Get on stage zdobądź scenę by Katarzyna Cnotalska

PROGRAM NAUCZANIA JĘZYKA ANGIELSKIEGO POPRZEZ TEATR realizowany na kole zainteresowań w GIMNAZJUM

“Get on stageZdobądź scenę”.

Opracowała mgr Katarzyna Cnotalska nauczyciel języka angielskiego w Zespole Szkół nr 1 w Strykowie

Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 1

Spis treści:

WSTĘP ............................................................ s.3

II.

CHARAKTERYSTYKA PROGRAMU..............s.4

III. CELE PROGRAMU..........................................s.5 IV. ZAKRAS TEMATYCZNY I PLANOWANA REALIZACJA TREŚCI PROGRAMOWYCH....s.6 V.

ZASADY, METODY, TECHNIKI I FORMY PRACY..............................................................s.9

VI. ŚRODKI I POMOCE DYDAKTYCZNE...........s.20 VII. OCZEKIWANE EFEKTY PRACY...................s.21 VIII. EWALUACJA PROGRAMU...........................s.21 Bibliografia.....................................................s.23

Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 2

KOŁO JĘZYKOWO-TEATRALNE DLA UCZNIÓW KLAS I-III GIMNAZJUM

WSTĘP.

Teatr jest ważnym czynnikiem wspomagającym rozwój dzieci i młodzieży, podobnie jak zabawa czy lektura. Pomimo tego, że to bardzo trudna forma pracy, może ona przynieść wspaniałe efekty. Oprócz wiedzy przekazywanej w niebanalny sposób, taka forma pracy spełnia funkcje wychowawcze i korzystnie wpływa na rozwój emocjonalny uczniów. Uaktywniona zostaje fantazja uczniów, ich marzenia i zainteresowania. Zgodnie ze współczesnymi założeniami metodyki nauczania języków obcych uczniów w szkole gimnazjalnej, zalecane jest stosowanie technik teatralnych. Należy wychodzić naprzeciw naturalnej tendencji uczniów do zabawy w odgrywanie ról. Szczególną ich odmianą są inscenizacje, będące świetnym sposobem integracji umiejętności i wiedzy uczniów z różnych dziedzin. Ponadto, niosą wiele korzyści w zakresie poszerzenia ich kompetencji językowych. Teatr wydaje się być jedną z ciekawszych technik nauczania języka angielskiego, gdyż stwarza możliwość prowadzenia dialogów poprzez naśladowanie sytuacji rzeczywistych, codziennych w sposób zabawowy, a jednocześnie odnosi się do zainteresowań uczniów – przebieranie się w stroje, zabawa w teatr, gra aktorska. Bycie aktorem dowartościowuje młodych ludzi, sprawia, że zaczynają wierzyć we własne możliwości, zwłaszcza, gdy inni patrzą na nich z podziwem. Udział w spektaklu wiąże się też z przełamaniem wstydu i nieśmiałości, często z nabraniem pewności siebie. Podczas codziennych obserwacji zauważyłam, iż uczniowie czują potrzebę prezentowania swoich umiejętności aktorskich, muzycznych i językowych. W klasach czy nawet grupach trudno jest wyjść naprzeciw potrzebom grupy uczniów uzdolnionej w w/w sposób, bo zwyczajnie nie wszyscy „nadają się” do występów na forum. Niewystarczająca ilość godzin i grupy, w których umiejętności językowe i artystyczne uczniów, mimo podziałów na zaawansowanie, są zróżnicowane, nie pozwalają na wprowadzenie dodatkowych elementów programu. Pragnąc wyjść naprzeciw tej grupie uczniów, którzy zainteresowani są nauką języka poprzez teatr, chcę zorganizować zajęcia językowo-teatralne. Myślę, że taki rodzaj pracy z uczniem wzbogaci ofertę edukacyjną i wychowawczą szkoły.

Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 3

II.

CHARAKTERYSTYKA PROGRAMU.

Prezentowany program dotyczy realizacji godzin Koła Językowo-Teatralnego „Get on the stage- Zdobądź scenę” w Gimnazjum Nr 1 w Strykowie. Jego odbiorcą będą zainteresowani uczniowie z klas I-III. Zajęcia odbywać się bedą w wymiarze 1 godziny lekcyjnej w tygodniu po właściwych zajęciach lekcyjnych lub przed nimi (na tzw. zerówce), natomiast w okresie przygotowań do wystawienia sztuki ilość spotkań może być zwiększona i dostosowana do indywidualnych potrzeb, co oznacza, że próby mogą odbywać się z indywidualnymi uczniami. Zajęcia częściowo odbywać się będą doraźnie w zakresie tłumaczenia tekstów- w formie e-learningowej czyli konsultacji e-mailowych lub w grupie zamkniętej na Facebook’u z nauczycielem prowadzącym zajęcia. Do tłumaczeń uczniowie wykorzystywać mogą tradycyjne słowniki lub słowniki internetowe, polecone przez nauczyciela. Nauczyciel wysyłał będzie informację zwrotną uczniom na temat wypracowanych tłumaczeń. Tematyka koła zawierać będzie treści obejmujące zagadnienia języka angielskiego, a zastosowane metody (np. metoda komunikacyjna wykorzystująca autentyczne materiały- filmy i nagrania) i techniki nauczania, zwłaszcza aktywizujące, pozwolą uczniom w sposób przyjemny i zgodny z ich zainteresowaniami przyswoić materiał. Warto również nadmienić iż główne założenie tego programu opiera się na idei posługiwania się językiem obcym nowożytnym w sposób płynny, z zachowaniem poprawności językowej nie tylko pod względem leksykalno-gramatycznym, ale też czystości języka. Założone środki dydaktyczne (odtwarzacz DVD, komputer/laptop, tablica interaktywna, rzutnik, magnetofon) oraz techniki teatralne umożliwią w dużym stopniu dobrą organizację procesu nauczania oraz solidne i szybsze utrwalanie materiału językowego. Wzrost użycia środków dydaktycznych nie zagwarantuje oczywiście efektywniejszego procesu nauczania, gdyż wiadomo, że o wynikach nie decyduje samo medium, lecz proces nauczania, którego celem jest wywarcie pozytywnego wpływu na rozwój intelektualny i osobowościowy ucznia. Prosta scenka przedstawiająca klienta zamawiającego potrawy w restauracji czy kupującego artykuły w sklepie szybciej pomoże uczniom utrwalić słownictwo związane z tym tematem. Uczniowie, poprzez tworzenie dialogów i ich wielokrotne powtarzanie, prezentowanie scenek, odgrywanie ról, przygotowanie i prezentację spektaklu w języku angielskim, rozwiną swoje umiejętności komunikacyjne, które często stanowią dla nich duży problem i trudną do pokonania barierę w procesie nauki języka angielskiego w klasie, podczas programowych zajęć dydaktycznych. Istotnym elementem programu jest fakt, iż koło adresowane jest do uczniów z różnych klas I-III, co pozwoli na nawiązanie różnego typu interakcji między uczniami w innym wieku, różnych umiejętnościach i zainteresowaniach, a także integrację całej grupy teatralnej. Poza tym, analiza tekstów literackich pomoże im w odkrywaniu tego, co ukryte jest głębiej poza tekstem drukowanym. Dodatkowym czynnikiem jest połączenie nauki języka angielskiego z działaniami artystycznymi (plastyka, muzyka, Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 4

