Rewind G - Juan Tallón

EN METADE DUN DÍA PERFECTO

Era venres e, como todos os venres, agás que tivésemos exames, dabamos unha pequena festa no noso piso da rue Romarin. Agradábanos crer que a propia vida nos obrigaba. Non tiña truco: eramos novos e indestrutibles, non pensabamos moito no futuro e gustábanos pasalo ben mentres non chegaba. Ese día celebrabamos ademais o aniversario de Luca, que en realidade fora a semana pasada. Pero facer as cousas cando nos daba a gana, e non ao seu debido tempo ou cando había que facelas, reconciliábanos co presente.

Non aparecera aínda ninguén pola festa, se non con tabamos a Anouk Hezard e Didier Hinault, que pasaban tanto tempo na nosa casa como os catro que viviamos nela. Ambos os dous tiñan o seu propio xogo de chaves. Supúñase que a xente se presentaría a partir da medianoite. Seguramente carecía de mérito chegar puntual, e menos aínda antes de tempo.

Foi aí cara ás once cando me dirixín ao cuarto de baño. Causoume un lixeiro mareo o barroco ambientador de vainilla que case coloreaba de amarelo o aire, e que Emma colocara no corredor esa mañá, alegando que ao entrar pola porta cheiraba demasiado «a zapatos abandonados no chan». A todos nos admiraba o seu nariz, capaz de inventar emanacións suxestivísimas, que incluían o cheiro «a televisión acabada de apagar», «a roupa pasada polo ferro e dobrada» ou «a botella de viño baleira».

Estaba mexándome. Saín do salón, onde bebiamos con certa desorde e rindo con soberbia de todas as cousas, unhas veces enxeñosa e outras grotescamente, sen demasiada sutileza, e dirixinme ao lavabo do fondo, o pequeno. Esa é a irrisoria e única razón pola que agora estou vivo: as miñas ganas de botar unha mexada. Non me gusta pensar niso. Cansei. Durante meses vivín obsesionado con esa maldita casualidade, que non me marchaba da cabeza, onde me pesaba como se tivese un cancro de varios quilos dentro, e o cancro non fose unha enfermidade senón unha pequena bóla de formi gón como as que os concellos colocan nas beirarrúas para que os automóbiles non suban a elas. A vida non podía resultar tan aleatoria, dicíame. Púñame a darlle voltas –un momento, un minuto, unha hora, un día, un ano– e extraviábame no meu propio pensamento, a semellanza deses nenos de catro anos que se soltan da

man de seu pai, en metade da multitude, e nuns poucos pasos se atopan perdidos, guindados a unha especie de loucura demasiado adulta da que ignoran como volver. Sentinme mellor cando o deixei estar. Se a vida era alea toria, que o fose. Hai feitos que admiten só un número de xiros, e se lles dás máis da conta, comezan a luírte e o pensamento deriva en labirinto.

Se tivese ido ao baño grande, entre o salón e a cociña, a historia sería distinta. Distinta no senso de que eu, que quizais non sexa nada para a grande historia do mundo, estaría morto. É abominable. Elixín o baño pequeno, que estaba máis afastado, e sigo vivo. Nin sequera creo que fose unha elección, simplemente me encamiñei ao fondo, como se necesitase poñer distan cia do balbordo e estivese seguro de que alí non me ía xiringar ninguén. Nun piso polo que pasaba tanta xente sempre había alguén chamando á porta do baño principal xusto cando estabas ti dentro. Resultaba moi abo rrecido algúns días. Pasabas a vida berrando «ocupado».

