Monte - April 2025

KLIM- EN BERGSPORTMAGAZINE MONTE

EDELRID CLIMB GREEN ROPES

NEO 100 3R

Dit klimtouw is vervaardigd uit 100% gerecycled materiaal en voldoet aan de hoogste eisen van Edelrid dankzij jaren van ontwikkeling en speciale weeftechnieken. Door rest-vezels uit de eigen productie te hergebruiken, vermindert Edelrid bovendien zijn ecologische voetafdruk aanzienlijk.

BIRDLIME 1R 9.8MM

Dit is het eerste gecertifieerde klimtouw dat gemaakt is van hernieuwbare biogebaseerde grondstoffen, wat een nieuwe stap betekent in verantwoorde klimuitrusting. Meer dan 40% van dit touw bestaat uit garen op basis van castorolie, wat Edelrid in staat stelt om het gebruik van fossiele hulpbronnen significant te verminderen.

NEW

SISKIN ECO DRY 8.6MM

Het lichtste drievoudig genormeerde klimtouw ter wereld (enkeltouw –dubbeltouw – tweelingtouw). Dankzij haar geavanceerde fabricagetechnieken en expertise heeft Edelrid de grenzen opnieuw verlegd. Met een diameter van 8,6 mm en een gewicht van slechts 48 g per meter is de SISKIN ECO DRY perfect voor alle verticale avonturen waarbij elk gram telt.

Inhoud

Boekbespreking

Eenvoudigopweg 13 Klim op maat

MATERIAAL & TECHNIEK 8 Materiaal & Techniek

18 Zekeren van de voorklimmer bij multipitch

skyrunning

14 Belgisch Kampioenschap Skyrunning 2024

sportklimmen

16 Klimzaal in de kijker : Klimzaal Banzai

26 Belgian Championships Boulder en Lead 2025

rotsklimmen

20 Duivels Dévoluy : op zoek naar avontuur

52 Onbekend is onbeklommen: Spontin

bergwandelen

24 Stage zelfstandige bergwandelaar La Vanoise 2024

34 Het sublieme voor beginners

38 Hutrtentocht Dolomieten

bergbeklimmen

46 Jorasses, de berg met vele gezichten (deel 2)

50 Mount Coach 11

canyoning

42 De roep van de Himalaya: Canyoningexpeditie les Mecc's natuur en ecologie

54 Klimmers èn planten in hun natuurlijke habitat op de rotsen

56 De Alpengems

OVER de KLIM- EN BERGSPORTFEDERATIE

De Klim- en bergsportfederatie vzw is een unisportfederatie met meer dan 14 000 leden, erkend en gesubsidieerd door Sport Vlaanderen.

De KBF telt 44 aangesloten clubs. Vind een club in jouw regio op www.klimenbergsportfederatie.be/clubs

BEREIKBAARHEID

Statiestraat 64, 2070 Zwijndrecht

Bereikbaar van maandag tot vrijdag, tussen 9:00 en 17:00 uur

T: 03 830 75 00*

*Tijdens het weekend: uitsluitend voor de melding van ernstige ongevallen. Andere ongevallen meld je op maandag.

E: info@kbfvzw.be

W: www.kbfvzw.be

Klachten: ombudspersoon@kbfvzw.be

SHOP

In de KBF-webshop kun je allerlei topo’s, boeken en cursusteksten aankopen aan democratische prijzen.

Meer op webshop.klimenbergsportfederatie.be

KBF-HUTTEN

Chaveehut

Rue de la Chavée 7, 5330 Maillen

Van 1 maart tot 30 oktober: ieder weekend open van vrijdag tot zondag.

Vennhütte

Am Bahnhof 13, 4790 Burg-Reuland

Vanaf 30 maart: ieder weekend open van vrijdag tot zondag.

Reserveer je slaapplaats via www.kbfvzw.be of info@kbfvzw.be. Voor KBF-leden geldt een kortingstarief.

SPORT MET GRENZEN

Voel je je slachtoffer van grensoverschrijdend gedrag?

Was je er getuige van, of heb je vragen over dit thema?

Praat erover met je club-API of de federatie-API (aanspreekpunt integriteit).

KLIMGREPEN

KLIMGREPEN

HARDWAREN

• Noodgeval: hulplijn 1712

• Advies: Annelies Van den Berge annelies.vdb.vp@gmail.com | 0491 34 50 17

Sofie Van Waesberghe sofie.van.waesberghe@gmail.com | 0474 44 64 13

Meer info op www.klimenbergsportfederatie.be/api

Discover everything you need for an exciting climbing experience, selected carefully by seasoned climbers, Ollie & Jacco, who care as much about your climbing fun as you do. From the essentials to all the extras, this is your one-stop-shop! 9cclimbing.com

Op 31 januari voltooide Sébastien Berthe als vierde klimmer ter wereld de vrijbeklimming van de Dawn Wall in het gezelschap van zijn klimpartner Soline Kentzel. Na een zware 14 dagen aan de wand wist hij de top nét op tijd te bereiken, vlak voordat een grote storm Yosemite National Park kwam binnenrollen. Daarvoor moest hij de laatste 12 pitches ’s nachts klimmen, tot bloedens toe. De Dawn Wall is een route op El Capitan (914 meter hoog), verdeeld over 32 (!) pitches variërend in niveau tot 9a, en wordt als de zwaarste bigwallbeklimming ter wereld aanschouwd. Slechts drie andere klimmers deden Seb dat voor. Berthe zet zo zijn naam naast klimfenomenen als Tommy Caldwell, Kevin Jorgeson en Adam Ondra. Seb Berthe bewijst zo opnieuw dat hij tot de wereldtop behoort. “This climb is particularly important to me—probably the most significant of my life as a climber.”

DRIE PROJECTEN VOOR ONZE GROEIENDE SPORT

Bij de start van het jaar kunnen we als federatie projectaanvragen indienen bij Sport Vlaanderen. De Vlaams minister van Sport verdeelt vervolgens de subsidies. Dit jaar kregen meer dan 100 initiatieven steun, waaronder drie binnen de klim- en bergsport. KBF zet komend jaar volop in op extra ondersteuning voor sporters en lesgevers. Hieronder een korte blik op onze projecten.

Binnen het project "Evenwicht vinden" wil KBF 'slackline' (nietclubgebonden sporters) en 'highline' (jonge sport) ontwikkelen als een volwaardige sporttak binnen de klim- en bergsporten op 4 domeinen: leerlijnen, kwalitatieve trainingslocaties, clubwerking en zichtbaarheid via wedstrijden.

"Jeugd in Touw" is een project om de kwaliteit van de jeugdwerking, het aanbod aan jeugdactiviteiten en de participatie van jeugdleden bij de klim- en bergsportclubs aangesloten bij KBF te verhogen.

Het project zet in op twee concrete doelstellingen:

1. De kwaliteit van de jeugdwerking verbeteren

2. Een rijk en divers aanbod voor jongeren stimuleren

"Meer trainers voor de klimmers" , zoals hiernaast al uitgelegd staat focust dit project zich op het creëren van een integrale visie op de kaderopleidingen in de klim- en bergsport (in 2025), met als vervolg een geoptimaliseerde inzet van blended leren in de kaderopleiding. (in 2026)

Het ledenaantal stijgt, nieuwe klimzalen reizen als paddenstoelen uit de grond en de bergsport evolueert razendsnel. Steeds meer sporters vinden de weg naar de klimzaal, rotsen en bergen het hele jaar rond. Van beginnende recreant, tot olympisch atleet. Deze sporters hebben nood aan voldoende goed geschoolde begeleiders in alle fasen van hun ontwikkeling. We willen daarvoor een integrale visie ontwikkelen om onze sportkaderopleidingen meer bekendheid te geven, toegankelijker te maken, te actualiseren en de kwaliteit op punt te stellen.

"Meer trainers voor de klimmers” is een ambitieus project! Als projectmedewerker ben ik 200% gemotiveerd om met alle betrokkenen deze ambitie waar te maken.

Wil je Wouter Van Daele verwelkomen? Dat kan via wouter.van.daele@klimenbergsportfederatie.be

Ook het topsportbeleid sportklimmen werd bijgeschroefd voor de komende olympiade 2025-2028. Het jaaractieplan en meer informatie over onze projecten vind je op onze website.

Succesvolle editie BK Skimo

Met 60 deelnemers was het BK skimo in Rothwald een succes. Maximilien Drion domineerde zowel de verticale race als de individuele wedstrijd. Camille Compère schitterde bij de vrouwen met twee overwinningen. Jeroen Pattyn maakte indruk met brons in de verticale race en een 4de plaats in de individuele wedstrijd. Het verslag van de wedstrijd vind je op www.klimenbergsportfederatie. be/nieuws

Wil jij volgend jaar meedoen? We voorzien een voorbereidingstraject in het najaar. Stay tuned!

Nieuwe KBF-clubs: Klimkaffee en onyx boulder

Onze teller blijft lopen... Inmiddels zijn we met 44 clubs! Een warm welkom aan onze twee nieuwste KBF-clubs: Klimkaffee en Onyx Boulder! Onyx Boulder is een nieuwe aanwinst in het prachtige Brugge. Op het moment van schrijven worden de laatste grepen in de klimmuur gevezen. De boulderzaal met 600m² aan klimoppervlak opent in april haar deuren, toppen maar! Klimkaffee behoeft nauwelijks nog een introductie. Met drie boulderzalen in Mechelen, Herentals en Oudenburg zijn de kaffeegangers reeds een gevestigde waarde in boulderend België. Dankzij hun toetreding tot KBF kunnen klimmers nu ook onder de Klimkaffee-vlag deelnemen aan nationale wedstrijden. Veel succes aan beide clubs!

Sébastien Berthe klimt de Dawn Wall

NIEUWE COLLEGA: Welkom Wouter!

LA SPORTIVA - Ondra Comp 'superschoen voor de meest dynamische boulderpassen'

Zoals zijn naam al doet vermoeden is de Ondra Comp ontwikkeld in samenwerking met eliteklimmer Adam Ondra. Elk detail is zorgvuldig getest en verfijnd om uitzonderlijke prestaties te kunnen leveren bij de drie meest voorkomende moderne bouldermoves: smearing, toehooks en heelhooks. Het nieuwe constructieconcept garandeert de klimmer maximale grip en gevoel, zelfs op de meest dynamische klimroutes. De structuur van de schoen is zodanig ontworpen dat hij de voet laat uitrekken om zoveel mogelijk van het zooloppervlak in contact te laten brengen met de greep. De nieuwe gepatenteerde en exclusieve technologie van La Sportiva, SenseGrip, revolutioneert het concept van boulderschoenen. De halve zool en de rubberen neuskap zijn gemaakt met deze innovatieve technologie, waardoor de voet optimaal wordt ondersteund en maximale aanpassing en grip op alle soorten oppervlakken wordt gegarandeerd.

Adviesverkoopprijs: 194,95 euro Gewicht: 420 gram per paar

MSR - Switch Stove System 'hoogtechnologische veelzijdigheid'

De meeste 'snelbranders' zijn er op gericht om in zo kort mogelijke tijd je water aan de kook te brengen. Zo heb je bij MSR de Reactor en de Windburner. Het nadeel van dergelijke vuurtjes is dat ze zodanig krachtig zijn, dat je er geen echt eten mee kunt klaarmaken. Zelfs pasta of rijst zal aanbakken aan de bodem van de pot. Goed dus voor vriesdroogmaaltijden, maar een nadeel voor zij die af en toe ook eens hobbykok willen spelen. Daar brengt de Switch nu dus verandering in. Het vuurtje is zodanig gemaakt dat je nog steeds supersnel water kunt koken, maar je kunt er ook een andere pot op zetten en het vuur met behulp van een fijnregelaar veel zachter zetten. Het is nog steeds een hoogtechnologisch vuur, maar dan wel eentje dat veel versatieler geworden is. Bovendien komt er met dit vuurtje minder CO vrij dan bij gelijkaardige vuurtjes. En ook de prijs is in verhouding onklopbaar!

Adviesverkoopprijs: 149,95 euro

Gewicht: afhankelijk van wat je allemaal meeneemt tussen de 117 à 392 gram

WANDERLUST - Mediterranean 'een lust voor het oog én je voeten'

De bekende Wanderlust reeks brengt het ene prachtige wandelboek na het andere uit. En daar is nu dus ook deze laatste editie aan toegevoegd. Een heel boek vol inspirerende tochten in het gebied rond de Middellandse Zee. Onder andere de Tramuntana op Mallorca en de Selvaggio Blu op Sardinië staan erin vermeld. Maar ook tochten in exotischere bestemmingen als Turkije, Jordanië en Egypte staan erin beschreven. Zoals steeds gaan inspirerende teksten hand in hand met prachtige foto's die je doen wegdromen van de bestemmingen die zo mooi aan bod komen in dit boek. Een prachtig nieuw exemplaar voor in je boekenkast. Ideaal om af en toe eens bij weg te dromen en plannen te maken.

Adviesverkoopprijs: 45,00 euro

Taal: Engels

BOEKBESPREKING Annelore Orije

Tussen Hemel en Aarde - Sofie Lenaerts

Seven Summits, Zeven levenslessen

Sofie Lenaerts is de eerste Belgische vrouw die de “Seven Summits” beklom. In haar nieuwe boek deelt ze ervaringen van tijdens deze beklimmingen, opgedeeld in zeven levenslessen. Lezers krijgen een unieke kijk op haar voorbereiding, mentale hindernissen, fysieke tegenslagen… en, belangrijker nog, hoe ze ermee omspringt.

