D OMINGO
A certeza está na floración do kiwi. O resto son os rumores que retornan, outravolta domingo. Podo preguntar onde estades?
Había tempo que a ausencia a pagabamos todos, agora será como era antes, xusto no limiar aparece a novidade: non é cousa das sombras nin da ollada de esguello, sen pertencer ao pálido abrazo da ninfa, nada temer debemos.
N ADADORA
Cando os reloxos despregan os brazos o tempo envorca no abismo. Teño cincuenta e un anos e sei nadar: é propio da miña tribo.
Meu pai chámase Miño, miña nai é linfa, eu mesma enxendrei unha filla –ten o fémur dunha fada, é rica en escamas–.
Cando nos vemos debaixo da auga saudámonos con afecto e con certa distancia.
Con todo, non amo os ríos, son deuses grises e arbitrarios. Prefiro velos ao lonxe, metidos nos mapas, menos dados a excesos, xogando ás fronteiras.
Cando se salta un ano alén da liña toda precaución semella pouca.
Por que non chorar por Prince?
Por que aparcar o loito diante da escola?
Por que dicir o que non pensas, mostrarte aberto e distante, mesmo indiferente, alleo ao púrpura corazón de Minneapolis?
S ORRENTO
Semellaba afastada, pero aquí segue, só atravesaba o longo inverno do decotío. Os xardíns vistosos, o eco de Balbec pero á sombra do volcán. Aquel primeiro baño no pantalán, a comprensión, finalmente, do estío.
T EMPLO
Por cada volta da andoriña a fracción da ollada, o que colle no marco, o signo.
Deixa a inquietude polo que non sae: non queiras xa mirar nin xires o pescozo nunha ambición estéril.
