Issuu

WETENSCHAP - SUMMARY

The Influence of Centralization and Directional Preference on Spinal Control in Patients With nonspecific Low Back Pain Adri Apeldoorn, Hans van Helvoirt, Hanneke Meihuizen, Henk Tempelman, David Vandeput, Dirk Knol, Steven Kamper, Raymond Ostelo

Klinische vraag Verschilt het directe effect van Mechanical Diagnosis & Therapy (MDT ofwel McKenzietherapie) op motorische controle bij patiënten met lagerugpijn die worden ingedeeld in de volgende subgroepen: 1. met het centralisatie (CEN) fenomeen; 2. geen CEN, maar wel een directional preference (DP/geen CEN); 3. geen van beide (geen CEN/geen DP)?

Conclusie van de auteurs Verbetering op motorische controle was vaker aanwezig bij patiënten met CEN in vergelijking met patiënten in de twee andere groepen (DP/geen CEN en geen CEN/geen DP).

Onderzoeksopzet Cohortonderzoek met een test-hertestontwerp.

Onderzoekslocatie Drie eerstelijnspraktijken.

SAMENVATTING Bij MDT zijn CEN en DP belangrijke klinische kenmerken. Bij CEN verdwijnt de meest distale (been)pijn progressief wanneer een bepaalde houding wordt aangenomen en/of specifieke eindstandige bewegingen herhaaldelijk worden uitgevoerd. Indien alleen rugpijn aanwezig is, zonder uitstraling, verplaatst deze zich van een groot naar een klein (centraal) oppervlak om hierna geheel te verdwijnen. DP zonder CEN is een fenomeen waarbij de pijn niet naar centraal verplaatst, maar waarbij een blijvende klinisch relevante verbetering optreedt, bijvoorbeeld vermindering van pijn of verbetering van de range of motion. In dit onderzoek werden patiënten direct voor en na een MDT-behandeling getest op motorische controle door middel van 4 testen: wel/geen aberrante bewegingen bij flexie in stand, de active straight leg raise (ASLR) test, de Trendelenburg-test en de prone instability test. De MDT-therapeut en de therapeut die de motorische controle testen uitvoerden, waren niet op de hoogte van elkaars bevindingen. In

totaal werden 114 patiënten onderzocht. Van deze patiënten werden er 51 (44,7%) geclassificeerd als CEN, 23 (20,2%) als DP/geen CEN en 40 (35,1%) als geen CEN/geen DP. Na MDT-behandeling was op aberrante bewegingen een grotere proportie patiënten in de CEN-groep verbeterd ten opzichte van patiënten in de geen CEN/geen DP-groep (43% versus 7%, p=0,02). Ook op de ASLR-test verbeterden meer patiënten in de CEN-groep ten opzichte van patiënten in de geen CEN/geen DP-groep (50% versus 8%, p<0,01) en ten opzichte van patiënten in de DP/geen CEN-groep (50% versus 7%, p=0,01). Beperkingen van dit onderzoek waren dat het onduidelijk is of de 4 testen daadwerkelijk motorische controle meten en dat slechts kortetermijneffecten zijn gemeten. Het artikel bevat een filmpje waarbij de effecten van CEN op de ASLR-test worden getoond bij een patiënte met chronische lagerugpijn. Dr. Adri Apeldoorn, fysiotherapeut-onderzoeker, afdeling revalidatie Noordwest Ziekenhuisgroep en redactielid FysioPraxis.

Efficacy of Different Types of Mobilization Techniques in Patients With Primary Adhesive Capsulitis of the Shoulder: A Systematic Review Suzie Noten, Mira Meeus, Gaetane Stassijns, Francis Van Glabbeek, Olivier Verborgt, Filip Struyf

Klinische vraag Wat is de effectiviteit van gewrichtsmobilisatietechnieken bij patiënten met primaire adhesieve capsulitis van de schouder?

Conclusie van de auteurs Over het algemeen hebben mobilisatietechnieken gunstige effecten op het verbeteren van pijn en range of motion (ROM) bij patiënten met primaire adhesieve capsulitis van de schouder. Voornamelijk de techniek volgens Maitland en een gecombineerde techniek met mobilisatie van de wervelkolom, glenohumerale stretching en zowel angulaire als translatoire mobilisatie lijken aanbevolen op dit moment.

Onderzoekslocatie Het onderzoek is uitgevoerd op de afdeling Revalidatiewetenschappen en Kinesitherapie van de Universiteit Antwerpen.

SAMENVATTING Mobilisatietechnieken worden vaak gebruikt om de beweging van het schouderkapsel te verbeteren, het verkleefde weefsel te stretchen en de pijn te verminderen. Er zijn vele mobilisatietechnieken beschikbaar, maar het staat ter discussie wat de optimale techniek is. Twaalf gerandomiseerde studies met in totaal 810 patiënten werden geïncludeerd in deze review. Een primair adhesieve capsulitis werd vrijwel steeds gedefinieerd als een klachtenduur van minimaal 1 maand met 50% of meer verlies in exorotatie ROM en 25% of meer in 2 andere bewegingsrichtingen ten opzichte van de contralaterale zijde. Zeven verschillende typen mobilisatietechnieken werden geëvalueerd. Angulaire mobilisatie (n=2), de methode volgens Cyriax (n=1) en de techniek volgens Maitland (n=6) lieten verbetering zien in de pijnscore en ROM. Bij gebruik van translatoire mobilisaties (n=1) werd een voorkeur gevonden voor een posterieure richting om externe rotatie te herstellen. Een gecombineerde techniek met mobilisatie van de wervelkolom, glenohumerale stretching en zowel angulaire als translatoire mobilisatie (n=1) had een gunstig effect op actieve bewegingsvrijheid. Mobilisaties met een hoge intensiteit (n=1) lieten minder verbetering zien op de Constant Murley Score vergeleken met pendulum en actieve oefeningen. Op lange termijn werden positieve effecten gezien bij de techniek volgens Mulligan (n=1) voor zowel pijn als ROM. Samenvattend is er een gunstig effect van deze technieken bij patiënten met primaire adhesieve capsulitis van de schouder. Onze conclusies dienen met enige voorzichtigheid geïnterpreteerd te worden, omdat de geïncludeerde studies heterogeen en gelimiteerd in aantal waren met matig bewijsniveau. Het is eveneens nog onduidelijk welke intensiteit, frequentie en begeleidingsniveau tot de beste resultaten leiden. Verder onderzoek is duidelijk nodig. Dr. Filip Struyf, Vakgroep Revalidatiewetenschappen en Kinesitherapie, Universiteit Antwerpen.

Onderzoeksopzet Systematische review.

FysioPraxis | juli/augustus 2016

FP06_WK_promotieonderzoek_Hugo_Fokkenrood.indd 40

05-07-16 15:30

FysioPraxis 6 juli-aug2016