KORTO_NERAIDES sel_DD final_Layout 1 21/03/2013 12:48 ΜΜ Page 9
I
Μ
ΕρΙΚΟΙ ΑΝθρΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠλΗΣΤΟΙ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ξΕρΕΙ γΙΑ -
τί. Ίσως να γεννιούνται έτσι. Ίσως πάλι να τους κάνει άπληστους η κοινωνία. Όπως κι αν έχει το πράγμα, οι άνθρωποι αυτοί γίνονται συχνά τόσο αχόρταγοι, ώστε αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί το βίτσιο τους να μη βρίσκει εμπόδιο σ’ αυτή την ίδια την αφύσικη όρεξή του· πώς είναι δυνατόν, λόγου χάρη, κάποιος που μόλις έχει φάει του σκασμού –κι είναι κοντά στο σημείο να ξεράσει απ’ τη βαρυστομαχιά– μόλις ακούει τη λέξη «επιδόρπιο» να πετιέται απ’ το τραπέζι και να τρέχει με ανεξήγητη δύναμη προς αυτό. Πάρτε για παράδειγμα την Μπεατρίς Φραγκονάρ. Η κυρία αυτή των εξήντα και πλέον ετών διατηρούσε ένα μικρό μαγαζί με αντίκες σ’ ένα στενό δρόμο της Μονμάρτης. Η πελατεία και τα έσοδά της ήταν αρκετά ανθηρά ώστε να δικαιολογούν ένα δυο ταξιδάκια το χρόνο προς άγραν νέας πραμάτειας, ή μια περιστασιακή επίσκεψη σε κάποια περιβόητη δημοπρασία. Ωστόσο η Μπεατρίς ήταν ένας άπληστος άνθρωπος και το αντικείμενο της απληστίας της δεν ήταν άλλο απ’ αυτό του επαγγέλματός της· οι αντίκες, οι κάθε λογής, αξίας και προέλευσης αντίκες. Κι απ’ αυτό το θανάσιμο ελάττωμά της ξεκίνησε κι η δραματική ιστορία που θα σας αφηγηθώ. Τη μέρα που άρχισαν όλα, η Μπεατρίς Φραγκονάρ βρισκόταν σε επίσκεψη στο σπίτι μιας πολύ καλής της φίλης στη Νίκαια, μια