Van haar ervaringen valt heel wat te leren, als bergbeklimmer, maar evengoed als mens op zich.

Het is een meeslepend boek vol pittige verhalen, afgewisseld met veel foto’s van onderweg, waardoor je deze 248 pagina’s gezwind doorleest.

ISBN: 9789464946512

Omdat hij er is - Rik Merchie

Een echte pageturner met humor op maat van bergsportliefhebbers.

Toen men in 1924 aan Gregory Mallory vroeg waarom hij de Everest wilde beklimmen, antwoorde hij prompt: “Because it’s there.” Niet veel later sloeg het noodlot toe. Of het klimmersduo Mallory-Irvine de top wisten te bereiken, groeide uit tot één van de grootste mysteries in de bergklimgeschiedenis.

Het is net dat mysterie wat de rode draad vormt in deze meeslepende roman. Auteur en historicus Rik Merchie vertelt het verhaal van twee broers Mathéo en Sébastien, een berggids en een fotograaf, die samen met een bont allegaartje naar de Everest trekken. Wat bedoeld was als een reis om hun familieband aan te sterken, mondt uit in een internationale crisis.

Een knalroze knaller vol emoties en bergsportweetjes, wat wil een mens nog meer?

Rik gaat met zijn boek ook op tour, waarin hij je meeneemt in een detective-spel met een bergtintje.

Meer info op https://www.rikmerchie.com/home/tour-omdat-hij-er-is/

ISBN: 9789493388017

The climber, the legend, the biography

De auteur Pietro Dal Pra is eigenlijk geen rasechte schrijver - net als Adam Ondra is hij een grootse klimmer die al op jonge leeftijd grote successen boekt. Zo beklom hij zijn eerste 8B+ toen hij amper 16 was. Geboren in een klimmersfamilie in 1971 heeft hij de passie voor het klimmen met de paplepel meegekregen. Op zijn 21 werd Pietro berggids, en zo gebeurde het dat de twee met elkaar op avontuur trokken. Pietro als gids, Adam als jong klimfenomeen en recordbreker van ongezien formaat.

In dit boek delen Pietro en Adam hun ervaringen van de meest spraakmakende beklimmingen uit Adams carrière. Van de eerste beklimming van WoGü tot Silence, de eerste 9C ter wereld. De verhalen en emoties van onderweg geven je een interessante inkijk in het leven van de allerbeste klimmer ter wereld. Een absolute aanrader voor iedere klimmer die wil weten what it takes om de beste te zijn.

ISBN: 978-88-55471-909 Taal: Engels

Adam The Climber – Pietro Dal Pra en Adam Ondra

Eenvoudigweg

Dé referentie voor buiten-plezier in Vlaanderen

Je hoeft het avontuur niet altijd ver te zoeken. Eenvoudigweg.be is daar het levende bewijs van! Het platform wil mensen inspireren om vaker naar buiten te trekken, en heeft in slechts een jaar tijd een vaste plek veroverd in het hart van natuurliefhebbers. Zie het een beetje als de “UiTinVlaanderen” voor leuke buitenactiviteiten om even alles los te laten en frisse lucht op te snuiven.

Op de website vind je meer dan 100 activiteiten, stuk voor stuk voorzien van alle nodige informatie om een fijne natuurbeleving te garanderen. Of je nu houdt van wandelen en fietsen of op zoek bent naar iets uniekers zoals disc golf of ‘oriënteering’, het platform biedt voor elk wat wils.

Inmiddels is reeds 1 op de 4 Vlaamse gemeentes vertegenwoordigd op het platform, en dat aantal groeit gestaag. “Overal in Vlaanderen moet men zonder gedoe naar buiten kunnen om even een shotje energie te kunnen tanken,” aldus Yves Muyters, oprichter van Eenvoudigweg.

Deze missie vormt het fundament van Eenvoudigweg, dat zich richt op iedereen die de natuur – en soms ook zichzelf – wil herontdekken als uitlaatklep voor de drukke dagelijkse sleur.

Naast inspiratie om er zelfstandig op uit te trekken, vind je op de website ook groepsactiviteiten, georganiseerd door kleinschalige outdoor-partners. Zo kan je met de organisatie ‘vzw Stuurvrouw’ een zeil-initiatie volgen ten voordele van Kom op tegen Kanker. Ook de populaire packraft-excursies, waarbij je met een opblaasbootje Vlaamse rivieren verkent, zijn steevast volzet.

Eenvoudigweg blijft werken aan het uitbreiden van haar aanbod en het vergroten van haar bereik, met als doel nog meer mensen te motiveren om naar buiten te komen en van de natuur te genieten.

Met haar groeiende populariteit en gevarieerd aanbod is het platform een ideale bron van inspiratie voor iedereen die op zoek is naar buitenactiviteiten. Meer informatie, bezoek www.eenvoudigweg.be

'Minder plannen, meer doen...' is de boodschap!

Heb je de smaak te pakken?

Ook onze KBF-clubs trekken er graag in groep op uit. Of het nu gaat om wandelactiviteiten, rotsklimtreffens of een volwaardige stage, bij de KBF-clubs ben je aan het juiste adres. Je doet er niet alleen onvergetelijke ervaringen op, maar leert ook altijd iets bij. Zo ga je achteraf veiliger zelfstandig op pad.

Benieuwd naar het aanbod?

Bezoek portaal.klimenbergsportfederatie.be, klik op “Events” en gebruik de filterfunctie om een avontuur te vinden dat perfect bij jouw voorkeuren past. Of je nu beginner bent of een doorgewinterde avonturier, er is voor iedereen iets te beleven.

Avontuur begint hier – ontdek het zelf!

Klim op Maat!

In Kortrijk komt er met een bijzonder project terug leven in een oude brandweertoren die jarenlang dienst deed als klimtoren voor de West-Vlaamse Bergsportvereniging : Klim op Maat!

De oude brandweerkazerne in Kortrijk was gelegen in het centrum van Kortrijk. Rond 1990 verhuisde de Kortrijkse brandweer naar een nieuwe modernere kazerne, aan de op- & afrit van de E17. Hierdoor bleef de oude kazerne ongebruikt achter. Een groep enthousiaste klimmers uit het Kortrijkse kwam dit te weten en trok hun stoutste schoenen aan en benaderde de betrokken diensten met de vraag of ze de toren van de oude kazerne mochten uitrusten om te klimmen.

Ze kregen groen licht en lieten vervolgens hun creativiteit erop los. Een oude eik werd in planken en blokjes gezaagd en de volledige binnenkant van de toren werd volgehangen met houten blokjes. Naargelang de jaren verstreken werd de toren beetje per beetje uitgebouwd met de structuren die we uit de klimzalen kennen. In 2021 startten de renovatiewerken aan de oude brandweerkazerne om deze om te toveren tot een moderne sociale hotspot, de Deelfabriek. De toren werd ook gerenoveerd maar kreeg geen bestemming.

'We willen jongeren en volwassen in een kwetsbare opvoedingssituatie een plaats bieden om te sportklimmen.'

In mei 2023 kwamen Klaas Devos (CAW Zuid-West-Vlaanderen) en Didier Bertin (vzw Oranjehuis) elk op hun manier toevallig te weten dat de klimtoren na de renovatie niet meer gebruikt werd en dat de Deelfabriek openstond voor sociale projecten. Dergelijke opportuniteit leidde tot project Klim op Maat waarin we jongeren en volwassen in een kwetsbare opvoedingssituatie een plaats willen bieden om te sportklimmen, een sport die voor deze doelgroep moeilijk bereikbaar is.

Vzw Oranjehuis kon de klimtoren voor een bescheiden bedrag huren van Stad Kortrijk en de West-Vlaamse Bergsportverening schonk de ganse ‘inboedel’ (wandplaten en grepen). Om het project echt te kunnen opstarten verkenden we verschillende pistes om wat financiële middelen te verzamelen en zo werd het project ingediend bij het Kortrijkse Burgerbudget. We werden als één van de winnaars verkozen en kregen een mooi bedrag van € 11 500 voor werkingskosten, materiaal en de nodige aanpassingswerken om de toren veilig en operationeel te maken. We vormden een kerngroep aangevuld met Johan Defraeye en Maarten Bolle om alles te coördineren.

Na de toekenning van het Burgerbudget konden de vele werken eindelijk van start gaan. Alle blokken (naar schatting 1000 à 2000) werden van de muur gehaald en gereinigd. De oude installatie werd initieel afgekeurd en vervolgens compleet vernieuwd en officieel gekeurd. Er werden nieuwe touwen, gordels, musketons, zekeringstoestellen en klimschoenen aangeschaft. Een groot deel van de ongeveer 200m² klimmuur werd opgeschuurd en geschilderd

waarna de opbouw terug kon starten.

Met het resterende bedrag willen we actief aan de slag gaan om jongeren en volwassen uit de beoogde doelgroep te initiëren in het klimmen en hen de kans geven klimbrevet KVB1 te behalen. Eens ze dit behaald hebben krijgen ze een ‘startpakket’ (klimgordel, musketons, klimschoenen en zekeringstoestel) om gemakkelijker de stap naar de reguliere klimzalen te zetten. Zo hopen we de financiële drempel weg te nemen bij ons doelpubliek zodat ze enkel nog de ingang van een klimzaal moeten betalen.

Op 28 maart 2025 wordt de klimzaal officieel ‘geopend’ en kan project ‘Klim op Maat’ volwaardig van start gaan. Gezien de tijdelijkheid van de financiële middelen blijven we op zoek gaan naar materiële en/of financiële ondersteuning voor het project.

CAW Zuid-West-Vlaanderen

Tuighuisstraat 40 - 8500 Kortrijk

Tel. 0491 90 42 62 klaas.devos@ cawzuidwestvlaanderen.be www.caw.be

VZW Oranjehuis

Moorseelsestraat 146 - 8501 Heule

Tel. 0499 90 37 95 maarten.bolle@oranjehuis.be www.oranjehuis.be

Tara Van Delm (2de op BK Sky Ultra)

Ik had thuis relatief veel hoogtemeters kunnen trainen, mijn voeding getest en een gedetailleerd plan gemaakt. Ook de start en finish van het parcours (56km lang met 3880 positieve hoogtemeters) had ik eens verkend in de dagen ervoor, toen het weer aangenaam en zelfs wat fris was. Tijdens de week voor de race stegen de weervoorspellingen echter elke dag met een graad, tot er uiteindelijk voor de wedstrijddag zelf 35°C werd voorspeld. Er waren wel wat bevoorradingsposten, maar niet extreem veel. De start was al heel vroeg, dus dat viel mee, maar we zouden sowieso door het warmste deel van de dag lopen.

Na een net iets te lange pre-race briefing was de zin om te starten enorm groot. En ik denk dat iedereen er hetzelfde over dacht, want de start was heel snel! Het voelde alsof een groep wilde stieren in de Spaanse straten werd losgelaten. Ik ben niet de beste bergoploper, dus ik moest al redelijk snel loslaten en energie sparen voor later. Bij elk hulpstation vulde ik goed water bij.

Tot aan de middag lukte mijn plan redelijk goed, maar vanaf dat moment liep ik in volle zon. De liters water gingen er vlot doorheen en de lange stukken tussen sommige hulpstations waren net te lang om te overbruggen.

Een stuk voorbij de middag werd het duidelijk dat iedereen het moeilijk had. Er begonnen meer en meer lopers langs de kant in de schaduw te zitten. Niemand had hulp nodig, maar het was toch een vreemd zicht.

Toen werd mijn grootste fout duidelijk: ik had geen zout meegenomen. Ik had dat nog nooit nodig gehad en ook niet getest. Mijn bovenlichaam begon te verkrampen en ademen werd pijnlijk.

Mijn benen wilden nog wel, maar ik kreeg niet voldoende zuurstof. Onderweg kreeg ik een paracetamol van een vriendelijke Nederlandse kerel en toen de pijn van de verkrampte spieren verminderde, kon ik toch weer wat vooruitkomen. Mijn doeltijd zou ik niet meer halen, maar ik kon het nog zo goed mogelijk proberen te doen.

Iedereen had het moeilijk en ik wist dat de laatste 5 km naar beneden waren, en daar ben ik sterk in. De via ferrata stukjes waren een leuke afleiding van het afzien in de warmte. Stilletjes aan begon het ook weer wat dragelijker te worden, al had ik het gevoel dat het tegen de rotsen meer dan 40°C was. Er waren twee sneeuwvelden waar ik wat sneeuw onder mijn pet en rond mijn polsen kon leggen. En in elk waterstroompje kon ik mijn buff nat maken en in mijn nek leggen.

Langzaam begon ik er weer wat door te komen. Bij het laatste hulpstation hoorde ik dat de vrouw voor mij maar vijf minuten voorsprong had. Ik had wel zin om all-out te gaan en een inhaalpoging te wagen. Battle mode on!

Jammer genoeg dacht mijn hart er anders over en ging mijn hartslag al snel veel te hoog. Ik kreeg het niet onder controle en moest stappen waar ik anders goed zou kunnen vlammen. Ik begreep totaal niet wat er aan de hand was en wisselde stukjes wandelen en lopen af.

