Een dag uit het leven | Polly Pollet

Een doorsneedag in het bestaan van een kunstenaar, hoe ziet die eruit? Wat doet, denkt, ziet hij of zij? We vangen een glimp op aan de hand van enkele welgemikte vragen. Deze keer: Polly Pollet (°1993). Ze noemt zichzelf een ‘ballpoint-ninja’: wat papier en een balpen is alles wat ze nodig heeft om bijzondere tekeningen te maken over onderwerpen als seksualiteit, sociale media en de staat van de samenleving.

Loneliness stares at my reflection, 35 x 23 cm, ballpoint on primed wood, acrylics, anti-UV varnish

Polly: Ik ontbijt liever met verschillende mensen, elk met een andere achtergrond. Ik had graag de Belgische ontdekkingsreiziger Alexandra David-Néel ontmoet. Zij was een multigetalenteerd ontdekkingsreizeiger en schrijfster en in de 19e eeuw al een vrijgevochten vrouw. Voor een koffietje kunnen ook Artemisia Gentileschi en Simone de Beauvoir aanschuiven. Ze hebben beiden een stellige mening en spreken die uit. Gepassioneerde mensen om gedachten mee uit te wisselen. Een ontbijt mag voor mij dus gerust tot de middag uitdeinen, ik neem tijd voor de mens. Tijd is het meest kostbare dat er is.

De zogenaamde werkdag start. Kan je je droomatelier in kleuren, geuren en parafernalia beschrijven? Mijn huidige atelier, misschien? (glimlacht) Heel veel natuurlijk licht is belangrijk, en een soort van georganiseerde chaos waarin alles moduleerbaar is, naargelang de sfeer. In de toekomst wil ik misschien een pand volledig naar mijn hand zetten. Ik wil een huis dat leeft, een theater van creatie waar mensen zich thuis voelen. Het mag gerust de zoete inval zijn. Mijn deur staat open voor iedereen.

Om 11u krijg je een bericht met de vraag: oude meesters of moderne kunst? Oude meesters. Van kindsbeen af was ik gefascineerd door Egypte en de oude Grieken. Iedereen wil iets nalaten. Daar is die culturele erfenis een tastbaar voorbeeld van. Daaruit is ook mijn interesse voor kunstgeschiedenis en hedendaagse kunst gegroeid. Ik herlees nog vaak de Griekse mythes en hou van die moraal in het verhaal. Het is middag. Tijd voor een pauze en een moment om te contempleren: wat is kunst? Er hangt geen definitie vast aan kunst. Kunst heeft zoveel vormen. Voor mij is het een vorm van introspectie en expressie van wat ik voel. Daarom reis ik graag om een kunstwerk in het echt te zien. Zo moest ik het werk van de Franse schilder en beeldhouwer Jean-Léon Gerôme zelf voelen in ‘The Met’ in New York.

Vieruurtje met tussendoortje: wie is de meest onderschatte hedendaagse kunstenaar? Dat weet ik niet. (twijfelt) Er zijn heel veel onderschatte artiesten, omdat ze ook nog niet ontdekt zijn. Zelf ontdek ik vaak nieuw werk op Instagram. Je ziet er zoveel talent passeren, dat het uitnodigt om het in het echt te gaan bekijken. Hoewel ik het soms allemaal te vluchtig vind.

Stilaan schemering. Een gedachte borrelt op: wat als ik geen kunstenaar was? Ik heb altijd een gezonde honger gehad naar het sociale aspect in het leven. Mensen inspireren mij. Maar wat ik ook zou ondernemen, ik zou altijd willen creëren. Een dag die niet prikkelt om iets te maken, is een verloren dag.

Een sprong in het duister: welk kunstwerk mag men je als laatste avondmaal serveren? Is het leven op zich geen kunstwerk? Elke dag is een overwinning en kunst is een ode aan het leven. Met die gedachte wil ik gerust sterven.

Tekst: Filip Vandewiele