Entrei e pechei co ferrollo. Teño ese costume, aínda que só vaia cepillar os dentes ou cuspir a goma de mascar ao inodoro. Ao pechar, a música amorteceu mansa mente e a tranquilidade volveuse case física. Eu ía coa idea de mexar e, de paso, mandar un tiro, esa é a pura verdade. Quería aproveitar a viaxe. Metéralle a última raia había media hora. O tempo ás veces rende moito. Non é que tivese que andar agochándome. Era boa. Entre

nós, podías consumir ou fumar un porro sen necesidade de ocultalo dos demais. En realidade, Emma e mais eu eramos os únicos que o faciamos, e non nos impor taba facelo á vista do resto. Actuabamos como unha familia ata os últimos actos e consecuencias, aínda que fosen nocivos. Viviamos os días con descaro, botados á posmodernidade, unha era disposta a non acabar nun ca. O pudor horrorizábanos. Pero, naquel momento, simplemente me apeteceu preparar un tiro ao meu aire, aproveitando que estaba no lavabo. A soidade pode vol verse un alimento, e no meu caso fórao máis ou menos sempre.

Mexei e daquela xa non tiven ocasión de nada máis. Cústame lembrar con precisión ese instante, cando a vida se desintegrou e se volveu irreal. Porque por unha parte está a realidade, suma de todo, e por outra a irrealidade, que tamén existe, e que se define quizais como unha resta sobre o todo. A memoria elixe uns detalles e descarta outros, supoño. Ti si, ti non, ti tampouco, ti non, ti si. Por exemplo, si lembro que esa noite levaba postos uns pantalóns vaqueiros gastados, rotos nun xeonllo. Estiven a semana enteira poñéndoos. O amor á roupa demóstrase ás veces na insistencia. Uns pantalóns vellos, uns zapatos gastados, un abrigo pasado de moda equivalen en ocasións á túa patria. Nalgúns obxectos enmascárase unha lección. Ese día levaba ademais unha camisa branca remangada, coa que talvez xogaba a que

era verán, e a parecer un home elegante, culto, sofisticado, como Beckett ou Mastroianni, co único xesto de subir as mangas un par de centímetros por riba do cóbado. Era 7 de maio e xa alcanzaramos os 24 graos. Eu calzaba botíns. É o meu calzado favorito, poñeríao ata para durmir ou nadar. Tamén lembro que nese intre estaba soando «Rehab», de Amy Winehouse. Ilka encar gábase da música, e encargábase de que ninguén máis ca ela se encargase. Non podías meterte a picar sen que se achegase debuxando un aceno de escepticismo, se non de noxo, e che dixese: «Non tes nin idea. Aparta». En cuestións de música, a súa teoría non podía ser máis sinxela: ninguén tiña nin idea agás ela. En Berlín era vocalista e guitarrista nun grupo de indie rock. Non sei como se chamaba, aínda que mo dixo algunha vez. Podería ser Department of Second Chances. Disolveuse o mesmo ano que ela veu estudar a Lión. Viaxou coa súa guitarra, que pouco a pouco foi deixando de tocar, ata que o instrumento se volveu unha peza de decoración cuxo único traballo era aguantar a respiración, o silencio total, sen facela sentir demasiado culpable por iso. Era unha Ibanez de cor azul celeste, con varios sinais que, segundo a teoría de Ilka, a revalorizaban. Contaba que un deles se producira durante unha discusión cos membros do grupo, cando o batería lle guindou un vaso de cristal á cabeza e Ilka apartou a tempo. Cousas da épica. «Aquilo multiplicou o seu valor ao dobre polo

menos», dicía. A ela custáralle, nova, aos dezaseis anos, trescentos euros que pagou cos cartos que aforrara mentres traballaba nunha discoteca as fins de semana. Ao principio non deixaba que lle puxésemos as mans enriba nin para cofala. «Á súa maneira, é un obxecto sagrado que ben empregado, como un libro, pode salvar a humanidade. De que? De nada», oínlle dicir unha vez. Se a ollabamos fixamente durante uns segundos de máis, dicíanos «Nin o soñes», crendo adiviñar que nos gustaría facer un pouco o parvo co instrumento. Iso foi ao principio, e despois chegou o día no que se poñía de bo humor se alguén se acordaba da guitarra, como se fose un avó morto ou un can cego cheo de carrachas.

