ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΣΑΛΙΚΟΓΛΟΥ
«Πώς είναι η Αλίσια;» «Πολύ καλά». «Και η μικρή Δώρα;» «Κι εκείνη καλά, περίφημα είναι η εγγονή σου, έγινε πέντε χρόνων, χθες είχε τα γενέθλιά της, θέλεις να την ακούσεις; Είναι εδώ κοντά μου και μου αρπάζει από τα χέρια το ακουστικό. Βιάζεται να σου μιλήσει. “Θέλω τον παππού”, μου λέει». «Allo, papou, allo, papou!» Ο παππούς νομίζει ότι ακούει στο τηλέφωνο την εγγονή του. Όμως, η φωνή είναι του γιου του. Στο σπίτι δεν υπάρχει παιδί. Η Αλίσια τον εγκατέλειψε. Μαμά και κόρη φύγανε. «Τελείωσε, Ντόρη... Δεν μου βγαίνει άλλο. Λυπάμαι». Εδώ κι έναν χρόνο ζει μόνος του. Οι νύχτες διαρκούν πολύ. Κάθε φορά που ξημερώνει, τα μάτια του είναι στεγνά. Ούτε ένα δάκρυ. «Τα αληθινά δάκρυα δεν μπορούμε να τα κλάψουμε και αυτά που χύνουμε κυλούν όλα επί ματαίω». Ποιανού είναι αυτά τα λόγια; Δικά του; Είναι από έναν ρόλο που κάποτε έπαιξε στη σκηνή και τώρα έχει λησμονήσει; Είναι δικά του, όμως όλα τα δικά του φαντάζουν τώρα ξένα. Το πρόσωπό του μια μάσκα. Όταν πάει να τη βγάλει, ξεκολλάει το δέρμα. «Allo, Δώρα μου, allo. Είσαι καλά;» 30