Aan de finish gaf ik de bel een goede mep, dat was verdiend! En dan ben ik in het zwembadje gesprongen, zalig! Zo een leuke sfeer aan de finish, iedereen vertelde zijn verhaal en was onder de indruk van elkaar. Er waren veel schouderklopjes en werd goed gelachen. Wat een beleving, dat is waarom ik het doe!

Volgende BK skyrunning gaat op 18-19 juli door in het Lake District. Meer info vind je op onze website.

Klimzaal Banzai

Klimzaal Banzai!

Banzai is een Japanse uitroep van enthousiasme, een schreeuw ter aanmoediging en een kreet bij de overwinning.

Locatie:

Pierre Corneliskaai 10, 9300 Aalst

Na(a)m(en) Oprichters:

Renaat Will, Gilles Royon, Francesca Sorbie & Wannes De Bie

Openingsdatum: 18 oktober 2024

Wat je klimzaal uniek maakt:

Banzai is gevestigd in een oud industrieel pand, met typische ijzeren dakstructuren en veel lichtinval.

De boulder- en lengtewand lopen in elkaar over zodat alle klimmers met elkaar in contact blijven. We kozen er bewust voor om veel ruimte te laten tussen de structuren in de zaal, wat het klimmen een relaxte vibe geeft. Er zijn 5 autobelays voor als je snel even alleen wil komen klimmen, en daarnaast hebben we een afgebakende kinderspeelzone.

Toekomstvisie:

We willen een kwalitatieve zaal zijn met een hechte community. Alles wat we doen moet goed zijn. Elke gebouwde klimroute moet interessant zijn, elke 'Goeie avond' gemeend en elke cursus gegeven vanuit de passie voor de klimsport. Kwaliteit gaat voor op kwantiteit.

Sociale interactie is in de klimsport enorm belangrijk. In de klimzaal kom je continu nieuwe mensen tegen, waarmee je snel in gesprek raakt. Die sociale component wordt versterkt door het organiseren van allerlei wedstrijden, events, presentaties... Hoe sterker het sociale weefsel in onze klimzaal, hoe beter de sfeer.

Disciplines:

Boulderen, toprope, voorklimmen, autobelays.

Aantal vierkante meter klimoppervlak Lengte: 400m²

Aantal vierkante meter klimoppervlak Boulder: 650 m²

Hoogste muur Lengte: 12,5 m

Zijn er andere trainingsfaciliteiten?

Onze trainingsfaciliteiten zijn momenteel nog in opbouw. Er is nu al een powerstation met finger boards, een dip- en optrekbar en halters.

Jeugdwerking?

Onze jeugdwerking wordt verzorgd door Vertical Thinking. De trainingen gaan door op woensdag en zaterdag.

Training voor volwassenen?

Er zijn lessenreeksen basisklimtechnieken voor zowel boulder als lengtes. Daarnaast zijn er ook fysieke trainingen voor gevorderden, waaronder de intussen befaamde ‘Rock Preppings’-cursus.

KVB-opleidingen?

We bieden opleidingen KVB1 & 2 aan. Dankzij 10 jaar ervaring vanuit Vertical Thinking hebben we vandaag heel wat expertise in huis. Bovendien is een deel van onze lengtewand voorzien om tussenrelais op te bouwen. Bij slecht weer in onze Ardennen is het mogelijk om indoor een multipitch te simuleren en zo toch de technieken van KVB 3 te oefenen.

Toegangsvoorwaarden?

Onze kinderspeelzone wordt al door de allerjongsten gesmaakt. Voor de lengtezaal is minimum niveau KVB1 vereist.

Is de klimzaal verbonden met een KBF-club?

Onze klimzaal is gegroeid vanuit Vertical Thinking. De club onderscheidt zich door de klemtoon te leggen op kwaliteit, kleinschaligheid en duurzaamheid. Daarom werken ze enkel met gediplomeerde en professioneel tewerkgestelde lesgevers. VT groeide op 10 jaar tijd uit tot één van de toonaangevende clubs in Vlaanderen.

Korting voor KBF-leden?

Absoluut! Alle KBF-leden (ongeacht hun club) krijgen 10% korting op de klimsessies en in onze klimshop.

Extra’s?

Er is een gezellige bar waar je na het klimmen iets kan eten en drinken, vanaf de lente zelfs op ons terras met zicht op de Dender. We hebben ook nog een klimshop in samenwerking met Mounteqshop en we plannen ook nog een yoga-studio.

Wat moeten de klimmers nog van jouw klimzaal weten?

Iedereen welkom! Oiljst ajoin en bier me schoim!

Website: klimzaalbanzai.be

Zekeren van de voorklimmer bij multipitch

In eerdere artikels over multipitch rotsklimmen in Monte kwamen de standplaats, de leeflijn en afdalen in rappel aan bod. Hier gaan we verder in op een heet hangijzer onder rotsklimmers en binnen klimschoolwerkingen: “Zekeren we de voorklimmer best direct op de stand of toch op het lichaam?”

Het is een debat dat lang meegaat, en in elk land gevoerd wordt, met ook van elkaar verschillende aanbevelingen vanuit de bergsportfederaties. Zekeren over de standplaats wordt vaker gezien als de veiligste en meest inzetbare methode. Grootste voordeel is dat de standplaats de impact van een val opvangt, waardoor de zekeraar minder risico loopt.

Zekeren op het lichaam is echter niet per sé onveilig. Ook dit heeft voordelen, maar vereist een ervaren zekeraar en een veilige setting om een voorklimmersval op te vangen. Het belangrijkste voordeel van deze techniek is dat de zekeraar beter kan anticiperen op de bewegingen van de voorklimmer en het touw efficiënter kan beheren. De keuze tussen deze twee methoden hangt sterk af van de klimcultuur en ervaring van de klimmers. Voor wie start als sportklimmer, wat binnen de KVB-opleidingen gangbaar is, is het gebruikelijk om te zekeren op het lichaam. Ook in landen zoals Frankrijk, maar ook bijvoorbeeld in de VS, GrootBrittannië en Ierland is het zekeren over het lichaam de norm. Het zekeren op de standplaats werd vooral in de Duitstalige landen lange tijd als de enige veilige methode beschouwd, met enige scepsis over de praktijk die vanuit andere klimculturen overwaaide…

Conclusie binnen KBF is dat beide methoden hun belang hebben, en de toepassing ervan is afhankelijk van de situatie en de vaardigheid van de zekeraar. Zekeren op de standplaats is de veiligere keuze voor beginnende zekeraars, terwijl wie meer ervaren is én in de juiste veilige context ook op het lichaam kan zekeren. In de praktijk komt het erop neer dat je situationeel gaat bepalen wat de beste methode is, met kennis en afweging van de voor- en nadelen.

Fig. 1 : Bij het zekeren op stand met halve mastworp is het van belang dat je zelfzekering kort is.

Fig. 2 : Zekeren op het lichaam vergt een voldoende lange zelfzekering én geen uitstekende rotsen boven de zekeraar.

Fig. 3 : Zekeren op het lichaam kan als aan de 6 voorwaarden voldaan werd. 1

Hou de communicatiekanalen van KBF in de gaten. Binnenkort komt een nieuw handboek voor de beginnende rotsklimmer uit!

Duivels Dévoluy Op zoek naar avontuur

Samen met mijn klimkompanen Sven en Jonas, proberen we er minstens één keer per jaar een week op uit te trekken om avontuurlijke rotsroutes te gaan beklimmen. Het weerbericht indachtig presenteerden zich voor september 2024 twee opties: de Verdon of Dévoluy. Ondanks de mythische status van eerstgenoemde gebied hadden we toch nét iets meer zin in bergen dan in rotswanden. En dus won Dévoluy het pleit, ondanks de slechtere weersvoorspellingen. Een mens moet al eens durven gokken in zijn leven.

Na twee dagen opwarmen op de rotsen van Cormot, reden we door naar Dévoluy. Een hoofdprijs als de ‘Voie Desmaison’ op de Pic de Bure deed ons immers wegdromen. Niet dat we daar iets van zagen toen we in de gietende regen aankwamen op camping les Auches... Ook de dag nadien beloofde niet veel goeds, maar toch wilden we een poging wagen in de route 'Super Goujat' op Le Piéroux: 250 meter klimmen op redelijk goed behaakte rots, met een maximum van 6a. Dat moeten we ook aankunnen in mindere condities. En dus stapten we van de parking naar de rots terwijl boven ons de grijsblauwe wolken alleen maar donkerder werden... Van de wind hadden we gelukkig niet zo veel last, omdat we net om het hoekje van de overheersende windrichting klommen. Maar die eerste lengte was wel ineens goed wakker worden! Bam! 40m 6a klimmen doorheen een pittige dièdre! Gelukkig zat een gelijkaardige route van in Cormot nog vers in mijn geheugen en klom ik er vlot doorheen. Na een eenvoudige tweede en derde lengte, gaf ik het touw door aan Jonas. Hij was ongeveer 10 meter verder in zijn eerste lengte, ook een 6a, toen het écht begon te regenen. In geen tijd was de rots kletsnat. Maar zoals we al vaak hebben mogen ondervinden, geeft scherpe kalk ook in natte omstandigheden nog steeds heel veel 'pak'. Ook Jonas volhardde in zijn drie lengtes en toen was het aan Sven. De regen ging een beetje liggen, maar is eigenlijk nooit meer gestopt. Dankzij onze gezamenlijke inspanning geraakten we vlot boven. Eens op de top merkten we pas hoe hard de wind echt aan het waaien was... Oeps, en dan moesten we nog aan de achterkant rappellen in dat gigantische tochtgat... Een held in rappellen ben ik nooit geweest en zal ik nooit worden, maar Sven durfde het aan om als eerste af te dalen.

Na de eerste vijf wilde meters, bleek hij plots in iets luwer gebied terecht te komen. Chance, want hij hing in het ijle. Een mooie bekroning op deze avontuurlijke beklimming, dat wel. Nadien volgde nog een half uurtje wandelen. Eens terug aan de auto waren we verrast hoe slecht het weer eigenlijk was. Best wel koud, heel veel wind en eigenlijk toch ook wel wat regen. We waren best trots dat we in dit weer onze route tot een vrolijk en veilig einde hadden gebracht. We voelden ons klaar voor ons volgend doel: de Pic de Bure.

Deze ietwat (onterecht!) onbekende berg is één van de grootste kalkwanden ten westen van de Alpenboog. De Desmaison-route die er doorheen loopt, is er nog één van de oude stempel. Ze is behaakt met mephaken en zigzaggend doorheen de wand moet je zelf op zoek gaan naar de zwaktes van de rots. De wand zelf is zo'n 600 meter hoog, maar je klimt er uiteindelijk 750 meter in. Het maximum niveau is 7a/A1 en die krijg je direct in de tweede lengte op je bord. Daarna is het hoofdzakelijk vijfdegraads klimmen, met hier en daar nog eens een lengte 6a of 6b. Voor de avontuurlijke klimmer met veel ervaring volstaat het niveau '6a obligatoire'. De rots is soms brokkelig, maar compact genoeg als je weet hoe ermee om te gaan. Ook de oude pitons zijn waarschijnlijk stevig genoeg, toch doe je er goed aan om regelmatig zelf mobiele zekeringen bij te steken. Het is duidelijk een geëngageerde route, want eens erin, geraak je er niet zo gemakkelijk weer uit weg. Arnaud Petit verwoordt het zo in zijn boek ‘Parois de Légende’: ‘Très longue voie montagne dans une ambiance superbe. Escalade engagée et recherche d'itinéraire font partie du voyage’. En dan is er nog de aanloop zelf. Vanop een parking op 1.530 m is het nog een tweetal uren stevig doorstappen.

De volgende zes lengtes waren voor Sven. Maar hier begon het avontuur pas echt. De behaking was plots veel miniemer en daarmee was het ook niet meer zo heel duidelijk waar de route liep. Althans, voor de voorklimmer toch. Als naklimmer kon ik gewoon het bloedspoor volgen dat Sven achterliet... Het is eens iets anders dan witte magnesiumsporen volgen. De koude van onze eerste klimdag en de afdaling langs het vaste touw de dag voordien, hadden Svens handen geen deugd gedaan. Ik denk dat hij bloedde aan 7 van zijn 10 vingertoppen. Dju toch, dat gaat hier toch weer geen waar zijn zeker?! Sven gaf aan dat voorklimmen hem niet meer ging lukken, maar dat hij naklimmen nog wel zag zitten. OK, dan is het maar iets vroeger dan verwacht aan mij.

Hop, knop omdraaien en gaan. Ook al dacht ik dat we iets teveel naar rechts zaten, ik zag links van ons geen route lopen en boven mij blonk een perfect behaakte barstroute met zeker om de twee meter een haak. Daar zou ik mij wel doorheen kunnen werken! Maar ik had het kunnen weten hé. In alle vorige lengtes staken de haken op minstens 4 meter afstand van elkaar. Het feit dat ze hier zo dicht bijeen stonden, betekende vooral dat het hier plots zeer moeilijk werd. Ik ben boven geraakt, maar nadien bleek dat het een 6c+ variant was. Lichtjes boven mijn niveau en bovendien waren we nog meer tijd verloren.

