Kolga Tbilisi Photo 2016 Catalogue

დამფუძნებელი FOUNDER თანაორგანიზატორი CO-ORGANIZER

ფოტოკვირეულის კურატორი PHOTO WEEK CURATOR საორგანიზაციო ჯგუფი ORGANIZING COMMITTEE

დიზაინი DESIGN ჟიური JUDGES

თარგმანი, კორექტურა TRANSLATION, COPY-EDITING

ბესო ხაინდრავა BESO KHAINDRAVA თეონა გოგიჩაიშვილი TEONA GOGICHAISHVILI

თინა შელჰორნი TINA SCHELHORN გაგა ლომიძე GAGA LOMIDZE მარიამ ბულაური MARIAM BULAURI ქეთი მაჭავარიანი KETI MACHAVARIANI გიგი სირბილაძე GIGI SIRBILADZE მარი ნაკანი MARI NAKANI ნინი რეხვიაშვილი NINI REKHVIASHVILI ირაკლი ფაჩულია IRAKLI PACHULIA მიხეილ ქობულაძე MIKHEIL KOBULADZE ლიკა მამაცაშვილი LIKA MAMATSASHVILI გეგა ქუთათელაძე GEGA KUTATELADZE დინა ოგანოვა DINA OGANOVA ქრისტოფერ რაუშენბერგი CHRISTOPHER RAUSHENBERG თინა შელჰორნი TINA SCHELHORN ტუულა ალაიოკი TUULA ALAJOKI

გაგა ლომიძე GAGA LOMIDZE

ISBN 978-9941-0-8737-0

ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის პრიზი

ALEXANDER ROINASHVILI HONORARY PRIZE გამოფენები

EXHIBITIONS ფოტოკონკურსის გამარჯვებულები

AWARD WINNERS

ფოტოკონკურსის ნომინანტები

SHORTLISTED PARTICIPANTS

როდესაც 2011 წელს, არაბული გაზაფხულის სახელით ცნობილმა რევოლუციურმა ტალღამ სირიის სახელმწიფოსაც გადაუარა, ვერავინ წარმოიდგენდა, რომ ამ პროტესტის შემდგომი განვითარება მილიონობით ადამიანისთვის ასეთი ტრაგიკული გამოდგებოდა. გაეროს მონაცემების მიხედვით, დაღუპულთა რაოდენობამ 2013 წლის ივნისისთვის 100 000-ს გადააჭარბა, ხოლო სექტემბერში120 000-ს მიაღწია. ახლა 2016 წელია და კონფლიქტის დასრულების პერსპექტივა ძალიან ბუნდოვანია.

4 მილიონზე მეტი სირიელი იძულებული გახდა, სამშობლო დაეტოვებინა, სამ მილიონზე მეტი ადამიანი ქვეყნიდან გაიქცა და ლტოლვილის სტატუსს დაჯერდა, მილიონზე მეტი კი საკვებისა და სასმელი წყლის გარეშე, გაუსაძლის საცხოვრებელ პირობებში აღმოჩნდა. ეს ნეგატიური სტატისტიკა მხოლოდ მატულობს და მილიონობით ადამიანის მომავალი ინგრევა. ამ მოვლენების ერთობლიობამ ადამიანებს თვითგადარჩენის ინსტინქტით ნაკარნახევი ქმედებისკენ უბიძგა - რომ ყველანაირი გზებით სამშვიდობოს გაეღწია. ერთი შეხედვით, უცნაურია, ჩვენი ფოტოკატალოგის შესავალი ტექსტი თითქმის ყოველ წელს, სხვადასხვა კონფლიქტზე ხაზგასმით რატომაა გაჯერებული. მაგრამ შეუძლებელია იმ ფოტოისტორიების გულგრილად თვალიერება, რომლებიც ჩვენი ფოტო კვირეულის ფარგლებში, ყოველ წელს მრავლადაა წარმოდგენილი. მათი დიდი ნაწილი ზუსტად რომ თვალნათლივ აჩვენებს ამ მოვლენების მწარე შედეგებს და შეუძლებელია, ერთხელაც არ დაგვაფიქროს, თუ რამდენად აზრს მოკლებულია ის ამბიციები, რაც ყველა კონფლიქტს თუ ომს უდევს საფუძვლად - იქნება ეს სახელმწიფოთა შორის თუ თვით ქვეყნის შიგნით დაპირისპირება სხვადასხვა ჯგუფს შორის. ჩვენ კვლავაც მადლიერებას გამოვხატავთ იმ ფოტოგრაფების მიმართ, რომლებიც საკუთარ პროექტებში, დანარჩენ სამყაროს ადამიანური ტრაგედიებისა თუ სიხარულის, ყოფიერების ამაოებისა თუ საზრისის შთამბეჭდავ ისტორიებს აცნობენ ჩვენი ხელთუქმნელი სამყაროს მიუწვდომელი ადგილებიდან. მოხარული ვართ, რომ წლევანდელ კონკურსს შემოუერთდა როგორც ძველი, ასევე ბევრი ახალი მონაწილე. მათი ნამუშევრები დიდ შთაბეჭდილებას ახდენს და დაფიქრების საბაბს იძლევა. აღსანიშნავია ჟიურის განსაკუთრებული წვლილი უამრავ პროექტს შორის მათი თვალთახედვით საუკეთესოების გამორჩევის საკითხში. ქრისტოფერ რაუშენბერგმა, ტუულა ალაიოკიმ, თინა შელჰორნმა და დინა ოგანოვამ დიდი შრომა გაწიეს რჩეულების გამოსავლენად. ამჯერადაც გული გვწყდება, რომ შესაძლებლობა არ გვაქვს, დასკვნით ეტაპზე მოხვედრილი ყველა პროექტი სათანადოდ დავაჯილდოვოთ და მხოლოდ შვიდი საუკეთესოს გამოვლენა გვიწევს, რადგან უამრავი ერთმანეთზე საინტერესო ისტორიის მნახველი ვხდებით, როდესაც მთელი მსოფლიოდან კონკურსში შემოსულ პროექტებს ვეცნობით. ჩვენ სიამოვნებით ვაგრძელებთ ტრადიციას და ფოტოკვირეულის ფარგლებში, ამჯერად ძველი თაობის გამორჩეულ ფოტოგრაფს – სერგო ედიშერაშვილს წარმოვადგენთ, რომლის პირველი პერსონალური გამოფენის მოწყობის პატივი გვერგო. მისი ფოტოები ახლო წარსულის ცოცხალი კადრების გახსენებისა თუ თავიდან აღმოჩენის საშუალებას გვაძლევს. მას დამსახურებულად გადაეცემა ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის ტრადიციული პრემია კულტურის სამინისტროს მიერ. მთელი წლის განმავლობაში საკითხავ წიგნებთან ერთად, ეს კატალოგიც მოგცემთ საშუალებას, დროდადრო იმ ფოტოგრაფების მრავალ საინტერესო სერიას გაეცნოთ, რომლებიც ჩვენი წლევანდელი გამოცემის რჩეულები არიან.

დამფუძნებელი: ბესო ხაინდრავა

When in 2011 a wave of revolution, known as Arab Spring, reached Syria, nobody would have imagined that further escalation of this protest would turn out to be so tragic for millions of people. According to UN report, over 100 000 people were killed since June 2013; in September this number was increased and reached 120 000. Now it’s 2016 and perspective of putting end to the conflict is vague enough.

More than 4 million people were forced to leave their homeland. More than three million people fled their homes and had no other choice than to acquire status of refugee. More than million people occured in intolerable living conditions and were left without food and drinking water. This negative statistics is increasing and fates of millions of people are distorted.

These series of events forced people to act according to their instinct to survive and they strove to find a peaceful place by any means.

On the one hand, it seems strange that an introductory text of the photo catalogue is almots every year is full of references to varoius conflicts. But it is impossible to look through the photo stories indifferently; photo stories that are abundantly presented every year in the framework of our photo week.

Significant part of works clearly show painful outcomes of these events and it is impossible for a man not to think about how absurd are ambitions that underlie all types of conflicts or wars – either between countries or between different groups within a country.

Again we would like to express our gratitude to those photographers, who from unreachable areas of our splendid universe, relate impressive stories about human tragedies or happiness, vanity or essence of being.

We are glad that old as well as new participants joined our contest this year. Their works are extremely exciting and thought-provoking. Jury has made an enormous contribution in selecting the best works among so many projects, from their point of view. Christopher Rauschenberg, Tuula Alajoki, Tina Schelhorn and Dina Oganova did their best to choose outstanding series. This time too we are sorry that we are unable to duly reward all projects that finished up in the final stage, we have to reveal only seven outstanding projects, because we witness many extremely compelling histories as we look through the projects sent for participation in our contest from all over the world.

We are pleased to continue our tradition and this time, in the framework of the photo week, we present Sergo Edisherashvili, an outstanding photographer, representative of the older generation. We are proud to host his first personal exhibition. His photographs give us an opportunity to recall or rediscover vivid images of our recent past. This year’s traditional Alexandre Roinashvili Prize is deservedly awarded to Sergo Edisherashvili by the Ministry of Culture.

Along with the books that you are going to read throughout the year, this catalogue too will give you a chance to familiarize yourself with many interesting series by photographers, whose works were chosen for this year’s edition of our catalogue.

Founder: Beso Khaindrava

სერგო ედიშერაშვილი - SERGO EDISHERASHVILI სერგო ედიშერაშვილი გამორჩეული და რეალისტური ხედვის მქონე ფოტოგრაფია. თანამედროვე ფოტოგრაფია მუდამ ეძებს გამოსახვის ახალ ხერხებს, მაგრამ ახალი ტექნოლოგიების განვითარების ეპოქაშიც კი, იშვიათია მისი მსგავსი ფოტოგრაფი დოკუმენტალისტი, რომელიც ნებისმიერ თემას ხელოვნების ნიმუშად აქცევს. ჟურნალისტური მოღვაწეობის შემდეგ, 1989 წელს, სერგო ედიშერაშვილი საქინფორმის ფოტოქრონიკის მთავარი რედქტორი გახდა. საქინფორმი ერთადერთი პრესტიჟული და მაღალპროფესიული ფოტოგრაფების გაერთიანება იყო, რომელიც იმ დროს საუკეთესო ხარისხს უზრუნველყოფდა. სწორედ საქინფორმი ქმნიდა ეპოქის რეალისტურ სურათს. მან საკმაოდ დიდი გავლენა იქონია დოკუმენტური ფოტოგრაფიის განვითარებაზე საქართველოში. ფოტოქრონიკა იმ პერიოდში სოცრეალიზმის ამსახველი მოვლენა იყო. იდეოლოგიური საზღვრების მიუხედავად, მაღალი დონის პროფესიონალები ახერხებდნენ და რეალობას ხელოვნებად აქცევდნენ. სერგო ედიშერაშვილი ამ მხრივაც გამორჩეული ფოტოგრაფი იყო. ხშირად მუშაობდა კონფლიქტურ რეგიონებში: იღებდა ჩეჩნეთის, მთიანი ყარაბაღის, აფხაზეთის საომარ მოქმედებებს, პიროვნებათა პორტრეტებს ექსტრემალურ გარემოში ქმნიდა. 2016 წლის ალექსანდრე როინაშვილის პრიზი ფოტოგრაფიის განვითარებისთვის, გადაეცემა სერგო ედიშერაშვილს. ამავდროულად, “ქოლგა თბილისი ფოტო 2016“-ის ფარგლებში, საქართველოში მისი პირველი გამოფენა მოეწყობა.

Sergo Edisherashvili is a photographer, who is remarkable for his outstanding and realistic perception of the world. Contemporary photography always looks for new techniques of representation, but even in the era of new technologies, there are very few documentary photographers, who are able to transform any theme into an artwork. After journalistic activities, in 1989 Sergo Edisherashvili became an edtor-in-chief of the photo chronicles of Sakinform News Agency. Sakinform was the only prestigious and qualified union of photographers. It was a guarantee of the best quality photos in those times.

Sakinform was the news agency that created realistic pictures of the epoch. It has a significant influence on the development of documetary photography in Georgia. Photo chronicles portrayed life in the epoch of Social Realism. Despite the fact that ideological restrictions were imposed on the photographers, highly professional photographers still managed to turn reality into art. Sergo Edisherashvili was exceptional in this respect too. He frequently worked in conflict zones: he photographed warfare in Chechnya, Nagorno-Karabakh and Abkhazia, creating portraits of people in extreme conditions.

The 2016 Alexandre Roinashvili Prize for a special contribution to the development of Georgian photography goes to Sergo Edisherashvili. At the same time, in the framework of Kolga Tbilisi Photo 2016, his first-ever exhibition in Georgia will take place. საქართველოს ეროვნული მუზეუმი, თბილისის ისტორიის მუზეუმის კურატორი ლიკა მამაცაშვილი Georgian National Museum, Curator of Tbilisi History Museum Lika Mamatsashvili დაიბადა 1951 წლის 21 ივნისს. 1974 წელს დაამთავრა მოსკოვის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ჟურნალისტიკის ფაკულტეტი და გახდა ახალი ამბების მოსკოველი კორესპონდენტი საქართველოში. პირველი ფოტო 14 წლისამ გადაიღო. ზუსტად 20 წლის შემდეგ, სერგო მსოფლიოს 100 საუკეთესო ფოტორეპორტიორთა შორის დასახელდა. გარდაქმნის პერიოდში, წამყვან ფოტოგრაფებთან ერთად, მონაწილეობა მიიღო მსოფლიო მასშტაბურ ფოტოპროექტში „ერთი დღე საბჭოთა კავშირის ცხოვრებიდან“. 1989 წელს სერგო ედიშერაშვილი საქინფორმის ფოტოქრონიკის მთავარი რედაქტორი გახდა. მას უმუშავია „როიტერში“, „ასოშიეიტედ პრესში“ და უთანამშრომლია მსოფლიოს მრავალ გამოცემასთან. ასევე, გადაღებული აქვს ჩეჩნეთის, მთიანი ყარაბაღის, აფხაზეთის საომარი მოქმედებები. მას 12 ფოტოალბომი აქვს გამოცემული. უცხოეთში არაერთი პერსონალური და ჯგუფური გამოფენა ჰქონია, საქართველოში კი მისი პირველი გამოფენა „ქოლგა თბილისი ფოტო 2016“-ის ფარგლებში გაიმართება.

He was born in June 21, 1951. In 1974 he graduated from the Journalism Department of the Moscow State University. He became a news correspondent from Moscow in Georgia. Sergo Edisherashvili was 14 years old when he took his first photo. Exactly 20 years later, he has been named among 100 of the World’s Leading Photojournalists. During perestroika period, together with other leading photographers, he participated in a large-scale photo project – “A Day in the Life of the Soviet Union”. In 1989 Sergo Edisherashvili became an edtor-in-chief of the photo chronicles of Sakinform News Agency. He has worked for Reuters, Associated Press and collaborated with several magazines and newspapers worldwide. Sergo Edisherashvili also photographed warfare in Chechnya, Nagorno-Karabakh and Abkhazia. To date he has published 12 photo books. Sergo Edisherashvili participated in personal or group exhibitions in many countries. In Georgia, in the framework of Kolga Tbilisi Photo 2016, his first exhibition will be held. პროექტის ხელმძღვანელი გოგა ჩანადირი Project Manager Goga Chanadiri

თუშეთი, 2001 წელი Tusheti, 2001

სოფელი დოჭუ, თუშეთი, 2001 Dochu village, Tusheti, 2001

თბილისელი კინტო კარაპეტა, 1987

Karapeta, a kinto from Tbilisi, 1987

მსახიობი ვერიკო ანჯაფარიძე თბილისობაზე, 1979

Actress Veriko Anjaparidze during Tbilisi city festival, 1979

მოქანდაკე მერაბ ბერძენიშვილი, 1983

Merab Berdzenishvili, a sculptor, 1983

მსახიობი ოთარ მეღვინეთუხუცესი სპექტაკლის დაწყების წინ, 1995 Actor Otar Meghvinetukhutsesi before a performance, 1995

მწერალი ნოდარ დუმბაძე, 1983

Writer Nodar Dumbadze, 1983

თავისუფლების მოედანი თბილისის ომის შემდეგ, 1992 Freedom Square after the civil war in Tbilisi, 1992

მხედრიონელები ტელევიზიასთან შეიარაღებული გამომსვლელების წინააღმდეგ, 1992 Mkhedrioni group against armed protesters at the building of national television, 1992

სასტუმრო თბილისი თბილისის ომის შემდეგ, 1992 Tbilisi Hotel after the civil war, 1992

საქართველოს ეროვნული გმირის, ჟიული შარტავას უკანასკნელი დღე, სოხუმი, 1993 Last Day of Jiuli Shartava, a national hero of Georgia, Sokhumi, 1993

რუსეთის პრეზიდენტის, ბორის ელცინის შეხვედრა საქართველოს სახელმწიფოს პირველ პირებთან, თბილისი, 1994 Boris Yeltsin, the president of Russia meets Georgian government officials, Tbilisi, 1994

ედუარდ შევარდნაძის საპატიო დახვედრა ლონდონში, 1995 Honorary reception of Eduard Shevardnadze in London, 1995

რუსეთის პატრიარქი ალექსეი მეორე, საქართველოს პრეზიდენტი ედუარდ შევარდნაძე, სრულიად საქართველოს პატრიარქი ილია მეორე, თბილისი, 1996 Patriarch Alexy II of Russia, Eduard Shevardnadze - President of Georgia and Ilia II,Catholicos-Patriarch of All Georgia, 1996

პიერ რიშარი და ნინო კირთაძე თბილისში „შეყვარებული კულინარის ათას ერთი რეცეპტის” გადაღებაზე, 1994 Pierre Richard and Nino Kirtadze during the filming of “A Chef in Love”, Tbilisi, 1994

სასურსათო პრობლემა თბილისში, 1994 Food supply issue in Tbilisi, 1994

აშშ-ს პრეზიდენტი ბილ ქლინთონი საქართველოს პრეზიდენტს, ედუარდ შევარდნაძეს, თეთრი სახლიდან აცილებს, 1998 წელი US president Bill Clinton sees Eduard Shevardnadze, the president of Georgia, off the White House, 1998

საქართველოს პრეზიდენტის, ედუარდ შევარდნაძისა და აშშ-ს პრეზიდენტის, ჯორჯ ბუში უმცროსის შეხვედრა თეთრ სახლში, 2001 Official meeting of Eduard Shevardnadze, president of Georgia and George Bush jr., president of the USA, in the White House, 1997

საქართველოს პრეზიდენტის მიხეილ სააკაშვილის გამოსვლა თავისუფლების მოედანზე, აშშ-ს პრეზიდენტის, ჯორჯ ბუშის ვიზიტის დროს, 2005 Speech of Mikheil Saakashvili, president of Georgia, on the Freedom Square, during a visit of US president George Bush, 2005

გამოფენები EXHIBITIONS

ჯოანა ჩუმალი

დუგი უოლასი

ფაბიან ვაისი

საიმონ ნორფოლკი

მოხელთებული წამი

კაი ლიოფელბაინი

მარიამ ამურველაშვილი

მარი ნაკანი

ენგუს ლიდლი ბრაუნი

მამუკა ჯაფარიძე

თვითგამოხატვა

სამყარო ოცნებებს მიღმა

ფოტოსააგენტო KONTAKTPHOTOS

თეკლა ელინგი

ფოტოსააგენტო ERROR IMAGES

ბარბარა ბურგი და ოლივერ შუ

JOANA CHOUMALI FABIAN WEISS THE CAPTURED MOMENT MARIAM AMURVELASHVILI ANGUS LEADLEY BROWN SELF REFLECTION PHOTO AGENCY KONTAKTPHOTOS PHOTO AGENCY ERROR IMAGES

DOUGIE WALLACE SIMON NORFOLK KAI LÖFFELBEIN MARI NAKANI MAMUKA JAPARIDZE A WORLD BEYOND DREAMS THEKLA EHLING BARBARA BURG & OLIVER SCHUH

ჯოანა ჩუმალი - HÂABRÈ - უკანასკნელი თაობა ჯოანა ჩუმალი დაბადა 1974 წელს. ის არის ხელოვანი და ფოტოგრაფი, რომელიც ცხოვრობს აბიჯანში (კოტ დ’ივუარი). გრაფიკულ ხელოვნებას სწავლობდა კასაბლანკაში (მაროკო) და სარეკლამო კომპანიაში სამხატვრო ხელმძღვანელად მუშაობდა, სანამ ფოტოგრაფიულ კარიერას დაიწყებდა. ის, ძირითადად, კონცეპტუალური პორტრეტების, შერეული მედიის და დოკუმენტური ფოტოების შექმნითაა დაინტერესებული. ფოტოგრაფიას საკუთარი იდენტობის კვლევის მიზნით იყენებს. მისი ნამუშევრების უმრავლესობა აფრიკის თემას და იმ საკითხს ეძღვნება, თუ თვითონ, როგორც აფრიკელი, რას სწავლობს მის ირგვლივ არსებული უამრავი კულტურის შესახებ. 2014 წელს, მისმა ნამუშევარმა “Hââbré-უკანასკნელი თაობა” POPCAP’14-ზე გაიმარჯვა და ჟურნალ LensCulture-ის ახალგაზრდა ტალანტებისთვის განკუთვნილი ჯილდო დაიმსახურა. 2016 წელს, იმავე პროექტის გამო, მან FOURTHWALL BOOKS-ის ფოტოალბომის ჯილდო მოიპოვა. სოციალური სკარიფიკაცია აფრიკაში სკარიფიკაცია არის ადამიანის კანის ხელოვნურად დასერვის პრაქტიკა. სოციალურ სკარიფიკაცია ძველი დროიდან ჩნდება. აფრიკაში ის მიღებული პრაქტიკაა (განსაკუთრებით დასავლეთ აფრიკაში), სადაც მან ტატუირება ჩაანაცვლა, რომელიც მუქ კანზე ძნელად გასარჩევი იყო. სოციალურ სკარიფიკაციას განსაკუთრებული დატვირთვა აქვს - ის ზრდასრულ ასაკში შესვლის რიტუალის ან მცირე ჯგუფის კუთვნილების მანიშნებელია. მას ბასრი იარაღებით აკეთებენ, როგორიცაა ქვის ნაჭერი, შუშა ან დანები. სკარიფიკაცია სხეულის მუდმივი დეკორაციაა, რომლის დროსაც კანში აღწევენ და სერავენ მას. ჭრილობა მოშუშების პროცესში გარკვეულ გამოსახულებას ქმნის. ტრადიციულ საზოგადოებებში ამ მუდმივ ნიშნებს მრავალი ფუნქცია გააჩნია: • ზებუნებრივ ელემენტთან ან სოციალურ სტატუსთან მიკუთვნებულობის აღნიშვნა; • ადგილობრივი ესთეტიკური კრიტერიუმების დაკმაყოფილება; • საერთო ეთნიკურ ჯგუფთან მიკუთვნებულობის აღნიშვნა; • ამ პრაქტიკის მნიშვნელობის აღსანიშნავად, შეგვიძლია ამ ყველაფერს დავუმატოთ “სოციალური პირადობის მოწმობის” ფუნქცია. “ეთნიკური იარები კულტურის და ხელოვნების ფორმებია, რომელიც აფრიკელმა ხალხმა შეიმუშავა. ბურკინა ფასოს 60 ეთნიკური ჯგუფიდან თითქმის ყველაში ვხვდებით ამ კულტურულ მოვლენას, რომელსაც არა მხოლოდ პირადობის დამადასტურებელი მოწმობის მნიშვნელობა გააჩნია, არამედ ხელოვნების ნიმუშის ფუნქციასაც ატარებს, თავისი მნიშვნელობებითა და ესთეტიკური ღირებულებით.” თანამედროვე მოქალაქეთა მცირე ნაწილს მოწონს ხელოვნების ეს ხელით შესრულებული პრაქტიკა. ბევრი ადამიანისთვის ამ შეუსწავლელი პრაქტიკის შესახებ ინფორმაციის ნაკლებობა და იდუმალება დამაფრთხობელია. ”ტექნიკური ჟესტის ოსტატობა და ის, რაც ამის შედეგად მიიღება, ამ საკითხში გაუთვითცნობიერებელი ნებისმიერი დამკვირვებლის აღფრთოვანებას და ესთეტიკურ აღქმას იწვევს. გაუთვითცნობიერებლობა კიდევ უფრო აძლიერებს შთაბეჭდილებას. ბვაბას ტომის წარმომადგენელი ქალები (ბურკინა ფასო) საგულდაგულოდ ინახავდნენ საიდუმლოს, რომელიც კანზე რთული გრაფიკული კომპოზიციების ამოტვიფვრის საქმეში მათ ცოდნას უკავშირდებოდა. ცოცხალ სხეულზე გამოსახულების გამოსახვის, მისი შედგენის და შემდეგ შასაბამისი შედეგის მისაღებად სათანადო მკურნალობის ცოდნა, მტკივნეული ჭრილობების მიყენებისთვის და ინფექციის საფრთხისთვის მზადყოფნა მათი ტექნიკური და ზნეობრივი უნარების ნაწილი იყო. ეს ქალები დიდი პატივით სარგებლობდნენ და მათი სახელი ხშირად საკუთარი სოფლის საზღვრებსაც ცდებოდა. როდესაც ამ უნარებს ავლენდნენ, სახელს იხვეჭდნენ, რასაც მოყვებოდა მათი სამუშაოს უნიკალურობის აღიარება. ამის შემდეგ, ზოგიერთი სკარიფიკატორი, საკუთარი ორიგინალური ხელწერის წყალობით, ავტორობის სტატუსს იძენდა.\” ეს პრაქტიკა გაქრობის პირასაა, რელიგიური და სახელმწიფო პირების მხრიდან ზეწოლის, ურბანისტული პრაქტიკებისა და ტომებში ტანსაცმლის ტარების წესის შემოღების გამო. ბევრ სოფელში მხოლოდ უფროსი ასაკის ადამიანებს აქვთ სკარიფიკაციები. პორტრეტების ეს სერიები წარსულსა და აწმყოს შორის კავშირის არსებობაში დაეჭვებისკენ და კონკრეტულ გარემოში საკუთარი თავის შესახებ წარმოდგენის კითხვის ნიშნის ქვეშ დაყენებისკენ გვიბიძგებს. ჩვენ მიერ გამოკითხული ადამიანების შეხედულებები (ზოგჯერ წინააღმდეგობრივიც) ნათელს ფენენ წარსულსა და მომავალს შორის გახლეჩილ თანამედროვე აფრიკაში აფრიკელთა იდენტობის პრობლემას. ჩემი კვლევის პროცესში, ძირითადად, ეთნოლოგების მიერ, საუკუნის დასაწყისში გადაღებულ სურათებს და რამდენიმე თნამედროვე ფოტოს მივაკვლიე. ასევე, გამიჭირდა ადამიანების გადაღება, მათი რაოდენობრივი სიმცირის გამო. ადამიანების ამ “უკანასკნელმა თაობამ”, რომლებიც წარსულის დაღს საკუთარ სახეზე ატარებენ, გაიარა გზა ნორმატიულობიდან და საზოგადოებაში მაღალი შეფასებიდან ერთგვარ “გარიყულობამდე”. ეს უკანასკნელი სკარიფიცირებული ადამიანები გარდასულ დროთა აფრიკის უკანასკნელი მოწმეები არიან. კურატორი: დინა ოგანოვა

წერა/სკარიფიკაცია - კოს ტომის ენაზე.

JOANA CHOUMALI - HÂABRÈ - THE LAST GENERATION Joana Choumali, born in 1974, is a fine art photographer based in Abidjan, Côte d’Ivoire. She studied Graphic Arts in Casablanca (Morocco) and worked as an Art Director in an advertising agency before embarking on her photography career.

She works primarily on conceptual portraiture, mixed media and documentary. She uses her photography to explore her own identity. Much of her work focuses on Africa, and what she, as an African, is learning about the myriad cultures around her. In 2014 her work “Hââbré, the last generation” won POPCAP’14 and the LensCulture Emerging Talents Award. In 2016 she won FOURTHWALL BOOKS PHOTOBOOK AWARD for the same project. ”writing / scarification” in Kô language Social scarification in Africa Scarification is the practice of performing a superficial incision in the human skin.

Social scarification has an ancient origin. It is common practice in Africa (especially in West Africa), where it replaced tattoos that show poorly on dark skin. Social scarification is of particular significance, as a ritual of passage to adulthood, or belonging to a small group. It is done with cutting tools such as sharp pieces of stone, glass, knives. Scarification is a permanent body decoration. The skin is perforated and incised. The wound forming a pattern while healing. In traditional societies, these indelible marks have multiple functions: • determine the belonging to a supernatural element or social status, • meet local aesthetic criteria, • identify members of the same ethnic group.

• We could add the terms “social identity card” to describe this practice. “Ethnic scars are forms of culture and art that African peoples have developed.

In almost all sixty ethnic groups in Burkina Faso, we find this cultural value which appears as an identity card, but also as a work of art with its meanings and aesthetic values.” (Sissao, ethnic scarification, CNRS) Few modern citizens appreciated this artistic freehand practice. The ignorance related to this unexplored practice and the mystery surrounding it is scary for most people. “The mastery of a technical gesture, and what it produces, draws admiration and aesthetic valuing from any observer ignorant of the rules governing its creation. Ignorance usually increases its intensity. Bwaba women (Burkina Faso) carefully maintained the mystery surrounding their expertise regarding the carving on the skin of complex graphic compositions. Knowing how to carve an image into the flesh of a living body, knowing how to compose and then treat it for its proper healing to guarantee the outcome, have the courage to inflict painful wounds and to face the risks of infection were some of their skills, both technical and moral. These women all enjoyed high esteem and some of them had a reputation that extended far beyond their village. It is only when these skills had been demonstrated that their fame settled, bringing with it the recognition of the uniqueness of their work. Some scarificatrices were then considered like authors having their own particular style, which could be described as such.” (Coquet, 2013, CNRS) This practice is disappearing due to the pressure of religious and state authorities, urban practices and the introduction of clothing in tribes. In many villages, only the older people wear scarifications. This series of portraits lead us to question the link between past and present, and self-image depending on a given environment. Opinions (sometimes conflicting) of our witnesses illustrate the complexity of African identity today in a contemporary Africa torn between its past and its future. During my research, all I found were pictures from the beginning of the century, taken by ethnologists, and only a few contemporary images. I also had trouble finding people tophotograph because of their rarity. This “last generation” of people bearing the imprint of the past on their faces, went from being the norm and having a high social value to being somewhat “excluded”. These last scarified are the last witnesses of an Africa of a bygone.

Curated by Dina Oganova

ფაბიან ვაისი ფაბიან ვაისი არის ფოტოგრაფი, ვიზუალური ამბების მთხრობელი და გერმანული ფოტოსააგენტო LAIF-ის წევრი. მისი პროექტები იკვლევს, თუ როგორ აისახება კულტურული ცვლილებები პიროვნულ დონეზე; მის მიერ შექმნილი კინემატოგრაფიული გამოსახულებები მახვილი თვალით დანახული პორტრეტებია, რომლებიც ფართო კულტურულ კონტექსტშია მოთავსებული. ფოტონამუშევრების გარდა, ის ატარებს ვორქშოპებს იმის შესახებ, თუ როგორ შევქმნათ ჟურნალები, Publish Yourself!-ის ფარგლებში, არაფრისგან, რეკორდულად მცირე დროში. ფაბიანი ცხოვრობს ესტონეთსა და გერმანიაში. ძირითადად, მუშაობს ბალტიისპირეთში, აღმოსავლეთ ევროპასა და შორეულ აღმოსავლეთში.

არაფერი შეცვლილა ბევრ ახალგაზრდას აღელვებს საკითხი, თუ რა გეზით უნდათ, რომ მათი ცხოვრება წარიმართოს. პასუხი ამ კითხვაზე მრავალია და განსხვავებული. მაგრამ, ამასთანავე, ეს პასუხები სოციალური და პოლიტიკური თვალსაზრისით, წინასწარაა განსაზღვრული. როგორც ჩანს, პოლიტიკური ხასიათის პროტესტს ახალგაზრდა ევროპელთა თაობა სინქრონულად გამოხატავს, ერთად და სხვადასხვა ადგილას. ეს არის თაობა, რომელიც საბანკო კრიზისის შემდეგ, პროფესიული განვითარების ბუნდოვანი პერსპექტივის მქონე, სოციალურად დაუცველ საზოგადოებად იქცა; რომელსაც აღელვებს ახალგაზრდობის უმუშევრობის საკითხი და ერთობლივი ძალებით იბრძვის კორუმპირებული ბანკირებისა და პოლიტიკოსების წინააღმდეგ. ერთი მხრივ, ახალგაზრდა გერმანელები სულ უფრო გვიან იღებენ თავიანთ ცხოვრებისეულ გადაწყვეტილებებს, მაგრამ ბევრისთვის ძალიან მოსახერხებელია სწავლასა და მუშაობას შორის გაურკვეველ მდგომარეობაში ყოფნა. რაიმეს გაკეთების შესაძლებლობისას, საკმაოდ მიმზიდველია არაფრის კეთება. ამავე დროს, ახალგაზრდები ისეთ ქვეყნებში, როგორიცაა ტრანსნისტრია, უსაქმურობისთვის არიან განწირული. ფაბიან ვაისი, როგორც სოციალური გარდაქმნების ეპოქის მემატიანე, ხვდება ახალგაზრდებს, რომლებიც სამყაროში საკუთარი ადგილის მოსაპოვებლად იბრძვიან. მისი ნამუშევრები ეხება როგორც გაბატონებულ სოციალურ და კულტურულ ტენდენციებს, ისე ახალგაზრდების მცდელობებს, რომ თავიანთთვის ალტერნატიული შესაძლებლობები იპოვონ. კურატორი: ინგა შნაიდერი

FABIAN WEISS He is a photographer, visual storyteller and member of the German photo agency LAIF. His personal projects explore cultural changes in personal structures; the cinematic images he creates are acutely observed portraits within a broader assessment of the surrounding culture. Besides his photographic work, he conducts workshops on creating magazines from scratch in record time within the Publish Yourself! framework. Fabian lives in Estonia and Germany and mostly works in the Baltics, Eastern Europe and further East.

HERE TO STAY Many young people nowadays pose the question where they want their life to take them. The answers are countless and diverse, but at the same time socially and politically predetermined. It appears that political abuses are being synchronously carried on and articulated by a young European generation, together and at different locations. The young generation growing up in a dismantled society shares a concern about unemployment and professional prospects. Looking for the ones to blame, many chose to protests jointly against corrupt bankers and politicians. When on the one hand a young German generation postpone major life decisions further and further, as for many, it is too comfortable to float in a limbo between school and working life. With the possibility of doing anything, it is quite tempting to do nothing. There are on the other hand youngsters in countries as Transnistria where they are damned to do nothing. As a chronicler of an age of upheavals, Fabian Weiss encounters young people who are confronting their place in the world. His works thematic both prevailing social and cultural trends as well as the youth’s attempts to open up alternative possibilities for themselves.

Curated by Inga Schneider

მოხელთებული წამი ისტორიული ფოტოები ალბათ ამქვეყნად არ არსებობს ისეთი საშუალება, რომელიც ფოტოგრაფიაზე მეტი ჟინით დაუპირისპირდებოდა დავიწყების ფენომენს. ჩვენ გვიყვარს სამახსოვრო წამების გადაღება - ალბათ იმის გათვალისწინებით, რომ დაუვიწყარიც შეიძლება დავიწყებას მიეცეს. თავისი არსებობის პირველ ათწლეულში ფოტოგრაფია პროფესიონალი ფოტოგრაფების საქმე იყო. ეს საქმიანობა ერთ დღეში არ გამოუგონიათ; ის უფრო განვითარების შედეგია, რომელსაც ხელს უწყობდა მე-18 საუკუნის გვიანდელი პერიოდის ბევრი მოაზროვნის ძალისხმევა; ესენი იყვნენ ქიმიკოსები, რომელთაც სინათლის მიმართ მგრძნობიარე ნივთიერებები აღმოაჩინეს და რამდენიმე გამომგონებელი, რომლებიც სხვადასხვა ხერხით, გამოსახულების სტაბილიზებას და ფიქსირებას ცდილობდნენ. გამოფენაში „მოხელთებული წამი - ისტორიული ფოტოები“ თავმოყრილია ისეთი უძველესი ხერხებით შესრულებული ნამუშევრები, როგორიცაა ფეროტიპი, ციანოტიპი, მარილის საშუალებით ბეჭდვა, შუშის ფოტოფირები თუ სხვა. მაგალითად, აქ წარმოდგენილია ფეროტპიების ძვირფასი კოლექცია ავსტრიიდან, ბელგიიდან, დიდი ბრიტანეთიდან, საფრანგეთიდან, გერმანიიდან და უნგრეთიდან, რომლებიც 1890-1920 წლებით თარიღდება, რომელთა შორისაა კლასიკური სტუდიური პორტრეტები, ჯგუფური სურათები თუ მოგზაური ფოტოგრაფების ნამუშევრები. ფეროტიპი (იგივე ტინტაიპი), როგორც დაგეროტიპის უფრო ნაკლებად ხარჯიანი ვერსია, ძალიან მოდურად იქცა და ადამიანებისთვის ხელმისაწვდომი გახადა პორტრეტული ფოტოგრაფია. დეზირე ვან მონკჰოვენის (1834-1882) მიერ ადრეული ხანის შუშის ფოტოფირებზე და კერამიკაზე შესრულებული ნამუშევრები ფოტოგრაფიის ადრეული სტადიის ექსპერიმენტების ნიმუშებია. მონკჰოვენი იყო ბელგიელი ქიმიკოსი, ფიზიკოსი და ფოტოგრაფიის მკვლევარი, რომელიც ფოტოგრაფიის და ფოტოგრაფიული ოპტიკის შესახებ შექმნილი, მთელ ევროპაში აღიარებული პირველი წიგნების ავტორია. სხვადასხვა ტექნიკა და მათი ვიზუალური ესთეტიკა წარმოდგენას შეგიქმნით იმის შესახებ, თუ როგორ დაიწყო ფოტოგრაფია.

გალერეა კოპელმან კუნსტვერკ ნიპესის კოლექცია კურატორი: იანინ კოპელმანი

ფეროტიპები (ტინტაიპები) (1890-1920) FERROTYPES OR TINTYPES 1890-1920

დ. ვან მონკჰოვენი (1834-1882) D. van Monckhoven (1834-1882)

THE CAPTURED MOMENT Historical photographs Probably there is no technique that is, with such great passion, used against forgetting, like photography. We like to take photographs of the memorable moments - obviously in the knowledge that even the unforgettable can be forgotten. In the first decades photography was a matter of professional photographers. Photography was not invented in a day; it was rather a development that has been driven by many tinkerers from the late 18th century – chemists who found light-sensitive substances and several inventors who tried to stabilize the image and fixate it with different techniques.

Ancient techniques such as the ferrotypes, cyanotypes, salt print, glassplates and other are in focus of the exhibition “The captured Moment – Historical Photographs”. For Example - The exquisite collection of tintypes from Austria, Belgium, Britain, France, Germany and Hungary dated between 1890-1920 including classic studio portraits and group images as well as pictures of itinerant photographers. The ferrotype or tintype as a cheaper version of the daguerreotype became very fashionable, enabling a wider audience access to portrait photography.

Early glassplates and photographs on ceramic from Desirée van Monckhoven (1834–1882) are the heritage of the test chamber of a pioneer of Photography. Monckhoven a Belgian chemist, physicist, and photographic researcher wrote several of the earliest books on photography and photographic optics, which were acknowledged all over Europe.

The different techniques and their visual aesthetic give an impression of the exiting times of the early days in photography.

Galerie Koppelmann Kunstwerk Nippes Collection Curated by Janine Koppelmann

მცირე შუშის ფოტოფირები: დ. ვან მონკჰოვენი (1834-1882) Small glasplates: D. van Monckhoven (1834-1882)

მარიამ ამურველაშვილი არის ფოტოგრაფი, ქართველი ფოტოგრაფების კოლექტივის Georgianphotographers.com წევრი. 2002 წელს, გაზეთ „24 საათში” ფოტოგრაფად დაიწყო მუშაობა, სადაც სოციალურ-დოკუმენტურ სერიებს იღებდა. შემდეგ თანამშრომლობდა ქართულ ჟურნალ-გაზეთებთან და საერთაშორისო ორგანიზაციებთან, მათ შორის Unicef-თან. მისი ფოტოები არჩეული იქნა ისეთი ცნობილი საერთაშორისო ფოტოფესტივალებისთვის, როგორებიცაა ანგკორის (კამბოჯა) ფოტოფესტივალი (2010), ჩობი მელა (ბანგლადეში) (2011), ალეპოს ფოტოფესტივალი (სირია) (2012), თბილისის და არლის (საფრანგეთი) ფოტოფესტივალები.

2010 წელს, ის 10 ფოტოგრაფს შორის აარჩიეს, რასაც საფრანგეთში, სარეზიდენციო პროგრამაში მონაწილეობა და გამოფენა მოჰყვა. 2008 წელს, მარიამმა კოალიცია Karat-ის მიერ ჩატარებულ საერთაშორისო ფოტოკონკურსში გაიმარჯვა. 2013 წელს „ფონდი ღია საზოგადოება - საქართველოს” გრანტი მიიღო. 2014 წელს მისი ფოტოსერია „Puzzles of us“ ანგკორის ფოტოფესტივალისთვის შეარჩიეს. 2015 წელს გამოვიდა მისი პირველი წიგნი „Endless Questions”.

დაუსრულებელი კითხვები როგორც წესი, ადამიანი საკუთარ გარემოში იწყებს ხოლმე გადაღების სწავლას. ჩემს შემთხვევაში პირიქით მოხდა. ვიღებდი საქართველოს სხვადასხვა რეგიონში, ციხეებში ვხვდებოდი უცხო ადამიანებს, ბევრს ვმოგზაურობდი. როდესაც უცხო გარემოს და ადამიანებს იღებ, დამკვირვებლად გარდაიქმნები, რომელიც სხვების რეალობას გადმოსცემს. რაც უფრო ახლოს მიდიხარ გადასაღებ ობიექტთან, რაც უფრო მეტ დროს დაჰყოფ მასთან, მით უფრო გულწრფელი, საინტერესო და მრავალმხრივი გამოდის შენი სათქმელიც, ფოტოც. მაგრამ არის კი ეს საკმარისი? არის კი სხვების ცხოვრების გამუდმებით ასახვა ის, რაც გინდა? ეს შეკითხვა მაშინ გამიჩნდა, როდესაც უკვე ორი შვილი მყავდა. ბავშვების გამო, პროფესიულ საქმიანობაში დიდი პაუზის გაკეთება მომიწია. მოგვიანებით, როდესაც ალექსი და ელენე წამოიზარდნენ, გადაღებებს დავუბრუნდი. არ მინდოდა, რომ მათ ჰყოლოდათ დედა, რომელსაც თავისი საქმე არ აქვს. ამასთანავე, არც ის მინდოდა ეფიქრათ, რომ ჩემი საქმე მათთან გატარებულ დროზე ძვირფასია. ბალანსი ბევრად უფრო რთული აღმოჩნდა, ვიდრე წარმომედგინა. თავისთავად მოხდა, რომ ალექსის და ელენეს გადაღება დავიწყე. ჩემი ორი უძვირფასესი რამ ცხოვრებაში - ჩემი შვილები და ფოტოგრაფია ერთ სიბრტყეზე, ერთ განზომილებაში აღმოჩნდა. ცხოვრებაში პირველად, დამკვირვებელი კი არ ვიყავი, არამედ თამაშის ისეთივე მონაწილე, როგორიც ალექსი და ელენე. ჩემს თავს ვაჩვევდი აზრს, რომ შვილები ერთ დღესაც გაიზრდებიან და მათი „გაშვება“უნდა შევძლო, რაც ქართველი დედების უმრავლესობას დღემდე ასე უჭირს. ჩვენ, სამივე, ვცდილობთ თვალი გავუსწოროთ ერთმანეთს, საკუთარ შიშებს, საკუთარ და ერთმანეთის ემოციებს და ერთმანეთს კითხვებს ვუსვამთ... კურატორი: დინა ოგანოვა

MARIAM AMURVELASHVILI She is a photographer, a member of the online platform and collective, Georgianphotographers.com. She started working as a photographer for the daily Georgian newspaper 24 Hours in 2002. Later she collaborated with Georgian magazines and newspapers as well as for international organizations, including UNICEF. Her photographs were selected for international photo festivals, including the 2010 Angkor Photo Festival (Cambodia), the 2011 Chobi Mela Festival (Bangladesh), the 2012 Aleppo International Photo Festival (Syria), Tbilisi Photo Festival and les Rencontres d’Arles. In 2010, Amurvelashvili was selected among 10 photographers to participate in artist-in-residence program and present an exhibiton. In 2008, Amurvelashvili won first prize in Karat Coalition’s photo competition. In 2013 she received OSF (Open society Foundation ) photography grant. 2014 her work “Puzzles of us” was selected for Angkor photo festival. In 2015 her first book “Endless Questions” was published.

