6. Συμπεράσματα
Μετά
την
επεξεργασία
των
δεδομένων που διενεργήθηκε παραπάνω, παρατηρούμε ότι όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί
από
συλλογικά
κι
την
Ευρωπαϊκή
Ένωση
από
τα
κράτη
εθνικά
μεμονωμένα και στοχεύουν στη μείωση του αριθμού των ατυχημάτων, δείχνουν να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, καθώς τα στατιστικά
δεδομένα επιβεβαιώνουν
τη
μείωση των θυμάτων κατά το διάστημα που εξετάζουμε (2000-2010) σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Βέβαια, τα τροχαία ατυχήματα δεν είναι μοναδικά και ανεξάρτητα γεγονότα, αλλά αποτέλεσμα συνδυασμού πολύ περισσότερων παραγόντων, όπως αυτοί αναλυτικά αναφέρθηκαν στη θεωρία. Καθώς τα δεδομένα αλλάζουν, είναι αναγκαία η συστηματική παρακολούθηση του φαινομένου τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η ανταλλαγή πληροφοριών και η μίμηση καλών πρακτικών. Ταυτόχρονα, θεωρείται απαραίτητη η συνδυαστική μελέτη διαφόρων μεταβλητών για την εξαγωγή βέβαιων συμπερασμάτων και την προώθηση της λήψης των αναγκαίων μέτρων, ενώ η συνεργασία ενός μεγάλου αριθμού φορέων – κρατικών και ιδιωτικών θεωρείται επιβεβλημένη. Αναλυτικότερα, σύμφωνα με το Διάγραμμα Δ.1., οι Έλληνες, γενικά, ζουν περισσότερο από τους Ευρωπαίους. Το τυποποιημένο ποσοστό θνησιμότητας από όλες τις αιτίες στην Ελλάδα είναι σταθερά χαμηλότερο από αυτό της ΕΕ των 27. Το ποσοστό της Ελλάδας βρίσκεται το 2000 2,35% χαμηλότερα από αυτό της ΕΕ των 27, ενώ το 2010, 4,94%. Συνολικά, η Ελλάδα, από το 2000 έως το 2010, μείωσε το τυποποιημένο ποσοστό θνησιμότητας από όλες τις αιτίες κατά 20,85%, ενώ στην ΕΕ των 27 η αντίστοιχη μείωση ήταν 18,7%. Σε ότι αφορά τα τροχαία ατυχήματα η Ελλάδα έχει σταθερά αυξημένη θνησιμότητα εξαιτίας τροχαίων ατυχημάτων ανά 100.000 κατοίκους (τυποποιημένο ποσοστό) σε σύγκριση με την ΕΕ των 27 κατά τα έτη 2000 έως 2010 (Διάγραμμα Δ.2.). Η διαφορά είναι αξιοσημείωτη. Το 2000 η διαφορά με την ΕΕ των 27 ήταν 37,37%, ενώ το 2010, 44,92%! Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπήρξε μείωση του τυποποιημένου ποσοστού θνησιμότητας ανά 100.000 κατοίκους εξαιτίας τροχαίων ατυχημάτων στην Ελλάδα. Το διάγραμμα
71 |