A vida cambiou de alcance e significado nuns poucos segundos. Pasou de ser algo que se rendía a un acto de entusiasmo, ou de intelixencia, aínda que se percorrese en solitario, a ser un recipiente no que te fundías polo teu propio peso, como os bebés que afogan nunha pisci na infantil cando seus pais se despistan falando por te léfono ou indo buscar un cigarro. Quizais fose sempre unha carreira lenta, sen destino, pero se antes esa au sencia abrigaba soños, de súpeto facíate experimentar un medo ancestral. Nun vulgar instante, todo o que era normal desapareceu. Só un instante antes dese instante, ás 23.01 horas, poñamos, estaba en metade dun día perfecto. Os soños e esperanzas quedaron enterrados, incluso o que pensaba que podería non gustarme, pero

que estaba disposto a arrostrar. Os problemas e as dificultades formaban parte do encanto da vida, aínda que un carecese do humor para aceptar esa idea sen rebe larse.

Se un minuto antes alguén me preguntase que lle pedía á vida, responderíalle que nada, estar como estaba, non necesitaba nada máis, para que? Aquela noite sen tíame exultante. Parecíame que tiña o mundo ao alcance da man. Pola mañá, ao saír da última clase, cruceime no patio principal da Escola de Belas Artes co meu profe sor de Punto de Vista, Hans Merleau, que me citou no seu despacho. Merleau achegábase aos sesenta anos paseniño; tiña as orellas pequenísimas, como se co tempo se lle desgastasen, e falaba sempre cunha man no peto, mentres a outra mantiña unha actividade frenética, tra zando acrobáticos debuxos no aire, ante os que era fácil sentir medo a caer hipnotizado. Para el non había diferenzas entre falar en broma e falar en serio. Usaba uns zapatos enormes, polo menos dous talles máis grandes do que lle correspondía. Os seus pasos levantaban un murmurio estrañísimo, e a acción de avanzar semella ba quedar incompleta. Facíame pensar neses conduto res que precisan realizar catro ou cinco manobras para aparcar o coche aínda que teña espazo de sobra.

Algúns compañeiros dicían que Merleau bebía. Su poño que tiraban esa conclusión da botella de whisky Macallan que había enriba da mesa. Era unha premisa

forte. A min o seu alento nunca me cheirou a alcol, nin o seu comportamento me pareceu o dun alcólico. E a botella diría que sempre contiña o mesmo nivel de lí quido. Creo que estaba alí para xerar lendas ao redor de Merleau, como os zapatos grandes, como a man no peto, arredor da cal teciamos teorías de todo tipo, ou como a figura de medio metro de altura que había sobre un dos mobles arquivadores, que representaba unha muller cun gran pene que apuntaba cara ás visitas.

Non tiña nin idea de que podía querer Hans Merleau de min. Falabamos a miúdo, e faciámolo onde cadra ba, na aula, ao saír ou ao entrar, nos andadeiros, no patio, na cafetería. Para que acudir ao despacho? Pediume que sentase e preguntoume se me importaba que fuma se. Fixen un xesto para que fumase todo o que quixese. «Analicemos a situación», propuxo, mentres introducía tabaco na pipa. Eu nin sequera sabía a que situación se refería, pero el sempre empregaba esa expresión: «Ana licemos a situación». Non importaba se non había unha situación concreta. Debeu advertir a miña inquietude porque entón, sen máis formalismo, anuncioume que o equipo pedagóxico da Escola Nacional de Belas Artes preseleccionara unha das miñas pinturas para expoñer na Bienal de Arte Contemporánea de Lión, que se celebraba ao ano seguinte. Para esa edición a cita desen volveríase baixo o lema «Unha terrible beleza». Non o podía crer. Pregunteille se falaba en serio, e notei como

me tremía a voz ao facelo. «Víchesme falar de broma algunha vez?», preguntou sorrindo, e chegoume o aroma da pipa. Gabou o meu cadro, que retrataba unha muller inaccesible e illada entre unha gran multitude, e que facía crer a un que pode sentirse perfectamente só e abandonado aínda envolto por millóns de persoas. O cadro pretendía reflectir un instante de baleiro, no que a muller, por moi rodeada que estivese, sentía que había cousas das que non podía falar con ninguén. Os tons fortes cos que estaba tratada a figura, que a sina laban entre unha gran multitude, volvían aínda máis aguda a súa inaccesibilidade.