Mijn kompanen durfden voorzichtig te opperen dat deze route misschien toch iets te hoog gegrepen was voor ons. Maar ik was nog niet bereid om op te geven. Ondertussen had ik 50 meter boven ons een richel gezien waarvan ik wist dat ik ze gemakkelijk kon bereiken en vanwaar ik naar links zou kunnen traverseren om onze eigenlijke route terug te vinden. En dat lukte mij ook! Wat volgde waren twee prachtige en luchtige 6a's, gevolgd door twee zeer enge en brokkelige 'viertjes'. Yes! We hadden onze tijd terug goed gemaakt! Slechts zes lengtes scheidden ons nog van de top! Dit gaat hier toch lukken mannen!

Enthousiasme maakte zich opnieuw van ons meester. Dit waren initieel mijn geplande lengtes en ik voelde me goed, dus ik ging ervoor. Net had ik nog zitten lachen over hoe onnozel het was dat we vier camalots mee hadden. Alleen maar extra gewicht aan onze gordels. Maar ik had de woorden nauwelijks uitgesproken of het bleek dat de routebouwers er hier - in de zwaarste en meest fysieke lengtes van de hele wand! - voor hadden gekozen om slechts om de 8 à 10 meter een haak te plaatsen. Oeps, die vier cams voelden plots als heel weinig...

De eerste 6a+ voelde zeer zwaar, maar bon, het lukte. De volgende lengte, een 6b, voelde zowaar gemakkelijker, maar de traversee naar links was ongelooflijk luchtig!!! Meerdere honderden meters lucht onder mij, omdat ik boven een overhangend dak aan het traverseren was, gevolgd door een hangrelais. En plots was mijn knop omgedraaid. De focus was overweldigend. Ook al kon ik niet echt meer genieten van het landschap en de omgeving, ik zag enkel nog die vierkante meters rots voor me. Van haak naar haak, van greep naar greep, van voetsteun naar voetsteun. Wat volgde was een 6b die leidde naar een standplaats onder een groot dak. Ik was óp, ik was moe, ik had geen reserves meer en moest in bijna elke haak even gaan hangen om te rusten... Maar bon, zoveel haken waren er nu ook weer niet...

En plots kwam ik aan een crux, overduidelijk de moeilijkste pas tot nu toe. Ik spotte een gat waar ik wellicht twee vingers zou kunnen plaatsen en vandaar moest ik heel ver reiken naar de volgende haak. Ik wist en voelde dat ik nog maar de energie had om deze pas één keer te proberen. En het moest ineens de juiste keer zijn. Met de moed der wanhoop vertrok ik, klom naar het gat, plaatste mijn twee vingers en reikte zo ver als ik kon. Ik klikte er mijn setje in, trok mijn touw er vlug door, riep 'bloc' naar Jonas en liet me vallen...

De oerkreet die uit mijn mond ontsnapte valt moeilijk in woorden neer te schrijven, maar ik zag dat er mensen zo'n 500 meter onder ons plots hun pas inhielden...

Ondertussen klom Sven zelfs al met handschoenen aan, zoveel pijn had hij... Geen idee hoe hij al die technische passages heeft kunnen klimmen, wat een beest! Maar toen ik vroeg aan Jonas of hij alsnog niet even wou overpakken, kwam vooral het antwoord: 'neenee Arne, je bent goed bezig, je kunt dat!'. Van je vrienden moet je het hebben, haha... Bleek dat hij ondertussen ook wel op de bekende website camptocamp even onze route had opgesnord en dat elk niveau naar hedendaagse normeringen veel zwaarder was dan in onze topo stond. Waar ik nog dacht in een 5b te kruipen, bleek het eigenlijk om nóg een 6b te gaan, maar dat wist ik dus niet... En dus vertrok ik weer vol goede moed. Het eerste deel was eenvoudig; maar toen volgde een misselijkmakend luchtige traversee naar rechts, weeral door een overhang door, waardoor er onder mij niks dan lucht was. ‘Van haak naar haak Arne, van haak naar haak...’ En toen was daar de blokpas om uit het dak te klimmen. Eén keer, twee keer, drie keer... tien keer... steeds kwam ik 20 centimeter te kort om in te kunnen pikken. Dit kon toch niet? Als ík er met mijn 1m94 al niet aan kan, hoe doen andere klimmers dat dan? Keer op keer viel ik. En na de zoveelste keer ontsnapte er weer een oerkreet, niet van opluchting deze keer, maar van frustratie. Ik keek naar mijn makkers, die nu niet alleen onder mij, maar ook een heel pak links van mij stonden. Shit, ik moét hier door geraken! Ze kunnen mij nooit meer tot bij hen laten zaken. Na nog enkele keren terugvallen, probeerde ik nog eens om een voetpedaal van een lint te maken. Ik zette mijn voet erin, probeerde een andere handgreep en ja! Ik was er! Ik kon plots de top zien! Nog twee lengtes! Dit moet lukken! Wat volgde was nog een vlotte 6a+ en toen volgde nog één 6a. Volgens onze oude topo toch. Camptocamp gaf ook hier weer een dikke 6b met als nota 'il faut encore un peu de réserve...'

'Maar dit kon toch niet?! Zes meter onder de top!

Zou ik hier nu echt niet door geraken...?'

Zes meter onder de top bevindt zich nog een zogeheten 'bombé', een licht overhangende afgeronde bult waar ik nog door en over moest geraken. En potverdomme, werkelijk op heel die route hebben ze de haken gezet ná de moeilijkste passen. Er was nauwelijks valsspelen aan... De écht technische passen moest je gewoon klimmen. En dus, trok ik mij met mijn laatste energie omhoog en voelde zo de kracht uit mijn armen wegglijden. Ik probeerde, maar ik was zo óp... en viel... Gelukkig had Jonas het zien aankomen en ving hij mij mooi op. Maar dit kon toch niet?! Zes meter onder de top! Zou ik hier nu echt niet door geraken? Een derde oerkreet. Geen opluchting, geen, frustratie, maar wanhoop en verwarring. Er kwam geen woord meer uit, niet bij mij, niet bij mijn vrienden. Ik at een mueslireep, dronk wat water en sloot vijf minuten mijn ogen terwijl ik in het touw hing. Even rusten, even bekomen. Toen ik uiteindelijk weer vertrok, werden woorden van aanmoediging mij toegeworpen. Lag het aan hun vertrouwen, het aanvullen van de fysieke (eten) en mentale (ogen toe) energiereserves? Ik geraakte er door en stond nog geen minuut later op de top. Jonas en Sven kwamen toe. Sven bloedend door zijn handschoenen heen, en Jonas met een schram op zijn gezicht omdat hij nog een steen op hem had gekregen in deze laatste lengte. We juichten! We vierden feest! Sven zette zich op een halve meter naast een grote mierenhoop, Jonas zijn voeten zagen smurfblauw omdat hij een hele dag zijn klimschoentjes had aangehad, maar vooral lachten we. Een kwartier later was het donker en begon het te regenen. 'Geen compromissen!' had ik gezegd, wel we hebben ze ook niet gekregen. Een tweetal uur later zaten we op de camping te koken en wijn te drinken. We voelden dat we leefden!

Als ik iets zou willen bereiken met dit artikel dan is het wel dat het als een uitnodiging beschouwd mag worden om zelf op avontuur te gaan. Wat als ik die laatste bombé 6 meter onder de top niet over was geraakt? Uiteraard hadden Sven en Jonas nog een poging kunnen wagen, maar geen haar op mijn hoofd dat er aan heeft gedacht om een helikopter te bellen. Daar dienen die niet voor. Ja, we waren moe, maar we hadden nog eten en drinken, we hadden elk een regenjas en een frontaallampje en we kenden de afdaalroute naar beneden. Zelfs in die traversees hadden we wel een oplossing gevonden. Desnoods konden we een noodbivak doen op een richel onder een overhang. Comfortabel? Nee. Veilig? Ja. We zijn het als moderne mens verleerd om écht moe te zijn, koud te hebben, honger en dorst te voelen. Zolang het niet echt gevaarlijk word, ben ik meer van het principe: 'Play the Game'. Een helikopter dient voor noodgevallen. Tegelijkertijd ben ik de eerste om te erkennen dat ieder zijn eigen avontuur mag beleven. En dat dat voor iedereen op een ander 'niveau' zal liggen. Maar maak er dan ook een avontuur van. De kou, de honger, de dorst, de twijfels... leiden ook tot zelfvertrouwen, zelfkennis en kameraadschap. Een beklimming met hindernissen is zoveel waardevoller en rijker dan een beklimming die van een leien dakje verloopt.

En tenslotte wil ik er graag nog enkele van de laatste woorden aan toevoegen van Alex McCandless , de jonge avonturier van wie het verhaal zo mooi neergeschreven staat en verfilmd is in het respectievelijk boek en de film 'Into The Wild'. Enkele dagen voor zijn noodlottig einde pende hij in zijn dagboek de volgende woorden neer, waarop hij besliste om toch terug de maatschappij en de mensen te gaan opzoeken: 'Happiness is only real when shared'.

Welaan, bedankt Jonas en Sven, voor het delen van al mijn emoties tijdens deze fantastische beklimming. Wat is klimmen toch een fantastisch mooie sport. Het is zelfs veel meer dan dat. Het is een metafoor voor het leven. Bedankt!

P. 20: De Pic de Bure komt langzaam tevoorschijn. De Voie Desmaison loopt over de linkerpijler

P. 21 linksonderaan: Sven klimt voor op kletsnatte kalk

P. 21 rechtsonder: Jonas klimt voor in één van de eerste loodrechte lengtes op de Paroi des Gillardes

P. 22 bovenaan: Sven en Arne genieten van de verticaliteit op de Paroi des Gillardes

P. 22 onderaan: Sven en Jonas, bijna boven in l'Esprit meut la Masse / P. 23 de auteur, vermoeid maar extatisch op de top van de Paroi des Gillardes

Stage zelfstandige bergwandelaar La Vanoise 2024

Na verschillende trektochten door diverse bergstreken, echter steeds onder begeleiding van ervaren vrienden of een organisatie, besloot ik om me te focussen op het meer autonoom en veilig de bergen in te kunnen trekken. De ideale strategie hiertoe leek mij de opleiding tot zelfstandig bergwandelaar, een organisatie van Bergsport Oost-Vlaanderen (BOVL)

De opleiding startte met vier woensdagavonden theorielessen in de Topsporthal te Gent. We schreven in met 5 deelnemers: Veerle, Ine, Silke, Mathis en Maggy, de verschillende generaties samen vormden een toffe bende. Helaas viel Mathis vlak voor de stage af door fysieke problemen.

Tijdens de opleiding kwamen we terecht in de handen van twee ervaren bergrotten: Johan en Philippe. Met veel engagement, wijsheid en pedagogische skills, besprenkelden deze mannen de deelnemers met informatie over veiligheid op een trektocht, EHBO, voeding, kledij, fauna & flora… maar vooral: het werken met kaart en kompas én het voorbereiden van een marsplan.

Al snel bleek dat de ene deelnemer hier al sneller inzicht in kreeg dan de andere. Met veel oefenen, geduld en herhaling, slaagden we er stapje per stapje in om het kompas op de juiste manier vast te houden, op de kaart te leggen, verbindingslijntjes (met potlood!) te tekenen en azimutjes te schieten.

Om de vaardigheid van kaart & kompas goed in de vingers te krijgen, werd dit het thema tijdens een voorbereidend weekend in Massembre. De deelnemers leerden elkaar beter kennen en voelden dat de spirit goed zat. Ook al was er een niveauverschil tussen de deelnemers op gebied van ervaring, kennis en conditie, elkeen had hetzelfde doel voor ogen, namelijk na de stage zelfstandig een bergtocht kunnen plannen.

Tijdens het weekend droegen we de rugzak geladen zoals we dit zouden doen op de bergtocht zelf. Item per item werd bekeken of het zinvol was om dit mee te nemen op tocht om zo slim (licht) mogelijk bepakt de bergen in te trekken. Na het weekend waren we klaar om onze stage voor te bereiden.

De stage werd een 6-daagse huttentocht in Parc National de La Vanoise. Elke deelnemer kreeg de opdracht om 1 stapdag voor te bereiden. Met de vergaarde kennis en kunde uit de opleidingsavonden en het weekend, begonnen we thuis elk individueel een stapdag om te vormen tot een marsplan. We voorzagen het marsplan telkens van minimum 2 routes, rekening houdende met variabele factoren zoals het weer of gebeurtenissen binnen de groep. We hadden ook telkens een buddy-coach, die je even kon bijstaan als je vast kwam te zitten bij de voorbereiding en/of op de stapdag zelf. En ondertussen bleven de begeleiders ons met raad en daad bijstaan.

Begin juni kregen we een berichtje van Johan dat er op dat moment nog meer sneeuw dan gebruikelijk lag in de Alpen, wat de kans vergrootte dat we tijdens onze tocht een sneeuwveld zouden moeten traverseren. Gordel en veiligheidsmusketon meenemen was dus de boodschap. Meer dan “better safe than sorry” ging er nog niet door me heen toen ik deze informatie ontving.

En dan brak op 29 juni de dag aan waarop we België inruilden voor het Parc National de La Vanoise. De groep splitste zich op in 2 groepen en auto's. Na een (elektrische) autorit van een tiental uren, een viertal laadbeurten en evenveel koffiepauzes, troffen alle deelnemers elkaar in de eerste berghut "Refuge de l'Orgère". Na de verkiezing van beste taart in de refuge, was het tijd voor een briefing van de groep, als voorbereiding op de eerste stapdag. De trend werd gezet voor de rest van de stapdagen.

