verhaeren en illustraties van Regoyos, legt die vriendschap bloot.

Honderd jaar later volgde Lola Lasurt (°1983) de sporen van Verhaeren en Regoyos doorheen het hedendaagse Spanje. Met super 8-film documenteerde ze de plekken die in ‘Espana negra’ zijn beschreven. Lasurts intrigerende onscherpe filmbeelden accentueren de eeuwenoude Spaanse duistere mystiek. Ze maakte ook een reeks olieverfschilderijen op zinken platen. Haar inspiratie hiervoor ontleende ze aan de hoofdstukken van het boek. In deze expo ontdek je haar werken in dialoog met lithografieën van Dario de Regoyos.

España negra: Emile Verhaeren - Dario de Regoyos - Lola Lasurt Emile Verhaerenmuseum, Sint Amands, tot 28 november 2021.

Lola Lasurt, Donostia, Duelo par la Espana negra. Birth of a mother, 2021. © Julie Scheurweghs

De eerste Internationale Fotobiënnale Oostende brengt hedendaags fotografisch werk van dertig kunstenaars. Je vindt werken op de zeedijk, in het Leopoldpark en in het Koningspark. Met de expo ‘Birth of a mother’ in Mu.ZEE maakt ook fotografe Julie Scheurweghs (°1988) deel uit van de Biënnale.

In haar fotografisch werk legt ze gebeurtenissen uit haar eigen leven vast. In deze expo toont ze een nieuwe reeks over moeder worden. Zonder te verbloemen of te dramatiseren wordt de kracht van de vrouw in beeld gebracht. ‘Birth of a mother’ toont wat het betekent mama te worden. De romantische foto’s zijn aanwezig, maar Scheurweghs heeft ook oog voor de moeilijke kanten van de zwangerschap. Ook de bevalling ontbreekt niet. De klinische, vleselijke en ruwe beelden zijn esthetisch en krachtig.

Julie Scheurweghs - Birth of a mother Mu.ZEE, Oostende, tot 2 januari 2022.

Femmy Otten, One Tear at a Time, 2020, lindenhout 147 x 91 x 80 cm

De Amsterdamse kunstenares Femmy Otten (°1981) is onmiskenbaar een creatieve duizendpoot. Ze schittert als performanceartieste, ze tekent, schildert en maakt sculpturen in gips, hout en marmer. Haar tentoonstelling in de Warande in Turnhout is een visueel feest dat ze invult met thema’s als verlangen, kwetsbaarheid en vruchtbaarheid.

Ottens beeldtaal is vaak schatplichtig aan de Griekse oudheid. Je herkent ook accenten die verwijzen naar de vormgeving van de bronzen figuurtjes van de Etrusken of naar de Vlaamse Primitieven.

‘Ontklede dagen I’, een beeld in lindenhout, toont de zintuigen. Maar naast neus, oor, mond, oog zijn er ook onverwacht een vulva en een penis te zien. Voor Otten behoren die ook tot onze zintuigen. Ze hebben een magische oerkracht die communicatie tot stand kan brengen. Otten toont zwangere vrouwen met een piemel en mannen met vrouwenborsten. De kunstenares breekt vooral een lans voor seksuele gelijkwaardigheid tussen man en vrouw. Opmerkelijk is hoe de menselijke haardos prominent aanwezig is in dit oeuvre. De bijbelse kracht van het weelderige haar van Samson is nooit ver weg. Op de schilderijen groeit koperkleurig haar uit de vrouwentepels en -ogen. Het loshangend haar associeer je met sensualiteit en intimiteit. ‘Te’ intiem soms, waardoor het wordt verborgen. Een verstillende natuurlijke schoonheid in combinatie met bevreemding zorgen ervoor dat deze expo je extra bewust maakt van je lichamelijkheid.

Femmy Otten - Rainbow Woman De Warande, Turnhout. Tot 7 november 2021.

David Hockney, My Parents, 1977, olieverf op doek, 182,9 x 182,9 cm, Tate: Aankoop 1981 © David Hockney

Met een grote dubbeltentoonstelling keert David Hockney (°1937) na bijna dertig jaar terug naar Bozar. De evolutie van de beeldvorming is al meer dan een halve eeuw het stokpaardje van de Britse schilder. Zijn interesse gaat uit naar de grenzeloze ontwikkelingen van de technieken in de schilderkunst. Ook zijn eigen productie is zeker niet statisch. Zo tekent hij sinds enkele jaren vanuit zijn auto, op de iPad. Hockney tovert een helder kleurenpalet, met eenvoudige vormgeving, scherpe slagschaduwen en een opmerkelijke lijndikte. De 84-jarige kunstenaar creëert indrukwekkende landschappen, een natuurpracht in zinderende kleuren. Elk werk is een bron van levensvreugde, gestold in stilte. De computerschilderijen worden geprint op papier van hoge kwaliteit. Meer dan honderd recente afdrukken zijn in Bozar te bekijken. Maar deze expo heeft nog meer te bieden: een tachtigtal schilderijen uit de periode van 1954 tot 2017 nemen je mee op reis door Hockneys volledige carrière, met iconische beelden zoals zijn beroemde dubbelportretten en monumentale landschappen.

David Hockney Bozar, Brussel. Tot 23 januari 2022.

Untitled, oil on toned gelatin silverprint, 164 x 129,5cm, 2000

Teun Hocks (°1947) fotografeert zichzelf in gênante en komische situaties, meestal in een surrealistische setting. Hij plaatst zich als de hoofdrolspeler in een zelf opgebouwde scenografie. Is hij een dagdromer of lijkt hij op een stuntelige broer van de tragikomische Buster Keaton? De zwart-witfoto’s op groot formaat beschildert Hocks met wattenstaafjes, gedrenkt in verdunde olieverf met transparante kleuren. Op die manier blijft de fotografische ondergrond zichtbaar. Er ontstaat een kunstmatige effect dat doet denken aan de ouderwetse ingekleurde foto’s. Net zoals in de familiefotoalbums van een halve eeuw geleden beschildert Hocks met grove toetsen het oorspronkelijk decor. Het is duidelijk dat het iedere keer weer om een vals landschap gaat. De hedendaagse fotoschilderijen van Hocks hebben geen titel. Elk kunstwerk is een uitnodiging voor de kijker om er een eigen verhaal aan te verbinden. Op het kruispunt van schilderkunst en fotografie verkent Hocks bij elk werk een subtiel evenwicht tussen werkelijkheid en een poëtische melancholie.

Teun Hocks - Untitled Michèle Schoonjans Gallery, Brussel. Tot 30 oktober 2021.

Tekst: André De Nys