NadarĂn Leo Lionni
Nun recuncho perdido do mar vivía feliz un banco de peixes. Todos eran vermellos. Só un era negro como a cuncha de mexillón. Nadaba mellor có resto dos seus irmáns e irmás. Chamábanlle Nadarín.
Un mal día, apareceu veloz entre as ondas, un atún rabioso e moi famento. Dun bocado tragou todos os peixiños vermellos. Soamente Nadarín deu escapado.