Zelf was ik verantwoordelijk voor de eerste stapdag en ik merkte bij mezelf een gezonde portie zenuwen om de groep te briefen. We namen de kaart erbij en bespraken de route: de afstand, waar stijgen we, of waar dalen we, waar houden we pauzes, welke bezienswaardigheden komen we tegen onderweg... Door dit te doen, voelde ik het nut en belang van mijn voorbereidde marsplan. Van theorie naar praktijk, tof!

Na een eerste nacht in de refuge, een laatste maal herschikken van de rugzak en met een ontbijt achter de kiezen, verzamelde de groep buiten aan de refuge. Met mijn marsplan, kaart en kompas snel beschikbaar in een mapje rond mijn nek, deed ik de ochtendbriefing van de groep en startten we de tocht. Een gezond spannend gevoel kwam over me…

Johan en Philippe bleven tips aanreiken hoe de kaart te lezen in de omgeving zelf. Na een paar honderd meter stijgen, botsten we op een eerste sneeuwveld. Johan en Philippe maakten even tijd om ons te introduceren in de staptechnieken in sneeuw. Ik was blij dat ik het sneeuwveld veilig over geraakte. Ik was me op dat moment nog niet bewust van hoeveel sneeuwvelden nog op ons pad zouden komen…

De eerste dag stegen we 1000 meter, wat betekende: hoe hoger, hoe meer sneeuw. Na het stijgen volgde een daling van ongeveer 600 meter, waarvan een groot stuk over sneeuwvelden. Dit bleek een skill waar ik mentaal niet op voorbereid was en een voor mij best grensverleggende opdracht. Mijn rol als dagverantwoordelijke geraakte even op de achtergrond en maakte plaatst om te focussen op het zelf veilig uit de sneeuwvelden te geraken.

De ervaring van Johan en Philippe en de aanmoediging van de groep, zorgden ervoor dat we veilig en wel, en ik ietwat onder de indruk, aankwamen in de tweede hut "Refuge du fond d'Aussois", gelegen in een prachtig dal. Na ons te installeren in de kamer en het nemen van een douche, werden we verwend met een lekker warm avondmaal. Terwijl ik het verloop van de eerste stapdag nog wat liet bezinken, was Veerle klaar om haar rol als dagverantwoordelijke voor de tweede stapdag op te nemen, en gaf ze ons een kundige briefing. Een ritme die zich de komende dagen zou herhalen. We ontkoppelden ons stuk voor stuk al stappend van de bewoonde wereld en kwamen terecht in die heerlijke flow van het in de bergen onderweg te zijn, stappen, lunchen, stappen, aankomen in de hut, briefing, avondeten, slapen, ontbijten, briefing, stappen… Niks meer, maar ongelofelijk veel om van te genieten. We stapten zes dagen tussen 2000 en 3000 hoogtemeters, door bossen, kleurrijke fauna en flora, langs rotsen en over sneeuwvelden, onder imposante bergtoppen. Pittige uitdagende stapdagen wisselden af met meer eenvoudige dagen. Tijdens het stappen, hielden Johan en Philippe geregeld een intermezzo om onze bergskills nog wat aan te scherpen, zoals de tredzekerheid bij het afdalen of vallen in de sneeuw…

Tijdens de tocht overnachtten we ook in refuge le Répoju, refuge du col de la Vanoise en refuge de l’Arpont. Eén voor één prachtige plekken om de nacht te mogen doorbrengen. We kregen telkens de mogelijkheid om onze lunch te bestellen in de refuge, waar we ook gebruikt van maakten.

Johan en Philippe verkozen hun innerlijke mens elke dag tevreden te stellen met kaas, worst en noten. Bij het zien van een kruis werden die twee telkens laaiend enthousiast. De bergmarmotjes waren talrijk aanwezig en brachten de groep van 4 vrouwelijke deelnemers keer op keer in vervoering.

Tegen het einde van de vijfde stapdag kwamen we aan in “Refuge de la Fournache”, en hielden we nog even halt bij een refuge om te genieten van een welverdiende koffie met taart. Bij het aankomen in de refuge zwierden we ons in de ligstoeltjes op het terras, genietend van het bergzonnetje. Hierbij keken we frontaal op Col de la Masse, waar ik op de eerste stapdag vechten ging met de sneeuwvelden tijdens het afdalen. Wat een ander perspectief … De tocht was een gigantisch spectrum aan ervaringen en sensaties geweest!

'We ontkoppelden ons al stappend van de bewoonde wereld en kwamen terecht in die heerlijke flow van het in de bergen onderweg zijn.'

Na 6 stapdagen kwamen we terug aan in de berghut "Refuge de l'Orgère", de cirkel was rond. Na een welgekomen lunch, namen we de auto richting Fort Marie-Christine, waar we onze laatste nacht doorbrachten. Diegene die zin en durf hadden konden samen met Johan en Philippe een Via Ferrata doen in Aussois. Zelf koos ik om met Veerle een bezoekje te brengen aan het dorpje en ons te verwennen met een ijsje en wat lokale souvenirs. Minder avontuurlijk, maar toch zeer gezellig.

Maar wat een ervaring was deze reis! Zowel de schoonheid van het Pard de La Vanoise, het zorgzame van een geëngageerde groep en ervaren begeleiders waren fantastisch geweest! Sneeuwlandschappen worden echter niet mijn favoriete uitdaging, dat klop ik af. Vele indrukken en technische kunde rijker, besef ik wel opnieuw dat een huttentocht voor mij de rijkste reiservaring is. Bedankt Johan, Philippe, Veerle, Ine, Silke, BOVL en La Vanoise.

since 1986

Lange Violettestraat 62

9000 Gent +(32) 09 223 37 92 info@avventura.be

Kempische Steenweg 192

3500 Hasselt +(32) 011 23 44 88 hasselt@kariboe.be

Naamsesteenweg 111 3001 Leuven +(32) 016 23 07 72 leuven@kariboe.be

BOULDER & LEAD 2025

BELGIAN

Beelden zeggen meer dan duizend woorden, dit waren de Belgische Kampioenschappen Boulder en Lead van 2025!

Foto's: Thibaut Debelle

Een enorme dank aan de juryleden, routebouwers, coaches en alle vrijwilligers die deze wedstrijden mee mogelijk hebben gemaakt. En natuurlijk ook aan de klimzalen voor het beschikbaar stellen van hun topinfrastructuur, m.n. Klimzaal Klimax (Puurs-Sint-Amands), Arkose Canal (Brussel) en Klimzaal Blok (Hoboken)

Op 4 & 5 mei is er opnieuw een IFSC European Boulder Cup in België! Dit keer in Camp de Base, Brussel.

Blijf op de hoogte via onze socials en nieuwbrief –meer info volgt snel!

Surf naar was.cmbel.be voor een overzicht van alle resultaten en wedstrijden in België.

Het sublieme voor beginners

Als lezer van de Monte is de kans groot dat je je aangetrokken voelt tot de bergen. Maar hoe verwoord je die aantrekkingskracht? Het is een gevoel dat moeilijk te omschrijven is, zelfs voor de grootste alpinisten. In mijn eigen zoektocht naar de oorsprong van mijn fascinatie besloot ik vorig jaar de beginnerscursus bergbeklimmen te volgen, georganiseerd door de KBF. Dit artikel is enerzijds bedoeld om aspirant-cursisten een idee te geven van wat ze kunnen verwachten en anderzijds een reflectie op mijn eigen ervaringen tijdens die cursus.

De relatie tussen mensen en bergen is altijd complex geweest, gevormd door culturele verschuivingen en veranderende percepties. In de middeleeuwen zagen mensen bergen als donkere, onheilspellende plekken, vol demonen en geesten. Hun ruige, onherbergzame aard werd gezien als het overblijfsel van het weggespoelde kwade na de zondvloed, een soort residu van een goddelijke reiniging. In de Renaissance begon de wetenschappelijke nieuwsgierigheid naar bergen te groeien, maar het was pas in de 17e en 18e eeuw dat de perceptie ervan echt veranderde. Fossiele schelpen, gevonden op de Matterhorn, suggereerden dat enorme geologische krachten over een immense tijdschaal bergen hadden gevormd. Dit zette de religieuze overtuigingen van die tijd, waarin de aarde slechts enkele duizenden jaren oud werd geacht, op losse schroeven. Bergen konden niet langer gezien worden als louter onheilspellende plaatsen.

De Romantiek, die in de 18e eeuw opkwam, bracht een nog grotere verschuiving in de manier waarop bergen werden ervaren. Filosofen zoals Edmund Burke en Immanuel Kant introduceerden het concept van het sublieme: de intense gevoelens die ontstaan bij het aanschouwen van iets dat zowel adembenemend mooi als angstaanjagend is. De natuur werd niet langer gezien als iets wat onder controle moest worden gehouden, maar als iets dat bewondering en ontzag verdiende. Het sublieme wordt dus gekenmerkt door een paradox: de elementen die angst inboezemen: gevaar, nietigheid, de dreiging van de natuur, zijn dezelfde elementen die bergen zo onweerstaanbaar maken. Die angst is dus niet enkel afschrikwekkend, het heeft ook een opwindende kant. Het zet je zintuigen op scherp en maakt je hyperbewust van je omgeving. Het hooggebergte werd hier het ultieme symbool van.

Dag 1 van de eigenlijke stage stond in het teken van de "Bergfahrt": de klim vanuit het dal naar de eerste berghut (en in het Duits ook een term die gebruikt wordt voor ‘een verbetering in situatie’). Dag 2 begon luchtig en speels met tikkertje op een sneeuwveld en stapoefeningen in de sneeuw. Leuk was het zeker, maar het voelde ook wat traag en overbodig. Waar blijven die échte bergtochten? Maar op dag 3, wanneer je in touwgroep een eerste gletsjer oversteekt, en een steile graat met een diepe klif langs beklimt, zijn die smalende gedachten ver weg. Je bent blij dat er tijd is genomen om een nieuw automatisme in je systeem te printen. Ook later, tijdens steile overschrijdingen die we zelfstandig na afloop van de cursus hebben gedaan, kwamen die stapoefeningen in gedachten vaak terug, en overwoog ik iedere stap minstens drie keer.

Hoewel er een weekplanning klaarstond, was het verloop van de week grotendeels afhankelijk van andere factoren. Het weer speelde, zoals altijd, de hoofdrol. Onze geplande koninginnetocht, de beklimming van de Wildspitze via een alternatieve route, moesten we op de laatste dag schrappen. In plaats daarvan kregen we letterlijk een afdruiptocht in de gietende regen. Ook de sneeuwcondities speelden een rol: door de late sneeuwval in juni bleek een bepaalde pas onbereikbaar, waardoor we gedwongen werden een veel langere tocht te maken via een andere vallei. Niet alleen met het milieu en klimaat moesten we rekening houden: 80% van onze groep kreeg in de loop van de week te maken met een virusuitbraak, wat de fysieke toestand van velen stevig aantastte.

Die onvoorspelbaarheid is een tweede aspect dat mij persoonlijk zo aanspreekt. Alpinisme voelt als een diep en lang gesprek met de bergen. Je kan dat gesprek niet naar je hand zetten; je kan enkel antwoorden met de vaardigheden en ervaring die je hebt. Kaartlezen, terrein interpreteren, touwtechnieken toepassen. Hoe meer vaardigheden, hoe meer antwoorden, hoe dieper het gesprek. De bergen geven subtiele hints en tijdens de cursus leer je die te begrijpen en er respectvol op in te spelen. Hoewel het misschien niet expliciet in de doelstellingen van de stage stond, leer je door gesprekken met de instructeurs een belangrijke les: bestemmingen moet je vinden in het speelveld dat de bergen voor je uitzetten. En dat is vaak niet de top die je wilde bereiken. Eens je die les hebt geleerd, wordt elke tocht, ongeacht regen of omwegen, een verrijkende ervaring.

Ook de (touw)technieken komen ruimschoots aan bod. Hoewel je al op het voorbereidingsweekend de verschillende knopen en zekeringstechnieken overloopt, is het toch aan te raden om voor de cursus al wat ervaring op te doen op rotsen of in de klimzaal. Idealiter heb je je KVB2 of zelfs KVB3 reeds behaald. Niet dat het onoverkomelijk is als je dat niet hebt, maar vertrouwen hebben in je touw en zekeringstechnieken (én die van je partners) is een gigantische meerwaarde. Handelingen zoals inbinden of zekeringen kosten ook tijd, zeker in een groep. Die tijd besteed je liever aan het bereiken van een extra top.

Ook leren hoe je de bergen veilig en zelfstandig kan beleven?

Alle stages, van beginner tot gevorderde, vind je op portaal.klimenbergsportfederatie.be/events

Huttentocht Dolomieten

Jaarlijks start in september de zoektocht naar de locatie voor de huttentocht van volgende zomer. Ook als stageleider blijf ik het moeilijk vinden om telkens een nieuwe, prachtige bestemming te vinden, aangezien ik zelf graag op plaatsen kom waar ik nog niet geweest ben. Voor de zomer van 2024 ben ik ten rade gegaan bij mijn mede-begeleiders uit de cel bergwandelen en kwam ik terecht in Italië, Puez-Geisler Natuurpark in de Dolomieten. En zo startte de voorbereiding voor een huttentocht met 5 deelnemers, een aspirant-stageleider Frederik, mijn mede-stageleider Géza en mezelf.

