Marronhutten De verschillende groepen Marrons hanteren in grote lijnen een gelijke indeling, gebruik en bouwwijze van de huizen. De verschillen betreffen de bouwkundige details en de mate waarin bepaalde soorten huizen voorkomen.8 In het algemeen kan men drie typen bosnegerhutten onderscheiden: de hut waarbij het dak tot op de grond komt; de hut waarbij het dak ongeveer een meter boven de grond ophoudt en de hut die op palen (neuten van bruinhart) staat. Voor de bouw van de woning wordt een hoge, droge plek uitgezocht, zodat men geen last heeft van regenwater. De plek wordt eerst geĂŤgaliseerd en aangestampt. In de aarde wordt dan de rechthoekige vorm van de woning gekerfd. De hutten hebben vaak een zandbodem als vloer, maar ook klei, witte pijpaarde (pimba doti), leem en hout komen voor. De gevels zijn met planken beslagen, licht en lucht door de reten latend, of uit gevlochten palmbladeren samengesteld. Voor de wanden gebruikt men met name de houtsoort pisi. Om aantasting door insecten of schimmels tegen te gaan, bestrijkt men het met citroensap. De deur is van planken en wordt aan de stijlen vastgemaakt met houten scharnieren en pennen. Ze is vaak prachtig bewerkt met houtsnijwerk, zoals trouwens een groot deel van de voorgevel. Vaak is de deur in de voorgevel asymmetrisch geplaatst, zoals dat bij vrouwen-
Marronhuis. [Roy Tjin]
Dorpje Dessiong. [Tropenmuseum, 1964]
Marrons
- 33