osobisty przewodnik po Babiej Górze

37 W te tereny zapuszczali się również zbieracze ziół oraz poszukiwacze skarbów, które według regionalnych podań kryły się w tutejszych grotach i jaskiniach, pozostawione przez bandy zbójeckie.

Pierwszym, który zdobył szczyt w celach wyłącznie turystycznych, był warszawski literat i dziejopisarz Ludwik Pietrasiński — 17. sierpnia 1843 roku.

Za głównego „odkrywcę” Diablaka uznaje się Hugona Zapałowicza, który pod koniec XIX w. podjął się kompleksowych badań geobotanicznych oraz działań organizatorskich umożliwiających powstanie ruchu turystycznego. Z jego inicjatywy w 1905 r. zawiązał się Babiogórski Oddział Towarzystwa Tatrzańskiego. Kolejne działania na rzecz ruchu turystycznego w tym rejonie podjęła organizacja mniejszości niemieckiej Beskiden-verein.

Z jej inicjatywy, na południowym zboczu Babiej Góry, w 1905 r. powstało schronisko „Leśnik”. Niedłgo potem, ponieważ ruchy te miały charakter wybitnie antypolski, w odpowiedzi Oddział TT utworzył Schronisko na Markowych Szczawinach.

Rozkwit turystyki w tych stronach przypada na lata dwudzieste XX w. Przerywa go wybuch wojny. Na nowo, turystyka odradza się tutaj dopiero w latach pięćdziesiątych i kwitnie do dziś