Voorbereiding

Naast de locatie kiezen, start de voorbereiding altijd met het bepalen van de tocht. We zoeken, als begeleiders, dan samen naar de beschikbare hutten in de regio en kijken welke haalbare tochten we van hut naar hut kunnen uitstippelen. Het plan is om met beginners op stap te gaan, waardoor we niet willen dat de tochten te zwaar zijn. Een uitdagende dag is zeker mogelijk, maar meerdere forse dagen opeenvolgend willen we niet hebben. Het reserveren van de hutten en reclame maken bij onze leden is de volgende stap. Op een voorbereidingsweekend ontmoeten we de deelnemers, leren we over hun fysieke capaciteiten en hun humeur in de ochtend en avond. Na een geslaagd weekend kijken we alvast uit naar de echte start van de huttentocht.

De vierde dag was letterlijk en figuurlijk de topdag. Vandaag beklimmen we de Col dla Piëres (2747 m) en dalen terug af naar de Puez Hütte (2475 m). Het was een dag die begon met een open en blauwe hemel en de zon heeft ons heel de dag vergezeld. Vanuit de Juac Hütte startten we met een klim, langs een niet zo veel bewandeld pad, richting de Piza Scharte. De scharte zelf wordt vanuit deze vallei gekenmerkt door een rots die, met wat verbeelding, er uit ziet als een paard van een schaakspel. Hoe verder af van de top, hoe duidelijker het schaakstuk. Het pad naar de scharte is opgebouwd uit trappen en houten treden, wat weer een andere manier van stappen is. Aangekomen op de Piza Scharte (2491 m) konden we genieten van de zon en het uitzicht op de aankomende wandeling en top.

Met de hoogtelijnen mee zetten we de tocht verder in de flank van de bergketen richting Col dla Piëres. Col dla Piëres is een speciale top in dit landschap, de top is namelijk geërodeerd en niet een piek, zoals de omliggende bergtoppen. Eenmaal op de top lijk je zelfs wat op een vlakte te lopen. We hadden het geluk dat het een prachtig topmoment is geworden. Door de straalblauwe hemel konden we heel de omgeving goed bekijken en de typische kenmerken van de Dolomieten, zoals we geleerd hadden in de les van de vorige dag, herkennen.

Afdalen naar de Puez Hütte begon met enkele ‘gesicherte stellen’, kabels die je helpen om veilig af te dalen. Het niveau van de deelnemers en het pad was perfect op elkaar afgestemd, waardoor het niet nodig was de geleerde noodgordel ook echt te moeten maken. Aangekomen in de Puez Hütte leerden we wat een echte berghut is: een gezellige drukte, grote slaapzalen (met stapelbedden tot wel 3 verdiepingen hoog) en eten wat de pot schaft. Spijtig genoeg was het geen lekkere pot, maar we hadden hier dus geen andere keuze…

Afdalen naar de vallei

De laatste stapdag zetten we de afdaling in, nadat we een helikopter de voorraad van de hut zagen bijvullen. Meerdere keren na elkaar vloog de helikopter aan en af om materiaal (o.a. afval) te laden en materiaal (o.a. vers eten) te lossen. Het was nog steeds prachtig weer en dus namen we een extra top mee, waarbij we weer een prachtig uitzicht hadden over de Dolomieten en de top van de vorige dag. Hierna werd onherroepelijk de afdaling richting het dal ingezet. Enkel nog afdalen voor de boeg. Op een bepaalde plek begonnen we terug veel toeristen tegen te komen, maar gelukkig daalden we via een minder drukke weg af. Onderweg kwamen we goedgelegen stukken blokkenterrein tegen en leergierig als de deelnemers waren, volgde nog een oefening ‘met de juiste staptechniek vorderen op losliggende blokken’.

In het dal aangekomen genoten we na met een verfrissend voetbadje in een waterstroom en maakten we kennis met het noodmateriaal. Na dit een hele week niet gebruikt te hebben, lichtten we toe hoe je een noodtent, bivakzak en reddingsdeken kan gebruiken. De laatste meters richting het terras en uiteindelijk het hotel verliepen vlot. Een afsluitende maaltijd op restaurant om samen terug te blikken op een mooie week in een prachtig gebied rondde de stage mooi af.

Nu we terug veilig en wel in België zijn aangekomen, begint de cyclus van het zoeken naar een nieuwe locatie opnieuw. Wat zijn prachtige gebieden, en tochten om te doen, welke streken zijn niet te druk en wat zijn de ervaringen van anderen? Onze keuze is gemaakt voor komende zomer, Parc National de la Vanoise, maar andere ideeën zijn zeker welkom, want er komen nog veel mooie zomers aan…

Tochtgegevens

Dag 1:

Totaal: 54,6

Stafkaart: Kompass nr. 627 (Naturpark Puez-Geisler) & Tabacco nr. 5 (Val Gardena – Alpe di Siusi)

Conditie niveau 2

Techniek niveau 3

De roep van de Himalaya

Canyoningexpeditie Les Mecc's

Voor de vierde keer bracht de magie van de Himalaya ons naar het noorden van India. Ditmaal richtte het Belgische Canyoning Expedition Team, bekend als Les Mecc's, zich op de ongerepte vallei van Bharmour in Himachal Pradesh. Wat volgde was een expeditie vol ontdekkingen, uitdagingen en onvergetelijke momenten.

Een chaotisch begin

Na maandenlange voorbereiding stonden we in oktober 2024 klaar voor vertrek. Zoals bij onze voorgaande expedities was het op de luchthaven een cocktail van chaos, improvisatie en een vleugje stress. Een helm vergeten? Geen probleem, Hanne regelde op het laatste nippertje een reserve. Overvolle bagage met touwen, ankerpunten en boormachines? Dan maar creatief herverdelen tussen ruimbagage en handbagage. Het zijn juist deze momenten die een expeditie haar charme geven.

In Chandigarh kwam het team samen, waarna een lange reis naar Bharmour begon. Twee dagen en 388 km verder - over hobbelige wegen, langs landverschuivingen, lekke banden en wiebelende hangbruggen – bereikten we ons basiskamp. Elk obstakel onderweg voelde als een voorproefje van het avontuur dat ons te wachten stond.

Op zoek naar verborgen parels

Bharmour, soms het "Machu Picchu van Himachal Pradesh" genoemd, ligt verscholen tussen imposante 6000-meter pieken en is beroemd om zijn oude tempels en diepe zijvalleien. Voor ons was het een ongerept speelveld voor canyoning. Gewapend met drones, kaartmateriaal en stevige kuiten verkenden we het ruige terrein. De drones bleken onmisbaar in dicht beboste gebieden, waar ze ons hielpen navigeren en toegangspaden ontdekten die met het blote oog onmogelijk te vinden waren.

Het verkennen zelf was niet zonder uitdagingen. Het dagenlang doorzoeken van steile berghellingen en dicht bos bracht zowel fysieke als mentale uitputting met zich mee, maar het was ook een essentieel onderdeel van het avontuur. Onze eerste succesvolle opening, Dug Ka Nala, bewees al snel dat de inspanning de moeite waard was. Met 17 rappels, waaronder een spectaculaire waterval van 110 meter, was het een toonbeeld van teamwork en technische finesse.

Hoogtepunten in de diepte

Elke canyon bracht iets unieks. Het ruige Taprani, de aquatische pracht van Sia Nala – geen enkele dag voelde hetzelfde. Technisch gezien was Bhangsin Superior het hoogtepunt van de expeditie. Om de toegang te bereiken, equipeerden we een vrij hangende looplijn met maar liefst 16 tussenpunten boven een kolkende rivier. Dit leidde naar een geïmproviseerde brug van een geblokkeerde boomstam, gevolgd door een loodrechte klim van drie uur. De afdaling beloofde spektakel, met een adembenemende waterval van meer dan 200 meter als bekroning. Het vergde uiterste concentratie en samenwerking om deze route veilig te volbrengen.

Sia Nala was de meest aquatische uitdaging van deze expeditie. Hoewel we vooraf zes uur hadden ingeschat, duurde de tocht minstens twee uur langer om een 60tal hindernissen te overbruggen. We boorden elke 7.5 minuten een volgend ankerpunt. Met slechts net genoeg ankerpunten – inclusief alle reserves – was het een race tegen de klok. Ons rescue-team, dat standby bleef langs de rand van het dal, zette drones in om onze voortgang te monitoren. Uiteindelijk wisten we de canyon veilig te voltooien, al hebben we zelden zo uitgeput het basiskamp bereikt.

In totaal openden we 14 nieuwe canyons in slechts 23 dagen, waarmee de teller voor Les Mecc's op 50 ‘first descents’ in India staat – een mijlpaal om trots op te zijn!

Naam Instap/ Uitstap Afdaling Aantal rappels Hoogste rappel

Redding onder druk

Een van de meest aangrijpende momenten van de expeditie was de reddingsoperatie na een ernstig motorongeval. Door een technisch mankement verloor een teamlid de controle over zijn motor en stortte 70 meter naar beneden in een snelstromende rivier. Binnen enkele minuten wist het team hem te lokaliseren met de drone. 15 minuten later konden we beginnen met het slachtoffer te stabiliseren. Het vermoeden van rugletsel en een duidelijke enkelbreuk maakten snelle evacuatie noodzakelijk.

Met behulp van een 80-meter lange tyrolienne op 30 meter hoogte en een takelsysteem voor de laatste verticale meters brachten we hem in minder dan drie uur naar veiligheid. Het incident benadrukte het belang van goede voorbereiding: extra katrollen, een opvouwbare brancard en ander reddingsmateriaal maakten het verschil. De lokale reddingswerkers stonden versteld van de professionaliteit en efficiëntie van onze aanpak. Gelukkig herstelt Jasper goed, en zijn veerkracht blijft een bron van inspiratie.

Van avontuur naar naslagwerk

Tijdens de expeditie legden we ook de basis voor een uitgebreid canyoning-topoboek. Alle data – van GPX-tracks en coördinaten tot technische details zoals touwlengtes en moeilijkheidsgraden –werden nauwgezet verzameld. Terwijl het equipeerteam nieuwe ankerpunten boorde en lijnen uitzette, zorgde een ander deel van het team voor het schetsen van dwarsdoorsnedes en het registreren van hindernissen. Het echte werk – het omzetten van al die data in een visueel aantrekkelijk en praktisch naslagwerk – vindt plaats na de expeditie.

Topo Bhangsin Nala

Terugblik en vooruitblik

Met 50 ‘first descents’ op onze naam kijken we terug op een expeditie die ons niet alleen fysiek en mentaal uitdaagde, maar ons ook inspireerde en verrijkte. Bharmour bood ons meer dan alleen spectaculaire canyons en technische uitdagingen. Het hernieuwde ons respect voor de natuur, de lokale cultuur en de kracht van samenwerking.

Wat deze expeditie extra bijzonder maakte, was de warmte en gastvrijheid van de lokale bevolking. Ondanks taalbarrières was een glimlach altijd voldoende om elkaar te begrijpen. Onze gastheren, Akshay en Ahmid, werden niet alleen vrienden, maar raakten ook geïnspireerd. Door hen mee te nemen in onze projecten, hopen we een klein zaadje te hebben geplant – misschien wordt canyoning hier ooit een bloeiende sport. Eén ding is zeker: de Indiase Himalaya heeft op canyoningvlak enorm veel te bieden.

We hebben ongelooflijk veel geluk

Geluk dat we de droom hebben om te ontdekken, geluk dat we vrienden hebben om mee op avontuur te gaan, en geluk dat er nog steeds plekken zijn die onontdekt zijn.

Volg Les Mecc's op sociale media en laat je inspireren door de magie van canyoning!

@belgiancanyoningexpeditionteam

Dit avontuur was niet mogelijk geweest zonder de steun van onze trouwe sponsors – Mountain Moments, Canyonstore.be en partners - CE4Y, Typhoon, Bestard en Aventure Verticale. Hun bijdrage helpt ons te investeren in het materiaal en de middelen om deze expeditie tot een succes te maken. Dank aan iedereen die ons gesteund en gevolgd heeft!

Jorasses, de berg met vele gezichten...

Vorige zomer voltooide Thomas Wuyts een grote persoonlijke uitdaging om de Grandes Jorasses in een zelfverklaarde tetralogie te beklimmen: Noord, Oost, Zuid en West.

In de Monte van januari belichtten we deel 1 van zijn relaas over zijn beklimmingen. Je kan het artikel online herlezen op : issuu.com/klimenbergsportfederatie.be

De volgende dag deden de ‘oudjes’ het nog niet zo slecht. We slaagden er zelfs in om als eersten te vertrekken. In het donker en wadend doorheen de gletsjerspleten werd het onze taak om het begin van het technisch klimmen te vinden. Daar lag de 6a/b-achtige Rebuffat-hoekversnijding op ons te wachten. Eerlijk is eerlijk: geen eitje met een zware rugzak op! Hoewel we gedurende de 1200 meter een goed tempo wisten aan te houden – waarbij we twee bivakkerende teams inhaalden en de tweede ploeg van het seizoen werden die de top bereikten – veranderde mijn gevoel rond het 700 meter punt helemaal. Terwijl Steven begint aan zijn lead-blok, kwam plotseling de hele relais – met uitzondering van één piton – uit de wand. Een hangende standplaats nota bene, die ons al een tijdje had vastgehouden… Iets om op te letten, in een wand die al 11 maanden niet bezocht werd!