teatr), które w ciekawy i nieszablonowy sposób zachęcą uczniów do przyswajania języka obcego. Innowacyjność programu polega na wprowadzeniu alternatywnych form pracy w dydaktyce języków obcych, a poprzez to wzbudzenie w uczniach poczucia bycia samodzielnym i kreatywnym. Ich planowanie wymaga co prawda od nauczyciela wysiłku, czasu i korzystania z własnych talentów, jednak trzeba pamiętać, że kreatywny nauczyciel to kreatywny uczeń. III.

CELE PROGRAMU.

1.1 Edukacyjne: - rozbudzanie i rozwijanie zainteresowań czytelniczych - poznawanie i ćwiczenie technik gry aktorskiej - ćwiczenie emisji głosu, ekspresji - doskonalenie umiejętności językowych: tłumaczenie, rozumienie tekstu pisanego i słuchanego, ćwiczenie płynności, szlifowanie wymowy, intonacji, akcentu w słowach i zdaniach różnego typu - ćwiczenie umiejętności analizy teksu 1.2. Wychowawcze: - przygotowanie do świadomego uczestnictwa w odbiorze i tworzeniu kultury - motywowanie do pokonywania trudności związanych z publicznymi wystąpieniami (przełamywanie nieśmiałości czy stresu) - kształtowanie postaw współpracy, pracy w zespole, tolerancji, kompromisu, współodpowiedzialności - promowanie kreatywności i zdolności uczniów

2.1. Cele ogólne programu: - kształcenie umiejętności językowych, zwłaszcza komunikacyjnych - kształtowanie umiejętności samodzielnego i twórczego myślenia, wysuwania wniosków oraz współpracy w grupie - przygotowanie do roli widza, miłośnika sztuki teatralnej i godnego odbiorcy sztuki w ogóle (w szerokim tego słowa znaczeniu)

Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 5

- kształtowanie istotnych wartości życiowych, poprawnych zachowań i zdobywanie wzorców osobowych - rozwijanie umiejętności towarzyskich i zdolności komunikacyjnych 2.2. Cele szczegółowe programu: - utrwalenie umiejętności posługiwania się językiem obcym w praktyce, podczas różnych sytuacji dnia codziennego - doskonalenie umiejętności pracy w grupie, w zespole i odpowiedzialności w wywiązywaniu się z powierzonych zadań - rozwijanie uczucia empatii w stosunku do uczniów z różnych klas, o odmiennych zainteresowaniach i umiejętnościach. 2.3. Cele operacyjne programu: Uczeń potrafi: -odegrać scenki z życia codziennego w języku obcym (np. zrobić zakupy, poinformować o dolegliwościach, zamówić potrawy w restauracji, zamówić usługę, itp.) -zdefiniować pojęcia związane z teatrem -odegrać rolę w przedstawieniu -wywiązać się z powierzonego mu zadania -przygotować swój warsztat pracy -pracować w zespole

IV.

ZAKRAS TEMATYCZNY I PLANOWANA REALIZACJA TREŚCI PROGRAMOWYCH.

1. „Z czym pracować?”- baza nauczyciela. Praca na zajęciach koła w głównej mierze opierała się będzie o najważniejszą pomoc dydaktyczną, jaką jest pozycja Herberta Puchty, Gunter’a Gerngross’a i Matthew Devitt’a pt. „Get on Stage! 21 sketches and plays for young learners and teens” (książka + Audio CD + DVD), wyd. Helbling Languages, 2012. Składa się ona z: - dziewięciu zabawnych, 5-minutowych historyjek, - dłuższego skeczu (At the Doctor’s) składającego się z sześciu scenek, - ośmiu sztuk średniej długości (5-10 minut), Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 6

- a także trzech sztuk nowoczesnych. Prowadzący koło indywidualnie dobiera treści, zgodnie z poziomem językowym grupy. Ilość skeczy / sztuk również zależna jest od możliwości grupy i zaangażowania uczniów. Każda ze scen z pierwszego rodziału (Short stories) może być też niezależnym skeczem, co umożliwia dopasowanie materiału do aktualnych potrzeb. W rozdziale drugim (Medium-lenght sketches) znajdują się trzy współczesne, humorystyczne skecze: On Holiday in Rome (Na wakacjach w Rzymie), At the Hairdresser’s (U fryzjera), The Space Restaurant (Kosmiczna restauracja) Rozdział trzeci (Medium-lenght plays based on traditional stories) to pięć średiej długości sztuk opartych na tradycyjnych opowieściach: The Wise Woman (Mądra Kobieta), The Reward for Kindness (Nagroda za uprzejmość), Rusty Nail Soup (Zupa z zardzewiałym gwoździem), The Children (Dzieci), the Wind (Wiatr). Ostatni rozdział zawiera trzy sztuki nowoczesne: The Good Girl (Dobra dziewczynka), The Bully (Awanturnik) oraz Friendship (Przyjaźń), które są przeznaczone dla uczniów w wieku 14-18 lat, podczas gdy skecze z trzech pierwszych rozdziałów adresowane są do młodszych uczniów. Do każdego skeczu dołączono skrypt teatralny, służący nauczycielom w przygotowaniu dekoracji oraz niezbędne wskazówki dla aktorów i reżysera. Sztuki nie skupiają się na konkretnych zagadnieniach językowych, ale aby zagrać je z wprawą, uczeń powinien osiągnąć określony poziom języka. W tym celu przy każdej sztuce znajduje się informacja o wymaganym poziomie języka, określonym wg skali CEF (od A1 do B2). Do książki dołączone jest DVD, na którym zamieszczono wskazówki dotyczące reżyserii sztuki oraz film, na którym Matt Devitt, współautor „Get on Stage!” i jednoczesnie reżyser teatralny, uczestniczy w próbie teatralnej nastoletnich aktorów, wykonujących jeden ze skeczy. Na płycie zawarto też nagrania przykładowych sztuk: Being Polite, The Space Restaurant and Rusty Nail Soup, wykonywanych przez brytyjskich uczniów. Będzie to stanowić ogromną pomoc i udogodnienie w pracy bieżącej z uczniami. Na płycie audio CD znajduje się 11 sztuk. Oto ich potencjalne zastosowania: • ćwiczenie rozumienia ze słuchu; • demonstrowanie wzorcowej sztuki; • ćwiczenia wymowy i intonacji; • podkład muzyczny do sztuki „Fiendship”.

Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 7

Do książki dołączono arkusze ćwiczeń, a każda sztuka zawiera odnośniki do nich. Każdej krótkiej sztuce towarzyszy jeden arkusz zawierający trzy ćwiczenia. Są to: • ćwiczenie ułatwiające zrozumienie sztuki. Jest to tekst do czytania lub słuchania; • ćwiczenia językowe: słownictwo, struktury gramatyczne zawarte w tekście sztuki; Do większości średnich i długich sztuk dołączono dwie strony ćwiczeń na rozumienie ze słuchu i rozumienie tekstu, a także ćwiczeń gramatycznych i leksykalnych oraz zadań pisemnych. Nauczyciel może też wykorzystać inne scenariusze, na które się natknie i które wydadzą mu się ciekawe dla ucznia.

2.”Współpraca z teatrem” Program nie wyklucza podjęcia następujących kroków: Nawiązanie kontaktu z pracownikami teatru. Wycieczka do teatru- Poznajemy zasady funkcjonowania teatru i jego kulisy. Wycieczka do teatru na spektakl (najlepiej jakiegoś angielskiego autora lub sztuki w języku angielskim).

3. „Praca nad tekstem literackim” Sukcesywne zapoznawanie się ze skeczami i sztukami. Samodzielne tłumaczenia tekstów. Konsultacje z nauczycielem drogą on-line. Głośne odczytywanie fragmentów z podziałem na role (ćwiczenia wymowy intonacji, akcentu). Charakterystyka głównych postaci- określanie ich cech osobowościowych (w języku angielskim) Ćwiczenia ułatwiające zrozumienie sztuki (tekst do czytania lub słuchania). Ćwiczenia językowe: słownictwo, struktury gramatyczne zawarte w tekście sztuki.

4. „Praca nad grą aktorską” Emisja głosu - barwa, tempo, głośność, nacechowanie emocjami, dykcja Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 8

Ekspresja – ruch, gest, mimika Praca z rekwizytem Krótkie scenki rodzajowe, improwizacja

5. „Przygotowanie przedstawienia w języku angielskim”. Opracowanie muzyki, scenografii, kostiumów, charakteryzacji. Wykonanie/pozyskanie potrzebnych rekwizytów. Zapoznanie się z już istniejącymi ekranizacjami i inscenizacjami. Podział ról, próby indywidualne, poszczególnych scen, w całości. Wystawienie adaptacji przed forum szkolnym lub szerszym w zależności od sposobności i możliwości.

6. Ocena własnej pracy: określenie swoich mocnych i słabych stron, sformułowanie wniosków do przyszłej pracy.

ZASADY, METODY, TECHNIKI I FORMY PRACY.

W mojej pracy będę się odwoływać do kilku zasad rozwijania sprawności mówienia opisanych przez Hannę Komorowską. Zasada 1– Rozwijanie sprawności mówienia muszą poprzedzać ćwiczenia przedkomunikacyjne, mające na celu dobre opanowanie elementów języka – wyrazów i struktur, z których uczeń będzie budował swoją wypowiedź. Zasada 2 – Jak najczęściej wykorzystywać należy pomoce audiowizualne w celu wywołania wypowiedzi i podsunięcia uczniom treści takiej wypowiedzi. Zasada 3 – Wyraźnie zarysowywać sytuację stanowiącą punkt wyjścia do ćwiczeń w mówieniu i starać się powiązać te sytuacje z życiem i zainteresowaniami uczniów lub podsunąć sytuacje zabawne lub fantastyczne, pobudzające wyobraźnię. Treści programowe będą realizowane przy użyciu następujących metod: - podających: objaśnienie - problemowych: różne metody aktywizujące: inscenizacja, dyskusja związana z wykładem, burza mózgów Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 9

- eksponujących: film, sztuka teatralna - praktycznych: pokaz

Metody „po angielsku”: 1. Metoda Komunikacyjna (Communicative Approach), której celem jest stworzenie realistycznego kontekstu, niezbędnego do nauki języka obcego. Nacisk kładziony jest na język funkcjonalny, umożliwiający uczniom wyrazić swoje emocje, opinie, potrzeby. 2. Total Physical Response – metoda oparta na przekonaniu, że umiejętność słuchania powinna być idealnie wyćwiczona przed wprowadzeniem ćwiczeń rozwijających sprawność mówienia (tak, jak to się dzieje w przypadku nauki mówienia u małych dzieci). TPR (reagowanie całym ciałem) to nauczanie języka obcego przez ruch, a dokładnie włączanie całego ciała w proces przyswajania nowego słownictwa oraz struktur językowych. 3. Natural Approach – metoda zakładająca, że efektywne nauczanie ma miejsce tylko wtedy, gdy uczeń potrafi wykorzystać zdobytą wiedzę w odpowiedniej sytuacji (meaningful communication). Decydującą rolę w opanowaniu języka odgrywa słuchanie wypowiedzi obcojęzycznych. 4. CLIL- Content and Language Integrated Learning, czyli nauczanie treści za pomocą języka (głównie literatury). Techniki Techniki (opis niektórych technik poniżej) przybliżające nieco teatr, z których można korzystać podczas zajęć, pozwolą w sposób odmienny niż podczas regularnych zajęć lekcyjnych połączyć świat teatru z nauką języka obcego. a.

Gorące krzesełko- Hot Seat

Improwizacja- Improvisation

Robienie min- Making Faces

Rozmowa telefoniczna- Telephone Conversation

Monolog/Odgadywanie myśli- Soliloquy / Thought Tracking

Pantomima- Pantomime

Nagrywanie na telefon- Recording on the mobile phone

Głuchy telefon - Chinese whispers / telephone lines the big secret

Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 10

Powtarzanie chórem- Choral repetition

Dlaczego – Why?

Ustaw historyjkę po kolei- Order the story

Napisz dialog- Write the dialogue

Cóż to za pytanie?- What’s the question?

Toczenie piłki: Pytanie-odpowiedź- Rolling a ball: Question-Answer

Umawianie się (luki informacyjne)- Arranging (information gaps)

Odgrywanie ról-obrazki w roli głównej - Role-playing-images in the leading role

Imprezka – At the party.

Muzyczne wsparcie- Musical support.

Klasowe opowiadanie – A class story

Opowiadanie „na słowach” – A story „on words”

Opowiadanie „na obrazkach” – A story „on pictures”

Torebka „To mi przypomina...”- A bag “It reminds me of....”

