ENCICLOPEDIA PERPLEXIDADE
(escolma poética 1976-2023)
Antón Reixa
Prólogo e selección de Xabier Cordal
RIZOMAS
o silencio dos cemiterios ZAS é coma os fetos de chumbo
ZAS aos paxaros non ZAS si á mosca tse-tse ZAS as flores ZAS só as de plástico ZAS pero a primavera ZAS é aínda peor
ZAS o silencio dos cemiterios ZAS é coma o sorriso de chimpancé ZAS o cerebro ZAS está feito de champiñóns ZAS os nervios ZAS son coma os tirantes ZAS a primavera ZAS é aínda peor ZAS o silencio dos cemiterios ZAS é coma os fetos de chumbo ZAS aos paxaros non ZAS si á mosca tsetse ZAS as flores ZAS só as de plástico ZAS pero a primavera
ZAS é aínda peor ZAS o silencio dos cemiterios ZAS é coma o sorriso de chimpancé ZAS o cerebro ZAS está feito de champiñóns ZAS os nervios ZAS son coma os tirantes ZAS a primavera ZAS é aínda peor ZAS o silencio dos cemiterios
ZAS é coma os fetos de chumbo ZAS aos paxaros non ZAS si á mosca tse-tse ZAS as flores ZAS só as de plástico ZAS pero a primavera ZAS é aínda peor ZAS o silencio dos cemiterios ZAS é coma o sorriso de chimpancé ZAS o cerebro ZAS está feito de champiñóns ZAS os nervios ZAS
son coma os tirantes ZAS a primavera ZAS é aínda peor ZAS o silencio dos cemiterios ZAS é coma os fetos de chumbo
ZAS aos paxaros non ZAS si á mosca tse-tse ZAS as flores ZAS só as de plástico ZAS pero a primavera ZAS é aínda peor
ZAS o silencio dos cemiterios ZAS é coma o sorriso de chimpancé ZAS o cerebro ZAS está feito de champiñóns ZAS os nervios ZAS son coma os tirantes ZAS a primavera ZAS é aínda peor ZAS o silencio dos cemiterios ZAS é coma os fetos de chumbo ZAS aos paxaros non ZAS si á mosca tsetse ZAS as flores ZAS só as de plástico ZAS pero a primavera
ZAS é aínda peor ZAS o silencio dos cemiterios ZAS é coma o sorriso de chimpancé ZAS o cerebro ZAS está feito de champiñóns ZAS os nervios ZAS son coma os tirantes ZAS a primavera ZAS é aínda peor ZAS o silencio dos cemiterios
ZAS é coma os fetos de chumbo ZAS aos paxaros non ZAS si á mosca tse-tse ZAS as flores ZAS só as de plástico ZAS pero a primavera ZAS é aínda peor ZAS o silencio dos cemiterios ZAS é coma o sorriso de chimpancé ZAS o cerebro ZAS está feito de champiñóns ZAS os nervios ZAS son coma os tirantes ZAS a primavera ZAS é aínda peor ZAS o silencio dos cemiterios ZAS é coma os fetos de chumbo
ZAS aos paxaros non ZAS si á mosca tse-tse ZAS as flores ZAS só as de plástico ZAS pero a primavera ZAS é aínda peor
ZAS o silencio dos cemiterios ZAS é coma o sorriso de chimpancé ZAS o cerebro ZAS está feito de champiñóns ZAS os nervios ZAS son coma os tirantes ZAS a primavera ZAS é aínda peor ZAS o silencio dos cemiterios ZAS é coma os fetos de chumbo ZAS aos paxaros non ZAS si á mosca tsetse ZAS as flores ZAS só as de plástico ZAS pero a primavera
ZAS é aínda peor ZAS o silencio dos cemiterios ZAS é coma o sorriso de chimpancé ZAS o cerebro ZAS está feito de champiñóns ZAS os nervios ZAS son coma os tirantes ZAS a primavera ZAS é aínda peor ZAS o silencio dos cemiterios
ZAS é coma os fetos de chumbo ZAS aos paxaros non ZAS si á mosca tse-tse ZAS as flores ZAS só as de plástico ZAS pero a primavera ZAS é aínda peor ZAS o
48 horas
hai mulleres hebreas que non aman os sábados comprendo que hai homes de patria excesiva e aínda así non se entende o que che quero dicir pero vin TV a noite toda e ao espertar almorcei cereais: aínda así non era americano hai palabras condenadas ao silencio pero ben sei por palestino que o silencio está escrito en braille ver e non tocar reclamas deitada en territorio ocupado se me tiveses coñecido cantando pasodobres nunha voda non che resultaría tan palestino e se a antropoloxía permitise a un palestino o desgarro do tango diríache: ámame en gaza, ódiame en cisxordania ámame de espía en hoteis de beirut ámame co rigor do imperialismo, ámame con fanatismo sionista –na información deportiva intercalarán documentais de fondo: disturbios nos territorios ocupados–así que non te me poñas hebrea e non reacciones como unha cebra nun paso de cebra verso n.º 20: é como se tivesen pasado 48 horas
quizabes mellor que dicila fora pintala ribadela a xente toda teresa de cepeda y ahumada de cepeda y ahumada que se di axiña ribadela de topónimo que se di axiña ribadela topónimo buscar no mapa os ollos barbitúricos que che puxo a morte parece unha conversa con subtítulos onde ten o etcétera este rotulador?