ENDLESS QUESTIONS Usually a man learns photography in his/her own environment. In my case everything happened vice versa. I was shooting in different regions of Georgia, meeting strangers in jails, traveling too much. When you shoot strange environment and people, you are turned into an observer, who transmits other people’s reality. Closer you get to the object and longer you stay observing it, more sincere, interesting and meaningful is your intention, a photograph.

But is it enough? Is constantly depicting other peoples’ lives what you need? This question came to my mind, when I already had two kids. For their sake, I had to make a long pause in my professional career.

Later, when Alexi and Elene grew older, I returned to the shootings. I did not want them to have an unemployed mother, but at the same time, I did not want them to think that my work is more important to me than spending time with them.

Maintaining balance turned out to be harder then I would have imagined.

Suddenly I started to shoot Alexi and Elene. Most precious things in my life – my kids and photography appeared to be on the same level, within the same dimension. For the first time in my life I was not an observer anymore, but became a participant, a player, just like Alexi and Elene. I tried to reconcile myself with the idea that one day my kids will grow up and I should ‘set them free’. It is the most difficult thing for majority of Georgian mothers nowadays. The three of us were trying to look at each other, our fears, emotions and ask questions to each other..

Curated by Dina Oganova

ენგუს ლიდლი ბრაუნი დაიბადა 1968 წლის 29 ოქტომბერს. 20 წლის მანძილზე რეკლამების ფოტოგრაფად მუშაობდა, კორპორაციული არქიტექტურის ფოტოგრაფიის განხრით. მისი კლიენტები იყვნენ წამყვანი საინვესტიციო კომპანიები. ლიდლი ბრაუნის კარიერა ანალოგური ფოტოგრაფიის ხანის დასასრულს დაემთხვა. მართალია, დღესდღეობით ის პროფესიონალურ ნამუშევრებს ციფრულ ფორმატში იღებს, პირადი ნამუშევრებისთვის ის ფირს იყენებს. მისი სახელოვნებო პრაქტიკა, ძირითადად, ფოტოგრაფიის საშუალებით გამოხატულ დროის და მოძრაობის შესწავლაზეა კონცენტრირებული. 2002 წელს მან შექმნა სინქრობალისტიკური კამერა, სადაც გადაღებისას, კამერაში ფირი ვიწრო ნაპრალში იწელება. ამის წყალობით, უნიკალური ფოტოგამოსახულება იქმნება - “ტემპორალური” ფოტო, სადაც მოძრაობა დროის ხანგრძლივობის პერსპექტივაშია წარმოდგენილი. მის მიერ კამერით გადაღებული სკეიტერების ამსახველი ფოტოები 2003 წელს, ჟურნალ “The Face”-ში დაიბეჭდა. მან ნამუშევრები ვიდეოდ გარდაქმნა, რის შემდეგაც გერმანულმა კომპანია Braun-მა მას მოკლემეტრაჟიანი ფილმის, “მგზავრის” მომზადება შეუკვეთა. ფილმი მსოფლიოს არაერთ ფესტივალზე და ღონისძიებაზე აჩვენეს.

2009 წელს მან შექმნა დროითი შუალედის კამერა ვიდეომულტიპლექსორით. ეს კამერა აერთიანებს 40 იდენტურ, სინქრონიზებულ კამერას, რომლებიც ერთდროულად, ერთი და იმავე საგნის ფოტოს იღებენ სხვადასხვა პერსპექტივიდან. ცოტა ხნის წინ, ენგუს ლიდლი ბრაუნი, ოჯახთან ერთად, საცხოვრებლად თბილისში გადმოვიდა.

ნიუ იორკი, 2008 წლის აგვისტო. ჩემი პირველი ვიზიტი ნიუ იორკში ნიუ იორკი უკვე ნაცნობია მათთვის, ვინც პირველად მიემგზავრება ამ ქალაქში. წიგნებში, ფილმებსა და ფოტოებში მრავალგზის ასახული ნიუ იორკი ოსტერის, სკორსეზეს და ვინოგრანდის ქალაქია. მაგრამ ის ასევე ნაცნობია ევროპული კულტურების პარალელური ევოლუციის წყალობით, რომლებმაც იქ დაიდეს ბინა. მე, როგორც ლონდონელი, განსაკუთრებით ვგრძნობდი ამას, ვინაიდან მართალია ინგლისურია ჩემი ენა, მაგრამ ის თვალსა და ხელსშუა რაღაც განსხვავებულად გარდაიქმნა, რის გამოც, ყველაფერი ნაცნობი იყო და, იმავდროულად, აშკარად უცხოც. ეს იმას გავს, თითქოს სიურეალისტურ სიზმარში საკუთარ სახლში ხარ, სადაც ყველაფერი გეცნობა და თან უცნობია.

10-დღიანი მოგზაურობა, ძირითადად, გამომცემლისთვის არქიტექტურული ფოტოების გადაღებისთვის მივლინებას ითვალისწინებდა. მინდოდა, თავისუფალ დროს რაიმე პირადი ინტერესითაც გადამეღო. საშუალო ფორმატის კამერა, Mamiya RZ67 შევარჩიე, ერთი ლინზა და 35 მმ-იანი, ხელით დახვეული, 120-ის ტიპის ფირი გამოვიყენე. ამგვარი ექსპერიმენტი ადრეც მქონდა გაკეთებული. ფოტოები ნიუ იორკის უშუალოდ ჩემეული შთაბეჭდილებებია, რადგანაც ათი დღის განმავლობაში, უმიზნოდ დავეხეტებოდი ქუჩებში.

მდინარე ჰადსონიდან დანახული კუნძული მანჰეტენი Manhattan Island from the Hudson

ANGUS LEADLEY BROWN Born on October 29, 1968. He was a commercial photographer for 20 years, specializing in corporate architecture photography. His clients were major investment companies.

His professional career began at the end of the analogue photography era. Although today he predominantly shoots his professional works digitally, he still shoots a lot of personal works on film.

His artistic practice is primarily centered around the study of time and motion expressed through photography. In 2002 he built a synchroballistic camera, where the film in the camera moves past a narrow slit as it is exposed. This creates a unique photographic image that shows movement over time, a “temporal” photograph. His photographs of skateboarders using the camera were featured in the The Face magazine in 2003. He developed the process into video, which led to a commission to make a short film “Passenger” for the German company Braun, which played at festivals and events globally.

In 2009 he built a time slice camera with a video multiplexer. This camera comprises 40 identical cameras synchronized together to take a simultaneous image of a subject from multiple perspectives.

He has recently moved to Tbilisi, with his family.

NEW YORK, AUGUST 2008. MY FIRST VISIT TO NEW YORK New York is already familiar to those visiting for the first time. Well documented in books, films and photographs, it is the city of Auster, Scorsese and Winogrand. But it is also familiar through the parallel evolution of the European cultures that have settled there. As a Londoner I felt this particularly, as the language, although English, has nevertheless subtly evolved into something distinct making everything coherent and yet undoubtedly foreign. It is almost as though you are having a surreal dream of home, where everything is at once recognizable and alien.

The 10 day trip was primarily an architectural assignment for a publisher and in my spare time I wanted to shoot something personal. I chose a medium format camera, my Mamiya RZ67 and just one lens, and shot on 35mm film hand rolled in used 120 reels, something I had experimented with before.

The images are my direct impressions of New York as I aimlessly wandered the streets for those ten days.

სამასკარადო კოსტიუმი ბეთერი პარკთან, ნიუ იორკი Fancy dress at Battery Park, New York City

თვითგამოხატვა არტისტები: მარი ჰუდელო (საფრანგეთი), მიკი ნიტადორი (იაპონია), ალბინ მილო (საფრანგეთი), ლუკა ზანიერი (შვეიცარია), მარკ ლატილიე (საფრანგეთი), მიშელ მეტლერი (შვეიცარია), თამარა ბოკუჩავა (საქართველო), ქეთა ღვინეფაძე (საქართველო), ანკა გუჯაბიძე (საქართველო), დინა ოგანოვა (საქართველო), დირკ გებჰარდტი (გერმანია), იურგენ ვასმუთი (გერმანია), რიშარ პეტი (საფრანგეთი), მირიამ რუსო (საფრანგეთი), გოგი ცაგარელი (საქართველო), გოგიტა ბუხაიძე (საქართველო), ალექსანდრ დიუპეირონი (საფრანგეთი) კულტურა და იდენტობა ერთმნიშვნელოვანი როდია, ისინი მრავალშრიანი და რთული მექანიზმებია. ისინი მხოლოდ ეროვნული, რელიგიური და რეგიონული ნიშნით არ განისაზღვრება, არამედ მნიშვნელოვანწილად დამოკიდებულია იმ როლებზე, რომლებიც საზოგადოებაში გვაკისრია - გენდერის, თაობის, ცხოვრების სტილის, გარემოს, განათლების, შემოსავლის და ა.შ. თვალსაზრისით, რომელთაც ადამიანი უკავშირდება.

21-ე საუკუნის სერიოზული პრობლემაა ის, თუ რა ნიშნით უნდა განვსაზღვროთ ჩვენი იდენტობა თანდათან სულ უფრო გართულებულ სამყაროში. გამოფენაში „თვითგამოხატვა“ სხვადასხვა ფოტოგრაფიული პოზიციიდან, პორტრეტით დაწყებულიპეიზაჟით დამთავრებული, განიხილება იდენტობის და თვითშესწავლის საკითხი. ვისგან ან რისგან განისაზღვრება და შედგება იდენტობა? რა ტიპის იდენტობები არსებობს? არ არსებობს განსაზღვრული იდენტობა, ის ორაზროვანი და წინააღმდეგობრივია. კურატორი: იანინ კოპელმანი და თეონა გოგიჩაიშვილი

SELF REFLECTION Artists: Marie Hudelot (France), Miki Nitadori (Japan), Albin Milot (France), Luca Zanier (Switzerland), Marc Lathuilliere (France), Michèle Mettler (Switzerland), Tamara Bokuchava (Georgia), Qeta Gvinepadze (Georgia), Anka Gujabidze (Georgia), Dina Oganova (Georgia), Dirk Gebhardt (Germany), Jürgen Wassmuth (Germany), Richard Petit (France),Miriam Ruisseau (France), Gogi Tsagareli (Georgia), Gogita Bukhaidze(Georgia), Alexandre Dupeyron (France) Culture and identities are nothing uniform, but multi-layered and complex. They are not only national, religious and regional, but depend very strongly on the roles that we take in our society. Gender, generation, lifestyle, environment, education, income, etc. enter the subject.

The big question of the 21st century is how we can define our identity in an increasingly complex world. In the exhibition “Self Reflection” different photographic positions from the portrait up to the landscape come together, taking the challenge of the question of identity and self-observation.Who and what defines and constructs identity? Which kinds of identity are there?

Identity is not unequivocal, but ambiguous and contradictory.

Curated by Janine Koppelmann & Teona Gogichaishvili

გოგი ცაგარელი - უსათაურო

Gogi Tsagareli - Untitled

ლუკა ზანიერი ევროსაბჭო, სტრასბურგი I საპარლამენტო ასამბლეა

მარკ ლატილიე მეღვინე - სეპი ლანდმანი, სულტსმატი (ზემო რაინი)

Luca Zanier Council of Europe Strasbourg I Parliamentary Assembly

Marc Lathuillière The Winemaker - Seppi Landmann, Zinnkoepflé Grand Cru, Soultzmatt (Haut-Rhin)

მარი ჰუდელო ერთგულება 05

მარი ჰუდელო ერთგულება 06

მარი ჰუდელო ერთგულება 01

Marie Hudelot Devotion 05

Marie Hudelot Devotion 06

Marie Hudelot Devotion 01

ფოტოსააგენტო KONTAKTPHOTOS KONTAKTPHOTOS არის დოკუმენტური ფოტოგრაფიის ქართული სააგენტო, რომელიც 2015 წელს დაარსდა. ფოტოსააგენტოს ვებ გვერდი შეიქმნა ფონდ “ღია საზოგადოება - საქართველოს” მხარდაჭერით. სააგენტოს დამფუძნებელი და ხელმძღვანელია ფოტოგრაფი ნათელა გრიგალაშვილი. სააგენტოს მიზანია, ხელი შეუწყოს ფოტოგრაფების პლატფორმას საქმიანობის ყველა ეტაპზე, ხანგრძლივ პროექტებსა და მულტიმედიაზე მუშაობისას. სააგენტო მხარს უჭერს ჯგუფურ და ინდივიდუალურ ფოტოპროექტებს, რომელთაც აქვთ დოკუმენტური და ჰუმანური ხედვა, რომლებშიც აისახება დღევანდელი ყოფა, თანამედროვე სამყარო და ადამიანი ამ სამყაროში, სოციალური გარემო და ცხოვრების სხვადასხვა ასპექტი - პოლიტიკა, საზოგადოება, ეკოლოგია, ადამიანის უფლებები. აგრეთვე, სააგენტოს მიზანია, ხელი შეუწყოს საქართველოში ფოტოგრაფიის განვითარებას, ჩაატაროს სემინარები, ვორქშოპები და შეხვედრები. სააგენტოს წარმოადგენენ ფოტოგრაფები: ნათელა გრიგალაშვილი, ანდრო ერაძე, ვახო ხეთაგური, გიორგი შენგელია და ბესო უზნაძე. ნათელა გრიგალაშვილი - პროექტის ავტორი და ხელმძღვანელი, თავისუფალი ფოტოგრაფი. ცხოვრობს თბილისში. მუშაობს დოკუმენტურ ფოტოგრაფიაში. წარსულში თანამშრომლობდა სხვადასხვა ჟურნალ-გაზეთთან. ამჟამად მუშაობს გრძელვადიან ფოტოპროექტებზე. ვახო ხეთაგური - სწავლობდა გურამ წიბახაშვილის ფოტოსკოლაში, 2013-2014 წლებში კი გაიარა სემინარები დოკუმენტურ ფოტოგრაფიაში იუსტინა მიელნიკევიჩის ხელმძღვანელობით. მუშაობს როგორც პერსონალურ, ასევე სხვადასხვა მედია პროექტზე. მისი ნამუშევრები სხვადასხვა გალერეაში გამოიფინა - როგორც საქართველოში, ასევე საზღვარგარეთ. გიორგი შენგელია - თავისუფალი ფოტოგრაფი. ფოტოჟურნალისტიკა შეისწავლა ფლორენციაში, მარანგონის სასწავლებელში. გიორგი შენგელია დაბრუნდა საქართველოში და მუშაობა დაიწყო გრძელვადიან პროექტებზე. ანდრო ერაძე - ფოტოგრაფი/მულტიმედია არტისტი. ამჟამად სწავლობს თანამედროვე ხელოვნების ცენტრის (CCA) სამაგისტრო პროგრამაზე და თეატრისა და კინოს უნივერსიტეტში. არის საერთაშორისო გამოფენების მონაწილე. ბესო უზნაძე - ძირითადად, ფოტოსერიებზე მუშაობს. ინსპირაციას იღებს ყოველდღიური ცხოვრებიდან, ჩვეულებრივი გრძნობებიდან და მოვლენებიდან. მის ნამუშევრებში დომინირებს სხვადასხვა ადამიანის პორტრეტები, რომლებიც დაკავშირებულია სხვადასხვა ამბავთან, ფაქტთან. არტისტები: ნათელა გრიგალაშვილი, ბესო უზნაძე, გიორგი შენგელია, ვახო ხეთაგური, ანდრო ერაძე

ნათელა გრიგალაშვილი Natela Grigalashvili

ბესო უზნაძე

Beso Uznadze

PHOTO AGENCY KONTAKTPHOTOS KONTAKTPHOTOS – The Georgian agency of documentary photography was founded in 2015. Website of the photo agency was created with support of the Open Society Georgia Foundation. The founder and the head of the agency is Natela Grigalashvili, photographer.

The goal of the agency is to be the supporting platform for artists at every stage of their work - in long-term photo projects as well as in multimedia. The agency supports group- and individual projects with documentary and humane vision, which depict modern ways of being, the world and the humans in this world, social environment and different aspects of life – politics, society, ecology, human rights. The goal of the agency is also to facilitate development of photography in Georgia, arrange seminars, workshops and meetings.

The agency is represented by photographers: Natela Grigalashvili, Andro Eradze, Vakho Khetaguri, Giorgi Shengelia and Beso Uznadze.

Natela Grigalashvili - the author and the head of the project, freelance photographer. She lives in Tbilisi. She works in the field of documentary photography. She used to work for different magazines and newspapers. She is currently working on long-term photo projects.

Vakho Khetaguri - attended Guram Tsibakhashvili School of Photography, in 2013-2014 he participated in the seminars of documentary photography led by Justyna Mielnikiewicz. He works on personal as well as various other media projects.

His works have been exhibited at different galleries in Georgia, as well as abroad.

Giorgi Shengelia - freelance photographer. Studied photojournalism in Florence, at the Instituto Marangoni. Giorgi Shengelia returned to Georgia and started working on long-term projects.

Andro Eradze - photographer/multimedia artist. Currently he is a graduate program student at the Center of Contemporary Art (CCA), as well as at Theater and Film University. He has been a participant of many international exhibitions.

Beso Uznadze - mostly works on photoseries. He is inspired by everyday life, common feelings and events. His works are dominated by portraits of various people, which are connected to different stories and facts.

Artists: Natela Grigalashvili, Beso Uznadze, Giorgi Shengelia, Vakho Khetaguri, Andro Eradze

ვახო ხეთაგური

Vakho Khetaguri

გიორგი შენგელია Giorgi Shengelia

ანდრო ერაძე Andro Eradze

ფოტოსააგენტო ERROR IMAGES ERROR IMAGES დოკუმენტური ფოტოსააგენტოა კავკასიაში. ის რეგიონის საჭირბოროტო საკითხების შესახებ ინფორმირებულობის ამაღლებასა და დოკუმენტური თხრობის მხარდაჭერაზე ზრუნავს, საერთაშორისო მედიისთვის ხელმისაწვდომი რეგიონული პლატფორმის მეშვეობით. თვითონ სააგენტოს სახელწოდება გულისხმობს „შეცდომის“ აღმოჩენას და საზოგადოების ყურადღების გადატანას ისეთ მნიშვნელოვან საკითხებზე, როგორიცაა: ადამიანის უფლებები, სოციოეკონომიკური მდგომარეობა, სქესობრივი თანასწორობა, ეთნიკური უმცირესობები, გარემოს დაცვა და ა.შ. სააგენტოს გუნდს დიდი სურვილი აქვს, რომ ნათელი მოფინოს ისეთ ამბებს, სცენებს თუ ადამიანთა ცხოვრებას, რომლებიც ხშირად დავიწყებულია ან მედიის მხრიდან სათანადო ყურადღება არ ეთმობა. სააგენტოს საფუძველი 2015 წელს, ხუთმა შემოქმედმა ადამიანმა, ოთხმა პროფესიონალმა ფოტოდოკუმენტალისტმა და ერთმა აღმასრულებელმა დირექტორმა ჩაუყარეს. ისინი ახორციელებენ ერთობლივ და ინდივიდუალურ პროექტებს, ფოტო და ვიდეოპროდუქციის ჩათვლით. მუშაობისას, ისინი იყენებენ Canon 5D Mark II-ს და Nikon D800-ს. ფოტოხელოვანები საქართველოს სხვადასხვა რეგიონში მოგზაურობენ და მოგვითხრობენ ამბებს. მათი მიზანია მულტიკულტურული, რეგიონული ქსელის შექმნა, რომელიც მთელი მსოფლიოს ჟურნალისტებსა და მედიასთან თანამშრომლობისთვის ღია იქნება. სინამდვილის ფოტოების საშუალებით გამოხატვისას, როგორც კოლექტივი, ისინი აცნობიერებენ და იცავენ სუბიექტურ მიდგომას. ამასთანავე, ისინი კომუნიკაციისა და თანამშრომლობისთვის ხელსაყრელი, შემოქმედებითი, საკითხების სხვადასხვა პერსპექტივით ანალიზისთვის ღია სივრცის შექმნაზე ზრუნავენ. დამფუძნებელი წევრები და ფოტოგრაფები: ანკა გუჯაბიძე, დარო სულაკაური, თაკო რობაქიძე, ნატა სოფრომაძე აღმასრულებელი დირექტორი: თამარა მარგველაშვილი

ანკა გუჯაბიძე ბიანკას სახლის წინა კარი Anka Gujabidze Front door of Bianka’s House

PHOTO AGENCY ERROR IMAGES ERROR IMAGES is a Documentary Photo Agency in Caucasus.

It operates to raise awareness about the region’s issues and support documentary storytelling, through a regional platform, accessible for international media. The name of the agency itself implies the discovery of “ERROR” and shifting of public attention towards urgent issues, such as: human rights, socio-economic conditions, gender equality, ethnic minority, environment protection etc. Its team is passionate to bring into light the stories, scenery and human lives, often forgotten or in need of sufficient media coverage.

The Agency was launched in 2015 in Tbilisi, Georgia by five creatives, four professional documentary photographers and a managing director. They conduct joint and individual projects, including photography and short video production, we use - Canon 5D Mark II, Nikon D800. Its photographers cover stories from different parts of Georgia and travel the region. Their goal is to create a multicultural, regional network, open to cooperation for journalists and media across borders. As a collective, we acknowledge and bear our subjectivity in mediating reality through images. Yet, they commit to create space for creativity, communication, collaboration, open to analysis of different perspectives.

Founding members and Photographers: Anka Gujabidze, Daro Sulakauri, Tako Robakidze, Nata Sopromadze Managing Director: Tamara Margvelashvili

ნატა სოფრომაძე სერიიდან „სიკვდილი“ Nata Sopromadze From “Death” Series

დარო სულაკაური სერიიდან შავი ოქრო Daro Sulakauri From The Series Black Gold

თაკო რობაქიძე ფოლკლორული ანსამბლი „დაიმოხკან ააზნაში“, რაც „ადგილობრივ მელოდიებს“ ნიშნავს. ანსამბლი მაყვალა ბადი მარგოშვილმა დააარსა. ისინი მთელ მსოფლიოში მშვიდობისთვის მღერიან. დუისი, 2015 Tako Robakidze The folk ensemble “Daimokhkan Aaznash”, which means “native tunes“. It was founded by Makvala Badi Margoshvili.

They chant for peace in the whole world. Duisi, 2015

დუგი უოლასი Road Wallah პრემიერ პადმინის მარკის ტაქსები, რომლებიც მუმბაის ქუჩებში 1960-იან წლებში გამოჩნდა, დღესდღეობით, არც მეტი, არც ნაკლები, გაუჩინარდა, რადგანაც ქალაქში დაბინძურების საწინააღმდეგო კანონი მიიღეს. მანქანების რიცხვი, რომლებსაც ადგილობრივები „კაალი-პილის“ უწოდებდნენ, ერთ დროს 60 000-ზე მეტს შეადგენდა. ეს ლეგენდარული შავი და ყვითელი ტაქსები მუმბაის ქუჩების ქაოსში მიიკვლევდნენ გზას. ოთხი წლის მანძილზე, დუგი უოლასი ფირზე აღბეჭდავდა ამ მორთულ, ბორბლებზე შემდგარ ბოლივუდის დისკო ბარებს. მუმბაის ხალხმრავალი ქუჩები და სხვადასხვა ტიპის ადამიანები, მანქანებთან ერთად, ქალაქის დინამიკურ და შთამბეჭდავ ფონს ქმნიან. ბევრ მათგანს საბარგულში დინამიკები აქვს, საიდანაც ბოლივუდური ჰიტები გუგუნებს, ზოგის სალონი კი - ბოლივუდის მსახიობების პოსტერებით თვალისმომჭრელადაა მორთული, სკამების გადასაკრავებიც ჰიპნოზურად მყვირალა ფერისაა და მანქანის მართვის პანელი ინდუისტური ღმერთებისა და ქალღმერთების გამოსახულებებითაა მოკაზმული. ლონდონის აღმოსავლეთ ნაწილში მცხოვრებმა ფოტოგრაფმა, დუგი უოლასმა გლაზგოში გაატარა ბავშვობა. აქედანვე მოდის მისი მეტსახელი - „Glasweegee“. თავისი მრავალწლიანი, სოციალურ თემაზე შექმნილი დოკუმენტური ფოტო სერიებით და ექსპრესიული ქუჩის ფოტოგრაფიის გამორჩეული, პირდაპირი სტილით, მან საერთაშორისო აღიარება მოიპოვა. ის ამბობს: „ადამიანების ქცევა ჩემი სურათების საფუძველია. ადამიანები, მათი ინტერაქცია და ემოციები მხიბლავს.. ობიექტივის საშუალებით ამ წამებისთვის სოციალური დატვირთვის მინიჭება და კრიტიკული და იუმორისტული სცენების შექმნა არის ის, რაც სტიმულს მანიჭებს.“ მისი ნამუშევრები ხშირად იბეჭდება ისეთ საერთაშორისო გამოცემებში, როგორებიცაა New York Times და გერმანული ჟურნალი Stern. მისმა წიგნებმა “ირმები, ქათმები და ბაჭიები” (Dewi Lewis, 2014), “შორდიჩის ველური ცხოვრება” (Hoxton Minipress, 2014) და “Road Wallah” (Dewi Lewis, 2015) კრიტიკის მაღალი შეფასება დაიმსახურა და დიდი მითქმა-მოთქმა გამოიწვია. დუგის ნამუშევრებს წარმოადგენს ხელოვანთა სამენეჯმენტო კომპანია INSTITUTE. კურატორი: თინა შელჰორნი

დუგი უოლასი/ INSTITUTE Dougie Wallace/ INSTITUTE

DOUGIE WALLACE Road Wallah Premier Padmini taxis, first introduced to the streets of Mumbai in the 1960s, have now all but disappeared following the introduction of laws to reduce pollution in the city. Locally known as ‘Kaali-Peeli’, there were once more than 60,000 of these iconic black and yellow cabs struggling through the chaos of Mumbai’s streets.

Over a four year period Dougie Wallace documented these elaborate Bollywood disco bars on wheels. The crowded streets of Mumbai and the assortment of passengers provide a dynamic and intense backdrop, as do the cabs themselves. Many are pimped with large speakers in the boot that blast out Bollywood hits, or are colorfully decorated inside with posters of Bollywood actresses, upholstered in loud hypnotic patterns, or feature Hindu gods and goddess on the dashboard.

East London-based photographer Dougie Wallace grew up in Glasgow hence his moniker, “Glasweegee”. Internationally recognized for his long-term social documentary projects and a distinct direct style of expressive street photography, he says: ‘Human behavior motivates my pictures. People, their interactions and emotions fascinate me… Translating this, through my lens, into social wit, criticism and humorous vignettes is what stimulates me.’

His work has extensively been featured in international publications including the New York Times and Germany’s Stern Magazine. His books ‘Stags, Hens and Bunnies’ (Dewi Lewis, 2014), ‘Shoreditch Wild Life’ (Hoxton Minipress, 2014) and ‘Road Wallah’ (Dewi Lewis, 2015) received much critical acclaim and viral buzz. Dougie is represented by INSTITUTE artist management company.

Curated by Tina Schelhorn

დუგი უოლასი/ INSTITUTE Dougie Wallace/ INSTITUTE

საიმონ ნორფოლკი საიმონ ნორფოლკი არის ლანდშაფტის ფოტოგრაფი, რომელმაც თავისი შემოქმედება, ათეულობით წლების განმავლობაში, „ბრძოლის ველის“ ცნების კვლევას და გაფართოებას მიუძღვნა, მთელი თავისი გამოვლინებით. მას გადაღებული აქვს მსოფლიოს ყველაზე სასტიკი საომარი და ლტოლვილთა კრიზისის ზონები, მაგრამ ასევე ხშირად იღებს ზემძლავრ კომპიუტერებს, რომლებიც სამხედრო სისტემების ასაგებად ან რეაქტიული ყუმბარების საცდელი მოდელების დასამზადებლად გამოიყენება. მისი შემოქმედება არაერთი ჯილდოს მფლობელია: 2005 წელს მან არლის ფოტოფესტივალზე დისქავერის პრიზი დაიმსახურა; 2004 წელს ფოტოგრაფიის საერთაშორისო ცენტრმა Infinity-ს პრიზი გადასცა; 2003 წელს მას უცხოეთის პრეს კლუბის ამერიკის ჯილდო მიენიჭა; 2002 წელს ევროპელ გამომცემელთა ჯილდო დაიმსახურა. 2003 წელს ის სითიბანკის (ამჟამად ცნობილია Deutsche Böurse Prize-ის სახელით) პრიზის შორთლისტში მოხვდა. 2012 წელს მან პიქტეტის პრიზი მოიპოვა. საიმონ ნორფოლკს გამოშვებული აქვს თავისი ნამუშევრების ოთხი მონოგრაფია: „ავღანეთი: ქრონოტოპია“ (2002), რომელიც ხუთ ენაზე გამოქვეყნდა; „მათ უმრავლესობას სახელს ვერ დაარქმევ“ (1998), რომელიც გენოციდის ლანდშაფტებს ეძღვნება; „სისხლისღვრა“ (2005), რომელიც ბოსნიის ომის შესახებ მოგვითხრობს. ბოლოს გამოსცა „ბურკი+ნორფოლკი: ფოტოები ავღანეთის ომიდან“ (2011). მისი ნამუშევრები ინახება ისეთი მუზეუმების მთავარ კოლექციებში, როგორებიცაა ჰიუსტონის სახვითი ხელოვნების მუზეუმი და ლოს ანჯელესის გეტის ცენტრი. მისი შემოქმედება ფართოდ იყო წარმოდგენილი საერთაშორისო მასშტაბით. 2011 წელს, ბურკის და ნორფოლკის ნამუშევრები თეით მოდერნში იყო გამოფენილი. ერთ-ერთმა კრიტიკოსმა მას უწოდა „დღევანდელობის მოწინავე დოკუმენტური ფოტოგრაფი. მგზნებარე, გონიერი და პოლიტიკური; დღესდღეობით ფოტოგრაფიის სფეროში მოღვაწე შემოქმედთა შორის მისი მსგავსი ხედვა და სიცხადე არავის ახასიათებს.“ „ავღანეთი არ გავს სარაევოს, კიგალის ან ომით განადგურებულ სხვა ლანდშაფტს, რომელიც ოდესმე გადამიღია. განსაკუთრებით ქაბულში იგრძნობა გაპარტახების უჩვეულო შრეები; თითოეული დამანგრეველი ხანა ერთმანეთს შრეებად ეფინება. გამახსენდა, 1870-იან წლებში შლიმანის მიერ ტროას კლასიკური ქალაქის აღმოჩენის ამბავი; გათხრებისას მან ცხრა ქალაქი იპოვა, რომლებიც შრეებად ეფინა ერთმანეთს, თითოეული მათგანი აღდგენილი და დანგრეული იყო. ქაბულის ქუჩებში სიარულისას ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ომის არქეოლოგიის მუზეუმში დავდიოდი. განადგურების სხვადასხვა პერიოდი ფენებად ედო ერთმანეთს. ბაგრამის საჰაერო ძალების ბაზაზე და შომალის დაბლობზე არის ადგილები, სადაც ფრონტის ხაზი რვაჯერ თუ ცხრაჯერ გადაინაცვლებდა ხოლმე. თითოეული მათგანი განადგურებულ სახლებს და დანაღმულ ველებს ტოვებდა კვალად. ავღანეთის ლანდშაფტები მაგონებდა სცენებს „ილუსტრირებული საბავშვო ბიბლიიდან“, რომელიც მშობლებმა ბავშვობაში მაჩუქეს. როდესაც დავითი გოლიათს ეჭიდებოდა, უკან ეს მთები და უდაბნოები მოჩანდა. როდესაც იესო ნავეს ძე იერიქონის ბრძოლაში მონაწილეობდა, ეს ფლორა და ფაუნა იყო ფონად. უფრო ზუსტად, ეს ლანდშაფტები ჩემს ბავშვურ წარმოდგენაში არსებულ აპოკალიფსს, ან არმაგედონს შეესაბამებოდა; მთელი უზარმაზარი ბაბილონის მასშტაბით სრული განადგურება, უდაბნოს მზის აისის გამჭვირვალე შუქზე.“ - საიმონ ნორფოლკი კურატორი: თინა შელჰორნი © საიმონ ნორფოლკი/ INSTITUTE აგურის ქარხნები ჰუსეინის მთაზე, ქაბულის აღმოსავლეთი © Simon Norfolk/INSTITUTE The Brickworks at Hussain Hill, east of Kabul

SIMON NORFOLK He is a landscape photographer whose work over a dozen years has been themed around a probing and stretching of the meaning of the word ‘battlefield’ in all its forms. As such, he has photographed in some of the world’s worst war-zones and refugee crises, but is equally at home photographing supercomputers used to design military systems or test-launches of nuclear missiles.

His work has been widely recognised: he has won The Discovery Prize at Les Rencontres d’Arles in 2005; The Infinity Prize from The International Center of Photography in 2004; the Foreign Press Club of America Award in 2003: and he was winner of the European Publishing Award, 2002. In 2003 he was shortlisted for the Citibank Prize now known as the Deutsche Böurse Prize and in 2012 he won the Prix Pictet Commission.

He has produced four monographs of his work including Afghanistan: chronotopia (2002) which was published in five languages; For Most Of It I Have No Words (1998) about the landscapes of genocide; and Bleed (2005) about the war in Bosnia.

The most recent is Burke+Norfolk; Photographs from the War in Afghanistan. (2011).

He has work held in major collections such as The Museum of Fine Arts in Houston and The Getty in Los Angeles. His work has been shown widely and internationally and in 2011 his Burke+Norfolk work was a solo show at Tate Modern.

He has been described by one critic as ‘the leading documentary photographer of our time. Passionate, intelligent and political; there is no one working in photography that has his vision or his clarity.’

‘Afghanistan is unlike Sarajevo or Kigali or any other war-ravaged landscape I have ever photographed. In Kabul in particular, the devastation has a bizarre layering; the different destructive eras lying on top of each other. I was reminded of the story of Schliemann’s discovery of the remains of the classical city of Troy in the 1870s; digging down, he found nine cities layered upon each other, each one in its turn rebuilt and destroyed. Walking a Kabul street can be like walking through a Museum of the Archaeology of War – different moments of destruction lie like sediment on top of each other. There are places near Bagram Air Base or on the Shomali Plain where the front line has passed back and forth eight or nine times – each leaving a deadly flotsam of destroyed homes and fields seeded with landmines.

The landscapes of Afghanistan are the scenes that I knew first from the ‘Illustrated Children’s Bible’ given to me by my parents when I was a child. When David battled Goliath, these mountains and deserts were behind them. When Joshua fought the battle of Jericho, these fauna and flora were over his shoulders. More accurately, these landscapes are how my childish imagination pictured the Apocalypse or Armageddon; utter destruction on a massive, Babylonian scale bathed in the crystal light of a desert sunrise.’ – Simon Norfolk Curated by Tina Schelhorn © საიმონ ნორფოლკი/ INSTITUTE მეფე ამულას გამარჯვების თაღი. 1919 წელს, ბრიტანეთისგან გათავისუფლების ნიშნად ააგეს © Simon Norfolk/INSTITUTE King Amanullah’s Victory Arch. Built to celebrate the 1919 winning of independence from the British

კაი ლიოფელბაინი კაი ლიოფელბაინი დოკუმენტური ფოტოგრაფია, რომელიც ჰანოვერსა და ბერლინში (გერმანია) ცხოვრობს. ის ბერლინში სწავლობდა პოლიტიკურ მეცნიერებას, შემდეგ ფოტოგრაფიას - ჰანოვერის გამოყენებითი მეცნიერებებისა და ხელოვნების უნივერსიტეტში. მისი ნამუშევრები ეხება იმ საკითხს, თუ როგორ აყალიბებს თანამედროვე საზოგადოებას პოლიტიკური და ეკონომიკური სტრუქტურები. ის კერძო შეკვეთებსა და პირად პროექტებზე მუშაობს. კაი სამხრეთ ამერიკის, აზიის, აფრიკისა თუ აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნებში მოღვაწეობდა. მისი ნამუშევრები გამოფენილი იყო საერთაშორისო მასშტაბით, ბევრ გამოფენასა თუ ფესტივალზე და მიღებული აქვს ჯილდოები Magnum Emergency Fund-ისგან, UNICEF POY-სგან, Days Japan-ისგან, PDN Photo-სგან და ჰენრი ნანენის პრიზი. კაი ლიოფელბაინს წარმოადგენს ფოტოსააგენტო Laif.

CTRL-X. ელექტრონული მოწყობილობების ნარჩენების ტოპოგრაფია თავი III: ინდოეთი სულ უფრო გაციფრულებულ სამყაროში, ელექტრონული მოწყობილობების გარეშე ცხოვრება წარმოუდგენლად გვეჩვენება: კომპიუტერები, მობილური ტელეფონები, MP3 დამკვრელები და ტაბლეტები ჩვენი ყოველდღიური ყოფის თანამგზავრებად იქცნენ. სანამ საკუთარ თავს ჩვენს მიერ მოხმარებული პროდუქტის საშუალებით განვსაზღვრავთ - უკანასკნელი მოდელის სმარტფონები, უსწრაფესი პროცესორები და უთხელესი ლეპტოპები - ყოველწლიურად წარმოებული ელექტრონული მოწყობილობების ნარჩენების რიცხვი სულ უფრო იზრდება. კაი ლიოფელბაინის პროექტი „Ctrl-X. ელექტრონული მოწყობილობების ნარჩენების ტოპოგრაფია“ იკვლევს შეზღუდული რესურსების უპასუხისმგებლო მოხმარების საკითხს, რაც დღესდღეობით ჩვენი გლობალიზებული სამყაროს ერთ-ერთი ყველაზე მწვავე პრობლემაა. კაი ლიოფელბაინი ელექტრონული მოწყობილობების ნარჩენების კვალდაკვალ მოგზაურობს ევროპასა და შეერთებული შტატებიდან, აგბოგბლოშის (განა) პოსტაპოკალიფსურ პეიზაჟებამდე, გუანჩჟუს (ჩინეთი) ელექტრონული მოწყობილობების ნარჩენების ქალაქამდე თუ ნიუ დელის უკანა ეზოების სახელოსნოებამდე. ინდოეთი მსოფლიოს ერთ-ერთი უმსხვილესი ნარჩენების იმპორტიორი ქვეყანაა. ყველა ტიპის, მათ შორის სახიფათო და მომწამვლელი ნარჩენები, იაფფასიანი ნედლეულის სახით, შემოქვთ ქვეყანაში. მართალია, ინდოეთი თავადაც უდიდესი რაოდენობით ელექტრონული მოწყობილობების ნარჩენებს აწარმოებს, მაგრამ ქვეყანას ყოველწლიურად მილიონობით ტონა ნარჩენი შემოაქვს. მონაცემების უქონლობის გამო, ელექტრონული მოწყობილობების ნარჩენების საკითხის ზუსტად დადგენა რთულია განსაკუთრებით ინდოეთში. ექსპერტების თქმით, აუცილებელი ქვითრები და ანგარიშსწორების საბუთები არ მოიპოვება. ნარჩენების ბიზნესი ქვეყანაში სერიოზულ შემოსავლის წყაროდ იქცა. მას მილიარდობით დოლარი მოაქვს და მასში ე.წ. არაფორმალური სექტორი ჭარბობს, სადაც ათობით ათასი ადამიანი სარჩოს ნარჩენების გადამუშავების შედეგად შოულობს- ანუ ესენია ნაკლებად კვალიფიცირებული ადამიანებისგან შემდგარი მცირე ჯგუფები, რომელთა უმრავლესობაც მიგრანტი მუშახელია. არაპროფესიონალი გადამამუშავებლები წვავენ სადენებს და ინტეგრალურ მიკროსქემებს, რომ სპილენძამდე ან სიღრმეში არსებულ სხვა ლითონებამდე ჩავიდნენ. ამ პროცესში მომწამვლელი კვამლი გამოიყოფა. ელექტრონული მოწყობილობების გადამუშავება რთული პროცესია. მობილური ტელეფონი 40-დან 60-მდე სხვადასხვა ელემენტს შეიცავს. ოქრო ერთ-ერთი ასეთი ძვირფასი ელემენტია. კურატორი: თინა შელჰორნი

KAI LÖFFELBEIN Kai Löffelbein is a documentary photographer based in Hannover and Berlin, Germany. He studied political science in Berlin and documentary photography at University of Applied Sciences and Arts in Hannover. His work reflects his interest in the ways political and economic structures shape modern society. He divides his time between client work and personal projects. Kai worked in various countries in South America, Asia, Africa and Eastern Europe. His works have been exhibited internationally in numerous shows and festivals and received awards from Magnum Emergency Fund, UNICEF POY, Days Japan, Henri Nannen Award, PDN Photo. Kai is represented by Laif photo agency.

CTRL-X. A TOPOGRAPHY OF E-WASTE chapter III: India In an increasingly digitized world, a life without electronic devices seems inconceivable for us: computers, cell phones, MP3 players and tablets have become our daily companions. And as long as we continue to define ourselves by the products we consume - the latest smartphone, the fastest processor and the thinnest laptop - the millions of tons of e-waste produced annually will continue to increase. Kai Löffelbein’s project ‘Ctrl-X. A topography of e-waste’ explores the irresponsible handling of limited resources, one of the most pressing problems of our globalized world today. Kai Löffelbein follows the electronic-waste trails from Europe and the United States to the post-apocalyptic scenery of Agbogbloshie in Ghana, the e-waste city of Guiyu in China and the backyard workshops of New Delhi.

