Tekst en foto's Jeroen Kirchner en Andrea Furger
First descent van winterse Albula De eerste dagen van 2020 waren zonnig en warm in de Zwitserse Alpen. Maar op enkele dagen tijd kelderden de temperaturen en kregen we droog en koud weer. Ideale condities voor wintercanyoning dus, dankzij lage waterstanden en een miniem oud sneeuwdek. Met die goede vooruitzichten kreeg ik een uitnodiging voor het daaropvolgende weekend. Als eersten zouden we een diepe canyon afdalen - niemand had dit eerder gedaan! We zouden er twee dagen de tijd voor nemen. Spannend! De canyon, Albula genaamd, ligt bij het dorpje Bergún. Pas later zou ik me het geografisch belang van de plek realiseren...
Na een telefoontje met groepsleider Timo Stammwitz spraken we af dat ik reeds op vrijdag zou aankomen om de staat van de canyon in te schatten. Met andere woorden: ik zou de kloof solo stroomopwaarts in wandelen met sneeuwschoenen, en indien nodig stijgijzers, om de kwaliteit en de hoeveelheid van het ijs na te gaan. Die dag was het goed koud met -9°C. Het ijs dat ik aantrof aan de uitgang van de canyon was zich nog aan het vormen: ik zag op dat punt geen belemmering voor een afdaling. De overige leden van het team kwamen aan op zaterdagmorgen. Het was -8° C. In ons team van vier zaten de bekende gezichten van Timo en Alex, met wie ik al eerder aan wintercanyoning deed, en de Italiaans-Duitstalige Alessia. De voertaal bleek ergens tussen het Frans, het Duits en het Engels in te liggen: een grappige driehoeksverhouding! De toon in de groep was snel gezet. Tot onze verbazing had Timo een fotograaf meegebracht om alles vast te leggen. Blijkbaar had hij hoge verwachtingen van de canyon… Het was raar om gevolgd te worden, maar we vonden het ook wel leuk uiteraard.
44
Boven de kloof ligt een handige parking: van daaruit konden we de canyon verkennen met onze drones. Die plek zou ook de positie van de fotograaf worden. Timo had het steeds weer over één problematisch punt in de canyon: een diepe poel met mogelijk waterbewegingen, waarna het water blijkt te verdwijnen... We zagen veel ijs op de wanden, maar we konden uit de dronebeelden maar niet opmaken hoe de doorgang na deze poel er uitzag. Timo vreesde voor een sifon of een ander obstakel. Even overwogen we van bovenuit een vast touw te installeren, om in extremis alsnog uit de kloof te kunnen klimmen, maar daarvoor was 100 meter te diep. Bovendien zouden we er kostbare tijd door verliezen. Samen besloten we de afdaling zonder meer te proberen. Alex en ik, de waaghalzen van de groep, spraken onze teamgenoten moed in: we zouden zo veel mogelijk audiovisueel contact houden met de fotograaf, die op zijn beurt contact had met gekwalificeerde mensen die zo nodig te hulp konden komen. Weliswaar veel later, maar daar stond niemand bij stil...
