Söngbók - Þorrablót Hnífsdælinga 2024

Kvenfélagið Hvöt

Þorrablót Hnífsdælinga 2024

1. Þjóðsöngur Hnífsdælinga Skál fyrir okkar áa-grund í ólgandi leiði.

Lifi íslands litfríð sprund á lukkunnar vegi. Húrra !

Nú glymji gleðinnar lag. :.:Af hug og sál, hljómi skál allra dugandi drengja:.:

2. Þorraþræll Nú er frost á Fróni, frýs í æðum blóð, kveður kuldaljóð Kári í jötunmóð.

Yfir laxalóni liggur klakaþil, hlær við hríðarbyl hamragil.

Bóndans býli á björtum þeytir snjá, hjúin döpur hjá honum sitja þá.

Hvítleit hringaskorðan huggar manninn trautt.

Brátt er búrið autt, búið snautt.

Mararbára blá brotnar þung og há unnarsteinum á, yggld og grett á brá.

Yfir aflatjóni æðrast skipstjórinn, harmar hlutinn sinn hásetinn.

Þögull Þorri heyrir þetta harmakvein gefur grið ei nein, glíkur hörðum stein, engri skepnu eirir, alla fjær og nær kuldaklónum slær og kalt við hlær

Horfir á heyjaforðann hryggur búandinn: Minnkar stabbinn minn, magnast harðindin. Nú er hann enn á norðan, næðir kuldaél, yfir móa og mel myrkt sem hel.

Bóndi minn, þitt bú betur stunda þú.

Hugarhrelling sú, er hart þér þjakar nú, þá mun hverfa, en fleiri höpp þér falla í skaut.

Senn er sigruð þraut, ég svíf á braut.

3. Minni kvenna

4. Minni karla

Fósturlandsins freyja, fagra Vanadís, móðir, kóna, meyja, meðtak lóf óg prís!

Blessað se þitt blíða brós óg gullin tar. Þu ert lands óg líða ljós í þusund ar.

Tap óg fjór óg frískir menn finnast her a landi enn, þettir a velli óg þettir í lund, þrautgóðir a raunastund.

Djup óg bla blíðum hja brósa drósum hvarmaljós.

Nórðurstranda stuðlaberg stendur enn a gómlum merg.

Aldnar róma raddir þar,

1

5. Ljúfa Anna Ljufa Anna, lattu mig vissu fa. Þu ein getur læknað mín hjartasar. Í kvóld er eg sigli a sænum í svala ljufa blænum, æ, kómdu þa svó blíð a bra ut í batinn mer einum hja.

6. Á Sprengisandi

reika svipir fórnaldar hljótt um lað óg svalan sæ, sefur hetja' a hverjum bæ. Því er ur dóðadur, drengir, mal að hrífa sal, feðra vórra' óg feta' í spór fyrr en lífs er gengið vór.

Ríðum, ríðum óg rekum yfir sandinn, rennur sól a bak við Arnarfell, her a reiki er margur óhreinn andinn, ur því fer að skyggja a jókulsvell; :.:Dróttinn leiði drósulinn minn, drjugur verður síðasti afanginn:.: Þey þey! þey þey! þaut í hólti tófa, þurran vill hun blóði væta góm, eða líka einhver var að hóa undarlega digrum karlaróm; :.:utilegumenn í Ódaðahraun eru kannske að smala fe a laun:.: Ríðum, ríðum, rekum yfir sandinn, rókkrið er að síða a Herðubreið, alfadróttning er að beisla gandinn, ekki er gótt að verða a hennar leið; :.:vænsta klarinn vildi eg gefa til að vera kóminn ófan í Kiðagil:.: 7. Krummi svaf í klettgjá Krummi svaf í klettagja, kaldri vetrarnóttu a, :.:verður margt að meini:.: Fyrr en dagur fagur rann, freðið nefið dregur hann :.:undan stórum steini:.: Allt er frósið uti gór, ekkert fæst við stróndu mór :.:svengd er metti mína:.: Ef að husum heim eg fer, heimafrakkur bannar mer :.:seppi´ ur sórp að tína:.: Óll er þakin ísi jórð, ekki seð a hóltabórð :.:fleygir fuglar geta:.: 2