India is one of the largest waste importing countries in the world. All types of wastes are imported into the country in the form of cheap raw materials including hazardous and toxic wastes. Although, India domestically generated an enormous amount of e-waste itself, India imports million tons every year. Due to a lack of data the e-waste issue is hard to grasp especially in India. Experts say necessary checks and balances are missing. Waste has become a serious business in the country, worth billions, dominated by the so-called informal sector, where tens of thousands of people are estimated to make their living from material recovery i.e. within small units with low-skilled, mainly migrant labor. Home-based recyclers burn wires and integrated chips over small flames to get at the copper and other metal inside, inhaling toxic fumes in the process. Recycling electronics is very complex. A mobile phone will be made up of 40 to 60 different elements. Gold is one of those valuable elements.

Curated by Tina Schelhorn

მარი ნაკანი ნაკანიმამასახლისი - ეს არის 2 ადამიანის კოლაბორაცია. მარი ნაკანმა და გიორგი მამასახლისმა ერთმანეთი გადაღებაზე გაიცნეს. გიორგი მამასახლისი დაიბადა 1984 წელს. მამამისი, ფოტოჟურნალისტი სანდრო მამასახლისი, პირველი იყო საქართველოში, ვინც ფოტოგრაფიის ფაკულტეტი დააარსა. მის არქივში დარჩა უნიკალური ფოტომასალა 1960-90-იანი წლების საქართველოზე.

2004 წელს გიორგიმ დაამთავრა კინოსა და თეატრის უნივერსიტეტი, კინოსაოპერატორო ფაკულტეტი. ნაკანიმამასახლისის სტუდიაში გიორგი აყენებს განათებას. მისი მეუღლე - მარი ნაკანი უშუალოდ კამერის უკან დგას და გადასაღებ სცენას და მსახიობებს აკონტროლებს. მარიმ ჯერ თეატრალური ინსტიტუტი დაამთავრა; შემდეგ, 2005 წელს - სამხატვრო აკადემიის ფოტოგრაფიის ფაკულტეტი. ისინი კომერციულ შეკვეთებსა თუ პირად, კონცეპტუალურ პროექტებზე მუშაობენ. მარი და გიორგი საქართველოს საზოგადოებრივ საქმეთა ინსტიტუტში (GIPA) ლექციებს კითხულობენ; ასევე, ნიუტონის თავისუფალ სკოლაში ასწავლიან.

ჩვენ ვაშენებთ, ჩვენ ვანგრევთ „ფოტოპროექტი თვითშეზღუდვის, თვითკონტროლისა და სოციალური შეზღუდვის განსაცდელში მყოფი ადამიანების მეტაფორული გარემოა. ავტორი კვეთს საზღვრებს, რომელიც რეგულაციიდან შესაძლებლობების შეზღუდვაში გადადის და ფოტოპერსონაჟებსაც და მაყურებელსაც დისკომფორტის ზღვარზე ტოვებს. გოგონა უწყლო აუზის ცივ სილურჯეში, ქალი მოჩვენებით კომფორტში დამალული ხელებით, მოხუცი ქალბატონი, რომელიც ახალგაზრდულ თავისუფლებას აკონსერვებს, სიმბოლოა იმ სამყაროსი, რომელსაც ადამიანები საკუთარი შიშებისა და სურვილების პროექციებით ქმნიან.“ ტექსტი: ლალი პერტენავა

MARI NAKANI NakaniMamasakhlisi is a collaboration of two photographers. Mari Nakani and Giorgi Mamasakhlisi met at the shooting.

Giorgi Mamasakhlisi was born in 1984. His father, Sandro Mamasakhlisi was a photo journalist. He was the first person to establish the department of photography. The unique photo material about Georgia from 1960s to 1990s is kept in his archive. In 2004 Giorgi graduated from the Theatre and Film State University, department of cinematography. At the NakaniMamasakhlisi studio Giorgi is in charge of photo lighting. His wife, Mari Nakani is standing behind the camera. She controls shooting stage and actors. Mari Nakani attended the Theatre and Film State University; later she graduated from the Tbilisi State Academy of Arts, the department of photography. They work on commercial as well as individual, conceptual projects.

Mari and Giorgi teach at The Georgian Institute of Public Affairs (GIPA) and Newton Free School.

WE BUILD, WE RUIN “The photograpy project is about self-imposed limitation, self-control and social limitations that people experience. Crossing the border from regulation towards self-limited abilities the photographer keeps photo-objects as well as audience on the edge of discomfort. A girl sitting in cold blue waterless pool, female hiding hands in an illusionary comfort zone, the old lady making conserve from her youth freedom are metaphors of the world that people create from projections of their own fears and desires.�

Text by Lali Pertenava

მამუკა ჯაფარიძე - აქTV OPTIMYSTICTRANSLOOKATION მამუკა ჯაფარიძე (დაიბადა 1962 წელს, თბილისში) ცხოვრობს და მუშაობს თბილისსა და ლონდონში. მისი ნამუშევრების მედიუმი იცვლება კონტექსტიდან, სივრცის სპეციფიკიდან გამომდინარე და მოიცავს ჰეფენინგს, საგნების და სურათების კოლექციებს და ფოტოების არქივს, რომლებიც დიდი დროის მანძილზე გროვდება, ვიდეოპროექციებს, ფოტოგრაფიას, ლინგვისტურ თამაშებს, ნახატებს, ხმის დიზაინს, პრინტებს...

1987 წლიდან, მხატვარი კონცეპტუალურ პროექტებზე მუშაობს. მისი ნამუშევარი ARTRA 1999 წელს, ვენეციის 48-ე ბიენალეზე, საქართველოს პავილიონში იყო წარმოდგენილი. ამავე წელს, ვიდეოპროექცია Eye Trees მოეწყო ატლანტაში. არტისტის ნამუშევრები რამდენჯერმე იყო წარმოდგენილი საქართველოს ეროვნულ მუზეუმში, მათ შორის 2012 Reframing the 80s და 2014 Re:Museum. ნიუ იორკის გალერეა Art in General-ში მიმდინარეობს გამოფენა Beyond Credit, სადაც ჯაფარიძის ინსტალაცია არის წარმოდგენილი. მოძრავ გალერეაში Project ArtBeat წარმოგიდგენთ მამუკა ჯაფარიძის პროექტებს - OptiMystic Translookation და აქTV. პროექტი ხორციელდება მთაწმინდაზე, ფუნიკულიორის მიმდებარე ტერიტორიაზე. გამოფენაზე აქცენტი კეთდება თბილისის ახლანდელ სახეზე და 1990იანი წლების დოკუმენტაციაზე. OptiMystic Translookation კამერა ობსკურას პრინციპით მოწყობილი ინსტალაციაა. მოძრავ გალერეაში შედის დამთვალიერებელი და რამდენიმეწუთიანი სიბნელის შემდეგ, როცა თვალი ეჩვევა სიბნელეს, კედლებზე თბილისის პირდაპირი ტრანსლაცია ჩნდება. მოძრავი გალერეის ფასადზე წარმოდგენილი იქნება პროექტის აქTV დოკუმენტაცია - 1995 წელს, ფუნიკულიორზე და ანძაზე გადაღებული შავ-თეთრი ფოტოები. ლინგვისტური და ოპტიკური თამაში, რომელზეც პროექტი OptiMystic Translookation არის აგებული, მამუკა ჯაფარიძის ერთ-ერთი საყვარელი თემაა. ამ ტიპის პროექტებს არტისტი სხვადასხვა დროს და ადგილას ახორციელებს.

MAMUKA JAPARIDZE - აქTV OPTIMYSTICTRANSLOOKATION Mamuka Japaridze (born in 1962, in Tbilisi) lives and works in Tbilisi and London. The medium of his works is changeable according to context and environment and includes happenings; collections of objects and images and photo archives, collected over a long period of time; video projections; photography; linguistic games; drawings, sound design; prints.. Since 1987 Mamuka Japaridze has been working on conceptual projects. In 1999 his project ARTRA was displayed at the 48th Venice Biennale, in Georgian pavilion. In the same year video projection Eye Trees was presented in Atlanta. The artist’s works were exhibited at Georgian National Museum several times, including in 2012 at Reframing the 80s exhibition and in 2014 at Re:Museum. Mamuka Japaridze’s installation is featured at Beyond Credit exhibition at Art in General gallery, in New York.

Moving gallery of Project ArtBeat online platform for contemporary art presents Mamuka Japaridze’s project OptiMysticTranslookation and აქTV (double meaning: here TV and active). Project will be realized on the territory next to the funicular, on Mount Mtatsminda.

The exhibition will be focused on the present image of Tbilisi and its documentation dating back to the 1990s. OptiMystic Translookation is the installation arranged according to the camera obscura principle. Visitor enters the gallery and after darkness, lasting for several minutes, as eyes are getting used to the darkness, real-time translation of Tbilisi appears on the walls. Documentation of the აქTV project will be displayed on a facade of the gallery - b/w photos taken from funicular complex and TV broadcasting tower in 1995.

Linguistic and optic game, on which the project OptiMystic Translookation is based, is one of the favorite themes for Mamuka Japaridze. Artist had already fulfilled these kinds of projects in various places, at different times.

სამყარო ოცნებებს მიღმა წელს, ფოტოკვირეული “ქოლგა თბილისი ფოტოს” წყალობით, პატარა ფოტოგრაფებს საშუალება მიეცათ, რომ დიდი ფოტოგრაფიის სამყაროს სრულფასოვან წევრებად ეგრძნოთ თავი. რამდენიმე წელია, მოწაფეებს ვზრდი. ისინი ისე მიყვარს, როგორც მებაღეს - თითოეული თავის ყვავილი. ეს ადამიანები ჯიპას სტუდენტები და ნიუტონის თავისუფალი სკოლის მოწაფეები არიან. კომპანია “ატლას გლობალმა” შესაძლებლობა მოგვცა, რომ ეს კეთილი საქმე განგვეხორციელებინა.

“A World Beyond Dreams” - ამ პროექტმა ქართველი სტუდენტები და სკოლის მოწაფეები გააერთიანა. ავიაკომპანიამ არ შეზღუდა ახალგაზრდა არტისტები და თემის მიცემისას, ჩარჩოებში არ მოაქცია ისინი. ამიტომაც, ფოტოგრაფებს ფრთების გაშლის საშუალება მიეცათ. სულ სხვა ხიბლი აქვს პროექტზე გუნდურად მუშაობას, როდესაც ადამიანები ერთმანეთს გამოცდილებას უზიარებენ. ავიაკომპანია „ატლასგლობალის“ მხარდაჭერით, ფოტოკვირეულ “ქოლგა თბილისი ფოტოს” ფარგლებში, სტუდენტების გამოფენა იმართება. გამოფენის თემა ავიაკომპანიის სლოგანი - „სამყარო ოცნებებს მიღმა“ იქნება. პროექტში მონაწილეობენ ფოტოგრაფ მარი ნაკანის სტუდენტები უნივერსიტეტ GIPA-დან და მოსწავლეები ნიუტონის თავისუფალი სკოლიდან. ეს არის პირველი შემთხვევა, როდესაც სტუდენტები და მოსწავლეები ფოტოკვირეულში ამ ფორმით მონაწილეობენ. ფოტოკვირეულის ერთ-ერთი ორგანიზატორის, ფოტოგრაფ მარი ნაკანის თქმით, პროექტმა “A World Beyond Dreams” ქართველი სტუდენტები და სკოლის მოსწავლეები გააერთიანა. „ავიაკომპანიამ ახალგაზრდა არტისტები ჩარჩოებში არ მოაქცია და პროექტის მონაწილეებს თემის თავად არჩევის შესაძლებლობა მისცა. ფოტოგრაფებს ფრთების გაშლის საშუალება მიეცათ. სულ სხვა ხიბლი აქვს პროექტზე გუნდურად მუშაობას, როდესაც ადამიანები ერთმანეთს გამოცდილებას უზიარებენ.“ - ამბობს მარი ნაკანი. ავიაკომპანია „ატლასგლობალში“ აცხადებენ, რომ ამ ფორმით, კომპანია ხელს უწყობს ადგილობრივ ბაზარზე სამოგზაურო ფოტოგრაფიის განვითარებას და მომავალშიც მიესალმება მსგავს აქციებში ახალგაზრდების ჩართულობას. ავიაკომპანია „ატლასგლობალი“ ფესტივალის ოფიციალური გადამყვანია.

A WORLD BEYOND DREAMS This year, thanks to Kolga Tbilisi Photo, young photographers had a chance to feel themselves as parts of the world of great photography. For several years now, I’ve been involved in teaching young generation. I love them as much as gardeners love each of their flowers. These people study at GIPA and Newton Free School. Atlas Global Company was the one that gave us an opportunity to fulfill this good initiative. “A World Beyond Dreams” project united Georgian students and school children. The airline did not put any restrictions on the young artists and neither did it set any limits to them in terms of choosing a theme. That gave the young photographers a chance to feel free. It is absolutely different feeling when one works in a team, when people share their experience with others.

During the “Kolga Tbilisi Photo” week, with the support of AtlasGlobal airlines, an exhibition of the students will be held. Theme of the exhibition will be the slogan of the AtlasGlobal airlines: “A world beyond dreams”. Participants of this project are students from Newton Free School and students of photographer Mari Nakani, from GIPA. This is the first time when the students participate in Kolga Tbilisi Photo in this form. As one of the organizers of the photo week, Mari Nakani says: “A World Beyond Dreams” project has united students from school and university. “The airline has not constrained young artists with the theme and gave them the chance to choose the theme of their project themselves. Photographers were able to spread their wings. Working on the project as a team has its own charm; people have an opportunity to exchange their experience.” – Says Mari Nakani. As the representatives of AtlasGlobal airlines say, they try to encourage the development of travel photography on the local market and will continue to welcome young artists in similar actions in the future. AtlasGlobal airlines is the official supporter of Kolga Tbilisi Photo. ხელმძღვანელი: მარი ნაკანი Supervisor: Mari Nakani

ანა ყაჭეიშვილი Anna Kacheishvili

მარიამ ჭილაია Mariam Chilaia

თეკლა ელინგი “ადამიანების უმრავლესობა საკუთარ ბავშვობას ძველი ქუდივით უგულვებელყოფს. ისინი ბავშვობას აღარარსებული ტელეფონის ნომერივით ივიწყებენ. საკუთარ ცხოვრებას ისე უყურებენ, თითქოს ის სალიამი იყოს, რომელიც პატარ-პატარა ლუკმებად უნდა მიირთვა და ის, რაც უკვე შეჭმულია, აღარ არსებობს.” ერიჰ კესტნერი (1899-1977)

ზაფხული გული ფოტოსერიით “ზაფხულის გული”, კიოლნელი ფოტოგრაფი საკუთარი შვილების ზრდას ადევნებს თვალს. ის ფირზე აღბეჭდავს სიტუაციებს და განწყობებს. მაყურებელი კი ამ დროს საკუთარი ბავშვობის კონოტაციებსა და მოგონებებში აღმოჩნდება დატყვევებული. ელინგის სურათები ხშირად განმარტოების წუთებს წარმოგვიდგენს, რომლებშიც ახალგაზრდა ადამიანი თითქოს საკუთარ თავს ტრანსის მდგომარეობაში წარმოიდგენს. აქ არის წინასწარი შეხედულებები, რომლის დროსაც, ახლანდელი მოვლენა, აშკარად, წარსულში განცდილთან არის შედარებული. ელინგი საგანგებოდ ღიად ტოვებს საკითხს იმის შესახებ, თუ ქვეცნობიერის თითოეული მექანიზმი რამდენადაა დაკავშირებული თითოეული ადამიანის ინდივიდუალობის აღმოჩენასთან. მაყურებელი სერიების ნახვის შემდეგ ხვდება, რომ დიდი ხნის წინ, ფოტოგრაფმა საოჯახო ფოტოგრაფიის ცალკეული პრინციპები გაითავისა. ელინგი თავის გავლენებს შორის ასახელებს ორ ჰოლანდიელ პორტრეტისტ ფოტოგრაფს - ჰელენ ვან მეენესა და რინეკე დაიკსტრას.

2007 წელს “ზაფხულის გული” წარადგინეს არლის ფოტოგრაფიის საერთაშორისო ფესტივალზე, ხოლო 2008 წელს გამომცემლობა Kehrer Verlag-მა წიგნად გამოსცა. თეკლა ელინგი დაიბადა 1968 წელს, ბილეფელდში. ფოტოგრაფიას სწავლობდა დორტმუნდის პოლიტექნიკურ უნივერსიტეტში, პროფესორი არნო ფიშერის ხელმძღვანელობით. ის ცხოვრობს და მოღვაწეობს კიოლნში.

THEKLA EHLING “Most people discard their childhood like an old hat. They forget it like a phone number, which is no longer current. They see their lives like a salami which is eaten bit by bit, and what has been eaten doesn’t exist any more.”

Erich Kästner (1899-1977)

SOMMERHERZ “Most people discard their childhood like an old hat. They forget it like a phone number, which is no longer current. They see their lives like a salami which is eaten bit by bit, and what has been eaten doesn’t exist any more.”

Erich Kästner (1899-1977) With the series Summer Heart, the Cologne photographer keeps pace with the growing up of her children. She documents situations and moods and the viewers find themselves entangled in connotations and memories of their own childhoods.

Ehling’s pictures often show moments of isolation, in which a young spirit seems to regard itself as if in a trance. There are preoccupied looks, evidently comparing a current event with one already experienced. The question of how far each mechanism of the subconscious connects to the discovery of individual identity is deliberately left open by Ehling. One sees in the series that, long ago, the photographer internalized the specific premises of family photography. She herself names the two Dutch portrait photographers Hellen van Meene and Rineke Dijkstra as references.

In 2007, Sommerherz (Summer Heart) was shown in the “Rencontres Internationales de le Photographie” in Arles and 2008 Kehrer Verlag published the book. Thekla Ehling was born in 1968 in Bielefeld, studied photography at the Dortmund Polytechnic under Professor Arno Fischer. She lives and works in Cologne.

ბარბარა ბურგი და ოლივერ შუ გერმანიაში მცხოვრები ბარბარა ბურგი და ოლივერ შუ 1990 წლიდან მოღვაწეობენ, როგორც მსოფლიო არქიტექტურის და ინტერიერის ფოტოგრაფიის გუნდი. მათი კლიენტების შთამბეჭდავ სიაში შედიან საერთაშორისო კომპანიები, სარეკლამო სააგენტოები და სახელგანთქმული არქიტექტურული სტუდიები. მათი ნამუშევრები უამრავ საერთაშორისო მიმოხილვასა და წიგნშია გამოქვეყნებული.

კალენდრისთვის შექმნილი ნამუშევრები არქიტექტურის ფოტოგრაფიაში შეკვეთილი ნამუშევრების თვალსაზრისით, კალენდრისთვის შექნილი პროექტები განსაკუთრებით პოპულარულია, რადგანაც აქ წინა პლანზე გამოდის გამოსახულება დასრულებული ნაბეჭდის სახით და კონცეპტუალურად ბევრ თავისუფალ სივრცეს ტოვებს. წლების განმავლობაში, ბარბარა ბურგი და ოლივერ შუ არაერთ არქიტექტურულ კალენდარზე მუშაობდნენ. თემატური არეალი, სხვათა შორის, მოიცავდა არა მხოლოდ საფეხბურთო მოედნებს, ხიდებს და ქალაქის პორტრეტებს, არამედ ისეთი არქიტექტორების ნამუშევრებსაც, როგორებიცაა ალდო როსი, სანტიაგო კალატრავა, სერ ნორმან ფოსტერი, რენცო პიანო და ლე კორბუზიე. “ყველა ეს ფოტო, მათი თემების მსგავსად, განსაკუთრებული ზრუნვითაა დაღდასმული და ისეთი ფორმითაა წარმოდგენილი, რომელიც ისეთი უნდა იყოს, როგორიც არის და არა სხვანაირი. სიმეტრია მომაწესრიგებელი პრინციპია, ან შეგვიძლია ასეც ვთქვათ - უჩვეულოდ სრულყოფილი დამაბალანსებელი აქტია. ზოგჯერ ეს სიმეტრია მკაცრად ღერძოვანია, ზოგჯერაც დიაგონალურია წარმმართველი; ხან ჩვენს თვალწინ შესანიშნავი ფორმისეული დაძაბულობა იშლება, რომელსაც მომხიბლავი ოპტიკური საპირწონე აბალანსებს - ან რაიმე თვალშისაცემი დეტალი კრავს, რომელსაც გამოსახულებაში წარმმართველი მნიშვნელობა ენიჭება. ასე რომ, თვალს ვადევნებთ შენობებს, ოთახებს, კიბეებს, რომლებიც თითქოს ელეგანტურად ლივლივებენ, სხვებმა კი თითქოს მყუდროება მოიპოვეს და სიმშვიდეს ასხივებენ. არქიტექტორ რენცო პიანოსეული ხის განცხადებების დაფაც კი, თავისი ხელსაწყოებით და მოდელებით, მკაცრად მოწესრიგებულ, თუნდაც თვალისთვის სასიამოვნო კომპოზიციას მოგვაგონებს.” (მანფრედ ზაკი, არქიტექტურის კრიტიკოსი).

BARBARA BURG AND OLIVER SCHUH Based in Germany, Barbara Burg + Oliver Schuh have been working as a team for worldwide architectural + interior photography since 1990. Names of international companies, advertising agencies and renowned architecture studios are included in their impressive client list. Their work was published in countless international reviews and books.

CALENDAR WORKS In the spectrum of commissioned work in architectural photography calendar projects are particularly popular, because they emphasize the image in the finished print results and leave plenty of space conceptually. Over the years, Barbara Burg and Oliver Schuh have photographed many architectural calendars. Subjects included, among others, football stadiums, bridges and city portraits, but also architects works like that of Aldo Rossi, Santiago Calatrava, Sir Norman Foster, Renzo Piano and Le Corbusier. ‘All these photographs, like their subjects, are constructed with tremendous care, molded into a form which is intended to be just as it is and no different. Symmetry is an ordering principle or perhaps we should say a curiously perfected balancing act.

Sometimes this order is strictly axial, sometimes the diagonal is the dominant thrust, sometimes – wonderful formal tensions evolve, offset by cunning optical counterweights – or held together by some highlight, which dominates the image. And so we see buildings, rooms, roofs, stairs that seem to soar elegantly, others that have found repose and exude tranquility. Even architect Renzo Piano’s wooden notice-board with its tools and models resembles a stringently ordered, if entertaining composition.’ (Manfred Sack, architecture critic)

სატოლასის რკინიგზის სადგური/ლიონი, სანტიაგო კალატრავა, 1996 Gare de Satolas / Lyon, Santiago Calatrava, 1996

შეხვედრების და საგამოფენო ცენტრი, ოვიედო 2011, არქიტექტორი: სანტიაგო კალატრავა Congress- and Exhibition Center, Oviedo 2011, Architect: Santiago Calatrava

მე-15 ქოლგა თბილისი ფოტო ჟიურის წევრობა დიდი პატივი, გამოწვევა და სიამოვნებაა.. სურათების თვალიერების პირველი რაუნდი თავბრუს გახვევს და გონება სხვადასხვა ფოტოგრაფიული პერსპექტივის, სტილის და იდეის ფართო სპექტრისა და მრავალფეროვნებიდან მომდინარე ვიზუალური სიგნალებით ივსება. მაგრამ დინება გითრევთ და თანდათანობით, ნაწილ-ნაწილ არჩევთ, რა არის მნიშვნელოვანი ამა თუ იმ რჩეულ ნამუშევრებში. ნამუშევრების შერჩევა ძალიან პირადული, სუბიექტური გამოცდილებაა. ამაში გამოიხატება ჟიურის წევრის ხედვა, ისევე როგორც ამა თუ იმ ნამუშევარში ჩანს (ან უნდა ჩანდეს) ფოტოგრაფის ხედვა. როგორც 30 წელზე მეტი ხნის გამოცდილების მქონე კურატორი და გამოფენების მომწყობი, ვეძებ თხრობას, ამბავს, რიტმს და ხედვას. დასასრულს, ხმის მიცემის ბოლო ეტაპი, რომელმაც საბოლოო საპრიზო ადგილები უნდა გამოავლინოს და ჟიურის წევრების მოსაზრებების მოსმენა ძალიან ამაღელვებელია. ჩვენ შევარჩიეთ ნამუშევრები, რომლებმაც მიგვიზიდეს და ინტერესი აღგვიძრეს, გაგვაოცეს და ჩვენში რაღაც გრძნობა გამოიწვიეს. მაგრამ ქოლგა თბილისი ფოტოს კონკურსს გამორჩეული თავისებურება ახასიათებს, დანარჩენ საერთაშორისო კონკურსებთან შედარებით: სხვადასხვა კატეგორიაში გამარჯვებულების გარდა, ყოველწლიურად შორთლისტებში მოხვედრილი დაახლოებით 100 ფოტოსერია და ცალკეული სურათი წარმოდგენილია დაჯილდოვების ცერემონიალზე და ჩვენი ფესტივალის კატალოგში. ასე რომ, თქვენ შესაძლებლობა გაქვთ, რომ წლის განმავლობაში შესრულებული ბრწყინვალე ნამუშევრებს გადაავლოთ თვალი. დოკუმენტური პროექტების კატეგორიის გამარჯვებულია მაქსიმ დონდიუკი (უკრაინა). მისი პროექტი, სახელწოდებით „დაპირისპირების კულტურა“, წარმოგვიდგენს ბრძოლებს, რომლებიც 2013 წლის ზამთარში მიმდინარეობდა და რომელთაც უკრაინა შეცვალეს. ის წინა პლანზე წამოწევს უკრაინული რევოლუციის წინააღმდეგობრივ მხარეებს: მოწინააღმდეგეებს და მომხრეებს, ჩრდილს და შუქს, ცუდს და კარგს. მაქსიმი ოსტატურად აბალანსებს ვიწრო ზღვარს მახინჯ, ტრაგიკულ დრამას, თუმცა უჩვეულოდ ლამაზ სცენებსა და აპოკალიფსურ ჰოლივუდურ ხედვას შორის. მაყურებელი დაბნეულია და აღარ იცის, სინამდვილეს უყურებს თუ სიურეალისტურ გამონაგონს. ძირითადი დაბნეულობის გამოსახატავად, რაც ამ, ჯერ კიდევ დაუსრულებელ ისტორიას უკავშირდება, ავტორი გვაჩვენებს ამ განსხვავებათა საზღვრებს. რეპორტაჟის კატეგორიაში გამარჯვებული ფოტო-ესეის ავტორია სლოვენიელი ფოტოგრაფი მატეი პოვსე, რომელიც ლტოლვილების ნაკადს შეუერთდა და ფირზე აღბეჭდა ახალი საცხოვრებლის ძიებაში, ბალკანეთის საზღვარზე მათი გადასვლის პროცესი; ლტოლვილები სირიიდან, ავღანეთიდან, ერაყიდან და ზოგიერთი აფრიკული ქვეყნიდან, რომლებიც უსაფრთხო საცხოვრებლის ძიებაში არიან. კონცეპტუალური სერიების კატეგორიაში ჩვენი გამარჯვებულია ახალგაზრდა პოლონელი ფოტოგრაფი მარტა ზგიერსკა. მან შექმნა სერია, სახელწოდებით „პოსტ“, რომელიც 2013 წელს მომხდარ სერიოზულ ავტოსაგზაო შემთხვევას უკავშირდება. მან არაერთი სირთულე გაიარა: ქირურგიული ოპერაცია, დეპრესია, შფოთვა. მან გადაწყვიტა, რომ საკუთარი ფიქრები დადგმული მინიმალისტური და დახვეწილი ნატიურმორტების საშუალებით გადმოეცა. ის მაყურებელს გარეგან მხარეს სთავაზობს, რომ მათ ნამუშევართან საკუთარი მიმართება დაამყარონ და მათში საკუთარი სიზმრები, შიშები და აკვიატებული აზრები დაინახონ. საუკეთესო მობილური სერიების კატეგორიაში გერმანიაში მცხოვრები ფოტოგრაფის, ევგენი როპელის (ყაზახეთი) პროექტი „სამარის დღიურები“ დავასახელეთ. ესაა ნეგევის უნაყოფო უდაბნოში მდებარე ოაზისის პორტრეტი, ალტერნატიული კიბუცის სურათი, სადაც კიბუციზმში 1970-იანი წლებიდან დაწყებული კაპიტალისტურ ტენდენციებზე გადასვლის ნიშნები არ გვხვდება. იტალიელი ფოტოგრაფი ფაუსტო პოდავინი კარგადაა ცნობილი „ქოლგას“ მოყვარულებისთვის, გასულ და მიმდინარე წელს შორთლისტებსა თუ გამოფენებზე მოხვედრილი სხვადასხვა სერიის წყალობით. ჩვენ სიამოვნებით გადავცემთ პრიზს მას საუკეთესო კადრის კატეგორიაში, თავისი საკულტო, გამაოგნებელი, ეთიოპიაში გადაღებული სურათისთვის. წმინდა გიორგის დღესასწაულის ზეიმის დროს, მღვდლები ლოცულობენ და წმინდანისა და ეკლესიის შესასვლელთან შეკრებილი მისი განმადიდებლებისთვის გალობენ. ბიბლიურის მსგავსი სცენაა. მობილური ერთი კადრისთვის პრიზი გადაეცემა ახალგაზრდა ქართველ ფოტოგრაფ ლუიზა ჩალათაშვილს. მან კონკურსში მონაწილეობა რამდენიმე ფოტოთი მიიღო, რომლებიც ასევე ჟიურის რჩეულებს შორის მოხვდა. მაგრამ ყველას შეგვიყვარდა მისი ერთი ნამუშევარი, სადაც გამოსახულია გოგონა საცურაო აუზში. ამ ნამუშევარში სიმსუბუქე და ხალისი იგრძნობა. გვინდა დიდი მადლობა გადავუხადოთ ყველა მონაწილე ფოტოგრაფს, რომელთაც თავიანთი ნამუშევრები და ხედვები გაგვიზიარეს. ამ შერჩეული ნამუშევრებით თქვენ საშუალებას გვაძლევთ, რომ დღეს, ხილული სამყაროს ხედვა და სინამდვილის ასახვის სინქრონულობის და შრეების ჩვენეული აღქმა გაგიზიაროთ.

ჟიური: თინა შელჰორნი, დინა ოგანოვა, ქრისტოფერ რაუშენბერგი, ტუულა ალაიოკი

THE 15TH EDITION OF KOLGA TBILISI PHOTO Being a juror is a great honor, a great challenge and great fun. Starting with around 6000 pictures is a hard task.... first round browsing through the images makes you dizzy and overwhelmed with visual signals from the diversity and wide range of different photographic perspective, styles and ideas. But you get into a flow and you are able to extract part by part what is important in this special selection. Judging is a very personal, subjective experience.

It reflects the vision of the judge just as the work created reflects, or should, the vision of the photographers. As a curator and doing exhibitions for over 30 years, I look for a narrative, a story, a rhythm, a vision. The fine-tuning in the end to the final prizes with the voting and ideas of the other jurors is highly exiting. We selected works that attracted or provoked our attention, surprised us and triggered something. But Kolga Photo Award has something outstanding compared with all international competitions: beside the winners in the different categories each year around 100 shortlisted series and single pictures are presented in the award event and also in the catalog of our festival. So you also get an overview of all the fantastic works done in this year.

Documentary project winner is Maxim Dondyuk (Ukraine). His project called “Culture of confrontation” reveals the battles that took place in the winter of 2013 which changed Ukraine. He highlights the oppositions of the Ukrainian revolution: opponents-supporters, shadow-light, both bad and good. Maxim is a master in balancing on this fine line between ugly tragic drama, yet strangely beautiful scenes and apocalyptic Hollywood visions. You get unsure if it is reality or surrealistic fiction. He shows the limits of these contrasts in order to express the major confusion that exists in this still developing history.

Winner in reportage is a photo essay by Slovenian photographer Matej Povse, who joined and documented the stream of refugees traversing the Balkans in search of a new home. Refugees from Syria, Afghanistan, Iraq and some African countries who try to reach a safe place to live.

Our winner in Conceptual series is Marta Zgierska, a young Polish photographer. She created her series ‘Post’ following a serious road accident that happened in 2013. She went through many adversities: surgery, depression, anxiety. She decided to express her thoughts through staged minimalistic and aesthetic still lives. She provides a surface for the viewer to relate to her work, projecting their own dreams, fears and obsessions.

We selected Germany-based photographer Jewgeni Roppel (Kazakhstan) with his project ‘Samar’ as the best Mobil series. It is a portrait of an oasis in the arid Negev desert, a vision of an alternative Kibbutz beyond the shift to capitalist structures of Kibbutzim since the 70ies.

Italian photographer Fausto Podavini is well known to the Kolga community through various series in last and this year’s shortlists and exhibitions. We love to give him the Prize in One Shot category for his iconic, stunning picture from Ethiopia. During a celebration of the festival of St. George, the priests pray and sing for the saint and for the worshippers that gather at the entrance of the church. A biblical scene.

The Mobil One shot prize goes to the young Georgian Photographer Louisa Chalatashvili. She participated with several pictures, which were also in the top list of the Jury. But we all fell in love with her picture of the girl in the swimming pool, the lightness and joy you can feel.

A big thank to all participating photographers for sharing their works and visions with us. With this selection you give us the opportunity to share our view on the visual world today and our perception of the synchronicity and layers of images of reality.

Jurors: Tina Schelhorn, Dina Oganova, Christopher Raushenberg, tuula alaJoki

გამარჯვებულები

საუკეთესო ერთი კადრი

WINNERS ერთი კადრი

ფაუსტო პოდავინი იტალია

რეპორტაჟი

მატეი პოვსე სლოვენია

კონცეპტუალური ფოტო

მარტა ზგიერსკა პოლონეთი

დოკუმენტური სერია

მაქსიმ დონდიუკი უკრაინა

მობილური ფოტო სერია

ევგენი როპელი გერმანია

მობილური ფოტო

ლუიზა ჩალათაშვილი საქართველო

ONE SHOT

FAUSTO PODAVINI ITALY

REPORTAGE

MATEJ POVSE SLOVENIA

CONCEPTUAL PHOTO

MARTA ZGIERSKA POLAND

DOCUMENTARY SERIES

MAXIM DONDYUK UKRAINE

MOBILE PHOTO SERIES

JEWGENI ROPPEL GERMANY

MOBILE PHOTO

LOUISA CHALATASHVILI GEORGIA

NEWCOMMER

NEWCOMMER

გერმანია

GERMANY

იოჰანა მარია ფრიცი

BEST ONE SHOT

JOHANNA MARIA FRITZ

ფაუსტო პოდავინი წმ. გიორგისადმი მიძღვნილი დღესასწაულის ზეიმი

FAUSTO PODAVINI Celebration of the St. George’s festivity

საუკეთესო რეპორტაჟი

BEST REPORTAGE

მატეი პოვსე ახალი ევროპელები სირიიდან, ავღანეთიდან, ერაყიდან და აფრიკის ზოგიერთი სხვა ქვეყნიდან ლტოლვილები უსაფრთხო საცხოვრებელი ადგილის პოვნას ცდილობენ. ევროპა უსაფრთხოდ გამოიყურება. თურქეთიდან საბერძნეთამდე ნავით, საბერძნეთიდან მაკედონიამდე ფეხით. მე სწორედ ამ დროს შევუერთდი მათ თავიანთ ხანგრძლივ მოგზაურობაში. საბერძნეთმაკედონიის საზღვართან ლტოლვილებს ჯარი და პოლიცია აჩერებს. მაკედონია-სერბეთის საზღვარზე, ქვეყნის საზღვრის გადაკვეთის ნებართვის მიმნიჭებელი უბრალო ფურცლის მისაღებად, ისინი წვიმასა და ტალახში საათობით დგანან. ბოლოს, ევროკავშირის წევრ ქვეყნამდე, უნგრეთამდე მისაღწევად, მათ კილომეტრები უნდა გაიარონ, რომ არაოფიციალურ ბანაკში მოხვდნენ. ბევრი მათგანი ხელისუფლებისგან თავის არიდებას ცდილობს. როდესაც უნგრეთმა საზღვრები დაკეტა, ისინი იძულებული გახდნენ, ევროკავშირის წევრ ქვეყანაში, სლოვენიაში, ხორვატიის გავლით შესულიყვნენ.

MATEJ POVSE New Europeans Refugees from Syria, Afghanistan, Iraq and from some African countries try to reach a safe place to live. Europe looks like a safe place. From Turkey to Greece by boat. From Greece to Macedonia on foot. I have joined them at this point on their long journey. At Greece-Macedonian border the refugees are stopped by army and police. At Macedonia-Serbian border they stand in the rain and mud for hours, just to get a paper, which allows them to cross the state.

Finally before the EU member country Hungary, they have to walk for miles to get to the unofficial camp. Some of them try to avoid officials.

When Hungary closed the border, they have to pass Croatia to reach EU member Slovenia.

საუკეთესო კონცეპტუალური ფოტოპროექტი

BEST CONCEPTUAL PHOTO PROJECT

მარტა ზგიერსკა პოსტ 2013 წელს სერიოზულ საავტომობილო ავარიაში გადავრჩი. სიკვდილის პირას ვიყავი და რეალობა - რომელსაც ძნელად ვეგუებოდი - თვალსა და ხელს შუა მისხლტებოდა. ამ უბედურებას სხვაც დაერთო: ქირურგიული ოპერაციები, თვეების განმავლობაში შეზღუდული ფიზიკური აქტივობა, განქორწინება და შიშის ნევროზების ხელახალი შემოტევა და გამწვავება. პროექტი „პოსტი” მოგვითხრობს ტრავმის, უძრაობაში გაყინულობის, დუმილის და დაძაბულობის შესახებ. აქ ყველას შეუძლია იპოვოს თვისი სუსტი წერტილი - დამქანცველი სიზმრები, შიშები, აკვიატებული აზრები. პროექტი „პოსტი”, როგორც სხვა ადამიანში მსგავსი ტრავმული მეხსიერების აღმოჩენის ინდივიდუალური გზა, არის ახლო კონტაქტის დამყარების მცდელობა, რომელიც წარსულში არარსებულ გამოცდილებას აწმყოში ასრულებს. დამატებითი ინფორმაციისთვის იხილეთ: http://martazgierska.com/index.php?/works/post/Conceptual.docx

MARTA ZGIERSKA Post In 2013, I survived a serious car accident. I was close to death, and reality – one that I had been adapting to with difficulty – slipped through my fingers. This misfortune brought about another: surgeries, months of physical limitations, a breakup, and the return and aggravation of anxiety neurosis.

“Post” is a project about trauma, frozen in dead grayness, silence and tension. Everyone can find their own punctures here – exhausting dreams, fears, obsessions. An individual way of discovering a twin traumatic memory in another person, “Post” is an attempt at intimate contact which closes the past non-experience in the present. more: http://martazgierska.com/index.php?/works/post/

საუკეთესო დოკუმენტური ფოტოსერია BEST DOCUMENTARY PHOTO PROJECT

მაქსიმ დონდიუკი დაპირისპირების კულტურა უკრაინულმა რევოლუციამ ახალი განწყობა მოიტანა. ადამიანები ერთ მთლიანობად იქცნენ და დიდი მონდომებით და ძალისხმევით იბრძვიან ბედნიერი მომავლისთვის. ევრომაიდანი ნამდვილი წარმოდგენის ასპარეზად გარდაიქმნა, სადაც მოწინააღმდეგეთა ბრძოლა დაიწყო. კეთილი და ბოროტი, სინათლე და ჩრდილი, სქელი შავი კვამლი და თებერვლის თოვლის სითეთრე. რევოლუციურ ტილოზე, ვიზუალური თვალსაზრისით, წარმოუდგენლად ლამაზი და შიშისმომგვრელი სისხლიანი სცენებია გამოსახული. ძალიან ხშირად ვკარგავდი სინამდვილესა და გამონაგონს შორის დამაკავშირებელ ხაზს. დამავიწყდა, სად ვიყავი, რა დრო იყო და რა ხდებოდა. წამიერად, საბრძოლო სცენებმა წინა ომების საშინელი დღეები, ლეგენდები გამახსენა, მეორე წამს - სუსხიანი, მგზნებარე ბრძოლა, რომელმაც თავისუფლების მოედანი ფანტასმაგორიულ ადგილად აქცია.

MAXIM DONDYUK CULTURE of the CONFRONTATION Ukrainian revolution brought new spirit, people became one organism that fight with a great passion and intensity for happy future.

Euromaidan turned into a real performance, where started the battle of opposites. Good and evil, light and shadow, thick black smoke and whiteness of the February snow. On the revolutionary canvas creepy bloody scenes interwove with incredibly beautiful, from visually side, views. Very often I lost the line between reality and fiction. I forgot the place, time and the cause of what was happening. In one moment the battle scenes reminded terrible days of the previous wars, legends. In another - frosty, fiery battle turned MaidanNezalezhnosty into a phantasmagoric place.

NEWCOMER AWARD

იოჰანა მარია ფრიცი სირკუსის კუნძულები “სირკუსის კუნძულები” ისლანდიაში პირველი და ერთადერთი ცირკის პორტრეტია. კუნძულის ლანდშაფტის ფონზე, სერიები აერთიანებს არტისტების იდუმალებით მოცულ პორტრეტებს როგორც არენაზე მუშაობის დროს, ისე კულისებში ყოველდღიური რუტინული სამუშაოს შესრულებისას. სოციალური რეპორტაჟისა და დადგმული ფოტოგრაფიის ელემენტებით გაჯერებული ნამუშევრები მოგვითხრობენ ძველი ტრადიციის დაცვის და დღეს მისი ადგილის და მნიშვნელობის შესახებ.

JOHANNA MARIA FRITZ Sirkus Islands Sirkus Islands is a portrait of the first and only circus in Iceland. Imbedded in islands scenery, the series combines mysterious portraits of the artists with pictures of the work in the arena as well as the daily routine backstage. Somewhere between social reportage and staged photography, the pictures tell a story of preserving such an old tradition and its position and meaning nowadays.

მობილური ფოტო : საუკეთესო ფოტოსერია

MOBILE PHOTO: BEST PHOTO SERIES ევგენი როპელი სამარის დღიურები სამარი ერთ-ერთი უკანასკნელი სოციალისტური კიბუცია, რომელიც 1972 წელს 18-მა ანარქისტულად განწყობილმა ადამიანმა შექმნა. მათ გადაწყვიტეს, რომ თავიანთი კიბუცი ნეგევის უდაბნოში, ისრაელის სამხრეთით აეშენებინათ. მათ თავისებურად ესმოდათ კიბუცი - რომელიც არ უნდა დამსგავსებოდა სხვებს, რომელთა სტრუქტურებიც 1970-იანი წლებიდან კაპიტალისტურ ცვლილებებს განიცდიდა. მე აქ რამდენიმე კვირა ვცხოვრობდი და ვმუშაობდი და ჩემი აიფონით აქაურ ყოველდღიურობას ვიღებდი. იმ დროს 1000-ზე მეტი სურათი გადავიღე - ამ დროს გადაღებულ პორტრეტებს სოციალური უტოპიის ელფერი დაკრავს, რომელიც ნეგევის უდაბნოს ალტერნატიულ საცხოვრებელ სივრცეში, ისრაელის საზოგადოებრივი პოლიტიკიდან და რელიგიური დოგმებიდან შორს, თვალსაჩინო ხდება.

JEWGENI ROPPEL Diaries from Samar Samar is one of the last socialist kibbutz created in 1972 by 18 anarchistic oriented individuals, who decided to built up their own kibbutz in a Negev desert in southern Israel. They had their own vision of Kibbutz, away from the capitalistic change in Kibbutz structures since the 1970s. I have been living and working there for several weeks, documenting the everyday life with my iPhone. Over thousand pictures arose from that time, which give a portrait a social utopian shade that manifest itself in an alternative living space in the Negev desert, far away from Israeli social policy and religious dogma.