Marchei do despacho de Merleau creo que levando comigo o fedor a pipa na roupa e no cabelo, e antes de saír da escola chamei á casa de meus pais. Non res pondeu ninguén. Era normal. Supuxen que meu pai estaría fóra de Bordeos, de viaxe, e que miña nai, que tiña a consulta no piso, dividido nunha zona familiar e outra profesional, estaría con algún paciente. É unha reputada psiquiatra, con pacientes que chegan dende moi distintos lugares de Francia, crendo que teñen sal vación.

Emma, Luca, Ilka e eu nunca teriamos acabado naquel piso se o dono, Philippe Lindon, non conseguise sacar adiante a horrorosa idea de suicidarse. Aforcouse na lámpada do salón, unha lámpada horrible, por certo, de bronce, aínda que fiable, precisamente ideal para

colgarse se un teima dabondo. Sorriunos a sorte, por dicilo así. A través de miña nai, que fora durante moitos anos a súa psiquiatra, xurdiu a oportunidade de ocupa lo. A familia do falecido, incómoda co suicidio, dese xaba alugar a vivenda para reinstaurar o antes posible a normalidade, soterrando o pasado, sen dar ocasión á formación de lendas negras, que tan facilmente xorden e que logo non hai xeito de espantar. Ao longo dos anos a familia creara unha relación tan próxima con miña nai, psiquiatra á súa vez dun curmán de Philippe, que reco rreu a ela. Aí entrou en xogo a fortuna, pois obviamente miña nai sabía que eu pretendía abandonar os meus anteriores compañeiros de piso, e uns días antes coñecera a Emma, Luca e Ilka nunha festa. Os tres, que coincidi ran na mesma pensión, buscaban á súa vez un lugar no que pasar o curso. Foi un cúmulo de casualidades. O piso atopábase nunha zona inmellorable e o alugueiro era case ridículo, tendo en conta que se dividiría entre catro. Ficamos namorados da vivenda e da súa localización, na rue Romarin, moi preto do Hôtel de Ville. Asumimos o risco de convivir sen case coñecer nos. Á nosa idade sempre pensabamos que todo sairía ben e nos faría rir. Só entón, cando nos alegrabamos da sorte que tiveramos, conteilles a verdade daquela casa unha noite, despois de ver un capítulo da se gunda tempada de Breaking Bad. Sinalei a lámpada, que era a orixinal, e conteilles que o dono do piso se

suicidara alí mesmo. Vivía só, rodeado de paxaros e cun gato laranxa. Enforcouse cun cinto de coiro de muller, quizais un dato menor, pero bastante curioso; non era de demasiados amigos e, segundo a veciñanza, era ho mosexual. «Sería de súa nai», elucubrou Emma. «Sería roubado», discorreu Luca. «Non sería homosexual», sentenciou Ilka.

Philippe Lindon tiña cincuenta e sete anos cando mo rreu. Tardaron cinco días en descubrir o cadáver. Non porque cheirase, ou porque o estrañasen. Simplemente, aos veciños pareceulles raro que os paxaros, tan brio sos sempre e cantaruxeiros, ou en ocasións molestos, deixasen de chiar dun día para o outro. Nunca se sabe que lle pode chamar a atención á xente de un e, por tan to, que pode botar de menos cando desaparece. O día que alertaron a policía, e dous axentes forzaron a porta, descubriron o dono da vivenda pendurado da lámpada de cobre. O corpo aínda se abalaba, ao parecer, pero porque o gato se rañaba contra el de vez en cando; o mesmo gato que, famento, conseguira abrir as gaiolas e comer os canarios. O chan estaba cheo de plumas. Estes detalles coñecinos por Hannah Dubois, a dona do quiosco de prensa que había ao outro lado da rúa, coa que axiña trabamos amizade.