De spontane suggestie om wat van mijn eigen materiaal achter te laten voor de jongens achter ons, mocht zo hun redding blijken. De dag had daar heel anders kunnen eindigen. Iets hogerop herhaalden we zo’n geste door een touw te fixeren voor de cordées achter ons in de zwaar verijsde Cheminées Rouges. Het was immers voor alle aanwezige teams essentieel om die dag de wand uit te klimmen en geen ongepland bivak te riskeren. Dit incident met de relais schudde me stevig door elkaar...

Zoals een vriendin die te lang op een sms’je terug zit te wachten… Heb ik te lang gewacht om terug te keren, naar die Jorasses? Heeft ze me niet binnengelaten om alleen maar haar woede op me af te werpen? Dit onheilspellende gevoel bleef me achtervolgen tijdens de beklimming, de resterende 500 meter verliepen schoorvoetend en nerveus. Bang dat ze mijn neus er zou afbijten. Plots werd ik me gewaar van mijn positie, ik voelde me een beetje sullig zelfs (zoals dat gaat als je geconfronteerd wordt met een boze vriendin). Mijn eerdere gevoel van ‘deze berg te kennen’ was compleet verdwenen. Vanaf dat punt liep ik op mijn tenen en maakte me zorgen over het gebrek aan zekeringen, ongeacht de moeilijkheidsgraad. Ik was blij om de top te bereiken, en ik weet nog steeds niet zeker of ik de ervaring leuk vond. Gelukkig hebben alpinisten een kort geheugen. Ongetwijfeld zal ik de volgende keer dat ik deze top en deze wand zie, blij zijn dat ik hem heb beklommen. Terugkijkend met goede herinneringen zoals het doorbreken van de ‘corniche sommitale’. Maar ook – zoals ik me voel over de Peuterey Intégrale en de ‘Super’-versie – met dankbaarheid dat ik dat nooit meer hoef te doen.

Bij de afdaling begon me echter iets te dagen: een snelle blik op de weersvoorspelling toonde uitstekend, stabiel weer de komende dagen. Olivier, nieuw bloed, zou de volgende dag naar Aosta komen voor vijf klimdagen. Dit betekende dat ik mijn project definitief kon afronden… Maar er is iets met deze afdaling: eindeloos en altijd de volle aandacht eisend. Rib, gletsjer, onder een hangende serac door, rib, afklimmen, abseilen, gletsjer, rib, afklimmen, abseilen, gletsjer, vaste touwen, eindeloos pad. Ik ken het nu vrij goed, en alleen al de gedachte om dit allemaal enkele dagen later opnieuw te doen –terwijl ik er nog middenin zat – deed me ernstig twijfelen aan mijn motieven en aan mijn motivatie. Het goede weer leek eerder een vloek dan een zegen Carlo’s vader, Michelangelo, verwelkomde ons in hun huis met bier, pasta en een comfortabel bed. Geen zorgen voor nu.

Het weer toonde een kleine verstoring op woensdag en ik was daar blij mee. Tenminste zouden we iets groots moeten uitstellen tot daarna. Het was maandag, we waren de avond ervoor om 10 uur ’s avonds afgedaald. Niemand beschuldigde me ooit van een gebrek aan ambitie, dus waarom geen Vogler-route in de Vallée Blanche op dinsdag?

Ik krijg zelden zo’n pak slaag op graniet als op Vogler-routes. La Dame du Lac is daar een goed voorbeeld van (die deed ik met Steven na onze mislukte poging op de Matterhorn Noordwand!). Police des Glaciers was niet anders. Vogler, vermoeidheid of overschatting van mijn capaciteiten? Waarschijnlijk een beetje van alles. We deden de helft van de route en stapten over naar iets gemakkelijker links ervan. Een goede dag in de bergen en een uitstekende gelegenheid om Olivier wat beter te leren kennen. We hadden nog nooit samen geklommen (hoewel hij me de vorige winter me wel al eens 3 uur lang zekerde terwijl ik een sneeuwplug uitgroef aan het begin van een route die we uiteindelijk niet beklommen). ‘Een snelle route’ op de uitstekende ‘Pilastro Lomasti’ boven Aosta op woensdag ging niet per se beter; we stopten op de bouldery 7a-pitch, met nog een 7a+ die zou volgen. ‘Ambitieus maar waardeloos’ komt in gedachten.

Ambitieus en zeker niet zonder tekortkomingen gingen we de volgende dag naar het Gervasutti-bivak. De imposante oostwand keek op ons neer, maar al vroeg in de namiddag waren de kenmerken ervan verduisterd door de schaduw die het op zichzelf wierp. Een oostwand is alleen ’s ochtends warm!

Zelden bezocht – hoewel zeker vaker dan de zuidwand – kende ik toch enkele mensen die de wand en de route hadden gedaan.

Via hen verzamelde ik wat informatie die meer te maken had met het engagement die de klim vereist. Zonder twijfel veeleisend, maar ze verzekerden ons ook dat we alleen zouden zijn. Een welkome gedachte. Andere teams voegen altijd complexiteit toe, al brengen ze misschien ook een zekere veiligheid met zich mee.

Een aanloopdag is een gemakkelijke dag, maar helaas duren ze nooit lang als je de volgende ochtend om 1 uur moet opstaan. Gelukkig stond er een pot Nutella in de bivak, wat het leed van zo’n vroege wekker toch enigszins wist te verzachten.

We steken vol vertrouwen de gletsjer over op een extreem maanloze nacht: we navigeerden aan de hand van enkele heel vage sporen waarvan we aannamen dat ze naar de Hirondelles Ridge (oostgraat) gingen. Tevreden over onze snelle vooruitgang moesten we nu toegang krijgen tot de sokkel die leidde naar de ‘vire intermédiaire’ en vervolgens naar de wand zelf. In totale duisternis is dit gemakkelijker gezegd dan gedaan. Daar waar we een koordje zagen hangen rond een blok net boven de rimaye, gingen we omhoog. Ik kan nu met zekerheid zeggen dat dit niet de juiste route is en waarschijnlijk het resultaat van een team dat jaren eerder uit de wand was gevlucht en op zoek was naar de minst gevaarlijke abseilroute. Er werd ons op voorhand verteld over slechte rots in die sokkel, maar het was zo compact dat we besloten een stuk te pitchen. Ik trok halverwege zelfs even mijn klimschoenen aan! We vonden onze weg terug, net als de slechte rotsen. De ‘vire intermédiaire’ was verschrikkelijk los, en overdag wordt die voortdurend gebombardeerd door steenslag vanaf de top. Dat maakt terugtrekken moeilijk: ik kan me voorstellen dat je de volle dag én nacht zou moeten wachten voordat je er op de terugweg weer oversteekt, in geval van nood.

Tot onze verrassing vonden we een ander team dat bij het begin van de route had gebivakkeerd. De voetafdrukken op de gletsjer waren van hen. Ik zou toch liever die 5 uur aanloop toevoegen dan daar te slapen… Ze waren al begonnen met klimmen, maar ze ‘haulden’ hun materiaal, wat niet gemakkelijk is op zwaar diagonaal terrein. We haalden hen snel in, net wanneer hun tactiek begon te werken: naarmate de touwlengtes meer rechttoe rechtaan en steiler werden, werden ze ook drastisch fysieker. Een zware rugzak maakt het allemaal nog zwaarder. Ik heb die dag meerdere keren naar mijn moeder geroepen. Een eerbetoon aan Giusto Gervasutti, die dit in ‘44 beklom met de uitrusting van die tijd! Il Fortissimo!

Het eerste contact met het andere team was gemoedelijk, en ik was blij om nog wat andere mensen daar te hebben. Na een behoorlijk spannende 6b-lengte, gekoppeld aan een tweede dal-lengte, kwam ik echter bij de volgende hoekversnijding en bij hun standplaats aan het einde van onze 60 meter touwen. Zonder touw en zonder materiaal was die hoek eerlijk gezegd de enige plaats om een standplaats in te richten (met nuts). ‘De andere kerel’ was nu aan het zekeren en – hoewel ik niet zal gissen naar zijn motieven – leek hij geïrriteerd dat we hen hadden ingehaald. Of misschien gewoon dat we daar waren? Hij weigerde me ruimte om een standplaats in te richten. De sfeer werd op dat moment een beetje grimmig.

Nog wat spannende touwlengtes leidden tot een soortgelijke situatie: aan de uitklim van een knappe 6b+ lengte vond ik hem op de enige plausibele standplaats. Hij wees me naar de voet van de artif lengte van de route. “Daar is een standplaats op pitons.” Hij had gelijk, maar het was waarschijnlijk de slechtste standplaats die ik in mijn carrière heb gezien, en dat zegt wat. Onder deze zwaar overhangende artif lengte boden 2 roestige pitons en een klemblokje weinig veiligheid: ik maakte me eerlijk gezegd al zorgen om mijn naklimmer hierop te zekeren, laat staan er verder op voor te klimmen. Er was echter geen weg terug naar beneden en geen mogelijkheid om die standplaats te versterken.

De situatie werd verergerd door – vermoed ik – klimaatverandering: in bijna alle verslagen waren teams op exact dit punt gestopt en van hieruit verder geklommen. Geen enkel rapport vermeldde dat alles hier instabiel was. Misschien was dat vroeger niet zo? Het gemakkelijkere terrein links was onbegaanbaar. Je kon er niet eens naar kijken zonder dat het uit elkaar viel. De andere, overhangende wand begon met een onbetrouwbare, holle flake. Met de standplaats direct eronder kon ik me alleen maar voorstellen dat die flake los zou komen om op Olivier te belanden. Vervolgens zou ik zelf naar beneden storten en de standplaats uit de wand trekken...

Zonder twijfel vroeg ik om hulp: zoals we op de Walker-pijler hadden gedaan, vroeg ik ‘de andere kerel’ om als naklimmer om een van onze dubbele touwen mee te nemen. Met een oogrol weigerde hij: nee, hierna gaan we proberen snel te klimmen, ik kan je niet helpen…

Hij plaatste echter wel een cam voor ons boven de holle flake: een beginpunt. Ik overwoog hier serieus om een helikopter te bellen. Ik had de hele weg voorgeklommen, en ook deze volgende lengte zou van mij zijn. Met een rampscenario in gedachten zette ik door en weet nog steeds niet helemaal waarom. Het lijkt nog steeds dwaas. Op een microcam, geplaatst door iemand anders als de enige verzekering tegen een rampzalig scenario.

Ik kan zeggen dat ik nog nooit zo bang ben geweest als toen ik die 5 meter omhoog moest, naar de top van de linker blokkenstapel met een mogelijke OK standplaats. Klimmen met een enkele friend als je hele levenslijn, naar beneden kijkend in de ondiepe barst en de bewegende lobben van de cam. Toen ik de standplaats inrichtte, heb ik denk ik 5 minuten lang niets anders gedaan dan vloeken. Op de situatie, maar ook op dat andere team die niet echt wilden helpen.

Mount Coach 11

Maak kennis met de nieuwe lichting

Een nieuwe lichting, een verse lading toptalenten die aan het begin van hun alpiene carrière staan. Twee jaar lang worden ze ondergedompeld in de wondere geneugten van de klim- en bergsport. Onder begeleiding van gedreven stageleiders leren ze alles van toerskiën tot ijsklimmen, rotsklimmen én natuurlijk bergbeklimmen. Zo worden ze stap voor stap klaargestoomd om op het einde van hun opleiding zelfstandig op alpiene expeditie te gaan.

Mount Coach is een traject gericht op jongeren met een vurige passie voor de bergen. KBF reikt hen een intens stageprogramma aan, om hen stevig in hun bergschoenen te zetten, zodat ze de nodige boost krijgen - vroeg in hun sportcarrière. Laat het woordje 'Coach' je niet misleiden, dit is geen opleiding tot lesgever of begeleider - wél worden de deelnemers intensief ge'coach't om het beste uit zichzelf te halen.

"De selectie was moeilijker dan ooit", klinkt het bij Sanne Bosteels - één van de grondleggers van dit gedreven alpiene project in organisatie van KBF. "Wat ben ik blij om te zien dat er zo'n fantastische mensen op de wereld rondlopen." Het was lang wikken en wegen, meerdere hulplijnen werden ingeschakeld, maar uiteindelijk werden er deze 6 talentvolle deelnemers uitgepuurd. Toch nog even vermelden dat er nog nooit, in de hele geschiedenis van Mount Coach, zóveel vrouwen deelnamen aan de selecties. Een trend die zich zeker mag voortzetten als je het ons vraagt. Proficiat aan de nieuwe lichting, maak kennis met Mount Coach 11!

Matthijs Vandevelde

- 28 jaar,

Vertical Thinking

Onderweg naar een klimtreffen of een gek avontuur in Chamonix, de eerste bergen komen in zicht en mijn kaak plakt al tegen het stuur terwijl ik omhoog kijk en een traantje wegpink. Eind vorig schooljaar maakte ik daarom de beslissing mijn job als muziekleerkracht even aan de haak te hangen en een jaar lang elke dag dit gevoel op te zoeken. Samen met mijn vriendin en Gus (onze bus) vertrokken we op een sportieve roadtrip door de mooiste natuur en de meest iconische klimgebieden van Europa. Komende maanden vind je me tussen de Mount Coach-stages door ongetwijfeld terug in de Alpen, op lange multipitches met een gordel vol trad-materiaal, op verkenning in alpien terrein of gezellig rond een kampvuur op de camping bij Vertical Thinking. Het is nog steeds ongelooflijk dat ik aan dit geweldige avontuur mag deelnemen met zo'n straffe bende.

