Tom volveu a cabeza e viuno saír do Green Cage atrás del. Acelerou o paso. Non había dúbida de que o seguía. Reparara nel había cinco minutos. O home examinábao desde unha mesa, coma quen non está seguro de todo pero case. Tom, non obstante, viuno seguro dabondo como para rematar dun grolo a copa, pagar e marchar.
Nada máis dobrar a esquina, Tom inclinouse para diante e atravesou ao trote a Quinta avenida. Estaba aí o Raoul. E se corría o risco de entrar a tomarlle outra? E se tentaba a sorte e tal? Ou era mellor que liscase cara á avenida Park para tratar de despistalo agochándose na escuridade dun portal? Entrou no Raoul.
Mentres se dirixía a un sitio libre na barra, mirou maqui nalmente arredor por se había algún coñecido. Nunha mesa, sentado cunha moza loura, estaba o tipo graúdo e rubio cuxo nome sempre esquecía. O rubio saudouno coa man e a man de Tom respondeulle cun aceno desmaiado. Pousou unha perna nun tallo alto e virouse para a porta, cun xesto mestura de desafío e indolencia descarada.
–Un gin-tonic, por favor –díxolle ao camareiro.
Era ese o tipo de home que puñan a seguilo? Era? Non era? Ou era? Non tiña aspecto de policía nin de detective. Máis ben de empresario, de pai, ben vestido, ben mantido, con al gunha cana nas tempas, certo aire de inseguridade. Era esa a clase de xente á que recorrían para eses traballos, xente que trababa conversa con un nun bar, ata que de súpeto, pam!, unha man no ombro e a outra a exhibir a placa de policía? «Tom Ripley, queda vostede detido.» Tom vixiaba a porta.
Aí o viña. O home ollou arredor e, en canto o viu, desviou a mirada. Quitou o chapeu de palla e ocupou un sitio ao outro lado da curva da barra.
Deus bendito, que pretendía? Un «pervertido» non era, iso seguro, pensou Tom por segunda vez, se ben só agora o seu cerebro atormentado, despois de moito tentear, dera atopado a palabra exacta, coma se a palabra o fose protexer, pois prefería que fose un pervertido antes ca un policía. A un pervertido podía dicirlle: «Non, grazas». E coa mesma, sorrirlle e marchar. Tom acomodouse no tallo, preparándose para o embate.
Tom viu o home facerlle un xesto de delonga ao camareiro e rodear a barra en dirección a el. Aí o viña! Tom fitábao, petrificado. Máis de dez anos non che han caer, pensou Tom. Quince, se acaso, pero con boa conduta… No instante no que os labios do home se separaron para falar, apoderáronse de Tom a angustia e a desesperación do arrepentimento.
–Perdón, é vostede Tom Ripley?
–Son, si.
–Chámome Herbert Greenleaf. Son o pai de Richard Greenleaf.
A Tom a expresión do home resultoulle máis desconcertan te que se o estivese a apuntar cunha pistola. O home sorríalle, cunha expresión cordial e esperanzada.
–Non é amigo de Richard?
O cerebro estableceu unha débil conexión. Dickie Greenleaf. Un fulano alto e louro el. Con diñeiro, recordou Tom.
–Ai, ho, Dickie Greenleaf! Claro!
–En calquera caso, a Charles e Marta Schriever ha de coñe celos. Faláronme eles de vostede. Dixéronme que igual… eh… Sentamos nunha mesa, mellor?
–Faltaba máis –consentiu Tom e colleu a súa copa. Seguiu o home cara a unha mesa desocupada ao fondo do pequeno local. Zafeime, pensou. Non vou para o cárcere! Ninguén o ía prender. Aquí o asunto era outro. Tanto daba o que fose, non o ían acusar de furto maior nin de violación de correspondencia ou como se chamase. Talvez Richard estivese nalgún aperto. Talvez o señor Greenleaf necesitase axuda ou consello. Tom sabía o que lle había que dicir a un pai coma o señor Greenleaf.