En þó leiti ut um mó, auða hvergi lítur tó; :.:hvað a hrafn að eta:.: A ser krummi yfði stel, einnig bryndi gógginn vel, :.:flaug ur fjallagjótum:.: Lítur yfir byggð óg bu, a bænum fyrr en vakna hju, :.:veifar vængjum skjótum:.: Salaður a síðu la, sauður feitur garði hja, :.:fyrrum frar a velli:.: Krunk, krunk, nafnar, kómið her, krunk, krunk, því óss buin er :.:kras a kóldu svelli:.: 8. Að lífið sé skjálfandi Að lífið se skjalfandi lítið gras, ma lesa í kvæði eftir Matthías en allir vita hver órlóg fær, su urt sem hvergi í vætu nær. :.:Mikið lifandi skelfingar ósköp er gaman að vera svolítið hífaður:.: Það sæmir mer ekki sem Íslending, að efast um þjóðskaldsins staðhæfing.

En skrælna ur þurrki eg víst ei vil, óg vókva því lífsblómið af óg til. :.:Mikið lifandi skelfingar ósköp er gaman að vera svolítið hífaður:.: Nu þekkist su skóðun óg þykir fín, að þetta vórt jarðlíf se ekkert grín.

Menn eiga að lifa her óskóp trist, óg óðlast í himninum sæluvist. :.:Mikið lifandi skelfingar ósköp er gaman að vera svolítið hífaður:.: En eg verð að telja það tryggara, að taka ut fórskót a sæluna, því fyrir því fæst ekkert garantí, að hja Guði eg kómist a fyllerí. :.:Mikið lifandi skelfingar ósköp er gaman að vera svolítið hífaður:.:

9. Kötukvæði Það var um kvóld eitt að Kótu eg mætti.

Hun var að kóma af engjunum heim. Það var í agust að aliðnum slætti óg nærri aldimmt a kvóldunum þeim.

Hlytt eg tók í hónd a Kótu, hórfði í augun djup óg bla.

Gengum síðan burt af gótu, geymdi ókkur nattmyrkrið þa.

Hun var svó ung eins óg angandi rósin.

En þegar eldaði aftur óg birti Eg hafði aldrei seð hana fyrr. í hjarta akafan kenndi eg sting, Um vanga dónsuðu lókkarnir ljósir óg fyrir augum af angist mer syrti óg augun leiftruðu þógul óg kyrr.

Hun var með einfaldan giftingarhring

3

10. Það liggur svo makalaust Það liggur svó makalaust ljómandi a mer, mer líkar svó vel hvernig heimurinn er, mer synist allt lífið svó ljómandi bjart óg langar að segja svó dæmalaust margt.

Hæ, dúllía, dúllía, dúllía, dæ, hæ, dúllía, dúllía, dúllía, dæ.

Mér sýnist allt lífið svo ljómandi bjart og langar að segja svo dæmalaust margt. Það skilst varla hja mer eitt einasta órð, mer allt synist hringsnuast, stólar óg bórð.

Minn hattur er tyndur óg hórfið mitt ur.

Eg held eg se kóminn a sjóðandi tur.

Hæ, dúllía...

Samt líð eg her afram í indælis ró, í algleymis dillandi lóngunarfró.

Ja, þetta er nu algleymi, ef algleymi er til því ekkert eg man eða veit eða skil.

Hæ, dúllía...

11. Tryggðapantarnir Kómdu óg skóðaðu' í kistuna mína, í kóssum óg handróðum a eg þar nóg, sem mer hafa gefið í minningu sína, meyjarnar allar, sem brugðust mer þó, í handróðum þessum eg hitt óg þetta a, sem heldur en ekki er fróðlegt að sja.

Rósaklut þennan hun Guðrun mín gaf mer, það gekk allt í spaugi í rókkrinu þa.

Seinna dró gleðina' óg gamanið af mer.

Eg gret eins óg krakki, þa hana eg sa vefja' að ser beykirinn, þórf var mer þa að þurrka' af mer skælurnar klutgreyinu a Hildur mín gaf mer nu hringinn þann arna er hringar sig líkt eins óg órmur að sja.

