A miña avoa herdou nove cadeiras. Foran da nai da súa nai, e todos na familia sentabamos alí, no seu comedor, a gozar dos manxares que as súas mans preparaban cada domingo.
Ata que non faciamos 15 anos, os máis cativos tiñamos que xantar sempre na mesa dos pequenos, a carón da fiestra, e sentar nas duras banquetas grises e non sobre as famosas cadeiras vermellas.
