Boekvoorstelling ‘Het kind van onze dromen’, 17 oktober 2014, lezing Bruno Vanobbergen
Geachte mevrouw Temple, Beste Shirley, Ik schreef een boek en u staat op de cover. U zal het evenwel nooit weten want u stierf eerder dit jaar. En zelfs al was u er nog geweest, echt wakker had u er vermoedelijk niet van gelegen. Wat was u als kind fascinerend. Tijdens lezingen toon ik soms een fragment uit de musical Stowaway van 1936. U speelt daarin ‘Ching Ching’, een Chinees weesmeisje dat op een groot schip terecht komt en door allerlei omstandigheden als een cupido gaat opereren voor het verliefde koppel Susan en Tommy. U weet te charmeren met al uw talenten: het vrolijke kindstemmetje, de dartele danspasjes. U zingt “You gotta smile to be happy. It’s easy to spell and just as easy to do”. Je moet alle moeite van de wereld doen om je niet te geloven. En je kan niet anders dan glimlachen wanneer u daar als achtjarige die er - in alle eerlijkheid - op dat ogenblik eerder als een vierjarige uitziet, met een gespeelde verlegenheid en met de handen in elkaar gekruist de zaal volledig inpakt. Volledig in scène gezet en toch zo ontroerend. Het is een beetje zoals met The Voice for Kids. Maar dat heeft u net gemist. Het was de jaren dertig en u was de grootste Hollywoodster van het moment. U moest vreugde en ontspanning brengen want de mensen hadden het moeilijk. Het waren slechte tijden. Alles was grijs, donker. Er was teveel miserie en het was hard zoeken naar hoop. U was het kind van vele dromen. Een lach en een traan, wat warmte en een pak vrolijkheid, dat verwachtten de mensen van u. Meer moest dat niet zijn. U was een icoon. U was een voorbeeld. Vele kinderen zouden volgen. Van Drew Barrymore in E.T. tot onze eigen Sylvie Melody. En dan vergeten we vooral nog de vele kinderen – ‘onze kinderen’ – die het nooit tot ster hebben geschopt, maar waar we toch altijd een beetje – al was het maar een glimp – van u in terugvonden. ‘Kinderen moeten kind kunnen zijn’. Het moet in uw tijd geweest zijn dat deze uitdrukking voor het eerst ingang vond. Kinderen lijken hier samen te vallen met de natuur, het ongerepte, het wat wilde, het onschuldige. Ik heb het wat lastig met deze uitdrukking. Ik kan u dat nu gerust zeggen. Een paar maand geleden waren drie neefjes samen aan tafel hun huiswerk aan het maken. Plots grote hilariteit. Wat bleek? Op tafel lag een handboek open met daarin een tekening van een jongetje in onderbroek. Ze hadden op school over de lichaamsdelen geleerd, maar wat onder de onderbroek zat, was blijkbaar niet aan bod gekomen. Het handboek lijstte van kop tot teen alles mooi op, maar de pijltjes sprongen van de navel naar de dijen. Gegniffel, en ook: “piewie, tingeling”. Het zal in de klas niet anders geweest zijn.