Deixei unha mensaxe para miña nai no contestador, explicándolle as razóns da miña felicidade. A época dourada destes aparatos quedara atrás, pero ela seguía

aferrada ao seu. Cada vez que un paciente deixaba a consulta, ela dirixíase ao salón da casa, onde estaban o teléfono fixo e o contestador, a comprobar se había mensaxes. Os meus amigos do instituto, que reparaban no aparato cando me viñan buscar, facían chistes de toda clase á súa custa. Algúns días chamaban e deixaban unha mensaxe horrible e divertida, pensando que a es coitaría eu antes que miña nai e a borraría. Cubrían cun pano o micrófono para falsear a voz. A primeira vez que o fixeron descubrira a mensaxe precisamente miña nai. «Papá», dixeron, finxindo unha grande ansiedade, «entraron uns homes na casa. Levan pasamontañas. Agocheime no teu despacho, pero colleron a Rosa. Vén axiña, papá.» Meu pai, que pasaba a vida viaxando polos hoteis máis novos do mundo para escribir sobre eles, admiraba o contestador de miña nai como a un animal disecado, ao que nunca se achega de todo, por se acaso.

Dirixinme con Charlie e Anne, un par de compañei ros de clase, ao Jardin des Chartreux, ao que se ascendía, tras saír da escola e baixar uns cen metros polo quai Saint Vincent, a través dunhas empinadísimas e inter minables escaleiras entre casiñas con hortas. Ao chegar aos xardíns buscamos un banco discreto, nun dos clareiros do lugar, e Anne leou un cigarro de marihuana, que rexeitei cando mo ofreceu. A maría nunca me fixo sentir ben, e a aquelas horas quizais temín que podía

estragar o meu día perfecto, que, mentres non se demostrase o contrario, era un dos máis ditosos da miña vida de artista. Cría que non poñer en risco a felicidade do momento constituía un bo principio polo que guiar se. Iso era distinto, e dende logo máis intelixente, que comprometer o futuro por acadar a felicidade.

O profesor Merleau demandara de min certa reserva, e non comentei con eles a nova da preselección do meu cadro para a bienal. Custoume, vaia se me custou. Ía un día magnífico e buscamos un banco no que nos dese o sol. Quitei a chaqueta, que coloquei sobre as pernas, e fiquei en mangas de camisa. Amoseilles rapidamente a tatuaxe que fixera había tres días no brazo dereito. O esquerdo era inviolable. E se me abandonaba o estilo, se o cambiaba ou se o estancaba e dentro duns anos era o mesmo artista que agora, sen evolución? De vez en cando deixábame guiar por estas supersticións. Por iso, dende que pintaba, tampouco usaba reloxo no brazo esquerdo. Sempre que podía metía a man no peto, para preservala. Era unha sorte que o mundo se saudase entre si coa dereita ou con bicos.

Tardara dous anos en decidirme a facer aquela tatuaxe. Cando resolvín que o desexaba, porque o concepto de para toda a vida producíame vertixe, aínda tiña que pensar no que quería tatuar. No piso, tanto Emma como Ilka e Luca estaban tatuados dende había tempo. Ao final, decidinme por unhas pegadas de zapatos que nacían

na man e subían en espiral, como errando a través dunha nevada barbarísima, antebrazo arriba, cóbado e parte do brazo, ata desaparecer na súa parte interior, cerca da axila.

Despois dun bocado ao sol, fumando e falando da nova exposición de Ben Vautier no Museo de Arte Contemporánea, e que pretendiamos visitar en breve, despedímonos ata a noite. Anne quedou en pasar pola festa, talvez a partir das doce e media. Charlie non iría, pero presaxiou que nos veriamos nalgún dos locais aos que a miúdo acudiamos cando abandonabamos o piso. As nosas festas dos venres acabaran por converterse case nunha lenda entre a comunidade universitaria. Había xente, que nunca conseguía acudir, que asegu raba que as festas da rue Romarin eran unha invención de tantas. No seu momento, Luca propuxera que cada un de nós invitase tres persoas cada venres e que outras cinco acudisen por sorteo. Foi un experimento, e despois un xogo, e sen decatarnos foi un éxito. Aquela fórmula, vixiada sempre por Luca, permitíanos manter as veladas baixo control. Nunca se presentou a policía. Por algunha razón, para case todo o barrio eramos uns mozos deliciosamente simpáticos e civilizados.