მობილური ფოტო : საუკეთესო ერთი კადრი

MOBILE PHOTO: BEST ONE SHOT

ლუიზა ჩალათაშვილი უსათაურო

LOUISA CHALATASHVILI Untitled

ნომინანტები

SHORTLIST

ერთი კადრი

ONE SHOT

ფულვიო ბუგანი იტალია Fulvio Bugani Italy

რობერთ ჰეკმანი დიდი ბრიტანეთი Robert Hackman United Kingdom

ანია ენგელკე გერმანია Anja Engelke Germany

ხორდი პიზარო ესპანეთი Jordi Pizarro Spain

ადრიან ოჰანესიანი აშშ Adriane Ohanesian United States

ჰუგო აიმარი საფრანგეთი Hugo Aymar France

სანდრა ჰოინი გერმანია Sandra Hoyn Germany

ანა ჰაიდელი იტალია Anna Heydel Italy

ლუკა ზანიერი შვეიცარია Luca Zanier Switzerland

ალექსანდრა რალუკა დრაგოი დიდი ბრიტანეთი Alecsandra Raluca Dragoi United Kingdom

იან ზიჰლინსკი შვეიცარია Jan Zychlinki Switzerland

სილვია ლანდი იტალია Silvia Landi Italy

არნაუ ბლანჩ ვილახელიუ ესპანეთი Arnau Blanch Vilageliu Spain

მარტა ზგიერსკა პოლონეთი Marta Zgierska Poland

ენდი შრაიბერი აშშ Andi Schreiber United States

ლევან მახარაძე საქართველო Levan Makharadze Georgia

სიმონე ტრამონტე იტალია Simone Tramonte Italy

ელდარ აკბაროვი აზერბაიჯანი Eldar Akbarov Azerbaijan

მიშელ ლე ბელომი საფრანგეთი Michel Le Belhomme France

ანდრო ერაძე საქართველო Andro Eradze Georgia

მატეი პოვსე სლოვენია Matej Povse Slovenia

სტეფანო სკირატო იტალია Stefano Schirato Italy

ესტელ ფენეში საფრანგეთი Estelle Fenech France

მაიკ ტენი აშშ Mike Tan United States

ასტრიდ შულცი დიდი ბრიტანეთი Astrid Schulz United Kingdom

მატს კარლსონი გერმანია Mats Karlsson Germany

ვალერი ბერისვილი

ფრენკი ვერდიქტი ბელგია Franky Verdickt Belgium

ნატა აბაშიძე-რომანოვსკაია საქართველო Nata Abashidze-Romanovskaya Georgia

ქრის სასპექტი აშშ Chris Suspect United States

მესეი შოაკენა აშშ Messay Shoakena United States

ვიოლეტა კანიტანო

ჟერარ სტარონი საფრანგეთი Gerard Staron France

პეტერ ტრემბეცკი უნგრეთი Peter Trembeczki Hungary

დათო ქორიძე საქართველო Dato Koridze Georgia

ნატა აბაშიძე-რომანოვსკაია საქართველო Nata Abashidze-Romanovskaya Georgia

კონცეპტუალური CONCEPTUAL

ირინა პოპოვა ნიდერლანდები Irina Popova Netherlands

სანე დე ვილდე ბელგია Sanne De Wilde Belgium

ფაუსტო პოდავინი იტალია Fausto Podavini Italy

ნათია ნაკაშიძე საქართველო Natia Nakashidze Georgia

ალიაქსანდრ ვასიუკოვიჩი ბელორუსია Aliaksandr Vasiukovich Belarus

იაკობ განზლმაიერი გერმანია Jakob Ganslmeier Germany

იანინა შევჩენკო ესპანეთი Yanina Shevchenko Spain

ფილიპე ბიანკი პორტუგალია Filipe Bianchi Portugal

პაველ ვოლკოვი რუსეთის ფედერაცია Pavel Volkov Russian Federation

ამელი ლაბურდეტი საფრანგეთი Amélie Labourdette France

ჯოანა ბლექი დიდი ბრიტანეთი Joanna Black United Kingdom

შვეიცარია Valerie Baeriswyl Switzerland იტალია Violetta Canitano Italy

დოკუმენტური DOCUMENTARY

დავიდ არიბასი ესპანეთი David Arribas Spain

იაკობ შნეცი გერმანია Jakob Schnetz Germany

მაქსიმ დონდიუკი უკრაინა Maxim Dondyuk Ukraine

რეპორტაჟი REPORTAGE

დავიდე პალმიზანო იტალია Davide Palmisano Italy

ალიაქსანდრ ვასიუკოვიჩი ბელორუსია Aliaksandr Vasiukovich Belarus

ელენა ანოსოვა რუსეთის ფედერაცია Elena Anosova Russian Federation

ჯესიკა ჰაინსი აშშ Jessica Hines United States

მიჰალ სიარეკი პოლონეთი Michal Siarek Poland

ადრიან ოჰანესიანი აშშ Adriane Ohanesian United States

ფულვიო ბუგანი იტალია Fulvio Bugani Italy

ანატოლი სტეპანოვი უკრაინა Anatolii Stepanov Ukraine

ფარშიდ ტაიესაზი ირანი Farshid Tighehsaz Iran

იოჰანა მარია ფრიცი გერმანია Johanna Maria Fritz Germany

მიკელე პალაცი იტალია Michele Palazzi Italy

ალექს პოტერი აშშ Alex Potter United States

ჰუგო აიმარი საფრანგეთი Hugo Aymar France

ანიბალე გრეკო იტალია Annibale Greco Italy

ფაუსტო პოდავინი იტალია Fausto Podavini Italy

იულია აუტცი გერმანია Julia Autz Germany

ნატალი ბერტრამსი თურქეთი Nathalie Bertrams Turkey

ანდრეა ფალკონი იტალია Andrea Falcon Italy

ხორდი პიზარო ესპანეთი Jordi Pizarro Spain

ანტონ კუნე ბელგია Anton Coene Belgium

ფულვიო ბუგანი იტალია Fulvio Bugani Italy

ჯულიენ ლომბარდი საფრანგეთი Julien Lombardi France

პიერპაოლო მიტიკა იტალია Pierpaolo Mittica Italy

ანიბალე გრეკო იტალია Annibale Greco Italy

მატეი პოვსე სლოვენია Matej Povse Slovenia

არნაუ ბლანჩ ვილახელიუ ესპანეთი Arnau Blanch Vilageliu Spain

ჟორჟ პაშეკო საფრანგეთი Georges Pacheco France

ჯასთინ ბართონი დიდი ბრიტანეთი Justin Barton United Kingdom

თერი ვარპინსკი აშშ Terri Warpinski United States

სეზარ როდრიგესი მექსიკა César Rodríguez Mexico

მირკო ვილინო იტალია Mirko Viglino Italy

ასტრიდ შულცი დიდი ბრიტანეთი Astrid Schulz United Kingdom

ჯოვანა დელ სარტო იტალია Giovanna Del Sarto Italy

კიკი შტრაიტბერგერი დიდი ბრიტანეთი Kiki Streitberger United Kingdom

ვლად სოხინი პორტუგალია Vlad Sokhin Portugal

ქრისტოფ ვიზო საფრანგეთი Christophe Viseux France

მირიამ მელონი ესპანეთი Myriam Meloni Spain

ბალინტ ჰირლინგი უნგრეთი Balint Hirling Hungary

ჰაიკო ტიმანი გერმანია Heiko Tiemann Germany

ლეონარდ პონგო ბელგია Léonard Pongo Belgium

ვიქტორ დაბკოვსკი პოლონეთი Wiktor Dabkowski Poland

დათო ქორიძე საქართველო Dato Koridze Georgia

ნიკოლო ფილიპო როსო იტალია Nicoló Filippo Rosso Italy

ბეგო ანტონი იტალია Bego Anton Italy

ერვე ლოქიუ საფრანგეთი Herve Lequeux France

ლორენა როსი ესპანეთი Lorena Ros Spain

იააკოვ ისრაელი ისრაელი Yaakov Israel Israel

დავიდ არიბასი ესპანეთი David Arribas Spain

პიერპაოლო მიტიკა იტალია Pierpaolo Mittica Italy

კარმელო ერამო იტალია Carmelo Eramo Italy

იგორ ელუკოვი რუსეთის ფედერაცია Igor Elukov Russian Federation

მათიაშ კრივეკი სლოვენია Matjaz Krivic Slovenia

დავიდ ვერბერკტი უნგრეთი David Verberckt Hungary

პიერ-ემანუელ ფერი შვეიცარია Pierre-Emmanuel Fehr Switzerland

სამანე ხოსრავი გერმანია Samaneh Khosravi Germany

მობილური სერია MOBILE SERIES

მატია ვაკა იტალია Mattia Vacca Italy

დათო ქორიძე საქართველო Dato Koridze Georgia

თაირ იუნი თურქეთი Tahir Ün Turkey

სანდრა ჰოინი გერმანია Sandra Hoyn Germany

კარლო პელეგრინი იტალია Carlo Pellegrini Italy

ნატა აბაშიძე-რომანოვსკაია საქართველო Nata Abashidze-Romanovskaya Georgia

დავიდ კლამერი გერმანია David Klammer Germany

სიმონე ტრამონტე იტალია Simone Tramonte Italy

სეზარ როდრიგესი მექსიკა César Rodríguez Mexico

ვალერია ტედესკი იტალია Valeria Tedeschi Italy

ფაუსტო პოდავინი იტალია Fausto Podavini Italy

ტური კალაფატო იტალია Turi Calafato Italy

სტეფანო სკირატო იტალია Stefano Schirato Italy

დათო ქორიძე საქართველო Dato Koridze Georgia

მობილური ერთი კადრი MOBILE ONE SHOT

ჯოვანა დელ სარტო იტალია Giovanna Del Sarto Italy

თეოდორ ბართი გერმანია Theodor Barth Germany

დავიდ კლამერი გერმანია David Klammer Germany

ალექს მასი დიდი ბრიტანეთი Alex Masi United Kingdom

ჰაშემ შაქერი ირანი Hashem Shakeri Iran

თიბო კეტერერი კანადა Thibaut Ketterer Canada

ჟერარ სტარონი საფრანგეთი Gerard Staron France

ბესო სოლომანაშვილი საქართველო Beso Solomanashvili Georgia

კრისტინა სირჩიკოვა რუსეთის ფედერაცია Kristina Syrchikova Russian Federation

ვლად სოხინი პორტუგალია Vlad Sokhin Portugal

ევგენი როპელი გერმანია Jewgeni Roppel Germany

ბრიტა ბაუმანი გერმანია Britta Baumann Germany

ლუიზა ჩალათაშვილი საქართველო Louisa Chalatashvili Georgia

ჯოშ ბერგერონი აშშ Josh Bergeron United States

კარლა ბორელი დიდი ბრიტანეთი Carla Borel United Kingdom

მატია ვაკა იტალია Mattia Vacca Italy

მარსინ გორსკი პოლონეთი Marcin Gorski Poland

ქრისტოფ ვიზო საფრანგეთი Christophe Viseux France

ნეთ ურაზმეთოვა დიდი ბრიტანეთი Nat Urazmetova United Kingdom

მასიმო ბარბერიო იტალია Massimo Barberio Italy

ქრისტოფერ ბუთი დიდი ბრიტანეთი Christopher Booth United Kingdom

სიმონა ბონანო იტალია Simona Bonanno Italy

ჩომინ ჩუეკა ესპანეთი Txomin Txueka Spain

ერთი კადრი

ONE SHOT

ადრიან ოჰანესიანი. სერიიდან “დავიწყებული მთები“, მეამბოხეთა მიერ კონტროლირებადი დარფური, სუდანი Adriane Ohanesian - From the Series - The Forgotten Mountains, Rebel-Controlled Darfur, Sudan

ასტრიდ შულცი - ლასანა (წიწილების შემჯვარებელი, სენეგალი) Astrid Schulz - Lassana (chicken breader, Senegal)

ალექსანდრა რალუკა დრაგოი - დათვის ცეკვა

Alecsandra Raluca Dragoi - The Bear’s Dance

ფაუსტო პოდავინი ცხოვრება განგში Fausto Podavini Life in Gange

ფაუსტო პოდავინი ეთიოპიური ქორწილი Fausto Podavini Ethiopian wedding

ენდი შრაიბერი დის შეხება Andi Schreiber Sister’s Touch

ფულვიო ბუგანი ბალეტის გაკვეთილი კუბაში Fulvio Bugani Ballet class in Cuba

ფულვიო ბუგანი ლამალერელი მეთევზეები

ანდრო ერაძე უსათაურო

Fulvio Bugani The fishermen of Lamalera

Andro Eradze Untitled

ქრის სასპექტი უსათაურო

ქრის სასპექტი უსათაურო

Chris Suspect Untitled

Chris Suspect Untitled

პაველ ვოლკოვი მარადიული ცეცხლი Pavel Volkov Eternal flame

პაველ ვოლკოვი მოსკოვი Pavel Volkov Moscow

რობერთ ჰეკმანი თავიანთი ყოფილი სახლის ადგილას მცხოვრები ბოშების ოჯახი. ალბანეთი Robert Hackman Roma family living on the site of their previous home. Albania.

სანდრა ჰოინი 2016 წლის 19 იანვარს, ბანგლადეშში სიდიდით მეორე მუსლიმური შეკრების, ბიშვა იჯტიმას დასრულების შემდეგ, ადამიანები მატარებლის სახურავზე მოხვედრას ცდილობენ Sandra Hoyn People try to get a place on the roof of the train after the end of the Biswa Ijtema, the second largest Muslim gathering in Bangladesh. 19. January 2016

რობერთ ჰეკმანი საქორწინო კაბების მაღაზია ბათორში, ალბანეთი Robert Hackman Wedding dress shop in Bathorë, Albania.

ლევან მახარაძე სილუეტი levan makharadze silhouette

ლევან მახარაძე პარიზი levan makharadze Paris

სიმონე ტრამონტე მალეკონი Simone Tramonte Malecon

სიმონე ტრამონტე კუბას მოლოდინში Simone Tramonte Waiting for Cuba

სტეფანო სკირატო - უსათაურო Stefano Schirato - Untitled

სტეფანო სკირატო - უსათაურო Stefano Schirato - Untitled

ვალერი ბერისვილი - ქალთა უფლებების დაეღვევა

Valerie Baeriswyl - Violation des droits des femmes

ვალერი ბერისვვილი - პოლიტიკური მანიფესტაცია Valerie Baeriswyl - Manifestation politique

ვიოლეტა კანიტანო ნათლისღების ღამეები Violetta Canitano Timkat nights

მატს კარლსონი ვიეტნამური მატარებელი

ვიოლეტა კანიტანო მამა და შვილი

Mats Karlsson Vietnam Train

Violetta Canitano Father and son

სილვია ლანდი ჩრდილში Silvia Landi In the shadows

სილვია ლანდი სერიიდან - აღდგომის რიტუალები იტალიის სამხრეთში Silvia Landi From the Series - Easter rituals

In southern Italy

სილვია ლანდი ჩემი საუკეთესო დღე Silvia Landi My perfect day

მატეი პოვსე - კონტრაბანდისტების აყვანა

Matej Povse - Smugglers arrest

ჰუგო აიმარი - მიძღვნა 01

Hugo Aymar - Tribute 01

იან ზიჰლინსკი - საუბარი

Jan Zychlinki - Talk

მესეი შოაკენა ქალაქის მუსიკა Messay Shoakena City Music

მესეი შოაკენა პიკის საათი Messay Shoakena Rush Hour

მესეი შოაკენა მოთმინება Messay Shoakena Patience

ფილიპე ბიანკი გადაუღეთ ლეოპარდს!

Filipe Bianchi Shoot that leopard!

ნატა აბაშიძე-რომანოვსკაია შეხვედრა Nata Abashidze-Romanovskaya Encounter

ნათია ნაკაშიძე ტყუპები Natia Nakashidze Twins

კონცეპტუალური

CONCEPTUAL

ალიაქსანდრ ვასიუკოვიჩი აღმოსავლეთ უკრაინაში ჩემი ჟურნალისტური სამუშაოს შესრულებისას, დონბასის ბატალიონის ბევრი წევრი მთხოვდა, რომ სამახსოვრო ფოტო გადამეღო მათთვის. გადავუღე სურათები და მოგვიანებით გავუგზავნე ჯარისკაცებს, რომლებიც ფოტოებზე იყვნენ გამოსახული და მათ შვილებს, ცოლებს და მეგობრებს. წელიწადნახევრის შემდეგ, ამოვბეჭდე სურათები და კიევს გავემგზავრე, რომ ომიდან დაბრუნებულ ადამიანებს შევხვედროდი. მათ ვეკითხებოდი, რა ბედი ეწიათ ფოტოებზე აღბეჭდილ ხალხს. წითელი ჯვრით აღვნიშნე ყველა ის ჯარისკაცი, რომელიც მოკლეს, გამოვიკითხე და ის ადგილებიც დავადგინე, სადაც ისინი მოკლეს. ომში მოკლული ადამიანების რაოდენობა დიდად არასდროს გვაკვირვებს. ამის მიუხედავად, როდესაც მოკლულ ადამიანს პირდაპირ უყურებ და იცი, სად მოკლეს ის, უკვე სხვაგვარი გრძნობა გეუფლება. ჩვენს ირგვლივ ბევრი სამახსოვრო ფოტო არსებობს. ამ სერიით შევეცადე, ყურადღება გადამეტანა იმ ადამიანის ფოტოს მიღმა არსებულ ისტორიაზე, რომელიც ომში წავიდა.

ALIAKSANDR VASIUKOVICH While doing my journalistic work in Eastern Ukraine, many members of Donbas Battalion asked me to make a commemorative photo. I snapped pictures and later send it to soldiers who were depicted on those photos and to their children, wives and friends.

After a year and a half, I printed that pictures and travelled to Kiev to meet people, who have returned from war. I asked them what happened to the people on those pictures.

I marked all the soldiers, who were killed with a red cross, made an investigation and found out where they were killed. Number of killed in the war does not impress us so much. Nevertheless, when you are looking into a face of a dead man, know a place where he was killed, you begin to feel it in a different way. There are a lot of memory photos all around us. This issue is my attempt to direct attention to the story behind the photo of a man, who went up the line.

ამელი ლაბურდეტი მტვრის იმპერია პროექტი განხორციელდა სამხრეთ იტალიაში, სადაც ფინანსური კრიზისის და ფულის უკანონო მითვისების შედეგად, დაუსრულებლობის არქიტექტურული ესთეტიკა შეიქმნა. ამელი ლაბურდეტი, თავის ფოტოებში, “აწმყოს არქეოლოგიის” საშუალებით, ცდილობს ასახოს თანამედროვე ისტორია და ამ დაუსრულებელი არქიტექტურული ნაგებობების კრიტერიუმით შეაფასოს ის. ამ დროს დამთვალიერებლის წარმოსახვაში “სამყაროს ვერსია” ჩნდება. პერსპექტივაში არსებული ნანგრევები და პოტენციური ქანდაკებები, ეს დაუსრულებელი შენობები უცნაური აწმყოს სურათს წარმოგვიდგენს, რომელიც დისტოპიასა და უტოპიას შორის არსებობს და ამპარტავნებისა და ამაოებისგან, ენთროპიისა და გარდაუვალი დასასრულისგან შემდგარი ნაცნობი ადამიანური ისტორიის სიღრმეს გამოხატავს.

AMELIE LABOURDETTE Empire of Dust Empire of dust has been realized in southern Italy, where financial crisis and embezzlement have created the incompleteness, an architectural aesthetics. In her photographs, Amelie Labourdette, through an “archeology of present”, tries to reflect and measure the contemporary history by the yardstick of these unfinished architectures, while invoking the viewer’s imagination so that there unfolds “a variant of the world”. Between upcoming ruins and potential sculptures, these unfinished buildings are drawing the figure of a strange present between dystopia and utopia, reflecting the depths of a familiar human history, made of hubris and vanity, of entropy and inevitable return to dust.

ანია ენგელკე როგორც გენებოთ 2014/2015 თავის ნამუშევარში “როგორც გენებოთ”, ანია ენგელკე ტაივანის ყოველდღიურობის სცენებს აღწერს. ფოტოგრაფი ფაქიზად წარმოგვიდგენს ადამიანების გეგმებს და მათ გარემოს. მოთმინება, ზუსტი დაკვირვება და გადამწყვეტი წამის შეგრძნება ქმნის შესაძლო ისტორიების სპექტრს, რომლებიც დაფარული რჩება.

ANJA ENGELKE As You Wish 2014 / 2015 In her work „As YouWish“ Anja Engelke depicts scenes of daily life in Taiwan. The photographer plays subtly with arrangements of human being and their surrounding area.

Patience, precise observation and the feeling for the decisive moment create a scope of possible stories which are not disclosed.

ანა ჰაიდელი პროექტიდან - დაკარგული ანბანი კონცეპტუალური ნამუშევარი „დაკარგული ანბანი“ სილამაზის, აბსურდულობის და შემთხვევითობის ძალის იდეას ეფუძნება. შვიდი სურათისგან (ნიშნისგან) შემდგარი სერია არის შვიდჯერ წარმოდგენილი თვრამეტი სურათი, სადაც დამთვალიერებელს ფოტოგრაფიულ ფრაგმენტებს შორის ახალი მიმართების აღმოჩენის თავისუფლება ენიჭება. ამგვარად, თითოეული ნიშნის ფორმა იცვლება. ეს პროექტი მიზნად ისახავს იმ შესაძლებლობის ვიზუალიზებას, რაც ხილული ლოგიკის გადაწყობას და ამის შედეგად გაჩენილი ახალი ვიზუალური ნიშნების აღმოჩენას ითვალისწინებს. „დაკარგული ანბანი“ წარმოადგენს სტრუქტურებს, რომლებიც საკუთარ თავში მოიცავენ შესაძლებლობას და ყოველ წამს სხვად გარდაქმნის იმპულსს. ბოლოს აღმოჩნდება, რომ ეს არის ყოველი წარმოსახვითი ენის ნიშანთა და სხვა ქმნადი მოძრაობების დაფარული სახე, რაც ასე მყარი გვეჩვენება. აქედან გამომდინარე, ამ პროექტში წარმოდგენილი მოძრაობები არის არა მხოლოდ სიმბოლური, არამედ ვიზუალური რეაპროპრიაცია - სტრუქტურის გადაადგილება და აქამდე გაუშიფრავი ნიშნების წარმოთქმა: ამ იმპულსმა წარმოქმნა ნამუშევარი.

ANNA HEYDEL From the Project - Lost Alphabet The conceptual work Lost Alphabet is based on the idea of the beauty, the absurdity and the power of arbitrariness. This series of seven pictures (signs) recombines the same eighteen images seven times by freely finding new relations between their photographic fragments; in this way the form of each sign changes.

The idea of this project is to visualize the potential to recompose apparent logics and see, what other visual signs arise. The Lost Alphabet presents structures that hold inside the possibility and impulse to change into another at any second. In the end it is the hidden face of signs of every imaginable language and other framing movements that seem to be so firm. This project’s movements are therefore not only symbolic but a visual reappropriation - shifting frames and pronouncing as yet unspoken signs: this is the impulse that created the work.

არნაუ ბლანჩ ვილახელიუ ყველას ჭირდება კარგი მეზობლები “ყველას ჭირდება კარგი მეზობლები” ფოტოგრაფიული პროექტია, რომელიც კონკრეტულ ტერიტორიაზე, ჩემს მშობლიურ ქალაქ ვილობი დ’ონიარში მომზადდა. ეს არის ქალაქი, სადაც 3000 ადამიანი ცხოვრობს და სატრანსპორტო ინფრასტრუქტურების გადაკვეთის წერტილში მდებარეობს. დიდი ხანია, რაც კოსტა ბრავას აეროპორტი, გადამკვეთი არტერიული გზა, ხმელთაშუაზღვისპირეთის გზატკეცილი და კომპანია AVE-ს სარკინიგზო ხაზი ამ ქალაქის შემადგენლობაში შედის. ვილობი დ’ონიარი თითქოს ჩვეულებრივი კატალონიური ქალაქია, მაგრამ მისი “ნეიტრალური” მდგომარეობა, რაც ინფრასტრუქტურების სიმრავლეში გამოიხატება, მას დანაწევრებულ ტერიტორიად აქცევს. გვირაბები, საყრდენი კედლები, ხიდები და გალავნები ეხამება ლანდშაფტს, რომელმაც გავლენა მოახდინა მაცხოვრებლებსა და გარემოსთან მათ ადაპტაციაზე. სერიაში მიზნად დავისახე, რომ გარკვეული საკუთარი ტერიტორიისთვის მიმეკვლია, კარგად ნაცნობ ლანდშაფტში სიახლე და მოულოდნელობა აღმომეჩინა და ნაცნობი ადგილები და იქ დასახლებული ადამიანები შემესწავლა.

ARNAU BLANCH VILAGELIU Everybody Needs Good Neighbors “Everybody needs good neighbors” is a photographic project that takes place in a specific territory, my home town, Vilobi d’Onyar; town of approximately 3000 inhabitants, defined by being located in a junction area of transport infrastructures. The Costa Brava airport, l’Eix Transversal, the Mediterráneo Highway and the AVE train line have been part of this town for a long time. Even though Vilobi D’onyar seems to be an ordinary town in the Catalan region, it’s “no man’s land” condition, surrounded by infrastructures, turns it into a dismember territory. Tunnels, retaining walls, bridges and fences conform to a landscape that influenced their inhabitants and their adaptation to their environment. In “Everybody needs good neighbors” I am determined to approach a definite own territory, searching in the well known landscapes for the novelty and the surprise, exploring the familiar terrain and the people that inhabit it.

არნაუ ბლანჩ ვილახელიუ მოჩვენებები შიში ჩემს ცხოვრებაში მუდმივი, უფუნქციო მოცემულობაა. “მოჩვენებები” მათთან გამკლავების სტრატეგიად, იმედის გამომუშავების მცდელობად იქცა, რომელიც ყველა ირაციონალურ შიშს გააქრობდა. მინდოდა იმ დასკვნამდე მივსულიყავი, რომ ამგვარი შიშები არ არის საბოლოო და მარადიულად მტანჯველი. “მოჩვენებები” არის პროექტი, რომელშიც ფოტოები ხელშესახებ სინამდვილეს არ წარმოადგენენ და არც ხაზოვან, უწყვეტ ამბავს გვიამბობენ. უფრო მეტად, ისინი საშუალებას გვაძლევენ, პიროვნული სირთულეების შესაძლო პერსპექტივა დავინახოთ. ჩემი მიდგომა კონკრეტული ფაქტიდან მომდინარეობს - გადაწყვეტილებიდან, ყოველთვის თან მეტარებინა ფოტოაპარატი აქამდე უცნობი სინამდვილის კვლევისას, რომელიც შეიძლება ნებისმიერ დროს თვალწინ დაგვიდგეს. ამას პირადი პრობლემაც დაერთო - გადავწყვიტე, ფოტოპროექტი ემოციური მდგომარეობის, ამ შემთხვევაში - შიშის გამოხატვის სტრატეგიად გამომეყენებინა.

ARNAU BLANCH VILAGELIU Fantamas Anxiety is a continuous, dysfunctional constant in my personal life. Fantasmas became a tactic for dealing with it, an attempt to form the hope that all irrational fears can disappear, to achieve the knowledge that such fears are not conclusive or eternally paralyzing. Fantasmas is a project in which the photos do not construct a tangible reality or tell a linear story. Rather, they enable us to understand a possible vision of personal difficulties.

My approach originates in a concrete fact – the decision to carry a camera with me at all times to explore a reality I had not previously sought, but one that could appear at any time. To that is added a personal issue – to use a photographic project as a strategy to convey an emotional state, in this case anxiety.

ელდარ აკბაროვი სიტუაციების ესთეტიკა ადამიანის მიერ დამზადებულ ყველა ობიექტს მხოლოდ გამოსახულებებად აღვიქვამ, რომლებიც თითქოს მათთვის განსაზღვრული დანიშნულებიდან ამოვარდნილად არსებობენ. აქედან გამომდინარე, ისინი, უნებლიეთ, ხელოვნების ნიმუშებად და სიტუაციებად გარდაიქმნებიან.

ELDAR AKBAROV The Aesthetics of Situations All objects made by a man are perceived by me only as images, which appear to be in out of their destined place, thus have involuntarily become art-objects and situations.

ესტელ ფენეში სხვები დაფარული იდენტობა თუ გამომჟღავნებული იდენტობა? რა არის იდენტობა? უბრალო ფორმა თუ, უბრალოდ, ფანტაზიის პროექცია? ფოტოგრაფია იმის საპირისპიროს აღნიშნავს, რასაც ის გვიჩვენებს: პირდაპირ ყურების აუცილებლობა აღარ არსებობს. სახე, რომელიც სურათებში ჩნდება, ჩვენ აღარ გვეკუთვნის და არც იდენტობა, თუკი ის არსებობს ფოტოებს შორის, ან სახესა და ფოტოს შორის. პირადობის დამადასტურებელი საბუთივით, ანონიმურობაც აღარ აქვს. ეს სახეები ფეთქებადია, ვინაიდან მათი გამოსახულება თითოეული ინდივიდის სხვადასხვა ასპექტს აჩვენებს.

ESTELLE FENECH The Others Hidden identity or identity revealed? What is identity? A simple figuration or simply the projection of a fantasy? Photography means the opposite of what it shows: we no longer have to face. This face appearing in the picture is no longer ours and identity if there is much between the photos themselves, between the face and the photo. There is no longer anonymous as a photo ID. These faces are exploding because of their own reflection show to see different facets of each individual.

ფრენკი ვერდიქტი არავის უნდა მსოფლიო გასაჭირით დამძიმება მინდოდა უშფოთველ და სრულყოფილ სამყაროში გაქცევა. ეს მშვიდობიანი სამყაროს გულუბრყვილო სურვილი იყო. გავლენიან ჩინელ პეიზაჟის მხატვარს, გო სის (დაახლ. 10201090), ეკუთვნის სიტყვები, რომლებიც ჩვენს დროს შეესაბამება: “არავის უნდა მსოფლიო გასაჭირით დამძიმება”. სამხრეთ კორეის კუნძულ სარიანდოზე შევხვდი ერთ ინგლისურის მასწავლებელს, რომელმაც მეფის ასულის, ოგნიეოს ლეგენდა მიამბო. ის ამქვეყნად მამამისმა ციურ სამყაროში ჩადენილი ცოდვების გამო, დასჯის მიზნით გამოგზავნა.

FRANKY VERDICKT Nobody Likes to be Hindered by Worldly Troubles I longed to escape into a troubleless, and perfect world, a kind of naive desire for a peaceful world. The influential Chinese landscape painter Guo Xi (c. 1020-1090), who wrote a sentence which felt appositely to our times: “Nobody likes to be hindered by worldly troubles”. On the South Korean island of Saryando there is an encounter with an English teacher who tells the legend of Ognyeo, a princess who was sent to the world by her father as a punishment for her sins committed in the celestial world.

ფრენკი ვერდიქტი ნანჯიხანი ისევ თანასწორობისთვის მებრძოლი მაოისტების ფრთის მმართველობაშია. პროექტში წარმოდგენილია უკანასკნელი და ერთადერთი მაოისტური სოფელი ჩინეთში, სადაც ადამიანები უდიდესი ეპიკური ამბის მეორეხარისხოვანი მსახიობები არიან. ეს არის ადგილი, სადაც თემი საკუთარ ბედნიერებას თვითონ იქმნის; სადაც ადამიანები უსასყიდლოდ იღებენ თავშესაფარს, ელექტროენერგიას და სამედიცინო მომსახურებას. სოფელი ნანჯიხანი მაო ძედუნის მიწაზე ნამდვილი კომუნისტური იდეოლოგიის მატარებელ მხარედ აცხადებს თავს. მთელი პროექტი დადგმული კადრებისგან შედგება.

FRANKY VERDICKT Nanjiecun (The South Street Village) continues to be run on Maoist egalitarian lines.

The project shows the last and only Maoist village in China where the people are mere background actors in a giant epic story. A place where the community is the producer of its own happiness, where people receive free housing, electricity and receive free healthcare. The Nanjiecun village promotes itself as a brand for real communist ideology in the land of Mao Zedong. The whole project was staged.

ჟერარ სტარონი ადამიანი სულ უფრო მნიშვნელოვან ადგილს იკავებს სამყაროში, არა მხოლოდ მისი ფიზიკური არსებობით, არამედ ნებისმიერ ვითარებაში საკუთარი „მე“-ს ხაზგასმით, რაც ჩვენს აზროვნებას ეგოცენტრული მოდელის ყალიბში ათავსებს. ამის შემდეგ გვავიწყდება ჩვენი სინამდვილე, ვმალავთ ძველ შიშებს და კითხვები პასუხგაუცემელი გვრჩება. ეს სერია სამყაროში ადამიანის - საკუთარ კონტროლს მიღმა არსებულ უსასრულობაში ჩაკარგული, შეშფოთებული პატარა არსების - ნამდვილი ადგილის შესახებ შეხსენების მიზნით შეიქმნა.

GERARD STARON The man occupies a more and more important place in our world, not only by his physical presence but also by his emphasis in any circumstances, corrupting our ways of thinking in egocentric models.

We forget then our own reality and we hide the old fears and the questions stayed without answer.

This series is there to remind us the real place of the man in the universe, a tiny being who stirs, lost in the infinity which he doesn’t control.

ირინა პოპოვა არასრულყოფილი პრინცესა წიგნი „არასრულყოფილი პრინცესა“ არის პროექტი, რომელიც სოციალურ ქსელებში ნაპოვნი ფოტოებისგან შედგება. ირინა პოპოვამ 8000-ზე მეტი დარეგისტრირებული, მისი სახელის მატარებელი სხვადასხვა პროფილი მოიძია. მართლაც, რუსეთში გვარი პოპოვი და სახელი - ირინა საკმაოდ გავრცელებულია. ის პროფილებს მომეტებული ინტერესით ათვალიერებდა, ვინაიდან სხვადასხვა ასაკის და სოციალური სტატუსის მქონე ირინა პოპოვები მთელ რუსეთში იყვნენ გაფანტული და თითქოს ქალის ხვედრის შესაძლებლობათა სრულ სპექტრს წარმოადგენდნენ, განსხვავებულ ვითარებებში. „არასრულყოფილი პრინცესა“ პრინცესად გახდომის ოცნებას გულისხმობს, რაც ყოველთვის არ სრულდება. ამავე დროს, ეს არის სოციალური ზეწოლა ქალის როლის შესახებ პატრიარქალურ შეხედულებაზე. წიგნი 2016 წლის მარტში, გამომცემლობა Dostoevsky Publishing-მა გამოაქვეყნა.

IRINA POPOVA Incomplete Princess Incomplete Princess book is a project consisting of found photos from the social networks.

Irina Popova has found over 8000 different profiles registered under the name Irina Popova. Indeed, both the surname Popov and first name Irina are very common in Russia.

She browsed the profiles with a growing curiosity – because those Irina Popovas scattered over Russia, of different ages and social status, were likely to represent the full range of possibilities for a woman’s destiny given their different circumstances.

The Incomplete Princess stands for a wish to become a princess, not always possible to realize, and about social pressure around that patriarchal concept of a role of a woman.

The Book was published in March 2016 by Dostoevsky Publishing.

იაკობ განზლმაიერი საუცხოო პლანეტა: პოლონეთი ამ სერიისთვის, სახელწოდებით „საუცხოო პლანეტა: პოლონეთი“, ფოტოგრაფი პრეზენტაციის სტილს მიმართავს, რაც ყველაზე პოპულარული სამოგზაურო მეგზურებითაა შთაგონებული. ტურისტებისთვის „მარტოხელა პლანეტის“ მიერ შეთავაზებული რეკომენდაციების მსგავსად, ის იყენებს შვიდ კატეგორიას, რაც უცხო ქვეყნის გაცნობას ითვალისწინებს: საინტერესო ადგილები, საქმიანობები, საყიდლები, ღამის გასათევი ადგილები, საკვები დაწესებულებები, ტრანსპორტი და ტურები მეგზურთან ერთად. ტექსტები დართული აქვს მის სამოგზაურო ფოტოგრაფიულ ჩანახატებს, რაც უკვე გამოფენის შთაბეჭდილებას ქმნის. ტექსტის და გამოსახულების ამგვარი კომბინაცია ხაზს უსვამს ვიზუალური ნიშნებისთვის მიმაგრებული მნიშვნელობების სიმყიფეს და, იმავდროულად, იმ გამოწვევებსაც შეგვახსენებს, რაც ფოტოგრაფისთვის ქალაქის გაცნობას უკავშირდება.

JAKOB GANSLMEIER Lovely Planet: Poland For this series, entitled Lovely Planet: Poland the photographer adopts a presentation style inspired by one of the most popular travel guides. In the manner recommended to tourists by Lonely Planet, he uses seven categories as a way of getting to know the foreign country: places of interest, activities, shopping, sleeping, eating, transport, and guided tours. Texts are added to his photographic travel sketches, which comprise exhibits in their own right. This combination of text and image emphasizes both the fragility of meaning attached to visual signs and the challenges involved as a photographer in getting to know a country.

ჯოანა ბლექი დედაჩემს უყვარდა იმის ყურება, თუ როგორ ვიზრდებოდი. ამბობდა, ჩემი ყურებისას ეცინებოდა, რადგან თავის ბავშვობას ვაგონებდი. ახლა, როცა ამაზე ვფიქრობ, უცნაური მეჩვენება. დედაჩემს საკუთარი ბავშვობა თითქმის არ ახსოვდა. ახსოვდა, რომ მამა ნაცისტებმა მოუკლეს და მეტი არაფერი. ისიც ახსოვდა, როგორ გადაასახლეს ციმბირში დედასთან და დასთან ერთად, როგორ დაიღუპნენ ისინი იქ, თუმცა მათ სახეებს ვერ იგონებდა. შემდეგ აფრიკაში, უდედმამო ბავშვების სახლში წაიყვანეს, მაგრამ დეტალები არც აქ აგონდებოდა. თითქოს ვიღაცამ მის მეხსიერებაში 7-დან 17 წლამდე ასაკის მოგონებები ამოშალა.

JOANNA BLACK My Mother loved watching me grow up and said looking at me made her laugh as I reminded her of herself as a child.

Thinking about this now, I find this odd. My Mother had almost no memories of her childhood. She remembered that her father was shot by the Nazis but nothing else. She remembered being deported to Siberia with her Sister and her Mother. She remembered them dying there but she could not remember their faces. She remembered being taken to the orphanage in Africa but not much else.

It’s as if someone deleted years from her memories between the ages of 7 and 17.

ხორდი პიზარო ამბობენ, ჩვენი მეხსიერება ჩვენივე იდენტობის არქიტექტურააო. ძველი საოჯახო პორტრეტებით სავსე ყუთის აღმოჩენასავით, ეს საქმიანობა თავს ისე გაგრძნობინებს, თითქოს შორეულ წარსულში იყურები. მაგრამ, ამავდროულად, ის გიცხადებს, რომ სხვის წარსულში წაგიყვანს, სადაც თავს მაინც შინაურულად იგრძნობ, თითქოს ეს შენი საკუთარი ბუნდოვანი და შორეული მოგონება იყოს. მინდა დამთვალიერებელმა დროში იმოგზაუროს, ჯადოსნური და ზებუნებრივი ადგილი აღმოაჩინოს - ისევე, როგორც ეს ფოტოგრაფიაშია, სადაც წარმოსახვა და სინამდვილე ერთმანეთს ერწყმის და შეუძლიათ განცალკევდნენ კიდეც. მინდა მაყურებელი ტყუპების ფენომენზე, იდენტობაზე და იმ კავშირებზე დაფიქრდეს, რაც მათ აერთიანებს. უკვე ორ წელზე მეტია, ინდოეთში ვცხოვრობ. შარშან ზაფხულს, ადგილობრივ გაზეთში სტატია ვიპოვე, სადაც კერალას შტატის ერთ-ერთ ქალაქზე წერდნენ. ეს ქალაქი ტყუპებითაა ცნობილი. ექიმები და მეცნიერები ამ ფენომენს იკვლევდნენ, მაგრამ აშკარაა, რომ ლოგიკური ახსნა ვერ მოუძებნეს, თუ რატომაა ამ ქალაქში მსოფლიოში ტყუპების დაბადების ყველაზე მაღალი მაჩვენებელი.

JORDI PIZARRO They say, “Our memories are the architecture of our identity”. Like discovering a box of old family portraits, this work wants to make you feel like you are looking back on a distant memory, and at the same time it claims to take you to a past that is not ours but you can feel familiar, as if it were a vague and distant memory. I want the viewer to time travel, as if he had discovered a magical and surreal place - as in photography, where fantasy and reality come together and can walk aside - exploring the phenomenon of twins, the identity and the ties that bind them.

I live in India since more than two years, and last summer I found an article in a local newspaper that spoke of town in the State of Kerala where there are a lot of twins; doctors and scientists were investigating the phenomenon, but apparently there is no logical explanation on why the town has the highest rate of twin births in the world.

ლუკა ზანიერი ძალაუფლების დერეფნები სახელმწიფოებს ყავს მთავრობა, კორპორაციებს დირექტორთა საბჭო მართავს. ჩვენი სამოქალაქო საზოგადოებრივი ორგანიზაციებიც კი, როგორიცაა, მაგალითად პროფესიული კავშირები, ზემდგომ მმართველ ორგანოებთან თუ რაიმე ასოციაციასთან კავშირში მოქმედებენ. როგორ უნდა მივიღოთ გადაწყვეტილებები - საჯაროდ და ნებაყოფლობით, როგორც ეს დემოკრატიულ საზოგადოებაშია; თუ იძულებით უნდა გადაწყდეს ყველაფერი, როგორც ეს დიქტატურას ახასიათებს. ასეა თუ ისეა, ინდივიდების მიერ მიღებული გადაწყვეტილებები ჩვენი ერთობლივი არსებობის მნიშვნელოვან ნაწილს განსაზღვრავს. ჩვენი საზოგადოებრივი, ეკონომიკური და პოლიტიკური ხელმძღვანელობა თუ მეთაურობა რამდენიმე გადაწყვეტილების მიმღების ხელშია. ადგილმდებარეობა, სადაც ისინი გადაწყვეტილებებს იღებენ, შეიძლება იყოს პომპეზური, წარმომადგენლობითი და საზოგადოებისთვის ხელმისაწვდომი. მაგრამ ზოგჯერ ასეთი ადგილები პატარა, შეუმჩნეველი და დამალულია. ერთი სიტყვით, ესენია ძალაუფლების დერეფნები; ადგილები, რომელთა ფირზე აღბეჭდვა გადავწყვიტე.

LUCA ZANIER Corridors of Power States have Governments, Corporations are steered by a Board of Directors and even organizations of our civil society – Labour Unions for example – function in conjunction with a superordinate governing body or umbrella organization. Should decisions be made publicly or voluntarily as in Democracies or taken in a constrained fashion as in Dictatorships: decisions made by individuals determine a large part of our collective existence. Our societal, economic and political leadership or command is in the hands of a few decisionmakers and the location and place in which they make their decisions maybe pompous, representative and publicly accessible, and sometimes small, inconspicuous and covert. In any case they are Corridors of Power. They are spaces, which I photographically wish to portray.