Mo Vanstraelen - 19 jaar, LUAK

Ik ben Mo. Van jongs af aan klauterde ik al graag overal op. Ondertussen ben ik voorzitter van LUAK, fervent rotsklimmer en enthousiaste alpinist - en die drang is niet geweken. Er gaat zowat nooit een week voorbij waarin ik niet op de rotsen of in de bergen te vinden ben, en geen kwartier waarin ik niet over klimmen denk ;). Mount Coach is voor mij dé ideale opleiding om de zotste avonturen te beleven en megaveel skills te verwerven en verscherpen, samen met deze fantastische groep. Ik droom ervan om intense alpiene multipitches te doen, al bibberend in een barst of op een plaat, enkel rotsen en gletsjer in zicht. Ik kijk er enorm naar uit om er, al heel binnenkort, in te vliegen met de eerste stage!

Felix De Langhe -

27 jaar, BAC Antwerpen

Al vanaf mijn achtste bracht ik mijn zomers door in berghutten en stond ik ’s winters op de pistes met mijn familie. Hoewel sport altijd een belangrijke rol in mijn leven speelde, ontdekte ik pas later het klimmen. Vanaf dat moment liet de bergsport me niet meer los, en ik verdiepte me in verschillende disciplines met als ultiem doel de levensstijl van een alpinist te omarmen.

Ik werk in de metaalindustrie, waar ik aanhangwagens ontwikkel en machines programmeer. In mijn vrije tijd ben ik zoveel mogelijk in de bergen te vinden. Wat mij het meest drijft, is de kans om mijn passie door te geven, net zoals anderen dat ooit voor mij deden. De vele stages en ervaringen in de bergen brachten me niet alleen technische kennis, maar ook een diep gevoel van geluk. Iets wat ik hoop te versterken met het Mount Coach traject.

Emiel Deprost

- 27 jaar, Vertical Thinking

Zeven jaar geleden deed ik mijn eerste trekking in de bergen en voelde me meteen thuis in de ongerepte natuur en rustgevende omgeving. Hoewel ik het trekken boeiend vond, verlangde ik naar meer uitdaging. Twee jaar geleden zette ik die stap door deel te nemen aan een KVB3 stage bij Vertical Thinking (VT). Bij VT ontdekte ik een hechte klimmerscommunity waar ik me meteen thuis voelde, zij lieten me kennis maken met de wonderlijke wereld van het rotsklimmen. Sindsdien besteed ik elke minuut van mijn vrije tijd in de klim- en bergsport. Of het nu gaat om sportklimmen, trad, ijsklimmen of alpiene beklimmingen – ik wil elke discipline verkennen en mezelf blijven uitdagen om tot een autonome en verantwoordelijke bergbeklimmer te groeien. Deze passie zou ik graag aan anderen willen doorgeven in de toekomst.

Hektor Letraublon

- 23 jaar, LUAK

Ik klim al lang indoor, maar het is pas 3 jaar geleden dat ik LUAK, een geweldige community vol gemotiveerde klimmers, heb leren kennen en waar ik een echte passie heb gekregen voor het outdoor klimmen. Vandaag is klimmen een inherent deel van mijn leven geworden: ik zit in het bestuur van de LUAK, al mijn vrije tijd gaat naar klimmen, ik doe niets liever dan buiten leven en samen op pad gaan met andere gemotiveerde mensen. Nu mag ik meedoen met Mount Coach en dit is echt een geweldige kans die ik heb gekregen, waar ik ook volop van zal genieten. Ik kijk dus enorm hard uit naar de komende 2 jaar waar ik heel veel zal bijleren samen met dit enorm sterk en gemotiveerd team. Over enkele weken zitten we al op ski latten in Chamonix voor onze eerste stage, dit is gewoonweg zalig!

Liedewij Deruwe

- 25 jaar, LUAK

Hoewel ik als tiener pas echt begon met rotsklimmen, kreeg ik via mijn ouders de liefde voor de bergen al mee in mijn kinderjaren door het maken van bergwandelingen in de Alpen. Ik werd geïntroduceerd tot het rotsklimmen bij de West-Vlaamse Bergsport Vereniging, en momenteel ben ik (bestuur) lid van de Leuvense Universitaire Alpinisten Klub. In het dagelijks leven werk ik als architect, maar mijn creatieve passie zet ik graag verder in bergachtige landschappen door te tekenen of te musiceren. Ik hou van hard klimmen en afzien, maar ook van genieten en dromen. Met Mount Coach hoop ik samen avontuurlijke plaatsen te ontdekken en mooie herinneringen te maken!

Onbekend is onbeklommen: Spontin

Onbekend is onbeklommen, maar niet voor het Belgian Rebolting Team (BRT). Het mag als Bijbelse taferelen in de oren klinken, maar het is niets minder dan de werkelijkheid: ZEVEN jaar hebben de vrijwilligers van BRT gewerkt om deze wand klimklaar te krijgen... Een huzarenstuk!

Spontin

| 2025

Historie

Aangezien het massief een voormalige steengroeve is waar met dynamiet werd gewerkt om de stenen te ontginnen, werden meerdere lagen tot diep in de rotsen los geschud door de explosies. Tijdens het rotskuisen bleven er maar ‘losse stenen achter de losse stenen zitten’. Dit word visueel heel duidelijk als je naar de rotswand wandelt. Die hoge hopen stenen liggen daar niet zomaar, dit is allemaal uit de rotswand los gemaakt.

Dankzij het doorzettingsvermogen en de toewijding van het BRT is Spontin nu een klimklaar en veilig massief. Een welgemeende dankuwel aan het Belgian Rebolting Team is hier zeker op zijn plaats!

Kriebelt het zelf om hier aan bij te dragen dan kan je steeds een mailtje sturen naar rotsen@kbfvzw.be voor meer informatie.

Locatie

Parkeren kan op de grote parking beneden aan de Rue des Rivières, Spontin. (GPS: 50°19’37.0”N 5°00’08.9”E, Google Maps: 82G2+QW yvoir). Wandel vervolgens 150m richting de oude limonade fabriek, om het pad te volgen dat rechts omhoog loopt tot aan een splitsing. Verder naar boven leidt een pad je naar de highline-zone. Als je het grootste pad terug een beetje naar beneden volgt kom je aan het infobord boven aan het klimmassief.

Het dragen van een helm wordt ten sterkste aangeraden!

Klimmers én planten in hun natuurlijke habitat op de rotsen

Rotsen zijn meer dan een statisch decor voor je meest uitdagende droomproject of klimdoel, het zijn ook levende landschappen. Hun reliëf - een scherpe réglette, een diepe ‘bak’ om te rusten of een bijna onzichtbare voetsteunwijst niet alleen de weg omhoog, maar biedt ook een thuis aan planten die zich vastklampen in barsten of zich nestelen in de kleinste holtes. Niet enkel klimmers kunnen lyrisch enthousiast worden van rotsen, biologen ook!

Rotsen als unieke ecosystemen

Rotswanden werden lange tijd puur als geologische structuren beschouwd, maar ze zijn meer dan dat. Ze vormen een unieke habitat voor planten. Met hun steile wanden, waar nauwelijks bodem met voedingstoffen en wateropslag op achterblijft, of waar weinig beschutting is, vormen ze een extreme en uitdagende omgeving voor een plant om te groeien. De planten daar zijn rotsvaste overlevers, aangepast aan deze specifieke omstandigheden.

Tegelijk zijn rotsen echte hotspots van biodiversiteit. Barsten, gaten en plateaus zorgen voor een grote variatie op korte afstand. Zo kan een plant die goed groeit in de schaduw van een diepe barst zich vlak naast een soort bevinden die juist geniet van de volle zon net buiten de barst. Of een vochtminnende plant vlak bij een plant die droogte goed tolereert. Daarnaast blijven rotsen vaak gevrijwaard van verstoring, zowel van mensen als grazende dieren. Dit maakt het mogelijk dat sommige planten heel oud worden. Op rotsen in Tenerife, werden bijvoorbeeld jeneverstruiken van meer dan duizend jaar oud gevonden.

Microklimaten met groot effect

Temperaturen worden in weerstations onder gestandaardiseerde omstandigheden gemeten, zodat de invloed van landschapselementen zo veel mogelijk wordt beperkt. Maar juist die variatie – de zogenaamde "ruis" – is ecologisch van groot belang. Planten groeien immers niet in weerstations en ervaren een heel andere temperatuur: het microklimaat. Dit microklimaat wordt beïnvloed door lokale variatie in zoninstraling, vochtigheid en wind. Op rotswanden is die variatie bijzonder groot – als klimmer kun je op een bloedhete zomerdag verschroeien alsof je op een bakplaat ligt op een zuidwand, terwijl oost- en noordwanden aangenaam koel blijven.

Voor planten maakt het een groot verschil of ze in de zomer wortelen op een zonovergoten, verzengend hete steen met zuidelijke oriëntatie, of juist in de koele, vochtige schaduw van een noordhelling. Door deze extreme microklimaatomstandigheden kunnen rotswanden een cruciale rol spelen in de natuur: soorten die zijn aangepast aan koelere klimaten kunnen schuilen op beschutte noordwanden, terwijl warmte-minnende zuidelijke soorten profiteren van de warme zuidkant – zelfs in een landschap dat verder misschien ongeschikt zou zijn.

Asplenium ruta-muraria

Parietaria judaica (Klein Graskruid)

De Alpengems

Je komt ze bijna zeker tegen op je tochten in de Alpen, ravottend op de overblijvende sneeuwvelden in de zomer of klimmend tegen steile rotswanden. Meestal hoor je ze alvorens je ze ziet. Niet zelden omdat ze stukken rots afstoten, of omdat ze je vanuit de hoogte hebben opgemerkt en een fluitend alarmgeluid uiten. Hun aantal wordt in de Alpen op meer dan 450 duizend geschat! De Alpengems of (Rupicapra rupicapra rupicapra )

Hoogstwaarschijnlijk komt de gems oorspronkelijk uit Azië. Toen de ijskap over Europa zich na de laatste ijstijd terugtrok, geraakte een alpiene populatie geïsoleerd, wat leidde tot de ontwikkeling van een aparte soort. Hetzelfde gebeurde overigens in andere bergketens, zoals de Pyreneeën.

De gems herken je als een geitachtig dier met korte rechtopstaande hoorns die aan het einde als een haak naar achter buigen. Opvallend is de witte keelvlek en de duidelijke tekening van het aangezicht, met twee strepen die aan beide zijden van het hoofd lopen. Vrouwtjes zijn net wat kleiner en lichter dan mannetjes.

Wanneer je één enkel dier tegenkomt is dat meestal een volwassen mannetje, want die leiden een solitair bestaan en hebben een eigen territorium. Vrouwtjes leven in kuddes van 25 tot wel 65 volwassen dieren, samen met jongere dieren. Gepaard wordt er in november en december. Meestal wordt één enkel jong geboren vanaf mei tot begin juni. De kudde beschermt jonge dieren tegen de aanvallen van de steenarend en de vos. Volwassen dieren vallen occasioneel ten prooi aan een wolf of een lynx. In het wild leeft de gems tot ongeveer 15 jaar. In de Alpen ga je gemzen meestal tegenkomen in steil gebied rond en boven de boomgrens. Tijdens de lente trekken ze naar het groene gras en de kruiden van de alpenweides, maar het is niet ongewoon om dieren tegen te komen op rotsachtig gebied tot wel 3000 meter hoog. In de herfst, of wanneer voedsel door sneeuw bedolven raakt, trekken gemzen naar de lager gelegen bossen, bij voorkeur naar het zuiden gerichte hellingen. Daar eten ze ook plantaardig voedsel, zoals boomschors en twijgen.

Wanneer ik gemzen wil spotten of filmen probeer ik vóór zonsopgang al ter plaatse te zijn. ‘s Morgens zijn de dieren het meest actief. De beste benadering van een kudde gemzen is overigens van boven af.

Mijn mooiste ontmoeting met gemzen had ik op de Monte Altissimo, binnen het natuurpark van de Monte Baldo in Noord-Italië. Ik had in de Damiano Chiesa hut (2060 m) overnacht en was voor zonsopgang naar de zone met loopgrachten van de eerste wereldoorlog getrokken. Er stond een stevige wind en ik bevond me tussen de wolken die om de berg heen waaiden. Al snel zag ik onder mij een kudde van een dertigtal dieren, om de Altissimo heen trekkend richting Gardameer. Ik volgde de dieren via de loopgraven en bevond mij al snel helemaal tussen hen, op ooghoogte. De kudde had een wind-luwe zone opgezocht en graasde er lange tijd zonder zich aan mij te storen. Diezelfde morgen kwam ik overigens oog in oog te staan met een jonge wolf, maar dat is een ander verhaal.

Eerder kon je in Monte al genieten van deze artikels van Luc Thijs:

De Euraziatische Lynx

Monte oktober 2024

Wolven in Trentino

Monte juni 2024

Beren in Trentino

Monte maart 2024

1.500 points for ISA world ranking list €2.000 prize money

HASSELT

25/04 training day

26/04 qualification day

27/04 finals

www.beslack.be

Beyond ordinary.

Sometimes, it’s not the most extreme feats that make an adventure. It’s the tiny, electrifying moments that can only happen in the mountains.

It’s what happens when you break trail, venture to the other side of the ridgeline, and see what lies beyond the edges of the map.