–Non estaba seguro de que fose vostede –díxolle o señor Greenleaf–. Só o vin unha vez, creo. Non estivo unha vez na casa con Richard?
–Creo que si.
–Os Schriever tamén me deron unha descrición súa. Temos andado a tratar de localizalo, porque eles querían que nos vísemos na súa casa. Alguén lles comentou que frecuentaba o Green Cage. Saín esta noite por primeira vez á súa procura, seica tiven sorte. –Sorriu–. A semana pasada escribinlle unha carta, pero igual non a recibiu.
–Non, non a recibín. –Marc non lle reenviaba o correo, pensou Tom. Desgraciado! O mesmo ata tiña aló un cheque da tía Dottie. E engadiu–: Mudeime haberá unha semana.
–Ai, xa entendo. Non lle dicía gran cousa. Só que quería falar con vostede. Os Schriever, polo visto, pensan que coñece ben a Richard.
–Coñecer coñézoo, si.
–Pero non lle ten escrito ultimamente, ou?
–Non, non. Onde vai que non o vexo.
–Leva dous anos en Europa. Os Schriever faláronme marabillas de vostede e pensaron que, se lle escribise a Richard, era capaz de ter algunha influencia sobre el. Quero que volva para a casa. Ten responsabilidades que asumir. Pero non fai caso do que lle dicimos nin a nai nin eu.
Tom estaba desconcertado.
–Que foi o que lle dixeron os Schriever?
–Dixeron, igual esaxeraron un pouco, que vostede e Richard eran moi bos amigos. Supoño que deron por sentado que se carteaban aínda. Eu os amigos de Richard xa non podo dicir que os coñeza… –dixo e mirou para o vaso de Tom, coma se qui xese convidalo a outra copa, pero tíñao practicamente cheo.
Tom recordou que fora a unha festa á dos Schriever con Dickie Greenleaf. Se cadra os Greenleaf eran máis amigos dos Schriever ca el, e de aí viña o conto, porque cos Schriever non estivera máis ca tres ou catro veces na vida. E a última, recordou Tom, foi a noite na que lle fixo a declaración da renda a Charley. Charley Schriever dirixía programas de televisión como profesional independente e era un negado para a contabilidade. Charley considerou a Tom un xenio, porque, cando lle calculou canto lle saía a pagar, deulle menos do que
lle dera a el, e todo dentro da legalidade. Se cadra foi iso o que o impulsou a recomendarllo ao señor Greenleaf. Charley, se cadra, a xulgar polo desa noite, díxolle ao señor Greenleaf que Tom era intelixente, asisado, dunha honradez sen tacha e que facía favores de bo grado. Algo se enganaba.
–E non coñecerá algunha persoa máis achegada a Richard que o poida persuadir? –preguntoulle o señor Greenleaf, case inspirando dó.
Estaba Buddy Lankenau, pensou Tom, pero non era cousa de encambarlle tal angueira.
–Síntollo, pero non –dixo Tom, negando coa cabeza–. E Richard por que non quere volver?
–Di que prefire vivir aló. O caso é que ten a nai bastante enferma… En fin, eses son problemas da familia. Non pretendía aborrecelo con estas cousas. –Nun xesto distraído, pasou unha man polo bigote gris, fino e ben coidado–. Dedícase a pintar. Iso de seu non é malo, só que non vale como pintor. En cambio, vale e moito para o deseño de barcos, a pouco que se aplique. –Levantou a vista ao camareiro–. Un scotch con soda, por favor. Un Dewar’s. Tómalle outra?
–Non, non, grazas –dixo Tom.
O señor Greenleaf mirouno coma desculpándose.
–É vostede o primeiro amigo de Richard que se mostra disposto a escoitar. Todos actúan coma se pretendese interferir na vida del.
A Tom non lle custaba entendelo.
–Quen me dera poderlle ser de axuda –díxolle nun ton cortés.
Recordou entón que a Dickie os cartos lle viñan dun estaleiro. Construían veleiros pequenos. Estaba claro, o pai
quería que se fixese cargo da empresa familiar. Tom sorriulle ao señor Greenleaf sen ningunha intención concreta e rematou a copa. Estaba a piques de erguerse para marchar, pero ao outro lado da mesa a decepción era palpable.