მიშელ ლე ბელომი ლანდშაფტის განცდა მის შესწავლას, წინააღმდეგობრიობაში მის განთავსებას გულისხმობს, რითაც პერიფერიული ხედვა ვითარდება. ამის შემდეგ, ნგრევის და ცვლილების გზით, ხილული წინა პლანზე გამოდის. გამოსახულების პირველადი ფუნქციიდან - სანახაობრიობიდან - გადახვევის გარეშე, ამ სერიებში დამუშავებულია ჰიბრიდული და უჩვეულო არსებები, გამოსახულებათა გამოსახულებები, რეპრეზენტაციათა რეპრეზენტაციები, მრავლობით ექოთა გამოხმაურებანი. დოკუმენტაციასა და გამონაგონს შორის არსებულ სიზმარეულ გამოსახულებათა და მოლივლივე აბსურდულობისა და მეტაფორული ირონიის ვიზუალურ გამოცდილებას შორის, სინამდვილე ნელ-ნელა სიცხადიდან აბსტრაქციაში, სისრულიდან სიცარიელეში, დაცინვიდან სიმულაციაში გადადის. ამგვარად, ხილული მინიმალისტურად, მოჩვენებისმაგვარად, სუნთქვისშემკვრელ სიცარიელედ, გამონაგონად გარდაიქმნება.

MICHEL LE BELHOMME To experience landscape is to practice it, to place it in contradiction, thus creating a peripheral vision. The visible then asserts itself through deconstruction and alteration.

Without moving away from the primary function of an image, which is to show, this series elaborates hybrid and fanciful creatures, images of images, representations of representations, and resonances of multiple echoes.

Halfway between dreamt-up images, suspended between documentation and fiction, and a visual experience with floating absurdity and metaphorical irony; reality swiftly moves from obviousness to abstraction, from fullness to emptiness, from mockery to simulation. The visible thus becomes minimalistic, ghost-like, a breathtaking void, a fiction.

მაიკ ტენი როჰინჯა: ორმაგი ექსპოზიცია როჰინჯელი ლტოლვილი ბავშვების უმრავლესობას, რომლებთან ერთადაც მალაიზიაში ვმუშაობდი, ფოტო არასოდეს გადაუღია. ხშირად მათ შესახებ წარმოდგენა ბიუროკრატიის მიერ მათზე შექმნილ სტერეოტიპს შეესაბამება და მათი, როგორც ლტოლვილის სახეს უკავშირდება. ამგვარი სტანდარტული ფოტოპორტრეტების უმრავლესობა, როგორც წესი, დოკუმენტაციის მიზნით იქმნება და უგულვებელყოფილი ობიექტების ხასიათს ატარებს. ბავშვებს ვთხოვე, სურვილისამებრ, რამე დაეხატათ. მინდოდა, ბავშვები თავიანთ საქმიანობაში ჩართულიყვნენ და მნიშვნელობა არ ქონდა, ისინი წარმოსახვის შედეგად მიღებულ გამონაგონზე კონცენტრირდებოდნენ თუ რეალურ გამოცდილებაზე. ამოყირავებული დროშა მიუთითებს იმაზე, თუ რამდენად მძაფრად განიცდიან ბავშვები ეროვნულობის და ეროვნული მიკუთვნებულობის საკითხს; ხოლო სისხლიან აუზში მოლივლივე სხეული მათი ფარული ტრავმების ცოცხალი ნიმუშია.

MIKE TAN Rohingya: Double Exposure Many of the Rohingya refugee children I worked with in Malaysia had never been photographed in earnest. Their self-representation is often the product of the bureaucracy that comes with being a refugee; many of these standard photographic portraits, usually taken for documentation purposes, bear the scars of neglected objects. I asked the children to draw whatever they wanted. Whether these were figments of their imagination or real experiences, I wanted them to feel involved in their own story. An inverted flag underlines how questions of nationality and belonging weigh heavily on the minds of these children; while a body in a pool of blood makes visible latent traumas.

ნატა აბაშიძე-რომანოვსკაია პროექტიდან - მზის სახლი რას ნიშნავს მოგზაურობა? - სხვა ქალაქების/ქვეყნების მონახულებას? - არა! ჩემთვის ეს არის მთელი მსოფლიოდან ჩამოსულ ხალხთან შეხვედრა, მათი ისტორიების მოსმენა და საკუთარის გაზიარება. წლის განმავლობაში, ჩემთან ბევრი ადამიანი ჩამოდის. ერთხელ, მეგობარმა მითხრა, რატომ არ უღებ მათ სურათებსო. რატომაც არა. ასე დაიწყო ეს პროექტი. იგივე ოთახი, იგივე ადგილი, იგივე ჩარჩო, მაგრამ განსხვავებული ხასიათები და ისტორიები. აქ წარმოდგენილი ნივთებიც ჩემთვის საინტერესოა. ეს არის მიმდინარე პროექტი.

NATA ABASHIDZE-ROMANOVSKAYA From the Project - House of the Sun Does traveling mean only visiting other cities/countries? - No! For me it is also meeting peo-ple from all over the globe. Hearing their stories and sharing yours.

I host a lot of people during a year. So, once, my friend told me, why I shouldn’t start taking pictures of them. Why not? That’s how this project started.

Same room, same place, same frame, but unique characters and different stories to tell.

The stuff left is also thing of interest for me.

This is an ongoing project.

პეტერ ტრემბეცკი პრაქტიკა ამ ნამუშევარში შევეცადე წარმომედგინა ბავშვის ყოფიერების უდავო სირთულე. ეს არის სხვადასხვა ფოტოგრაფიული ჟანრის და ფორმატის ერთ სერიაში გაერთიანების მცდელობა. ამ გზით, ინტერპრეტაციათა შესაძლო შრეები ფართოვდება. ამ ფოტოებს წინადადებებად აღვიქვამ, თუმცა ჩემს შვილთან დამოკიდებულებას ისტორიას ვერ ვუწოდებთ. ეს უფრო მდგომარეობაა, რომელიც გრძნობებისგან და გამოცდილებებისგან შედგება და წლების მანძილზე, თავისთავად ვითარდება. აი, ასე იწერება “ისტორია”. სერია აერთიანებს 10 ფოტოს, რომლებიც 2012 და 2015 წლებს შორისაა გადაღებული.

PETER TREMBECZKI Practice In this work I make an attempt to render the irreducible complexity of a child’s being. It is an experiment of combining various photography genres and formats in one series, thus expanding the possible layers of interpretation. I see these photographs as sentences; however, my relationship with my child is not an actual story. It is rather a state consisting of feelings and experiences and it develops by itself along the years. This is how the “story” is being written.

The series includes 10 photographs taken between 2012 and 2015.

სანე დე ვილდე დალტონიკების კუნძული მე-18 საუკუნის ბოლოს, წყნარი ოკეანის პატარა კუნძულ პინგელაპს დამანგრეველმა ტაიფუნმა გადაუარა. გადარჩენილთაგან ერთ-ერთი, მეფე, იშვიათი, აქრომაზიული გენის მატარებელი იყო, რაც სრულ დალტონიზმს იწვევს. დროის მსვლელობასთან ერთად, მემკვიდრეობითობამ თავისი შედეგი გამოიღო კუნძულის იზოლირებულ მოსახლეობაზე და იქ მცხოვრებლები სამყაროს უკვე შავ-თეთრ ფერებში ხედავდნენ. ფერი, უბრალოდ, სიტყვაა მათთვის, ვისაც გარჩევის უნარი არ გააჩნია. შავ-თეთრ ფერებში აალებული ცეცხლი, ვარდისფრად შეფერილი ხეები, ნაცრისფრის ათასობით გრადაცია, სრულიად სხვა ფერის ცისარტყელა. ფოტოების გადაღება კუნძულის მცხოვრებლებისთვის, რომელთაც მათი მეზობელი მიკრონეზიელები „ბრმებს“ უწოდებენ, სურათების კონცეპტუალურ სერიად იქცა, სადაც მათი თვალები, სახე და „ხედვა“ დაფარულია. მაყურებელი კი ამ დროს ფერადი შესაძლებლობების სიზმრისეულ სამყაროში გადადის. პროექტი ორი სერიისგან შედგება; „ნორმალური“ ციფრული გამოსახულებებისგან, რომლებიც შავ-თეთრადაა გადაკეთებული ფოტოშოპის მეშვეობით (გადაღებულია Nikon D810-ით) და ინფრაწითელი გამოსახულებებისგან (გადაღებულია Nikon D700-ით და ინფრაწითელი შეცვლილი კორპუსით).

SANNE DE WILDE The Island of the Colorblind In the late 18th century a catastrophic typhoon swept over Pingelap, a tiny atoll in the Pacific. One of the survivors, the king, carried the rare achromatopsia-gene that causes complete colorblindness. As time passed by, the hereditary condition affected the isolated community and the islanders started seeing the world in black and white.

Color is just a word to those who cannot see it. Flames light up in black and white, trees turn pink, a thousand shades of grey, a rainbow revisited. Portraying the islanders that by their fellow Micronesians are referred to as ‘blind’ resulted in a conceptual selection of images that mask their eyes, their face, or their ‘vision’ and invite the viewer to enter a dreamful world of colorful possibilities.

The project consists of two series; ‘normal’ digital images converted to B&W with PS (shot with Nikon D810) and infrared images (shot with a Nikon D700 to IR converted body).

იანინა შევჩენკო, კაილერ ზელენი პროექტიდან - ჯორჯია ჯორჯია „ჯორჯია ჯორჯია“ ფოტოგრაფების - იანინა შევჩენკოს და კაილერ ზელენის ექსპერიმენტული თანამშრომლობის შედეგია. როგორც კონცეპტუალური პროექტი, ის მიზნად ისახავს, რომ დამთვალიერებლის აღქმაში ადგილის და უადგილობის გაგება წინა პლანზე წამოწიოს. პროექტი ფოტოგრაფიული ტიპოლოგიაა და იკვლევს, თუ რა მიმართებაა ორ განსხვავებულ გეოგრაფიულ რეგიონს შორის. აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყანა საქართველო და ამერიკის შტატი - ჯორჯია სიტყვების თამაშის მიზნით შეირჩა. ეს ორი განსხვავებული ადგილი მათი უმნიშვნელო კავშირის, სახელის წყალობით დაუკავშირდა ერთმანეთს. ფოტოგრაფებმა არჩიეს არა სტერეოტიპების განმტკიცება, რაც ამ „ჯორჯიების“ შესახებ იცოდნენ, არამედ შეეცადნენ, სხვა კუთხით დაენახათ ადამიანები და ადგილები, რომლებიც მოინახულეს.

YANINA SHEVCHENKO, KYLER ZELENY From the Project - Georgia Georgia Georgia Georgia is an experimental collaboration between photographers Yanina Shevchenko and Kyler Zeleny. As a conceptual project, it aims to challenge the viewer’s understanding of place and placelessness. The project is a photographic typology and an examination of links between two different geographic regions. The Eastern European country - Georgia and the American state - Georgia were chosen based on word-play as two supposedly different places bound by a tenuous connection- their name. The photographers have chosen not to perpetuate stereotypes that reinforce what they have known about their respective Georgias, but have decided to be open to a different way of seeing the people and places they interacted with.

დოკუმენტური

DOCUMENTARY

ალიაქსანდრ ვასიუკოვიჩი ყოველწლიურად, ბელარუსში, ყოველი მესამე ქალი თავისი პარტნიორის ფიზიკური ძალადობის მსხვერპლია. ბელარუსი ქალების 77%-ს ცხოვრებაში სხვადასხვა ფორმის ძალადობა აქვს გადატანილი. ქალების თვითმკვლელობის ყოველი მეოთხე შემთხვევა ქვეყანაში ოჯახური შეურაცხყოფითაა გამოწვეული. ოჯახური სისასტიკის შემთხვევათა 80% სასამართლოს განხილვის თემა არასდროს ხდება. ბელარუსში ჯერ კიდევ არ არსებობს ოჯახური ძალადობის საწინააღმდეგო კანონმდებლობა. ეს ქალები საზოგადოებრივი ასოციაცია „რადისლავას“ კლიენტები არიან. ორგანიზაცია თორმეტი წლის წინ, ქალებმა დააფუძნეს, რომლებიც თვითონაც ამ სასტიკი მოპყრობის მსხვერპლი იყვნენ და ანალოგიურ მდგომარეობაში მყოფ სხვა ქალებს ეხმარებიან.

ALIAKSANDR VASIUKOVICH One out of every three women in Belarus experience physical violence by an intimate partner every year. 77% is the percentage of Belarusian women who will be victims of different forms of violence by an intimate partner in their lifetimes. Every fourth suicide case among women is caused by domestic abuse in the country. 80% domestic abuse cases in Belarus will never come to trial. Belarus still has no legislation against domestic violence.

These women are clients of the public association “Radislava”. Thе organization was established twelve years ago by women, who had suffered from regular violence to help other women in a similar situation.

ანატოლი სტეპანოვი გამოუცხადებელი ომი თითქმის ორი წლის წინ, ათასობით უკრაინელი იძულებული გახდა, რომ იარაღი აეღო და საკუთარი ქვეყნის დამოუკიდებლობა დაეცვა. ტანკებით ბრძოლაში, არტილერიის დუელში, არტილერიის ცეცხლში ადამიანები დაიხოცნენ, დონბასის ფრონტის ხაზის ორივე მხარეს. რუსი სამხედროები და რეგულარული რუსული არმიის ჯარისკაცები, ასევე სეპარატისტები, რუსეთ-უკრაინის საზღვარს კვეთდნენ. ისინი უკრაინული ჯარის და მოხალისეთა ბატალიონების წინაშე აღმოჩნდნენ, რომლებიც თავიანთ სამშობლოს იცავდნენ. ათასობით ადამიანი დახოცეს, შენობები დაანგრიეს, ხალხმა სამსახურები დაკარგა, მილიონობით იძულებით გადაადგილებული პირი გაჩნდა. დონეცკის აეროპორტი. დებალცევო. ილოვაისკი. ვოლნოვახა. კრამატორსკი. უკრაინული სამხედრო დანაყოფების მიმართულებით საარტილერიო ცეცხლი პირდაპირ რუსეთის საზღვრიდან. ტყვეების და მოქალაქეების წამება და მათ მიმართ განხორციელებული სისასტიკე. მალაიზიური ბოინგი. ფიზიკური დარღვევების მქონე პირების, ობლების და დედების საფლავებზე მოთქმა.

ANATOLII STEPANOV Undeclared War Almost two years ago, thousands of Ukrainians were forced to take up arms to protect independence of their state. Tank battles, artilleries’ duels, rockets’ shelling kill people on the both side of the frontline on Donbas. Russian militants and the soldiers of the regular Russian army as well as separatists crossed the Russian-Ukrainian border; they faced the Ukrainian army and volunteer battalions defending their homeland.

Thousands of people were killed, houses destroyed, people lost their jobs, millions of internally displaced persons. Donetsk airport. Debaltsevo. Illovaisk. Volnovakha. Kramatorsk. Artillery shelling of the Ukrainian military divisions’ right through the Russian border. Tortures and ill-treatment over the captives and citizens. Malaysian Boeing.

Physically impaired persons, orphans, and mothers crying on the graves.

ანიბალე გრეკო მსხვერპლების სოფელი სამხრეთ კივუს სოფელ ბუგანგაში თავს აფარებს სექსუალური ძალადობის მსხვერპლი ათასობით კონგოელი ქალი. ქალბატონმა მასიკამ, რომელიც თვითონაც ძალადობის მსხვერპლი იყო, სხვა ქალების ბუგანგაში ჩამოყვანაზე დაიწყო ზრუნვა. მან უპოვარი ადამიანების კავშირის განვითარების ასოციაცია დააარსა და ქალებს ყოველგვარი აუცილებელი დახმარება გაუწია. სოფელში ამ ქალებმა ახალი ცხოვრება დაიწყეს. თავიანთი ძალისხმევით და ქალბატონი მასიკას დახმარებით, წარსულის დავიწყების მცდელობა გულისხმობს სარეაბილიტაციო პროგრამას, რომელიც მოიცავს პირად დიალოგებს და ჯგუფურ სამუშაოებს სათემო ბანაკებში, როდესაც ისინი სასოფლო-სამეურნეო პროდუქტებს აწარმოებენ და ახლომდებარე სოფლებში ყიდიან. დედა მასიკა (მისი სრული სახელი იყო რებეკა მასიკა კაცუვა), რომელმაც დააფუძნა ასოციაცია და კონგოში ადამიანის უფლებათა დამცველი იყო, მოულოდნელად, 49 წლის ასაკში, მალარიისგან და სისხლის მაღალი წნევისგან გარდაიცვალა. 2010 წელს „ამნესთი ინთერნეშენელის“ აშშ-ს ოფისმა მას ჯინეტა საგანის სახელობის ჯილდო გადასცა ქალების და ბავშვების უფლებათა დაცვისთვის.

ANNIBALE GRECO The village of victims In the village of Buganga, South Kivu, hundreds of Congolese women, victims of sexual violence, have taken refuge. Madame Masika, herself a victim as well, started to bring all other women to the village of Buganga. Founding the Association de Personnes Desheritees Unies pour le Development (APDUD), giving them all necessary assistance, in the village these women start a new life. Trying to forget the past with their personal commitment and the work of Madame Masika, the recovery program includes private dialogues and group work as the community camps for the production of agricultural products that sometimes are sold in the surrounding villages.

Mama Masika (her full name was Rebecca Masika Katsuva), foundress of APDUD, Congolese human rights campaigner, has died suddenly at age of 49, of malaria and high blood pressure. In 2010 she received the Ginetta Sagan Award from Amnesty International USA for defending Women’s and Children’s Rights.

ანტონ კუნე Raketkanon წლების განმავლობაში, მუსიკალურ ჯგუფებთან ერთად ვცხოვრობდი და ფირზე აღვბეჭდავდი მათ ცხოვრებას სცენაზე და სცენის მიღმა. ეს ყველაფერი შეუმჩნევლად მოხდა, პარაზიტივით შემომეპარა ეს გატაცება და ბოლომდე გადავეშვი. გაუთავებლად მეორდებოდა მოგზაურობები, რომელსაც თან ახლდა ენერგია, ამბიცია და მეგობრობის შეგრძნება, რაც მუსიკას მოაქვს. შედეგად საინტერესო კოქტეილი მივიღე. ეს ჯგუფი საგანგებოდ შევარჩიე. ისინი ცოტა განსხვავებული არიან. ისინი ნაკლებად შეზღუდულები არიან და სახელი აქვთ განთქმული თავიანთი ცოცხალი კონცერტებით, რომელთა დროსაც მაყურებელი სრულიად უკონტროლო ხდება. მათ თავს ყოველთვის რაღაც ხდება, ისინი იშლებიან ხოლმე, მაგრამ როდესაც იკრიბებიან, ყოველთვის უზარმაზარ ენერგიას ატარებენ. კომპრომისი არ იციან. ეს არის დოკუმენტური სერია ჯგუფის შესახებ. შეიძლება მათ ადგილას სხვა ბენდიც ყოფილიყო. მაგრამ ისინი განსხვავებული არიან. ბენდს Raketkanon ქვია.

ANTON COENE Raketkanon I’ve been touring and living with bands, documenting their life on and off the stage for years. It slipped in unnoticeably, like a parasite, giving that hooked feeling. Mix the endless repeat of roads with energy, ambition and friendship that music brings and you’ll end up with an interesting cocktail. I’ve chosen this band for a reason. They’re a bit different. Pushing their edges a little further, the band has a notorious live reputation, challenging and throwing their crowds around. There’s always something going on, driving each of them apart, but always with that endless amount of energy whenever they rejoin. No compromises are made. Consider this series as a band documentary. It could be any band. But it’s not. It’s Raketkanon.

არნაუ ბლანჩ ვილახელიუ ვენენო ვენენო არის რეზერვუარი, რომელშიც კოლუმბიის ჯუნგლებია. წამის არსი, ქალაქები, გზები, ცა და წვიმა, შემთხვევითი წერტილები ჯუნგლებში, რომლებსაც ჩავლისას, თითქმის უჩუმრად აღბეჭდავ. ეს არის იმ გარეგან და, იმავდროულად, შინაგან გარემოსთან შეხვედრის შიშისმომგვრელი ამბავი, რომელიც ყოველ ფეხის ნაბიჯზე არსებულ ბარაქასა და ადამიანების შინაგან არსებაში ღრმა ექოებს შორის ძლივს დასანახი, ბნელი კავშირის მოწმეა. ჯუნგლებში, უბრალოდ, შეუძლებელია მასთან მიახლოება. მაყურებლობაც საფრთხესთანაა დაკავშირებული. სიღრმე, რომელიც მას იცავს, იმთავითვე მარცხს გულისხმობს. მარცხს ბოლო საფეხურზე, შინაგანი სიღრმეების უდაბურებაში.

ARNAU BLANCH VILAGELIU Veneno Veneno is a container whose content is the Colombian jungle. An essence of moments, towns, roads, skies and rain, random points inside jungle, capturing while passing, almost stolen.

It is the terrifying story of an encounter with the environment, outward, but inward too – bears witness to the dark link, barely glimpsed, between the omnipresent lush and the deeper resonances inside men.

In the jungle, it is simply impossible to approach it, being a spectator, one cannot simply, stay safe. The depth that governs it implies a collapse, from the beginning.

Collapse at the ends, at densities in the inner depths.

ასტრიდ შულცი ვიეტნამის 100 სახე პროექტში „ვიეტნამის 100 სახე“ წარმოდგენილია საზოგადოება, რომელიც ცვლილებების პირასაა. აქ ასახული არიან განვითარებად ქვეყანაში მცხოვრები ადამიანები, რომლებიც ტრადიციასა და თანამედროვეობას შორის ცხოვრობენ. ჩრდილოეთიდან სამხრეთით, ქვეყნის 5 ქალაქში გადაღებული პორტრეტები აღბეჭდავს ადამიანების საცხოვრებლებს და სამუშაო ადგილებს, ასევე ამ ადამიანების ცხოვრებას და პრობლემებს, რაც ზოგჯერ მოულოდნელ ემოციას იწვევს.

ASTRID SCHULZ 100 Faces of Vietnam The project ‘100 Faces of Vietnam’ represents a society, which is on the brink of change; it shows the people from a developing country caught between tradition and modernity.

Photographed in 5 different cities from the North to the South, these portraits allow a view into people’s homes and work places plus an insight into their lives and concerns – some of them are unexpected.

ბალინტ ჰირლინგი კლუბი ამერიკა სერიები მოგვითხრობს ადამიანებზე, რომლებიც შეერთებული შტატების კულტურული თავისებურებების და მათი ისტორიის გარკვეული მონაკვეთის მიმართ სიმპათიით არიან გამსჭვალული. შევეცადე მეპოვნა უნგრელები, რომელთა ყოველდღიური ცხოვრებაც ამერიკული ნოსტალგიითაა აღსავსე. მაინტერესებდა, როგორ ჩამოუყალიბდათ ინტერესი ამერიკული კულტურის მიმართ წლების მანძილზე. საზოგადოების ეს ნაწილი თავის წარმოსახულ სამყაროში ცხოვრობს; ბევრი მათგანი შეერთებულ შტატებში არც ყოფილა და პირადი გამოცდილებაც არ ქონიათ. მათ სამყაროში ყველაზე ხშირია ისეთი ფილმებიდან ნასესხები სტერეოტიპული თემები და სცენები, როგორიცაა ვესტერნის ჟანრის კინოები და ცნობილი ტელესერიალები. შედეგად, მათ შექმნეს მცირერიცხოვანი კულტურა უნგრეთში და ისინი ერთმანეთზე ზრუნავენ და დროდადრო იკრიბებიან ხოლმე. მათ თავიანთი „შეერთებული შტატები“ გამოიგონეს, სადაც თანამედროვე თუ ძველი ნივთები უნგრულ კულტურას ერწყმის.

BALINT HIRLING Club America The series is about the people who feel sympathy with the United States’ cultural traits and a chosen part of its history. I was searching for the Hungarian people whose everyday life is full of American nostalgia. I was curious how their interest towards American culture has shaped during the years. These communities are living in their own fantasy world built by themselves; many of them have never been to the United States and never had personal experiences. In their world the most used symbols are those subjects and the acts borrowed from the movies. Like notable western movies and famous TV series.

Consequently, they have built a minor culture in Hungary who care about each other and occasionally meet. They create their own ‘United States’ in which the modern, the old accessories and the Hungarian culture mixes.

ბეგო ანტონი ყველას უყვარს ჩაჩაჩა ეს არის იმ ქალების და მამაკაცების ისტორია, რომელთაც თავიანთ ძაღლებთან ცეკვა უყვართ; ასევე, იმ ძაღლების, რომლებიც თავიანთ პატრონებთან ცეკვავენ. კინოლოგიური ფრისტაილი არის ქორეოგრაფიული წარმოდგენა, სადაც ძაღლი და ადამიანი მუსიკის ფონზე ერთად მოძრაობენ. ისინი არჩევენ სასურველ მუსიკას და კოსტიუმს, რომელიც სიმღერის ტექსტს შეეფერება. ისინი უნისონში ცეკვავენ, როგორც მოცეკვავე პარტნიორები. ქანაობენ, დახტიან, თავს უკრავენ ერთმანეთს, ბზრიალებენ, ტრიალებენ, უკუსვლით, წინ ან დიაგონალურად მოძრაობენ. და ხშირად მათ შორის კავშირი იმდენად ძლიერია, რომ ისინი ვარდისფერი ბუშტის სამყაროში გადადიან - განზომილებაში, სადაც ერთ არსებად გარდაიქმნებიან და დანარჩენი სამყარო ქრება. აშშ-ს რამდენიმე შტატში ვიმოგზაურე, ნიუ იორკიდან არიზონამდე, რომ თავიანთ ძაღლებთან მოცეკვავე ქალები მენახა. მათთან ერთად მოვინახულე მათი სახლები, რომ ისინი საცეკვაო კოსტიუმებში გამოწყობილები გადამეღო და მათი ცეკვა და პირადი ისტორიები ფირზე აღმებეჭდა.

BEGO ANTON Everybody Loves to Chachacha This is the story of women and men who dance with their dogs; and of dogs who dance with their humans.

Musical Canine Freestyle is a choreographed performance in which a dog and a human move to music together. They choose a song they both like and a costume that matches the lyrics. They dance in unison, as dancing partners. They weave, jump, bow, spin, roll, walk backwards, forward or move diagonally. And sometimes, the bond between them is so strong that they enter the pink bubble, a dimension where they become one being and the rest of the world disappears.

I travelled through several states in the US, from New York to Arizona, to met women who dance with their dogs. I visited with them in their homes to portrait these teams in their dancing costumes and captured their choreographies and personal stories on film.

კარმელო ერამო ოთხი წლის წინ, ჩემი მშობლიური მხარის აღმოჩენა თუ ხელახლა აღმოჩენა დავიწყე, როდესაც პულიასა და ბაზილიკატაში მოგზაურობა გადავწყვიტე. აქ შევეცადე ფირზე აღმებეჭდა (და, ალბათ, უკვდავმეყო) ყოველდღიური ცხოვრების წამები და სცენები, რომ სამყაროსთვის, საზოგადოებისთვის, რომელსაც განსაკუთრებით აინტერესებს ის, რაც ამ სამყაროში თანდათან იკარგება, მაგრამ ჯერ კიდევ შემორჩენილია, ეს ყველაფერი გამეზიარებინა. მინდოდა ცხოვრების ნირზე, ეგზისტენციურ მდგომარეობაზე მომეთხრო. მაგრამ უპირველესად, ეს ყოველგვარ პიროვნულ ძიებაზე, შინაგან მოგზაურობაზე მეტია. მოგზაურობას კვლავ ვაგრძელებ, სამხრეთ იტალიის ჩემეული ხედვის ჭრილში, რაც უპირატესად, მეხსიერებას და სულიერ სივრცეს უკავშირდება. ესაა დრო-სივრცის განზომილება პირადული თუ გეოგრაფიული კოორდინატებით, სადაც ფოტოგრაფია, იმავდროულად, საკუთარი თავის აღმოჩენად თუ ხელახლა აღმოჩენად იქცევა.

CARMELO ERAMO Four years ago I started this journey of discovery-rediscovery of my land, starting a travelogue in Puglia and Basilicata. Here, I tried to capture, and perhaps save, moments and scenes of ordinary daily life to tell a world, a society, especially attracted by what of this world is being lost and how much still remains.

I tried to tell about the way of life, an existential condition. But it is above all a personal search, an inner journey. A journey is still ongoing and never-ending, through my personal vision of a Southern Italy that is primarily a time of memory and a place of soul.

A space-time dimension with intimate, as well as geographical coordinates, where photography is also a key to (re)find oneself.

დავიდ არიბასი Jorgin (წარმართები) ლუსონი, გვადალაჰარა. ესპანეთი ყოველ წელს, ეს ქალაქი წარმართულ კარნავალს ზეიმობს, რომელიც ესპანეთის სამოქალაქო ომის და დიქტატურის დროს, აკრძალული იყო. „ლუსონელი ეშმაკები“ კელტური ტრადიციიდან მოდის, რომელიც თაობებს გადაეცა და დღესდღეობით ტურისტებისთვის საინტერესო ეროვნულ ტრადიციად გამოცხადდა. „Jorgín“ ჩემი პერსონალური პროექტის ნაწილია და ამ ტიპის ესპანური წარმართული რიტუალების ფოტოგრაფირებას ითვალისწინებს.

DAVID ARRIBAS Jorgin (The Pagans) Luzón, Guadalajara. Spain Every year this town celebrates this pagan carnival that was forbidden during the Spanish Civil War and the dictatorship period.

The Devils Of Luzon is a Celtic tradition transmitted by generations and declared as the national tradition that attracts tourists.

“Jorgín” it’s a part of my personal project to document this kind of Spanish pagan rituals.

ელენა ანოსოვა განყოფილება ავტორმა რამდენიმე თვე (2014) ციმბირის ქალთა სხვადასხვა ციხეში გაატარა. ძირითადად, ციხეში მყოფი ადამიანები ჩვენი “საზოგადოების” მოდელია; შეიძლება, ოდნავ უფრო უხამსი და უხეში. ციხის დახურულ სივრცეში ქალი ყოველთვის დაკვირვების, თვალთვალის ობიექტია. ის მოკლებულია მარტოობის ყოველგვარ - თუნდაც გამოგონილ თუ წარმოსახვით - შესაძლებლობას. მრავალი წლის განმავლობაში, სრული სიშიშვლე და პირადი სივრცის დაკარგვა ანგრევს პიროვნებას. ის ისეთ ულმობელ საზოგადოებაში ხვდება, რომელიც ფიქრობს, რომ სასჯელი ჩადენილი დანაშაულის ადეკვატურია. პროექტში ავტორი ცდილობდა მოეხელთებინა მათი შინაგანი, განმარტოებული მზერა, მათი სახეები და ჟესტები, რომლებიც ციხის მმართველების და თანასაკნელების მუდმივმა ფხიზელმა თვალთვალმა დაამახინჯა; შეეცადა ეპოვნა პირადის და ინტიმურის ნამსხვრევები და ნაწილები, რომლებიც იძულებით, სააშკარაოზე გამოიტანეს და საყოველთაო დაკვირვების და განსჯის საგნად აქციეს.

ELENA ANOSOVA Section Author spent few months (2014), working in several prisons for women in the Siberia.

To a large extent, prison community is a model of our “society”; perhaps, a bit more brazen and visceral. In the enclosed space of prison a woman is always in the position of being watched, observed. She is deprived of any - even fictitious or imaginary - possibility to be alone. Many years of complete nudity and the loss of intimate space cripple a personality that is placed in a society as merciless as it sees fit to crimes committed.

In the project author tried to catch their inward, self-isolating gaze, their faces and gestures deformed by constant watchful presence of prison authorities and cellmates; to find bits and splinters of the private and the intimate, brought forcibly out for the communal view and judgment.

ფარშიდ ტაიესაზი ჩემი პროქტი მოგითხრობთ შიშებსა და ქვეყანაში ისლამური რევოლუციის გავლენაზე, 8-წლიან ომზე. დავიბადე 1987 წელს, თავრიზში (ირანი). როდესაც ფოტოს საშუალებით, საკუთარ “მე”-ს ვეძებ, ნებსით თუ უნებლიეთ, ჩემი საზოგადოებით ვინტერესდები. თანდათან საკუთარ თავს საზოგადოების თითოეულ წევრში ვეძებ - ჩემი მეგობრების და ირგვლივ მყოფი ადამიანების ცხოვრებაში. ამ ძიების შედეგად, თაობებს შორის საერთო აღმოვაჩინე; აღმოვაჩინე ჩემი შიშები და ისინი. მომავლის, ნგრევის, სექსუალობის, არაფრით გამორჩეულობის, მარტოობისადმი შიში და, ასევე, პატარა ბედნიერების ძიება.

FARSHID TIGHEHSAZ My project is about the fears and about the influences of an Islamic revolution in a country and 8 years of war. I was born in 1987 in Tabriz, Iran. When I’m seeking for my identity by photography, willingly or unwillingly I get involved with my society. I gradually look for myself in each individual of the society; in the lives of my friends and the people around me. Through this seeking, I find out the common things between these generations. I discovered my fears and them. The fear of the future, the fear of destruction, sexuality and the fear of being nobody, being lonely and also seeking of a little happiness.

ფაუსტო პოდავინი შავი ქრისტიანობის შუაგულში “შავი ქრისტიანობის შუაგულში” არის ფოტოპროექტი, რომელიც ტიგრაის რეგიონში, ეთიოპიის ჩრდილოეთით მომზადდა. ეს არის ანთროპოლოგიური ნამუშევარი, რომელიც მიზნად ისახავს, დაუბრუნოს ქვეყანას თავისი იდენტობა; ქვეყანას, რომელიც უკანასკნელ წლებში ევროპელების და ჩინელების ინვესტიციების ობიექტად იქცა, რასაც სერიოზული და გამოუსწორებელი ცვლილებები მოაქვს. ეს არის ცენტრალური აფრიკის ავტოქტონური რელიგიის პლაცდარმის - ეთიოპიის მართლმადიდებლური ეკლესიის სიღრმისეული ანალიზი. მართალია, უკანასკნელ წლებში, ეთიოპია არაერთი სოციო-პოლიტიკური დაპირისპირების საგნად იქცა, მაგრამ ეს ქვეყანა მუდამ ახერხებდა თავისი ისტორიის და რელიგიური ინსტიტუციების შენარჩუნებას. ეთიოპიის მართლმადიდებლური ეკლესია მოსახლეობის სულიერ მეგზურად იქცა. ეთიოპია, აფრიკის მასშტაბით, ერთადერთი შემთხვევაა, სადაც ქრისტიანობა ევროპიდან არ შესულა და პირდაპირ სამოციქულო ეკლესიის უძველეს ტრადიციებს ეფუძნება.

FAUSTO PODAVINI In the Middle of Black Christianity “In the Middle of Black Christianity” is a photographic project made in the Tigray Region, located in the northern part of Ethiopia. This is an anthropological work that wants to give back its identity to a country that, in the last years, been subject to investments both from Europeans and Chinese that are making important and irreversible changes.

This is an in-depth analysis of the Ethiopian Orthodox Tewahedo Church; a unique autochthon religion of central Africa.

Even though in the past years Ethiopia has been subject to many social-political dispute but Ethiopia has always been able to preserve its own history and religious institutions.

The Ethiopian Orthodox Church became the spiritual guidance of the population.

Ethiopia represents the only case of African autochthon Christianity, not imported from Europe, based on ancient tradition of direct apostolic.

ფულვიო ბუგანი გენდერი ჩვენს ირგვლივაა. ის თანდათანობით უფრო მეტ სივრცეს იკავებს, ორ უკიდურესობას შორის: მამაკაცი და ქალი. ადამიანები, რომლებიც საკუთარ თავს ტრანსგენდერთან აიგივებენ, არიან პიროვნებები, რომლებიც ტიპური მამაკაცური ან ქალური ანატომიური მონაცემებით დაიბადნენ, მაგრამ ისეთი შეგრძნება აქვთ, თითქოს “არასწორ სხეულში” მოხვდნენ. ინდონეზიაში ტრანსგენდერებს „ვარიებს” უწოდებენ, რაც ორ ინდონეზიურ სიტყვას აერთიანებს: „ვანიტა”, რაც „ქალს” ნიშნავს და „პრია”, რაც „მამაკაცს” ნიშნავს. ქვეყანაში, სადაც კონსერვატიული კულტურაა და მოსახლეობის უმრავლესობა მუსლიმია, ისინი გარკვეულწილად მარგინალიზაციას და დისკრიმინაციას განიცდიან. მათ შეიძლება დაცინოდნენ, სასტიკად ეპყრობოდნენ და სიღარიბეში ცხოვრობდნენ, რადგანაც სამუშაოს პოვნის შესაძლებლობა მათთვის შეზღუდულია. ბევრ ვარიას არ ყავს ოჯახი და არც კანონიერი იდენტობა გააჩნია. ოჯახებმა ხშირად არც იციან, ვინ არიან ისინი სინამდვილეში. მხოლოდ ცოტა მათგანი ახერხებს, რომ მამაკაცთან სტაბილური ურთიერთობა იქონიოს.

FULVIO BUGANI Gender is all around us and it expands fluidly between two extremes: male and female.

People who identify as transgender are individuals who are born with typical male or female anatomies but feel as though they’ve been born into the “wrong body.”

In Indonesia, transgender are known as Waria, a term which is a combination of two Indonesian words: “wanita,” which means woman, and “pria,” which means man.

In a country with a conservative culture and where the majority of the population is muslim they face a certain level of marginalization and discrimination. They are prone to ridicule, violence, and poverty, since their job opportunities are generally limited.

Many warias have no families and no legal identities. Often their families don’t know who they really are. Only few of them manage to have stable relationship with a man.

ფულვიო ბუგანი საქართველოს ლანდშაფტს რამდენიმე უნიკალური მთიანი მხარე ამშვენებს, როგორიცაა ქვეყნის ჩრდილო-აღმოსავლეთით მდებარე რეგიონი - თუშეთი. მძიმე საცხოვრებელი პირობების მიუხედავად, ამ მხარის მოსახლეობამ მოახერხა, რომ საკუთარ მიწას და ტრადიციებს მიჯაჭვოდა. მართალია, დღესდღეობით თუშური ოჯახების დიდი ნაწილი ზამთარს ბარში ატარებს, მაგრამ ისინი ყოველ ზაფხულს ბრუნდებიან, რომ თავიანთ უნიკალურ კულტურას პატივი მიაგონ. ისინი მოდერნიზაციის წინააღმდეგ უთანასწორო ბრძოლაში არიან ჩაბმული. დრო იცვლება და ცხოვრებაც ფეხს უწყობს მას. ახალგაზრდები წინაპრებივით საკუთარ ფესვებზე მიბმული ნაკლებად არიან. იქაურ თემებში ავიწყდებათ ბევრი წეს-ჩვეულების და ტრადიციის მნიშვნელობა და არსი. ამგვარად, მათი კულტურა კვდება და თანდათან თუშური სულიც ქრება.

FULVIO BUGANI Georgia’s landscape is blessed with several unique mountainous areas, like Tusheti, an historic region in the northeastern part of the country. Despite the harsh living conditions, the inhabitants of this area have managed to remain tied to their land and to their traditions. Even though nowadays most of the Tushetian families spend the winter on the plains, they always come back every summer to celebrate their unique culture.

But they are fighting an unequal battle against modernization. Times are changing and life adapts accordingly. The younger are no longer as deeply rooted in the land of their ancestors, as they used to be. The community is forgetting the meaning and significance of many of the customs and traditions. And in doing so their culture is dying out and slowly the souls of Tushi fade away.

ჟორჟ პაშეკო Et in Arcadia ego “Et in Arcadia ego” - არის ფრაზა, რომელიც ვერგილიუსს ეკუთვნის და ნიშნავს: “მე (სიკვდილი) არკადიაშიც ვარ”. არკადია მითიური სიამოვნებების მხარეა საბერძნეთში; მხარე, სადაც მწყემსები ბედნიერად ცხოვრობდნენ სიყვარულისთვის. ამ სიტყვების საშუალებით, რაც memento mori-ს (გახსოვდეს სიკვდილი) მსგავსია და პირველად გუერჩინოს, შემდეგ კი ნიკოლა პუსენის ფერწერაში გვხვდება, მიმოვიხილავ ამაოების თემას ფერწერაში.

“Et in Arcadia Ego” არის ნამუშევარი, რომელიც რამდენიმე სეზონს მოიცავს და აღწერს ნამდვილი სიყვარულის ისტორიას ორ ადამიანს შორის, რომლებიც უცნაურ სამყაროში ცხოვრობენ და რომელთაც თავიანთი ძაღლების ჯოგთან სიახლოვე აკავშირებთ. ეს არის ფოტომედიტაცია წყვილის შესახებ, რომლებიც ყოველდღიურ ცხოვრებაში წარმოვადგინე. ორი წლის მანძილზე, მათ ტყეში სეირნობისას დავყვებოდი და მათ საუბარს ვუსმენდი სიამოვნებისა და სიკვდილის შესახებ.

GEORGES PACHECO Et in Arcadia ego Et in Arcadia ego is a phrase invented by Virgil, who means “I (the death), I am also in Arcadia”. Arcadia is a land of mythical delights located in Greece, a land of shepherds where they lived happily for love.

From this expression, which is the same type of memento mori (remember you that you are mortal) and the first found in a painting by Guercino, then twice with Nicolas Poussin, I revisit the topic vanity paintings.

Et in Arcadia Ego is a work through the seasons which documents the true love story between two people with singular universe and their close relationship with their pack of dogs. This is a photographic meditation around a couple that I represented as they are in everyday life and I accompanied for two years in their walks in the forest and in their reflection about pleasure and death.

ჯოვანა დელ სარტო პოლაროიდი ლოტოლვილისთვის ლტოლვილის სტატუსი სასიხარულო არჩევანი როდია. ოჯახი საკუთარ ქვეყანას იმიტომ არ ტოვებს, რომ ევროპაზე ოცნებობენ და ამ ოცნებისთვის ყველაფრისთვის მზად არიან. ოჯახი ხალისით არ მიდის თავისი ქვეყნიდან, ვინაიდან მას ყველაზე მეტად უნდა, რომ სიცოცხლის შესაძლებლობა მოიპოვოს.

2015 წლიდან მოხალისედ ვმუშაობდი და ლტოლვილების კრიზისს ვიღებდი. გადაღებისას პოლაროიდს ვიყენებდი. ფირის თავისებურების და სისწრაფის წყალობით, ორ-ორი ფოტოს გადაღებაა შესაძლებელი და ამიტომაც ერთს ფოტოზე აღბეჭდილ ხალხს ვაძლევდი და ერთსაც - ჩემთვის ვიტოვებდი. ამ პროექტის ხიბლი მოხალისეობასა და რაიმეს უკან დაბრუნებას შორის ბალანსია: საოცარი რამ არის, როდესაც ვინმეს რაიმეს უბრუნებ, თუნდაც ფირზე წამში აღბეჭდილ მათი ცხოვრების უმცირეს ნაწილს. მომწონს იმაზე ფიქრი, რომ ოდესმე ისინი ამ სურათების თვალიერებას დაიწყებენ.

GIOVANNA DEL SARTO A Polaroid for a Refugee Being a refugee is not a joyful choice. A family is not leaving their country because they fancy Europe so much that they are happy to die for it. A family is reluctantly leaving their country because, more than anything, they want the chance to live.