Opis wybranych technik: (opracowanie: Cnotalska,K., 2013) Gorące krzesełko - Jest to dobre ćwiczenie, żeby „rozbudzić” uczniów w godzinach porannych. Jest to również doskonała gra na powtórzenie słownictwa. Polega na konkurencji. Po pierwsze, nauczyciel dzieli uczniów na kilka zespołów (najlepiej dwa, ale każda liczba jest dozwolona). Uczniowie siedzą w ławkach, zgodnie z podziałem na grupy, patrząc na tablicę. Następnie nauczyciel stawia dwa krzesełka - jedno dla każdej drużyny - i umieszcza je z przodu klasy, naprzeciwko członków każdego zespołu. Te krzesła to "gorące miejsca". Następnie, jedna osoba z każdej drużyny przychodzi i siada na tym krześle. Osoby te skierowane są twarzą do swoich członków drużyny, tablicę mając za plecami. Wcześniej należy przygotować listę słówek, które będą wykorzystane w tej grze. Nauczyciel pisze pierwsze słowo z listy na tablicy. Celem gry jest opisanie uczniom na gorących krzesełkach przez uczniów z tej samej grupy słowa z tablicy za pomocą synonimów, antonimów, definicji. Ważne jest, by uczniowie z krzesełek nie mogli zobaczyć słowa na tablicy! Uczniowie na gorącym krzesełku słuchają swoich kolegów z zespołu i próbują odgadnąć słowo. Ten uczeń (z dwóch wybranych, siedzących na „gorących krzesłach”), który odgadnie słowo jako pierwszy, zdobywa punkt dla swojej drużyny. Następnie

Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 11

nauczyciel wybiera kolejnych dwóch uczniów- po jednym z każdej drużyny i następuje kolejna runda... Rozmowa telefoniczna - Siedząc do siebie tyłem, uczniowie ćwiczą romowy telefoniczne lub proste wymiany zdań niepowiązane z rozmowami telefonicznymi. Ważne jest, by uczniowie siedzieli tyłem, ponieważ wówczas wzmaga się ich atencja i zainteresowanie, a to wpływa na lepsze ćwiczenie umiejętności słuchania Pantimima – uczniowie losują karteczki z różnymi czynnościami w postaci rysunków, które muszą być zaprezentowane, a zadaniem reszty uczniów jest odgadnięcie czynności. Uczniowie mówią o czynności w zdaniu, stosując czas gramatyczny, wskazany przez nauczyciela (np. present continuous: He/she is drinking milk. lub w present perfect: He/she has just baked a cake. lub też za pomocą konstrukcji „be going to do sth”: He/she is going to fall down). Proponowane czynności: mycie zębów, wbijanie gwoździa, gotowanie zupy, obieranie ziemniaków, czytanie książki, przyszywanie guzika, prowadzenie samochodu, rozpakowywanie prezentu, zawiązywanie krawata, budowanie domku z kart, dekorowanie tortu, itp. Widzowie powinni odgadnąć, co przedstawiano. Wygrywa ten, kto najszybciej odgadnie, jaka czynność jest prezentowana. Opcjonalnie, uczniowie mogą opowiedzieć historyjkę związaną z prezentacją. Czy będzie podobna do tej, która powstała w wyobraźni aktorów? Nagrywanie na telefon (lub dyktafon) – uczniowie nagrywają się na telefon, ćwicząc wymowę prezentowanych dialogów. Nagrania są odtwarzane po to, by sami potrafili wychwycić ewentualne błędy w wymowie, akcentowaniu wyrazów czy zdań (w czasie mówienia nie słyszy się samych siebie i nie zwraca się na to uwagi). Ćwiczenie to oswaja też nas z naszym własnym głosem. Dlaczego? – Why? Jedna grupa pisze pytania zaczynające się od „Why ...” (Dlaczego ...?), a druga- zdania zaczęte od „Because ...” (Ponieważ ...), puszczając wodze fantazji. Nauczyciel zbiera karteczki z pytaniami i je miesza, potem układa „na stos”, a na drugi stos układa pomieszane odpowiedzi. Wskazany uczeń bierze jedną karteczkę z góry z pytaniem, odczytuje je, a następnie czyta odpowiedź z pierwszej karteczki wziętej ze stosu z odpowiedziami. Następuje zmiana czytających uczniów. W ćwiczeniu tym wychodzą fajne, śmieszne zestawienia, jest przy tym dużo śmiechu i zabawy. Odgrywanie ról- obrazki w roli głównej – Nauczyciel drukuje obrazki z ludźmi w różnym wieku, w różnych miejscach (w pubie, na przystanku autobusowym, u lekarza, na rozmowie kwalifikacyjnej, na wycieczce, w sklepie, na poczcie, w hotelu, na lotnisku) i w różnych sytuacjach życiowych (pytanie o drogę, zwiedzanie, itp.) lub postaci surrealistyczne, np. Czerwony Kapturek i wilk, Frankenstein/Drakula i jego ofiara, zwierzęta, np. lew goniący zebrę/antylopę). Nauczyciel rozkłada obrazki w okręgu i dzieli uczniów w pary. Uczniowie chodzą wokół obrazków, a nauczyciel w pewnym momencie mówi: Stop (lub zatrzymuje muzykę). Pary się zatrzymują, stając Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 12

