32
test en techniek in beeld
Screeningsinstrument lage rugklachten
De STarT Back Screening Tool De STarT Back Screening Tool is ontwikkeld voor patiënten met lage rugklachten in de eerste lijn. Met het screeningsinstrument wordt een indruk verkregen over de kans op het ontwikkelen van persisterende invaliderende lage rugpijn. Tevens geeft de uitslag op de STarT Back Screening Tool richting aan de te volgen behandelstrategie. In dit artikel worden de ontwikkeling, het onderzoek en de klinische relevantie van de StarT Back Screening Tool beschreven. Tekst: Adri Apeldoorn, Miranda van Hooff en Raymond Ostelo
Onderzoek naar subgroepen bij patiënten met aspecifieke lage rugklachten wordt al enkele decennia beschouwd als topprioriteit.1 De vele initiatieven rondom onderzoek naar subgroepen hebben geleid tot het gebruik van een uitgebreid assortiment aan vragenlijsten, zoals de 4 DKL2 en de SCL-9034 en testprocedures, waaronder movement controltesten,5 het McKenzieconcept6 en het O’Sullivansysteem7. Voor veel van deze instrumenten en classificatiemethoden bestaat enig bewijs dat ze klinisch relevant zijn, maar geen van alle heeft een uitgebreide testprocedure doorstaan. Een interessant nieuw instrument is de STarT Back Screening Tool.8 Met behulp van de STarT Back worden patiënten in drie subgroepen ingedeeld. Voor iedere subgroep bestaat een specifieke behandelstrategie. De afgelopen jaren is dit instrument uitvoerig getest.
Risicogroepen De STarT Back Screening Tool is ontwikkeld aan de Keele University in Engeland. De onderzoekers hadden als doel een beslissingsinstrument voor huisartsen te ontwikkelen waarmee patiënten konden worden gerangschikt in drie subgroepen:
Indeling patiënten in drie subgroepen.
1. patiënten met een laag risico voor het ontwikkelen van persisterende invaliderende lage rugpijn; 2. patiënten met een middelmatig risico voor het ontwikkelen van persisterende invaliderende lage rugpijn; 3. patiënten met een hoog risico voor het ontwikkelen van persisterende invaliderende lage rugpijn. Met behulp van een cohort van 1.141 patiënten is in eerste instantie een reeks risicofactoren geselecteerd op het ontwikkelen van persisterende invaliderende lage rugpijn. Uit deze risicofactoren hebben praktijkdeskundigen die factoren geselecteerd die mogelijk te modificeren (veranderen) zijn door een interventie. Vervolgens zijn er verdere analyses uitgevoerd (onder andere naar de betrouwbaarheid, de interne consistentie en de validiteit) met als uiteindelijk resultaat een lijst van negen vragen, waarmee patiënten kunnen worden gerangschikt naar risico op persisterende invaliderende lage rugpijn.8 Aan de subgroepen zijn bovendien interventies gekoppeld: 1. laag risico: informatie en stimuleren om actief te blijven (één behandeling); 2. middelmatig risico: verwijzing fysiotherapie; 3. hoog risico: verwijzing fysiotherapie met speciale aandacht voor psychologische risicofactoren.
STarT Back versus usual care In 2012 is een gerandomiseerde studie van de Keele University Group in de Lancet gepubliceerd. In deze studie werden 851 patiënten met lage rugklachten in de eerste lijn behandeld volgens usual care (de normale praktijkvoering) of aan de hand van de uitslag van de STarT Back.9 Volgens de STarT Back hadden 26 procent van de patiënten een laag, 46 procent een middelmatig en 28 procent een hoogrisicoprofiel. Behandeling volgens de STarT Back bleek op de korte en de lange termijn effectiever en kosteneffectiever te zijn dan usual care. Het analyseren van de resultaten voor de drie afzonderlijke subgroepen leverde ook interessante resultaten op. Zo verschilden de behandelresultaten voor patiënten met een laag risico niet tussen twee behandelstrategieën (usual care of STarT Back). Maar patiënten met dit profiel werden in de usual-caregroep wel vaker
FysioPraxis | april 2013
TEST EN TECHNIEK.indd 32
03-04-13 16:02