Since October 2015, I have been volunteering and documenting the Refugee Crisis. I used my Polaroid. Thanks to the instant nature of the film, I am able to shoot 2 images, one for the people of my pictures and one for me.

The beauty of this project is the balance between volunteering and the action of giving something back:it is amazing to give something back, maybe a little part of their life captured in an instant. I love the idea that they will look at those pictures one day in the future.

ჰაიკო ტიმანი სასჯელი ეს ფოტოები ორ წელიწადზე მეტის წინანდელი პროექტის ნაწილია. პროექტზე მუშაობა სწავლასთან დაკავშირებული სხვადასხვა ხარისხის პრობლემების მქონე ბავშვების სკოლაში დაიწყო, რომელთაც ასპერგერის სინდრომი, აუტიზმი და რაიმე ტრავმა ქონდათ გადატანილი. “ჰაიკო ტიმანის ფოტოები ხაზგასმით მდუმარეა. ფოტოებზე აღბეჭდილი ადამიანების მხრიდან ფოტოგრაფზე დაკვირვება მედიტაციის, გარკვეული თანხმობისკენ სწრაფვის მცდელობის სახეს იღებს, რასაც სიტყვები აღარ ჭირდება. ბავშვები, ერთსა და იმავე დროს, გაკვირვებული არიან მათ მიმართ აღძრული ინტერესით და მზად არიან, მთელი არსებით უპასუხონ ამ ინტერესს, რაც სავსეა მოკრძალებით, ყოყმანით, სიმპათიის თუ დაპირისპირების გამოხატვის სურვილით. ფოტოგრაფი სივრცეში მათ განთავსებას საფუძველს უმაგრებს მყარი კომპოზიციის სიმკაცრით, არქიტექტურული ელემენტებით, ობიექტებით, რომლებიც მათ გარშემოა და თითქოსდა მათ არსებობას განამტკიცებს. აქ საზღვრის სიმყიფის საკითხია და სწორედ ამ ვიწრო ზღვარზე დგას ფოტოგრაფი.” (ტექსტის ავტორი: ქრისტიან მაკოტა)

HEIKO TIEMANN Infliction These images are part of a project of over two years now and it started in a school for children with different degrees of learning difficulties, asperger, autism and trauma in Duisburg/Germany. „The photographs of Heiko Tiemann are eminently silent. The observation of the photographer by his subjects takes the form of a kind of meditation, the pursuit of a certaincompliance that needs no words. The children seem both intrigued by the interest that they provoke, and determinedto react with all the presence they are capable of, that is to say a presence full of modesty, of hesitations, of a need for sympathy, or ofdefiance.

The photographer reinforces their positioning in space by the rigor of stable compositions, by architectural elements, by the objects which surround them and which seem tosupport them. Here it is a question of fragility, and it is along this fine line that the photographer positions himself.” (text by Christian Maccotta)

ერვე ლოქიუ სოფელი 2005 წელს, პარიზის მოშორებით, სენა-სენ-დენის მხარეში, ქალაქ კლიში-სუ-ბუადან მოულოდნელი და ტრაგიკული ამბავი გავრცელდა. საზოგადოება გაოგნებული იყო ორი ახალგაზრდა შავკანიანის, ზეიდის და ბუნას გარდაცვალებით, რომლებიც პოლიციისგან თავის დაღწევის შემდეგ, დენის დარტყმისგან გარდაიცვალნენ. მოზარდები რამდენიმე ღამის განმავლობაში ქუჩაში გამოვიდნენ, სიბრაზეს და გულისტკივილს გამოხატავდნენ და მათი ხმა შეისმინეს. პროტესტის ტალღას საფრანგეთის მუშათა უბნების დიდი ნაწილიც შეუერთდა. ათი წლის შემდეგაც, კლიში-სუ-ბუა არავის დავიწყებია. ამბოხების ეპიცენტრში, ბა-კლიშიში, პრაქტიკულად, ძალიან ცოტა რამ შეიცვალა. 6000-იანი მოსახლეობა, რომლის დიდ ნაწილსაც საფრანგეთში უკეთესი ცხოვრების ძიებაში ჩასული ემიგრანტები შეადგენენ და თავიანთ შვილებს აქ ზრდიან, გარეუბნებში ბინების მეპატრონეების და მათი მაღალი გადასახადების მუდმივი მსხვერპლი ხდება. ეს გადასახადები საცხოვრებელი ფართის გადასახადს გულისხმობს, რასაც დიდი საკომისიოებიც ემატება.

HERVÉ LEQUEUX The village In 2005, the city of Clichy-sous-Bois, in the Seine-Saint-Denis area just outside of Paris suddenly and tragically made the news. The community was shocked by the deaths of two young black men, Zyed and Bouna, electrocuted after having tried to escape a police control. A generation of adolescents took to the street for several nights, shouting their anger and pain, and their voices were heard and echoed in a majority of working class neighborhoods around France. Ten years later, Clichy-sous-Bois has not forgotten.

In Bas-Clichy, epicenter of the riots, very little has in fact changed. The 6000 inhabitants, for the most part recent immigrants who came to France for a better life and to raise their children here, are regularly victims of slum landlords and of their exorbitant rents based on habitable surfaces to which heavy charges are added.

იგორ ელუკოვი იმ დღეს, როგორც ყოველთვის, ქარბუქი გაუთავებლად ტრიალებდა. ჩვენ, დაახლოებით ერთი საათის განმავლობაში, ტუნდრაში დავეხეტებოდით. ირგვლივ ყველაფერი დათოვლილი იყო და უკვე ვეღარ ვხვდებოდი, სად იყო თავი და ბოლო. თვალები და პირი თოვლით ამევსო. სუნთქვა მიჭირდა, თითქოს ვიხრჩობოდი. თოვლის ნამქერში, ცას და მიწას შორის ზღვრის დანახვა შეუძლებელი იყო. მიწა ზღვას გავდა. ჩვენ მიტოვებული ქალაქები გავიარეთ, სადაც სტალინის ხანის არქიტექტურა გვხვდებოდა; თეთრი შენობები სიცარიელის შეგრძნებას იწვევდა და მინდორზე დაყრილი ძვლებივით სუფთა შენობებს ქარი თეთრად აფერადებდა. ამ სიცარიელის თავისებურება ისაა, რომ მასში შეღწევა და მისი შევსება შეუძლებელია. თითქოს არც შენ არსებობ. ყველაფერი, რაც ირგვლივაა „მე“-დ გარდაიქმნება: ყურეც, მდინარეც, ცეცხლიც ღუმელში, თევზის წვნიანიდან ამოსული ოხშივარიც, კილომეტრებზე გადაჭიმული ჭაობიც და ტახტზე მწოლიარე მარტოხელა კაციც. ქარბუქის შემდეგ სასეირნოდ გავედი. ტუნდრა ქარს მოესუფთავებინა, სრულიად გლუვი და თეთრი იყო; იმდენად, რომ მასზე ნაკვალევის დატოვება უხერხული შეგრძნებით მავსებდა.

IGOR ELUKOV That day, as always, the snowstorm was swirling on and on.

We wandered through tundra for about an hour.

Everything was white all around and I started to forget where the top is and where the bottom is.

The snow was filling my eyes and my mouth. It was hard to breathe, as if you are sinking.

It was impossible to see the border between the sky and the earth through the snowdrift. The earth was like sea.

We drove through the abandoned towns with Stalin-era architecture; they stood white, empty, and clean, as bones in the field, whitened by the wind.

The thing about this emptiness is that it is impossible to break it, to fill it.

You are absent. It is you who become everything around: the creek, the river, the fire in the stove, the steam over the fish broth, miles and miles of swamps and a lonely man sleeping on a plank bed.

When the snowstorm was over I went out for a walk.

Tundra was polished by the wind, it was perfectly smooth and white and I felt uneasy that I should leave my footprints on it.

იაკობ შნეცი ცივი მშვიდობა საფრთხე ჩვეულებრივი რამაა სამხრეთ კავკასიაში, სომხეთსა და აზერბაიჯანს შორის არსებულ ავტონომიურ რეგიონში, ყარაბაღში. საბჭოთა კავშირის დროს, ტერიტორია აზერბაიჯანელებს ეკუთვნოდათ და აქ სომხები და აზერბაიჯანელები გვერდიგვერდ ცხოვრობდნენ. 1988 წელს ეთნოკონფლიქტმა იფეთქა, რასაც სამოქალაქო ომი მოყვა და კონფლიქტის ორივე მხრიდან ათეულ ათასობით ადამიანი დაიღუპა. ბოლოს, ბრძოლაში სომხებმა გაიმარჯვეს და აზერბაიჯანელები აიძულეს, რომ იქაურობა დაეტოვებინათ. 1994 წლიდან ცეცხლის შეწყვეტის შესახებ შეთანხმება მოქმედებს, მაგრამ კონფლიქტის მუდმივი საფრთხე არსებობს. ყარაბაღს დამოუკიდებელ სახელმწიფოდ აღიარება სურს, მაგრამ მსოფლიოს არცერთი ქვეყანა არ აღიარებს მას. აზერბაიჯანი ამტკიცებს, რომ ტერიტორია მისია და იმუქრება, რომ მას ძალით დაიბრუნებს. ამიტომაც, ყარაბაღის აღმოსავლეთი საზღვარი 240 კილომეტრის სიგრძის მქონე სანგრისგან შედგება. აქ ყოველდღიურად ათასობით გასროლის ხმა ისმის. აქ მშვიდობა პარადოქსადაა ქცეული: ბევრისთვის ეს იარაღის ხელში აღების მიზეზი ხდება.

JAKOB SCHNETZ Cold Peace Threat is normality in Karabakh, an autonomous region between Armenia and Azerbaijan in the southern Caucasus. During the Soviet era, the territory was managed

by Azerbaijan, and the Armenians and Azeri lived next to each other. In 1988 ethnic conflicts escalated and in the following civil war on each side of the conflict party tens of thousands died. Finally, the Armenians won the battles and forced the Azeri people to flee the country. Since 1994 there is a cease-fire agreement, that hardly deserves its name. Karabakh wants to be an independent state, but is not recognized by any other country in the world. Azerbaijan claims the territory and threats to take it back by force.

Therefore, the eastern border of Karabakh is a trench with the lenght of 240 kilometres, thousands of shots are fired daily. There, peace is a paradoxical word: for many people it is the reason to pick up a rifle.

ჯესიკა ჰაინსი ჩემი უფროსი ძმა, გერი, ვიეტნამის ომში გაგზავნეს და იქედან დაბრუნდა მდგომარეობაში, რასაც შეერთებული შტატების არმიაში “სამხედრო სამსახურთან დაკავშირებულ ნერვულ მდგომარეობას” ეძახიან. მოგვიანებით ამას პოსტტრავმული სტრესული აშლილობა უწოდეს. შინ დაბრუნებიდან დაახლოებით ათი წლის შემდეგ, მან სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა. როდესაც ათწლეულების წინ მისი თვითმკვლელობით გამოწვეული ტკივილი ჩაცხრა, შევეცადე მიზეზები გამეგო. ამიტომაც ორჯერ ვიმოგზაურე ვიეტნამში, ვეძებდი და ვურეკავდი მის თანამებრძოლებს, მისი ამხანაგების შეკრებაზე გავემგზავრე ვიეტნამში და მისი იმდროინდელი საუკეთესო მეგობრებიც აღმოვაჩინე. ასევე, მისი საფლავის ადგილმდებარეობასაც მივაკვლიე და იმ ბინასაც, სადაც ის გარდაიცვალა. დავადგინე, რომ დედაჩვენიც გერისთან ერთად იყო დაკრძალული. იმედი მაქვს, ჩემი ნამუშევარი ნათელს მოფენს ომის შედეგებს, რომელიც სამწუხაროდ, დღემდე მძვინვარებს სამყაროში. შევეცადე, უხილავისთვის ფორმა მიმენიჭებინა. ნამუშევარს სახელად “ჩემი ძმის ომი” დავარქვი, რადგან ამაში ვიგულისხმე მსოფლიოს ის ოჯახებიც, რომლებმაც ომში დაკარგეს ან დღესაც კარგავენ საყვარელ ადამიანებს.

JESSICA HINES My older brother, Gary, sent to war in Viet Nam, returned with what the U.S. Army called “a service connected nervous condition” that we later came to know as PTSD. He took his own life about ten years after returning home. Burying the pain of his suicide for decades, I finally began my search for understanding, twice traveling to Viet Nam, locating and calling his army friends, traveling to a reunion of his company in Viet Nam, and tracking down his best friends from that time period. I discovered the location of his gravesite and found the apartment where he died. I discovered that our mother is buried with Gary.

I hope that my work sheds light onto the aftermath of war that sadly continues to plague the world. I attempt to give form to the invisible. In titling this work, “My Brother’s War”, I make reference to the other families worldwide that have lost and are presently losing loved ones to war.

იოჰანა მარია ფრიცი ხალილ ოღაბს ერთხელ სპარსი ჰერკულესი უწოდეს. მისმა ვაჟმა, ებრაჰიმ ოღაბმა 1991 წელს “ხალილ ოღაბის ცირკი” დააარსა. მისი გახსნის დღიდან, მთელი წლის განმავლობაში, აქ ბევრი უცხოელი მამაკაცი მსახიობი ჩამოდის, რომ ისლამურ რესპუბლიკაში ტურნე მოაწყოს. ერთი თვე ირანის ცირკთან ერთად ვიცხოვრე. რა დანიშნულება აქვს ცირკს პოლიტიკური და სოციალური თვალსაზრისით ჩაკეტილ ისეთ ქვეყანაში, როგორიცაა ირანი? ეს არის დამაფიქრებელი ნამუშევარი ტენდენციებზე, რომლებიც ცირკს საშუალებად იყენებს. ცირკი, უბრალოდ, გართობის ფორმაა თუ მძლავრი პოლიტიკური იარაღია? ყველა ფოტო გადაღებულია საშუალო ფორმატის ფერად ფირზე.

JOHANNA MARIA FRITZ Khalil Oghab was once called the Hercules of Persia. His son Ebrahim Oghab founded ‘Circus Khalil Oghab’ in 1991. Since its opening many international male artists come together to tour the Islamic Republic throughout the year. I was living one month with the Iranian Circus. What is the role of circus in a politically and socially closed country like Iran? A reflective work on trends, using circus as a medium. Is circus a mere form of entertainment or perhaps a politically powerful tool? All images are photographed in color and medium format.

იულია აუტცი ბრას ბენდები გერმანიაში 10 000-ზე მეტი მუსიკალური კლუბია. განსაკუთრებით ქალაქგარეთ, მათ ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვთ ადგილობრივების ცხოვრებაში. თითქმის ყველა სოფელი ამაყობს, რომ ერთი ასეთი კლუბი მაინც აქვს. ხშირად, მათ დიდი ისტორია და ტრადიცია უკავშირდება. გვერდიგვერდ ცხოვრების საქმეში კლუბს დიდი წვლილი შეაქვს. მასში გაწევრიანების მიზეზი არაერთია: რეგულარული შეხვედრები, ერთად რეპეტიცია ან გასტროლებზე სიარული - სიამაყის და რაიმესადმი კუთვნილების შეგრძნება, კონკრეტულ კლუბთან ან სოფელთან იდენტიფიკაცია, რასაც კიდევ უფრო ხაზს უსვამს უნიფორმები, რომლებიც მათ აცვიათ. თუმცა, სულ უფრო გლობალიზებულ საზოგადოებაში, ტრადიციული ბრას ბენდები ახალგაზრდობის მოთხოვნებს ვერ აკმაყოფილებენ, რადგანაც ამგვარი ბენდები ჩვენს თანამედროვე სამყაროსაც ეწინააღმდეგება.

JULIA AUTZ Marching bands In Germany, there are more than 10.000 music clubs. Especially in the countryside, they play a very important role for the inhabitants. Nearly every village is proud to have one of these clubs. Often they have a long history and tradition and they are a significant part for the living together. There are a lot of reasons for becoming a member: regular meetings, practising together or visiting different gigs - the sense of pride and belonging and the identification with the club and the village, which is also strengthened by wearing uniforms.

Nevertheless the traditional brass band can not satisfy the specific needs of the youth in an increasingly globalized society, because it is also a contradiction to our modern world.

ჯულიენ ლომბარდი დაუმთავრებელი / 2012-2015 საბჭოთა კავშირის ნგრევის შემდეგ, სომხეთი ორ სამყაროს შორის გარდამავალ მდგომარეობაშია. ახალი მოდელი ჩამოყალიბდა, მაგრამ უმრავლესობისთვის სიახლესთან იდენტიფიცირება მაინც რთულია. ამ სერიაში წარმოდგენილ ფოტოებში იგრძნობა ისტორიის შეთხზვის მოლოდინი, ისევე როგორც მთლიანად ქვეყანაში, რომელიც ამ სერიების შთაგონების წყაროდ იქცა. ეს დოკუმენტური ფოტოები ასახავენ “დაუმთავრებელს”, გარდაქმნის წამს, რომელშიც საპირისპირო ძალები თანაარსებობენ, იმის მიუხედავად, რომ მათი გარჩევა შეუძლებელია. სერიები შეიძლება გავიგოთ, როგორც იმ ქვეყნის გამოგონილი არქივის ნაწილი, რომლის ისტორიაც მშენებლობის პროცესშია.

JULIEN LOMBARDI The Unfinished / 2012-2015 Since the collapse of the Soviet Union, Armenia is in transition between two worlds. A new model has formed but, given its plurality, remains difficult to identify. Just as the country which has inspired them, the photographs in this series are awaiting a story.

These documents reflect “the unfinished”, a moment of transformation in which opposing forces coexist eventhough we are unable to differentiate between them. The series can be interpreted as a constituent of fictitious archives of a country whose history is in full construction.

ჯასთინ ბართონი სამყარო მათ ხელშია ჯარისკაცების პორტრეტები, რომლებიც ერთ დროს ბირთვული რაკეტების ეკიპაჟის წევრები იყვნენ იდეოლოგიური საზღვრის ორ მხარეს - აშშ-სა და უკრაინაში; ვინც ერთ დროს გულმოდგინედ იღვწოდა, რომ მშვიდობის სახელით, სამყაროსთვის ბოლო მოეღო. ადამიანები, რომლებსაც შეეძლოთ, წამებში გაეშვათ რაკეტები და რამდენიმე წუთში გაენადგურებინათ ცივილიზაცია.

1. ალექსანდრ ტარასენკო, დივიზიის მეთაური/კონტინენტთაშორისი ბალისტიკური რაკეტების ეკიპაჟის მეთაური; 2.ბობ რაისი, სარაკეტო კომპლექსის საბრძოლო დაჯგუფების ეკიპაჟის მეთაური; 3.ლეს უოკერი, სარაკეტო კომპლექსის საბრძოლო და ჯგუფების ეკიპაჟის მეთაური; 4. ვიქტორ ქსენცოვი, რაკეტების დამიზნების ანალიტიკოსი/ კონტინენტთაშორისი ბალისტიკური რაკეტების ეკიპაჟის წევრი; 5. სერგეი ბუბლიკი, ინჟინერი/კონტინენტთაშორისი ბალისტიკური რაკეტების ეკიპაჟის მეთაური; 6. თომ გარეთი, კონტინენტთაშორისი ბალისტიკური რაკეტების ეკიპაჟის მეთაური; 7. მარკ ნელსონი, საინჟინრო კომუნიკაციების სასტარტო პოზიციის ტექნიკოსი; 8. ვლადიმირ იშენკო, საინჟინრო კომუნიკაციების სასტარტო პოზიციის ტექნიკოსი/კონტინენტთაშორისი ბალისტიკური რაკეტების ეკიპაჟის წევრი.

JUSTIN BARTON The World in Their Hands Portraits of soldiers, who were once part of nuclear missile crews on both sides of the ideological fence in the USA and Ukraine; who once prepared diligently to end the world for the sake of peace. Able to launch within seconds and end civilization in minutes.

1. Alexander Tarasenko, Division Commander/ICBM Missile Crew Commander; 2.Bob Rice, Missile Combat Crew Commander; 3.Les Walker, Missile Combat Crew Commander; 4.Viktor Ksenzov, Missile Guidance Analyst/ICBM Missile Combat Crew Member; 5.SergiBublik, Engineer/ICBM Missile Crew Commander;6.Tom Garrett, ICBM Missile Combat Crew Commander; 7.Mark Nelson, Missile Facilities Technician; 8. Vladimir Ishenko, Missile Facilities Technician/ICBM Combat Crew Member

კიკი შტრაიტბერგერი უტვირთო მოგზაურობა 2015 წელს, 300 000-ზე მეტი ლტოლვილი, ხმელთაშუა ზღვისპირეთიდან იტალიის მიმართულებით სახიფათო გზას დაადგა. სირიელები ამას “სასიკვდილო მოგზაურობას” ეძახიან. დიდძალი ფულის სანაცვლოდ, მათ საკუთარი და ოჯახის წევრების სიცოცხლე კონტრაბანდისტებს მიანდეს, რომლებმაც აღუთქვეს, რომ მეორე ნაპირზე გადაიყვანდნენ. პატარა, ცურვისთვის გამოუსადეგარ ნავებში ჩაჭედილები, ხშირად რამდენიმე საათის, ხანაც დღის განმავლობაში, საკვების და სასმელი წყლის გარეშე მყოფთ, იმედი ქონდათ, რომ გადარჩებოდნენ, სანამ ნავი მწყობრიდან გამოვიდოდა. ვინ არიან ადამიანები, რომლებიც ხმელთაშუა ზღვაში საკუთარ სიცოცხლეს საფრთხეში აგდებენ? მინდოდა გამეგო, როგორები იყვნენ ადამიანები, ვინც ამ მომქანცველი მოგზაურობისთვის ყველაფერზე წავიდნენ, ახალი ცხოვრების დაწყება შეძლეს და რას ნიშნავდა ეს ნიშნები მათთვის.

KIKI STREITBERGER Travelling Light In 2015, more than 300,000 refugees undertook the perilous journey across the Mediterranean to Italy. Syrians call it ‘the journey of death’. For a lot of money, they put their lives and those of their families into the hands of smugglers, who promise to take them across the sea. Crammed into small, unseaworthy boats - often for many hours, if not days, without food and drinking water - they hold out in the hope that they will get rescued before the boat gives in. Who are the people that risk their lives in the Mediterranean? I wanted to know what people, who leave everything behind to embark on such a grueling journey, manage to take over into a new life, and what these items mean to them.

ლეონარდ პონგო იდუმალი: თავი 1&2 პროექტი “იდუმალი” კონგოს დემოკრატიული რესპუბლიკის მთავარი ქალაქების რამდენიმე უბნის ყოველდღიურ ცხოვრებაზე მოგითხრობთ. აქ ფირზე აღბეჭდილია ოჯახები, ადგილობრივი ტელევიზია, პოლიტიკური მოღვაწეები და ეკლესიის მეთაურები და მათი მიმდევრები. ამ ნამუშევარში კონგოური ისტორიები სხვა კუთხითაა წარმოდგენილი, კატასტროფებისგან შორს, სხვადასხვა გამოწვევის წინაშე. ქვეყნის უარყოფით კონტექსტში წარმომჩენი კრიზისებისა და კონფლიქტების ჩვენების ნაცვლად, ფოტოსერიებში კითხვის ნიშნის ქვეშ დგება ქვეყნის არსებობა, პერიოდული საომარი ცხელი წერტილებიდან შორს. დედამიწის მხარე, რომელიც ხშირად განადგურების და კატასტროფების ამსახველი სურათებითაა ცნობილი, აქ სხვა რაკურსითაა წარმოდგენილი - კონგოს სურათს შიგნიდან, ახლო ხედით გადმოგცემთ: ემოციის შედეგად ფირზე აღბეჭდილი პირადული ეპიზოდებით.

LEONARD PONGO The Uncanny: Chapters 1 & 2 “The Uncanny” is an experience of daily life in several neighborhoods of Congo DR’s main cities. It is carried out by photographing families, local TV, political figures and church leaders and followers. This work will contribute a different side to the Congolese story, far from the catastrophes and faced with different challenges. Instead of focusing on the country’s infamous crises and conflicts, it questions the country existence away from the episodic flashpoints of war. For a place that is so often seen through images of devastation and disaster, this series offers an intimate, inside view of Congo: private moments captured on an emotional basis.

ლორენა როსი ეს ფოტოსერიები შესულია წიგნში “უთქმელი”, რომელიც სურათებით და სიტყვებით არასრულწლოვან ასაკში სექსუალურ ძალადობას გადარჩენილი უკვე სრულწლოვანი ადამიანების ისტორიებს გადმოგვცემს. რვა წლის განმავლობაში, დავუახლოვდი ამ პროექტში ნაჩვენებ ძალადობის მსხვერპლებს. მათ ინტერვიუს ვართმევდი და პორტრეტების სერიას ვუღებდი. ისინი თავიანთ პირადულ ამბებს მიზიარებდნენ, ტრავმულ გამოცდილებას იგონებდნენ, რომელიც რამდენიმე წლის წინ გადაიტანეს. მე გადავიღე ის ადგილები და “პირველმიზეზები” და ამით მათი მეხსიერება მოვიხელთე. ხშირად ძალადობის მსხვერპლები იმ ადგილას მთხოვდნენ ფოტოს გადაღებას, სადაც მათზე იძალადეს. სხვა შემთხვევებში ის ელემენტები გადავიღე, რაც მათ მეხსიერებაში ამ ამბავს უკავშირდებოდა - რაიმე ობიექტი ან ადგილი, რაც მათ ბავშვობისდროინდელ ტრავმასთან ასოცირდებოდა. ძალადობის გარემოებები განსხვავდება, ხოლო მსხვერპლები სხვადასხვა ასაკის და წარმოშობის ადამიანები არიან. მათ შორის ზოგიერთი ჩემი სამშობლოდან - ესპანეთიდანაა.

LORENA ROS This series of photographs belong to the book Unspoken, a testimony in pictures and words of adult survivors of childhood sexual abuse. Over the course of eight years, I built close relationships with the survivors featured in this project. I interviewed them and took a series of portraits. They shared their private world with me, recalling the traumatic experiences they endured years ago – I photographed those places and the ‘triggers’, capturing their memories. In many cases, survivors invited me to photograph the actual places where the abuse occurred; at other times I photographed elements that triggered their memories, such as an object or a place that related to their childhood trauma. The circumstances of the abuse vary and the survivors are of different ages and come from many countries, including Spain – my homeland.

მათიაშ კრივეკი რას შეიძლება ელოდეს მომავლისგან ჩრდილო-აღმოსავლეთ ბურკინა ფასოში მცხოვრები მემაღაროე, როდესაც ის ყოველდღე მომწამვლელი ტყვიით სავსე შავი მიწიდან ამოსულ ჰაერს სუნთქავს და ოქროს მომპოვებელი საწარმოს წარმოუდგენლად ვიწრო მაღაროს სიღრმიდან მოპოვებული ქვებით სავსე ჩანთები დააქვს? ყველაფერს, რაც დღევანდელ და ხვალინდელ დღეზე არ დააფიქრებს. მადნეულის მოპოვებისას, მძიმე ლითონები მის ფილტვებს უტევენ, მის ფეხქვეშ ნიადაგსა და სასმელ წყალში აღწევენ. ვერცხლისწყალი და ციანიდი, რომლებიც ოქროს მისაღებადაა საჭირო და, თავის მხრივ, კლიენტებს იზიდავს, მის სხეულს ანადგურებს და სამუდამოდ წამლავს ნიადაგს, რომელზეც თვითონ ცხოვრობს. დაახლოებით 15 000 მემაღაროე მუშაობს ბანის მახლობლად არსებულ ტერიტორიაზე. მათ მესამედს ბავშვები შეადგენენ. ისინი მემაღაროეთა შვილები არიან. მათ უმრავლესობას სკოლაში არც უვლია. ბევრი მათგანისთვის მაღარო ერთადერთი სახლია.

MATJAZ KRIVIC What sort of a future does a miner in NE Burkina Faso have - as he breaths the black earth full of poisonous lead, day in, day out, bringing bags full of stones from the depths of the incredibly narrow shafts of the artisan gold mines?

Anything that keeps him from thinking about today or tomorrow.

While grinding the ore, heavy metals attack his lungs, find their way into the soil under his feet and into his drinking water. The mercury and cyanide he needs to extract the gold, which in turn shines for the clients, destroy his body and poison the soil he depends on forever.

About 15,000 miners work in the area just around Bani. A third of them are children.

They are the children of the mines. Most of which have never been to school. For many of them, the mines are their only home.

მაქსიმ დონდიუკი ეს ომია ეს ფოტოები შესულია პროექტში, რომელიც აღმოსავლეთ უკრაინაში შეიარაღებული დაპირისპირების შესახებ მოგვითხრობს. დონბასში 2 თვე გავატარე პრორუსულ ძალებთან და ვნახე, როგორ დაიბადა კონტრრევოლუცია. ამის შემდეგ, უკრაინული ჯარის მხარეს გადავედი. შესვენებისას, დონბასის მოშიშვლებული ლანდშაფტის გადაღება დავიწყე, რომელმაც თავისი მდუმარებით და უძრაობით მომხიბლა და თან, შიშის გრძნობა აღმიძრა. მხარე, რომელიც ცოტა ხნის წინ სისხლიანი შეტაკებების მოწმე იყო, ახლა აბსოლუტურ მდუმარებაში ჩაძირულიყო. ისეთი შთაბეჭდილება მრჩებოდა, თითქოს უკაცრიელ, სულების სამყაროში მოვხვდი. თანდათან დამავიწყდა ტყვიამფრქვევების ცეცხლი, ნაღმმტყორცნების იერიში, დალურჯებული დაჭრილი სხეულები. მაგრამ სტრესი არ მტოვებდა და ეს იყო ფარული მდუმარება. კაცმა არ იცის, რა იმალებოდა მის მიღმა. ომის ნაკვალევმა, შიშის სუნმა, დანგრეულმა იმედებმა, სიძულვილმა, ტკივილმა, ისევ და ისევ სინამდვილეში დამაბრუნეს. ის ძალიან ახლოსაა და არც არსად აპირებს წასვლას..

MAXIM DONDYUK This is War These photos are from the project about armed conflict in Eastern Ukraine. I spent 2 months with Pro-Russians in Donbass and saw how counterrevolution was born there. After, I was from the Ukrainian army side. During the breaks, I started photographing barren landscapes of Donbas, which fascinated with its silence and static, but at the same time frightened. Areas that had recently witnessed bloody clashes, now stood abandoned in an absolute silence.

It seemed I had got into a lonely ghost world; slowly I started forgetting the machine-gun fire, mortar attacks, bruised wounded bodies. But stress didn’t gone, it was a lurking silence, and you couldn’t know what it was hiding. The traces that left the war, the smell of fear, destroyed hopes, hatred, pain, again and again brought me back to reality. It is very close, and it is not going to go away...

მიჰალ სიარეკი ყველაზე პირველად სკოპიეში ცხენზე ამხედრებული მეომრის 25-მეტრიანი ფიგურის კონსტრუქცია ვნახე. მოგვიანებით გავარკვიე, რომ ეს ალექსანდრე დიდის ქანდაკება იყო.

2010 წელს ყოფილმა იუგოსლავიის რესპუბლიკამ ფართომასშტაბიანი პროექტი წამოიწყო, რაც ჯერ დედაქალაქის და შემდეგ მთელი ქვეყნის განახლებას ითვალისწინებდა - მათი აზრით, ანტიკურ ფესვებთან მათი კავშირის ხაზგასმის მიზნით. ერთ-ერთი ყველაზე სახელგანთქმული ისტორიული ლიდერი, ალექსანდრე დიდი, დღევანდელი მაკედონიელი ერის მამად გამოაცხადეს. საბერძნეთი სასტიკად ეწინააღმდეგება ისტორიის ამ ნაწილის შესახებ ნებისმიერ პრეტენზიას, რადგანაც მათი რწმენით, ალექსანდრეს მემკვიდრე საბერძნეთია. მაგრამ უკვე თაობები იბადებიან მაკედონიელებად. ზედსართავი სახელი “მაკედონიელი” უფრო მეტად ჩვეულებრივ ადამიანებს აღნიშნავს, ვიდრე რაიმე ცნებას. მართალია, კარგად ვიცით გმირის ტრაგიკული ბედის და მისი უშედეგო მცდელობების შესახებ, რომელსაც გარს თაბაშირისგან დამზადებული მონუმენტური დეკორაციები აკრავს, მაგრამ მაინც კათარზისის მოლოდინში ვართ.

MICHAL SIAREK The very first thing that I saw in Skopje was the construction of a 25-meter tall figure of a warrior on horseback which, from what I later found out, was the statue Alexander the Great.

In 2010 the government of the Former Yugoslav Republic of Macedonia started an extensive project to revamp first the capital and then the entire country into the sense of connection with its alleged ancient roots. Alexander the Great, one of the most recognized historical rulers was acclaimed the father of present Macedonian nation.

Greece strongly oppose any claims of the piece of history that, they believe, is exclusively Greek heritage, but generations already been born as Macedonians. The issue of adjective ‘Macedonian’ means much more for the ordinary people than just a notion.

Although we know the tragic destiny of the hero and the futility of his actions, surrounded by the monumental decorations made of plaster, we keep waiting for the catharsis.

მიკელე პალაცი უკანასკნელი ათწლეულის განმავლობაში, ჩინეთის ისტორიაში უდიდესი შიდა მიგრაცია დაიწყო. პროცესში განსაკუთრებით ქვეყნის შორეულ მხარეებში მცხოვრები უმცირესობები არიან ჩართული. ჩინეთის უღატაკეს პროვინცია გუიჯოუში მცხოვრები ორი მილიონი ადამიანი, რომელთაგან უმრავლესობა მიაოელებისგან შედგება, ეკონომიკური მიზეზების გამო, იძულებით ტოვებს საკუთარ სოფლებს. ისინი განცალკევებულ მთიან რეგიონში მდებარე მშობლიური მხარეებიდან ურბანული ქალაქების საგანგებოდ მათთვის შექმნილ უბნებში გადადიან საცხოვრებლად. ადგილობრივი მთავრობის თანახმად, სოფლის მცხოვრებთა ადგილმონაცვლეობა ამ ხალხს ეკონომიკური მდგომარეობის გაუმჯობესების საშუალებას მიცემს.

MICHELE PALAZZI During the past decade, China is experiencing the largest internal migration in its history, involving especially the minorities living in the remote areas of the country. In Guizhou, the poorest province of the China, two million people, mostly from the Miao minority, are being pushed, through economic incentives, to leave their villages situated in isolated mountain and to be relocated into neighborhoods in urban cities, specifically built for them. This ongoing relocation, according to the local government, will allow the villagers to alleviate their poverty conditions.

მიკელე პალაცი უკანასკნელ ათწლეულში, მონღოლეთის ეკონომიკა უპრეცედენტო მაჩვენებლით გაიზარდა და მთლიანი შიდა პროდუქტი წლიურად 10%-ზე მეტით ფართოვდება. ამ მზარდი და დერეგულირებული განვითარების პირობებში, ადგილობრივი მოსახლეობა და ცხოვრების ტრადიციული ნირი, რაც სტეპებში მემკვიდრეობით მიღებულ მომთაბარე ჯოგურ ცხოვრებას ეფუძნება, კრიზისს განიცდის. ბევრმა ოჯახმა თავისი საქმიანობა მიატოვა, ახალ, ინდუსტრიულ საზოგადოებაში სამუშაოს ძიებაში, დიდ ურბანულ ცენტრებში გადავიდა და ეკონიმიკური და სოციალური სიღატაკის პირობებში აღმოჩნდა. მაგრამ სხვები პოზიციებს არ თმობენ და ყოველდღიურად უმკლავდებიან მცენარეული საფარის მომწამვლელ დაბინძურებას, მტვერს და საცხოვრებელ პირობებს, რომელიც დღითიდღე რთულდება.

MICHELE PALAZZI In the last decade the economy of Mongolia has grown at an unprecedented rate, with GDP expanding by more than 10% per year. In this accelerated and deregulated development local populations and traditional ways of life, based on ancestral nomadic herding along routes across the steppes, are undergoing a crisis. Many families have left their activities and moved in large urban centers in search of work opportunities in this new industrial society, often slipping into economic and social poverty. Others, however, try to resist, dealing every day with pollution, dusts that poison the vegetation, and living conditions, which get more and more difficult every day.

ნატალი ბერტრამსი სტუმრები თურქეთმა მეზობელ ქვეყანაში მიმდინარე ომიდან 2,5 მილიონზე მეტი ლტოლვილი სირიელი მიიღო. ამ სირიელ ლტოლვილთა ნახევარს ბავშვები შეადგენენ. თურქული კანონის თანახმად, სირიელებს უფლება არ აქვთ, პირადად მოითხოვონ თავშესაფარი ან ლტოლვილის სტატუსი. მათ მხოლოდ „დროებითი მფარველობის“ სტატუსის მოთხოვნა შეუძლიათ. ისინი თურქეთში ლეგალურად ცხოვრობენ, მაგრამ მთავრობის მხრიდან, დახმარებას არ იღებენ და გადარჩენისთვის იბრძვიან. ამ ბანაკში, გზის პირად, სირიელთა 30 ოჯახი ცხოვრობს; მათი უმრავლესობა რამდენიმე თვის წინ კობანიდან ან ალეპოდან გამოიქცა. ყველა, რამდენიმე ფეხმძიმე ქალის გარდა, ახლომდებარე მინდვრებში დღიურ მუშად მუშაობს, სტაფილოს და კარტოფილს აგროვებს. ისინი დღეში 5-დან 8 აშშ დოლარამდე გამოიმუშავებენ. მილიონობით ადამიანიდან, რომლებმაც 2011 წლიდან თურქეთს შეაფარა თავი, მხოლოდ დაახლოებით 7500-მა მიიღო სამუშაო ნებართვა. დანარჩენები კი უკანონოდ მუშაობენ, როგორც იაფი მუშახელი.

NATHALIE BERTRAMS The Guests Turkey hosts more than 2.5 million Syrians displaced by the ongoing war in the neighbouring state. Half of these Syrian refugees are children.

Under Turkish law Syrians don’t have the right to personally apply for asylum or refugee status but for a “temporary protection” status. They legally reside in Turkey, but do not receive government assistance and are struggling to survive.

30 Syrian families live in this camp next to the road; most of them have fled from Kobane or Aleppo a few months ago. Everyone, except for a few pregnant women, works as day labourer on the surrounding fields, picking carrots or digging potatoes. They earn between 5 and 8 $ a day. Out of the millions who have taken refuge in Turkey since 2011, only around 7500 have received work permits, while the rest are employed illegally as cheap labour.

პიერპაოლო მიტიკა ყარაბაში რუსეთში ერთ-ერთი ყველაზე დაბინძურებული ადგილია დედამიწაზე. 1910 წლიდან ქალაქში სპილენძსადნობი ქარხანა მოქმედებს. მისმა მომწამვლელმა ნარჩენებმა სერიოზული დაბინძურება და რეგიონის მოსახლეობის ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული საგანგაშო პრობლემები გამოიწვია. ყოველწლიურად 180 ტონაზე მეტი გოგირდმჟავის დიოქსიდი და მძიმე ლითონების ნარჩენები გამოიყოფა. ტყეებს, მდინარეებს და ნიადაგს ნარინჯისფერი ელფერი დაკრავს სპილენძის და რკინის დამუშავების გამო, რომელთა კონცენტრაციაც დასაშვებზე 500ჯერ მეტია. გოგირდმჟავის დიოქსიდის დიდი რაოდენობით გამოყოფა და ძლიერ დამაბინძურებელი ატმოსფერული კორპუსკულარული ნივთიერებები მოსახლეობაში კანის, სიმსივნურ დაავადებათა, ინსულტის და თანდაყოლილი მანკის მაღალი მაჩვენებლების მიზეზი ხდება. ამიტომაც მათი სიცოცხლის საშუალო ხანგრძლივობა 45 წელია. სპილენძსადნობმა ქარხანამ აქაურობა ცოცხალ ჯოჯოხეთს დაამსგავსა.

PIERPAOLO MITTICA Karabash, in Russia, is one of the most polluted places on Earth. The city, since 1910, is the site of a copper-smelting plant, and its toxic waste has caused enormous pollution and dire health problems for the inhabitants of the region.

More than 180 tons of sulphur dioxide and heavy metals are released into the air every year. Forests, rivers and the soil all have an orange tint because of the residues from the processing of copper and iron, whose concentration is 500 times higher than it would normally be. The immense emissions of sulphur dioxide and the highly polluting atmospheric particulate matter are responsible for the higher rates of skin diseases, cancer, strokes and congenital malformations among the population and their average life expectancy is 45 years.

The copper smelting plant has transformed the area into a living hell.

თერი ვარპინსკი სასიკვდილო მოგზაურობა პროექტი „სასიკვდილო მოგზაურობა“, რომელიც დღევანდელ ბერლინშია გადაღებული, პოლიტიკური საზღვრების და ადამიანის მოკვდავობის საკითხს ეძღვნება. 1961-1989 წლებში გარდაცვალების 136 შემთხვევა პირდაპირ ბერლინის კედლის არსებობას უკავშირდება. კვლევისას, ბერლინის კედლის ფონდის საარქივო მასალებს ვიყენებდი და ყველა ის ადგილი გადავიღე, სადაც ადამიანები კედლის მშენებლობის საიუბილეო თარიღების დროს იღუპებოდნენ. ჩემს ნამუშევარში გამოვთქვამ ეჭვს, რომ ხომ არ არის საზღვარი არა მხოლოდ ფიზიკური ადგილი, არამედ პროცესი? კონსტრუქცია, რომელიც გარკვეული შედეგების მქონე, გაცნობიერებულ ადამიანურ დეტერმინაციებს უკავშირდება, რაც პოლიტიკურ და ეკონომიკურ ძალთა დაპირისპირების გლობალური ასპარეზით დაწყებული, ცალკეული ადამიანის სიცოცხლემდე ვრცელდება. საზღვართან დაკავშირებული სიკვდილის ისტორია გრძელდება. დღეს საერთაშორისო საზღვრები იმაზე მეტადაა დაცული, ვიდრე ოდესმე კაცობრიობის ისტორიაში. პროექტი „სასიკვდილო მოგზაურობა“ ამ რეალობებს ეხმაურება, ისტორიულ ჭრილში დანახული დღევანდელი ბერლინის ანალოგიით.

TERRI WARPINSKI Death|s|trip Death|s|trip, sited in present day Berlin, examines political borders and human mortality. Between 1961-1989 136 deaths are attributed directly to the presence of the Berlin Wall. Using the archives of the Berlin Wall Foundation for my research, I photograph each location where a life was lost on the anniversary of its occurrence. My work is driven by the conviction that a border is as much a process as it is a physical location – a construction that is a conscious human determination with consequences that extend from the global arena of political and economic power struggles to the intimacy of individual human lives. The story of border-related death is ongoing; today there are more fortified international borders than at any other time in history. Death[s]trip gives voice to these realities through the analog of present day Berlin viewed through an historical lens.