przy najbliższym obrazku, wcielają się w role, które na nim widzą i rozmawiają, zmieniając przy tym ton, głos, aby rozmowa była jak najbardziej realistyczna. Obrazki powinny być z wesołymi/smutnymi/zaskoczonymi minami, aby uczniowie mogli dobrze i w pełni odegrać swoje role. Imprezka - Nauczyciel rozdaje każdemu uczniowi inny obrazek, na których są różne osoby, np. ksiądz, gospodyni domowa, niezadowolone dziecko z nadętą buzią, modelka, nastolatek z telefonem komórkowym, kucharz, businessman, itp. Nauczyciel rozdaje obrazki w taki sposób, aby inni nie mogli zobaczyć, kto na nich jest. Uczniowie wcielają się w te postaci, udając, że są na imprezie. Rozmawiają z każdym na przyjęciu, próbując domyślić się, kto kim jest. Póki co, nie wyjawiają kim są. Nauczyciel obserwuje i decyduje, kiedy skończyć ćwiczenie. Po zakończeniu „imprezy” nauczyciel pyta wszystkich uczniów, kim były dane osoby. W dużych klasach, można podzielić uczniów na dwie grupy i zdublować obrazki. Wówczas obie grupy pracują niezależnie. Muzyczne wsparcie- Zadaniem uczniów jest opowiedzenie/napisanie historyjki/opowiadania. Muszą się w niej odnieść do potraw, zapachów, kolorów, ustawień stolików, gości, ubrań, a na końcu wybrać muzykę i wyjaśnić, dlaczego wybrali właśnie ten rodzaj muzyki. Nauczyciel odtwarza trzy wybrane fragmenty muzyki, najlepiej z różnych gatunków. Uczniowie decydują się na jeden fragment. Nauczyciel dzieli uczniów zgodnie z ich wyborem muzycznym na trzy grupy. Każdy w grupie wymyśla niezależnie swoją historyjkę. Po wymyśleniu historyjki bądź jej napisaniu, uczniowie dyskutują, porównują wspomniane wyżej kategorie: czy mieli podobne potrawy, gości, itd. W trakcie pracy puszczamy spokojną, relaksującą muzykę. Na koniec nauczyciel prosi wybranych uczniów o grupową relację. Klasowe opowiadanie- Nauczyciel przygotowuje różne obrazki, na których są osoby, zwierzęta, przedmioty. Zestawienia mogą być zwariowane. Uczniowie losują jeden obrazek i wymyślają do niego jedno zdanie, zaczynając opowiadanie. Kolejny uczeń losuje następny obrazek i układa do niego zdanie i w ten sposób powstaje wspólna klasowa opowieść. Uczniowie muszą się wzajemnie słuchać, aby treść była ze sobą powiązana. Jest przy tym dużo zabawy, bo kreatywność i wyobraźnia uczniów nie zna granic. Inna wersja: Na zespolonych stolikach połóż wszystkie obrazki. Uczniowie układają je w taki sposób, aby powstało opowiadanie. Każdy tworzy po jednym zdaniu do obrazka. Uczniowie wypowiadają się po kolei. Kolejna opcja: Każdy uczeń (zaczyna ten w pierwszej lub ostatniej ławce) wypowiada jedno słowo, by spójnie ułożyć pierwsze zdanie opowiadania. W ten sam sposób tworzone są kolejne zdania z pojedynczych słów. Zdania muszą być logicznie powiązane z poprzednimi, aż ułożona zostanie cała historyjka.

Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 13

Opowiadanie „na słowach- Nauczyciel prosi uczniów, aby podali kilka słów (najlepiej te ostatnio poznane)- mogą to być czasowniki, przymiotniki, spójniki, przysłówki, itd. Nauczyciel zapisuje je na tablicy. Następnie, w parach, uczniowie piszą opowiadania, wykorzystując wszystkie wyrazy. Po skończonej pracy, jeden uczeń z pary odczytuje pracę, a drugi odznacza na tablicy słowa, które pojawiają się w ich opowieści po to, by sprawdzić, czy wykorzystali wszystkie. Kolejna pary prezentują swoje opowiadania w taki sam sposób. Można zarządzić klasowe głosowanie, czyja historyjka była najciekawsza. Opowiadanie „na obrazkach”- Nauczyciel rozdaje obrazki (trzeba mieć po dwa identyczne). Uczniowie, którzy dostali takie same obrazki, łączą się w pary. Najpierw, indywidualnie wymyślają historyjkę do obrazka. Oboje muszą powiedzieć, kto i gdzie jest na zdjęciu. Jedno z nich wymyśla, co było wcześniej, a drugie- co się wydarzy później. Potem w parach omawiają swoje spekulacje. Nauczyciel prosi o relację z dyskusji. Następnie cała klasa podsumowuje opowieść, „pisząc” zakończenie historii (do tej części można podejść ustnie). Torebka- „To mi przypomina ....” - Nauczyciel przynosi małe przedmioty ukryte w torebce. Uczniowie wyciągają po jednym, nie zaglądając do środka i opowiadają, z czym im się ten przedmiot kojarzy, co im przypomina.

Techniki nauczania z wykorzystaniem pomocy audiowizualnych. 1.Bez dźwięku – podkładanie dialogów do obrazu. Uczniowie oglądają film bez dźwięku, w parach układają dialog, który pasowałby go obrazu. Po zakończeniu pracy, nauczyciel ponownie odtwarza film bez dźwięku, a uczniowie podkładają głos, odgrywając role. 2. Tyłem do obrazu – ilustrowanie. Ćwiczenie: O czym był film?: nauczyciel odtwarza film- bez głosu, dzieląc go na dwie części. Jedna grupa odwraca się od obrazu, reszta siedząca naprzeciwko, ogląda pierwszą część, a potem jest zamiana i druga grupa ogląda swoją część filmu. Następnie uczniowie muszą sobie opowiedzieć, co widzieli, interpretując obraz. (Druga wersja tego ćwiczenia: uczniowie na bieżąco relacjonują kolegom, co dzieje się na ekranie- dobre do tego są filmy „Jaś Fasola” z Rowanem Atkinsonem, w którym niewiele się mówi, ale za to obraz jest ciekawy, a do tego zabawny) 3. Spekulowanie na temat zakończenia scenki, reklamy, filmu. Nauczyciel odtwarza tylko wybraną część scenki, reklamy, filmu, a uczniowie wymyślają/przewidują ich koniec. 4. Zapamiętaj jak najwięcej…- Uczniowie oglądają fragmentami film i proszeni są o podanie szczegółów dt. obejrzanego fragmentu. Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 14

