Polska a wielka polityka. Interwencja w Iraku Bartosz Toboła
W dniu 31 października 2008 r. nastąpił powrót z Iraku ostatniej zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego. Zakończenie misji stabilizacyjnej w kraju położonym nad Tygrysem i Eufratem nie zakończyło dyskusji toczącej się nad zasadnością udziału Polski w interwencji. Wystawiane post factum oceny i wypowiadane komentarze dotyczą rozpatrywanych na wielu płaszczyznach skutków obecności polskich wojsk w Iraku. Mimo zapewnień władz o niewątpliwym sukcesie militarnym i politycznym, przy zastrzeżeniu mniejszego powodzenia na polu ekonomicznym1, nie brakuje głosów krytyki z ostrzem wymierzonym przeciwko poddańczemu stosunkowi Polski do Stanów Zjednoczonych, którego implikacje nie poskutkowały stworzeniem faktycznych więzi rangi partnerstwa strategicznego oraz nie zaowocowały intratnymi kontraktami i korzyściami handlowymi, jak i nie wpłynęły korzystnie na europejski wymiar polskiej polityki zagranicznej. Analiza skutków udziału Polski w interwencji w Iraku, a co ważniejsze przyczyn podjęcia decyzji o niej, rodzi refleksję nie tylko nad samym udziałem polskich wojsk w operacji militarnej, a później misji stabilizacyjnej w Zatoce Perskiej, ale także nad stanem polityki zagranicznej Polski w ogóle.
Przyczyny udziału w wojnie. Tło historyczne oraz specyfika relacji polsko-amerykańskich Udział polskich wojsk nastąpił na wniosek premiera Leszka Millera, na mocy decyzji prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego z dnia 17 marca 2003 r.2 Polski prezydent tak komentował przed dziennikarzami tę decyzję: „Gdybyście mnie zapytali, czy jestem za wojną czy za pokojem, odpowiedziałbym, że za pokojem. Gdybyście zapytali, czy trzeba ryzykować życie polskich żołnierzy, nawet w ograniczonym
1
2
Klich: Misja w Iraku sukcesem militarnym i politycznym, http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/1,114881,5768224,Klich__Misja_w_Iraku_sukcesem_militarnym_i_politycznym.html (dostęp: 12.05.2012). H. A. Jamsheer, Współczesna historia Iraku, Warszawa 2007, s. 133.
181