Միքելանջելո Անտոնիոնի

Ֆոտոխոշորացում. հանդիպում իրականության հետ (էս­սե)­

Միքելանջելո

Անտոնիոնի

100

- Կարո՞ղ ես մի քանի րոպե տրամադրել մեզ: - Մի քանի րոպե՞: Ես նույնիսկ կույրաղիքս հեռացնելու համար մի քանի րոպե չունեմ:

44

«Ֆոտոխոշորացում»

օ­րի­որ­դի նման ա­պա­վի­նում է իր ա­րո­ւի ող­ջա­խո­հու­թյա­նը, բայց սր­տի խոր­քում կա­նա­ցի ան­մե­ղադ­րե­լի նեն­գու­թյամբ, հու­սա­լով, թե ա­րո­ւի մեջ, այ­նո­ւա­մե­նայ­նիվ, կհաղ­թի կիր­քը ու նրանք ի­րար կձուլ­վեն մի­մյանց վե­րագ­տած ան­դրո­գի­նի մա­սե­րի պես: ­Հան­կարծ սի­րո այս խորհր­դին մի­ա­նում է ևս մի զույգ՝ մի պա­տա­նի գե­ղեց­կու­հի ու ար­դեն պատ­կա­ռե­լի տա­րի­քին մոտ մի մարդ: Նկա­րի­չը, իր վր­ձին-խ­ցիկն ո­ւղ­ղե­լով դե­պի զույ­գը՝ նրանց «հ­րա­վի­րում է» ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րի կենտ­ րոն: Մայր բնու­թյա­նը դարձ­նե­լով ետ­նա­պատ­կեր՝ նա ա­ռա­ ջին պլան է բե­րում «­նո­րա­դարձ» մաս­նա­կից­նե­րին: Ե­վս մի ա­կն­թարթ, և տա­րեցն, ա­սես, չքա­նում է, ի­սկ կի­նը շփոթ­ված ու տագ­նա­պած վա­զում նկար­չի հետ­ևից՝ ա­պար­դյուն փոր­ ձե­լով կա­սեց­նել լու­սան­կար­չի ան­մա­հաց­նող շրխ­կոց­նե­րը: Սա­կայն լու­սան­կա­րի­չը շա­րու­նա­կում է իր «լ­պիրշ» ա­րարքն ու չի նկա­տում, որ այն­տեղ՝ թփե­րի հետ­ևում, մի ա­տր­ճա­նակ կար, ո­րի փողն ո­ւղղ­ված էր դե­պի տա­րեց սի­րե­կա­նը … … Կա­ռուց­ված­քային ա­ռու­մով չա­փա­զանց է­ա­կան է պրո­պե­լե­րի գն­ման տե­սա­րա­նը: Ա­կն­հայտ է, որ պրո­պե­լե­րը նրան բնավ էլ պետք չէր, բայց մտել էր խա­նութ, ու­րեմն մի բան պի­տի գներ. գնել էր՝ մի բան կա­ներ: Մինչ պրո­պե­լե­րը կա­ռա­քե­ին, նա շա­րու­նա­կում էր իր սո­վո­րա­կան ա­ռօ­րյան, որ­տեղ ո­չինչ էլ սո­վո­րա­կան չէր: ­Զուր էր գե­ղեց­կու­հին ճգ­նում՝ ստա­նալ նկա­րը. նկա­ րը նկար­չի զա­վակն է, ու ա­մեն մի նկա­րիչ հո­գու բռ­նա­ բար­վա­ծու­թյուն է զգում իր նկա­րը վա­ճա­ռե­լուց՝ գու­մա­րած գնա­հատ­ված լի­նե­լու փա­ռա­սի­րու­թյան հա­գուր­դը: Այս եր­ կու զգա­ցում ­ն երն ի­րար հա­րատ­ևո­րեն հեր­քե­լով հա­մա­կե­ ցում են՝ դրանց կրո­ղին հա­րատև տա­ռա­պեց­նե­լով: Եվ բնավ պա­տա­հա­կան չէ, որ յու­րա­քան­չ յուր մեծ ար­վես­տա­գետ, որ ստեղ­ծում է այ­լոց բաշ­խե­լու հա­մար, ա­շա­խար­հիս ա­մե­ նա­մեծ խե­լա­գարն է: Էլ ի­՞նչ ա­սենք ստեղ­ծա­ծը վե­րաց­նե­լու պա­հան­ջի պա­տաս­խա­նի մա­սին: Բայց, ա­մեն դեպ­քում, տեխ­նի­կան «­լու­ծու­մը գտ­նում է». Լե­ո­նար­դո դա Վին­չի­ի կամ Ռու­բեն­սի գոր­ծերն են, որ բռ­նա­կալ մի­ա­պե­տեր են: Lու­սան­ կար­չա­կան ար­վես­տը, լի­նե­լով «պատ­ճեն», շատ հան­գիստ հան­դուր­ժում է իր ի­սկ կրկ­նօ­րի­նա­կը, և խո­րա­մանկ լու­սան­ կա­րի­չը դա շատ լավ գի­տեր: Ձևաց­նե­լով, թե վե­հանձ­նո­րեն զո­հում է ժա­պա­վե­նը գե­ղեց­կու­հուն և փո­խա­րե­նը ո­չինչ չի