5. O czym będzie film? - oglądanie i analiza zwiastuna (trailera) filmu kinowego. Najpierw nauczyciel wprowadza słownictwo, a potem następuje projekcja i ćwiczenia. Uczniowie w powyższych technikach zwracają uwagę na grę aktorską bohaterów. Techniki typowo teatralne: Karuzela - Dwie osoby zaczynają improwizować scenkę na dowolnie wybrany temat (np. policjant zatrzymujący kierowcę). Kiedy scenka jest już w toku, jeden z widzów włącza się do niej i ma zmienić jej temat (np. matka karcąca dziecko). Jednocześnie wskazuje osobę z pierwszej pary, którą zastępuje i ona się wycofuje. I tak kolejno uczestnicy włączają się w pary, zwalniając jedną osobę i inicjując nowy temat. Bez słów - Na stoliku leży kilka kartek (czystą stroną do wierzchu) z napisami: cat, frog, cow, gardener, tailor, itp. Uczestnik po wylosowaniu kartki ma wyrazić jej treść za pomocą gestów. Wygrywa ten, kto najszybciej odgadnie przedstawianą treść. Kim jestem? – Uczniowie wcielają się w jakąś postać (np. matkę niesfornego chłopaka, przebojową bizneswoman, dyrektorkę szkoły) i kolejno odgrywamy scenkę z życia tej postaci, mając prawo wypowiedzieć tylko jedno zdanie. Widzowie odgadują, jaką postać odegraliśmy. Emocje - Na sporym arkuszu papieru wypisujemy określenia uczuć: radość, przerażenie, smutek, zniechęcenie, gniew, czułość (joy, dismay, sadness, discouragement, anger, tenderness), itp. Określeń powinno być tyle, ile osób bierze udział w zabawie. Każdy wybiera sobie jedno określenie i prezentuje siebie w roli osoby przeżywającej jakieś uczucie; w naszym przykładzie: radosnej, przerażonej, smutnej, zniechęconej, zagniewanej, rozczulonej itp. Pojedyncza prezentacja nie powinna trwać dłużej niż dwie minuty. Zaczynamy od pokazania odpowiedniej miny, następnie wzmacniamy efekt gestem ręki, potem wykonujemy jakieś ruchy, wydajemy dźwięk i w końcu wypowiadamy jedno słowo. Reszta ocenia, czy wypadliśmy przekonująco i czy na co dzień zachowujemy się podobnie. Fotografie - Dobieramy się parami. Jedna osoba wciela się w rolę fotografa. Fotograf ma prawo żądać wykonania określonej miny czy zajęcia takiej, a nie innej pozycji. Obiekt fotografowany może – bez słowa – podsuwać własne pomysły, które fotograf może, ale nie musi uwzględnić. Widownia, obserwująca cały ten proces, ocenia, czy fotograf dobrze wywiązał się z zadania, czy aranżacja zdjęcia jest interesująca. Kiedy już wszystkie portrety zostaną ocenione, następuje zamiana ról – obiekt fotografuje fotografa. Przebierańcy - To zabawa najlepsza dla dużej grupy. Każdy z uczestników wkłada do worka kilka przyniesionych rzeczy (stroje, chustki, szaliki, kapelusze). Wybieramy trójkę sędziów, którzy ocenią przebierańców. Na hasło „start” każdy kolejno podbiega do worka i wyciąga po jednej rzeczy, aż do ostatniego elementu. W ciągu dwóch minut (sędziowie mierzą czas) trzeba się ubrać w wyciągnięte ubrania. A teraz pora Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 15

na pokaz mody! Sędziowie przyznają punkty od 0 do 10. Kto dostanie najwięcej, ten zostanie królową lub królem przebierańców. Bajki - Bez słów, używając tylko gestów i ewentualnych przedmiotów, należy odegrać pantomimiczną scenkę, pokazując bajkę lub postać, tak by inni mogli odgadnąć, o jaką bajkę chodzi. Rymowana pantomima - Bardzo stara gra z grupy szarad. Była szczególnie popularna w wieku dziewiętnastym. Polega na szukaniu rymów do zadanych słów. Jeden zespół uzgadnia wyraz do odgadnięcia, np. „shadow”, a potem podaje drugiemu zespołowi wyraz, który się z nim rymuje, np. „meadow”. Ale nie wypowiada się tego słowa, tylko je odgrywa, przekazując znaczenie odgadywanych wyrazów za pomocą ruchów ciała, gestów czy mimiki. Najlepiej wybierać takie wyrazy, do których można znaleźć wiele rymów. Na przykład „bit” „ rymuje się z „hit”. Drugi zespół musi odgadnąć oryginalny wyraz. Może zgadywać trzy razy. Jeśli odgadnie poprawnie, zdobywa jeden punkt, a drugi zespół klaszcze. Zespoły odgadują na zmianę. Zwycięża ten, który zdobędzie najwięcej punktów po zakończeniu uzgodnionej liczby rund. Parodie - Umawiamy się, co będziemy parodiować: wydarzenie z życia obozu lub szkoły, występy znanego zespołu, czy scenę z filmu. Kto wykonał zadanie najśmieszniej? A kto najmniej odbiegł od pierwowzoru? Przysłówki - Każdy wybiera sobie w myśli jakiś przysłówek, np. „gwałtownie” (violently), „cicho” (quietly) lub „zabawnie” (funnily). Pozostali kolejno proszą go o wykonanie jakiejś czynności, na przykład ma jeść, spacerować lub śmiać się w sposób określony przez wybrany przez niego przysłówek. Gracz stara się tak właśnie wykonywać tę czynność. Pozostali zgadują, jaki przysłówek został wybrany. Punkt zdobywa ten, kto pierwszy odgadnie. Jeśli nikomu się to nie uda, punkt zdobywa gracz, który dokonał wyboru. Zwycięża osoba z największą liczbą punktów. Słowa-klucze - Rekwizyty: kartki, pisaki, pojemnik do losowania. Każdy uczestnik pisze na kartce cztery wyrazy: dwa rzeczowniki, czasownik i przymiotnik oraz jedno określenie sposobu opowiadania, np. „uczuciowo” ( emotionally), „zabawnie” (funnily), „z pasją” (passion), „jak tragedię” (as a tragedy), „jak kryminał” (like a detective story)… Karteczki po złożeniu wrzuca się do pojemników. Następnie metodą wyliczanki wyznacza się pierwszego narratora, który losuje karteczki, odczytuje głośno wylosowane wyrazy i zaczyna opowiadać historię zgodnie z wylosowanym sposobem, w której musi użyć każdego słowa- klucza. Kiedy skończy, następna osoba losuje karteczki i opowiada. Po wysłuchaniu wszystkich opowieści wybieramy najlepszego narratora. Konkurs na prezentera - Wybrani uczestnicy otrzymują ten sam tekst, np. fragment artykułu z gazety, i mają go odczytać z zaproponowaną przez prowadzącego interpretacją – jak ksiądz wygłaszający kazanie, jak sprawozdawca sportowy itd. Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 16

Najprostsze przedstawienia - Zabawa w teatr to magiczna rozrywka. Wciąga jak żadna. Pozwala na wygłupy, ale i na prawdziwą zespołową pracę. Ujawnia talenty, niekoniecznie aktorskie. Daje niezapomniane przeżycia po obu stronach kurtyny. Teatr cieni Podobno wymyślili go Chińczycy 140 lat przed naszą erą. Można wyczarować najrozmaitsze postaci, mając do dyspozycji kawałek jasnego materiału lub pustej ściany, źródło światła (może być nawet świeczka) i dwie ręce. Wszystko zależy od naszej inwencji. Aktorami mogą być nie tylko dłonie – zdumiewające efekty dają cienie rozmaitych przedmiotów. Uwaga – postacie z teatru cieni mają ograniczone możliwości poruszania się, zmiana układu rąk grozi tym, że krokodyl niespodziewanie może zmienić się w zająca. To ograniczenie można jednak sprytnie wykorzystać, zachęcając widownię do układania opowieści według szybko zmieniających się cieni. Teatr cieni może być doskonałą ilustracją wierszy, które pamiętamy z dzieciństwa, a których bohaterami są zwierzęta. Zachwyt odbiorców gwarantowany. Teatr gestu Jest to bardziej wyszukany i trudniejszy rodzaj przedstawienia. Zacznijmy od wyrażania uczuć takich jak podziw, zdumienie, radość, złość, używając do tego wyłącznie naszych dłoni. Potem spróbujmy dłońmi opowiedzieć jakąś historię bez słów. Następny etap to „mówienie” całym ciałem. Po paru ćwiczeniach okaże się, że słowa są po prostu zbędne. Scenki pantomimiczne można doskonale wykorzystać do różnego rodzaju zgadywanek. Można inscenizować przysłowia, powiedzenia – a publiczność ma je odgadnąć. Świetna zabawa dla wszystkich. Teatr dłoni Rekwizyty: specjalne farby do malowania twarzy albo mieszanina mąki z wodą (tyle mąki, ile wody) pokolorowana barwnikami spożywczymi, albo szminki – najlepiej w dzikich kolorach – i lakier do paznokci. Można także użyć plakatówek, ale trzeba uważać, bo niektórzy mogą być uczuleni na składniki farb. Każdy uczestnik zabawy maluje dłonie tak, by mogły odegrać wymyśloną przez niego scenkę. Następnie kolejno prezentujemy nasz własny teatr rąk, najlepiej zza zasłony z koca. Po obejrzeniu wszystkich spektakli publiczność wybiera (najlepiej w głosowaniu tajnym) mistrza teatru dłoni. Jeśli polubimy tę zabawę, możemy ją rozwijać – wzbogacać nasz teatr o różne rekwizyty, grać parami itd.

Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 17

Formy pracy Praca z uczniami będzie się odbywać w formie zajęć fakultatywnych, uczniowie pracować będą w parach i grupach. Praca indywidualna w domu związana będzie z tłumaczeniami tekstów. Oto sposoby podziału uczniów na grupy: (opracowanie: Cnotalska,K., 2012) 1.

Familiarity (Znajomość).

Kategoria: grupy, w których uczniowie już się znają Grupa zadaniowa: wszyscy Spodziewane efekty: stworzenie grup, które prawdopodobnie funkcjonują dobrze, a uczniowie nie muszą się wysilać, aby się poznać Opis ćwiczenia: 1.Stwórzcie grupy 3 osób, z którymi znasz się najlepiej. 2. Stwórzcie grupy 4 osób, z którymi znasz się najdłużej. 3. Stwórzcie grupy 5 osób, z którymi spędzasz najwięcej czasu podczas przerw. 2.

Random sample (Próba losowa).

Kategoria: losowo wybrane grupy Grupa zadaniowa: wszyscy Spodziewane efekty: stworzenie grup, w których uczniowie niekoniecznie dobrze się znają. Opis ćwiczenia: 1.Wybierz osobę, która ma podobne do Twoich linie na wewnętrznej części lewej dłoni 2. Wybierz osobę, której urodziny są najbliżej Twoich (miesiąc i dzień) 3. Wybierz osobę, której kolor oczu jest taki sam, jak Twój 4.Stwórzcie 3-osobowe grupy, w których są osoby lubiące najbardziej ten sam kolor 5.Stwórzcie 12 grup zależnych od miesiąca, w którym się urodziliście. 6.Ustawcie się w rzędzie zgodnie z datą urodzenia (dzień i miesiąc), począwszy od stycznia, a kończąc na grudniu. Następnie nauczyciel dzieli klasę/grupę na tyle grup, ile wymaga ćwiczenie/zadanie. Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 18

Partly random sample (Częściowo losowa próba).

Kategoria: losowo wybrane grupy albo uczniowie mogą się dobrać w grupy sami Grupa zadaniowa: wszyscy Spodziewane efekty: stworzenie grup, w których uczniowie niekoniecznie dobrze się znają Opis ćwiczenia: 1. Grupy numeryczne. Uczniowie spacerują po klasie. Lider wywołuje jakąś liczbę i uczniowie muszą szybko stworzyć taką grupę, aby było w niej tyle osób, ile powiedział lider. 2. Grupy hobbystyczne. Lider wymienia nazwy zainteresowań, a uczniowie dobierają się w grupy, zgodnie z wymienianymi nazwami hobby. To samo można zrobić z nazwami państw, odwiedzonych przez uczniów. 3. Zwierzęta. Lider rozdaje karteczki z nazwami zwierząt. Jeśli nauczyciel potrzebuje do każdej grupy chłopca, może rozdać karteczki z odpowiednim zwierzątkiem i wręczyć/rozdać je chłopcom. Członkowie tego samego gatunku muszą się odnaleźć, naśladując dźwięk wydawany przez zwierzątko z kartki. Otwarte formy pracy w kontekście glottodydaktycznym: - Praca swobodna (otwarta forma pracy na lekcjach języka obcego, w ramach której uczniowie rozwijają własną kompetencję komunikacyjną i są aktywni bez bezpośredniego kierownictwa nauczyciela, korzystając samodzielnie z udostępnionych im materiałów, przy czym zakres działań uczniów jest bardzo szeroki i ogranicza go jedynie związek z tematyką danej lekcji języka obcego (Karpeta-Peć 2008:11). - Praca w formie stanowisk, tzw. stacji dydaktycznych (odmiana pracy swobodnej, w ramach której uczniowie rozwijają własną kompetencję komunikacyjną i są aktywni bez bezpośredniego kierownictwa nauczyciela, korzystając samodzielnie z materiałów przygotowanych dla nich na tzw. przystankach uczenia się, przy czym zakres działań uczniów jest wyznaczony przez nauczyciela (Karpeta-Peć 2008:30). - Praca projektowa (otwarta forma pracy na lekcjach języka obcego, w ramach której uczniowie rozwijają własną kompetencję komunikacyjną i są aktywni bez bezpośredniego kierownictwa nauczyciela, korzystając z samodzielnie dobieranych materiałów, przy czym zakres działań uczniów określony zostaje w fazie planowania i przekracza ramy czasowe i przestrzenne danej lekcji (Karpeta-Peć 2008:65). - Praca według planu dnia/tygodnia (otwarta forma pracy na lekcjach języka obcego, w ramach której uczniowie rozwijają własną kompetencję komunikacyjną i są aktywni bez bezpośredniego kierownictwa nauczyciela, wykonując samodzielnie zadania Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 19

określone w przygotowanych dla nich celowo planach dnia/tygodnia (Karpeta-Peć 2008:47).

VI.