–E en que parte de Europa di que está? –preguntou Tom, sen que lle importase o máis mínimo onde estaba.
–Nunha viliña que se chama Mongibello, ao sur de Nápoles. Non teñen nin biblioteca, polo que me contou. Só fai que navegar e pintar. Mercou unha casa aló. Richard recibe unha renda… pouca cousa. Seica lle dá para vivir en Italia. En fin, eu non lle vexo atractivo ningún ao sitio, pero para gustos píntanse cores. –O señor Greenleaf forzou un sorriso e, aproveitando que o camareiro lle traía o whisky con soda, insistiu–: Pódoo convidar a unha copa, señor Ripley?
Tom quería marchar. Pero doíalle deixar alí o home sentado coa copa enteira.
–Veña, si, grazas –contestou e entregoulle o vaso ao cama reiro.
–Contoume Charley Schriever que se dedica aos seguros –comentou o señor Greenleaf, compracido.
–Diso hai tempo. Xa non… –Non lle ía dicir que traballaba na Axencia Tributaria, de momento–. Agora estou no departamento de contabilidade dunha axencia publicitaria.
–Ah…
Calaron os dous durante uns instantes. O señor Greenleaf cravara os ollos nel cunha expresión que inspiraba pena, ávida. Que raio lle ía dicir? En mala hora lle aceptara a copa.
–Por certo, cantos anos ten Dickie xa? –preguntoulle.
–Vinte e cinco.
Coma min, pensou Tom. Dickie debía de estar pasándoo de medo aló. Unha renda, unha casa, un veleiro. Como para
querer volver! A cara de Dickie íaselle debuxando na memo ria: sorriso radiante, pelo louro e ondulado, expresión de viva a vida na cara. Dickie tiña sorte. Que fixera el aos vinte e cinco? Vivir ao día. Sen conta no banco. Escapulíndose da policía por primeira vez na vida. Dábanselle ben as matemáticas. Por que non lle pagaban por iso, onde fose? Tom decatouse de que se lle crisparan os músculos, de que case esmagara a carteiriña de mistos que tiña entre os dedos. Estaba aburrido, mortalmente aburrido, aburridísimo! Tiña gana de volver á barra, a soas. Tomou un sorbo da copa.
–Se me dá o enderezo de Dickie, eu escríbolle, encantado –soltou de pronto–. Supoño que se acordará de min. Acórdame que unha fin de semana estivemos de festa en Long Island. Dickie e mais eu saímos a apañar mexillóns e comemos todos neles ao almorzo. –Tom sorriu–. Puxémonos malos uns cantos, e a festa non foi moi alá. Pero acórdame que esa fin de semana Dickie falou de ir a Europa. Debeu de marchar pouco…
–É verdade! –exclamou o señor Greenleaf–. Foi a última fin de semana que pasou aquí. Acórdame que me contou o dos mexillóns.
Prorrompeu en ruidosas gargalladas.
–Aínda estiven unhas cantas veces no seu piso, no de vostedes –proseguiu Tom, que empezaba a animarse–. Dickie ensinoume uns barcos en miniatura que tiña no seu cuarto, no escritorio.
–Iso son traballos que fixo de neno –comentou o señor Greenleaf, cun amplo sorriso de satisfacción–. Non lle ensi nou as maquetas de estruturas? Ou os deseños?
Non lle ensinara nada diso, pero Tom respondeu en ton alegre:
–Claro! Ensinoume os deseños, si. A pluma e a lapis. Ha bíaos fascinantes.
Tom non os vira, pero víaos agora, deseños con precisión de delineante, co nome de cada cabo, parafuso e porqueta. Vía a Dickie sorrir mentres os sostiña en alto para que os vise. Se non botou varios minutos describíndoos polo miúdo para deleite do señor Greenleaf foi porque se contivo.
–Si, Richard demostrou talento neses planos –dixo o señor Greenleaf con cara de satisfacción.