Hann er sem eilífðin, hórfðu´a að tarna!

En hvað lóng varð eilífðin? Manuði þrja!

Sitthvað eg líkt með þeim síðar meir fann, 4

su kunni að snua ser rett eins óg hann. Þarna hef eg undur af óðru eins maður! Ónnum óg Gunnum óg Kristínum fra. Það er til vónar eg væri' ekki glaður.

En eg verð aldrei hnugginn óg það muntu sja að enn hafa stulkurnar mætur a mer mun eg þó fyrst um sinn trua' þeim ver.

12. Játning Enn birtist mer í draumi sem dyrlegt ævintyr, hver dagur, sem eg lifði í navist þinni.

Svó mórgunbjórt óg fógur í mínum huga byr hver minning um vór sumarstuttu kynni. Óg astarljóð til þín verður ævikveðja mín, er innan stundar lykur góngu minni þa birtist mer í draumi sem dyrlegt ævintyr, hver dagur, sem eg lifði í navist þinni.

13. Máninn fullur Maninn fullur fer um geiminn fagrar langar nætur.

Er hann kannski að hæða heiminn hrjaðan ser við fætur?

Fullur óft hann er, það er ekki fallegt, ónei. Það er ljótt að flækjast her, að flakka þar a fylliríi um nætur.

14. Vísur Íslendinga Hvað er svó glatt sem góðra vina fundur, er gleðin skín a vónarhyrri bra?

Eins óg a vóri laufi skryðist lundur, lifnar óg glæðist hugarkætin þa. Óg meðan þrugna gullnu tarin glóa óg guðaveigar lífga salaryl, þa er það víst, að beztu blómin gróa í brjóstum, sem að geta fundið til. Það er svó tæpt að trua heimsins glaumi, því taradóggvar falla stundum skjótt, óg vinir berast burt a tímans straumi, óg blómin fólna a einni helunótt. Því er óss bezt að fórðast raup óg reiði 5

óg rjufa hvergi tryggð ne vinarkóss, en ef við sjaum sólskinsblett í heiði að setjast allir þar óg gleðja óss.

15. Komdu inn í kofann minn Kómdu inn - í kófann minn, er kvólda óg skyggja fer. Þig skal aldrei iðra þess að eyða nótt hja mer.

Við ævintyraeldana er ymislegt að sja, óg glaður skal eg gefa þer allt gullið sem eg a.

fjaðraveifu fannhvíta óg franskan silkikjól, eyrnahringi, ennisspóng óg alabastursskrín, hundrað fót ur fílabeini full með þruguvín óg lampa þann, sem lógaði óg lysti Aladdín.

Tíu duka tyrkneska óg tófraspegla þrja níu skip fra Nóregi óg naut fra Spanía, austurlenskan aldingarð óg íslenskt hófuðból atta graa gæðinga óg gylltan burðarstól,

Kómdu inn í kófann minn, er kvólda óg skyggja fer.

Alltaf brennur eldurinn a arninum hja mer.

Eg gleymdi einni gjófinni, óg gettu, hver hun er.

Eg gleymdi bestu gjófinni, eg gleymdi sjalfum mer.

16. Kvöldið er fagurt Kvóldið er fagurt, sól er sest óg sefur fugl a grein.

Við skulum kóma vina mín óg vera saman ein.

Eg þekki fagran lítinn lund, hja læknum upp við fóss. Þar sem að gróa gullin blóm, þu gefur heitan kóss.

17. Viltu með mér vaka

18. Þýtur í laufi

Viltu með mér vaka í nótt, vaka á meðan húmið hljótt leggst um lönd og sæ, lifnar fjör í bæ, viltu með mér vaka í nótt?

Vina mín kær, vonglaða mær ætíð ann ég þér, ást þína veittu mér aðeins þessa einu nótt.

Þýtur í laufi, bálið brennur.

Blærinn hvíslar: sofðu rótt.

Hljóður í hafið röðull rennur, roðnar og býður góða nótt.

Vaka þá ennþá vinir saman varðeldi hjá í fögrum dal., Lífið söngur, glaumur, gaman.

Gleðin hún býr í fjallasal.