ვლად სოხინი მაშინ, როდესაც გლობალური დათბობა და კლიმატური ცვლილება ეკოსისტემას და წყნარი ოკეანის რეგიონში მცხოვრები ადამიანების ცხოვრების ნირს საფრთხეს უქმნის, სულ უფრო მომეტებული ძალისხმევით მიმდინარეობს ზღვის დონის მატების, სანაპიროს ეროზიის და ამინდის მკვეთრი ცვლილებების პრობლემის მოგვარებისთვის გამიზნული ღონისძიებები. ოკეანეთში ზღვის დონის მატება უკვე ადასტურებს კლიმატური ცვლილებების სპეციალისტთა შემაშფოთებელ წინასწარმეტყველებას, რომ ათწლეულებში ქვეყანა შეიძლება წყალმა დაფაროს. ადგილობრივი მოსახლეობა ზღვისგან დამცავ კედლებს აგებს, მაგრამ მაღალი ტალღები კვლავ აზიანებს მათ და ხალხის სახლებს და ბაღებს მუდმივ საფრთხეს უქმნის. ამინდის უკიდურესი ცვლილებები - არაბუნებრივად მაღალი ტემპერატურა და ციკლონები პატარა კუნძულის მოსახლეობისთვის ისეთ დამატებით პრობლემებს წარმოქმნის, რაც გლობალური დათბობის პირობებში, ატმოსფეროში გაზის შემცველობის ზრდას უკავშირდება.

VLAD SOKHIN As global warming and climate change continue to endanger ecosystems and the way of life of the people from the affected communities of the Pacific Region, search for the solutions of how to deal with the sea level rise, coastal erosion and extreme weather events. Sea level rise in Oceania is already proving climate change scientists’ worst prediction that the country might disappear under the sea in decades. Locals building seawalls, but the big waves continue damaging them, putting people’s houses and gardens under the constant threat. Extreme weather events, such as unusually high temperatures and cyclones cause another big problem for the small island nations as emissions of global warming gases continue to rise.

ვლად სოხინი 1970-იანი წლების ბოლოს, საბჭოთა გეოლოგებმა, მონღოლეთის აღმოსავლეთით, დორნოდის პროვინციაში, მდინარე მარდაის მახლობლად, ურანის საბადოს მიაგნეს. საიდუმლო შეთანხმების საფუძველზე, მაღაროს და მასთან დაკავშირებული პატარა ქალაქის ადგილსამყოფელი 1988-1998 წლების რუკებზე არ იყო მითითებული. ბოლოს, რუსი მაღაროელები და მათი ოჯახები შინ დაბრუნდნენ და ქალაქის ინფრასტრუქტურა თანდათან განადგურდა. მონღოლებმა ნანგრევებში ნაპოვნი ძვირფასი ლითონების გამოყენება დაიწყეს, რომელთაც ჩინელებზე ყიდდნენ, ხოლო სახიფათო, არასტაბილურ ნივთიერებებს ტოვებდნენ. ამას გარდა, გარემო დაუმუშავებელი რადიოაქტიური ნარჩენებითაა დაბინძურებული და ადგილობრივები ეჭვობენ, რომ ეს ხდება დეფორმირებული საქონლის და სიმსივნური დაავადებებით გარდაცვალებათა მზარდი მაჩვენებლის მიზეზი, რასაც რეგიონში მომხდარი ფაქტები ადასტურებს.

VLAD SOKHIN In the late 1970s, Soviet geologists discovered large uranium deposits near the Mardai River in Dornod Province of Eastern Mongolia. A secret agreement established a mine and associated town, unmarked on any map, which operated between 1988 and 1998. Eventually the Russian miners and their families went home and the city’s infrastructure was left to slowly decay. Mongolians took advantage of the valuable metals found in the ruins. These were sold to the Chinese leaving behind dangerously unstable structures. Furthermore, untreated radioactive waste litters the area and locals suspect that this is responsible for increasing numbers of deformed livestock and high rates of cancer related deaths that are anecdotally reported in the area.

ვიქტორ დაბკოვსკი თერაპია ბუჩქებში ტყეში არის დაფარული ადგილები, სადაც სამკურნალო წყალი წყაროებიდან მოედინება. სანატორიუმებში, რომლებიც აქ ამ მიზეზით აშენდა, თავს იყრიდნენ ადამიანები, რომლებსაც განკურნება ესაჭიროებოდათ. ეს სანატორიუმები, ნაწილობრივ, საზოგადოების ფულით ფინანსდება, როგორც საზოგადოების ჯანდაცვის სისტემის ნაწილი. მაგრამ ხშირად, სანატორიუმები იზიდავს ადამიანებს, რომლებსაც არა წყლის გასინჯვა, არამედ ღამის ცხოვრება სურთ. სამკურნალო წყლები მხოლოდ გამგზავრების მიზეზია ხოლმე. ამიტომაც, სამკურნალო სახლში გაჩერება ცეკვას და ღამის ცხოვრების ციებ-ცხელებას უკავშირდება. ეს კომუნისტური წყობიდან მომდინარეობს, რომლის თანახმადაც, სამკურნალო სახლში გაჩერების საშუალება ყველას უნდა ქონოდა და ასეთი რამ შვებულებად ითვლებოდა. ეს დამოკიდებულება ადამიანებში დღესაც ცოცხლობს. ხშირად შეიძლება გაიგონოთ სამკურნალო სახლების ისტორიები. ეს ამბები ლეგენდას გავს. გადავწყვიტე, საკუთარი თვალით მენახა, მითია ეს ყველაფერი თუ სინამდვილე. პოლონეთის სანატორიუმებში გადაღებული ფოტოების სერია სამკურნალო სახლების ღამის ცხოვრების ლეგენდას და სინამდვილეს ეხება.

WIKTOR DABKOWSKI In Bush Therapy There are places hidden in the woods where the healing water flows from the springs.

Sanatoriums which were built here for this reason, should gather people who seek to be cured. They are partially financed with public money as a part of public health system, but often Sanatoriums attract people who want to taste not the water but the night life instead. Healing water is just an excuse to leave home. The stay in a cure house is thus dance and night fever. It is the aftermath of the communism which promised that everyone would afford a stay in a cure house and treated this as a vacation. This thinking is still alive in people’s mind. You often can hear stories about cure house life.

These are like legends. I decided to check on them, are they myths or true? The series of pictures taken in Polish sanatoriums touches upon the legends and the reality of night life in the cure houses.

იააკოვ ისრაელი თეთრ სახედარზე ამხედრებული კაცის ძიებაში პროექტი შთაგონებულია ებრაული ორთოდოქსული ტრადიციით მესიის (წინასწარმეტყველის) შესახებ, რომელიც ქალაქში თეთრ სახედარზე ამხედრებული შედის. ეს გრძელვადიანი პროექტი ჩემი ქვეყნის სიღრმისეული გაგების და ისრაელის სინამდვილის შესახებ პერსონალური ხედვის უფრო გლობალური, ადამიანური კოლექტივისადმი მიკუთვნებულობით ჩანაცვლების მცდელობის შედეგია. ჩემი, როგორც ებრაული მე-ს ნაწილი, ყველაფრის კითხვის ნიშნის ქვეშ დაყენებას და არა ამ მოცემულობის ღვთის საჩუქრად ჩათვლას გულისხმობს. ჩემი მიზანია, ვაჩვენო ის დაძაბულობა, რაც მუდმივად არსებობს და სინამდვილის აგების მიღმა, სიმართლის გაცხადებას შევეცადო. ამ ქვეყანაში მცხოვრები ადამიანების ყოველდღიურ ცხოვრებაში სოციალური და რელიგიური ასპექტები აღწევს. ამ ასპექტების მნიშვნელობები, ჩემს მოგზაურობასთან ერთად ცხადდება. ებრაელი მისიონერები, დაკარგული და საზოგადოებიდან გარიყული ადამიანები კაცობრიობის ლანდშაფტის ნაწილი არიან, რაც „თეთრ სახედარზე ამხედრებული კაცის ძიებაშია“ ნაჩვენები.

YAAKOV ISRAEL The Quest for the Man on the white Donkey This Project has been inspired by the Orthodox Jewish tradition of the Messiah (the Prophet) who will arrive riding on a white donkey. This long-term project is the result of my search of a deeper understanding of my country and an attempt to relay a personal take on the Israeli reality with a broader sense of belonging to the global human collective. Part of my identity as an Israeli is to question everything, not to leave anything for granted: to show the tensions that constantly exist and to try to convey the truth behind the construction of the reality. Social and religious aspects filter into the everyday life of the people living in this country and the meanings of these aspects are exposed as my journey moves on. Jewish missionaries, lost souls and individuals living on the fringe of society: all blend into the landscape of humanity shown in ‘The Quest for the Man on the white Donkey’.

რეპორტაჟი

REPORTAGE

ადრიან ოჰანესიანი სამი - ბედნიერი რიცხვი, ბუჯუმბურა, ბურუნდი 2015 წლის აპრილში, ბურუნდის პრეზიდენტმა, ბატონმა ნკურუნზიზამ განაცხადა, რომ მესამე ვადით იყრიდა კენჭს. ბურუნდის კონსტიტუციის თანახმად, პრეზიდენტს მხოლოდ ორი ვადით ირჩევენ. ამიტომაც აფრიკის კავშირმა, ევროკავშირმა და აშშ-ს სახელმწიფო დეპარტამენტმა პროტესტი გამოთქვეს ბატონი ნკურუნზიზას გადაწყვეტილების გამო. მას შემდეგ, მოწინააღმდეგეები დედაქალაქ ბუჯუმბურას ქუჩებში გამოვიდნენ, პრეზიდენტის გადადგომის მოთხოვნით. მთავრობის საწინააღმდეგო გამოსვლები მალე დარბევაში გადაიზარდა, როდესაც სამხედროები და პოლიცია მათ წინააღმდეგ მობილიზდა. საპროტესტო გამოსვლების დროს, სულ მცირე, 100 ადამიანი დაიღუპა, ხოლო 100 000ზე მეტი ადამიანი, ანგარიშსწორების შიშით, მეზობელ რუანდაში, ტანზანიასა და კონგოს დემოკრატიულ რესპუბლიკაში გაიქცა. პრეზიდენტი ნკურუნზიზა მაისის შუა პერიოდის გადატრიალების მცდელობას გადაურჩა და ისევ გააგრძელა ბრძოლა მესამე ვადით არჩევისთვის. 20 აგვისტოს, მან მესამედ მისცა ფიცი მოულოდნელად გამართულ ცერემონიალზე, რომელიც დაგეგმილზე ერთი კვირით ადრე ჩატარდა.

ADRIANE OHANESIAN Lucky Number Three, Bujumbura, Burundi In April, 2015, the President of Burundi, Mr. Nkurunziza, announced that he would seek a third term in office. Because Burundi’s constitution limits a president to two terms, the African Union, the European Union, and the US State Department voiced their opposition to Mr. Nkurunziza’s decision.

Since then, protesters have gathered in the streets of the capital of Bujumbura to demand that the President step down. The anti-government protests quickly turned violent as the military and police rallied against them throughout the city. At least 100 people have died in the protests, while over 100,000 others, fearing for their lives, fled to neighboring Rwanda, Tanzania, and the Democratic Republic of Congo.

Although President Nkurunziza withstood an attempted coup in mid-May, he continued to fight for his re-election. On August 20th, he was sworn in for a third term at a surprise ceremony that took place a week ahead of schedule.

ალექს პოტერი ომის ფასი 2015 წლის მარტში, არაბული კოალიციის მიერ იემენის წინააღმდეგ გამართული ომის შემდეგ, მოქალაქეთა უსაფრთხოებამ აქტუალობა დაკარგა. ორგანიზაციამ „ექიმები საზღვრებს გარეშე“ კონფლიქტს „მოქალაქეთა წინააღმდეგ გამართული ომი“ უწოდა, რადგანაც იემენელთა დიდ ნაწილს უსაფრთხო თავშესაფარიც კი არსად ეგულებოდა. გაერომ განაცხადა, რომ 2016 წლის იანვრის მონაცემებით, სულ 6000-ზე მეტი ადამიანი გარდაიცვალა; გარდაცვლილთაგან ნახევარზე მეტს მშვიდობიანი მოქალაქეები შეადგენს. ბლოკადის გამო, აუცილებელი საწვავი, სამედიცინო საშუალებები და საკვები ქვეყანაში აღარ შედიოდა. ელექტროგადამცემი ხაზების გადაჭრის შედეგად, იემენი სიბნელეში აღმოჩნდა და საავადმყოფოები დაიკეტა. საწვავის გარეშე, მოქალაქეები ვეღარსად გაურბოდნენ სისასტიკეს, ვერც პირველად დახმარებას იღებდნენ და ვერც საკუთარ სახლზე და საქმეზე ზრუნავდნენ. გაყოფილი მთავრობები ერ-რიადს, სანასა და ადენს შორის არიან გამაგრებული, მოქალაქეები კი კვლავ იტანჯებიან.

ALEX POTTER The Cost of War Since the start of the Saudi-led coalition’s war on Yemen in March 2015, civilian safety has never been a priority. Doctors Without Borders recently called the conflict “A war on civilians,” and most Yemenis have nowhere safe to flee.

The UN declared the total death toll over 6,000 as of January 2016; over half the dead are civilians. A blockade has prevented essential fuel, medical supplies, and food from entering the country; cut power lines have left Yemen in the dark and shut down hospitals. Without fuel, citizens can not flee from violence, reach health care, or power their homes and businesses.

As long as divided governments sit between Riyadh, Sana’a, and Aden, civilians will continue to suffer.

ანდრეა ფალკონი ფეხბურთის ფანები იტალიაში საყვარელი გუნდებისადმი ისეთ სიყვარულს განიცდიან, რაც მორწმუნე ადამიანების მხრიდან თავიანთი ღმერთის რწმენას შეიძლება შეადარო. ეს ადამიანები საყვარელი გუნდისგან ჯილდოდ მხოლოდ გოლით გამოწვეულ სიხარულს ითხოვენ.

ANDREA FALCON Football fans in Italy show passion for their team as believers show faith for their God. All they ask as a reward for their trust is the joy for a goal.

ანიბალე გრეკო ღამე ფრონტის ხაზზე, სირიელ ქურთ მებრძოლებთან ერთად ჩრდილოეთ სირიაში, დასავლეთ ქურთისტანის როჟავას რეგიონში, სირიელი ქურთი მებრძოლები აკონტროლებენ (განსაკუთრებით ღამით, როდესაც შეტევათა დიდი ნაწილი შეიძლება დაიწყოს) ფრონტის ხაზს, რომელიც მათ ერაყის და სირიის ანტი-ისლამურ სახელმწიფოდ წოდებული სამხედრო დაჯგუფების მიერ კონტროლირებადი ქალაქებისგან ყოფს.

ANNIBALE GRECO A night in the frontline with Syrian Kurdish fighters In the the Rojava region of Western Kurdistan in northern Syria, Syrian Kurdish fighters monitor especially at night, when most of attacks could come, the frontline separating them from towns occupied by the militants group that calls itself Islamic State of Iraq and Syria (ISIS).

ანიბალე გრეკო ბრძოლა სინჯარისთვის ქალაქი სინჯარი ერაყის ჩრდილოეთით მდებარეობს, რომელიც იეზიდებით და არაბი ქურთებითაა დასახლებული. აქაურობა 2014 წლის აგვისტოში ხოცვა-ჟლეტის ასპარეზად იქცა, რომლის ინიციატორიც ერაყის და სირიის ანტი-ისლამური სახელმწიფოს სახელით ცნობილი სამხედრო დაჯგუფება გახდა. ამ დაჯგუფებამ იერიში მიიტანა და დაიკავა სინჯარი.

2014 წლის დეკემბერში დაწყებული შეტევების შემდეგ, ქურთისტანის მშრომელთა პარტიის წევრების და პეშმერგას ქურთული რეგიონული მთავრობის ძალთა კოალიციამ ერაყში ერაყის და სირიის ანტი-ისლამურ სახელმწიფოსთან ბრძოლისას, კვლავ დაიკავა დაკარგული ტერიტორია. ქურთისტანის მშრომელთა პარტიამ და პეშმერგას ქურთულმა რეგიონულმა მთავრობამ ტერიტორიის 30% დაიბრუნა, ხოლო დანარჩენი 70% კვლავ ერაყის და სირიის ანტი-ისლამური სახელმწიფოს გავლენის სფეროში დარჩა. სინჯარი ბოლომდე 2015 წლის ნოემბერში გათავისუფლდა.

ANNIBALE GRECO Battle for Sinjar Sinjar, a town in northern Iraq mainly inhabited by Yazidi people and Arab Kurds, was the scene in August 2014 of the massacre by the militants’ group that calls itself Islamic State of Iraq and Syria (ISIS). ISIS militants group attacked and occupied Sinjar.

After the offensive launched in December 2014, members of the Partiya Karkerên Kurdistanê (PKK) and the forces of the Peshmerga Kurdish Regional Government in Iraq, during the fight with the Anti-Islamic State of Iraq and Syria (ISIS), managed to resume a lost area. PKK and Peshmerga got back the 30% of the town of Sinjar, while the remaining 70% was still occupied by militants of ISIS. Sinjar was fully liberated in November 2015.

სეზარ როდრიგესი უიჩოლელთა ეთნიკური ჯგუფის ოჯახის წარმომადგენლები თავიანთ თემს ტოვებენ და მექსიკაში, ნაიარიტის შტატში, თამბაქოს მინდვრებში სამუშაოდ მიდიან. მუშათა უმრავლესობა ოჯახის წევრებთან ერთად მიემგზავრება: ფეხმძიმე ქალების, ბავშვების და ახალდაბადებული ჩვილების თანხლებით. თამბაქოს მინდვრებში მუშაობა ქიმიურ პესტიციდებთან ყოველდღიურ შეხებას ნიშნავს. მათ საცხოვრებელი არ გააჩნიათ და ამიტომაც პირდაპირ თამბაქოს მინდვრებში სახლდებიან, სადაც დასაბანი და ტანსაცმლის გასარეცხი პირობები არ არსებობს. ამიტომაც ისინი აბაზანას სარწყავი არხებიდან წამოსული წყლით იღებენ, სადაც წყალი მექსიკის ყველაზე დაბინძურებული მდინარე სანტიაგოდან მოედინება. ნაიარიტის თამბაქოს წარმოების დიდი ნაწილი ისეთ კომპანიებში მიდის, როგორებიცაა ბრითიშ ამერიკან თობაქო და ფილიპ მორის ინთერნეიშენალი. დაახლოებით 3 მილიონი 5-17 წლამდე ბავშვი მექსიკაში, სახიფათო პირობებში მუშაობს.

CÉSAR RODRÍGUEZ Family members of the ethnic group Huicholes, leave their communities to work as tobacco laborers on Nayarit state, in México. Most of the workers travel with their entire families: pregnant women, kids and new born child included. Working at the tobacco fields means that they have to be in constant and permanent contact with chemical pesticides and fertilizers. They don’t have a place to live, so they end up living at the tobacco fields where they don’t have the proper place to wash their clothes and themselves so they take baths from the irrigation canal that comes from the Santiago River, one of the most contaminated rivers in México.

Most of the tobacco production in Nayarit goes to companies like British American Tobacco and Philip Morris international. Around 3 million children between 5 and 17 years are working in hazardous activities in Mexico.

ქრისტოფ ვიზო არჩევნების შემდგომი კრიზისი ბურუნდიში რვა თვეზე მეტის შემდეგ, რაც ნკურუნზიზამ მესამე ვადით კენჭის ყრის შესახებ სკანდალური განცხადება გააკეთა, ბურუნდი და მისი დედაქალაქი ბუჯუმბურა კვლავ მღელვარების მოლოდინშია. უკანასკნელი კვირების განმავლობაში, ცენტრის მიმდებარე უბნებში ძალადობის რიცხვმა იმატა და მდგომარეობა სწრაფად უარესდება. თითქმის ყოველღამე ისმის არტილერიის და ჭურვების ხმა. დილაობით კი ქუჩები გვამებითაა მოფენილი. გაეროს ადამიანის უფლებათა დაცვის უმაღლესი კომისრის ოფისის თანახმად, 2015 წლიდან დაახლოებით 600 ადამიანი მოკლეს. ადგილობრივები მიიჩნევენ, რომ მმართველი პარტია (დემოკრატიის დაცვის ეროვნული საბჭო - დემოკრატიის დაცვის ძალები) თითქოს მზადაა წინააღმდეგობა გაუწიოს ოპოზიციას, დაზვერვის სამსახურის და მისი ახალგაზრდული ფრთის, იმბონერაკურეს დახმარებით. შემთხვევითი დაპატიმრებები, უკანონო მკვლელობები და პოლიტიკური ლიდერების მხრიდან სიძულვილის გამაღვივებელი გამოსვლები მასობრივი ძალადობის შიშს იწვევს და ქვეყანას სამოქალაქო ომის განახლების საფრთხეში აგდებს.

CHRISTOPHE VISEUX Post-election crisis in Burundi More than eight months after the announcement of Nkurunziza seeking a controversial third term, Burundi and the capital Bujumbura are still experiencing a state of unrest.

In recent weeks, there has been an increase of violence within the subcentral neighborhoods, and the unstable situation is deteriorating quickly. Gunfires and grenades can be heard almost every night, and in the morning, dead bodies are often discovered in the streets. An estimated 600 people have been killed since April 2015, according to the Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights (OHCHR).

Locals feel that the ruling party (CNDD-FFD) seems determined to eclipse the opposition with the support of the Intelligence service (SNR) and its youth league Imbonerakure. Arbitrary arrests, extrajudicial killings, and speeches of hate from political leaders, generates a fear of mass violence, and the threat for the country to return to civil war.

დათო ქორიძე დასახლება, სახელწოდებით ვაზიანი, თბილისიდან ხუთ კილომეტრში მდებარეობს. ის ყოფილი სამხედრო დასახლებაა, სადაც 41 შენობა დგას. ადგილობრივები მას „მე-13 უბანს“ ეძახიან. ირგვლივ არც ხეებია და არც მწვანე საფარი. ასფალტი იქ მთავრდება, სადაც დასახლება იწყება. ძლიერი ქარისგან ცელოფნის პარკები ჰაერში ფრიალებს. აქაურ მოსახლეობას აფხაზეთის მაღალმთიანი რაიონებიდან ლტოლვილები და ხელმოკლე ოჯახები შეადგენენ. აქ ყველაფერი საშინელებათა ფილმის საგანგებოდ მოწყობილ სცენას გავს. ამგვარი სცენის საუკეთესო ნიმუშებია სილამაზის სალონი და სამკერვალო, რომელიც ორსართულიანი შენობის პატარა ოთახშია განთავსებული. ამ ადამიანებს ქორწინების, ლამაზი კაბებისა და ვარცხნილობებისთვის არც ხალისი აქვთ და არც ფული. მათი ერთადერთი ოცნებაა, ქონდეთ სასმელი წყალი, ბუნებრივი აირი და უსაფრთხო საცხოვრებელი.

DATO KORIDZE Five kilometers away from Tbilisi, there’s a district called Vaziani. It’s a former military settlement with 41 buildings. The inhabitants call it “District 13”.

There are no trees or green nature around. The asphalt road ends where the settlement starts. Plastic bags fly in the air because of the strong wind. The inhabitants are the refugees from Abkhazia, high mountains and the ones from disadvantaged families.

Everything looks like a specially decorated scene from a scary movie. The good examples of this scene are the beauty salon and the tailoring placed in a small room of a two-story building. Those people have neither money nor joy for marriages, fancy dresses or hairstyles. Their only dream is to have drinking water, natural gas and a safe place to live.

დავიდ არიბასი სიცოცხლის წყურვილი.. პანკ- და როკ-მუსიკაზე გავიზარდე. ამიტომაც ეს თემა ნაცნობი იყო ჩემთვის. გადავწყვიტე, პანკ-როკ ჯგუფის ცხოვრების ნირის შესახებ ფოტოპროექტი გამეკეთებინა. ჯგუფის წევრებს დაველაპარაკე პროექტ “სიცოცხლის წყურვილზე“ - იმის დოკუმენტურად აღბეჭდვაზე, თუ რას ნიშნავს „იყო პანკი“.

2014 და 2015 წლებს შორის ვესწრებოდი მათ კონცერტებს, რეპეტიციებს და შეხვედრებს. სანდო გარემო შევქმენი, რაც საშუალებას მაძლევდა, რომ ჯგუფის წევრებს ახლობლად ჩავეთვალე. მინდოდა მათი ყოველდღიურობა (მათი მეორე ნახევრები, შვილები, ნარკოტიკები, მუსიკა), საზოგადოებასთან მათი დაპირისპირება წარმომეჩინა, რომელიც ზოგჯერ ზიზღს უახლოვდებოდა. თითოეული სურათი პატარა პანკ-ისტორიაა.

DAVID ARRIBAS Yearning for Life..

I grew up listening punk and rock music, so it was a familiar topic to me. For this reason I decided to create a photographical project about the way of life of a punk group.

I talked to the band about this project “Yearning for Life”, and my interest to give documentary evidence to the meaning of what does it mean “to be a punk”.

Between the years 2014 and 2015 I attended their concerts, rehearsals and meetings. I created a confident atmosphere that allowed me to be familiar to members of the band.

I wanted to show their day by day life (their couples, their sons, drugs, music), their disagreement with the society, sometimes close to the hate.

Every picture tells a little punk story.

დავიდ ვერბერკტი მდინარის საზოგადოებები ბანგლადეში კლიმატური ცვლილებებისადმი ერთ-ერთ ყველაზე მიდრეკილ ქვეყნად ითვლება. აქ ბუნებრივი კატასტროფების დიდი ალბათობაა, რასაც ჭარბი ნალექიანობა, ზღვის დონის ზრდა და ტროპიკული ციკლონები განაპირობებენ. გარემოში მიმდინარე პროცესებიდან მიღებული შედეგები გავლენას ახდენს სოფლის მეურნეობაზე, წყლისა და საკვების სიჯანსაღეზე, ადამიანის ჯანმრთელობაზე, თავშესაფარსა და მოსახლეობის მასიურ მიგრაციაზე. ნაყოფიერი ნიადაგის ძიებაში, ხალხი, ძირითადად, ბენგალიის ყურეს დიდი მდინარეების სანაპიროებზე ან იმავე მდინარეების ლამიან კუნძულებზე ცხოვრობს. ხანმოკლე უნალექო პერიოდების და სასოფლო-სამეურნეო ნაწარმის სულ უფრო მცირე რაოდენობის პირისპირ აღმოჩენილი მოსახლეობა, იძულებულია საცხოვრებლად უკვე ისედაც გადაჭედილ ქალაქებში გადავიდეს. აქ ისინი მიზერული გასამრჯელოს ფასად, ფიზიკურად მუშაობენ და ასე ინახავენ თავს.

DAVID VERBERCKT River Communities Bangladesh is considered to be one of the countries most vulnerable to climate change.

The area is prone to natural catastrophes that come from increased rainfall, rising sea levels and tropical cyclones. Consequences of environmental impacts affect agriculture, water and food security, human health, shelter and massive population migration.

People are mostly living along the large rivers of the Bengal Bay and on the silt islands of the same rivers in search of fertile land. Coping with shorter non-flooded periods and ever diminishing agricultural output, these populations are forced to migrate to the already over-populated cities in order to make a living with under-paid hard physical jobs.

დავიდე პალმიზანო შარი არის მქსოველი, რომელიც ხის ჩარჩოს იყენებს. ჩარჩო ორი გოგროლაჭისგან, რამდენიმე პატარა და დიდი ხის შემაკავშირებელი პედლისგან შედგება. მისი პარამეტრები საბოლოო პროდუქტის ზომის მიხედვით იცვლება. ამბობენ, პირველი საქსოვი ჩარჩო ირანელმა ქალებმა გამოიგონეს და შინ ქსოვა დაიწყეს. ჩარჩოს სიდიდის მართვა ხელითაა შესაძლებელი და მას ერთი ოპერატორი მართავს. ის, საქსოვ მანქანასთან შედარებით, პატარაა.

DAVIDE PALMISANO Shar is a weaver is using a wooden frame, consisting of two rollers, a number of pedals, a device for combing some small and large trees, and the dimensions of which vary proportionally with the size of the final product. It is said that the first pattern of the frame was invented by Iranian women, and that they had originally started the weaving activities at home. The considerable size of the frame, entirely manual and still governed by a single operator, tiny compared to the machine.

ფულვიო ბუგანი საქართველოს ჩრდილო-აღმოსავლეთის ისტორიული რეგიონი, თუშეთი, კავკასიაში ეკოლოგიურად ერთ-ერთი ყველაზე სუფთა მხარეა. ამ მხარეში მიმობნეულია პატარა, შორეული სოფლები, სადაც დღესდღეობით ძალიან ცოტა ადამიანი ცხოვრობს. მიუდგომლობის წყალობით, აქაურობამ მისტიური ატმოსფერო შეინარჩუნა, სადაც თანამედროვე კომფორტის საშუალებებს თითქოს არც კი მოუღწევია: აქ ელექტროენერგია იშვიათია, ისევე როგორც ონკანის წყალი. მძიმე საცხოვრებელი პირობების გამო, თუშეთში ნახევრად მომთაბარე ცხოვრების ნირი განვითარდა. ბევრი თუშური ოჯახი დაბლობებში დასახლდა. თუმცა, ყოველ ზაფხულს, ისინი ბრუნდებიან თავიანთ ძველ სოფლებში, რომ წინაპრებს პატივი მიაგონ. ტრადიციულად, ისინი მეცხვარეები არიან. ისინი მარტივად ცხოვრობენ და მათი დღეების რიტმი საზოგადოებაში თითოეული მათგანის ადგილით განისაზღვრება.

FULVIO BUGANI Tusheti, a historic region in the northeastern part of Georgia, is one of the most ecologically unspoiled territories in the Caucasus. This area is dotted with small remote villages where only few people live nowadays. The inaccessibility of the land preserved the mysterious atmosphere of the place, which seems not to be touched by modern conveniences: here electricity is a scarce goods as well as running water.

Due to the tough living conditions a semi-nomadic lifestyle has developed. Many Tush families settled in the plains. Nevertheless every summer they go back to their old villages to pay homage to their ancestors. Traditionally, they are sheepherders. Their life is simple and the rhythm of their days is defined by the place that each one occupies in society.

ჰუგო აიმარი 2015 წლის 15 სექტემბრიდან, შუა აღმოსავლეთიდან ათასობით ლტოლვილი ბალკანეთის გზას დაადგა, რომ ევროპაში შეეღწია. აქაურობა უკვე შეიცვალა. უნგრეთის პრემიერ მინისტრის, ვიქტორ ორბანის თხოვნით, სერბეთ-უნგრეთის საზღვარზე გალავანი აღმართეს, რამაც მიგრანტების ნაკადი შეაჩერა. 15 სექტემბრამდე ლტოლვილები ბელგრადიდან პირდაპირ ბუდაპეშტში მიდიოდნენ, ღამით, სერბეთ-უნგრეთის საზღვრის უკანონოდ გადაკვეთის გზით. ახლა უკვე დასავლეთში მოსახვედრად, ხორვატია უნდა გაიარონ.

80 000-ზე მეტი ლტოლვილი მიადგა ხორვატიას, რომელთა დიდმა ნაწილმა უკვე დატოვა ქვეყანა უნგრეთის გავლით და დასავლეთ ევროპაში გადავიდა. მათმა უმრავლესობამ ტოვარნიკის რკინიგზის სადგური გაიარა. ისინი ასობით ჩამოვიდნენ აქ და ხორვატიის მიერ დაქირავებული რამდენიმე ავტობუსით და მატარებლით დატოვეს აქაურობა. სირიელების, ავღანელების, პაკისტანელების, ერაყელების და ირანელების ბევრი ოჯახი სხვადასხვა გზას დაადგა. ელოდებოდნენ, ბოლოსდაბოლოს, როდის ავიდოდნენ მატარებელში, რომ ლტოლვილების უმრავლესობის საოცნებო მხარეში, გერმანიაში მოხვედრილიყვნენ.

HUGO AYMAR Since September 15, 2015, the Balkan route, taken by thousands of refugees from the Middle East to reach Europe, has changed. The fence erected at the Serbian-Hungarian border at the request of Hungarian Prime Minister Viktor Orban has led to end the flow of migrants. Until September 15, the refugees used to go directly from Belgrade to Budapest, crossing the Serbian-Hungarian border illegally, at night. Now they must go through Croatia, further west.

More than 80 000 refugees entered Croatia, most of whom have already left the country via Hungary to Western Europe. Most of them went through Tovarnik train station. They arrive here by hundreds and leave with few buses and trains chartered by the Croatian state. Many families from Syria, Afghanistan, Pakistan, Iraq and Iran, some separated on the road, waiting to finally get on a train to join Germany, the Promised Land for most of refugees.

ხორდი პიზარო ღორამარა კუნძულის სახელია. ბენგალურ ენაზე ღორამარა „მკვდარ ცხენს“ ნიშნავს. დიდი ხნის წინ, ამ კუნძულზე ბენგალური ვეფხვები ბინადრობდნენ. სულ რაღაც ოთხ ათწლეულში, ღორამარამ თავისი ტერიტორიის 75 პროცენტი დაკარგა. ამის მიზეზი გახდა ეროზია და ზღვის დონის ზრდა. სანამ ექსპერტები მეცნიერულ ახსნებს ეძებენ, კუნძულის ხუთიათასიანი მოსახლეობა ცდილობს დაიცვას ის, რაც შემორჩა და უარესისთვის მოემზადოს. ეს არის დროის წინააღმდეგ ბრძოლა ნაკლები საშუალებებით და გამოცდილებით და ყველაფერი უფრო გულით კეთდება, ვიდრე რაციონალურად. ისინი ძალისხმევას არ იშურებენ, რომ თავიანთი ცხოვრების ნირი შეინარჩუნონ იმ ეკოსისტემის პირობებში, რომელიც ყველაზე ადვილად მიდრეკილია კლიმატური ცვლილებებისკენ. უკანასკნელის პერიოდის განცხადებებში გავრცელდა გაფრთხილება, რომ ბოლო ექვსიდან რვა წლის განმავლობაში, კუნძული, სავარაუდოდ, აღარ იარსებებს.

JORDI PIZARRO Ghoramara is the name of an Island. In Bengali language Ghoramara means “a dead horse”. Long time ago there were Bengali tigers on the island. In only four decades Ghoramara has lost more than 75 percent of its territory. Erosion and sea rising due to climate change are responsible for such a loss. While expert look for scientific explanations, the island’s five thousand inhabitants strive to protect what is left and get prepared for the worst. It is a race against time with little tools and expertise, done more with the heart than with preparedness in an effort to save their way of life in the ecosystem that is most vulnerable to climate change. Recent reports warn that the island is likely to disappear within the next six to eight years.

მირკო ვილინო „ბოლოსდაბოლოს, რატომ აწყობს შენი მასპინძელი წვეულებას? რა თქმა უნდა, არა იმიტომ, რომ შენ ისიამოვნო; ასე რომ იყოს, ის, უბრალოდ, შამპანურს და ქალებს პირდაპირ სახლთან, ტაქსით გამოგიგზავნიდა.“ პ.ჯ. ო’რურკი მექანიზმი ისეა შექმნილი, რომ საგნების შესახებ ჩვენი წარმოდგენა შეცვალოს; ის ამას უჩუმრად აკეთებს. მექანიზმი ლამაზ ნივთებს ელიტური სტატუსის სიმბოლოდ აქცევს, სინათლის, ბგერების და მათთვის დაწესებული მიუწვდომელი ფასების საშუალებით. საიდუმლო მანქანა ბოთლს საკულტო მნიშვნელობას ანიჭებს, სადაც წარწერა „priveè“ საკურთხეველია, რომელსაც მხოლოდ რჩეულები შეწვდებიან. ვერავინ ხედავს საიდუმლო მანქანას, მაგრამ ის მუშაობს და ფულს ეგოდ გარდაქმნის.

MIRKO VIGLINO “After all, what is your host’s purpose in having a party? Surely not for you to enjoy yourself; if that were their sole purpose, they’d have simply sent champagne and women over to your place by taxi.” P.J O’Rourke The mechanism is designed to alter our perception about things; it does it in an underhanded way. The mechanism turns nice things into elite status symbols by surrounding those things with lights, sounds and asking for unaffordable cost. The secret machine erects the bottle to an icon of a new worship where the “priveè” is the altar, inaccessible to the unelected.

Nobody can see the secret machine but it works, transforming money in ego.

მირიამ მელონი არყოფნის მიღმა “ჩემი თაობის ახალგაზრდების უმრავლესობა ისე გაიზარდა, რომ ერთ-ერთი ან არცერთი მშობელი გვერდით არ ყავდა. ძალიან სამწუხაროა, ვინაიდან ბავშვობაში გვიწევს იმის მიღება, რომ მათი არარსებობა აუცილებლობით გამოწვეული უსამართლობაა. ყველაზე მძიმე მიგრანტების შვილებისთვის იმის გაცნობიერებაა, რომ ჩვენი მშობლების მიერ უცხო ქვეყანაში გაწეული მსხვერპლი ჩვენსავე კეთილდღეობას ხმარდება.“ იოანა (მისი მშობლები იტალიაში ცხოვრობენ) აღმოსავლეთ ევროპის უღარიბეს ქვეყანაში, მოლდოვას რესპუბლიკაში, 100 000-ზე მეტი ბავშვი და მოზარდი მშობლების გარეშე იზრდებიან. ისინი სოციალური ობლები არიან, რომელთა დედ-მამა სამუშაოს ძიებაში, ემიგრაციაში წავიდნენ. ამ სამუშაოს ისინი უნდა გადაერჩინა. მშობლები იმ იმედით სულდგმულობენ, რომ ოჯახისთვის უკეთეს მომავალს უზრუნველყოფენ. ათასობით ძალიან პატარა ბავშვი, რომელთაც დამოუკიდებლად ცხოვრება არ შეუძლიათ, ბებია-ბაბუა ზრდიან. ისინიც, თავის მხრივ, ძალიან მოხუცდნენ ბავშვის აღზრდისთვის. ათასობით ბავშვი, რომელთა მშობლებიც ცოცხალია, ძველისძველ ბავშვთა სახლებში ცხოვრობს. ეს სახლები გასულ საუკუნეში, მეორე მსოფლიო ომის შედეგად დაობლებულთათვის აშენდა. ეს აშკარა მიგრაციის ტალღა, რომელიც მიგრაციის საერთაშორისო ორგანიზაციის თანახმად, მოლდოვას შრომისუნარიანი მოსახლეობის ერთ მეოთხედს შეადგენს, ორი სტრუქტურული კრიზისის შედეგია. ერთი მხრივ, ყოფილი საბჭოთა კავშირის ეს ქვეყანა, სადაც ერთ სულ მოსახლეზე შემოსავალი თვეში 150 ევროს შეადგენს, თავისი მოქალაქეებისთვის საცხოვრებელ პირობებს ვერ უზრუნველყოფს. მეორე მხრივ, დასავლეთ ევროპულ ქვეყნებში საშუალო ასაკის მაჩვენებელი მკვეთრად და მყარად იზრდება. ეკონომიკური სისტემა მათ საპენსიო ასაკს ახანგრძლივებს, ხოლო სოციალური სამსახურები მცირდება, რის გამოც უცხოელ მუშახელზე მოთხოვნა გაიზარდა, ვინც მათ შვილებს და მოხუცებს სრული დატვირთვით მოუვლის.

MYRIAM MELONI Behind the Absence “Most of the young people of my generation have grown up without one or both parents. It’s so sad that since we are children, we have to accept their absence as a necessary evil. The hardest thing, as a child of migrants, is to understand that the sacrifices made by our parents in a foreign country, are for our own welfare.”

Ioana (her parents both live in Italy) In the Republic of Moldova, the poorest country in Eastern Europe, over 100,000 children and adolescents are growing up without their parents. They are social orphans whose fathers and mothers have emigrated in search of a job that will enable them to survive, driven by the hope to ensure a better future for their families.

Thousands of children too young to get by on their own being raised by their grandparents, who in turn have become too old for this job; and thousands of children with living parents, placed in ramshackle orphanages originally built in the last century to host orphans from the Second World War. This pronounced migration flow, which according to the International Organization for Migration (IOM) involves one fourth of Moldova’s working-age population, is the result of two structural crises. On the one hand, there is the crisis of this former USSR country which, with a per capita income of €150 a month, is unable to guarantee its own citizens the means to survive. On the other, western European countries have seen a steady rise in the average age of the population, an economic system that postpones the age for retirement, and a downsizing of social services, which have spawned a growing need for foreign workers to care for children and elders full time.

ნიკოლო ფილიპო როსო ლა გუახირა, კოლუმბია - კოლუმბიის უდიდესი ვაიუს მკვიდრი თემის არსებობას საფრთხე ექმნება. ათასობით ბავშვი დაიღუპა და ბევრის სიცოცხლე საფრთხეშია, აქაურობის ექსპლუატაციის და წყლის რესურსების არასწორი გამოყენების წყალობით. ისინი სიღატაკის ზღვარს ქვემოთ ცხოვრობენ და ყოველდღიურად, სასტიკ გარემოში მოხვედრილები, თავის გადასარჩენად იბრძვიან. ორგანიზაცია შიპია ვაიუს თანახმად, უკანასკნელი ხუთი წლის განმავლობაში, 4700 ვაიუ ბავშვი გარდაიცვალა. დეკემბერში, ადამიანის უფლებათა დაცვის ამერიკათაშორისმა სასამართლომ საჯაროდ განაცხადა, რომ კოლუმბიის მთავრობამ ადგილობრივ ვაიუს თემში ადამიანის უფლებების დასაცავი ზომები უნდა მიიღოს და მისი წევრების სიკვდილი თავიდან უნდა აიცილოს. მე იტალიელი ფოტოგრაფი ვარ, ვცხოვრობ ბოგოტაში (კოლუმბია). ამჟამად ლა გუახირაში ვმუშაობ და ფირზე აღვბეჭდავ მდინარე რანჩერიას დამბით გადახურვის პროცესს; ასევე იმას, თუ როგორ ტოვებს კოლუმბიის ძირძველი ადგილობრივი მოსახლეობა აქაურობას.

NICOLO FILIPPO ROSSO La Guajira, Colombia - The survival of the Wayuu, the largest indigenous community in Colombia, is under threat. Thousands of children have died and more lives are in danger as a result of the exploitation of land and misallocated water resources.They live below the poverty line and struggle daily to survive in their harsh surroundings.

According to Shipia Wayuu organization, 4700 Wayuu children have died in the past five years. In December, the Inter-American Court of Human Rights publicly stated that the Colombian government must take measures to protect the human rights of the native Wayuu community and to stop the avoidable deaths of its members.

I am an Italian photographer living in Bogotá, Colombia. I am currently working in La Guajira documenting the effects of the damming of the Rancheria River and the subsequent abandonment of the regional people, the largest indigenous community in Colombia.

ნიკოლო ფილიპო როსო იაჯეს ხალხი პუტუმაიო, კოლუმბია 2012 და 2015 წლებს შორის, მდინარე ამაზონის აუზში მდებარე კოლუმბიის დეპარტამენტ პუტუმაიოში ვიმოგზაურე. იაჯეს რიტუალში მონაწილეობის მისაღებად წავედი, როგორც ფოტოგრაფი, რომ ამბავი ფირზე აღმებეჭდა. იაჯე სიცოცხლის იდუმალი ქვაკუთხედია და პუტუმაიოში მცხოვრები ხალხის ტრადიციული მედიცინა მას უკავშირდება. ის მცოცავი მცენარეა, რომელსაც სულიერ და ფიზიკურ სნეულებათაგან განკურნება შეუძლია. ჩემი პირველი მოგზაურობის შემდეგ, აქ რამდენჯერმე დავბრუნდი, რადგან ადგილობრივმა სამედიცინო პრაქტიკამ და იაჯეს სამკურნალო საშუალებებმა გამაოცა. მე დამოუკიდებელი დოკუმენტური ფოტოგრაფი ვარ, ვცხოვრობ ბოგოტაში (კოლუმბია). ჩემი მიზანია ღრმად შევისწავლო უძველესი სამკურნალო პრაქტიკები და ფართო საზოგადოებას იაჯეს საიდუმლოს შესახებ მოვუთხრო.

