การทำกิ จ กรรมนั ้ น นอกจากเป็ น การสร้ า งสรรค์ จ ิ ต อาสาได้ โ อกาสสร้ า ง ทานบารมีโดยใช้แรงกาย ใช้เวลา ในการช่วยเผยแพร่ธรรมทานด้วย ข้อความธรรมะดีๆ แล้ว ยังมีผลให้สามารถนำสิ่งที่ทำขึ้นมา เปลี่ยนผ่านเป็น วัตถุทานเพื่อให้กับผู้เดือดร้อนจากความทุกข์อันมาจากความเจ็บป่วยได้ อีกด้วย หัวใจแกร่งของจิตอาสาคนหนึ่ง ที่พาร่างกายที่ป่วยครึ่งหนึ่งของ ตนเอง เดินทางออกไปเยี่ยมเยียนผู้ป่วยคนอื่น ไปให้กำลังใจผู้ป่วยและญาติ เขาเป็นเหมือนประกายไฟจากไม้ขีดก้านเล็ก ๆ หรือสาววัยกลางคนหน้าตา สดใสที่พกพามะเร็งที่กระจายทั่วร่างกายไปให้กำลังใจผู้ป่วยมะเร็งด้วยกันตาม โรงพยาบาล เขาและเธอเหล่านั้นที่ทำให้เราต้องย้อนกลับมาถามตัวเองว่า “แล้วเรามีหัวใจแห่งความกรุณาเพียงพอแล้วหรือ ?” ร่างกายของเราที่ยัง เป็นปกติครบถ้วน แต่หัวใจที่ยังกว้างไม่พอที่จะทิ้งความสุขส่วนตัว ไปยัง ประโยชน์เพื่อผู้อื่นที่ไม่รู้จักมักจี่ ความยึดมั่นถือมั่นทำให้เราไม่มีที่ว่างพอ สำหรับความกรุณาหรือเปล่า เราจึงเลือกปลีกวิเวก ปฏิบัติธรรมเงียบๆ ให้ เวลากับตัวเองมากมายกับการภาวนาเพื่อให้เกิดปัญญาเฉพาะตน แล้วละเลย ผู้คนในสังคมที่กำลังร่ำไห้ ทั้งที่เวลานั้นมีมาให้เราใช้ร่วมกันกับผู้อื่นในโลก ใบนี้ ไม่ใช่เป็นของเราเพียงคนเดียว เหตุใดจึงต้องหวงแหนไว้เฉพาะตน มนตราแห่งพระโพธิสัตว์เฉลยปริศนาแห่งการมีชีวิต เราต้องอยู่กับ กายอันเป็นสมมตินี้ด้วยความกรุณาต่อสรรพสัตว์ และอยู่กับปรมัตถ์ด้วย ปัญญา ‘กรุณาและปัญญา’ ต้องคู่กันเสมอ เป็นปีกทั้งสองที่ไม่สามารถ ขาดข้างใดข้างหนึ่งไปได้ มิเช่นนั้นการภาวนาเพื่อให้เกิดปัญญาก็สูญเปล่า ตราบเท่าที่ใจยังยึดมั่นความสำเร็จเฉพาะตน ข้อความธรรมะที่ครูบาอาจารย์ให้ไว้ว่า การทำงานคือการปฏิบัติ ธรรม จึงแจ่มชัดมากขึ้น ว่าเส้นทางการทำงานของจิตอาสาคือหัวใจของการ ปฏิบัติธรรม ไม่ว่าจะอยู่บนสมมติ หรืออยู่บนปรมัตถ์ก็ตาม ทำให้การปฏิบัติ ธรรมไม่ได้จำกัดแค่อริยาบถ การเดิน ยืน นั่ง นอน อีกต่อไป แต่ทุกลมหายใจที่ มีความกรุณาต่อสรรพชีวิต จะต่อยอดภาวนามยปัญญาให้เติบโต.
15!
[]