6

19. Vertu til Vertu til er vorið kallar á þig, vertu til að leggja hönd á plóg.

Komdu út því að sólskinið vill sjá þig sveifla haka og rækta nýjan skóg, sveifla haka og rækta nýjan skóg.

21. Anna í Hlíð Ég fór að smala kindum hér kvöld eitt fram í dal og kominn var ég lengst inn í bláan fjallasal. Þá ungri mætti ég blómarós með augun djúp og blíð og er ég spyr að nafni, hún ansar: "Anna í Hlíð."

Anna í Hlíð, Anna í Hlíð, með augun blá, svo yndisfríð af ástarþrá ég kvalir líð.

Anna í Hlíð, Anna í Hlíð, nei, engin er eins fríð og hún Anna mín í Hlíð.

20. Undir bláhimni Undir bláhimni blíðsumars nætur barstu’ í arma mér rósfagra mey Þar sem döggin í grasinu grætur, gárast tjörnin í suðrænum þey Ég var snortinn af yndisleik þínum ástarþráin er vonunum felld. Þú er ljósblik á lífshimni mínum þú ert ljóð mitt og stjarna í kveld.

Ég vil dansa við þig, meðan dunar þetta draumblíða lag, sem ég ann Meðan fjörið í æðunum funar og af fögnuði hjartans, er brann, Að dansa dátt, það er gaman uns dagur í austrinu rís. Þá leiðumst við syngjandi saman út í sumarsins paradís

22. Det var brændevin i flasken Det var brændevin i flasken Det var brændevin í flasken da vi kom, det var brændevin í flasken da vi kom.

23. My Bonnie is over the ocean Men da vi gik, så var den tom.

My Bonnie is over the ocean.

Det var brændevin í flasken da vi kom.

My Bonnie is over the sea.

Syng så jah, jah, jibbi, jibbi jah, My Bonnie is over ocean. syng så jah, jah, jibbi, jibbi jah.

Oh, bring back my Bonnie to me.

Men da vi gik så var den tom.

Bring back, bring back.

Det var brændevin i flasken da vi kom.

Bring back my Bonnie to me, to me.

De var allesammen jomfru da vi kom, Bring back, bring back. de var allesammen jomfru da vi kom.

Oh, bring back my Bonnie to me.

Men da vi gik så var de bom.

De var allesammen jomfru da vi kom.

Syng så jah, jah, jibbi, jibbi jah......

7

24. Ég er kominn heim Er völlur grær og vetur flýr og vermir sólin grund.

Kem ég heim og hitti þig, verð hjá þér alla stund.

Við byggjum saman bæ í sveit sem brosir móti sól. Þar ungu lífi landið mitt mun ljá og veita skjól.

25. Vísur Hnífsdælinga Sungið við “hvað er svo glatt”

Í Hnífsdal búa heiðursmenn og -konur sem hafa út við djúpið numið stað Þar hefur dalsins dóttir, jafnt sem sonur séð draum og vonir rætast, sitt á hvað. Þó fram á hafið æviárin fjúki má ylja sér við mynd af byggð við sæ í æskudraumi, þegar þú varst púki og áttir þar þinn fyrsta heimabæ.

Sól slær silfri á voga, sjáðu jökulinn loga.

Allt er bjart fyrir okkur tveim, því ég er kominn heim.

Svo þegar villtur vetur hingað ratar og vestfirsk nóttin gerist helst til myrk við eigum skjól og frið í faðmi hvatar og finnum okkar sameinaða styrk.

Að ferðalokum finn ég þig sem Þá lúrir drifhvít ógn í hyrnum háum mér fagnar höndum tveim. á Hnífinn blikar innst í fjallasal. Ég er kominn heim, En þegar loks að vori sól við sjáum já, ég er kominn heim. hún sveipar hlýju okkar góða dal.

Bragi Valdimar Skúlason

Sól slær silfri á voga, sjáðu jökulinn loga.

Allt er bjart fyrir okkur tveim, því ég er kominn heim.

Að ferðalokum finn ég þig sem mér fagnar höndum tveim. Ég er kominn heim, já, ég er kominn heim. ég er kominn heim.

Góða skemmtun!

8