NICOLO FILIPPO ROSSO People of Yagè Putumayo, Colombia Between 2012 and 2015 I travelled to Putumayo, a Colombian department settled in the Amazon basin.

I went to take part in the rituals of yagè and, as a photographer, to capture a story. The yagè is the mysterious cornerstone of the life and the traditional medicine of the people of Putumayo. It is a vine able to cure spiritual and physical sicknesses.

Since my first visit I continued to return several times, captivated by the indigenous medical practices and by the healing effects of yagè.

I am an independent documentary photographer living in Bogotá, Colombia.My purpose is to access a deeper understanding of ancient healing practices and give to a wider audience a reflection about the mystery of the yagè.

პიერპაოლო მიტიკა 2011 წლიდან, როდესაც უკრაინის მთავრობამ ტურიზმს აკრძალული ზონის კარი გაუხსნა, რადიაციის საზღვარს წელიწადში დაახლოებით 15 ათასი ადამიანი კვეთს. ახლა უკვე ათეულობით ტურ-ოპერატორები მუშაობენ კიევში, რომლებიც ყოვლისმომცველ ტურებს თავაზობენ ჩერნობილში - ჩერნობილის ატომური კატასტროფის მნიშვნელოვანი ადგილების დასათვალიერებლად. ტურისტები მსოფლიოს ყველა კუთხიდან ჩამოდიან: აშშ, ევროპა, ავსტრალია, იაპონია, სამხრეთ ამერიკა და ყველას სხვადასხვა მიზეზი აქვს: აქ ჩამოდიან მიტოვებული ადგილების მოყვარული ტურისტები, ექსტრემალები, ისტორიით დაინტერესებულები ან ისინი, ვისაც ატომური კატასტროფის შედეგების ხილვა საკუთარი თვალით სურს. ზოგიც, უბრალოდ, ცნობისმოყვარეა. მარადიული დილემის მიუხედავად, თუ რამდენად სწორი ან ეთიკურია იმ ადგილის ტურისტულ სანახაობად ქცევა, რომელსაც თანამედროვეობის ერთ-ერთი ყველაზე ტრაგიკული მოვლენა უკავშირდება, ამ ახალ პომპეიში მოგზაურობა დღეს მნიშვნელოვანი გახდა. ის ადგილობრივი ეკონომიკისთვისაც ხელსაყრელია. ყოველწლიურად 15 ათასი ადამიანის მიტოვებულ და უფუნქციოდქცეულ ადგილას სტუმრობა სახუმარო საქმე როდია.

PIERPAOLO MITTICA Since 2011, the year that the Ukrainian government has opened the doors of the exclusion zone to tourism, about 15 thousand people per year crosses the border of radiation.

There are now dozens of tour operators from Kiev organizing the all-inclusive “Chernobyl tour”, a day in the most significant places of the Chernobyl nuclear disaster.

Tourists come from all over the world: US, Europe, Australia, Japan, South America, with the most different reasons: fans of abandoned places or tourists of extreme places, people interested in history or to see with their own eyes the consequences of a nuclear accident. Or just curious.

Despite the eternal dilemma whether it is right or not ethically that a place that surrounds one of the most catastrophic tragedies of the modern era could become a tourist attraction, today tourism in this new Pompeii has become crucial. It helps the local economy, 15 thousand people per year are not for a few in an abandoned and interdict place.

პიერ-ემანუელ ფერი ლეროსი ბერძნული კუნძულია, რომელიც 74 კვ.მ-ზეა გადაჭიმული და თურქული სანაპიროდან რამდენიმე კილომეტრში მდებარეობს. 2015 წელს, ამ პატარა ტერიტორიაზე 35 000-მა ლტოლვილმა გაიარა. შემთხვევით აღმოაჩინეს, რომ იმ ტერორისტებიდან სამი, ვინც პარიზში ტერაქტები მოაწყო, ამ კუნძულიდან გადავიდა ევროპაში. ლეროსი ჯერ კიდევ იშუშებს ისტორიის იარებს, მაგრამ ზღვის შუაგულში მდებარე ეს კუნძული ყოველთვის იფარებდა საზოგადოებისგან გარიყულ ადამიანებს. დღესდღეობით, საბერძნეთის ხელისუფლება ახალ „ცხელ წერტილს“ ქმნის, რომ მათი თქმით, ომიდან გამოქცეულ ლტოლვილებს თავი მოუყაროს, გააკონტროლოს და შეაკავოს. სინამდვილეში, აქაურობა ინტერნირებულთა ბანაკად იქცევა, სადაც მიგრანტებს ომისგან ლტოლვილებისგან განაცალკევებენ.

PIERRE-EMMANUEL FEHR Leros is a Greek island of 74 km2 located a few kilometers from the Turkish coast.

35,000 refugees passed through this small piece of land in 2015. Incidentally the island was recently cited as the place where three of the terrorists who committed the attacks in Paris entered Europe.

Leros is still bearing the scars of its history but, isolated in the middle of the sea, Leros has always sheltered people when society has refused them.

Today, Greek authorities are building a new “hotspot” supposedly to centralize, control and detain refugees fleeing from war. In reality, this place is to be converted into a detention camp where migrants will be separated from war refugees.

სამანე ხოსრავი ქალებს შორის თეირანის, მეშჰედის და ისპაჰანის ცოცხალ ქუჩებში, ქორწილების და ოჯახური შეკრებების დროს, პატარა სავარჯიშო დარბაზებსა და დიდ სპა-სალონებში, ზოგჯერ სრულიად მალულად, დახურულ კარს მიღმა, ხანაც - საჯაროდ, ჩემს სამშობლოში ხშირად იხილავთ ახალგაზრდა ირანელ ქალებს, რომლებიც თავდაჯერებულად გიზიარებენ თავიანთ წარმოდგენას სილამაზისა და იდენტობის შესახებ. ეს იმიჯი სრულიად არ შეესაბამება იმას, რასაც მედია ავრცელებს ან რაც ევროპელების წარმოდგენაშია. პროექტში „ქალებს შორის“ წარმოჩენილია ახალგაზრდა ირანელი ქალების მიერ აღქმული სილამაზის იდეალები. ესაა თავდაჯერებული ქალების თაობის სურათი, რომლებიც ტრადიციულსა და თანამედროვეობას შორის აღიზარდნენ და ცხოვრების ფორმირების საკუთარი გზები იპოვეს.

SAMANEH KHOSRAVI Among Women In the lively streets of Tehran, Mashhad, and Isfahan, at weddings and family gatherings, in small gyms and large spas, sometimes entirely in private, behind closed doors, or sometimes in public – everywhere in my homeland you’ll meet young Iranian women confidently presenting their ideas of beauty and identity. This is not exactly the image that is presented in media or in the imaginations of the Western world.

Among Women searches out ideals of beauty held by young Iranian women, presenting an image of a self-confident generation of women who have grown up in between the traditional and the modern and have found their own ways of shaping their lives.

სანდრა ჰოინი სწრაფვა სხვებისადმი ბანგლადეში მუსლიმურ სახელმწიფოთაგან ერთ-ერთი იმ მცირეთაგანია, სადაც პროსტიტუცია ლეგალურია. ტანგაილში, კანდაპარას საროსკიპო უძველესი და სიდიდით მეორეა ქვეყანაში. ის დაახლოებით 200 წელია, რაც არსებობს. 2014 წელს ეს საროსკიპო გააუქმეს, მაგრამ ადგილობრივი არასამთავრობო ორგანიზაციების დახმარებით, ისევ აღადგინეს. აქ 700-ზე მეტი სექსმუშაკი ცხოვრობს და მუშაობს, შვილებთან და თავიანთ ქალბატონებთან ერთად. საროსკიპოების უბანს ორმეტრიანი კედელი აქვს შემოვლებული. ვიწრო ქუჩებში პროდუქტების დახლები, საჩაიეები და ქუჩით მოვაჭრეები არიან. საროსკიპო არის ადგილი, რომელსაც თავისი წესები და ძალაუფლებრივი იერარქიები აქვს, რაც ხშირად სრულიად განსხვავდება საზოგადოების ძირითადი ნაწილის წესებისგან. საროსკიპოებში ქალები სუსტებიც არიან და ძლიერებიც. იმის მიუხედავად, რომ 2000 წლიდან პროსტიტუცია ბანგლადეშში ლეგალურად ითვლება, ქალები მაინც სოციალურ სტიგმას განიცდიან და მხოლოდ საროსკიპოს მიმდებარე ტერიტორიაზე გრძნობენ თავს თავისუფლად. ბევრი ქალი საროსკიპოებში იბადება და შემდეგ ოჯახის წევრები ყიდიან მათ ან ისინი ქმრებისგან გარბიან და აქ მუშაობით ირჩენენ თავს. ოფიციალურად, ისინი 18 წლის უნდა იყვნენ, მაგრამ მათი უმრავლესობა არასრულწლოვანია. ქალებს დღეში დაახლოებით 10 კაცთან აქვთ სექსი. ისინი დღეში 1000-დან 2000-მდე ტაკას (12-15 აშშ დოლარი) გამოიმუშავებენ. მათი კლიენტები არიან პოლიციელები, პოლიტიკოსები, ფერმერები, მეთევზეები, ფაბრიკების მუშები, თინეიჯერი ბიჭები. ზოგიერთ მათგანს მხოლოდ სექსი აინტერესებს, მაგრამ ზოგიერთი სიყვარულს და ქალის გვერდით ყოფნას ეძებს. ბანგლადეშში ახალგაზრდა მამაკაცს უფლება არ აქვს, რომ თავის შეყვარებულთან ხელიხელჩაკიდებულმა იაროს სახალხოდ. მათ არც ქორწინებამდელი სექსის ნებას რთავენ. საროსკიპოში კი ისინი ზნეობრივი იმპერატივებისგან თავისუფალ სივრცეს პოულობენ.

SANDRA HOYN The Longing of the Others Bangladesh is one of the few Muslim countries where prostitution is legal. The Kandapara brothel in Tangail is the oldest and second largest one, it has existed for some 200 years. It has been demolished in 2014 but has been established again with the help of local NGOs. Here live and work more than 700 sex workers with their children and their madams.

The brothel district is surrounded by a two meter wall. In the narrow streets there are food stalls, tee shops and street vendors. The brothel is a place with its own rules and hierarchies of power which are often completely different from the mainstream society.

Inside the brothels the women are weak but also powerful. Although prostitution is legal in Bangladesh since 2000, the women are socially stigmatized and tolerated only in these brothel areas.

Many of the women were born in the brothel, are sold by family members or have fled their husbands and secure in this way their livelihood. Officially, they must be 18 years old, but most of them are underage. The women have sex with up to 10 men every day. They earn between 1000 - 2000 Taka ($12 - 25) daily.

Their customers are police men, politics, farmers, fishermen, factory workers, groups of teenage boys. Some are looking just for sex, but some also for love and company of a woman. In Bangladesh a young man has no chance to go hand in hand with his girl friend public area and cannot have sex before marriage. If he goes to a brothel, he finds a moral free environment.

სიმონე ტრამონტე სარდინიის კარნავალი განუმეორებელ და ემოციებით აღსავსე გამოცდილებას გთავაზობთ. აქ უძველესი რიტუალი ტარდება, რომელიც სიკვდილის და ხელახლა დაბადების იდეას, ცოდვების მოსანანიებელ როკვას და დიონისეს კულტს უკავშირდება. დღესდღეობით შემორჩენილია ჟესტების გამომხატველობა, რიტმი და ანთროპომორფული და ზოომორფული რეპრეზენტაციები, რაც თხის, ხარის, ირმის და გარეული ტახის კოსტიუმებში გამოწყობას გულისხმობს. კუნძულზე ადამიანები სიტყვა “კარნავალის” ნაცვლად, სიტყვა “Carrasecare (carra-de-secare)”-ს იყენებენ. ეტიმილოგიურად ეს სიტყვა “ცოცხალი სხეულის დანაწევრებას” ნიშნავს და დაკავშირებულია იმასთან, რომ კარნავალი სიკვდილისადმი მიძღვნილ მოვლენაზე მიუთითებს, რაც მოგვიანებით, სიცოცხლის ხანგრძლივი ციკლის შემდეგ, კვლავ აღდგომას ექვემდებარება. მათი ჟესტების ექსპრესიულობაზე, მათ ცეკვებსა და ცხოველის ტყავის კოსტიუმებზე დაკვირვება აქაურობის ისტორიული მეხსიერების წიაღში ყოფნას გავს; მეხსიერების, რომელსაც თითოეული სოფელი თავისებურად ინახავს.

SIMONE TRAMONTE To experience Carnival in Sardinia is a unique and emotion-filled experience.

Here we find an age-old ritual relating to the idea of death and rebirth, propitiatory dances and the Dionysus cult. What lives on today is the gestural expressiveness, the rhythm and the anthropomorphic and zoomorphic representations disguised as goats, bulls, stags and wild boars.

On the island, people use the word Carrasecare (carra-de-secare), instead of Carnival.

Etymologically, the word means ‘to dismember living flesh’, this is linked to the fact that, Carnival is intended as an event of death, which then leads to a rebirth following the continuous cycle of life.

To observe their gestural expressiveness, their dances and animal skin costumes is like being encircled by the historical memory of these lands which each village preserves in a unique way.

სტეფანო სკირატო მხოლოდ ერთი მიმართულებით გადავწყვიტე მიგრანტების საკითხზე მემუშავა, ვინაიდან შინაგანად ვგრძნობდი, საკუთარი თვალით უნდა მენახა ეს ისტორიული მოვლენა, მისი ნაწილი ამეღო და ფოტოების საშუალებით, ამბად მომეთხრო. მთავარი იდეა გულისხმობდა იმას, რომ ამ ხალხის ამბები და ემოციები - სასოწარკვეთა, სიხარული, კმაყოფილება და შიში მეჩვენებინა, მათი განწყობების ფირზე აღბეჭდვის გზით. მიგრანტების მოგზაურობა, მათი გადაადგილება, გასასვლელებსა და რკინიგზებზე ათასობით ადამიანის მიერ გადადგმული ნაბიჯი - ეს ყველაფერი ფონია. ჩემი თვალით დანახული ეს უამრავი ადამიანი სახეების გალერეად გარდაიქმნება, რომელიც სხვადასხვა გრძნობას გადმოგვცემს: ხალხის გარემოცვაში მყოფი ქალის მზერა, მამის სიყვარულით აღსავსე ჟესტი თავისი შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე შვილის მიმართ, ან ჩვილების და ბავშვების დაუსრულებელი ტირილი. მე მათ საბერძნეთიდან ავსტრიამდე გავყევი. ჩემი ფოტოებით, მინდა, რომ დამთვალიერებელი ადამიანების ერთგვარად უსასრულო და გაურკვეველი მასის განზომილებიდან უფრო პირადულ, ინტიმურ განზომილებაში გადავიყვანო, სადაც თითოეული ადამიანი გაცილებით უფრო მასშტაბური ტრაგედიის ნაწილად აღიქმება.

STEFANO SCHIRATO One Way Only I decided to work on the migrants issue because I felt I had to watch with my own eyes this historic event, to take part of it and to tell it through my photographs.

The main idea was to show these people’s stories and emotions by catching specific moods, such as desperation, joy, satisfaction, and fear.

The migrants’ journey, their passage, thousands of feet stepping along paths and railways; it all stays on the background. Through my eyes, that huge multitude turns out to be a gallery of faces, depicting a variety of personal feelings: a woman’s eyes among the crowd, the loving gesture of a father carrying his disabled son, or the endless cry of babies and children.

I followed their route from Greece to Austria.

My pictures want the spectator to move from the dimension of what seems to be an infinite and indefinite human flood to a more private dimension, where every single person is part of a wider tragedy.

თეოდორ ბართი ლიბიური კატასტროფის შედეგები ესაა გრძელვადიანი პროექტი ლიბიაში ხალხის ყოველდღიური მდგომარეობის შესახებ. დიქტატორ მუამარ ალ კადაფის ჩამოგდების შემდეგ, სამოქალაქო ომის დროს, ქვეყანა რამდენიმე ნაწილად დაიყო, ორი პარლამენტით - ტობრუკსა და ტრიპოლიში. ამჟამად ხალხისთვის სულ უფრო რთული ხდება ამ ქვეყანაში ცხოვრება, რეგულარული პარლამენტისა და ადმინისტრაციის გარეშე.

THEODOR BARTH Libya aftermath This is a long-term project about the situation of daily life for the people in Libya. After the fall of dictator Muammar al Gadaffi during the civil war the country was split into several parts with two parliaments in Tobruk and Tripolis. Now it is getting more difficult for the people to live in a country without regular parliament and administration.

თიბო კეტერერი ნადირობა გასპეზიურად მინდოდა, სანადიროდ ჩვეულებრივ, ტიპურ მონადირესთან ერთად წავსულიყავი გასპეზის ნახევარკუნძულზე, ვინაიდან ადამიანი აქ იმავე ტრადიციულ ძიებაშია ჩართული, როგორც საუკუნეების წინ, როდესაც ნადირის და გარეული ფრინველის ნაკვალევს მიყვება. ბელგიისხელა ტერიტორიაზე, ეს მონადირეები შემოდგომის დადგომას საკმაო მოუთმენლობით ელოდებიან. როდესაც იხვები სამხრეთისკენ იღებენ გეზს, ყველა სანადიროდ ემზადება - ხაფანგები, სამალავები და სატყუარები მზადყოფნაშია. ნადირობის მთავარი მიზანია შინ ნანადირევი ირმით, იხვით ან წყლის ფრინველით ხელში დაბრუნება.

THIBAUT KETTERER Gaspesienne Hunting I wanted to go hunting with the typical average hunter from the Gapesienne Peninsula, as man takes part in the same traditional quest he has for centuries, tracking beast and fowl. In an area equivalent to the country of Belgium, these hunters await the arrival of autumn with much impatience. As the geese began their voyage towards the south everyone is ready to hunt, their traps, hideouts, and decoys ready. The main objective is to leave with a trophy hunt of deer, goose, or sauvagine.

ვლად სოხინი 2015 წლის 25 აპრილს, 7,8-ბალიანი ძლიერი მიწისძვრა თავს დაატყდა ნეპალს, რამაც კერძო საკუთრების და ინფრასტრუქტურის მასშტაბური ნგრევა გამოიწვია და დაახლოებით 8000 ადამიანი იმსხვერპლა. იუნესკოს მსოფლიო მემკვიდრეობის სიაში შემავალი ბევრი შენობა დაზიანდა ან განადგურდა. მეორე მიწისძვრა, როგორც შემდგომი მიწისქვეშა ბიძგი, 2015 წლის 13 მაისს განმეორდა, რასაც ისევ და ისევ ადამიანების და კერძო საკუთრების განადგურება მოყვა. გორხას რეგიონი მიწისძვრის ეპიცენტრში აღმოჩნდა, სადაც სოფლების დიდი ნაწილი მთლიანად მიწასთან გასწორდა და იქამდე მისასვლელი მეწყერმა გადაკეტა. მიწისძვრისგან გადარჩენილებმა დროებითი საცხოვრებლები ააგეს, ზოგმაც თავი კარვებს შეაფარა. ისინი მნიშვნელოვანწილად დამიკიდებული არიან საერთაშორისო დახმარებაზე.

VLAD SOKHIN On 25 April 2015 a powerful earthquake of 7.8 magnitude struck central Nepal, causing widespread destruction of property and infrastructure and killing approximately 8,000 people. Many buildings on the UNESCO World Heritage list were also damaged or destroyed. A second earthquake, considered an aftershock, struck on 13 May 2015, causing further loss of life and property. Gorkha District was in the epicentre the earthquake, where most of the villages were entirely destroyed and access to them was cut by land slides. The earthquake survivors built makeshift houses or stay in tents and heavily rely on international aid.

ვლად სოხინი ბჰუტანის მთიანი სამეფო მნიშვნელოვნად იყო გამიჯნული გარე სამყაროსგან მე20 საუკუნის ბოლომდე, სანამ ტელევიზიასა და ინტერნეტზე ცენზურა არ მოხსნეს. დღესდღეობით, მთავრობა საგულდაგულოდ უწყობს ხელს „შიდაეროვნული ბედნიერების“ პოპულარიზაციას. ამის მიუხედავად, ბჰუტანის მიერ მოქალაქეთა კეთილდღეობისთვის მზრუნვალად თავის წარმოჩენა ყველაში როდი იწვევს ნდობას. ბჰუტანის გიგანტური მეზობელი - ინდოეთი იაფი მუშახელის ძირითადი წყაროა. მიგრანტი მუშები, ძირითადად, სამშენებლო ინდუსტრიაში არიან ჩართული. ვაჭრობის და ინდუსტრიის სამინისტროს კვლევის თანახმად, ბჰუტანელ მუშებს ნაკლებად იტაცებს ისეთი სამუშაო, რომელსაც მცირე უნარები ჭირდება და დაბალანაზღაურებადია. ამიტომაც ასპარეზს სიხარულით უთმობენ მიგრანტ მუშებს. თუმცა, ამის გამო, სამშენებლო ინდუსტრიაში ექსპლუატაციური პრაქტიკა გაჩნდა, რაც სხვათა შორის, ბავშვების დასაქმებასაც გულისხმობს.

VLAD SOKHIN The mountainous kingdom of Bhutan was largely isolated from the outside world until the end of the 20th century when the ban on television and the internet were lifted.

Today, the government remains committed to promoting the Gross National Happiness (GNH). Yet Bhutan’s record as the guardian of its citizens’ wellbeing is by no means universally applied. Bhutan’s giant neighbour India is the main source of cheap labour, with migrant workers mainly being employed in the construction industry. According to a survey conducted by the Ministry of Trade and Industry, Bhutanese workers are less keen on low skill, low pay jobs and are happy for migrant workers to take up the slack.

This, however, has led to exploitative practices in the construction industry, including child labour.

მობილური ფოტო სერია

MOBILE PHOTO SERIES

კარლო პელეგრინი #მატარებელშიცხოვრება დღესდღეობით ჩვენ მთელ მსოფლიოსთან გვაქვს კავშირი. შეგვიძლია გადაადგილების სამი ძირითადი საშუალებიდან რომელიმეს შერჩევა: ფეხით სიარული, ავტომობილი ან საზოგადოებრივი ტრანსპორტი. გასულ წელს, გადავწყვიტე სამუშაოდ და არდადეგებზე საზოგადოებრივი ტრანსპორტით გადავადგილებულიყავი. ამ მიზნით, შევარჩიე მატარებელი. მატარებელი სანდო, კომფორტული და შედარებით სწრაფი საშუალებაა. ის, ვინც მატარებელს არჩევს, მგზავრობისას შეუძლია რამდენიმე საქმიანობით დაკავება: ზოგიერთი კითხულობს, ტურისტებს შეუძლიათ ხედებით დატკბნენ, სტუდენტებს შეუძლიათ იმეცადინონ, ბიზნესში მოღვაწე ქალებს შეუძლიათ მაკიაჟი გაისწორონ.. ერთი სიტყვით, ა-დან ბ პუნქტში გადაადგილებისას, შეგიძლიათ საუკეთესოდ გამოიყენოთ დრო. ამ პროექტში წარმოდგენილია ის, თუ როგორ იყენებენ დროს ადამიანები მგზავრობისას.

CARLO PELLEGRINI #trainlife Nowadays we are connected with the whole world. We can choose among three basic means of trasport: by foot, with a car or with public trasportation. During the last year I decided to go to work and on holidays using public trasportation and I choose the train.

Train is realiable, comfortable and relatively fast. Those who choose the train have the chance to do several activities during the journey: some of them read, tourists can sightseen, students can study, business woman can finish her makeup....in conclusion, you can take the best from the time spent to go from A to B. This project shows how people use their time at the best while travelling.

სეზარ როდრიგესი ჩაროები ჩარერია (როდეოს მსგავსი შეჯიბრი) მექსიკის ერთადერთი ეროვნული სპორტია. ამბობენ, კარგი ჩარო რომ გახდე, ფეხის ადგმამდე ცხენით ჯირითი უნდა ისწავლო. ამ სერიაში წარმოდგენილია, თუ რა ხდება დღესასწაულის დროს კულისებში. ჩარერია მათთვის ცხოვრების ნირია და არა უბრალოდ სპორტი. ჩაროები მთელი ცხოვრება ვარჯიშობენ, რომ ქვეყნის მასშტაბით საუკეთესოები იყვნენ. ზოგჯერ მხედრები ბავშვები არიან, რომელთაც არავითარი განათლება არ აქვთ. მათთვის ჩარერია გაჭირვებიდან გამოსავლის ტოლფასია. ვინც წარმატებას აღწევს, სუპერვარსკვლავად იქცევა.

CÉSAR RODRÍGUEZ Charros The Charreria is México´s only national sport. It is said that to be a good Charro you have to learn how to ride a horse before you can walk. This is a photo-series of the behind the scenes of what happens at the festivity.

The Charreria is a way of life, not just a sport for them. The Charros practice during their whole lives to be one of the very best in the nation. Sometimes, the riders are kids with no education, and they see the Charreria as a way out of the misery. If they succeed, they will be superstars.

სეზარ როდრიგესი უიჩოლელთა ეთნიკური ჯგუფის ოჯახის წარმომადგენლები თავიანთ თემს ტოვებენ და მექსიკაში, ნაიარიტის შტატში, თამბაქოს მინდვრებში სამუშაოდ მიდიან. მუშათა უმრავლესობა ოჯახის წევრებთან ერთად მიემგზავრება: ფეხმძიმე ქალებთან, ბავშვებთან და ახალდაბადებულ ჩვილებთან ერთად. თამბაქოს მინდვრებში მუშაობა მუდმივად და ყოველდღიურად ქიმიურ პესტიციდებთან შეხებას ნიშნავს. მათ საცხოვრებელი არ გააჩნიათ და ამიტომაც პირდაპირ თამბაქოს მინდვრებში სახლდებიან, სადაც დასაბანი და ტანსაცმლის გასარეცხი პირობები არ არსებობს. ისინი ქიმიური ნივთიერებების გარემოცვაში ატარებენ მთელ სეზონს. ამავე დროს, მათ არც სუფთა წყალი გააჩნიათ და წყურვილს სარწყავი არხებიდან სვამენ, სადაც წყალი მექსიკის ყველაზე დაბინძურებული მდინარე სანტიაგოდან მოედინება.

CÉSAR RODRÍGUEZ Family members of the ethnic group Huicholes, leave their communities to work as tobacco laborers on Nayarit state, in México. Most of the workers travel with their entire families: pregnant women, kids and new born child included. Working at the tobacco fields means that they have to be in constant and permanent contact with chemical pesticides and fertilizers. They don’t have a place to live, so they end up living at the tobacco fields where they don’t have the proper place to wash their clothes and themselves, so they stay with the chemicals all the whole season, at the same time, they don’t have clean drinking water so they drink from the irrigation canal that comes from the Santiago River, one of the most contaminated rivers in México.

დათო ქორიძე თბილისობა ქალაქ თბილისის ყოველწლიური ზეიმია, რომელიც შემოდგომაზე იმართება. პირველი ზეიმი 1979 წლის 28 ოქტომბერს ჩატარდა. 1990-იანი წლების კრიზისის შემდეგ, ეს დღესასწაული 1995 წელს განახლდა და მას შემდეგ, ყოველ წელს ტარდება.

DATO KORIDZE “Tbilisoba” is the annual celebration of Tbilisi city which takes place in fall. The first celebration was held in 28th October of 1979. After the 90’s crisis, “Tbilisoba” was renewed in 1995 and since then it takes place each year.

დათო ქორიძე ნავთლუღის ბაზრის მოვაჭრეები იქაურობას ბაზარს ეძახიან. მათი თქმით, ისინი ქალაქში ყველაზე იაფად ვაჭრობენ. ბაზრის შიდა ნაწილი რამდენიმე წლის წინ განაახლეს, მაგრამ იქაურობა ისევ ცარიელია, ვინაიდან იქ გამყიდველის და მყიდველის რაოდენობა არცთუ ისე დიდია. პროექტში ნაჩვენებია, თუ როგორ გამოიყურება იქაურობა საშობაოდ, რაზე ოცნებობენ მოვაჭრეები და რატომ უწევთ მათ ქარიან და ცივ ამინდში პროდუქტებით ვაჭრობა.

DATO KORIDZE The traders of Navtlughi Market call it Bazaar. They say that they have the lowest prices in the city. The inner part of the market was renewed several years ago, but it’s still empty because there aren’t many sellers or buyers there. That project shows what this market looks like during the Christmas period, what the wishes of the traders are and why they have to sell the products in windy and cold weather.

დავიდ კლამერი კარერა პანამერიკანა დღესდღეობით ყველაზე ძველი და ძლიერი მანქანებით შეჯიბრია მსოფლიოში. ყოველი წლის ოქტომბერში, ასზე მეტი მანქანა, რომელთაგან ზოგიერთის ღირებულება მილიონ ევროს აღემატება, მექსიკის უდაბნოებსა და ჯუნგლებში ერთმანეთს ეჯიბრება. და თითქმის ყოველ წელს, მძღოლები მოლიპულ გზებზე იღუპებიან. სწორედ ამ შეჯიბრის კვალდაკვალ დავდიოდი ჩემი აიფონით ხელში - რა თქმა უნდა, არა მანქანებივით სწრაფად.

DAVID KLAMMER The Carrera Panamericana is by far the toughest old-timer rally in the world. Every year in October more than hundred cars, some worth over a million Euros race through the deserts and jungles of Mexico. And, almost every year, drivers die on the sometimes slippery roads. I’ve followed the rally - not so fast - with my iPhone.

ჟერარ სტარონი ყვავილოგრამი, ერთი შეხედვით, თამაშია. უპირველესად, დროით თამაში, ინსტაგრამის - სრულიად ახალი საშუალების გამოყენებით, რომ ფოტო ძველი დროის სურათებს, მე-18 საუკუნის ნახატებს დაემსგავსოს. ამიტომაც, თამაშია იმ გაგებით, რომ ინსტაგრამი ძალიან დღემოკლე ფოტოებს ქმნის, რომლებიც მალე ეძლევა დავიწყებას და მათ ახალი ფოტოები ცვლის. (ინსტაგრამის ბოლო ვერსია უკვე აღარ იძლევა ამ აპლიკაციის საშუალებით გადაღებული ფოტოს ჩვენს ტელეფონში შენახვის შესაძლებლობას); ამის სანაცვლოდ კი - ჰერბარიუმები მუზეუმებში საუკუნეების განმავლობაში ინახება. მაგრამ ამ გამოსახულებების დღემოკლეობა რომ არ დაგვავიწყდეს, ისინი ასლის გადაღებისთვის განკუთვნილ ქაღალდზეა დაბეჭდილი ქაღალდზე, რომელიც ძალიან ცოტა ხანს ძლებს კომპანიაში. თუმცა, თუკი ასლგადამღები ერთი დოკუმენტის უამრავ ასლს ამზადებს, ფოტოს ბეჭდვა მხოლოდ 8 ასლით შემოიფარგლება.

GERARD STARON Flowergram is at first a game.

Playing on time at first, by using Instagram, a resolutely modern tool, to produce images from another time, close of the drawings of the 18th century.

Play with the use, then, because Instagram produces images with a very short life, forgotten and buried under the following images (and the last version of Instagram does not any more allow to save the image produced via Instagram on our mobile) whereas herbariums are preserved in museums for centuries. But to remind the short-life of these images, they are printed on a basic paper intended usually for photocopiers - the kind of paper with a very short life in a company. But while the photocopier duplicates in the infinity the same document, printings are limited here to 8 copies

ჯოშ ბერგერონი სასურსათო მაღაზია ამ სერიებში წარმოდგენილია ადგილი, სადაც ვმუშაობ - ნატურალური პროდუქტების მაღაზია, პერლ სთრითზე, ბოულდერში (კოლორადოს შტატი, აშშ). მუშაობის დროს, ჩემი აიფონით გადავიღე სცენები, ხშირად პერსონალისთვის განკუთვნილ სივრცეში. ზოგჯერ მაღაზია, სადაც 450 ადამიანი მუშაობს, მოფუსფუსე ქალაქს გავს, რომელიც დღეში 24 საათი დუღს.

JOSH BERGERON Grocery Store This series highlights where I work, Whole Foods Market, on Pearl st., in Boulder, Colorado, USA. Using my iPhone, I capture scenes while working, often in the back of the house. I sometimes consider the store, which employs 450 people, a little town of activity buzzing 24 hours a day.

მარსინ გორსკი ეთიოპია ეთიოპიაში მოგზაურობის ფერადი ჩანახატები ან, უფრო, შთაბეჭდილებები.

MARCIN GÓRSKI Ethiopia Color sketches or rather impressions from the trip to Ethiopia.

მასიმო ბარბერიო Non ducor, duco ეს არის მიმდინარე პროექტი, რომელიც ძალაგამომცლელი ნეიროდეგენერაციული დაავადების, გაფანტული სკლეროზის წინააღმდეგ 23 წლის ფრანჩესკოს (იტალია) და მისი ოჯახის ბრძოლას აღწერს. ჯერჯერობით არ არსებობს გაფანტული სკლეროზის განკურნების საშუალება და ამიტომაც ამ დაავადებასთან საბრძოლველად მედიკამენტებს იყენებენ. ეს საშუალებები ნაკლებად ეფექტურია და, ამასთანავე, შეიძლება გვერდითი ეფექტებიც ახლდეს, რომელთა კონტროლიც რთულია; ხშირ შემთხვევაში, ისინი სიმპტომებზე უარესია. ფაქტობრივად, მათ ახლა დაიწყეს ბრაზილიელ ნევროლოგთან გამოცდილების აღწერის პროცედურები. ამ მიზნით, ისინი ყოველწლიურად მიემგზავრებიან სან პაულუში სამედიცინო შემოწმებისთვის. დღესდღეობით ფრანჩესკოს მდგომარეობა სტაბილურია, მაგრამ მას ხანგრძლივი დახმარება ჭირდება, იმის მიუხედავად, რომ ის მართლაც საოცრად გამძლე ადამიანია. (პროექტის სათაური მომდინარეობს სან პაულუს ღერბზე გამოსახული ლათინური სიტყვებიდან, რაც ნიშნავს: „მე არ მივყვები, მე მომყვებიან“. ფრანჩესკოც ასეა)

MASSIMO BARBERIO Non ducor, duco Ongoing project documenting the struggle of Francesco (Italy, 23) and his family against multiple sclerosis, an invalidating neurodegenerative disease.

There is no known cure for multiple sclerosis, and medications used to treat MS, while modestly effective, can have adverse effects and be poorly tolerated; in some cases they are worse than the symptoms.

In fact, they have now started an experimental protocol with a brazilian neurologist, so, annually they have to go to Sao Paulo for a medical control.

Nowadays Francesco’s condition is stable, but he needs continuative assistance, also if his resilience is something really admirable. (the title is due to Sao Paulo latin motto that means “I am not led, I lead” and it fits really good with him)

მატია ვაკა კაუნასის ცენტრალური ფოსტა კაუნასის ცენტრალური ფოსტა შეიძლება ლიტვაში ომებს შორის პერიოდის ერთ-ერთ ყველაზე მნიშვნელოვან შენობად მივიჩნიოთ. შენობა 1930-32 წლებში, ეროვნული მოდერნისტული სტილის მიხედვით ააგეს. ის ქალაქის საფეხმავლო ქუჩაზე, ლაისვესის ხეივანში მდებარეობს. შენობა, რომელიც იმ პერიოდში აიგო, არა მხოლოდ მოდერნისტული და „ეროვნული სტილის“ შეხამებით გამოირჩევა, არამედ მას საკმაოდ მდიდრული ინტერიერიც აქვს. საბჭოთა ხანაში, ფოსტის შენობის ინტერიერმა მნიშვნელოვანი ცვლილებები განიცადა: დაგეგმარება და ოფისის სივრცის გამოყენების ცალკეული დეტალები შეიცვალა.

2015 წლის სექტემბერში, მრავალწლიანი უგულვებელყოფის შემდეგ, აქ კაუნასის ხელოვნების ბიენალე ჩატარდა და საერთაშორისო გამოფენებმა შენობის ხუთი სართული დაიკავა.

MATTIA VACCA Kaunas Central Post Office Kaunas Central Post Office may be considered one of the key representative buildings of the interwar period in Lithuania.

The post office was constructed in 1930-32 in a national modernism style. It is located in Laisves Aleja, the pedestrian street in the city.

The building designed at the time does not only distinguish by the combination of elements of modernism and “national style”, but also a rather luxurious interior. In Soviet times, the interior of the post office underwent certain modifications: the layout and the use of certain office spaces were changed.

In September 2015, after years of neglect, Kaunas Art Biennial was held there, occupying five floors of the building with international art exhibitions.

ნატა აბაშიძე-რომანოვსკაია განძზე ნადირობა ახალ ქალაქსა თუ ქვეყანაში ჩასვლა ჩემთვის ყოველთვის მუზეუმის მონახულებას ნიშნავს. არა მხოლოდ იმიტომ, რომ იქ ხელოვნების ნიმუშებია გამოფენილი. მიყვარს, როცა ვუყურებ, როგორ დადიან, საუბრობენ ადამიანები, როგორ თამაშობენ ან სეირნობენ ბავშვები. ვფიქრობ, მუზეუმები კარგი კადრებისთვის ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო ადგილია. ადამიანებისა და ხელოვნების, ემოციების, ფერების და ყველაფრის კონტრასტი. ეს ჩემთვის განძზე ნადირობასავითაა.

NATA ABASHIDZE-ROMANOVSKAYA Treasure Hunt Visiting new City/Country always means visiting museums for me. Not only because of the art exposed there. I love watching people staring, walking, speaking, and kids playing or wandering around. I think museums are one of the most interesting places to get nice shots. Contrasts of people and art, emotions, colors, everything. It’s like treasure hunt for me.

ნატა აბაშიძე-რომანოვსკაია ოცნება ინდოეთზე ოდესმე გიოცნებიათ ინდოეთზე? მე - კი. ერთხელ ბავშვობაში ბებიაჩემმა საოცრად ლამაზად ილუსტრირებული წიგნი, „ბჰაგავად გიტა“ მოიტანა. გამაოცა ლურჯკანიანმა ბიჭმა, ზღაპრულმა ბუნებამ, სიურეალურმა და ზოგჯერ საშიშმა ნახატებმა. მაშინ ჩავიფიქრე, რომ ცხოვრებაში ერთხელ მაინც ინდოეთს ვწვეოდი. როდესაც ნატვრა ამიხდა, ასე მეგონა, ბავშვობის ოცნებებში დავბრუნდი. ამ ფოტოებში ჩემი პირადი ემოციები და გამოცდილებებია გადმოცემული და დღიურივითაა. დედამიწის ყველა წერტილი განსაკუთრებული არ არის. უნდა მიყვე ოცნებებს და იპოვო ის.

NATA ABASHIDZE-ROMANOVSKAYA Dreaming of India Have you ever dreamed of India? - I did. When I was a child my grandma brought a book with amazing illustrations named “Bhagavad Gita”. I was hypnotized by a boy with blue skin, fairy landscapes, surreal and sometimes even scary sceneries. And I made a wish to visit India, at least, once in my life. When it happened, I felt like getting back to childhood dreams. These pictures are my personal emotions and experiences, kind of diary.

Not every place is special. You have to find one by following your dreams.

ვალერია ტედესკი მოგზაურობა აბდულასთან ერთად პროექტში წარმოდგენილია მაროკოში მანქანით მოგზაურობა, 1976 წელს დაბადებულ აბდულასთან ერთად, რომელიც ბერბერების შთამომავალია და ტინგირში ცხოვრობს. მას მარაკეშისკენ მიმავალ გზაზე შევხვდი.

VALERIA TEDESCHI Traveling with Abduallah Documents a car trip to Morocco. With Abdullah, 1976, of berber origins. He lives in Tinerhir. I met him on the road to Marrakesh.

მობილური ფოტო ერთი კადრი

MOBILE PHOTO ONE SHOT

ალექს მასი სპილოები მდინარე განგში - ინდოეთი

ალექს მასი აგურების ზიდვა ვარანასიში - ინდოეთი

ალექს მასი ერთად ლოცვა აღმოსავლეთ უკრაინაში

Alex Masi Elephants in the Ganges River - India

Alex Masi Carrying Bricks in Varanasi - India

Alex Masi Praying Together in Eastern Ukraine

ბრიტა ბაუმანი მიყევი შენს ოცნებებს

კარლა ბორელი ცხოველები ლამაზები იყვნენ (2)

კარლა ბორელი ცხოველები ლამაზები იყვნენ (134)

Britta Baumann Follow your dreams

Carla Borel The animals were beautiful (2)

Carla Borel The animals were beautiful (134)

ბესო სოლომანაშვილი ბედნიერება Beso Solomanashvili Happiness

დათო ქორიძე მიზიდულობა Dato Koridze gravity ქრისტოფ ვიზო ჟანეტი რუანდაში გენოციდის ერთ-ერთი მემორიალის მონახულებისას Christophe Viseux Jeanette is giving tour at one of the genocide memorial in Rwanda.

ქრისტოფ ვიზო ბალკანეთის გზა

დავიდ კლამერი რეზინის ხელი

დავიდ კლამერი ქალები მარცხნივ, მამაკაცები მარჯვნივ

Christophe Viseux The Balkan Route

David Klammer Rubber Hand

David Klammer Women to the left, men to the right

ფაუსტო პოდავინი ლონდონი Fausto Podavini London

ჯოვანა დელ სარტო სამაშველო ჟილეტების სასაფლაო, ლესბოსი Giovanna Del Sarto The lifejacket Graveyard, lesvos

ფაუსტო პოდავინი აკვარიუმში Fausto Podavini Inside Aquarium

ჰაშემ შაქერი ჯოკონდა Hashem Shakeri Gioconda

ჰაშემ შაქერი დაჟინებული მზერა Hashem Shakeri Gazing

ჰაშემ შაქერი ლუვრი Hashem Shakeri Louvre

კრისტინა სირჩიკოვა საუბარი Kristina Syrchikova Talk

ნეთ ურაზმეთოვა უსათაურო Nat Urazmetova Untitled

მატია ვაკა სკინიანო Mattia Vacca Schignano

ლუიზა ჩალათაშვილი უსათაურო Louisa Chalatashvili Untitled

ლუიზა ჩალათაშვილი უსათაურო Louisa Chalatashvili Untitled

სიმონა ბონანო თვითმგორავი პალე როიალში

თაირ იუნი პატარძალი

ტური კალაფატო ლონდონის მეტროპოლიტენი

Simona Bonanno Kick Scooter in the Palais Royal

Tahir Ün Bride

Turi Calafato London Tube

ჩომინ ჩუეკა გურუგუ 6 Txomin Txueka Gourougou 6

ჩომინ ჩუეკა გურუგუ 7 Txomin Txueka Gourougou 7

ჩომინ ჩუეკა გურუგუ 8 Txomin Txueka Gourougou 8

www.kolga.ge www.tbilisiphoto.com