–Estou convencido –asentiu Tom.
O tedio pasara a un segundo plano. Tom coñecía esa sen sación. Acontecíalle nalgunhas festas, sobre todo cando ceaba con xente coa que nun principio non lle apetecía estar e ao final o serán alongábase e alongábase. Agora podería actuar cunha cortesía extrema durante unha hora enteira se era pre ciso, antes de que algo lle estoupase por dentro e o mandase disparado pola porta.
–O que sinto é estar ocupado agora, porque se non, iría aló con sumo gusto para tratar de convencelo en persoa. Quizais puidese influír nel dalgún modo –dixo Tom, só porque sabía que era iso o que quería ouvirlle dicir o señor Greenleaf.
–Se o di en serio… quero dicir, non sei se ten pensado ir de viaxe a Europa…
–Non, a verdade, non.
–Richard sempre se deixou levar polos amigos. Se vostede ou calquera outra persoa que o coñeza puidese coller uns días libres, eu mandábao aló a falar con el. Ao cabo, penso que
me sae máis á conta ca ir eu. Vostede non poderá pedir un permiso no traballo, supoño.
A Tom saltoulle o corazón no peito. Finxiu cavilar. Había unha posibilidade. Intuíuna e saltou sobre ela antes de que o cerebro a procesase. Choio actual: cero. Ademais, antes ou despois había marchar de alí. Quería marchar de Nova York.
–Pode ser… –dixo con cautela, coma quen medita, coma se repasase os mil e un atrancos que llo impedían.
–Se vai, asumo encantado os gastos, non hai nin que falalo. Considera factible o do permiso? Aínda agora no outono, digo.
Setembro xa ía mediado. Tom mirou para o selo de ouro co brasón gastado que o señor Greenleaf levaba no maimiño.
–Penso que si. Teño gana de volver ver a Richard… e máis se vostede cre que lle podo ser de axuda.
–Non vou crer! Presinto que a vostede o ha de escoitar. E polo simple feito de que non o coñeza tan ben… Se lle expón con firmeza os motivos polos que considera que debe volver, el sabe que aí vostede non quita proveito ningún –dixo o señor Greenleaf e recostouse na cadeira, mirando a Tom cun xesto de aprobación–. O curioso é que Jim Burke e a muller… Jim é o meu socio… Como lle dicía, fixeron escala o ano pasado en Mongibello durante un cruceiro. Richard prometeulles que volvía á casa en canto empezase o inverno. O inverno pasado. Jim xa desistiu. Que rapaz de vinte e cinco anos lle fai caso a un vello de sesenta e tantos? Poida que vostede teña éxito onde nós fracasamos.
–Quen me dera! –dixo Tom nun ton de modestia.
–Entón? Tómalle outra? Vaille un bo brandy?
Pasaba da medianoite cando Tom marchou para a casa. O señor Greenleaf ofrecérase a levalo en taxi, pero el prefería que non vise onde vivía: un edificio cotroso de ladrillo castaño entre a Terceira e Segunda avenidas cun letreiro na fachada que di cía: «alúganse cuartos». Tom levaba dúas semanas e media vivindo con Bob Delancey, un mozo co que case non tivera relacións, pero era o único dos amigos e coñecidos de Tom en Nova York que se ofreceu a acollelo cando quedou sen un si tio onde meterse. Tom non convidara ningún dos seus amigos a pasar por alí nin lle dixera a ninguén onde vivía. A principal vantaxe da casa de Bob é que podía recibir a correspondencia a nome de George McAlpin cun risco mínimo de que o descu brisen. Pero o retrete fedento que non fechaba ao fondo do corredor, o único cuarto tan porco que daba a impresión de que viviran nel mil persoas distintas e cada unha delas deixara a propia inmundicia sen mover xamais un dedo para limpar nada, as rimas en equilibrio precario de exemplares da Vogue e Harper’s Bazaar, os pretensiosos cuncos de vidro afumado que había por todas as partes, cheos de cordeis enleados, de lapis, de cabichas e de froita podre…! Bob era escaparatista
