O hominho vestido de gris G / Fernando Alonso - Ulises Wensell

FERNANDO ALONSO

O homi単o vestido de gris e outros contos

Ilustrado por

ULISES WENSELL

O homiño vestido de gris

Era unha vez un home que sempre ía vestido de gris.

Tiña un traxe gris, tiña un chapeu gris, tiña unha gravata gris e un bigotiño gris.

O homiño vestido de gris facía todos os días as mesmas cousas.

Erguíase ao son do espertador.

Ao son da radio, facía un pouco de ximnasia.

Tomaba unha ducha, que sempre estaba ben fría; tomaba o almorzo, que sempre estaba ben quente; collía o autobús, que sempre estaba ben cheo; e lía o xornal, que sempre dicía as mesmas cousas.

E todos os días, á mesma hora, sentaba na súa mesa da oficina. Á mesma hora.

Nin un minuto antes, nin un minuto despois.

9

Todos os días, igual.

O espertador tiña cada mañá o mesmo zunido.

E isto anunciáballe que o día que amencía era cuspidiño ao anterior.

Por iso, o noso homiño do traxe gris, tiña tamén a ollada de cor gris.

Mais o noso home era gris só por fóra.

Cara a dentro…, un verdadeiro arco da vella!

O homiño soñaba con ser cantante de ópera.

Famoso.

Daquela, levaría traxes de cor vermella, azul, amarela…, traxes escintilantes e luminosos.

Ao pensar naquelas cousas, o homiño emocionábase.

Inchábaselle o peito de notas musicais, semellaba que lle ía estoupar.

10

11

Tiña que correr á terraza e…

–Laaa-lala la la la laaa…!

O canto que enchía os seus pulmóns voaba ata as nubes.

Mais ninguén comprendía o noso home.

Ninguén apreciaba a súa arte.

Os veciños que regaban as plantas, como sen decatarse, botábanlle unha zarrapicada co regador.

E o homiño vestido de gris entraba na súa casa, calado ata os ósos.

Algún tempo despois, as cousas complicáronse máis.

Foi unha mañá de primavera.

As flores espertaban nas roseiras.

As andoriñas tecían no ar marabillosas teas invisibles.

Polas ventás abertas esvaraba un recendo a xardín acabado de regar.

De súpeto, o homiño vestido de gris deu en cantar:

12

–Granaaaadaa…!

Na oficina!

Produciuse un silencio arrepiante.

As máquinas de escribir enmudeceron.

E don Perfecto, o xefe de planta, chamouno ao seu despacho con xesto ameazador.

E, logo de berrarlle de todo, rematou dicindo: –Xa o sabe! Se volve repetirse, botareino á rúa.

Días máis tarde, nunha cafetaría, ocorreu outro tanto.

O dono, con cara de malas pulgas, sinaloulle un letreiro que dicía:

E botouno, ameazándoo con chamar un garda.

13

O noso home pensou e pensou.

Non podía perder o seu emprego!

Tampouco quería andar polo mundo exposto a que o botasen de todas as partes.

E, á fin, ocorréuselle unha brillante idea.

Ao día seguinte, finxiu ter unha forte dor de moas.

Termou da mandíbula cun pano da man e foi ao seu traballo.

Así non podería cantar. Aínda que quixese!

E día tras día, ano tras ano, estivo o noso homiño, co seu pano da man anoado, finxindo unha eterna dor de moas.

14

A historia conclúe así.

Así de mal. Así de triste.

A vida pon, ás veces, finais tristes ás historias.

Mais a moitas persoas non lles gusta ler finais tristes; para eles inventamos un final feliz…

15

Mais o noso homiño merecía que lle desen unha oportunidade.

De maneira que…

Certo día, coñeceu un director de orquestra.

E este quixo oílo cantar.

O homiño, moi contento, pero cun chisco de medo, saíu ao campo co director de orquestra.

E alí, rodeados de flores e de paxaros, o noso homiño quitou o pano da man e cantou mellor ca nunca.

O director da orquestra estaba tan entusiasmado que o contratou para inaugurar a tempada do Teatro da Ópera.

E a noite da súa presentación, que se anunciou en todos os xornais, don Perfecto, o xefe de planta, os veciños que o regaran, o dono da cafetaría e todos os que o perseguiran cos seus risos, gardaron cola e mercaron entradas para oílo cantar.

E asistiron ao triunfo do homiño.

16

E o homiño queimou todos os seus traxes e gravatas de cor gris.

Tirou pola fiestra o espertador.

Afeitou o bigotiño de cor gris e nunca, nunca máis, volveu ter a ollada de cor gris.

FIN?

17

Nestas oito historias que se inclúen en O homiño vestido de gris e outros contos, Fernando Alonso preséntanos, con mestría, personaxes que soñan, que desexan, que sofren e que rin.

Son personaxes que non se conforman coa realidade que os rodea e quérena mudar. Inténtano porque sospeitan que a vontade é máis forte e alegre que a triste resignación. Personaxes tenros que cobran vida grazas ao que foi un dos máis grandes ilustradores españois, Ulises Wensell.

O homiño vestido de gris e outros contos foi merecedor do Premio Lazarillo en 1977.

www.kalandraka.com