O piso formaba parte dun edificio sobrio, sen chegar a elegante, de comezos do século xx, que cons taba de cinco plantas. A baixa estaba ocupada por unha enorme tenda de roupa de pel. O seu dono,

Jacques Loury, ao que caemos en graza porque nos gustaba escoitalo, era neto dun militar membro da resistencia detido pola Gestapo en 1943 na periferia de Lión, nunha operación que co tempo se fixo famosa porque nela tamén caera o heroe Jean Moulin. O avó de Loury faleceu unha semana despois, ao parecer. Antes de morrer, os nazis arrincáronlle as unllas con tenaces quentes e despois colocáronlle os dedos no marco dunha porta que cerraron e abriron ata que as fa lanxes cederon e se desprenderon, como se fosen as follas dunha árbore. Jacques Loury explicábao sen aforrar detalles, como se ao contalo non lle doese. Cando escoitei o seu relato por primeira vez, xa que despois da primeira virían as seguintes, notei a vertixe da montaña rusa nunha parte do meu corpo parecida aos testículos.

En cada planta do edificio había dous pisos. Nós compartiamos a primeira co matrimonio Adel Slimani e Calise Hamza e o seu fillo Ali. Non se facían notar ape nas. El daba clases de Lingua e Literatura nun instituto reputado en círculos pedagóxicos, e a súa sinatura era habitual en revistas especializadas. Ela traballaba como administrativa nunha academia de idiomas. Tiñámonos moito aprecio e consideración. A nosa casa sempre estaba aberta para eles. Aquela familia integrárase per fectamente no estilo de vida francés, laico, interesado na cultura e as tradicións, incluso cando consistían en

beber e comer ben. Case se facía raro que, coa súa orixe marroquí, fosen tan franceses. Pero así era case todo o mundo en Francia!

Ali tiña dezanove anos, e acudiu ás festas dos ven res dende o primeiro momento. Era un máis do grupo, aínda que non tivese chave da casa. Non a necesitaba. Na nosa vivenda a porta estaba entornada a maior parte dos días para que non houbese que tocar o timbre, mo lestísimo. Era o peor, ou quizais o único malo daquel piso, do que nin sequera nos incomodaba a lámpada de bronce do salón. O seu son causábanos arrepío, e a min facíame pensar no sinal para accionar unha cámara de gas. Estrañounos que Ali desaparecese a metade de curso. Caíanos ben. Era un aplicado estudante de Dereito. De súpeto, á volta das vacacións de Nadal ninguén vol veu saber del. Adel limitouse a dicir que marchara vivir unha tempada cos seus avós a Tetuán, onde pensaba continuar cos seus estudos na Universidade Abdelmalek Essaâdi.

Na segunda planta, unha das dúas vivendas atopábase baleira, xusto a que estaba sobre a nosa. Luca era feliz dicindo que algunhas noites oía pasos, pasos de zapatos, zapatos sen pernas nin alma, vagando sen deixar pegadas. Dende a rúa, as contraventás do piso víanse sempre pechadas. Na fachada, con todo, resistía aínda unha ve lla placa que anunciaba a consulta dun tal «Dr. Favreau, médico neurólogo». Emma, sempre interesada por esta

clase de presenzas fantasmais, soubo grazas a Hannah que os Favreau formaran un matrimonio moi coñecido en Lión. Non tiñan fillos, pero si moitos sobriños en frontados entre si, dispostos a non poñerse de acordo pola herdanza. Un verán, segundo o relato da dona do quiosco, o matrimonio alugou unha pequena embarcación en Milos, durante as súas vacacións, coa que saíu navegar e xa nunca regresou. O Exeo enguliunos coa nave e non os devolveu. «O fermoso é pensar que están vivos noutro continente, lonxe da neuroloxía», engadía ao final da historia Hannah, para disfrazar de final feliz o final acedo. Talvez os herdeiros dos Favreau non se sentiran con forzas para retirar o letreiro da fachada, e de aí que se limitaran a pechar as contras, solucionan do en falso, cuns puntos suspensivos, aquela vertente da historia familiar.