ŚRODKI I POMOCE DYDAKTYCZNE

Literatura fachowa podaje wiele typologii środków dydaktycznych. Prostotą i jasnością według mnie wyróżnia się podział dokonany przez Wincentego Okonia. Podział ten obejmuje dwie grupy: środki proste i środki złożone. W tych dwóch grupach autor wyróżnił sześć kategorii: środki słowne, wzrokowe, mechaniczne środki wzrokowe, środki słuchowe, Internet i komputer oraz pomoce audiowizualne. Wszystkie z wymienionych pomocy będą wykorzystywane w różnym stopniu podczas zajęć: -

płyta DVD

płyty CD

magnetofon

komputer/laptop

Internet

tablica interaktywna

rzutnik

obrazki/ zdjęcia

tablica

słowniki zarówno papierowe, jak i internetowe, np. Multidict http://multidict.net (Clickstore, Wordlink, Multidict)

realia, czyli autentyczne przedmioty (bilety lotnicze, mapy, plany miast, foldery, ulotki, telefon, itp) Środki dydaktyczne: Zastosowane zostaną następujące środki dydaktyczne: - książka Herberta Puchty, Gunter’a Gerngross’a i Matthew Devitt’a pt. „Get on Stage! 21 sketches and plays for young learners and teens” (książka + Audio CD + DVD), wyd. Helbling Languages, 2012 - kopie ćwiczeń z w/w książki, Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 20

- nagrania z wcześniejszymi ekranizacjami i inscenizacjami, - teksty scenek do improwizacji, - readersy w j.angielskim

VII.

OCZEKIWANE EFEKTY PRACY.

Podniesienie jakości edukacji w szkole i wzbogacenie oferty dla uczniów pragnących rozwijać swoje zainteresowania. Oczekiwane efekty pracy uczniów na zajęciach : - większa aktywność i kreatywność uczniów - promocja kultury w środowisku szkolnym - umiejętna interpretacja tekstu literackiego - doskonalenie umiejętności językowych we wszystkich sprawnościach: mówieniu, pisaniu, słuchaniu i czytaniu ze zrozumieniem - poszerzenie biernie i czynnie znanego słownictwa oraz struktur gramatycznych i konstrukcji zdaniowych - poznanie i doskonalenie technik gry aktorskiej oraz posługiwanie się głosem - łatwiejsze pokonywanie trudności związanych z sytuacjami stresującymi - wykształcenie postaw współpracy w grupie

VIII.

EWALUACJA PROGRAMU.

Ewaluacja będzie przeprowadzona z punktu widzenia: - osoby prowadzącej zajęcia koła (bieżące obserwacje nauczyciela prowadzącego zajęcia, analiza frekwencji uczniów na zajęciach pozalekcyjnych, zapisy tematów zajęć w dzienniku zajęć, ocena stopnia zaangażowania uczniów na zajęciach, poziomu umiejętności itłumaczenia i nterpretacji tekstu, poziomu umiejętności językowych, ocena stopnia zintegrowania grupy, ocena zaangażowania w przygotowanie i prowadzenie zajęć nauczyciela/i prowadzącego/ych koło, ocena korzyści, jakie w wyniku wdrożenia programu odniesie szkoła) - z punktu widzenia uczestników koła (rozmowy nauczyciela z uczniami, karty samooceny, ankiety ewaluacyjne) Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 21

- z punktu widzenia obiorców przedstawienia szkolnego (opinie, wrażenia widowniwywiad- ocena występu uczniów na scenie: kostiumy, rekwizyty, scenografia, muzyka, płynność i poprawność języka, gra aktorska) Wskaźnikami jakości działania koła będą: poziom zaangażowania uczniów na zajęciach, jak również prowadzącej/ych koło, wyniki osiągane przez uczniów na lekcjach języka angielskiego, angażowanie się uczniów w inne imprezy szkolne, czytanie przez uczniów książek w języku angielskim oraz chęć kontynuacji pracy przy wystawieniu kolejnych sztuk. Przykładowa KARTA SAMOOCENY do zajęć: 1.Jestem z siebie zadowolona/y, ponieważ… 2.Na zajęciach najbardziej podobało mi się … 3.Na zajęciach najbardziej przeżywałam/em… 4.Dobrze czułam/em się w granej przez siebie roli, ponieważ… 5.Nie czułam/em się najlepiej w granej roli, gdyż… 6.Dobrze grałam/em swoją rolę, bo… 7.Najwięcej trudności sprawiło mi ....

Przykładowa ANKIETA EWALUACYJNA dla ucznia: Zakreśl prawidłową odpowiedź: 1. Czy chętnie uczestniczysz w zajęciach teatralnych? tak

raczej tak

raczej nie

nie

2. Czy podobają Ci się zajęcia kółka teatralnego? tak

raczej tak

raczej nie

nie

3. Czy dzięki tym zajęciom rozwijasz swoje zainteresowania? tak

raczej tak

raczej nie

nie

4. Czy wiesz co zrobić, aby prawidłowo zagrać swoją rolę? tak

raczej tak

raczej nie

nie

5. Czy chętnie wykonujesz ćwiczenia zalecane przez nauczyciela? tak

raczej tak

raczej nie

nie

Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 22

6. Czy czujesz się kimś ważnym w zespole? tak

raczej tak

raczej nie

nie

7. Czy uczestnictwo, praca w zespole teatralnym pomogło Ci udoskonalić umiejętności językowe? tak

raczej tak

raczej nie

nie

8.Czy chciałbyś (-abyś) zmienić coś w zajęciach kółka teatralnego? tak

raczej tak

raczej nie

nie

Jeżeli tak, to co? …...................................................................................................................

Bibliografia: 1. Davison, J. & Dawson, J. Learning to Teach English in the Secondary School: A companion to School Experience, London: Routledge 1998 2. Dobson, M. Julia. Effective Techniques for English Conversation Groups, 3. Dougill, John. Drama Activities for Language Learning, London: Macmillan 1987 3.

Fleming, Michael. Starting Drama Teaching, London: David Fulton 1994

Maley, A. & Duff A. Drama Teaching in Language Learning. London: CUP 1982

Okoń, W. Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej, Warszawa 1987, s.322

6. Puchta H. Gerngross G. Devitt M. Get on Stage! 21 sketches and plays for young learners and teens, Helbling Languages, 2008 7. Karpeta-Peć, B. Otwarty, aktywny, samodzielny… Alternatywne formy pracy. Przewodnik dla nauczycieli języków obcych. Warszawa: Fraszka Edukacyjna, 2008 8. Karpeta-Peć, B., Sobańska-Jędrych, J., Torenc, M., Rozwijanie zdolności językowych na lekcji języka obcego, Warszawa: Ośrodek Rozwoju Edukacji, 2013 9. Cnotalska, K., Metody na rzecz poprawy jakości i motywacji w nauczaniu, Stryków, 2012 (publikacja szkolna) 10. Cnotalska, K., Bank Ćwiczeń z Florencji na zajęcia językowe, Stryków, 2013 (publikacja szkolna) http://iteslj.org/Techniques/Berlinger-ScriptImprov.html Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 23

http://www.ericdigests.org/2004-1/drama.htm http://multidict.net http://zabawnik.org/?p=482

Katarzyna Cnotalska, „Get on stage- Zdobądź scenę”, 2015 Page 24