OYSA — YA R E N Y I L D I Z
Çok zaman geçti üzerinden her şeyin. Sindirebildiğim kadar sindirdim haneme yazılan her bir eksiyi. Makul miktarlarda olmasalar da bunu yapabilmek için çıktım inimden, indim şehre. Baksana, zorunluluk insana neler yaptırıyor. Bilmediğim yollarda yürüdüm, boylu boyunca gezdim sokakları. Varımı yoğumu serdim ayağımın altında kayan kaldırım taşlarına, dertleştim saatlerimi verip onlarla. Dile gelmelerini bekledim. Ne çok şey sakladığını anımsadım yürürken. Yüzlercesi duruyordu karşımda da göremiyordum mıhlanmış kaderimden ötesini. Bunun adı neydi? Evleri atla, arabaları atla, kedileri atla yanıma uzanan, çanak antenleri atla güzelliği bozan.. Bana gel. Haydi ne duruyorsun! Tek parça da kalsan benim saatlerimi verdiğim kaldırım taşlarında, elini ayağını da çeksen bu dünyanın kötü düzeninden; bana gel. Beklemek makus talihim. Buralar tarlaydı ya hani, göğsümde çiçek açmıyordu bir zamanlar hatırlarsın, işte o günlere nazaran gülümsedim çatı katında duran küçük pencereye. Ne çok şey sakladığını anımsadım yürürken. Misal unutmak mümkün değildir bilirsin, nitekim bilirim ben de. Karşılıklı bölüştüğümüz suskunlukları da bir sen bilirsin bir de başucumuzda duran gece lambası. Tanrı’yı geç. O zaten bilmekte susacak olduğumuzu ve O, sağlamakta tüm imkanları seslerimiz kısılsın diye. Kirpiklerindeki sırça sicimlere mahsus bir şiir daha döküldü ağzımdan. Penceredeki bir buğu ne de başka yerlere sürüklüyor insanı, birtanem. Zaman alıp gidiyordu ayaklarıma bağladığın zinciri. Diyordun ya bir vakit, anımsa, böyle böyle geçecek şu bitap ve bitkin ömrümüz kısa saçlarında, diye. Yorulma, lütfen anımsa. Çok ter döktüm sana ulaşabilmek için sol göğsümden bana kapı duvar ettiğin sol göğsüne. Milim milim öptüysem de ilmek ilmek söktün ya içinden beni, sevgilim. Hicaz makamı ve ben bir ince döküldük gönül teline. Neyse’ler biriktirip bu yoldan çıktım fakat arkamda bıraktığım enkazdan geriye bir ben kaldım yine. Tıpkı sevdiğin gibi, hep arzu ettiğin halimle, tüm güzelliğimle muazzam bir cenaze idim senin için. Gömmeyi hiç akıl edemedin, olsun, ben yerimden memnundum. Tekliğimle ve arsız çiftliğimle karmakarışık bir hayatın yorgun ve soysuz sevdasıyla baş edemiyorum. Vardığım noktadan dönmelerim ve yarım yamalak sevmelerim ile devamını getiremediğim gibi yaşamın, seni ve seninle birlikte yitirdiğim her şeyini geri alıyorum. Buralara bir sonsuz gülüş bırakıyorum. Devrik cümlelerimi de alıyorum yanıma, kamburum senken ve sen şimdi yokken ve her nerede olduğunu bilmezken adım adım gidiyorum. Ne o pencereyi unutabilirim ne de o sokak aralarındaki kimsesizliğimi. Bırakıyorum ardımda ne varsa harap olmuş maziye dair. Şimdilerde herkese merhaba’lar biriktiriyorken sana ve kaldırım taşlarına ve bilmediğim yolların bilmediğim sokaklarına birer elveda koyuyorum önüne, alırsın.
3