No resto dos pisos, ata completar a comunidade, tiñamos a consideración de encantadora xuventude. Na súa maioría eran veciños maiores, aos que nos ofrecia mos a prestar axuda continuamente. Chegados dende distintos países, e capaces de vivir civilizadamente na nación civilizada por antonomasia, facíase imposible non aceptarnos como seres adorables. Non cumpriamos cunha soa das características que volven odioso un veciño.

Deixei o Jardin des Chartreux tomando as mesmas escaleiras polas que ascendera, e baixei de novo ao quai

Saint­Vincent, que avanzaba paralelo á marxe dereita do río Saona. Completei o paseo ata a rue de la Martinière pensando en Hans Merleau e en que posibilidades tiña o meu cadro de finalmente atraer a dirección artística da Bienal de Arte Contemporánea. Na escola La Martinière des Jeunes Filles, símbolo da Art Nouveau na cidade, detívenme a contemplar con embriaguez como un guindastre retiraba un Porsche 911 de cor negra estacionado diante do enreixado de ferro forxado do edificio. No asento traseiro, cando o automóbil se afas taba, distinguín un manequín vestido cun traxe rexio nal. En ocasións era imposible non poñerse contento polas desgrazas alleas, aínda que só fose por representar durante un anaco o papel de malo. Naquel coche, que novo debía roldar os cento vinte mil euros, arrastrado polo guindastre como se fose un verme, unha carraca inmunda, crin ver algo de xustiza universal, ou polo menos poética.

Na casa, atopei a Ilka preparando macarróns con chou rizo e apunteime. Entre as cousas sen importancia aparente ás que se reducía algúns días a vida estaba comer macarróns con chourizo. Impuxerámonos a nós mesmos, como norma, que se alguén cociñaba, e estaba só, o fixese como mínimo para dous, por se aparecía un compañeiro de piso por sorpresa. Emma comería fóra. Eran as dúas e media e, polo visto, Luca durmía. Resultaba de todo imposible saber a que hora se erguería. Tivera

un exame de Mecánica de Sistemas Sólidos ás nove da mañá, e ao seu regreso optou por meterse na cama de novo. No seu caso, iso significaba que saíra satis feito. Raramente as súas preocupacións lle permitían durmir, a menos que albiscase unha saída. Se en cambio existían motivos para sentirse despreocupado despois dun grande esforzo, a idea de botarse na cama tentábao ata tal punto que non miraba o reloxo. Dáballe igual se era mediodía e só levaba cinco horas de pé: volvía á cama. Podía durmir quince horas seguidas se non tiña plans importantes. Se tiña plans, tamén. Unha vez con tounos que ao superar o exame de madurez, ao final do instituto, durmiu tanto que chorou, e só por iso decidiu levantarse, despois de dezanove horas. Estas eran a clase de loucuras pintorescas que se permitía Luca, que, polo demais, non bebía nunca máis de tres ou catro cervexas, non fumaba e ata esa noite xamais se achegara á cocaína. Sempre estaba ollando de esguello ao futuro. Por se esa fe no futuro non fose dabondo, amaba o ci clismo ata o punto de ter heroes tráxicos, como Marco Pantani, cuxo póster, vestido coa maglia rosa, en plena ascensión a Montecampione no Giro de 1998, presidía o seu cuarto.

Atopabámonos nesa idade na que nos amosabamos confiados na idea de que vivir consistía tamén en desperdiciar o tempo, sen chegar a perder o seu control. Ninguén quería alcanzar a idade adulta e constatar de