Akwarela Jana Tarasina pochodzi z ostatnich lat jego działalności Na dekadę przed śmiercią powrócił on do tematów, które chętnie podejmował w latach młodzieńczych. Niniejsza praca nawiązuje więc do wieloelementowych cykli malarskich przedstawiających abstrakcyjne, ornamentalne formy ułożone w otwarte, rytmiczne kompozycje. W dojrzałej odmianie owych przedstawień, artysta diametralnie ograniczył wykorzystywane środki, ujednolicił fakturę płaszczyzny dzieła oraz zredukował kolorystykę niemal do jednej barwy. Na opisywanej akwareli, poza bielą podłoża, Tarasin użył ciemnego granatu, modyfikując go jedynie za pomocą waloru subtelnie różnicującego zaprezentowane formy. Praca z cyklu Strun odsłania poglądy na sztukę dojrzałego, w pełni ukształtowanego twórcy, wyznającego pogląd, iż nadmiar środków zaburza pełny odbiór dzieła malarskiego. O ile we wcześniejszych obrazach Tarasina intrygowało uwidacznianie form i fizyczności, tak w późnych latach twórca podjął niełatwe wyzwanie zobrazowania istoty egzystencji - niewysłowionej, trudnej do zwizualizowania witalistycznej
Interesuje mnie pewien typ przedmiotowości doprowadzonej do abstrakcji
JAN TARASIN
energii. Twórcę fascynował naturalny ruch, kinetyka zapisana w organizmach przez samą naturę. Tarasin wierzył, że właśnie w pulsującym rytmie odnaleźć można piękno świata i choć na chwilę poczuć nieuchwytny sens życia. Do widza jednak należy, by chciał to odkryć. Malarz pisał: „[…] największa obawa, hamująca nasz każdy radykalniejszy zwrot ku światu, jest spowodowana nawykiem naszej wyobraźni i całego systemu naszych wartości i odniesień, określających świat w »bezpiecznych« kategoriach statyczno-mechanistycznych. Nawyk ten powoduje, że czujemy lęk przed wprowadzeniem naszej wyobraźni i całego systemu dynamicznych, niekończących się przemian. Jest to atawistyczny lęk, większy od tego, jaki odczuwa nie umiejący pływać przed skokiem w głęboką wodę […]”. Pokazanych na akwarelowej kompozycji motywów nie sposób łączyć z konkretnym, organicznym przedstawieniem. Przywodzi on jednak na myśl formę kropli, połączeń nerwowych czy dzielących się komórek (sam artysta nazywał malowane motywy „embriono – znakiem”). Kompozycja zdaje się unaoczniać jedynie krótki wyrywek nieskończenie długich powiązań, z których skonstruowany jest świat wokół nas.