(escrita)
un albanel lía a lucrecio á hora do bocadillo o mesmo lucrecio convenceuno de que debía toma-lo bocadillo aínda máis o mesmo lucrecio convenceuno de que debía emprega-la hora do [bocadillo en conquista-la hora do bocadillo (o albanel quedou como 14 versos sen rillar no bocadillo) verso n.º 20: o albanel decidiu que un poeta francés inventou que a pataca se chamase «la pomme de terre»
O viaxeirO nihilista
Un tren sae de Vigo á mesma hora ca outro desde ex-Leningrado
Supoñendo que a vía unise os dous puntos xeográficos en liña recta
Supoñendo que os dous trens circulan exactamente
á mesma velocidade
Supoñendo que ambos os maquinistas emiten (de forma sostida e continua) un mesmo grito
Agudo
Gutural
Que densidade terá a néboa da barricada de melancolía que evitará o seguro accidente?
Desinteresándose desa cuestión pero
Tendo en conta
Ademais
Que
Que parques
All over the world
Son armacéns de soidades e bótalles de comer aos paxaros urbanos
Tendo comprobado de forma obvia e previa
Que
A localización exacta dos polos é tan relativa como a navegación
Orgullosa
Distraída
Dun iceberg
Ou varios
E tamén que
A sombra do muro de Berlín é invisible por ter perfís ondulantes de expresionismo alemán
Sen deixar de lado
Que
Os ollos do corpo amado non son os teus ollos
PoiS
O viaxeiro nihilista optou polo seguinte itinerario
Percorrer Europa
En Zig
Zag
Conducindo por autoestradas de superficie
Parando exclusivamente nas autodenominadas:
«Áreas De Servizo»
E
Intentando a compra imposible nestes establecementos
De
Exemplares da obra Molloy (Samuel Beckett)
O acto chámanlle de crear e non poder garda-la roupa. O acto chámanlle de crear e non poder gardar nada. O acto non escatolóxico (chámanlle de crear, non si?) ex nihilo. O acto chámanlle de crear e a desfeita da teoloxía empírica. O acto de blasfemar en ningún diola e o esforzo inútil do decathlon. O acto de sermos gadafis (certo aire «puta-parió») e a fala babosa, infantil, a risada da hiena. E, no principio, era nai e fillo. E a nai di: –Mamai, mamai, mamasiña.
E o fillo contesta: –Dime, meu fillo.
A obra de Antón Reixa saltou, xa nos inicios, de xénero en xénero e de editorial en editorial ata ir virando desafío coleccionista a posibilidade de completar os volumes desde a primeira entrega co colectivo Rompente.
A presente escolma, lonxe de se pretender exhaustiva, quedará un chisco satisfeita se dá estimulado para máis aventura a quen só coñeza de xeito episódico a produción dun dos nomes sobranceiros da cultura galega contemporánea. Un nome que se concibiu e se percibiu a si mesmo, antes ca nada, como poeta.